Αναζήτηση στην Κοινότητα

Τι είναι το Briggs Land; Καταρχάς είναι μια μεγάλη έκταση γης στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, την οποία κατέχει εδώ και πολλές δεκαετίες η οικογένεια Briggs. Σε αυτήν την έκταση, η οικογένεια έφτιαξε έναν οικισμό, για όσους θέλουν να ζούνε εκτός του πλέγματος και του συστήματος της σύγχρονης Αμερικής, επειδή, πάντα σύμφωνα με την άποψη των Briggs, οι ΗΠΑ πλέον βρίσκονται πολύ μακριά από το πνεύμα των ιδρυτών τους και έχουν γίνει ένα σχεδόν ολοκληρωτικό καθεστώς, το οποίο καταπιέζει και παρακολουθεί τους πολίτες. Ακούγονται κάπως όλα αυτά; Ναι, πράγματι. Το Briggs Land έχει γίνει πλέον άντρο ακροδεξιών, νεοναζί, υπέρμαχων της ανωτερότητας της λευκής φυλής, υποστηρικτών της άκριτης οπλοκατοχής, εγχώριων τρομοκρατών, συνομωσιολόγων, "ψεκασμένων" αλά αμερικάνικα και φυσικά κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και λαθρεμπορίου όπλων και παράδεισος για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Κατά δεύτερον, το Briggs Land είναι το νέο κόμικ του Brian Wood, το οποίο αφηγείται όλα αυτά τα μυθοπλαστικά μεν, αλλά απολύτως πιστευτά δε. Και είναι απολύτως πιστευτά, επειδή στις ΗΠΑ υπάρχουν και δρουν σχεδόν ανεξέλεγκτα αρκετές τέτοιες ομάδες, των οποίων ανομολόγητος ή δεδηλωμένος στόχος είναι η ανατροπή της κυβέρνησης. Η ιστορία ξεκινά in medias res, όταν η Grace, σύζυγος του πατριάρχη Jim Briggs, ο οποίος εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης, επειδή επιχείρησε ανεπιτυχώς να δολοφονήσει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. τον επισκέπτεται στη φυλακή και τους ανακοινώνει ότι αναλαμβάνει η ίδια τα ηνία της κοινότητας/επιχείρησης με σκοπό να την αλλάξει και να την εκκαθαρίσει. Και έτσι ξεκινά ο εμφύλιος μέσα στους κόλπους της κοινότητας... Και τώρα η Γκρέις πρέπει να βρει την ισορροπία δυνάμεων, αλλά και πνευματικού και ψυχικού σθένους ανάμεσα στην ίδια, στους τρεις γιούς της (οι οποίοι είναι σε διαφορετικό βαθμό καθάρματα ολκής), στα μέλη της κοινότητας, στους πιστούς του πατριάρχη Briggs, που θέλουν να τη βγάλουν από τη μέση και φυσικά στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, που θέλει να τους εξαλείψει. Αυτά ως εισαγωγή, από εκεί και μετά η πλοκή χοντραίνει και διακλαδίζεται δίνοντας το λόγο σε διάφορα μέλη της κοινότητας (και όχι μόνο), που στο πλαίσιο όλων αυτών των δραματικών εξελίξεων, ζουν τα προσωπικά τους δράματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Και αυτό ακριβώς είναι το δυνατότερο στοιχείο του κόμικ: καλογραμμένοι διάλογοι, εμβάθυνση στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, εξέλιξη των ηρώων όπως προχωράει η σειρά και έρχονται στο φως τα κίνητρά τους και το παρελθόν τους. Προσωπικά, θα επιθυμούσα να ήταν κάπως πιο τολμηρό το κόμικ σε σεναριακό επίπεδο, επειδή θεωρώ ότι δεν βάζει το μαχαίρι αρκετά βαθιά μέσα στο κόκκαλο και το θέμα που πραγματεύεται είναι φλέγον και άκρως πολιτικό. Παρόλα αυτά, κρατώ μια επιφύλαξη σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί η σειρά, προκειμένου να εκφέρω μια τελική άποψη. Ο Mack Chater δίνει πνοή στο σενάριο με τα στιβαρά του σχέδια και τα συμπαγή του καδραρίσματα, τα οποία ορισμένες φορές δίνουν την αίσθηση εγκλωβισμού που αισθάνονται οι ήρωες, αλλά και την αίσθηση της επικείμενης απειλής, ενώ χρησιμοποιεί με μεγάλη επιτυχία το βάθος πεδίου και την προοπτική Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει και στους χρωματισμούς του Lee Loughridge, ο ποίος χρησιμοποιώντας μουντή και ψυχρή παλέτα συμβάλλει πάρα πολύ στο χτίσιμο της επιθυμητής ατμόσφαιρας Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 2 TPBs, που συγκεντρώνουν 12 τεύχη, τα οποία αποτελούνται από 2 story arcs με τίτλους State of Grace και Lone Wolves αντίστοιχα. Από ό,τι καταλαβαίνω, με κάθε story arc, η αρίθμηση της σειράς ξεκινά ξανά από το #1. Τα TPBs δεν περιέχουν καθόλου πρόσθετο υλικό. Το κόμικ δεν απεθύνεται σε μικρές ηλικίες, λόγω κάποιων βίαιων σκηνών και βωμολοχιών. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Brian Wood σχετικά με το κόμικ.

Δύο ταυτόχρονες εκδόσεις για δυο σημαντικά γεγονότα που απασχόλησαν τις ΗΠΑ Το περιοδικό Previews είναι μια θηριώδης σε μέγεθος έκδοση που παρουσιάζει κάθε μήνα όλα τα κόμικς και τα συναφή προϊόντα (DVD, παιχνίδια, διακοσμητικά, t-shirts κ.λπ.) που πρόκειται να κυκλοφορήσουν στις ΗΠΑ δυο μήνες αργότερα. Έτσι κάθε βιβλιοπώλης μπορεί να κάνει τον προγραμματισμό του και κάθε αναγνώστης τις παραγγελίες του. Ο καθένας, επίσης, μπορεί να πληροφορηθεί έγκαιρα για κάθε νέο προϊόν και να παρακολουθήσει τις τάσεις, τις νέες κυκλοφορίες, τις επανεκδόσεις. Στο «Previews» του Ιουνίου, μια σύμπτωση έκρυβε έναν ακούσιο συμβολισμό που είναι ενδεικτικός για τα αντανακλαστικά των σύγχρονων κόμικς αλλά και τη μεγάλη ευθύνη των δημιουργών τους, τώρα που δεν θεωρούνται πλέον ένα παραλογοτεχνικό προϊόν, ούτε μια ανάξια λόγου και μελέτης έκφανση της υποκουλτούρας αλλά μια τέχνη που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, με ποικίλο περιεχόμενο και ανεξάντλητες δυνατότητες. Με διαφορά μόλις δύο σελίδων, στη στήλη CatBuzz που επιμελείται o Allyn Gibson και παρουσιάζει τους σπουδαιότερους και πιο ξεχωριστούς τίτλους κάθε μήνα, οι αναγνώστες ενημερώνονται για την κυκλοφορία δύο φαινομενικά εντελώς διαφορετικών κόμικς από δύο -εκ των μεγαλύτερων- εκδοτικούς οίκους: το τελευταίο μέρος της τριλογίας «March» (εκδόσεις IDW/Top Shelf) και το πρώτο τεύχος της νέας σειράς «Briggs Land» (εκδόσεις Dark Horse). Το πρώτο είναι γραμμένο από τον εβδομηνταεξάχρονο John Lewis, αντιπρόσωπο των Δημοκρατικών από την Πολιτεία της Τζόρτζια στο αμερικανικό Κογκρέσο και θρυλική φιγούρα των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και ιδιαίτερα των Αφροαμερικανών της δεκαετίας του 1960 και βασίζεται εν πολλοίς στις προσωπικές του μνήμες. Στο σενάριο συνεργάστηκε με τον Andrew Aydlin, ενώ τα σχέδια υπογράφει ο Nate Powell. Η ιστορία αφορά τα γεγονότα του 1963 με τις μαχητικές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων Αφροαμερικανών και υποστηρικτών της θέσπισης και κατοχύρωσης των πολιτικών τους δικαιωμάτων που κατέληξαν στη μεγάλη πορεία στην Ουάσινγκτον στις 28 Αυγούστου του ίδιου έτους. Το δεύτερο αποτελεί μια μυθοπλασία που βασίζεται όμως σε κάποια πολύ πρόσφατα πραγματικά γεγονότα: στην κατάληψη του εθνικού καταφυγίου Malheur για την άγρια πανίδα στο Όρεγκον από μια ομάδα ακροδεξιών και θρησκόληπτων ένοπλων «πολιτοφυλάκων» που προπαγάνδιζαν την απόσχιση της περιοχής από τις ΗΠΑ και την ανακήρυξη του πάρκου που είχαν καταλάβει σε ανεξάρτητο κράτος. Η κατάληψη, αφού μονοπώλησε το ενδιαφέρον της αμερικανικής κοινής γνώμης για πολλές ημέρες, τέλειωσε με την εισβολή της αστυνομίας, έναν νεκρό καταληψία και συλλήψεις για τους υπόλοιπους. Η σειρά κόμικς των Brian Wood (σενάριο) και Mack Chater (σχέδια) περιγράφει μια αντίστοιχη, αλλά fiction, κατάληψη από το μεγαλύτερο αντικυβερνητικό και αποσχιστικό κίνημα στις ΗΠΑ με επικεφαλής μια γυναίκα, την Grace Briggs. Οι δυο αυτές βαθύτατα πολιτικές ιστορίες, που απασχόλησαν εντονότατα τη δημόσια σφαίρα αν και αναφέρονται σε γεγονότα που απέχουν μεταξύ τους μισό αιώνα, αποδεικνύουν ότι τα κόμικς είναι ικανά να καταπιάνονται με τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα κοινωνικά ζητήματα και να αποδίδουν λεπτές αποχρώσεις της πραγματικότητας με δεξιοτεχνία, σαφήνεια και ιστορική ακρίβεια αλλά και να δημιουργούν ευφυείς μυθοπλασίες που εδράζονται στην πραγματικότητα. Αποδεικνύεται ωστόσο και κάτι ακόμα: ότι δεν είναι απαραίτητη η τήρηση μιας ιστορικής απόστασης από το γεγονός ώστε αυτό να προσαρμοστεί σε μυθοπλασία και να παρουσιαστεί στο κοινό. Η εμπειρία στην πλειονότητα των περιπτώσεων δείχνει ότι τα αντανακλαστικά των κόμικς δεν ήταν πάντα τόσο άμεσα ή η θεματολογία καθόριζε σε μεγάλο βαθμό το αν θα υπήρχαν τέτοια αντανακλαστικά. Τα υπερηρωικά κόμικς κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επέδειξαν αξιοζήλευτη ταχύτητα ως προς τη διαχείριση των κοσμοϊστορικών γεγονότων και την εμπορική αλλά και πολιτική τους εκμετάλλευση συμβάλλοντας με τον τρόπο τους στην ενημέρωση και στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Οι υπερήρωες, με προεξάρχοντες τους Captain America, Superman, Batman, Captain Marvel και Wonder Woman αντιτάχθηκαν σθεναρά και κατατρόπωσαν τις δυνάμεις του Άξονα πριν ακόμη οι ΗΠΑ εισέλθουν στον πόλεμο. Δεν συνέβη το ίδιο με τα mainstream κόμικς στον πόλεμο του Βιετνάμ ούτε κατά τη διάρκεια των μαχητικών διαδηλώσεων και των μαζικών διαμαρτυριών των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων της δεκαετίας του 1960. Τότε, μόνο τα «περιθωριακά» underground κόμικς κράτησαν ψηλά τη σημαία της επαφής με την επικαιρότητα. Αυτή όμως η πολιτική τους «στράτευση» στο πλευρό των κινημάτων έβαλε τους σπόρους για τη διεύρυνση της θεματολογίας και συνεκδοχικά του αναγνωστικού κοινού στο οποίο απευθύνονταν τα κόμικς. Τα αντανακλαστικά των δημιουργών κόμικς αλλά και των εταιρειών κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι ιδιαίτερα οξυμένα. Τα γεγονότα του 1963 χρειάστηκαν 53 χρόνια για να μεταφερθούν σε κόμικς μέσω του «March». Αντιθέτως, τα γεγονότα στο Ορεγκον χρειάστηκαν μόλις λίγους μήνες για να ενσωματωθούν, έστω και τροποποιημένα, στο «Briggs Land». Παρομοίως, οι δραματικές καταστάσεις που βιώνουν οι πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες και οι οικονομικοί μετανάστες μεταφέρθηκαν σε δεκάδες κόμικς εντός ολίγων μηνών ή ετών. Η σφοδρότητα των σύγχρονων γεγονότων επιταχύνει τους ρυθμούς με τους οποίους η τέχνη προσπαθεί να τα αντανακλάσει με άμεσο τρόπο. Και όσο πιο κοντινό, χρονικά, το γεγονός, με δεδομένη και την υπερπληροφόρηση από τα ηλεκτρονικά μέσα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι ελευθερίες του καλλιτέχνη (π.χ. «Briggs Land») να το προσαρμόσει στη γλώσσα του και να το αποδώσει ιδιοσυγκρασιακά, χωρίς να παραμένει προσκολλημένος σε μια, ούτως ή άλλως, ανέφικτη «πιστότητα». Παράλληλα, όσο πιο μακρινό το γεγονός (π.χ. «March»), τόσο περισσότερο φιλτραρισμένο από την πάροδο του χρόνου και τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για ιστορική ακρίβεια. Και τα δυο, ενταγμένα στο πλαίσιο της τεκμηρίωσης και του ντοκουμέντου με έντεχνο τρόπο, αποτελούν ταυτόχρονες τάσεις των σύγχρονων κόμικς. Των ρεαλιστικών κόμικς, με άλλα λόγια, που πηγάζουν από την ίδια την πραγματικότητα για να την κάνουν καλύτερη. Και το σχετικό link...

Στο τεύχος #8 του Conan της Dark Horse (του Brian Wood), το art αναλαμβάνει ο δικός μας Βασίλης Λώλος! Άγνωστο αν θα παραμείνει για περισσότερα τεύχη. Γενικά η σειρά δεν μου πολυαρέσει, θα της ξαναρίξω μια ματιά και σίγουρα θα τιμήσω το τεύχος του Λώλου. link Αφιέρωμα στον Λώλο.