Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ένα γλυκό ξημέρωμα'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Πλησιάζοντας η 28η Οκτωβρίου, επέτειος της εισόδου της χώρας μας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, του οποίου οι αναπαραστάσεις, τουλάχιστον στην τηλεόραση, είναι αν μη τι άλλο προβληματικές ή/και γραφικές, έρχεται στον νου μας το εμβληματικό βιβλίο της Susan Sontag με τον εύγλωττο τίτλο «Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων» (μετάφραση: Σεραφείμ Βελέντζας, εκδόσεις Scripta, 2003). H Sontag, με πολλά και διαφορετικά παραδείγματα, εξετάζει τους τρόπους περιγραφής και μετάδοσης της καταστροφής, του δράματος, της τραγωδίας, του πολέμου μέσω διαφόρων αναπαραστατικών συστημάτων, φυσικά και μέσω της τέχνης. Δυστυχώς, όμως, στη μελέτη της δεν περιλαμβάνει τα κόμικς και τους πολλαπλούς τρόπους που μετέρχονται οι δημιουργοί τους για να αφηγηθούν τον «πόνο των άλλων». Η Hillary Chute, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και πολυγραφότατη σε θέματα θεωρίας και ιστορίας των κόμικς, συμπληρώνει αυτό το κενό με το βιβλίο της «Disaster Drawn – Visual Witness, Comics, and Documentary Form» (εκδόσεις Belknap, 2016). Από ένα τέτοιο βιβλίο δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν τα μεγάλα έργα των κόμικς των τελευταίων δεκαετιών, όπως το εν μέρει βιογραφικό και αυτοβιογραφικό «Maus» του Art Spiegelman για το Ολοκαύτωμα, το «Palestine» και άλλα ντοκουμέντα του Joe Sacco με τον δημιουργό ως αυτόπτη μάρτυρα του παλαιστινιακού δράματος, το «I Saw It» του Keiji Nakazawa για την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα κ.λ.π. Με τα δεκάδες παραδείγματά της η Chute εξηγεί με απόλυτα πειστικό τρόπο ότι τα κόμικς αποτελούν ένα ιδανικό μέσο καταγραφής των μεγάλων και των μικρότερων στιγμών της ιστορίας, ιδιαίτερα των τραγικών. Οι δημιουργοί των κόμικς, πότε ως αυτόπτες μάρτυρες, πότε ως βιογράφοι, δημοσιογράφοι και ρεπόρτερ, πότε ως αφηγητές γεγονότων, έχουν εμπλουτίσει σημαντικά την ιστορική γνώση και έχουν καταφέρει να προσελκύσουν σε αυτήν ένα πολυπληθές κοινό, μέρος του οποίου δύσκολα θα διάβαινε τον Ρουβίκωνα της ανάγνωσης βιβλίων για την Ιστορία. Τέτοια βιβλία κόμικς με θέμα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή και την Αντίσταση κυκλοφορούν πλέον αρκετά και στην Ελλάδα («Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα» των Ζαφειριάδη και Πέτρου, «Αμανίτα Μουσκάρια» των Μεθενίτη και Πέτρου, το συλλογικό «Ένα γλυκό ξημέρωμα» κ.ά.). Αυτές τις μέρες (και κάθε μέρα) επιλέξτε τα, διαβάστε τα, δωρίστε τα! Και το σχετικό link...
  2. germanicus

    ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ

    Ανθολογία με έργα 14 δημιουργών για την κατοχή. Τα ολιγοσέλιδα κόμικ είχαν δημιουργηθεί για την ομώνυμη έκθεση που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 2016 στο πολιτιστικό κέντρο Μελίνα Μερκούρη. Στην ανάρτηση για την εκδήλωση μπορείτε να δείτε τις διαφορετικές τεχνοτροπίες των δημιουργών καθότι το σκανάρισμα σελίδας από το κόμικ είναι δύσκολο. Απ'ότι βλέπω ο μόνος που λείπει από την ανθολογία είναι ο Γεώργιος Τραγάκης. Περιεχόμενα: σ.5 Πρόλογος, Γιάννης Κοκουλάς σ.7 Εισαγωγή, Μενέλαος Χαραλαμπίδης σ.12 Μαύρες Ελιές, Τόμεκ Γιοβάνης σ.17 Ο Τερματοφύλακας μιλάει για τον Μεγάλο Αγώνα, Γιώργος Γούσης σ.22 Σκιές στο Μνημείο, Σπύρος Δερβενιώτης σ.27 Το Φιλί, Πέτρος Ζερβός σ.32 Το Πείραμα, Δημήτρης Καμένος σ.37 Πουθενά, Λέανδρος σ.42 Das Roastbeef, Τάσος Μαραγκός σ.47 Το Ρεβίθι, Θοδωρής Μπαργιώτας σ.52 Η Μπερέτα, Αλέξια Οθωναίου σ.57 Η Καπαρτίνα, Αλέκος Παπαδάτος σ.62 Ξεροκόμματο, Θανάσης Πέτρου σ.67 Σουλτς και Σαχτ, Soloup σ.72 Μέλπω, Γιώργος Φαραζής σ.77 Μαθημένοι, Πέτρος Χριστούλιας Πριν από κάθε ιστορία προηγείται μια σελίδα με φωτογραφία του δημιουργού και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα. Το κόμικ πρωτοκυκλοφόρησε 30/8 στο 48ο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο. Διαφορετικές τεχνοτροπίες, διαφορετικές εμπνεύσεις, διαφορετικές αφηγήσεις. Αλλού είναι καθαρή μυθοπλασία, αλλού είναι ιστορίες της προφορικής παράδοσης, αλλού μεταφορές λογοτεχνικού έργου, αλλού απόδοση ιστορικών γεγονότων. Άνισο, όπως ίσως κάθε ανθολογία, αλλά ενδιαφέρον. Κάποιες ιστορίες μου μίλησαν πολύ. Σχετικά άρθρα 14 δημιουργοί για την απελευθέρωση της Αθήνας [Ιατρού Γιάννης, efsyn.gr, 31/08/2019] Η κατοχική Αθήνα με την πένα των σκιτσογράφων [Τζουμερκιώτη Κατερίνα, Έθνος, 10/10/2016] Ένα γλυκό ξημέρωμα [Αντωνόπουλος Γιάννης, edromos.gr, 11/10/2016]
  3. Καταξιωμένοι σκιτσογράφοι, 14 στον αριθμό, με... όπλο το πενάκι τους, τεκμήρια και ιστορικά δεδομένα, έγραψαν τις δικές τους, σκληρές ιστορίες για την Αθήνα της περιόδου 1941-1944. Πείνα, κακουχίες, δολοφονίες, τρομοκρατία και μια απίστευτη σκληρότητα. Έτσι έζησε τη γερμανική κατοχή η Αθήνα (1941-1944), ενώ είναι ενδεικτικό πως στον λιμό του χειμώνα 1941-1942 πέθαιναν καθημερινά περίπου 700 άτομα. Εικόνες της πρωτοφανούς αγριότητας που στοίχειωσαν την συλλογή μνήμη, αλλά και καθημερινές στιγμές, με τη ζωή να συνεχίζεται σε πολλά σπίτια, καταγράφει μια ειδική έκδοση, που αποτελεί την πρώτη με ιστορίες της Κατοχής σε κόμικ. Δεκατέσσερις καταξιωμένοι comic artists, χρησιμοποιώντας τεκμήρια και ιστορικά δεδομένα, δημιούργησαν τις δικές τους σκληρές ιστορίες, κάποιες από τις οποίες είναι βασισμένες σε ντοκουμέντα, κάποιες άλλες σε προσωπικές μαρτυρίες και κάποιες μυθοπλαστικές, όλες όμως αφορούν την Αθήνα κατά την ταραγμένη περίοδο της ναζιστικής Κατοχής. "Πουθενά", Λέανδρος «Στόχος μας δεν ήταν να παρουσιάσουμε ένα ηρωικό πρότυπο. Η Αθήνα την περίοδο εκείνη δεν ήταν μόνο αντάρτες και δοσίλογοι, αντιστασιακοί και μαυραγορίτες, η ζωή δεν ήταν άσπρο-μαύρο. Η κοινωνία έχασε ένα μεγάλο μέρος από τον συνεκτικό της ιστό, αλλά η καθημερινότητα συνεχιζόταν στις γειτονιές και μέσα στα σπίτια. Θέλαμε να κάνουμε ένα πάντρεμα της ιστορίας και της δημόσιας ιστορίας, με εικόνες και λόγια που συγκινούν μέχρι σήμερα», λέει στο «Έθνος της Κυριακής», ο ιστορικός τέχνης και διδάσκων το μάθημα Ιστορία των Κόμικ στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, Γιάννης Κουκουλάς, ο οποίος επιμελήθηκε την έκδοση μαζί με τον ιστορικό, Μενέλαο Χαραλαμπίδη. Το βιβλίο έχει τίτλο «Ένα γλυκό ξημέρωμα», δανειζόμενο το αγραμμοφώνητο ρεμπέτικο τραγούδι του ΕΛΑΣίτη λοχαγού, Νίκου Δημόπουλου ή Τούντα, που αφορά το μπλόκο της Κοκκινιάς. Ο Τούντας δολοφονήθηκε λίγες μέρες μετά την τραγωδία της Νίκαιας και κανείς δεν γνωρίζει την μουσική που «έντυνε» τους στίχους του. «Ένα πρωί ξημέρωμα, δεκαεφτά Αυγούστου, οι Γερμανοί μας σκότωσαν, έτσι για χάρη γούστου», ειρωνεύονταν στο «Ένα γλυκό ξημέρωμα». "Σκιές στο μνημείο", Σπύρος Δερβενιώτης Με τον ίδιο τίτλο παρουσιάστηκε και η έκθεση με τις ιστορίες της κατοχικής Αθήνας, οι οποίες εδώ και έναν μήνα κυκλοφορούν σε έντυπη έκδοση από την Jemma Press και θα παρουσιαστούν σε περίπου έναν μήνα στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της 18ης Έκθεσης Κόμικς και Επιτραπέζιων Παιχνιδιών, που θα γίνει στην Αποθήκη Γ΄ στο λιμάνι. Η έκδοση αυτή διατηρεί την μνήμη μέσω της τέχνης των κόμικς απέναντι στο διαχρονικά απάνθρωπο πρόσωπο του ναζισμού. Η αποτροπή παρόμοιων εγκλημάτων στο μέλλον στηρίζεται στη γνώση της ιστορίας και των γεγονότων. «Όλοι οι comic artists έχουν ως σημείο αναφοράς την ίδια χρονική περίοδο, την ίδια πόλη, την ίδια συνθήκη. Αλλά καθένας τους δημιουργεί μια διαφορετική ιστορία, εξίσου συναρπαστική», δηλώνει ο κ. Κουκουλάς, προσθέτοντας ότι οι σκοτσογράφοι παρακολούθησαν σεμινάρια, workshops και είδαν πλούσιο αρχειακό υλικό πριν σχεδιάσουν το κείμενό τους. "Ο τερματοφύλακας", Γιώργος Γούσης Μια από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες είναι αυτή του Σπύρου Δερβενιώτη, που έχει τίτλο «Σκιές στο Μνημείο» και αφορά στην ηρωική πράξη δύο νέων φοιτητών, του Μανόλη Γλέζου και του Απόστολου (Λάκη) Σάντα, που ανέβηκαν στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και κατέβασαν την σβάστικα από τον Παρθενώνα, την νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941, χωρίς να λείπει η αντιπαραβολή με τους σύγχρονους εκφραστές της φασιστικής ιδεολογίας στην Ελλάδα και το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Ο Πέτρος Ζερβός, ένας από τους πολύ γνωστούς σκιτσογράφους της χώρας, γράφει την ιστορία της ανατίναξης των γραφείων της ελληνικής ναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ, τον Σεπτέμβριο του 1942, στην πλατεία Κάνιγγος. Την ανατίναξη οργάνωσαν και εκτέλεσαν στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ και το εγχείρημά τους είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν περίπου 30 μέλη της ΕΣΠΟ, ανάμεσά τους και ο αρχηγός της, φιλοναζιστής γιατρός, Σπύρος Στεροδήμος. Οι Γερμανοί κατάφεραν να συλλάβουν τα τέσσερα μέλη της οργάνωσης ΠΕΑΝ που ήταν παρόντα, και ο επικεφαλής τους, αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας, Κωνσταντίνος Περρίκος εκτελέστηκε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, ενώ η νεαρή δασκάλα Ιουλία Μπίμπα μεταφέρθηκε, μετά από φρικτά βασανιστήρια που υπέστη, σε στρατόπεδο της Γερμανίας, όπου αποκεφαλίστηκε. Ο Ζερβός σκιτσάρει όλη την ιστορία έγχρωμη και αφήνει ασπρόμαυρη την τελευταία σκηνή, αυτή του αποκεφαλισμού της Μπίμπα. "Φιλί", Πέτρος Ζερβός Ο πολυβραβευμένος, Τάσος Μαραγκός, μελέτησε μια φωτογραφία εποχής από την οδό Σταδίου, που δείχνει ένα μικρό κορίτσι νεκρό με κομμένο το ένα του πόδι. Υπάρχει ένα προηγούμενο στιγμιότυπο από το σημείο που δείχνει το ίδιο κορίτσι αρτιμελές και ένα τραβηγμένο σενάριο -παρότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να το επιβεβαιώνουν- θέλει κάποιους να έκοψαν το πόδι του παιδιού για να το… καταναλώσουν. Αυτή η εκδοχή, που ωστόσο είναι ακραία, περνά μέσα από την ιστορία του Τάσου Μαραγκού, στην οποία μια ομάδα αντιστασιακών εισβάλλουν στην κατοικία ενός Έλληνα δοσίλογου που γευματίζει με τον Γερμανό συνεργάτη του και τους δολοφονούν, ενώ διαπιστώνουν ότι το γεύμα τους αποτελείται από… ανθρώπινα μέλη. "Σουλτς και Σαχτ", Soloup Εξίσου ενδιαφέρουσες είναι και οι άλλες ιστορίες που τις γράφουν οι: Τόμεκ Γιοβάνης, Γιώργος Γούσης, Δημήτρης Καμένος, Λέανδρος, Θόδωρος Μπαργιώτας, Soloup, Αλέξια Οθωναίου, Αλέκος Παπαδάτος, Θανάσης Πέτρου, Γιώργος Φαραζής, Πέτρος Χριστούλιας. «Πρόκειται για ένα σπουδαίο υλικό, μια ανθολογία ιστοριών κόμικ υψηλής ποιότητας και μοναδική περίπτωση τέτοιας θεματικής σε όλο τον κόσμο», σημειώνει ο κ. Κουκουλάς, προσθέτοντας πως ήδη συζητιέται η μετάφραση του βιβλίου και η κυκλοφορία του σε ευρωπαϊκές χώρες - αργότερα και στην Γερμανία. Και το σχετικό link...
  4. Αρθρο του 2016 από το "δρόμος της αριστεράς" για την ομώνυμη έκθεση του 10ου 2016. Το αλιεύω με αφορμή την ομώνυμη πρόσφατη κυκλοφορία σε κόμικ των έργων που παρουσιάστηκαν από την Jemma. Περιέχει και μια σύνοψη της κάθε ιστορίας (μαζί και αυτής του Τραγάκη που εντέλει δεν συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία). Δεν έχουν spoiler οι περιγραφές, αλλά από τη στιγμή που μιλάμε για ιστορίες των 4-5 σελίδων, ίσως να είναι καλύτερα να τις προσπεράσετε εάν σκοπεύετε να αγοράσετε το κόμικ. Προσωπικά πρώτα διάβασα το κόμικ και μετά αυτό εδώ το άρθρο και είμαι χαρούμενος για αυτό. Προτίμησα την έκπληξη του "τι θα είναι η επόμενη" === Δεκαπέντε ιστορίες κόμικς για την Αθήνα της Κατοχής Του Γιάννη Αντωνόπουλου* Μια έκθεση κόμικς αφιερωμένη στην Αθήνα της Κατοχής ξεκίνησε στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη. Η έκθεση εντάσσεται στα πλαίσια των εκδηλώσεων «12η Οκτωβρίου 1944 – Η Αθήνα ελεύθερη» και περιλαμβάνει 15 τετρασέλιδα εικονογραφηγήματα δημιουργημένα από ισάριθμους γνωστούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες. Ο τίτλος «Ένα γλυκό ξημέρωμα» προέρχεται από ένα αγραμμοφώνητο ρεμπέτικο τραγούδι του Ελασίτη λοχαγού Νίκου Δημόπουλου-Τούντα, γραμμένο για το μπλόκο της Κοκκινιάς. Όπως λέει ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής της έκθεσης Γιάννης Κουκουλάς: «Οι δημιουργοί επικεντρώνονται στους ανθρώπους που ονειρεύονταν γλυκά ξημερώματα, αλλά βίωναν επαναληπτικά σκοτεινές μέρες, ζοφερές νύχτες, εφιαλτικές εποχές». Και συνεχίζει: «Το να αφηγείσαι ιστορικά γεγονότα ή το να φτιάχνεις μυθοπλασίες βασισμένες σε αυτά είναι ένα τρόπος να προσεγγίσεις μια Ιστορία που δεν την ξέρουμε με ένα τρόπο προσιτό σε όλους». Η ιδέα για μια έκθεση κόμικς βασισμένη στα ζοφερά γεγονότα της κατοχικής Αθήνας, υπήρξε μια πρόκληση για τους δημιουργούς. Μια πρόκληση στην οποία αντεπεξήλθαν με εντυπωσιακά αποτελέσματα, αποδεικνύοντας πόσο αναχρονιστική είναι η αντίληψη που θέλει έναν σχεδιαστή κόμικς ικανό μόνο να ζωγραφίζει «καραγκιοζάκια» χωρίς βαθύτερη γνώση της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας. Η περίοδος 1940-44 έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης όχι μόνο για ιστοριογραφικές μελέτες, αλλά και για πλήθος λογοτεχνικών, μουσικών, θεατρικών, κινηματογραφικών και εικαστικών έργων. Ο ίδιος ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ως σύνολο γεγονότων που συγκλόνισαν την υφήλιο, έχει αποτυπωθεί όσο καμιά άλλη σύγκρουση σε αναρίθμητα έργα της μαζικής κουλτούρας. Πριν ακόμα από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, η αμερικανική βιομηχανία κόμικς είχε ξεκινήσει να «επιστρατεύει» χαρακτήρες της 9ης τέχνης στον πόλεμο κατά του Άξονα. Η υπερπαραγωγή εικονογραφηγημάτων με ηρωική και υπερηρωική πολεμική θεματολογία ταυτίζεται με τη Χρυσή Εποχή των κόμικς. Η έκθεση «Ένα γλυκό ξημέρωμα» απέχει από τέτοιου είδους ηρωικές προσεγγίσεις. Πολύ περισσότερο, οι συμμετέχοντες/ουσες σε αυτήν δεν αποσιωπούν τις «άβολες» πτυχές της κατοχικής περιόδου, αρκούμενοι/ες σε μια άχρωμη σχολική εκδοχή της Ιστορίας. Η επίσημη «κρατικά ορθή» εκδοχή (είτε η μονόπλευρη μετεμφυλιακή, είτε της «παλλαϊκής ενωμένης αντίστασης» η οποία κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση) απουσιάζει από τις 15 ιστορίες. Το όχι αμελητέο φαινόμενο του δωσιλογισμού θίγεται εξίσου με τις ηρωικές πράξεις της Εαμικής και της μη-Εαμικής Αντίστασης. Διοικητές της Γκεστάπο, φιλοναζιστές, ταγματασφαλίτες, κερδοσκόποι, σαμποτέρ, ήρωες, προδότες και τιμωροί προδοτών, όλη αυτή η ποικιλία χαρακτήρων, συνυπάρχει με μια ευρεία γκάμα απλών ανθρώπων όλων των κοινωνικών τάξεων και ηλικιών, των οποίων οι αγωνιώδεις προσπάθειες να επιβιώσουν σε έναν κόσμο αποκτηνωμένο, συνιστούσαν καθημερινές μορφές αντίστασης. Τα επώδυνα τραύματα της Κατοχής είναι εδώ, χαραγμένα στο σώμα μιας πόλης που δεν κατάφερε να τα επουλώσει πλήρως, παρά την κρατική επιλεκτική αμνησία (ή και εξαιτίας αυτής). Οι δημιουργοί των 15 ιστοριών κόμικς, γεννημένοι/ες όλοι/ες τους πολλά χρόνια μετά τη λήξη του Πολέμου, δείχνουν να έχουν αποτινάξει μηχανισμούς αυτολογοκρισίας προηγούμενων γενεών που είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή με τα γεγονότα. Ίσως τα 70 και πλέον χρόνια μετά την Απελευθέρωση να μην είναι ακόμα αρκετά για μια πλήρη αποστασιοποίηση από τα πολιτικά πάθη, είναι όμως αρκετά για μια ανοιχτή αναμέτρηση μαζί τους, αναψηλαφώντας τα ίδια τα γεγονότα που τα κυοφόρησαν. Η έκθεση αποκαλύπτει, αν μη τι άλλο, τη σημαντική συνειδησιακή πρόοδο που έχει επιτελέσει τα τελευταία χρόνια η εγχώρια ογκώδης ιστοριογραφική παραγωγή για τη δεκαετία του ’40 και το πλήθος σχετικών συνεδρίων, διαλέξεων, ομιλιών και πρωτοποριακών μελετών. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πολλοί από τους δημιουργούς έχουν επιλέξει να αφηγηθούν ιστορίες από την Κατοχή βασισμένες σε αφηγήσεις συγγενικών τους προσώπων, «πατώντας» κατά κάποιον τρόπο στα χνάρια graphic novels όπως το Maus του Art Spiegelman, τα οποία εστιάζουν στις μικρές τραγωδίες των άμαχων θυμάτων του Πολέμου, μακριά από τις «ηρωικές» στρατιωτικές αναμετρήσεις σε ξηρά, θάλασσα και αέρα. Όπως τονίζει ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ένας από τους επιστημονικούς επιμελητές της έκθεσης: «Η ιδέα της ματιάς των δημιουργών κόμικς στην μνήμη της Απελευθέρωσης και γενικά της δεκαετίας του ’40 είναι μέρος της προσπάθειας που καταβάλλεται ώστε η σύγχρονη ελληνική Ιστορία να βρει τρόπους συνομιλίας με το μη εξειδικευμένο κοινό και να μιλήσει στη γλώσσα του. Η Αθήνα Ελεύθερη είναι μια γιορτή της Αθήνας και θέλουμε να είναι και μια γιορτή Ιστορίας». * Ο Γιάννης Αντωνόπουλος είναι σκιτσογράφος και πτυχιούχος Ιστορίας. Ποιοι συμμετέχουν Τόμεκ Γιοβάνης: «Μαύρες ελιές» Με μια ιστορία που περιστρέφεται γύρω από ένα σακουλάκι με μαύρες ελιές, ο Τόμεκ («Ωχ Θεέ μου», «Κουλούρι») μάς μεταφέρει στις γειτονιές της κατοχικής Αθήνας, στη σκιά της Ακρόπολης. Η αναδρομή στο παρελθόν, έξοχα αποδοσμένη με αποχρώσεις σέπιας, πραγματοποιείται μέσω της βιωματικής αφήγησης ενός ηλικιωμένου πρώην αντιστασιακού. Γιώργος Γούσης: «Ο τερματοφύλακας μιλάει για τον μεγάλο αγώνα» Βασισμένος στη μαρτυρία του ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού για τη συνέντευξη που πήρε από κάποιον παλιό αντιστασιακό θεωρούμενο ως πρώην μέλος της ΟΠΛΑ για τη μονογραφία «Το τιμωρό χέρι του λαού», ο Γιώργος Γούσης («Ιστορίες από τις αθώες εποχές», «Ερωτόκριτος») δημιουργεί ένα ασπρόμαυρο διαμαντάκι με ευφυείς συμβολισμούς. Η απόφαση εκτέλεσης 9 συνεργατών των Γερμανών μέσα σε μια νύχτα, είναι ο κεντρικός πυρήνας της ιστορίας. Πέτρος Ζερβός: «Το φιλί» Άψογη απόδοση της ανατίναξης των γραφείων της ΕΣΠΟ από την αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ, δυο βήματα από την πλατεία Ομονοίας. Ο Πέτρος Ζερβός («Εγκεφαλικά Επεισόδια», «Αθήνα 2004» κ.ά.) ανασυνθέτει με ακρίβεια το παρασκήνιο του μεγαλύτερου σαμποτάζ που έλαβε χώρα στην κατεχόμενη Ευρώπη μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1942, εστιάζοντας στις μορφές της Ιουλίας Μπίμπα και του Αντώνη Μυτιληναίου. Σπύρος Δερβενιώτης: «Σκιές στο Μνημείο» Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στους σύγχρονους «πολέμους της μνήμης» (για να θυμηθούμε το ομότιτλο πόνημα του Χάγκεν Φλάισερ) και με αφορμή την υπεξαίρεση της ναζιστικής σημαίας από τους Γλέζο και Σιάντα το ξημέρωμα της 31/5/1941, ο Σπύρος Δερβενιώτης («Μάνα Ρέιβερ», «Καλού-Κακού» κ.ά.) συνοψίζει τις προσπάθειες επιγόνων των Ναζί και μεταναθεωρητών ιστορικών να αποδομήσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Αριστεράς στην Αντίσταση. Δημήτρης Καμένος (Άτιτλο) Μέσα από την περισπούδαστη επιστολή αρχαιομαθούς Αυστριακού στρατιώτη της Βέρμαχτ, ο Δημήτρης Καμένος («Comedics», «Homo») εισέρχεται στα άδυτα του μυαλού ενός «μορφωμένου Ναζί», ο οποίος μελετά την ψυχολογική επίδραση της Κατοχής στον δοκιμαζόμενο πληθυσμό. Ευφυής σκηνοθετική οπτική με [spoiler alert] αριστοτελική κάθαρση. Λέανδρος (Άτιτλο) Στο περιθώριο των πανηγυρισμών για την Απελευθέρωση, ο Λέανδρος («Χωματερή», «Ο Παρίας») ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά τους προβληματισμούς του για ένα ζήτημα-ταμπού, όπως είναι ο στιγματισμός των γυναικών που κοιμήθηκαν με στρατιώτες του εχθρού προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογένειάς τους. Τάσος Μαραγκός: «Das Roastbeef» Δημιουργώντας μια ζοφερή μυθοπλασία με στοιχεία γκροτέσκο, ο Τάσος Μαραγκός («Krak Komics», «Αδέσποτα Σκίτσα») μάς μεταφέρει στον Φλεβάρη του 1942 και στην προσπάθεια δύο αντιστασιακών να αποσπάσουν τρόφιμα από την αποθήκη ενός μαυραγορίτη, ο οποίος κάθε βράδυ τραπεζώνει τον διοικητή της Γκεστάπο, Schweinekopf. Θοδωρής Μπαργιώτας: «Το Ρεβίθι» Προτού τα πολυβόλα των Ναζί αρχίσουν να ξερνοβολούν θάνατο στα κορμιά χιλιάδων αθώων, ο πρώτος εκτελεστής αμάχων υπήρξε η πείνα. Με αφορμή μια συζήτηση περί βιγκανισμού, ο Θοδωρής Μπαργιώτας («Pernilongo») θίγει το πρόβλημα της πείνας και της διατροφικής επιβίωσης στην κατοχική Αθήνα, με αναφορές στους περίφημους «σαλταδόρους». Αλέξια Οθωναίου: «Η μπερέτα» Η Αλέξια Οθωναίου («Bleeding Hearts», «Τσακισμένη Αυγή») εικονογραφεί αφήγηση του παππού της Σωτήρη, με θέμα μια ιταλική μπερέτα που με διάφορους τρόπους έφερε σε μεγάλα μπλεξίματα όσους είχαν την ατυχία να την πιάσουν στα χέρια τους. Αλέκος Παπαδάτος: «Η καπαρντίνα» Βασισμένη σε αφήγηση του πατέρα του είναι η απίστευτη ιστορία του Αλέκου Παπαδάτου («Logicomix», «Δημοκρατία») για έναν βοηθητικό εργάτη σε νταμάρι, ο οποίος υπέκλεψε δυναμίτες κρύβοντάς τους σε μια καπαρντίνα, τη μέρα όπου η ομάδα του έπεσε σε αιφνιδιαστικό γερμανικό έλεγχο. Θανάσης Πέτρου (Έμπνευση από το μυθιστόρημα του Ν. Κάσδαγλη «Τα δόντια της μυλόπετρας») Άλλη μια ιστορία που θέτει το πρόβλημα της κατοχικής πείνας, αυτή τη φορά μέσα από τη ματιά ενός κλεφτρονιού. Χωρίς φιλοσοφικές φιοριτούρες, ο Θανάσης Πέτρου («Παραρλάμα», «Το Γιούσουρι» κ.ά.) θίγει με απλό τρόπο την ουσία: για να επιβιώσεις, πρέπει να κλέψεις. Τι άλλο; Ένα καρβέλι ψωμί. Soloup: «Σουλτς και Σαχτ» Με έναν ξεχωριστό τρόπο, ο Soloup («Αϊβαλί») προτάσσει το ζήτημα της συμφιλίωσης μεταξύ των λαών, αναφερόμενος σε δύο μεμονωμένα παραδείγματα Γερμανών στρατιωτών, οι οποίοι σε συνθήκες βαρβαρότητας επέδειξαν ανθρωπιά. Η ιστορία έχει βασιστεί σε αναμνήσεις του παππού του Soloup, όπως τις μετέφερε στον πατέρα του, Νίκο Νικολόπουλο. Γιώργος Τραγάκης: «Λυκαβηττός» Τραχιές γερμανικές λέξεις. Μυρωδιά λαδιού από περίστροφο. Καμένη σάρκα. Κοκαλιασμένα κορμιά. Και αυτή η βασανιστική αίσθηση της πείνας… Σκόρπιες εικόνες από την τρυφερή ηλικία των πρώτων σχολικών χρόνων. Παιδικές αναμνήσεις από τη μαυρίλα της Κατοχής, θολές και διάχυτες σαν το χρώμα της ακουαρέλας με το οποίο ο Γιώργος Τραγάκης («Ιφιγένεια στην Αυλίδα») εικονογραφεί αυτήν την μελαγχολική πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Γιώργος Φαραζής: «Μέλπω» Σχεδιάζοντας με μια ατμοσφαιρική τεχνοτροπία που θυμίζει Dufaux, ο Γιώργος Φαραζής σκιαγραφεί τους χαρακτήρες μιας πόρνης και ενός μαυραγορίτη έχοντας ως σκηνικό τους κεντρικούς αθηναϊκούς δρόμους. Πρόκειται για μια ιστορία με ένα από τα πιο θεαματικά σασπένς. Πέτρος Χριστούλιας (Άτιτλο) 12 Οκτωβρίου 1944. Απελευθέρωση. Οι Αθηναίοι πανηγυρίζουν. Όχι όμως και ο κυρ-Πρόδρομος, πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, ο οποίος έχασε τον γιο του Λευτέρη από πισώπλατες ριπές. Μια έξοχη μνεία από τον Πέτρο Χριστούλια («Τα Χαρακώματα», «Γυρνώ σαν νυχτερίδα») στον προσφυγικό κόσμο του ’22 που πρώτος από όλους αγκάλιασε την Αντίσταση. === Πηγή
  5. Καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές, άλλοι βασισμένοι σε βιωματικές αφηγήσεις και άλλοι σε πραγματικά γεγονότα, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, αναπλάθουν νοερά και αποτυπώνουν στο χαρτί τα χρόνια της Κατοχής. Παίρνοντας μέρος αλλά και θέση σε έναν αγώνα ουσιαστικό και καθολικό, στον αγώνα ενάντια στη λήθη. Λεπτομέρεια από το εξώφυλλο της έκδοσης που υπογράφει ο Λέανδρος Η γερμανική κατοχή στη χώρα μας -όπως ίσως και σε κάθε χώρα από την οποία πέρασαν οι ναζιστικές δυνάμεις- άφησε ένα στίγμα βαθύ και ανεξίτηλο, όχι μόνο σε αυτούς που τη ζήσανε αλλά και στους επιγόνους τους, σαν ένα φάντασμα που πλανιέται στον χώρο, το οποίο το «αισθάνεσαι» αλλά δεν το «βλέπεις». Οι αφηγήσεις, οι ιστορίες των επιζώντων ή των συγγενών των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, τόσο απευθείας από κοντινά πρόσωπα όσο και από καταγεγραμμένες μαρτυρίες και ιστορικά ντοκουμέντα τρίτων, επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν τις νεότερες γενιές, στην προσπάθειά τους να αφουγκραστούν τις συνθήκες ενός παρελθόντος που μοιάζει τόσο μακρινό και συνάμα τόσο κοντινό. Καρέ από την ιστορία του Πέτρου Χριστούλια Έτσι και οι δεκατέσσερις δημιουργοί κόμικς, οι οποίοι κλήθηκαν το 2016 να συμμετάσχουν στην έκθεση «Ένα Γλυκό Ξημέρωμα – Ιστορίες Κόμικς για την Αθήνα της Κατοχής», στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «12 Οκτωβρίου 1944. Η Αθήνα Ελεύθερη» για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Αθήνας, ανήκουν εν πολλοίς σε μια γενιά κατά την οποία η Κατοχή, η Αντίσταση και ο Εμφύλιος αποτελούσαν ήδη παρελθόν. Πρόκειται για τους Τόμεκ Γιοβάνη, Γιώργο Γούση, Σπύρο Δερβενιώτη, Πέτρο Ζερβό, Δημήτρη Καμένο, Λέανδρο, Τάσο Μαραγκό, Θοδωρή Μπαργιώτα, Αλέξια Οθωναίου, Αλέκο Παπαδάτο, Θανάση Πέτρου, Soloup, Γιώργο Φαραζή και Πέτρο Χριστούλια. Απόσπασμα από την ιστορία του Λέανδρου Η έκθεση στην οποία συμμετείχαν μετουσιώνεται σήμερα στο εξαιρετικό, ομότιτλο άλμπουμ από τις εκδόσεις Jemma Press, με πρώτη κυκλοφορία στο 48ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο. Οι αφηγήσεις τους, όπως επισημαίνει στον πρόλογο του βιβλίου ο Γιάννης Κουκουλάς, «δεν αποτελούν ντοκουμέντα, μαρτυρίες, τεκμήρια, αποδείξεις, ιστορικά στοιχεία, ρεαλιστικές αποτυπώσεις. Κάποια εδράζονται σε ιστορικά δεδομένα και κάποια αποτελούν μυθοπλαστικές αφηγήσεις. Όλα ωστόσο αποτελούν προσωπικές ματιές, καλλιτεχνικές εκφράσεις, έντεχνες απόπειρες προσέγγισης, αναψηλάφησης, κατανόησης και απόδοσης του πνεύματος και του κλίματος ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος». Ενός παρελθόντος το οποίο, παρά τη χρονική του απόσταση, δεν πρέπει να λησμονούμε – η ίδια η Ιστορία άλλωστε απέδειξε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, αφού τα διδάγματα και οι αντιθέσεις που γέννησε, παραμένουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ζωντανές μέχρι σήμερα. Κι αν ακόμα δεν ήταν αδύνατον να λησμονηθούν, θα ήταν σίγουρα επικίνδυνο. Απόσπασμα από την ιστορία του Τάσου Μαραγκού Ο καθένας από τη δική του σκοπιά, οι δημιουργοί που συμμετέχουν στην έκθεση και στην ήδη τυπωμένη ανθολογία παρουσιάζουν πτυχές της ελληνικής και ειδικότερα της αθηναϊκής πραγματικότητας υπό τον γερμανικό ζυγό. Οι συνέπειες της ναζιστικής θηριωδίας αποκρυσταλλώνονται γλαφυρά στις δεκατέσσερις αυτές σύντομες ιστορίες, δημιουργώντας μικρές εκρήξεις συναισθημάτων, αξιοποιώντας στο έπακρο τα εργαλεία που παρέχει το συγκεκριμένο μέσο, η 9η Τέχνη. Η αναφορά σε θηριωδία φυσικά δεν εξαντλείται στις δολοφονίες οποιουδήποτε όρθωνε το ανάστημά του απέναντι στον κατακτητή, τους απαγχονισμούς των αντιφρονούντων σε κοινή θέα προς κάμψη κάθε σπίθας αντίστασης και τις μαζικές εκτελέσεις ανταρτών και κομμουνιστών. Στη διάρκεια της Κατοχής ο κοινωνικός ιστός και η συνοχή του υπέστησαν βαθύτατα τραύματα ποικιλοτρόπως. Απόσπασμα από την ιστορία του Τόμεκ Γιοβάνη Γιατί εκτός από εκείνους που αντιστέκονταν, ο καθένας από το δικό του μετερίζι και με διαφορετική ένταση, εκτός από εκείνους που υπέφεραν και διαχειρίζονταν βουβά τη θλιβερή πραγματικότητα με την οποία βρέθηκαν αντιμέτωποι, υπήρχαν και εκείνοι οι οποίοι προτίμησαν να συνεργαστούν με τον κατακτητή. Και αν κάποιοι το έκαναν ορμώμενοι από ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης, προκειμένου να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τους συγγενείς τους, υπήρχαν και οι άλλοι των οποίων τα κίνητρα ήταν πιο ευτελή. Βρίσκοντας ευκαιρία να αναρριχηθούν κοινωνικά και οικονομικά, δεν δίστασαν να καταδώσουν γείτονες, συμπολίτες, συνανθρώπους, ξεπουλώντας τη συνείδησή τους στο κτήνος του ναζισμού. Και ας γνώριζαν πολύ καλά ποια θα ήταν η κατάληξή τους. Πράγματι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έζησαν για λίγο μέσα σε μια ψευδεπίγραφη χλιδή, πατώντας πάνω στη δυστυχία της Κατοχής, για να βρουν άσχημο τέλος στα χέρια των αγωνιστών του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΣ, της ΟΠΛΑ, αλλά και απλών πολιτών που δεν μπορούσαν να κλείσουν τα μάτια στη θέα και στις πρακτικές των «μαυραγοριτών», των «γερμανοτσολιάδων» και των «δωσίλογων». Σίγουρα όμως ήταν λιγότεροι από τους αθώους που βρήκαν τέλος υπερασπιζόμενοι ιδανικά ανώτερα, όπως η ελευθερία, περιφρονώντας κατάφωρα την ιδιοτέλεια. Ίσως να ήταν και λιγότεροι απ’ όσους τελικά τη βγάλαν καθαρή. Καρέ από την ιστορία του Δημήτρη Καμένου Οι ιστορίες που διαβάζουμε στο «Γλυκό Ξημέρωμα» δεν είναι απλά μια προσπάθεια καταγραφής και υπενθύμισης γεγονότων που παραμένουν επίκαιρα μέχρι και σήμερα, όπως η ιστορία της υπεξαίρεσης της γερμανικής σημαίας από τους Γλέζο και Σάντα, διά χειρός Σπύρου Δερβενιώτη. Αποτελούν ταυτόχρονα μια προσπάθεια εξερεύνησης της ψυχολογίας των ανθρώπων που υπέφεραν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πριν ή και μετά την απελευθέρωση των Αθηνών. Η ανώνυμη γυναίκα, στην ιστορία του Λέανδρου, κατάφερε να επιζήσει και να θρέψει τον γιο της μέσα στην Κατοχή, έχασε όμως τον άντρα της και την αξιοπρέπειά της. Άλλοι έχασαν τη ζωή τους, όπως οι αντιστασιακοί στην ιστορία «Το Φιλί» του Πέτρου Ζερβού, και άλλοι πέρασαν ξυστά από τον θάνατο, όπως ο κάτοχος της «Καπαρτίνας» του Αλέκου Παπαδάτου. Κάποιοι συμμετείχαν σε δολοφονίες Ελλήνων συνεργατών του Γ’ Ράιχ, όπως η «Μέλπω» του Γιώργου Φαραζή, και κάποιοι σε φόνους αξιωματικών των ναζί υπό τη μουσική υπόκρουση του εμβατηρίου της Βέρμαχτ, Erika, όπως οι αντιστασιακοί στο Das Roastbeef του Tasmar. Ακόμα στο «Σουλτς και Σαχτ» ο Soloup δίνει μια ενδιαφέρουσα τροπή στην αλληλεπίδραση των Ελλήνων και των Γερμανών, κάποιοι εκ των οποίων ακόμα και μέσα σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες ανέπτυσσαν ανθρώπινες σχέσεις. Πρόκειται για μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που όλες οι ιστορίες της ανθολογίας είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Ειδικά όταν σηκώνουν αυτό το ιδιαίτερο φορτίο, καταλαβαίνει ο καθένας γιατί εύλογα ο Λευτέρης Σταυριανός, εκδότης του βιβλίου, μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα πως αισθάνεται «πολύ περήφανος που βγάζω αυτό το βιβλίο». Και έχει κάθε λόγο να το αισθάνεται. Το εξώφυλλο της έκδοσης υπογράφει ο Λέανδρος Η παρουσίαση 6 Σεπτεμβρίου και ώρα 20.00 στη σκηνή «Γιώργος Σεφέρης» στο Ζάππειο. Θα μιλήσουν οι επιμελητές της έκδοσης Γιάννης Κουκουλάς, ιστορικός τέχνης, Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ιστορικός και συγγραφέας, καθώς και όσοι εκ των δημιουργών θα παρευρίσκονται στην παρουσίαση. Έκθεση στη Δράμα Επιπλέον, στα πλαίσια του πρωτοεμφανιζόμενου Φεστιβάλ Κόμικς Δράμας θα φιλοξενηθεί έκθεση των πρωτότυπων έργων από τις 8 Σεπτεμβρίου, ενώ στις 11 Σεπτεμβρίου στις 20.00 θα πραγματοποιηθεί παρουσίαση του βιβλίου από τον Γιάννη Κουκουλά και την Αλέξια Οθωναίου. Και το σχετικό link...
  6. Ένας Γερμανός ψυχολόγος, που έρχεται στην Αθήνα, μη μπορώντας να κατανοήσει την ψυχολογία των Ελλήνων που αντιστέκονται στους ναζί. Ένας γέρος, πρώην μέλος της οργάνωσης ΟΠΛΑ, που περιγράφει σε έναν δημοσιογράφο το πώς σκότωσε Έλληνες προδότες. Ένας πατέρας, που έχασε τον γιο του από Γερμανούς και βρίσκει τη δύναμη να συγχωρήσει τους γείτονές του, που δεν τον έσωσαν γιατί φοβήθηκαν. Κεντρικό πρόσωπο στο σκίτσο του Δημήτρη Καμένου ένας Γερμανός ψυχολόγος Πρόκειται για μερικές από τις 15 πραγματικές ή φανταστικές ιστορίες από την Αθήνα της Κατοχής, της Αντίστασης και της Απελευθέρωσης, που διηγούνται μέσα από κόμικς κορυφαίοι δημιουργοί. Τα έργα θα παρουσιαστούν στο κοινό από σήμερα και μέχρι το τέλος Οκτωβρίου, στην έκθεση «Ένα γλυκό ξημέρωμα. Ιστορίες κόμικς για την Κατοχική Αθήνα», που θα στεγαστεί στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» στην Αθήνα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «12 Οκτωβρίου - Η Αθήνα Ελεύθερη». «Με τις εκδηλώσεις έχουμε δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον των πολιτών για την Ιστορία. Δεύτερον, να γιορτάσουμε την Απελευθέρωση της Αθήνας, ένα πολύ σημαντικό γεγονός, που το έχουμε παραμελήσει», εξηγεί ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης, που είναι και ο ένας από τους επιμελητές των εκδηλώσεων. Οι εκδηλώσεις έχουν στόχο να φέρουν το κοινό σε επαφή με την επιστημονική έρευνα. «Η διδακτορική μου διατριβή αφορούσε την Κατοχή και την Αντίσταση στην Αθήνα. Το 2012 ξεκίνησα με τη διοργάνωση περιπάτων σε περιοχές της Αθήνας που συνδέονται με σημαντικά γεγονότα εκείνης της περιόδου. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τεράστια. Πέρυσι, για πρώτη φορά, διοργανώθηκαν εκδηλώσεις, ενώ φέτος φιλοδοξούμε να έχουν μεγαλύτερη κλίμακα, ενώ έχουμε εντάξει ένα σύνολο δράσεων», επισημαίνει. Υλικό Σκίτσο του Γιώργου Γούση για την εκτέλεση των 200 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής Μία από αυτές τις δράσεις είναι και η έκθεση κόμικς. Ο ιστορικός δούλεψε στενά με τους δημιουργούς, παρέχοντάς τους υλικό για να στηρίξουν το έργο τους, ενώ διοργανώθηκαν workshops για την προετοιμασία της έκθεσης. «Οι Γερμανοί απαγόρευαν τις κάμερες. Συνεπώς, υπάρχουν λίγα βίντεο μερικών δευτερολέπτων, καθώς και σκόρπιες φωτογραφίες που αφορούσαν κυρίως οικογενειακές στιγμές», λέει από την πλευρά του ο επιμελητής της έκθεσης Γιάννης Κουκουλάς. «Ανταλλάξαμε απόψεις, τους δώσαμε αρχεία, φωτογραφίες και στοιχεία τεκμηρίωσης. Αφού κάναμε την προεργασία, καταστάλαξαν στο θέμα τους. Κάποιες ιστορίες είναι πραγματικές, ενώ κάποιες άλλες αποτελούν μυθοπλασία, που στηρίζεται όμως σε πραγματικά γεγονότα. Όμως το ενδιαφέρον και στις δύο πλευρές, είναι το υποκειμενικό στοιχείο των δημιουργών, ακόμη και στις πραγματικές ιστορίες», σημειώνει. Σύμφωνα με τον κ. Κουκουλά, η έκθεση είναι εναρμονισμένη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, ενώ ένας από τους στόχους της είναι «να αποδείξουμε ότι τα κόμικς, ως μορφή τέχνης, είναι αντάξια της σημαντικότητας του γεγονότος. Αυτό ήταν ακόμη και για εμάς ερώτημα, αλλά νομίζω ότι η απάντηση είναι καταφατική». Η αποτύπωση της σύγχρονης Ιστορίας σε κόμικς ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα για τους δημιουργούς. «Η σύγχρονη Ιστορία θεωρείται από πολλούς ταμπού, καθώς θίγονται δύσκολα ζητήματα που άπτονται της πολιτικής και της ιδεολογίας. Υπάρχει ένας φόβος να προσεγγίζουμε τέτοια θέματα», λέει από την πλευρά του ο Soloup, γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς που μετέχει στην έκθεση. Ο ίδιος δηλώνει πολύ ικανοποιημένος με το «υψηλό επίπεδο της έκθεσης», ενώ εστίασε την εργασία του στην αναζήτηση ισορροπιών, ανάμεσα στην τότε εποχή και στο σήμερα. Αναζήτηση στοιχείων Νεκρός από τις σφαίρες των ναζί. Από τον Πέτρο Χριστούλια Ο Πέτρος Ζερβός κάνει λόγο για μια «ενδιαφέρουσα έκθεση, που αφορά μια κρίσιμη περίοδο της Ελλάδας. Οι πληγές είναι ακόμη ανοιχτές». Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν η αναζήτηση στοιχείων, πώς ήταν η Αθήνα εκείνη την εποχή. «Η ιστορική έρευνα έχει αναδείξει πληθώρα στοιχείων και πληροφοριών. Κάποια από αυτά απουσιάζουν από μία αμιγώς επιστημονική παρουσίαση. Όμως, αποτελούν χρήσιμο υλικό για μία καλλιτεχνική δημιουργία. Εκεί θέλαμε να δείξουμε πώς λειτουργούσε η πόλη, πώς ήταν η ζωή για παράδειγμα στην Πανεπιστημίου ή στο Κολωνάκι. Υπέφεραν όλοι; Υπήρχαν κάποιοι που διασκέδαζαν;», σημειώνει ο κ. Χαραλαμπίδης. «Τα κόμικς βοηθούν να συζητηθεί η περίοδος της Κατοχής με έναν τρόπο που δεν είναι κλασικός. Δεν θέλαμε να περιγράψουμε ούτε την ηρωική αντίσταση, ούτε τη στερεοτυπική εικόνα. Θέλαμε να δείξουμε καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που ζούσαν στην πόλη, με εικόνες που αντικατοπτρίζουν το ιστορικό κλίμα και τις κοινωνικές καταβολές», λέει από την πλευρά του ο Γιώργος Φαραζής. Ο διερμηνέας και οι δύο αεροπόροι Ιστορία Soloup Το ανθρώπινο πρόσωπο δύο Γερμανών αεροπόρων, του Σουλτς και του Σαχτ, παρουσιάζει ο Soloup, που διηγείται μια πραγματική ιστορία με αφηγητή τον πατέρα του. «Ο παππούς μου γνώριζε γερμανικά και τον είχαν επιτάξει ως διερμηνεία. Γνώρισε τους δύο 20χρονους στρατιωτικούς το 1942, στο φρουραρχείο του Ασπροπύργου. Παρά τον φόβο τους, χαλάρωσαν με τον παππού μου και του έλεγαν ότι ήταν ενάντια στον πόλεμο. Μάλιστα, φοβόντουσαν ότι θα χάσουν τη ζωή τους πέφτοντας με το αεροπλάνο. Αργότερα μάθαμε ότι οι φόβοι τους επαληθεύθηκαν κι ότι έτσι έχασαν τη ζωή τους», περιγράφει ο δημιουργός του κόμικ. Σύμφωνα με τον Soloup, στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκονται οι προκαταλήψεις. «Στην αρχή, οι Γερμανοί έχουν τη μορφή γάτας, παραπέμποντας στο "Μάους" του Σπίγκελμαν, όπου εμφανίζονται άγριοι και κακοί. Όμως, ουσιαστικά, πίσω από αυτήν την κυρίαρχη εικόνα, ήταν δύο αεροπόροι, με ανθρώπινο πρόσωπο, που κι αυτοί έπεσαν θύματα του πολέμου», εξηγεί, προσθέτοντας «δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Έχουν πολλές αποχρώσεις». Η ανατίναξη των γραφείων Ιστορία Πέτρου Ζερβού Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, στη συμβολή των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ, ανατίναξαν τα γραφεία της ΕΣΠΟ, που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς για να στρατολογήσει Έλληνες στην εκστρατεία κατά της ΕΣΣΔ. Η κορυφαία αυτή αντιστασιακή πράξη, με πρωταγωνίστρια τη νεαρή δασκάλα Ιουλία Μπίμπα που ανέλαβε να μεταφέρει τη βόμβα, βρίσκεται στο επίκεντρο του κόμικ που δημιούργησε ο Πέτρος Ζερβός. «Μου έκανε εντύπωση το θάρρος της και ο ηρωισμός της. Μάλιστα την τιμώρησαν πιο αυστηρά από τους υπόλοιπους, καθώς την καταδίκασαν δις εις θάνατον και την εκτέλεσαν με αποκεφαλισμό στη Γερμανία», λέει ο κ. Ζερβός. Ο ίδιος γνώριζε την ιστορία από φοιτητής του Πολυτεχνείου, περνώντας συνεχώς από το σημείο της ανατίναξης. «Πολλοί απ' όσους μετείχαν, εκτελέστηκαν. Έμαθα για την ιστορία μέσα από τις αφηγήσεις όσων επιβίωσαν. Όμως το μεγάλο πρόβλημα ήταν να βρω στοιχεία για την εικόνα της Αθήνας εκείνη την εποχή», σημειώνει. Η πόρνη και η παγίδα στον αξιωματικό Ιστορία Γιώργου Φαραζή «Η ιστορία μου είναι μυθοπλαστική. Αφορά το πώς η εμπειρία του πολέμου ανέτρεψε τη ζωή ανθρώπων που έκαναν τα πάντα για να επιβιώσουν. Τέτοιου είδους εμπειρίες ανατρέπουν κοινωνικά standards. Πολλές γυναίκες αναγκάστηκαν να στραφούν στην πορνεία», επισημαίνει ο Γιώργος Φαραζής. Το κόμικ του αφορά την ιστορία μιας πόρνης που για να επιβιώσει προσέγγισε έναν μαυραγορίτη με μεγάλη ισχύ και μαζί επισκέπτονται στέκια μαυραγοριτών Γερμανών πρακτόρων και αξιωματικών. Παρά την κοινωνική της κατρακύλα, τον οδηγεί σε μπλόκο ανταρτών, που τον εκτελούν. «Είναι στην ουσία μια ιστορία ενός κομματιού της κοινωνίας που επέλεξε να βάλει ένα ανάχωμα στην κοινωνική κατρακύλα», εξηγεί ο δημιουργός. «Τοποθέτησα τα στέκια σε πραγματικά σημεία, αφού κάναμε ταυτοποίηση με τον Μ. Χαραλαμπίδη. Το στέκι των μαυραγοριτών βρίσκεται στη Στοά του Βιβλίου, ενώ το μπλόκο στην αρχή της Πανεπιστημίου. Προσπάθησα να είμαι όσο πιο κοντά στις πραγματικές αναφορές», σημειώνει. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.