Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'GIORGIO CAVAZZANO'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Μάσκες, στολές και κοσμοπλημμύρα. Όταν θέλεις να ξεφύγεις απ’ όλα αυτά, το βενετσιάνικο καρναβάλι δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Η πρεμιέρα της νέας ταινίας «Spider-Man: No Way Home», της τρίτης κατά σειρά με πρωταγωνιστή τον Τομ Χόλαντ κάτω από την κόκκινη-μπλε στολή τις τελευταίες ημέρες του 2021, προκάλεσε εκστατικές αντιδράσεις στους θαυμαστές του διασημότερου ήρωα της Marvel. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία, ανήμερα της κινηματογραφικής πρεμιέρας κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπέτειες του Ανθρώπου Αράχνη. Ο λόγος για το «Spider-Man: Το μυστικό του κρυστάλλου», την πρώτη ιστορία ιταλικής παραγωγής με τον δημοφιλέστατο χάρτινο υπερήρωα. Η προέλευση της ιστορίας δεν αποτελεί απλά μια τυπική καταγραφή, μια αναφορά για τους λάτρεις της στατιστικής. Απεναντίας έχει βαθιές ουσιαστικές προεκτάσεις στην ίδια την ιστορία, αφού όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2003, μετά από παρασκηνιακές συνομιλίες του αρχισυντάκτη της ιταλικής Panini Ενρίκο Φορναρόλι με τα μεγάλα κεφάλια της Marvel, αποτέλεσε ένα πρωτότυπο υφολογικό πείραμα, μια ενδιαφέρουσα ανάμιξη δύο διακριτών καλλιτεχνικών σχολών. «Το Μυστικό του Κρυστάλλου αντιπροσωπεύει [...] ένα πρώτο, επιτυχημένο [...] παράδειγμα για το πώς οι μεγάλοι ήρωες του αμερικανικού κόμικς μπορούν να αποκτήσουν νέα πνοή διαμέσου των δασκάλων του ιταλικού κι ευρωπαϊκού κόμικς», επισημαίνει ο Φορναρόλι στην εισαγωγή. Πράγματι, οι δυο Ιταλοί δημιουργοί δεν μπήκαν στη διαδικασία να μιμηθούν τους συναδέλφους του από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού Ωκεανού. Μιλάμε άλλωστε για δυο βετεράνους με μακρά ιστορία στον χώρο της 9ης Τέχνης: τους Τίτο Φαράτσι (σενάριο) και Τζόρτζιο Καβατσάνο (σχέδιο), γνωστοί αμφότεροι από τις ιστορίες τους για την Disney Ιταλίας. Ανάμεσα στις συνεργασίες τους ξεχωρίζει η «Σκοτεινή Πόλη» (Μίκυ Μυστήριο Β’ Κύκλος) και η «Αληθινή Ιστορία του Χίλια Εννιακόσια», διασκευή της κλασικής ταινίας «Novecento». Η αποτύπωση του παρασκηνίου δεν δυσκόλεψε τον Καβατσάνο ο οποίος είναι γέννημα-θρέμμα Βενετός. Εκείνος μάλιστα έδωσε την ιδέα για τη δημιουργία του «κακού» αφού γνώριζε καλά τους τοπικούς μύθους. Από εκεί και πέρα, τη σκυτάλη πήρε ο Φαράτσι, ο οποίος ισορρόπησε το τοπικό στοιχείο με τα βασικά μιας περιπέτειας με τον Πίτερ Πάρκερ στο προσκήνιο – εσωτερικός μονόλογος, πνευματώδεις ατάκες και ένας επιβλητικός αντίπαλος που αρχικά βγάζει τον ήρωα εκτός μάχης. Ο Πίτερ Πάρκερ ταξιδεύει στη Βενετία για οδοιπορικό κατ’ εντολή του Τζ. Τζόνα. Παρά τις ελπίδες του για χαλάρωση, τελικά θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα μυστήριο που έχει τις ρίζες του στο νησί Μουράνο, γνωστό για την τέχνη της υαλουργίας, και τον απόκοσμο κόμη Αλεβίζε Τζάνους. Παρά τη μικρή έκταση, «Το μυστικό του κρυστάλλου» αποτελεί ένα σημείο αναφοράς τόσο στην Ιστορία της 9ης Τέχνης όσο και σε αυτήν του ήρωα. Και το σχετικό link...
  2. Yποθέσεις διαφθοράς, πολιτικά σκάνδαλα, πληρωμένοι δολοφόνοι, συνέργειες δικαστικών, πολιτικών, μπάτσων, επιχειρηματιών, σε ένα νέο, σκοτεινό περιβάλλον, την Νταρκ Σίτυ. Το «Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος» (Mickey Mouse Mystery Magazine) κυκλοφόρησε 20 χρόνια πριν, σπάζοντας κάθε συγγραφικό ταμπού και ακροβατώντας στο λεπτό σχοινί της λογοκρισίας μίας Disney υπερευαίσθητης, ειδικά όταν μεταχειρίζεσαι τον ήρωα-σήμα κατατεθέν της. Ένα βήμα πριν εκπνεύσει η προηγούμενη χιλιετία, το κατά είκοσι χρόνια μακρινό πλέον 1999, η καλλιτεχνική ομάδα της παραγωγής κόμικς με τους ήρωες του Disney στη γειτονική Ιταλία, το μυθικό σχεδόν επιτελείο του Topolino, έπλεε στον αφρό ενός ορμητικού κύματος δημιουργικού οίστρου. Μετά την τεράστια επιτυχία της επαναστατικής μεταμοντέρνας υπερηρωικής σειράς επιστημονικής φαντασίας με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Ντακ και το alter ego του, Φάντομ Ντακ, γνωστή στα ελληνικά με τον τίτλο «Οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ» (Paperinik New Adventures - PKNA), τα μεγάλα μυαλά του Topolino αποφάσισαν να δοκιμάσουν ένα πιο... ώριμο reboot, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον ήρωα-ναυαρχίδα της Disney: τον Μίκυ Μάους. Κι έτσι δημιουργήθηκε το Mickey Mouse Mystery Magazine, ή αλλιώς, όπως το μάθαμε στα ελληνικά, το Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος. Μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία και μάλλον μια από τις πιο σημαντικές χάρτινες στιγμές του πιο διάσημου ποντικού στον κόσμο. Τα νουάρ στοιχεία επικρατούν, όχι μόνο στο σεναριακό σκέλος αλλά και στη σκηνοθεσία των καρέ Η ιδέα ήταν απλή. Για παραπάνω από μισό αιώνα, ο Μίκυ είχε καθιερωθεί – ιδιαίτερα στις χάρτινες περιπέτειές του – ως ένας καταφερτζής ντετέκτιβ, του οποίου τη βοήθεια για την επίλυση μερικών εκ των δυσκολότερων υποθέσεων που βασανίζουν την Αστυνομία του Μίκυ Σίτυ ζητά τακτικά ο επικεφαλής της, επιθεωρητής Ο’ Χάρα. Με τον καιρό, όμως, θα έλεγε κανείς πως οι ιστορίες του ποντικού ντετέκτιβ άρχισαν να γίνονται στάσιμες και επαναλαμβανόμενες, δίχως τρομερές σεναριακές εμπνεύσεις, δίχως ιδιαιτέρως απειλητικούς αντιπάλους – ανέμενες πάντα τη νικηφόρα για τον ήρωα κατάληξη, και δεν αμφέβαλες στιγμή για αυτή. Οι επανεκδόσεις ιστοριών των βετεράνων του είδους Bill Walsh και Floyd Gottfredson, των Guido Martina και Romano Scarpa, δεν αρκούσαν για να καλύψουν το κενό και να ικανοποιήσουν τους αναγνώστες, αλλά και τους επιτελείς των εκδόσεων των ιστοριών με τον ήρωα. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν αξιόλογες, φιλότιμες προσπάθειες. Διατηρούσαν, ωστόσο, τα χαρακτηριστικά της εξαίρεσης στον κανόνα. Ένας από τους... συνήθεις ύποπτους της νέας γενιάς υπήρξε, αναμφίβολα, ο Tito Faraci, ένας φιλόδοξος και ταλαντούχος συγγραφέας ιστοριών κόμικς με τους χαρακτήρες του Disney, ο οποίος ξεκίνησε τη συνεργασία του με το περιοδικό την κατάλληλη στιγμή, για να βρεθεί στο επίκεντρο μιας καλλιτεχνικής επανάστασης, την οποία παράλληλα ώθησε με τις ιδέες του. Το 1996. Εκείνη την περίοδο, οι παλαιότεροι συνάδελφοι του Faraci τα έδιναν όλα σε ένα πειραματικό πρότζεκτ που έβαζε στο μπλέντερ διαφορετικά αφηγηματικά μοτίβα - κυρίως επιστημονική φαντασία και υπερηρωική δράση - με κυρίαρχο συστατικό τον ντισνεϊκό χαρακτήρα. Το ίδιο έκανε, σε μικρότερο βαθμό, και εκείνος, μόνο που επέλεξε να πειραματιστεί συνδυάζοντας την παράδοση του Μίκυ Σίτυ με εμπνευσμένο, εκρηκτικό χιούμορ και στοιχεία καθαρόαιμης αστυνομικής, ντετεκτιβικής δράσης. Η πρωτοτυπία της συγγραφής του Faraci δεν πέρασε απαρατήρητη από τους υπεύθυνους του περιοδικού, οι οποίοι εμπιστεύονταν όλο και περισσότερο τον ταλαντούχο νεαρό, δίνοντάς του μάλιστα μια θέση στην ομάδα τους. Εκεί, όπου οι Alessandro Sisti, Ezio Sisto και Francesco Artibani, κάτω από την καθοδήγηση του Simone Stenti, έπλαθαν μέρα με τη μέρα ένα νέο φαινόμενο. Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του Simone Stenti του κάρφωσαν στο μυαλό την εξής ιδέα: «Γιατί να μην κάνουμε κάτι αντίστοιχο με τον Μίκυ;» Κι έτσι, μαζί με τους προαναφερθέντες, αλλά και τους Giorgio Cavazzano, Claudio Sciarrone, Silvio Camboni, Gianfranco Cardara, Davide Catenacci, υπό την εποπτεία του τότε διευθυντή του περιοδικού, Paolo Cavaglione, άρχισαν να πέφτουν ιδέες με ρυθμό οπλοπολυβόλου. Σεναριακά ευρήματα, σχεδίαση νέων χαρακτήρων, χρωματικές επιλογές, ακόμα και αρχιτεκτονική μελέτη για τη νέα πόλη στην οποία θα τοποθετούνταν ο χαρακτήρας πήραν μορφή έπειτα από πολλές ώρες ομαδικής δουλειάς. Μια ασυνήθιστη ιστορία Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής ιστορίας; Τι ήταν αυτό το τόσο πρωτότυπο, αυτός ο αέρας ανανέωσης που έφερε στην κληρονομιά του εμβληματικού χαρακτήρα μιας εταιρείας-κολοσσού; Ήδη από τις πρώτες σελίδες, γίνεται αντιληπτό πως αυτή δεν είναι μια ιστορία σαν όλες τις άλλες. Οι καθιερωμένες πρακτικές αφήγησης των κλασικών κόμικς με ζωόμορφους χαρακτήρες παραβιάζονται τόσο στο επίπεδο της οπτικής απεικόνισης, με κινηματογραφικά πλάνα και χρήση βουβών, υπαινικτικών καρέ που προσκαλούν τον αναγνώστη να παρακολουθεί με προσοχή, όσο και στο επίπεδο της εξιστόρησης, αφού το πρώτο επεισόδιο μας δίνεται υπό τη μορφή μιας εξαντλητικής ιστορικής αναδρομής, επ’ ευκαιρία μιας ανάκρισης. Κι αν τα παραπάνω δεν ήταν ήδη αρκετά ανατρεπτικά, η εικόνα του Μίκυ Μάους να φωτίζεται από τον ανακριτικό φακό στην αίθουσα ανακρίσεων είναι το λιγότερο ασυνήθιστη. Ο Μίκυ Μάους καλείται στο Νταρκ Σίτυ για να αναλάβει το ιδιωτικό γραφείο ερευνών του παλιού συμφοιτητή του, Σόνυ Μίτσελ, ο οποίος αγνοείται αφού το αυτοκίνητό του βρέθηκε εκτός δρόμου. Εκεί, βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε καταστάσεις που δεν έχει ξανασυναντήσει στο Μίκυ Σίτυ. Πληρωμένοι δολοφόνοι, διεφθαρμένοι πολιτικοί, πουλημένοι δικαστές, αστυνομικοί χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ο Μίκυ Μάους εκεί είναι ένας ξένος, μια παραφωνία στη μελωδία του υποκόσμου, ο οποίος κινεί τα νήματα. Γι’ αυτό και δεν αργεί να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Η αστυνομία, αντί να ζητά τη βοήθειά του για τη διαλεύκανση δύσκολων υποθέσεων, τον παρακολουθεί στενά. Την ίδια στιγμή, η φυσική τάση του χαρακτήρα να μπλέκεται σε υποθέσεις και να αναζητά την αλήθεια και το δίκαιο, τον τοποθετεί πολύ γρήγορα στο στόχαστρο όλου του υποκόσμου του Νταρκ Σίτυ. Για το λόγο αυτό, υπήρχε η ανάγκη να δημιουργηθούν νέοι χαρακτήρες. Ο Γκούφυ, η Μίννι, ο Μαύρος Πητ, δεν έχουν θέση σε αυτό το περιβάλλον. Είναι ήρωες που αποπνέουν την ασφάλεια της κανονικότητας, η οποία στο Νταρκ Σίτυ έχει δώσει τη θέση της στη διαρκή επιφυλακή, την αγωνία – όταν ο ήρωας απειλείται από τα όπλα των κακοποιών, αισθάνεσαι την ένταση του κινδύνου. Όπως και για τον Μίκυ, έτσι και για τον αναγνώστη, το νέο περιβάλλον είναι εντελώς αχαρτογράφητο. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, πρόκειται για μια ιστορία που είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη με το «ντισνεϊκό» modus operandi. Γι’ αυτό και αποτελεί ταυτόχρονα μια από τις σειρές που φλέρταραν περισσότερο με το λογοκριτικό ψαλίδι της μαμάς εταιρείας, αλλά και το πιο τολμηρό εγχείρημα για μια «ενήλικη» ιστορία Disney με νουάρ στοιχεία. Από τη δεκαετία του ’90 κι έπειτα, το κέντρο ελέγχου της ευρωπαϊκής παραγωγής ιστοριών με τους χαρακτήρες της Walt Disney Company ήταν στο Παρίσι. Όλες οι ιστορίες έπρεπε να πάρουν την έγκριση από τα κεντρικά, πριν τυπωθούν. Κι εκεί ξεκινάνε τα προβλήματα για κάθε τέτοιου είδους τολμηρό εγχείρημα, αφού η Disney είναι γνωστή για τους αυστηρούς της όρους και τις λογοκριτικές της τάσεις. Κι αν το PKNA κατάφερε να επιτρέψει τους δημιουργικούς πειραματισμούς, όταν μιλάμε για τον ήρωα-ναυαρχίδα της εταιρείας η προσοχή πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη και οι χειρισμοί πολύ πιο λεπτοί. Στην πρώτη ιστορία που σχεδίασε ο Giorgio Cavazzano, σε μια ανταλλαγή πυρών του Μίκυ με έναν απειλητικό κακοποιό, ένας περαστικός ηλικιωμένος βρίσκει τον θάνατο από μια αδέσποτη σφαίρα. Οπως είναι λογικό, το καρέ αυτό έπρεπε να ανασκευαστεί. Σκηνές βίας, όπως η απόπειρα ξυλοδαρμού του Μίκυ Μάους από τους μπράβους ενός μεγάλου κεφαλιού του υποκόσμου, έπρεπε να αναπροσαρμοστούν ώστε η βία να γίνει περισσότερο υπαινικτική παρά να φαίνεται. Ακόμα κι έτσι, η ιστορία παρέμενε ένα μεγάλο αγκάθι στο μάτι των γραφειοκρατών της Disney. Γι’ αυτό κι επινοήθηκε ένα άλλο εύρημα, προκειμένου να μετριάσει τον αντίκτυπο της ιστορίας στους νεαρούς αναγνώστες των κόμικς: στο τέλος κάθε ιστορίας, από το δεύτερο τεύχος και μετά, υπήρχε μια σελίδα που έδειχνε τον Μίκυ Μάους να βγαίνει από έναν κινηματογράφο. Με αυτό, επιχειρούνταν η αποστασιοποίηση του ήρωα από την ιστορία του: όσα παρακολουθήσατε δεν είναι η «πραγματικότητα» του ήρωα, αλλά μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ως ηθοποιός. Αν και μετριάζει λίγο το τολμηρό του εγχειρήματος, ήταν μια ικανοποιητική μέση λύση, η οποία επέτρεψε στην ιστορία να συνεχίσει και να φτάσει τα 12 τεύχη, προσφέροντας μια από τις καλύτερες στιγμές του Μίκυ Μάους, αλλά και των κόμικς με τους ήρωες της Disney εν γένει. Και το σχετικό link...
  3. Σλιμ Νόρτον, των Giorgio Cavazzano και Romano Garofalo, από το Μαμούθ Comix #2.
  4. Μια όμορφη και ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Giorgio Gavazzano που έδωσε στο δικό μας παιδί Johnny MZ η συνέντευξη όπως φαίνεται στην ιστοσελίδα της Εφημερίδας Συντακτών Συντάκτης: Γιάννης Ιατρού Ο Giorgio Cavazzano είναι, αναμφίβολα, ένας από τους πιο χαρισματικούς δημιουργούς κόμικς στην Ιταλία. Ο συνεχιστής της παράδοσης του Romano Scarpa, του σημαντικότερου Ιταλού σχεδιαστή ιστοριών Disney, βρέθηκε για λίγες μέρες στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της εκδήλωσης THE Comic Con Thessaloniki 2015, όπου οι θαυμαστές του είχαν την ευκαιρία να τον συναντήσουν από κοντά και να θαυμάσουν, εκτός από τη δουλειά του, τη γοητευτική προσωπικότητά του Ταλέντο που ξεχειλίζει, πηγαίο χιούμορ, άριστη τεχνογνωσία και εμπειρία μεγαλύτερη από μισό αιώνα. Αυτές είναι κάποιες από τις αρετές του Giorgio Cavazzano, του δημοφιλέστερου εν ζωή δημιουργού κόμικς με τους χαρακτήρες του Disney στην Ιταλία. Με καταγωγή από τη Βενετία, έκανε το ντεμπούτο του στη νεαρή ηλικία των 14 ετών, στο πλευρό του σημαντικότερου Ιταλού σχεδιαστή της Disney, Romano Scarpa, εκμεταλλευόμενος την τεράστια εύνοια που του προσέφερε η Θεά Τύχη. Το έργο του γαλούχησε γενιές και γενιές αναγνωστών κόμικς, τόσο στην Ιταλία όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και ερέθισμα για δεκάδες νεότερους δημιουργούς. Στην Ελλάδα, η δουλειά του έχει δημοσιευτεί σε όλα τα περιοδικά Disney (ΚΟΜΙΞ, ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ, ΝΤΟΝΑΛΝΤ κτλ.). Αν θα ξεχώριζα κάποιες ιστορίες του, αυτές θα ήταν οι κινηματογραφικές παρωδίες με ήρωες του Disney, όπως για παράδειγμα τη διασκευή της «Casablanca» με πρωταγωνιστές τον Μίκι και την παρέα του ή το κλασικό έργο «La Strada» του Federico Fellini, αλλά και η μεγάλη περιπέτεια «Οι Αρχοντες των Δράκων», που έχει κυκλοφορήσει σε αυτοτελή έκδοση στη χώρα μας. Η παραγωγή του βέβαια δεν περιορίζεται στον χώρο της Disney, αλλά επεκτείνεται σε πολλά ετερόκλητα μεταξύ τους δημιουργήματα – τόσο με δικής του έμπνευσης ήρωες όσο και με δημοφιλέστατους χαρακτήρες κόμικς όπως ο Αστερίξ, ο Lupo Alberto ή ακόμα και ο Spiderman. Φέτος, στα 68 του, άφησε για λίγες μέρες το ήσυχο στούντιό του στο Μιράνο της Ιταλίας, μία κωμόπολη κοντά στη Βενετία, για να παρευρεθεί στο πρώτο Comic Convention της Θεσσαλονίκης, το οποίο πραγματοποιήθηκε 8-10 Μαΐου. Εκεί, μας δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη συνέντευξη. •Κύριε Cavazzano, ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη. Πώς σας φάνηκε η παραμονή σας στην Ελλάδα, η εκδήλωση, ο κόσμος; Μου άρεσε, ήταν μία εμπειρία πολύ σημαντική για μένα, κυρίως για την αγάπη και τη φυσική γενναιοδωρία που έχουν, πιστεύω, όλοι οι Ελληνες. Ηταν κάτι που δεν περίμενα, αυτό το μεγάλο πάθος που έχουν, όχι μόνο για τη δουλειά μου για την Disney, αλλά για όλο τον κόσμο των κόμικς... •Δεν είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα, σωστά; Οχι, την Ελλάδα μπορώ να πω πως τη γνωρίζω καλά! Εχω επισκεφθεί δύο φορές τη Θεσσαλονίκη, δύο φορές την Αθήνα, έχω κάνει διακοπές σε διάφορα νησιά της... Πρόκειται για ένα λαό και έναν τόπο που μου αρέσει. •Είστε ένας από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές Disney, με πολλά χρόνια καριέρας. Οπως αντιλαμβάνεστε τον χώρο σήμερα, υπάρχουν ευκαιρίες για τους νέους καλλιτέχνες; Οι ευκαιρίες υπάρχουν, το σημαντικό είναι οι νέοι δημιουργοί να είναι ικανοί και να έχουν ιδέες, γιατί στον δικό μας κόσμο, της δημιουργίας, υπάρχει η ανάγκη της διαρκούς εξέλιξης και των νέων ιδεών, προκειμένου να πραγματοποιηθεί κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Οι ευκαιρίες δεν λείπουν για κάποιον που έχει αυτήν την ικανότητα. Σίγουρα, δεν θα υπάρχουν για κάποιον που συνεχίζει να κάνει πράγματα που ο κόσμος έχει ξαναδεί πολλές φορές. Οι νέοι δημιουργοί οφείλουν να είναι καινοτόμοι. •Καλλιτεχνικά, ποια ερεθίσματα έχουν επηρεάσει το ύφος σας; Είναι πάρα πολλά! Πρώτα απ’ όλα θα έλεγα ότι με επηρέασε το έργο του Romano Scarpa, το οποίο θα χαρακτήριζα τυπικά ντισνεϊκό. Στη συνέχεια, γνώρισα άλλους δημιουργούς που με κατεύθυναν σε νέα μονοπάτια, μέχρι τη στιγμή που βρήκα τη δική μου οδό. Συγκεκριμένα, θα ανέφερα τους Albert Uderzo, Andre Franquin, Jack Davis, Al Williamson, Alex Toth, Frank Robbins, μένουν όμως και πολλοί πολλοί άλλοι. •Στην πορεία της καριέρας σας είναι φανερή μία διαρκής τροποποίηση του σχεδιαστικού σας ύφους. Είναι μία συνειδητή επιλογή για ανανέωση ή απλά η εξέλιξη του καλλιτέχνη; Πρόκειται για μία επιθυμία ανανέωσης για να μη βαριέμαι τη δουλειά μου. Αν δεν βρίσκω ενθουσιασμό, αν δεν ψάχνω κάτι καινούργιο κάθε μέρα, χασμουριέμαι, με παίρνει ο ύπνος πάνω απ’ τη σελίδα. Είναι αναγκαίο για μένα να βρίσκω διαρκώς ένα νέο ερέθισμα. Οσον αφορά, απ’ την άλλη, την εξέλιξη, θα έλεγα πως είναι ένα στοιχείο που συνοδεύει την ηλικία μου. Στις αρχές «τέντωνα» τη μορφή των χαρακτήρων, έκανα υπερβολικές τις εκφράσεις τους, γιατί ήμουν νέος, αυθόρμητος και εξελισσόμουν διαρκώς. Σιγά σιγά ηρέμησα, έγινα... δεν θα έλεγα ένας «γέρος σοφός», αλλά σίγουρα ένας άνθρωπος που συλλογίζεται πριν κάνει κάτι. •Περιγράψτε τη συνάντηση με τον Romano Scarpa και την εμπειρία τού να δουλεύεις με έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη, πρωτοπόρο στην ιταλική παραγωγή Disney. Τον Romano Scarpa τον έψαχνα για πολύ καιρό. Ηξερα πως είναι ένας Βενετός σχεδιαστής, επομένως τον έψαχνα με έναν απλό και επιπόλαιο τρόπο: πήγαινα στο μανάβικο, στο φαρμακείο, και τους ρωτούσα αν ξέρουν τον Romano Scarpa. Το πράγμα δεν λειτούργησε, κανένας δεν τον ήξερε. Με την εύνοια της τύχης όμως, σε ένα καραβάκι στη Βενετία, συνάντησα τη μνηστή του Romano Scarpa, η οποία μου έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου του. Με το που κατέβηκα από το καράβι, τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι χρειαζόταν έναν συνεργάτη, επειδή αυτός που είχε προηγουμένως πρόσφατα είχε αποχωρήσει. Φυσικά, ήμουν απίστευτα τυχερός και επρόκειτο για μία ιστορία που δεν θα έχανα με τίποτα! Δε θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό μου, όταν περιφερόμουν στους δρόμους της Βενετίας για να βρω το σπίτι του Romano, τη μέρα της πρώτης συνάντησής μας. Δεν θα περίμενα ποτέ όμως ότι σε αυτήν την ιστορία, όπου η τύχη μού χαμογέλασε πλατιά, θα υπήρχε και ένα φινάλε, το οποίο έφτασε χρόνια αργότερα. Οταν έκλεισα τα 60, δέχτηκα ευχές από πολλούς φίλους, καθώς επίσης κι ένα τηλεφώνημα από ένα άτομο που μου είπε επί λέξει «Καλημέρα, είμαι ο εφημέριος του Ιέσολο -που είναι ένα χωριό κοντά στη Βενετία- και θέλω να σας διηγηθώ μία ιστορία που δεν γνωρίζετε, επειδή πρόκειται να κάνω μία εγχείρηση, από την οποία δεν ξέρω αν θα επιζήσω. Ονομάζομαι Don Paolo Donatelli και θέλω να σας πω ότι δεν θα γινόσασταν ποτέ ο βοηθός του Romano Scarpa, γιατί ήμουν εγώ σε αυτή τη θέση. Μία εβδομάδα, όμως, πριν τον πάρετε τηλέφωνο, ένιωσα το κάλεσμα να γίνω παπάς, κι έτσι έφυγα». Μπορώ λοιπόν να δηλώσω με σιγουριά πως με βοήθησε κάποιος από ψηλά, από τον ουρανό, και καθόρισε το μέλλον μου! •Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε δει κατά κύριο λόγο μόνο τη δουλειά σας για την Disney. Παρόλα αυτά, έχετε δουλέψει και με άλλους χαρακτήρες, τις περισσότερες φορές δικής σας έμπνευσης. Ποιες μη ντισνεϊκές δουλειές θα ξεχωρίζατε; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, επειδή όλοι οι ήρωες που έχω δημιουργήσει ανήκουν σε μία συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου. Οι Altai & Jonson ήταν, μάλλον, η δημιουργία που με ώθησε σε μία κατάσταση έρευνας, για την εύρεση ενός προσωπικού στιλ. Δεν στάθηκα για πολύ καιρό σε αυτή τη σειρά, νομίζω ήταν για 3-4 χρόνια, αλλά από το πρώτο τεύχος μέχρι το τελευταίο υπάρχει ένα... ουράνιο τόξο αναζήτησης! Στην άκρη αυτού του ουράνιου τόξου δεν βρήκα το σεντούκι με τον θησαυρό, βρήκα όμως τον δρόμο μου. Το στυλ που προέκυψε τότε ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα, προσέγγιζε την καλλιτεχνική μου φύση στο έπακρο. Αργότερα, γεννήθηκαν σειρές όπως το Capitan Rogers, Smalto e Johnny, Funny Ken κ.ά., έχω σχεδιάσει κάποιες ιστορίες με το Lupo Alberto, με τον Bonelli κάναμε 2 άλμπουμ, «La citta» και «Maledetta Galassia», σε συνεργασία με τον Bonvi, έναν καταπληκτικό συγγραφέα που δεν ζει πια. Εκτός από κόμικς, έχω συνεργαστεί με πολλές διαφημιστικές εταιρείες, έχω κάνει το character design για χαρακτήρες τηλεοπτικών σειρών κινουμένων σχεδίων, ακόμα και μουσικά βιβλία για παιδιά έχω εικονογραφήσει. •Οσον αφορά το δαιδαλώδες έργο σας στην Disney, είναι γεγονός πως οι περιπέτειες που βασίζονται σε κινηματογραφικές επιτυχίες, βρίσκουν πολύ θετική ανταπόκριση από το κοινό. Ηταν πρωτότυπο, για παράδειγμα, να βλέπεις τους ήρωες του Disney να πρωταγωνιστούν στην Casablanca ή στην κλασική La Strada του Fellini. Σίγουρα, οι κινηματογραφικές παρωδίες έχουν πάντα μία ιδιαίτερη γοητεία, καθώς υπάρχει η περιέργεια του πώς ο δημιουργός θα «σκηνοθετήσει» αυτές τις παρωδίες. Πάντως, όλα εξαρτώνται απ’ το πώς θα αποτυπωθεί η ιδέα στο χαρτί. Θέλω να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, η παρωδία θα πρέπει να αποτελεί ένα φόρο τιμής στη σκηνοθεσία του έργου, όχι μία απλή χαριτωμένη καρικατούρα όπου οι ηθοποιοί του πρωτότυπου αντικαθίστανται από τους χαρακτήρες του Disney. Αλλωστε, και οι ήρωες αυτοί είναι, τρόπον τινά, ηθοποιοί. Επομένως, η γοητεία των κινηματογραφικών ή και θεατρικών παρωδιών γίνεται εμφανής όταν το νέο έργο αντιμετωπίζει με σεβασμό εκείνον που έγραψε και σκηνοθέτησε την πρωτότυπη ιστορία. Γεννήθηκα στη Βενετία και έζησα εκεί για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή, από ανάγκη, επειδή η Βενετία ήταν πολύ ασφυκτική για μένα, για τη δουλειά μου, μετακόμισα στο Μέστρε. Αργότερα παντρεύτηκα και, όταν γεννήθηκε και το δεύτερο παιδί μου, βρήκα ένα όμορφο σπίτι σε μία πολύ ήσυχη περιοχή κοντά στη Βενετία, στο Μιράνο. Μάλιστα, μένω πολύ κοντά στον συνεργάτη μου Alessandro Zemolin, ο οποίος περνάει το μελάνι στις ιστορίες μου για την Disney, κάτι που είναι πολύ χρήσιμο για μένα – ουσιαστικά, ο Alessandro είναι το δεξί μου χέρι. Οταν θέλω να χαλαρώσω, περνάω πολύ χρόνο με τη γυναίκα μου. Κάθε βράδυ θα περάσουμε χρόνο μαζί, διαβάζοντας, μιλώντας ή βγαίνοντας για φαγητό, σινεμά, θέατρο... Επίσης, μου αρέσει να παίζω γκολφ. Τα μεσημέρια συχνάζω σε ένα γήπεδο που είναι περίπου 4 χλμ. μακριά από το σπίτι μου. Εχω βγει μάλιστα πρώτος σε πρωτάθλημα γκολφ, δύο συνεχόμενα έτη! Κατά τα άλλα, περνάω πολλή ώρα σχεδιάζοντας, στο στούντιο. Το στούντιό μου είναι πολύ ταπεινό, 3x3. Μου θυμίζει λίγο εκείνο του Romano Scarpa, το οποίο ήταν, ίσως, λίγο πιο μικρό. Εχω καταλάβει πως οι καλλιτέχνες χρειάζεται να είναι, γενικά, ταπεινοί, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη δουλειά τους. Με αυτόν τον τρόπο, είναι πιο κοντά στο σενάριο, στη σελίδα, στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά και στους αναγνώστες. λινκ εδώ!
  5. Παρωδίες… Α Λα Disney! Written by Γιάννης Ιατρού on September 10th, 2014 Συνήθως η υπόθεση είναι απλή: ο Ντόναλντ ψάχνει καινούργια δουλειά για να ξεπληρώσει τα (ουκ ολίγα) χρέη του, ο θείος Σκρουτζ οργανώνει ένα ταξίδι-κυνήγι θησαυρού, ο Μίκυ διελευκάνει κάποιο έγκλημα, βοηθώντας τον επιθεωρητή Ο’ Χάρα, και ούτω καθ’ εξής. Τα Disney comics μάς έχουν χαρίσει αμέτρητες ώρες χαλάρωσης και διασκέδασης με τις επίσης αμέτρητες ιστορίες που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στις – αμέτρητες – εκδόσεις τους. Ωστόσο, οι δημοφιλείς ήρωες δε διατηρούν αιώνια τους καθορισμένους ρόλους τους. Συχνά-πυκνά, κάτω από την… επίβλεψη των κατάλληλων δημιουργών, οι χαρακτήρες του Disney ενσαρκώνουν ήρωες από δημοφιλείς ταινίες και μυθιστορήματα, με τη δική τους ξεχωριστή ερμηνεία. Οι “παρωδίες” αυτές, διασκευές γνωστών έργων της Τέταρτης και της Έβδομης Τέχνης – για λογαριασμό της Ένατης – παίρνουν μορφή, κατά κύριο λόγο από τους βετεράνους της Ιταλικής Σχολής Disney, της δημιουργικής και καλλιτεχνικής “ομάδας”, δηλαδή, που συνεργάζεται με το περιοδικό TOPOLINO, από την εποχή του Romano Scarpa (σσ. πρωτοπόρος των Disney comics στην Ιταλία) μέχρι σήμερα. Πολλές από αυτές έχουν περάσει τα σύνορα της γείτονος χώρας. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου ΚΟΜΙΞ από τις Καθημερινές Εκδόσεις με βασική ιστορία την Disney εκδοχή του MOBY DICK, ας αναφερθούμε σε μερικές γνωστές ντισνεϋκές παρωδίες! OΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ (GONE WITH THE WIND) Από τις κλασικότερες αμερικανικές κινηματογραφικές επιτυχίες, το GONE WITH THE WIND είναι ένα έργο που πέρασε, το 1939, από τις σελίδες του ομώνυμου βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, όπου και μεγαλούργησε: 15 υποψηφιότητες για Όσκαρ, εκ των οποίων απέσπασε τα 10, παρουσία στο Top 10 των καλύτερων ταινιών του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου και δε συμμαζεύεται! Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο θέμα της – μία ιστορία αγάπης στα χρόνια του αμερικανικού εμφυλίου – είναι λογικό πως θα επέφεραν πρόσθετο βάρος στον δημιουργό που θα τολμούσε να τη μεταφέρει στο χαρτί του TOPOLINO, προσέχοντας να σταθεί αντάξιος των γενομένων προσδοκιών και παράλληλα αμβλύνοντας τα ενήλικα σημεία της ταινίας, όπως η βία και οι ερωτικές σκηνές. Τον μικρό αυτόν άθλο ανέλαβε ο Guido Martina, ένας χαρισματικός Ιταλός συνεργάτης του εκδοτικού οίκου Mondadori, ο οποίος εξέδιδε τα περιοδικά Disney στην Ιταλία από το 1949 έως το 1988. Ο συγκεκριμένος συγγραφέας ήταν ο καταλληλότερος για αυτή τη δουλειά, αφού εκείνος εισήγαγε τη μόδα της διακωμώδησης δημοφιλών έργων, αξιοποιώντας τις ιδιαιτερότητες των ηρώων του Disney. Μία από τις πρώτες του δουλειές για το TOPOLINO ήταν, άλλωστε, η παρωδία της ΚΟΛΑΣΗΣ του Δάντη (L’ INFERNO DI TOPOLINO), στην οποία θα άξιζε μία ξεχωριστή θέση στη σύντομη αυτήν παρουσίαση, αλλά δυστυχώς δεν είχα μέχρι σήμερα την τύχη να τη διαβάσω – αν και έχει δημοσιευτεί και στα ελληνικά, σε μία δυσεύρετη έκδοση των ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ του Δραγούνη. Το εμπνευσμένο κείμενο του Martina, λοιπόν, συνόδευσε το σκίτσο από το έμπειρο πενάκι του Giovan Battista Carpi, ενός επίσης εμβληματικού δημιουργού Disney comics του 20ού αιώνα. Το δίδυμο Martina – Carpi συχνά συνεργάστηκε και παρουσίασε πρωτότυπα δημιουργήματα, όπως για παράδειγμα ο μυστηριώδης μασκοφόρος Φάντομ Ντακ (Paperinik), που αναδείχθηκε σε βασικό ήρωα του καστ των ηρωών Disney. Η… ντισνεϋκή βερσιόν του OΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ αριθμεί 129 σελίδες και χωρίζεται σε πέντε μέρη. Ο Ντόναλντ παίρνει το ρόλο του Clark Gable και υποδύεται τον Rhet Butler (ως Ντόναλντ Μπάτλερ) και η Νταίζυ, στη θέση της βραβευμένης με Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, Vivien Leigh, “παίζει” το ρόλο της Scarlet O’ Hara (Νταίζυ Ο’ Χάρα). Στα ελληνικά, η ιστορία κυκλοφόρησε αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ (#1450-1454) και, πιο πρόσφατα, τον Αύγουστο του 2013, στη συλλογική έκδοση ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΟΝΑΛΝΤ της σειράς ΜΕΓΑΛΑ ΣΗΡΙΑΛ. Καζαμπλάνκα (CASABLANCA) Άλλη μία ταινία-σταθμός στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, η βραβευθείσα με τρία Όσκαρ CASABLANCA μεταφέρθηκε στις σελίδες του TOPOLINO το 1987, ακριβώς 45 χρόνια μετά την αρχική της προβολή. Με υπόβαθρο την Καζαμπλάνκα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ιστορία ακολουθεί τη ζωή του Rick Blaine (Humphrey Bogart), ιδιοκτήτη ενός καφέ, στο οποίο καταφεύγουν διάφοροι Ευρωπαίοι, αναζητώντας τρόπους να φυγαδευτούν για την Αμερική. Μία από αυτούς είναι η παλιά του αγάπη, η Ilsa (Ingrid Bergman). Στους ρόλους των δύο πρωταγωνιστούν, αντίστοιχα, ο Μίκυ και η Μίννι, ενώ το cast συμπληρώνουν οι υπόλοιποι ήρωες του Μίκυ Σίτυ. Η ιστορία αποτελεί μία προσωπική δημιουργία του βετεράνου καλλιτέχνη Giorgio Cavazzano, ο οποίος παρέμεινε πιστός στο πνεύμα του ’40, υιοθετώντας για μία και μοναδική φορά ένα ιδιαίτερο, “κινηματογραφικό” σχεδιαστικό στιλ. Έτσι, στις 50 από τις 52 σελίδες δεν προσέθεσε καθόλου χρώμα, παρά επέλεξε να “παίξει” με τους τόνους του γκρι. Χρώμα υπάρχει μόνο στο εξώφυλλο, το οποίο μιμείται την πρωτότυπη αφίσα της ταινίας, και στον επίλογο, όπου οι ήρωες επανακτούν τους συνηθισμένους ρόλους τους. Η συγκεκριμένη διασκευή είναι μακράν η πιο πιστή στο αυθεντικό, από όλες τις απόψεις: σενάριο, σκηνοθεσία, ύφος, απόδοση. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε αρχικά στο ΚΟΜΙΞ #205 και πιο πρόσφατα στην έκδοση ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΥ. ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ (DRACULA) Ο Δράκουλας των Καρπαθίων είναι μία εμβληματική φανταστική φιγούρα της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου. Ακόμα και όσοι δεν έχουν διαβάσει το πρωτότυπο βιβλίο του Bram Stoker ή δεν έχουν δει κάποια από τις ταινίες (σαφώς προτιμότερη είναι η διασκευή του Coppola, με τον ανεπανάληπτο Hopkins στο ρόλο του Van Helsing) χρησιμοποιούν το όνομα του Δράκουλα για να περιγράψουν οποιοδήποτε ανθρωπόμορφο τερατοειδές. Εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσε να διασκευασθεί ένα έργο με έντονα spooky ατμόσφαιρα, βαμπίρ και αίματα, σε ιστορία comics, με παιδικούς χαρακτήρες. Ωστόσο, η πείρα δύο “βαρέων πυροβολικών” της ιταλικής παραγωγής Disney, των Bruno Enna και Fabio Celoni – έμπειροι και σε comics με πιο σκοτεινό χαρακτήρα – έφερε σε πέρας το εγχείρημα με πρωτοφανή επιτυχία! Ένας Γκούφυ Βαν Χέλσινγκ αφιερωμένος στον γράφοντα! Τον ντισνεϋκό Δράκουλα ενσάρκωσε το Μαύρο Φάντασμα, το ρόλο του Jonathan Harker έχει ο Μίκυ, ενώ την παράσταση κλέβει ο εκκεντρικός Γκούφυ Βαν Χέλσινγκ! Η διασκευή χωρίζεται σε δύο μέρη, είναι πολύ ζωντανή – τόσο χάρη στο καλογραμμένο κείμενο όσο και χάρη στο σχέδιο και το φανταστικό χρωματισμό της Mirka Andolfo – και αποδίδει με παράδοξο τρόπο τα πιο… σκοτεινά σημεία της ιστορίας. Για παράδειγμα, οι ήρωες αντί να πεθαίνουν, μεταμορφώνονται σε… παντζάρια! Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, διατηρεί τη ζοφερή ατμόσφαιρα του πρωτότυπου, κάτι που του δίνει μία τρομερή πρωτοτυπία ως ιστορία Disney. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο TOPOLINO το 2012, και ένα χρόνο αργότερα στο ΚΟΜΙΞ (#295), ενώ στην Ιταλία ξανακυκλοφόρησε σε αυτόνομη έκδοση το 2012 και το 2013 σε μία θεματική έκδοση με άλλες αντίστοιχες ιστορίες Disney. ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ (MOBY DICK) Η πιο πρόσφατη “παρωδία” από το καλλιτεχνικό επιτελείο της Disney Italia (που τον τελευταίο χρόνο υπάγεται στις εκδόσεις Panini) είναι η μεταφορά του μυθιστορήματος MOBY DICK σε μία περιπέτεια, στην οποία τους βασικούς ρόλους ενσαρκώνουν οι ήρωες από τη Λιμνούπολη. Η ιστορία που έγραψε ο Herman Melville το 1851 και αποτελεί ένα από τα κλασικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας περιγράφει τις φαλαινοθηρικές περιπέτειες του καπετάνιου Ahab να εκδικηθεί το πλάσμα που του κατέστρεψε τη ζωή, παίρνοντάς του το καράβι και το πόδι του. Φυσικά, το μυθιστόρημα έχει μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη, περισσότερες από μία φορές. Τη διασκευή αυτή ανέλαβαν οι Fancesco Artibani και Paolo Mottura, δύο επίσης αναγνωρισμένοι δημιουργοί (Disney κυρίως) comics στην Ιταλία, δίνοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην οικογένεια των παπιών. Έτσι, ο θείος Σκρουτζ είναι ο πλοίαρχος Αχάμπ και ο Ντόναλντ ενσαρκώνει το ρόλο του Ισμαήλ, πλαισιωμένοι από το υπόλοιπο cast ηρώων. Και σε αυτήν την περίπτωση έχουμε μπροστά μας μία ιδιαίτερα πρωτότυπη δημιουργία για τα ντισνεϋκά δεδομένα, όπου το προσωπικό σχεδιαστικό ύφος του Paolo Mottura σε συνδυασμό με τον μοναδικό χρωματισμό – κι εδώ – της Mirka Andolfo δημιουργούν ένα αισθητικό αποτέλεσμα που σαγηνεύει. Η ιστορία δημοσιεύτηκε αρχικά σε δύο συνέχειες στο TOPOLINO το 2013 και έφτασε στην Ελλάδα ως βασική ιστορία του πρώτου τεύχους του νέου περιοδικού ΚΟΜΙΞ, που κυκλοφορεί πλέον από τις Καθημερινές Εκδόσεις. Στην Ιταλία, βέβαια, επανακυκλοφόρησε σε αυτόνομη έκδοση, όπως ακριβώς συνέβη και με το ΔΡΑΚΟΥΛΑ. Κλείνοντας, να σας αναφέρω πως το επιτελείο του TOPOLINO έχει ανακοινώσει δύο ακόμη προσεχείς παρωδίες, η πρώτη από το δίδυμο Artibani-Mottura και η δεύτερη από τους Enna-Celoni. METROPOLIS LO STRANO CASO DEL DOTTOR RATKYLL E MISTER HYDE
  6. Ο Μίκυ απάτησε τη Μίνι!!!!! Περιοδικό Club!!!
  7. Το σημερινό Μίκυ Μάους (Νο 2367) δημοσίεψε αυτή την ιστορία, που αποτελεί συνέχεια ενός παλιότερου στριπ του Φλόυντ Γκότφρεντσον! Για να καταλάβουν οι αναγνώστες το ιστορικό που κρύβεται στις σελίδες του κόμικ, στην ύλη του περιοδικού προστέθηκε αυτό το μονοσέλιδο άρθρο: Inducks
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.