Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Οικονομία'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Κριτική για ένα κόμικ που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας στις 13/12. Οι αποτυχημένες προβλέψεις των ψευδοπροφητών κατά την ύφεση της αμερικανικής οικονομίας τη δεκαετία του ’30[/size] Για τη σύγχρονη οικονομία ένα είναι βέβαιο: δεν πάει καλά! Η ιστορία, οι αιτίες, οι αφορμές και οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της μακράς ύφεσης περιγράφονται με χιούμορ στο κόμικς των Μάικλ Γκούντγουιν - Νταν Μπερ «Οικονόμιξ»! Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει η Ελλάδα… Οσο πιο περίπλοκοι γίνονται οι νόμοι της Οικονομίας τόσο πιο αδύναμος νιώθει ο πολίτης για αυτά που συμβαίνουν πίσω από την πλάτη του και χωρίς την έγκρισή του. Οι συνέπειες, όμως, στη ζωή του είναι ανυπολόγιστες και, συχνά, καταστροφικές. Το Οικονόμιξ φιλοδοξεί να εξηγήσει την κατάσταση και να δώσει απαντήσεις στο ερώτημα «Πώς τρέχει (και πώς σέρνεται) η Οικονομία» Στον κυκεώνα των οικονομικών παιχνιδιών της σύγχρονης εποχής, σε ένα πολυδαίδαλο οικονομικό σύστημα που πολλές φορές αδυνατεί να περιγράψει και να ερμηνεύσει ακόμα και τον εαυτό του και να προβλέψει τις εξελίξεις, η γνώση και η πληροφόρηση αποτελούν τα πρώτα εργαλεία για την κατανόηση και την πολυπόθητη αλλαγή. «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ ως απάντηση στις έως τότε ανεπαρκείς και αποσπασματικές οικονομικές θεωρίες Ο Μάικλ Γκούντγουιν, συγγραφέας του «Οικονόμιξ – Πώς τρέχει (και πώς σέρνεται) η Οικονομία» (εκδόσεις Γνώση, μετάφραση: Γιάννης Οικονομόπουλος), επιχειρεί να συμβάλει στην κατανόηση και να απλοποιήσει δυσνόητους όρους, πολύπλοκες έννοιες, λαβυρινθώδη συστήματα, ανεξήγητες τακτικές, πολυπαραγοντικά μοντέλα του οικονομικού «πολέμου» που διεξάγεται, αιώνες τώρα, σε χρηματιστήρια, γραφεία, τράπεζες, υπουργεία, με επιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Για να κάνει ακόμα πιο ελκυστική τη μελέτη του και να προσεγγίσει ευρέα τμήματα του αναγνωστικού κοινού, επέλεξε το μέσο των κόμικς συνεργαζόμενος με τον εικονογράφο Νταν Μπερ. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και κρατά αμείωτη την προσοχή του αναγνώστη, καθώς σε 300 σελίδες ξετυλίγεται η οικονομική, και κατ’ επέκταση η πολιτική και κοινωνική ιστορία από τον 17ο αιώνα μέχρι σήμερα. Και αυτό γιατί η ερμηνεία της σύγχρονης κατάστασης εδράζεται στην ιστορική γνώση και εξέλιξη των οικονομικών συστημάτων του νεωτερικού κόσμου. Στην αναγκαιότητα της ιστορικής γνώσης εστιάζει και ο Ρούντολφ Χίκελ που προλογίζει το βιβλίο, αναφερόμενος στην κοπιώδη ερευνητική πορεία του συγγραφέα: «Ο νεαρός αυτός κύριος διαισθάνεται ότι η σημερινή οικονομία και το μέλλον της έχουν πολύ μεγάλη σχέση με το παρελθόν. Δεν ξέρει ωστόσο ακόμη ότι η απόλυτη και αμετακίνητη προσκόλληση στα διαχειριστικά και θεσμικά μοντέλα που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής ιστορίας δεν προκύπτει από σεβασμό στην παράδοση, αλλά είναι μια κοντόφθαλμη και αναχρονιστική εμμονή σε παρωχημένα πρότυπα». Οικονόμιξ των Μαικλ Γκούντγουιν, Νταν Μπερ (εκδόσεις Γνώση) Ο ίδιος ο Γκούντγουιν επιλέγει να ξεκινήσει το βιβλίο του με τον εαυτό του να μονολογεί: «Ολοι κάνουν κάποιες σκέψεις για την οικονομία. “Γιατί δεν καλοπερνάω σαν τους γονείς μου;”, “Θα έχω άραγε δουλειά του χρόνου;”, “Τι θα γίνουν τα παιδιά μου;”, “Τι θα γίνει ο κόσμος μας;” Οταν οι ειδικοί θεωρούν πως όλα αυτά είναι ένας γρίφος, εμείς οι άλλοι πώς να καταλάβουμε τι συμβαίνει; Αρχισα να ψάχνω στα βιβλία Οικονομίας να βρω τις απαντήσεις. Εβρισκα εκεί πάντα αρκετές σκέψεις που κινούσαν την περιέργειά μου. Οι σκέψεις όμως αυτές κάπως δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Τότε πήγα πίσω κι ανέτρεξα στις πηγές: στους μεγάλους θεωρητικούς. Κι άρχισα να βλέπω μια μεγάλη εικόνα…» Η αφήγηση των Γκούντγουιν - Μπερ εκκινεί από τον πρώιμο τραπεζικό καπιταλισμό του 17ου αιώνα και προχωρεί με έξυπνα δοσμένα παραδείγματα και περιληπτικές διατυπώσεις των οικονομικών θεωριών κάθε εποχής μέχρι τη γαλλική αστική επανάσταση, τη βιομηχανική επανάσταση και τις πολιτικές επαναστάσεις του 19ου αιώνα. Αναφέρεται, στη συνέχεια, στο έργο των Μαρξ – Ενγκελς, αλλά όχι τόσο αναλυτικά όσο ενδεχομένως θα χρειαζόταν για να γίνει κατανοητή η συμβολή τους στην οικονομική και πολιτική σκέψη των χρόνων που θα ακολουθούσαν και να εξηγηθούν οι επαναστατικοί δρόμοι που ανοίχτηκαν από την ανάλυσή τους. Στον 20ό αιώνα, γίνεται εκτενής περιγραφή των συνθηκών που οδήγησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και, μετέπειτα, στο οικονομικό κραχ και τη μακρά ύφεση στις ΗΠΑ. Ερμηνεύεται κάπως βιαστικά το ναζιστικό φαινόμενο και τα γεγονότα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ οι συγγραφείς πέφτουν στη μοντέρνα παγίδα του ανιστόρητου συγκρητισμού και του εξισωτισμού ανάμεσα στη χιτλερική Γερμανία και την κομμουνιστική Σοβιετική Ενωση. Η μελέτη τους, ωστόσο, για τη συνέχεια και τη μεταπολεμική εποχή γίνεται αρκούντως διεξοδική και ιδιαιτέρως περιγραφική και αναλυτική ώστε να γίνουν κατανοητές όλες οι σύγχρονες δίοδοι (οικονομικές, στρατιωτικές, πολιτικές κ.λπ.) που ακολουθεί το κεφάλαιο ώστε να αναπαραχθεί και να διαιωνιστεί σε πλανητικό επίπεδο στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Η έλευση των μνημονίων στην Ελλάδα μέσω «ευαγών» ιδρυμάτων όπως το ΔΝΤ και η επίδειξη πυγμής από το αστυνομικό κράτος Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν ο Ψυχρός Πόλεμος, η πετρελαϊκή κρίση, ο ριγκανισμός, το ιαπωνικό «θαύμα», η πτώση του Τείχους και του Ανατολικού Μπλοκ, ο κινεζικός καπιταλισμός, η νέα αποικιοκρατία, οι επεμβάσεις των ΗΠΑ σε κάθε σημείο του πλανήτη, η φιλοπόλεμη πολιτική του Μπους, τα τοξικά χρηματιστηριακά και τραπεζικά προϊόντα, η κρίση του real estate, η στρατηγική των οικονομικών κολοσσών και των πολυεθνικών για τον δανεισμό, τα νέα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα ενάντια στην παντοκρατορία του χρήματος, η οικολογική κρίση, οι αναδυόμενες αγορές κ.λπ. Η Ελλάδα βεβαίως και έχει «περίοπτη» θέση καθώς αποτελεί το βασικό παράδειγμα των Γκούντγουιν - Μπερ για τις κρίσεις χρέους των τελευταίων δεκαετιών. Οι συγγραφείς συγκρίνουν την κατάσταση στην Ισλανδία με την ελληνική επισημαίνοντας ότι «η Ισλανδία απέφυγε τις πιο επικίνδυνες επιπτώσεις του κραχ αφήνοντας τα οικονομικά της ώς έναν βαθμό να χρεοκοπήσουν· το 2011 η οικονομία της Ισλανδίας είχε ήδη αναρρώσει. Η Ελλάδα ακολούθησε έναν άλλο δρόμο…» Σχολιάζουν στη συνέχεια τις μεθόδους του ΔΝΤ λέγοντας: «Το να επιβάλλεις στις οφειλέτριες χώρες λιτότητα είναι αυτό ακριβώς που είχε κάνει το ΔΝΤ στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Κατά κανόνα ούτε και τότε δούλεψε». Και μια και η χώρα μας είναι ένα από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα προς μελέτη των οικονομικών αναλυτών, ακολουθεί ο επίλογος με τον έξυπνο τίτλο που παραπέμπει στον αντίστοιχο λενινιστικό «Τι να κάνουμε;». Από τους Γκούντγουιν - Μπερ δεν δίνεται απάντηση παρά μόνο μια προτροπή: «Η πληροφόρηση είναι απλώς το πρώτο βήμα. Ο κόσμος θέλει πράξεις εδώ και τώρα. Ελπίζω λοιπόν ότι αυτό εδώ θα το θεωρήσεις σαν μια απαρχή και όχι σαν το… τέλος». Καταληκτικά, το Οικονόμιξ είναι ένα χρήσιμο και ψυχαγωγικό «εγχειρίδιο» για τις λειτουργίες της Οικονομίας, που μπορεί να δώσει έναυσμα για περαιτέρω μελέτη ή απλώς να ερμηνεύσει και να καταδείξει τις βασικές καπιταλιστικές αρχές και μεθόδους χειραγώγησης και εκμετάλλευσης των μαζών. Παρά ορισμένες υπεραπλουστεύσεις και γενικεύσεις, διαβάζεται ευχάριστα, ενώ τα σχέδια του Μπερ συμβάλλουν με τη χιουμοριστική τους πλευρά στο να κάνουν πιο προσιτό και ελκυστικό ένα κατά τα άλλα «βαρετό» και δύσκολο θέμα. Το γλωσσάρι και οι βιβλιογραφικές προτάσεις στο τέλος του βιβλίου προσμετρώνται στα θετικά της έκδοσης. Εδώ το λινκ.
  2. Ο πολύ γνωστός οικονομολόγος φέρνει ως παραδείγμα τους δύο θρυλικούς ήρωες, για να καταλήξει σε κάποια παρατήρηση σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Το δια ταύτα βρίσκεται στην τελευταία παράφραφο. Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν. Toυ Γιάνη Βαρουφάκη Η αδιέξοδη πίστη σ' έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας. Γεννήθηκαν στη μέση της μεγάλης ύφεσης του Μεσοπολέμου, όταν η ελπίδα βολόδερνε και η οικουμένη, μετρώντας αμέτρητα θύματα της φτώχειας, ισορροπούσε στο κατώφλι της «μεγάλης σφαγής» που σύντομα θα κόστιζε εκατομμύρια ψυχές. Ο Σούπερμαν (έκδοση 1938) και ο Μπάτμαν (έκδοση 1939) ήταν η αντίδραση του αμερικανικού φαντασιακού μετά την κατάρρευση και λίγο πριν από την καταστροφή. Πρώτα γεννήθηκε ο εξωγήινος υπεράνθρωπος. Ο Από Μηχανής Θεός. Ένας λαθρομετανάστης από τον πλανήτη Κρύπτον (που, σαν μια Σομαλία ή ένα Αφγανιστάν, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη). Ένα «ξένο» παιδί που μεγάλωσε ανάμεσά μας, κρύβοντας την καταγωγή του, έως ότου ο ίδιος ανακάλυψε ότι διέθετε τις υπερ-δυνάμεις που μπορούν να μας προστατεύσουν από το κακό που κρύβουμε μέσα μας και το οποίο απειλεί την κοινωνία μας – που είναι, καλώς ή κακώς, η μόνη κοινωνία που το ξένο αυτό παιδί ξέρει και αγαπά. Η συνειδητοποίηση της δύναμής του να αλλάξει, ή, τουλάχιστον, να προστατεύσει τον κόσμο ήταν το άκρον άωτον της ανάτασης: η πτήση προς τα πάνω, με το χέρι προτεταγμένο να καταλήγει σε γροθιά και το σώμα του να ίπταται με υπερηχητική ταχύτητα προς τα ουράνια (από όπου είχε έρθει). Λίγο-λίγο ανέπτυξε κι άλλες δυνάμεις, υπερ-όραση, υπερ-ακοή, τις οποίες ενέταξε άμεσα στην υπηρεσία μας – στην υπηρεσία του πολέμου εναντίον του κακού ή εναντίον των δεινών που στην καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού αναγνώστη έφερνε η κρίση του Μεσοπολέμου. Ο Μπάτμαν ήταν η αντίδραση τόσο στην κρίση όσο και στη χίμαιρα του Από Μηχανής Θεού – του Σούπερμαν. Κι εκείνος τα έβαζε με τα δεινά που προκάλεσε η αφροσύνη των ανθρώπων. Όμως ο Μπάτμαν ήταν «δικό μας» παιδί, γέννημα-θρέμμα της αμαρτωλής Γκόθαμ Σίτι. Για την ακρίβεια, ήταν γόνος ισχυρής οικογένειας της πόλης, που όμως ξεκληρίστηκε επειδή δεν συμβιβάστηκε με το κακό. Αντίθετα με τον Σούπερμαν, ο Μπάτμαν ήταν γεμάτος αντιθέσεις. Η μετατροπή του σε υπερ-ήρωα είναι ακριβώς η αντίθετη του Σούπερμαν. Εκεί που ο Σούπερμαν αναδεικνύεται υπερ-ήρωας μέσα από την ανώτατη μορφή ανάτασης, ο Μπάτμαν... πέφτει μέσα στη σπηλιά. Η πτώση αποτελεί για τον Μπάτμαν την πηγή της δύναμης και την ουσία της φύσης του. Ο μεγάλος του εχθρός, ο Τζόκερ, κι αυτός καθορίζεται από μια πτώση (σε καζάνι με χημικά που τον παραμορφώνουν). Το ίδιο και ο Πένγκουιν, ο οποίος χάνεται στους υπονόμους για να επανεμφανιστεί χρόνια μετά την «πτώση» του ως εχθρός των υπέργειων. Το ίδιο και η Κάτγουμαν, που γίνεται Κάτγουμαν όταν το αφεντικό της (εργαζόταν ως γραμματέας) την πετάει από παράθυρο ουρανοξύστη. Η πτώση και η προς-τα-κάτω κίνηση, αντίθετα με την ανάταση του Σούπερμαν, αποτελεί την απαρχή και την πεμπτουσία του Μπάτμαν. Ανάταση - πτώση. Σούπερμαν - Μπάτμαν. Εξωγενής αισιοδοξία - ενδογενής προβληματισμός. Ενώ ο Σούπερμαν αντιπροσωπεύει την απεγνωσμένη πίστη στον Από Μηχανής Θεό, που θα διώξει το κακό και θα μας προστατεύσει (ακόμα και από τους εαυτούς μας), ο Μπάτμαν αντανακλά την παραδοχή ότι εν καιρώ κρίσης απλές λύσεις δεν υπάρχουν. Οι πραγματικά επικίνδυνοι κακοί στην ιστορία του Σούπερμαν είναι είτε παρανοϊκοί εγκληματίες, είτε εξωγήινοι από τον πλανήτη του Σούπερμαν, που μόνο ο ίδιος μπορεί να εξουδετερώσει – χωρίς εμείς ούτε να φταίμε ούτε και να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Αντίθετα, ο Μπάτμαν βασανίζεται με τους δαίμονές του. Ο Πένγκουιν κι ο Τζόκερ είναι κι αυτοί θύματα της Γκόθαμ Σίτι και του συστήματος εξουσίας που σπέρνει την αδικία, το έγκλημα, τη διαφθορά. Ιδίως ο Πένγκουιν, έχει ισχυρό λόγο να μισεί, να διψά για εκδίκηση, όπως κι ο Μπάτμαν άλλωστε. Είναι όλοι τους αμφιλεγόμενες «προσωπικότητες» που δεν αφήνουν περιθώρια για άσπρες-μαύρες λύσεις τύπου Σούπερμαν. Αντίθετα με τους παρανοϊκούς που αντιμετωπίζει ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν καλείται να τα βάλει με διανοούμενους κακούς. Ο Τζόκερ, του οποίου το παραμορφωμένο (εξαιτίας του Μπάτμαν) πρόσωπο παραπέμπει στην τραγωδία του παλιάτσου (που καλείται να κάνει τους άλλους να γελούν όσο εκείνος υποφέρει, κάτω από το ζωγραφιστό γέλιο της μάσκας), κάποια στιγμή (στην ταινία DarkKnight) λέει στον συνεργό του Τούφεϊς: «Σκοπός μου είναι να εισαγάγω λίγη αναρχία. Να ανατρέψω την καθεστηκυία τάξη. Να προσδώσω λίγο χάος στο καθετί. Ξέρεις τι καλό έχει το χάος; Είναι δίκαιο!» Σε μια «καθεστηκυία τάξη» καθόλα βάναυση και άδικη, η ρήση του Τζόκερ δεν είναι απορριπτέα ως παρανοϊκή. Όταν η επικρατούσα τάξη είναι εξαιρετικά άδικη, το χάος δίνει στον ανίσχυρο, στον αδικημένο, μια ευκαιρία, μια ελπίδα να πάρει το αίμα του πίσω. Είναι ο μεγάλος ισοπεδωτής. Ο «κακός» της ιστορίας έχει, λοιπόν, τα δίκια του, τον πόνο του, τη λογική του – μια λογική που μπορεί να οδηγεί σε εγκλήματα κατά αθώων, αλλά που ο καλός Μπάτμαν πρέπει να πασχίσει για να καταρρίψει με δικά του, δυσεύρετα λογικά επιχειρήματα. Βαθιά διανοούμενος «κακός», o Ρίντλερ πειραματίζεται με τα όρια του λόγου του, δίνοντας στον εαυτό του το δικαίωμα να κάνει ό,τι χειρότερο, υπό τον όρο ότι μπορεί, πριν το κάνει, να το εκφράσει με τη μορφή ενός έξυπνου αινίγματος, μιας ιδιαίτερης σπαζοκεφαλιάς. Όταν ο δρ Τζόναθαν Κρέιν κάνει την εμφάνισή του ως ένας ακόμα εχθρός του Μπάτμαν (με το ψευδώνυμο Σκέρκροου-Σκιάχτρο) σκοπό δεν έχει ούτε να κλέψει, ούτε να πλουτίσει, ούτε να αποκτήσει εξουσία. Κι όταν αποφάσισε να κάνει το «μεγάλο κόλπο», ψέκασε όλη την Γκόθαμ Σίτι με το «αέριο του φόβου» (feargas) μόνο και μόνο από... ερευνητικό ενδιαφέρον: για να δει πώς θα αντιδράσουν στον γενικευμένο φόβο οι ισχυροί και οι ανίσχυροι, οι ένοχοι και οι αθώοι, οι έξυπνοι και οι ηλίθιοι. Κάποια στιγμή, την ώρα που ο Σκέρκροου ψεκάζει τον νιχιλιστή δολοφόνο Ζαζ με το «αέριο του φόβου», του λέει: «Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο ίδιος σου ο φόβος» Δεν είναι τυχαία η φράση αυτή. Είναι παρμένη από την πρώτη ομιλία του Φ. Ρούσβελτ, τότε που εν έτει 1933 αναλάμβανε την Προεδρία των ΗΠΑ με στόχο να δαμάσει την κρίση, απελευθερώνοντας τους πολίτες από τον φόβο – ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Σκέρκροου. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στη δική μας Γκόθαμ Σίτι, όπου ο φόβος χρησιμοποιείται ως μέσο γενικής καταστολής σε μια κοινωνία όπου το χάος του Τζόκερ έχει αρχίσει να κερδίζει πόντους στα μάτια, και στην ψυχή, πολλών απεγνωσμένων. Στη δική μας Γκόθαμ Σίτι η ελπίδα ενός Σούπερμαν, ενός Από Μηχανής Θεού, είτε αυτός είναι η κ. Μέρκελ, είτε ένας δικός μας εθνικός ήρωας που θα τα λύσει όλα για λογαριασμό μας με τρόπο μαγικό, τροφοδοτεί την κρίση. Στο μεταξύ, το χάος του Τζόκερ, τα αινίγματα του Ρίντλερ και ο φόβος του Σκέρκροου ζουν και βασιλεύουν. Μπάτμαν μπορεί να μη διαθέτουμε. Έχουμε όμως υποχρέωση να έρθουμε συλλογικά, όπως ο Μπάτμαν έκανε ατομικά, αντιμέτωποι με τους δαίμονές μας σε μια προσπάθεια να κρατήσουμε το χάος στο περιθώριο και να δαμάσουμε τον φόβο. Πηγή: www.lifo.gr Εδώ το λινκ Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν. Toυ Γιάνη Βαρουφάκη Η αδιέξοδη πίστη σ' έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας. Πηγή: www.lifo.gr
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.