Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'η κόκκινη παρθένα και το όραμα της ουτοπίας'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Σοσιαλίστρια, φεμινίστρια και στη συνέχεια αναρχική, η Λουίζ Μισέλ (1830-1905) αγωνίστηκε για την ελευθερία υπηρετώντας ένα όραμα ουτοπίας μέχρι τον θάνατό της. Οι Mary και Bryan Talbot φιλοτεχνούν μια υπέροχη βιογραφία σε κόμικς για τη γυναίκα που έμεινε στην Ιστορία ως η Κόκκινη Παρθένα. «Οι φτωχές συνοικίες στον Βορρά –Μον­µάρτρη, Μπελβίλ, Λα Βιγέτ– ονειρεύονταν χρόνια την Κοινωνική Επανάσταση. Η επιθυμία ξαναζωντάνεψε τον Σεπτέμβρη του 1870, όταν οι Πρώσοι συνέλαβαν τον Ναπολέοντα. Η Αυτοκρατορία είχε καταρρεύσει! Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι σχημάτισαν Κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας και κήρυξαν τη Δημοκρατία! Η αλλαγή πλησίαζε! Μα η πολιορκία συνεχίστηκε». Μετά από μια σύντομη εισαγωγή του ζεύγους Talbot στο ποιόν της Λουίζ Μισέλ μέσω των αναμνήσεων δύο εντελώς διαφορετικών γυναικών με φόντο την κηδεία της το 1905, ξεκινά η περιγραφή της συγκλονιστικής ζωής μιας δασκάλας, φεμινίστριας και συνεπούς επαναστάτριας που σκαρφάλωσε στα οδοφράγματα του Παρισιού, εξορίστηκε, ταξίδεψε στον κόσμο με το όραμα της κοινωνικής επανάστασης και της καθολικής απελευθέρωσης από τα δεσμά κάθε εξουσίας. Μια περιγραφή που δίνεται με συναρπαστικό τρόπο μέσω των καταπληκτικών σχεδίων του Bryan Talbot και της εμπεριστατωμένης, πλήρως τεκμηριωμένης πολυετούς έρευνας (δείγματα της οποίας περιλαμβάνονται στις κατατοπιστικές Σημειώσεις της έκδοσης) της ακαδημαϊκού και συγγραφέως σε θέματα γλώσσας και φύλου, Mary Talbot. Η «Κόκκινη Παρθένα και το Όραμα της Ουτοπίας» (εκδόσεις Angelus Novus, μετάφραση: Μπέλλα Σπυροπούλου) δεν είναι το μόνο βιβλίο που έχει προκύψει από τη συνεργασία του ζεύγους Talbot. Εχουν προηγηθεί τα «Dotter of Her Father ’s Eyes» (2012) για τη ζωή της Lucia Joyce, κόρης του μοντερνιστή συγγραφέα James Joyce, και «Sally Heathcote: Suffragette» για το κίνημα των Σουφραζετών (2014). Στην «Κόκκινη Παρθένα» ο πολυβραβευμένος Bryan Talbot, ένας ζωντανός θρύλος των κόμικς (στα ελληνικά κυκλοφορούν «Οι Περιπέτειες του Λούθερ Αρκράιτ» και «Grandville» από τις εκδόσεις Jemma Press), έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει χωρίς περιορισμούς κάθε πτυχή του σπάνιου ταλέντου του, ιδιαίτερα όταν αναπαριστά με τον δικό του τρόπο τις σκηνές των μαχών στους δρόμους του Παρισιού, μόνο με κόκκινο και μαύρο χρώμα, σε ένα ζοφερό πολιτικό κλίμα, και τους πολίτες εξεγερμένους, πολιορκημένους από τους Πρώσους και προδομένους από την κυβέρνησή τους. «Κάντε τόπο στον λαό! Κάντε τόπο στην Κομμούνα» κραυγάζει η Λουίζ Μισέλ παροτρύνοντας τους συναγωνιστές της να ξεσηκωθούν. Η γαλλική κυβέρνηση, αντίθετα από το λαϊκό αίσθημα, όμως, συνθηκολόγησε με τους κατακτητές της βγάζοντας ακόμη περισσότερο κόσμο στους δρόμους και στα οδοφράγματα. Το 1871 οι εξεγερμένοι ύστερα από δημοκρατικές εκλογές σχηματίζουν την πρώτη κυβέρνηση εργατών και στις 28 Μαρτίου, στις Βερσαλίες, κηρύσσεται επισήμως η Παρισινή Κομμούνα. Κατά τους Talbot, «στις 16 Απριλίου η Κοµµούνα αποφάσισε την κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας. Εγκαταλειμμένα εργαστήρια επιτάχθηκαν και μετατράπηκαν σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Το εργοστάσιο στη μεγάλη στοά του Λούβρου, όπου κατά τη διάρκεια του πολέμου µε τους Πρώσους κατασκευάζονταν πυρομαχικά, πέρασε στα χέρια των εργατών. Τα άδεια διαμερίσματα επιτάχτηκαν για να στεγάσουν τους άστεγους. Τα περισσότερα όρνεα –έτσι αποκαλούσαν τους ιδιοκτήτες– είχαν εγκαταλείψει την πόλη µετά την πολιορκία. Ο κλήρος εκδιώχθηκε από τα νοσοκομεία και τα σχολεία και αντικαταστάθηκε από λαϊκό προσωπικό». Ο ενθουσιασμός, όμως, κράτησε λίγο. Στα τέλη του Μαΐου ο πάνοπλος κυβερνητικός στρατός αντεπιτίθεται και εισβάλλει στο Παρίσι για να διώξει τους εξεγερμένους. Με λυσσαλέα βία σφαγιάζονται περισσότεροι από 30 χιλιάδες άνθρωποι, πολλές χιλιάδες τραυματίζονται, όσοι μπορούν διαφεύγουν εκτός πόλης. Η Λουίζ, σοκαρισμένη από την κτηνωδία του στρατού, κρύβεται αλλά αναγκάζεται να παραδοθεί όταν την εκβιάζουν με εκτέλεση της μητέρας της. «Αφού κάθε καρδιά που πάλλεται για την ελευθερία δικαιούται μονάχα ένα μολυβένιο βόλι, απαιτώ το μερίδιό μου. Αν µε αφήσετε να ζήσω, δεν θα πάψω να κραυγάζω για εκδίκηση και θα παραδώσω τους δολοφόνους του Συμβουλίου Χάριτος στην εκδίκηση των αδερφών µου […] Αν δεν είστε δειλοί, σκοτώστε µε», λέει με απαράμιλλο θάρρος κατά την απολογία της στο πολεμικό στρατοδικείο. Για να μην ηρωοποιηθεί περαιτέρω αν θανατωθεί, καταδικάζεται σε εκτόπιση και οδηγείται στο κάτεργο του Ομπερίβ όπου μένει δύο χρόνια υπό άθλιες συνθήκες. Το 1873, αλυσοδεμένη μαζί με χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, εξορίζεται στη Νέα Καληδονία όπου συγκλονίζεται από τη θηριωδία των αποικιοκρατών ενάντια στον ντόπιο πληθυσμό. Φυσικά παίρνει για άλλη μια φορά το μέρος των καταπιεσμένων. Το 1880 δίνεται αμνηστία στους Κομμουνάρους και η Λουίζ επιστρέφει στο Παρίσι όπου έχει στηθεί μια συγκινητική υποδοχή από τους συμπολίτες της. Κατά τους Talbot: «Με το που επέστρεψε, ξαναρίχτηκε στη μάχη. Μπαινόβγαινε στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής της. Η καημένη η μητέρα της δεν την κατάλαβε ποτέ». Η ίδια όμως δεν το έβαλε κάτω ούτε λεπτό, παρά τις κακουχίες, τις απειλές, μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον της, τις δίκες, τις φυλακίσεις. «Θέλουμε ελεύθερο γάμο, ώστε οι άντρες να πάψουν να µας θεωρούν ιδιοκτησία τους. Θέλουμε ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση. Ούτε Θεούς, ούτε αφέντες! Εμπρός για την Κοινωνική Επανάσταση! Κληρωτοί, απεργήστε!» φαίνεται να λέει προς την κυβέρνηση, τους δικαστές, την εξουσία, ανεμίζοντας μια τεράστια κατάμαυρη σημαία. Τη σημαία της αναρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης που υποστήριξε με πάθος σε όλη τη ζωή της. «Ε, λοιπόν, ναι, κι εγκληματίες και πόρνες έχω δει και τους έχω μιλήσει. Έτσι λέτε να ’χουν γεννηθεί; Ράκη να σέρνονται στις λάσπες και στο αίμα, μιας μοίρας προγραμμένης γέννα; Όχι. Για ότι σήμερα είναι αυτοί, ευθύνη έχετε εσείς, γιατί βορά σας είμαστε όλοι». Απόσπασμα ποιήματος της Λουίζ Μισέλ, γραμμένο μετά την καταδίκη της από το πολεμικό στρατοδικείο το 1871. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.