Αναζήτηση στην Κοινότητα

Μια cyber punk περιπέτεια από τον Φώτη Παπαστεφάνου. Το σενάριο είχε γραφτεί σαν νουβέλα και τώρα το έχτισε σαν κόμικ. Από το πισώφυλλο: "Μια γυναίκα που ανακαλύπτει πως την έχουν κλωνοποιήσει. ένας μυστηριώδης άνδρας που ισχυρίζεται πως έχει έρθει από το μέλλον. Το σχέδιο μιας απαγωγής. ένα βιβλίο για έναν κροκόδειλο και έναν άνθρωπο και μια ασυνήθιστη πρόβλεψη: Σε αυτόν τον κόσμο οι ευχές πραγματοποιούνται αλλά όχι εντελώς". Πολύ πυκνό σενάριο και δεν ανασαίνει. Ήταν επιθυμία του δημιουργού να το χωρέσει σε 30 σελίδες. Η γραμματοσειρά είναι δημιουργία της Στέλας Παπαστεφάνου, και νομίζω συμπάθησα τα μικρά γράμματα της γραμματοσειράς. Τα χρώματα είναι δύσκολα στο μάτι και πολύ απροσδιόριστα και δεν μπορώ να πω ότι τα συμπάθησα. Όπως είπα στο δημιουργό θεωρώ μεγάλο του ατού τους τόνους του γκρί που δίνει με αραίωμα μελανιού (ακουαρέλας; ). Στο έγχρωμο θυμίζει έναν κακό Barry Windsor Smith. Κάποιοι δημιοργοί δήλωναν ότι το κίτρινο είναι ένα κακό χρώμα, και πρέπει να δίνεται φειδωλά μαζί με άλλα χρώματα. Αυτό το Pin up δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει. Άλλα έργα του: Παράδοξος Ύπνος Μικρές Ζωές Talking Bones

Have you ever faced art for art's sake? I wonder if you have the stomach..to face death for art's sake. Αριστερά το εξώφυλλο του tpb, στο κέντρο και δεξιά δύο εξώφυλλα του πρώτου τεύχους Μια μυστηριώδης εκρηκτική ουσία, ένας πρώην αστυνομικός, μια φουτουριστική Νέα Υόρκη λίγο μετά τα μισά του 21ου αιώνα, ένα σκιώδες εγκληματικό συνδικάτο, άνθρωποι με μάσκες ζώων, πληθωρισμός στα ύψη, πάμπλουτοι συλλέκτες τέχνης, εξαφανισμένες καλλιτέχνιδες..μερικά μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εναλλακτικά κόμικ της Αμερικανικής σκηνής, από την πένα του εξίσου ακαθόριστου Paul Pope. Το Heavy Liquid ήταν ένα 5 issue limited series της Vertigo από τον Οκτώβριο του '99 ως τον Φλεβάρη του '00. Το tpb έπεσε στα χέρια μου τον προηγούμενο μήνα στην Γερμανία και δεν έχασα την ευκαιρία να το αποκτήσω. Δεν το είχα ξανακούσει αλλά κάτι μου έλεγε ότι θα ήταν καλό παρόλο που η τεχνοτροπία του cyberpunk με απωθεί, πόσο μάλλον σε συνδυασμό με sci-fi. Ένας πρώην αστυνομικός εν ονόματι "S" είναι ο καλύτερος στο να βρίσκει "εξαφανισμένους" ανθρώπους και αντικείμενα. Ένα από αυτά τα αντικείμενα, το Heavy Liquid, αποφάσισε να το κρατήσει κιόλας. Η ουσία αυτή είναι ένα μεταλλοειδές εκρηκτικό το οποίο αν βραστεί, πήζει και παίρνει την μορφή μαύρου γάλατος. Το γάλα αυτό αν εισαχθεί από διάφορα σημεία στον οργανισμό (από το αυτί είναι η πιο αποτελεσματική δίοδος), δρα ως πολύ ισχυρό παραισθησιογόνο ναρκωτικό. Δυνατότερο απ΄ότι φυσικό και χημικό προϊόν είχε υπάρξει μέχρι στιγμής. Ένας μυστηριώδης ζάμπλουτος συλλέκτης τέχνης που κατέχει και αυτός ποσότητα από την σπάνια ουσία αναθέτει στον "S" να βρει την Rodan Esperella, μια πορτορικανή καλλιτέχνιδα που θεωρείται η καλύτερη της γενιάς της και έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης. Ο λόγος; Θέλει να την πληρώσει αδρά για να του φτιάξει ένα άγαλμα από το heavy liquid, ώστε να ικανοποιήσει τη μεγαλομανία του πως είναι ο μοναδικός στον κόσμο που κατέχει κάτι τέτοιο. Πόσο εύκολο είναι να βρεις έναν άνθρωπο που δεν θέλει να βρεθεί όταν σε κυνηγά ένα ολόκληρο συνδικάτο του εγκλήματος επειδή έκλεψες από αυτούς το πιο δυσεύρετο υλικό; Στην αρχή σου δίνει την εντύπωση πως είναι αριστούργημα. Σιγά σιγά ξεφουσκώνει αλλά παρόλα αυτά παραμένει πολύ καλό. Αντίθετα με τον Κώστα δε νομίζω πως έγινε δήθεν ούτε μια στιγμή αλλά μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν ήξερε τι ήθελε να πει σε μερικά σημεία. Ίσως ο Pope ήθελε να δημιουργήσει τέχνη για χάρη της τέχνης και μόνο, ίσως έμμεσα έθιξε την εξάρτηση και το πως καταστρέφει ζωές. Αν κάποιος με ρωτήσει "γιατί μιλάει αυτό το κόμικ" θα πρέπει να το σκεφτώ για να δώσω μια ικανοποιητική απάντηση και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό. Από την άλλη το σχεδιαστικό κομμάτι με εξίταρε. Το μοτίβο είναι μια παλέτα τετραχρωμίας κόκκινου-μαύρου-άσπρου-μπλε. Τα περιβάλλοντα των σκηνών και κάποια αντικείμενα είναι είτε αχνό μπλε που δίνει την αίσθηση ότι η ιστορία διαδραματίζεται στο ημίφως της νύχτας είτε ένα ξεβαμμένο κόκκινο προς ροζ που επιλέγεται στις συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές και όταν οι χαρακτήρες κάνουν χρήση του ναρκωτικού. Ο χρωματισμός ήταν θετική καινοτομία έχοντας στο μυαλό ότι ήταν κυβερνοπάνκ ιστορία, αφού οι αναμενόμενες αποχρώσεις σε τέτοια θεματολογία είναι κάτι μουντά μαύρα, καφέ, και ψηφιακά πράσινα. Το σκίτσο, ταυτόχρονα αφηρημένο και λεπτομερειακό, ήταν το καταλληλότερο συμπλήρωμα για την ατμόσφαιρα της ιστορίας. Λίγο νουάρ, λίγο χυμένο, με πολλές σκιές.