Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ριάντ σατούφ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Η ιστορία ξεκινά το 1980 στη Γαλλία. Ήρωάς μας είναι ο Ριάντ, ένα δίχρονο ξανθό αγόρι, με πατέρα Σύρο και μητέρα Γαλλίδα. Οι γονείς του γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, όπου η Κλεμεντίν ήταν φοιτήτρια και ο Αμπντούλ-Ραζάκ έκανε το διδακτορικό του. Το 1980, λοιπόν, ο Αμπντούλ-Ραζάκ ολοκληρώνει το διδακτορικό και παρότι δέχεται πρόταση να εργαστεί ως βοηθός καθηγητή στην Οξφόρδη, αποφασίζει τελικά να διεκδικήσει μια θέση καθηγητή στην Τρίπολη της Λιβύης, πιστός στο όραμα του παναραβισμού και ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Καντάφι σε αραβόφωνους καθηγητές από το εξωτερικό να βοηθήσουν στην εκπαιδευτική ανασυγκρότηση της χώρας. Έτσι ξεκινά «Ο Άραβας του μέλλοντος» (L’ Arab du futur), το βραβευμένο, αυτοβιογραφικό graphic novel του Ριάντ Σατούφ, ενός από τους καρτουνίστες του Charlie Hebdo. Μια ιστορία που θα ολοκληρωθεί σε πέντε (ή, σύμφωνα με κάποιες πηγές, σε έξι) τόμους – προς το παρόν έχουν κυκλοφορήσει οι τέσσερις. Και η οποία μοιράζεται στους δύο κόσμους, ανάμεσα στους οποίους έχει γεννηθεί ο ήρωας: τη Δύση (εν προκειμένω τη Γαλλία) και τον αραβικό κόσμο (αρχικά τη Λιβύη και στη συνέχεια τη Συρία και τη Σαουδική Αραβία). Η μετακόμιση Ο πρώτος τόμος ξεκινά με τη μετακόμιση της οικογένειας στη Λιβύη. Η διήγηση γίνεται φυσικά μέσα από τα μάτια του μικρού Ριάντ, με τις αναμνήσεις του συγγραφέα να εμπλουτίζονται με στοιχεία που ένα νήπιο δεν θα μπορούσε να γνωρίζει, όπως την πολιτική κατάσταση, ώστε να αντιληφθεί ο αναγνώστης το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία. Έτσι η διασκεδαστική αφήγηση παρασύρεται από μικρές λεπτομέρειες, που δείχνουν σημαντικές στα μάτια ενός παιδιού (όπως τους παράξενους καρπούς που βλέπουν για πρώτη φορά στη Λιβύη και αποδεικνύεται ότι τρώγονται) και πολιτικά-κοινωνικά γεγονότα, όπως τη σκληρή προπαγάνδα του καθεστώτος στη Λιβύη σε αντιδιαστολή με τη γεμάτη στερήσεις καθημερινότητα του λαού. Η σειρά έχει ένα ενδιαφέρον εύρημα που σε εμάς θυμίζει τις δίχρωμες σελίδες από τα κόμικς της δεκαετίας του ’80: ο τόπος που εξελίσσεται η ιστορία διαχωρίζεται από το χρώμα. Το κομμάτι της διήγησης που αφορά τη Γαλλία είναι εικονογραφημένο με γαλάζιο, τη Λιβύη με κίτρινο, τη Συρία με ροζ, τη Σαουδική Αραβία με πράσινο. Το στυλ του Σατούφ είναι ξεχωριστό, με υπερμεγέθυνση των φυσικών χαρακτηριστικών των ανθρώπων, αυτών που κάνουν εντύπωση σε ένα παιδί και εντυπώνονται στη μνήμη του. Εκτός από τον μικρό Ριάντ, που περνά ένα μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας ανάμεσα στη Γαλλία και στη Συρία, στην ιστορία ξεχωρίζει ο χαρακτήρας του πατέρα. Ένας άνθρωπος γεμάτος αντιθέσεις, τρυφερός προς τα παιδιά του και ιδίως προς τον πρωτότοκο Ριάντ, πιστός στην οικογένεια, ιδεολόγος, φιλελεύθερος θρησκευτικά (τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο όπου ριζοσπαστικοποιείται για να κερδίσει τον σεβασμό της οικογένειάς του), αλλά ταυτόχρονα μισογύνης, ρατσιστής, τσιγκούνης, σκληρός προς αυτούς που θεωρεί κατώτερους. Ένας άνθρωπος που ξεκινά με τη φιλοδοξία να γίνει «κάποιος», να αποκτήσει μια Μερσεντές και μια βίλα, αλλά δέχεται διαδοχικές ήττες, από τον εργασιακό του χώρο, από τον περίγυρό του και τελικά από την οικογένειά του. Ένα αμήχανο χαμόγελο και ένα μηχανικό τρίψιμο της μύτης τον «προδίδουν» όταν αισθάνεται ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ακολουθώντας τον πατέρα στην προσπάθειά του για κοινωνική και οικονομική ανέλιξη, η ζωή του Ριάντ, της μητέρας του και των αδελφών του δεν είναι καθόλου εύκολη. Αναγκάζεται να πάει σχολείο σε ένα χωριό της Συρίας, χωρίς να μιλάει τη γλώσσα, αντιμετωπίζεται ως ξένος, δέχεται συνεχώς βίαιες επιθέσεις από άλλα παιδιά (ακόμα και ξαδέλφια του) που θεωρούν ότι είναι «Εβραίος». Η κατάσταση στο υποτυπώδες Δημοτικό – όπου βέβαια πηγαίνουν μόνο αγόρια – στο χωριό Τερ Μααλέχ, κοντά στην πόλη Χομς είναι σχεδόν εφιαλτική, καθώς κυριαρχούν η βία και ο σκοταδισμός. Νέα κατάσταση Έπειτα από λίγα χρόνια επιστρέφει στη Γαλλία όπου πρέπει να προσαρμοστεί και στη νέα κατάσταση στην οποία νιώθει ξένος. Μετά τη γέννηση του δεύτερου αδελφού του γυρίζει με την οικογένειά του στη Συρία, με πρόφαση την κακή κατάσταση της υγείας της γιαγιάς του έχοντας εν τω μεταξύ ξεχάσει τα αραβικά του. Για να επιστρέψει στη Γαλλία ως έφηβος με την εσωτερική πολιτισμική του σύγκρουση να συναντάται με τα προβλήματα της εφηβείας. Σε μια σκηνή δέχεται επίθεση με έναν φίλο του από παιδιά Αράβων μεταναστών. «Έτσι είναι οι Αραβες, δημιουργούν προβλήματα», του λέει ο φίλος του. «Μα κι εγώ Άραβας είμαι!», διαμαρτύρεται ο Ριάντ. «Δεν είσαι Άραβας... είσαι ένας Γάλλος με αραβικό όνομα», του απαντά εκείνος. Η οικογένεια είναι πια χωρίς τον πατέρα που αποφάσισε να διδάξει σε πανεπιστήμιο στη Σαουδική Αραβία και επισκέπτεται περιοδικά τη Γαλλία, ολοένα και πιο επηρεασμένος από τον συντηρητισμό της χώρας εκείνης. Καθώς η διήγηση προχωρεί, στον τέταρτο τόμο η σύγκρουση των δύο πολιτισμών κορυφώνεται μέσα στην οικογένεια – και αφήνει ένα μεγάλο ερώτημα για το τέλος. Όπως και το διάσημο «Περσέπολις», έτσι και «Ο Άραβας του μέλλοντος» παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον (και) για τον Έλληνα αναγνώστη, δείχνοντας δύο κόσμους (ανατολή /δύση) που σε κάποιο βαθμό μας είναι και οι δύο οικείοι (για παράδειγμα ο βασανισμός ενός κουταβιού από τα παιδιά στο χωριό της Συρίας ή η βίαιη σωματική τιμωρία από τους δασκάλους στο σχολείο, όλα αυτά είναι εμπειρίες που ένας σημερινός 60χρονος –ή και νεότερος– στη χώρα μας μπορεί να έχει ζήσει). Το ίδιο ισχύει και για τη θρησκεία: το πώς οι Δυτικοευρωπαίοι εκλαμβάνουν τους μουσουλμάνους (οι Γάλλοι θεωρούν τους Άραβες κατώτερους, εξεγείρεται ο πατέρας του ήρωα), αλλά και οι μουσουλμάνοι τη χριστιανική Δύση (τους άπιστους που θα καούν στην κόλαση, όπως λέει μια ξαδέλφη του). Η σειρά των βιβλίων έχει ήδη μεταφραστεί σε 21 γλώσσες (τα δικαιώματα έχουν αγοραστεί και στην Ελλάδα, ωστόσο δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει στα ελληνικά) και έχει τιμηθεί με σημαντικά βραβεία, όπως το Fauve d’ Or στο διεθνές φεστιβάλ της Ανγκουλέμ το 2015 και Los Angeles Times Graphic Novel Prize το 2016. Και το σχετικό link...
  2. Η Εστέρ είναι ο πιο σάρκινος παιδικός χαρακτήρας που γνωρίσαμε μετά τον μικρό Νικόλα Διαβάσαμε το βιβλίο «Τα ημερολόγια της Εστέρ» Ως αμετανόητη αναγνώστρια παιδικής κι εφηβικής λογοτεχνίας, έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχουν πιο συναρπαστικά βιβλία από αυτά που απευθύνονται σε νέους αλλά και σε λιγότερο νέους αναγνώστες, αδιακρίτως. Χρειάζεται τέχνη αμφίπλευρη βέβαια, μιας και ο συγγραφέας θα πρέπει να λειτουργήσει ως τεχνίτης ικανός να διαπεράσει τα ηλικιακά στερεότυπα αλλά κι ο (ενήλικος) αναγνώστης να μην έχει απωλέσει τη δεκτικότητα σε ό,τι μπορεί να τον κάνει να ξαναδεί τη ζωή με μάτια που εκπλήσσονται. Ο Ριαντ Σατούφ, δυο φορές βραβευμένος με βραβείο Fauve d’Or στην Ανγκουλέμ, με περισσότερα από 20 βιβλία στο ενεργητικό του, καταξιωμένος σχεδιαστής κόμικς και συγγραφέας graphic novel, έγραψε τα «Ημερολόγια της Εστέρ» εμπνεόμενος από την καθημερινότητα ενός υπαρκτού κοριτσιού. Η δεκάχρονη Εστέρ είναι ένας χαρακτήρας που θα μπορούσε να είναι η καλύτερή σου φίλη. Μέσα από την καθημερινότητα 52 επεισοδίων, σε καλεί να δεις τον κόσμο από την πλευρά της, ανατρέποντας όλα τα κλισέ που πιστεύεις για την παιδική αθωότητα. Γιατί η Εστέρ μεγαλώνει με τον ρυθμό και την ένταση που καθορίζει η γενιά της. Λατρεύει τον, αψεγάδιαστο φυσικά, μπαμπά της, βρίσκεται σε μόνιμη κόντρα με τον έφηβο αδελφό της, κάνει κριτική στη μαμά της, αντιπαθεί τη δασκάλα της, ερωτεύεται έναν συμμαθητή της αλλά και τσακώνεται με τα αγόρια (που «είναι όλα βλαμμένα»), επιθυμεί διακαώς ένα kidsectets, παρακολουθεί μαγεμένη nrjhit music only, μα και γοητεύεται από τον παλιό εκείνο τροβαδούρο που γνωρίζει μέσα από τα βινύλια της γιαγιάς της. Η Εστέρ είναι ο πιο σάρκινος παιδικός χαρακτήρας που γνωρίσαμε μετά τον μικρό Νικόλα και οι Γάλλοι δεν άφησαν να περάσει απαρατήρητη αυτή η ομοιότητα. Άλλωστε και οι δυο γεννήθηκαν μέσα από τον περιοδικό Τύπο (οι περιπέτειες της Εστέρ δημοσιεύτηκαν αρχικά στο Nouvel Observateur) και μάλιστα οι συμπατριώτες τους πιστεύουν ότι και στο μέλλον ακόμα οι κοινωνιολόγοι θα ασχολούνται με το «φαινόμενο Εστέρ». Το κορίτσι μας πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο, γιατί ο μπαμπάς της θεωρεί επικίνδυνο το δημόσιο, όμως το περιβάλλον εκεί κάθε άλλο παρά αποστειρωμένο είναι. Η Εστέρ έρχεται σε επαφή με όλα όσα απασχολούν τα παιδιά του δημοτικού σε οποιοδήποτε σχολείο, σε μια κοινωνία πολυφυλετική που κλυδωνίζεται από τις συνέπειες της κρίσης: βία (τόσο ανάμεσα στα παιδιά όσο και έξω από τον μικρόκοσμό τους, μιας και ένα επεισόδιο αναφέρεται στα γεγονότα του Charlie Hebdo), φτώχεια, ρατσισμός, εθνικιστικές εξάρσεις. Η δεκάχρονη Εστέρ ονειροπολεί καθώς φαντάζεται τον μελλοντικό εαυτό της φτιαγμένο με όλα τα υλικά των τηλεοπτικών ριάλιτι, αναρωτιέται τι είναι το γιουπόρν, φαντάζεται πως επιτέλους αποκτά το πολυπόθητο Iphone που της απαγορεύουν οι γονείς της, ανακαλύπτει τα κορίτσια που πήραν «τον κακό δρόμο», αλλά και έναν καινούργιο κόσμο στην κατασκήνωση, έναν κόσμο που τη μαγεύει και την προετοιμάζει για την εφηβεία. Ο φυσικός, ανεπιτήδευτος τρόπος που μιλά η μικρή ηρωίδα είναι ένα από τα εντυπωσιακά στοιχεία του βιβλίου, μιας και ο συγγραφέας δούλεψε με μια γλώσσα σύγχρονη, πειστική και κάθε άλλο παρά πολιτικά ορθή. Η υπέροχη μετάφραση της Αριάδνης Λουκάκου μεταφέρει όχι απλώς πιστά, αλλά ευφάνταστα το πνεύμα του πρωτότυπου. Ένα βιβλίο, αληθινό δώρο, όχι μόνο για παιδιά, ανίψια, μαθητές αλλά και (ίσως κυρίως) για φίλους, καθώς στεκόμαστε αμήχανοι ανάμεσα σε αυτό που γνωρίζουμε έχοντας μεγαλώσει στην εποχή της αφθονίας και των εύκολων απαντήσεων και σε αυτό που συμβαίνει σήμερα, έχοντας σαρώσει όλες μας τις βεβαιότητες. Κι όπως λέει η ίδια η Εστέρ, «...παλιά είχα πάψει να πιστεύω στον Άι-Βασίλη. Είχα δει πολλά περίεργα πράγματα... μέχρι τη στιμή που βρήκα ένα απίστευτο δώρο, που δεν είχα παραγγείλει αλλά που το ήθελα. Απίστευτο κι όμως αληθινό: κανείς δεν το είχε αγοράσει! Ήταν απλώς εδώ! Από τότε ξαναπιστεύω στον Άι-Βασίλη». Ριαντ Σατούφ – Τα ημερολόγια της Εστέρ, Ιστορίες από τη ζωή της Εστέρ, ετών 10 – μτφ Αριάδνη Λουκάκου – εκδ. Ποταμός Πηγή
  3. Ο «Άραβας του μέλλοντος» κερδίζει το «γαλλικό πεπρωμένο»; Τσερεζόλε Ελένη Τελικά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία στη Γαλλία, τη χώρα της αλματώδους αύξησης των ποσοστών της Μαρίν Λεπέν. Το ξενοφοβικό δοκίμιο του γνωστού για τις ακραίες ξενοφοβικές του απόψεις δημοσιογράφου Ερίκ Ζεμούρ, 600 σελίδων μάλιστα (κανονικό «τούβλο»), «σκαρφάλωσε», από τις πρώτες ημέρες της έκδοσής του, στην πρώτη θέση των πωλήσεων όλων των τίτλων. Με τον εύγλωττο τίτλο «Ένα γαλλικό πεπρωμένο», το εθνικιστικό δοκίμιο του Ζεμούρ πέρασε το μυθιστόρημα της Αμελί Νοτόμπ, στον κατάλογο των πωλήσεων ήδη από τα τέλη Σεπτεμβρίου. Ωστόσο η... χαρά του δεν κράτησε πολύ. Και αυτό γιατί ο τελευταίος τόμος της σειράς σκίτσων του Γάλλου συριακής καταγωγής σκιτσογράφου και κινηματογραφιστή Ριάντ Σατούφ τον εκθρόνισε από την πρώτη θέση των πωλήσεων. Πρόκειται για τον 4ο τόμο της σειράς με τίτλο «Ο Άραβας του μέλλοντος»... Πρόκειται για μια πολύ επιτυχημένη σειρά που έχει αποσπάσει εγκωμιαστικές κριτικές και βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση στους πολίτες. Τα 250.000 αντίτυπα που τυπώθηκαν δεν έφθασαν να καλύψουν τη ζήτηση, σπάζοντας το ρεκόρ των προηγούμενων τόμων της σειράς. Ήδη οι τρεις τόμοι της σειράς του Σατούφ, που περιγράφει με οξυδέρκεια και χιούμορ την καθημερινότητα των νέων στη Λιβύη και τη Συρία από το 1978 έως το 1992, έχουν μεταφραστεί σε 22 γλώσσες και έχουν πουλήσει 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα! Ο Σατούφ ξεκίνησε τη σειρά με την έναρξη του εμφυλίου στη Συρία, με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Αμέσως το πρώτο του άλμπουμ έγινε δεκτό με διθυραμβικές κριτικές και μεγάλη αποδοχή από τους αναγνώστες. Ο πατέρας του, Αμπντέλ - Ραζάκ Σατούρ, καθηγητής στην Τρίπολη της Λιβύης ανατρέφει τον γιο του Ριάντ μεταλαμπαδεύοντάς του τη λατρεία των μεγάλων Αράβων αυταρχικών ηγετών, συμβόλων του παναραβισμού. Το 1984 η οικογένεια Σατούφ μετακομίζει στη Συρία, την κοιτίδα καταγωγής της οικογένειας, ένα μικρό χωριό κοντά στην πόλη Χομς. Ο μικρός Ριάντ, που έχει την ατυχία να είναι... ξανθός, ανακαλύπτει τη σκληρή ζωή των χωρικών. Ο πατέρας του θέλει ο γιος του να πάει στο σχολείο και να γίνει ένας σύγχρονος και μορφωμένος Άραβας. Ένας Άραβας του μέλλοντος... Στο τελευταίο βιβλίο της σειράς ο ήρωας είναι 10 ετών και ζει μεταξύ Συρίας και Βρετάνης (στη Γαλλία). Ο πατέρας του είναι καθηγητής στη Σαουδική Αραβία, όπου η Γαλλίδα μητέρα του, που γνωρίστηκε με τον πατέρα όταν ήσαν φοιτητές στη Σορβόννη, αν και άνεργη, αρνείται να ζήσει. Επιστρέφει στη Γαλλία πεπεισμένος για την ανωτερότητα του ισλάμ, όλο και πιο αντισημίτης. Με το όνειρο να επιστρέψει όλη η οικογένεια στη Συρία - ένα ταξίδι που θα γίνει δύο φορές. «Δεν ήθελα μια εγωκεντρική αυτοβιογραφία, που θα μιλούσε μόνο για το τι αισθανόμουν. Δεν αναφέρθηκα σε αναμνήσεις που προηγούνται των όσων διηγούμαι, όταν ήμουν ακόμη πιο μικρός. Εκείνο που με ενδιέφερε, όπως σε όλα τα άλμπουμ μου, ήταν η σχέση με την εκπαίδευση. Η μυστική ζωή των νέων, ο τρόπος που οι νέοι εκπαιδεύονται από τους ενηλίκους, είτε εντός είτε εκτός σπιτιού, από τους γονείς τους, το πώς ασχολείται η κοινωνία μαζί τους» εξηγεί ο Σατούφ υπογραμμίζοντας ότι η αφήγησή του είναι «υποκειμενική». Εφημερίδα Αυγή 22/10/2018
  4. H μικρή Εστέρ σαρκάζει την κοινωνία μας με κέφι (της Ελένης Σβορώνου) της Ελένης Σβορώνου Ως νέο Μικρό Νικόλα έχουν υποδεχτεί οι Γάλλοι την Εστέρ, τη δεκάχρονη ηρωίδα της νέας σειράς graphic novel του Ριάντ Σατούφ. «Γεννημένη» στις σελίδες του περιοδικού Τύπου, όπως ακριβώς και ο Μικρός Νικόλας, η Εστέρ βγήκε σε βιβλίο το 2016 και γοήτευσε το γαλλικό κοινό. Το βιβλίο απαρτίζεται από τις περιπέτειες της ηρωίδας όπως ακριβώς δημοσιεύτηκαν στο Nouvel Observateur. Συνολικά παρατίθενται 52 επεισόδια με κάθε ένα από αυτά να καταλαμβάνει μία ακριβώς σελίδα του βιβλίου. Στη Γαλλία αυτή την εποχή κυκλοφορεί ήδη ο τρίτος τόμος (σε 100.000 αντίτυπα!). Στην Ελλάδα οι εκδόσεις Ποταμός μας σύστησαν την Εστέρ πέρυσι μεταφράζοντας τον πρώτο τόμο. H Εστέρ σε κερδίζει αμέσως. Πανέξυπνη σχολιάζει και σαρκάζει με παιδική όμως αφέλεια τα πάντα: την οικογένεια, την εκπαίδευση, την πολιτική ορθότητα που καταλήγει γελοία, τον ρατσισμό, την ποπ κουλτούρα, αλλά και τη δική της γενιά. Την εμμονή της με τις οθόνες (όνειρο της Εστέρ είναι να αποκτήσει iPhone αλλά οι δικοί της αρνούνται να της αγοράσουν πριν πάει στο γυμνάσιο), τις μόδες που ακολουθεί κατά γράμμα, την ανύπαρκτη σχέση της με τη φύση, τις στερεοτυπικές εκφράσεις της, την αγάπη των αγοριών για ιστοσελίδες πορνογραφικού περιεχομένου και χίλια δυο άλλα. Πάνω απ’ όλα όμως η Εστέρ είναι παιδί, για την ακρίβεια βρίσκεται στο τέλος της παιδικής ηλικίας και στο κατώφλι της εφηβείας. Η φωνή της είναι μεν δανεική από τον δημιουργό της, εκείνος βέβαια είναι αυτός που καυτηριάζει τα τρωτά της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας, αλλά η Εστέρ παραμένει παιδί. Ο Σατούφ ξέρει καλά να το κάνει αυτό μια και στο βραβευμένο αυτοβιογραφικό graphic novel του L’ Arabe du Futur πάλι ένα παιδί είναι ο βασικός ήρωας. Η ματιά του Σατούφ στην παιδική ηλικία είναι τρυφερή. Η Εστέρ λατρεύει (ακόμη) τον πατέρα της. Τον θεωρεί τον πιο δυνατό και ικανό άντρα του κόσμου. Έχει άχτι τον αδερφό της, που τον στολίζει με ένα σωρό κοσμητικά, απολαμβάνει τα κοριτσίστικα παιχνίδια με τις φίλες της, βλέπει τα αγόρια ως κατώτερο είδος (ο πατέρας της βέβαια είναι εξαίρεση) αλλά κατασυγκινείται με κάτι παλιά ερωτικά τραγούδια που ακούει στης γιαγιάς της! Μοιράζεται χαρές και λύπες με τις φίλες της αλλά δε διστάζει να πουλήσει την κολλητή της όταν γνωρίζει μια πιο ενδιαφέρουσα παρέα στην κατασκήνωση. Δε βγαίνει πάντα νικήτρια. Κάποιες φορές την πατάει. Θαυμάζει τα είδωλα της ποπ μουσικής, χτενίζεται και ντύνεται μιμούμενη τα είδωλά της, αλλά δεν χάνει ποτέ τον αυθορμητισμό του παιδιού. Είναι ένας ολοκληρωμένος, τρισδιάστατος χαρακτήρας με τον οποίο κάθε παιδί μπορεί να ταυτιστεί. Οι μεγάλοι θα θυμηθούν την παιδική τους ηλικία αλλά κυρίως θα απολαύσουν την κοινωνική κριτική. Όπως έκαναν οι μεγάλοι την εποχή που άκουγαν Λιλιπούπολη στο Τρίτο. Η γαλλική (αλλά και η ευρωπαϊκή γενικότερα) κοινωνία στο στόχαστρο λοιπόν. Αγαπημένο θέμα η σχέση με τον ξένο. Ο Σατούφ μιλάει εκ πείρας αλλά όχι τόσο για να διδάξει την αποδοχή του ξένου, άλλωστε τι κομίστας θα ήταν αν ήταν διδακτικός, αλλά για να αναδείξει τις υπερβολές του άλλου άκρου, της πολιτικά ορθής ματιάς. Σε ένα επεισόδιο ο αδερφός της Εστέρ ταράζει τους γονείς του στις ερωτήσεις για την καταγωγή τους. Αναζητά επιμόνως μια ξενική καταγωγή. «Μπα, από το Παρίσι είμαστε όλοι», λέει αδιάφορα η μαμά. Για να προκαλέσει βαθιά απογοήτευση στον γιο της. Γιατί στο σχολείο είναι μόδα να είσαι ξένος. Οι καλύτεροι, οι ωραιότεροι, οι γρηγορότεροι, οι κουλ είναι ξένοι. Πραγματική ταπείνωση να είσαι σκέτος Γάλλος χωρίς ολίγο από κάτι άλλο! Το σχολείο είναι για κλάματα. Η δασκάλα της Εστέρ είναι πανάσχημη. Και όπως λέει η ίδια με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «μια άσχημη δασκάλα δεν μπορεί να σε κάνει να ονειρεύεσαι». Η Ιστορία διδάσκεται με τον πιο στερεοτυπικό τρόπο. Η Εστέρ ακούει το μάθημα για την Ζαν Ντ’ Αρκ, αυτή με το απαίσιο χτένισμα που άκουσε φωνές από το υπερπέραν και έκανε όλους τους άντρες της Γαλλίας να την υπακούνε (ναι σιγά!) και τελικά κάηκε στην πυρά γιατί όλοι στράφηκαν εναντίον της. Τόσο πειστική και ενδιαφέρουσα ακούγεται η Ιστορία στα παιδιά! Κι εκεί που το μάθημα Ιστορίας για τον εκατονταετή πόλεμο βαίνει προς το τέλος του, μια συμμαθήτρια της Εστέρ πετάγεται για να ρωτήσει τη δασκάλα αν υπήρχαν τότε Εβραίοι και Άραβες στη Γαλλία. Γιατί αν υπήρχαν, γιατί δεν αναφέρονται; Μήπως γιατί είναι ρατσιστική η χώρα κλπ; Αλλά η δασκάλα αλλάζει την κουβέντα και η Εστέρ σχολιάζει: «Ορίστε γιατί δε μου αρέσει το σχολείο. Δε μιλάμε ποτέ για τα πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα». Δε λείπουν και οι τραγικές στιγμές της ζωής ενός παιδιού, όπως ο θάνατος του πατέρα μιας φίλης της Εστέρ ή ένα δύσκολο διαζύγιο που προκαλεί φοβίες σε άλλη φίλη της ηρωίδας. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις καταστάσεις υπάρχει μια λυτρωτική κωμική πλευρά. Οι μεγάλοι συχνά είναι αμήχανοι έως γελοίοι μπροστά στη δυστυχία ενός παιδιού. Οπότε προκαλούν γέλιο. «Πω ρε φίλε!», που θα έλεγε και η φίλη της Εστέρ, αυτός ο Σατούφ έχει υπέροχο ανατρεπτικό χιούμορ που ανατέμνει την κοινωνία και θέτει σε αμφισβήτηση τις βεβαιότητές σου. Οι περιπέτειες της Εστέρ διαβάζονται με μια ανάσα, με ένα διαρκές χαμόγελο στο πρόσωπο. Το πενάκι του Σατούφ τιμά την παράδοση των μεγάλων Γάλλων δημιουργών του είδους, κι ο νους βέβαια πάει στον Γκοσινί. Αλλά ο Σατούφ έχει το δικό του ύφος. Ασπρόμαυρο αδρό σκίτσο, με ένα ή δυο χρώματα το πολύ σε κάθε ιστορία, κάνει το καρέ να φέρνει σε επιζωγραφισμένη φωτογραφία εποχής ή σε παλιά γελοιογραφία, της εποχής του Φαντάζιο και του Ρομάντζο. Κατά τα άλλα τίποτα ρετρό ή νοσταλγικό δεν υπάρχει. Χαρακτηριστικό είναι επίσης το πλήθος στοιχείων που χωράει σε ένα καρέ, με αποτέλεσμα το αναγνωστικό κοινό της μέσης ηλικίας να χρειάζεται οπωσδήποτε τα γυαλιά πρεσβυωπίας. Θα τα φορέσει όμως ευχαρίστως γιατί δε θα θελήσει να χάσει καμία λεπτομέρεια, όπως εκείνα τα τοξάκια με σχόλια κάτω από τη φιγούρα της Beyonce: «Ξανθιά»+ «Μαύρη» + «Πολύ πλούσια» + «Πολύ ευλύγιστη» + «Πολύ χοντρή» = «Τέλεια». Ή τα σχόλια στη φανταστική φωτογραφία από το μέλλον που ονειρεύεται η Εστέρ. Είναι παντρεμένη με έναν κούκλο της ποπ σκηνής και έχουν τρία παιδιά που έχουν όλα από ένα iPhone. Για να μην αναγκαστούν να ζήσουν την τραγική παιδική ηλικία που είχε η μητέρα τους χωρίς iPhone! Μακάρι να γεννηθεί και καμία ελληνίδα Εστέρ αλλά όχι μιμούμενη το πρότυπό της. Η χιουμοριστική και συνάμα διεισδυτική και ανατρεπτική ματιά στην ελληνική κοινωνία μέσα από τα μάτια ενός παιδιού θα ήταν ενδιαφέρουσα αλλαγή στην λογοτεχνική μας παραγωγή. Σύγχρονα κόμικς και graphic novel ελληνικής κοπής που να απευθύνονται σε παιδιά είναι λιγοστά. Ο αυτοσαρκασμός δεν μας αρέσει. Ιδίως αυτός ο αυτοσαρκασμός που να γίνεται αντιληπτός σε διαφορετικά επίπεδα τόσο από τα παιδιά όσο και από τους ενήλικες. Μεγάλη τέχνη. Δε μας λείπει το χιούμορ ούτε η δεξιότητα του κομίστα. Λείπει η λοξή ματιά στα καθ’ ημάς. Ο Ριαντ Σατούφ είναι από τους πιο δυναμικούς σύγχρονους κομίστες. Γεννημένος το 1978 από Σύρο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, έζησε τα παιδικά του χρόνια μεταξύ Λιβύης, Συρίας και Βρετάνης. Σχεδιάζει κόμικς τα τελευταία 20 χρόνια. Επί δέκα χρόνια υπήρξε συνεργάτης στο Charlie Hebdo. Είναι από τους λίγους συγγραφείς graphic novel που βραβεύτηκε δύο φορές με το βραβείο Fauve d’ Or στο διεθνές φεστιβάλ κόμικς στην Angouleme. Είναι επίσης βραβευμένος σκηνοθέτης (περισσότερα στο https://en.wikipedia.org/wiki/Riad_Sattouf). Ιnfo: Ριάντ Σατούφ, Τα ημερολόγια της Εστέρ. Ιστορίες από της ζωή της Εστέρ, ετών 10.μτφ: Α. Λουκάκου. Ποταμός: 2017. Πηγή
  5. Η πρόσληψη του κόσμου από τα παιδιά διαφέρει σημαντικά από αυτήν των ενηλίκων. Πώς βιώνουν τις οικογενειακές σχέσεις; Πώς αντιλαμβάνονται την οικονομική κατάσταση; Τι είναι ο έρωτας γι’ αυτά; Ο Ριάντ Σατούφ, εν είδει ημερολογίου, «μεταφέρει» τις εμπειρίες της δεκάχρονης Εστέρ από τη ζωή. Κι αυτές έχουν μπόλικο γέλιο αλλά και αρκετά δάκρυα. «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα», τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος. Υπενθυμίζοντάς μας ότι τα παιδιά έχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες από ό,τι ενδεχομένως πιστεύουν οι μεγάλοι. Και, πάνω απ’ όλα, έχουν μια ακαταμάχητη ικανότητα να αντιλαμβάνονται οτιδήποτε δυσάρεστο συμβαίνει γύρω τους, όσο κι αν οι ενήλικοι υποκρίνονται πως όλα πάνε καλά. Έχουν όμως και μια αστείρευτη φυσική ανάγκη να εξερευνήσουν τον κόσμο με τα δικά τους μάτια και χέρια. Πολλές φορές, ωστόσο, μιμούμενα τους μεγάλους. Αυτόν τον πολυσύνθετο και δυσερμήνευτο κόσμο των παιδιών και του ψυχισμού τους αποπειράθηκε να φωτίσει ο Τσαρλς Σουλτς με τα Peanuts, προβάλλοντας ουσιαστικά πάνω τους τον κόσμο των μεγάλων με όλες τις νευρώσεις τους και τα ψυχολογικά τους προβλήματα, τις ανασφάλειες, τις ματαιώσεις, τα αδιέξοδα. Πιο κυνικός και πολιτικός, ο Αργεντινός Quino με τις ιστορίες της Μαφάλντα δίδαξε τους μεγάλους πόσο απλή μπορεί να είναι η ζωή αν την αντιμετωπίζεις με τα ανόθευτα και αθώα αισθήματα ενός παιδιού. Και με περισσότερο χιούμορ, οι Γκοσινί και Σανπέ αφηγήθηκαν τις περιπέτειες του Μικρού Νικόλα κατά τα παιδικά του χρόνια, τότε που διαμορφώνονται οι χαρακτήρες και χτίζονται οι συνειδήσεις από κάθε, μικρή ή μεγάλη, λεπτομέρεια της ζωής. Η Λούσι Βαν Πελτ προσφέρει φθηνή ψυχιατρική βοήθεια στα παιδιά-ασθενείς του μικρόκοσμου των Peanuts. Βασικός πελάτης της, ο ισοβίως δυστυχισμένος Τσάρλι Μπράουν. Στον εικοστό πρώτο αιώνα, όμως, τα παιδιά δεν είναι σαν τον Τσάρλι Μπράουν ή τη Μαφάλντα ή τον Μικρό Νικόλα. Προφανώς και διατηρούν όλα τα παιδικά χαρακτηριστικά και την αθωότητα της νεαρής τους ηλικίας. Τα ερεθίσματα είναι, ωστόσο, εντελώς διαφορετικά. Δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα παιδιά. Δεν είναι εξυπνότερα ούτε πιο κουτά. Δεν είναι ικανότερα ή απαθέστερα. Είναι απλώς διαφορετικά. Και δεν θα μπορούσαν να μην είναι όταν ο κόσμος γύρω τους είναι διαφορετικός από αυτόν των γονέων ή των παππούδων τους. Αν προστεθεί και η χρήση και διάδοση των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, επικοινωνίας και ψυχαγωγίας, οι διαφορές γίνονται ακόμη πιο έντονες. Διαρκώς απαισιόδοξη στη θέα του κόσμου, η Μαφάλντα αναρωτιέται γιατί τα πράγματα δεν αλλάζουν αφού όλοι γνωρίζουν πως κάτι δεν πάει καλά. Στον «διαφορετικό» κόσμο του 2018, στο Παρίσι ζει η μικρή Εστέρ. Με τη μαμά της, τον μπαμπά της και τον μεγαλύτερο αδερφό της. Μια τυπική μεσοαστική οικογένεια που τα βγάζει δύσκολα πέρα αλλά στέλνει τη μικρή Εστέρ σε ιδιωτικό σχολείο γιατί εκεί τα αγόρια είναι «λιγότερο παλαβά» και υπάρχουν «λιγότεροι αλήτες». Αυτή προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο, να έχει φίλες, να τα καταφέρνει στο σχολείο, να αποκτήσει το καινούργιο i-phone, να «παντρευτεί» το πιο όμορφο αγόρι και να κάνει όνειρα: να γίνει διάσημη και όμορφη τραγουδίστρια και να έχει ένα τεράστιο σπίτι, όχι σαν το μικροσκοπικό όπου ζει τώρα. Σε μια ζωή γεμάτη εγγενείς αντιφάσεις: από τη μια τα παιδικά παιχνίδια στο σχολείο με τις φίλες της και από την άλλη η προσπάθεια για συμφιλίωση με το σώμα της όταν αυτό αλλάζει μέρα με τη μέρα. Από τη μια τα πόκεμον και από την άλλη οι ανατρεπτικοί στίχοι τραγουδιών για τη μητροπολιτική βία και τις συμμορίες, από τη μια το οικογενειακό άθρησκο περιβάλλον και από την άλλη ένας κόσμος διαιρεμένος στη βάση κοινωνικών ανισοτήτων, φυλετικών διαμαχών και θρησκευτικών διαφορών. Χαμένη σ’ αυτόν τον περίπλοκο κόσμο η Εστέρ μεγαλώνοντας (όταν ξεκίνησε να δημοσιεύεται η σειρά ήταν εννέα ετών, ενώ σήμερα έχει φτάσει τα δώδεκα, κάτι ανοίκειο και σπάνιο στα κόμικς που έχει εφαρμοστεί σε τεράστιες επιτυχίες του παρελθόντος, όπως το «Gasoline Alley» του Frank King ή η «Βαλεντίνα» του Guido Crepax) αναρωτιέται τι είναι το «γιουπόρν» και γιατί τα αγόρια μιλούν μόνο γι’ αυτό, γιατί ο αδερφός της που βλέπει κατς είναι τόσο βλάκας, γιατί οι γείτονες όταν «κάνουν μωρά» βογκάνε τόσο δυνατά, τι είναι το διαζύγιο και ο χωρισμός, γιατί τρώμε τα ζώα. Απορεί γιατί υπάρχουν οι ομοφυλόφιλοι με μια αθωότητα και ειλικρίνεια που καταλήγει σε ένα σκληρό κοινωνικό σχόλιο, υποτίθεται ασυνείδητα αλλά με τη δεξιοτεχνία του Ριάντ Σατούφ που με τη φωνή ενός δεκάχρονου κοριτσιού μιλά για την υποκρισία και την εθελοτυφλία: «Δεν βλέπω το νόημα να είσαι ομοφυλόφιλος. Δεν μπορείς να κάνεις παιδιά […] Είναι φρίκη να έχεις δυο μπαμπάδες! Το φαντάζεστε; Θα λείπουν συνέχεια και οι δύο λόγω δουλειάς, δεν ξέρουν να ετοιμάζουν φαγητό, ούτε να μαζεύουν το σπίτι… Αλλά είναι αλήθεια αν το σκεφτείς πως είναι περίεργο να θεωρείται κακό να είσαι ομοφυλόφιλος. Κατά βάθος δεν ξέρω από πού ξεκινάει αυτό». Ο σαραντάχρονος Σατούφ θεωρείται σήμερα ένας από τους πιο σπουδαίους δημιουργούς κόμικς στη Γαλλία. Έχει αποσπάσει δύο φορές το «Fauve d’ Or» στην Ανγκουλέμ, ενώ είναι επίσης βραβευμένος σκηνοθέτης. «Τα Ημερολόγια της Εστέρ» (εκδόσεις Ποταμός, μετάφραση: Αριάδνη Λουκάκου) που έχουν φτάσει ήδη στον τρίτο τους τόμο στα γαλλικά είναι μια σπάνια σειρά κόμικς που μιλά με τη φαινομενική αφέλεια και αθωότητα ενός δεκάχρονου παιδιού αλλά στην πραγματικότητα αντηχεί τη φωνή ενός νέου, ευφυέστατου καλλιτέχνη αραβικής καταγωγής που καυτηριάζει τη γαλλική κοινωνία – και κάθε δυτική κοινωνία – με απλά παραδείγματα του καθημερινού βίου: στα χέρια του, και με το υπόγειο χιούμορ του, οι διάσημοι ποδοσφαιριστές Καρίμ Μπενζεμά και Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, ο τραγουδιστής Maitre Gims, τα γεγονότα στο Charlie Hebdo, η καθημερινή ειδησεογραφία, φιλτραρισμένα από τα μάτια ενός παιδιού γίνονται εργαλεία ενός πρωτότυπου και άκρως ενδιαφέροντος κοινωνικού σχολιασμού. Που θα περιμένουμε με ανυπομονησία τις συνέχειές του όσο η Εστέρ μεγαλώνει, τα προβλήματά της γίνονται όλο και πιο περίπλοκα και ο κόσμος γύρω της όλο και πιο αφιλόξενος για ένα παιδί. Ο Μικρός Νικόλας στο σχολείο, στην οικογένεια και στη γειτονιά του πασχίζει να παραμείνει παιδί σε ένα μωσαϊκό διαφορετικών και ετερόκλητων χαρακτήρων Και το σχετικό link...
  6. Μία εκδοτική που δεν έχει άλλο κόμικ στον κατάλογό της, μας έδωσε προσφάτως αυτό το άλμπουμ του Ριαντ Σατούφ, γνωστού κυρίως από το πολυβραβευμένο του αυτοβιογραφικό έργο L'Arabe du Futur. To άλμπουμ αποτελείται από ολοσέλιδα στριπάκια που περιγράφουν τη ζωή μίας 10χρονης κοπέλας της Εστέρ. Καθημερινότητα μιας μαθήτριας, σχέσεις με φίλες, τα αγόρια, η λατρεία για τον πατέρα, η αντιπαλότητα για τον αδερφό. Τα στριπάκια βέβαια ενώνονται σε μία μεγαλύτερη ιστορία, αλλά εν τέλει είναι αυτοτελή με δικό τους τίτλο. Έτσι είχαν δημοσιευτεί κιόλας εβδομαδιαία στο L'Obs (παλιότερα γνωστό ως Nouvel Observateur). Το έργο είναι ωραίο. Δεν ξέρω πως θα το εκτιμήσει κάποιος που δεν είναι γονιός ή μαθητής/έφηβος, αλλά εμένα μου άρεσε. Γέλασα σε αρκετά σημεία και γενικά το βρήκα αρκετά χαριτωμένο. Το στυλ του είναι το γνωστό στυλ του Ριαντ Σατούφ. Σχεδιάζει ασπρόμαυρο και χρωματίζει με κάποια μονοχρωμία τα καρέ. Τα χρώματα είναι από ότι αισθάνομαι με κάποια συγκεκριμένη σημασία, αλλά δεν έκατσα να τα αποκρυπτογραφήσω όλα, δεν ήταν όσο εύκολο ήταν στον Άραβα του μέλλοντος. Και ξανά γεμίζει τα καρέ του με επεξηγηματικά βελάκια που κάνουν την ανάγνωση πολύ διασκεδαστική και ευχάριστη. Το προτείνω μεν, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες ηλικίες θα το βρούν εντελώς αδιάφορο. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην κάνω μία κριτική ή να μην εκφράσω την απορία μου για την επιλογή του τίτλου. Ο ίδιος δημιουργός, στον ίδιο εκδότη, έχει δημοσιεύσει ένα έργο που έχει σαρώσει βραβεία και πωλήσεις. Απευθύνεται σε όλους, έχει ενδιαφέρον θέμα, έχει μεταφραστεί παντού. Επιλέχθηκαν τα Ημερολόγια της Εστέρ για ποιο λόγο; Για να τα πάρουν μαθητές και έφηβοι και να τα βάλουν δίπλα στα ημερολόγια του Σπασίκλα και της Ξενέρωτης; Επειδή μπορεί να κάνει γκελ στους μικρότερους; Είναι σα να προτιμάς να δείξεις τις ιστορίες του Μπάρμπα αντί για το Cars, επειδή τα πιτσιρίκια σπάνε περισσότερη πλάκα με τον Μπάρμπα. Τέλος πάντων, επιλογές είναι αυτές, εύχομαι τα καλύτερα και ειδικά σε κάποιους θα αρέσει και ελπίζω να πουλήσει κιόλας για να δούμε όλα τα τεύχη και ενδεχομένως και το κυρίως έργο, τον Άραβα του μέλλοντος. ΤΙΜΗ: 17 ευρώ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.