Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Πότης Στρατίκης'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Indian

    ΡΟΜΑΝΤΣΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

    Κάπου στα τέλη του 1950 ο Στέλιος Ανεμοδουράς κυκλοφορεί ακόμα μία σειρά λαϊκών αναγνωσμάτων, τα οποία περιέχουν αισθηματικά μυθιστορήματα. Η έκδοση είναι μικρή το δέμας, από αυτές που άνετα θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε τσέπης. Στο κάθε εξώφυλλο φιλοξενούσε κι από ένα έγχρωμο πορτρέτο ενός ηθοποιού της εποχής. Η κυκλοφορία της ήταν εβδομαδιαία και συγκεκριμένα έβγαινε στα περίπτερα της χώρας κάθε Τρίτη. Οπτικά (αλλά και στο περιεχόμενο) η παρούσα σειρά παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την "Καρδιά", μία επίσης σειρά αισθηματικών ρομάντσων, που κυκλοφόρησε από την ίδια εκδοτική. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι, τουλάχιστον στο τεύχος #09 που έχουμε στα χέρια μας, την απόδοση του κειμένου την έχει κάνει ο Πότης Στρατίκης.
  2. Μια συνάντηση με τον εικονογράφο της Θρυλικής Τετράδας, γεμάτη από αρώματα ενός ηρωικού παρελθόντος. Ήταν κάποτε τέσσερα παιδιά, υπερασπιστές του νόµου στην αµερικανική ∆ύση, στον απέραντο τόπο όπου «ο άγριος άνεµος κάνει τις κορφές των θάµνων να σκύβουν ταπεινά στο πέρασµά του». Στον απέραντο τόπο όπου ζητούσαν χώρο για το προσωπικό τους όνειρο άποικοι, αυτόχθονες, απόκληροι και παράνοµοι. Τέσσερα παιδιά – ο µικρός σερίφης του Τέξας Τζιµ Άνταµς και οι βοηθοί του Ντιάνα, Πεπίτο Γκονζάλες και Τσιπιρίπο – ξετύλιξαν τις περιπέτειές τους σε εκατοντάδες τεύχη περιοδικών όπως ο «Μικρός Σερίφης», ο «Μικρός Καου-µπόυ» και ο «Μικρός Αρχηγός», τα οποία διάνυσαν µε θαυµαστή συνέπεια µια διαδροµή στον υπερθετικό για περίπου 30 χρόνια. Η µαγική εποχή στον κόσµο της εικονογράφησης Όταν έφτασε στα χέρια µας η καινούργια έκδοση του «Μικρού Αρχηγού» – µε µια ιστορία από τον παλιό καιρό, µια καινούργια που υπογράφει ο συγγραφέας Βαγγέλης Γεωργάκης και φυσικά µε εικονογράφηση του Κωνσταντίνου Ραµπατζή – η ιδέα να συναντήσουµε τον θρυλικό εικονογράφο της Θρυλικής Τετράδας σφηνώθηκε στο µυαλό µας. Τελικά χάρη στον κ. Γεωργάκη αυτό έγινε δυνατό. Έτσι περάσαµε την πόρτα της Φρίντας, το πατρικό του που µετέτρεψε σε ξενοδοχείο στο κέντρο της Αθήνας, µε σκοπό να συναντήσουµε τον κ. Ραµπατζή, ο οποίος µαζί µε τον Θέµο Ανδρεόπουλο, τον Πότη Στρατίκη και τον Γιώργο Μαρµαρίδη – όπως και µε µια πλειάδα άλλων συνεργατών – δηµιούργησαν τον µύθο των τεσσάρων παιδιών που εφάρµοζαν τον νόµο στην αδυσώπητη ∆ύση. Με τέτοιες σκέψεις κατά νου η πρώτη ερώτηση που απευθύναµε στον Κων. Ραµπατζή είναι αν έχει συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι είναι θρύλος. Το «όχι» που εκστόµισε ήταν αποφασιστικό. «Ποτέ δεν ένιωσα και δεν νιώθω έτσι. Απλώς προσπάθησα να κάνω κάτι και φαίνεται ότι το πέτυχα. Κι αυτό πρέπει να οµολογήσω ότι το κατάλαβα όταν µεγάλωσα αρκετά. Μετά το κλείσιµο του περιοδικού άρχισα να καταλαβαίνω τι έκανα. Αυτό που έφτιαξα το κατάλαβα µετά. Εγώ απλώς έκανα το κέφι µου, έκανα αυτό που αγαπούσα». Από 14 χρόνων µαθήτευσε δίπλα στη ζωγράφο ∆έσποινα Λεούση. «Οι δικοί µου µε άφηναν να κάνω αυτό που ήθελα. Συµφωνούσαν µε ό,τι κι αν έκανα. ∆εν ήθελαν να µε δυσκολέψουν στη ζωή µου. Προσωπικά ήθελα απλώς να ζωγραφίζω. Γύρω στα 16 µου κατάλαβα ότι πρέπει να ακολουθήσω αυτό τον δρόµο». Και όταν αντιλήφθηκε ποιο µονοπάτι ήθελε να χαράξει στη ζωή του πήγε στο ατελιέ του Θέµου Ανδρεόπουλου. Αρχές της δεκαετίας του ’50, στη Φιλελλήνων 1 στο Σύνταγµα, σε έναν κόσµο µαγικό απ’ όπου έβγαιναν έντυπα που εντυπώθηκαν στο υποσυνείδητο των αναγνωστών. Ύστερα από λίγα χρόνια έγιναν συνέταιροι. Το 1957 έφυγαν από το Σύνταγµα και πήγαν στην Πραξιτέλους 1. Με δωρικότητα στη διήγησή του ο κ. Ραµπατζής σκιαγραφεί την ατµόσφαιρα της εποχής στα γραφεία του ατελιέ: «Στο γραφείο µας έρχονταν ηθοποιοί, άλλοι ζωγράφοι… ήταν ένα κέντρο καλλιτεχνών. Εργαζόµασταν εκείνο τον καιρό σε διάφορα περιοδικά, στη “∆ιάπλαση των Παίδων”, στο “Ελληνόπουλο”. Είχα κάνει και εξώφυλλα του “Ελληνόπουλου” στην τελευταία περίοδο της κυκλοφορίας του». Μια φορά κι έναν καιρό στη ∆ύση… Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Θέµος Ανδρεόπουλος µε τον Πότη Στρατίκη προχώρησαν σε µια κίνηση από αυτές που χαρακτηρίζονται τοµή στα εκδοτικά δεδοµένα της χώρας: τη δηµιουργία του «Μικρού Σερίφη». «Ο Ανδρεόπουλος έδωσε τον τίτλο. Ήταν δηµιουργικός άνθρωπος. ∆ούλευε ακόµη και το βράδυ. ∆ηλαδή τι έκανε; Έστηνε τις δουλειές που είχε να κάνει την επόµενη µέρα… Ήταν πολύ δραστήριος. Ο Ανδρεόπουλος βοηθούσε τον Στρατίκη. Τον πήγαινε στους διάφορους εκδότες. Είχε βρει έναν καλό δρόµο, είχε δουλειά δηλαδή ο Στρατίκης. Και αποφάσισε να γράψει κάτι. Κι έτσι συνεταιρίστηκαν οι δυο τους. Ο Ανδρεόπουλος µου ’δωσε το 50% από το ποσοστό του και ο Στρατίκης έβαλε τον έναν από τα αδέρφια του. Έτσι έγινε η οµάδα. Εµείς είχαµε τα γραφεία κι αυτός ερχόταν εκεί κι έγραφε. Την εικονογράφηση την κάναµε εµείς». Ο Θ. Ανδρεόπουλος επιµελούνταν τα εξώφυλλα και τους τίτλους των ιστοριών και ο Κων. Ραµπατζής τις εσωτερικές εικονογραφήσεις, ενώ είχε αναλάβει και την τεχνική καθοδήγηση των συγγραφέων. Βέβαια, τα πρώτα κεφάλαια αυτής της µεγάλης ιστορίας έκρυβαν πολλές δυσκολίες. «Όταν βγάλαµε τον “Μικρό Σερίφη” τα δύο πρώτα χρόνια µπαίναµε µέσα. Αλλά επειδή βάζαµε προσωπική εργασία µπορέσαµε και αντέξαµε. Τον τρίτο χρόνο άρχισε να παίρνει τα πάνω του. Οπότε στη συνέχεια κυκλοφορήσαµε δοκιµαστικά τον “Μικρό Καου-µπόυ”, τον οποίο είχαµε βγάλει, αν θυµάµαι καλά, µηνιαίο. Μετά έγινε δεκαπενθήµερος και στη συνέχεια εβδοµαδιαίος». Ο κ. Ραµπατζής ταξίδεψε στην Αµερική όταν πλέον τα περιοδικά είχαν σταµατήσει την έκδοσή τους. Οπότε η άποψη που είχε για το Φαρ Ουέστ ήταν προϊόν της φαντασίας του και των ταινιών που έβλεπε στον κινηµατογράφο; «Όχι µόνο, αφού ο Θ. Ανδρεόπουλος αγόραζε πολλά βιβλία· του άρεσαν οι ωραίες εκδόσεις. Οπότε είχαµε ένα καλό αρχείο και ενηµερωνόµασταν για ό,τι συνέβαινε στην Άγρια ∆ύση. Μας βοήθησε αυτό. Πώς έφτιαχναν το λάσο, πώς διοργάνωναν τα ροντέο κ.λ.π.». Ο Π. Στρατίκης πρότεινε τον Τζιµ Άνταµς και ο Θ. Ανδρεόπουλος και ο κ. Ραµπατζής τον Τσιπιρίπο, ενώ η σχεδιαστική έµπνευση του Πεπίτο Γκονζάλες ανήκει στον συνοµιλητή µας. Κάποια στιγµή στις ιστορίες εµφανίστηκε και ένας σκύλος, ο Μπικ, τον οποίο όµως δεν διατήρησαν καθώς η εµπλοκή του δυσχέραινε τη διαδικασία της συγγραφής. Έφτασε η στιγµή που ο συνεταιρισµός τους διαλύθηκε: «Ξεκινήσαµε πάλι από την αρχή εµείς και αφήσαµε πολύ πίσω τον Πότη Στρατίκη, ο οποίος κράτησε τον “Μικρό Σερίφη”. Εµείς πήραµε τον “Μικρό Καου-µπόυ” και βγάλαµε επιπλέον τον “Μικρό Αρχηγό”, όπως και άλλες πολλές εκδόσεις. Είχαµε βγάλει το “Λάκυ” όπου έκανα την εικονογράφηση αλλά δεν πήγε καλά. Βγάλαµε λίγα τεύχη σε µεγάλο µέγεθος στον τύπο του “Λούκυ Λουκ”». Η δουλειά των Ανδρεόπουλου–Ραµπατζή και του Γιώργου Μαρµαρίδη («ήταν πολύ φίλος µου. Μέχρι το τέλος της ζωής του ήµασταν µαζί») στη συγγραφή υπήρξε ένα εκδοτικό κοµψοτέχνηµα. Η κυκλοφορία των περιοδικών της Θρυλικής Τετράδας εκτοξεύτηκε – του «Μικρού Καου-µπόυ» είχε φτάσει τα 30.000 τεύχη εβδοµαδιαίως. Η οµάδα δούλευε µε µαστοριά κάθε περιοδικό. Όση προσπάθεια και αν απαιτούσε η έκδοση των περιοδικών, όσο κόπο και αν κατέβαλλαν οι δηµιουργοί τους, δεν ένιωθαν ότι έκαναν κάτι ιδιαίτερο. «Ήταν σαν κάτι να έβγαινε αυτόµατα, χωρίς προσπάθεια, από µέσα µου. Και µου άρεσε αυτό που έβγαινε. Και µου άρεσε αυτό που έφτιαχνα. Αλλά δεν πίστευα ότι κάνω κάτι σπουδαίο. Αυτό που µε ευχαριστούσε έκανα. Όπως όταν βλέπεις έναν φίλο και του λες “Καληµέρα! Τι κάνεις;”, αλλά του το λες αλλιώς επειδή τον αγαπάς. Αυτό ένιωθα όταν έκανα αυτά που έφτιαξα». Τα χρόνια κύλησαν και στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αποφασίστηκε η «προσωρινή» αναστολή της κυκλοφορίας του «Μικρού Αρχηγού» και του «Μικρού Καου-µπόυ». «Τριάντα χρόνια πια. Είχα κουραστεί» λέει ο κ. Ραµπατζής. Τα τέσσερα ατρόµητα παιδιά όµως εξακολουθούν να συντροφεύουν µε τις περιπέτειές τους παιδιά και µεγάλους. «Όταν βγάλαµε τον “Καου-µπόυ” δεν κυκλοφορήσαµε ένα παιδικό περιοδικό, αλλά ένα περιοδικό που να αρέσει στα παιδιά και αυτό συνεχίστηκε όλα τα χρόνια. ∆εν γράφαµε διηγήµατα για παιδιά. Απλώς οι ήρωες ήταν µικροί σε ηλικία. Γράψαµε ελεύθερα και είχαµε επιτυχία σε αυτό». Μετά την πρόσφατη έκδοση του δεύτερου τεύχους του «Μικρού Αρχηγού» φαίνεται ότι ο τίτλος θα γνωρίσει ακόµη µια εποχή κατά την οποία θα τροφοδοτεί τη φαντασία των αναγνωστών του, αν και ο θρυλικός εικονογράφος δηλώνει πως σε σχέση µε τους ήρωές του είναι «κοµπλέ. Έχω µεγαλώσει πολύ πλέον. Έχω άλλες φιλοδοξίες. Θέλω να ζωγραφίζω, αλλά δυστυχώς δεν έχω χρόνο. Έχει δυσκολέψει η ζωή. Αλλά δεν σταµατάω να κάνω όνειρα για το µέλλον. Και γελάω όταν µιλάω για µέλλον». Φεύγοντας από το ξενοδοχείο Φρίντα και αποχαιρετώντας τον Κων. Ραµπατζή καταλαβαίνουµε ότι αφήνουµε πίσω µας έναν κόσµο που ακόµη διαθέτει χώρο σε ήρωες. «Σε έναν κόσµο εύθραυστο το καλό ας νικάει πάντα το κακό και όταν δεν συµβαίνει αυτό, οι ήρωες ας είναι το καταφύγιό µας» έγραψε ο θρύλος των εικονογράφων στον πρόλογο του «Μικρού Αρχηγού» που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2020. Ας είναι και ήρωες από χαρτί… Βαγγέλης Γεωργάκης: «Το παιδί είναι η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου» Μια σύντομη συζήτηση με τον Βαγγέλη Γεωργάκη, ο οποίος συγγράφει τις νέες περιπέτειες της Θρυλικής Τετράδας. Πώς βρεθήκατε στο περιβάλλον αυτών των περιοδικών; Αγόρασα το πρώτο τεύχος του «Μικρού Καου-μπόυ» στην ηλικία των 9 χρόνων και έως τα 15 μου τον διάβαζα συνεχώς. Αλλά και ως φοιτητής είχα διαβάσει πάρα πολύ και «Μικρό Καου-μπόυ» και «Μικρό Αρχηγό». Τα τελευταία πέντε χρόνια βέβαια με άγγιξαν περισσότερο. Θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει με το ότι δεν ήταν παιδικά περιοδικά, αλλά έντυπα που μπορούσαν να τα διαβάσουν και παιδιά. Εσείς ασχολείστε με τη συγγραφή και κάποια στιγμή γνωρίζετε τον κ. Ραμπατζή. Η αλήθεια είναι ότι το ένα έφερε το άλλο. Χωρίς να υπάρχει καμία επιδίωξη, αλλά είναι αυτό που είπε ο κ. Ραμπατζής: όταν ξεκίνησε τη ζωγραφική το έκανε γιατί του άρεσε, όχι γιατί ήθελε να πετύχει κάτι. Τελικά βέβαια, έτσι πετυχαίνεις περισσότερα. Όταν είναι κάτι που βγαίνει πηγαία από μέσα σου. Πώς κύλησε η συνεργασία σας; Αφού είχα γράψει το κείμενο επιλέχτηκαν κάποιες εικόνες για να πλαισιώσουν την ιστορία. Στη συνέχεια αναγκαζόμουν να γράψω κάτι γι’ αυτές τις εικόνες σαν να γινόταν κάποια έκρηξη στο υποσυνείδητό μου. Τελικά αυτό που έγραψα με βάση τις εικόνες ίσως ήταν το πιο ωραίο κομμάτι στην ιστορία. Είναι εύκολος συνεργάτης ή δύσκολος; Επικοινωνούμε απόλυτα. Δεν θεωρώ ότι υπήρξε οποιοσδήποτε βαθμός δυσκολίας. Η Θρυλική Τετράδα έχει κατακτήσει την αιώνια παιδικότητα; Θεωρώ ότι το παιδί είναι η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου. Ακόμη και ο ενήλικας όταν καταφέρνει να διατηρεί την παιδικότητά του ανέπαφη, αυτό τον κάνει πιο δυνατό. Τι σημαίνει ήρωας; Είναι αυτός που κάνει το καλό χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα. Και ίσως όχι μόνο αυτό. Που κάνει το καλό όταν αδικείται. Ή ενδεχομένως όταν καταστρέφεται η ζωή του. Είναι αυτός που σε μια ταραγμένη εποχή θα δεχτεί να χάσει προκειμένου να κάνει αυτό που του υπαγορεύει η συνείδησή του. Η εποχή μας είναι αντιηρωική. Πώς μπορούν να επιβιώσουν οι χάρτινοι ήρωες στην εποχή μας; Με όλη αυτή την ιστορία που αντιμετωπίζουμε το τελευταίο διάστημα και ο κόσμος βρίσκεται σε ένα καζάνι που βράζει και ολοένα ανεβαίνει η θερμοκρασία… η αναζήτηση αυτών των παλιών περιοδικών δεν είναι μόνο νοσταλγία. Μοιάζει σαν να έχει ανάγκη ο κόσμος από κάτι αυθεντικό. Δεν ξέρω επίσης αν καμιά φορά δεν προβάλλονται οι ήρωες. Μήπως υπάρχουν ήρωες και σήμερα που είναι περισσότερο αφανείς από ποτέ; INFO Το νέο τεύχος του «Μικρού Αρχηγού» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Oasis Και το σχετικό link...
  3. 9 Ιουνίου 2019. Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότης Παναγιώτης (Πότης) Στρατίκης άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 93 χρόνων, αφήνοντας πίσω του εκδοτικό και συγγραφικό έργο τεράστιο σε όγκο μα κυρίως διαχρονικό σε αξία. Γνωστός με την ιδιότητα του συγγραφέα ως ο δημιουργός του θρυλικού περιοδικού «Μικρός Σερίφης», μα και των ηρώων του εν λόγω αναγνώσματος, άφησε (κυριολεκτικά) ανεξίτηλο το στίγμα του στον χώρο της παιδικής/λαϊκής λογοτεχνίας. Ο Πότης Στρατίκης γεννήθηκε το 1926 και μεγάλωσε στο Κοπανάκι Μεσσηνίας ως παιδί φτωχής οικογένειας. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει (άριστο) μαθητή γυμνασίου να προσχωρεί στην ΕΠΟΝ, λαμβάνοντας έτσι ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Όταν ο πόλεμος τελείωσε και οι εμφύλιες διαμάχες εντάθηκαν, ο νεαρός Στρατίκης έφυγε από τη γενέτειρά του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπως χιλιάδες άλλοι αριστεροί της εποχής. Άρχισε να μαθαίνει ξένες γλώσσες ως αυτοδίδακτος, ενώ παράλληλα θήτευε στα περιοδικά «Χτυποκάρδι» και «Τραστ του Γέλιου» ως μεταφραστής. Ακολούθησε η θρυλική «Μάσκα» του Απόστολου Μαγγανάρη στην οποία εργάστηκε ως διορθωτής κειμένων (κάτι το οποίο έπραξε και στον «Μικρό Ήρωα» για σύντομο χρονικό διάστημα), ενώ στη συνέχεια ανέλαβε μεταφράσεις μα και τη συγγραφή πρωτότυπων περιπετειών των ηρώων του περιοδικού. Η καριέρα του συνεχίστηκε επιτυχώς στα κορυφαία περιοδικά της εποχής, στα οποία ήταν περιζήτητος. Στα «Ρομάντσο», «Γυναίκα», «Πρώτο», «Θεατής», «Φαντασία», «Πάνθεον», «Βεντέτα», «Ελληνίδα» εργάστηκε ως συντάκτης, μεταφραστής, μα και μόνιμος συνεργάτης. Το 1962, σε συνεργασία με τον εξαίρετο εικονογράφο Θέμο Ανδρεόπουλο, δημιουργούν το εμβληματικό περιοδικό «Μικρός Σερίφης». Οι περιπέτειες του θρυλικού 18άχρονου Ελληνοαμερικανού σερίφη Τζιμ Άνταμς και των αχώριστων φίλων του (Ντιάνα, Πεπίτο, Τσιπιρίπο) θα γίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα η μόνιμη παρέα εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών/οικογενειών. Οι όμορφες, προσιτές γουέστερν περιπέτειες (τις οποίες ο Πότης Στρατίκης υπογράφει ως Κώστας Φωτεινός) και η μεγάλη εμπορική επιτυχία θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός νέου τίτλου, του ακόμη πιο επιτυχημένου «Μικρού Καου-μπόυ». Περιοδικά που άφησαν εποχή και ακόμη αποτελούν διακαή πόθο φανατικών συλλεκτών. Ταυτόχρονα ως ικανότατος εκδότης καταφέρνει να πάρει τα δικαιώματα ενός υπέροχου κόμικ για την Ελλάδα. Το όνομα αυτού «Λούκυ Λουκ»! Λίγα χρόνια αργότερα δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο Αδελφοί Στρατίκη (με τους αδερφούς του Χρήστο και Πέτρο). Ο οίκος αυτός εξέδωσε πανέμορφες εκδόσεις κλασικών παραμυθιών, ελληνικής ιστορίας και μυθολογίας – με αριστουργηματικές εικονογραφήσεις –, τα κείμενα των οποίων υπέγραφε ο Πότης Στρατίκης. Αυτά τα μοναδικά βιβλία μεγάλωσαν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν γενιές παιδιών, πραγματοποιώντας διαρκείς ανατυπώσεις και αναδεικνύοντας περίτρανα τη διαχρονικότητά τους. Τιμήθηκε πολλάκις για την προσφορά του στον περιοδικό Τύπο, ενώ μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε κοντά στην αγαπημένη του εκδοτική δραστηριότητα – όσο τουλάχιστον του επέτρεπαν οι λιγοστές του δυνάμεις. Ως επίλογο θα ήθελα να γράψω ένα τεράστιο, προσωπικό ευχαριστώ στον Πότη Στρατίκη. Διότι μεγάλωσα με τα ιστορικά βιβλία του και λάτρεψα τον «Μικρό Σερίφη». Διότι είχα τη χαρά και την τιμή να τον γνωρίσω και πριν από λίγα χρόνια να εκδώσω τεύχη με τη θρυλική τετράδα που εκείνος δημιούργησε. Αντίο, Πότη μας. Και το σχετικό link...
  4. Μια πρόσφατη έκδοση του «Μικρού Καου-μπόυ» μας δίνει το έναυσμα για να ξεδιπλώσουμε το νήμα μιας θρυλικής ιστορίας. «Μικρός Σερίφης», «Μικρός Κάου-μπόυ», «Μικρός Αρχηγός», υπερτεύχος «Μικρός Κάου-μπόυ – Ντιάνα», «Γίγας του Φαρ Ουέστ», «Γεράκι του Τέξας», «Μικρός Σερίφης» τσέπης. Όλοι αυτοί οι τίτλοι, τα δυσθεώρητα για τα σημερινά δεδομένα κυκλοφοριακά νούμερα, όλα αυτά τα μικρά θαυμάσια περιοδικά τέμνονταν από μια κοινή συνιστώσα: φιλοξενούσαν όλα τις περιπέτειες της πλέον αγαπημένης παρέας της Άγριας Δύσης: της επονομαζόμενης θρυλικής τετράδας. Η περιπέτεια στην Άγρια Δύση ξεκινά Τζιμ Άνταμς (Δημήτρης Αδαμόπουλος), Πεπίτο Γκονζάλες, Ντιάνα Μόρισον, Τσιπιρίπο. Ο 18άχρονος Ελληνοαμερικανός σερίφης του Τέξας και οι αχώριστοι φίλοι του απέκτησαν ζωή στο χαρτί τον μακρινό Νοέμβριο του 1963 από την πένα του ήδη έμπειρου στον χώρο της λαϊκής λογοτεχνίας – και μετέπειτα σημαντικού εκδότη παιδικής λογοτεχνίας – Πότη Στρατίκη (ο οποίος τότε υπέγραφε με το ψευδώνυμο Κώστας Φωτεινός). Ο «Μικρός Σερίφης» με τα εντυπωσιακά εξώφυλλα του ζωγράφου Θέμου Ανδρεόπουλου έτυχε άκρατης θερμής υποδοχής από το παιδικό/νεανικό αναγνωστικό κοινό της εποχής. Αποτέλεσμα αυτού η κυκλοφορία ενός ακόμη περιοδικού, του «Μικρού Κάου-μπόυ», αυτού που έμελλε να εκτινάξει τη φήμη των χάρτινων παιδιών του νόμου μα και το αισθητικό/καλλιτεχνικό επίπεδο των ελληνικών pulp αναγνωσμάτων σε απρόσιτα επίπεδα ποιότητας. Η δημιουργική σύμπραξη του εξαιρετικού συγγραφέα λαϊκών αναγνωσμάτων Γιώργου Μαρμαρίδη (με σημαντική προϋπηρεσία και στη θρυλική «Μάσκα») και των Θέμου Ανδρεόπουλου / Κωνσταντίνου Ραμπατζή στην καλλιτεχνική διεύθυνση μας πρόσφερε απλόχερα μερικές από τις καλύτερες περιπετειώδεις νουβέλες που κυκλοφόρησαν ποτέ στο είδος. Και μια σειρά τευχών πραγματικά κοσμήματα χάρτινης αισθητικής. Οι ευφάνταστες σεναριακές ιδέες, τα ποικίλα περιπετειώδη στοιχεία, καθώς και μια αισθητά λιγότερη παιδική συγγραφική προσέγγιση σε σχέση με αυτή του Πότη Στρατίκη – ο οποίος παρέμεινε στη συγγραφή και στο τιμόνι του «Μικρού Σερίφη» – εκτίναξαν την αναγνωστική αποδοχή/απόλαυση στοχεύοντας και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Γνωστές και άγνωστες φυλές Ινδιάνων, αδίστακτοι κακοποιοί, μυστηριώδεις χαρακτήρες του Φαρ Ουέστ, μοναχικοί πιστολέρο, συμμορίες ληστών και παράνομων Μεξικανών αποτελούσαν μερικούς μόνο από τους αντιπάλους της αχώριστης παρέας (μας). Μεγαλύτεροι αντίπαλοί τους ο Τούρκος δυνάστης/αρχικακοποιός Ελ Ατατούρκ – ο μοναδικός αντίπαλος που ο Τζιμ Άνταμς μισεί θανάσιμα – και ο Ελ Καπιτάν που τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του αποσκοπούν στην κατάκτηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα θαυμαστά κατορθώματα του 18άχρονου ελληνόπουλου και της ομάδας του ανέθρεψαν γενιές παιδιών και ενθουσιάζουν έως και σήμερα, μένοντας ταυτόχρονα μακριά από τις ανείπωτες υπερβολές της αντίστοιχης παρέας του «Μικρού Ήρωα». Οι αστείρευτες γκάφες του καλοκάγαθου Πεπίτο Γκονζάλες, η παροιμιώδης εξυπνάδα και η γενναιότητα του 12χρονου Τσιπιρίπο, η ομορφιά και το ακατάπαυστο θάρρος της μελαχρινής αμαζόνας Ντιάνας Μόρισον, ο πανέξυπνος σκύλος τους Μπικ, μα κυρίως οι ικανότητες και η ακατάβλητη προσήλωση του αρχηγού τους στον νόμο, στις ηθικές αξίες και στα ιδανικά του συντρόφευσαν γενιές αναγνωστών. Τα περιοδικά με τις περιπέτειες της θρυλικής τετράδας θριάμβευσαν σε κάθε επίπεδο τη δεκαετία του ’70 με πάμπολλους τίτλους, ενώ συνέχισαν απτόητα έως τα μέσα της επομένης. Έκτοτε όμως οι πωλήσεις ακολούθησαν πτωτική πορεία, τα κόμικ κέρδισαν ολοκληρωτικά σχεδόν τις προτιμήσεις των αναγνωστών, οι επαναλήψεις των ιστοριών αποτελούσαν μόνιμη κατάσταση και κάπου εκεί, παρά τις ακόμη αξιέπαινες και άκρως φιλότιμες προσπάθειες των συντελεστών, η αυλαία έπεσε. Όχι άδοξα όμως. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν οριστικά με το κλείσιμο του «Μικρού Σερίφη» στις 17 Δεκεμβρίου 1991. Οι υπόλοιποι τίτλοι είχαν ολοκληρώσει την εκδοτική τους διαδρομή λίγο νωρίτερα. Τέλος (αλλά όχι αμετάκλητο) εποχής Τα χρόνια πέρασαν και τα παλιά αυτά περιοδικά έγιναν πολύτιμα κομμάτια συλλογών μα και πολλαπλών αναφορών για κάθε συλλέκτη/αναγνώστη του είδους. Τεύχη συνέχιζαν να αλλάζουν χέρια μεταξύ συλλεκτών και κάπως έτσι η μαγεία των περιπετειών αυτών συνέχισε να απλώνει τα πέπλα της σε μια μικρή μα σεβαστή μερίδα του αναγνωστικού κοινού. Φυσικό επόμενο ήταν τα τελευταία πέντε χρόνια να γευτούμε την έκπληξη μα και την ανείπωτη χαρά της κυκλοφορίας δύο νέων τευχών «Μικρού Σερίφη» (τεύχος 1.469, Ίδρυμα ΣΟΦΙΑ και τεύχος 1.470, Εκδόσεις Μικρός Ήρως), τεσσάρων συλλεκτικών τευχών «Μικρός Κάου-μπόυ» (τεύχη 1219-1222) και ενός συλλεκτικού τεύχους «Μικρός Αρχηγός» (839), τα οποία περιλάμβαναν παλιές και νέες περιπέτειες υπό τη φροντίδα του γράφοντος και του Παναγιώτη Πλαφουτζή (δημιουργού του εξαίρετου magazine «Μικρός Σερίφης» το οποίο αριθμεί ήδη 13 τεύχη). Όμως κάθε μύθος για να μην ξεχαστεί πρέπει να ζήσει ξανά. Έτσι λοιπόν τον Δεκέμβριο του 2016 η συνεργασία του γνωστού συγγραφέα Κωνσταντίνου Ρωμοσιού με τον εξαιρετικό σχεδιαστή Κώστα Φραγκιαδάκη είχε αποτέλεσμα την κυκλοφορία τριών νέων νουβελών με τη θρυλική τετράδα κάτω από τον νέο τίτλο «Άγρια Δύση». Περιπέτειες με κλασική υφή, έμπνευση, σεβασμό στους χαρακτήρες των ηρώων αλλά και με μικρή ανανεωτική διάθεση. Αυτές τις υπέροχες, διαχρονικές ιστορίες – επεξεργασμένες ξανά από τους δημιουργούς τους – καθώς και μια νέα ακυκλοφόρητη μπορείτε να απολαύσετε στο βιβλίο «Νέος Μικρός Καου-μπόυ: Ο Ναγουάλ», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη. Το βιβλίο αποτελεί υψηλής ποιότητας έκδοση, πραγματικό απόκτημα για κάθε συλλέκτη/νοσταλγό. Διαβείτε άφοβα λοιπόν αυτό το χάρτινο, συναρπαστικό μονοπάτι που μας ανοίγουν διάπλατα ξανά οι μικροί υπερασπιστές του νόμου στις αφιλόξενες εκτάσεις της Άγριας Δύσης. Είναι διάσπαρτο με εκπλήξεις, γλυκιά νοσταλγία και συνάμα όμορφες συναρπαστικές στιγμές δράσης. Αποκτήστε το βιβλίο και αφεθείτε ξανά στη μαγεία… Νέος Μικρός Καου-μπόυ: Ο Ναγουάλ Κωνσταντίνος Ρωμοσιός ΕΚΔΟΣΕΙΣ Λιβάνη ISBN: 978-960-14-3325-7 ΣΕΛ.: 368 ΤΙΜΗ: € 14,00 Και το σχετικό link...
  5. Παρουσίαση του τελευταίου τεύχους του Μικρού Καουμπόϋ στη ΛΕΦΙΚ Παρουσίαση της έκδοσης του Μικρού Αρχηγού Παρουσίαση της έκδοσης του Μικρού Καουμπόϋ Παρουσίαση της έκδοσης του Μικρού Σερίφη (ή αλλιώς, crc επί τρία )
  6. germanicus

    ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΩΝ

    Το πέμπτο (και τελευταίο απ'ότι φαίνεται) βιβλίο στη σειρά "Ήρωες του εικοστού αιώνα". Προηγήθηκαν τα "Ο Μικρός Ήρως" Στέλιος Ανεμοδουράς, "Κόναν ο Βάρβαρος"¨Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, "Ο Ταρζάν στο κέντρο της γης" Ένγκαρτ Ράις Μπάρροουζ, "Το σημάδι του Ζορρό" Τζόνστον Μακώλλεϋ. Επιλογή ιστοριών μέσα από τα διάφορα Ελληνικά "παραλογοτεχνικά" του περασμένου αιώνα. Αναλυτικά (μέσα σε παρένθεση η σελίδα όπου αρχίζει η ιστορία για να τεκμηριώσω ότι έχουν ζουμί ) Νίκος Β. Ρούτσος - Γκαούρ Ταρζάν (αφιέρωμα εδώ και εδώ) Ο Γοριλλάνθρωπος Νταμπούχ (σελ.23) Ο Παντοδύναμος Νάχρα-Ντου (σελ. 71) Στέλιος Ανεμοδουράς - Ο Υπεράνθρωπος (αφιέρωμα εδώ) Σατούρ, ο Μαύρος Υπεράνθρωπος (σελ. 121) Ο Ελευθερωτής (σελ. 167) Πότης Στρατίκης - Μικρός Σερίφης (αφιέρωμα εδώ) Αποστολή Αυτοκτονίας (σελ. 211) Τρόμος στο Ελ Πάσο (σελ. 271) Γιώργος Μαρμαρίδης - Γκρέκο Βίβα, Γκρέκο (σελ. 333) Αγώνας με τη Ρεάλ (σελ. 379) Δεν το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά έχω πάρα πολύ μεγάλες προσδοκίες από δαύτο... Επιτέλους να δω τι στο δαίμονα ήταν όλες αυτές οι ιστοριούλες. Και όπως βλέπω και πολυσέλιδες τις ιστορίες του Μικρού Σερίφη, ευελπιστώ ότι θα είναι από εκείνες τις ιστορικές 4τευχες ιστορίες που ανέφερε σε διάφορες φάσεις ο gkosk (εκτός και αν μπερδεύω τα μπούτια μου με τα άλλα "καουμπόυκα", αφού δεν βρίσκω και τη σχετική αναφορά στο αφιέρωμα...) Κλείνοντας να παραθέσω ένα εκπληκτικό απόσπασμα από την εισαγωγή του Ηλία Λάγιου (εδώ να σημειωθεί ότι απεβίωσε το 2005, οπότε η εισαγωγή είναι μέρος από μια απομαγνητοφωνημένη διάλεξη για την παραλογοτεχνία που είχε δώσει το 2004). Μερικά πράγματα τα ήξερα, αλλά δεν είχα κάνει τη σύνδεση (πχ Δουμάς), μερικά τα αγνοούσα, τα αποδέχομαι πλήρως και με ξάφνιασαν (πχ Μπαλζάκ), μερικά θέλουν λίγο ψάξιμο πριν τα ενστερνισθώ (πχ Όμηρος) "Η συζήτηση για την παραλογοτεχνία μεταφέρεται συνήθως - και πολύ ορθά - στον 19ο αιώνα. Εγώ θα προσπαθήσω να γυρίσω αρκετά πιο πίσω, σε μια άλλη εποχή άστεων, στην εποχή των άστεων της αρχαίας Ελλάδος και της Ρώμης, ώστε να δούμε τι ήταν τότε η παραλογοτεχνία και τι συνιστούσε την υψηλή λογοτεχνία. Την εποχή των ελληνικών άστεων, δηλαδή τον έκτο και τον πέμπτο π.Χ. αιώνα, βλέπουμε τους σοβαρούς διανοούμενους, τους κριτικούς και τους κορυφαίους φιλοσόφους της εποχής (τον Ηράκλειτο, τον Ξενοφάνη, τον Πλάτωνα) να χαρακτηρίζουν παραλογοτεχνία τον Όμηρο. Την εποχή της Ρώμης ο Όμηρος είναι κλασική λογοτεχνία ενώ παραλογοτεχνία, αυτό το οποίο οι Ρωμαίοι διανοούμενοι της εποχής σαρκάζουν, είναι ο Πλαύτος και ο Τερέντιος, αυτοί οι οποίοι μελετώνται σήμερα με υποσημειώσεις στα πανεπιστήμια. Θέλω με τούτο να πω ότι η έννοια του υψηλού, για να εισέλθει κάποιος στη λογοτεχνία, συνεχώς διευρύνεται. Η έννοια της λογοτεχνίας, είναι μια έννοια δυναμική, συνεχώς αλλάζει. Ό,τι ήταν παραλογοτεχνία της χθες, είναι η λογοτεχνία της σήμερον. Ο Δουμάς επί παραδείγματι, ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος έγραφε και πληρωνόταν με τη σειρά και έτσι ρύθμιζε τους διαλόγους του για να βγάλει το ψωμί του. Το ίδιο έκανε και ο Μπαλζάκ. Το ίδιο έκανε και ο Σύη. Σήμερα ο Μπαλζάκ είναι αναμφίβολα τμήμα της υψηλής λογοτεχνίας ενώ ο Σύη εντάσσεται ακόμη στην παραλογοτεχνία. Δεν ξέρω ποιος από εμάς θα τοποθετούσε με αποφασιστικότητα τον Δουμά εδώ ή εκεί, αν και ο τρόπος που χειρίζονται σήμερα πάλι οι ειδικοί το έργο του Δουμά δείχνει ότι μάλλον το αντιμετωπίζουν ως λογοτεχνία."
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.