Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Ο Αστερίξ στους Πίκτους'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ο Οβελίξ δέρνει Ρωμαίους, το μαγικό φίλτρο κάνει δουλειά, ο Αυτοματίξ με τον Αλφαβητίξ τσακώνονται πάλι για τα ψάρια, και στο τέλος η περιπέτεια κλείνει με ένα μεγάλο τσιμπούσι ενώ η πανσέληνος λάμπει. Αριστούργημα. Στο εξώφυλλο του ολοκαίνουργιου άλμπουμ της νέας περιπέτειας του Αστερίξ, «Ο Αστερίξ στη χώρα των Πικτών» υπάρχει ο Οβελίξ, σχεδιασμένος από τον εμπνευστή του Ουντερζό και ο Αστερίξ σχεδιασμένος από το νέο επιμελητή των ιστοριών του, τον Κονράντ: η παράδοση – παραλαβή έρχεται με τρόπο συμβολικό δια μέσου της Τέχνης και της αγάπης που οι δυο υπηρετούν. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε επιτέλους λίγες μέρες πριν και στην Ελλάδα: ο Αστερίξ στις υπέροχες εκδόσεις της Μαμούθ Κόμιξ ήταν πάντα μια λατρεμένη πολυτέλεια. Περιττό να πω ότι για μένα Αστερίξ είναι μόνο αυτός του εικονογραφημένου άλμπουμ. Οι διάφορες τηλεοπτικές εκδοχές του, ως κινούμενα σχέδια, δεν με ενθουσίασαν ποτέ κι ας ήταν μερικές απολύτως πιστές μεταφορές των κόμικς: δεν έψαχνα ποτέ τις φωνές των ηρώων, ούτε και ήθελα να δω τους ήρωες να ζωντανεύουν στην τηλεόραση, αφού ήταν έτσι κι αλλιώς υπέροχοι πρωταγωνιστές στην καθοδηγούμενη από τους Ουντερζό και Γκοσινί φαντασία μου. Ομολογώ ότι δεν βρήκα ποτέ τίποτα το ενδιαφέρον στις κινηματογραφικές εκδοχές του Αστερίξ: σε πολλές περιπτώσεις οι απερίγραπτες χοντράδες σκότωναν το χιούμορ των ιστοριών και των ηρώων, ένα χιούμορ σχεδόν μπουνιουελικό, αφού βασίζονταν σε ατέρμονες επαναλήψεις. Δεν σας κρύβω πως όταν έμαθα ότι κυκλοφόρησε επιτέλους στα ελληνικά η νέα ιστορία του Αστερίξ, «Ο Αστερίξ στη χώρα των Πικτών», ένοιωσα ένα είδος συγκίνησης: σαν να ξαναβρήκα ξαφνικά τα χαμένα μου ανέμελα παιδικά χρόνια. Υπήρξε μια μεγάλη συζήτηση στη Γαλλία για το αν ο Ζαν Ιβ Φαρί, που διαδέχτηκε τον Ρενέ Γκοσινί στα κείμενα, και ο Ντιντιέ Κονράντ, που πήρε το μαγικό πενάκι του Αλμπέρ Ουντερζό για να σχεδιάσει τις νέες ιστορίες, έχουν δικαίωμα να νεκραναστήσουν τον ήρωα και το σύμπαν του: διάβασα διάφορες απόψεις κατά του εγχειρήματος, που τις βρήκα πολύ γαλλικές και πολύ ρομαντικές. Οι Γάλλοι ανέκαθεν διάβαζαν στον Αστερίξ πράγματα που εμείς οι υπόλοιποι fan δεν διακρίναμε. Η γέννηση των ιστοριών του συμπίπτει με τον ερχομό του στρατηγού Ντε Γκολ στην εξουσία – οι ρωμαίοι κατακτητές είναι οι γερμανοί κατακτητές κι ο Αστερίξ ένας Ντε Γκολ που αντιστέκεται. Άλλοι είδαν στην σημειολογία του γαλατικού χωριού που ποτέ δεν παραδίνεται την ίδια την αντοχή της γαλλικής κουλτούρας απέναντι στο καλπάζοντα αμερικανισμό της Ευρώπης: και οι Γάλλοι έχουν ανάγκη από σύμβολα, αλλά τα σύμβολα είναι συνήθως χρήσιμα σε δεδομένες εποχές κι όταν αυτές περνάνε χρειάζονται άλλα πιο μοντέρνα και πιο συμβατά – με άλλα λόγια πολλοί αναρωτήθηκαν τι να μας πει ο Αστερίξ σήμερα; Προσοχή όμως: όλες αυτές οι αναγνώσεις, που ακολούθησαν την τρομερή επιτυχία των άλμπουμ, κατέληξαν σε συμπεράσματα που δεν έγιναν ποτέ αποδεκτά από τους δημιουργούς του ήρωά μας. Κι επειδή ο Αστερίξ ένας μεγάλος χάρτινος ήρωας είναι, κακώς τίθεται θέμα νεκρανάστασης: οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ. Στην ιστορία των κόμικς η προσφορά ενός καλού συνεχιστή της ιστορίας είναι συχνά - πυκνά ανάλογα σημαντική με την έμπνευση εκείνου που τον ήρωα τον σχεδίασε: θυμηθείτε πόσο σημαντικός υπήρξε για την δυναστεία των Ντακ ο Ντον Ρόζα. Η εξαφάνιση του Αστερίξ δεν είχε να κάνει με μόδες, αλλά με την αδυναμία έμπνευσης των δημιουργών του: το τελευταίο άλμπουμ που έφτασε στα χέρια μου πριν χρόνια, νομίζω το 2006, ήταν μια ιστορία την παραγωγή της οποίας είχε αποκλειστικά ο ήδη γερασμένος Ουντερζό: το «Ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια μας» ήταν μια συρραφή από ανέκδοτα – σου έδινε την εντύπωση ότι ο τότε 81χρονος Ουντερζό προσπαθούσε να θυμηθεί αστεία που του χε πει ο Γκοσινί. Χωρίς τον κειμενογράφο, που είχε πεθάνει νεότατος το 1977, οι ιστορίες του Γαλάτη έμοιαζαν εξαντλημένες: όταν όμως μιλάμε για ήρωα, αυτό δεν μπορεί επ ουδενί να συμβεί. Στον Ουντερζό χρειάστηκαν πάνω από επτά χρόνια για να καταλάβει ότι ο Αστερίξ δεν ήταν δικός του, και πως οι πιστοί του τον είχαν ανάγκη. Δεν θα σας διηγηθώ την ιστορία του «Ο Αστερίξ στη χώρα των Πικτών»: θα σας καθησυχάσω λέγοντας ότι οι δυο νέοι αφηγητές των ιστοριών του Γαλάτη, φρόντισαν στην πρώτη τους δουλειά να δείξουν τον πρέποντα σεβασμό, οπότε μπορούμε να περιμένουμε αρκετά και καλύτερα στη συνέχεια. Παρά το ευδιάκριτο και λογικό άγχος τους, αφού η δουλειά που ανέλαβαν προβλέπει αναμέτρηση με τρομακτικές απαιτήσεις, οι δυο κατορθώνουν να πείσουν τον αναγνώστη ότι πρόθεσή τους είναι να διατηρήσουν και την αφηγηματική μανιέρα και το μπακ γκράουντ του ήρωα: αφού αντλήσουν έμπνευση από αυτό θα προχωρήσουν σε κάποιες καινοτομίες συνδέοντάς το με την εποχή μας. Πιθανότατα στην πρώτη τους αυτή προσπάθεια λίγο φρέναραν: τον ακαδημαϊσμό που χαρακτηρίζει την πρώτη απόπειρα τον βρήκα λογικό. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Θέλοντας να συνεχίσουν την συνήθεια του Ουντερζό να δίνει ρόλους σε πραγματικά πρόσωπα (στον Αστερίξ έχουν εμφανιστεί σκιτσογραφημένοι όχι μόνο ο Κίρκ Ντάγκλας (ως επαναστάτης σκλάβος «Σπαρτάκις» στη «Γαλέρα του Οβελίξ») ή ο Σόν Κόνερι (ως πράκτορας Μηδενμηδενεξίξ στην «Οδύσσεια του Αστερίξ»), αλλά και ο Μπενίτο Μουσολίνι (ως ρωμαίος εκατόνταρχος στον «Αγώνα των αρχηγών»), έδωσαν στον Μακ Αβέθ, αρχηγό των Πικτών, το πρόσωπο του Βενσάν Κασέλ. Προφανώς διάλεξαν ένα Γάλλο σταρ για να κλείσουν το μάτι στο γαλλικό κοινό που τους περίμενε στην γωνία για να τους σταυρώσει, όμως το γεγονός ότι ο Μακ Αβέθ πολύ συμπαθητικός δεν είναι, δείχνει ότι από τους τύπους η ειρωνεία δεν λείπει. Είναι αλήθεια ότι λίγα λείπουν από το λατρεμένο σύμπαν των αναμνήσεών μας στο νέο άλμπουμ. Ο Οβελίξ δέρνει Ρωμαίους, το μαγικό φίλτρο κάνει δουλειά, ο Αυτοματίξ με τον Αλφαβητίξ τσακώνονται πάλι για τα ψάρια, και στο τέλος η περιπέτεια κλείνει με ένα μεγάλο τσιμπούσι ενώ η πανσέληνος λάμπει. Ναι, η ιστορία δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με αριστουργήματα όπως «Η οδύσσεια του Αστερίξ» ή «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα» ή «Ο αγώνας των αρχηγών» κτλ. Όμως μου αρκεί πως αν ένας πιτσιρίκος ξεκινούσε τώρα να διαβάζει τα άλμπουμ δύσκολα θα καταλάβαινε τη διαφορά κι αυτό είναι καλό σημάδι. Καλώς ήρθες φίλε και ο Οβελίξ έχει απόλυτο δίκιο: είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι… Και το σχετικό link... ΥΓ. Αυτό που δεν κατάλαβα εγώ είναι γιατί η φωτογραφία που παραθέτει το άρθρο είναι από την "Λα Τραβιάτα" και όχι από τους "Πίκτους", ή γιατί ο Καρπετόπουλος επιμένει να ονομάζει το νέο άλμπουμ «Ο Αστερίξ στη χώρα των Πικτών»...
  2. Δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν νέο συγγραφέα ή καλλιτέχνη να αναλάβει τη συνέχιση ενός επιτυχημένου κόμικ. Οι προσδοκίες από εκείνον είναι μεγάλες. Αν και πολύ διστακτικοί, οι διάδοχοι του Ουντερζό και του Γκοσινί καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Χωρίς όμως να κάνουν θαύματα. Σε λίγες ημέρες Σκωτσέζοι όλων των ηλικιών θα κληθούν να αποφασίσουν ποιον θέλουν να τους κυβερνήσει. Είδηση της επικαιρότητας; Οχι μόνο. Είναι και το σημείο κορύφωσης της νέας ιστορίας του Αστερίξ, στη χώρα των Πικτών, που βγήκε πλέον στα ελληνικά. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε αρκετά. Ηταν 2005 όταν ο Αλμπέρ Ουντερζό εξέδωσε το αποτυχημένο «Ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους». Τότε οι περισσότεροι μιλούσαν για το άδοξο τέλος των περιπετειών του μικρόσωμου Γαλάτη που αγαπήθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Οκτώ χρόνια μετά, ο 87χρονος εν ζωή «πατέρας» του Αστερίξ (ο έτερος, ο Ρενέ Γκοσινί, είχε πεθάνει νεότατος το 1977) έλαβε τη μεγάλη απόφαση: να αφήσει τον ήρωά του να προχωρήσει χωρίς εκείνον. Διάδοχοι χρίστηκαν ο Ζαν-Ιβ Φερί στα κείμενα και ο Ντιντιέ Κονράντ στο σχέδιο. Το έργο τους, δύσκολο. Να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών και να προσθέσουν τη δική τους πινελιά. Αν δεν τα κατάφερναν θα τους έριχναν στα λιοντάρια. Εύκολα. Απ' ό,τι φαίνεται όμως μάλλον τη γλιτώνουν, κυρίως επειδή επέλεξαν την ασφαλή οδό: επιστροφή στα βασικά, χωρίς καινοτομίες. Οι σφαλιάρες πέφτουν βροχή στη χώρα των Πικτών και ευτυχώς όχι στα... κεφάλια των συνεχιστών του έργου των Ουντερζό - Γκοσινί. Τα σχέδια μάλιστα του Ντιντιέ Κονράντ είναι πολύ κοντά σε εκείνα του Αλμπέρ Ουντερζό Η ιστορία έχει ως εξής: βολτάροντας στην παραλία οι Γαλάτες ανακαλύπτουν έναν άνθρωπο μέσα σε ένα κομμάτι πάγου και αποφασίζουν να τον ξεπαγώσουν. Πώς έγινε με τον Λουί ντε Φινές στο φιλμ «Κατεψυγμένος» (1969) του Εντουάρ Μολιναρό; Ετσι. Μαθαίνουν ότι πρόκειται για τον Μακ Όλοχ, έναν Πίκτο από την Καληδονία (Σκωτία) και τον βοηθούν να επιστρέψει στο χωριό του και να αντιμετωπίσει τον κακό αρχηγό της αντίπαλης φατρίας που τον εξόρισε. Ο αντιπαθής αυτός αρχηγός λέγεται Μακ Άβεθ, αλλά στην όψη δεν είναι άλλος από τον γνωστό γάλλο ηθοποιό Βενσάν Κασέλ! Προστίθεται έτσι κι εκείνος στη μεγάλη λίστα πραγματικών προσώπων που παίρνουν ρόλους στις περιπέτειες του Αστερίξ και η οποία περιλαμβάνει από τον Κερκ Ντάγκλας (επαναστάτης σκλάβος Σπάρτακις στη «Γαλέρα του Οβελίξ» και τον Σον Κόνερι (πράκτορας Μηδενμηδενεξίξ στην «Οδύσσεια του Αστερίξ») έως τον Ζακ Σιράκ (μάνατζερ Κάιους Γιάπιους στο «Οβελίξ και Σία») και τον ίδιο τον Μπενίτο Μουσολίνι (εκατόνταρχος Μουσολίνιους στον «Αγώνα των Αρχηγών»). Το ταξίδι στη Σκωτία έχει πολλά από τα κλασικά στοιχεία του χιούμορ του Γκοσινί, αρκετά γκαγκς και χάπι εντ δεδομένο. Η σύγχρονη ιστορία διεκδικεί το μερίδιό της με τις παραπομπές στο δημοψήφισμα για τη Σκωτσέζικη Ανεξαρτησία. Οι ψηφοφόροι λαδώνονται με ουίσκι, όσοι πολιτικοί μιλούν με ξύλινη γλώσσα τρώνε ένα ξύλο στο κεφάλι, οι γυναίκες απαιτούν εκσυγχρονισμό και κάποιος μιλά για «δημοκρατία, σαν των Ελλήνων» (για να πάρει την πληρωμένη απάντηση: «Των ποιων;»). Οι νέοι ανάδοχοι του Αστερίξ: αριστερά ο σχεδιαστής Ντιντιέ Κονράντ και δεξιά ο σεναριογράφος Ζαν-Ιβ Φερί Όλα καλά. Γιατί όμως τότε κλείνοντας το άλμπουμ νιώθεις πως κάτι λείπει; «Ο Αστερίξ στους Πίκτους» είναι μάλλον μια χαμένη ευκαιρία για μια απογειωτική ιστορία. Οι Σκωτσέζοι είναι ένας λαός που συνοδεύεται από πλήθος εθνικών στερεοτύπων, από την περιβόητη τσιγκουνιά τους μέχρι τον... Μπρέιβχαρτ και τον Χαϊλάντερ. Με τέτοια στερεότυπα ανέκαθεν έπαιζαν οι περιπέτειες του Αστερίξ. Ωστόσο εδώ οι νέοι συγγραφείς διστάζουν και δεν τα εκμεταλλεύονται όσο πρέπει. Περιορίζονται στα εύκολα: τα κόκκινα μαλλιά, στα κιλτ και το τέρας του Λοχ Νες. Ούτε καν με τα ονόματα δεν γίνεται έξυπνη πλάκα: με ένα Μακ- μπροστά μπορεί ένας έξυπνος κειμενογράφος (ή μεταφραστής) να κάνει θαύματα, αλλά εδώ το μόνο πραγματικά αστείο όνομα είναι ο Μακ Ροβιοτίκ! Για να γλιτώσουν τα... λιοντάρια, που λέγαμε πριν, οι συγγραφείς φάνηκαν άτολμοι αλλά πέρασαν τις εξετάσεις. Με θεατρικούς όρους θα μπορούσαμε να πούμε ότι «Ο Αστερίξ στους Πίκτους» είναι μια πρόβα τζενεράλε που δεν πάει και πάρα πολύ καλά. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως συχνά ακολουθεί μια καλή παράσταση. Τα σχέδια του Κονράντ ακολουθούν πιστά το χέρι του Ουντερζό. Ο Φερί δεν είναι Γκοσινί, αλλά έχει άποψη και χιούμορ. Πρέπει όμως να ξεμαγκωθούν. Σε κάθε περίπτωση, οι φανατικοί οπαδοί της σειράς θα αισθανθούν ότι επιστρέφουν σε γνώριμα μέρη. Το χωριό στέκει εκεί, απαράλλαχτο, ο Αυτοματίξ με τον Αλφαβητίξ είναι επίσης εκεί να τσακώνονται για τα ψάρια, ο Αστερίξ με τον Οβελίξ κάνουν το ταξίδι τους, οι Ρωμαίοι τρώνε της χρονιάς τους και στο τέλος η περιπέτεια κλείνει με ένα μεγάλο τσιμπούσι. Οι οιωνοί για το μέλλον δείχνουν θετικοί. Αλλωστε το εξώφυλλο της νέας περιπέτειας μιλά από μόνο του: ο Οβελίξ, σχεδιασμένος από το χέρι του Ουντερζό, παραδίδει τη «σκυτάλη». Δίπλα του ο Αστερίξ, καμωμένος από την πένα του Κονράντ, κλείνει το μάτι, κάνει... λάικ στους αναγνώστες και υπόσχεται μια καλή συνέχεια. Πολλά από τα λογοπαίγνια είναι μόνο για γαλλοτραφείς ή μυημένους και δυστυχώς χάνονται στην μετάφραση. Στο πρόσωπο του βάρδου ΜακΚελ αναγνωρίζουμε τον τραγουδιστή Τζόνι Χάλιντεϊ, ενώ ακόμη και το όνομά του παραπέμπει στο «Ma gueule», ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του. Λίγο αργότερα ο ίδιος τραγουδά μελοδραματικά «Μη μ' αφήνεις, μη». Πρέπει να ανατρέξει κανείς στο πρωτότυπο «Ne me kilt pas» για να καταλάβει το λογοπαίγνιο με τα κιλτ και το τραγούδι «Ne me quitte pas» του Ζακ Μπρελ. Η ελληνική μετάφραση απευθύνεται σε δυνατούς λύτες: «Μη μ' αφήνεις, μη» ήταν η διασκευή του τραγουδιού διά στόματος Γιάννη Πάριου! Ελάχιστοι επίσης Ελληνες θα αντιληφθούν ότι το τέρας του Λοχ ονομάζεται Αφνόρ από τον AFNOR, τον Γαλλικό Οργανισμό Τυποποίησης (τον αντίστοιχο του διεθνούς ISO ή του ελληνικού ΕΛΟΤ). Η ελληνική έκδοση θα μπορούσε να βοηθηθεί πολύ με υποσημειώσεις και μια πιο ευρηματική απόδοση... Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.