Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Σούπερκραχ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Μέρες που 'ναι, όλοι θα επιθυμούσαμε να δωρίσουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε στα παιδιά, μικρά και μεγάλα. Συνειδητοποιούμε όμως επώδυνα ότι κάτι τέτοιο είναι πια πολυτέλεια. Ίσως η λύση είναι να τους δωρίσουμε το εξαιρετικό βιβλίο δύο Γάλλων κοινωνιολόγων και ενός σκιτσογράφου, που εξηγούν «Γιατί οι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι και οι φτωχοί όλο και φτωχότεροι». Και απαντούν σε κάθε απορία. Των παιδιών και δική μας. Μετά τις πρόσφατες κυκλοφορίες και στα ελληνικά δύο βιβλίων κόμικς με την οικονομία και τις βασικές λειτουργίες της στο επίκεντρο («Σούπερκραχ» του Darryl Cunningham, εκδόσεις Κριτική, 2015 και «Οικονόμιξ» του Michael Goodwin, εκδόσεις Γνώση, 2014), ένα νέο εγχειρίδιο με απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας και Κοινωνιολογίας, που απευθύνεται κυρίως σε νεότερους ηλικιακά αναγνώστες, έρχεται να ενισχύσει την κριτική σκέψη και να παρακινήσει για συλλογική δράση. Συγγραφείς του είναι οι Monique Pincon - Charlot και Michel Pincon, ένα ζευγάρι Γάλλων αριστερών κοινωνιολόγων με πλούσιο έργο, σε συνεργασία με τον σκιτσογράφο, εικονογράφο και δημιουργό κόμικς, Etienne Lecroart. Με τον πλήρως επεξηγηματικό τίτλο «Γιατί οι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι και οι φτωχοί όλο και φτωχότεροι;» (εκδόσεις Χαραμάδα, μετάφραση: Μαρία Χρίστου) οι τρεις δημιουργοί επιχειρούν να περιγράψουν ευσύνοπτα και απλά, με εύστοχα παραδείγματα και καυστικά σκίτσα, τις βασικές αιτίες της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στον δυτικό κόσμο. Το βιβλίο χωρίζεται σε είκοσι κεφάλαια με σαφέστατους τίτλους, διατυπωμένους ως ερωτήσεις, όπως: «Τι είναι μια κοινωνική τάξη;», «Γιατί μιλάμε για την πάλη των τάξεων ή ακόμη και για ταξικό πόλεμο;», «Από τι αποτελείται ο μεγάλος πλούτος;», «Τα παιδιά των πλουσίων θα γίνουν κι αυτά πλούσια;». Σε κάθε κεφάλαιο οι συγγραφείς δεν επιδιώκουν να προτείνουν ένα επαναστατικό μανιφέστο, ένα πολιτικό πρόγραμμα ή να καλύψουν με επιστημονικό ακαδημαϊσμό το θέμα που πραγματεύονται. Αντιθέτως, επιλέγουν να απαντήσουν στο ερώτημα που έθεσαν με τρόπο εύληπτο και κατανοητό ακόμα και στον πιο ανεξοικείωτο με τους οικονομικούς όρους αναγνώστη. Το έργο τους όμως, ευτυχώς, δεν είναι πολιτικά ουδέτερο, άνευρο, άχρωμο και άοσμο, όπως συχνά συμβαίνει σε αντίστοιχες εκδόσεις που στοχεύουν στο νεανικό κοινό. Είναι μαχητικό, τολμηρό, δεν χαϊδεύει αυτιά και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αρεστό στους «πλούσιους». Άλλωστε ασχολείται κυρίως με αυτούς και με τους τρόπους («νόμιμους» και μη) που μετέρχονται για να αναρριχηθούν οικονομικά και να διαιωνίσουν τις κοινωνικές ανισότητες. Εμβόλιμα στο βιβλίο, εκτός από τα σκίτσα του Lecroart, φιλοξενούνται και μικρές ειδήσεις αποφθεγματικού τύπου που σοκάρουν: «Ένας στους εκατό Γάλλους κερδίζει πάνω από 93.000 ευρώ τον χρόνο. Το ίδιο ποσό κερδίζει ο μισθωτός που αμείβεται με τον βασικό μισθό σε 7 χρόνια. Ένας στους χίλιους Γάλλους κερδίζει πάνω από 800.000 ευρώ τον χρόνο. Το ίδιο ποσό κερδίζει ο μισθωτός με βασικό μισθό σε 60 χρόνια (μιάμιση εργάσιμη ζωή!)» και «Η συμβολική κυριαρχία αναπαράγεται από γενιά σε γενιά. Τα παιδιά των αστών διαθέτουν τόσα πλεονεκτήματα που αισθάνονται ανώτερα από τα υπόλοιπα παιδιά από την πιο μικρή ηλικία». Ωστόσο, παρά την εσκεμμένη απλοποίηση ορισμένων περιγραφών και αναλύσεων για να γίνονται αντιληπτές σε όλους, δεν απουσιάζουν από το βιβλίο δύσκολες έννοιες και δυσερμήνευτοι όροι όπως η υπεραξία, ο συμβολικός πλούτος, η ταξική συνείδηση, η αλληλεγγύη, τα εργασιακά δικαιώματα αλλά και οικονομικοί όροι όπως οι φορολογικοί παράδεισοι, η μετεγκατάσταση επιχειρήσεων, το κόστος εργασίας κ.ά. Γιατί, όπως αφήνουν οι συγγραφείς να διαφανεί σε αρκετά σημεία του έργου τους, σκοπός τους δεν είναι μόνο η αποκάλυψη των αιτιών του παγκόσμιου οικονομικού εγκλήματος που συντελείται, ούτε η ενοχοποίηση των μεγιστάνων του πλούτου αλλά η αλλαγή του κόσμου. Που εκτός από γνώση και κατανόηση απαιτεί και δράση. Γι’ αυτό και το τελευταίο τους κεφάλαιο τιτλοφορείται «Τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουν τα πράγματα;». Και, απευθυνόμενοι στα παιδιά, επισημαίνουν και προειδοποιούν: «Όταν θα σου πουν στο σχολείο πως όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, αυτό δεν είναι αλήθεια. Έχεις καταλάβει πως όταν θα σου πουν πως είναι φυσικό να υπάρχουν στον κόσμο πλούτος και φτώχεια και πως αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, ούτε αυτό είναι αλήθεια. Και έχεις επίσης καταλάβει πως οι ανισότητες δεν είναι ένα φαινόμενο φυσικό, αλλά κάτι που επιδιώκουν και δημιουργούν αυτοί που έχουν στα χέρια τους τον πλούτο και όλες τις εξουσίες. […] Οι φτωχοί και η φύση είναι καταδικασμένοι στη χειρότερη μοίρα αν δεν γίνει κάτι για να σταματήσει η κυριαρχία του χρήματος και του κέρδους. Αλλά ό,τι χτίστηκε από κάποιους μπορεί να γκρεμιστεί από κάποιους άλλους, ευτυχώς!». Και το σχετικό link...
  2. Ο Darryl Cunningham, δημιουργός του Σούπερκραχ, μιλά στο Smassing Culture:Η τέχνη είναι μια καλή μέθοδος για να φτάσει κανείς στην αλήθεια (Πριν διαβάσετε τη συνέντευξη σας θυμίζουμε ότι οι εκδόσεις Κριτική μας έχουν δώσει για σας δύο αντίτυπα του Σούπερκραχ. Μπορείτε να πάρετε μέρος στην κλήρωση για τα δύο αντίτυπα, αν επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο facebook (Smassing Culture) και κάνετε like στη σελίδα και share (share όχι αντιγραφή επικόλληση τη διεύθυνση!) στη σχετική ανάρτηση…) Το να καταπιαστεί κάποιος με την έρευνα των συνθηκών που μας οδήγησαν σε μια παγκόσμια και βαθιά οικονομική κρίση σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο. Εκτός από τις εγγενείς δυσκολίες που μπορεί να περιέχει η προσπάθεια αυτή, πρέπει να προστεθούν σίγουρα και τα εμπόδια που θα βάλουν όσοι δεν έχουν κανένα συμφέρον στο να μάθει ο μέσος άνθρωπος, εσείς και εγώ, το πως πραγματικά φτάσαμε σε τέτοιο σημείο. Βολεύει πολύ περισσότερο να ρίχνουμε το φταίξιμο σε φτωχούς εργάτες και πρόσφυγες. Ωστόσο, οι δυσχέρειες αυτές όχι μόνο δεν τους φοβίζουν όλους, αλλά αντίθετα κάποιοι αναλαμβάνουν ένα έργο ακόμα πιο δύσκολο. Όχι μόνο αναλαμβάνουν να ερευνήσουν τις πρακτικές, τα άτομα. το σύστημα που έφτιαξε την κρίση, αλλά προτίθενται και να μας το παρουσιάσουν με ένα παράδοξο και πολύ αποτελεσματικό format, αυτό του κόμικ. Ο λόγος φυσικά για τον Darryl Cunningham, τον σπουδαίο Βρετανό κομίστα που ασχολείται με τα κατεξοχήν μη-κομιστικά θέματα! Ο ίδιος σπούδασε στο Leeds College of Art και τονίζει πως βασικές του επιρροές είναι οι μεγάλοι ζωγράφοι Gustav Klimt και Egon Schiele, αλλά και ο καρικατουρίστας George Grosz. Στα έργα του συμπεριλαμβάνεται το κόμικ «Psychiatric Tales» (2010), ένα καταιγιστικό κόμικ για την ψυχική υγεία, εμπνευσμένο από την προσωπική του εμπειρία, καθώς δούλεψε ο ίδιος ως βοηθός σε αυτό τον τομέα για πολλά χρόνια. Το «Σούπερκραχ: Το μεγάλο κόλπο με τη διεθνή οικονομία» ήρθε το Σεπτέμβριο του 2015 στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ και μετάφραση του κορυφαίου Αβράαμ Κάουα. Ο δημιουργός του κόμικ, βαθιά προβληματισμένος από τις μεγάλες οικονομικές αναταραχές των τελευταίων χρόνων, θέλει να διηγηθεί την αληθινή ιστορία της κρίσης, αλλά και τα αίτια πίσω από αυτήν. Προκειμένου να το πετύχει αυτό συνδυάζει οικονομικές αναλύσεις, δοσμένες με κατανοητό και κωμικό τρόπο, με βιογραφικά στοιχεία για πρόσωπα που είχαν κομβικό ρόλο στην εξέλιξη της κρίσης και ιδιαίτερα στον χρηματοπιστωτικό τομέα των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Cunningham στον πρόλογό του, «είναι πάντα προσωπικό», δεν μπορείς να συζητήσεις για τόσο σημαντικές εξελίξεις χωρίς να εστιάσεις και στα πρόσωπα που βρέθηκαν στο επίκεντρό τους. Παρακάτω η συνέντευξη που παραχώρησε στο Smassing Culture… Τι σημαίνει για εσάς η μετάφραση του κόμικ σας στην Ελλάδα, δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει υποφέρει τόσο πολύ από την κρίση του 2008: Με εξέπληξε και με ευχαρίστησε. Ευχαριστήθηκα καθώς χαίρομαι να βλέπω το έργο μου να εκδίδεται σε χώρες εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου (όπου ζω) και εξεπλάγην λίγο γιατί το βιβλίο δεν ασχολείται τόσο πολύ με την ελληνική κατάσταση. Είναι αλήθεια ότι περιγράφει λεπτομερώς τις αφετηρίες της ελληνικής κρίσης, η οποία ξεκίνησε όταν η Goldman Sachs, κατ’ αίτηση της τότε κυβέρνησης βοήθησε να παρουσιαστεί η ελληνική οικονομία καλύτερη από ότι ήταν για να μπορέσει να ενταχθεί στην Ε.Ε. Αυτή η εξαπάτηση οδήγησε σε όλα τα συνεπακόλουθα προβλήματα. Αυτό που νομίζω ότι θα ενδιέφερε τους Έλληνες αναγνώστες είναι το πώς το βιβλίο θέτει την ελληνική κρίση μέσα στο πλαίσιο της γενικής οικονομικής κρίσης. Η Ελλάδα ήταν απλά ένα κομμάτι σε μια αλυσίδα από ντόμινο που άρχισαν να πέφτουν όταν έσπασε η φούσκα της αμερικάνικης αγοράς ακινήτων. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι διεθνή και χρειάζεται να αντιμετωπιστούν σε ένα παγκόσμιο επίπεδο. Καμία χώρα δεν μπορεί να επιλύσει από μόνη της αυτά τα ζητήματα και αυτός είναι ο λόγος που η Ελλάδα δυσκολεύεται τόσο πολύ να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Πρόσφατα, μια ταινία του Χόλυγουντ,το The Big Short, (Το μεγάλο σορτάρισμα) ασχολήθηκε με την κρίση με έναν τρόπο παρόμοιο με το Σουπερκραχ. Ποιες είναι οι σκέψεις σας πάνω στην ταινία; Το βιβλίο «The Big Short», στο οποίο βασίστηκε η ταινία, ήταν ένα από τα βιβλία που ανέφερα στο δικό μου βιβλίο. Έτσι, γνώριζα ήδη αυτή την ιστορία και επηρέασε σημαντικά τον τρόπο που έγραψα το Σουπερκραχ. Δεν πιστεύω ότι είχα κάποια επίδραση στους δημιουργούς της ταινίας αν και ποτέ δεν ξέρεις. Το βιβλίο έκανε καλές πωλήσεις στις ΗΠΑ και ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να διαβάσει το έργο. Δεν έχω δει την ταινία ακόμα. Σε μια άλλη συνέντευξή σας είχατε πει ότι προσπαθείτε να φτάσετε στην αλήθεια. Είναι ένα δύσκολο έργο; Και είναι η τέχνη η καλύτερη μέθοδος για αυτό; Πιστεύω ότι η τέχνη είναι μια καλή μέθοδος για να φτάσει κανείς στην αλήθεια αν προσεγγίσεις το ζήτημα με ειλικρίνεια και το περιγράψεις με σαφήνεια. Η σαφήνεια είναι πολύ σημαντική όταν περιγράφω ένα σύνθετο ζήτημα. Προσπαθώ να διατηρήσω την απλότητα και στις λέξεις και στις εικόνες. Αυτή η προσέγγιση βοήθα να καταστεί το θέμα κατανοητό στον αναγνώστη. Πιστεύετε ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία για την ανάδυση ενός νέου είδους κόμικ με πολιτική θεματολογία; Το πιστεύω και ελπίζω να υπάρξουν πολύ περισσότερα πολιτικά κόμικ στο μέλλον. Το επόμενο βιβλίο μου θα ασχολείται με την επιστήμη αλλά μετά από αυτό θα κάνω άλλο ένα με πολιτική θεματολογία, το οποίο θα ασχολείται με την αυξανόμενη δύναμη της τάξης των δισεκατομμυριούχων στον κόσμο. Πώς σας βοήθησε ο τρόπος αφήγησης των κόμικ στην αφήγηση; Πόσο δύσκολο ήταν να περιγραφούν σύνθετοι οικονομικοί όροι μέσα από σκίτσα: Βοήθησε σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι μπορούσα να σχεδιάσω παραδείγματα περίπλοκων οικονομικών όρων κατευθείαν στο χαρτί για να τα δει ο αναγνώστης. Απλοποίησα σκόπιμα το στυλ του σχεδίου έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να συλλάβει τις σύνθετες πληροφορίες, χωρίς σχεδόν να το συνειδητοποιεί. Δεν θέλω να παρουσιάζω στον κόσμο σελίδες με περίπλοκο στήσιμο και διάταξη των πάνελ ή να πρέπει να σκέφτομαι που στέκονταν οι χαρακτήρες στο προηγούμενο σκίτσο. Σχεδιάζω καθαρά και με ακρίβεια, ώστε να μπορεί ο αναγνώστης να κατανοήσει εύκολα τις πληροφορίες που παρουσιάζω. Αφιερώσατε το πρώτο κεφάλαιο του κόμικ σας στην Άυν Ραντ, την ιδρύτρια του Αντικειμενισμού, μια γυναίκα που επηρέασε τη νεοφιλελεύθερη ηθική και τον τρόπο σκέψης. Ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η αντίδραση της στη σημερινή κρίση; Δεν νομίζω ότι θα ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένη. Θα είχε στηρίξει την απορρύθμιση του οικονομικού συστήματος αλλά δεν θα ήταν ικανοποιημένη με το πόσο μεγάλες και ισχυρές είναι ακόμα οι κυβερνήσεις. Πώς πιστεύετε ότι θα ήταν ο νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός σήμερα χωρίς έργα όπως το «Ο Άτλας επαναστάτησε»; Είναι αδύνατον να πει κανείς. Το «Ο Άτλας επανάστατησε» έχει δώσει σε πολλούς στη φιλελεύθερη δεξιά ένα πρότυπο για τη δικαιολόγηση της ιδιοτέλειας και της απληστίας με πολιτικούς και φιλοσοφικούς όρους. Χωρίς το έργο της Ραντ, θα είχε αναπτύξει αυτή η πολιτική σκέψη μια τέτοια επιρροή στην πολιτική των ΗΠΑ ή θα είχε βρεθεί κάποια άλλη δικαιολογία για τη φοροδιαφυγή και τον περιορισμένο έλεγχο των εταιρειών; Πιστεύω ότι αυτό θα γινόταν, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Είναι δεδομένο ότι κάποιοι νεοφιλελεύθεροι είχαν ξεκάθαρα αρνητική στάση απέναντι στο κόμικ. Ποια ήταν η ανταπόκριση από την άλλη πλευρά; Σε κάθε περίπτωση, το Σουπερκραχ είναι ένα κόμικ που σημαίνει ότι δύσκολα θα το πάρουν σοβαρά σε σχέση με το νέο βιβλίο του Τσόμσκυ. Έτσι, δεν παρουσιάστηκε με ευρύ τρόπο από την πολιτική αριστερά (με εξαίρεση τη Γαλλία) όμως οι κριτικές ήταν πολύ θετικές. Επίσης, εξέλαβα θετική ανταπόκριση από τον κόσμο της πολιτικής αριστεράς στο διαδίκτυο, μέσω των κοινωνικών δικτύων όπως το Twitter και το facebook. Αναφέρατε στο κόμικ σας ότι το κίνημα “Occupy” είχε μια περιορισμένη απήχηση στις ΗΠΑ. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Νομίζω ότι ήταν ένα κίνημα νέων ανθρώπων και ως τέτοιο δεν ρίζωσε στο γενικό πληθυσμό σαν σύνολο, ο οποίος είναι αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας και πιο συντηρητικός στις ΗΠΑ. Ένα κίνημα που θα μπορέσει να κινητοποιήσει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων για έναν κοινό σκοπό δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα πιθανό να συμβεί. Κλείνετε το βιβλίο σας με μία αισιόδοξη νότα έμπνευσης, καλώντας τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει στην οικονομία και την πολιτική. Σχεδόν οχτώ χρόνια μετά το 2008, η κρίση δεν δείχνει να υποχωρεί και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι, ειδικά στην Ελλάδα. Πώς βλέπετε να εξελίσσεται μέχρι στιγμής, ο αγώνας ενάντια στην «εποχή της πλεονεξίας»; Είναι μια διαδικασία σε εξέλιξη. Ο απλός κόσμος κάθε χώρας που επηρεάστηκε πρέπει να αγωνιστεί ενάντια στις μεγάλες επιχειρήσεις και την τάξη των εκατομμυριούχων για να πάρει πίσω τον πλούτο και την δημοκρατία που έχει κλαπεί από αυτούς. Καμία χώρα δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Χρειάζεται να υπάρξει μια διεθνής αντίδραση. Το Σουπερκραχ από τις εκδόσεις Κριτική, θα το βρείτε και εδώ, αλλά και στα βιβλιοπωλεία, ενώ τον κύριο Cunningham μπορείτε να το βρείτε και στο προσωπικό του ιστολόγιο… Πηγή
  3. Συγγραφέας, μεταφραστής και θεωρητικός του πολιτισμού, ο Αβραάμ Κάουα γράφει και μελετά comics, κινηματογράφο, και λογοτεχνία του μυστηρίου και του φανταστικού, με δημοσιεύσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τους τελευταίους μήνες, ο Αβραάμ έκανε τον ορισμό του comeback στο χώρο των comics, υπογράφοντας το σενάριο στο πολυσυζητημένο graphic novel ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (σε σχέδιο Αλέκου Παπαδάτου και χρώμα Annie Di Donna), αλλά και στη μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος του Kim Newman, ÜBERMENSCH! (σε σχέδιο Βαγγέλη Ματζίρη και χρώμα Φώτη Καλιάλη), ενώ επιμελήθηκε και την άκρως απαιτητική μετάφραση για την ελληνική έκδοση του ΣΟΥΠΕΡΚΡΑΧ του Darryl Cunningham. Με τόσο μεγάλη και σημαντική εκδοτική δραστηριότητα, και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, μια συνέντευξη πριν εκπνεύσει το τρέχον έτος, ήταν τουλάχιστον επιβεβλημένη. Μετά από πολύχρονη απουσία από την εγχώρια παραγωγή, είδες τρία comics που φέρουν το όνομά σου (δύο στο σενάριο και ένα στη μετάφραση), να κυκλοφορούν μέσα σε διάστημα μικρότερο των τριών μηνών. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ÜBERMENSCH!, θα προτιμούσες να υπάρχει μεγαλύτερη χρονική απόκλιση μεταξύ των δύο εκδόσεων, ή είναι κάτι που το επιθυμούσες; Εξαρτάται πώς το θέτει κανείς. Η απουσία μου από τον χώρο των comics μετά τις ΑΛΛΟΚΟΤΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ, είχε να κάνει με το ότι, από τη μία, επικεντρώθηκα στα μυθιστορήματα μου, και από την άλλη, έγραφα σενάρια – και όχι μόνο εκείνα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ÜBERMENSCH! – χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι ήξερα με σαφήνεια αν και πότε θα σχεδιάζονταν και θα κυκλοφορούσαν. Σε επίπεδο δουλειάς δικής μου, λοιπόν, δεν έλειψα ποτέ από τα comics, απλά δεν ξέρεις ποτέ τι και πότε θα σου βγει. Είμαι κάτι παραπάνω από τυχερός στο ότι, χάρη στο ταλέντο και στη δουλειά του Αλέκου και του Βαγγέλη, έχουμε δύο βιβλία που κυκλοφορούν και δείχνουν να ενδιαφέρουν το αναγνωστικό κοινό, και ήμουν επίσης τυχερός στο ότι κάποια στιγμή “έκατσε” και η ευκαιρία να μεταφράσω το ΣΟΥΠΕΡΚΡΑΧ. Το ότι κυκλοφόρησαν σχεδόν μαζί, ήταν για μένα μια συγκυρία εξωτερικών παραγόντων. Δεν υπήρχε πλάνο, οπότε δεν το πολυσκέφτομαι. Τα σενάρια που παραδίδεις στους σχεδιαστές, θα τα χαρακτήριζες λεπτομερή, ελλειπτικά, ή αυτό εξαρτάται από τις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε έργου; Έχεις παρατηρήσει να υπάρχει συγκεκριμένο είδος λεπτομερειών, τις οποίες θεωρείς σημαντικό να προσδιορίσεις στον σχεδιαστή; Οι τρεις σεναριογράφοι που εκτιμώ και αντιγράφω απεριόριστα (ασύστολα; ) είναι οι Alan Moore, Neil Gaiman και Grant Morrison, με τον καθένα τους να με έχει επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο. Ξεκινάω πάντα με πολύ εκτενείς συνόψεις, προφίλ χαρακτήρων και κατόψεις του κόσμου της ιστορίας και προσπαθώ να έχω λεπτομερή δράση και περιγραφή στα σενάρια μου. Πιστεύω, όμως, και στο ότι πρέπει να μην “πνίξω” τον σχεδιαστή με αχρείαστες λεπτομέρειες και να του αφήσω χώρο για να κάνει κάτι που θα με καταπλήξει, οπότε “κρατάω” κάποιες οδηγίες που κανονικά θα έβαζα στο σενάριο και απλά λέω ότι αν χρειαστεί κάτι παραπάνω, ας μου το πει. Δουλεύοντας με τον Αλέκο, έμαθα τη χρησιμότητα του να αντιστοιχεί μια σελίδα σεναρίου σε μια σελίδα comic (ο σχεδιαστής έχει όλη τη σελίδα μπροστά του, ολοκληρωμένη, αντί να ψάχνει τι έχει να κάνει μετά), οπότε προσπαθώ να χωρέσω όσο γίνεται τα πάντα σε λέξεις που θα συνοψίζουν και θα εμπνέουν συνάμα. Ως σεναριογράφος comics, ποιο θεωρείς ως το δυνατό σου χαρτί, και αντίστοιχα, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να βελτιώσεις στην τεχνική σου; Θα ήταν καλύτερα να αφήναμε τους αναγνώστες να κρίνουν αν έχω καν δυνατά χαρτιά, ή απλά μπλοφάρω με εφτάρια και δυάρια. Κάθε φορά, πάντως, που τελειώνω ένα σενάριο, βλέπω πράγματα που μου αρέσουν και πράγματα που θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, οπότε προσδοκώ συνεχώς να βελτιωθώ στο επόμενο. Για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΠώς προέκυψε η συνεργασία με τον Αλέκο Παπαδάτο, και σε ποιό βαθμό ήταν σχηματοποιημένη η “ιδέα” που του αποδίδεται στα credits, πριν αναλάβεις εσύ τη συγγραφή του graphic novel; Με τον Αλέκο γνωριστήκαμε όταν τέλειωνε το LOGICOMIX. Ο Απόστολος Δοξιάδης, ο συγγραφέας του LOGICOMIX, μου είχε ζητήσει να διαβάσω ό,τι είχαν κάνει και να συμμετάσχω σε κάποιες παρουσιάσεις του βιβλίου, βάσει της ακαδημαϊκής μου ενασχόλησης με τα comics, κάτι που ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα, γιατί ήταν πράγματι μια ξεχωριστή δουλειά. Η γνωριμία μας εξελίχτηκε σε φιλία, και όταν ο Αλέκος συζήτησε με τον Απόστολο την ιδέα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, σκέφτηκαν εμένα ως πιθανό σεναριογράφο. Όσο για την ιδέα αυτή καθεαυτή, ήταν ήδη αρκετά διαμορφωμένη πριν τον ερχομό μου. Ο Αλέκος είχε ήδη τον βασικό ιστό και την κάτοψη της πλοκής και είχε κάνει ενδελεχή ιστορική έρευνα σε στοίβες βιβλίων – τις οποίες, αν θυμάμαι καλά, χρειάστηκα ένα έξτρα σακβουαγιάζ για να τις κουβαλήσω, όταν έφυγα από το εργαστήρι του! Μετά την εγχώρια και διεθνή εμπορική επιτυχία και καλλιτεχνική αναγνώριση του LOGICOMIX, ένιωθες κάποιο επιπρόσθετο βάρος, συνεργαζόμενος με έναν εκ των δύο συντελεστών του; Ας πούμε ότι, τηρουμένων των αναλογιών και δίχως καμία πρόθεση σύγκρισης, καταλαβαίνω πλήρως πως νιώθει κάποιος σαν τον J.J. Abrams όταν πέφτει πάνω του το βάρος ενός νέου STAR WARS. Όταν ακολουθείς κάτι σούπερ πετυχημένο, δεν θες να είσαι αυτός που θα τα κάνει θάλασσα, ο αδύναμος κρίκος, ή αυτός που πήγε να κάνει την αρπαχτή. Σε όποιον δεν αρέσει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, θα ήμουν πολύ εύκολος στόχος. Πόσο καιρό διήρκησε η διαδικασία παραγωγής του graphic novel, από την έναρξη της συνεργασίας, μέχρι τη στιγμή που έφυγε από τα χέρια σας ολοκληρωμένο; Από τις αρχές του 2010, όταν ξεκίνησα να γράφω, ως την άνοιξη του 2015 περίπου, όταν παραδώσαμε τελικές διορθώσεις σε ένα-δυο σημεία που είχαν μείνει. Θα χαρακτήριζες τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ως ένα ιστορικό, οπτικοποιημένο μυθιστόρημα, μέσα από τα βιώματα ενός κεντρικού χαρακτήρα, ή μια προσωπική ιστορία, μέσω της οποίας αποτυπώνονται γεγονότα που άλλαξαν του ρου της Ιστορίας; Δεν διακρίνω μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο περιγραφών – θα έλεγα ότι και οι δύο προσεγγίζουν αυτό που κάναμε. Πάντα τη βλέπαμε ως ιστορικό μυθιστόρημα και ως ιστορία ιδεών, και πάντα ο χαρακτήρας του Λέανδρου ήταν το σημείο εστίασης μας. Από τα εγκωμιαστικά σχόλια που γράφτηκαν, στον διεθνή ή και τον εγχώριο Τύπο, υπήρξε κάποιο που ξεχωρίζεις, που να σε έκανε να νιώσεις χαρούμενος, ή και υπερήφανος, για την αποδοχή του έργου σας; Όλα με κάνουν περήφανο και χαρούμενο – πώς θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο; Ξεχωρίζω το καθένα για διαφορετικούς λόγους, αλλά δεδομένου του ότι είμαι φαν και μιλάω σε φαν αυτή την στιγμή, δεν μπορώ να μην αναφέρω την κριτική του Rob Bricken στο io9. Ούτε στα όνειρα μου δεν θα φανταζόμουν κάτι τέτοιο. Σε συνέντευξή σου στον Γιάννη Κουκουλά για την Εφημερίδα των Συντακτών, αναφέρεις ότι δεν ξεκινήσατε με πρόθεση να κάνετε μια αλληγορία σε σχέση με το σήμερα, αλλά να διηγηθείτε όσα συνέβησαν τότε. Διαβάζοντας, πλέον, το έργο ολοκληρωμένο, εντόπισες αντιστοιχίες που να προέκυψαν μη συνειδητά; Καμία αντιστοιχία δεν προέκυψε συνειδητά, γιατί όντως δεν ήταν η αλληγορία ο στόχος μας. Όμως, είμαστε άνθρωποι του 21ου Αιώνα και κοιτούσαμε με αυτή τη ματιά τα τεκταινόμενα στον 6ο Αιώνα π.Χ., οπότε με το που προέκυπταν κοινά σημεία, δεν μπορούσαμε παρά να τα τονίσουμε και να τα αναδείξουμε, και αυτό πιστεύω ότι κάναμε. Υπήρξαν δημιουργικές διαφωνίες, που να σας οδήγησαν σε προσωρινό αδιέξοδο; Και αν ναι, ποιά ήταν εκείνη που θυμάσαι περισσότερο λόγω της σοβαρότητάς της; Δεν υπάρχει συνεργασία χωρίς διαφωνίες, γιατί μιλάμε για ξεχωριστές ιδιοσυγκρασίες που πασχίζουν να ενωθούν σε μία δημιουργία, αλλά αν με κάποιον μπορείς να συνεννοηθείς σε φιλικό, ανθρώπινο επίπεδο, μπορείς να βρεις πάντα διεξόδους και να δουλέψεις μαζί του αρμονικά. Η συνεργασία μου με τον Αλέκο και την Αννί ήταν μια τέτοια συνεργασία, γιατί όχι μόνο τα βρίσκαμε μεταξύ μας, αλλά μπορούσαμε να καταλαβαίνουμε και το τι κέρδιζε η ιστορία από τον συνδυασμό αυτών που φέρναμε ο καθένας στο τραπέζι. Αν το τελικό βιβλίο έχει τα καλύτερα στοιχεία όλων μας, δεμένα σε ένα ενιαίο αποτέλεσμα, τότε πετύχαμε το σκοπό μας. Να περιμένουμε στο μέλλον κάτι άλλο από τη συγκεκριμένη δημιουργική ομάδα; Αν ναι, είναι αυτή τη στιγμή ακόμη ασαφές το τί, ή έχει αρχίσει να σχηματοποιείται κάποια ιδέα; Έχουμε συζητήσει κάποια πράγματα, ναι, και θα θέλαμε πολύ να δουλέψουμε πάλι μαζί. Όπως είπα και παραπάνω, βέβαια, το τι θα κάνουμε και πότε, δεν εξαρτάται μόνο από μας, αλλά θέληση και ιδέες υπάρχουν. Για το ÜBERMENSCH!Στο μυαλό σου, το ÜBERMENSCH! είναι μια ιστορία που μιλάει για… …το τι σημαίνει ο ηρωισμός για όλους μας. Με τη φωτεινή και τη σκοτεινή του πλευρά. Η επιλογή του συγκεκριμένου διηγήματος ήταν δική σου, ή του εκδότη της Jemma Press, Λευτέρη Σταυριανού; Είχα διαβάσει το διήγημα στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν έκανα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο Λονδίνο, και είχα κάνει μια πρώτη εκδοχή του σεναρίου την εποχή ακόμα που έγραφα τις ΑΛΛΟΚΟΤΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ. Ο Λευτέρης, με τον ενθουσιασμό και την στήριξη του, έκανε μια απλή φαντασίωση, πραγματικότητα. Σε ποιό βαθμό πρόκειται για πιστή μεταφορά του διηγήματος; Είναι πολύ πιστό. Σε αρκετά σημεία, έχω κρατήσει απαράλλαχτες φράσεις του Kim Newman, και η δομή της ιστορίας είναι ακριβώς η ίδια. Με ένα διήγημα σαν αυτό, οι επιλογές σου ως σεναριογράφος είναι περιορισμένες. Μπορείς να του αλλάξεις τα φώτα και να κάνεις κάτι τελείως διαφορετικό (ένα miniseries 6 τευχών, ας πούμε, που θα διηγούταν όλη τη ζωή του Κουρτ Κέσλερ), κινδυνεύοντας, όμως, να χαθεί η έμφαση στη βασική ιδέα που ανέφερα παραπάνω. Ή μπορείς να το παραλλάξεις ελάχιστα, προσαρμόζοντας το στην αφήγηση των comics, ως ένα one-shot/graphic novel, και απλά εμπλουτίζοντάς το με λεπτομέρειες, επιλογή η οποία ήταν πιο ρεαλιστική και πιο ελκυστική ταυτόχρονα. Ποιές είναι οι σημαντικότερες αποκλίσεις σε σχέση με το αρχικό κείμενο, και με ποιό στόχο έγιναν; Δεν μιλάμε τόσο για αποκλίσεις, όσο για προσαρμογή. “Παίξαμε” λίγο με τη στολή, ας πούμε, η οποία στο πρωτότυπο ήταν πιο “υπερηρωική” και σε πολύ συγκεκριμένα πρότυπα, οπότε εμείς τη φέραμε λίγο πιο κοντά σε κάτι που θα φόραγε, ίσως, κάποιος σαν τον Κέσλερ στην πραγματικότητα. Εντείναμε και επεκτείναμε λίγο τις αναφορές του διηγήματος σε ταινίες, comics, και βιβλία (και ειλικρινά, πολύ θα χαιρόμουν αν κάποιος έκανε annotations και τα ανέβαζε κάπου, εγώ απλά δεν έχω χρόνο να το κάνω). Και τέλος, προσθέσαμε την Λένι Ρίφενσταλ ως ένα απαραίτητο, από πολλές απόψεις, ξανθό/κοκκινομάλλικο αντίπαλο δέος στην Λουίζ. Στα credits της έκδοσης, αναφέρεται ότι το άλμπουμ βασίστηκε στο ομώνυμο διήγημα του Kim Newman κατόπιν της ευγενικής του άδειας. Ο συγγραφέας ζήτησε να δει δείγματα της δουλειάς, είτε πριν παραχωρήσει την άδειά του, ή κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του άλμπουμ; Δεν έχω παρά μόνο λόγια θαυμασμού για τον Kim Newman. Είναι ένας από τους πιο δημιουργικούς και πολύπλευρους συγγραφείς του φανταστικού που έχω διαβάσει – δείτε τα διηγήματα του, και ακόμα πιο πολύ το αριστουργηματικό magnum opus του, το Anno Dracula, και θα με καταλάβετε – και συνάμα ένας πολύ ενθαρρυντικός και γενναιόδωρος άνθρωπος. Όχι μόνο μας έδωσε την άδεια του όταν τον προσεγγίσαμε, και μάλιστα δίχως κανένα αντάλλαγμα ή περιορισμό, αλλά δεν ζήτησε ποτέ να δει ή να εγκρίνει οτιδήποτε. Και όταν του στείλαμε, παρόλα αυτά, μερικές σελίδες για να μας πει τη γνώμη του, είχε μόνο καλά λόγια ως feedback. Δεν θα το έκαναν πολλοί αυτό στη θέση του. Το γεγονός ότι δεν αναφέρεται ο Kim Newman στο εξώφυλλο, έχει να κάνει με κάποιο νομικό κόλλημα, ήταν δική του επιθυμία, ή έγινε για κάποιο άλλο λόγο; Υπήρξε αρχικά η ιδέα να έχουμε τον τίτλο Kim Newman’s Übermensch!, ή να αναφέρεται το όνομα του πριν από τα δικά μας. Η τελική απόφαση ήταν του Λευτέρη, όχι για να κρύψουμε κάτι – άλλωστε αναφέρουμε τον Newman τόσο στο οπισθόφυλλο όσο και μέσα στο βιβλίο – όσο για να δώσουμε στο βιβλίο την ευκαιρία να προσεγγιστεί ως κάτι αυθύπαρκτο και όχι απλά ένα tie-in/adaptation. Με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη ιδέα έχει εμπνεύσει, στο παρελθόν, δημιουργούς comics όπως οι Mark Millar, Dave Johnson, Kierron Gillen, Grant Morrison και Jim Lee, υπήρξαν στοιχεία από τις προαναφερθείσες δουλειές, τα οποία να ενσωματώσατε, ή τα οποία να αποτέλεσαν έμπνευση για τη δική σας μεταφορά; Θα ξεκινήσω με μια διευκρίνιση: η συγκεκριμένη ιστορία δεν έχει μεταφερθεί ποτέ και πουθενά αλλού, εκτός από την ομώνυμη ταινία μικρού μήκους του Simon Temple (την οποία απέφυγα επιμελώς να δω, πριν ολοκληρώσουμε το βιβλίο, επί τη ευκαιρία). Η ιδέα, από την άλλη, ήταν ένα υποθετικό σενάριο τύπου What If/Elseworlds, χρόνια πριν τέτοιες ιστορίες γίνουν κατεστημένο στα αμερικάνικα comics, και οι δημιουργοί αυτοί εμπνεύστηκαν, κατά τη γνώμη μου, μόνο από το βασικό της πυρήνα για να κάνουν ιστορίες δικές τους, πολύ διαφορετικές με το ÜBERMENSCH!, αλλά και μεταξύ τους, με μόνο – σημαντικό βέβαια – κοινό τους σημείο την ιδέα αυτή. Η διαφορά τους με τη δική μας ιστορία είναι, κυρίως, ότι η δική μας είναι μεταφορά του διηγήματος, ενώ οι δικές τους, όχι. Δεν ενσωμάτωσα, ούτε εμπνεύστηκα από κάτι στις ιστορίες αυτές, γιατί έτσι θα έχανα την καθαρότητα της ιδέας που ήθελα να διατηρήσω. Το μόνο που συνδέει όλους μας, όπως γράφω στο τέλος του βιβλίου, είναι ότι ο καθένας μας προσθέτει, με τον τρόπο του, κάτι στην αρχική ιδέα του Kim Newman. Για το ΣΟΥΠΕΡΚΡΑΧΔιαβάζοντας το ΣΟΥΠΕΡΚΡΑΧ του Darryl Cunningham, σταμάτησα αμέτρητες φορές την ανάγνωση, εντυπωσιασμένος από το πόσο εύληπτη και εύρυθμη ήταν η μετάφρασή σου, αλλά και αντιλαμβανόμενος το πόσο απαιτητική θα πρέπει αυτή να υπήρξε για κάποιον που – εξ όσων γνωρίζω – δεν έχει κάνει οικονομικές σπουδές. Πώς αντιπαρήλθες αυτών των δυσκολιών; Η μόνη λύση ήταν να προσεγγίσω τους οικονομικούς όρους όπως κάθε άλλο μεταφραστικό πρόβλημα – αναζητώντας, δηλαδή, προγενέστερες δόκιμες μεταφράσεις και καταλαβαίνοντας καλά τα συμφραζόμενα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ανατρέξω και σε βιβλία οικονομολόγων και οικονομικά λεξικά. Από όλες τις πληροφορίες που παραθέτει ο δημιουργός, ποιά είναι εκείνη που δεν γνώριζες και σε εντυπωσίασε περισσότερο; Υπήρχαν πολλές λεπτομέρειες που δεν γνώριζα, ακόμα και για θέματα που είχα υπ’ όψη, ως ένα σημείο, όπως τα CDO, ή οι επιχειρηματικές τακτικές της Goldman Sachs. Αυτά που με σόκαραν πιο πολύ, όμως, ήταν η ιστορία του Νόμου Γκραμ-Λιτς-Μπλάϊλι, που επέτρεψε στις τράπεζες να επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους στον επενδυτικό τομέα σε έναν ολέθριο βαθμό που συνεισέφερε στην οικονομική κρίση, και η λογική της “περιστρεφόμενης πόρτας” σύμφωνα με την οποία ένας υπουργός οικονομικών της Αμερικανικής κυβέρνησης μπορεί να διευκολύνει την πολιτική της μη επιβολής ρυθμιστικών περιορισμών στις τράπεζες, για να αναλάβει, μετά τη λήξη της θητείας του, διευθυντική θέση στον χρηματοπιστωτικό τομέα, ενώ παράλληλα, υψηλόβαθμα στελέχη του χρηματοπιστωτικού τομέα και πανεπιστημιακοί, διορίζονται σε θέσεις-κλειδιά στην κυβέρνηση, προωθούν κι αυτοί μια φιλική προς τις τράπεζες πολιτική, και επιστρέφουν βραχυπρόθεσμα, μετά τη λήξη της θητείας τους, στα παλιά τους πόστα, για να διοριστούν ξανά στην κυβέρνηση, λίγα χρόνια αργότερα. Είναι μπερδεμένο, το ξέρω, αλλά διαβάστε το μια-δυο φορές και θα καταλάβετε για πόσο εξωφρενική κατάσταση μιλάμε. Και σημειώστε πως όλα αυτά θεωρούνται νόμιμα. Αντίστοιχα, ποιό σημείο δυσκολεύτηκες περισσότερο να αποδώσεις; Όλα τα οικονομικά κομμάτια ήταν δύσκολα, αλλά η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν με κάποιες ορολογίες που πολλοί οικονομολόγοι και λεξικά δεν μεταφράζουν, ή αποδίδουν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Πιστεύεις ότι μπορούμε με ασφάλεια να μιλήσουμε για τα πραγματικά αίτια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης; Κάποιοι ιστορικοί, ή οικονομολόγοι, υποστηρίζουν ότι είναι πολύ νωρίς για έναν τέτοιου είδους απολογισμό, και ότι τα όποια στοιχεία παρατίθενται, εν προκειμένω αυτά του Cunningham, αποτελούν απλώς ερμηνείες, μια υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας, χωρίς ιστορική εγκυρότητα… Δεν θα διαφωνήσω με αυτό. Ίσως όντως να είναι πολύ νωρίς, και σίγουρα πολλές προσωπικές απόψεις του Cunningham αναμειγνύονται με τα στοιχεία που παραθέτει – το βιβλίο του, άλλωστε, είναι ένα δημοσιογραφικό δοκίμιο, όχι πραγματεία περί οικονομίας. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να γίνει άλλοθι για να μην μιλάμε για την κρίση, ή να μη γράφονται τέτοια βιβλία ως μέρος μιας υγιούς, νηφάλιας συζήτησης πάνω σε τέτοια θέματα. Οι ιστορικοί, όπως έμαθα γράφοντας τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, διαφωνούν ακόμα για πράγματα που έγιναν τον 6ο Αιώνα π.Χ., οπότε ζήτω που καήκαμε αν αφήσουμε να περάσουν από 10 έως 2.500 χρόνια, πριν να ανοίξουμε διάλογο, για χάρη μιας ιστορικής εγκυρότητας που ποτέ δεν θα έρθει. …Και η αναμενόμενη τελευταία ερώτηση. Ποιά είναι τα επόμενα συγγραφικά σου βήματα; Comics, πρόζα, ή και τα δύο; Υπάρχουν πάντα πράγματα στα σκαριά. Δουλεύω σιγά-σιγά ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πινελιές μεταφυσικού, καθώς και κάποιες ιδέες για comics, που συζητώ με φίλους και συνεργάτες. Το επόμενο πράγμα που θα δείτε πάντως, μάλλον από Γενάρη, είναι μια σειρά comics 7 τευχών, που κάνω στην Αμερική, για την εκδοτική εταιρεία ARH. Λέγεται QUEEN OF VAMPIRES και είναι μια pulp ιστορία φαντασίας και τρόμου, που διαδραματίζεται στην αρχαία Σουμερία. Σχεδιαστής είναι ο Μάνος Λαγουβάρδος, που εγγυώμαι ότι θα σας καταπλήξει, και στο creative team μας έχουμε τον Νίκο Κούτση και τον Μιχάλη Τόρη στο χρώμα, τον Γιάννη Ζούμπα στο lettering και τον Χρήστο Μαρτίνη στα covers, και κάνουν όλοι εξαίρετη δουλειά. Γελάμε συνέχεια με το ότι είμαστε όλοι Έλληνες και κάνουμε ένα Αμερικάνικο comic – δεν νομίζω πως έχει ξαναγίνει αυτό. Αβραάμ, ευχαριστώ για το χρόνο σου και εύχομαι καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις. Σας ευχαριστώ πολύ κι εγώ, τόσο εσένα Ηλία, όσο και την ομάδα του Comicdom. Χάρηκα που τα είπαμε! Πηγή
  4. Τηλεκατευθυνόμενη φούσκα Ο Κάνινγκχαμ επιλέγει μια αισιόδοξη προοπτική, αρκεί τα κινήματα να πιστέψουν πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Η διεθνής οικονομία δεν τα πάει και πολύ καλά τελευταία. Το υποτιθέμενο «τέλος των ιδεολογιών» και ο «θριαμβευτής» καπιταλισμός, με όχημά του τον νεοφιλελευθερισμό, αντί να φέρουν όσα υπόσχονταν, μετέτρεψαν τη Γη σε ένα παγκοσμιοποιημένο καζάνι που βράζει. Ο Ντάριλ Κάνινγκχαμ στο «Σούπερκραχ» εξηγεί με απλό και ευσύνοπτο τρόπο τα μυστικά και τα ψέματα της λειτουργίας της Οικονομίας. Και προτείνει άμεσες λύσεις.​ Η επίδραση των λειτουργιών και των υπό διαρκή αναδιαμόρφωση κανόνων και μηχανισμών της διεθνούς οικονομίας στις ζωές των πληθυσμών είναι πια τόσο άμεση και έντονη που η άγνοια συνιστά εθελοτυφλία, ηττοπάθεια, παραίτηση. Ή και συνενοχή. Ο Βρετανός εικονογράφος και δημιουργός κόμικς Ντάριλ Κάνινγκχαμ, με το νέο βιβλίο του «Σούπερκραχ» (μετάφραση Αβραάμ Κάουα, εκδόσεις Κριτική) επιχειρεί να παρουσιάσει την πορεία της μοντέρνας οικονομίας και τις στρεβλώσεις της, τους μηχανισμούς που την επηρεάζουν και τη χειραγωγούν και τις βρόμικες προθέσεις που κρύβονται πίσω από τις σκανδαλώδεις αποφάσεις. Πρωτίστως, όμως, να μιλήσει για τα πρόσωπα που κινούν τα νήματα της οικονομίας και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, είτε εσκεμμένα, λόγω της ιδιοτελούς στάσης τους, είτε ασυνείδητα, λόγω των ιδεολογημάτων στα οποία υποτάσσονται. Στο τρίτο κεφάλαιο, ο Κάνινγκχαμ ερμηνεύει τις διαφορετικές συμπεριφορές «προοδευτικών» και «συντηρητικών» πολιτών απέναντι στις κρίσεις Γι’ αυτό και ξεκινά το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του με μια εκτενή περιγραφή της ζωής και των απόψεων της Aυν Ραντ, μιας θεωρούμενης σήμερα ελάσσονος διανοούμενης που, όμως, οι φιλοσοφικές θέσεις της συνέβαλαν καθοριστικά στις σύγχρονες οικονομικές θεωρίες και πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού και του άκρατου ατομικισμού. «Η Ραντ δεν αποτέλεσε απλά τη δίοδό μου στην κατανόηση του συντηρητικού νου, αλλά και στο πώς τα τελευταία τριάντα χρόνια η νοοτροπία αυτή έχει συντελέσει στον θρίαμβο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής - στην ενθάρρυνση του ελεύθερου εμπορίου και των ανοιχτών αγορών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην άρση των νομοθετικών ρυθμίσεων και στην επέκταση του ρόλου του ιδιωτικού τομέα στη σύγχρονη κοινωνία. Ολοι αυτοί οι παράγοντες βρήκαν την κορύφωσή τους στην καταστροφική οικονομική κρίση του 2008 και στο ανθρώπινο κόστος που αυτή είχε σε τεράστια κλίμακα, καθώς επηρέασε τους πάντες, από τις μεσαίες τάξεις ώς τους πιο φτωχούς ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης» διευκρινίζει ο Κάνινγκχαμ στην εισαγωγή του. Και συνοψίζει την κοσμοθεωρία της Ραντ στην αποθέωση του ωμού εγωκεντρισμού. Ο «αντικειμενισμός» της δεν ήταν κάτι περισσότερο από μια αντεστραμμένη ηθική φιλοσοφία που υποστήριζε, με ρατσιστικές προεκτάσεις, ότι ο εγωισμός είναι αρετή και ο αλτρουισμός ηθική κατάπτωση. Αυτός ο απάνθρωπος κοινωνικός δαρβινισμός έγινε και το βασικό ιδεολογικό οπλοστάσιο όσων την περιτριγύριζαν στους ομίλους και στις λέσχες στήριξης του καπιταλισμού που ίδρυε. Τόσο για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, όσο και για κάθε κρίση, ποτέ δεν είναι υπεύθυνος μόνο ένας παράγοντας… Πολλά από αυτά τα πρόσωπα κράτησαν στα χέρια τους -και στις τσέπες τους- τις τύχες της παγκόσμιας οικονομίας τα επόμενα χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 1982 και τον θάνατό της. Ενα τέτοιο πρόσωπο ήταν και ο Αλαν Γκρίνσπαν, διορισμένος πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ το 1987 από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν που επί των ημερών του η οικονομία συσχετίστηκε ή, καλύτερα, ταυτίστηκε με τα αποκαλούμενα τοξικά προϊόντα προκαλώντας απανωτές κρίσεις. Σε αυτό το δεύτερο κεφάλαιο, ο Κάνινγκχαμ εξηγεί με ιδανικό τρόπο και εύστοχα παραδείγματα όλα όσα «θα έπρεπε να γνωρίζουμε για την οικονομία αλλά κανείς δεν μας εξηγεί». Πιάνει το νήμα από το οικονομικό κραχ του 1929 και αφηγείται τους τρόπους που το τραπεζικό σύστημα, διαπλεκόμενο πάντα με την οικονομική και την πολιτική εξουσία, κατόρθωσε να μετατραπεί σταδιακά από αποταμιευτικός και επενδυτικός σύμβουλος σε ρυθμιστή κάθε οικονομικής δραστηριότητας επινοώντας όλο και πιο αλλόκοτες και ευφάνταστες μεθόδους για να συσσωρεύει κέρδη. Τα ασφαλιστήρια κινδύνου χρεοκοπίας (CDS), τα αμοιβαία κεφάλαια (mutual funds), τα παράγωγα (derivatives), τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (futures), η αθέτηση πληρωμών (default), ο επιμερισμός κινδύνου (hedging) και πολλοί ακόμα οικονομικοί τεχνικοί όροι αναλύονται διεξοδικά και με σαφήνεια, ενταγμένοι απολύτως στο ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι εντός του οποίου επινοήθηκαν. Και δεν κρίνονται ουδέτερα και απονευρωμένα, αλλά μέσω των ανθρώπων που τους πρότειναν και των συμφερόντων που εξυπηρετούσαν και παράλληλα των συνεπειών που είχε η εφαρμογή τους. Παλιά παραδοσιακή μέθοδο της αμερικανικής Δεξιάς απέναντι σε κάθε κρίση για την οποία ευθύνονται οι ανεξέλεγκτες «ελεύθερες αγορές» αποτελεί η επίρριψη ευθυνών στη δημοκρατία και το κράτος Ο Κάνινγκχαμ περιγράφει την προϊούσα αυτονόμηση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από κάθε κρατικό και δημόσιο έλεγχο και τη σταδιακή μετατροπή τους σε εγκληματικές κερδοσκοπικές οργανώσεις που τοποθετώντας τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις έφτασαν να ελέγχουν και να καθοδηγούν πλήρως το νομοθετικό έργο και να επηρεάζουν τις κυβερνήσεις δρώντας ανενόχλητα, ιδιαίτερα στο γιγάντιο σκάνδαλο των παραγώγων από υποθήκες. Οι οίκοι αξιολόγησης (Standard and Poor’s, Moody’s, Fitch Ratings) έβγαζαν πορίσματα και ανακοίνωναν εκτιμήσεις χαλκεύοντας και τροποποιώντας στοιχεία, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα δεν έπαιρνε θέση, η Γουόλ Στριτ αγόραζε υποθήκες και ασφάλιζε δάνεια μεταπωλώντας τα σε επενδυτές και τα ασφαλιστήρια κινδύνου χρεοκοπίας μεταδίδονταν σαν επιδημία. Τα σαθρά θεμέλια του τραπεζικού συστήματος άρχισαν να κλονίζονται με το σκάσιμο της φούσκας της στεγαστικής αγοράς το 1998, την κατάρρευση της Lehman Brothers και τους επιθετικούς χειρισμούς της Goldman Sachs που εμπλέκεται και στο θέμα του ελληνικού χρέους, καθώς σε αγαστή συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση εμφάνισαν μια μαγική εικόνα των οικονομικών δεικτών και του αξιόχρεου της χώρας. Η ιστορία που ακολούθησε είναι γνωστή… Με την παράθεση πολλών επίσημων στατιστικών στοιχείων ο Κάνινγκχαμ καταρρίπτει πολλούς από τους ευρέως διαδεδομένους μύθους για την αμερικανική οικονομία Ολα αυτά, ο Κάνινγκχαμ δεν τα περιγράφει ως αποστασιοποιημένος παρατηρητής, αλλά διατυπώνει τις δικές του απόψεις και παίρνει ξεκάθαρη θέση: Στη Δεξιά επικρατεί η άποψη πως η ελεύθερη αγορά είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα και πως την κρίση την προκάλεσαν τα τελευταία ψήγματα ρυθμίσεων και κρατικού παρεμβατισμού. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, μόνο η πλήρης κατάργηση των παρεμβατικών νόμων και των ρυθμιστικών αρχών θα αφήσει τις αγορές να ανακαλύψουν την αληθινή τους αξία και να φέρουν την ευημερία στους ανθρώπους. Είναι ένα επιχείρημα εκτός πραγματικότητας. Αν μας έδειξαν κάτι τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι πως οι ελεύθερες αγορές δεν οδηγούν στην ατομική ελευθερία αλλά στην ελευθερία των εταιρειών - την οποία ελευθερία έχουν εκμεταλλευτεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν για να μολύνουν, να κλέψουν, να καταπιέσουν. Μετά το Κραχ, ο Κάνινγκχαμ προχωρεί στο τρίτο κεφάλαιο που είναι και το πιο «προσωπικό» του, με τίτλο «Η Εποχή του Εγωισμού», καθώς αφορά τις στάσεις των ανθρώπων ανάλογα με την ταξική θέση τους, την πολιτική τοποθέτησή τους, την επαγγελματική ενασχόλησή τους απέναντι στην οικονομία και τη ζωή. Μια στάση, όμως, που δεν είναι ποτέ ανεξάρτητη από την πάντα χειραγωγούμενη και καθοδηγούμενη πληροφόρηση, από τις απειλές που εκτοξεύονται και τον συντηρούμενο φόβο και από τη στοχοποίηση της διαφορετικότητας ως, υποτίθεται, αποσταθεροποιητικού παράγοντα. To «Σούπερκραχ – Το Μεγάλο Κόλπο με τη Διεθνή Οικονομία» του Ντάριλ Κάνινγκχαμ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική (μετάφραση: Αβραάμ Κάουα, 240 σελίδες) Παρά τα μελανά χρώματα με τα οποία περιγράφει την παντοκρατορία του βάρβαρου καπιταλισμού χωρίς όρια, διατηρεί για το τέλος μια νότα αισιοδοξίας, καθώς τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη επαναστατικές αλλαγές. Ο επίλογος του Κάνινγκχαμ είναι και η προτροπή του προς όσους ζαλίζονται από τις ακατανόητες οικονομικές ορολογίες και θεωρίες και υφίστανται στο πετσί τους τις συνέπειες της κρίσης: Είναι λάθος να νομίζουμε ότι οι τωρινές πολιτικές συνθήκες θα ισχύουν αιώνια. Πολλές φορές στο παρελθόν, κινήματα φτιαγμένα από ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα έχουν επιφέρει τεράστιες αλλαγές. Δίχως αυτές τις εκστρατείες, δεν θα υπήρχε δημόσια εκπαίδευση για όλους, δεν θα θεσπίζονταν νόμοι για την παιδική εργασία ή την προστασία του περιβάλλοντος, ούτε για τη γυναικεία χειραφέτηση. Στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ δεν θα είχε καταργηθεί ο φυλετικός διαχωρισμός. Η δουλεία θα συνεχιζόταν. Ολα αυτά τα κινήματα συνάντησαν απίστευτες αντιστάσεις σε εποχές όπου φαινόταν σίγουρο πως τίποτα δεν θα άλλαζε ποτέ. Τόσο δυνατά ήταν τα συμφέροντα εναντίον τους. Κι όμως στο τέλος τα κατάφεραν… Πηγή Άλλο ένα άρθρο που ασχολείται (και) με αυτό το κόμικ.
  5. «Η ιστορία έχει αποδείξει, ξανά και ξανά, ότι τα κοινωνικά κινήματα ευρείας αποδοχής, μπορούν να επιφέρουν αλλαγές πέρα από κάθε προσδοκία» λέει στην «ΕΦ.ΣΥΝ.» ο Ντάριλ Κάνινγκχαμ Είναι γνωστός για τα περίεργα, δύσκολα και καίρια θέματα με τα οποία καταπιάνεται (ψυχιατρικά, επιστημονικά κ.ά.). Ο καταξιωμένος και βραβευμένος Βρετανός κομίστας Ντάριλ Κάνινγκχαμ δίνει αποκλειστική συνέντευξη στην «Εφ.Συν.» με αφορμή το τελευταίο του graphic novel, «Σούπερκραχ - το μεγάλο κόλπο με τη διεθνή οικονομία», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Κριτική». • Είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται στην Ελλάδα ένα βιβλίο κόμικς, που στο τέλος του εμπεριέχεται βιβλιογραφία και ορολογία, κάτι που παραπέμπει σε ακαδημαϊκό ανάγνωσμα... Η προετοιμασία του «Σούπερκραχ» ήταν διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα. Το γραφείο μου γέμισε βιβλία. Διάβασα τα πάντα για το θέμα που είχα να διαχειριστώ -δηλαδή τις ιδεολογικές συνιστώσες του νεοφιλελευθερισμού, τα αίτια, τους μηχανισμούς και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης- μέχρι που τα έμαθα απ΄ έξω κι ανακατωτά. Όταν ήμουν ικανός να τα εξηγήσω σε έναν τρίτο και να τα καταλάβει, τότε ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω το βιβλίο. Σκιτσάρω σελίδα σελίδα, κανονικά, τη μία μετά την άλλη, με τη σειρά που θα μπουν στο graphic novel. Ειδικά για το «Σούπερκραχ», ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που ξέρουν καλά πώς δουλεύει το σύστημα, γιατί πολύ απλά δουλεύουν για το σύστημα. Τραπεζίτες, οικονομολόγοι, χρηματιστές. Συνεργάστηκα, π.χ, με τον συγγραφέα του «Economix», Μάικλ Γκούντγουιν, για να καταλάβω ειδικούς οικονομικούς όρους. Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, το βιβλίο χρειάστηκε δύο χρόνια για να τελειώσει. • Στο κόμικς αναφέρεστε, μεταξύ άλλων, και στην Ελλάδα. Πιστεύετε ότι όσα έγιναν αυτό το καλοκαίρι -ένα μνημόνιο έπειτα από ένα δημοψήφισμα υπέρ του «Οχι»- αποτελούν ένδειξη ελλείμματος δημοκρατίας στην Ε.Ε.; Είναι ξεκάθαρο πως η Ε.Ε. χρειάζεται ριζική αναμόρφωση, μεταμόρφωση... όπως θέλετε πείτε το. Σε όλο τον Δυτικό Κόσμο, τα οικονομικά ιδρύματα έχουν την εξουσία, όχι οι λαοί. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι έχουν το αλάθητο - γι΄ αυτό μετατοπίζουν το βάρος της ευθύνης, άρα και του τελικού λογαριασμού στους λαούς. Αυτοί πάντα βγαίνουν κερδισμένοι, γιατί πιστεύουν ότι δεν φταίνε για τίποτα! Όταν οι αποφάσεις των κυβερνήσεων είναι υπέρ των τραπεζών αντί των πολιτών, δεν θέλει και πολλή σκέψη να καταλάβεις όχι μόνο ότι κάτι δεν πάει καλά, μα κάτι πάει πολύ λάθος! Οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να υπηρετούν τον λαό που τις ψήφισε, όχι τις τράπεζες που ευνοούν το κεφάλαιο. Πώς μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία, όταν η οικονομική ελίτ εξουσιάζει πλήρως κυβερνήσεις, κοινοβούλιο - ευρωπαϊκά και κρατικά - και λαούς; • Ταυτόχρονα, στην Ελλάδα έχουμε δεκάδες παραδείγματα «περιστρεφόμενης πόρτας»: τον διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, την πρ. Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων κ.λπ. Αυτό είναι άλλη μία συνέπεια της κρίσης ή αίτιο αυτής; Παντού στη Δύση το ίδιο γίνεται. Άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά σε μια κυβέρνηση μεταφέρονται ως μεγαλοστελέχη σε οργανισμούς με τεράστια δύναμη και οικονομικές απολαβές που ελέγχουν κατ΄ουσίαν την κυβέρνηση για την οποία εργάζονταν πριν. Και στην οποία, το πιθανότερο είναι να ξαναεπιστρέψουν σαν τον δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος. Αυτή η κουλτούρα της «περιστρεφόμενης πόρτας» αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη του πώς μετακυλίεται η δύναμη μεταξύ κυβερνήσεων και οικονομικών λόμπι. Και πώς, τελικά, καταλήγουν σε κοινό τρόπο σκέψης και δράσης. Στο βιβλίο περιγράφω τη σχέση της κυβέρνησης των ΗΠΑ με τη Wall Street, κάτι που ισχύει ως «παράδειγμα» και στην Ευρώπη. • Η τελευταία σελίδα του βιβλίου αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Υπάρχουν; Πάντα υπάρχει ελπίδα. Άσε που σιχαίνομαι την ηττοπάθεια. Μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη έχει περάσει πιο σκοτεινούς καιρούς από τους τωρινούς. Η απελπισία βοηθάει μόνο όσους έχουν την εξουσία να τη διατηρήσουν. Για το προσεχές μέλλον μπορεί να είμαι απαισιόδοξος, αλλά μακροπρόθεσμα μπορεί ν΄ αλλάξουν τα πράγματα. Η ιστορία έχει αποδείξει, ξανά και ξανά, ότι τα κοινωνικά κινήματα ευρείας αποδοχής, μπορούν να επιφέρουν αλλαγές πέρα από κάθε προσδοκία. Καμία πολιτική πραγματικότητα δεν είναι μόνιμη. Θα υπάρξουν σίγουρα αλλαγές - από εμάς εξαρτάται αν θα είναι για το καλό μας ή όχι. • Με τη δουλειά σας, κατορθώνετε να περνάτε με έναν ιδιαίτερο, κόμικ(ς) τρόπο, σκληρές αλήθειες στο ευρύ κοινό. Ίσως τα κόμικς να είχαν αυτόν τον ρόλο, αλλά δυστυχώς δεν νομίζω να τα διαβάζουν πια όσοι παλαιότερα. Το κοινό τους συρρικνώνεται, όπως και του βιβλίου εν γένει. Ξέρω, όμως, ότι για μένα είναι ευλογία. Αν ο αναγνώστης κατορθώσει να ξεπεράσει αυτό το όριο που λέει πως «τα κόμικς είναι μόνο για παιδιά», ανοίγεται μπροστά του ένα ολόκληρο σύμπαν. Με τα σκίτσα, μπορείς να «καταστρέψεις» στα πρωταρχικά τους συστατικά, περίπλοκες ιδέες, που στη συνέχεια, επανασυντίθενται στο μυαλό του αναγνώστη. Τόσο η εικόνα όσο και ο λόγος είναι τρομερά ισχυρά «όπλα». Και τα δύο μαζί είναι ανίκητα! • Καταπιαστήκατε και με την ψυχολογία των πολιτών που βιώνουν αυτή την πραγματικότητα της κρίσης στη Δύση σήμερα. Ποιο συμπέρασμα από τα όσα καταλήξατε σας εξέπληξε περισσότερο; Πριν από λίγες μέρες οι Πολωνοί εξέλεξαν μια ακροδεξιά, εθνικιστική κυβέρνηση. Στην Ευρώπη το φαινόμενο του νεοφασισμού εξαπλώνεται ταχύτατα, ίσως γιατί υπόσχεται «εύκολες» λύσεις σε δύσκολα προβλήματα και μεταφέρει το βάρος της ευθύνης έξω από σένα, στον άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό. Κυρίως προσελκύει ανθρώπους περιθωριακούς ή δεξιούς, καθώς σε αυτούς τους κύκλους υπάρχει μια κουλτούρα τού «δεν με νοιάζει τι θα πάθει όποιος δεν ανήκει στον κύκλο ή την ομάδα μου». Αυτό εξηγείται ψυχολογικά και δεν είναι προσωπική μου, μόνο, άποψη. Υπάρχουν πολλές μελέτες που το υποστηρίζουν, τις οποίες αναφέρω στο «Σούπερκραχ». Ειδικά σε περιόδους κρίσης, η Ακροδεξιά παίρνει τα πάνω της. Στην Ευρώπη, υπάρχουν χώρες που έχουν πληγεί από τον ιό του φασισμού... Μένει να δούμε πόσες ακόμα θα μολυνθούν. Ας έχουμε τον νου μας... ΚΟΜΙΚΣ: «Σούπερκραχ - το μεγάλο κόλπο με τη διεθνή οικονομία» του Ντάρυλ Κάνινγκχαμ «Σούπερκραχ - το μεγάλο κόλπο με τη διεθνή οικονομία» του Ντάρυλ Κάνινγκχαμ Εικονογράφηση: Ντάρυλ Κάνινγκχαμ Μετάφραση: Αβραάμ Κάουα Εκδόσεις: ΚΡΙΤΙΚΗ (Νευροκοπίου 8, Γκάζι, Αθήνα, τηλ. 210 8211470, www.kritiki.gr) σελ. 240 ISBN 978-960-586-071-4 Ένα ιδιαίτερο κόμικς, που εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο τις ιδεολογικές συνιστώσες του νεοφιλελευθερισμού, τα αίτια, τους μηχανισμούς και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Κόμικ για την οικονομική κρίση;;; Κι όμως, ΝΑΙ. Και μάλιστα, από τον καταξιωμένο κομίστα σε “περίεργα” θέματα, Ντάρυλ Κάνινγκχαμ. Ακολουθώντας τον, μπαίνουμε στα άδυτα της πρόσφατης χρηματοπιστωτικής κρίσης, ανιχνεύοντας τις ρίζες της οικονομικής κατάρρευσης. Έτσι, με απλό και κυρίως διασκεδαστικό τρόπο, μαθαίνουμε βήμα βήμα τα γεγονότα που οδήγησαν τον κόσμο στην οικονομική ύφεση. Ο Κάνινγκχαμ ξεκινάει με το πορτρέτο της Άυν Ραντ, που υπήρξε οπαδός του φιλελευθερισμού και μέντορας του Άλαν Γκρίνσπαν. Δείχνει πώς οι νεοσυντηρητικοί σφετερίστηκαν τη δημόσια συζήτηση περί οικονομίας, ανοίγοντας τον δρόμο στην κυριαρχία των αγορών, με τους φτωχούς, όπως πάντα, να πληρώνουν τα λάθη των πλουσίων. Συγχρόνως προσεγγίζει και την ψυχολογική βάση των πολιτικών μας επιλογών, διερωτώμενος γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουμε κατεύθυνση - ακόμα κι όταν βλέπουμε πως τα μέτρα που εφαρμόζονται δεν λειτουργούν αποτελεσματικά. ΝΤΑΡΥΛ ΚΑΝΙΝΓΚΧΑΜ – ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο εξαιρετικός κομίστας, Ντάρυλ Κάνινγκχαμ O Ντάρυλ Κάνινγκχαμ σπούδασε καλές τέχνες στο Πανεπιστήμιο του Leeds. Ασχολείται με την εικονογραφική δημοσιογραφία. Έχει εργαστεί ως νοσηλευτής σε ψυχιατρική κλινική, εμπειρία, την οποία αξιοποίησε στο πρώτο του βιβλίο, «Psychiatric Tales» (Blank Slate 2010), που γνώρισε σημαντική επιτυχία. Το δεύτερο κόμικς του, «Science Tales» (Myriad 2012), ήταν υποψήφιο για τα British Comic Awards του 2012 στην κατηγορία «καλύτερο βιβλίο». Το 2014 κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ανεξάρτητου συγγραφέα στα Broken Frontier Awards για το «Σούπερκραχ» (Κριτική 2015), το οποίο συμπεριλήφθηκε στη λίστα των New York Times με τα πιο ευπώλητα βιβλία του 2015, στην τελική λίστα υποψηφιοτήτων για το 2015 στα British Book Design and Production Awards. Και το σχετικά links... Άρθρο της ίδιας εφημερίδας για το κόμικ... Διαγωνισμός της ίδιας εφημερίδας με ισχύ ως τις 18/11...
  6. Εικόνες γέννησης και θανάτου της Δημοκρατίας «Δημοκρατία» των Αλέκου Παπαδάτου, Αβραάμ Κάουα, Annie Di Donna. ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ, ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΟΥΑ, ANNIE DI DONNA Δημοκρατία εκδ. Ικαρος ΝΤΑΡΙΛ ΚΑΝΙΝΓΚΧΑΜ Σουπερκράχ μτφρ. Αβραάμ Κάουα εκδ. Κριτική Μπορούν τα κόμικς να μας μάθουν Ιστορία; Ή έστω να μας απλοποιήσουν σύνθετες πολιτικοκοινωνικές και οικονομικές έννοιες; Δύο πρόσφατες, πολύ όμορφες εκδόσεις έρχονται να απαντήσουν μάλλον θετικά στα παραπάνω ερωτήματα, επιβεβαιώνοντας πως το κόμικ –ή ακριβέστερα το graphic novel– είναι ένα καλλιτεχνικό μέσο με τα δικά του πλεονεκτήματα, το οποίο στα κατάλληλα χέρια μπορεί να αποδειχτεί παιδευτικό και διασκεδαστικό εξίσου. Ο συγγραφέας και θεωρητικός του πολιτισμού Αβραάμ Κάουα έχει γράψει το σενάριο για τη «Δημοκρατία» (εκδόσεις Ικαρος), ιστορικό μυθιστόρημα δοσμένο σε μορφή κόμικς, όπως μας λέει ο ίδιος, το οποίο έχει ως βασικό του θέμα τη γέννηση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας την εποχή του Κλεισθένη. Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο φανταστικός ήρωας Λέανδρος, ο οποίος το βράδυ πριν από τη μάχη του Μαραθώνα αφηγείται στους συντρόφους του τα συνταρακτικά περιστατικά που σημάδεψαν την πορεία της πόλης –για να μην πούμε της ανθρωπότητας– και τα δικά του εφηβικά χρόνια. Ιστορικά γεγονότα, όπως η υπόθεση των Τυρρανοκτόνων, η επέμβαση των Σπαρτιατών, η αντίδραση του αθηναϊκού δήμου και, τελικά, η αποδοχή της μεγάλης μεταρρύθμισης του Κλεισθένη, ζωντανεύουν μέσα από τα εξαιρετικά σκίτσα του Αλέκου Παπαδάτου («Logicomix»), ο οποίος είχε και την αρχική ιδέα για τη δημιουργία του βιβλίου. Παράλληλα, το σενάριο και οι διάλογοι βρίθουν αναφορών στο σήμερα: «Είναι σχεδόν αδύνατο να γράψει κανείς μια ιστορία, είτε για το παρελθόν είτε για το μέλλον, χωρίς να περιλάβει αναφορές στο τώρα. Ο αρχικός στόχος ήταν να παρουσιαστεί η συγκεκριμένη περίοδος, η οποία είναι και λιγότερο γνωστή, λόγω έλλειψης πρωτογενών πηγών. Στην πορεία ανακαλύψαμε τους παραλληλισμούς με τη σημερινή κατάσταση – υπάρχουν στοιχεία που πραγματικά ταιριάζουν γάντι με όσα είδαμε τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ήταν “προγραμματισμένο”, άλλωστε η αρχή για το βιβλίο έγινε το 2008», διευκρινίζει ο κ. Κάουα. Η «Δημοκρατία» δεν αποτελεί, φυσικά, κάποιου είδους ιστορική μελέτη, αν και την ενσωματώνει δημιουργικά. Πάντως «βασίζεται σε αληθινή ιστορία», όπως λένε στο σινεμά, εκμεταλλευόμενη και το γεγονός πως η περίοδος στην οποία τοποθετείται χάνεται ελαφρώς στην αχλή του μύθου, αφού όλες οι ιστορικές πηγές (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης) είναι αρκετά μεταγενέστερες. Πώς συμπληρώνουν όμως οι εικόνες την ιστορία; «Το μεγάλο πλεονέκτημα του graphic novel είναι πως δίνει σπουδαίες οπτικές δυνατότητες, είναι σαν να κάνεις σινεμά με άπειρο προϋπολογισμό, ενώ η σύζευξη λόγου και εικόνας προσδίδει επιπλέον ζωντάνια στην αφήγηση», επισημαίνει σχετικά ο κ. Κάουα, ο οποίος ασχολείται συστηματικά με το συγκεκριμένο μέσο. Κυριαρχία του χρήματος Ο ίδιος εμπλέκεται και στη δεύτερη έκδοση που μας τράβηξε την προσοχή, αφού έχει επιμεληθεί τη μετάφραση στο παγκοσμίως επιτυχημένο «Σουπερκράχ» του Ντάριλ Κάνινγκχαμ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική. Κι αν το προηγούμενο graphic novel ιστορούσε τη γέννηση της Δημοκρατίας, αυτό εδώ μάλλον προειδοποιεί για τον επαπειλούμενο θάνατό της, εξαιτίας της όλο και αυξανόμενης κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού και επιχειρηματικού τομέα έναντι της πολιτικής, γεγονός πoυ, όπως υποστηρίζεται, αποτελεί και γενεσιουργό αιτία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Το καλό με το κόμικς του Κάνινγκχαμ είναι πως καταφέρνει όντως να εξηγήσει σύνθετες οικονομικές και πολιτικές έννοιες με τρόπο εύληπτο και εκλαϊκευμένο, χωρίς παράλληλα να χάσει την ουσία του πράγματος και να ξεπέσει στην απλοϊκότητα. Το πρώτο από τα τρία κεφάλαια του βιβλίου αφηγείται την ιστορία της Αυν Ραντ, μιας λιγότερη γνωστής –τουλάχιστον στα καθ’ ημάς– αλλά εξαιρετικά σημαντικής όπως αποδείχτηκε, μορφής του 20ού αιώνα, αφού το θεωρητικό και συγγραφικό της έργο περί «εγωισμού» και ελεύθερης οικονομίας επηρέασε βαθιά πολλούς από τους σύγχρονους θιασώτες του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου εξηγεί με παραδείγματα πώς δομικές αποφάσεις που βασίστηκαν στη συγκεκριμένη θεωρητική βάση οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση, με την οποία απειλήθηκαν το 2008 οι ΗΠΑ και, τελικά, βύθισε στην κρίση και την Ευρώπη. Τέλος, το τρίτο, πιο αμφιλεγόμενο ίσως, κεφάλαιο επιχειρεί να ερμηνεύσει με ψυχολογικά κριτήρια –ο συγγραφέας έχει σχέση και με την ψυχιατρική– τις πολιτικές τοποθετήσεις των ανθρώπων, προβαίνοντας και σε κάποιες κάπως χοντροκομμένες, αλλά όχι εκτός κλίματος, κατηγοριοποιήσεις. «Για μένα ο Κάνινγκχαμ δημιουργεί ένα κοινωνικοπολιτικό ντοκιμαντέρ, υποστηρίζοντας προφανώς με σθένος και τις προσωπικές του απόψεις. Επιπλέον έχει πολύ σαφή ιδέα για το τι θέλει να πει και πετυχαίνει να το μεταφέρει με ωραία οπτικά παραδείγματα και μικρές ιστοριούλες που παρεμβάλλονται στην κυρίως αφήγηση», καταλήγει ο μεταφραστής του. Πηγή Παρουσίαση για τη Δημοκρατία. Το Σούπερκραχ δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.