Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'μαφάλντα'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Το 1963 η εταιρία ηλεκτρικών συσκευών «Mansfield», αναθέτει στο νεαρό τότε Joaquin Salvador Lavado να δημιουργήσει ένα μικρό διαφημιστικό κόμικ που θα προωθεί τα προϊόντα της. Αυτός δημιουργεί ένα εξάχρονο κορίτσι με φουντωτά μαλλιά, εμπνευσμένο από την Nancy (του Ernie Bushmiller) και την Lucy (του Charles M. Schulz). Το όνομά της έπρεπε να αρχίζει από το γράμμα Μ, όπως και της εταιρίας. Έτσι, την βάφτισε «Mafalda», που εμπεριέχει τα γράμματα της επωνυμίας. Τελικά η διαφημιστική καμπάνια θα αποτύχει και ο νεαρός δημιουργός θα κρατήσει τα δικαιώματα του μικρού κοριτσιού. Το κορίτσι αυτό δεν είναι άλλο, από την γνωστή μας Μαφάλντα, ενώ ο Joaquin Salvador Lavado μας είναι γνωστός με το ψευδώνυμο Quino, το οποίο απέκτησε σε πολύ μικρή ηλικία για να τον ξεχωρίζουν από τον παππού του. Γεννημένος το 1932 στην Αργεντινή, διάβαζε από μικρή ηλικία κόμικ. Η γιαγιά του ήταν κομουνίστρια, ενώ οι γονείς του είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και ανησυχία για την άνοδο του φασισμού. Οι ιδέες αυτές θα τον επηρεάσουν και στο μετέπειτα έργο του. H Μαφάλντα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην μορφή που τη γνωρίζουμε το 1964, στο περιοδικό «Primera Plana». Με μια πρώτη ματιά φαίνεται να είναι ένα παιδικό κόμικ, καθώς πρόκειται για τις ιστορίες ενός εξάχρονου κοριτσιού, που λατρεύει τα πανκέικς και τους Beetles, μισεί την σούπα, είναι ανυπόμονη και πολλές φορές φωνακλού. Ωστόσο, οι σκέψεις και οι ερωτήσεις που πολλές φορές κάνει, έχουν πολιτικό υπόβαθρο, αφού θίγει ζητήματα πολέμων, πείνας, δουλειάς αλλά και στερεοτύπων. Μέσα από τα καρέ της Μαφάλντα, γίνονται αναφορές στον Ψυχρό Πόλεμο, στον πόλεμο του Βιετνάμ, στα δικαιώματα τον Αφρο-Αμερικανών, στα δικαιώματα της γυναίκας, μέχρι και στο φοιτητικό κίνημα του Μάη του ΄68. Όνειρό της άλλωστε, είναι να γίνει μεταφράστρια στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ Στο κόμικ συναντάμε και μια σειρά από άλλους χαρακτήρες, καθένας από τους οποίους αντανακλά και κάποιο στερεότυπο ή ιδεολογία. Ο πατέρας της, για τον οποίο η Μαφάλντα αναρωτιέται γιατί πηγαίνει στην δουλειά αφού πάντα γυρνάει εξουθενωμένος και η μητέρα της, την οποία ρωτάει γιατί μένει σπίτι και συμβιβάζεται με τον στερεοτυπικό ρόλο της γυναίκας. Ο Φελίπε είναι ένα παιδί στην ηλικία της Μαφάλντα, με τεράστια φαντασία, που του αρέσουν τα κόμικ και να παίζει ινδιάνους και καουμπόηδες. Δεν του αρέσει καθόλου το σχολείο, το οποίο του φέρνει κατάθλιψη και φοβίες. Ουσιαστικά έχει τον ρόλο του ναίφ καλλιτέχνη ονειροπόλου. Ο Μανολίτο, ο γιος ενός Ισπανού μετανάστη ιδιοκτήτη καταστήματος, έχει εμμονή με τα χρήματα και την καριέρα αντιπροσωπεύοντας τον καπιταλισμό. Η Σουσανίτα, ένα κορίτσι ξανθό, που λατρεύει το κουτσομπολιό και όνειρό της είναι να γίνει νοικοκυρά και να αποκτήσει πολλά παιδιά, διαφοροποιείται με την Μαφάλντα. Ο Μιγκουελίτο, μετανάστης από την Ιταλία, συγκρούεται με την Μαφάλντα ενώ πολλές φορές έχει κοινωνιοπαθητικές συμπεριφορές. Ο παππούς του θαύμαζε τον Μουσολίνι, ενώ στον ίδιο αντανακλάται ο φασισμός. Το 1968 η Μαφάλντα απέκτησε έναν μικρό αδερφό, ο οποίος βασίζεται στο ανιψάκι του Quino, και σε αντίθεση με αυτήν, λατρεύει την σούπα! Τέλος, στις ιστορίες έκανε την εμφάνισή του ένα κορίτσι με το όνομα Libertad (ελευθερία), το οποίο έχει αριστερές επαναστατικές απόψεις, εισάγοντας έτσι και το αναρχοκουμμουνιστικό στοιχείο. Το 1973 ο Quino σταματάει την Μαφάλντα, λέγοντας πως τα έχει πει όλα και δεν θέλει να νοιώθει πως επαναλαμβάνεται. Πίσω από αυτό όμως, κρύβεται το πραξικόπημα στην Αργεντινή που έφερε τον Raul Alberto Lastrin στην εξουσία. Πολλοί συνάδελφοι του Quino είχαν μυστηριωδώς «εξαφανιστεί». Εξαιτίας της κατάστασης που βλέπει να χειροτερεύει αποφασίζει να μετακομίσει για μερικά χρόνια στο Μιλάνο της Ιταλίας. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΕΝ ΜΕΣΩ… ΧΟΥΝΤΑΣ Όλη η σειρά της Μαφάλντα όμως, κυκλοφόρησε σε περιόδους χούντας στην Αργεντινή. Όπως είχε αναφέρει ο Quino, ήταν τυχερός που η χούντα δεν είχε κάποιο επίσημο γραφείο λογοκρισίας και οι απόψεις του περνούσαν ανώδυνα, μέσα από το παιδικό στόμα της Μαφάλντα. Οι εκδότες του πολλές φορές του πρότειναν να αλλάξει κάποιες ατάκες, αλλά ο ίδιος είχε πάρει τα μέτρα του. Ποτέ δεν επιτέθηκε εμφανώς σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό (χαριτολογώντας είχε πει πως δεν είναι καλός καρικατουρίστας), δεν άγγιξε καθόλου την εκκλησία, τον στρατό και την ομοφυλοφιλία, ενώ πολλά μηνύματα ήταν κρυμμένα σε μεταφορές και αλληγορίες. Ακόμα και η σούπα που μισεί η Μαφάλντα αλλά η μητέρα της την αναγκάζει να τη φάει, είναι αναφορά στα στρατιωτικά πραξικοπήματα, τα οποία με την βία επιβάλλονταν στους λαούς. Ο Quino ήταν πολύ προσεχτικός και δεν δέχθηκε την μεταφορά της Μαφάλντας σε άλλο μέσο, παρά μόνο σε μορφή animation, που είναι και το πιο κοντινό στο κόμικ. Έτσι το 1972 θα κυκλοφορήσει μια σειρά από μικρού μήκους animation, και το 1992 μία δεύτερη. Τέλος η Μαφάλντα δεν διαφήμισε ποτέ κάποιο προϊόν, με μία μόνο εξαίρεση: την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ίσως έτσι κατάφερε να κάνει και το βαθύτερο όνειρό της, για την ειρήνη στον κόσμο πραγματικότητα. Πηγή: https://www.haniotika-nea.gr/mafalnta-ena-kryfa-politiko-komik/
  2. Η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, Καράκας απέκτησε τη Μαφάλντα της, τον πιο αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα του Αργεντινού σκιτσογράφου Κίνο. Στην πλατεία Όμπερον, στον δήμο Μπαρούτα έγιναν πρόσφατα τα αποκαλυπτήρια αγάλματος της Μαφάλντα του γλύπτη Πάμπλο Ίργκανγκ. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί αγάλματα εμπνευσμένα από τη διάσημη σειρά κόμικ από το 2009, με εξουσιοδότηση από τον ίδιο τον Κίνο. «Η αλήθεια είναι ότι για μένα ήταν μια τεράστια έκπληξη. Είμαι θαυμαστής της Μαφάλντα, όπως πολλοί, όπως όλοι. Από μικρός την παρακολουθούσα και έκανα συλλογή των κόμικ της. Πάντα την αγαπούσα και, όταν βρέθηκα αντιμέτωπος με την πρόκληση να την παρουσιάσω σε τρεις διαστάσεις, ο μόνος όρος που έβαλα ήταν να συμμετάσχει ο Κίνο» ανέφερε ο γλύπτης. Αγάλματα της Μαφάλντα που δημιούργησε ο Ίργκανγκ έχουν τοποθετηθεί στις πόλεις Μπουένος Άιρες, Μεντόζα, Σαν Σαλβαδόρ, Μαρ ντε Κόμπο της Αργεντινής και στις πόλεις Οβιέδο και Σάντα Κολόμα δε Γκραμανέτ της Ισπανίας. Το γλυπτό στη Βενεζουέλα παρουσιάζει τη Μαφάλντα συνοδευόμενη από έναν άλλο από τους χαρακτήρες του κόμικ και της σειράς κινουμένων σχεδίων, τον Μανολίτο. Και οι δύο χαρακτήρες απεικονίζονται με «εξανθρωπισμένο» τρόπο, σύμφωνα με τον γλύπτη. Το άγαλμα έχει ύψος 80 εκατοστά και η Μαφάλντα κάθεται σε ένα παγκάκι, ώστε να μπορούν οι περαστικοί να κάθονται και να φωτογραφίζονται μαζί της. ΠΗΓΗ
  3. LKS

    MAFALDA 25

    "Με αυτό το βιβλίο η δημοφιλής σ' όλο το κόσμο Μαφάλντα ξαναγυρνάει με ανέκδοτες ιστορίες της. Σ' αυτές τις σελίδες μαθαίνουμε όχι μόνο για το άγνωστο παρελθόν της Μαφάλντα, αλλά και για τις λίγες και σπάνιες περιπτώσεις που ο Quino (Joaquin Lavado) την ξανασχεδίασε αυτά τα τελευταία χρόνια. Περιπτώσεις πολύ συγκεκριμένες, εξαιρέσεις θα λέγαμε, που έγιναν για να επιβεβαιώσουν περισσότερο ένα κανόνα." (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) Ευχαριστούμε τον lunatic για το εξώφυλλο. Το άλμπουμ Μαφάλντα 25 κυκλοφόρησε από τη Βαβέλ, μάλλον το 1991 (το δικό μου αντίτυπο έχει ημερομηνία έκδοσης Ιούλιο 1991) χωρίς να μπορώ να γνωρίζω εάν αυτή είναι η πρώτη του ημερομηνία έκδοσης. Το βιβλίο είναι σε μεγάλο φορμάτ (27,5εκ. x 21εκ.) και αποτελείται από 80 ασπρόμαυρες σελίδες. Ξεκινάει από την προϊστορία της Μαφάλντα, τις πρώτες βινιέτες δηλαδή που οδήγησαν στη δημιουργία του χαρακτήρα και της προσωπικότητας της Μαφάλντα, πριν ακόμα εμφανιστεί το κοριτσάκι με τα πυκνά μαύρα μαλλιά και το φιογκάκι. Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι περίοδοι της ζωής της Μαφάλντα ανάλογα με το ρυθμό έκδοσης (Οι 48 πρώτες, Μία την ημέρα, Τέσσερις την εβδομάδα, Οι πέντε εβδομάδες του αντίο) και το περιοδικό που εργαζόταν ο Quino. Περιέχονται πολλές ιστορίες της Μαφάλντα που δεν είχαν συμπεριληφθεί στη σειρά των 12 άλμπουμ (εκδόσεις Ars Longa). Ένας από τους λόγος που δεν είχαν δημοσιευτεί κάποια από αυτά τα στρηπάκια είναι ότι αφορούσαν σχολιασμό της επικαιρότητας (είτε της Αργεντινής - ο Quino είναι Αργεντίνος - είτε του κόσμου), κι ότι δεν θα γίνονταν κατανοητά από τον αναγνώστη χωρίς γνώση των γεγονότων τα οποία καυτηριάζουν. Έτσι, στo Μαφάλντα 25, τα στρηπ αυτά συνοδεύονται από μια - δυο γραμμές που αναφέρουν το γεγονός που σχολιάζεται (βλέπε φωτο). Ο σχολιασμός αυτός γίνεται και σε μερικές από τις ήδη δημοσιευμένες ιστορίες. Τέλος περιλαμβάνονται οι τελευταίες εμφανίσεις της Μαφάλντα (αδημοσίευτες στα ελληνικά) καθώς και οι δύο έκτακτες εμφανίσεις της, μία το 1976 για τη UNICEF (οι δέκα αρχές της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Παιδιού, που συνοδεύονται από δέκα απολαυστικά σχόλια της Μαφάλντα) και μία το 1984 για λογαριασμό του Οργανισμού Στοματικής Υγιεινής της Αργεντινής, όπου η Μαφάλντα και ο Μανολίτο πλένουν δημόσια τα δόντια τους. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που ο Quino σχεδίασε τη Μαφάλντα. Ουσιαστικά το Μαφάλντα 25 δεν αποτελεί συνέχεια των 12 τευχών που είχαν εκδοθεί, αλλά συμπλήρωμα τους. Ομαδοποίηση Quino - Αφιέρωμα στον Quino - Αφιέρωμα στη Μαφάλντα (Χαρακτήρες)
  4. Επιθετική και θρασεία η Μαφάλντα αναρωτιέται συνεχώς για την παγκόσμια κατάσταση, την ειρήνη και την κοινωνία και φέρνει συχνά σε αμηχανία τους γονείς και τους φίλους της. Σήμερα 29 Σεπτεμβρίου 2021, η Μαφάλντα, η αιώνια 6χρονη αργεντίνα με τις απολαυστικές υπαρξιακές και γεωπολιτικές ανησυχίες γίνεται 57 ετών. Ήταν 29 Σεπτεμβρίου του 1964 όταν ο δημιουργός της Κίνο (Quino), που πέθανε πριν από ακριβώς έναν χρόνο (30 Σεπτεμβρίου 2020), κυκλοφορούσε το πρώτο της κόμικ στριπ. Η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» φιλοξένησε επί μακρόν τους προβληματισμούς της Μαφάλντα και η πρώτη της εμφάνιση έγινε τη Δευτέρα 24 Ιουλίου 1989. «ΤΑ ΝΕΑ», 24.7.1989, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ» Την ημέρα εκείνη «ΤΑ ΝΕΑ» συνέστησαν στο αναγνωστικό τους κοινό τη Μαφάλντα και τους φίλους της. «ΤΑ ΝΕΑ», 24.7.1989, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ» Όπως αναφέρουν «ΤΑ ΝΕΑ» της 29ης Ιουλίου 1994, «ήταν το 1962 όταν η εταιρεία οικιακών ηλεκτρικών ειδών Mansfield ήρθε σε επαφή με τον Κίνο και του ζήτησε ένα διαφημιστικό κόμικ όπου να πρωταγωνιστεί μια ομάδα παιδιών. Ο Αργεντινός σκιτσογράφος σχεδίασε τότε μερικές φιγούρες, μεταξύ των οποίων την ανεπανάληπτη Μαφάλντα. Η διαφήμιση δεν προχώρησε, αλλά δεν συνέβη το ίδιο με τη Μαφάλντα που έκανε την πρώτη εμφάνισή της δύο χρόνια αργότερα στο περιοδικό “Primera Plana” του Μπουένος Άιρες. Έξι μήνες μετά θα συνεχίσει τις περιπέτειές της στην εφημερίδα “El Mundo” και το 1967 θα περάσει στο περιοδικό “Siete Dias” όπου θα ζήσει μέχρι το 1973». «ΤΑ ΝΕΑ», 29.7.1994, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ» Αμφισβητίας, επιθετική και θρασεία η Μαφάλντα αναρωτιέται συνεχώς για την παγκόσμια κατάσταση φέρνοντας σε αμηχανία τους γονείς της, ένα ζευγάρι πλήρως ενταγμένο στο κοινωνικό κατεστημένο. Οι καλύτεροί της φίλοι είναι ο Μανολίτο, ένα αγόρι με επιχειρηματικές ανησυχίες, η Σουζανίτα, ένα φιλόδοξο και εγωκεντρικό κορίτσι, και ο Φελίπε, αιώνιος ονειροπόλος. Η Μαφάλντα και η παρέα της είχαν παράλληλη πορεία με μια άλλη αγαπημένη παρέα κόμικ, τα Peanuts (φυστίκια), την παρέα δηλαδή του Σνούπι και του Τσάρλι Μπράουν που δημιούργησε ο σκιτσογράφος Τσάρλς Σουλτς το 1950. Μάλιστα ο σπουδαίος σημειολόγος, κριτικός λογοτεχνίας και συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο είχε μελετήσει τις δύο αυτές παρέες. «Ο κόσμος του Σουλτς είναι εσωστρεφής, ψυχαναλυτικός, χωρίς ενήλικες, μη ιδεολογικός, ζει σε έναν κόσμο όπου ψηφίζουν λιγότεροι από τους μισούς πολίτες. Η Μαφάλντα αντίθετα, κατοικεί σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό όπου τα παιδιά ανακατεύονται με τους μεγάλους, προσπαθούν να τους μιμηθούν στο ντύσιμο και τις πολιτικές συζητήσεις, έναν κόσμο όχι γενικά λατινοαμερικάνικο αλλά χαρακτηριστικά αργεντίνικο και γι’ αυτό πολύ Ευρωπαίο». «ΤΑ ΝΕΑ», 25.10.1990, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ» Όταν η Μαφάλντα έκλεινε τα 30 της χρόνια το 1994, ο Κίνο δέχθηκε την ερώτηση αν η Μαφάλντα θα ζει για πάντα. «Πιστεύω πως θα πάψει να ενδιαφέρει τα παιδιά όταν αντιληφθούν ότι δεν παίζει με τα κομπιούτερ και τα άλλα μηχανήματα που τους αρέσει να σκαλίζουν». Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Κίνο έπεσε έξω; Πόσα παιδιά σήμερα γνωρίζουν τη Μαφάλντα και πόσοι ενήλικες μοιράζονται σήμερα τους προβληματισμούς της; Και το σχετικό link...
  5. Στις ιστορίες της μικρής Μαφάλντα, στις γελοιογραφίες του και στα μονοσέλιδα, συνήθως χωρίς λόγια, κόμικς του ο Κίνο σατίρισε κάθε εξουσιαστική δομή, κάθε υποκριτικό καθωσπρεπισμό, κάθε αστική σύμβαση. Και κάθε σούπα. Η μικρή Σουζανίτα διαβάζει την εφημερίδα των γονιών της. Πόλεμοι, βόμβες, διαδηλώσεις, σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί περνούν από μπροστά της. Δείχνει θλιμμένη. Πετάει κάτω την εφημερίδα. Και ανακουφισμένη αναφωνεί: «Ααααχ! Ευτυχώς ο κόσμος βρίσκεται πολύ πολύ μακριά!». Αυτή είναι η μία στάση που μπορεί να κρατήσει κάποιος. Η στάση του εφησυχασμού και του ωχαδερφισμού. Της πλαστής ασφάλειας που παρέχει η απόσταση από τα γεγονότα. Η στάση που σάρκαζε ο Κίνο στο σύνολο της καριέρας του. Κι υπάρχει και η άλλη στάση. Η στάση της Μαφάλντα, που κάθεται δίπλα στη Σουζανίτα προβληματισμένη και ανήσυχη γιατί ζει στον ίδιο κόσμο με τη Σουζανίτα. Η στάση του Κίνο που με τα έργα του ήθελε να αλλάξει αυτόν τον κόσμο. Κι αν δεν τα κατάφερνε, τουλάχιστον να μας κάνει να τον δούμε με τα μάτια ενός παιδιού. Και να μην επαναπαυτούμε. Ο Joaquin Salvador Lavado που μεγαλούργησε ως Κίνο γεννήθηκε το 1932 στη Μεντόζα της Αργεντινής, γιος Ανδαλουσιανών μεταναστών με δημοκρατικές αρχές. Έχασε και τους δυο γονείς του πριν προλάβει να ενηλικιωθεί και σπούδασε καλές τέχνες χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Από μικρή ηλικία εργάστηκε ως γελοιογράφος σε περιοδικά και εφημερίδες ενώ ανέλαβε το σχεδιαστικό και εικονογραφικό μέρος σε πολλές διαφημιστικές καμπάνιες. Όταν το 1963 αποδέχτηκε την πρόταση μιας εταιρείας ηλεκτρικών συσκευών να επινοήσει έναν χαρακτήρα που θα γινόταν το σήμα κατατεθέν της, γεννήθηκε η Μαφάλντα. Οι πρώτες της ιστορίες δημοσιεύτηκαν στις 29 Σεπτεμβρίου του 1964 στο περιοδικό «Primera Plana» ενώ λίγους μήνες αργότερα μετακόμισαν στην εφημερίδα «El Mundo», σε εθνικό επίπεδο πια. Η συνταγή ήταν πολύ απλή: μια μεσοαστική οικογένεια της Αργεντινής, ένα κοριτσάκι, ένας μπαμπάς, μια μαμά, πολλοί συμμαθητές. Και τριγύρω ένας κόσμος που βράζει. Σ’ αυτόν τον κόσμο, η Μαφάλντα με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια και τις ενοχλητικές ερωτήσεις της προς τους μεγάλους γίνεται ο πιο αυστηρός κριτής. Συνήθως απογοητευμένη, συχνά οργισμένη, απελπισμένη όταν το μεσημεριανό γεύμα περιλαμβάνει σούπα, θυμωμένη όταν βλέπει τις χούντες στη Λατινική Αμερική να ανεβοκατεβαίνουν η μια μετά την άλλη. Ονειροπόλα όταν σκέφτεται πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, απαισιόδοξη όταν βλέπει πώς είναι τα πράγματα. Επηρεασμένος από τα «Peanuts» του Charles Schulz, στα οποία όμως δεν συμμετείχαν ποτέ ενήλικοι καθώς όλες τις νευρώσεις τους και τον διαταραγμένο ψυχισμό τους είχαν αναλάβει τα παιδιά, τη λιτότητα των σχεδίων του Saul Steinberg, το πικρό πολιτικό χιούμορ του Chaval, την καθαρή ασπρόμαυρη γραμμή του Sempe και με μια πλούσια εικαστική παιδεία, ο Κίνο υιοθέτησε ένα δοκιμασμένο και επιτυχημένο στιλ για τις ιστορίες του: ασπρόμαυρα στριπ των τριών ή τεσσάρων καρέ, ένα σταθερό καστ χαρακτήρων, λίγα λόγια, πλούσιες εκφράσεις. Και ένα περιεχόμενο που με πρωταγωνίστρια μια εξάχρονη μικρούλα σχολίαζε όλη την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Η Μαφάλντα που απορεί και μελαγχολεί, ο πεσιμιστής Φελίπε (με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Κίνο όπως είχε δηλώσει) που βρίσκεται πάντα σε αδιέξοδο, ο φιλοχρήματος Μανολίτο που ανυπομονεί να αναλάβει το μπακάλικο του μετανάστη πατέρα του, η συντηρητική μικροαστή Σουζανίτα που ονειρεύεται να παντρευτεί και να γίνει μητέρα, ο παράξενος Μιγκελίτο που νιώθει πως δεν τον καταλαβαίνουν, η μικροσκοπική Λιμπερτάδ με την αριστερή ιδεολογία να αποτυπώνεται σε κάθε φράση της, ο αδερφούλης Γκιγέρμε που βαδίζει στα χνάρια της Μαφάλντα συνθέτουν έναν συνοικιακό μικρόκοσμο από λιλιπούτειους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, ο οποίος αντανακλά τη μεγάλη εικόνα της φτώχειας, της αποξένωσης, της πολιτικής αστάθειας, των ανισοτήτων. Σ’ αυτό το πλαίσιο οι ιστορίες της Μαφάλντα ήταν πάντα βαθιά πολιτικές, έμμεσα ή άμεσα. Στα περισσότερα από τα εκατοντάδες στριπ που δημιούργησε ο Κίνο, στο επίκεντρο του χιούμορ βρισκόταν η τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας του, των ΗΠΑ, της Κίνας, της Κούβας, σχολιάζονταν η αστυνομική βία και η καταστολή, κατακρίνονταν οι λογοκριτικές μέθοδοι, σαρκάζονταν ο μιλιταρισμός, ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία, στηλιτευόταν η αθλιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Και αυτό συνεχίστηκε με συνέπεια μέχρι το 1973 όταν ο Κίνο, με την προσωρινή επιστροφή της δημοκρατίας στη χώρα του, αποφάσισε να αποχαιρετήσει τη Μαφάλντα ενώ λίγο αργότερα μετακόμισε στην Ευρώπη και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στο Μιλάνο και τη Μαδρίτη για να επιστρέψει στο Μπουένος Άϊρες πολύ μετά. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία «Η Μαφάλντα και ο κόσμος της» (εκδ. Κολούμπρα, 1978), 12 τόμοι με το σύνολο των ιστοριών της από τις εκδόσεις Βαβέλ και Ars Longa, «Μαφάλντα 25» (εκδ. Βαβέλ, 1991), «Ο κόσμος ανάποδα» (εκδ. Βαβέλ, 1983), «Κινολογίες» (εκδ. Ars Longa, 1987) και «Σκληρός που είναι ο έρωτας» (εκδ. Ars Longa, 1988). Στη Μαφάλντα επέστρεψε ελάχιστες φορές και μόνο για κοινωφελείς σκοπούς, όπως η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού της UNICEF το 1973. Συνέχισε όμως να δημιουργεί μικρά μονοσέλιδα κόμικς και γελοιογραφίες που δημοσιεύονταν πλέον στα σημαντικότερα έντυπα της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής. Στην πλειονότητά τους αυτά χαρακτηρίζονται από μια διάχυτη απαισιοδοξία και από ένα βαθύ, υπόγειο χιούμορ που δεν οδηγεί σε γέλια αλλά σε περισυλλογή. Το χιούμορ του Κίνο λειτουργεί περισσότερο ως υπόμνηση, ως παρατήρηση, ως μομφή παρά ως απελευθερωτική προτροπή. Στις σιωπηλές σελίδες του, το τελευταίο καρέ, που ανατρέπει το συμβατικά αναμενόμενο φινάλε, επαναφέρει τον αναγνώστη σε μια σκληρή πραγματικότητα από την οποία προσπαθούσε να διαφύγει μέσω των κόμικς, όπως και οι χαρακτήρες του Κίνο προσπαθούν από κάτι να διαφύγουν για να προσγειωθούν απότομα και οδυνηρά. Αυτό το δυσάρεστο αίσθημα της απότομης προσγείωσης μαζί με μια απαισιοδοξία (που ποτέ όμως δεν μεταστρέφεται σε ηττοπάθεια και παραίτηση) είναι που χαρακτηρίζουν το σύνολο του έργου του μεγάλου Αργεντινού δημιουργού. Η Μαφάλντα, παρά τη θλίψη και την οργή της, δεν συνθηκολόγησε ποτέ και δεν παραιτήθηκε. «Η Μαφάλντα ζει σε μια συνεχή διαλεκτική με τον κόσμο των ενηλίκων που δεν τον εκτιμά, δεν τον σέβεται, του αντιτίθεται, τον ταπεινώνει και τον απορρίπτει ασκώντας το δικαίωμά της να παραμείνει ένα παιδί που δεν θέλει να αφομοιωθεί σε έναν κόσμο διεφθαρμένο από τους μεγάλους», όπως είχε γράψει ο Ουμπέρτο Έκο (όπως αναπαράγεται στο «Μαφάλντα 25», εκδόσεις Βαβέλ, 1991). Αυτόν τον κόσμο καυτηρίασε και «πολέμησε» με τα σκίτσα του, τα κόμικς του, τις γελοιογραφίες ο Κίνο για περισσότερα από πενήντα χρόνια. Όχι για να τον καταστρέψει, αλλά για να τον αλλάξει. Και το σχετικό link...
  6. Από την Βαβέλ #10, ένα άτιτλο στριπάκι της Μαφάλντα του Quino.
  7. Μαφάλντα: μια μικρή επαναστάτρια ετών 50! Όλοι κάποια στιγμή θα έχουμε συναντήσει το κοριτσάκι με την μαύρη αφάνα από την Αργεντινή να αναρωτιέται για πράγματα που συμβαίνουν στον πλανήτη μας. Η γνωστή μας Μαφάλντα είναι ένας χαρακτήρας κόμικ που δημιουργήθηκε πολλά χρόνια πριν, αλλά η διαχρονικότητα των αποριών της εξακολουθεί να την κάνουν επίκαιρη και γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στη Λατινική Αμερική, όπου γεννήθηκε. Ο Quino (το πραγματικό του όνομα είναι Joaquín Salvador Lavado), ο «μπαμπάς» της Μαφάλντα, δημιούργησε τη μικρή ηρωίδα σχεδόν τυχαία το 1963, όταν του ζητήθηκε να φτιάξει μια σειρά σχεδίων για μια διαφημιστική καμπάνια μιας εταιρίας. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος: «στην πραγματικότητα η Μαφάλντα ήταν μια ιστορία για την προώθηση μια καινούριας σειράς ηλεκτρονικών ειδών με το όνομα Mansfield. Το πρακτορείο Agnes Publicidad ανέθεσε αρχικά την καμπάνια στον Miguel Brascó, αλλά λόγω πολλών υποχρεώσεων, το ανέθεσε σε μένα. Ωστόσο η εταιρία ποτέ δεν δημοσίευσε τη συγκεκριμένη διαφημιστική καμπάνια κι έτσι τα σχέδια της Μαφάλντα έμειναν στο συρτάρι». Βέβαια έμειναν στο συρτάρι μόνο για έναν χρόνο, αφού το 1964 δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε ένα ένθετο του περιοδικού “Leoplán” και τα επόμενα 2 χρόνια περιπλανήθηκε σε εφημερίδες όπως η “Primera Plana” (στις 29 Σεπτεμβρίου η πρώτη έκδοση) και η “El Mundo”, μέχρι το 1966, τη χρονιά δηλαδή, που εκδίδεται το πρώτο βιβλίο με τη μικρή ηρωίδα. Όσον αφορά στο εξωτικό όνομά της, το πήρε από την κινηματογραφική έκδοση του μυθιστορήματος «Dar la cara», του David Viñas, όπου σε μια σκηνή εμφανίζεται ένα κοριτσάκι με αυτό το όνομα, το οποίο φάνηκε χαρούμενο στον Quino κι έτσι βάφτισε την μικρή ηρωίδα του. Οι επαναστατικές ιδέες της Μαφάλντα, παρά τα 5 της χρόνια και οι εύλογες απορίες της για την αργεντίνικη και όχι μόνο κοινωνία, ήταν που έκαναν την μικρή ηρωίδα τόσο αγαπητή σε ολόκληρο τον κόσμο. Η πολιτικοποιημένη Μαφάλντα δεν δίστασε να εκφράσει την άποψή της για σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής της όπως τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τη δολοφονία του Κένεντυ, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την καταστολή, τον Τρίτο Κόσμο, τον φεμινισμό και τη θρησκεία. Ποτέ δεν έπαψε να σχολιάζει τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα ενώ πάντα ενδιαφερόταν για τον άνθρωπο, την παγκόσμια ειρήνη και παρά την απαισιοδοξία της επαναστατούσε για όσα στραβά συμβαίνουν γύρω της . Η ίδια δεν μπορούσε ποτέ να καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονταν οι «μεγάλοι» και γι’ αυτό δεν ήθελε να γίνει σαν αυτούς. Τον Ιούνιο του 1973 ο Quino σχεδίασε την τελευταία ιστορία της Μαφάλντα, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Siete Días. Η απόφαση αυτή του Quino δεν εμπόδισε τη Μαφάλντα να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο και να γνωρίσει κι άλλες επιτυχίες. Το 1977 η μικρή Αργεντίνα, μετά από αίτημα της UNICEF, πρωταγωνιστεί στην παγκόσμια καμπάνια για τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δημιουργού της, το 1972 ο Daniel Mallo δημιουργεί μια σειρά από καρτούν βασισμένα στις ιστορίες της Μαφάλντα. Το 1981 με βάση αυτές τις ιστορίες για την τηλεόραση, δημιουργείται και ταινία.* Μετά από 10 χρόνια, στις 17 Απριλίου του 1987, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης Alfonsín, ο Quino ξανασχεδιάζει τη Μαφάλντα, αυτή τη φορά να λέει: «¡Sí a la democracia! ¡Sí a la justicia! ¡Sí a la libertad! ¡Sí a la vida!» που σημαίνει « Ναι στη δημοκρατία! Ναι στην δικαιοσύνη! Ναι στην ελευθερία! Ναι στη ζωή!». Παρά τα 50 χρόνια που έχουν περάσει από την εποχή της δημιουργίας της, η Μαφάλντα παραμένει επίκαιρη καταφέρνοντας να βάλει πολιτικές αιχμές και παρά τα 5 της να δείχνει ωριμότερη και πιο πολιτικοποιημένη κι από τους ίδιους της τους γονείς. Ο Quino κατάφερε μέσα από την παιδική αθωότητα και την σπιρτάδα της Μαφάλντα να προβληματίσει τους αναγνώστες της για τις συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή του 1960-70 τόσο στην Αργεντινή και γενικότερα στην Λατινική Αμερική, όσο και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μέχρι στιγμής, τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να «πουλάνε». Όσα χρόνια και να περάσουν, η μικρή ηρωίδα θα συνεχίζει να μας γοητεύει με την εξυπνάδα της και την αγωνία της για έναν κόσμο διαφορετικό, χωρίς διακρίσεις και ανισότητες… *όσοι από εσάς έχετε και γνώσεις ισπανικών μπορείτε να δείτε ολόκληρη την ταινία εδώ: [media]https://youtu.be/gA8ZJhTPh8o[/media] Πηγή
  8. «Παιδιά τι παίζετε; Την κυβέρνηση. Ωραία μην κάνετε φασαρία όμως. Μην ανησυχείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα». Μαφάλντα, η 6χρονη επαναστάτρια που έλεγε μεγάλες αλήθειες και έπεσε θύμα πολιτικών διώξεων... «Μήπως τελικά αυτή η σύγχρονη ζωή είναι πιο πολύ σύγχρονη και λιγότερο ζωή;» Μια από τις πιο εύστοχες ατάκες της Μαφάλντα, της εξάχρονης ηρωίδας κόμικς που λάτρεψαν γενιές και γενιές κυρίως στη Λατινική Αμερική, όπου γεννήθηκε, αλλά και στην Ευρώπη. H πανέξυπνη, ανήσυχη και απαισιόδοξη Μαφάλντα είναι δημιούργημα του αργεντίνου σκιτσογράφου Joaquín Salvador Lavado, ο οποίος υπέγραφε με το ψευδώνυμο Κίνο. Αν και μόλις έξι χρόνων, η σκέψη της είναι ώριμη και ξεπερνάει πολλά μυαλά ενηλίκων. Νοιάζεται για τους συνανθρώπους της, υπερασπίζεται το δίκιο, αναρωτιέται για τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, όπως οι πόλεμοι, και θίγει με τον τρόπο της τα κακώς κείμενα της χώρας της. Κι όλα αυτά με την παιδική αφέλειά ενός εξάχρονου κοριτσιού με στρογγυλό πρόσωπο και μαύρο φουντωτό μαλλί με φιόγκο στο κεφάλι, που σιχαίνεται τη σούπα.... Ο Κίνο σκαρφίστηκε τη Μαφάλντα το 1962 για μια διαφήμιση πλυντηρίων που του ζητήθηκε, η οποία τελικά δεν εκδόθηκε ποτέ. Δύο χρόνια αργότερα ο Julián Delgado, αρχισυντάκτης του πολιτικού περιοδικού Primera Plana, πρότεινε στον Κίνο να δημοσιεύσει τη σειρά κόμικς που είχε φτιάξει, αφαιρώντας φυσικά το διαφημιστικό κομμάτι. Η πρώτη δημοσίευση έγινε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1964. Αρχικά οι ήρωες ήταν η Μαφάλντα και οι γονείς της.... Στη συνέχεια προστέθηκαν οι φίλοι της Σουσανίτα, Φελίπε, Μανολίτο, Μιγκελίτο, ο μικρός αδερφός της Γκίγιε ή Νάντο και η Λιμπερτάδ (Ελευθερία), η οποία, ουσιαστικά, ήταν ένα έμμεσο σχόλιο του Κίνο για την πολιτική κατάσταση στην Αργεντινή.... Το 1967 η Μαφάλντα εξαφανίστηκε για έξι μήνες. Η El Mundo που την φιλοξενούσε τότε στις σελίδες της, έκλεισε μετά το πραξικόπημα. Τα επόμενα χρόνια η Μαφάλντα και οι φίλοι της πέρασαν από διάφορα έντυπα και ο κύκλος της σειρας ολοκληρώθηκε το 1973.... Αργότερα, ο Κίνο εμφάνιζε τη Μαφάλντα κατά καιρούς σε ιστορίες για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο αργεντίνος δημιουργός τιμήθηκε με αρκετά βραβεία, ενώ η Μαφάλντα μεταφράστηκε σε δεκάδες γλώσσες.... Πηγή
  9. Retroplaymo

    ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΜΑΦΑΛΝΤΑ [( Clipart DVD 2010)]

    Η Μαφάλντα είναι η πασίγνωστη σε όλο τον κόσμο πρωταγωνίστρια μιας μακράς σειράς σχεδίων του Αργεντινού σκιτσογράφου Κίνο (Quino). Οι ιστορίες χαρακτηρίζονται από την "αθώα" αντίληψη της Μαφάλντας για τον κόσμο, μαζί με μια παιδική αφέλεια και περιέργεια. Συχνά αναρωτιέται και προβληματίζεται για μεγάλα προβλήματα του κόσμου όπως ο πόλεμος και η πείνα, άλλες φορές ειρωνεύεται κοινωνικά προβλήματα και συχνά απλά προσπαθεί να βρει τρόπο να αποφύγει να φάει την σούπα που τόσο σιχαίνεται και συνεχώς φτιάχνει η μητέρα της. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τα παιδιά την ζωή, που καμία φορά φέρνει σε δύσκολη θέση τους...μεγάλους. Η Μαφάλντα υπήρξε πολύ δημοφιλής φιγούρα για μεγάλους και μικρούς στη Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη. Έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες εκδόσεις κόμικς και τουλάχιστον 2 ταινίες κινουμενών σχεδίων. Σκηνοθεσία: Juan Padro Παραγωγή: DG Producciones Παραγωγή για την Ελλάδα: Clipartfilms Προσαρμοσμένο από το γραφικό έργο: "Mafalda" (1964) Joaquin Salvador Lavado - Quino Διάρκεια: 57 λεπτά Εξωφυλλο/Οπισθοφυλλο DVD Το DVD Screenshot απο το menu Ενοτητες
  10. leonidio

    Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚ

    Τιμή: 14 ευρώ Ένα πρόσφατο και ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με τα κόμικς, που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα. Η συγγραφέας (την οποία έχω την ευχαρίστηση να γνωρίζω [έστω και λίγο] και προσωπικά, χωρίς να ξέρω ότι τα κόμικς περιλαμβάνονται στα άμεσα ενδιαφέροντά της), καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο νομό Κορινθίας και κάτοχος μεταπτυχιακού στη Δημιουργική Γραφή, ασχολείται με το πώς οι μικροί σε ηλικία ήρωες του Quino, του Charles Sculz και του Αρκά (Μαφάλντα, Τσάρλι Μπράουν και Σπουργίτι αντίστοιχα) αμφισβητούν τον κόσμο των μεγάλων. Το βιβλίο χωρίζεται σε έξι ενότητες. Στην πρώτη ("Εικονογραφήματα") παρουσιάζεται μια σύντομη επισκόπηση της ιστορίας των κόμικς, αλλά και της εκδοτικής παρουσίας τους στην Ελλάδα και γίνεται αναφορά στο χιούμορ μέσω των κόμικς, αλλά και στους μηχανισμούς του χιούμορ γενικότερα (αυτό το κομμάτι ήταν το πιο ενδιαφέρον για εμένα και θεωρώ ότι θα έπρεπε να είχε περισσότερη ανάπτυξη, τη στιγμή μάλιστα που γίνεται αναφορά σε βιβλία που δεν κυκλοφορούν στα ελληνικά και είναι και πολύ δυσεύρετα), καθώς και στη σχέση μεταξύ κόμικς και εκπαίδευσης αφενός και κόμικς και λογοκρισίας αφετέρου) Στη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη ενότητα η συγγραφέας παρουσιάζει τα Peanuts, τη Μαφάλντα και τις Χαμηλές Πτήσεις του Αρκά αντίστοιχα, δίνοντας ένα σύντομο ιστορικό των εκδόσεων και αρκετά διεξοδική παρουσίαση των κύριων και δευτερευόντων χαρακτήρων κάθε σειράς. Στην πέμπτη ενότητα η συγγραφέας επιχειρεί μια σύγκριση των τριών σειρών, όσο αφορά στα τεχνικά χαρακτηριστικά, στη γλώσσα, στο περιβάλλον, στη θεματολογία και στους χαρακτήρες. Τέλος, στην έκτη ενότητα επιχειρείται η σύνδεση και η ερμηνεία της αμφισβήτησης μέσω του αιτήματος για αγάπη και αποδοχή (άλλη μια ενότητα, που πιστεύω ότι θα ήθελε λίγο περισσότερη ανάπτυξη) Το βιβλίο κλείνει με ένα κόμικ που έφτιαξε η ίδια η συγγραφέας, τη "Μνημόνικα". Νομίζω ότι ο τίτλος και μόνο σας προδιαθέτει για το περιεχόμενο, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να σκανάρω έστω και μια σελίδα για να πάρετε μια γεύση, επειδή θα καταστραφεί το βιβλίο. Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα βιβλίο, που ενώ δεν μας λέει κάτι πραγματικά ρηξικέλευθο, διαβάζεται ευχάριστα και απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους που δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα κόμικς ή τα θεωρούν υποδεέστερη μορφή τέχνης. Η συγγραφέας προσπαθεί με απλά και κατανοητά επιχειρήματα να δείξει ότι αυτό δεν ισχύει και ότι τα κόμικς μπορούν να προσφέρουν τροφή για σκέψη και ειδικά αφορμές για αμφισβήτηση και σύγκρουση με τον κόσμο των μεγάλων και την καθεστηκυία τάξη (κάτι, που προφανώς, είναι και το κεντρικό θέμα του βιβλίου). Αξίζει να επισημανθεί, ότι υπάρχουν αρκετές αναφορές στο βιβλίο του Scott McCloud "Κατανοώντας τα κόμικς", και στο βιβλίο του Soloup "Τα ελληνικά κόμικς" ενώ η συγγραφέας αντλεί συστηματικά πληροφορίες και θεωρίες από το έργο του Μαρτινίδη (κυρίως από το Κόμικς: Τέχνη και Τεχνικές της Εικονογράφησης, αλλά και από άλλα), κάτι που καθίσταται εμφανές από τις πολλές παραπομπές στα βιβλία του - εξάλλου υπάρχουν και προσωπικές ευχαριστίες προς το Μαρτινίδη στις αρχικές σελίδες του βιβλίου. Ευτυχώς, όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η συγγραφέας έχει μελετήσει αρκετά πράγματα, τα έχει κατανοήσει και τα έχει ενσωματώσει εποικοδομητικά στο βιβλίο της. Και, ναι, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο αξίζει οπωσδήποτε μια ανάγνωση, εύχομαι να πάει καλά και ευελπιστώ σε μια δεύτερη, πιο εμπλουτισμένη έκδοση στο μέλλον.
  11. «Αθώα προπαγάνδα» Συντάκτης: Νόρα Ράλλη Γεννήθηκε μία ημέρα και πενήντα τρία χρόνια νωρίτερα από εμένα. Το θυμάμαι, γιατί πάντα η αδερφή μου, πιστή θαυμάστρια του Τεν Τεν, μου το έλεγε: «Εχετε σχεδόν την ίδια μέρα γενέθλια. Γιατί δεν τον διαβάζεις;». Γι' αυτό είναι οι μικρές αδερφές, για να σου δημιουργούν ενοχικά σύνδρομα. Λες και δεν μας φτάναν οι γονείς και οι δάσκαλοι. Ωστόσο, δεν κατόρθωσα ποτέ μου να τον δω με καλό μάτι. Κάτι με χάλαγε. Εχει, όμως, ο καιρός γυρίσματα. Κι εκεί, γύρω στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, ανακάλυψα τον τρόπο να κάνω κι εγώ, με τη σειρά μου, εντελώς χαιρέκακα, να αισθανθεί άσχημα η μικρή μου αδερφή που διάβαζε τον Βέλγο ήρωα (κόμικς) μετά μανίας. Γι' αυτό είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια, για να σου δημιουργούν ενοχικά σύνδρομα. Λες και δε μας φτάναν οι γονείς και οι δάσκαλοι. Γιατί μπορεί ο Τεν Τεν να έχει γίνει ένα από τα βελγικά σύμβολα (μέχρι και σε ασημένιο νόμισμα των 10 ευρώ φιγουράρει η φάτσα του δημιουργού του, Ερζέ), ωστόσο άλλες οι πραγματικές βουλές του δημιουργού του και άλλες οι προθέσεις του ήρωα. Το κόμικς ήταν, ειδικά στις αρχές του, ακραιφνώς ρατσιστικό έως ακροδεξιό και φυσικά τίγκα στο αποικιοκρατικό πνεύμα και τον αντικομμουνισμό. Και νά σου ο Τεν Τεν στη Σοβιετική Ρωσία, τέλη της δεκαετίας του 1920, να συναντά διεφθαρμένους και αιμοσταγείς κρατικούς λειτουργούς, να βιώνει την αφόρητη καταπίεση του πληθυσμού και την επικράτηση της «ενιαίας κομματικής γραμμής». Και νά σου, ο ψηλοτσουλουφάτος ήρωας, ως νεαρός ρεπόρτερ στο Κονγκό, αρχές της δεκαετίας του 1930, να αναπαράγει μια εικόνα στην οποία αφήνει υπονοούμενο πως θεωρεί τους Αφρικανούς ανίκανους να διαχειριστούν τις τύχες τους, χωρίς δυτική, και στη συγκεκριμένη περίπτωση βελγική, κηδεμονία. Και νά σου τον και σήμερα, να κλαίει για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στην πρωτεύουσα του Βελγίου. Το 1971, επί Αλιέντε, εκδόθηκε στη Χιλή το βιβλίο «Ντόναλντ ο απατεώνας ή η διήγηση του ιμπεριαλισμού στα παιδιά». Συγγραφείς ήταν ο Βέλγος Αρμάν Ματλάρ και ο Αργεντίνος Αριελ Ντόρφμαν. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1979, από τις εκδόσεις Υψιλον. Στη Χιλή, ωστόσο, οι δικτάτορες, ήδη από την επομένη του πραξικοπήματος το 1973, του εξασφάλισαν έναν υγρό θάνατο: τα εναπομείναντα 5.000 αντίτυπα ρίχτηκαν στη θάλασσα, στα ανοιχτά του Βαλπαραΐζο, μαζί με τους πολιτικούς αντιπάλους του νέου καθεστώτος. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε σε ελάχιστα αντίτυπα έπειτα από δικαστική διαμάχη, ενώ η αγγλική έκδοση που τυπώθηκε στο Λονδίνο κατασχέθηκε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Γιατί; Γιατί οι συγγραφείς αποδείκνυαν πώς τα συγκεκριμένα κόμικς περνάνε αβίαστα στα παιδιά τη διήγηση και τις νόρμες του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Οχι. Δεν με συγκίνησε ποτέ ο Τεν Τεν, ούτε ο Σκρουτζ. Προτιμούσα το γεροντοπαλίκαρο Αστερίξ με τον φίλο του με το χαμηλό στήθος και φυσικά την απόλυτη ηρωίδα των παιδικών, εφηβικών και ενήλικων χρόνων μου, την απίστευτη Μαφάλντα. Ούτε περίμενα τον Τεν Τεν να κλάψει, για να «γίνω κι εγώ Βέλγος». Τι να κάνουμε, όσα ενοχικά ή προβοκατόρικα ξεφουρνίζουν δεξιά και ακροδεξιά, ηλίθιοι ή απλώς σε διατεταγμένη υπηρεσία πολιτικοί, κομίστες ή δημοσιογράφοι, δεν θα μπορέσω ούτε Σαρλί να γίνω, ούτε Βέλγιο, ούτε Συρία, ούτε κι εγώ ξέρω τι άλλο. Δεν θα γίνω, γιατί δεν είμαι. Κρατάω μικρό καλάθι μπροστά σε τέτοιες δηλώσεις υποστήριξης και τεράστιο κοφίνι (γεμάτο αυγά), για όσους υποστηρίζουν πως πλέον πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον φόβο! Και ξαναγυρίζω στα παιδικά μου αναγνώσματα, να βρω παρηγοριά μαζί και θάρρος... Πάει η Μαφάλντα ένα ποτήρι νερό στον μπαμπά της, που διαβάζει στωικά εφημερίδα: «Λοιπόν, μπαμπά, σ' ακούω: Γιατί οι άνθρωποι αντί ν' αλλάζουν τις παλιές σάπιες δομές, επιμένουν να τους βάζουν υποστηρίγματα;». Πηγή Προφανώς, το άρθρο διαβάζεται σε αντίστιξη με αυτή την είδηση. Ένα άρθρο σχετικά με τον Τεν Τεν και το ρατσισμό. Και άλλο ένα.
  12. Μια διερευνητική εργασία (project) μαθητών της Α΄Λυκείου σχετική με κόμικς. Παρά τον μάλλον παραπλανητικό τίτλο, η εργασία επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στη Μαφάλντα του Quino. Το πολύ ενδιαφέρον της υπόθεσης, είναι ότι οι μαθητές προσπάθησαν και δημιούργησαν δικά τους κόμικς με ηρωίδα τη Μαφάλντα, περνώντας από το επίπεδό της απλής περιγραφής σε εκείνο της δημιουργίας. Δυστυχώς δεν αναφέρονται περαιτέρω στοιχεία (από ποιο σχολείο είναι ή πότε ακριβώς υποβλήθηκε η εργασία) Mafalda.pdf Άλλο ένα project, με θέμα τον Λούκυ Λουκ αυτή τη φορά, μπορείτε να βρείτε εδώ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.