Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το περιοδικό που έβρισκε πάντα στόχο… Ας ξεκινήσουμε κάνοντας ένα rewind. Ένα ταξίδι στο χρόνο. Ας θυμηθούν όσοι (τυχεροί) το έζησαν, ας φανταστούν με τα μάτια της ψυχής οι μικρότεροι σε ηλικία. Ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία. Η μέρα που ήξερες πως κυκλοφορεί το περιοδικό (σου). Η μέρα που θα μάθαινες τη συνέχεια της ιστορίας που είχε μείνει στη μέση, σε έκαιγε η αγωνία περιμένοντας – δεν ήταν όλα τα «καρεδάκια» αυτοτελή stories. Ήταν η μέρα που θα ζητούσες από τους γονείς σου χαρτζιλίκι. Ήταν η μέρα που κυκλοφορούσε το «Γκολ», αν έπαιρνες μαζί και καμία σοκολάτα άγγιζες την απόλυτη ευτυχία… Οι μύστες, ξέρουν. Καταλαβαίνουν απόλυτα καθώς θυμούνται πολύ καλά πως αυτή η σειρά κόμικ γεμάτη «Εικονογραφημένες ποδοσφαιρικές περιπέτειες», όπως μας ενημέρωνε ο υπότιτλος, ήταν ξεχωριστή. Δεν είχε το κοινό του «Μπλεκ», το διάβαζαν αισθητά λιγότεροι από το «Αγόρι». Αλλά είχε φανατικούς αναγνώστες, κολλημένους με την μπάλα. Ένα έντυπο με συγκεκριμένη στόχευση και απεύθυνση. Όσοι το αγόραζαν πρόσεχαν με ευλάβεια τα τεύχη, τα στοίβαζαν σε σειρές, τα διάβαζαν και τα ξαναδιάβαζαν. Δεν υπήρχε τότε internet και πληθώρα προσφερόμενων προϊόντων, τα πράγματα είχαν άλλη αξία. Το «Γκολ» εκδόθηκε σε δύο περιόδους. Η πρώτη ήταν το διάστημα 1971-75 και θεωρείται σταθμός στην ιστορία των εντύπων της χώρας. Με ιστορίες όπως ο «Κανονιέρης Γκρεγκ» γίνεται ανάρπαστο και αποκτά ορκισμένους οπαδούς. Ξεκίνησε με τιμή πώλησης 3 δραχμές και έφτασε ως τις 5. Εκδότης ήταν ο Νίκος Δεληγιώργης που εξασφάλισε από την «Ελλάς Πρες» του Γιώργου Σγούρα (που διέθετε δικαιώματα εικονογραφημένων) βρετανικές ποδοσφαιρικές σειρές για να δημιουργήσει το περιοδικό. Κύρια πηγή έμπνευσης ήταν το βρετανικό περιοδικό Scorcher, ακόμα και το λογότυπο ήταν αρκετά παρόμοιο. Εκτός από ποδοσφαιρικά κόμικς, περιείχε και κάποια διηγήματα. Το περιοδικό πλησίασε τα 200 τεύχη έως τις αρχές του 1975, όταν και σταμάτησε την κυκλοφορία του. Επανεκδόθηκε δώδεκα χρόνια αργότερα (1987), πάλι από τον Νίκο Δεληγιώργη, σε συνεργασία αυτή τη φορά με τον δημοσιογράφο Κώστα Μπαζαίο. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι πως τώρα υπήρχαν και σελίδες ειδησεογραφίας, όπως και ξεχωριστή στήλη για το subbuteo. Βέβαια η βάση ήταν η ίδια πετυχημένη και τόσο ελκυστική συνταγή, με παλιές αλλά και νέες εικονογραφημένες ιστορίες. Και υπήρχε ένα «φρέσκο» κοινό που διψούσε για κάτι που στα μάτια του ήταν κάτι το διαφορετικό – μιλάμε για μια γενιά μετά, σχεδόν. Η λίστα είναι μεγάλη: «Ο γρουσούζης», «Η ιστορία ενός άσσου», «Εντάξει Τζο», «Ο θρύλος», «Τουϊστι», «Κιντ Κοξ», «Το μυστικό του Σάϊμον», «11 φυλακισμένοι», «Νίππερ», «Η βολίδα του Ρόι», «Ο σκληρός άντρας», «Θα πάει μπροστά», «Ο τερματοφύλακας», «Ντάρελς Πάλας». Και στην πορεία, «Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ», «Ο ξοφλημένος», «Ο στρατηγός», «Δυο απίθανοι γκολτζήδες», «Ο μάγος της μπάλας», «Ο σιδερένιος άνθρωπος», «Η κούρσα των μεγάλων», «Η ενδεκάδα του ζόρικου», «Οι λύκοι του Γουέην», «Ο γιος του Ρόϋ», «Οι τρομεροί δίδυμοι», «Οι μαθητευόμενοι», «Η μεγάλη παρτίδα». Οι ιστορίες ήταν πολλές και άκρως θελκτικές για τα παιδιά της εποχής, που μάθαιναν μπάλα και με αυτόν τον τρόπο. Κάποια στιγμή το λογότυπο του «Γκολ» υπέστη γενναίο λίφτινγκ, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και η πορεία της τιμής πώλησης. Είχε ξεκινήσει με 60 δραχμές και μετά από διαδοχικές αυξήσεις έκλεισε στις 150 (!) τρία χρόνια μετά. Κάλπαζε ο πληθωρισμός εκείνα τα χρόνια. Παράλληλα, άρχισε να παρατηρείται μια ανακύκλωση στις ιστορίες. Ήταν σημάδι. Η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Το τελευταίο τεύχος εκδόθηκε στις 6 Ιουλίου του 1990 και ήταν ένα 32σέλιδο μεγάλης διάστασης (29Χ21 εκ.), όπως δηλαδή είχε πρωτοκυκλοφορήσει, πριν από 19 ολόκληρα χρόνια. Τα παιδιά που πήγαν την επόμενη εβδομάδα στο περίπτερο αδίκως έψαχναν το αγαπημένο τους περιοδικό. Ξαναπήγαν, μάταια. Ρωτούσαν δεξιά αριστερά, η απάντηση πάντα ίδια από τον εκάστοτε πωλητή, σαν κασέτα που παίζει ένα βαθιά λυπημένο τραγούδι: «Δεν μας το φέρνουν πια». Και πώς να ερχόταν; Η κυκλοφορία είχε σταματήσει. Απότομα. Οριστικά. Και αμετάκλητα. Ο κύκλος είχε ολοκληρωθεί, ο έντυπος Τύπος έμπαινε σε νέα φάση και εποχή, η πρωτοκαθεδρία και το ενδιαφέρον θα πήγαινε αλλού. Ο Νίκος Δεληγιώργης πέθανε το καλοκαίρι του 2022. Σε ηλικία 85 ετών. «Καλό Ταξίδι πατέρα. Παρακαταθήκη για όλο τον κόσμο τα περιοδικά σου ΜΑΝΙΝΑ, ΑΓΟΡΙ, ΒΑΒΟΥΡΑ, ΠΑΤΤΥ, ΤΡΟΥΕΝΟ, ΓΚΟΛ. Για εμάς η φροντίδα σου, η αγάπη σου και το ανεπανάληπτο σου χιούμορ. Θα τα λέτε με τους φίλους σου εκεί ψηλά και θα μας πειράζετε», έγραψε στα social media ο γιος του, Αλέξανδρος. Αν έπρεπε πάντως να διαλέξει ένα από όλα αυτά τα εκλεκτά περιοδικά θα ήταν το «Γκολ». Αυτό ήταν το αγαπημένο του πατέρα του. Και πόσων άλλων ακόμα, στα 70s, στα 80s με ολίγη από 90s. Δύο γενιές, φανατικό κοινό… Και το σχετικό link...

Χτύπησε βαθιά νοσταλγική φλέβα η αναγγελία της απώλειας του εκδότη κάποιων περιοδικών που αποτελούσαν κάποτε το εικονογραφημένο ευαγγέλιο των ατέλειωτων και ανέμελων καλοκαιριών της προεφηβείας. Ίσως αν δεν ήταν καλοκαίρι, έστω και πέντε-έξι ζωές μετά από τα ατέλειωτα και ανέμελα καλοκαίρια της προεφηβείας, να μην είχε τον ίδιο αντίκτυπο και να μη χτύπαγε τόσο βαθιά νοσταλγική φλέβα η αναγγελία θανάτου του εκδότη κάποιων περιοδικών που αποτελούσαν το εικονογραφημένο ευαγγέλιο εκείνης της περιόδου. Ο Νίκος Δεληγιώργης ήταν εκείνος που είχε λανσάρει περιοδικά μαζικής και απόλυτης δημοτικότητας όπως η «Μανίνα» και το «Αγόρι» (απαραίτητα σχεδόν αξεσουάρ / εγχειρίδια κάποτε για τα κοριτσάκια και τα αγοράκια αντιστοίχως), αλλά και οι πιο χορταστικές μηνιαίες ή δεκαπενθήμερες εκδοχές τους («Πάττυ» και «Τρουένο») καθώς και την πιο εφηβική και ψαγμένη «Βαβούρα» αργότερα. Θυμήθηκα έναν μεγαλύτερο στο σχολείο μου που είχε θέμα με το ρο, παρ’ όλα αυτά όμως ζητούσε με μεγαλίστικη αυτοπεποίθηση από τον περιπτερά «ένα Μάγμπογο και τη Βαβούγα». Δεν είχα πετύχει στην ώρα του το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Αγόρι» που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα μέσα του καλοκαιριού του 1975 (και ολοκλήρωσε την εκπαιδευτική του διαδρομή τον Μάρτιο του 1992) και θα πρέπει η πρώτη επαφή να έγινε γύρω στο 1977, όταν είχε φύγει από τον τίτλο ο επιθετικός προσδιορισμός «Δυναμικό» και είχε μείνει σκέτο το «Αγόρι» μαζί με τον, ξεκάθαρων προθέσεων, υπότιτλο: Περιπέτειες – Δράση – Ηρωισμοί. Παρότι έμοιαζε να βασίζεται στην ίδια συνταγή (μια ανθολογία από ξένα κόμικς, εν προκειμένω βρετανικά και ισπανικά κυρίως), έμοιαζε κάπως πιο σύγχρονο ή πιο προχωρημένο ή πιο βίαιο ή πιο συναρπαστικό από το αντίπαλο δέος του, το «Μπλεκ» των εκδόσεων Ανεμοδουρά που υπήρχε ήδη από το 1969, όπως υπήρχαν και διάφοροι άλλοι τίτλοι, βραχύβιοι συχνά, που κατέκλυζαν σιγά-σιγά την αγορά ικανοποιώντας την μετάβαση από τα «παιδικά» στα «κόμικς», και κάθε καλοκαίρι έμοιαζαν να πολλαπλασιάζονται. Παρά την πανσπερμία του είδους στην αυγή της δεκαετίας του ’80, τον ερχομό των κόμικς της Marvel από τις εκδόσεις Καμπανά και την πληθώρα των κόμικς που κυκλοφορούσαν για χρόνια με ηρωικές ιστορίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου («Μάχη», «Κράνος», «Τανκς», «Έφοδος» κ.λ.π., στα οποία μπορούσες, έστω και εξαιρετικά σπανίως, να πετύχεις και κανέναν καλό Γερμανό, οι Γιαπωνέζοι όμως ήταν σταθερά οι «κίτρινοι σατανάδες» και αντιπροσώπευαν όλοι ανεξαιρέτως το εξωτικό / εφιαλτικό «Άλλο»), το «Αγόρι» παρέμενε το αγαπημένο προεφηβικό αγορίστικο ανάγνωσμα, το χάιλαϊτ της εβδομάδας. Και κάποιες ιστορίες που είχα διαβάσει εκεί, βδομάδα με τη βδομάδα, και που ενδεχομένως προορίζονταν για «μεγαλύτερα παιδιά», μου προκάλεσαν μια αίσθηση που δεν μπορούσε να επαναληφθεί ποτέ ξανά μετά την επέλαση της εφηβείας. Όπως ο ανελέητος (και φασίζων) «Δικαστής Ντρεντ», που εκεί τον ανακαλύψαμε, εισαγόμενο από το θρυλικό βρετανικό περιοδικό κόμικς «2000AD» και μεταγλωττισμένο στα ελληνικά. Όπως θα μάθαινα πολύ εκ των υστέρων, δύο ακόμα αγαπημένα μου κόμικς στο «Αγόρι» προέρχονταν επίσης από την ίδια Βίβλο: Τα «Τέρατα του Μετώπου», που ξεκινούσαν με την ανακάλυψη του ημερολογίου ενός νεαρού Γερμανού στρατιώτη που βρέθηκε να πολεμά στο Ανατολικό Μέτωπο μαζί με Ρουμάνους βρικόλακες, και το αγρίως φουτουριστικό «Αερομπόλ», η παράνοια του οποίου είναι δύσκολο να περιγραφεί (μια ομάδα μαύρων παικτών ενός υβριδικού σπορ δίνουν στο μέλλον αγώνες ζωής και θανάτου). Ίσως το πιο αγαπημένο μου όμως ήταν ένα «παλιομοδίτικο» εμφανισιακά κόμικ που λεγόταν «Αδάμ ο Αιώνιος» (δεν έχει σχέση με τον «Αιώνιο Αδάμ» του Ιουλίου Βερν) με πρωταγωνιστή έναν νεαρό βοηθό αλχημιστή του 16ου αιώνα που δοκιμάζει το ελιξίριο της αιώνιας ζωής και καταδικάζεται να περιφέρεται μαρτυρικά στον αέναο χωροχρόνο. Κι επειδή εκείνα τα καλοκαίρια υπήρχαν και ξαδέλφες στο οικογενειακό εξοχικό, προσφερόταν η δυνατότητα κατασκοπείας του «εχθρού» μέσα από τη (λαθραία) ανάγνωση της «Μανίνας» και της «Πάττυ». Από μία άποψη ήταν η διαφορά της μέρας με τη νύχτα, η διαφορά ανάμεσα στη μακάρια προεφηβεία των αγοριών και την πρώιμη εφηβεία των κοριτσιών. Τα κοριτσίστικα περιοδικά έμοιαζαν ταγμένα στην ποπ ειδωλολατρία και τα κόμικς που περιείχαν ήταν πλημμυρισμένα με ρομαντικές προσμονές, ερωτικές απογοητεύσεις και πλήθος γκομενικές καταστάσεις, την ώρα που εμείς ασχολούμασταν μόνο με μπάλα, με τέρατα και με μεταλλαγμένους υπερήρωες. Τα μόνα ινδάλματα που επιτρέπονταν στα αγοράκια ήταν οι ποδοσφαιριστές. Μετά μπήκαν, διά της βίας σχεδόν, κι άλλα ενδιαφέροντα στην εξίσωση και τα πράγματα μπλέχτηκαν. Το «Αγόρι» έμοιαζε παιδικό πια κατάλοιπο μιας προηγούμενης ύπαρξης, μια χαρά όμως είχε κάνει τη δουλειά του. Επίσης, η αγάπη για τα κόμικς από εκεί ξεκίνησε και δεν υποχώρησε ποτέ. Και το σχετικό link...

Μέχρι σήμερα στους ποδοσφαιρικούς αγώνες της Πρέμιερ Λιγκ, οι Άγγλοι σχολιαστές συχνά χρησιμοποιούν την φράση «Roy of the Rovers stuff», για να σχολιάσουν μια εντυπωσιακή φάση. Και φυσικά αναφέρονται στο θρυλικό ήρωα κόμικ Ρόι Ρέις, τον αρχηγό των Ρόβερς της φανταστικής πόλης Μέλτσεστερ.... Ο ξανθομάλλης σέντερ φορ με το κεραυνοβόλο σουτ και τις μεγάλες ποδοσφαιρικές επιτυχίες, μεγάλωσε πολλές γενιές παιδιών από το 1954, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αγγλία. Ήταν ο παίκτης στον οποίον όλοι ήθελαν να μοιάσουν, μιας και υπήρξε ένας από τους καλύτερους στον κόσμο. Από τους μεγαλύτερους σκόρερ που πέρασαν ποτέ, ενώ το αριστερό του σουτ αποκλήθηκε ο πύραυλος του Ρέις (Race’s Rocket).... Οι περιπέτειες του Roy of the Rovers δημοσιεύτηκαν στη Μεγάλη Βρετανία μέχρι το 1975, μέσα από τις σελίδες του εβδομαδιαίου περιοδικού Tiger. Το 1971 ο Ρόι εμφανίστηκε και στην Ελλάδα, αρχικά στο «Ζαγκόρ» του Στέλιου Ανεμοδουρά και στη συνέχεια στο «Δυναμικό Αγόρι» του Νίκου Δεληγιώργη.... Η μετεγγραφή και οι τίτλοι με τη Ρόβερς Ο Ρόι Ρέις γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1938. Υπέγραψε σε νεαρή ηλικία στους Μέλτσεστερ Ρόβερς, κατόπιν υπόδειξης του κυνηγού ταλέντων Alf Leeds. Για τον Ρόι δεν ήταν δύσκολη απόφαση, καθώς στην ίδια ομάδα έπαιζε για χρόνια ο παππούς του. Ο Ρόι και ο φίλος του Ουίλιαμ «Μπλάκι» Γκρέι, πραγματοποίησαν την πρώτη τους εμφάνιση με τα χρώματα των Ρόβερς τη σεζόν 1955 – 1956. Με τη βοήθεια τους η ομάδα κατάφερε να τερματίσει στην 4η θέση, που ήταν ότι καλύτερο για τους Ρόβερς, μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο. Από τότε αρχίζει μια ανοδική πορεία με πολλούς τίτλους. Ο πρώτος το 1958, όταν η Ρόβερς κατέκτησε το πρωτάθλημα και την επόμενη χρονιά με την κατάκτηση του κυπέλλου Αγγλίας. Το 1960, το περιοδικό ήταν ήδη δημοφιλές. Κεντρικός σεναριογράφος του ήταν πλέον ο θρυλικός αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπόμπι Τσάρλτον. Η Ρόβερς πλέον σάρωνε τα πάντα. Όχι μόνο πρωταθλήματα και κύπελλα Αγγλίας, αλλά επίσης Κύπελλα Πρωταθλητριών, Κυπελλούχων Ευρώπης και Διηπειρωτικό Κύπελλο. Πολλές ομάδες της Αγγλίας και της Ευρώπης, προσέφεραν χρυσάφι για τον Ρόι. Στο πλάι του και άλλοι μεγάλοι παίκτες όπως, ο αγαθός γίγαντας Λόφτι Πικ, ο Τσάρλι «Γάτος» Κάρτερ και ο Τζεφ Τζάιλς.... Η προσωπική ζωή του Ρόι και η απόπειρα δολοφονίας του Το 1975 μετά τη φυγή του τεχνικού Τόνυ Στόρμ, ο Ρόι έγινε παίκτης – προπονητής των Ρόβερς. Υπό την καθοδήγησή του και με τις φοβερές γκολάρες του, η Μέλτσεστερ κατέκτησε ξανά το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, νικώντας στον τελικό με 2-0 την ελληνική ομάδα Αχιλλέα Νιάρχου. Εκείνες τις ημέρες ο Ρόι παντρεύτηκε τη γραμματέα του συλλόγου και κόρη του προέδρου των Ρόβερς Μπεν Γκάλογουεϊ, Πένυ Λέιν. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά. Τον Ρόι τζούνιορ, τη Μελίντα και την Νταϊάνα (προς τιμή της πριγκίπισσας). Το 1981 ο Ρόι πυροβολήθηκε στο κεφάλι από έναν άγνωστο, που αποδείχθηκε στη συνέχεια ότι ήταν ένας τρελός ηθοποιός.... Ο Ρέις συνήλθε αρκετές εβδομάδες αργότερα, με τις προσευχές όλων των Άγγλων να τον συνοδεύουν. Το 1992 το μονοθέσιο ελικόπτερο του Ρόι συνετρίβη και ο παίκτης τραυματίστηκε σοβαρά, πέφτοντας σε κώμα.... Όταν συνήλθε, έμαθε από τους γιατρούς ότι το αριστερό «μαγικό» πόδι του είχε ακρωτηριασθεί, προκειμένου να σωθεί η ζωή του. Ο Ρόι ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ιταλικής ομάδας Monza. Τότε η σύζυγός του απεβίωσε, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες σε τροχαίο ατύχημα. Το πλήγμα ήταν βαρύ. Ο Ρόι τότε αποφάσισε να εγκαταλείψει την προπονητική. Δυο χρόνια μετά όμως, επέστρεψε στη Μέλτσεστερ για να τη βοηθήσει να αποφύγει τον υποβιβασμό στη Β΄κατηγορία. Τα έτη 1997-2001 ο Ρόυ Ρέης εμφανίστηκε ως ο ιδιοκτήτης του συλλόγου. Η κόρη του Μελίντα είχε πλέον τα οικονομικά του συλλόγου και ο γιος του Ρόκι Ρέις αγωνιζόταν ως σέντερ-φορ, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση.... Συνολικά, ο Ρόι Ρέις έλαβε μέρος σε 501 επίσημους αγώνες πρωταθλήματος με τη Μέλτσεστερ, από το 1954 έως το 1993 και σημείωσε 436 τέρματα. Επίσης, έπαιξε σε 21 αγώνες με τα χρώματα της Walford Rovers (1983), σκοράροντας 45 φορές. Με την Εθνική Ομάδα της Αγγλίας αγωνίσθηκε 43 φορές κατά το διάστημα 1963–1987, σημειώνοντας 52 τέρματα... Και το σχετικό link...