Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'μηχανή του χρόνου'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Indian

    Τα θρυλικά παπάκια των 80s

    «Μάνα φεύγω, έχω ραντεβού για καφέ με τα παιδιά» «Μην αργήσεις. Εσώρουχο άλλαξες; Κάλτσες;» «Ναι ρε μάνα. Όλα τα άλλαξα, φεύγω». «Κοίτα μη τυχόν και ανέβεις σε παπάκι. Δε θέλω παρέες με τέτοιους». «Γιατί ρε μάνα, κέρατα έχουν;» «Αυτό που σου λέω. Με αυτά σκοτώνονται τα παιδιά και κλείνουν τα σπίτια» Ο διάλογος κλασικός. Μετά τα εσώρουχα και τις κάλτσες, η έννοια της μάνας στη δεκαετία του ’80, ήταν τα παπάκια. Αυτά τα ανεπανάληπτα και πλέον all time classic 50άρια μηχανάκια. Στις ηλικίες 16 ως 25, οι πωλήσεις έκαναν θραύση. Οι μύθοι της εποχής, σχετικά με αυτούς που τα καβαλούσαν και τα ατυχήματα στους δρόμους, ήταν ατελείωτοι. «Μάνα, θα αγοράσω μηχανάκι». «Όχι παιδί μου, μην μου το κάνεις αυτό (τράβηγμα μαλλιών). Φοβάμαι, σε παρακαλώ. Κάνε υπομονή να πάρεις αυτοκίνητο». Και αυτός ο διάλογος κλασικός. Όλοι ήθελαν ένα παπάκι γιατί ήταν μόδα, δεν απαιτούσε ιδιαίτερες οδηγικές ικανότητες, ήταν φθηνό και «σήκωνε» πολλές τροποποιήσεις στον κινητήρα και τη γενική εμφάνιση. Η αγορά τους γινόταν με λίγα λεφτά προκαταβολή και μετά γραμμάτια, ενώ η απόκτηση διπλώματος μοτοποδηλάτου ήταν εύκολη υπόθεση και άμα λάδωνες τους εξεταστές ευκολότερη. Το προσωνύμιο «παπί» δεν είναι απολύτως διευκρινισμένο πως το απέκτησε. Οι απόψεις είναι ότι είτε λόγω του θορύβου του, είτε λόγω της εμφάνισής του. Το πιθανότερο είναι ότι πήρε το όνομα από τον ήχο πα-πα-πα, που έκανε μόλις αφαιρούσες την εξάτμιση από το μοτέρ. Τα πειραγμένα Τα Super Club 50cc και οι οδηγοί τους, είχαν ένα ιδιαίτερο στιλ. Ο αναβάτης, μόλις αγόραζε το παπάκι, έριχνε άλλα τόσα λεφτά για να το κάνει «αγριόπαπια». Έβγαζε αμέσως τους καθρέπτες και τη σχάρα. Έβγαζε την ποδιά. Έκοβε τα φτερά. Άσπριζε την πινακίδα για να ξεφεύγει από τα μπλόκα ή την έκοβε για να μην ενοχλεί στη σούζα, και «πείραζε» τον κινητήρα για να το κάνει 72cc. Σταδιακά, τα κυβικά ανέβαιναν και άλλαζαν οι ρόδες, η σέλα, τα φλασάκια, και οτιδήποτε άλλο «φορούσε» το εργοστασιακό μηχανάκι. Ακολουθούσε πάντα η σχετική μόστρα του «γκαζιού» μπροστά από καφετέριες και πλατείες και σε ορισμένες περιπτώσεις παίζονταν στοιχήματα σε κόντρες με παπάκια. Ο θρύλος λέει ότι κάποιοι έκαιγαν κηροζίνη και πέταγαν στις κόντρες στην περιφερειακή στην Κατεχάκη. Πάντως, αρκετοί άφηναν την ποδιά επάνω και κολλούσαν διάφορα αυτοκόλλητα, εκεί ή στο φανάρι, με χαρακτηριστικότερο αυτό που απεικόνιζε τον λύκο. Το στράβωμα των ποδιών Ένας οδηγός «πάπιας» που σεβόταν τον εαυτό του, έπρεπε να ξέρει να στήνεται σε αυτό. Το στυλ απαιτούσε από τον οδηγό να κάθεται στη σέλα όσο πιο μπροστά μπορούσε. Τα γόνατα να είναι κολλητά και στους μασπιέδες, τα πόδια στραβά προς τα μέσα με τις φτέρνες προς τα έξω. Το κράνος ήταν «ξενέρωτο», καθώς η μοδάτη χαίτη έπρεπε να ανεμίζει. Το παντελόνι μπάγκι ή ψαράδικο και ελαφρώς τραβηγμένο προς τα πάνω, για να φαίνεται η άσπρη κάλτσα και το μαύρο Sebago ή sea and city. Τις μπότες και τα δερμάτινα τύπου perfecto τα φορούσαν αυτοί που είχαν μεγάλες μηχανές. Αργότερα οι παπάκηδες τους μιμήθηκαν. Το μπουφάν αρχικά ήταν στρατιωτικό, τύπου flight και αργότερα έγινε φουσκωτό. Η σούζα, η κολιά και λοιπά τσαλιμάκια στις δύο ρόδες, ήταν «υποχρεωτικά μαθήματα». Το ίδιο και οι μηχανικές γνώσεις επί όλων των τμημάτων του παπιού. Όσο πιο πειραγμένο και φτιαγμένο εξωτερικά ήταν ένα παπάκι, τόσο πιο περπατημένος φαινόταν ο οδηγός του. Ένα καλό παπί έπρεπε οπωσδήποτε να κάνει θόρυβο. «Σούζα ρε, κάνε ψαράκι, σανίδωσέ το» ήταν η διαρκής προτροπή στους οδηγούς, που ευχαρίστως εκτελούσαν. Και δως του πέρα δώθε, βρουμ βρουμ με πειραγμένες εξατμίσεις. Η τέχνη του συνοδηγού Όσο για τον συνοδηγό, έπρεπε να είναι ελαφρώς προς τα πίσω, με τα χέρια και τα πόδια κρεμασμένα και όχι ακουμπισμένα πίσω στους μασπιέδες. Ο εκπαιδευμένος συνοδηγός ήταν απαραίτητος, για τη φιγουράτη «δικάβαλη σούζα», καθώς ήξερε να τραβάει και να κρατάει σταθερά τον οδηγό προς τα πίσω. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εξομοίωναν τους οδηγούς με το ιδιαίτερο στιλ, με «άτομα που έχουν μπλέξει», ή μέλη φοβερών και τρομερών συμμοριών. Τη δεκαετία του ’90, η άποψη για τα παπάκια άλλαξε. Οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι και η έλλειψη πάρκινγκ, έστρεψαν πολλούς σε μια φθηνή και αξιόπιστη λύση. Το παπάκι ήταν ότι έπρεπε, ευέλικτο, δεν έκαιγε και πολλή βενζίνη, ενώ το πάρκαρες σε δευτερόλεπτα. Η ταχύτητα και η ενεργητική ή παθητική ασφάλειά του παπιού, δεν ήταν ποτέ τα «προσόντα» του, αλλά πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο και διαχρονικό όχημα. Η προέλευση Τα παπάκια της Honda και της Yamaha κυκλοφόρησαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από την Ιαπωνία, που προσπαθούσε να ανακάμψει. Η είσοδός τους στην ευρωπαϊκή και την αμερικανική αγορά ήταν πολύ δύσκολη. Κανείς δεν εμπιστευόταν ακόμη ένα ιαπωνικό προϊόν. Ήταν όμως μια λύση, για αυτούς που δεν ήθελαν μεγάλου κυβισμού μηχανές, αλλά ένα ελαφρύ δίκυκλο, για να εξυπηρετούνται σε μικρές αποστάσεις. Τη δεκαετία του ’60 άρχισαν να κάνουν τις πρώτες σημαντικές πωλήσεις και σταδιακά καθιερώθηκαν. Με αυτό το θρυλικό μηχανάκι άρχισαν πολλοί να εκπαιδεύονται στην οδήγηση με δύο ρόδες και να αγαπούν τις μηχανές. Ακόμη και αυτοί που δεν είχαν χαίτη ή ψαράδικο παντελόνι. Στην Ελλάδα έκανε θραύση τη δεκαετία του ’80. Σήμερα παράγεται και από άλλες εταιρείες, σε διάφορα σχέδια και κυβικά και αποτελεί ακόμη εγγύηση για τις μετακινήσεις. ΠΗΓΗ
  2. Όλοι μας,άλλος λίγο άλλος πολύ,έχουμε απολαύσει τις ταινίες από την "Χρυσή" εποχή του Ελληνικού κινηματογράφου. Πόσοι από εμάς όμως είμαστε πραγματικοί λάτρεις αυτών των ταινιών? Σήμερα θα μιλήσουμε ειδικότερα για τις δραματικές ταινίες που έκαναν αίσθηση κι άφησαν εποχή. Στο κουίζ που ακολουθεί,θα διαπιστώσετε τις επιδόσεις σας. Θα πρέπει να απαντήσετε σωστά στις ερωτήσεις πολλαπλών απαντήσεων που αφορούν τις ατάκες που έχουν ακουστεί σε διάφορες δραματικές ταινίες. Για να δούμε λοιπόν. Πατήστε ΕΔΩ για να ξεκινήσετε το κουίζ. Εγώ,αν και μου αρέσουν περισσότερο οι κωμωδίες,δεν μπορώ να πω ότι τα πήγα άσχημα. Όχι όμως και τέλεια.
  3. Indian

    Quiz για το 1821

    Ξέρω ότι το παιχνίδι αυτό δεν έχει σχέση με τα κόμικς,αλλά λόγω της ημέρας είπα να το ποστάρω...! Πρόκειται για ένα μικρό ερωτηματολόγιο,με 10 ερωτήσεις σχετικά με την περίοδο της Επανάστασης του 1821...! Δοκιμάστε λοιπόν τις γνώσεις σας...!Εγώ έβγαλα 7 στα 10...! Το quiz εδώ...! http://www.mixanitouxronou.gr/quiz-gia-to-1821-ti-tatouaz-iche-o-kolokotronis-pio-itan-to-pio-diasimo-zevgari-tis-epanastasis-posi-polemisan-sti-gravia/
  4. Tα σεξουαλικά υπονοούμενα στα παλιά κόμικς. Σούπερμαν, Σπάιντερμαν και Μπάτμαν σε καυτές περιπέτειες Πονηροί διάλογοι του Σούπερμαν με τον Σπάιντερμαν, ατάκες του Μπάτμαν στον Ρόμπιν γεμάτες πιπεράτα υπονοούμενα και πονηρές εκφράσεις του Άρτσι, αμφισβητούν την αθωότητα των παλιών κόμικς, τα οποία κατηγορούνται για πολλά σεξουαλικά υπονοούμενα. Μια σκέψη είναι, ότι οι εικονογράφοι της εποχής ήθελαν να κάνουν πλάκα, γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι οι αναφορές θα περάσουν μάλλον απαρατήρητες από τους εφήβους και σίγουρα οι γονείς τους δε θα έπαιρναν είδηση. Δείτε μερικά μόνο από τα σκίτσα, που ενοχοποιούνται για σεξιστικά σχόλια και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Φυσικά, στις μέρες μας είναι αθώα αστεία. Πριν σαράντα χρόνια όμως; Προσοχή στην αρκούδα! Σαφές… Αρκετά προχωρημένο. Θυμίζει σκηνή ακατάλληλης ταινίας. Λίγες στιγμές αργότερα: «Όουυ Ρόμπιν, σε ευχαριστώ, τα γόνατά μου τρέμουν ακόμη»! Κάτι συμβαίνει εδώ! Παρεξηγημένο όνομα το Dick. πηγή: Μηχανή του Χρόνου
  5. Τα κόμικς που κάηκαν σε δημόσιους χώρους. Η υστερία κατά τον κόμικς που ξέσπασε στην Αμερική το 1954 και οδήγησε σε ακραία λογοκρισία και καταστροφή εκατομμυρίων περιοδικών Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ πριν από εξήντα χρόνια, έμελλε να αλλάξει την ιστορία των κόμικς και να προκαλέσει μια υστερία κατά των περιοδικών που κάθε παιδί είχε δωμάτιο του. Το βιβλίο με τίτλο «The Seduction of the Innocent» (Η Αποπλάνηση των Αθώων) του Γερμανοαμερικανού ψυχιάτρου Φρέντρικ Γουέθαμ ήταν μια διεξοδική έρευνα για τις βλαβερές συνέπειες των κόμικς στα παιδιά. Συγκεκριμένα κατηγορούσε τα κόμικς ότι είναι υπεύθυνα για κάθε περίπτωση νεανικής και παιδικής παραβατικότητας, λόγων των λέξεων και των σκηνών που περιελάμβαναν. Στις αναλύσεις του έγραφε ότι τα κόμικς υπαινίσσονται ότι ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν ήταν ομοφυλόφιλοι εραστές, ότι η Γουοντεργούμαν ήταν τόσο δυναμική και ανεξάρτηση όπως μια λεσβία ενώ καταλόγιζε στο Σούπερμαν ότι ήταν φασίστας. Το βιβλίο αυτό προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, αλλά κατάφερε να σπείρει τον τρόμο σε πολλές αμερικανικές οικογένειες, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει μια σταυροφορία κατά των κόμικς η οποία είχε σαν αποτέλεσμα ακόμα και το μαζικό κάψιμο των εν λόγω περιοδικών. Γονείς και παιδιά μάζευαν σε κούτες τα κόμικς και τα έκαιγαν μαζικά, για να ξεφορτωθούν αυτά τα… «κατασκευάσματα του διαβόλου». Ο ψυχίατρος Φρέντρικ Γουέθαμ κατάφερε να γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός της εκκολαπτόμενης τότε βιομηχανίας των κόμικς. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος, καθώς εκείνη την εποχή εκπαιδευτικοί, θρησκευτικοί ηγέτες, αστυνομικοί, γονείς και πολλοί άλλοι είχαν ξεκινήσει ένα κίνημα κατά τον κόμικς. Ωστόσο η δική του φωνή υπερίσχυσε λόγω της ιδιότητας του, καθώς χρησιμοποιούσε επιχειρήματα από ιατρικές μελέτες που διεξήγαγε σε διάφορες ομάδες παιδιών. Την ίδια χρονιά, ύστερα από πιέσεις του Γκουέθαμ προς τον Αμερικανό Γερουσιαστή, ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Περιοδικών Κόμικ της Αμερικής, ως μια απάντηση στη γενικευμένη ανησυχία του κοινού για το αιματηρό περιεχόμενο των σκηνών που υπήρχαν στα κόμικς. Ο σύνδεσμος επινόησε έναν «κώδικα δεοντολογίας και προτύπων» που επιβλήθηκε στη βιομηχανία των κόμικς. Ο κώδικας (Comics Code Authority (CCA) απαγόρευσε την παρουσίαση αστυνομικών, δικαστών, κυβερνητικών αξιωματούχων με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργείται έλλειψη σεβασμού για τις καθιερωμένες αρχές. Επίσης, σε κάθε περίπτωση και σε κάθε ιστορία έπρεπε να θριαμβεύει το καλό επί του κακού. Ειδικοί περιορισμοί τοποθετήθηκαν στην εικόνα της απαγωγής και κρυμμένων όπλων, ενώ απαγορεύτηκαν πλήρως οι απεικονίσεις της «υπερβολικής βίας». Βαμπίρ, λυκάνθρωποι, φαντάσματα και ζόμπι απαγορεύτηκαν, ενώ τα κόμικς δεν θα μπορούσαν να αναφέρουν τις λέξεις «φρίκη», «τρομοκρατία», «έγκλημα». Τέλος απεικονίσεις «σεξουαλικής διαστροφής» και «παράνομες σχέσεις του σεξ», καθώς σκηνές αποπλάνησης, βιασμού, σαδισμού και μαζοχισμού απαγορεύονταν ρητά. Ωστόσο, πριν από την έγκριση του «κώδικα δεοντολογίας και προτύπων» που εφαρμόστηκε στα κόμικς, ορισμένες πόλεις είχαν ήδη είχαν οργανώσει δημόσιες καύσεις κόμικς. Τα δημοτικά συμβούλια της Οκλαχόμα Σίτι και του Χιούστον, ψήφισαν διατάγματα για την απαγόρευση της εγκληματικότητας και τη φρίκη των κόμικς, αν και μια προσπάθεια από το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια κρίθηκε αντισυνταγματική από τα τοπικά δικαστήρια. Για πολλά χρόνια, τα κόμικς έδωσαν τη θέση τους σε παιδικά αναγνώσματα, το σεξ αντικαταστάθηκε από ρομαντικές ιστορίες, οι γυναίκες ηρωίδες πέταξαν τα δερμάτινα και αποκαλυπτικά ρούχα και φόρεσαν μακριές φούστες και φαρδιά πουλόβερ, ενώ οι αστυνομικοί κέρδιζαν κάθε μάχη. Πολλές εταιρείες ζημιώθηκαν μέσα στην περίοδο της λογοκρισίας, καθώς οι πωλήσεις των κόμικς έπεσαν κατακόρυφα. Το σκηνικό άρχισε να ανατρέπεται το 1961 όταν ο Σταν Λι, βασικός συγγραφέας της Marvel και δημιουργός των μεγαλύτερων ηρώων της, εμπνεύσθηκε και με τον Τζακ Γκίρμπυ δημιούργησε νέους ήρωες που παρέκαμψαν τη λογοκρισία, όπως ο Χουλκ, ο Κάπτεν Αμέρικα, ο Σπάιντερμαν και άλλοι. πηγή
  6. Τα σεξουαλικά κόμικς που κορόιδευαν τον Τσώρτσιλ και χλεύαζαν τον Χίτλερ, μέχρι την Ζάκουλα και τον Ταρατατά «Οι Βίβλοι της Τιχουάνα» Τις δεκαετίες του ’30 και ’40 στην Αμερική, οι έφηβοι με 50 σεντς, αγόραζαν μία «Βίβλο της Τιχουάνα». Δεν επρόκειτο φυσικά για κανονική Βίβλο, αλλά για 8σέλιδα πορνογραφικά κόμικς. Στις σύντομες, χιουμοριστικές ιστορίες πρωταγωνιστούσαν οι διασημότεροι ήρωες των αθώων κόμικ, όπως ο Ποπάυ και ο Μίκι Μάους. Βέβαια οι περιπέτειες τους στις «Βίβλους» είχαν σεξουαλικό προσανατολισμό. Αργότερα, οι ανώνυμοι σκιτσογράφοι εμπνεύστηκαν από πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Διακωμωδούσαν και εκχυδάιζαν το σκάνδαλο του Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Η’, που παραιτήθηκε από το θρόνο για να παντρευτεί την «κοινή θνητή» Ουόλις Σίμσον. Βάσισαν χαρακτήρες σε πολιτικούς όπως ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο Μοχάτμα Γκάντι και σε εγκληματίες, όπως ο Αλ Καπόνε και ο Τζον Ντίλινγκερ. Εξώφυλλο «Βίβλου της Τιχουάνης» που σατίριζε το σκάνδαλο του Εδουάρδου και της Ουόλις Σίμσον... Ορισμένα περιείχαν και κοινωνικά μηνύματα, όπως το τεύχος με τίτλο «You Nazi Man». Πρωταγωνιστούσε ο ηγέτης του Τρίτου Ράιχ, Αδόλφος Χίτλερ, που στο κόμικ ονομαζόταν «Χίπλερ». Στην εισαγωγή, ο σκιτσογράφος έγραψε μεταξύ άλλων: «Ο εκφυλισμένος άντρας για τον οποίο γράφτηκε η ιστορία, δεν αξίζει να απεικονιστεί σε κόμικ. Ο ανώμαλος δεν αξίζει τίποτα παραπάνω από τις κοροϊδίες των λογικών ανδρών. Δικτάτορας και κυβερνήτης μίας ανεύθυνης μάζας αλητών, καταπιεστής δικαιωμάτων και διώκτης φιλελεύθερων και ανοιχτόμυαλων ανθρώπων». «You Nazi Man»... Τα κόμικ πήραν το όνομά τους από την περιοχή Τιχουάνα του Μεξικό, όπου φημολογούνταν ότι εκδίδονταν. Στην πραγματικότητα, τυπώνονταν στις Η.Π.Α. από άγνωστους εκδότες και σχεδιάζονταν από άγνωστους σκιτσογράφους. Οι καλλίγραμμες ηρωίδες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Με την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η κυκλοφορία των «Βίβλων της Τιχουάνα» μειώθηκε σημαντικά. Τη θέση τους πήραν κόμικ όπως οι δημιουργίες του Μίλτον Κάνιφ, με πρωταγωνίστρια την «Miss Lace». Οι σεξουαλικές περιπέτειες πολιτικών αντικαταστάθηκαν από την αισθησιακή, αλλά ντυμένη Miss Lace, που μπορεί να διέγειρε τους αναγνώστες, αλλά δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πορνογραφία. Στη Μεγάλη Βρετανία, αντίστοιχη «ηρωίδα» ήταν η Τζέιν, που μάλιστα κοσμούσε και βρετανικά τανκς. «Miss Lace»... Η καταδίωξη στην Ιταλία του ‘60... Μετά το τέλος του πολέμου, τα πονηρά κόμικς επέστρεψαν στην έντονη, προπολεμική σεξουαλικότητα, αλλά χωρίς το χιούμορ και τη σάτιρα. Έγιναν πιο βίαια με στοιχεία σαδομαζοχισμού. Αναπτύχθηκαν κυρίως στη συντηρητική, καθολική Ιταλία και διαδόθηκαν κάτω από τη μύτη του εισαγγελέα Νοβέλο, που καταδίωκε τους εκδότες. Μόνο από το 1963 μέχρι το 1969, ο φιλόσοφος και συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο κατέγραψε 113 διαφορετικά κόμικς, με τίτλους όπως Sadik, Satanik, Demoniak, Spettrus, Infernal και Masokis. Η δεκαετία του ’70 στην Ελλάδα Από τη γειτονική Ιταλία, τα κόμικς εμφανίστηκαν και στην ελληνική αγορά τη δεκαετία του ’70. Τα εξώφυλλα δεν ήταν συνήθως της πρωτότυπης έκδοσης, αλλά είχαν αντικατασταθεί από φωτογραφίες γυμνών γυναικών που τραβούσαν την προσοχή και ανέβαζαν τις πωλήσεις. Ένα από τα πιο πετυχημένα ήταν το «Ζάκουλα», με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα βαμπίρ που έπινε το αίμα των εραστών της. Άλλοι ιταλικοί τίτλοι που έκαναν πάταγο ήταν οι «Ταρατατά» και «Μοντατόρε», ενώ μακροβιότερο όλων ήταν ο «Καζανόβας». Οι ελληνικές ανατυπώσεις ήταν κακής ποιότητας. Οι μεταφράσεις συνήθως δεν έβγαζαν νόημα, οι σελίδες τυπώνονταν ανάποδα και οι μαύρες μπάρες που έπρεπε να καλύπτουν τα «απαγορευμένα» μέρη του σώματος, εμφανίζονταν σε άλλα σημεία της σελίδας. Όμως τίποτα δεν μείωσε τον ενθουσιασμό των εφήβων, που τα έβλεπαν κρεμασμένα με μανταλάκια στα περίπτερα. πηγή Κυκλοφορούν στα ελληνικά δύο βιβλία σχετικά με το θέμα: Βρόμικα Κόμικς (εκδόσεις Άγρα) και Βρώμικα Κόμικς: Η Μυριόβιβλος της Τιχουάνα (εκδόσεις Γνώση)
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.