Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'τάσος θεοφίλου'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Είναι από τα λίγα θεατρικά που πίσω από την ιστορία του έργου υπάρχει ακόμα μία ιστορία, η οποία αντικατοπτρίζει δεκάδες άλλες ιστορίες. Το «Αντίο Μπάτμαν» είναι το πρώτο διήγημα του Τάσου Θεοφίλου που έγινε κόμικς το 2017 από τον Kanello Cob και θεατρικό τώρα από τον Γιάννη Αγγελάκη. Δεν είναι ένα αστυνομικό διήγημα, είναι ένα βαθιά κοινωνικοπολιτικό κείμενο, το οποίο αποδομεί όχι μόνο τον ίδιο τον υπερήρωα (αυτό ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο), αλλά κυρίως τη ματιά μας πάνω στις έννοιες «ήρωας», «σωτήρας», «πολίτης», «ευθύνη» κ.λ.π. Γιάννης Αγγελάκης, σκηνοθέτης – Τάσος Θεοφίλου, συγγραφέας Ο συγγραφέας είναι ο γνωστός Τάσος Θεοφίλου, το παιδί που το 2012 συνελήφθη ως ύποπτος με βάση μια «ανώνυμη» καταγγελία κι ένα άσχετο με τη δικογραφία εύρημα DNA, για συμμετοχή στη ληστεία της Alpha Bank στην Πάρο και στη δολοφονία του οδηγού ταξί Δημήτρη Μίχα, ο οποίος προσπάθησε να εμποδίσει τους ληστές, καθώς και για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Πρωτόδικα καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη, απόφαση εναντίον της οποίας άσκησε έφεση και πριν από έξι χρόνια το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον απάλλαξε οριστικά από όλες τις κατηγορίες, αναγνωρίζοντας ότι τα ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του ήταν απολύτως ανεπαρκή, και αφέθηκε ελεύθερος ενώ είχε αναπτυχθεί μαζικό κίνημα συμπαράστασης υπέρ του. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γ. Αγγελάκης είναι συνθέτης (έχει γράψει και τη μουσική της παράστασης) και μάλιστα βραβευμένος, με συνθετική δράση σε διεθνές επίπεδο. Μάλιστα, μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων «Αντίο Μπάτμαν» θα παρουσιάσει την παράσταση χορού που έχει δημιουργήσει μαζί τον χορογράφο και χορευτή Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου «A Man and His Double» (θα παιχτεί για λίγες παραστάσεις την άνοιξη), συμμετέχει ως συνθέτης στο πρωτότυπο μουσικό θέατρο «Η Φωνή των Βακχών», σε συνεργασία με τους Ergon Ensemble και σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, το οποίο θα παιχτεί τον Μάιο στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, και μια νέα παραγγελία για κουαρτέτο εγχόρδων που θα παιχτεί τον Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί. Οι Θεοδώρα Καμπόσου, Νικόλας Μπράβος και Μαίρη Ντίνου. Ο Νικόλας μάλιστα (έχει σπουδάσει Ιατρική και είναι και πιανίστας) γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη εν μέσω κορονοϊού, καθώς δούλευε ως διανομέας! Στην Αθήνα. Σε μια πόλη που, όπως μας λέει ο Τάσος Θεοφίλου, έχει «τα ίδια μοτίβα με το Γκόθαμ Σίτι»: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του υπάρχει η ανάγκη της εξουσίας να διαχειριστεί, μεταξύ άλλων, τη φτώχεια και την παραβατικότητα και να προπαγανδίσει τις μεθόδους της ως τις πιο έγκυρες. Η ποπ κουλτούρα είναι ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του μηχανισμού. Ένας τομέας όπου καταγράφονται, αντανακλώνται και κυρίως επιβάλλονται οι κοινωνικές πεποιθήσεις. Οι υπερήρωες λειτουργούν ως πρότυπα, εξυπηρετώντας συγκεκριμένους προπαγανδιστικούς σκοπούς» εξηγεί. Στο έργο γίνεται λόγος (με ιδιαίτερο σατιρικό ύφος και καυστικό τόνο, που έχει δραματοποιηθεί με μεγάλη προσοχή και ουσιαστικό τρόπο από τον Γιάννη) για «επιδεικτικό πλούτο του παράνομου καπιταλισμού», για «ταξικό ζήτημα στο θέμα “κατσαρίδα”», για «διανοούμενους που αντλούν από τη δυστυχία», για «ιδιότυπους κατοίκους μιας παραγκούπολης», για ελεημοσύνη σε αντίθεση με την αλληλεγγύη. «Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι από ένα ποίημα του Μartin Niemöller, το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Γερμανίας και χρησιμοποιήθηκε από τον Μπρεχτ: "Όταν ήρθαν να πάρουν τους Τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει"», σχολιάζει ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος στους παραπάνω βασικούς εννοιολογικούς άξονες του έργου. «Εμείς που μπορούμε και βλέπουμε την παράσταση, μάλλον δεν είμαστε ούτε οι “ιδιότυποι κάτοικοι” της παραγκούπολης ούτε οι “μεταβιομηχανικοί τροφοσυλλέκτες” που επιβιώνουν με ληγμένα τρόφιμα», συνεχίζει. «Το ζήτημα όμως δεν είναι να προστατεύσουμε μόνο την κατηγορία στην οποία ανήκουμε, αλλά να καταλάβουμε πως οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα είναι ευάλωτη κι επομένως ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένη σε κάποια άλλη κοινωνική ομάδα, ενδεχομένως ισχυρότερη, η οποία μπορεί και υψώνει την αδικία της στη δύναμη του απείρου. Το πιο ισχυρό δίπολο που μπορεί να μας ταρακουνήσει, ανεξαρτήτως των πολιτικών μας πεποιθήσεων, ως θεατές και με το οποίο η παράσταση στοχεύει να εμπλουτίσει τα ταξικά δίπολα του διηγήματος, είναι η σύγκρουση μεταξύ ενός αδύναμου κι ενός ισχυρού». «Ο Μπάτμαν συγκεκριμένα εξυπηρετεί την ακροδεξιάς υφής αντεγκληματική ρητορική», συμπληρώνει ο Τάσος. «Στην πραγματικότητα, ενσαρκώνει έναν παρακρατικό μηχανισμό που αναλαμβάνει τη διαχείριση της παραβατικότητας στο πλαίσιο του δικαιώματος αυτοδικίας που διεκδικεί η αστική τάξη για τον εαυτό της. Κατ’ αυτήν την αλτ ράιτ ρητορική η αστυνομία είναι ανίκανη, καθώς δεσμεύεται από παράλογους νόμους που προστατεύουν τους αδίστακτους εγκληματίες. Είναι αυτή η λογική που έχει μέσα στα χρόνια κερδίσει ακόμα μεγαλύτερο έδαφος, οδηγώντας σε σειρά αστυνομικών δολοφονιών σε βάρος Ρομά και όχι μόνο, με τους δράστες να απολαμβάνουν ένα είδος ποινικής ασυλίας». Την ίδια στιγμή βέβαια φαίνεται να έχουμε ανάγκη όσο ποτέ την πίστη σε υπερήρωες, αλλά και ήρωες. Δεν είναι τυχαίο πως η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη, καθώς και το «θυσία» (για να μην ξεχνάμε και τα Τέμπη) περισσότερο από κάθε άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν: «Υπήρξαν φορές και στην ενήλικη ζωή μου που αναρωτήθηκα γιατί δεν υπάρχει ένας Μπάτμαν σήμερα να αποδώσει δικαιοσύνη και να μας σώσει από το έγκλημα και τη διαφθορά. Τώρα θα έλεγα πως όχι μόνο έχω ξεριζώσει την ανάγκη μου για υπερήρωες, αλλά είμαι πλέον καχύποπτος με οποιαδήποτε μορφή σωτηρίας προβάλλω σε εξωτερικούς παράγοντες. Από την άλλη, πώς μπορώ να είμαι σίγουρος; Νομίζω πως η ανάγκη για κάτι “σωτήριο” έξω από μας είναι μια ανάγκη βαθιά ριζωμένη μέσα μας και χρειαζόμαστε πολλή δουλειά ακόμη, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, προκειμένου να μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από αυτήν» εξηγεί ο Γιάννης. Και συνεχίζει: «Στο κοινωνικό φαντασιακό οι “ήρωες” υπακούν στους νόμους, υποκύπτουν στον θάνατο και θυσιάζονται για το κοινό καλό, ενώ οι “υπερήρωες” υπερβαίνουν τον νόμο και ξεπερνούν τον θάνατο με πρόσχημα το κοινό καλό. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσω με ψυχολογικούς όρους γιατί ένας λαός έχει ανάγκη από ήρωες/θύματα και υπερήρωες/σωτήρες, οι οποίοι υπόσχονται την αλλαγή με μαγικούς τρόπους και τοποθετούνται σε βάθρα με θρησκευτική ευλάβεια. Οπότε δεν μπορώ να απαντήσω εάν είναι η εμπιστοσύνη, ο φόβος ή κάτι άλλο που οδηγεί τους ανθρώπους σε τέτοιες αποφάσεις. Το να μην πιστεύει μια κοινωνία στην υπερβατική πηγή των θεσμών και των νόμων και να μπορεί να δημιουργεί η ίδια τους θεσμούς και τους νόμους της, να τους εμπιστεύεται αλλά και να τους ελέγχει, είναι εξαιρετικά δύσκολο, όπως εξαιρετικά δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι είναι να γίνει πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι και να το προσφέρουμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία μας. Δεν κατηγορώ – συμπάσχω με τους ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι σε ανελεύθερες συνθήκες. Ελπίζω όμως ταυτόχρονα ότι η αυτονομία δεν είναι απλώς μια φιλοσοφική φαντασίωση, αλλά ένας εφικτός τρόπος ζωής». Τότε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ο ελληνικός λαός ξαναψήφισε αυτούς που ψήφισε και έβαλε μια «μαύρη» Βουλή στο προσκήνιο; «Δεν βρίσκω κάτι παράλογο στο αποτέλεσμα των εκλογών», μας λέει ο Τάσος. «Ένας σταθερά μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων που εξαρτά ή νομίζει ότι εξαρτά τα συμφέροντά του από αυτήν την κυβέρνηση την ξαναψήφισε. Την ίδια στιγμή, ένα ακόμα πιο μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων έμεινε χωρίς επιλογή. Σε σχέση με τη μετατόπιση της κοινωνίας προς τα δεξιά και ακροδεξιά, αρκεί να σημειώσω ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενός κόμματος που παριστάνει ακόμα το προοδευτικό, δήλωσε πρόσφατα ότι ο Μπάτμαν είναι αριστερός! Από αυτό και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε πού είναι ο πήχης...», καταλήγει. Τελικά ποιος είναι ο «Μπάτμαν»; Τον έχουμε μέσα μας; Είναι το παρακράτος το οποίο τελικά ενυπάρχει σε μια στρεβλωμένη συνείδηση που επιδιώκει να επιβιώσει επί του αδύναμου, ειδικά αν βρεθεί στα δύσκολα; Ποια είναι η απάντηση και πώς αυτή μπορεί να παρουσιαστεί σε ευρύ κοινό καθαρά; Η απάντηση είναι μία και μόνη: μέσω της τέχνης. Αυτό δηλαδή ακριβώς που κάνει η παράσταση «Αντίο Μπάτμαν». «Ο Τάσος με έναν μαγικό τρόπο καταπιάνεται με δύσκολες πολιτικές έννοιες και τις κάνει να ηχούν ως ποίηση», λέει ο Γιάννης. «Η Γκόθαμ Σίτι δε μοιάζει να είναι μια δυστοπική πόλη του μέλλοντος, αλλά η Αθήνα του σήμερα. Μαζί με αυτή την καινούργια αίσθηση γεννήθηκε κι η ανάγκη να πω αυτή την ιστορία. Ωστόσο, θα ήταν αδύνατο να το κάνω αποκλειστικά μέσω της μουσικής, γιατί, όσο κι αν κατάφερνα να προσεγγίσω με τους ήχους μου την αίσθηση της Γκόθαμ Σίτι, θα χανόταν ουσιαστικά η εγγενής δύναμη του διηγήματος, δηλαδή ο πολιτικός του λόγος. Έτσι, αποφάσισα ότι θα έπρεπε, πέρα από τον ήχο, να δουλέψω και με ηθοποιούς. Μάλιστα ο Τάσος μού έδωσε την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω με το κείμενο και η αλήθεια είναι ότι ενώ το κείμενο του έργου προέρχεται από κείμενα που έχει γράψει ο Τάσος, του έχω αλλάξει τα φώτα! Για λόγους δραματουργίας έχω ξετρυπώσει διάφορους αλλόκοτους χαρακτήρες από άλλα κείμενα του Τάσου, οι οποίοι ξεπηδάνε μέσα από τις δυστοπικές εικόνες που σκιαγραφούνται κι ενσωματώνονται στην Γκόθαμ Σίτι του “Αντίο Μπάτμαν”. Επομένως, η παράσταση είναι αφενός μια θεατρική διασκευή κι αφετέρου μια προσωπική σύνθεση κειμένων, η οποία όμως είναι συμπύκνωση της ταυτότητας του Τάσου και της θεματολογίας που τον απασχολεί. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σκηνή όπου ένας κρατούμενος φυλακής συνομιλεί με μια κατσαρίδα. Μας αποκαλύπτεται η ταξική τους διαφορά χωρίς όμως να υπογραμμίζεται κειμενικά, οι φωνές τους είναι παραμορφωμένες ηλεκτρονικά, η μουσική είναι έντονα σωματική, σαν να γεννιέται από τα σπλάχνα των ηρώων, οι φωτισμοί δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα και ξαφνικά μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, παράλογο αλλά και οικείο ταυτόχρονα, που θυμίζει κόμικς ή πίνακες ποπ αρτ του Roy Lichtenstein ή σκηνές από ταινίες του David Lynch. Γενικά, οι σκηνές που μου αρέσουν περισσότερο είναι αυτές που το πολιτικό τους πρόσημο είναι καλυμμένο από μια σουρεαλιστική συνθήκη και στις οποίες ο ηχητικός και φωτιστικός σχεδιασμός συνδυάζονται για να αναδείξουν το εικαστικό κομμάτι της παράστασης, μια παράμετρος για την οποία έχουμε εργαστεί συστηματικά με τους υπόλοιπους συνεργάτες»... Έτσι είναι. Όταν το σουρεαλιστικό επιτυγχάνεται, τότε το ρεαλιστικό αναδεικνύεται ολοκάθαρα. «Αντίο Μπάτμαν» λοιπόν ή «Καλώς μας όρισες Αλήθεια»... 📌 Info «Αντίο Μπάτμαν» – Η παράσταση συνεχίζει για λίγες βραδιές ακόμα. Σήμερα και αύριο 9, 10/12 και στις 16, 17/12 στις 20.30, στο θέατρο ΠΛΥΦΑ (Κτίριο 7Α, Κορυτσάς 39, τηλ. 6987142735). ΠΡΟΣΟΧΗ: είσοδος μόνο με ηλεκτρονική αγορά μέσω more.gr (www.more.com/theater/antio-mpatman/). Στο θέατρο δεν θα υπάρχει η δυνατότητα για αγορά εισιτηρίου. Το βιβλίο του Τάσου Θεοφίλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red ’n’ Noir. Και το σχετικό link...
  2. Η παράσταση «Αντίο Μπάτμαν» βασίζεται στο ομώνυμο αστυνομικό διήγημα του Τάσου Θεοφίλου, το οποίο γράφτηκε λίγους μήνες πριν τη σύλληψη του και εκδόθηκε ενώ ήταν κρατούμενος στις φυλακές Δομοκού το 2013. Οι τρεις ηθοποιοί εναλλάσσονται ασταμάτητα σε αλλόκοτους χαρακτήρες και μας μεταφέρουν συνεχώς σε παράδοξες καταστάσεις που εξελίσσονται στη Γκόθαμ Σίτι. Η ηλεκτρονική μουσική που διαπερνά όλο το έργο, εστιάζει σε αλλοιωμένους ήχους και στις παραμορφωμένες φωνές των χαρακτήρων, ενώ η αισθητική της παράστασης κυμαίνεται μεταξύ κόμικς, ποπ αρτ, σουρεαλισμού και σύγχρονης τέχνης. Ο Γιάννης Αγγελάκης επιχειρεί, τόσο με τη σκηνοθεσία του όσο και με τη μουσική του, να φωτίσει αυτό το έντονα πολιτικό και σατυρικό κείμενο, να αναδείξει με χιουμοριστικό τρόπο το παράλογο στο οποίο είναι εγκλωβισμένοι οι ήρωες της πόλης και, τελικά, να αποδομήσει τον Μπάτμαν ως σούπερ ήρωα των κόμικς και της χολιγουντιανής παράδοσης μαζί με ό,τι αυτός συμβολίζει. Λίγα λόγια για το έργο Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τα μάτια της Δ., μιας κοπέλας η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια παραγκούπολη της Γκόθαμ Σίτι, εργάστηκε σε πολλές τυχοδιωκτικές δουλειές, συνελήφθη και φυλακίστηκε για τις πολιτικές της απόψεις και επιστρατεύτηκε από συμμορίες της Μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος. Μέσω αυτής της διαδρομής της ζωής της, όπου συνδιαλέγεται με αλλόκοτους χαρακτήρες από τα υπόγεια της κοινωνίας ως τα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα, η Δ. έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με τους παρακρατικούς μηχανισμούς της Γκόθαμ Σίτι. Συνειδητοποιεί τον πραγματικό ρόλο του Μπάτμαν, ο οποίος αποκαλύπτεται όχι πλέον ως ένας σούπερ ήρωας που σώζει την ανθρωπότητα ή ένας άγιος των σύγχρονων μητροπόλεων, αλλά ως μια μεταμοντέρνα εκδοχή του παρακράτους, που απολαμβάνει εξέχουσας κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης. Η Δ. σχεδιάζει ένα φιλόδοξο εγχείρημα… ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Ερμηνεύουν: Θεοδώρα Καμπόσου, Νικόλας Μπράβος και Μαίρη Ντίνου Κείμενα: Τάσος Θεοφίλου Σκηνοθεσία, Διασκευή, Μουσική: Γιάννης Αγγελάκης Σκηνικά: Ελλάδα Δαμιανού Κοστούμια: Μαρία Φωτιάδου Κίνηση: Νίκος Καλύβας Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Αγιαννίτης Βοηθός Σκηνοθεσίας: Ιόλη Εξάρχου Φωτογραφία/Αφίσα/Βίντεο: Ιωάννης Καμπάνης Παραγωγή: Ars Nova Experimentalis Εταιρεία Τέχνης και Πολιτισμού ΑΜΚΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Διάρκεια: 80 λεπτά Για 10 παραστάσεις Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15€, Μειωμένο 12 € Πρεμιέρα 11 Νοεμβρίου 2023 Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20:30 ΠΛΥΦΑ (Κτήριο 7Α) Διεύθυνση: Κορυτσάς 39, Αθήνα 104 47 Τηλέφωνο: 6987142735 ΠΡΟΣΟΧΗ: Είσοδος μόνο με ηλεκτρονική αγορά μέσω more.ge, καθώς στο θέατρο δεν θα υπάρχει η δυνατότητα για αγορά εισιτηρίου. Προπώληση: https://www.more.com/theater/antio-mpatman/ Και το σχετικό link...
  3. Ο ρόλος του σκιτσογράφου στη δικαστική αίθουσα και η πολύτιμη συνεισφορά του στην κάλυψη πολύκροτων δικών, ειδικά όταν τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα έχουν αποκλειστεί, είναι το θέμα ενός από τα πιο ενδιαφέροντα πάνελ του 27ου ComicDom Con (Τεχνόπολη 12-14/5). Πόσο βοηθά το κοινό η σκιτσογράφηση των πρωταγωνιστών μιας δίκης; Ποιες δίκες στην Ελλάδα «σκιτσαρίστηκαν» περισσότερο; Τι δυνατότητες έχει ο καλλιτέχνης να εκφραστεί δημιουργικά και ταυτόχρονα να αποτυπώσει πιστά χαρακτήρες και στιγμιότυπα με δεδομένα τα στενά περιθώρια που του δίνονται μέσα σε μια δικαστική αίθουσα; Υπάρχουν κόμικ εκδόσεις σχετικές με το σκιτσορεπορτάζ και πώς προσδιορίζεται η σχέση του με την ποπ κουλτούρα; Αυτά τα ερωτήματα απηύθυνα στους συντελεστές του πάνελ «Δικαιοσύνη στην πένα – Η τέχνη του σκιτσορεπορτάζ» (στην Αθηνά Κακλαμάνη, δικηγόρο και συντάκτρια του «Smassing Culture», τον Τάσο Θεοφίλου από τις εκδόσεις Red ‘n’ Noir, τον σκιτσογράφο John Antono και τη δημοσιογράφο Ελευθερία Κουμάντου, με τον Πάνο Παπαγεωργίου της ComicDom Team στον συντονισμό) και ιδού κάποιες απαντήσεις που πρόλαβα να σταχυολογήσω λίγο προτού ανοίξει πανηγυρικά στην Τεχνόπολη η αυλαία του φετινού 27ου Comicdom Con. «Ο σκιτσογράφος μιας δίκης οφείλει να κινείται στα όρια που υπάρχουν και για τον δημοσιογράφο, συγκεκριμένα να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας του κατηγορουμένου και να μην προσβάλλει την προσωπικότητά του. Έχουμε, για παράδειγμα, νομολογιακό προηγούμενο κατά το οποίο μια καρικατούρα σχετικά με μια δημόσια σύμβαση στα όρια της νομιμότητας απεικόνιζε μια δικαστή στα χέρια ενός δημάρχου, με λεφτά στην τσέπη. Η δικαστής ήταν παντρεμένη και κατά τη γνώμη της άφηνε στον αναγνώστη την εντύπωση ότι είχε παράνομη ερωτική σχέση με τον δήμαρχο. Στο πρωτόβαθμο δικαστήριο ο σκιτσογράφος καταδικάστηκε, κάτι που ανατράπηκε στον δεύτερο βαθμό μετά την άσκηση έφεσης, καθώς το δικαστήριο έκρινε ότι παραβιαζόταν η ελευθερία της έκφρασής του. Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Είναι έπειτα γεγονός ότι η καλλιτεχνική φύση του δικαστικού σκιτσορεπορτάζ το κάνει να αποκτά τα δικά του φτερά, ξεφεύγοντας από τις δημοσιογραφικές τυπικότητες», θα πει η δικηγόρος Αθηνά Κακλαμάνη. Αθηνά Κακλαμάνη, δικηγόρος και συντάκτρια του «Smassing Culture» «Η σκιτσογράφηση μιας δίκης καλύπτεται και εξυπηρετεί το άρθρο 93 του Συντάγματος, το οποίο καθιστά τη δημοσιότητα θεμελιώδη αρχή της δίκης μέσα από τον δημόσιο χαρακτήρα των συνεδριάσεων και τη δημόσια απαγγελία των δικαστικών αποφάσεων, έτσι ώστε το έργο της δικαστικής εξουσίας να ελέγχεται από τον κυρίαρχο λαό. Πρόκειται για τη λεγόμενη άμεση δημοσιότητα ή “λαϊκή δημοσιότητα”, δηλαδή τη δυνατότητα, όποιος το επιθυμεί, να παρακολουθήσει από κοντά την εξέλιξη της διαδικασίας με τις δικές του αισθήσεις, μέσα από την αυτούσια παρουσία στο ακροατήριο. Παράλληλα, γίνεται λόγος και για την έμμεση δημοσιότητα, δηλαδή τη δημοσιογραφική κάλυψη των δικών. Στην ελληνική περίπτωση εφαρμόζεται μια ενδιάμεση άποψη, σύμφωνα με την οποία η δημοσιότητα καλύπτει τα έντυπα μέσα, ενώ αποκλείει τα ηλεκτρονικά, δηλαδή τη μετάδοση της δίκης από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, καθώς και την κινηματογράφηση ή τη μαγνητοσκόπησή της. Αυτό ακριβώς το κενό έρχεται και καλύπτει το δικαστικό σκιτσορεπορτάζ, το οποίο αφενός δίνει τη δυνατότητα στον απλό πολίτη να αποκτήσει μέσω αυτού εικόνα μιας δίκης χωρίς να είναι ο ίδιος παρών, αφετέρου καταφέρνει να αποτυπώσει το κλίμα της, βοηθώντας και τους ίδιους τους δημοσιογράφους στο έργο τους». «Ο λόγος που αυτή η μορφή δημοσιογραφικής τέχνης ή καλλιτεχνικής δημοσιογραφίας αναπτύχθηκε είναι η κατά περιόδους και περιπτώσεις απαγόρευση λήψης φωτογραφιών εντός των δικαστικών αιθουσών. Παρά το κενό που αναμφισβήτητα καλύπτει ο σκιτσογράφος, μεταφέροντας με το πενάκι του σκηνές από την εξέλιξη μιας δίκης, δεν θεωρώ ότι υποκαθιστά τη δουλειά του φωτογράφου. Ακόμα όμως και όταν επιτρέπεται η φωτογραφική κάλυψη, το δικαστικό σκιτσορεπορτάζ διατηρεί μια αυτοτελή δημοσιογραφική και καλλιτεχνική αξία. Τάσος Θεοφίλου, εκδόσεις Red ‘n’ Noir Από τις δικαστικές υποθέσεις που είχαν αξιόλογη σκιτσογραφική κάλυψη είναι σίγουρα το πρωτόδικο της Χ.Α. (Απρίλης 2015 – Οκτώβρης 2020) και η εκδίκαση της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της Ιωάννας Παλιοσπύρου (Σεπτέμβρης 2021), όπου ο John Antono διέσωσε με το πενάκι του στιγμιότυπα από τη διαδικασία. Ο συγκεκριμένος δημιουργός ήταν και ο πρώτος που κάλυψε σκιτσογραφικά τη δίκη για τον φονικό ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου/της Zackie Oh. Ακολούθησαν οι Kanellos Cob, Chrispy Shift, Παναγιώτης Μητσομπόνος και Αλεξία Οθωναίου», λέει ο Τάσος Θεοφίλου. «Η περίοδος του Μεσοπολέμου παρουσιάζει αξιόλογη ποσοτική και ποιοτική παραγωγή, παρότι δεν απαγορευόταν η λήψη φωτογραφιών στις δικαστικές αίθουσες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα πλούσια από κάθε άποψη ρεπορτάζ από τη δίκη των Φούλας Αθανασοπούλου και Αρτέμιδας Κάστρου (Φλεβάρης – Μάρτης 1932), κατηγορούμενες για τη δολοφονία και τον τεμαχισμό του εργολάβου Μίμη Αθανασόπουλου, που αποτέλεσε μία από τις πιο πολύκροτες υποθέσεις της ελληνικής δικαστικής ιστορίας συνολικά. Υπάρχουν πολύ σημαντικές ιστορικές υποθέσεις των οποίων στιγμιότυπα διασώζονται αποκλειστικά χάρη στο δικαστικό σκιτσορεπορτάζ, όπως η Δίκη των Εξ (Οκτώβριος – Νοέμβριος 1922), η δίκη των κομμουνιστών φαντάρων του Ουλαμού Καλπακίου (Γενάρης 1931) και οι δυο δίκες για την αιματηρή Ληστεία της Πέτρας (φθινόπωρο 1927 και φθινόπωρο 1929)», συνεχίζει κάνοντας μια ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή. John Antono, σκιτσογράφος «Το σκίτσο είναι από μόνο του μια ολόκληρη τέχνη. Στην περίπτωση της καταγραφής μιας δικαστικής διαδικασίας, η καλλιτεχνική απεικόνιση συμβαδίζει με ένα είδος ρεπορτάζ. Ειδικά σε περιπτώσεις δικών με μεγάλο κοινωνικό ενδιαφέρον, που για διάφορους λόγους δεν επιτρέπεται η φωτογραφική τους κάλυψη, τα σκίτσα υποκαθιστούν αυτή την ανάγκη, βοηθώντας το κοινό να έχει μια εικόνα μέσα από τη δικαστική αίθουσα, διαμεσολαβημένη από την καλλιτεχνική οπτική του σκιτσογράφου. Μήπως όμως και οι φωτογραφίες δεν έχουν ένα καλλιτεχνικό “φίλτρo”; Θεωρώ ότι το σκιτσορεπορτάζ και το φωτορεπορτάζ έχουν αρκετές ομοιότητες ως προς το αισθητικό κριτήριο. Το δικαστικό σκιτσορεπορτάζ τώρα, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Απαιτεί καταρχάς στοιχειώδεις γνώσεις των διαδικασιών μέσα σε μια αίθουσα: ποιος είναι ο εισαγγελέας, ποιοι οι ένορκοι, πού κάθονται οι συνήγοροι υπεράσπισης και πού οι συνήγοροι κατηγορίας, τι διαμείβεται και τι είναι σημαντικό να καταγραφεί με το πενάκι. Οι συνθήκες δεν είναι πάντα ιδανικές: περιορισμένος χώρος, περίεργα βλέμματα, στενά χρονικά πλαίσια. Υπάρχουν επίσης τα απρόοπτα, οι εντάσεις, οι θεατρινισμοί και πρέπει να είσαι σε διαρκή εγρήγορση για να τα καταγράψεις», λέει ο John Antono. «Παρότι φαινομενικά ο σκιτσογράφος των δικών δεν θεωρείται δημοσιογράφος, η δουλειά του είναι εξίσου δημοσιογραφική. Πρόκειται για καταγραφή οπτικών πληροφοριών. Για μένα όμως, πιο σημαντική είναι η μελλοντική αξία αυτών των σκίτσων ως ιστορικών τεκμηρίων. Για να παραφράσω το κλισέ, μια εικόνα τεκμηριώνει χίλιες λέξεις. Η επικαιρότητα κυλάει και ξεχνιέται σε λίγες μέρες ή και ώρες, χωρίς να εκτιμήσουμε τη σημασία κάποιων γεγονότων στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ύστερα όμως από πολλές δεκαετίες τα σκίτσα μεγάλων δικών μπορεί να αξιοποιηθούν ως πρωτογενείς ιστορικές πηγές», συμπληρώνει. Το εξώφυλλο της συλλογής «Βλέπουμε με τα χέρια τους» Υπάρχουν άραγε ή προγραμματίζονται εκδόσεις με τέτοιο περιεχόμενο; «Ως Red 'n’ Noir θεωρήσαμε σκόπιμο να διασωθεί το υλικό από τη σκιτσογραφική κάλυψη της δίκης για τον φονικό ξυλοδαρμό της Zackie Oh/του Ζακ Κωστόπουλου. Έτσι, με τη στήριξη του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ και του ZackieOh Justice Watch εκδώσαμε τη συλλογή “Βλέπουμε με τα χέρια τους: Το δικαστικό σκιτσορεπορτάζ της δίκης για τον φονικό ξυλοδαρμό της/του Zackie Oh/Ζακ Κωστόπουλου”, στην οποία περιλαμβάνονται σκίτσα των John Antono, Kanellos Cob, Chrispy Shift, Παναγιώτη Μητσομπόνου και Αλεξίας Οθωναίου. Τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση του δικαστικού αγώνα της οικογένειας. Το εξώφυλλο της συλλογής «Η φονική τριάς» Εκδώσαμε επίσης τη συλλογή “Η φονική τριάς”. Πρόκειται για το δικαστικό σκιτσορεπορτάζ του Εγκλήματος στου Χαροκόπου (1932) και περιλαμβάνει 129 (κυρίως ανυπόγραφα) σκίτσα από συνολικά έξι εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας της εποχής (Βραδυνή, Ελεύθερος Άνθρωπος, Ελληνική, Ακρόπολις, Πατρίς, Εσπερινή). Υπό έκδοση είναι και η συλλογή 110 σκίτσων από τη Δίκη των Εξ του ’22 από τις εφημερίδες Έθνος, Εμπρός, Εσπερινή, Πατρίς και Πολιτεία», θα πει ολοκληρώνοντας ο Τάσος Θεοφίλου. Το πάνελ «Δικαιοσύνη στην πένα – Η τέχνη του σκιτσορεπορτάζ» θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 13/5, 18:40-20:00 στο Innovathens της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων. Και το σχετικό link...
  4. Θρηνωδός

    ΟΘΕΛΟΣ: ΜΙΑ PULP ΤΡΑΓΩΔΙΑ

    Τιμή καταλόγου: 8€ Το "Οθέλος - Μια pulp τραγωδία" είναι ένα Ελληνικό νουάρ κόμικ από τα πενάκια του Τάσου Θεοφίλου (σενάριο) και Χριστίνας Σ. (σχέδιο). Έχει πάρει το μοτίβο του απαγορευμένου ζευγαρίου από την γνωστή σαιξπηριανή τραγωδία του 1603 όπου ο Οθέλος είναι ένας αλλοδαπός ληστής τραπεζών και η Δυσδαιμόνα κόρη εισαγγελέα. Με μοτίβο μια σύγχρονη Ελληνική μεγαλούπολη εμπνευσμένη από την Αθήνα/Θεσσαλονίκη που δεν ονοματίζεται, παρακολουθούμε μια τυπική νουάρ υπόθεση που εμπλέκει νονούς της νύχτας, ανταλλαγές πυρών μεταξύ εγκληματιών και αστυνομικών, ληστείες τραπεζών, κλεμμένα αυτοκίνητα, δολοφονίες, πάθος και απαγορευμένο έρωτα. Στο κέντρο όλων βρίσκονται τρεις κύριοι χαρακτήρες: Ο Οθέλος που με τον συνεργό του διαπράττει ληστείες χωρίς να γνωρίζει ότι η κλεμμένη Πόρσε που χρησιμοποιούν άνηκε σε έναν εισαγγελέα που ταυτόχρονα είναι ο πατέρας της αγαπημένης του Δυσδαιμόνας και ένας δημοσιογράφος ο οποίος αποτελεί πρακτικά την προσωποποίηση του Θεοφίλου μέσα στην πλοκή και αφηγείται την ιστορία εκεί που χρειάζεται exposition. Το σχέδιο της Χριστίνας έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης τεχνικά αλλά έχει αυτό το κάτι που χρειάζονται οι νουάρ υποθέσεις, είναι ατμοσφαιρικό αλλά ταυτόχρονα διακριτικό χωρίς να κλέβει την λάμψη του σεναρίου και το αφήνει να απλωθεί. Το ασπρόμαυρο είναι μονόδρομος πλέον αν θέλεις σωστές βάσεις για ένα τουλάχιστον συμπαθητικό αστυνομικό κόμικ και έχει προσέξει πολύ τις σκιές και τα περιβάλλοντα που πλαισιώνουν τις σκηνές. Το σενάριο από την άλλη δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ούτε πρωτοτυπεί - έχει ίντριγκα, είναι σκληρό και ανελέητο προς τους πρωταγωνιστές του, έχει και μια γενναία δόση αστικής φιλοσοφίας με πολιτική χροιά που με κούρασε γιατί αισθάνθηκα ότι κάπου έχασε τον στόχο του γιατί προσπάθησε να θίξει ταυτόχρονα παραπάνω ζητήματα απ'όσα μπορούσε και ισορροπούσε άτσαλα μεταξύ "κατηγορώ" και μυστηρίου. Το μεγάλο μειονέκτημα όμως είναι στα ασφυκτικά μεγάλα κείμενα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι χειρότερο σε κόμικ από το να το ανοίγεις και να ξεκινάς με 3 σελίδες κειμένου που σε εισάγει στην ιστορία και καθ'όλη την διάρκεια η αφήγηση και οι εσωτερικοί μονόλογοι του δημοσιογράφου να είναι τεράστιοι και να διαβάζεις, να διαβάζεις, να διαβάζεις..από ένα σημείο και μετά απλά πέρναγα μπαλονάκια με τοποθετήσεις του συγγραφέα που υπάρχουν απλά γιατί ήθελε να πει κάποια πράγματα, ανεξάρτητα αν κολλούσαν στις συγκεκριμένες φάσεις ή γενικότερα στην ιστορία (που δεν κολλούσαν στο συντριπτικό ποσοστό). Αυτό δυστυχώς ήταν dealbreaker για μένα, την σκιτσογράφο θέλω να την ξαναδώ γιατί πιστεύω ότι έχει πολλές προοπτικές, ο σεναριογράφος όμως πρέπει να κάνει στροφή 180 μοίρες αν θέλει να συνεχίσει στην 9η τέχνη. Φαίνεται ότι δεν έχει πιάσει τον παλμό του μέσου και αρνείται πεισματικά τις τρομερά σημαντικές ευκολίες της οπτικοποίησης κειμένων. Αλλιώς ας το έγραφε σε βιβλίο. Πάντως, αυτό που όντως είναι πολύ ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο κόμικ είναι η ιστορία πίσω από την έκδοση του. Στον επίλογο έχει μια μικρή παράγραφο που μας ενημερώνει ότι η ιστορία γράφτηκε στο διάστημα 2010-2014 και αποσπάσματα των κειμένων αποτελούν και κατασχεμένο υλικό της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Όπως διαβάζουμε εδώ, ο Τάσος Θεοφίλου διατηρεί ένα blog ονόματι "Παρανουαρικό" με περιεχόμενο που εστιάζει στον αντιεξουσιαστικό χώρο πέρα από την νουάρ θεματολογία και κάποτε είχε και ο ίδιος συλληφθεί ως μέλος της οργάνωσης "Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς" και κατηγορούμενος για ληστεία και ανθρωποκτονία (κρίθηκε εν τέλει αθώος μετά από 5 χρόνια). Ο "Οθέλος" αποτελεί συρραφή διαφόρων πραγματικών αστυνομικών ρεπορτάζ που κέντρισαν το ενδιαφέρον του κατά καιρούς και σε μεγάλο μέρος του γράφτηκε πίσω από τα κάγκελα με αρκετούς χαρακτήρες βασισμένους σε πραγματικούς συγκρατούμενους του. Είναι μια τίμια προσπάθεια και αρκετά διαφορετική από την χιουμορ-ο-κρατούμενη ελληνική σκηνή. Αλλά θα μπορούσε να είναι πολύ πολύ καλύτερη με σχετικά λίγες μόντες.
  5. tik

    ΑΝΤΙΟ ΜΠΑΤΜΑΝ

    Πρόκειται για μεταφορά σε κόμικς ενός διηγήματος του Τάσου Θεοφίλου. Το περιεχόμενο είναι πολιτικό: μια εναλλακτική θεώρηση στον μύθο του Μπάτμαν με αναφορές στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ψόγο στην καπιταλιστικό καθεστώς, αποδοχή των βίαιων μορφών αντίδρασης. Μια εσωτερική σελίδα: Τα βιογραφικά των δημιουργών:
  6. Indian

    ΖΥΛ ΜΥΓΕ: ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΜΥΓΟΚΤΟΝΙΩΝ

    Δεν νομίζω να υπάρχει πολιτισμένος άνθρωπος που να μην σιχαίνεται τις μύγες και να θέλει να τις σκοτώσει με την πρώτη ευκαιρία. Έχουμε, όμως, αναρωτηθεί πώς είναι ο κόσμος τους και τι προβλήματα αντιμετωπίζουν? Αυτό έρχεται να μας το απαντήσει το παρόν κόμικ, το οποίο είναι δημιουργία των Τάσου Θεοφίλου (σενάριο) και Chrispy Shift (σχέδιο). Ο λόγος για ένα καθαρόαιμο νουάρ κόμικ, το οποίο μας μεταφέρει στον κόσμο των συγκεκριμένων εντόμων κι έχει στο τιμόνι του πρωταγωνιστή έναν δαιμόνιο επιθεωρητή, τον Ζυλ Μυγέ, ο οποίος είναι επιφορτισμένος με την έρευνα των απανταχού μυγοκτονιών που λαμβάνουν χώρα στην πόλη. Ο επιθεωρητής, λοιπόν, θα κληθεί να εξιχνιάσει μία διπλή μυγοκτονία, καθώς μία αρσενική και μία θηλυκή μύγα βρέθηκαν νεκρές στο κρεβάτι ενός δωματίου ξενοδοχείου. Δεν υπάρχουν ίχνη πάλης, ούτε ίχνη αίματος, συνεπώς το μυαλό του επιθεωρητή πηγαίνει στην δηλητηρίαση. Το ερώτημα, όμως, παραμένει. Δολοφονήθηκαν ή αυτοκτόνησαν? Και ποια σχέση είχαν μεταξύ τους? Σεναριακά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά που τιμάει το είδος που υπηρετεί. Το νουάρ στοιχείο είναι παντού σε όλα τα καρέ (νύχτα, μπαρ, καμπαρντίνες, αφήγηση από τον ήρωα), την ίδια ώρα που το αστυνομικό μυστήριο είναι αρκετά προσεγμένο και με μία έξυπνη λύση στο φινάλε. Πιστεύω ότι αν είχε περισσότερες σελίδες στην διάθεσή του θα μπορούσε να αναπτυχθεί καλύτερα και θα έβγαινε ένα (ακόμα) καλύτερο αποτέλεσμα. Κι έτσι, πάντως, εμένα με κάλυψε. Έντονο υπάρχει και το στοιχείο του χιούμορ, το οποίο εμφανίζεται στις σωστές δόσεις και θα το χαρακτήριζα αρκετά εύστοχο κι ευφυές. Εν κατακλείδι, ήταν ένα ευχάριστο κόμικ, που ενώ περίμενα να επικρατήσει κατά κράτος το κωμικό στοιχείο, εντούτοις είχε κι ένα όμορφα “σκοτεινό” σενάριο. Απευθύνεται σε όλους τους λάτρεις των αστυνομικών ιστοριών, που θέλουν να διαβάσουν κάτι εναλλακτικό και διασκεδαστικό. Το σχέδιο εντάσσεται κι αυτό στο σύμπαν του νουάρ. Είναι σκοτεινό κι αποδίδει όμορφα την ατμόσφαιρα του σεναρίου. Ο χρωματισμός κινείται σε γήινα μοτίβα και είναι ξεκούραστος στο μάτι. Μοναδικό μου παράπονο είναι μερικά καρέ, τα οποία είναι περισσότερο φορτωμένα από ότι θα έπρεπε, με το αποτέλεσμα να μην βγαίνει το επιθυμητό. Σίγουρα, πάντως, δεν αλλοιώνει το σύνολο. Η έκδοση κινείται σε τίμια επίπεδα. Δυστυχώς, μπορεί το χαρτί στο εσωτερικό να είναι σχετικά παχύ και να αντέχει στο ξεφύλλισμα, το εξώφυλλο, όμως, δεν έχει το κατάλληλο πάχος, γεγονός που το καθιστά επιρρεπές στο τσαλάκωμα. Όσον αφορά την ποιότητα της εκτύπωσης, αυτή είναι ιδανική και τα χρώματα αποτυπώνονται εξαιρετικά. Έξτρα υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο δύο διαφημίσεις. Η πρώτη αφορά το προσεχές δεύτερο τεύχος (με τίτλο “Η μυστηριώδης εξαφάνιση της Lady Dragonfly”), που περιέχει μία ακόμα περιπέτεια του οξυδερκούς επιθεωρητή, ενώ η δεύτερη κάνει μία αναφορά στο εντομοκτόνο μίας παλιάς εποχής, το γνωστό (στις γιαγιάδες μας) “FLIT”. Έτερο ουδέν. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους.
  7. Η ιστορία ενός βιβλίου που πέρασε από δικογραφίες, φυλακές, δικαστήρια και τα συρτάρια της Αντιτρομοκρατικής. Πριν από αρκετά χρόνια διάβαζα κάθε τόσο το Παρανουαρικό , ένα blog με περίεργο όνομα και splatter μικρά διηγήματα που υπογράφονταν από κάποιον Τάσσιο Θήτα. Αργότερα είδα το Παρανουαρικό και τον άνθρωπο πίσω από τις ιστορίες εκείνες στην τηλεόραση, δεμένο με χειροπέδες να συνοδεύεται από άνδρες της Αντιτρομοκρατικής. Κάποιοι δημοσιογράφοι αναφερόμενοι στο blog του έλεγαν με στόμφο «Δείτε τι έγραφε ο ληστής της Πάρου», ενώ το περιεχόμενο των γραπτών του και οι οποιεσδήποτε καλλιτεχνικές ανησυχίες εξέφραζε μέσω αυτών κανιβαλίστηκαν στα τηλεοπτικά κίτρινα παράθυρα. Τα γραπτά του Τάσου Θεοφίλου πέρασαν από επίπονες διαδικασίες πριν δημοσιευτούν. Το ίδιο και ο Οθέλος (εκδόσεις ΚΨΜ), η τελευταία του ιστορία που εκδόθηκε σε μορφή comic πριν από λίγο καιρό. Για αρκετό καιρό χάθηκε και πέρασε από αρκετές δοκιμασίες μέχρι που βρέθηκε ξανά και τελειοποιήθηκε από τον Τάσο. Στη συνέχεια εικονογραφήθηκε από μια ταλαντούχα μυστηριώδη φιγούρα, τη σκιτσογράφο Χριστίνα Σ., μέχρι να καταλήξει στα χέρια μας. «Από μικρός ήμουν πωρωμένος με το αστυνομικό ρεπορτάζ, οπότε είναι στην ουσία ένα κολάζ από αληθινές ιστορίες αστυνομικού ρεπορτάζ που μου είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον» - Τάσος Θεοφίλου Τον συναντώ ένα απόγευμα σε ένα καφέ στο κέντρο. Έρχεται να με χαιρετήσει φορώντας ένα κόκκινο καρό πουκάμισο και ένα μπλου τζιν. Στο μυαλό μου, πριν καν μου μιλήσει, μοιάζει με πρωταγωνιστής νουάρ ταινίας, ίσως επειδή έφτασα στον προορισμό μου προκατειλημμένη, γνωρίζοντας την ιστορία που τον συνοδεύει και λαμβάνοντας υπόψη πως όλη του η ζωή θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει μια κινηματογραφική περιπέτεια. Παρατάει άτακτα και αμήχανα τον καπνό και την μπίρα του στο τραπέζι. Οι σκέψεις που είχα πριν τον γνωρίσω και επικυρώθηκαν μετά τις φορές που βρεθήκαμε για να συνομιλήσουμε για το βιβλίο του, είναι πως η ιδιότητα που χαρακτηρίζει τον Τάσο δεν είναι μονάχα αυτή του γραφιά. Ακριβέστερα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «παρατηρητής της ζωής», ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση, παρατηρητικότητα και αντιληπτικότητα που μεταβολίζει ό,τι βλέπει και βιώνει σε λέξεις. Ο Οθέλος και ο ρατσισμός Όταν τον ρωτώ «γιατί Οθέλος;», εξηγεί πως η αρχική έμπνευση ήρθε όταν διάβασε τον Οθέλο του Σαίξπηρ. Παρόλα αυτά, η ιστορία που έγραψε δεν έχει όμοια χαρακτηριστικά με τη σαιξπηρική εκδοχή. «Μου άρεσε σαν ιστορία και μου έκανε εντύπωση ότι από τότε έπαιζε μια ρατσιστική αποτύπωση της κατάστασης. Ότι δηλαδή ο Οθέλος ήταν Άραβας και πως παρά το ότι ήταν αξιωματικός του στρατού, είχε μειονεκτική θέση λόγω χρώματος. Βλέπουμε πως αναπαράγονται τα ίδια στερεότυπα μέχρι σήμερα. Όμως αν ψάξει κάποιος να βρει παραλληλισμούς με τον Οθέλο δεν υπάρχουν, παρά μόνο σε κάποια σημεία που υπάρχει μια αναφορά. Υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές, αφού στη δική μου εκδοχή ο Οθέλος είναι ένας απόκληρος. Από μικρός ήμουν πωρωμένος με το αστυνομικό ρεπορτάζ, οπότε είναι στην ουσία ένα κολάζ από αληθινές ιστορίες Αστυνομικού ρεπορτάζ που μου είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον. Ήθελα να γράψω μια ιστορία και να κάνω μια κριτική στη μιντιακή αφήγηση των συγκεκριμένων ιστοριών. Οι ιστορίες είναι αρκετά αλλοιωμένες, πέρα από μια που είναι εντελώς αυτούσια, αλλά οι γνώσεις που είχα από τις ιστορίες ήταν μόνο από την αντανάκλαση που είχε στα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων. Δεν έχω γνωρίσει τους εμπλεκόμενους», εξηγεί αρχικά. «Πολλοί χαρακτήρες είναι άνθρωποι που γνώρισα στη φυλακή αλλά δεν είναι ακριβής αποτύπωση του χαρακτήρα τους. Απλώς, ορισμένα στοιχεία με ενέπνευσαν» Η υπαρκτή υπόθεση από την οποία άντλησε στοιχεία για το βιβλίο είναι η πολύκροτη υπόθεση του Βύρωνα, στην οποία εμπλέκονταν δυο Αλβανοί δραπέτες. Εκείνο το περιστατικό άφησε πίσω του ένα νεκρό πολίτη από πυρά αστυνομικών, ο οποίος σκοτώθηκε πάνω στη συμπλοκή διότι τον πέρασαν για έναν από τους δράστες λόγω της αλβανικής καταγωγής του. Στην πραγματικότητα ήταν ένας υδραυλικός, πατέρας ενός παιδιού 18 μηνών. «Αρχικά τα είχαν ρίξει όλα στους παράνομους. Μετά έγινε γνωστό ότι σκοτώθηκε από τους αστυνομικούς επειδή ήταν Αλβανός και τον θεώρησαν ύποπτο, ενώ ήταν ένας απλός περαστικός. Μου είχε κάνει εντύπωση το θέμα γιατί είχαν αρχίσει τα media να ασκούν κριτική τον Χρυσοχοΐδη. Είχε βγει τότε εκείνος στην Τρέμη και παραδόξως πήγε κι εκείνη να του τα χώσει για τη στάση της Αστυνομίας. Της απάντησε "δεν πειράζει που έχουμε κι έναν νεκρό, το θέμα είναι ότι πιάστηκαν οι κακοποιοί", κόβοντας τη συζήτηση. Αυτά ήταν και τα πρώτα στιγμιότυπα εμπέδωσης της σκληρής στάσης της Αστυνομίας. Ανάμεσα σε διάφορες άλλες ιστορίες, μου είχε τραβήξει και αυτή το ενδιαφέρον διότι ήταν ενδιαφέρουσα από άποψη πλοκής και αστυνομικού ρεπορτάζ. Τα υπόλοιπα στοιχεία αντλήθηκαν από διάσπαρτα αστυνομικά ρεπορτάζ και υπάρχουν και κάποιες φιγούρες που δεν υπήρχαν στην πρώτη εκδοχή. Είναι άνθρωποι που γνώρισα στη φυλακή αλλά δεν είναι ακριβής αποτύπωση του χαρακτήρα τους. Απλώς ορισμένα στοιχεία με ενέπνευσαν», υπογραμμίζει όταν τον ρωτώ γιατί επέλεξε τη συγκεκριμένη ιστορία και από που άντλησε έμπνευση για να δημιουργήσει τους χαρακτήρες του. Κριτική από την Αντιτρομοκρατική Ο Οθέλος έχει μια φοβερή και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω του. Βρισκόταν στον υπολογιστή του Τάσου Θεοφίλου στο σπίτι του στη Λαμία και μετά τη σύλληψή του κατασχέθηκε, όπως και όλα του τα υπάρχοντα, γιατί θεωρήθηκε στοιχείο-εύρημα για τις εγκληματολογικές έρευνες. Μάλιστα, όσο βρισκόταν στο κρατητήριο, οι άνδρες της Αντιτρομοκρατικής διάβαζαν τα κείμενα μπροστά του και του ασκούσαν κριτική. Αργότερα, όταν νόμιζε πια πως είχε χάσει την αρχική ιστορία που είχε γράψει, την ξαναβρήκε στα δικόγραφα, την κουτσούρεψε σε αρκετά σημεία και την πήρε μαζί του στις δέκα πτέρυγες φυλακών που άλλαξε σε Δομοκό και Κορυδαλλό όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι που πήρε τη σημερινή της μορφή και έγινε ένα comic με άψογη κινηματογραφική ροή, τόσο συγγραφικά όσο και εικαστικά με τα ασπρόμαυρα σκίτσα που απεικονίζουν πότε τον αφηγητή που τυγχάνει να είναι ξεπεσμένος αστυνομικός ρεπόρτερ, όσο και τα άλλα περιστατικά αστυνομικής τρέλας και παρανομίας που ξεδιπλώνονται. Είναι ένα pulp αφήγημα με κακοποιούς, μαφιόζους, αστυνομικούς σε περιπολίες, έναν Οθέλο που είναι ληστής τραπεζών και μια ερωτεύσιμη Δυσδαιμόνα που είναι κόρη εισαγγελέα. Ο Οθέλος την ερωτεύεται προσθέτοντας άλλη μια σταγόνα τραγικότητας στην ιστορία. Οι ήρωες είναι μάλλον underground αντιήρωες, με βασικό κοινό χαρακτηριστικό ότι έλκονται από τις παράνομες δραστηριότητες, ενώ η ιστορία αποτελείται από ωμό ρεαλισμό, αλλά και βαθιές κοινωνικές ανησυχίες. «Ξεκίνησα να γράφω απ' την αρχή, απ' την πρώτη μέρα στη φυλακή. Στη φυλακή γινόταν φασαρία, οπότε έπρεπε να ξυπνάω από πολύ νωρίς. Ήταν σαν πρωινή γυμναστική για να πάει καλά η μέρα και λειτούργησε σαν ψυχοθεραπεία» Ο Τάσος ξεκίνησε το γράψιμο για πλάκα δυο χρόνια πριν τη σύλληψή του. Έφτιαξε το Παρανουαρικό για να μοιράζεται τις ιστορίες που έφτιαχνε με τους φίλους του, όμως πολύ γρήγορα κατάλαβε πως αυτό ήταν που ήθελε να κάνει, μιας και το γράψιμο λειτουργούσε σαν ψυχοθεραπεία και ήταν ίσως αυτό που τον κράτησε υγιή ψυχικά μέσα στη φυλακή. Στο διάστημα της κράτησής του, έγραψε το βιβλίο «ΑΤΤΙΚΑ 45» για την εξέγερση των κρατουμένων στις φυλακές Άττικα της Νέας Υόρκης το 1971, αλλά και το «32 Βήματα ή Ανταποκρίσεις από το Σπίτι των Πεθαμένων» (εκδόσεις ΚΨΜ). «Ξεκίνησα να γράφω απ' την αρχή, απ' την πρώτη μέρα στη φυλακή. Αυτό το μοντέλο του πρωινού ξυπνήματος και γραψίματος το είχα ήδη δυο χρόνια πριν, απλώς μπορούσα να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω. Στη φυλακή δεν είχα αυτή τη δυνατότητα γιατί γινόταν φασαρία, οπότε έπρεπε να ξυπνάω από πολύ νωρίς. Ήταν σαν πρωινή γυμναστική για να πάει καλά η μέρα και λειτούργησε σαν ψυχοθεραπεία. Για πέντε χρόνια, υπήρχε ένα πολύ μονότονο μοτίβο, αφού ξυπνούσα στις 6:30 - ανάλογα και τη φυλακή δηλαδή γιατί στο Δομοκό δεν γινόταν. Επειδή σε ένα κελί μένεις συνήθως μαζί με άλλους δυο ή άλλους τρεις, αν ξυπνήσεις στις 9.00 δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα χωρίς φασαρία. Πρέπει να ξυπνήσεις μια στιγμή που θα κοιμούνται οι υπόλοιποι. Επίσης, η ώρα που μπορώ να αποδώσω στο γράψιμο είναι η πρωινή ώρα. Να ξυπνάω, να ψιλονυστάζω, να πίνω καφέ και να γράφω», εξιστορεί όταν τον ρωτώ για την καθημερινότητα της πενταετούς άδικης φυλάκισής του. «Με κατηγορούσαν για φόνο. Το ότι τα γραπτά μου χρησιμοποιήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, ήταν το λιγότερο που με πείραξε» Τα γραπτά του δημοσιοποιήθηκαν από τις ειδήσεις των 8 όταν τον συνέλαβαν και η σκέψη του ποινικοποιήθηκε από αρκετούς δημοσιογράφους μονάχα επειδή δήλωνε ανοιχτά πως είναι αναρχικός-κομμουνιστής. Αρκετά πράγματα απ' αυτά που είχε γράψει χρησιμοποιήθηκαν για να δέσει το προφίλ ενός στυγερού εγκληματία που ήθελαν να δημιουργήσουν, παρά το ότι ο ίδιος έχει δηλώσει πάρα πολλές φορές ότι η μοναδική φορά που ήρθε σε επαφή με όπλο ήταν όταν του κόλλησαν ένα περίστροφο στον κρόταφο για να τον συλλάβουν. Εκείνος επισημαίνει: «Με κατηγορούσαν για φόνο. Το ότι τα γραπτά μου χρησιμοποιήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, ήταν το λιγότερο που με πείραξε». Και συμπληρώνει πως «αυτό που τεχνικά ήταν επιλήψιμο είναι ότι μπήκαν στη δικογραφία, στα αναγνωστέα, με την ένδειξη "Θα αναγνωστούν τα παρακάτω διηγήματα με σκοπό να σκιαγραφηθεί το προφίλ του κατηγορούμενου". Και αυτό το έκανε το δικαστήριο, ούτε η Αστυνομία, ούτε οι δημοσιογράφοι. Δεν αναγνώστηκαν μετά από παρέμβαση δική μου και των δικηγόρων μου, αλλά θεωρήθηκαν αναγνωστέα ωστόσο, γιατί δεν γίνεται να γίνει κι αλλιώς. Ακόμη και στην αθώωσή μου στο Εφετείο, όπου οι δικαστές ήταν τελείως διαφορετικής κουλτούρας, ήταν αναγκασμένοι να πουν ότι αναγνώστηκαν. Δηλαδή, από τη στιγμή που το προτείνει το βούλευμα, δεν είναι στο χέρι τους να το αφαιρέσουν από εκεί. Το θέμα είναι σε τι βαθμό έδωσαν βάση σε αυτά. Το πρωτόδικο δικαστήριο με έναν τρόπο, όχι ακριβώς επίσημα, αλλά με τα υπονοούμενα που πετούσαν, φαινόταν ότι δίνει βάση. Στο Εφετείο, δεδομένου ότι είχαμε μια έδρα δυτικού κράτους, δεν λειτούργησε έτσι». Ο Τάσος Θεοφίλου είναι απ' τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν το γράψιμο σαν διέξοδο από τους εφιάλτες που τους μπλέκει η ζωή. Χωρίς να το επεδίωξε ποτέ, έμπλεξε σε έναν καφκικό εφιάλτη και κατάφερε να επιβιώσει μέσα από αυτόν σώος, να γεννήσει κάτι μέσα από τη δυστοπία. Αυτό δείχνει μια φλέβα πηγαίου ταλέντου, καθόλου επιτηδευμένου. Τον ρωτώ αν θέλει να μοιάσει σε κανέναν από τους ήρωές του. «Να μου λείπει», ψελλίζει χαμογελαστά, ενώ όπως λέει «Δεν ταυτίζεται ούτε καν με τον αφηγητή της ιστορίας». Μέχρι να ολοκληρωθεί ο Οθέλος πέρασε αρκετός καιρός, διότι η επικοινωνία με τη σκιτσογράφο ήταν δύσκολη, αφού ο Τάσος δεν την είχε γνωρίσει καν. «Όταν αποφασίσαμε να το εικονογραφήσουμε πέρασαν άλλα δυο χρόνια. Η εικονογράφηση γινόταν με αλληλογραφία για πολύ καιρό. Δεν ήμουν εκεί ώστε να υπάρχει μια πιο άμεση συνεργασία. Όταν πήρα την πρώτη εικονογράφηση, ήμουν στον Δομοκό και φυσικά ενθουσιάστηκα», επισημαίνει. «Ήμουν τυχερός. Σκέψου να είσαι φωτογράφος και να μπαίνεις φυλακή, να μην έχεις μια φωτογραφική μηχανή και τόσα ερεθίσματα τριγύρω σου. Με το γράψιμο είναι αλλιώς» Λίγο πριν τελειώσει την μπίρα του και το τελευταίο του τσιγάρο, τον ρωτάω αν γράφει τίποτα καινούριο τώρα. «Ναι, αλλά όπως οτιδήποτε έχω γράψει δεν είμαι σίγουρος ότι θα βγει ποτέ, οπότε καλύτερα να μην πούμε τίποτα», λέει γελώντας. Κι αν κάτι μου άφησε η συζήτηση με τον Τάσο, είναι ότι δεν διεκδικεί τίτλους, δάφνες και επιβεβαίωση. Όταν τον ρωτάς αν τον έσωσε το γράψιμο, σου λέει «Ήμουν τυχερός. Σκέψου να είσαι φωτογράφος και να μπαίνεις φυλακή, να μην έχεις μια φωτογραφική μηχανή και τόσα ερεθίσματα τριγύρω σου. Με το γράψιμο είναι αλλιώς. Ακόμη και στο Γκουαντάναμο, ένα στιυό θα το βρεις για να βγάλεις πράγματα από μέσα σου». Ακόμη και αν ο ίδιος δεν το υποψιάζεται, τα βιβλία που γράφτηκαν σε ένα κελί, σε μια φυλακή, στην οποία αυτό που επιδιώκεται από το σωφρονιστικό σύστημα είναι πρωτίστως να διαχειριστεί το είναι σου, το να βρίσκεις τη ζωή σε ένα κομμάτι χαρτί και ένα στιλό, επαναπροσδιορίζει το νόημα της ελευθερίας. Το κόμικ Οθέλος - Μια Pulp Τραγωδία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Πηγή Παρουσίαση του κόμικ
  8. GeoTrou

    Οθέλος - Μια Pulp Τραγωδία [ΚΨΜ]

    Νέο κόμικ από τις Εκδόσεις ΚΨΜ Αντιγράφω από το σάιτ τους:
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.