Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'κλημης κεραμιτσοπουλος'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Indian

    ΜΠΑΝΤΙΛΙΚΙΑ

    Την 1η Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2020 κι εν μέσω πανδημίας, το περιοδικό για θέματα μοτοσυκλέτας ΜΟΤΟ, ξεκινάει να κυκλοφορεί στο τεύχος #611 μία σειρά κόμικ, υπό τον τίτλο "Μπαντιλίκια". Δημιουργοί σε αυτό το πόνημα είναι ο Λάζαρος Αλεξάκης, ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο και είναι ο μόνιμος αρθρογράφος της τελευταίας σελίδας του περιοδικού από το 2005 κι ο γνωστός κομίστας Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, που έχει αναλάβει να οπτικοποιήσει τα λόγια. Ο καιρός ωρίμασε, λοιπόν, η απήχηση που είχε στο κοινό ήταν ικανοποιητική και ήρθε η ώρα η σειρά να περάσει σε μία αυτόνομη έκδοση, με το πρώτο τεύχος της οποίας να κυκλοφορεί στα περίπτερα της χώρας στα μέσα του Δεκεμβρίου 2021. Η συγκεκριμένη σειρά στηρίζει την θεματολογία της στις απανταχούσες δίτροχες ξεμυαλίστρες, που διαθέτουν μεγάλο, φανατικό και πιστό κοινό σε όλο τον κόσμο. Μέσα στις σελίδες, ο αναγνώστης θα διασκεδάσει με δισέλιδες, μονοσέλιδες, αλλά και με έκταση σε ένα καρέ γελοιογραφίες, που αφορούν τις μοτοσυκλέτες. Το σενάριο είναι αρκετά διασκεδαστικό κι έχει αξιόλογο χιούμορ, ενώ το σχέδιο είναι φρέσκο, ενισχύει το κωμικό στοιχείο του σεναρίου και μας προσφέρει μερικές απίθανες αναπαραστάσεις μοτοσυκλετών που κυριάρχησαν στους δρόμους τις προηγούμενες δεκαετίες. Η έκδοση είναι αρκετά προσεγμένη για ένα έντυπο που κυκλοφορεί στα περίπτερα. Έχει μεγάλο μέγεθος, ενώ την κόλληση την βρήκα μία χαρά. Το χαρτί είναι γυαλιστερό, με την εκτύπωση να δίνει εντυπωσιακή απόδοση στο σχέδιο και τον χρωματισμό. Στο συνοδευτικό υλικό θα πρέπει να εντάξουμε τις βιογραφίες των δημιουργών, οι οποίες φιγουράρουν στα "αυτιά" του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου, ενώ υπάρχει κι ένα "βιογραφικό" του θρυλικού περιοδικού, στο οποίο φιλοξενήθηκε η σειρά. Επίσης, θα βρούμε κι ένα εισαγωγικό σημείωμα, όπου οι δύο δημιουργοί γελοιογραφούν...τους εαυτούς τους. Τέλος, το τεύχος έρχεται και με ένα όμορφο δωράκι, το οποίο είναι ένα κίτρινο πανί πολλαπλών χρήσεων, που μπορεί να φορεθεί σαν μαντίλι, σαν μπαντάνα ή ακόμα και σαν φουλάρι. Η σελίδα της σειράς στο Facebook
  2. Το νέο κόμικς του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου «Στρίκτλι Κομμέρσιαλ» είναι μια μαύρη κωμωδία με επίκεντρο τη μακραίωνη σχέση Τέχνης και Εκκλησίας. Θρησκεία και Τέχνη είναι έννοιες που από την αυγή του ανθρώπου προχωρούν μαζί χέρι χέρι. Γι’ αυτό και η σχέση των καλλιτεχνών με τα συστήματα που κάνουν κουμάντο στις θρησκείες και πλουτίζουν από αυτές, τις Εκκλησίες, ήταν πάντα πολύπλοκη και ταραγμένη. Πόσα έργα της δυτικής τέχνης δεν απεικονίζουν σκηνές της Βίβλου όντας παραγγελίες από την Καθολική Εκκλησία; Και πόσοι καλλιτέχνες δεν έπεσαν στην ανάγκη της εκκλησιαστικής παραγγελίας μόνο και μόνο για να μη μείνουν στον δρόμο; Σε αυτήν την ανάγκη πέφτουν και οι δύο ήρωες του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου στο νέο του κόμικς «Στρίκτλι Κομμέρσιαλ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ένατη Διάσταση. Δύο παλιοί ήρωες του δημιουργού, ο σκιτσογράφος Αναγνώστης Παλάμπρας και ο φίλος του Κορνήλης, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τις αφραγκίες τους. Ο πρώτος, απολυμένος για τα σκίτσα του από τη συντηρητική εφημερίδα όπου δούλευε, συλλαμβάνει την κομπίνα: τη δημιουργία ενός χριστιανικού κόμικς χάρη στο οποίο, με την πρόφαση της προσέλκυσης των νέων στην εκκλησία, οι δύο ήρωες θα λύσουν το οικονομικό τους από τα πορτοφόλια των θρησκευόμενων. Η ιδέα προχωράει και το κόμικς τους «Πεθαίνω για Σένα» διανέμεται στην τοπική ενορία από τον πατέρα Ευτράφιο. Τα πράγματα πηγαίνουν καλά, αλλά για πόσο ακόμα; Τι θα συμβεί αν ο αμφιβόλου ηθικής ευτραφής παπα-Ευτράφιος αποφασίσει να βάλει βαθύτερα το χέρι του στη δημιουργία των δύο πρωταγωνιστών; Ο Κλήμης, εδώ και 5 χρόνια καταξιωμένος δημιουργός στον χώρο των κόμικς («Αγιαχουάσκα», «Δουλειά στα Καπάκια», «Μίκα και Βάλκα», «Μπαντιλίκια» – οι δύο τελευταίοι τίτλοι σε σενάρια Λάζαρου Αλεξάκη), μας δίνει μια νέα χιουμοριστική και χορταστική ιστορία. Ακολουθώντας τον κανόνα του να σατιρίζει τους ισχυρούς, τα ιερά και τα όσια σε συνδυασμό με ζωντανό, καθημερινό διάλογο, χτίζει μια ιστορία που θα μπορούσε πράγματι να έχει συμβεί. Το ασπρόμαυρο καρτουνίστικο σκίτσο του, ένα αριστοτεχνικό κράμα των Γαλλοβέλγων μετρ των κόμικς, Uderzo, Franquin, Bar2 αλλά και του Mordillo, αποτυπώνει κατάλληλα την κωμικότητα της ιστορίας. Έτσι, παρότι τιτλοφορείται ως «strictly commercial» – κλείνοντας το μάτι στο ομότιτλο άλμπουμ του Φρανκ Ζάππα –, το ίδιο το κόμικς είναι το αντίθετο από «αυστηρώς εμπορικό»: είναι μια κωμική κατακραυγή ενάντια στην εμπορικότητα, ενάντια στη Μονόπολη της επιβίωσης των φτωχοδιάβολων που δεν έχουν τίποτα και της Εκκλησίας-Μαφίας που εδώ και αιώνες έχει χτίσει σε όλα τα κουτάκια. 📌 Το κόμικς «Στρίκτλι Κομμέρσιαλ» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Ένατη Διάσταση. Και το σχετικό link...
  3. Indian

    ΜΙΚΑ & ΒΑΛΚΑ

    Ο Μίκα, ένα μικρό παιδί, έχει αναγκαστεί από την μοίρα κι από την αναλγησία των πολιτικών, να αφήσει την χώρα του και να μεταναστεύσει στην Ακαταλαβούπολη, μία πόλη, που έχει μεγάλες ομοιότητες με την Αθήνα (δυστυχώς) κι όπως είναι φυσικό γνωρίζει την κοινωνική αποξένωση και περιθωριοποίηση. Μόνος του, χωρίς γονείς και με μόνη του συντροφιά τον σκύλο του τον Βάλκα, θα γνωριστεί με τον Φειδία, έναν καλλιτέχνη του δρόμου, ο οποίος θα τον βοηθήσει να πάρει κάποιες απαντήσεις στα διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα κι ανησυχίες που τον ταλανίζουν και θα του μάθει, με έναν αισιόδοξο τρόπο, το τι χρειάζεται για να επιβιώσει ένας παρίας, σε μία αφιλόξενη και δυστοπική πόλη. Το κόμικ αυτό, λοιπόν, μας έρχεται δια χειρός Λάζαρου Αλεξάκη, ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο και Κλήμη Κεραμιτσόπουλου που έχει αναλάβει την οπτική αποτύπωσή του. Αμφότεροι οι δημιουργοί με το παρόν πόνημά τους επιχειρούν ν΄ αποτυπώσουν με χιουμοριστικό (??) τρόπο τα κακώς κείμενα που διέπουν την εποχή μας, όσον αφορά το μεταναστευτικό, αλλά παράλληλα να δώσουν τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Και πιστεύω ότι το πετυχαίνουν όχι απλά στην εντέλεια, αλλά ακόμα περισσότερο. Ο χαρακτήρας του Μίκα, ενός παιδιού ορφανού, είναι ο ορισμός της εγκατάλειψης και της δυστυχίας, την ίδια ώρα που ο Φειδίας, σαν άλλος φιλόσοφος του δρόμου, προσπαθεί να του δώσει τα εφόδια για την νέα (κι επώδυνη) πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει από εδώ και στο εξής. Μέσα από τα ολοσέλιδα στριπ βγαίνουν μεγάλες αλήθειες στην επιφάνεια για τον τρόπο που η πλειοψηφία του κόσμου αντιδρά με τους ανθρώπους που δεν έχουν την “πολυτέλεια” μίας πατρίδας και μίας αξιοπρεπούς διαβίωσης κι όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι αλήθειες αυτές… πονάνε… Κάθε μικρή ιστορία που πραγματεύονται οι σελίδες, είναι εξαιρετική, καμία δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους και στο τέλος πιστεύω ότι θα κάνει τον αναγνώστη να αφήσει το κόμικ με μία γλυκιά θλίψη. Προσωπικά το “Μίκα & Βάλκα” το βρήκα ένα εξαιρετικό κόμικ για την θεματολογία του και για τον τρόπο που την παραθέτει, ενώ υπήρχαν και κάποια καρέ (που αν και σαραντάρης πλέον), λόγω του πρόσφατου χαμού των γονιών μου, μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ομολογώ ότι είχε ΠΟΛΛΑ χρόνια να με επηρεάσει συναισθηματικά ένα κόμικ σε τέτοιο βαθμό. Πολλά μπράβο στους δημιουργούς. Εννοείται ότι προτείνεται σε όλους τους φιλελεύθερους κι ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν. Αυτό δεν κάνουν, άλλωστε? Ο εικαστικός τομέας φέρει την υπογραφή του έμπειρου κομίστα Κλήμη, επομένως ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα απολαύσουμε ένα αξιόλογο σχέδιο, όπως κι έγινε. Όλα τα καρέ χαρακτηρίζονται από μεγάλη πλαστικότητα κινήσεων, ενώ αποτυπώνονται αριστοτεχνικά τα συναισθήματα του μικρού μας πρωταγωνιστή (τρόμος, ευχαρίστηση, απορία, θλίψη). Οι γραμμές του είναι καθαρές και οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου, δένουν άψογα με το σχέδιο. Εντυπωσιασμένος έμεινα κι από το μελάνωμα. Συμπερασματικά, λοιπόν, έχουμε ένα άρτιο δέσιμο σεναρίου και σχεδίου! Η έκδοση είναι λιτή, αλλά συμπαθητική. Το φορμάτ της είναι στενόμακρο και το λευκό χρώμα επικρατεί κατά κόρον στο εξώφυλλο, με μοναδική εξαίρεση ένα κόκκινο μπαλόνι, που κι αυτό έχει τον συμβολισμό του. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο τα social media του κόμικ και των δημιουργών, που βρίσκονται στο οπισθόφυλλο. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους. Το “Μίκα & Βάλκα” στο Facebook Ο Λάζαρος Αλεξάκης στο Facebook Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook
  4. Μια εικόνα, 278 λέξεις Ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα. Μπορεί να είναι λίγο καθυστερημένη η αναφορά, καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να εκθειάσεις μια πολύ καλή δουλειά. Και το «Μίκα και Βάλκα», αυτοέκδοση σε σενάριο του Λάζαρου και σχέδια του Κλήμη, είναι πράγματι μια πολύ καλή δουλειά! Από κάθε άποψη. Πρωταγωνιστής είναι ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα, αναζητώντας ζεστασιά, τροφή, μια προσωρινή κρυψώνα μα πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη επαφή. Αλλά δυστυχώς είναι ανεπιθύμητος παντού. Όλοι τον διώχνουν από πεζοδρόμια, εισόδους κτιρίων και μαγαζιών, βιτρίνες. Εκτός από έναν άλλον άστεγο, τον Φειδία, καλλιτέχνη του δρόμου και μόνο άνθρωπο που έχει τον χρόνο, τη διάθεση και την ανθρωπιά να πει δυο κουβέντες με ένα παιδί και να του προσφέρει λίγη αγάπη. Με ένα τέτοιο θέμα, το «Μίκα και Βάλκα» ακούγεται δραματικό, «βαρύ κι ασήκωτο» αλλά δεν είναι. Μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά και τις επικίνδυνες περιπλανήσεις του μικρού αγοριού σε μια εχθρική πόλη, με τους χρυσαυγίτες να απειλούν και τους «καθωσπρέπει» πολίτες να ξεσπούν εναντίον των «λαθρομεταναστών», υπάρχουν και αχτίδες αισιοδοξίας: ένα κόκκινο μπαλόνι, μια κουβέρτα που την πήρε ο αέρας, λίγοι πεταμένοι μαρκαδόροι, οι χαρούμενες φωνές από άλλα παιδιά. Με τις έξυπνες ατάκες του Λάζαρου και τα γλυκύτατα και τρυφερά σχέδια του Κλήμη, το «Μίκα και Βάλκα» είναι ένα ευχάριστο και απαραίτητο, χωρίς διδακτισμούς, μάθημα προς όσους στρέφουν το βλέμμα από αυτά τα παιδιά. Με μικρές δόσεις απελευθερωτικού χιούμορ και ορισμένες σπαρακτικές σκηνές. Όπως αυτή με τον μικρό Μίκα, κοιμισμένο σε ένα παγκάκι, να δέχεται απαλά στο κεφάλι του ένα φθινοπωρινό φύλλο που τον ξυπνά. Για να ανοίξει αυτός τα μάτια του και να ψιθυρίσει: «Μαμά...;»
  5. Μία μεγάλη και πικρή αλήθεια έρχεται να τονίσει στο κοινό του ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος με το νέο του πόνημα που φέρει τον ευφάνταστο τίτλο: “Δουλειά στα καπάκια: Ένα αντικαπιταλιστικόμικ χωρίς στρογγυλέματα”. Ο ταλαντούχος κομίστας θα μας μιλήσει για τα απάνθρωπα ωράρια και τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες δουλεύουν πολλοί εργαζόμενοι στο τομέα της μαζικής παραγωγής και των απρόσωπων εργοστασίων, που ζητούν μόνο ασταμάτητη απασχόληση, με το ελάχιστο έξοδο. Σε αυτούς τους εργάτες αφιερώνεται και το συγκεκριμένο κόμικ. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ένας ανειδίκευτος εργάτης, που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πλαστικών μπουκαλιών, ο οποίος έχει σπουδάσει στο εξωτερικό και διετέλεσε και πρώην ελεύθερος επαγγελματίας, πριν οι συνθήκες που όλοι βιώσαμε (κι εξακολουθούμε να βιώνουμε) τα προηγούμενα χρόνια τον αναγκάσουν να χτυπήσει την πόρτα του. Ο συγκεκριμένος εργάτης, αν και λίγες μόνο ημέρες στο πόστο του, θα συνειδητοποιήσει πόσο σκληρή κι απάνθρωπη είναι η συγκεκριμένη δουλειά, μιας και δεν προλαβαίνει να βρει ούτε δύο λεπτά να πάρει μία ανάσα (μέσα στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού ), καθώς η βάρδια έχει λίγα άτομα και οι εργασίες που πρέπει να γίνουν είναι πάμπολλες, από την στιγμή που τα μηχανήματα στην γραμμή παραγωγής δεν σταματούν καθόλου ν’ απαιτούν την προσοχή τους. Απηυδισμένος από την όλη κατάσταση, θ΄ αποφασίσει να μιλήσει με τον Διευθυντή του εργοστασίου και μάλιστα εκ μέρους μίας μεγάλης μερίδας συναδέλφων του. Θα καταφέρει, άραγε, να κερδίσει έστω και το ελάχιστο και στοιχειώδες που θα τους διευκολύνει στην απασχόλησή τους ή θα μιλήσει εις ώτα μη ακουόντων? Η αλήθεια είναι ότι ο Κλήμης ποτέ δεν μας απογοητεύει και είναι από τους λίγους δημιουργούς που έχουν ένα σταθερό (ίσως κι αυξανόμενο) αναγνωστικό κοινό. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει το ταλέντο του, τόσο στην εμπνευσμένη συγγραφή, όσο και στο καλαίσθητο σχέδιό του. Έτσι και το παρόν πόνημα, με άφησε ικανοποιημένο κι ας στηρίζεται σε μία θεματολογία, που είναι άκρως θλιβερή για όποιον την έχει ζήσει ή έχει την ελάχιστη συνείδηση. Ο δημιουργός παρουσιάζει μέσα στο εργοστάσιο, αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία με βασικότερο από όλα την κλειστή κοινωνία που υπάρχει σε τέτοια μέρη. Θα βρούμε, λοιπόν, άτομα που κάνουν τον χαβαλέ του, άτομα που είναι πιο σοβαρά, τσαντίλες, τα κλασικά λαμόγια και τους επονομαζόμενους “γλείφτες”, καθώς επίσης και τους “κουρασμένους” τύπους, που έχουν περάσει όλη τους την ζωή δίπλα στις μηχανές. Στο αντίποδα με τις συνθήκες εργασίας, θα δούμε τον Προϊστάμενο να κάθεται αναπαυτικά μπροστά από ένα υπολογιστή και με το air condition στο φουλ, να του παρέχει την ανάσα δροσιάς, που τόσο πολύ επιζητούν οι κάθιδροι εργαζόμενοι στην παραγωγή. (emoji βεντάλιας) Κι ενώ σίγουρα έρχονται στιγμές που συμπονούμε τον πρωταγωνιστή γι’ αυτά που τραβάει, ο Κλήμης φροντίζει να δώσει μερικά στοιχεία ποιοτικού χιούμορ (στα οποία στηρίζονται, κατά κύριο λόγο μερικοί διάλογοι), οι οποίοι μας φέρνουν ένα ενοχικό χαμόγελο στα χείλη. Το φινάλε, μπορεί να βγάζει ένα έντονο κωμικό στοιχείο, σίγουρα, όμως, δεν θα το χαρακτηρίζαμε ευτυχές, ακόμα μία απόδειξη ενός ρεαλιστικού κόσμου. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που αξίζει να διαβαστεί, όχι μόνο από τους υποστηρικτές του δημιουργού, αλλά κι από όλους όσοι συντάσσονται με το δίκιο του εργαζομένου. Όπως μας αποκαλύπτει, άλλωστε κι ο ίδιος ο Κλήμης, το παρόν κόμικ στηρίζεται αποκλειστικά σε πραγματικά γεγονότα και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του. Αυτό που μένει να εξακριβώσουμε είναι για το αν μιλάει εξ’ ονόματός του ή αν ήταν αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας. Ο εικαστικός τομέας με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Το σχέδιο του Κλήμη είναι χαρακτηριστικό και δίνει ακόμα και μόνο του το απαραίτητο χιουμοριστικό υλικό που είναι απαραίτητο για ένα κόμικ. Βρίθει λεπτομερειών, που δίνουν ένα ρεαλιστικό νόημα στην κίνηση και την πλαστικότητα των χαρακτήρων και το στυλ που έχει υιοθετηθεί (αν και φοβάμαι ότι θα με κατηγορήσετε για ιεροσυλία ) προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τις σχεδιαστικές μανιέρες που υπάρχουν στα Αστερίξ και Ιζνογκούντ. Όσον αφορά το χρώμα, αυτό είναι μουντό και στηρίζεται στους τόνους του γκρι. Αν και θα περίμενα να με πειράξει, εντούτοις δεν το έκανε. Η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα συνέβαλε στην οπτική αποτύπωση του θλιβερού κλίματος που υπάρχει στο εργοστάσιο. Πολλά μπράβο, λοιπόν, και σε αυτόν τον τομέα. Η έκδοση δεν προέρχεται από κάποιον εκδοτικό οίκο, αλλά μας έρχεται με την μορφή αυτοέκδοσης, αρκετά ποιοτικής, θα συμπλήρωνα. Το χαρτί που χρησιμοποιήθηκε είναι ματ κι αρκετά παχύ, ενώ το δέσιμό του έχει γίνει με την καθιερωμένη καρφίτσα. Στο συνοδευτικό υλικό θα βρούμε έναν πρόλογο του δημιουργού, στον οποίο αφιερώνει το πόνημά του στους απανταχού εργάτες που “συμπάσχουν” και στην συνέχεια θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε ένα πρωτότυπο μονοσέλιδο (για κόμικ), στο οποίο ο Κλήμης θα μας χαρίσει (σχετικά αναλυτικά) ένα επεξηγηματικό διάγραμμα με τα στάδια παραγωγής πλαστικών μπουκαλιών και καπακιών, το οποίο καταλήγει με μία εξομολόγηση, που με έκανε να σκάσω από τα γέλια. Δεν την αναφέρω για να μην χαλάσω το mood. Τέλος, θα πρέπει να τονίσουμε ότι το παρόν κόμικ απευθύνεται σε άτομα άνω των 18 ετών (όπως πολύ σωστά αναφέρεται και στο εξώφυλλο), καθώς χρησιμοποιείται αγοραία γλώσσα, που συνήθως ομιλείται σε ανδροκρατούμενους εργασιακούς χώρους. Και σαν τελευταία πληροφορία, να πούμε ότι η ιδέα για την “Δουλειά στα καπάκια” συνελήφθη το 2021 (από γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι της συγκεκριμένης χρονιάς), ενώ δημιουργήθηκε και βρήκε τον δρόμο για το τυπογραφείο το σωτήριον έτος 2022. Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook
  6. germanicus

    ΚΑΡΑΝΤΙΝΙΕΡΟΙ

    Ένα 32σέλιδο κομιξάκι που έφτιαξε ο από πάνω κατά τη διάρκεια της καραντίνας της Άνοιξης του 2020 200 τεμάχια εάν καταλαβαίνω καλά από μια εσωτερική αρίθμηση (είμαι ο περήφανος κάτοχος του 13 ). Η θεματολογία νομίζω πως είναι προφανής Όλα τα στριπάκια είναι βγαλμένα μέσα από τη ζωή. Όλα! Με τους ήρωες που γνωρίσαμε στις (Α)διάφορες ιστορίες του Αναγνώστη Παλάμπρα το οποίο θυμίζω πως έχει φτάσει τις 3 εκδόσεις (μπορεί να μιλάμε για μικρά τιράζ, αλλά κάθε είδος κόμικ βγαίνει σε τόσα κομμάτια όσα φαντάζεται κανείς ότι χρειάζονται, κρίνοντας από το τι κόμικ είναι, τι προώθηση έχει, τι κοινό, κ.ο.κ.) Μου άρεσε όπως μου αρέσουν όλα του Κεραμιτσόπουλου. Γι'αυτό και με το που έμαθα χθες πως έφτασαν κομμάτια στην Αθήνα, πήγα σήμερα μέχρι το comistrip (εκεί θα βρείτε πράμα αυτή τη στιγμή οι του κλεινού άστεος) για να τσιμπήσω για την πάρτυ μου Εκεί που έχω καταλήξει για τον συγκεκριμένο δημιουργό είναι ότι μου θυμίζει πάρα πολύ τη γλύκα που έχει το υλικό του Στάθη. Γλυκύτατη πένα τόσο στο σχέδιο όσο και στο σενάριο. Να παρακολουθείτε τη δουλειά του στο φβ, αξίζει τον κόπο
  7. 4ο LA Comics Festival: Μέλανδρος Γκανάς, Σταύρος Κιουτσιούκης, Michelle and Babbies, Κλήμης Κεραμιτσόπουλος και Θωμάς Κεφαλάς μιλούν στην ATHENS VOICE. Tι L.A., τι LArissa Comic Festival; Πολύχρωμοι άνθρωποι με κέφι και δημιουργικότητα έξω από ένα μουσείο πολιτιστικής κληρονομιάς για την Λάρισα. Πολλά σκίτσα και γελοιογραφίες με φαντασία, γέλια, παρέες που γίνονται ένα, χορός, αράγματα με μπύρες και σουβλάκια βλέποντας rap lives, και κυρίως συζητήσεις περί έρωτα, αληθινής τέχνης και ότι άλλο είναι ταμπού παίρνουν σάρκα και οστά σε ένα φεστιβάλ. «Μια βδομάδα μαζευόμαστε καλλιτέχνες και δείχνουμε τη δουλειά μας, βάφουμε τους τοίχους, ακούμε και χορεύουμε σε μουσικές από άλλους φίλους που μας τιμάνε και έρχονται στον ζεστό κάμπο της Λάρισας. Αγκαλιές, χαμόγελα και κόμικς. Γενικά είναι σα να γιορτάζουμε κάτι. Δε μας νοιάζει τι, μας αρκεί που γιορτάζουμε» ήταν τα πρώτα λόγια του Μέλανδρου Γκανά, διοργανωτή του 4ου LA Comics Festival, όταν τον ρώτησα τι σημαίνει γι αυτόν το φετινό φεστιβάλ. 60 Καλλιτέχνες Κόμικς-Artist Alley, 30 Local Artists, 30 Illustrators και μαθητές του Project Ιππόκαμπος, εκθέσεις κόμικς, εικονογράφησης κι γελοιογραφίας, εργαστήρια, bazaar, graffiti, skate events, ένα αγροτικό “spooky” διόραμα, lives, προβολές, σχετικές ομιλίες στα panel του φεστιβάλ και πολλές εκπλήξεις θα ζωντανέψουν στον Μύλο του Παππά στις 23-29 Μαΐου σε ένα στολισμένο προαύλιο χώρο που διοργανώνει η Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Επιστημών του Δήμου Λαρισαίων, σε συνεργασία με το Project Ιππόκαμπος και τον Σύλλογο Κόμικς και Τεχνών “ΕΤουΚου”. Το πρώτο LA Comic Festival έγινε το 2019 και είναι το μόνο φεστιβάλ με comics που δεν έχασε καμία χρονιά μέχρι και σήμερα – ούτε άλλωστε και εγώ. «Κάθε χρόνο έχουμε στιγμές που μένουν. Φίλοι που έρχονται από μακριά, όπως φέτος ο Λευτέρης Γιακουμάκης που μας έρχεται από την Ισλανδία. Έχουμε εθελοντές που έρχονται από την Κρήτη, έχουμε φίλους που κλείνουν τα γραφεία τους και παίρνουν άδεια από τις δουλειές τους για να είναι μία βδομάδα εδώ. Για μένα αυτά είναι τα συγκινητικά. Το παράπονο μας μία ζωή, ήταν πως έπρεπε να γίνονται μεγάλα πράγματα έξω από το “κέντρο” και να τα υποστηρίζουν όλοι. Εγώ πλέον θα πω πως νιώθω τυχερός που έχουμε φίλους που μας στήριξαν και συνεχίζουν να μας στηρίζουν». Eρωτικές ιστορίες του κάμπου από τον Σταύρο Κιουτσιούκη Ο Σταύρος Κιουτσιούκης είναι επαγγελματίας δημιουργός κόμικς και ελαφρού ρεπερτορίου. Η προσωπική του επωδός είναι «φτηνή τέχνη για τις μάζες». «Με βοηθάει να κάνω λαϊκά κόμικς για τα μικρά ερωτικά μας μυστικά, που τελικά είναι κι αυτά τόσο υψηλές έννοιες» λέει. Η τέχνη του αφορά κυρίως τον έρωτα και την απελευθέρωση, την κατάρριψη των ταμπού και μικρές επαναστάσεις γύρω από την σεξουαλικότητα. «Δεν υπάρχει συνταγή για την τέχνη ώστε να υπάρχουν και χρόνοι. Αλλά συνήθως λέω ώρες, για να χρεώνω περισσότερο (γέλια)». O Σταύρος Κιουτσιούκης Ξεκίνησε από την παιδική ηλικία σχεδιάζοντας παντού και φυσικά διαβάζοντας κόμικς διαρκώς. Μέσα στα χρόνια και ιδιαίτερα στα φοιτητικά, γνώρισε κι άλλους ανθρώπους με παρόμοιες ανησυχίες, που μέσω της τριβής τον οδήγησαν στον δρόμο που είναι σήμερα. Συζητώντας για την φετινή συμμετοχή του στο Φεστιβάλ ο Σταύρος αποκρίνεται: «Θεωρώ ότι έχει μια διαφορετική πιο φιλική προς τους νέους δημιουργούς προσέγγιση και μου αρέσει πάντα να είμαι κοντά στο νέο αίμα – ως βαμπίρ. Μια ευκαιρία για γιορτή σε μια πόλη που αποκτά σταδιακά την δική της τοπική σκηνή, αλλά και το δικό της φανατικό κοινό χάριν στις συντονισμένες προσπάθειες των Εκδόσεων του Κάμπου. Συμμετέχω ανελλιπώς από το πρώτο και δεν ξεχωρίζω κάποια στιγμή ή ιστορία, αλλά την συνολική αίσθηση μιας πολύ φιλόξενης διοργάνωσης. Φέτος συμμετέχω μόνο ως εκθέτης στο bazaar με εκδόσεις μου και όχι στο εκθεσιακό κομμάτι. Είναι τεράστια τιμή η αγάπη του κοινού, γιατί ουσιαστικά ως καλλιτέχνης παράγω εικόνες των σκέψεων και των επιθυμιών μου. Το να τις δέχεται ως δικές του ο κόσμος είναι μια πολύ γλυκιά συνύπαρξη». Σκίτσο του Σταύρου Κιουτσιούκη Όταν τον ρωτάω για μια δύσκολη στιγμή που αποτυπώνεται στα comics του η απάντηση του είναι γι ακόμη μια φορά ατακαδόρικη: «Επειδή κάνω ερωτικά κόμικς, φαντάζεστε πως είναι δύσκολο να αποκαλύψω ποια δύσκολη προσωπική στιγμή μου αποτυπώνεται στα κόμικς μου». Σκίτσο του Σταύρου Κιουτσιούκη Michelle and Babbies, μητέρα και γιος ενώνονται δυναμικά για το Φεστιβάλ Η Michelle και ο Βabbies Μια από τις συμμετοχές στο φετινό φεστιβάλ είναι οικογενειακή υπόθεση – μάνα ακούς, την επόμενη φορά θα σε βάζω να γράψεις –. Η Michelle Gerber είναι καλλιτέχνης από τη Νότια Αφρική αλλά ζει στην Ελλάδα εδώ και 20 χρόνια, illustrator, δημιουργός μαριονέτων και παιδικών βιβλίων. Ο γιος της Babbies σπουδάζει ξυλογλυπτική στην Καλαμπάκα. Το σίγουρο είναι ότι δεν είχαν πάντα τις πιο εύκολες σχέσεις αφού τα πράγματα μπορεί να γίνουν αρκετά έντονα ανάμεσα σε μητέρα και γιο, ωστόσο η αμοιβαία αγάπη για την τέχνη και τη φύση είναι αυτό που τους έδεσε καλλιτεχνικά παρά τις διαφορετικές ηλικίες και καλλιτεχνικές ιδιοσυγκρασίες. Υποστηρίζουν πολύ ο ένας τον άλλον και συζητούν αναλυτικά όλα τα έργα τους ενώ μότο τους είναι «Η τέχνη είναι μια μορφή βαθύ διαλογισμού όταν το μυαλό σωπαίνει». «Ως μωρό ο Μπάμπης μπορούσε να κρατάει ένα πινέλο πριν προλάβει να μπουσουλήσει, και όπου κι αν πάει είχε πάντα μαζί του σπρέι για γκράφιτι. Ήταν μεγάλος φαν των κόμικς από μικρή ηλικία» λέει η Michelle. Πίνακας "La Bruja" της Michelle © Michelle Η «μητέρα του Φεστιβάλ» εκθέτει μια σειρά fantasy art εμπνευσμένα από the divine feminine and mother nature γιατί νιώθει ότι ολόκληρος ο πλανήτης έχει απόλυτη ανάγκη από ιερή γυναικεία ενέργεια για να αντιμετωπίσει τις καταστροφικές δυνάμεις της πατριαρχικής κοινωνίας ενώ ο Βabbies λατρεύει τα κρανία, τα οστά και αποφάσισε να δημιουργήσει τέχνη με παλιές ακτινογραφίες. Για την Michelle το «La Bruja», ένα έργο φαντασίας που απεικονίζει την ομορφιά της αρχαίας γυναικείας σοφίας με τη μορφή μιας μάγισσας και των δύο κορακιών της είναι το έργο της που ξεχωρίζει, ενώ για τον Babbie το δημιούργημα το οποίο ξεχωρίζει είναι αυτό που δεν έχει δημιουργήσει ακόμα. «Η τέχνη είναι ένας τρόπος έκφρασης που θεωρώ πως όλοι μας θα πρέπει να ασκούμε. Όσον αφορά τα δικά μου δημιουργήματα είναι ένα ξέσπασμα, μια διαφυγή από τις καθημερινές σκέψεις». Νεκροκεφαλή, μεταποίηση παλιών ακτινογραφιών σε τέχνη © Babbies Κάτι που θα τους μείνει αξέχαστο… «Πέρυσι το τοπικό μας κουκλοθέατρο συμμετείχε σε ένα διεθνές κίνητρο για την ευαισθητοποίηση σχετικά με την προσφυγική κρίση και την παιδική παρέλαση με την μαριονέτα "Αμάλ". Αυτό το γεγονός συνέβη την ίδια μέρα με το Φεστιβάλ κόμικς και άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και παιδιά, δέχθηκαν επίθεση από χριστιανούς εξτρεμιστές που έριξαν αγιασμό πάνω τους, και πέτρες. Η παρέλαση με τη γιγάντια μαριονέτα έπρεπε να καταλήξει στο Mύλο του Παπά, την εκδήλωση όπου διεξάγεται κάθε χρόνο το Φεστιβάλ κόμικς. Την ημέρα αυτή τα συναισθήματα ήταν στα ύψη και επικράτησε πολύ χάος με την αστυνομία και τους διαδηλωτές να συγκρούονται. Δεν είχε να κάνει με τους θαμώνες του φεστιβάλ αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα αλληλεγγύης που ένιωσα όταν οι καλλιτέχνες έφυγαν από τους πάγκους τους σε μια προσπάθεια να έρθουν να βοηθήσουν. Το Φεστιβάλ είναι ένας χώρος χωρίς επίκριση, όπου όλοι γίνονται αποδεκτοί όπως ακριβώς είναι και ο εξτρεμισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και η ομοφοβία δεν είναι δεκτοί με κανέναν τρόπο» τονίζει η Michelle. Ιστορίες του κάμπου από τον Κλήμη που τον εμπνέει η ανθρώπινη βλακεία «Ο καθένας έχει τις δικές του. Οι δικές μου ιστορίες από τον κάμπο πάντα είχαν σημαντικό ρόλο σε ότι και να έκανα καλλιτεχνικά. Πάντα μου άρεσε να τις κάνω posters ή comics. Φέτος έβαλα αυτή τη θεματική για να δω τις Ιστορίες που έχουν να πουν και οι άλλοι για τον κάμπο». O Κλήμης Κεραμιτσόπουλος είναι αυτοδίδακτος στο σκίτσο και ασχολείται με τα κόμικς "επαγγελματικά" από το 2018. «Η κόλασή μου είναι οι άλλοι, να προκαλείς την τύχη σου, συν Αθηνά και χείρα κίνει και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα» είναι μόνο μερικά από τα μότο του. Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει γύρω στις 12 αυτοεκδόσεις και 3-4 συνεργασίες στο σενάριο, ενώ του αρέσει να κάνει τον κόσμο να σκέφτεται και το καυστικό χιούμορ με δόσεις κοινωνικής ευαισθησίας. Αυτό που τον εμπνέει είναι η κοινωνία και το παράλογο που την διέπει, η θρησκεία και κυρίως η ανθρώπινη βλακεία. Αφορμή για το πρώτο του σχέδιο ήταν το δωμάτιο της κόρης του, το 2016, ένας πίνακας του Mordillo. «Από τότε ξεκίνησε η κατρακύλα. Ακολούθησαν πολλά τέτοια, αντιγραφές και ατελείωτες ώρες παρακολούθησης tutorials στο YouTube για να μάθω κόλπα και μυστικά». O Κλήμης Κεραμιτσόπουλος Στο LA Comics Festival συμμετέχει κάθε χρόνο σκιτσάροντας τον "χάρτη" του χώρου, που είναι πάντοτε ο Μύλος του Παππά. Τα μεγάλα σχέδια μπορεί πλέον να του παίρνουν 7-10 ημέρες. «Αν σκεφτώ τις θυσίες που έκανα και τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα αναλογιζόμενος την πορεία μου στον χώρο μέχρι στιγμής, ε, όσο να πεις, ένα sense of achievement το νιώθω. Ειδικά όταν σκέφτομαι ότι όσα έχω καταφέρει τα έχω καταφέρει μόνος μου, με λίγο σπρώξιμο, με λίγο κράξιμο, με λίγη τόνωση αυτοπεποίθησης από τον Μάνο και τον Σταύρο (Κιουτσιούκη) και τελευταία από τον Λάζαρο Αλεξάκη που συνεργαζόμαστε για τα Μπαντιλίκια (old school comic με θέμα την μοτοσυκλετιστική τρέλα). Το ότι έχω βγει πολλές φορές από το σχεδιαστικό μου comfort zone είναι κάτι που με κάνει να νιώθω πως έχω την ικανότητα να καταφέρω ακόμα περισσότερα πράγματα». Κόμικ του Κλήμη Οι δυσκολίες που αποτύπωσε δημιουργικά ήταν… «Η πρώτη μου δουλειά το 2018 ήταν η αποτύπωση της απογοήτευσης που ένιωθα τότε όταν όλα στον χώρο των κόμικς του φαίνονταν βουνό. Οι Καραντινιέροι, το 2020 αφορά την πρώτη, την βαρβάτη καραντίνα που ζήσαμε και η τελευταία μου δουλειά – Δουλειά στα Καπάκια – είναι η αποτύπωση των δυσκολιών που έζησα όταν δούλεψα σε ένα εργοστάσιο στην γραμμή παραγωγής για ένα 8μηνο». Σχέδιο του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου «Στα υπόγεια τα μπαλκόνια» και ιστορίες του κάμπου από τον Θωμά Κεφαλά O Θωμάς Κεφαλάς είναι επίσης δημιουργός κόμικς. Το έργο του εμπνέεται κυρίως από την καθημερινότητα και την κοινωνική πραγματικότητα, από την οποία παίρνει στοιχεία και συνθέτει τους χαρακτήρες και τις ιστορίες του ενώ εμπεριέχει ψήγματα και στοιχεία προσωπικών βιωμάτων. Ο Θωμάς Κεφαλάς Για εκείνον το LA Comic Festival σημαίνει επιστροφή στο σπίτι. Συμμετέχει από το 1ο Φεστιβάλ οπότε έχει δει όλη την πορεία του. «Στο φεστιβάλ έρχονται μικροί και μεγάλοι, που πολλές φορές δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη και τα κόμικς, απλώς από περιέργεια. Όταν καταφέρεις να τους κερδίσεις και να δεις την έκπληξη και τον ενθουσιασμό στα πρόσωπα τους με αυτά που βλέπουν, είναι μαγεία. Ειδικά με τα έργα που προσεγγίζουν θέματα του κάμπου που γίνονται κάθε χρόνο στην κεντρική έκθεση του φεστιβάλ, δημιουργείται μια περαιτέρω σύνδεση με τον κόσμο, επειδή με τον τρόπο του κάθε δημιουργού επιτυγχάνεται μία αναφορά σε πράγματα δικά τους, που γνωρίζουν. Οπότε θα τύχει να δεις να έρχονται χαμογελαστοί μεσήλικες αγρότες, να σε διορθώνουν για τη ντοπιολαλιά ή να σου λένε ιδέες για νέα έργα». Φέτος έχει φτιάξει ένα έργο για την κεντρική έκθεση του φεστιβάλ «Ιστορίες απ’ τον Κάμπο» και πέρα από αυτό θα έχει το καινούργιο του comic «Στα υπόγεια τα μπαλκόνια», το συνεργατικό zine «ΒΑLKANOIA» που δημιούργησε με τον thePack, κάποια illustrations και κάποιες παλαιότερες δουλειές. Από τη στιγμή που θα σχηματιστεί η ιδέα στο μυαλό του μπορεί να του πάρει από μία, μιάμιση ώρα μέχρι και δυο με τρεις μέρες, αναλόγως με το πόσο ξεκάθαρη είναι η ιδέα και τι απαιτεί. Σκίτσο του Θωμά Κεφαλά Ποιο δημιούργημα σου ξεχωρίζεις και γιατί; Τον ρωτάω. «Το πρώτο μου comic "Ιστορίες από Κάτω" από τις Εκδόσεις του Κάμπου, που παρότι ήταν ακόμη άγουρο τεχνικά σηματοδότησε την είσοδο μου στο χώρο. Στο έργο που έκανα για τον Παύλο Φύσσα στα πλαίσια της έκθεσης "Βάλ’τους Χ – Ο μαύρος χάρτης της ρατσιστικής βίας στην Αθήνα" για τη βαρύτητα και την ευθύνη του εγχειρήματος. Τέλος, στο τελευταίο μου κόμικ "Στα υπόγεια τα μπαλκόνια", επειδή το θεωρώ την πιο άρτια δουλειά μου, μέχρι στιγμής, σε πλαίσιο αφήγησης». Σκίτσο του Θωμά Κεφαλά 4ο LA Comics Festival: Tι να μην χάσω από το φετινό Φεστιβάλ ή αλλιώς τα sos του κάμπου * Προβολές από το TA Festival και τον Δημήτρη Αρμενάκη (που έφτιαξε το animation «All you can eat» για την υπερκατανάλωση, εμπνευσμένο από την Αθήνα) και ίσως πει και ένα τραγούδι – Who knows? * Η ομάδα «ΕτουΚρου» φέτος θα βάψει και ένα μεγάλο έργο σε ένα σημείο στον Πηνειό με θέμα το Ποτάμι, το οποίο θα αποτελέσει και “δώρο” για το Φεστιβάλ Πηνειού που ξεκινάει 2 βδομάδες μετά την λήξη του LA Comic Festival * Τον επίσημο καλεσμένο Soloup και τα παιδιά από το Yo-Yo.Gr * Την Παρασκευή που θα παίζουν οι N’CHEEZED και το live του Σάββατο με ένα project που ξεκίνησε ως ιδέα μέσα στην καραντίνα με κάποια sessions που έγιναν για το youtube κανάλι του Project ΙππόΚαμπος, και σε αυτό το LACF θα γίνουν θεσμός – Τα ΕτΚ Jams με Κάπα Ξήγα, Right Clique (Tωm Unit & Deltah One), JK One & DJ Wheel M, Andri J Univers, The VoCults, Astos και Jamshot * Το pre-festival με τις ξεναγήσεις των σχολείων, τα παιχνίδια και άλλες εκπλήξεις © LA Comics Festival 4ο LA Comics Festival: Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Εκθέσεις * Ιστορίες απ’ τον Κάμπο / Συλλογική * ‘21-‘22: Η Ιστορία Μέσα Από τα Graphic Novels 21 – Η μάχη της Πλατείας και Αϊβαλί / Soloup * “Σπούκι” Αγροτικό Διόραμα / Μαρία Ναβακούδη * +έκφραση / 4o ΕΠΑΛ Λάρισας * Κούκλας / Μουσείο Κούκλας Τιριτόμπα Workshops * Εργαστήριο / Φωτογράφιση Πορτραίτου / 4ο ΕΠΑΛ Λάρισας * Εργαστήριο / Φθόγγοι & Συμπλέγματα / Νικόλας Κουνινιώτης * Εργαστήριο / Πηλοπλασίες / Διώνη Κοτοπούλη * Εργαστήριο / Character Design / Κατερίνα Φράγκου * Εργαστήριο / Origami / Νίκος Ράπτης * Εργαστήριο / Διαβάζοντας Εικόνες / Θωμάς Κεφαλάς * Εργαστήριο / Face Painting / Φαίη Παστάκα * Εργαστήριο / Βιομηχανικό Σχέδιο – Κατασκευή Props Στολών για Cosplay με Χαρτόνια / Αλέξανδρος Κισκίνης * Εργαστήριο / YoYo * Εργαστήριο / Η Δική σου Γραμματοσειρά / Last Cow * Εργαστήριο / Το Στήσιμο μίας Ιστορίας Κόμικς και οι Διαφορετικές Αφηγηματικές Δυνατότητες / Soloup 16+ * Εργαστήριο / Σχεδιασμός Επιτραπέζιων και η Εκπαιδευτική τους Σημασία / Ναταλία Παπαδημητρίου * Εργαστήριο / Εικονογράφηση / Αποστόλης “Κότσιφας” Ιωάννου * Εργαστήριο / Spray Art / Δήμητρα Κανταρά * Εργαστήριο / Eyes-Eyes Baby / Διονύσης Διγώνης * Εργαστήριο / Ψηφιακές Μορφές Τέχνης στην Διαδικασία της Μάθησης και της Δημιουργίας / Λιάπης Βασίλειος (aka Ζαν, J.P. inked) * Παιδικά Εργαστήρια / Superhero Armbands / Μαρία Κισκίνη * Παιδικό Εργαστήριο / Καλλιγραφία για Μικρά Παιδιά / Νικόλας Κουνινιώτης © LA Comics Festival Ομιλίες – Panels – Παρουσιάσεις * Ομιλία / Η Εξέλιξη των Ελληνικών Κόμικς. Από τη <<Βαβέλ>> μέχρι την Σύγχρονη Δυναμική τους Παρουσία / Γεώργιος Σούλτης, Αντώνιος Νικολόπουλος (Soloup), Μέλανδρος Γκανάς * Ομιλία / Πολιτικές Συμπτώσεις Σημασίας / Ιορδάνης Στυλίδης * Ομιλία / AKIRA: Σημειώσεις και Παρατηρήσεις Πάνω στην Ιστορική Ταινία Ιαπωνικού Animation / Νάσια Στυλίδου * Ομιλία / Gutters n’ Singles / Andri J & Μέλανδρος Γκανάς * Ομιλία / Project ΙπποΚαμπος / Μέλανδρος Γκανάς, Νάσια Στυλίδου, Θωμάς Κεφαλάς, Αποστόλης Ιωάννου * Signing / Ξενάγηση στην Εκθεση << ‘21-’22: Η Ιστορία μέσα από τα Graphic Novels 21 – Η Μάχη της Πλατείας και Αϊβαλί του Soloup>>& Signing από τον Δημιουργό. * Παρουσίαση Βιβλίου / Καλλωπίζοντας το Τέρας / Μάρκος Κωστούλης * Παρουσίαση Bιβλίου & Signing / Πίσω από τα Σκίτσα στο Graphic Novel του ‘21 – H Μάχη της Πλατείας (Εκδόσεις Ίκαρος) / Soloup * Παρουσίαση Βιβλίου / Σκοτεινά Παραμύθια / Ζήσης Αποστολίδης Προβολές * Προβολές / TAFestival 15+ * Προβολές / Loverman Animations / Δημήτρης Αρμενάκης * Παιδικές προβολές / TAFestival Events * Βαψιματική / Τοιχογραφία στο Ποτάμι / ΕΤουΚρου * Βαψιματική / Κάρο & Καρέ / Ilion Afeslari * Βαψιματική / Graffiti by Ashos D’signs * Βαψιματική / Grafitti by Nick Serman * Βαψιματική / Graffiti / Back to Back / Hood Spirit ft Bogs_97 * Sketch Event / Υπερήρωες στον Κάμπο / Klimis vs Λευτέρης Γιακουμάκης * Skate Event * Θεατρική Παράσταση / “Απόδραση αλά Ελληνικά” / Παιδιά ΑΜΕΑ και Φίλοι * Live / N’Cheezed Live / ΕτΚ Raps / Κάπα Ξήγα, Right Clique (Tωm Unit & Deltah One), JK One & DJ Wheel M, Andri J Univers, The VoCults, Astos, Jamshot © LA Comics Festival Και το σχετικό link...
  8. Τα κόμικ στριπς που αποτελούνται αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά από συνεχείς διαλόγους μεταξύ δύο χαρακτήρων σε παρόμοια στάση είναι συνηθισμένα ως φόρμα, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι είναι και παρωχημένα σεναριακά. Αξεπέραστος στο είδος ήταν ο Αργεντινός Copi τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, κυρίως με την «Καθιστή Γυναίκα» του, ενώ ο Ιταλός Altan εφάρμοσε εν μέρει αυτήν την τεχνική στο «Τρίνο». Ο Αρκάς χρησιμοποίησε μια παρόμοια μέθοδο, εμπλουτίζοντας όμως το σενάριο με πολλούς ακόμα χαρακτήρες που εισέβαλαν στις ιστορίες του σε σειρές όπως ο «Κόκορας», ο «Ισοβίτης» και οι «Χαμηλές Πτήσεις» που εξελίσσονταν ως διάλογοι ανάμεσα σε δύο πόλους: έναν κακότυχο και βασανισμένο χαρακτήρα «εναντίον» ενός άλλου, ζαμανφουτίστα, καλοπερασάκια, συμφεροντολόγου και κυνικού. Πιο πρόσφατα οι Λουκάς Τσουκνίδας, Τάσος Ζαφειριάδης και Πέτρος Χριστούλιας φιλοτέχνησαν με έναν αντίστοιχο τρόπο τη σειρά «Σλαπ» ως μια έξυπνη σάτιρα της κοινοτοπίας και ως μια έργω εκδίκηση απέναντι στα κλισέ και την κενολογία. Αξιοποιώντας αυτό το στυλ ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, ένας δημιουργός κόμικς που με τις απανωτές αυτοεκδόσεις του («Τεύχος Μηδέν» είναι ο τίτλος της εκδοτικής) τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει ότι γνωρίζει πολύ καλά τις χιουμοριστικές τεχνικές, στήνει μια απολαυστική σειρά με τίτλο «Ωμέγα 2 – Αστεία Λιπαρά» και πρωταγωνιστές δύο ψάρια, πότε στον βυθό της θάλασσας και πότε σε μια γυάλα και πότε σε ένα τηγάνι, που συζητούν και συζητούν και συζητούν... Πρόκειται για τη συνέχεια των «Αποδομημένων Αστείων» που είχαν κυκλοφορήσει το 2019 και όπως γράφει ο Κεραμιτσόπουλος: «Ψαράκια. Άλλοτε σουρεάλ, άλλοτε με εκπαιδευτική διάθεση, άλλοτε λάτρεις των ταινιών του Κιούμπρικ, άλλοτε λάτρεις της καλής μουσικής, πάντα με οικολογική συνείδηση, έρχονται για να κάνουν το χειλάκι σας να χαμογελάσει». Τα δύο πανομοιότυπα ψάρια σκοτώνουν την ώρα τους μιλώντας για τη φύση και το περιβάλλον, για τις ανθρώπινες (ψαρίσιες μάλλον) σχέσεις, για τη μοναξιά, για την πολιτική ορθότητα, για τα social media. Αλλά δεν γνωρίζει το ένα ούτε το όνομα του άλλου! Αυτό δεν τα εμποδίζει να εκμυστηρεύονται τις σκέψεις τους, να τσακώνονται, να φιλιώνουν, να συζητούν για κόμικς, να δημιουργούν ακόμα και έργα τέχνης με τα σκουπίδια που μαζεύουν από τη θάλασσα και να τα ονομάζουν, τι άλλο, «Άνθρωπος». Σε μια πανέξυπνη σειρά γεμάτη κινηματογραφικές, μουσικές και άλλες αναφορές που βρίσκεται ήδη στο δεύτερο μέρος της και φαίνεται ότι μπορεί να έχει ακόμα περισσότερες συνέχειες. Και το σχετικό link...
  9. «Μα πού βρίσκετε όλες αυτές τις ιδέες;» «Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;» «Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει;» Στο «Song Stories», έξι συν ένας Έλληνες δημιουργοί κόμικς αφηγούνται την ιστορία που κρύβεται πίσω από ισάριθμα γνωστά τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. «Η ιστορία της μουσικής είναι ένας ωκεανός ο οποίος εμπεριέχει μικρότερες θάλασσες, πελάγη και νησιά. Η πλήρης εξερεύνησή της είναι κάτι το σχεδόν αδύνατο, αλλά το ενδιαφέρον είναι πάντα το ταξίδι (από το “Τα άξια είδα”). Ένα τέτοιο ταξίδι λοιπόν είναι και τα “Song Stories”. Είναι μικρά μουσικά νησάκια, κάποια πιο δημοφιλή και άλλα λιγότερο, που κρύβουν μικρές ιστορίες. Ιστορίες με τη λυρική ματιά του δημιουργού τους. Ιστορίες για την ίδια την Ιστορία, για μικρά προσωπικά βιώματα και για ανθρώπους που μόνο λιγοστοί στίχοι και μερικές νότες νοιάστηκαν. Είναι σαν μουσική εξόρυξη στις ψυχές των ίδιων των μουσικών αλλά και για τους ανθρώπους για τους οποίους μιλούν αυτά τα τραγούδια». Με αυτά τα λόγια προλογίζει ο Jacek H. Maniakowski το «Song Stories» (εκδόσεις: Ένατη Διάσταση σε συνεργασία με το Street Mode Festival της Θεσσαλονίκης), ένα βιβλίο που μεταφέρει σε κόμικς την ιστορία που κρύβεται πίσω από έξι γνωστά τραγούδια επιτυχημένων καλλιτεχνών και σπουδαίων συγκροτημάτων της σύγχρονης ροκ, μέταλ, χιπ χοπ και ραπ ελληνικής σκηνής. Έφη Θεοδωροπούλου, «Το Νερό που Κυλάει» (Παύλος Παυλίδης) Τις συνεντεύξεις των μουσικών και τη σεναριακή διασκευή υπογράφει ο αρθρογράφος και μουσικός παραγωγός Jacek Maniakowski, ενώ την έκδοση προλογίζει ο Σταύρος Κιουτσιούκης με ένα εγκιβωτισμένο στην αφήγηση κόμικς που περιγράφει τη γέννηση της ιδέας πίσω από το βιβλίο, που με τη σειρά του περιγράφει τη γέννηση των ιδεών που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια. Η Έφη Θεοδωροπούλου αναλαμβάνει «Το Νερό που Κυλάει» του Παύλου Παυλίδη, ο Άρης Λάμπος το «Non Serviam» των Rotting Christ, ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος το «Just a Burn» των Nightstalker, ο Γιώργος Καμπάδαης το «Σουρεάλ» του 12ου Πίθηκου, η Σοφία Σπυρλιάδου το «Δίπλα Μαξιλάρι» των Στίχοιμα και ο Νικόλας Στεφαδούρος τα «Μέγαρα» των Social Waste, όλα τους τραγούδια δημοφιλή και γνωστά. Νικόλας Στεφαδούρος, «Τα Μέγαρα» (Social Waste) Είναι αυτονόητο ότι η ανάγνωση όλων των κόμικς του «Song Stories» γίνεται διπλά απολαυστική αν συνοδεύεται από την ταυτόχρονη ακρόαση των τραγουδιών. Στο ίδιο το βιβλίο, έτσι κι αλλιώς, δημοσιεύονται οι στίχοι και θα ήταν πλεονασμός να μεταφέρεται δραματοποιημένο και αποδοσμένο σε κόμικς το τραγούδι. Η δευτερογενής ιδέα να μεταφερθεί σε κόμικς η σύλληψη της πρωτογενούς ιδέας που οδήγησε στη γέννηση του τραγουδιού αποτελεί όμως μια πραγματικά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα πρόταση, που υλοποιείται ιδανικά από το σύνολο των δημιουργών κόμικς. Γιατί η έμπνευση και η πορεία προς την τελική μορφή που έχει ένα τραγούδι είναι μια συναρπαστική προσωπική διαδρομή που δύσκολα μοιράζεται όποιος την κάνει. Συνήθως μένει άγνωστη, ερμητικά κλεισμένη στον κόσμο του και τις αναμνήσεις του. Όταν όμως γίνεται κτήμα των μουσικών του φίλων και μάλιστα με τη διαμεσολάβηση της τέχνης των κόμικς, η σχέση που εγκαθιδρύεται μεταξύ καλλιτέχνη και αποδέκτη γίνεται ακόμα πιο βαθιά, πιο ουσιαστική, πιο ειλικρινής. Και το σχετικό link...
  10. Το πέτυχα στο The Con και μου κίνησε την περιέργεια. Χαζεύοντας το κόμικ συνειδητοποίησα ότι ο δημιουργός είναι ο Κλήμης, που σχεδιάζει την τελευταία σελίδα του Μπλέ Κομήτη και μου χε κάνει καλή εντύπωση. Ώρα λοιπόν να τσιμπήσω και το κόμικ του To αποτέλεσμα μου άρεσε. Είναι ευχάριστο, δεν κρύβει τις επιρροές του, έχει διακριτικό χιούμορ και όμορφο σχέδιο Σε εσωτερική σελίδα αναφέρει ότι η έκδοση που έχω είναι η 2η. Η α' έκδοση απ' ότι κατάλαβα, πρωτοεμφανίστηκε στο comicdom ως αυτοέκδοση σε λίγα αντίτυπα, εξαντλήθηκε και ξανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του κάμπου κι ένα (κακοσκαναρισμένο) δισέλιδο για να πάρετε μια γεύση === To 2019 κυκλοφόρησε η τρίτη έκδοση, με 24 σελίδες.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.