Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Futuropolis'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Είναι ένα ευχάριστο σοκ, να μπαίνεις σε βιβλιοπωλείο των Βρυξελλών και μπροστά σου, ανάμεσα σε δεκάδες γαλλικές εκδόσεις, να φιγουράρει ένα βιβλίο με ελληνικό τίτλο. Τα «Εξάρχεια - το πικρό νεράντζι» εξακολουθεί να είναι έκπληξη και όταν το κρατήσεις στα χέρια σου: ένα κόμικς που «μιλάει» τη γαλλική αργκό, αλλά περιγράφει άψογα την ατμόσφαιρα της πιο παρεξηγημένης γειτονιάς της Αθήνας. Από τις πορείες, τα «μπάχαλα» και τη διακίνηση ναρκωτικών, μέχρι το κλίμα της αλληλεγγύης, τις ιδεολογικές συζητήσεις και τις προσπάθειες δημιουργικότητας. Είναι η έμπνευση του 27χρονου Δημήτρη Μαστώρου, που γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, έζησε κάποια χρόνια στην Αθήνα και επέστρεψε ξανά στο Βέλγιο για να σπουδάσει. Για διπλωματική εργασία στη Σχολή Κόμικς όπου φοίτησε, «διηγήθηκε» μέσα από τα σκίτσα του μία ιστορία που διαδραματιζόταν στον λόφο του Στρέφη. Όταν θέλησε να συνεργαστεί με τον συμφοιτητή και φίλο του Νικολά Γουτέρς, αποφάσισαν να αναπτύξουν αυτήν την ιδέα. Ο ένας έβαλε το βίωμα και τη ζωγραφική του τέχνη, ο άλλος το σενάριο και την «εξωτερική ματιά» που χρειαζόταν, μια που το διήγημα απευθυνόταν σε διεθνές κοινό. Το αποτέλεσμα κυκλοφορεί τους τελευταίους δύο μήνες από τον ιστορικό γαλλικό οίκο Futuropolis, που αποτελεί τμήμα των γνωστών εκδόσεων Gallimard. Γεμάτα κλισέ «Ήθελα να μιλήσω για τα Εξάρχεια. Εκεί πέρασα την εφηβεία μου και έχω πολύ καλές αναμνήσεις. Όσο ήμουν εκεί δεν ένιωθα αυτήν την ανάγκη, παρόλο που ήταν εντελώς διαφορετικά από τις Βρυξέλλες. Όμως μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και σε συνδυασμό με την κρίση, διάβαζα άρθρα, έβλεπα ντοκιμαντέρ, γεμάτα κλισέ για την περιοχή. Ήξερα ότι δεν ήταν έτσι και ήθελα να το δείξω», είπε στο «Έθνος της Κυριακής» ο Δημήτρης Μαστώρος. «Αυτό που μου άρεσε στα Εξάρχεια είναι ότι εκεί μπορείς να βρεις τα πάντα: συζητήσεις, ζυμώσεις, διαφορετικές ιδεολογίες, ποιητές, εκδότες, ακτιβιστές, αλλά και τζάνκια, αστυνομία, φασαρίες, ποζέρια, απολίτικες συγκρούσεις. Και κάπως έτσι, η περιοχή αποκτά ευρύτερες διαστάσεις, γίνεται κάτι πέρα από τον συγκεκριμένο χώρο, γίνεται ολόκληρη η Ελλάδα», συμπληρώνει ο Νικολά Γουτέρς. «Ο Δημήτρης δεν ήθελε να πούμε ψέματα ή υπερβολές. Ήθελε η ιστορία να μπορεί να έχει συμβεί όντως στην περιοχή», λέει ο Νικολά. Πρωταγωνιστής των ασπρόμαυρων καρέ των «Εξαρχείων» είναι ο Νίκος, «έτσι τον ονομάσαμε στην αρχή, με σκοπό να τ’ αλλάξουμε, αλλά έμεινε. Επίσης μοιάζει στα χαρακτηριστικά μου, όπως άλλωστε συχνά συμβαίνει με τους σκιτσογράφους και τον ήρωά τους. Λέγοντάς τον Νίκο, έχει κάτι και από τους δυο μας», όπως μας λένε οι δημιουργοί του βιβλίου. Πρόκειται για έναν νεαρό που βρισκόταν για σπουδές στο εξωτερικό, αλλά επέστρεψε στην Ελλάδα με σκοπό να πάει στην Πάρο για διακοπές. Φτάνοντας στην Αθήνα, βρήκε τον θείο του τον Εξαρχειώτη στο νοσοκομείο και τη γειτονιά αλλαγμένη. Έτσι, ο Νίκος αποφάσισε να μην πάει διακοπές στο νησί, αλλά να μείνει στα Εξάρχεια να βοηθήσει τη θεία του στο παλιό μπαρ της οικογένειας. Μέσα από εκεί, συναντάει ξανά παλιούς φίλους, γνωστούς και τα προβλήματά τους: Το διαμέρισμα που νοικιάζει η θεία του το έχουν καταλάβει μετανάστες, ο παιδικός του φίλος ο Τζίμης παιδεύεται στο πάρκο Ναυαρίνου, υπάρχει πρέζα, βία, ένταση. Ο Νίκος ζει τη νέα φάση της περιοχής και βιώνει τα πολλαπλά πρόσωπα της κρίσης, τις καταστάσεις που ζει καθημερινά η γειτονιά και είναι οικείες στους κατοίκους της. Τα επεισόδια, οι καταλήψεις, το πάρκο Ναυαρίνου, οι παρέες παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια του Νίκου, αλλά και του σκύλου-μασκότ του βιβλίου που -εμπνευσμένος από τον θρυλικό «Λουκάνικο»- ενώνει τις διαφορετικές ιστορίες και τα πρόσωπα. «Πάντα με σεβασμό» Ρωτάμε τον Δημήτρη αν η ιστορία είναι αυτοβιογραφική. «Έχει πολλά στοιχεία από μένα, πολλά κοινά. Αλλά μέσα στο βιβλίο έχουμε βάλει και πολλά ακόμη στοιχεία που τα έχουμε ακούσει, τα έχουμε μάθει, έχουν συμβεί σε άλλο χώρο, ακόμη και σε άλλη χώρα. Πάντοτε όμως με σεβασμό στην πραγματικότητα και σ’ αυτό που είναι πραγματικά τα Εξάρχεια», εξηγεί. «Διαφωνήσαμε πολλές φορές γιατί ήθελα να προσθέσω στο σενάριο στοιχεία που θα ήταν πολύ ελκυστικά για τον αναγνώστη. Όμως ο Δημήτρης δεν ήθελε να πούμε ψέματα ή υπερβολές. Ήθελε η ιστορία να μπορεί να έχει συμβεί όντως στη συγκεκριμένη περιοχή. Να είναι μέρος της αλήθειας της περιοχής. Από την άλλη, το ότι το σκυλί είναι σε καροτσάκι, το εμπνεύστηκα από έναν Βέλγο ακτιβιστή, που ενώ είναι τόσο δυναμικός και αγωνιστικός, έχει ένα πόδι - κάτι που καθόλου δεν τον εμπόδισε σε τίποτα. Αν θες, όλα τα μπορείς, είναι στο χέρι σου το πώς θα πάρεις τη ζωή σου», λέει ο Νικολά. Το έργο «Εξάρχεια - το πικρό νεράντζι», με πρωταγωνιστή τον Νίκο, κυκλοφορεί τους τελευταίους δύο μήνες από τον ιστορικό γαλλικό οίκο Futuropolis. Σπουδές στις Βρυξέλλες Επέλεξαν το άσπρο-μαύρο επειδή δίνει καλύτερα την ατμόσφαιρα της γειτονιάς, αλλά και την αντίθεση που υπάρχει εκεί. Αποκλειστικός σχεδιαστής είναι ο Δημήτρης, ο οποίος ασχολείται εδώ και καιρό με τα κόμικς. «Γεννήθηκα και σπούδασα στις Βρυξέλλες. Εδώ τα κόμικς είναι παντού. Όσο έζησα στην Αθήνα, αγόραζα μανιωδώς και άρχισα να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες. Κάποια στιγμή, έστειλα ένα κόμικς μου στους Schooligans, ήμουν 15 ετών. Το δημοσίευσαν και έγινα σιγά σιγά ο σκιτσογράφος του περιοδικού», διηγείται ο Δημήτρης. «Τελείωσα το γαλλικό σχολείο στην Αγία Παρασκευή και σπούδασα για έναν χρόνο στη σχολή Ορνεράκη. Έδωσα δύο φορές να μπω στην Καλών Τεχνών αλλά δεν τα κατάφερα, οπότε γύρισα στο Βέλγιο να φοιτήσω σε μια σχολή κόμικς που έχουν εκεί, το Saint Luc». Ο Νικολά δεν είχε καμία σχέση με Ελλάδα, καμία σχέση με τα Εξάρχεια. Όλα τα γνώρισε μαζί με τον Δημήτρη, για τις ανάγκες του σεναρίου που έπρεπε να γράψει. Ήρθαν μαζί στην Αθήνα, έζησαν για αρκετές μέρες στη γειτονιά και «μυρίστηκε» από κοντά το κλίμα. «Το καλύτερο όσο ήμασταν εκεί ήταν ότι μας σταμάτησε η αστυνομία και μας πήγε για εξακρίβωση στο τμήμα. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, μια ανάλογη εμπειρία, η οποία φυσικά υπάρχει στο βιβλίο», λέει ενθουσιασμένος. Όταν τους ρωτάμε ποιες είναι οι αγαπημένες τους «σκηνές» από το κόμικς, οι απόψεις τους διαφέρουν. Για τον Δημήτρη, το αγαπημένο του καρέ είναι εκείνο που διαδραματίζεται στο καφενείο-παλιό μπαρ του θείου του. «Δίνει την ατμόσφαιρα που θέλω, μου αρέσει πολύ». Για τον Νικολά, αγαπημένο του κομμάτι του βιβλίου είναι όταν το μαύρο δίνει τη σκυτάλη στο κόκκινο, όταν δηλαδή «βλέπουμε» την ιστορία μέσα από τα μάτια του σκύλου των Εξαρχείων. «Όλα γίνονται κόκκινα και ζούμε μια γιορτή στην πλατεία», λέει. Οι δύο φίλοι επέλεξαν το άσπρο-μαύρο επειδή αποδίδει καλύτερα την αντίθεση που υπάρχει στη γειτονιά. Παρεξηγήσεις «Στο βιβλίο μας δεν παίρνουμε θέση. Δεν ήταν πρόθεσή μας να πούμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Νομίζω το να δείξεις τα Εξάρχεια σαν μια αυτόνομη ουτοπία, μπορεί να προκαλέσεις παρεξήγηση, η οποία οδηγεί στα άκρα. Γι’ αυτό προσπαθήσαμε να περιγράψουμε ουδέτερα την κατάσταση και αυτό ήταν το πιο δύσκολο. Γιατί μπορεί οι Έλληνες αναγνώστες να μη συμφωνήσουν με την απλοποίηση, τον συμβολισμό ορισμένων γεγονότων, που από την άλλη ήταν απαραίτητος για ένα ξένο κοινό. Κάποιοι μας είπαν ότι παρουσιάζουμε τα πράγματα πολύ μαύρα, μουντά. Αλλά γενικά, έχουμε πάρει καλές κριτικές, γράφτηκαν ωραία άρθρα και λάβαμε μέιλ με σχόλια από Έλληνες του εξωτερικού που μας συγκίνησαν, που μας συγχαίρουν για την ατμόσφαιρα, την απεικόνιση των Εξαρχείων. Αυτό μας δίνει θάρρος για τη μετάφραση. Θέλω να πιστεύω ότι μέσα στον χρόνο θα γίνουν οι επαφές για την ελληνική έκδοση», σχολιάζει ο Δημήτρης. Προς το παρόν, το κόμικς πωλείται στο ξενόγλωσσο βιβλιοπωλείο της Πανεπιστημίου. «Στα Εξάρχεια μου άρεσε ότι μπορείς να βρεις τα πάντα: συζητήσεις, ζυμώσεις, διαφορετικές ιδεολογίες, ποιητές, εκδότες, ακτιβιστές αλλά και τζάνκια...», εξηγεί ο Δημήτρης. «Για μένα το βιβλίο αυτό είναι μια γιορτή, ένας καλοκαιρινός περίπατος, μια μπαλάντα για τα αλμυρά Εξάρχεια, σε όσα στοιχεία της γειτονιάς εξακολουθούν να με τραβάνε. Από την ατμόσφαιρα, τα tags, τα μπαρ, τη συλλογικότητα μέχρι και τα μπάχαλα, το πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος την πίεση του κράτους, τα ναρκωτικά, τη σαπίλα. Το πώς η περιοχή προχωράει πληγωμένη, σέρνοντας το παρελθόν, ψάχνοντας ένα νόημα που πρέπει συνεχώς να ανανεώνεται σαν αδέσποτο σκυλί. Το βιβλίο, πιστεύω, έχει μια γλυκόπικρη γεύση σαν το νεράντζι. Σαν τη γειτονιά. Σαν ένα βράδυ στα Εξάρχεια χαμένος στα σοκάκια τους», καταλήγει ο Δημήτρης. Και το σχετικό link...
  2. GeoTrou

    PAR LES CHEMINS NOIRS (BLACK PATHS) [ DAVID B. ]

    Βρισκόμαστε στο 1920. Όλη η Ευρώπη έχει ειρήνη. Όλη; Φυσικά και όχι. Ο «πόλεμος που θα τέλειωνε όλους του πολέμους» αποτελεί παρελθόν, αλλά τα χέρια δεν έχουν αφήσει τα όπλα. Απ’ όλες όμως τις συγκρούσεις στη Γηραιά ήπειρο, η πιο παράξενη είναι αυτή που λαμβάνει χώρα στην πόλη Φιούμε, στα παράλια της Κροατίας. Μια δύναμη Ιταλών έχει καταλάβει την πόλη, την οποία ο ηγέτης τους, ο ποιητής και δραματουργός Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο, έχει ανακηρύξει ανεξάρτητο κράτος. Όμως το ιταλικό κράτος, υπό την πίεση της Αντάντ, έχει περικυκλώσει το Φιούμε. Σε αυτό το αλλόκοτο σκηνικό, πέρα ως πέρα αληθινό, στήνει την ιστορία του ο David B., ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς των σύγχρονων γαλλικών κόμικς. Πρωταγωνιστής είναι ο νεαρός Λαουριάνο, πρώην μέλος των Arditi (το σώμα των ειδικών δυνάμεων του ιταλικού στρατού), αλλά πλαισιώνεται από έναν πολύχρωμο θίασο, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται ο ίδιος ο Ντ’ Ανούντσιο και η «κυβέρνησή» του, δύο αστυνομικοί από το Μιλάνο και η Μίνα, μια όμορφη τραγουδίστρια καμπαρέ. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο κόμικ, όπως άλλωστε προϊδεάζει και το ιστορικό υπόβαθρο. Το πρώτο μισό λειτουργεί περίπου ως πρόλογος, ενώ στο δεύτερο αρχίζει να ξετυλίγεται το παρελθόν του Λαουριάνο. Ο David B. παίρνει μια πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη ύλη, αλλά δεν την αξιοποιεί στον αναμενόμενο βαθμό. Φαίνεται να μην κοντρολάρει και πολύ καλά την πλοκή και, συχνά, η ελλειπτικότητα των διαλόγων περισσότερο μπερδεύει παρά διεγείρει τη φαντασία. Παρόλα αυτά, η ροή είναι αρκετά στρωτή. Από την άλλη, εικαστικά είναι θαυμάσιο. Ο David B. έχει από καιρό κατακτήσει τον προσωπικό του κολοφώνα και παραδίδει σελίδες μεστές και πρωτότυπα δομημένες. Τα καρέ του είναι ασφυκτικά γεμάτα από καυγάδες παραστρατιωτικών και τεράστιους σκελετούς που περπατάνε στους δρόμους, υπάρχουν όμως και οι ρομαντικές στιγμές πάθους σε ήσυχες κρεβατοκάμαρες. Για όλο αυτό το αποτέλεσμα, όμως, μερίδιο ευθύνης φέρει και ο Hubert, που έχει αναλάβει τα χρώματα. Το κόμικ κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Futuropolis σε δύο μέρη, το 2007 και το 2008. Στα αγγλικά τυπώθηκε το 2011 σε έναν ενιαίο σκληρόδετο τόμο, από την SelfMadeHero. Ερώτηση: σε ποιο άλλο κόμικ έχουμε δει να εμφανίζεται ο Ντ' Ανούντσιο;
  3. Το Ô dingos, ô châteaux! (κατά λέξη «Ω ντίνγκο, ω κάστρα!») είναι ένα γαλλικό άλμπουμ σε σενάριο και σχέδιο του Jacques Tardi. Όπως τα περισσότερα νουάρ κόμικς του Tardi, έτσι κι αυτό βασίζεται σε κάποιο μυθιστόρημα. Πρόκειται για το ομώνυμο βιβλίο του Jean-Patrick Manchette, που κυκλοφόρησε το 1972 και βραβεύτηκε με το σημαντικότερο γαλλικό βραβείο αστυνομικής λογοτεχνίας, το Grand Prix de Littérature Policière. Όσον αφορά το ίδιο το κόμικ, βγήκε το 2011 από την Futuropolis και το 2015 κυκλοφόρησε στ’ αγγλικά από την Fantagraphics, υπό τον τίτλο Run Like Crazy Run Like Hell. Να σημειωθεί ότι τη μετάφραση από τα γαλλικά έκανε ο γιος του Manchette, Doug Headline. Ο κύριος Hartog, ένας ζάπλουτος κληρονόμος προσλαμβάνει την Julie, πρώην τρόφιμο ενός ψυχιατρικού ιδρύματος, ως νταντά του ορφανού ανιψιού του. Στην πρώτη τους κιόλας βόλτα, η Julie και ο μικρός Peter, θα πέσουν θύματα απαγωγής. Μόνο που η κοπέλα αποδεικνύεται σκληρό καρύδι και καταφέρνει να το σκάσει με τον μικρό. Ξωπίσω της θ' αρχίσουν να τρέχουν όχι μόνο οι απαγωγείς, μεταξύ των οποίων ένας αδίστακτος Βρετανός φονιάς, αλλά και η αστυνομία που τη θεωρεί ένοχη. Αν ένα πράγμα με ενθουσίασε περισσότερο απ' όλα στο εν λόγω κόμικ, είναι το κεντρικό τρίδυμο. Από τη μία, η πρωταγωνίστρια, όχι ακριβώς φυσιολογική, έχει γνώσεις ψυχανάλυσης και κατεβάζει τα χάπια της με ουίσκι ή μπράντι. Από την άλλη, ο δολοφόνος Thompson, ημίτρελος αλλά επαγγελματίας, ταλαιπωρείται από στομαχικά προβλήματα και πραγματικά είναι από τους κακούς που γουστάρεις να μισείς. Και στη μέση ο μικρός Peter, που μέσα στην αφέλεια της ηλικίας του, αποτελεί την κυριότερη πηγή comic relief. Με το γνωστό, ιδιαίτερο σκίτσο του, ο Tardi μας μπάζει σε αυτή την κυνική ιστορία καταδίωξης, που κορυφώνεται σε μια αιματηρή μάχη στα βουνά. Κάνει δε εξαιρετική χρήση των captions, προσθέτοντας ωραίες πινελιές που οι διάλογοι ή το σχέδιο δεν μπορούν να δώσουν. Όσο για την ίδια την πλοκή, θα αρκεστώ στα λόγια ενός βιβλιοκριτικού για το πρωτότυπο έργο του Manchette: «τόσο σκοτεινό, που επαναπροσδιορίζει το νουάρ». Βαθμολογία: 9,3/10.
  4. GeoTrou

    ΔΙΑΦΘΟΡΑ [ La Debauche ]

    Η Διαφθορά (γαλλιστί La Débauche) είναι ένα κόμικ των Daniel Pennac (σενάριο) και Jacques Tardi (σχέδιο, χρώμα), που δημοσιεύτηκε το 2004 σε συνέχειες από το περιοδικό 9 (#195-199). Σε αντίθεση με άλλα κόμικς του περιοδικού όμως, δεν υπήρξε μεταγενέστερη αυτοτελής έκδοση. Το πρωτότυπο έργο κυκλοφόρησε το 2000 ως one shot από την Futuropolis. Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα του Pennac στον χώρο των κόμικς, αν και είχε ξανασυνεργαστεί με τον Tardi για ένα παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο. Παρότι κατηγοριοποιείται ως νουάρ κόμικ, πρόκειται περισσότερο για ένα έργο που σατιρίζει διάφορες πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας. Ε, κι επειδή έχουμε μερακλήδες ανθρώπους εδώ μέσα, ο φανταστικός Sandman το σκάναρε και μας το πρόσφερε στο πιάτο. Ο Justin είναι ένας νεαρός επιθεωρητής της αστυνομίας, ξεμυαλισμένος με την Lili, την κτηνίατρο ενός μεγάλου ζωολογικού κήπου. Η σχέση τους διαταράσσεται όταν σε ένα από τα κελιά εμφανίζεται, σαν ακόμα ένα ζώο προς έκθεση, ένας άστεγος άντρας. Ο κόσμος στριμώχνεται για να τον δει, τα κανάλια σπεύσουν να μεταδώσουν το ανθρώπινο δράμα και οι καλόγριες προσεύχονται για την τύχη του. Όταν βρίσκεται κρεμασμένος λίγο παραπέρα, ο Justin θα αναλάβει να διαλευκάνει το μυστήριο. Ξεκινάω με τα ευνόητα. Το σχέδιο του Tardi είναι εξαιρετικό, ίσως ένα κλικ κάτω από το προσωπικό του τοπ. Ο χρωματισμός μπορεί να φανεί παράταιρος, αλλά εξυπηρετεί τέλεια το σκοπό του σεναρίου. Ο Pennac, ένας πολύπλευρος και βραβευμένος συγγραφέας, αγγίζει με ιδιαίτερη δηκτικότητα θέματα όπως η ανεργία, τα ΜΜΕ και κυρίως ο άκρατος καπιταλισμός. Καταφέρνει ωστόσο να μην το κάνει σε βάρος της ίδιας της πλοκής, που στο κάτω-κάτω είναι μια ευφάνταστη ιστορία μυστηρίου. Το καλό, ολίγον τι κουφό χιούμορ είναι διάχυτο και οι «πολύχρωμοι» χαρακτήρες (με προσωπικό αγαπημένο τον κοσμογυρισμένο Πλοίαρχο) σου καρφώνονται στο μυαλό. Ένα κόμικ απ’ αυτά που σκάνε απροσδόκητα και σε αλλάζουν –έστω και λίγο– σαν αναγνώστη. Βαθμολογία: 9,5/10
  5. Strativarious

    LULU FEMME NUE (LULU ANEW) [ ETIENNE DAVODEAU ]

    Lulu femme nue είναι ένα έγχρωμο κόμικ του Étienne Davodeau που εκδόθηκε από την Futuropolis στις 8 Ιανουαρίου του 2014,160 σελίδων. Αργότερα, 1 Απριλίου του 2015, έρχεται η αγγλική HC έκδοση από την NBM Publishing με τίτλο: Lulu Anew. Μετά από μια ακόμη αποτυχημένη συνέντευξη για δουλειά, η Lulu αποφασίζει να μην γυρίσει σπίτι της αμέσως αλλά την επόμενη μέρα προφασιζόμενη ότι έχασε το τελευταίο τραίνο.. Εκεί την περιμένουν ο αλκοολικός και εγωιστής σύζυγος της και τα παιδιά τους. Όμως, αυτό που ξεκίνησε ως μια μέρα παράτασης για να ξεκουραστεί και να ''ξελαμπικάρει'', αποτελεί την έναρξη της φυγής της από το σπίτι χωρίς να ξέρει πότε θα γυρίσει. Πηγαίνει βόλτες στην παραλία, περπατά, παρατηρεί τους ανθρώπους, έχει αρχίσει να νιώθει καλύτερα. Η φυγή της γρήγορα εξελίσσεται σε μια περιπέτεια. Γνωρίζει ανθρώπους, μιλά για τη ζωή της & τον εαυτό της -κάτι που δεν έκανε ποτέ, χαμογελά μετά από πάρα πολλά χρόνια. Γνωρίζει, απροσδόκητα τον άντρα που την ερωτεύεται και αφήνεται σε αυτόν. Αυτή η έντονη, καινούρια, άγνωστη και χωρίς κανένα πρόγραμμα για το μέλλον, ζωή, την αλλάζει σιγά-σιγά και την μεταμορφώνει σε ένα διαφορετικό άνθρωπο. Νιώθει ήρεμη, γαλήνια και αρχίζουν να φεύγουν τα βάρη που κουβαλά. Ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η ιστορία είναι πολύ ανθρώπινος, μια ιστορία ενός κουρασμένου ανθρώπου που δεν αντέχει άλλο και όταν σπάει ξαφνικά το λεπτό νήμα της λογικής και των φόβων ξεκινά μια περιπέτεια. Την περιπέτεια αυτήν την μαθαίνουμε μέσα από την εξιστόρηση των φίλων της οικογένειας που έχουν μαζευτεί στο σπίτι της Lulu μαζί με τα παιδιά. Έτσι, κομμάτι- κομμάτι ενώνεται το πάζλ της εξαφάνισης και μαθαίνουμε τι έγινε. Κάνοντας έναν κύκλο, τα τελευταία καρέ είναι ίδια με τα πρώτα. Ένας πολύ έξυπνος, τρόπος αφήγησης που ρέει όμορφα. Σε συνδυασμό με το πολύ καλό σχέδιο, σε παρασύρει να το διαβάσεις μονομιάς. Σκιαγραφεί τους χαρακτήρες και κυρίως την πρωταγωνίστρια με έναν ιδιαίτερο φυσικό τρόπο. Συστήνεται.Είναι από τα καλά γαλλοβελγικά. Έχει πάρει πολύ καλές κριτικές. πηγές: 0, 1
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.