Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'μορτ ντράκερ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Η παρωδία ήταν το βασικό συστατικό στο οποίο στηρίχτηκε το περιοδικό MAD από το 1952 και για περισσότερες από 6 δεκαετίες. Μέρος αυτής ήταν και οι χιουμοριστικές κινηματογραφικές «προσαρμογές» των μεγάλων χολιγουντιανών ταινιών, στις οποίες διέπρεψε ο δεξιοτέχνης Mort Drucker. «Γέννηση στο Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη. 55 χρόνια γάμου με τη Barbara, την αγάπη μου από το Γυμνάσιο. Δύο κόρες, τρία εγγόνια. Ελεύθερος συνεργάτης χιουμοριστικών εικονογραφήσεων. 50 χρόνια συνεργάτης του περιοδικού MAD. Εξώφυλλα αυτής της εποχής βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων του Smithsonian Institute της Ουάσινγκτον. Βραβείο Reuben Award της National Cartoonists’ Society. 45 χρόνια διαφημίσεις, εικονογραφήσεις σε βιβλία και περιοδικά, κινηματογραφικές αφίσες, κινούμενα σχέδια, παιδικά βιβλία. Τιμητικό διδακτορικό στις καλές τέχνες από το Ινστιτούτο Τεχνών της Βοστόνης. Πόστερ για το American Graffiti του George Lucas. Εικονογράφηση των coloring books για τον JFK, τον Ollie North, τον Ρόναλντ Ρέιγκαν. Η δημιουργικότητα, το σχέδιο, τα ταξίδια και η μάθηση είναι μερικά από τα πάθη μου. Ήταν και συνεχίζει να είναι ένα υπέροχο ταξίδι». Με αυτά τα λόγια παρουσίαζε τον εαυτό του ο Mort Drucker στους αναγνώστες της αναδρομικής έκδοσης «Mort Drucker: Five Decades of his Finest Works» (2012). Δυστυχώς, το ταξίδι τελείωσε. Ο Mort Drucker πέθανε πριν από λίγες μέρες σε ηλικία 91 ετών. Οι αναγνώστες του όμως θα τον θυμούνται πάντα για τις καρικατούρες του και το μοναδικό του χιούμορ, κυρίως για τα καταπληκτικά σχέδιά του στις παρωδίες κινηματογραφικών ταινιών του περιοδικού MAD. Η αναδρομική έκδοση του MAD για τις παρωδίες του Drucker επί πέντε ολόκληρες δεκαετίες Ο Drucker έγινε μέλος της δημιουργικής ομάδας του MAD το 1956, λίγο μετά την αποχώρηση του εμβληματικού δημιουργού Harvey Kurtzman, συνιδρυτή του περιοδικού μαζί με τον εκδότη William Gaines. Η πρώτη του δουλειά στο MAD δημοσιεύτηκε στο 32ο τεύχος τον Απρίλιο του 1957 και το όνομά του τοποθετήθηκε στη λίστα των συνεργατών του περιοδικού δίπλα σε αυτά των Will Elder, Wally Wood, Don Martin, Jack Davis κ.ά. Αφορούσε μια παρωδία διαφήμισης τσιγάρων, ενταγμένη στο πλαίσιο του περιοδικού που μέχρι τότε, στα σχεδόν πέντε χρόνια της κυκλοφορίας του, είχε προλάβει να παρωδήσει με καυστικό τρόπο δεκάδες διαφημίσεις, τηλεοπτικές εκπομπές, αθλητικά γεγονότα, λογοτεχνικά έργα, δημοφιλή κόμικς κ.ά. Σύντομα ο Mort Drucker θα γινόταν ένας από τους πανάξιους συνεχιστές της παρωδιακής διάθεσης που χαρακτήριζε το σύνολο της ύλης του MAD, αναλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της παρωδίας των κινηματογραφικών ταινιών με έμφαση στις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές και τα μπλοκμπάστερ. Η πρώτη του μεγάλη παρωδία ήταν το «Ο βασιλιάς κι εγώ», μια μεγάλη επιτυχία του 1956 με τον Γιουλ Μπρίνερ και την Ντέμπορα Κερ, που μετονομάστηκε σε «The Producer and I» σε σενάριο του Nick Meglin. Ακολούθησε την ίδια χρονιά το γουέστερν «Άλαμο», σε σκηνοθεσία του Τζον Γουέιν που κρατούσε και των πρωταγωνιστικό ρόλο, με τον τίτλο «Mad Visits John Wayde on the set of "At the Alamo"» σε σενάριο του Larry Siegel και το 1961 η τεράστια εισπρακτική επιτυχία «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» με τον Γκρέγκορι Πεκ, τον Άντονι Κουίν, τον Ντέιβιντ Νίβεν, την Ειρήνη Παπά και άλλους μεγάλους σταρ της εποχής, στην οποία άλλαξαν τον τίτλο σε «The Guns of Minestrone». Το θρυλικό μιούζικαλ «West Side Story» του 1961 μεταφέρθηκε το 1963 σε παρωδιακή διασκευή σε ένα πολιτικό κόμικς με τον τίτλο «East Side Story», σε σενάριο του Frank Jacobs και πρωταγωνιστές τους ηγέτες του ανατολικού μπλοκ, τον Νικίτα Χρουτσόφ, τον Φιντέλ Κάστρο, τον Μάο Τσετούνγκ, τον Τζον Κένεντι κ.ά., ενώ το θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Τα πουλιά» του 1963 μετονομάστηκε σε «For the Birds» και, αν και έχασε όλη την υπόγεια χιτσκοκική αγωνία του, ήταν μια απολαυστική σάτιρα ψυχολογικού τρόμου. Μετά από όλες αυτές τις τολμηρές «επαναδιατυπώσεις» πασίγνωστων κινηματογραφικών επιτυχιών - ας ληφθεί υπόψη ότι η παρωδία δεν αποτελούσε ως τότε μια καθιερωμένη, όπως σήμερα, μέθοδο πρόκλησης χιούμορ με πρώτη ύλη κάποιο επιτυχημένο έργο τέχνης του παρελθόντος - το όνομα του Mort Drucker είχε αρχίσει πια να γίνεται συνώνυμο της κινηματογραφικής παρωδίας. Τα υπόλοιπα χρόνια της δεκαετίας του 1960 κύλησαν με ανάλογες παρωδίες με πιο σημαντικές ίσως τον «Λόρενς της Αραβίας» του Ντέιβιντ Λιν με τον Πίτερ Ο’ Τουλ («Flawrence of Arabia», 1964), τον «Κατάσκοπο που γύρισε από το κρύο» («The Spy who Came in from the Gold», 1966), το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» («Who in Heck is Virginia Woolfe?», 1967), το «Μπόνι και Κλάιντ» («Balmy and Clod», 1968), το «Bullitt» («Bullbit», 1969), με αποκορύφωμα το «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ που παρωδήθηκε ως «201 Minutes of a Space Idiocy». Το τέλος του «Πλανήτη των Πιθήκων» και οι πολιτικές προεκτάσεις των παρωδιών του MAD Από τους τίτλους και μόνο γίνεται προφανές ότι οι άνθρωποι του MAD και ακόμα περισσότερο οι σεναριογράφοι των παρωδιών και ο Mort Drucker, ως ο πιο επιτυχημένος σχεδιαστής τους, είχαν πλέον κατακτήσει το δικαίωμα να γίνονται όλο και πιο «βέβηλοι», όλο και πιο «ασεβείς» απέναντι σε ιερά τέρατα του σινεμά και σε αξέχαστες στιγμές των κινηματογραφικών ταινιών. Πρωταρχικός τους στόχος βέβαια ήταν το χιούμορ και τα χολιγουντιανά μπλοκμπάστερ έδιναν την αφορμή, αλλά οι παρωδίες δεν ήταν μόνο αυτό. Μέσω του ανελέητου σαρκασμού γινόταν σαφής κριτική στον ανεξέλεγκτο και παράλογο γιγαντισμό της κινηματογραφικής βιομηχανίας, στα μυθικά ποσά που διακινούνταν σε σταρ, σκηνοθέτες και άλλους εμπλεκόμενους στην παραγωγή ταινιών, στην διαφημιστική υπερβολή και στο παραπλανητικό λανσάρισμα, στα περιττά και συνεχή σίκουελ που αποδυνάμωναν την αξία των πρώτων ταινιών, στη σταδιακή εισαγωγή όλο και πιο εντυπωσιακών ειδικών εφέ που αλλοίωναν την πρότερη φύση της κινηματογράφησης, στα άνευρα και παρωχημένα ή υπερβολικά και δαιδαλώδη, ακατανόητα σενάρια κ.λπ. Και από την κριτική δεν ξέφευγαν ούτε οι ταινίες κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου, που μαζί με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας έγιναν τη δεκαετία του 1970 οι «αγαπημένες» στις ιστορίες του Mort Drucker. Ο Μάρλον Μπράντο, Νονός από την παρωδία της πρώτης ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ακολούθησε η παρωδία για τον Νονό 2 και πάλι σε σχέδια του Mort Drucker (1975) και για τον Νονό 3 σε σχέδια του Angelo Torres (1991). Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες ήταν «Ο «Νονός» («The Oddfather», 1972) με απολαυστικό τον Μάρλο Μπράντο-καρικατούρα, o «Πλανήτης των Πιθήκων» («The Planet that Went Ape», 1973) ως πολιτική παραβολή, το «Σέρπικο» («Serpicool», 1974) με τον Αλ Πατσίνο, o «Εξορκιστής» («The Ecchorcist», 1974) ως πλήρης αποδόμηση του τρόμου όπως και «Τα σαγόνια του καρχαρία» («Jaw’d», 1976), η «Φωλιά του Κούκου» («One Cuckoo Flew Over the Rest», 1976) με τον Τζακ Νίκολσον, o «Πυρετός το Σαββατόβραδο» («Saturday Night Feeble», 1978) με τον Τζον Τραβόλτα. Το 1973 ο νεαρός Τζορτζ Λούκας ζήτησε από τον Drucker να φιλοτεχνήσει την αφίσα της ταινίας «American Graffiti» Από τις πιο παράξενες εμπειρίες του Mort Drucker πρέπει να ήταν όμως η σχέση που ανάπτυξε άθελά του με τον Τζορτζ Λούκας. Το 1973 ο νεαρός Λούκας ζήτησε από τον Drucker να φιλοτεχνήσει την αφίσα της ταινίας «American Graffiti» και ο δεύτερος δημιούργησε μια συναρπαστική σύνθεση. Λίγους μήνες αργότερα οι υπεύθυνοι του MAD ζήτησαν από τον Drucker να σχεδιάσει την παρωδία της ταινίας με τίτλο «American Confetti» και αυτός χωρίς ενδοιασμούς το έπραξε χωρίς να προκαλέσει την αντίδραση του Τζορτζ Λούκας, που απ' ότι φαίνεται θαύμαζε τόσο τη δουλειά του εικονογράφου ώστε να μη νιώθει θιγμένος! Σκηνή από την παρωδία του «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται», μια από τις πολλές που οδήγησαν τους δικηγόρους της εταιρείας του Τζορτζ Λούκας σε απειλές εναντίον του MAD. Με παρέμβαση του ίδιου του Λούκας, που «άδειασε» τους δικηγόρους του, η υπόθεση έκλεισε γρήγορα. Αυτό αποδείχτηκε λίγα χρόνια αργότερα, το 1980, όταν ο Drucker σχεδίασε την παρωδία της ταινίας «Πόλεμος των Αστρων – Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» του Τζορτζ Λούκας με τίτλο «The Empire Strikes Out». Το MAD έλαβε τότε επιστολή από τους δικηγόρους του Τζορτζ Λούκας που ζητούσαν να αποσυρθεί το τεύχος, να καταστραφούν τα αντίτυπα κ.λ.π. απειλώντας με νομικές και οικονομικές συνέπειες. Την υπεράσπιση του Drucker «ανέλαβε» τότε ο ίδιος ο Τζορτζ Λούκας, που είχε στείλει λίγο νωρίτερα συγχαρητήρια επιστολή στο περιοδικό για την έξυπνη παρωδία του αποκαλώντας τον Drucker ως τον «Ντα Βίντσι της κωμικής σάτιρας». Όταν ο εκδότης William Gaines έστειλε την επιστολή του Λούκας στους δικηγόρους της εταιρείας Lucas Films, η υπόθεση έλαβε τέλος. Τις επόμενες δεκαετίες ο Mort Drucker εξακολούθησε να εικονογραφεί μοναδικές παρωδίες δεκάδων σπουδαίων ταινιών όπως οι «Άλιεν», «Ιντιάνα Τζόουνς», «Μπάτμαν», «Σταρ Τρεκ», «Επιστροφή στο Μέλλον», «Ο Ψαλιδοχέρης», «Χορεύοντας με τους λύκους», «Δράκουλας», «Τζουράσικ Παρκ», «Δικαστής Ντρεντ» κ.ά., αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 με όλο και μικρότερη συχνότητα. Τελευταίες του δουλειές ήταν οι «300» (2007), «American Gangster» (2008) και «Τα Χρονικά της Νάρνια» (2008) πλησιάζοντας τα 80 του χρόνια. Χιουμορίστας μέχρι τέλους και με μια μοναδική ικανότητα να σατιρίζει τη βιομηχανία του θεάματος, να αποκαθηλώνει τους σταρ από τους χολιγουντιανούς θρόνους τους και να υπενθυμίζει ότι κανείς δεν (πρέπει να) μένει στο απυρόβλητο της κριτικής. Και το σχετικό link...
  2. «Αναπαύσου εν ειρήνη Μορτ Ντράκερ, που τα σκίτσα σου αποκάλυπταν τόσα όσα περιγελούσαν. Στη μνήμη σου θα συνεχίζουμε να σατιρίζουμε ακόμη και σε σκοτεινές εποχές και να γελάμε σαν χαζοί κάθε φορά που το κάνουμε». Με αυτή τη μικρή παράγραφο αποχαιρέτισε στο Τwitter το σατιρικό περιοδικό «Mad» τον κορυφαίο και μακροβιότατο σκιτσογράφο του, που έφυγε από τη ζωή προχθές, πλήρης ημερών. Ήταν 91 ετών και ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, την οποία σκιτσάριζε με οξυδέρκεια και τέχνη. Είχε ειδικότητα στις γελοιογραφίες που σατίριζαν κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, και υπήρξε έμπνευση για πολλές γενιές σκιτσογράφων. «Ο κόσμος δεν έχασε μόνον ένα εξαιρετικό ταλέντο, αλλά και ένα λαμπρό παράδειγμα καλοσύνης, ταπεινότητας και χιούμορ», σχολίασε η αμερικανική εθνική ένωση σκιτσογράφων. Αυτός ο αυτοδίδακτος γελοιογράφος, που ξεκίνησε να εργάζεται στα 18 του ως freelancer σε πολεμικά, επιστημονικής φαντασίας, γουέστερν και αισθηματικά βιβλία κόμικς, βρήκε ουσιαστικά την προσωπική του «γραφή» όταν έγινε μέλος της ομάδας του περιοδικού «Mad». Ήταν 1956, η χρονιά κατά την οποία ο ιδρυτής του περιοδικού Χάρβεϊ Κάρτζμαν ανέθεσε την έκδοση στον Αλ Φελντστάιν, ο οποίος παρέμεινε σε αυτή τη θέση, επιτυχημένος, ως το 1984. Μέχρι τότε το «Mad» παρουσίαζε κάποιες τηλεοπτικές σατιρικές εκπομπές, ενώ είχε ξεκινήσει ως comic book. Η άφιξη του Ντράκερ άλλαξε τα πάντα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, κάθε τεύχος του περιοδικού περιείχε μια γελοιογραφία που παρωδούσε μια κινηματογραφική ταινία της εποχής και έως ότου βγει στη σύνταξη είχε σκιτσάρει 238 ταινίες, ενώ η τελευταία του γελοιογραφία παρουσιάστηκε το 2008. Σκηνοθετικό «μάτι» «Νομίζω ότι έχω σκιτσάρει σχεδόν τους πάντες στο Χόλιγουντ», δήλωσε ο Ντράκερ το 2000 στους Times, αν και υπήρξε πολύ σεμνός αναφορικά με τη δουλειά του. «Όταν άρχισα να δουλεύω για το “Mad”, μου ζήτησαν να κάνω τηλεοπτικές σάτιρες και να σκιτσάρω διάσημους», έλεγε. «Το έκανα και πραγματικά μου πήρε πολύ καιρό να αποκτήσω τις δεξιότητες που έχω τώρα. Για μένα τα πάντα είναι συνεχείς δοκιμές και λάθη». Ο τρόπος που «έστηνε» τα σκίτσα του έχει παρομοιαστεί με την εργασία ενός σκηνοθέτη που δημιουργεί το storyboard της ταινίας του: Υπάρχουν οι σωστές γωνίες, ο φωτισμός, τα κοντινά πλάνα, οι ευρυγώνιες λήψεις, όλα όσα χρειάζεται για να γίνει ελκυστική μια εικόνα. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στον χώρο των δημιουργών και υπάρχει απόδειξη για αυτό: Όταν το νομικό τμήμα της Lucasfilm ζήτησε αποζημίωση από το «Mad» για το σκίτσο που παρωδούσε την ταινία «Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται» (1981), το περιοδικό τους έστειλε αντίγραφο της επιστολής του σκηνοθέτη Τζορτζ Λούκας, που ζητούσε να αγοράσει την πρωτότυπη γελοιογραφία και συνέκρινε τον Ντράκερ με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.