Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Reinhard Kleist'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ο όρος graphic novel κάτι σαν κόμικ χρησιμοποιείται ευρέως, συμπεριλαμβανομένης μυθοπλασίας και μη από τους επαγγελματίες καρτουνίστες, συνήθως με διαδοχικά σκίτσα, που κάνουν την ιστορία. Μερικές φορές συγχέεται με την πολιτική γελοιογραφία. Υπάρχουν ακόμη σχεδιαστές κινουμένων σχεδίων, που σήμερα _με τη βοήθεια των υπολογιστών βρίσκονται σε ανώτερο επίπεδο, ενώ υπάρχουν και ταινίες όπου τα καρτούν παίζουν, μαζί με ηθοποιούς. Η αποτύπωση της ζωής του επαναστάτη ηγέτη, Φιντέλ Κάστρο, είναι πρόκληση ακόμη και για τον πιο καλά ενημερωμένο βιογράφο, που παρουσιάζεται σαν “μυστήριο” από τους αστούς. Από την άποψη αυτή η προσπάθεια (τέλος του 2011 _με τον Φιντέλ ακόμη εν ζωή) ενός γερμανού σκιτσογράφου να αφηγηθεί την ιστορία του με εικόνες, φαίνεται στην καλύτερη περίπτωση φιλόδοξη — στη χειρότερη, ακόμη και ανόητη. Παρόλα αυτά, ο Reinhard Kleist έχει παραδώσει μια εντυπωσιακά ζωντανή βιογραφία του Comandante en jefe που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, κάνοντας τους φαν των κόμικς να ζητάνε περισσότερα. Το graphic novel του Kleist “Castro” σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής για τα γερμανικά κόμικς, σύμφωνα με τον κορυφαίο ειδικό του είδους, Paul Gravett … χρειάστηκαν χρόνο για να ωριμάσουν, αλλά η στιγμή τους «έφθασε» με την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου. “Τα τελευταία 10 χρόνια, έχετε δει αρκετούς γερμανούς συγγραφείς να βγαίνουν στη διεθνή σκηνή και ο Κλάιστ είναι πρωτοπόρος αυτής της νέας μορφής», σημείωσε. Ερωτηθείς πόσο δύσκολο ήταν να απεικονίσεις τον Κάστρο σε φωτογραφίες, ο Ράινχαρντ Κλάιστ σταμάτησε για να σκεφτεί. “Ήταν πραγματικά μεγάλο έργο να γράψω την ιστορία”, παραδέχτηκε. “Απογοητευόμουν για εβδομάδες γιατί δεν είχα ιδέα από πού να το ξεκινήσω και πώς να το τελειώσω”. Είπε ότι αυτό που του άρεσε στο βιβλίο ήταν ότι είχε βρει έναν τρόπο να γράψει για την κουβανική επανάσταση. “Δεν νομίζω ότι αυτό το βιβλίο αφορά ειδικά τον Φιντέλ Κάστρο”, πρόσθεσε. “Είναι πραγματικά για την επανάσταση και τον ισχυρό χαρακτήρα του Φιντέλ Κάστρο _τον πρωτοποριακό του ρόλο”. Ο Κλάιστ είπε ότι η χαρτογράφηση της ζωής του Κάστρο του έδωσε την ευκαιρία να αμφισβητήσει το δικό του σύστημα πεποιθήσεων και ότι ο ίδιος έφτασε στην Κούβα απελπιστικά αφελής. “Υπάρχει ένα θέμα που υπογραμμίζει ολόκληρο το βιβλίο: πώς να ακολουθήσεις τα ιδανικά σου. Έχουμε δύο διαφορετικούς χαρακτήρες, τον Καρλ, τον αφηγητή και τον Φιντέλ Κάστρο — και οι δύο ακολουθούν τα ιδανικά τους με πολύ διαφορετικό τρόπο”, παρατήρησε ο Kleist _ ένας νεαρός, ιδεαλιστής ρεπόρτερ, που εγκαταλείπει γρήγορα την προσπάθεια να είναι ουδέτερος. “Σε τριακόσιες σελίδες δεν μπορείς να πλησιάσεις το μπόι του Φιντέλ”.Η προσπάθεια του Kleist να αντιμετωπίσει μια από τις πιο πολωτικές φιγούρες της ιστορίας δεν αφαιρεί τη διασκέδαση από το βιβλίο, σύμφωνα με τον Paul Gravett, κορυφαίο ειδικό και διευθυντή του Comica, του Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς του Λονδίνου. Το βιβλίο είναι γεμάτο ειρωνεία και χιούμορ. Ο ίδιος ο Kleist επισημαίνει μια αγαπημένη ενότητα, στην οποία σκιαγραφεί τις εκατοντάδες πραγματικές πλοκές για τη ζωή του Κάστρο — συμπεριλαμβανομένου ενός σχεδίου να τοποθετήσει μια υποβρύχια βόμβα ενώ ο Κουβανός ηγέτης κάνει κατάδυση. Τήρηση ισορροπίας Αλλά μήπως η προσπάθεια να είσαι αστείος σε ένα κόμικ με κάποιο τρόπο ευτελίζει την κουβανική επανάσταση και το τίμημα της ανθρώπινης ζωής; Όχι σύμφωνα με τον Paul Gravett, ο οποίος λέει ότι ο Kleist αποτυπώνει το ψυχολογικό κίνητρο του Κάστρο, χωρίς να προσπαθεί να γράψει μια οριστική βιογραφία. “Δεν προσπαθεί να ζωγραφίσει κάποια μεγάλη πινελιά της ιστορίας — προσπαθεί να μπει στη νοοτροπία και την προσωπικότητα αυτού του πολύ συναρπαστικού ηγέτη”, είπε ο Gravett. Για τον Ράινχαρντ Κλάιστ, η αντιμετώπιση του Κάστρο αντιπροσωπεύει ένα σκληρό, συναισθηματικό ταξίδι. Ερωτηθείς αν θα έστελνε στον Κάστρο ένα αντίγραφο, είπε ότι είχε ακούσει τον Κάστρο να διαβάζει κάθε βιβλίο που βγαίνει για αυτόν ελπίζοντας ότι ο “Comandante en jefe” θα διαβάσει τον δικό του. Πρόλογος Volker Skierka (Φόλκερ Σκιέρκα) Αν υπάρχει ένα πρόσωπο της σύγχρονης ιστορίας, που η ζωή του, εκτός από δοκίμιο και ντοκιμαντέρ, μας επιβάλλει σχεδόν να την αφηγηθούμε με τη μορφή εικονογραφημένης ιστορίας, αυτό είναι ο Φιντέλ Κάστρο. Μια ζωή βγαλμένη σαν μέσα από ένα λατινοαμερικάνικο περιπετειώδες μυθιστόρημα ‑με μια μικρή διαφορά: ότι η ιστορία δεν είναι φανταστική, αλλά αληθινή. Τόσο αληθινή, που θα ήταν αδύνατο να την επινοήσουμε χωρίς ν’ ακουστεί απίστευτη. Ο ηγέτης της κουβανέζικης επανάστασης είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και αμφιλεγόμενα πρόσωπα της σύγχρονης ιστορίας, μια προσωπικότητα εξίσου μισητή και ηρωική, μυθική και διαβολική. Ακόμα και ο Τσε Γκεβάρα, το αιώνιο ίνδαλμα, δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τον Φιντέλ Κάστρο. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος πολιτικός της νεότερης εποχής, που να ήταν τόσο έξυπνος, μορφωμένος και διαβασμένος, επιβλητικός και ευειδής, χαρισματικός και γοητευτικός, που να διαθέτει ένα εξουσιαστικό ένστικτο τόσο πειστικό αλλά και επικίνδυνο. Κάποιος που μπορούσε να κρατάει καθηλωμένους εχθρούς και φίλους, απλώς με πολύωρους λόγους. Θα έπρεπε να έχει κανείς τα δικά του προσόντα, για να πάρει τα όπλα εναντίον μιας βάρβαρης δικτατορίας που είχε την εύνοια των ΗΠΑ και που συνεργαζόταν με τη Μαφία, να προκαλέσει μια επανάσταση, να την οδηγήσει στη νίκη, και έπειτα να παραμείνει για πολλά χρόνια στην εξουσία. Και στην περίοδο αυτή να γλιτώσει από εκατοντάδες δολοφονικές απόπειρες. Ο Κάστρο και μετά τον θάνατό του θα καταλάβει σίγουρα μια περίοπτη θέση στην ιστορία. Πάμπολλοι συγγραφείς αισθάνθηκαν τον χαρακτήρα αυτόν σαν πρόκληση. Αλλά τώρα ένας τόλμησε να σκιαγραφήσει (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης), τη διαδρομή αυτού του λαϊκού ηγέτη από την Καραϊβική, με έναν τρόπο ασυνήθιστο ‑σαν κόμικ. Η ιδέα για το βιβλίο αυτό γεννήθηκε λίγα χρόνια πριν. Σε μια συνάντηση σ’ ένα καφέ του Βερολίνου, ο Ράινχαρτ Κλάιστ μου μίλησε για τα σχέδιά του. Ετοίμαζε ένα ταξίδι στην Κούβα και με ρώτησε, ως βιογράφο του Κάστρο, την άποψή μου για την πολιτική κατάσταση μετά την ασθένεια του ηγέτη και παραίτησή του από το αξίωμά του. Αποτέλεσμα του ταξιδιού αυτού ήταν ένα βιβλίο κόμικ με τίτλο Αβάνα, στο οποίο σκιαγραφεί πολύ αισθαντικά και με αυθεντικές πινελιές την καθημερινότητα και τις δύσκολες συνθήκες ζωής, κυρίως των νεαρών Κουβανών μέσα στο εξίσου αντιφατικό μοντέλο ενός ιδιότυπου σοσιαλισμού. Το κόμικ Αβάνα κατά κάποιο τρόπο η εισαγωγή του Κλάιστ στο βιβλίο αυτό για τον Φιντέλ Κάστρο και την κουβανική επανάσταση. Αφού μέσα από την Αβάνα «ζεστάθηκε» και πήρε μια γεύση από τον τρόπο ζωής των Κουβανών, αποτόλμησε το μείζον ‑μια βιογραφία του «Maximo Lider», του Ανώτατου Ηγέτη που κυβέρνησε για δεκαετίες με στιβαρό χέρι τη χώρα. Τη δύναμή του ο γιος των μεγαλοτσιφλικάδων, μαθητής των Ιησουιτών καλογέρων την άντλησε από το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος κουβανός Caudillo σαν άλλος Δαβίδ απάλλαξε τη χώρα του από τ ριαρχία του αμερικανού Γολιάθ, δίνοντας στο λαό του, για πρώτη φορά στην ιστορία, εθνική ταυτότητα και αξιοπρέπεια. Η στενόμυαλη ρεπουμπλικάνικη κυβέρνηση του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον (που ήδη από τότε ήταν σε “θολά νερά”), τον έριξαν στις ανοιχτές αγκάλες της Σοβιετικής Ένωσης. Από τότε ο Κάστρο έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη διεθνή πολιτική. Με ατσάλινο πείσμα είδε να έρχονται και να παρέρχονται αμερικάνοι πρόεδροι, σοβιετικοί γενικοί γραμματείς, αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, δημοκράτες, άρχοντες και εκπρόσωποι του Θεού στη γη, μέχρι που αποδείχτηκε ο πιο μακρόβιος ηγέτης του 20ού αιώνα, της επανάστασής του, που είχε σαν επακόλουθο ο Κάστρο να πάρει από τους Αμερικάνους όλα όσα κατείχαν στην Κούβα, η αποτυχημένη απόβαση στων Κουβανών μισθοφόρων το 1961, υπό την καθοδήγηση της CIA στον Κόλπο των Χοίρων, η εγκατάσταση σοβιετικών ατομικών πυραύλων το 1962 παραλίγο να προκαλέσει τον τρίτο παγκόσμιο κυρίως όμως η επί δεκαετίες επιβίωση του καθεστώτος του, παρά τον ασφυκτικό οικονομικό αποκλεισμό από τις ΗΠΑ ‑αυτές οι πάμπολλες ναρκισσιστικές προκλήσεις σε βάρος της ιστορίας και της κοινής γνώμης, η υπερδύναμη στον δικό του Βορρά δεν πρόκειται να του τα συγχωρήσει ποτέ, και μετά τον θάνατό του. Σε μια παρουσίαση του βιβλίου Αβάνα, το 2009 στο Αμβούργο, ο Ράινχαρτ Κλάιστ και ο Μίχαελ Γκρένεβαλντ των εκδόσεων Carlsen, μου πρότειναν να αναλάβω συμβουλευτικό ρόλο στο κόμικ για τον Φιντέλ Κάστρο, πράγμα που δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Όχι μόνο επειδή είχα ασχοληθεί πολλά χρόνια με τον κουβανό ηγέτη για τη δική μου βιογραφία, αλλά κι επειδή εδώ επρόκειτο για μια νέα, εντελώς διαφορετική, πολύ συναρπαστική λογοτεχνική μορφή μιας βιογραφίας. Γιατί ο τρόπος αφήγησης ενός κόμικ, ανοίγει πεδία για φανταστικές αλήθειες και συμπεράσματα, που δεν επιτρέπονται στο ειδικό βιβλίο. Τα αποκαλυπτικά τσιτάτα, οι κλιμακώσεις και μια λογοτεχνική εξιστόρηση των ιστορικών γεγονότων σε ένα “εικονογραφημένο μυθιστόρημα” μπορούν να γεννήσουν μια συναισθηματική αλήθεια, που ίσως να σκιαγραφεί με μεγαλύτερη ακρίβεια τα πραγματικά γεγονότα. Ο Ράινχαρτ Κλάιστ μετέφερε, ζωγραφικά και αφηγηματικά, με ιδανικό τρόπο τις ιδέες του και τις συζητήσεις μας για τον Κάστρο και την κουβανέζικη επανάσταση. Η φιγούρα του Καρλ Μέρτενς, που θα μπορούσε να είναι από οπουδήποτε ‑από τη Γερμανία, αλλά και από τις Η ΠΑ, την Ισπανία, την Αγγλία ή την Γαλλία ή από κάποια άλλη χώρα της γης- καθοδηγεί τον αναγνώστη μέσα στα γεγονότα. Κάθε άλλο από —πολιτικώς ορθά βέβαια, ο πρωταγωνιστής από δημοσιογράφος μετατρέπεται σε ιδεαλιστή, που πολύ γρήγορα εγκαταλείπει την πολιτική ουδετερότητα του επαγγέλματος του. Είναι συνεπαρμένος από μια ιστορία αγάπης, και συγκλονισμένος από τα εγκλήματα της κυβέρνησης του Μπατίστα, που την πολεμάει ο Κάστρο στη δεκαετία του 1950. Ο Κλάιστ χρησιμοποιεί ένα εύρημα: ο Καρλ Μέρτενς μαθαίνει για την επανάσταση από μια πραγματική συνέντευξη του Χέρμπερτ Μάθιους, που δημοσιεύτηκε στους New York Times. Έτσι αποφασίζει να πάει κι αυτός εκεί και να συναντήσει τον ηγέτη, που του παραχωρεί μια συνέντευξη ‑ξαπλωμένος στην αιώρα του αρχηγείου του μέσα στη ζούγκλα. Έτσι ο Μέρτενς ακολουθεί τα γεγονότα και παραδίδεται στη γοητεία, όχι μόνο της επανάστασης και του αρχηγού της, αλλά και μιας νεαρής επαναστάτριας. Υπήρξαν πράγματι τέτοιες ιστορίες ξένων (ανάμεσά τους υπάρχουν δημοσιογράφοι, ακόμα κι ένας πρώην πράκτορας της CIA), που πήγαν να προσκυνήσουν στην Κούβα, και έστω και για περιορισμένο χρόνο αφιερώθηκαν στην επανάσταση. Ο Κλάιστ σκιαγραφεί ζοφερά τον τύπο του διανοούμενου από μια πλούσια χώρα, που σπεύδει να υποκύψει στον σοσιαλιστικό ρομαντισμό ενός τέτοιου κινήματος, μέσα σ’ έναν πολιτιστικό περίγυρο που του είναι εντελώς ξένος. Η ζωγραφική απεικόνιση, κυρίως του ήρωα και των κύριων προσώπων, σε έναν χρονικό ορίζοντα μισού αιώνα έχει μια συναρπαστική αυθεντικότητα. Η απεικόνιση των τοπίων, του περιβάλλοντος και της ατμόσφαιρας στις διάφορες φάσεις της ζωής και της επιβίωσης της επανάστασης και των πρωταγωνιστών της, έχουν μια ακρίβεια που προβάλλει και αντανακλά τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία της αφήγησης του Κλάιστ. Η περιγραφή του Κάστρο είναι πολύ αυθεντική, όχι μόνο οπτικά, στις διάφορες περιόδους της ζωής του, αλλά και στην προβολή του χαρακτήρα του. Ένας από τους τελευταίους φίλους του Κάστρο στη δύση της ζωής του, ο συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, έγραψε κάποτε σ’ ένα κείμενό του: «Ένα είναι βέβαιο: όπου και να βρίσκεται και με όποιον ‑ο Φιντέλ Κάστρο είναι εδώ, για να νικήσει. Δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, που να αντιμετωπίζει χειρότερα μια ήττα. Η συμπεριφορά του σε μια ήττα, ακόμα και για τα μικρότερα πράγματα, δείχνει υποταγμένη σε μια προσωπική νομοτέλεια: δεν θα το χωνέψει ποτέ και δεν θα ησυχάσει, αν δεν καταφέρει να αντιστρέφει τους όρους και μετατρέψει την ήττα σε νίκη». Ακριβώς σαν τον Γκαρσία Μάρκες, σκιαγράφησε στον παρόντα τόμο ο Κλάιστ τον δικό του Κάστρο. Ταυτόχρονα, μέσα από τα μπαλόνια και την αφήγηση διαφαίνεται ένα υπόγειο χιούμορ, πλανιέται μια ευχάριστη ειρωνική διάσταση του συγγραφέα προς τον Φιντέλ Κάστρο ‑κι ως εκ τούτου αθέλητα του Κάστρο προς τον εαυτό του- πράγμα που μεγαλώνει την απόλαυση του διαβάσματος. Και στο τέλος μένει ανοιχτή η συνέχεια. Ο Volker Skierka είναι συγγραφέας του βιβλίου “Φιντέλ Κάστρο”: Μια βιογραφία, που έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Επίσης είναι ένας από τους σεναριογράφους του ντοκιμαντέρ Φιντέλ Κάστρο _Ο αιώνιος επαναστάτης. Ο Reinhard Kleist (γεννημένος το 1970 στο Hürth, Γερμανία) είναι γραφίστας και σκιτσογράφος:σπούδασε γραφιστική στο Fachhochschule Münster. Εκεί δημιούργησε τα άλμπουμ του «Lovecraft», «Dorian» και ως διατριβή «Abenteur eines Weichenstellers». Τελειώνοντας το πτυχίο του μετακόμισε στο Βερολίνο. Το 1996, στο Διεθνές Σαλόνι Κόμικς στο Ερλάνγκεν, κέρδισε το βραβείο Max-and-Moritz για το καλύτερο γερμανόφωνο κόμικ άλμπουμ. Από το 2003 εργάζεται μαζί με τον συγγραφέα Tobias O. Meißner στη σειρά κόμικς “Berlinoir”, το 2006, κυκλοφόρησε η βιογραφία του για τον Elvis Presley με τον τίτλο “Elvis” και το 2008, έμαθε ισπανικά για να ταξιδέψει στην Κούβα, όπου σχεδίασε και σκιαγράφησε σκηνές δρόμου από την Αβάνα, τις οποίες συγκέντρωσε στο κόμικ “Havanna” το 2007. Το 2011, κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Der Boxer» (Ο Μποξέρ), το οποίο αφηγείται την ιστορία του Εβραίου μποξέρ Χάρι Χάφ και το 2015 με τον τίτλο “Der Traum von Olympia” (Το όνειρο της Ολυμπίας) για τη Σομαλή δρομέα Samia Yusuf Omar . Αρκετά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, αραβικά και ελληνικά. Πηγή: https://atexnos.gr/reinhard-kleist-στην-αιώρα-με-τον-φιντέλ-κάστρο/
  2. totally_wired

    Ο ΜΠΟΞΕΡ

    Μια έκδοση που είχε μυριστεί ο φίλος Bladerunner, κυκλοφόρησε και φαίνεται αρκετά καλή. Πρόκειται για την ιστορία του Χερτζκο Χαφτ, ο οποίος είχε επιζήσει από το ολοκαύτωμα δίνοντας αγώνες box για τη διασκέδαση των Ναζί. Το κόμικ μας παρουσιάζει τις ιστορίες του στο στρατόπεδο αλλά και μετά στη συνέχιση της ζωής του. Η ιστορία φαίνεται να έχει ενδιαφέρον όπως όλες οι προσωπικές ιστορίες κάτω από αντίξοες συνθήκες. O Kleist είναι γνωστός στην Ελλάδα για τα κόμικ στη γνώση, δλδ την Αβάνα και το Κάστρο αλλά και για τη βιογραφία του Johnny Cash από τις εκδόσεις ΟΞΥ. Το σχέδιο είναι στο ίδιο αδιάφορο-βαρετό στυλ που όμως την κάνει την δουλειά του. Στη φωτογραφία, το κάτω βιβλίο είναι από το Κάστρο. Η έκδοση πολύ καλή, τυπικά Ηλίβατον.
  3. Αντισυμβατικός και αντιεμπορικός καλλιτέχνης που ποτέ δεν επιδίωξε να γίνει σούπερ σταρ, τραγουδά για την αγάπη, τον θάνατο, τον οίκτο, το έλεος, τη σωτηρία της ψυχής. Με μεταφυσικές ανησυχίες, σκληρούς ήχους και σπαρακτικές μπαλάντες, ο Νικ Κέιβ βλέπει την απρόβλεπτη ζωή του να γίνεται κόμικς από τον μετρ του είδους Ράινχαρντ Κλάιστ. Οι βιογραφίες δεν μπορεί και δεν πρέπει ποτέ να καταλήγουν σε ντοκιμαντέρ. Ο δημιουργός τους, αναπόφευκτα, θέλοντας και μη οφείλει να αντιμετωπίσει το βιογραφούμενο πρόσωπο από τη δική του οπτική. Υποκειμενικά και με το θάρρος της γνώμης και της καλλιτεχνικής του σφραγίδας. Ακόμα περισσότερο όταν το πρόσωπο αυτό δεν έχει προλάβει να περάσει στη σφαίρα του μύθου και βρίσκεται εν ζωή. Στην προκειμένη περίπτωση, μια πλούσια ζωή γεμάτη εμπειρίες και ανατροπές, με μεγάλα διαστήματα παραμονής στην «επικίνδυνη» ζώνη, στη «σκοτεινή» πλευρά. Κάτι που αντανακλάται στη μουσική και τα τραγούδια του Νικ Κέιβ. Αλλά και στο «Nick Cave - Mercy on Me» (συνεργασία των εκδόσεων Οξύ και Ηλίβατον, μετάφραση Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης). Το σπαρακτικό «Mercy Seat» που τραγουδήθηκε υπέροχα και από τον Τζόνι Κας, εικονογραφείται με πρωτότυπο και οδυνηρό τρόπο από τον Κλάιστ Αυτά που γράφει κι ερμηνεύει ο Αυστραλός τραγουδοποιός δεν είναι εύκολα και εύπεπτα. Όπως η πολυτάραχη ζωή του ήταν γεμάτη ταξίδια, πειράματα, δοκιμές, έτσι και η μουσική του είναι ιδιοσυγκρασιακή, αντικατοπτρίζει συγκεκριμένες εποχές και εικόνες, καθρεφτίζει την ψυχική διάθεση και τα βαθύτερα αισθήματα ενός ευαίσθητου ανθρώπου που δεν διστάζει να εκτεθεί. Και να καλέσει για οίκτο, για συγχώρεση, σεβόμενος πάντα τους ακροατές του. Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις αν ο Νικ Κέιβ γράφει αυτοβιογραφικά, αν είναι ο πρωταγωνιστής των στίχων του. Αν όμως είναι, ο Ράινχαρντ Κλάιστ τον έχει αποδώσει ιδανικά στην καλύτερη ώς τώρα βιογραφία που έχει δημιουργήσει. Και έχει δημιουργήσει πολλές: «Cash: I see a Darkness» (για τον θρύλο της ροκ και της κάντρι, Τζόνι Κας – εκδόσεις Οξύ), «Κάστρο» (για τον ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο – εκδόσεις Γνώση), «Ο Μποξέρ» (για τον επιζώντα του Ολοκαυτώματος Χέρτζκο Χαφτ), «An Olympic Dream» (για τη Νιγηριανή αθλήτρια Samia Yusuf Omar και τη μοιραία προσπάθειά της να κυνηγήσει το όνειρό της) κ.ά. Κατ’ αρχάς, η μεγάλη έκταση του νέου βιβλίου του Κλάιστ (περισσότερες από 330 σελίδες μαζί με τις σημειώσεις) του επιτρέπει να επεκταθεί σε πολλές και ενδιαφέρουσες προσωπικές ερμηνείες που καθιστούν το έργο όχι μια απαρίθμηση γεγονότων και μια καταγραφή σημαντικών στιγμών, αλλά στη δική του πρόσληψη του έργου του Κέιβ. Δεν λείπουν φυσικά και τα απαραίτητα βιογραφικά στοιχεία, αλλά είναι πάντα φιλτραρισμένα από τη μουσική και τα τραγούδια, δίνονται πάντα σε συνδυασμό με στίχους και εικόνες που πηγάζουν από αυτούς. Συνήθως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: o βιογράφος επιχειρεί να εξηγήσει την τέχνη του πρωταγωνιστή του μέσω της ζωής του. O Κλάιστ επιτυγχάνει κάτι φαινομενικά ανορθόδοξο, να εξηγήσει και να περιγράψει πολαρόιντ ζωής με παραδείγματα από την τέχνη. Τα ασπρόμαυρα σχέδια, υγρά από τις βροχές, τα δάκρυα και τον ιδρώτα του Κέιβ στο Λονδίνο, το Βερολίνο, τη Βραζιλία και τα άλλα μέρη όπου έζησε, χιονισμένα και σκοτεινά όπως τα ρούχα του και το θλιμμένο βλέμμα του ακολουθούν ιδανικά το καθόλου γραμμικό «σενάριο» που αντιμετωπίζει συχνά τον τραγουδιστή ως ένα φανταστικό πρόσωπο, ως μια περσόνα που μεταμορφώνεται για να υποδυθεί τους ρόλους των χαρακτήρων των τραγουδιών του. Ή τους θύτες τους, όπως στο συγκλονιστικό κεφάλαιο με το σπαρακτικό «The Mercy Seat» στο επίκεντρο. Και τον Κέιβ να μονολογεί: «Αν εμφανιστούν τώρα όλοι εκείνοι που έχω στο μυαλό μου, θα γίνει πραγματικό καμίνι…» Και το σχετικό link...
  4. Του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου Το μόνο που με μαγνητίζει στον Νικ Κέιβ είναι η κρυμμένη του νεότητα. Στην ηλικία των εξήντα χρόνων εξακολουθεί να κουβαλά την εποχή που τραγουδούσε στους Birthday Party –τότε που οι στίχοι του είχαν μια ακρίβεια λεπίδας– αλλά και τη σκοτεινή περίοδο του Βερολίνου, όταν σχημάτιζε τους Bad Seeds κι έγραφε τα καλύτερα τραγούδια του. Λες και σε κάποια γωνία του σώματός του έχει κουρνιάσει ένα ξεχασμένο σώμα που ακόμη ζει στο Λονδίνο ή πίσω από το Τείχος, κρυώνοντας. Τώρα, λοιπόν, που έχει ένα ωραίο σπίτι, μια όμορφη γυναίκα, μια νωπή τραγωδία κι έναν φλοιό ναρκισσισμού, τον οποίο έχει χτίσει προσεκτικά γύρω από τον εαυτό του, ο Ράινχαρντ Κλάιστ έρχεται να προσφέρει στους ακροατές του Κέιβ τη μυθοποίηση και την απομυθοποίηση που αξίζει σ’ έναν διάσημο ροκ τραγουδιστή. Ετσι, το «Mercy on me» κινείται σ’ εκείνο το τεντωμένο σχοινί όπου ισορροπούν οι καλές βιογραφίες: θαυμασμός από τον βιογράφο και ταυτόχρονη υπονόμευση του θαυμασμού. Γιατί ζητάμε από τους καλλιτέχνες να είναι λιγότερο τρωτοί από εμάς, μοιάζει ν’ αναρωτιέται ο Κλάιστ, ειδικά όταν πρόκειται για τον Κέιβ, που είχε πάντα την υπεροπτική επιθυμία ν’ ανεβαίνει στη σκηνή, η σκηνή να τρίζει κάτω από τα πόδια του, και μ’ ένα τίναγμα των χεριών να δημιουργεί μια δίνη γύρω του, με στόχο το κοινό να πέσει μέσα και να πνιγεί; Δεν είναι τυχαίο που το βιβλίο έχει φτιαχτεί σαν δίνη. Τα επεισόδια δεν τελειώνουν ποτέ –αντιθέτως επαναλαμβάνονται–, οι κοντινοί άνθρωποι του Κέιβ εμφανίζονται και εξαφανίζονται απότομα, για να εμφανιστούν ξανά στις επόμενες σελίδες, ενισχύοντας τη ζάλη του χρόνου, ενώ, καθώς προχωρά η ανάγνωση, η ελπίδα για μια ασφαλή γραμμικότητα, ευτυχώς, σβήνει και η αφήγηση της ζωής του μοιάζει περισσότερο με τη φαγωμένη ουρά ενός σκυλιού που δεν ξέρει τι έχει δαγκώσει. Ο Κλάιστ καταφέρνει ν’ αντιγράψει με λεπτομέρεια τη δημόσια εικόνα του Κέιβ, μα τη σκιτσάρει αντίστροφα, και την καταργεί, σαν ένας ανορθόδοξος οπαδός που έχει γυρίσει τον ναό ανάποδα, με τη μύτη του τρούλου να βλέπει στη γη. Ο Κέιβ δεν είναι μονάχα ένας καλός τραγουδιστής, είναι κι ένας δυνατός μαγνήτης που έλκει τους πιο χαρισματικούς μουσικούς δίπλα του. Είναι γεγονός πως κάποιες φορές τους αφαίμαξε, ωστόσο φαίνεται πως δεν έχει σταματήσει να πληρώνει το τίμημα, αφού είναι φυλακισμένος εσαεί στο κουκούλι που έχει πλέξει για τον εαυτό του. Το δίχτυ Σε ένα σκίτσο της σελίδας 312, σχοινιά σαν χορδές φεύγουν από τα δάχτυλά του και ενώνονται με τ’ αυτιά των ακροατών του, και παρόλο που δείχνει πως τους καθοδηγεί, όπως ένας μαριονετίστας τις κούκλες, η αλήθεια είναι διαφορετική. Μπλεγμένος στο ίδιο του το δίχτυ, μοιάζει ανίκανος να σπάσει τα σχοινιά και να τρέξει πίσω, στους χαμένους φίλους που πρόδωσε, στους τόπους που έζησε και εγκατέλειψε και, κυρίως, στην παιδική του ηλικία, που ούτως ή άλλως έχει εξατμιστεί. Διάβασα το graphic novel και μετά ξεκίνησα να το διαβάζω από το τέλος προς την αρχή, κρύβοντας ανάμεσα στις σελίδες κομμάτια από τις δικές μου αναμνήσεις – ένα απόγευμα που αγόρασα το «Tender Prey» μαζί με τον πατέρα μου, ένα ταξίδι στην Ανδαλουσία ακούγοντας το «Let Love In», τη συναυλία στο Περιστέρι στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Και ύστερα φαντάστηκα τους τυχερούς, που βρέθηκαν στη συναυλία της 16ης Νοεμβρίου, να βλέπουν, για μια στιγμή, τον Κέιβ να κουβαλά όλες τις ηλικίες του πάνω στη σκηνή, και αυτός να τους αρπάζει και να τους σπρώχνει πίσω στην πρώτη αθηναϊκή του εμφάνιση, τον Σεπτέμβριο του ’82, για ν’ αναποδογυρίσουν παρέα αυτό που ήταν κάποτε ένα κανονικό πάρτι γενεθλίων, ανάβοντας τα κεράκια της τούρτας, που είναι, εδώ και καιρό, σβησμένα. Μια τούρτα γενεθλίων πεταμένη σ’ ένα σκουπιδότοπο βέβαια. ΠΗΓΗ: Καθημερινή 27/12/2017
  5. Kabuki

    NICK CAVE: MERCY ON ME

    Οι βιογραφίες καλλιτεχνών και διασήμων πάσης φύσεως είναι πολύ δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια, τόσο στα κόμικς, όσο και στα βιβλία και τον κινηματογραφο. Προσωπικά δεν είμαι φαν του είδους. Συνήθως είναι είτε αγιογραφίες, είτε δαιμονοποιήσεις, είτε βαρετές. Ευτυχώς η συγκεκριμένη δεν ήταν! Ήταν ένα παράξενο γοητευτικό μείγμα από τραγούδια, αναμνήσεις, στιγμιότυπα της ζωής ενός καταραμένου ποιητή και θραύσματα μύθων . To κόμικ κυκλοφόρησε με αφορμή τα 60α γενέθλια του Cave και κυκλοφόρησε λίγο καιρο πριν την συναυλία του στην Αθήνα. Εξαιρετική κίνηση της εκδοτικής να μας δώσει αυτό το ξεχωριστό κόμικ , που - πιστέψτε με - μπορούν να το απολαύσουν όχι μόνο οι φανς του Cave, αλλά και πολλοί άλλοι -όσοι αγαπούν τέτοιου ειδους κόμικς γενικά, κί οχι τα βιογραφικά συγκεκριμένα. Ο Kleist ζωντανεύει τα τραγούδια του Cave στο χαρτί με μεγάλη ευρηματικοτητα και ευαισθησία και μας κάνει κοινωνούς ενός κόσμου όμορφα δαιμονικά πλασμένου Σας συμβουλεύω να το διαβάσετε υπό τους ήχους των Folsom Prison Blues, Shivers, Jangling Jack, Pleasure Is The Boss, Junkyard, King Ink, A Dead Song, Love Letter, Cabin Fever, Mutiny In Heaven, Tupelo, Swampland, The Mercy Seat, Mercy, Hallelujah, Red Right Hand και Higgs Boson Blues που ακούγονται και στο κομικ. Έχει περάσει η εποχή που ήμουν μεγάλη φαν του Cave - ακόμα γουστάρω τα τραγούδια του φυσικά, αλλά δεν πωρώνομαι πλέον τοσο. Ως ακραία προσωπικότητα είχε σίγουρα υλικό να δώσει - ήταν όμως κι ο Kleist που με εντυπωσίασε σ'αυτό το κόμικ με το ταλεντο του, εξίσου με τον Cave. Ωρα να εξερευνήσω τις υπόλοιπες δημιουργίες του - κυκλοφορούν ήδη στα ελληνικά ο Johnny Cash κι ο Μποξερ, η Αβάνα (που δε μου είχε κανει τόση εντύπωση - θα την ξανατσεκαρω ομως) κι ο Κάστρο Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ Σχετικό άρθρο
  6. Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ στην Ξένια Κουναλάκη (Καθημερινή) Ράινχαρντ Κλάιστ: «Ο Νικ Κέιβ είναι ένα είδος Θεού» Ο Ράινχαρντ Κλάιστ είναι Γερμανός συγγραφέας κόμικς και αγαπάει τον Νικ Κέιβ. Μετά τον Τζόνι Κας και τον Ελβις Πρίσλεϊ αποφάσισε να αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του στον Αυστραλό μουσικό, ο οποίος έδωσε τις –ροκ– ευλογίες του στο εγχείρημα. Το «Mercy on me» μεταφράστηκε από τον Γιώργο - Ικαρο Μπαμπασάκη και κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Οξύ. Στη γραπτή συνέντευξή του με την «Κ», ο Κλάιστ εξηγεί αν πρόκειται για βιογραφία, αγιογραφία ή επιστημονική φαντασία. – Τι είναι στο βιβλίο σας αληθινό, τι είναι αποκύημα της φαντασίας σας και ποιο υλικό έχετε αντλήσει από τα τραγούδια του; Παίζει κάποιο ρόλο αυτή η αναλογία; – Στην πραγματικότητα καμία: το ροκ εν ρολ ανέκαθεν αναφερόταν σε θρύλους και μύθους. Υπάρχουν πραγματικά γεγονότα στο βιβλίο αλλά και πολλά τα οποία εμπνεύστηκα. Οταν διηγούμαι κάτι για τον Νικ Κέιβ, πρέπει να δείξω από πού προέρχεται και πώς εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα. Εικονογραφημένα τραγούδια του αφηγούνται κομμάτια της βιογραφίας του. Ετσι πετυχαίνω κάποια απόσταση. Ο αναγνώστης, όμως, παίρνει μια αίσθηση της ιστορίας. Νομίζω πως έτσι προσεγγίζω περισσότερο τον Κέιβ από ό,τι αν αράδιαζα μία σειρά από γεγονότα. – Γνωριστήκατε με τον Νικ Κέιβ; Πώς σας φάνηκε σε προσωπικό επίπεδο; – Ναι, ο Νικ ήταν εξαρχής θετικός. Αγαπάει τα κόμικς και είχε διαβάσει το graphic novel μου για τον Τζονι Κας. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ειδικά στην ανάπτυξη των πρώτων ιδεών και σκέψεων, συνέβαλε διαρκώς να απομακρύνομαι από τα αδιάφορα γεγονότα. Μου είπε κάποια στιγμή: Κάνεις κόμικς, μπορείς να κάνεις τα πάντα, να εκτοξευθείς στο Διάστημα. Κι αυτό έκανα. – Ζηλεύετε λίγο τη μετα-πανκ περίοδο που έζησε ο Κέιβ στο Δυτικό Βερολίνο πριν από την πτώση του Τείχους; – Ηρθα για πρώτη φορά στο Βερολίνο το 1996. Εκείνη την εποχή το Βερολίνο περιβαλλόταν από μυθική αίγλη. Προσγειώθηκα στην τέκνο σκηνή, επομένως ο Κέιβ και οι φίλοι του ήταν πολύ μακριά μου. Τώρα βλέπω την περίοδο εκείνη με πόνο, αφού όλα ήταν δυνατά, υπήρχε μια έκρηξη δημιουργικότητας και στο Βερολίνο μπορούσε κανείς να ζήσει τσάμπα. Ολα αυτά έχουν παρέλθει. Ξέρω, όμως, από φίλους μου που έζησαν τη συγκεκριμένη εποχή: Δεν ήταν όλα υπέροχα. Πολλοί έφυγαν καθ’ οδόν. – Θα δίνατε το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Νικ Κέιβ; Ή μήπως ακολουθεί ένα κόμικ για τον Μπομπ Ντίλαν; – Οχι, το παραδέχομαι δημοσίως, ο Ντίλαν δεν είναι πολύ του γούστου μου. Ακόμη κι αν είναι ένας έξοχος αφηγητής ιστοριών όπως και ο Κέιβ. Δεν θα έδινα, όμως, ούτε το Νομπέλ στον Κέιβ. Νομίζω ότι θα το μισούσε. – Πώς σκεφτήκατε να εικονογραφήσετε μια βιογραφία για τον Κέιβ; Πιστεύετε ότι είναι τόσο σημαντικός όσο ο Ελβις ή ο Τζονι Κας; Ή μήπως κρύβεται πίσω από αυτά τα ονόματα το προσωπικό μουσικό σας γούστο; – Φυσικά είμαι οπαδός. Ωστόσο, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος. Ο Νικ Κέιβ είναι ένας υπέροχος αφηγητής στη μουσική του, η οποία είναι ιδιαίτερα παραστατική. Οταν μάλιστα είχα την ευκαιρία να του προτείνω προσωπικά το εγχείρημα και συμφώνησε, η απόφαση ελήφθη. – Ακούτε ακόμη και τα νέα του άλμπουμ (π.χ. το «Skeleton tree»); Ή αγαπάτε μόνο το πρώιμο έργο του; – Ακούω τα πάντα εκτός από το παλιό υλικό των Birthday Party. Στη διάρκεια της δουλειάς μου, όμως, δεν μπορώ να ακούσω πολύ Κέιβ. Η μουσική του μού αποσπάει την προσοχή, δεν μπορώ να την ακούω παράλληλα. – Σε πόσες συναυλίες του έχετε πάει και ποια ήταν η καλύτερη; – Νομίζω επτά, η καλύτερη ήταν σίγουρα στο Greenville Festival το 2013. Ημουν με μερικούς φίλους εκεί. Ξαφνικά ξέσπασε κακοκαιρία και η συναυλία έπρεπε να διακοπεί. Κατάφερα, όμως, να συναντήσω για πρώτη φορά τον Νικ Κέιβ backstage με φόντο τη θεομηνία. Ετσι πρέπει να ξεκινήσει το κόμικς με τον Νικ Κέιβ, σκέφτηκα. – Δεν πολυκατάλαβα το τέλος του κόμικς. Εννοείτε ότι μέσω CERN πραγματοποιεί ένα ταξίδι στον χρόνο και καταλήγει στο μέλλον; – Είναι ένα ταξίδι στην απαρχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στην οποία βασίζεται ο κόσμος. Εκείνος, ως καλλιτέχνης, δημιουργεί κόσμους, ανθρώπους και όταν μιλάει για τον εαυτό του, διαμορφώνει και αυτόν. Στο κόμικς μου λοιπόν οι ήρωές του ζωντανεύουν και αντιπαρατίθενται μαζί του, τον ρωτούν γιατί τους σκότωσε. Ως δημιουργός του κόσμου ο Κέιβ, όπως και κάθε καλλιτέχνης, είναι ένα είδος Θεού στο δικό του σύμπαν. Το μποζόνιο του Χιγκς, το οποίο αποκαλείται και σωματίδιο του Θεού, όπως περιγράφω στο βιβλίο μου, είναι η πρώτη σπίθα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Νικ αναζητεί και μπαίνει στον επιταχυντή των σωματιδίων τη στιγμή που γύρω του ξεσπά η Αποκάλυψη. Οπως συμβαίνει και στο ομώνυμο τραγούδι. – Κάποιες στιγμές το βιβλίο σας θυμίζει ταινία του Τζιμ Τζάρμους. Οι δυο τους είναι, άλλωστε, φίλοι. Μήπως επηρεαστήκατε από τον σκηνοθέτη; – Λιγότερο από τον Τζάρμους, αν και οι ταινίες του μου αρέσουν πολύ. Περισσότερο από τον Κρίστοφερ Νόλαν, όσον αφορά την ασυνήθιστη αντιμετώπιση του χρόνου. Εμπνέομαι συχνά από ταινίες και τις αναλύω για να βρω πώς μπορώ να αφηγηθώ ορισμένες σκηνές. Τα κόμικς μου θέλω να προβάλλονται στο μυαλό των αναγνωστών σαν καλή ταινία. ΠΗΓΗ: Καθημερινή
  7. Ελαφρώς ριψοκίνδυνο εγχείρημα οι βιογραφίες μουσικών. Ο γραπτός λόγος μπορεί να αφηγηθεί τη δημιουργική ή περιπετειώδη ζωή τους, όταν πρόκειται όμως για το έργο τους, ενίοτε επανέρχεται εκείνο το αρχαίο ρητό, σύμφωνα με το οποίο «το να γράφεις για μουσική είναι σαν να χορεύεις για την αρχιτεκτονική». Οι ταινίες, τα biopics, πέφτουν συχνά σε μια παγίδα που απελευθερώνει τα θύματά της σαν παρωδίες του εαυτού τους και όλα αυτά επιδεινώνονται αν έχουμε να κάνουμε με τραγουδοποιούς που ζουν και γράφουν όσο πιο αντισυμβατικά μπορούν. Στην περίπτωση του Νικ Κέιβ, οι απόπειρες εξιστόρησης του μύθου του αποδείχθηκαν ευτυχώς τόσο ιδιαίτερες όσο και ο ίδιος: το «20.000 days on Εarth» των Ιεϊν Φόρσαϊθ και Τζέιν Πόλαρντ θόλωνε γλυκά τα όρια μεταξύ ντοκουμέντου και δράματος, ενώ το «One more time with feeling» του Άντριου Ντόμινικ, που παρακολουθούσε τον Κέιβ σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής του, έπειτα από τον χαμό του γιου του, αντάμειβε τους υπομονετικούς. Και καλά οι ταινίες και μάλιστα οι δουλεμένες: τι γίνεται όμως με τις στατικές εικόνες, με τα σχέδια ενός κομίστα που επιχειρεί να συνθέσει μια βιογραφία χωρίς τις συμβάσεις του είδους, φέρνοντας τον πρωταγωνιστή του απέναντι από τα δικά του δημιουργήματα; Μπορεί ένα τραγούδι και οι ήρωές του να ζωγραφιστούν; Ο σκιτσογράφος Ο Γερμανός Ράινχαρντ Κλάιστ τις διαθέτει τις περγαμηνές του. Από το 1994, όταν ακόμα ήταν 24 χρονών, έχει εκδώσει κάμποσα graphic novels θεματικού χαρακτήρα: τα αυτεξήγητα ως προς το περιεχόμενο «Lovecraft», «Amerika», «Αβάνα» ή «Κάστρο» (τα δύο τελευταία από τις εκδόσεις Γνώση) τον ανέδειξαν τόσο εντός της χώρας του όσο και εκτός. Ο Κλάιστ όμως είναι και μουσικόφιλος: το 2006 υπόγραψε τη βιογραφία «Johnny Cash, I see a darkness» (εκδόσεις Οξύ), έναν χρόνο αργότερα επανήλθε με το «Elvis» και κάπως έτσι άρχισε να θεωρείται κάτι σαν ειδικός. Η πρόσφατη ενασχόλησή του με τον Νικ Κέιβ εκκινεί από την αγάπη και τις γνώσεις του για τον μουσικό, δεν μπορεί όμως κανείς να αγνοήσει και τα επικείμενα 60ά γενέθλια του τελευταίου ή το ακόμα πιο έντονο εσχάτως (για μουσικούς και όχι μόνο λόγους) ενδιαφέρον για τη ζωή και το έργο του. Όπως και να έχει, ο Κλάιστ σε σχετικές δηλώσεις του έλεγε πως κατά τη γνώμη του «μια ιστορία για τον Νικ Κέιβ θα πρέπει να καταλήγει σε Αποκάλυψη». Κατά τα άλλα, αυτό που τον γοητεύει ιδιαιτέρως στον ήρωά του είναι «το κίνητρό του, η εργασιομανία του, η μανία του να εξελίσσεται και να μη σταματά». Το κόμικ «Nick Cave, Mercy on me» θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά στις 15 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Ηλίβατον και Οξύ, σε μετάφραση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη. Ένα από τα λάιτμοτιφ που το διατρέχουν είναι η αγωνία του πρωταγωνιστή του απέναντι στο ενδεχόμενο της κοινοτοπίας, της μετριότητας: ο φόβος ότι όλα θα μείνουν στάσιμα, ως έχουν. Έτσι, σε περισσότερες από τριακόσιες σελίδες και μέσα από σχέδια ασπρόμαυρα, ευφάνταστα, κάποτε σκληρά και εκρηκτικά και άλλοτε μουντά ή συνεφιασμένα, με γραμμή εμφατική αλλά πεντακάθαρη - σαν ένας Γουίλ Άϊσνερ στο πιο εξπρεσιονιστικό - ο Κλάιστ ξεκινά την αφήγησή του απεικονίζοντας έναν ψιλόλιγνο έφηβο κάπου στην Αυστραλία, που φυσικά και δεν αντέχει άλλο τους γονείς του. Ροκάρει μπροστά στον καθρέφτη, φοράει μπλουζάκι με τη στάμπα «μισώ κάθε μπάτσο σε αυτή την πόλη» και ονειρεύεται εαυτόν ως παράνομο, ως επαναστάτη, ως καπετάνιο κάποιου μαγεμένου πλοίου. Βρισκόμαστε στο πρώτο κεφάλαιο του κόμικ που ονομάζεται «The Hammer Song» και που ακολουθείται από τα «Where the Wild Roses Grow», «And the Ass Saw the Angel», «The Mercy Seat» και «Higgs Boson Blues». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς λάτρης του Κέιβ για να καταλάβει ότι πρόκειται για τίτλους τραγουδιών ή μυθιστορημάτων του. Ούτε βέβαια είναι αυτά τα μόνα που εμφανίζονται στο «Nick Cave, Mercy on me»: στις σελίδες του μπορεί κανείς να «ακούσει» τα «Pleasure is the Boss», «Cabin Fever», «Tupelo», «Red Right Hand» και πόσα ακόμα. Ηρωίνη και μελάνι Το «τίποτα δεν λείπει από εδώ» δεν ισχύει ακριβώς. Ο Κλάιστ επιλέγει να διηγηθεί την ιστορία του ζωντανεύοντας τα τραγούδια του πρωταγωνιστή του, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με τους δικούς του πρωταγωνιστές. Πραγματικότητα και μυθοπλασία (δημιουργημένη είτε από τον Κλάιστ είτε από τον Κέιβ) ενοποιούνται σε τέτοιο βαθμό, που εδώ, ναι, απαιτείται να είναι κανείς γνώστης της ζωής και του έργου του ανδρός για να κατανοήσει πλήρως όσα εκρήγνυνται μπροστά του. Βλέπει κανείς τα πρώτα μουσικά βήματα του Κέιβ με τους Boys Next Door στη Μελβούρνη, αλλά και τις καλλιτεχνικές περιπέτειες των απογόνων τους, των Birthday Party, στο Λονδίνο. Συστήνεται με τη Lydia Lunch, τον Blixa Bargeld, τον μακαρίτη Ρόουλαντ Χάουαρντ ή την Ανίτα Λέιν, αλλά και με την Ελίζα Ντέι, τη δολοφονημένη ομορφονιά ενός μεσαιωνικού μύθου που πρωταγωνίστησε στο «Where the wild roses grow». Βαδίζει στο χιόνι του Κρόιτσμπεργκ, στο Βερολίνο, αγγίζει φλέβες ποτισμένες από ηρωίνη αλλά και μελάνι, ενώ ακούει και τον ασταμάτητο ήχο της γραφομηχανής από τα χρόνια που το μυθιστόρημα «Η δε όνος είδεν άγγελον» (εκδ. Τυφλόμυγα, 2010) πάσχιζε να πάρει εικόνα και μορφή. Σε μια σελίδα, οι στίχοι ενός τραγουδιού αποκτούν υλική υπόσταση και εκτοξεύονται από τη μουσική σκηνή, διαπερνώντας τα κορμιά του κοινού σαν μαχαίρια. «Ποιος είσαι, τέλος πάντων, άνθρωπέ μου;» ρωτάει προς το φινάλε τον πρωταγωνιστή μας ο μπλουζίστας Ρόμπερτ Τζόνσον, που έχει ήδη κάνει τη μαγική εμφάνισή του. «Σ' αυτή την ιστορία, είμαι κι εγώ ένας ήρωας που έπλασα ο ίδιος» αποκρίνεται ο Νικ Κέιβ. Το νόημα των λόγων του το εξηγούσε ο Ράινχαρντ Κλάιστ σε εκείνες τις δηλώσεις περί της αίσθησης της Αποκάλυψης που θα πρέπει να έχει η ιστορία του: «Την εννοώ με τη μεταφορική έννοια κι έχει να κάνει με το να δημιουργείς κόσμους και να ζεις μέσα από τους ήρωές τους» έλεγε. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο πρωταγωνιστής του, που στο κόμικ από ένα σημείο και μετά εμφανίζεται σαν περιπλανώμενος ιεροκήρυκας, δεν είχε πρόβλημα με μια τέτοια προσέγγιση. Συνεργάστηκε με τον Κλάιστ για τη δημιουργία του «Mercy on me», του έδωσε βιογραφικές πληροφορίες και δημιουργικές συμβουλές και στο τέλος, βλέποντας το αποτέλεσμα, έκανε ένα σχόλιο απολύτως επιβεβαιωτικό της αξίας που έχουν όσα έργα συγχωνεύουν επιτυχώς πραγματικότητα και φαντασία. «Ο Ράινχαρντ Κλάιστ», έλεγε ο Κέιβ, «σπουδαίος κομίστας και μυθοπλάστης, κατέρριψε για άλλη μια φορά τις συμβάσεις του graphic novel, πλάθοντας έναν τρομερό συγκερασμό από τραγούδια, μισές αλήθειες και πλήρη επινοήματα, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο, ανατριχιαστικό και εντελώς αλλόκοτο ταξίδι. Σίγουρα είναι πιο κοντά στην αλήθεια από οτιδήποτε άλλο. Για την ιστορία, όμως, ποτέ δεν σκότωσα την Ελίζα Ντέι». Και το σχετικό link...
  8. The_Sandman

    Mercy on Me, a graphic biography of Nick Cave

    Αλμπουμάκι βιογραφία του (λατρεμένου) Nick Cave σε μορφή κόμικ πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη του '17 από την SelfMadeHero. Δημιουργός του ο Reinhard Kleist, δουλειές του οποίου έχουμε δει στα ελληνικά (Johnny Cash ( ), Αβάνα, Κάστρο, Ο Μποξέρ), και έχοντας τσεκάρει τα τρία από τα τέσσερα, μπορώ να πω οτι είναι η κυκλοφορία της χρονιάς που ανυπομονώ περισσότερο να πιάσω στα χέρια μου! Δείγματα του άλμπουμ αλλά και συνεχής ενημέρωση για την όλη διαδικασία δημιουργίας του, μπορείτε να δείτε στο σχετικό site και να αρχίσετε τα τάματα να το δούμε κάποια στιγμή και στα ελληνικά -πράγμα (εικάζω) πολύ πιθανό!
  9. Γροθιές στα κρεματόρια Συντάκτης:Γιάννης Κουκουλάς Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί πέθαναν αμέτρητοι άνθρωποι υπό φριχτές συνθήκες. Κάποιοι όμως επέζησαν. Ο Χέρτζκο Χαφτ ήταν ένας από αυτούς. Το κατάφερε (και) με τις γροθιές του. Ο Ράινχαρντ Κλάιστ στον «Μποξέρ» αφηγείται τη σκληρή και γεμάτη πάθος ζωή του Ο Γερμανός Ράινχαρντ Κλάιστ θεωρείται, όχι άδικα, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικς που εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια φιλοτεχνεί σπουδαία έργα με μεγάλη διεθνή επιτυχία. Περισσότερο γνωστός είναι για τις βιογραφίες του που αφορούν ιστορικές προσωπικότητες παγκοσμίως αναγνωρισμένες. Στο «Elvis», σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες, καταπιάστηκε με τη ζωή του βασιλιά του ροκ εν ρολ, Ελβις Πρίσλεϊ. Στο «Cash – I see a Darkness» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ) έδωσε μια σκοτεινή διάσταση στην πολυτάραχη ζωή του τραγουδιστή της κάντρι, Τζόνι Κας, και στο ημιβιογραφικό «Lovecraft», ασχολήθηκε με το έργο του μετρ της φανταστικής λογοτεχνίας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Μετά το ταξίδι του στην Κούβα, δημιούργησε το «Castro» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γνώση), ένα βιβλίο για τη ζωή του προσφάτως εκλιπόντος Κουβανού επαναστάτη, ενώ στο «An Olympic Dream» αφηγήθηκε την περιπέτεια και την τραγική κατάληξη της Σομαλής αθλήτριας Σάμια Γιουσούφ Ομάρ κατά την προσπάθειά της να φτάσει μέσω θαλάσσης στην Ευρώπη για να συνεχίσει την καριέρα της και να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στον «Μποξέρ» (εκδόσεις Ηλίβατον, μετάφραση: Γεωργία Τσάκωνα), όμως, για πρώτη φορά επιλέγει να μεταφέρει σε κόμικς τη ζωή ενός λιγότερο διάσημου προσώπου. Ενός προσώπου που δεν έγινε πρωτοσέλιδο, δεν απέκτησε πλούτη και δόξα, δεν άσκησε εξουσία, δεν άλλαξε τον κόσμο. Κατόρθωσε όμως να επιβιώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να μεταφερθεί η ζωή του σε πολλά βιβλία. Φυσικά δεν βγήκε αλώβητος. Ο Κλάιστ, με τις βίαιες σκηνές μποξ μέχρι θανάτου και την ανατριχιαστική ηδονή των Γερμανών αξιωματικών μπρος στο αποτρόπαιο θέαμα, δημιουργεί μια αφόρητη ατμόσφαιρα φρίκης «Η αληθινή ιστορία του Χέρτζκο Χαφτ, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος» είναι ο υπότιτλος του «Μποξέρ» που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη βιογραφία του Χαφτ που έγραψε ο μεγαλύτερος γιος του, Αλαν Σκοτ Χαφτ, ύστερα από μια σειρά συνεντεύξεων που του πήρε το 2002, πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο διάστημα αυτό, ο Χαφτ μιλούσε σπάνια για όλα όσα πέρασε ως αιχμάλωτος των ναζί και με λιγοστές λεπτομέρειες. Σύμφωνα με τον γιο του ήταν ευερέθιστος και νευρικός, δεν σήκωνε αντιρρήσεις, θύμωνε με το παραμικρό. Δεν ήθελε να ανασύρει στη μνήμη του την κτηνωδία και τη φρίκη που αντιμετώπισε. Ούτε να θυμάται τα πρόσωπα της οικογένειάς του και τους φίλους που έχασε στα χρόνια του πολέμου. Ολοι όμως «βρίσκονταν» πάντα δίπλα του. Γι’ αυτό και πάντα υποσχόταν απολογητικά στον γιο του ότι «μια μέρα θα σ’ τα πω όλα». Και του τα είπε. Ανθρωποι και γεγονότα ξεχύθηκαν στις αφηγήσεις του όταν τις ξεκλείδωσε ο γιος του. Μεταφέρθηκαν αρχικά στο βιβλίο με τίτλο «Χάρι Χαφτ: επιζήσας του Αουσβιτς, διεκδικητής του τίτλου από τον Ρόκι Μαρτσιάνο» που πρωτοεκδόθηκε στις ΗΠΑ το 2006 και εν συνεχεία κυκλοφόρησε στη Γερμανία με τίτλο «Χάρι Χαφτ: μια μέρα θα σ’ τα πω όλα». Ο Κλάιστ το προσάρμοσε σε κόμικς το 2011, πρωτοδημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung και έκτοτε έχει αποσπάσει βραβεία σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Βιογραφικά κόμικς για το Ολοκαύτωμα έχουν υπάρξει κι άλλα. Ο «Μποξέρ» όμως έχει μια ιδιαιτερότητα καθώς ο πρωταγωνιστής του επιβιώνει με όπλο τις γροθιές του. Ο Πολωνοεβραίος Χέρτζκο βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης σε ηλικία μόλις 15 ετών. Πόζναν, Στσέλιν, Αουσβιτς, Γιάβοζνο ήταν μερικοί από τους σταθμούς του εφιάλτη του. Βασανίστηκε, δούλεψε, έχτισε, έθαψε, έριξε νεκρά κορμιά σε φούρνους. Μέχρι που οι Γερμανοί αξιωματικοί τον επέλεξαν για διασκεδαστή τους. Τον έχρισαν «πυγμάχο» και τον υποχρέωσαν να «αγωνίζεται» εναντίον συγκρατούμενών του για να στοιχηματίζουν. Κι αυτός νικούσε συνεχώς σε μάχες ανάμεσα σε σκελετωμένους μελλοθάνατους. Με έπαθλο την επιβίωση κι ένα κομμάτι ψωμί. Ο Χέρτζκο κατόρθωσε να αντέξει μέχρι τη λήξη του πολέμου και να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ για μια καλύτερη ζωή. Το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να ρίχνει γροθιές. Στα χρόνια του πολέμου τις έριχνε για να επιβιώσει. Εις βάρος της ζωής των αντιπάλων του. Στη Νέα Υόρκη έγινε επαγγελματίας μποξέρ και τις έριχνε για τα χρήματα και τη δόξα. Αλλά και για να ακουστεί το όνομά του ώστε να επανασυνδεθεί με τον έρωτά του. Μέχρι που, κατά τα λεγόμενά του, η μαφία τον απείλησε με τη ζωή του αν τολμούσε να νικήσει τον θρυλικό Ρόκι Μαρτσιάνο. Μια πυγμαχική καριέρα έληξε άδοξα και ένας μποξέρ έμαθε να επιβιώνει ως μανάβης. Με λίγα λόγια και πολλές θαμμένες μνήμες. Ο ρυθμός που δίνει ο Κλάιστ στη συγκλονιστική ιστορία του Χέρτζκο είναι καθηλωτικός. Και γίνεται ακόμη πιο έντονος από τη γνώση του αναγνώστη ότι αυτά που παρακολουθεί είναι προσωπικές αφηγήσεις. Η επιλογή των εξπρεσιονιστικών ασπρόμαυρων σχεδίων που θυμίζουν χαρακτικά και γίνονται ιδιαίτερα σκοτεινά και τρομακτικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό κλίμα που επιδεινώνεται από τις βίαιες σκηνές μποξ. Τα παραμορφωμένα σώματα των αιμόφυρτων ηττημένων θυμάτων όπως και των αποστεωμένων νεκρών από τις κακουχίες, οι συχνά ιδεοτυπικά σχεδιασμένοι ναζί βασανιστές, οι εξαντλητικές πορείες θανάτου με οδοιπόρους ανθρώπους-σκιές, σχεδόν χωρίς εξωτερικά χαρακτηριστικά, συνθέτουν μια παγωμένη ατμόσφαιρα που μυρίζει θάνατο. Και «ενοχλεί» τον ανυποψίαστο αναγνώστη. Για να τον ωθήσει να υποψιαστεί. Σε αυτό συντελεί και το εξαιρετικό επίμετρο του Μάρτιν Κράους για την πυγμαχία και άλλες αθλητικές «δραστηριότητες» στους καταυλισμούς των εκτοπισμένων και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση με επίκεντρό της έναν διαλυμένο άνθρωπο που δεν ήταν άγιος. Και κατόρθωσε να βγει ζωντανός. Αλλά ποτέ πια ίδιος με τον αθώο έφηβο που ήταν όταν άρχιζε ο πόλεμος. Στο εμβληματικό για τη σύγχρονη ιστορία της ένατης τέχνης και βραβευμένο με Πούλιτζερ «Maus» (εκδόσεις Zoobus), ο Art Spiegelman καταγράφει μέσω μαγνητοφωνήσεων και μεταφέρει σε κόμικς τη ζωή του Πολωνοεβραίου πατέρα του, Vladek, στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Δίνοντας τον υπότιτλο «Ο πατέρας μου αιμορραγεί Ιστορία» στον πρώτο τόμο επιλέγει να εστιάσει στα βιογραφικά στοιχεία. Στον δεύτερο τόμο, ωστόσο, ο υπότιτλος «Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματά μου», που «εκφέρεται» από ένα εσκεμμένα ασαφές πρώτο πρόσωπο (τον βασανισμένο πατέρα που λυτρώνεται μέσω της αφήγησης; τον καλλιτέχνη γιο που «εκμεταλλεύεται» τον επιζήσαντα; τον εκ του ασφαλούς αναγνώστη και θεατή μιας θηριωδίας αποκαλύπτει τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα του έργου που ελίσσεται επιδέξια μεταξύ βιογραφίας, αυτοβιογραφίας, Ιστορίας, μυθοπλασίας και ντοκουμέντου. «Δεύτερη Γενιά» (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) είναι ο τίτλος του αυτοβιογραφικού άλμπουμ του Michel Kichka, με υπότιτλο: «Αυτά που δεν έχω πει στον πατέρα μου». Ο Βελγοϊσραηλινός δημιουργός αφηγείται και αυτός τη ζωή του Εβραίου πατέρα του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά επιλέγει μέσω αυτής να αυτοβιογραφηθεί και να «εξομολογηθεί» στον πατέρα του και στους αναγνώστες τα δικά του βιώματα από την τόσο στενή του σχέση με έναν επιζήσαντα. Ως εκπρόσωπος της «δεύτερης γενιάς», των άμεσων απογόνων δηλαδή όσων γλίτωσαν από τα κρεματόρια του Αουσβιτς, περιγράφει τις σημαντικές στιγμές της παιδικής και νεανικής του ηλικίας υπό το βάρος της στενής συνύπαρξης με κάποιον που έζησε τη φρίκη και βγήκε ζωντανός. Στο «The Property» η Ισραηλινή Rutu Modan, χρησιμοποιώντας στοιχεία από το οικογενειακό της περιβάλλον και τις δύο Πολωνοεβραίες γιαγιάδες της, αφηγείται μια φανταστική ιστορία με μια ηλικιωμένη γυναίκα που επισκέπτεται τη Βαρσοβία δεκαετίες μετά τον πόλεμο για να διεκδικήσει ένα κτίριο που ισχυρίζεται ότι της ανήκε, για να ξυπνήσουν έτσι παλιές, οδυνηρές μνήμες. Στο «Auschwitz» o Pascal Croci αξιοποιεί εικόνες και μαρτυρίες κρατουμένων στο Αουσβιτς Μπιρκενάου για να συνθέσει ένα εφιαλτικό άλμπουμ για την καθημερινότητα σε ένα από τα σκληρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.