Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ΧΙΟΝΑΤΗ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Σαν αύριο, 28 Οκτωβρίου του 1940, η Ελλάδα μπήκε και επίσημα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν πόλεμο που ήταν καταστροφικός και κόστισε εκατομμύρια ζωές σε ολόκληρο τον κόσμο. Νωρίτερα βέβαια είχαν μπει άμεσα ή έμμεσα στον πόλεμο και μια σειρά από άλλες χώρες της Ευρώπης. Ήδη από το 1939 η Γερμανία είχε εισβάλει στην Πολωνία και είχε δείξει ξεκάθαρα ποιες ήταν οι προθέσεις της, οι οποίες λίγο αργότερα έγιναν πράξη. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θα έπεφταν η μία μετά την άλλη, άλλες με μεγαλύτερη αντίσταση, άλλες με μικρότερη και άλλες με μηδενική. Αυτή την αμφιθυμία με την οποία αντιμετωπίστηκε η χιτλερική επέλαση από τις ηγεσίες αλλά και από μεγάλο μέρος του πληθυσμού ορισμένων ανατολικών κρατών, σατιρίζει με πικρό χιούμορ η γελοιογραφία του Bernard Partridge με έναν σχεδόν προφητικό τρόπο από το 1938. Έναν χρόνο νωρίτερα είχε μαγέψει τους κινηματογραφόφιλους η Χιονάτη του Walt Disney, ένα σπάνιο τεχνικό και αισθητικό επίτευγμα του animation για την εποχή του. Λέγεται μάλιστα ότι η Χιονάτη μαζί με τον Κινγκ Κονγκ ήταν οι αγαπημένες ταινίες του Χίτλερ. Ε, δεν θέλει και πολύ. Ο Partridge αποδίδει τη Χιονάτη ως Χίτλερ να επιδεικνύει το καθρεφτάκι της σαν χάντρα σε ιθαγενείς. Μόνο που το καθρεφτάκι έχει πάνω του τη σβάστικα και οι ιθαγενείς είναι οι Επτά Νάνοι. Σε πρώτο πλάνο φαίνεται η Πολωνία (Γκρινιάρης) ενώ η Χιονάτη-Χίτλερ κρατά από το χεράκι την Τσεχία (Χαζούλης). Ανάμεσά τους κοιτούν με περιέργεια και απορία η Ουγγαρία, η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Λιθουανία. Πολύ σύντομα θα καταλάβαιναν με τον πιο σκληρό τρόπο ποιες ήταν οι πραγματικές επιδιώξεις των ναζιστών. Και το σχετικό link...
  2. 13 Μαρτίου, 1928. Ο Walt Disney ετοιμάζεται να επιστρέψει στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη. Πριν φύγει πρέπει να προλάβει να στείλει ένα τηλεγράφημα στον ανήσυχο αδερφό του. Του είχε μιλήσει στο τηλέφωνο την προηγούμενη μέρα και εκείνος ως μεγαλύτερος τον είχε συμβουλεύσει να μην τσακωθεί με κανέναν εκεί που ήταν. «Μην ανησυχείς», έγραφε το σύντομο μήνυμα. «Όλα καλά. Θα σου πω λεπτομέρειες όταν γυρίσω». Τίποτα δεν ήταν καλά. Ο ‘δεύτερος μήνας του μέλιτος’ όπως είχε ονομάσει ενθουσιασμένος το ταξίδι μετά της συζύγου του στο Big Apple, είχε αποδειχθεί φιάσκο. Η τεταμένη σχέση του με τον Charles Mintz, τον διανομέα της σειράς ταινιών μικρού μήκους ‘Alice Comedies’ που δημιουργούσε εκείνον τον καιρό, μάλλον θα έπρεπε να τον είχε προϊδεάσει. Η αρχική συμφωνία των δύο αδελφών για την ‘Alice’ είχε γίνει με την Margaret J. Winkler. H Winkler ήταν η πρώτη γυναίκα που ασχολήθηκε με το βωβό animation και η πρώτη που θα γινόταν μέλος στην Ένωση Παραγωγών (για να μην αποκαλυφθεί το φύλο της υπέγραφε ως M. J. Winkler). Η συνεργασία μαζί της ήταν εξαιρετικά ομαλή μέχρι που έμεινε έγκυος. Την εταιρεία της θα αναλάμβανε ο άντρας της, Charles. Ο Mintz είχε τις δικές του ιδέες για την ‘Alice’, οι περισσότερες πιο ακριβές απ’ ότι άντεχε το στούντιο των Disney. Το δεσμευτικό τους συμβόλαιο όμως δεν τους επέτρεπε να κάνουν πίσω. Ακόμα κι αν ο Walt ήθελε να απομακρυνθεί πια από τον συνδυασμό live-action/animation που επιστράτευαν οι συγκεκριμένες κωμωδίες και να αφοσιωθεί εντελώς στην εικονογράφηση. Στην πορεία ο Mintz, δυσαρεστημένος με τα υψηλά κόστη της ‘Alice’ και με αφορμή τη νέα συνεργασία του με τη Universal Pictures, ζήτησε από τον Disney να δημιουργήσει έναν νέο χαρακτήρα. Το αίτημα μεταμορφώθηκε γρήγορα στον Oswald the Wild Rabbit. Κάρτα του Walt Disney σε έναν από τους ιδρυτές της Universal, Carl Laemmle Επιθυμία του Walt ήταν να μην εξαντληθεί μαζί του μονάχα σε γρήγορες φαρσοκωμωδίες, όπως ήταν η μόδα της εποχής. Ήθελε έναν ενεργό χαρακτήρα που θα υποκινούσε την πλοκή. Το χιούμορ θα ερχόταν επειδή θα προκαλούσε ο ίδιος τις αστείες καταστάσεις αντί απλώς να αντιδρά σ’ αυτές. Και πράγματι, η προσέγγιση αυτή έκανε τον Oswald να πετύχει. Αρκετά για να δώσει στα δυο αδέλφια από ένα νέο σπίτι και στη Disney Brothers τριπλασιασμό υπαλλήλων και τα νέα τους - τότε - γραφεία στην Hyperion Avenue. Μόνο που ο Mintz είχε άλλα πλάνα όταν καλούσε τον Walt στη Νέα Υόρκη. Αφού του έκλεισε δωμάτιο σε πολυτελές ξενοδοχείο όπου σύχναζαν επιφανείς άνθρωποι της βιομηχανίας, και αφού φρόντισε να τον συστήσει ως πετυχημένο animator σε όσους τους διέκοπταν στο μεσημεριανό τους, ο Mintz του ζήτησε να περάσει από το γραφείο του την επόμενη ημέρα. Ο καλύτερός του φίλος και βασικός animator του Disney, Ub Iwerks, τον είχε προειδοποιήσει λίγες μέρες νωρίτερα ότι ο ευεργέτης τους τον είχε πλησιάσει για να του προτείνει διαφορετική δουλειά. Ο αφελής τότε Disney είχε συγχύσει τον φίλο του. Δεν είχε πάρει στα σοβαρά τους φόβους του και μάλιστα έφυγε για το ραντεβού με σκοπό να ζητήσει παραπάνω χρήματα για τα shorts του Oswald. Ο Mintz τελικά θα του ανακοίνωνε ότι είχε σκοπό να ανοίξει δικό του στούντιο animation στο Χόλιγουντ και, προφανώς, θα έπαιρνε τον Oswald μαζί του. Ή θα ακολουθούσε μαζί με τον αδερφό του έναντι ικανοποιητικών μισθών, ή θα ξέμενε στα αζήτητα. Α ναι, και οι animators του είχαν ήδη υπογράψει μαζί του. Πάρε τηλέφωνο και ρώτα, του είπε δίνοντάς του το ακουστικό, δες σε ποιους ανήκουν οι δημιουργοί σου. Ο Disney δεν το περίμενε. Ήταν φίλος με τους υπαλλήλους του. Τους περισσότερους τους είχε προσλάβει κατευθείαν από τη σχολή τους. Αφού άλλαξε δέκα χρώματα και προειδοποίησε τον Mintz ότι θα κάνουν τον ίδιο και σ’ αυτόν, έφυγε βροντώντας την πόρτα. Μόλις είχε χάσει τα δικαιώματα του βασικού του χαρακτήρα και όλους τους animators τους εκτός από Iwerks και δύο βοηθούς. Εάν αποτύγχανε και η Disney Brothers, το δεύτερο στούντιό τους μετά τη χρεοκοπία του αρχικού Laugh-O-Gram Studio, τα δυο αδέρφια θα χρειαζόταν να ξεκινήσουν για τρίτη φορά από την αρχή. Έπρεπε να βρει έναν ήρωα και γρήγορα. Ο Walt και η Lillian ποζάρουν με τον Mickey Mouse στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1935. Το ζευγάρι γιόρτασε εκεί τα 10 χρόνια γάμου του. Η σύζυγός του, Lillian, τον είχε παρομοιάσει με ‘μαινόμενο λιοντάρι’ στη διαδρομή της επιστροφής. Επαναλάμβανε σε τόσο έξαλλη κατάσταση και για τόσες πολλές ώρες ότι δεν θα ξαναδούλευε για κανέναν όσο ζούσε, που την είχε τρομάξει. Κάπου μέσα στους μονολόγους, τη μουρμούρα και τις φωνές, η Lillian θα θυμόταν ότι ο άντρας της άρχισε να της μιλάει για ένα ποντίκι και ένα αεροπλάνο. Η έκρυθμη συμπεριφορά του την είχε βάλει σε κατάσταση σοκ κι έτσι δεν μπορούσε να συγκρατήσει τίποτα απ’ όσα της έλεγε. Τίποτα εκτός από το όνομα του χαρακτήρα που σκεφτόταν - το Mortimer. Το βρήκε τόσο αποκρουστικό για ποντίκι, που το άκουσμά του διαπέρασε τις παρωπίδες της. Προφανώς το Mortimer θα ζούσε και θα πέθαινε σε εκείνο το βαγόνι. Γιατί το όνομα αυτού θα ήταν τελικά Mickey Mouse. Ο Disney, ως μέγας πωλητής, δεν ήταν ποτέ εκείνος που θα αρνιόταν ένα καλό τσιτάτο στον Τύπο. Ήξερε τι θα έκανε μια ιστορία πιασάρικη και κακομάθαινε με τέτοιες το κοινό του. Γι’ αυτό και η σύλληψη του Mickey πήρε με τα χρόνια διαστάσεις αστικού μύθου. Τον εμπνεύστηκε από ένα ποντίκι που είχε μικρός; Τον σκέφτηκε όταν είδε ένα ποντίκι να σέρνει μια κονσέρβα και τον έκανε να γελάσει; Είχε εκπαιδεύσει ποντικάκια να παίζουν στο drawing board του και τον διαμόρφωσε σύμφωνα με αυτά; Τον σχεδίασε επιτόπου στο τρένο; Η πιο κοντινή στην πραγματικότητα βερσιόν της αλήθειας ήρθε χωρίς στολίσματα από το στόμα του, στο American Magazine το 1931. Ο Mickey πράγματι γεννήθηκε στο τρένο και η Lillian όντως ανατρίχιασε με το Mortimer. Ο Walt όμως θα περίμενε να φτάσει στην Καλιφόρνια για να τον βάλει μπροστά. Μαζί με τον αδερφό του και τον Iwerks, κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι και απέκλεισαν τα ανθρωπόμορφα ζώα που κυριαρχούσαν τότε (οι γάτες, ας πούμε, είχαν καπαρωθεί από κάμποσα στούντιο). Κατέληξαν στην αρχική ιδέα του Disney και ο Iwerks άρχισε να τη σχεδιάζει. Τις περισσότερες φορές κρυφά κιόλας. Απέμεναν τρεις ταινίες ‘Alice’ στο συμβόλαιό τους και έτσι μέχρι να τις τελειώσουν έπρεπε να συνεργαστούν σε ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα με τους animators που είχαν υπογράψει με τον Mintz. O Iwerks δούλευε πάνω στον Mickey και κάλυπτε τις ζωγραφιές του με ζωγραφιές του Oswald. «Όταν ο Mickey ήρθε στον Walt σ’ εκείνο το ταξίδι με το τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες, νομίζω πως έψαχνε έναν ήρωα. Για εκείνον, όπως και για πολλούς αργότερα, θα ήταν μια δημιουργία που θα έφερνε έμπνευση, καινοτομία και επινοητικότητα», μοιράστηκε μαζί μας η Elizabeth Spatz. Είναι αρχειονόμος και επικεφαλής του τμήματος Consumer Products της Disney. Δεν ξέρω πόσο πιο βαρετή μπορεί να φαντάζεσαι μια δουλειά και πόσο πιο έξω μπορείς να πέσεις. Μαζί με τη Becky Cline, τη διευθύντρια των Walt Disney Archives - των παλαιότερων αρχείων ψυχαγωγίας του πλανήτη - και τον Fox Carney, διευθυντή της Animation Research Library όπου φυλάσσεται όλο το art του στούντιο, είναι οι πραγματικοί κλειδοκράτορες της Disney. Οι last men standing αν η εταιρεία ανακοινώσει αύριο λουκέτο. «Το πρώτο καρτούν με τον Mickey λεγόταν ‘Plane Crazy’ και φτιάχτηκε αποκλειστικά από τον Walt και τον Ub. Όπως και το δεύτερο όμως, το ‘Gallopin’ Gaucho’, δεν κυκλοφόρησε στις αίθουσες», τόνισε η Cline. Ο Mickey είχε παρουσιαστεί σε πριβέ προβολές σε διάφορους διανομείς, αλλά δεν τους είχε πείσει ότι θα κέρδιζε το κοινό. Δεν ξέρουν εσένα και δεν ξέρουν το ποντίκι σου, έλεγαν στον Disney. «Εκείνη την περίοδο τα καρτούν ήταν ακόμη βωβά. Αλλά κάτι σημαντικό συνέβη το 1927. Κυκλοφόρησε το ‘Jazz Singer’ της Warner Bros. και οι ταινίες απέκτησαν ήχο. Ο Walt είπε, ξέρετε κάτι; Λέω να βάλουμε ήχο στο επόμενο καρτούν του Mickey. Και το σχεδίασαν συγκεκριμένα για να αναδείξουν τον ήχο. Το έκαναν μιούζικαλ με πολλά ηχητικά εφέ - ήχους ζώων, τραγούδι, ντραμς. Ήθελαν να παρουσιάσουν τη νέα τους τεχνολογία. Έτσι το ‘Steamboat Willie’ κυκλοφόρησε και μέσα σε μια νύχτα έκανε πάταγο». Η Becky Cline ανοίγει προσεκτικά το πρωτότυπο σενάριο του ‘Steamboat Willie’ (Walt Disney Archives) «Αυτό είναι το πρωτότυπο σενάριο, τυπογραφημένο από τον ίδιο τον Walt, εικονογραφημένο από τον Ub Iwerks. Ο λόγος που το έχουμε είναι επειδή ο Walt το κρατούσε στο πρώτο συρτάρι στο γραφείο του. Ήταν μεγάλης συναισθηματικής αξίας γι’ αυτόν. Είναι το πιο εμβληματικό κειμήλιό μας από τον Mickey Mouse». Αν αναλογιστεί κανείς ότι το σενάριο φυλάσσεται στα Walt Disney Archives μαζί με εκατομμύρια άλλα αρχεία, όλα τους αρκετά σημαντικά για να έχουν περάσει το τεστ αξιολόγησης που τα καθόρισε άξια να φυλαχτούν μακριά από το ευρύ κοινό, αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμο είναι. Εάν δεν δουλεύεις στη Disney, εάν δεν είσαι εκεί στα πλαίσια κάποιου συγκεκριμένου event και εάν δεν κάνεις κάποιο σχετικό ντοκιμαντέρ ή βιβλίο, δεν θα το δεις ποτέ. «Σε live action ταινίες, σε κινούμενα σχέδια, σε διαφημίσεις, σε πλάνα για θεματικά πάρκα - οτιδήποτε έχει κάποια αφήγηση πίσω του γίνεται storyboard.Με αυτό το χαρτί, το Walt Disney Studio επινόησε την τέχνη του storyboarding που χρησιμοποιείται στα πάντα σήμερα». H Cline είναι με τη Disney εδώ και 30 χρόνια, αλλά τα Walt Disney Archives είχαν ξεκινήσει πριν τη δική της πρόσληψη. Η Spatz, πάλι, είχε έναν άθλο μπροστά της. Το τμήμα αρχείων για τα Consumer Products που ανέλαβε να στήσει πριν 12 χρόνια έπρεπε να αποκτήσει σιγά-σιγά όσα περισσότερα προϊόντα είχε παράξει το στούντιο, με κριτήριο την ιστορικότητα και μοναδικότητά τους. Εκτός από τα χειροπιαστά αντικείμενα που μας έχουν κρατήσει παρέα ανά τις δεκαετίες, από τη λούτρινη κούκλα που παίρναμε αγκαλιά το βράδυ μέχρι το DVD που χαζεύαμε μετά το μεσημεριανό, η Spatz πρέπει να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει αν κάποια ατάκα ταινίας, σειράς ή κόμικ της εταιρείας είναι αυθεντική. Ακόμη και ποιες φράσεις από τις άπειρες ψεύτικες που κυκλοφορούν (βλ. “If we can dream it, we can do it’) είπε όντως ο Walt Disney ή άλλοι επιφανείς εργαζόμενοι της εταιρείας. Δεν είναι μόνο τα σημερινά εμπορεύματα του στούντιο που κρέμονται από τη δουλειά της, αλλά η ιστορία της δημιουργίας ενός κολοσσού. «Το τμήμα των Consumer Products δεν είχε κάποιον να βουτήξει στον σκελετό του, την ιστορία του. Οι περισσότεροι ξέρουν το τμήμα του animation, τους Nine Old Men ας πούμε, τους ανθρώπους που έπλασαν τις ταινίες του στούντιο. Και οι λάτρεις των θεματικών πάρκων γνωρίζουν εκείνους που σχεδίασαν και κατασκεύασαν όλες τις ατραξιόν, όπως τον Bob Gurr ή τον Mark Davis. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θρύλοι αλλά κανείς δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτούς που έφτιαξαν τα προϊόντα μας. Αν ρωτήσω ποιος έφτιαξε το αγαπημένο σου παιχνίδι της Disney, τον γνωρίζεις; Οπότε όταν ήρθα έπρεπε να κατανοήσω πώς διαμορφώθηκε το επιχειρηματικό μοντέλο μας. Ποιοι ήταν οι επιδραστικοί ηγέτες, ποια ήταν τα μεγάλα πρότζεκτ, πώς πήγαν οι χαρακτήρες μας από το τίποτα σε αυτό που είναι σήμερα». Τα Mickey gloves είναι παράδοση ανάμεσα στους αρχειοθέτες της Disney Φανατική της Disney από μικρή - η μητέρα της την πήγαινε στη Disneyland τουλάχιστον τέσσερις φορές τον χρόνο - η Spatz κάνει συνεχώς συνεντεύξεις με δημιουργούς εμπορευμάτων και συλλέκτες προϊόντων, τριγυρνάει στο Ίντερνετ και σε παγκόσμιες εκθέσεις αναζητώντας αυτά που της έχουν ξεφύγει και είναι επιλεκτική σε αυτά που τελικά αγοράζει για να μπουν στη συλλογή των αρχείων. Στην πραγματικότητα, η ζωή της είναι ένα λουτρό νοσταλγίας Disney. Και ο ρόλος της είναι αυτός της αφηγήτριας σε μια βιομηχανία όπου τα πάντα γυρίζουν γύρω από την αφήγηση. Κάθε μέρα εξυπηρετεί 60 με 80 άτομα της εταιρείας. Δημιουργούς που ψάχνουν την έμπνευση της επόμενης μεγάλης καμπάνιας. «Προσωπικά το σκέφτομαι σαν να κοιτάς το μέλλον κοιτώντας το παρελθόν», εξήγησε φορώντας τα λευκά της γάντια. Λευκά μέχρι να προσέξεις τις μαύρες γραμμές που έχουν ζωγραφιστεί ανάμεσα στα δάχτυλά της. Τα γάντια Mickey όπως τα ονομάζει χαϊδευτικά, είναι παράδοση ανάμεσα στους αρχειοθέτες της εταιρείας. Θα τα χρειαστεί γιατί πολλά από αυτά που θα μας παρουσιάσει φλερτάρουν επικίνδυνα με τη διάλυση. Όπως οι διάσημες κούκλες Mickey της Charlotte Clark. «Τις έφτιαξε μόνη της. Είχε γείτονα ένα αγόρι, τον Bob Clampett. Ο Bob θα γινόταν animator, αλλά το 1930 ήταν ακόμη στο Λύκειο. Ο μικρός πήγε στο τοπικό του σινεμά, πήρε ένα τετράδιο, ζωγράφισε τον Mickey Mouse και τον έδειξε στην Charlotte. Εκείνη τον έκανε πατρόν και έφτιαξε μια κούκλα. Αυτή, ο Bob και ο πατέρας του μπήκαν στ’ αμάξι, έφτασαν στο στούντιο που τότε ήταν ακόμα στη λεωφόρο Hyperion και ζήτησαν να μιλήσουν με τον Disney». Το Hyperion Bungalow σήμερα Τα στούντιο στη Hyperion είναι πια ιστορικά. Και την εποχή εκείνη πολύ μικρά. Τα λίγα τους κτίρια ήταν καλιφορνέζικα μπάνγκαλοου και απόλυτα προσβάσιμα. Ένα από αυτά, το Hyperion Bungalow, επιβιώνει ακόμα στα γραφεία της εταιρείας στο Burbank που επισκεφθήκαμε και διατηρείται ως το τελευταίο δείγμα της κλασικής αρχιτεκτονικής που απέμεινε από τα πρώτα χρόνια της Disney. Υπήρξε animation studio, music studio, γραφείο Τύπου, λογιστήριο και ταχυδρομείο, και - μονάχα για τη διάρκεια της επίσκεψής μας - χώρος φιλοξενίας και εστίασης αλά 1930s. Τη μέρα που η Clarke αποφάσισε να δελεάσει τα αδέρφια Disney με την κούκλα της, το μπάνγκαλοου θα φιλοξενούσε μια ιδέα που, σε συνδυασμό με την τρομακτική δημοτικότητα του Mickey, θα έκανε ποδαρικό σε μια αυτοκρατορία. «Όταν o Roy και ο Walt είδαν την κούκλα είπαν, αυτή είναι! Είχαν μια συμφωνία με μια εταιρεία, τη George Borgfeldt, και προσπαθούσαν να φτιάξουν κούκλες αλλά το προϊόν δεν αποτύπωνε την ουσία του Mickey που οραματίζονταν. Χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν δική τους μεγάλη παραγωγή, σκέφτηκαν να δώσουν απλά το πατρόν στη McCall’s (εταιρεία που πουλά πατρόν) για να μπορεί όποιος θέλει να κάνει το ράψιμο στο σπίτι του. Τα πατρόν πάνω γράφουν ‘μόνο για ράψιμο’. H έμφαση αυτή έδειχνε ότι δεν κοίταζαν να κλείνουν συμβόλαια, ήθελαν απλά να φτάσει ο Mickey στους φαν του». Όσο ήταν ακόμα δημοφιλές το ‘Steamboat Willie’ και τα πρώτα, απορριφθέντα καρτούν του Mickey κυκλοφορούσαν πια με ήχο, η βρετανική εταιρεία Dean Rag Book Co. θέλησε να φτιάξει δικές της κούκλες. Απρόθυμοι να περιμένουν μέχρι να φτάσει σ’ αυτούς το πατρόν από τους Disney, έστειλαν κάποιον στο σινεμά για να δει και να σχεδιάσει τον ήρωα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο καλύτερος χειρότερος εφιάλτης στην ιστορία του merchandising. Μέχρι τα δύο αδέρφια να τους πείσουν να σταματήσουν την παραγωγή έως ότου να φτάσει το σωστό πατρόν στα χέρια τους, οι αλλόκοτες κούκλες είχαν γίνει ένα από τα πιο ευπώλητα παιχνίδια στη Μεγάλη Βρετανία για το 1932. Είχαν μάλιστα και μια καινοτομία - με τη βοήθεια ενός σύρματος που ξεκινούσε από το πέλμα και έφτανε μέχρι το σβέρκο του Mickey, μπορούσες να τον ενώσεις με το αγαπημένο σου βινύλιο και να τον βλέπεις να χορεύει πάνω του όσο έπαιζε το γραμμόφωνο. Οι κούκλες της Charlotte Clark (αριστερά) πέτυχαν, αλλά το ίδιο και οι ατυχείς κούκλες της Dean Rag Book Co. (δεξιά). Η πραγματική δύναμη κρυβόταν απλά στην εμπορική ισχύ του Mickey Mouse. Όσο για τις κούκλες της Clark, αυτές έγιναν τόσο δημοφιλείς μέσω του πατρόν που η δημιουργός τους, ακόμα κι αν άνοιγε επιχείρηση, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στη ζήτηση. Ο Walt τής έστησε έναν χώρο ειδικά για να κατασκευάζει κούκλες που δίνονταν στους VIP καλεσμένους του στούντιο, αλλά όταν η Disney βρήκε τους κατάλληλους συνεργάτες για να κάνουν μαζική παραγωγή, η Clark θα επέβλεπε την κατασκευή των δικών τους Mickey για τα επόμενα 30 χρόνια της επαγγελματικής της καριέρας. Οι διάσημες κούκλες της όμως δεν ήταν το πρώτο επίσημο προϊόν της Disney. Την ίδια χρονιά, ένας άντρας αναζήτησε τον Walt Disney σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης και έτρεξε καταπάνω του στο λόμπι με 300 δολάρια στο χέρι. Άσε με να βάλω τον Mickey σε ένα σχολικό σημειωματάριο, του είπε, και τα λεφτά είναι δικά σου επιτόπου. Ο Disney μέχρι τότε, παρότι ήταν αφοσιωμένος στις ταινίες, είχε σύντομα αντιληφθεί τις δυσκολίες που ακολουθούσαν όταν βασιζόσουν καθαρά και μόνο στο box office. Είπε αμέσως ναι και πήρε τα χρήματα την ίδια στιγμή. Αυτή θα ήταν και η έναρξη του Mickey ως φίλος, ή σύντροφος ακόμα καλύτερα, των παιδιών έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Αυτή την περίοδο, ένας νεαρός πωλητής καπέλων από τη Βαλτιμόρη είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά τη μεταπήδησή του στη διαφήμιση ως επόμενό του βήμα. Δύο χρόνια μετά, ο Kay Kaymen αποφάσισε να κάνει ένα τηλεφώνημα στον Walt Disney. Δεν είχε τίποτα να χάσει. Και ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να πουλήσει τον Mickey με τρόπους εκτός των τετριμμένων επιχειρησιακών πλάνων. Μαζί με τον συνεργάτη του, Streeter Blair, πήραν το τρένο για την Καλιφόρνια. Λίγες μέρες μετά θα υπέγραφαν ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με τον Roy Disney, ως οι μοναδικοί licensing εκπρόσωποι της εταιρείας. Μέσα στα επόμενα χρόνια, οι συμφωνίες που θα πετύχαιναν οι τρεις τους, θα μετέτρεπαν τους ήρωες της Disney σε megastars. Ο πρώτος απ’ αυτούς βέβαια που θα ίδρωνε τη φανέλα, ήταν ο Mickey. Η διείσδυση του χαρακτήρα ήταν τέτοια που θα έσωζε κυριολεκτικά εταιρείες από το φαλίρισμα. Ένα από τα πρώτα Ingersoll Mickey Mouse ρολόγια Η αρχή έγινε με την εταιρεία ρολογιών Ingersoll Waterbury και την υλοποίηση της πρώτης υπερπετυχημένης πρότασης του Kaymen. Το 1933, στην έκθεση Chicago World’s Fair με θέμα το αμερικανικό εμπόριο, η Ingersoll που τότε είχε φτάσει στα κόκκινα κατασκεύασε ένα ρολόι Mickey για το περίπτερό της. Μπορούσες μάλιστα να το κάνεις και πιο προσωπικό, διακοσμώντας το με μικρά γούρια. Μέχρι το τέλος της έκθεσης τα ρολόγια είχαν εξαντληθεί και ήταν εμφανές ότι θα έπρεπε να προσλάβουν νέους υπαλλήλους για να συνεχίσουν την παραγωγή τους (το κεντρικό κατάστημα των Macy’s στη Νέα Υόρκη πούλησε 11.000 κομμάτια σε μία ημέρα και το εργοστάσιο της Ingersoll πήγε από 300 άτομα σε 3.000). Η δεύτερη εκδοχή του ρολογιού - πήρε 10 χρόνια στη Spatz να το εντοπίσει και να το εντάξει στην συλλογή των αρχείων - είχε κάποιες μικροαλλαγές στη φιγούρα του Mickey και ένα διαφορετικό κουτί που ενίσχυε την αναγνωρισιμότητα της σχέσης των δύο εταιρειών. Μέχρι το τέλος της χρονιάς είχαν πουληθεί πάνω από 900.000 ρολόγια. Μέχρι το τέλος της δεύτερης χρονιάς πάνω από 2.5 εκατομμύρια. To 1948 ο Kaymen θα έδινε τιμητικά στον Disney το ρολόι που έκλεινε τις 5 εκατομμύρια πωλήσεις. Η Ingersoll δεν είχε σωθεί απλά. Υπάρχει ακόμα και εξακολουθεί να συνεργάζεται με τη Disney. Άλλος ένας σημερινός συνεργάτης της Disney που χρωστά την επιβίωσή του στο τρωκτικό είναι η Lionel Train Company. «Το 1933 ήταν πολύ κοντά στη χρεοκοπία. Τους πλησίασε τότε ο Kaymen και τους είπε, κοιτάξτε την επιτυχία που είχαμε με το ρολόι. Γιατί δεν φτιάχνετε ένα τρενάκι; Θα ήταν η τελευταία προσπάθεια της εταιρείας. Το διαφήμισαν στον χριστουγεννιάτικό τους κατάλογο και μέχρι τα Χριστούγεννα του ‘34 είχαν αποφύγει την πτώχευση, είχαν πληρώσει το χρέος του που υπερέβαινε τα 125.000 δολάρια, είχαν βγάλει όλα τα λεφτά τους πίσω και είχαν αποφασίσει να φτιάξουν άλλο ένα τρενάκι. Είχε έναν Άη Βασίλη και από τον σάκο του ξεπρόβαλε το κεφαλάκι μιας κούκλας Mickey. Ο Mickey τους έστρωσε πραγματικά το χαλί της επιτυχίας τους», μας εξηγούσε η Spatz με το δικό της συλλεκτικό ρολόι Mickey να κοσμεί τον καρπό της. Η αξία του ρολογιού όμως, και κάθε μικρού παιχνιδιού της εποχής, δεν εστιαζόταν μόνο την τιμή πώλησής του. Ως προϊόντα της Μεγάλης Ύφεσης, συμβόλιζαν και κάτι παραπάνω. Στο ιστορικό του πλαίσιο, το ρολόι του Mickey κόστιζε περισσότερο από ένα μπουκάλι γάλα. Περισσότερο από μια φραντζόλα ψωμί. Περισσότερο από τις οικονομίες μίας εβδομάδας. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς για τα 3 δολάρια και 75 σεντς που ήταν η αρχική του τιμή (ακόμα και για τη δεύτερη, μειωμένη τιμή του στα $2.95), αλλά αυτές οι γνώριμες θυσίες γονιών σε δυσχερέστατες οικονομικά συνθήκες έβρισκαν ανταπόδοση στην ίδια την ψυχολογία των παιδιών τους. Τα δημητριακά Post Toasties έκαναν θραύση με τον Mickey και τη Minnie στο κουτί τους Στην κορύφωση της κρίσης το 1934, η General Foods έδωσε στη Disney το πρώτο της συμβόλαιο του 1 εκατομμυρίου δολαρίων για να βάλει τον Mickey στο πίσω μέρος των Post Toasties δημητριακών τους. Τα παιδιά μπορούσαν να κόψουν τη μορφή του και να τη χρησιμοποιήσουν ως παιχνίδι, ή και να την κολλήσουν κάπου ως διακοσμητική. Μπορούσαν επίσης να φτιάξουν δικά τους σενάρια, να απαντήσουν σε κουίζ, να φτιάξουν παζλ και να μαθαίνουν φρέσκα trivia για τον αγαπημένο τους ήρωα. Εάν είχες να διαλέξεις μεταξύ δύο brands δημητριακών παρόμοιας τιμής, το ένα με τον Mickey και το άλλο χωρίς, ποια θα διάλεγες για το παιδί σου; Η κάπως αυτονόητη απάντηση επιβεβαιώθηκε και σε μια μεταγενέστερη, παγκόσμια καμπάνια του Kaymen κάπου μεταξύ του ‘36 και του ‘37. Η προσέγγισή του αφορούσε αποκλειστικές συμφωνίες licensing για φούρνους και γαλακτοπωλεία τις οποίες φρόντιζε να κλείνει ο ίδιος με ένα τηλέφωνο στο χέρι, αλλά και με επισκέψεις από πόρτα σε πόρτα στην αμερικανική και όχι μόνο επαρχία. «Αν ήσουν φούρναρης ή γαλακτοπώλης, είχες την ευκαιρία να είσαι ο μοναδικός επιχειρηματίας στην περιοχή σου με την άδεια της Disney να βάζεις τον Mickey στα προϊόντα σου. Τα παιδιά μπορούσαν να γραφτούν στο newsletter του καταστήματός σου και έπαιρναν ένα γράμμα, μία κονκάρδα και έναν χάρτη. Μετά πήγαιναν στο κατάστημα για να βρουν τα συλλεκτικά κομμάτια του χάρτη που έδειχνε τον Mickey να τρέχει μακριά από τον Κακό Λύκο. Τα έβαζες στον χάρτη και ακολουθούσες τον Mickey στην Ινδία καβάλα σε γαϊδούρι, σε καμήλα στην Αίγυπτο και ούτω καθεξής, με πληροφορίες για τις τοποθεσίες και τις δραστηριότητές του. Ήταν τόσο δημιουργικό και τα παιδιά το ζωγράφιζαν. Όταν ένας γονιός πηγαίνει στον φούρνο και έχει την επιλογή μιας φραντζόλας χωρίς τον Mickey και μία με τον Mickey που εισάγει τα παιδιά στη γεωγραφία, στην αφήγηση, σε έναν χαρακτήρα με ηθικές αξίες - η επιλογή είναι εύκολη. Σε δύσκολους καιρούς, προσπαθείς να κάνεις όσο καλύτερες επιλογές μπορείς». Μια ακόμη καλή επιλογή ήταν και τα μικρά αγαλματίδια με τον Mickey που φτιάχνονταν από σελουλόιντ στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια των ‘30s. Ήταν τρομερά δημοφιλή, αλλά υπάρχει άραγε χειρότερο υλικό για τα χέρια ενός παιδιού; Δεν επιβιώνει κανένα μέχρι στιγμής στα αρχεία. Οι χώροι όμως ήταν γεμάτοι από άλλες καλές επιλογές. Εύθραυστα παιδικά βιβλία της Whitman Publishing, κιτρινισμένα, ραγισμένα στο εξώφυλλο, με σπασμένη ράχη. Ίσως θα είχαν καλύτερη τύχη σε κάποια ειδική αποθήκη, αλλά τα αντικείμενα στο ιερό της Spatz είναι εκεί για να εμπνεύουν αυτούς που αναζητούν ιδέες και όχι για να μένουν στο σκοτάδι. Έπειτα κι άλλες κούκλες, τρενάκια, κουτιά από δημητριακά. Ακόμα και ένα κυπελάκι παγωτού των Southern Dairies Ice Creams από το καλοκαίρι του ‘33 με τον Mickey στο καπάκι. «Ένας θεός ξέρει υπό ποιες συνθήκες επιβίωσε τούτο!», αναρωτιέται γελώντας η Spatz. Μια συνοδευτική φωτογραφία δείχνει τους υπαλλήλους της Disney να απολαμβάνουν το παγωτό τους στον προαύλιο χώρο των παλιών γραφείων. Η Southern Dairies θα πουλούσε 10 εκατομμύρια τέτοια κυπελάκια. Ορίτζιναλ Mouseketeer cap Και φυσικά σε περίοπτη θέση, τα Mickey Mouse caps. Τα συγκεκριμένα καπέλα βλέπουν ακόμη παραλλαγές τους να πωλούνται στα πάρκα ανά εκατοντάδες χιλιάδες τον χρόνο. Κι αυτά χώρια από τους απογόνους τους - τα κλασικά αυτιά του Mickey που έχουν βγει σε κυριολεκτικά χιλιάδες εκδοχές και φοριούνται από νεογνά μέχρι υπερήλικες. Η καταγωγή τους όμως ήταν πιο ταπεινή. Και όπως οι περισσότερες ευφυείς συλλήψεις, ήταν όσο απλή χρειαζόταν για να εξαπλώσει επιδημία. Το 1930, στη Venice της Καλιφόρνια, ο μάνατζερ του Fox Dom Theater, Roy Williams, βλέποντας τα παιδιά να μαζεύονται κάθε απόγευμα στην αίθουσά του για να δουν τα καρτούν του Mickey, κοντοστάθηκε. Γιατί να μην έχουμε ένα σταθερό ραντεβού με τα παιδιά; Ένα κλαμπ με πιστοποιητικά για τα παιδιά, κονκάρδες, δραστηριότητες, μάσκες, θεματικά events και δωράκια. Όσο δούλευε την ιδέα ενός Mickey Mouse Club στο μυαλό του, χώθηκε σε μία από τις προβολές του ‘Karnival Kid’. Το συγκεκριμένο short έγινε διάσημο γιατί είναι το πρώτο όπου ακούγεται η φωνή του Mickey. Η φωνή του Walt Disney στην πραγματικότητα - ο δημιουργός θα τη δάνειζε στην αγαπημένη του δημιουργία μέχρι και το 1957. Το μόνο που θα τον ακούγαμε να λέει ως ιδιοκτήτης πλανόδιου street cart ήταν ‘Hot dogs! Hot dogs!’. Η στιγμή που εντυπώθηκε όμως στον Williams ήταν η μικρή υπόκλιση του Mickey σε ένα πελάτη του. Το ποντίκι τον ευχαρίστησε με χάρη, βγάζοντας το καπέλο του. Δηλαδή τα αυτιά του. Η κίνηση αυτή του έδωσε την ιδέα των caps. Και οργάνωσε το μικρό του κλαμπ, αλλά το είδε να μεγαλώνει τόσο γρήγορα που σκέφτηκε να ενημερώσει τους Disney. Όταν τους βρήκε στο τηλέφωνο και τους εξήγησε το όραμά του, ο Roy τον κάλεσε να δουλέψει μαζί τους. Μέσα στα επόμενα 5 χρόνια τα Mickey Mouse Clubs θα ξετρύπωναν σε κάθε γωνιά της Αμερικής. Το 1932, την κορύφωσή τους, μετρούσαν πάνω από 1 εκατομμύριο μέλη, ξεπερνώντας σε αριθμούς τους προσκόπους. «Τα αγαπημένα μου ευρήματα είναι συνήθως αυτά που σχετίζονται με λέσχες», εκμυστηρεύτηκε η Spatz κάπως ένοχα. Θα νόμιζες ότι της είχαμε ζητήσει να διαλέξει ανάμεσα στα παιδιά της. «Μία κονκάρδα, ένα γιλεκάκι, ένα καπέλο. Γιατί είναι όλα τόσο συνδεδεμένα με ένα γεγονός και ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Κάποιος τα φορούσε τα απογεύματα του Σαββάτου που πήγαινε να δει τα αγαπημένα του καρτούν στο τοπικό σινεμά. Λατρεύω τις ιστορίες τους, αυτές είναι που με αγγίζουν. Όλοι αυτοί οι θησαυροί που θα ονόμαζε premium κανείς. Ταχυδρόμησέ μας αυτό το καπάκι και θα πάρεις πίσω μια κονκάρδα, ας πούμε. Λατρεύω τα αντικείμενα που παράχθηκαν με σκοπό ένα διαφορετικό εύρος δέσμευσης. Υπήρχε στη Μεγάλη Βρετανία ένα κλαμπ, το 1936 νομίζω ήταν, όπου αν ήσουν μέλος ονομαζόσουν Mickey Mouse Chum. Οι Chums, λοιπόν, είχαν τις δικές τους καρφίτσες, το δικό τους εβδομαδιαίο περιοδικό, τις δικές τους χάρτινες φιγούρες που τις έκοβαν και έφτιαχναν το δικό τους μικρό θέατρο. Τόσο μεγάλο μέρος από αυτές τις δραστηριότητες έχει καταστραφεί. Γιατί είναι πολύ σπάνιο για ένα παιδί που θα πει θέλω αυτό το πράγμα και θα το αποκτήσω, αλλά θα το κρύψω κάπου και δεν θα το αγγίξω για να μην το χαλάσω, και αργότερα κάποιος θα με εκτιμήσει που το κράτησα (γέλια). Έχω βρει όμως ένα set από Mickey Mouse Chum και το λατρεύω. Τα αγαπώ όλα αυτά για το πλαίσιο και την αφήγηση που παρέχουν». Αυτά τα κλαμπ έδωσαν αργότερα ζωή στο τηλεοπτικό Mickey Mouse Club που έκανε πρεμιέρα το 1955, αλλά και στις παγκόσμιες βερσιόν του που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Έτσι έμαθε και η Spatz να λέει την ώρα. Η εκπομπή ξεκινούσε στις 3 το μεσημέρι κι εκείνη έπρεπε να έχει το νου της στο ρολόι και τους δείκτες του. Το παιδικό καστ του Mickey Mouse Club ετοιμάζεται για τα ιδιαίτερα μαθήματά του στο σετ (1955) Ο Disney ήταν ο πρώτος από τους μεγάλους κινηματογραφικούς παραγωγούς που αγκάλιασε την τηλεόραση όταν οι υπόλοιποι τη μάχονταν. Ήταν το νέο μέσο που θα τους στερούσε εισιτήρια. Ή, όπως είχε ο ίδιος εικάσει διστακτικά, θα ήταν το μέσο που θα έβαζε τις δημιουργίες τους σε κάθε σπίτι. Το Mickey Mouse Club εκτός από τα caps επιστράτευσε και ορίτζιναλ τραγούδια, παρτιτούρες για να τα παίζεις μόνος σου και κιθάρες ειδικά σχεδιασμένες για το show. Ως πρώτο τηλεοπτικό στοίχημα της Disney έφερε πίσω ένα μεγάλο συμβόλαιο με τη Mattel για παιχνίδια εμπνευσμένα από την εκπομπή. Δεν ήταν μόνο τα παιδιά όμως που ήθελαν να έχουν κάτι από τον Mickey. Ο Disney ήθελε ο χαρακτήρας του να αγγίζεις τους πάντες, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Εμπορικά βοήθησαν από νωρίς σε αυτό τεράστιοι παίκτες όπως Macy’s, Cartier, Levi’s και Coca Cola. Brands που επέτρεπαν στους ενήλικες πελάτες τους να τα βρουν με το παιδί μέσα τους. «Ήταν εύκολο για τις μάρκες αυτές να ενσωματώσουν τον Mickey στα προϊόντα τους, γιατί τον αγαπούσαν πάντα και οι μεγάλοι», τόνισε η Spatz. «Μάλλον γιατί δεν άλλαξε ποτέ. Αυτή η σταθερότητα, η γνώση, η παρηγοριά κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γιατί. Κάθε γενιά έχει μια σύνδεση με τον Mickey που φτιάχτηκε όσο μεγάλωνε. Έχεις την ίδια που έχουν και οι υπόλοιποι της γενιάς σου, αλλά μπορείς να βρεις τη γοητεία και στον Mickey κάποιας άλλης γενιάς». Πριν από τα περισσότερα απ’ τα παραπάνω όμως, είχε προηγηθεί ένα παλαβό στοίχημα που, χωρίς εύκολες υπερβολές, θα άλλαζε το σινεμά και το marketing τελείως και για πάντα. Μέχρι το 1937, το επιχειρηματικό μοντέλο έλεγε πως έβγαζες την ταινία σου και αν πήγαινε καλά, τότε έβγαζες και κάποια προϊόντα στα ράφια για να ενισχύσουν τον κουμπαρά. Βέβαια μέχρι το 1937, δεν υπήρχαν και μεγάλου μήκους ταινίες animation. Σύντομα η ‘Χιονάτη’ θα γελούσε χαρακτηριστικά για όλα αυτά. Όταν ο Disney ανακοίνωσε την παραγωγή της στους New York Times το 1934, το εγχείρημά του θα μετονομαζόταν στους κύκλους της βιομηχανίας σε ‘παράνοια του Disney’. Ποιος θα έφτιαχνε μεγάλου μήκους ταινία με σχεδιάκια και ζωγραφιές; Και ποιος γνωστικός άνθρωπος θα φανταζόταν πως κάτι τέτοιο θα πετύχαινε; Ο Walt αντιστάθηκε στον αδερφό και τη σύζυγό του που προσπαθούσαν να τον πείσουν να μην το προχωρήσει και έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να χρηματοδοτήσει την ταινία. Το αρχικό εκτιμώμενο κόστος των 250.000 δολαρίων - που ήταν ήδη 10 φορές μεγαλύτερο από το μπάτζετ του μέσου short στα ‘Silly Symphonies’ - τελικά εκτινάχθηκε στο αδιανόητο για την εποχή κόστος του 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων. Η ‘Χιονάτη’ θα έφερνε τελικά πίσω τέσσερις φορές τα έσοδα της αμέσως μεγαλύτερης live action ταινίας της χρονιάς (Maytime, Robert Z. Leonard). Θα γινόταν επίσης η πιο επιτυχημένη ταινία με ήχο, λατρεία όλων των κριτικών, και νικήτρια ενός τιμητικού Όσκαρ ως ‘καινοτομία που γοήτευσε εκατομμύρια θεατές εγκαινιάζοντας ένα νέο πεδίο στην ψυχαγωγία’. O Walt Disney στο εξώφυλλο του TIME με έναν χαμογελαστό Γκρινιάρη Η εκρηκτική της πορεία πυροδότησε την ολοκλήρωση της παραγωγής του ‘Πινόκιο’ και της ‘Φαντασίας’, αλλά και την έναρξη της παραγωγής των ‘Dumbo’, ‘Bambi’, ‘Alice in Wonderland’ και ‘Peter Pan’. Το μαγικό της χέρι όμως είχε φτάσει στα καταστήματα πριν την πρεμιέρα της. «Ο Kaymen αποφάσισε να βάλει εμπόρευμα στα ράφια πριν τη ‘Χιονάτη’. Ένα από τα πιο συλλεκτικά υλικά της ταινίας είναι τα αγαλματίδια των Επτά Νάνων που έφτιαξε η Seiberling Company, μια εταιρεία που έκανε κυρίως λάστιχα αυτοκινήτων. Οι Νάνοι ήταν ζωγραφισμένοι στο χέρι, φτιαγμένοι από γύψο με έγχυση καουτσούκ. Οι ζωγραφιές που θα δίνονταν ως παραδείγματα στη Seiberling φτιάχτηκαν από τον Sowell. Αλλά δεν μπορούσε να βρει καλή φωτογραφία του Γκρινιάρη. Προσπάθησε να τον κάνει όσο καλύτερα μπορούσε, αλλά η ταινία δεν είχε βγει ακόμη και του είχαν δώσει μόνο κάποια stills. Έφτιαξε κάποια mock-ups και όταν πέρασε ο Walt για επίσκεψη, είδε τι είχε φτιάξει και πρόσεξε ότι ο Γκρινιάρης χαμογελούσε. Ρώτησε τι στο καλό συμβαίνει και ο Sowell του ζήτησε συγνώμη, απλά δεν είχε το σωστό artwork. Μήνες αργότερα επισκέφθηκε τον Walt και έφερε τα επτά κουκλάκια με ένα σημείωμα που έλεγε: ‘Συγνώμη που είναι έτσι ο Γκρινιάρης, αλλά σκέφτηκα ότι ίσως τον θες. Τον έχω διορθώσει τώρα’. Κάποια στιγμή χάζευα το εξώφυλλο του Walt στο περιοδικό TIME αγκαλιά με τους Νάνους και αν το κοιτάξεις από πολύ κοντά, θα δεις ότι ο Γκρινιάρης χαμογελάει. Τον ήθελε κι αυτόν στη φωτογραφία. Το επίτευγμα όμως ήταν η προώθηση προϊόντων πριν την ταινία. Το χτίσιμο της αναμονής, του hype, του awareness. Αυτό άλλαξε εντελώς τη βιομηχανία». Η ‘Χιονάτη’ έδωσε στους Disney τη δυνατότητα να αγοράσουν μια τεράστια έκταση στο Burbank όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα η εταιρεία. Στην ανακαίνιση του 1985, το κεντρικό κτίριο ονομάστηκε Team Disney και σχεδιάστηκε προς τιμήν της ταινίας, υπό την επίβλεψη του John Hench. Από τότε οι Επτά Νάνοι κρατούν όρθιο το στούντιο. Ο John Hench ήταν animator, σχεδιαστής, γραφιάς, δάσκαλος των μικρότερων εικονογράφων της εταιρείας και στην πορεία αντιπρόεδρος του Imagineering (δημιουργία, σχεδιασμός, κατασκευή των πάρκων). Ως μαθητής του Disney ακολουθούσε τη συμβουλή του μέντορά του και επισκεπτόταν τα πάρκα δυο φορές τον μήνα. Έμπαινε από τη μπροστινή πόρτα, παρίστανε τον επισκέπτη, καθόταν στις ουρές και παρατηρούσε τους υπόλοιπους. Όταν γυρνούσε στο γραφείο του είχε πάντα ένα τετράδιο γεμάτο σημειώσεις. «Δες πώς αντιδρά ο κόσμος στη δουλειά που έχεις κάνει», του έλεγε ο Disney και μέχρι τον θάνατό του ο Hench δεν είχε σταματήσει στιγμή. Στην πορεία έγινε και επίσημος ζωγράφος των πορτρέτων του Mickey στις επετείους του χαρακτήρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Disney διάλεγε κάποιον αγαπημένο του για να εμπιστευτεί τον Mickey. Λίγα χρόνια νωρίτερα - και αφού είχε αποδείξει τις δυνάμεις του με το animation των Επτά Νάνων - το φρέσκο, φυσικό ταλέντο του Fred Moore είχε αναλάβει να επανασχεδιάσει το τρωκτικό που τα ξεκίνησε όλα. Ο δικός του Mickey των ‘30s απέκτησε τη ρευστότητα και την κίνηση που αντιπροσωπεύει και σήμερα την ουσία του animation. Έπειτα ο Floyd Gottfredson, ο άνθρωπος πίσω από τα κόμικ της Disney, θα γινόταν ο αφανής ήρωας που θα διατηρούσε αναλλοίωτη την προσωπικότητά του ποντικού στο χαρτί όταν στην οθόνη έχανε σιγά-σιγά τη νοστιμάδα του. Ο Mickey είχε αποκτήσει τους δικούς του Avengers. Και ως υπερήρωας μπορούσε να σώσει και ζωές καμιά φορά. «Ο John Hench μου είχε πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που του είχε πει ο Walt», θυμήθηκε η Cline. «Υπήρχε ένας άνδρας, ο Dr. Tom Dooley (Thomas Anthony Dooley III), γιατρός και φιλάνθρωπος. Πήγαινε στις ζούγκλες της Ινδοκίνας και εμβολίαζε τα παιδιά εκεί για βαριές ασθένειες. Του ήταν πάρα πολύ δύσκολο όμως να πείσει τα παιδιά αυτά να βγουν από τους ποταμούς και την πυκνή βλάστηση. Ήταν φοβισμένα. Δεν είχαν ξαναδεί κάποιο μεγάλο, λευκό καράβι με έναν κόκκινο σταυρό πάνω σαν του Ερυθρού Σταυρού. Και δεν ήξερε τι να κάνει. Ήθελε να τα βγάλει έξω αλλά ήταν κατατρομαγμένα. Οπότε έγραψε στον Walt και του ζήτησε την άδεια να βάλει το πρόσωπο του Mickey στα πλαϊνά του πλοίου. Ο Walt, φυσικά, είπε ναι. Ο Dooley του είπε αργότερα πως όταν τα πλοία έφταναν σε απόμερες περιοχές που κανείς δεν είχε δει τον Mickey Mouse, τα παιδιά ερχόντουσαν τρέχοντας. Ήθελαν να δουν τον Mickey και να βρεθούν κοντά του. Οπότε δεν μιλάμε απλά για την αναγνωρισιμότητα ενός brand - και εδώ μιλάμε για ένα από τα πιο αναγνωρισμένα brands στον κόσμο. O Mickey είναι έμφυτα ελκυστικός. Από το μικρότερο παιδί που τον ψάχνει στα πάρκα μας, μέχρι εκείνα τα παιδιά που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους πλοίο». Ο Mickey έγινε από νωρίς σύντροφος των παιδιών Όταν πλησιάζοντας στα ‘50s η λογοκρισία και η γιγαντιαία δημοτικότητά του ανέβασαν τον Mickey στο βάθρο του συμβόλου, ο Disney απογοητευόταν όταν δεν μπορούσε να του βρει πια ιστορίες που θα τον τσαλάκωναν λίγο παραπάνω. Πέρα από οτιδήποτε άλλο που μπορεί να αντιπροσώπευε για τους θεατές, για τον ίδιο συμβόλιζε την ανεξαρτησία. Τον είχε βρει στο χειρότερο σημείο της καριέρας του και του έδωσε τα εργαλεία για να φτιάξει μια αυτοκρατορία. Η ευγνωμοσύνη του αποτυπώθηκε καλύτερα στην έκδοση του περιοδικού Modern Screen το 1948, σε ένα άρθρο του με τίτλο ‘Τι Σημαίνει για Μένα ο Mickey’. Για μας θα είναι ο ιδανικός επίλογος: «Γεννημένος από τις ανάγκες μας, ο μικρός φίλος μας απελευθέρωσε από τις πιο άμεσες ανησυχίες μας και μας παρείχε τα μέσα για να διευρύνουμε τον οργανισμό μας στις σημερινές του διαστάσεις και να επεκτείνουμε το μέσο του animation σε νέα επίπεδα ψυχαγωγίας [...] Εξαρχής τον είχα συλλάβει ως μια ξεχωριστή μονάδα, όχι απλά ένα καρτούν για κωμικές ρουτίνες. Τον κράτησα μακριά από τους συνηθισμένους συμβολισμούς και καταστάσεις. Τον εκθέσαμε σε κοντινά πλάνα. Αντί να χρησιμοποιήσουμε την ταχύτητα που ήταν τότε στη μόδα, δεν φοβηθήκαμε να ρίξουμε τους ρυθμούς και να τον αφήσουμε να δείξει συναίσθημα. Ο Mickey έφτασε σύντομα σε στάδιο όπου έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όσα τον αφήναμε να κάνει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αρουραίος. Ήταν ήρωας στα μάτια του κόσμου και ειδικά των παιδιών [...]. Όπως είναι φυσικό, είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη διαρκή δημοτικότητά του, εδώ και στο εξωτερικό. Με την εκτίμηση που έχει κερδίσει ως όνομα στην ψυχαγωγία, σε νέους και μεγαλύτερους. Με τις τιμές που έφερε στο στούντιό μας. Με την υψηλότατη φιλοφρόνηση που του απονεμήθηκε όταν το όνομά του επιλέχθηκε ως κωδικός για την επιδρομή στη Γαλλία και με την επιλογή του ως έμβλημα σε τόσα μαχητικά στη διάρκεια του πολέμου. Αυτοί είναι φόροι τιμής που δεν περιγράφονται με λόγια [...] Ο Mickey ήταν το παιδί θαύμα του στούντιο και το κατοικίδιό μας. Και του φερθήκαμε ανάλογα [...] Μιλάει ακόμα με τη δική μου φωνή, όπως έκανε εξαρχής [...] Καμιά φορά εκπλήσσομαι ακόμα με όσα ειπώνονται για τον τρομερό μας Mickey, που δεν ήταν ποτέ πραγματικά ένα ποντίκι, ποτέ του όμως και άνθρωπος - πάντα όμως ανθρώπινος. Ψυχαναλυτές τον εξέτασαν. Σοφοί τον επεξεργάστηκαν. Αρθρογράφοι έσπασαν πλάκα μαζί του. Θαυμαστές τον χαιρέτιζαν. Η Κοινωνία των Εθνών του έδωσε μετάλλιο ως σύμβολο παγκόσμιας καλής θελήσεως. Ο Hitler τον μίσησε και απαγόρευσε εκκωφαντικά στους ανθρώπους του να φορούν την καρφίτσα του στο πέτο τους αντί της σβάστικας. Αλλά εμείς το μόνο που θέλαμε γι’ αυτόν ήταν να κάνει τον κόσμο παντού να γελάσει με αυτόν και μαζί του [...] Νιώθω μεγάλη νοσταλγία μέσα σε αυτές μου τις σκέψεις [...] Η ζωή και οι εκστρατείες του είναι πολύ στενά δεμένες με την προσωπική και επαγγελματική ζωή μου. Είναι κατανοητό λοιπόν ότι θα είχα μια συναισθηματική εξάρτηση από αυτήν την προσωπικότητα που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην πορεία της Disney Productions και που έχει ζήσει την αποδοχή τόσο ζεστά ως διασκεδαστικός φίλος οπουδήποτε στον κόσμο έχουν προβληθεί οι ταινίες του [...] Κατά κάποιον τρόπο, δεν ήταν ποτέ του μικρός. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μεγαλώνει ποτέ στα μάτια μας». Το άγαλμα Partners στη Disney Legends Plaza Στον προαύλιο χώρο των γραφείων της Disney, στον γνωστό και ως Legends Plaza, στέκεται επιβλητικά ένα μπρούτζινο άγαλμα που ονομάζεται Partners. Αναπαριστά εύστοχα τον Disney να κρατά το χέρι του Mickey. Τα τέσσερα αντί για πέντε δάχτυλα που έχει ο ποντικός, είχαν ζορίσει τη γλύπτρια όσο το κατασκεύαζε. Τελικά όμως κατάφερε να τα πλέξει με αυτά του δημιουργού του. Ο Walt δεν θα τα άφηνε ποτέ. *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  3. Για βιομηχανία που λατρεύει να αναπολεί τις χρυσές της εποχές, το Χόλιγουντ βιάζεται πολύ να ξεφορτωθεί τα ασημικά του. Με εξαίρεση ελάχιστα κομμάτια που επιβιώνουν είτε σε μουσεία και πριβέ συλλογές, είτε ως επισκέψιμες τουριστικές τοποθεσίες, μετά το πέρας των γυρισμάτων τα κινηματογραφικά σετ υποκύπτουν στην εφήμερη ζωή τους. Και τίποτα δεν μισούν περισσότερο οι σκηνογράφοι από τη στιγμή που πρέπει να αποσύρουν όσα ξόδεψαν ιδρώτα και αμέτρητες εργατοώρες για να δημιουργήσουν. Υπάρχει όμως ένα μέρος στον πλανήτη που δεν θα τους χαλούσε χατίρι. Κάτω από τις αυλές, τα κτίρια και τους δρόμους που διαμορφώνουν τη λιλιπούπολη των γραφείων της Disney στην Καλιφόρνια, υπάρχει ένας λαβύρινθος που φτιάχτηκε για να φιλοξενεί τα υδραυλικά και ηλεκτρικά συστήματα ενός μικρόκοσμου που δεν σβήνει ποτέ τα φώτα. Οι χαμηλοτάβανοι, φιδωτοί διάδρομοί του φωτίζονται από νοσοκομειακές λάμπες. Οι σκουρόχρωμοι τοίχοι του κρύβουν επιμελώς τα κρυφά δωμάτια που τους συνδέουν. Οι σωλήνες που προσγειώνονται απότομα στο κεφάλι σου ολοκληρώνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από τη φαντασία κάποιου σίριαλ κίλερ. Δεν είναι να απορείς δηλαδή που ενίοτε χρησιμοποιείται ακριβώς ως τέτοιο για τις ανάγκες γυρισμάτων. Εκεί, κάτω από το υπεράνω πάσης υποψίας κτίριο του Ink & Painting, πίσω από μια πόρτα σαν όλες τις άλλες, έκρυβε επί δεκαετίες το όπλο του ο Walt Disney. Η ταμπέλα έγραφε Νεκροτομείο. (Credit: Rebloggy/Tumblr) Στο Νεκροτομείο της Disney όμως, η τέχνη δεν πήγε ποτέ για να πεθάνει. «Είμαστε το καταφύγιο όλης της τέχνης του animation που ανήκει στη Disney, από τα 1920s μέχρι και σήμερα. Μιλάμε πραγματικά για τον κρυμμένο θησαυρό της κληρονομιάς του Disney animation», μας ενημέρωσε ο Fox Carney όσο φορούσε τα λευκά του γάντια. Όταν διέκρινε ότι προσπαθούσαμε να μη γελάσουμε, γέλασε πρώτος. Τα γάντια του σε συνδυασμό με το μαύρο κοστούμι του, ήταν αναμφίβολα ταιριαστά με την περίσταση. «Είμαι σαν εργολάβος κηδειών, έτσι;» Fox Carney, Animation Research Library Manager Ο Carney μας υποδέχτηκε στο βασίλειό του με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο πρώτος bona fide σταρ του στούντιο. Χωρίς τον Mickey Mouse η αυτοκρατορία της Disney θα είχε μείνει απλώς ένα μεγαλεπήβολο όραμα στο μυαλό του δημιουργού του. Το τρωκτικό συνέβη όμως, και μαζί του έφερε εκατοντάδες εκατομμύρια έργα animation art που φυλάσσονται μακριά από επισκέψεις και δημοσιότητα. «Ακούγεται κάπως φρικιαστικό, αλλά αυτό το τμήμα λεγόταν Νεκροτομείο τον παλιό καιρό. Οι καλλιτέχνες του στούντιο είδαν την αξία της διατήρησης του υλικού αυτού. Οι νέοι μας artists και όποιος άλλος δουλεύει στην εταιρεία μπορεί να το επισκεφτεί για λόγους εκμάθησης ή έμπνευσης. Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και για λόγους επαναχρησιμοποίησης του art. Έχουμε ζωγραφιές από τον Oswald the Rabbit που προηγήθηκε του Mickey. Έχουμε ακόμα και μερικές ζωγραφιές από τις κωμωδίες ‘Alice’ που έκαναν οι Disney πριν κι από τον Oswald. Είναι τεράστια τιμή να συντηρούμε τέτοιο κληροδότημα». Μιλάμε για όπλο τέτοιας ισχύος που δεν θα μπορούσε να είχε μείνει κρυφό για πολύ. «Αυτή τη στιγμή η Dreamworks και άλλες εταιρείες διατηρούν το artwork τους. Αλλά κάποτε στη Warner Bros. ας πούμε, κάποιος που δεν θα αναφέρω με το όνομά του είχε ρωτήσει πόσο θα κόστιζε η αποθήκευση μιας τέτοιας ποσότητας υλικού. Αποφάσισε τελικά να το ξεφορτωθούν. Νομίζω ήταν στα ‘70s ή νωρίς στα ‘80s. Τώρα μιλάμε για πληροφορίες που ακούς γύρω-γύρω, για θρύλους της βιομηχανίας κατά κάποιον τρόπο. Αλλά ναι, ξεφορτώθηκαν πάρα πολλά. Τα μοναδικά που επιβιώνουν είναι μέρος της περιουσίας μεγάλων καλλιτεχνών που τα πήραν σπίτι τους». Ο Walt Disney μας υποδέχεται στο Νεκροτομείο μέσα από τη τηλεοπτική σειρά ‘Disneyland’ το 1957 Το σεντούκι του Carney μετράει 65 εκατομμύρια χειροπιαστά κομμάτια - σκετς, storyboards, animation concepts, μακέτες, γλυπτά, test paints, μαριονέτες και set pieces. Μέχρι και γυάλινες επιφάνειες που χρησιμοποιούνταν κάποτε στη multiplane camera - μια καινοτομία του Ub Iwerks, συνδημιουργού του Mickey, συνεργάτη και καλύτερου φίλου του Walt Disney, που κατάφερε να εξασφαλίσει το βάθος και την προοπτική ενός tracking shot στο animation. Αυτά χώρια από τα δεκάδες εκατομμύρια κομμάτια που αποκτώνται ετησίως μέσω του τμήματος του σημερινού animation της Disney και της Pixar. Συνολικά μιλάμε για μια συλλογή άνω των 100 εκατομμυρίων κομματιών που κάθε χρόνο γιγαντώνεται. Δεν θα είχε επιβιώσει όμως στο σύνολο και στην ποιότητά της, αν δεν είχε μεσολαβήσει μια δραστική αλλαγή στις αρχές των ‘90s. Η πρόσληψη του Carney - που ως τελειόφοιτος με πτυχίο film production βρέθηκε να κάνει pitch μια ιδέα για την τηλεοπτική Άριελ στη Disney - συνοδεύτηκε με τη μεταφορά του Νεκροτομείου εκτός του γκροτέσκ υπογείου. Εκείνη την εποχή και για όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, οι εργαζόμενοι της Disney μπορούσαν απλά να περάσουν από το Νεκροτομείο και να δανειστούν όποιο art θα τους ήταν χρήσιμο για το πρότζεκτ τους. Τα προστατευτικά γάντια δεν ήταν καν φευγαλέα σκέψη. Το υλικό πήγαινε από χέρι σε χέρι, παραχωνόταν σε συρτάρια, γινόταν ένα με βουνά από φρέσκο art, και κιτρίνιζε κάτω από τα άγρυπνα φώτα των animators. Κάθε κόκκος αστερόσκονης στη ‘Σταχτοπούτα’ έμπαινε σε ξεχωριστό καρέ για να δημιουργηθεί το εφέ της σταδιακής λάμψης Στην ίδια κίτρινη απόχρωση περίπου κινήθηκε και ο ίδιος ο Carney όταν μας περιέγραφε την πρότερη κατάσταση και διαχείριση της συλλογής. Με κάθε ανάμνηση που μοιραζόταν, οι φλέβες στο μέτωπό του προετοίμαζαν κάποια επικείμενη συμφόρηση. «Όσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιείς ότι όσο πιο πολλοί άνθρωποι χειρίζονται το art, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να καταστραφεί. Η αποστολή μας εδώ είναι να το διατηρήσουμε όσο καλύτερα γίνεται και ταυτόχρονα να το κρατάμε προσβάσιμο. Οπότε τα τελευταία 20 με 25 χρόνια το διαχειριζόμαστε σε στάνταρντ μουσείου. Αυτή τη στιγμή φοράω βαμβακερά γάντια για παράδειγμα, ενώ για άλλου τύπου κομμάτια πρέπει να φοράω λαστιχένια γάντια χωρίς λάτεξ γιατί ακόμα και το βαμβάκι μπορεί να τα ενοχλήσει. Ψηφιοποιούμε τη συλλογή ώστε να μπορεί κανείς να απευθυνθεί στα ψηφιακά αρχεία. Τη σκανάρουμε, τη σταθεροποιούμε και δημιουργούμε και το εφέ του ξεφυλλίσματος για να μη χρειάζεται να την πιάνουν συνεχώς οι artists μας». Η Disneyland ανοίγει για πρώτη φορά και οι επισκέπτες τρέχουν προς τις πύλες. Όσοι ήθελαν μπορούσαν να αγοράσουν σελιλόιντ των ταινιών έναντι 1,5 δολαρίου. Λίγα ακόμα χρόνια από τη ζωή του έχασε και όταν αναλογίστηκε τα κενά της συλλογής. «Μέχρι και ο Walt συνήθιζε να δωρίζει artwork. Αν μπορούσα θα του έλεγα, Walt! Άνθρωπέ μου, μην τα χαρίζεις! Ή στα εγκαίνια της Disneyland το ‘55 ας πούμε, μπορούσες να αγοράσεις ένα κομμάτι σελιλόιντ για 1,5 δολάριο. Άλλες φορές μιλάμε για πράγματα που απλώς καταστράφηκαν. Ακούμε ιστορίες για σωλήνες που έσταζαν στο υπόγειο από το κτίριο του Ink & Painting. Τι να τα κάνουμε τώρα που βράχηκαν, σκέφτονταν. Και τα πετούσαν. Κάποιες φορές όμως μπορεί να δουλεύουμε σε κάποιο πρότζεκτ και να ψάχνουμε για κάτι συγκεκριμένο, αλλά να βρίσκουμε κάτι άλλο που μας εκπλήσσει και δεν ξέραμε καν ότι είχαμε. Δεχόμαστε και τηλεφωνήματα για artwork που ανακαλύφθηκε κάπου και, παρότι θα θέλαμε πολύ να μας κάνουν δωρεές, κατανοούμε απολύτως το γεγονός ότι οι περισσότεροι περιμένουν χρήματα ως αντάλλαγμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε και δωρεές. Έξι περίπου χρόνια πριν, μας ήρθε ένα πακέτο. Χωρίς διεύθυνση. Μέσα υπήρχαν πράγματα από τη ‘Χιονάτη’, μέχρι κομμάτια παραγωγής του ‘Winnie the Pooh’ στα ‘60s. Θεέ μου, σκεφτήκαμε, από πού ήρθαν αυτά; Και τι είναι αυτά; Γιατί έπρεπε να επιβεβαιώσουμε ότι ήταν δικά μας. Ήταν όλα αυθεντικά. Δεν μάθαμε ποτέ ποιος τα έστειλε». Τώρα πια, βέβαια, το Νεκροτομείο δεν χρειάζεται να ανησυχεί για σωλήνες. Οι εγκαταστάσεις του έχουν μεταφερθεί στον κόσμο των θνητών. Συγκεκριμένα στο πρώην animation studio που δημιουργήθηκε η ‘Μικρή Γοργόνα’. Στο φωτεινό lobby του χώρου βρίσκεις το πιάνο όπου έγραφαν τα τραγούδια τους συχνά οι Αδελφοί Sherman, την Αλίκη ζωγραφισμένη στον τοίχο να πέφτει ξανά και ξανά στη Χώρα των Θαυμάτων, διάφορα αντίγραφα από ορίτζιναλ artwork κρεμασμένα, και το γεμάτο σκαλισμένες σημειώσεις και ζωγραφιές γραφείο του Pres Romanillos σε προνομιακή θέση. Ο Romanillos έχασε τη μάχη του με τη λευχαιμία μόλις στα 47 του, αλλά ως τότε είχε προλάβει να δώσει πνοή ως animator σε χαρακτήρες των ‘Pocahontas’, ‘Η Παναγία των Παρισίων’, ‘Mulan’ και ‘Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος’. Και να αφήσει επίσης πίσω του σκαλισμένη μία συμβουλή. «Το ζητούμενο δεν είναι οι όμορφες ζωγραφιές. Είναι οι δυνατές ιδέες. Οι δυνατές ιδέες γίνονται δυνατές ζωγραφιές». Priscillano ‘Pres’ Antonio Romanillos (1963-2010) Στο κτίριο όπου φιλοξενούνται τα 11 θησαυροφυλάκια του Νεκροτομείου, το προσωπικό συντηρεί τη συλλογή, ταξιδεύει μαζί της σε όλη την υδρόγειο για παγκόσμιες εκθέσεις (εκτός από τις αμερικανικές εκθέσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή με αφιέρωμα στον Mickey Mouse, έτρεξαν φέτος εκθέσεις σε Ισπανία και Ιαπωνία), εξυπηρετεί όσους χρειάζονται βοήθεια με την έρευνά τους και ψηφιοποιεί τα αρχεία. Σε μια πολύ καλή τους ημέρα, οι φωτογράφοι του τμήματος φωτογραφίζουν 1.000 περίπου κομμάτια πριν τα στείλουν για ψηφιοποίηση - 400 αν μιλάμε για τα κατά κανόνα μεγαλύτερα backgrounds και storyboards. Τα τελευταία 9 χρόνια έχουν ψηφιοποιηθεί περίπου 1,2 εκατομμύρια art pieces. Δεν χρειάζεται κανείς μαντικές ιδιότητες για να προβλέψει ότι έχουν πολύ, μα πολύ μέλλον μπροστά τους. Πριν τον ερχομό του Carney όμως, είχε γίνει ακόμα μία επίσημη αλλαγή. Αντίο Νεκροτομείο, καλώς ήρθες Animation Research Library. «Στα ‘70s αλλάξαμε ονομασία. Αρέσει στον Don Hahn, τον παραγωγό της ‘Πεντάμορφης’ και του ‘Lion King’, να παίρνει τα εύσημα για το καινούριο όνομα - το Animation Research Library (ARL). Μία από τις πρώτες του δουλειές ήταν στο Νεκροτομείο, οπότε έπρεπε κάπως να εξηγήσει στην οικογένειά του τι ακριβώς κάνει χωρίς να ακούγεται τόσο ανατριχιαστικό. Τον ρωτούσαν, πού δουλεύεις; Δουλεύω σε ένα μέρος, έλεγε, που μοιάζει με βιβλιοθήκη για ανθρώπους που κάνουν έρευνα για animation. Εμείς όμως έχουμε βρει έγγραφα από τα ‘50s όπου υπήρχε ο όρος και αναφερόταν κυρίως στη δημιουργία καινούριου animation για τηλεοπτικές σειρές». Τώρα, οι πιο προσωπικές υποθέσεις του Carney με τη Disney είναι το ‘Βιβλίο της Ζούγκλας’ - η πρώτη ταινία που θυμάται να βλέπει - και η ‘Mary Poppins’. Τον Μόγλη τον είδε σε drive-in γιατί τον έσυραν μαζί οι γονείς του που, ως φαν του swing, ήθελαν να ακούσουν τον Louis Prima. Τη Mary την εκτίμησε λίγο αργότερα, όταν κατάλαβε ότι η ιστορία της δεν αφορούσε τη σωτηρία των παιδιών αλλά του πατέρα τους. Μετά την πρόσληψή του όμως, και παρότι έπεσε πάνω στην επαναφορά του εισπρακτικού θριάμβου του στούντιο, δεν ήταν ούτε οι αγαπημένες του ταινίες, ούτε η πιο πρόσφατη ιστορία της Disney που τον έριξε στο ψάξιμο στη βιβλιοθήκη. Η περιέργειά του τον οδήγησε πολύ πιο πίσω. Όταν λίγο αργότερα θα μας οδηγούσε σε δύο από τα θησαυροφυλάκια της ARL, όσο πλησίαζε τους μοχλούς που θα ίδρωνε για να γυρίσει, το βήμα του ελάφραινε. «Ο Einstein λέει πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στον χρόνο», μας είπε προετοιμάζοντας τη μικρή του παράσταση που έχει σπάνια την ευκαιρία να δώσει σε επισκέπτες εκτός Disney. «Εγώ μπορώ να το κάνω γυρνώντας απλά έναν μοχλό». «Όταν πρωτοήρθα άρχιζα να σκαλίζω τα backgrounds των shorts που είχαν γίνει στα 1950s. Τα κοιτούσα και σχεδόν φωσφόριζαν. Ήταν τόσο στυλιζαρισμένα. Όπως στο ‘Pigs Is Pigs’, ας πούμε. Αν ποτέ δείτε αυτό το short, είναι ουσιαστικά ένα κατηγορητήριο κατά της εταιρικής κουλτούρας. Αυτή προσπαθεί να αποφασίσει αν τα ινδικά χοιρίδια είναι γουρούνια ή απλώς κατοικίδια, λίγο πριν κάποια μεταφερθούν με τρένο. Από την απόφαση αυτή θα εξαρτηθεί η χρέωση που θα επιβάλλει ο υπάλληλος της σιδηροδρομικής γραμμής. Μέχρι να αποφασίσουν όμως, τα χοιρίδια έχουν πολλαπλασιαστεί σε κάποιες χιλιάδες. Έχεις συνηθίσει τόσο πολύ το στιλ της ‘Χιονάτης’, αυτό το παραμυθένιο στιλ, που σκέφτεσαι… η Disney το έκανε αυτό; Είναι η ίδια εταιρεία που έκανε το ‘Πινόκιο’. Ανοίγει το μυαλό σου κατά κάποιον τρόπο. Και την εποχή εκείνη που δεν υπήρχαν DVD και Blu-ray το χρώμα δεν περνούσε σωστά στο VHS. Ήταν όλα κοκκώδη και επίπεδα. Οπότε αυτό έκανα στην αρχή, τριγυρνούσα στα θησαυροφυλάκια, άνοιγα backgrounds και έμενα με το στόμα ανοιχτό». Πράγματι τίποτα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη μεγαλοπρέπεια που έχει από κοντά ακόμα και του μικρότερο κομμάτι artwork. Απόδειξη οι κομμένες ανάσες που ακούστηκαν όταν ξετύλιξε ένα background του ‘Πινόκιο’ με το εργαστήριο του Τζεπέτο. Βρισκόμασταν στο Θησαυροφυλάκιο 11. Εκεί όπου φυλάσσεται στους 15°C το υλικό των ταινιών που δημιουργήθηκαν από το 1937 έως το 1967 - από τη ‘Χιονάτη’ μέχρι το ‘Βιβλίο της Ζούγκλας’. Όσο δηλαδή ήταν ακόμη ζωντανός ο Disney. Ο χώρος ονομάζεται εναλλακτικά και Walt’s Vault. Η μορφή του μεγάλου αφεντικού ορθώνεται χάρτινη πίσω από την πόρτα. Το βλέμμα του είναι αυστηρό και το δάχτυλό του προτάσσεται επιτακτικά προς το μέρος σου. Μοιάζει να σε προειδοποιεί. Κάνε πως του ανακατεύεις τα χαρτιά. Χάθηκες. O Carney τακτοποίησε τον ‘Πινόκιο’ και μας έβγαλε προσεκτικά μια ορίτζιναλ ζωγραφιά της ‘Χιονάτης’. Κάθε κομμάτι καταχωρείται με την ταυτότητα παραγωγής του και την περιγραφή της αντίστοιχης σκηνής. Εάν λοιπόν κάποιος αναζητά τη Χιονάτη να ρωτά διστακτικά ‘maybe you know where I can stay?’, το προσωπικό θα βρει αυτήν ακριβώς τη σκηνή χωρίς να ταλαιπωρήσει τα αρχεία. “Maybe you know where I can stay?” Κάπου εκεί δοκίμασα να ζητήσω να δούμε κάποιο από τα backgrounds της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’. Ήταν η μοναδική ταινία που θυμάμαι να πατάω pause, συγκεκριμένα για να χαζέψω το περιβάλλον της. Το κοκκώδες, επίπεδο έστω, περιβάλλον που μου εξασφάλιζε η βιντεοκασέτα. Αφού μου είπε ότι θα ήθελε πολύ να υπήρχε αρκετός χρόνος για κάτι τέτοιο και έκανε μερικά βήματα προς τον διπλανό διάδρομο, γύρισε πίσω. ‘What the hell, θα στο δείξω!’. Σύντομα σήκωνε ένα τεράστιο background από τις σκηνές στο δάσος. «Έχουν δοκιμαστεί τόσα διαφορετικά αισθητικά στιλ στη Disney. Όταν μιλάς για τη ‘Χιονάτη’ ή το ‘Πινόκιο’, σκέφτεσαι παραμύθι. Όταν μιλάς για την ‘Αλίκη’ ή τον ‘Πίτερ Παν’, σκέφτεσαι χαρούμενη, καρτουνίστικη εικονογράφηση. Όταν μιλάς για την ‘Ωραία Κοιμωμένη’, σκέφτεσαι πολύπλοκες, περίτεχνες εικονογραφήσεις επηρεασμένες από πομπώδεις ταπετσαρίες και περσική τέχνη. Ένα μέσο background έπαιρνε περίπου 2 μέρες για να φτιαχτεί. Της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’ πήραν 10 μέρες το καθένα». Όταν το στούντιο έλαβε ανάμικτες κριτικές για το ‘Πίτερ Παν’ και το ‘Η Λαίδη και ο Αλήτης’, ο Disney σκέφτηκε ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει στα princess movies. Κατέληξε στο γνωστό κλασικό παραμύθι με την ελπίδα ότι το αδράχτι του θα υπνώτιζε τους θεατές όσο και την ηρωίδα του. Σε αυτό όμως θα έπαιζε ρόλο και μια διαφορετική αισθητική προσέγγιση.Σε εκείνη τη φάση ήξερε ότι θα απομακρυνόταν από τις Rococo επιρροές της ‘Σταχτοπούτας’, η αρχική ιδέα όμως ήρθε από τον John Hench. Ο Hench, animator, imagineer και μακροβιότερος υπάλληλος του στούντιο ως τον θάνατό του το 2004, τα ‘χασε μπροστά στις Unicorn Tapestries του Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης και αγόρασε αντίγραφά τους για να τις παρουσιάσει στον Disney. Είχαν μόλις βρει το στιλ της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’. Τη σκυτάλη από τον Hench θα έπαιρνε ο Eywind Eale, καλλιτέχνης του στούντιο με επιβλητικές επιρροές από τις γκόθικ και μεσαιωνικές τέχνες. Για την ‘Ωραία Κοιμωμένη’ συγκεκριμένα, εμπνεύστηκε από την Ιταλική Αναγέννηση, την περσική τέχνη και διάφορα ιαπωνικά prints. Όλοι οι καλλιτέχνες που θα δούλευαν στα backgrounds της ταινίας εκπαιδεύτηκαν από τον Eale και υιοθέτησαν το στιλ του. Η έμφασή του στα backgrounds ήταν τέτοια που τελικά οδήγησε σε δημιουργικές διαφορές με τον σκηνοθέτη, Clyde Geronimi, και στην αποχώρηση του Eale από το πρότζεκτ. Ο Geronimi ένιωθε ότι τα backgrounds των σκηνών είχαν αρχίσει να γίνονται πιο σημαντικά κι από το animation. Ήταν φανταστικά, αλλά ποιος θα τα κοιτούσε; ‘Εγώ από τη βιντεοκασέτα μου’, θα μπορούσε να λέει μία σχετική απάντηση. Μόνο που σε αντίθεση με τον Carney εγώ δεν διαθέτω χρονομηχανή. Original painting της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’, Eywind Eale Μετά την απομάκρυνση του Eale η μεσαιωνική διάσταση των backgrounds μαλάκωσε, χωρίς όμως να χάσει την ευδιάκριτη λάμψη της. Η ταινία θα έπαιρνε εννέα χρόνια να τελειώσει. «Η ποσότητα του art που έχουμε από κάθε ταινία - και συνήθως μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες κομμάτια ανά ταινία- εξαρτάται από το ίδιο το φιλμ και το πόσο πολύπλοκο είναι. Ο ‘Dumbo’ ας πούμε έγινε μέσα σε 18 μήνες. Χρειάστηκε να κάνουν κάτι γρήγορα και φθηνά γιατί η ‘Fantasia’ και ο ‘Πινόκιο’ δεν είχαν φέρει χρήματα πίσω. Αλλά ταινίες όπως η ‘Ωραία Κοιμωμένη’ μπορεί να πάρουν 7, 8, 9 χρόνια. Κάποιες δεν κυκλοφορούν και ποτέ. Έχουμε συλλογές από ταινίες που δεν προχώρησαν ποτέ στην παραγωγή. Τις δούλεψαν αλλά δεν ένιωσαν πως έβγαινε το πράγμα και τις έβαλαν στο συρτάρι. Εάν κάποιος θέλει ποτέ να το ξανασκεφτεί, εμείς είμαστε εδώ». O Richard Anthony δουλεύει πάνω στα backgrounds του ‘Bambi’ με ελαιοχρώματα Δεν είναι ανεδαφική ως προοπτική η τελευταία. Μια τέτοια παρατημένη, άλλωστε, ταινία είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνη για τη δεύτερη νιότη του στούντιο. Την Αναγέννηση της Disney. «Η ‘Μικρή Γοργόνα’ ξεκίνησε ως κόνσεπτ το 1938 ως μέρος ενός πακέτου live action/animation που είχε κλείσει το στούντιο για μια βιογραφία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το 1940 ο Kay Nielsen (σημείωση: Δανός illustrator, διάσημος στις αρχές του 20ου αιώνα) έκανε κάποια σκετς γι’ αυτήν, αλλά τα έβαλαν στο ράφι. Τα έβγαλαν το 1956, τα έστησαν σε boards, τα ξαναέβαλαν πίσω στο ράφι. Κάποια στιγμή νωρίς στη δεκαετία του ‘80, ο Ron Clements χάζευε σε ένα βιβλιοπωλείο και έπεσε πάνω σε μια συλλογή παραμυθιών του Άντερσεν. Την ξεφύλλισε, την αγόρασε και σκέφτηκε, κάτσε, γιατί δεν κάνουμε κάτι σχετικό; Η δική του εκδοχή βέβαια, ήταν μια καθολικού ενδιαφέροντος οικογενειακή ιστορία, μια ιστορία πατέρα-κόρης. Και έδεσε. Μέλη της ομάδας των εφέ από την παραγωγή επισκέφτηκαν τη βιβλιοθήκη και μελέτησαν τα σκετς του Kay Nielsen από τη σκηνή της καταιγίδας. Τα σκετς αυτά επηρέασαν τρομερά την τελική σεκάνς της ταινίας. Κάτι που ζωγράφισε κάποιος το ‘40 δηλαδή, έφτασε να εμπνεύσει κάποιους άλλους 40 χρόνια μετά. Γι’ αυτό κρατάμε το artwork. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης». Concept art, The Little Mermaid, Kay Nielsen (1940) Περνώντας στο Θησαυροφυλάκιο 5, ο Carney αστειεύτηκε ότι είναι ο μοναδικός χώρος του Νεκροτομείου όπου επιτρέπει τη μούχλα. Αναφέρεται στα γύψινα καλούπια που μας περιτριγυρίζουν. Όσο σκύβουμε για να δούμε την Άριελ και τον Έρικ να μας κοιτούν παιχνιδιάρικα, ο ενήλικος Σίμπα στο επάνω ράφι αιφνιδιάζεται και ετοιμάζεται να επιτεθεί. Και σήμερα θα βρεις καλούπια πάνω στα γραφεία των animators. Τους βοηθούν να αποδώσουν μια πιο σωματική διάσταση στους χαρακτήρες τους. Στα 95 χρόνια του, το στούντιο έχει προσλάβει πολλούς γλύπτες. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, οι δουλειές τους έδιναν πέρα από έμπνευση και πρακτικές λύσεις. Για παράδειγμα, ανάμεσα στα μοντέλα του θησαυροφυλακίου, μπορείς να εντοπίσεις τη βάρκα της Madam Medusa από το ‘Μπερνάρ και Μπιάνκα’ (1977). Κατά την παραγωγή της ταινίας, οι animators την έσυραν σε πραγματικό νερό και την αποτύπωσαν σε υψηλής αντίθεσης φιλμ για να μπορέσουν αργότερα να εκτυπώσουν τα καρέ και να τα μεταφέρουν στο σελιλόιντ. Είχαν βρει έναν τεχνικό τρόπο να απεικονίζουν κατασκευές πριν την εποχή του digital animation. «Ζούμε στον κόσμο του digital animation πλέον, αλλά κι αυτοί οι καλλιτέχνες προσπαθούν να συγχωνεύσουν το παραδοσιακό animation με τη δική τους δουλειά. Οι computer animators προσπαθούν να αναπαράξουν τα pencil tests και τα ορίτζιναλ exposure sheets με βάση το υλικό μας εδώ. Μαθαίνουν πώς συγχρόνιζαν οι παραδοσιακοί animators τους χαρακτήρες τους. Κοιτούν τις γραμμές και μελετούν τις βασικές αρχές του animation, όπως squash and stretch ή το secondary action. Γι’ αυτό και για πολύ καιρό αυτό το τμήμα ήταν γνωστό στη βιομηχανία ως ‘το κρυφό όπλο της Disney’. Γιατί κρατούσαμε τη δουλειά μας και μπορούσες πάντα να την αναζητήσεις. Αν η μοναδική σου αναφορά είναι οι ταινίες, έχεις τη μισή εικόνα. Εδώ οι καλλιτέχνες μπορούν να δουν τα μολύβια, τις σκιές, τα highlights, τις μπογιές. Βλέπεις τη διαδικασία, τους λόγους που αποφάσιζαν τι λειτουργούσε και τι όχι, και αυτό είναι το πιο σημαντικό για τον σημερινό artist. Είναι πολυτιμότερο από κάποιο τελικό καρέ σε μια οθόνη». Για τον Byron Howard, τον σκηνοθέτη του οσκαρικού ‘Zootopia’, διάφορα σχέδια από το ‘Robin Hood’ έγιναν για μια περίοδο το δεξί του χέρι. Για τους παραγωγούς του ‘Wreck-it Ralph Breaks the Internet’ που κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες, ο Carney ανέσυρε σκετς με close-ups από τις πριγκίπισσες της Disney για να βοηθήσει την πολυαναμενόμενη κοινή σκηνή τους με προτάσεις. Και στο ‘Mary Poppins Returns’ που θα μας σερβίρει άλλη μια κουταλιά ζάχαρη αυτά τα Χριστούγεννα, η ομάδα του live action συμβουλεύτηκε την ψηφιακή βιβλιοθήκη για φωτογραφίες της ταινίας του ‘64, ενώ η ομάδα του animation μελέτησε τα σχέδια της διάσημης σκηνής των πιγκουίνων που χάρισε στην ταινία ένα Όσκαρ για τα εφέ της. Vault 11 - Animation Research Library «Ο Glen Keane (Pocahontas, Tarzan, Dear Basketball) συνήθιζε να πηγαίνει στο Νεκροτομείο και να κοιτάει τα σχέδια του Fred Moore. Ο Moore έκανε το πρώτο redesign του Mickey Mouse στο τέλος των ‘30s και ήταν πολύ καλός στο να δίνει όγκο και γοητεία στους χαρακτήρες του. Το ίδιο έκανε και για τον Mickey. Ο Glen λοιπόν, έπαιρνε 3-4 σχέδιά του, τα έβαζε στο board του, τοποθετούσε πάνω τους ένα κομμάτι χαρτί και προσπαθούσε να μαντέψει την επόμενη κίνηση του Moore». Μέσα από την περιβόητη διαδικασία των παλιών όμως, δεν αποκωδικοποιείς μονάχα τα τρικ τους. Ανοίγεται μπροστά σου και μια πραγματική κλειδαρότρυπα. «Επειδή πολύ από το υλικό που φωτογραφίζουμε ανήκε κάποτε στη φάση της επεξεργασίας, βρίσκεις πάνω του και διάφορα μικρά διαμαντάκια. Μια φορά φωτογραφίζαμε μια εικόνα και στη γωνία της είδαμε μια πολύ μικρή μαύρη τελίτσα. Στην επόμενη ζωγραφιά η τελίτσα μεγάλωνε. Στην επόμενη ακόμη περισσότερο. Μεγάλωνε, και μεγάλωνε, και μεγάλωνε. Ήταν κάψιμο από τσιγάρο! Και σε ένα από σχέδια αυτά υπήρχε μια σημείωση με κεφαλαία: DO NOT INK THIS. Δηλαδή μην το μεταφέρεις στο σελιλόιντ γιατί θα καταλήξει στην ταινία! Άλλες φορές βλέπεις κάποιον αριθμό και μια σημείωση που λέει ‘hey, πάρε με τηλέφωνο’». Το τελευταίο είναι δείγμα ενός κοινού μυστικού που μάλλον μοιράζονται όλες οι εταιρείες του πλανήτη, αλλά ας κάνουμε ότι το αποκαλύπτουμε. Οι γυναίκες animators είναι γνωστό ότι σπάνιζαν στο στούντιο και στη βιομηχανία γενικότερα. Εξαιρέσεις όπως η Retta Scott (Bambi, Dumbo, Fantasia) έκαναν απλώς πιο βροντερό τον κανόνα. Ο Disney πίστευε ότι μέχρι να τις εκπαιδεύσει θα εγκατέλειπαν τη δουλειά για να κάνουν οικογένεια. Οι inkers και οι painters όμως ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου γυναίκες. Η δική τους διαδικασία, αυτή που απαιτούσε πειράματα, χημικές φόρμουλες αναλόγως την εποχή και τον καιρό, το κόψιμο του ποτού, του τσιγάρου, ακόμη και του bowling ή οποιασδήποτε δραστηριότητας θα μπορούσε να προκαλέσει τρέμουλο στα χέρια τους, αυτή η διαδικασία που έπαιρνε ως δεδομένη την εμμονή σου με την ακρίβεια γιατί αλίμονο αν σου ξέφευγε κάποιο από τα 27 (κι όμως!) χρώματα του Jiminy Cricket όταν περνούσες τα σχέδια στο σελιλόιντ πριν πάνε στο στάδιο του Technicolor, ήταν για πολλούς το υπόλειμμα. Τα αναλώσιμα υλικά. Η φύρα πίσω από το τμήμα των animators. Σ’ αυτές τις αφανείς ηρωίδες όμως χρωστάει η πλούσια παλέτα της Disney την έντασή της, και στην αλχημεία που έδεσε τη δική τους δουλειά με αυτή των animators. Και μπορεί τυπικά να υπήρχε ο άγραφος κανόνας στο στούντιο που έλεγε ‘μη βουτάς την πένα σου στο μελάνι της εταιρείας’ (όχι αλήθεια, αυτή ήταν η προειδοποίηση), αρκετοί animators όμως κατέληξαν παντρεμένοι με μία από τις κοπέλες από το τμήμα του Ink & Painting. Ο Ward Kimball. Ο Ollie Johnston. Ο ίδιος ο Walt Disney. Το φλερτ μεταξύ των δύο τμημάτων γινόταν συνήθως με ραβασάκια. Ή, όπως αποδείχτηκε, και με σημειώσεις πάνω σε σκετς που μετακόμιζαν από δωμάτιο σε δωμάτιο. «Υπάρχουν σημειώσεις τύπου ‘ουπς, σόρι’ αν κάπου έχει χυθεί μπογιά. Στο ‘Μπερνάρ και Μπιάνκα 2’ υπάρχει μια σκηνή με τον Marahute the Eagle όπου τα φτερά του απλώνουν και σηκώνονται. Πάνω στα σκετς της σκηνής, οι animators είχαν δώσει όνομα σε κάθε φτερό. Τότε είναι που σκέφτεσαι ότι η τέχνη είναι μεν απίθανη, αλλά έχει δημιουργηθεί από τους χιλιάδες καλλιτέχνες που έχουν βρεθεί στο στούντιο μέσα στα χρόνια. Τη χάνουμε την αίσθηση αυτή καμιά φορά. Βλέπουμε ένα short και ξεχνάμε ότι το έφτιαξαν άνθρωποι». Υπάλληλος του Ink & Paint δουλεύει πάνω στην ‘Αλίκη’ Στον πάπυρο των ατέλειωτων trivia που είναι ικανός να απλώσει ο Carney στο τραπέζι, ανήκει και ένα φανταστικό ντοκουμέντο από τα ‘90s. Τα McDonald’s έτρεχαν τότε τον δικό τους διαγωνισμό με trivia της Disney. Οι νικητές κέρδιζαν δώρα από το στούντιο και εισιτήρια για τη Disneyland. Για μερικές εβδομάδες το προσωπικό της βιβλιοθήκης είχε βαρεθεί να απαντάει σε τηλέφωνα ερωτήσεων που ξεκινούσαν κάπως έτσι: Ναι, καλησπέρα σας, έχω μια μερίδα πατάτες μπροστά μου και έχω σπάσει το κεφάλι μου, μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε σε κάτι; «Είναι όμως τόσο μεγάλη χαρά όταν βλέπεις ότι βρήκες αυτό που έψαχνε κάποιος. Έχω δει συγγραφείς και animators να κλαίνε επειδή βρήκαν αυτό ακριβώς που ήθελαν». Άλλα πρότζεκτ του τμήματος περιλαμβάνουν βιβλία της Taschen και, σαφώς, τα Blu-ray. Η κυκλοφορία ενός Blu-ray συνήθως σημαίνει 1.000 περίπου εικόνες από τη συλλογή. Μέχρι και για επετειακά γραμματόσημα πρέπει να βρίσκουν τους κατάλληλους χαρακτήρες, στις κατάλληλες πόζες, στο κατάλληλο μέγεθος. Στην επερχόμενη, δε, streaming πλατφόρμα της Disney, είναι σίγουρο ότι θα βρουν τον δρόμο τους μικρές βινιέτες με behind-the-scenes υλικό που θα ξεθάψει το προσωπικό. Τώρα απλώνονται μπροστά μας τα πραγματικά βαρύτιμα κειμήλια του στούντιο. Ο Mickey του ‘Plane Crazy’ - το πρώτο short του χαρακτήρα που απέρριψαν οι διανομείς. Ο Mickey του Freddie Moore - ανανεωμένος, ρευστός, στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Ο Mickey της ‘Φαντασίας’ - θρασύς, δημιουργικός, λουσμένος στην αστερόσκονη. «Μας αρέσει να λέμε ότι κάθε εικόνα είναι σημαντική», αναλογίστηκε κλείνοντας ο Carney. «Όταν όμως σκέφτεσαι πώς ξεκίνησαν όλα, το μυαλό σου σε αυτά θα πάει. Βλέπεις τα σχέδια από το ‘Plane Crazy’ και αναρωτιέσαι, πόσα χρόνια είπαμε έχουν περάσει από τότε; Ενενήντα; Δεν μοιάζουν τόσα πολλά». *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  4. vaios

    Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ

    ΚΛΙΚ – Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ, ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε./ΑΡΗΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ (1987) Χαρακτηριστικά: Τίτλος: Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ Είδος : ΚΟΜΙΚ –ΕΝΘΕΤΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ Έκδοση: ΚΛΙΚ -ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε./ΑΡΗΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ Έτος κυκλοφορίας: 1987 Σχήμα: 15Χ21 Αριθμός σελίδων : 36, χωρίς αρίθμηση Το Δεκέμβριο του 1987 στο τεύχος 9 του περιοδικού ΚΛΙΚ υπήρχε ως ένθετο (αποσπώμενο) το παραδοσιακό Ευρωπαϊκό παραμύθι «Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ», μια κόμικ μεταφορά της γνωστής ταινίας κινουμένων σχεδίων της Walt Disney του 1937. Στο ίδιο τεύχος δημοσιεύτηκε ένα εκτενές άρθρο του Βαγγέλη Περρή με τίτλο: Ο ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΤΙΣΝΕΫ. Για την έκδοση του 1990 από την Γ.Ε.Α. εδώ. vaios/11-5-2009
  5. Η Ιταλίδα καλλιτέχνης Angela Vianello πήρε μερικούς από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες Ντίσνεϊ, όπως η Μπελ, το τέρας, τη Χιονάτη, την Άριελ, τον Έρικ και την Ραπουνζέλ και τους σκίτσαρε σε στιλ manga. Προσωπικά, μετέτρεψε αυτούς τους χαρακτήρες σε ακόμα καλύτερες εκδόσεις των εαυτών τους. Είναι μια καινούργια οπτική πάνω σε κάτι που όλοι γνωρίζουν και αγαπούν. Μου αρέσει το ότι πήρε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δυτικά στιλ σχεδιασμού και κινουμένων σχεδίων και τα "μετέφρασε" στο ακριβώς αντίθετο στιλ, τα πολύ δημοφιλή Ιαπωνικά manga. Ακόμα και η ιδέα να μην ήταν αρκετή, το γεγονός ότι η Vianello κάνει τέλεια κάθε μετατροπή και στην πράξη με κάνει να λιγοθυμώ (ΣτΜ - πάντα στην υπερβολή αυτοί οι Αμερικάνοι). Το στιλ της, οι καθαρές γραμμές, ο χρωματισμός, η λεπτομέρεια και τα χαρακτηριστικά του προσώπου είναι όλα αψεγάδιαστα. Η δουλειά της σε εμπνέει και είμαι περίεργη πως θα ήταν ένα κανονικό Anime remake των κλασσικών ταινιών. Προσωπικά θα ήθελα να δω μια έκδοση της ταινίας "Η πεντάμορφη και το τέρας" από το Studio Ghibli με ένα μικρό ποσοστό παραδοσιακών Ιαπωνικών πνευμάτων και τεράτων για ισορροπία - ότι έκαναν δηλαδή στο Diana Wynne Jones' Howl's Moving Castle (το οποίο είναι ένα φοβερό βιβλίο και πολύ κλασάτη ταινία). Η Vianello όχι μόνο μεταφέρει τους χαρακτήρες τέλεια σε manga μορφή, αλλά τους δίνει και μια μοντέρνα χροιά. Πιστεύω ότι είναι αρκετά πετυχημένο το ότι η Χιονάτη αναβαθμίστηκε και από το μήλο πήγε στο μήλο του iPhone. Αν σας αρέσουν οι παραπάνω και παρακάτω δουλειές της Vianello, επισκεφτείτε το site της για να δείτε ολόκληρο το portfolio της. Σαν προειδοποίηση, αν δεν είστε Ιταλοί έχετε έτοιμο το google translate γιατί η σελίδα της είναι μόνο στα Ιταλικά. Πηγή
  6. Φόνοι, διαμελισμοί, μακάβρια μνήματα, βασανιστήρια κρύβονται πίσω από τα παραμύθια της Ντίσνεϋ. Οι αληθινές ιστορίες είναι ακατάλληλες για μικρά παιδιά... Όπως όλοι γνωρίζουμε κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του καταλήγει με το «ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα»! Έλα που στις πραγματικές ιστορίες από τις οποίες εμπνεύστηκαν οι πιο διάσημοι παραμυθάδες τα παραμύθια τους δεν είχαν καθόλου όμορφο τέλος και στις περισσότερες των περιπτώσεων το… παραμύθι τελείωνε με πόνο, θάνατο και θλίψη; Διαβάστε εννιά παραμύθια που έγιναν και ταινία της Ντίσνεϊ, και το αρχικό τους στόρι δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να διαβαστεί σε μικρά παιδιά. 1. O Πινόκιο, οι φόνοι και οι ζωντανοί νεκροί... Ο Πινόκιο καταδικάζεται σε θάνατο επειδή είναι πολύ άτακτος. Το σκάει από τον Τσεπέτο και όσο ο ξυλουργός τον κυνηγά, συλλαμβάνεται από αστυνομικό και μπαίνει φυλακή για κακοποίηση μαριονέτας. Στη συνέχεια, ο Πινόκιο επιστρέφει στο σπίτι για να συναντήσει ένα γρύλο ηλικίας 100 ετών που τον προειδοποιεί πως αν συνεχίσει να είναι άτακτος θα μεταμορφωθεί σε γαϊδούρι. Τότε ο Πινόκιο παίρνει ένα μαχαίρι και τον σκοτώνει. Τελικά, ο Πινόκιο, με τις κακές του πράξεις, γίνεται όντως γαϊδούρι και περνά φριχτές στιγμές σε τσίρκο. Ένας μουσικός προσπαθεί να τον σκοτώσει για να του πάρει το δέρμα και να το κάνει τύμπανο, τον ρίχνει στον ωκεανό με μια πέτρα δεμένη στο λαιμό, όπου ένα ψάρι κατατρώει τις σάρκες του και αφήνει μόνο τον ξύλινο σκελετό του. Η συνέχεια είναι όπως και στο γνωστό παραμύθι που γνωρίζαμε, δηλαδή ο Πινόκιο καταλήγει στο στομάχι του κήτους, συναντά εκεί τον Τσεπέτο και μετά ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. 2. Ο διαμελισμός του πατέρα του Αλαντίν... Στην τρίτη σειρά ταινιών της Ντίσνεϊ παρουσιάζεται ο Κασίμ, ο πατέρας του Αλαντίν που είναι και αδερφός του Αλί Μπαμπά. Όταν Αλί Μπαμπά ανακαλύπτει το μαγικό σύνθημα για τη σπηλιά των 40 κλεφτών, το αποκαλύπτει στον Κασίμ που με απληστία τρέχει να ξαφρίσει τη σπηλιά, ξεχνά το σύνθημα κατά την έξοδο και οι κλέφτες τον βρίσκουν και τον σκοτώνουν διαμελίζοντας το σώμα του. Ο Αλί Μπαμπά βρίσκει το διαμελισμένο σώμα του αδερφού του και ζητά από μια δούλα να τον βοηθήσει ώστε να φανεί πως πέθανε από φυσικά αίτια. 3. Η Σταχτοπούτα δολοφόνος ... Άλλη μια ιστορία των αδερφών Γκριμ, η οποία όμως στην ορίτζιναλ εκδοχή είχε πολύ περισσότερη ίντριγκα και αίμα. Η πρώτη μητριά δολοφονείται μετά από παραπλανητικές συμβουλές της Διοικητή του βασιλείου, από την ίδια τη Σταχτοπούτα που της φυτεύει ένα ξύλινο μπαούλο στο λαιμό. Η Διοικητής εμφανίζεται στη συνέχεια, παντρεύεται τον πατέρα της Σταχτοπούτας και με τις επτά κόρες της, κακομεταχειρίζονται τη Σταχτοπούτα βάζοντάς την να τους κάνει όλες τις δουλειές. Η συνέχεια είναι όπως τη γνωρίζουμε… αλλά προηγουμένως η ηρωίδα έχει έναν τρομερό φόνο «κρίμα» στο λαιμό της (ή μάλλον στο λαιμό της άμοιρης πρώτης μητριάς). 4. Ο μακάβριος τάφος της Ωραίας Κοιμωμένης... Φαίνεται πως η όμορφη βασιλοπούλα που αποκοιμήθηκε, αφού τρυπήθηκε από τη βελόνα, όπως έλεγε η κατάρα, δεν ήταν ξαπλωμένη σε ένα πανέμορφο κρεβάτι, αλλά περικυκλωμένη από μια φονική περικοκλάδα με τεράστια αγκάθια. Δεκάδες βασιλόπουλα προσπαθούν να πλησιάσουν την κοιμωμένη στα 100 χρόνια του ύπνου της και βρίσκουν τραγικό θάνατο από τα σουβλερά αγκάθια. Ώσπου να βρεθεί το κατάλληλο παλικάρι που θα περάσει όλες τις δυσκολίες, η όμορφη νεαρή βρίσκεται εν μέσω πτωμάτων. 5. Η μικρή γοργόνα ήταν αερικό... Στην αρχική ιστορία πάνω στην οποία βασίστηκε και ο ίδιος ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, η γοργόνα ήταν πνεύμα του νερού που παντρεύεται έναν ιππότη και παίρνει ανθρώπινη ψυχή. Στο τέλος, η γοργόνα-πνεύμα αυτοκτονεί για να σώσει το σύζυγό της, παρά το γεγονός πως εκείνος την απατά με την ετεροθαλή αδερφή της. Όμως όταν πεθαίνει, επιστρέφει στην αρχική της υπόσταση ως πνεύμα. Όταν λοιπόν ο σύζυγός της παντρεύεται την αδερφή της, ο νόμος των πνευμάτων την υποχρεώνει να τον σκοτώσει και να ζήσουν μαζί στον κόσμο των πεθαμένων για πάντα. 6. Τα βασανιστήρια της Χιονάτης... Τότε ο αδερφός της βρήκε το κλειδί άνοιξε τα φέρετρα και ανακάλυψε πως η κόρη της αδερφής του ζούσε και μεγάλωνε μέσα στο φέρετρο. Ήταν ήδη μια κανονική γυναίκα. Η γυναίκα όμως του θείου της Χιονάτης ζηλεύει, πιστεύει πως ο άντρας της κρατούσε τη νεαρή κοπέλα κλειδωμένη για να κάνει σεξ μαζί της και έτσι τραβά το σώμα της έξω και σπάει τα μάγια. Η Χιονάτη ξυπνάει για να την κάνει δούλα της η βασίλισσα, που την δέρνει καθημερινά. Όταν η νεαρή κοπέλα προσπαθήσει να αυτοκτονήσει, ο θείος της θα καταλάβει τις δολοπλοκίες της γυναίκας του, θα τη διώξει από το παλάτι και θα την παντρέψει με έναν πλούσιο άντρα. 7. Ο Ηρακλής... Φυσικά ο μύθος του Ηρακλή λίγο έχει να κάνει με το παραμυθάκι της Ντίσνεϊ. Ο μυθικός ημίθεος θα φορέσει το χιτώνιο που είχε ποτίσει η Δηιάνειρα με το αίμα του νεκρού κένταυρου Νέσσου, πράγμα που θα του προκαλέσει αφόρητους πόνους, με αποτέλεσμα να αυτοπυρποληθεί και να καεί ζωντανός. Βέβαια, ο πατέρας του Δίας δεν τον άφησε να κατέβει στον Άδη, τον αποθέωσε και τον έκανε θεό της δύναμης και της ρώμης. 8. Όλοι είναι νεκροί στην Παναγία των Παρισίων... Ο γοητευτικός Φοίβος δεν είναι παρά ένας παθιασμένος μοιχός που επιθυμεί να κάνει σεξ με την Εσμεράλδα, χωρίς να έχει βλέψεις για κάτι παραπάνω αφού είναι παντρεμένος. Τελικά, ο κακός Φρόλο θα καταδώσει την Εσμεράλδα για το φόνο του Φοίβου που ο ίδιος διέπραξε και εκείνη θα καταλήξει νεκρή στα μπουντρούμια (παρά το γεγονός πως την έσωσε δις ο Κουασιμόδος). Ο Κουασιμόδος θα την αναζητήσει και όταν τη βρει νεκρή θα μείνει εκεί αγκαλιασμένος μαζί της και θα πεθάνει. 9. Ποκαχόντας... Η Ποκαχόντας δεν είχε, όπως και εκατομμύρια Ινδιάνων, την ευτυχή κατάληξη της ταινίας κινουμένων σχεδίων. Αρχικά ο Σμιθ δεν κρατήθηκε ποτέ όμηρος από τους γηγενείς Ινδιάνους στη φυλή των οποίων ανήκε και η Ινδιάνα Ποκαχόντας. Ο ίδιος δήλωνε αρχικά πως του φέρθηκαν πολύ ευγενικά. Φυσικά τα αγγλικά στρατεύματα δεν ενδιαφέρονταν για την ευγένεια… Έτσι όταν η Ποκαχόντας έγινε 17 ετών απήχθη από τους Εγγλέζους και υπέστη κακοποίηση και βιασμούς κατεξακολούθηση για χρόνια. Σε μια από τις εγκυμοσύνες της, τη βάφτισαν με το ζόρι Χριστιανή και την πάντρεψαν με έναν καλλιεργητή καπνού που την πήρε μαζί του στην Αγγλία. Εκεί την έντυσαν με ευρωπαϊκά ρούχα και κορσέδες και την παρουσίαζαν ως το «παράδειγμα του εκπολιτισμού της Βιρτζίνια». Μετά από δύο χρόνια στην Αγγλία ο άντρας της Ποκαχόντας αποφάσισε να επιστρέψει παίρνοντας και εκείνη μαζί του. Όλως τυχαίως η άτυχη Ινδιάνα πέθανε από τρομακτικούς σπασμούς πριν καν το πλοίο απομακρυνθεί από τον ποταμό Τάμεση. Λέγεται πως τα χρόνια της παραμονής της εκεί, η Ινδιάνα είχε συλλάβει το σχέδιο εξόντωσης της φυλής της από τους Άγγλους και τη δηλητηρίασαν προκειμένου να μην προφτάσει να το αναφέρει στους δικούς της.... Το διάβασα εδώ. Στο τέλος του άρθρου γράφει ότι είναι αναδημοσίευση από άλλη ιστοσελίδα, αλλά εκεί δεν κατάφερα να το βρω.
  7. Οι παρεκκλίσεις του μύθου της Χιονάτης Η ιστορία της Χιονάτης [schneewittchen] είναι ένας λαϊκός μύθος που κατέγραψαν οι γνωστοί παραμυθοσυλλέκτες αδελφοί Γκριμ στην περιοχή του Κάσελ και εξέδωσαν στην πρώτη συλλογή τους, Παιδικές και σπιτικές ιστορίες, το 1812. Η εκδοχή που ξέρουμε σήμερα με την κακιά μητριά συναντάται στη δεύτερη βελτιωμένη έκδοσή τους στα 1819. Η δημοφιλέστερη αφήγηση του παραμυθιού είναι σίγουρα Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι [1937] του Ντίσνεϊ. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους [83 λεπτά] παραγωγή των Στούντιο Ντίσνεϊ και φυσικά μιλάμε για την πρώτη μεγάλης διάρκειας ταινία κινουμένων σχεδίων στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η σχεδίασή της διήρκεσε 3 χρόνια. Έκανε πρεμιέρα λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του '37 και μέχρι σήμερα έχει αποφέρει σε τρέχουσες τιμές πάνω από 280 εκατομμύρια ευρώ. Τι καινοτομίες εισήγαγε; Καταρχήν οι νάνοι απέκτησαν τα ονόματα που όλοι ξέρουμε. Δεύτερον η Χιονάτη συναντά και ερωτεύεται τον πρίγκιπά της πριν πέσει σε κώμα. Τρίτον δεν είναι μόνον επτά ετών. Τέταρτον ξυπνάει αμέσως μόλις την φιλά ο καλός της. Πέμπτον τραγουδάει. Μιλάμε συνεπώς για μια δημιουργική ανακατασκευή του μύθου. Με δεδομένη αυτήν την περιβόητη καρτουνιά ως σημείο αναφοράς και επ' αφορμή της ταινίας Η Χιονάτη και ο Κυνηγός [2012] του Ρούπερτ Σάντερς, κάθισα κι έψαξα να βρω ποιες άλλες παραλλαγές και παραχαράξεις [αναγκαστικά όπως θα δείτε στην παρακάτω παρένθεση] έχει γνωρίσει στην έβδομη τέχνη η κοπέλα με δέρμα λευκό σαν χιόνι, χείλη κόκκινα σαν αίμα και μαλλιά κατάμαυρα σαν από έβενο. Παρένθεση. Είναι γνωστό ότι ο Γουόλτ Ντίσνεϊ αναβίωσε και εκμοντέρνισε στο πνεύμα της εποχής του πολλά λαϊκά παραμύθια, από τα οποία έγινε πλούσιος και διάσημος. Είναι πολύ λιγότερο γνωστό ότι αυτός ήταν ο πρωτοπόρος της ιδέας του κλειδώματος των πνευματικών δικαιωμάτων. Αφού "δανείστηκε" τους μύθους, τους ανάστησε και δικαίως τα κονόμησε, μετά ενήργησε ώστε να διασφαλίσει προς όφελός του τα πνευματικά δικαιώματα ισοβίως για να μην μπορέσουν άλλοι να επαναλάβουν ή να διασκευάσουν τις ιστορίες αυτές παρά μόνο πληρώνοντας, ώστε να συνεχίσει να τα κονομάει και από τις δουλειές των άλλων. Η κληρονομιά του στην ανθρωπότητα δεν είναι μόνο τα κινούμενα σχέδια αλλά και τα παγκόσμια νομοσχέδια καταδίωξης και καταδίκης όλων όσοι "κατεβάζουν" ή "αναπλάθουν" ή "μιξάρουν" οπτικοακουστικά έργα "χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του δημιουργού τους". Θαρρείς κι ο δημιουργός τα παρθενογέννησε, θαρρείς κι ο δημιουργός δεν είναι κι αυτός ένα προϊόν μείξης όλων των επιρροών που δέχτηκε από όλα αυτά τα άγνωστα και γνωστά ερεθίσματα που βομβάρδισαν τις αισθήσεις του, από την κοιλιά της μάνας του μέχρι τη σύλληψη του πνευματικού του έργου. Κλείνει η παρένθεση. Χρονικά η πρώτη καταγραφή της Χιονάτης σε φιλμ ήταν σύντομης διάρκειας, ασπρόμαυρη και χωρίς ήχο και προβλήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιούλιο του 1902. Οφείλεται δε στον πιονιέρο πολωνοεβραίο παραγωγό Ζίγκμουντ Λιούμπιν [1851-1923]. Όμως ως πρώτη σημαντική διασκευή του μύθου μνημονεύεται η παραγωγή του Adolph Zukor [1916] των Famous Players Film Co από την οποία διασώζονται 63 λεπτά. Εκείνη την εποχή ο κινηματογράφος στην Αμερική θεωρείται ακόμη νόθα τέχνη γιατί θυμίζει θέατρο. Η γέννηση ενός έθνους [1915] έχει βάλει τους θεατές σε τροχιά αναθεώρησης, αλλά εδώ μιλάμε για μια κινηματογραφημένη παράσταση με στατική κάμερα. Οι νάνοι είναι πιθανότατα παιδιά και την 15χρονη Χιονάτη υποδύεται η 33χρονη Marguerite Clark. Εντούτοις υπάρχουν τα κοντινά πλάνα, τα εκφραστικά βλέμματα και τα εκατό δευτερόλεπτα αγωνίας μέχρι να δράσει το δηλητηριασμένο κοκαλάκι στα μαλλιά της, εμπειρίες που δεν θα μπορούσαν να ζήσουν από τόσο πολύ κοντά και τόσο έντονα οι θεατρόφιλοι. Του δαιμόνιου Ντίσνεϊ προηγήθηκε ένα εφτάλεπτο μαυρόασπρο επεισόδιο της Betty Boop [1933] των αδερφών Φλάισερ. Ο καθρέφτης έχει το πρόσωπο και τη φωνή του καλλικέλαδου Cab Calloway. Η κακιά βασίλισσα μοιάζει με την Olive Oyl. Ο κλόουν Bimbo τραγουδάει και χορεύει επίσης ως Cab Calloway. Ο βοηθός του μοιάζει του Μίκι Μάους. Το φέρετρο της Μπέτι είναι μια παγοκολόνα. Η κακιά γίνεται δράκος και τους καταδιώκει. Ο βοηθός φέρνει του δράκου τα μέσα-έξω τραβώντας τον απ' τη γλώσσα. Πλήρης μετασχηματισμός και στο χάπι εντ, όπου οι τρεις χορεύουν στο χιόνι. Το 1943 ο παραγωγός Leon Schlesinger σχεδίασε να δράσει... αντιδραστικά μέσα από τη σειρά κινουμένων σχεδίων Merrie Melodies της Warner. Παρουσίασε μια έγχρωμη Καρβουνάτη [Coal Black] το αρνητικό κατάμαυρο αντίποδο της ηρωίδας. Όλοι οι χαρακτήρες είναι μαύροι ακόμη και οι νάνοι. Η βασίλισσα είναι ιδιαίτερα εύσωμη και καταπίνει γλυκά. Κυριαρχούν ρυθμοί σουίνγκ και τζαζ, πολεμικά ένστικτα του 2ου παγκοσμίου και ρατσιστικές κορώνες [και για γιαπωνέζους]. Υπάρχει και μια αναφορά στον ροδανθό του Πολίτη Κέιν. Το κάργα ρατσιστικό ύφος οδήγησε αυτό και άλλα 10 σαν αυτό στη λίστα με τα "11 λογοκριμένα" και δια παντός απαγορευμένα. Η Τσινετσιτά προσφέρει απλόχερα το 1951 τη δική της τραγελαφική εκδοχή, όπου οι εφτά νάνοι γίνονται διασώστες, με την Rossana Podesta στο ρόλο της κινδυνεύουσας. Ο Ed Wood την συμπεριλαμβάνει αμέσως στα αγαπημένα του "καλτ αριστουργήματα". Δέκα χρόνια αργότερα έρχεται Η Χιονάτη και το Τρίο Στούτζες να παρουσιάσει την επική μουσικοχορευτική πλευρά μιας αλπικής ηρωίδας ενσαρκωμένη από την έξι συναπτές φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια του πατινάζ επί πάγου Carol Heiss, με την υπογραφή δύο θρύλων του είδους, των Γουόλτερ Λανγκ και Φρανκ Τάσλιν. Διασώστες ο Μο, ο Λάρι και ο σγουρομάλλης Τζο. Ένα χρόνο πριν [1960] ο θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης θα χαρίσει στο ελληνικό κοινό την ταινία Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα όπου "μια κοπελιά γελά κρυστάλλινα και πάει, χρυσή βελόνα τις καρδιές τρυπάει" σε μουσική του Μίμη Πλέσσα. Αυτό τραγουδούν οι επτά κολοσσοί του παλιού καλού σινεμά [Αυλωνίτης, Ευθυμίου, Λειβαδίτης, Μακρής, Παπαγιαννόπουλος, Σταυρίδης, Φωτόπουλος] για το αναπάντεχο δώρο, τη φαντασιόπληκτη νεαρή [Καρέζη], που καταφεύγει εκεί καταδιωκόμενη από την κακιά μητριά [Δέσπω Διαμαντίδου] για να ξεχάσει τον λευκό πρίγκιπά της [Μπάρκουλης]. Ο Καμπανέλλης κάνει μια μείξη τριών κλασικών ηρωίδων: στον εναρκτήριο χορό της βίλας η Αλέξια-Καρέζη είναι μια φανταχτερή Σταχτοπούτα, ύστερα περιπλανιέται και γίνεται Αλίκη στον κήπο των θαυμάτων του Διόνυσου και τέλος Χιονάτη μέσα στο σπίτι των επτά αγοριών της οικογένειας Αλεξάνδρου. Η μητριά φαρμακώνει την ονειροπαρμένη νέα με μια παρεξηγήσιμη αναγγελία γάμου σε μια εφημερίδα αλλά ο αγαπημένος της φτάνει σαν από μηχανής πρίγκιπας την κατάλληλη στιγμή για να την επαναφέρει στη ζωή και την ευτυχία. Η σεξουαλική επανάσταση δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορη. Το 1969 βλέπουν το φως οι έμμετρες Ιστορίες των αδερφών Γκριμ για ενήλικες, τρομαχτικές ερωτικές και ολίγον διαστροφικές, και το 1976 το πορνογραφικό οργιαστικό ανιμέισιον Μια φορά ένα κορίτσι... Στο καπάκι [1979] έρχεται η αφροβραζιλιάνικη σοφτ σεξοκωμωδία Ιστορίες που δε λένε οι γιαγιάδες μας. Εδώ οι νάνοι είναι μουσικό συγκρότημα [όπως οι δικοί μας θεσσαλονικιοί Νάνοι] και η Κιτρινάτη [κατά το Χιονάτη] χορεύει σάμπα λικνιζόμενη στους ρυθμούς των. Για τους πολύ αποφασισμένους υπάρχει και η ιταλο-ουγγαρέζικη χάρντκορ εκδοχή του Franco Lo Cascio / Luca Damiano [1995]. Η ιδέα της συνέχειας, τι έγινε μετά το θάνατο της κακιάς βασίλισσας, απασχολεί το κινούμενο σχέδιο Κι εμείς καλύτερα... όπου ο κακός πρίγκιπας [φωνή Malcolm McDowell], αδερφός της νεκρής, βλέπει στον καθρέφτη [φωνή Dom DeLuise] και απαγάγει τον καλό πρίγκιπα της Χιονάτης [φωνή Irene Cara] κι εκείνη ζητά τη βοήθεια των επτά εξαδέρφων των νάνων για να τον σώσει. Η παραγωγή ολοκληρώθηκε το 1990 αλλά βρήκε διανομή το 1993 για να στεφθεί με παταγώδη αποτυχία. Στην εποχή των σταυροφόρων τοποθετείται η τηλεταινία τρόμου Εφιάλτης στο στοιχειωμένο δάσος [snow White: A Tale of Terror, 1997] όπου οι νάνοι είναι κάτι νταγλαράδες κουτοπόνηροι χρυσωρύχοι και η "κακιά μητριά" Sigourney Weaver κλέβει την παράσταση με τις μεταμορφώσεις της. Ωστόσο οι απόψεις και οι κριτικές διχάστηκαν. Το 2005 ο Monty Python Τέρι Γκίλιαμ μας φιλοδώρησε την ιστορία της περιπλάνησης των Αδερφών Γκριμ στη χώρα των μύθων και των επών. Τα αδέρφια Γουλιέλμος [Matt Damon] και Ιάκωβος [Heath Ledger] είναι πλανόδιοι συλλέκτες ιστοριών που παθιάζονται και ζουν τις καταγραφές τους. Η διαστροφική φαντασία του Γκίλιαμ τους οδηγεί στον στοιχειωμένο πύργο της Βασίλισσας-Καθρέφτης [Monica Bellucci] που χρειάζεται το αίμα παρθένων κορασίδων [τελευταία και φαρμακερή η αγγελική Lena Headey] για να μείνει αθάνατη και πάντα νέα. Ο ρηξικέλευθος βέλγος καρτουνίστας Πισά επιχειρεί τη δική του ερωτογενική μετά-εκδοχή [Χιονάτη: η συνέχεια, 2007] με τη ναζιάρικη φωνή της Cecile De France. Και ταυτόχρονα ο Τζο Νεσμπάουμ την μετατρέπει σ' αυτό που ξέρει πολύ καλά, σε μια κολεγιακή σαπουνόπερα πρωτοετών [sydney White and the Seven Dorks] με όλα τα ονόματα παραλλαγμένα και εφτά φύτουλες στο πλευρό της. Παραλλαγές και διαστροφές του παραμύθου έχουν γίνει σχεδόν παντού αλλού: Φιλιππίνες, Πορτογαλία, Ιαπωνία [άνιμε], Δανία, Τουρκία, Βραζιλία και φυσικά πολλές στη χώρα προέλευσης, τη Γερμανία. Προστάτες της έχουν υπάρξει από τον Σούπερ Μάριο μέχρι τους Άμποτ και Κοστέλο, από τον Σρεκ μέχρι τον βασιλέα των λιονταριών, από τον Σέρλοκ Χολμς μέχρι τον πιτσιρικά του σατιρικού περιοδικού MAD. Φέτος έχουμε τρεις ενδιαφέρουσες προτάσεις. Είδαμε ήδη [όσοι] την μπολιγουντιανού αέρα πασχαλιάτικη φανφάρα Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου [Mirror Mirror] του ινδού σπεσιαλίστα Τάρσεμ Σινγκ όπου τα φώτα πέφτουν στην κακίστρω άνασσα Julia Roberts. Δεν ξέρω αν θα δούμε το σπανιόλικο γοτθικό μελόδραμα του Πάμπλο Μπέργκερ, συνδυασμό έγχρωμου και ασπρόμαυρου με τεχνικές βωβού κινηματογράφου και ρετρό Καρμενσίτας. Και πολύ γενναιόδωρο καστ: Maribel Verdu [μητριά], Angela Molina [γιαγιά], Macarena Garcia [Κάρμεν /Χιονάτη], Daniel Gimenez Cacho [πατέρας]. Προ των πυλών βρίσκεται όμως Η Χιονάτη και ο Κυνηγός. Στο ύφος της Νάρνια και του Ρομπέν των Δασών, επικό και ιπποτικό, με τα ψηφιακά εφέ να θερίζουν. Ο νεαρός κυνηγός [Chris Hemsworth] παίρνει εντολή απ' την ωραιοπαθή βασίλισσα Ραβένα [Charlize Theron] να ξεπαστρέψει την Χιονάτη [Kristen Stewart] στο δάσος. Αυτός λυπάται την αγνή παρθενική ομορφιά της και την εκπαιδεύει ως άλλη Ζαν Ντ'Αρκ. Υπάρχουν και κάποιοι νάνοι, λιγδιασμένα κλεφτόπουλα καταφυγιοτόπουλα, που παίζουν τα κομπαρσάκια της διάσωσης. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς... Χιονάτη ταινιοθήκη 1902 Χιονάτη [snow White] π. Siegmund Lubin 1916 Χιονάτη [snow White] J. Searle Dawley / σενάριο Winthrop Ames 1933 Χιονάτη [snow-White] Dave Fleischer 1937 Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι [snow White and the Seven Dwarfs] π. Walt Disney 1943 Η Καρβουνάτη τσε οι εμπτά νάνοι [Coal Black and de Sebben Dwarfs] Robert Clampett 1951 Οι εφτά νάνοι διασώστες [i sette nani alla riscossa] Paolo William Tamburella 1960 Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα [snow White & the 7 Bachelors] Ιάκωβος Καμπανέλλης 1961 Η Χιονάτη & το τρίο Στούτζες [snow White & the Three Stooges] Walter Lang & Frank Tashlin 1969 Ιστορίες των αφών Γκριμ για ενήλικες [Grimms Marchen von lusternen Parchen] Rolf Thiele 1976 Μια φορά ένα κορίτσι... [Once Upon a Girl...] Don Jurwich 1979 Ιστορίες που δε λένε οι γιαγιάδες μας [Historias que nossas babas nao contavam] Oswaldo de Oliveira 1993 Κι εμείς καλύτερα... [Happily Ever After] John Howley 1995 Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι [biancaneve e i sette nani] Franco Lo Cascio /Luca Damiano 1997 Εφιάλτης στο στοιχειωμένο δάσος [snow White: A Tale of Terror] Michael Cohn 2005 Οι αδερφοί Γκριμ [The Brothers Grimm] Terry Gilliam 2007 Χιονάτη: η συνέχεια [blanche Neige, la suite] Picha 2007 Η Σίντνεϊ Γουάιτ και οι εφτά σπασίκλες [sydney White and the Seven Dorks] Joe Nussbaum 2012 Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου [Mirror Mirror] Tarsem Singh 2012 Χιονάτη [blancanieves] Pablo Berger 2012 Η Χιονάτη και ο Κυνηγός /Snow White and the Huntsman [2012 ΗΠ] Rupert Sanders ΥΓ 1: Το 1986 ένας γερμανός μελετητής υποστήριξε ότι το πρόσωπο του παραμυθιού είναι υπαρκτό. Λέγεται, μας είπε, Maria Sophia Margaretha Catherina von Erthal, γεννήθηκε το 1729 στη μικρή πόλη Λορ του Μάιν της Βαυαρίας και ταλαιπωρήθηκε στη ζωή της από τη μητριά της επειδή εκείνη ευνοούσε πάντα τα άλλα της παιδιά από τον πρώτο της γάμο. ΥΓ 2: Η παγκόσμια μουσική σκηνή έχει επίσης να επιδείξει Χιονάτες τέρατα. Από τους μέταλ μεταπράτες Rammstein μέχρι το νέο βιντεοκλίπ της κύπριας Ήβης Αδάμου για το τραγούδι La La Love που συμμετέχει στο διαγωνισμό τραγουδιού Eurovision 2012. ΥΓ 3: Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς... στα ξένα χέρια. "Τα ξένα χέρια είν' καλά! Εσύ, έτσι όπως πας, θα πέσεις γρήγορα σε ξένα πόδια!" σχολιάζει ο στρίγγλος Πετροχείλος. "Άτιμη κενωνία που άλλους τους κατεβάζεις κι άλλους τους ανεβάζεις στα Τάρταρα!!!" 26/05/2012Κώστας Γ. Καρδερίνης Κλέφτης εικόνων
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.