Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ΗΛΙΑΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. “Ποια τέχνη δεν είναι παραμελημένη στην Ελλάδα; Δεν περιμένω τίποτα πια, έχω δεχτεί ότι ζω σε μια αντι-καλλιτεχνική κοινωνία.” Μιλήσαμε με τον Ηλία Κυριαζή, έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικ στην Ελλάδα, για το παρελθόν το παρόν και το μέλλον της παραμελημένης στη χώρα μας 9ης τέχνης, για τη Woke κουλτούρα και για το What We Wished For, το νέο του κόμικ που θα κυκλοφορήσει από τη θρυλική γαλλοαμερικάνικη εκδοτική εταιρία Humanoids. — Είσαι από τους σημαντικότερους δημιουργούς από τη μετα-βαβελ γενιά κόμιξ, αυτή που γεννήθηκε από το περιοδικό 9. Πες μας για τις αλλαγές θετικές ή αρνητικές (αν υπάρχουν) στην ελληνική σκηνή κόμιξ αυτά τα σχεδόν 25 χρόνια. Πρώτα από όλα ευχαριστώ πολύ! Τώρα για αυτά τα χρόνια… μιλάμε για όλη την ενήλικη ζωή μου! Χαίρομαι που τα ελληνικά κόμικς υπάρχουν ακόμα και ακμάζουν κιόλας γιατί δεν το είχαμε ποτέ δεδομένο αυτό. Μια με το που στο ξεκίνημα της καριέρας μου που ήμασταν 30 νοματαίοι σχεδόν, μια με την κρίση που σάρωσε τα πάντα… Δε θα μπορούσα να σου υποσχεθώ το 2000 των αριθμό των εκδόσεων, των διοργανώσεων, το υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο και τον αριθμό των επαγγελματιών δημιουργών κόμικς που βλέπουμε το 2024. Ελπίζουμε και σε καλύτερα όμως. — Πώς ήταν η μετάβαση σου από το “χεράτο” μελάνωμα και χρώμα στη μεγάλη βοήθεια της τεχνολογίας; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει υπάρξει κάποια μετάβαση. Σχεδιάζω ακόμα αποκλειστικά στο χέρι ενώ το χρώμα από την πρώτη στιγμή σχεδόν το κάνω σε υπολογιστή. Ο λόγος για το πρώτο είναι ότι παρόλο που βλέπω πολλά οφέλη στον ψηφιακό σχεδιασμό δεν αντισταθμίζουν την άνεση που έχω με το χέρι. Ο λόγος για το δεύτερο είναι ότι μου είναι αδιανόητο να χρωματίσω ολόκληρο κόμικ χωρίς πρόσβαση σε μια εντολή «undo» για να διορθώνω τα λάθη μου. — Το “Μανιφέστo”, το “βιωματικό” σου κόμικ, άγγιξε τους φανς των κόμικ της γενιάς μας και ακόμα και μικρότερες γενιές, έχεις σκεφτεί να επιστρέψεις σε αυτό και τι σε ώθησε να το αφήσεις για το sci-fi genre; Πολύ με συγκινεί που το «Manifesto» κατάφερε να αγγίξει το κοινό. Αυτό είναι το όλο ζητούμενο του να κάνεις τέχνη, σωστά; Τώρα επιστροφή στους ίδιους χαρακτήρες δε βρίσκω πολύ νόημα να υπάρξει τόσα χρόνια μετά. Επιστροφή σε αντίστοιχες θεματικές και ύφος όμως συμβαίνει στο νέο μου κόμικ, ονόματι What We Wished For που κυκλοφορεί (στα αγγλικά) τον Ιούλιο από τη Humanoids. — Μπορεί να ζήσει στην Ελλάδα εν έτη 2024 κάποιος, κάνοντας μόνο κόμικ και χωρίς να συνεργάζεται με κάποιους εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού; Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να ρωτήσεις μιας και συνεργάζομαι σχεδόν αποκλειστικά με ξένους εκδότες από το 2008 αλλά – χωρίς να ξέρω τα οικονομικά τους – βλέπω κόσμο που το κάνει. Φαντάζομαι μπορεί να συμπληρώνουν το εισόδημα και με δουλειές εικονογράφησης κάποιοι, αλλά δεν είναι κι ότι είμαστε ακόμα σε εποχές που σχεδίαζες για διαφημίσεις και έπεφτε χρήμα. Μην ξεχνάμε βέβαια κι ότι τα κόμικς είναι πολύ απαιτητική τέχνη. Όλες αυτές οι ελληνικές εκδόσεις που βλέπεις χρειάζονται πολύ χρόνο και αφοσίωση. Δύσκολα γίνονται σε σαββατοκύριακα. — Θεωρείς ότι η 9η τέχνη στην Ελλάδα είναι μακράν η πιο παραμελημένη από τους φορείς; Και αν θεωρείς ότι αυτό έχει να κάνει με το ότι θεωρούν ότι υπάρχει μικρό κοινό. Καλά, και ποια τέχνη δεν είναι παραμελημένη στην Ελλάδα; Δεν περιμένω τίποτα πια, έχω δεχτεί ότι ζω σε μια αντι-καλλιτεχνική κοινωνία. Για πολύ κόσμο το μόνο ζητούμενο είναι να έχουν «content» να καταναλώνουν. Μην αρχίσω για το ΑΙ… θα τη δεις τη φάση. Μια χαρά θα εξαλείψει το «πρόβλημα» του να χρειαζόμαστε καλλιτέχνες. Αλλά ναι… υπάρχει το γενικότερο θέμα, είναι και μικρό κομμάτι της πίτας τα κόμικς οπότε καταλαβαίνεις. Τουλάχιστον αδιαφορία από τους φορείς σημαίνει να μη μας ενοχλούν κιόλας. Κάτι είναι κι αυτό όσο συμβαίνει. — Πόσο ο “πόλεμος” woke – anti-woke ατζέντας έχει επηρεάσει την παγκόσμια αλλά και την ελληνική σκηνή των κόμιξ; Πρόκειται για ένα απόλυτα γελοίο φαινόμενο που βγάζει νόημα όμως, αφού ο κάθε λογής καιροσκόπος πήρε χαμπάρι ότι βγαίνουν λεφτά από την υπόθεση. Οπότε έχουμε τώρα εκμεταλλευτές να βαράνε τις καμπάνες «ΞΥΠΝΑΤΕ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΠΑΝΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ WOKE». Εκεί που κάποιος θα διάβαζε κάποτε ένα κόμικ και δε θα του άρεσε γιατί θα ήταν – ας πούμε – κακογραμμένο, τώρα το πρόβλημα είναι ότι έχει ξέρω ‘γω γυναίκα ηρωίδα και «αυτό είναι woke» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη στο μυαλό του). Και αυτούς που τον εκπαιδεύουν να σκέφτεται έτσι τους ανταμείβει με views, που πια σημαίνουν λεφτά. Ο ηθικός πανικός πουλάει. Στα ελληνικά κόμικς ευτυχώς τα πράγματα κρατάνε ακόμα καλά, δεν είναι παρά ελάχιστα τα παραδείγματα τέτοιων συμπεριφορών. Χαίρομαι πολύ να ανήκω σε ένα δεκτικό χώρο με ανοιχτά μυαλά, όπως κάθε καλλιτεχνικός χώρος οφείλει να είναι. — Μίλα μας για το νέο κόμικ σου, είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει, είναι πάλι μία sci-fi ιστορία; Το What We Wished For έχει να κάνει με μια παρέα παιδιών που ανακαλύπτουν «κάτι» σε μια σπηλιά που υπόσχεται να εκπληρώσει τις ευχές τους. Αλλά οι ευχές αυτές αρχίζουν να γίνονται πραγματικότητα σχεδόν σαράντα χρόνια μετά… και αυτό που ήθελες στα έξι σου διαφέρει πολύ από αυτό που χρειάζεσαι στα σαράντα έξι σου. Αντί για το sci-fi θα το τοποθετούσα σε αυτό που λέμε μαγικό ρεαλισμό. Είναι μια πολύ προσωπική ιστορία που πάλευα χρόνια να υλοποιήσω και συγχρόνως είναι και το πρώτο κόμικ εξ ολοκλήρου από μένα από την εποχή του Elysium Online, δέκα χρόνια πριν. — Απολαμβάνεις εξίσου να γράφεις το σενάριο και να ζωγραφίζεις το κόμικ; Όπως είχε πει η Ντόροθι Πάρκερ, έτσι κι εγώ απεχθάνομαι το γράψιμο αλλά μου αρέσει να έχω γράψει. Και θα προσθέσω ότι απολαμβάνω δέκα φορές περισσότερο το να σχεδιάζω κάτι που έχω γράψει ο ίδιος. Όταν είναι ένα άτομο πίσω και από το σενάριο και το σχέδιο, τα δύο μπλέκονται με ένα μοναδικό τρόπο. Είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις τέτοια σύμπνοια σε μια συνεργασία. Μου αρέσει βέβαια να κάνω συνεργασίες (και με σεναριογράφους και με σχεδιαστές) αλλά ξεκινάνε από την αρχή με άλλο σκεπτικό. Δεν είναι το αποκλειστικά δικό σου κόμικ και ο συνεργάτης δεν είναι εκεί για να εξυπηρετήσει το όραμα σου. Συνεργάζεστε για να δείτε τι θα συμβεί όταν ενώσετε τις δημιουργικότητες σας, όχι επειδή ο ένας δεν τα προλαβαίνει όλα μόνος του. — Τα κόμικ σου είναι κινηματογραφικά (αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα), ποιο θα πίστευες ότι θα ήταν το καταλληλότερο για να γίνει μία μεγάλου μήκους ταινία; Αν σκεφτείς πόσα λεφτά σημαίνει αυτό θα σου έλεγα ΟΛΑ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το What We Wished For προσφέρεται ιδιαίτερα. Δε θέλει ούτε καν πολλά CGI… ευκολάκι. — Πες μας κάποιους νέους Έλληνες καλλιτέχνες με τους οποίους θα έπρεπε να ψαχτούμε. Τώρα δεν ξέρω ποιοι πιάνονται για «νέοι καλλιτέχνες», το Μιχάλη Διαλυνά, τη DaNi, το Rubus τους ξέρετε… Τσεκάρετε λοιπόν και τα κόμιξ των @coddledtamago και @kin.me.ran, του @lengogart, της @Korinnamei ,του @digonis_dionysis, των @star.chaser.stella και @ tiganopsomo, της @diminikolaidi και της @vabiropula για αρχη. Και ναι τους αναφέρω με τα instagram ονόματα τους γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε τώρα, από ένα follow ξεκινάνε όλα. Και το σχετικό link...
  2. Από τα πρόσφατα γεγονότα που απασχόλησαν έντονα τον κόσμο των κόμικς σχετικά με δύο παρεξηγήσιμης θεματολογίας σκίτσα του Ηλία Κυριαζή, δημιουργημένα πριν από 19 χρόνια και δημοσιευμένα σε περιοδικό μικρού τιράζ, αξίζει να τονιστούν ορισμένα σημεία. Αυτονόητα που δυστυχώς αποσιωπήθηκαν ή σκεπάστηκαν από τις κραυγές και τον καλά ενορχηστρωμένο ηθικό πανικό. Κατ’ αρχάς, εδώ και αιώνες στον δυτικό τουλάχιστον πολιτισμό είναι ξεκάθαρο ότι ο καλλιτέχνης δεν ταυτίζεται με το έργο του. Το έργο δεν αποτελεί καθρέφτη του δημιουργού του. Όταν ο Γκόγια σχεδίαζε τις Συμφορές του Πολέμου με τα ακρωτηριασμένα σώματα, δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι τις νύχτες γυρνούσε και τεμάχιζε κορμιά. Όταν ο Ρούμπενς φιλοτεχνούσε τον Κρόνο να καταβροχθίζει τον γιο του, σίγουρα δεν προπαγάνδιζε τον κανιβαλισμό με ανήλικα θύματα. Όταν ο Παζολίνι σκηνοθετούσε το Σαλό, είναι βέβαιο πως ήθελε να καταγγείλει τη φασιστική βία και όχι να την αποθεώσει. Κι όταν ο Έμινεμ έσφαζε γυναίκες στους στίχους του, δεν τριγύριζε με μαχαίρια στους δρόμους σκορπώντας τον τρόμο. Ίσως να είναι υπερβολικές και άστοχες οι συγκρίσεις, αλλά όλα τα παραδείγματα αφορούν κάτι που είναι έξω από τη ζωή, που δεν είναι η πραγματική ζωή. Αυτό λέγεται τέχνη. Η τέχνη μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει, να ενοχλεί, να σοκάρει, να προσβάλλει, να προκαλεί αηδία, αναγούλα, στομαχόπονο και πονοκέφαλο. Αν ο Ρόμπερτ Κραμπ ή ο Ιβάν Μπρουνέτι ή ο Τζόνι Ράιαν έκαναν έστω και το ένα χιλιοστό από αυτά που δείχνουν στα κόμικς τους, θα βρίσκονταν στη φυλακή με οργισμένα πλήθη απ’ έξω να απειλούν να τους λιντσάρουν. Αλλά βρίσκονται ακόμα, ευτυχώς, ελεύθεροι και συνεχίζουν να κάνουν κόμικς για όποιους ενδιαφέρονται. Καθένας έχει το δικαίωμα να κρίνει το έργο, να το κατακρίνει, να το απορρίπτει, να το καταγγέλλει, να θέλει αυτός και οι οικείοι του να μην το βλέπουν, να το θεωρεί χυδαίο, κακόγουστο, σιχαμένο. Δεν έχει δικαίωμα ωστόσο να αποδίδει στον δημιουργό του έργου τις πράξεις που δείχνει το έργο. Μου είναι αδιάφορο αν ο Κυριαζής έχει αποκηρύξει τα δύο σκίτσα του ή αν είναι ένας εκ των κορυφαίων δημιουργών μας με σπουδαία διεθνή καριέρα – που όντως είναι. Θυμώνω όταν κατηγορούν τον Ηλία Κυριαζή για παιδοφιλία λόγω των σκίτσων του. Αν κάποιος έχει στοιχεία ας τα δώσει στον εισαγγελέα. Αν όχι, ας επιτεθεί όσο θέλει στα έργα. Όχι στον άνθρωπο πίσω από αυτά. ΥΓ.: Η στήλη σήμερα, για πρώτη φορά στα σχεδόν 10 χρόνια της ύπαρξής της, δεν συνοδεύεται από εικόνα. Κάποιες φορές αρκούν μόνο λέξεις. Και το σχετικό link...
  3. Ο σκιτσογράφος Ηλίας Κυριαζής βρέθηκε πρόσφατα στο στόχαστρο μιας συντονισμένης, μαζικής επίθεσης δυσφήμησης, δολοφονίας χαρακτήρα και απειλών, με αφορμή ένα παλιό άστοχο σκίτσο του. Τις προηγούμενες ημέρες, για άλλη μια φορά κατά τους τελευταίους μήνες, η σκηνή των ελληνικών κόμικς βρέθηκε στο επίκεντρο ενός ανορθόδοξου αλλά καλά σχεδιασμένου «πολέμου» που διεξάγεται εδώ και καιρό κυρίως στα social media και στα πληκτρολόγια, αλλά σταδιακά φαίνεται πως μεταφέρεται και στην πραγματική ζωή. Πιο συγκεκριμένα, ένας από τους κατά τεκμήριο πιο επιτυχημένους διεθνούς φήμης Έλληνες δημιουργούς, ο Ηλίας Κυριαζής, μπήκε στο στόχαστρο ακροδεξιών κύκλων, οι οποίοι οργάνωσαν εκστρατεία δυσφήμησης εξαπολύοντας εναντίον του ακραίες κατηγορίες περί «παιδοφιλίας» και «αιμομιξίας». Η αφορμή ήταν δύο σκίτσα του που είχαν δημοσιευτεί προ δεκαεννέα ετών σε μικρού τιράζ έντυπο τα οποία, εξαιτίας τού ομολογουμένως κάκιστου και χυδαίου χιούμορ τους, ανασύρθηκαν και αναπαράχθηκαν προκειμένου να πλήξουν τον δημιουργό. Όπως ο ίδιος ο Ηλίας Κυριαζής δήλωσε (στο News 24/7): «Ήταν μια ανεπιτυχής προσπάθεια μίμησης του “σοκαριστικού/ακραίου” χιούμορ της εποχής των late 90s/early 00s» (σκέψου South Park π.χ.). Δεν είχα τις ικανότητες όμως και το σκίτσο είναι κακό, χαζό, φτηνό και μια edgelord [σ.σ. προκλητική] ανωριμότητα δίχως καλλιτεχνική αξία. Οπότε ποτέ δεν πόσταρα πουθενά ή επανακυκλοφόρησα το σκίτσο και όταν ανασύρθηκε αργότερα το αποκήρυξα απερίφραστα και επανειλημμένα». Mια συζήτηση που άνοιξε στο διαδίκτυο είναι κατά πόσο δικαιούμαστε να ταυτίζουμε έναν καλλιτέχνη με ένα-δυο από τα χιλιάδες έργα του, όταν μάλιστα αυτά έχουν δημιουργηθεί σε μια πιο νεανική φάση της ζωής του. Σύμφωνα με τη συζήτηση αυτή, αν εξήγαμε συμπεράσματα για σπουδαίους ζωγράφους, συγγραφείς, σκηνοθέτες κ.ο.κ. του παρελθόντος μέσα από μια ηθικιστική ερμηνεία των έργων τους, η λίστα με τα «αμαρτήματα» τα οποία θα τους προσάπταμε θα ήταν ατελείωτη. Πέρα από αυτό όμως, έχει ιδιαίτερη αξία να επισημανθεί και να τονιστεί η αφορμή για την προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα που επιχειρήθηκε κατά του Ηλία Κυριαζή. Γιατί πίσω από τον ηθικό πανικό που δημιούργησαν ακροδεξιά και alt-right κανάλια για δύο παλιά σκίτσα για τα οποία ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει ρητά μετανιώσει, κρύβεται η πραγματική είδηση. Και αυτή δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι ο Κυριαζής, λίγες μέρες νωρίτερα, είχε αναδείξει με ανάρτησή του στο facebook την προβληματική συμμετοχή στο κυπριακό φεστιβάλ κόμικς Comic Con ενός youtuber ο οποίος συχνά ανεβάζει βίντεο με μισαλλόδοξο και ομοφοβικό περιεχόμενο κατά της LGBTQ+ κοινότητας. Ζητούσε τότε ο Κυριαζής από τους διοργανωτές να αποκλείσουν τον youtuber από τη διοργάνωση λόγω του περιεχομένου των εκπομπών και των αναρτήσεών του. Για αντίποινα, ο εν λόγω youtuber ανέσυρε τα παλιά επίμαχα σκίτσα του Κυριαζή και μέσα από το κανάλι που διαχειρίζεται, αλλά και με τη βοήθεια εκπομπών και εφημερίδων που πρόσκεινται στην ευρύτερη Ακροδεξιά, εξαπέλυσε μια πολυήμερη, εμμονική προς το πρόσωπο του καλλιτέχνη επίθεση λάσπης. Η επίθεση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να μετατοπιστεί η συζήτηση προς την αυτοαποκαλούμενη «anti-woke» ατζέντα και να συσκοτιστεί η ουσία των γεγονότων. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι ακροδεξιοί σπέρνουν ηθικό πανικό για να σπιλώσουν άτομα που αντιτίθενται στις πρακτικές τους. Η επίθεση στον Ηλία Κυριαζή (με διατύπωση μέχρι και απειλών κατά της ζωής του) αποτελεί κλιμάκωση της αντίδρασης που προέκυψε από τον αποκλεισμό του δημιουργού Κωνσταντίνου Παππά από το Φεστιβάλ Comicdom Con Athens τον περασμένο Μάιο λόγω του εθνικιστικού περιεχομένου ορισμένων κόμικς και εικονογραφήσεών του. Στο στόχαστρο είχε μπει ο δημιουργός κόμικς Τάσος Μαραγκός (Tasmar) γιατί είχε πάρει θέση γι’ αυτό το θέμα με σχετικό σκίτσο του. Και τότε οι κατηγορίες που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να προσάψουν στον καλλιτέχνη ήταν παρόμοιου ύφους με αυτές που εξαπέλυσαν κατά του Κυριαζή. Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι καινοφανές. Διαχρονικά, η πρόκληση ηθικού πανικού αποτελεί το εργαλείο με το οποίο οι ακροδεξιοί επιχειρούν να αμαυρώσουν ηθικά το εκάστοτε θύμα της επίθεσής τους και να εξυπηρετήσουν την ατζέντα τους μέσω της λασπολογίας, των ψεμάτων και της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Και το σχετικό link...
  4. Παρέμβαση εισαγγελέα – Τι υποστηρίζει ο σκιτσογράφος και η διαμάχη του με χορηγό τού Cyprus Comic Con. Ότι «η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος» δείχνει να επιβεβαιώνεται στην περίπτωση της σφοδρής διαμάχης που έχει ξεσπάσει στο διαδίκτυο, με πρωταγωνιστή γνωστό σκιτσογράφο για δύο σκίτσα που είχε δημιουργήσει στο ξεκίνημα της καριέρας του και σήμερα τον «καταδιώκουν». Στο επίκεντρο της προσοχής στα social media έχει βρεθεί τα τελευταία 24ωρα ο γνωστός σκιτσογράφος Ηλίας Κυριαζής, με αφορμή παλαιότερα σκίτσα του που διακινούνται κατά κόρον τις τελευταίες ώρες σε twitter και TikTok και απεικονίζουν σκηνές οι οποίες παραπέμπουν ή προβάλλουν μ’ έναν τρόπο την παιδοφιλία και την αιμομιξία. Ο Ηλίας Κυριαζής έχει τοποθετηθεί με συνέντευξή του στο news247.gr, λέγοντας πως τα εν λόγω σκίτσα που έχουν δημιουργηθεί πριν από 19 χρόνια είναι αποκηρυγμένα από τον ίδιο. Μάλιστα για την υπόθεση ο αρμόδιος εισαγγελέας, ύστερα από προανακριτικό έλεγχο της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, διέταξε περαιτέρω έρευνα προκειμένου να διαπιστωθούν ποινικές ευθύνες των εμπλεκομένων, σε περίπτωση που προκύπτει το αδίκημα της διακίνησης πορνογραφικού υλικού καθώς και το ενδεχόμενο αποκόμισης κέρδους από αυτή. Οι αντιδράσεις Σύμφωνα με την Espresso, όλα άρχισαν στις αρχές του Ιουλίου όταν οι διαδικασίες προετοιμασίας για το Cyprus Comic Con που θα πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο «έτρεχαν» πυρετωδώς. Το συγκεκριμένο φεστιβάλ αφορά τον κόσμο των comics, λαμβάνει χώρα στην Κύπρο, ενώ επειδή δεν είχε διοργανωθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια προετοιμαζόταν η μεγάλη επιστροφή του. Ανάμεσα στους δημιουργούς που θα συμμετείχαν ήταν και ο Ηλίας Κυριαζής, ο οποίος είναι γνωστός και βραβευμένος σκιτσογράφος – κομίστας με διεθνή καριέρα και παρελθόν από το περιοδικό «9» της «Ελευθεροτυπίας». Χορηγός επικοινωνίας του Comic Con ήταν και το gameworld.gr, μια ιστοσελίδα με έδρα σε Αθήνα και Κύπρο που ειδικεύεται στη βιομηχανία του gaming. Ο Ηλίας Κυριαζής βλέποντας την εμπλοκή του gameworld.gr αντέδρασε λόγω των ιδεολογικών τοποθετήσεων του ιδρυτή τής εν λόγω ιστοσελίδας, οι οποίες κατά τον ίδιο προωθούν τον ρατσισμό και την ομοφοβία. Πρόκειται για τον ιδιοκτήτη του gameworld.gr, Μάνο Γρυπάρη. Γι’ αυτό τον λόγο δημοσίευσε ανάρτηση στα social media για να εκφράσει τη «μεγάλη θλίψη και απογοήτευση […] Μια διοργάνωση όπου έχω περάσει πολύ καλά στο παρελθόν δεν δείχνει να έχει πρόβλημα να δεχτεί ως χορηγό επικοινωνίας alt-right τύπο που βγάζει το ψωμί του πουλώντας ρατσισμό και ομοφοβία». Μάλιστα επισύναψε κι ένα δείγμα από τη ρητορική στην οποία έχει προβεί κατά καιρούς από το βήμα του YouTube και των social media. Με τα social media του να έχουν δεχτεί αναφορά και να μην είναι εν λειτουργία, ο Μάνος Γρυπάρης εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση στον Ηλία Κυριαζή κατηγορώντας τον για προώθηση της παιδοφιλίας και της αιμομιξίας, αρχίζοντας ένα μεγάλο trend στα social media όπου ανακινούνται αδιαλείπτως τα επίμαχα σκίτσα για τα οποία στοχοποιείται ο Ηλίας Κυριαζής. Αυτά τα σκίτσα αποτελούν τροφή για εκατοντάδες επιθέσεις τόσο στον Κυριαζή όσο και στο Comic Con. Στο twitter μάλιστα, για πάνω από 24 ώρες πρώτη τάση ήταν το «#Εμετός», που αναφερόταν στην υπόθεση. Παρόλο που οι διοργανωτές ως άλλος «Πόντιος Πιλάτος» αποφασίζουν να παρακάμψουν τον σκόπελο που δημιουργήθηκε, αποβάλλοντας και τα δύο μέρη από την επερχόμενη έκθεση – τον Ηλία Κυριαζή ως συμμετέχοντα και το gameworld.gr ως χορηγό επικοινωνίας –, ο πόλεμος ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα που έχουν σχηματιστεί δεν λέει να κοπάσει. «Πήραμε την απόφαση αυτή λαμβάνοντας υπόψη την ανεύθυνη συμπεριφορά τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που οδήγησε σε παρενόχληση και διαδικτυακές επιθέσεις», ανέφερε η σχετική ανακοίνωση. Και το σχετικό link...
  5. H ακροδεξιά "στοχοποίησε" τον Ηλία Κυριαζή. Οι πραγματικοί λόγοι της διαπόμπευσης και η alt-right ατζέντα που γιγαντώνεται. Τι λέει ο καλλιτέχνης στο The Magazine του NEWS 24/7. Ένα σκίτσο από την αρχή της καριέρας του κομίστα Ηλία Κυριαζή ήρθε στην "επιφάνεια" στην αποκορύφωση της επίθεσης που δέχεται τις τελευταίες ημέρες από ακροδεξιούς κύκλους. Ο Κυριαζής πρωτοστάτησε στο να αποβληθεί το site Gameworld από τη διοργάνωση του Cyprus Comic Con, λόγω των θέσεων που έχει εκφράσει δημοσίως ο διαχειριστής του, ενώ εν συνεχεία αποβλήθηκε και αυτός... Συγκεκριμένα, το Cyprus Comic Con με δημοσίευση στα social media ανακοίνωσε την απομάκρυνση του GameWorld.gr από το φετινό event. Το εν λόγω μέσο ήταν αρχικά χορηγός επικοινωνίας και θα συμμετείχε με δικό του περίπτερο. Οι λόγοι για την απομάκρυνση έχουν να κάνουν με σειρά δημοσιεύσεων του διαχειριστή του στα social media τα οποία προκάλεσαν το τελευταίο διάστημα πολλές αντιδράσεις, με μεγάλο μέρος του κόσμου να ζητάει την ακύρωση της συμμετοχής, όπως και τελικά έγινε. Αξίζει να σημειωθεί πως το twitter account του εν λόγω δημοσιογράφου έχει τεθεί σε αναστολή λόγω των αναρτήσεών του, ως υποκίνηση μίσους. Αναλυτικά η ανακοίνωση του Cyprus Comic Con: Σε δεύτερο χρόνο αποφασίστηκε και η αποπομπή του Κυριαζή. Ως "αντίποινα" στον αρχικό αποκλεισμό, κυκλοφόρησαν από ακροδεξιούς κύκλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παραποιημένες φωτογραφίες του Η. Κυριαζή, αλλά και το σκίτσο του που χαρακτηρίστηκε ως "παιδοφιλικό" και κάποτε είχε δημοσιευθεί σε ερασιτεχνικό περιοδικό μικρής κυκλοφορίας. Όπως λέει ο Ηλίας Κυριαζής στο Magazine σε σχέση με το παλιό του, επίμαχο σκίτσο που ξαφνικά αναδύθηκε στα social media και εργαλειοποιήθηκε εναντίον του για λόγους πολιτικούς: "Πρόκειται για σκίτσο που έγινε 25 περίπου χρόνια πριν, για underground φανζίν με τιράζ κάτι κατοστάδων. Ήταν μια ανεπιτυχής προσπάθεια μίμησης του "σοκαριστικού / ακραίου" χιούμορ της εποχής των late 90s/early 00s (σκέψου South Park π.χ.). Δεν είχα τις ικανότητες όμως και το σκίτσο είναι κακό, χαζό, φτηνό και μια edgelord ανωριμότητα δίχως καλλιτεχνική αξία. Όποτε ποτέ δεν πόσταρα πουθενά ή επανακυκλοφόρησα το σκίτσο και όταν ανασύρθηκε αργότερα το αποκήρυξα απερίφραστα και επανειλημμένα. Κάθε φορά που βλέπετε το σκίτσο οπουδήποτε, αυτό συμβαίνει ενάντια στις επιθυμίες μου. Το αποτελέσματα είναι, κάτι που βρισκόταν ουσιαστικά στον κάδο των αχρήστων μου, να το ποστάρουν Ακροδεξιά στοιχεία σε όλο το Ίντερνετ εκθέτοντας εκατονταπλάσια άτομα σε αυτό σε σχέση με τη μια χούφτα που το είχαν δει όταν το σχεδίασα". Σχετικά με την αποπομπή του gameworld από το Cyprus Comic Con, ο σκιτσογράφος μας σχολιάζει: "Το gameworld ορθώς κόπηκε από το CCC. Εκφράζει ακραία ομοφοβικό, ρατσιστικό και τρανσφοβικο λόγο (αν δε σας πείσουν για αυτό πέντε λεπτά στο youtube του ιδρυτή του δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω) και δεν θεωρώ ότι υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο σε μια σύγχρονη διοργάνωση. Αφού λοιπόν επικοινώνησα κι εγώ και άλλοι απευθείας με το con κι αφού η απάντηση που δόθηκε ήταν "βρείτε τα μεταξύ σας", έκανα ένα δημόσιο ποστ που αναφερόμουν στο τι πρεσβεύει το gameworld, ταγκάροντας το CCC. Δεν κρύβω ότι είμαι πολύ απογοητευμένος από το γενικότερο χειρισμό της κατάστασης από τη διοργάνωση, αλλά έστω πιέστηκαν να κάνουν εν τέλει το σωστό". Ο ίδιος σχολιάζει ακόμη στο Magazine πως αισθάνεται ιδιαίτερα απογοητευμένος από όσα έγιναν γιατί όπως μας λέει "ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τι έγινε και πώς. Πολλοί έδειχναν απόλυτα ικανοποιημένοι να αναπαράγουν άκριτα των οχετό της alt right. "Είδα να λένε ότι ο τάδε είναι παιδεραστής παιδόφιλος! Έτσι θα είναι!". Οπότε, ενώ η κουβέντα θα έπρεπε να είναι σχετικά με τη μη ανοχή της Ακροδεξιάς στους καλλιτεχνικούς χώρους (ή οπουδήποτε), αναλωνόμαστε σε κριτική μιας μαλακίας σκίτσου από 25 χρόνια πριν, που οι ίδιοι ανέσυραν γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο". Αξίζει να σημειωθεί πως κάποιοι έφτασαν στο σημείο να "φωτοσοπάρουν" το πρόσωπο του Κυριαζή μαζί με τον παιδοβιαστή από τον Κολωνό, ενώ το παραποιημένο καρέ συνεχίζει να αναπαράγεται ως αληθινό, συνοδευόμενο από απειλές κατά της ζωής του δημιουργού. Κάποιες εξ αυτών τις κυκλοφόρησε και ο ίδιος μέσα από το προφίλ του στο Facebook, όπου βρήκε μεγάλη υποστήριξη από χρήστες του Μέσου. Αυτό που εμείς έχουμε να σχολιάσουμε για τα παραπάνω είναι πως όσο άστοχο και αν ήταν το σκίτσο του καλλιτέχνη, όσο κακό και ανόητο, που ήταν, κάπου πρέπει να διαχωρίσουμε το σφάλμα από τη φασιστική σαπίλα. Το πρώτο διορθώνεται και η διόρθωσή του αποδεικνύεται από τη μετέπειτα στάση ζωής κάποιου. Το δεύτερο είναι καρκίνωμα, ζει μες τη χολή και τρέφεται από αυτή, βρίσκοντας όλο και περισσότερο χώρο εντός μιας δήθεν, προβληματισμένης κοινωνίας. Είναι επίσης τρομακτικό το πώς απομονώνεται ένα έργο στη ψηφιακή πραγματικότητα και καταλήγει να γίνει αφορμή στοχοποίησης και διαπόμπευσης. Ο καθένας έχει την άποψή του, δεκτό, αλλά τουλάχιστον πριν τη διατυπώσει καλό θα ήταν να ψάξει να μάθει περισσότερα για αυτόν που διαπομπεύει και για την εξέλιξή του. Προσοχή. Είναι άλλο η δίκαιη κριτική και άλλο πράγμα το κυνήγι μαγισσών. Οι Έλληνες Τραμπιστές που μετουσιώνονται όλο και περισσότερο στην ελληνική alt-right ακροδεξιά, συσπειρώνονται και ανεβαίνουν εντός και εκτός Βουλής. Αν κάνει κανείς πως δεν το βλέπει αυτό, απλά εθελοτυφλεί. Αν δεν σταθούμε τώρα στο πλευρό όσων απειλούνται από τα φασιστοειδή, θα δούμε πολύ χειρότερα να έρχονται μπροστά μας και με συστημική-θεσμική κάλυψη. ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΖΗ Με ανακοίνωσή τους τα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς πήραν θέση για όσα έγιναν. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά: "Με θυμό διαπιστώσαμε ότι το τελευταίο εικοσιτετράωρο το μέλος της Ακαδημίας μας και διακεκριμένος σε Ελλάδα και εξωτερικό δημιουργός κόμικς, Ηλίας Κυριαζής (Ilias Kyriazis ), δέχεται μια αήθη και κακόβουλη επίθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από άτομα και λογαριασμούς, που εμφανώς πρόσκεινται στη λεγόμενη alt right ή και την ακροδεξιά. Τους τελευταίους μήνες, η τέχνη που αγαπάμε έχει δεχθεί ξανά την επίθεση από αντίστοιχα άτομα, αλλά η απάντηση του κόσμου της ελληνικής κοινότητας των κόμικς είναι σαφής και αταλάντευτη. Στεκόμαστε στο πλευρό του Ηλία Κυριαζή και της τέχνης του, που ορισμένοι προσπαθούν να παραποιήσουν προς δημιουργία εντυπώσεων". Θέση υπέρ του κομίστα πήρε και ο Φοίβος Δεληβοριάς. Όπως έγραψε: "Για όσους γνωρίζουν την μετά Crumb εποχή των κόμικς, το Charlie Hebdo, την «Βαβέλ», το «Παραπέντε», τον Κέβιν Σμιθ και τη Fantagraphics, αλλά και μιαν ολόκληρη κινηματογραφική εποχή (Γουότερς, Μακαβέγιεφ, Γιοντορόφσκι κ.λ.π.) το σκίτσο δεν επιδέχεται καμίας παρεξήγησης όσον αφορά τη ζωή του δημιουργού, μόνον αισθητικής έγκρισης ή απόρριψης. Ο Κυριαζής το αποκήρυξε πολλάκις δημόσια, έχοντας εμβαθύνει – όπως και όλη η κοινωνία – τη σκέψη του, πάνω στο τερατώδες του ζητήματος. Επίσης προχώρησε και από νεαρός με αναφομοίωτες επιρροές έγινε εξαιρετικά πετυχημένος διεθνώς δημιουργός με δικό του σύμπαν. Με αφορμή την καθαρά πολιτική (με την έννοια του ενεργού πολίτη) αντιπαράθεσή του με alt-right κυκλώματα της εγχώριας κόμικς σκηνής, ξεθάφτηκε το παλιό του σκίτσο, επικηρύχτηκε ως παιδόφιλος στο twitter, κυκλοφορούν κακά φωτοσόπ του πλάι στον Μίχο και ζητείται κανονικότατα το λιντσάρισμά του. Τα έβλεπα χτες και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Χιλιάδες άνθρωποι με αφορμή ένα κακό φώτοσοπ θέλουν να τον σκοτώσουν. Νεοαυριανικές επιθέσεις έχουμε δεχτεί πολλοί. Είναι μια βορβορώδης καθημερινή συνήθεια που έχουμε κουραστεί και να της δίνουμε σημασία. Εδώ όμως δεν είναι το ίδιο: κινδυνεύει η ζωή ενός ανθρώπου, από ψευδή στοιχεία. Δεν ξέρω τους ανθρώπους που συντόνισαν μια τέτοια επίθεση, ξέρω όμως πως εν προκειμένω ούτε εμείς πρέπει να κάτσουμε σιωπηλοί και μελαγχολικοί, ούτε τα Μέσα, ο νόμος και οι αρχές να το αφήσουν έτσι. Αλλιώς, αρχίζει κάτι πρωτόγνωρο. Και καλό είναι να μην αρχίσει". Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Σπύρος Δερβενιώτης. Σε ανάρτησή του αναφέρει: Όπως ξέρει όποιος είναι ελάχιστα εξοικειωμένος με το gamergate, o χώρος της pop κουλτούρας, τα τελευταία πολλά χρόνια, έχει γίνει πεδίο πολιτισμικής μάχης. H προσπάθεια να αποξηρανθεί έστω και λίγο ο βάλτος μιας σεξιστικής, αγοροκεντρικής, ρατσιστικής, alt-right «περιρέουσας» συναντά σθεναρά αναχώματα και συσπείρωση του χώρου αυτού, ο οποίος μεταξύ άλλων είναι υπεύθυνος για το 98% της ανώνυμης τοξικότητας σε όποιο κοινωνικό δίκτυο τους αφήνει χώρο. Εν Ελλάδι έχουμε μια ενθαρρυντική, δυναμική τάση περιορισμού του φαινομένου, και ήδη έχουν καταγραφεί κάποιες πρώτες νίκες, με τους φορείς αυτών των ιδεών να αποβάλλονται από διοργανώσεις κατόπιν πίεσης «από τα κάτω». ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι αμέσως μαζεύονται κατά δεκάδες και σκληρίζουν «ΦΑΣΙΣΜΟΣ». Αλλά θέλει ο incel να κρυφτεί κι η χαρά εν τον αφήνει: το επισυναπτόμενο screenshot είναι ένα τυπικό «δείγμα γραφής» (με το οποίο δυστυχώς πολλές ευάλωτες ομάδες έχουν μια πνιγηρή εξοικείωση). Αποδέκτης του (αυτή τη φορά) ο Ηλίας Κυριαζής, o οποίος ανέδειξε πρόσφατα μια τέτοια περίπτωση, συγκεντρώνοντας και τα ανάλογα (και αναμενόμενα) πυρά. Είμαστε μαζί του. Αντίστοιχες θέσεις διατύπωσαν και άλλοι εκπρόσωποι της pop κουλτούρας, βάζοντας "πλάτη" κατά του νέου σκοταδισμού. Μερικές, τις παραθέτουμε παρακάτω. Pan Pan: Έχει δυο μέρες που ο φίλος και συνάδελφος στον χώρο των κόμικς Ηλίας Κυριαζής υφίσταται δολοφονία χαρακτήρα. Είναι τρομακτικό το γιατί και το πόσο εύκολα έγινε: σχολίασε δημόσια για το αν το Cyprus Comic Con θεωρεί εντάξει να έχει χορηγό ένα site με alt right ρητορική. Η αντεπίθεση της ιστοσελίδας ήταν να ξεθάψει ένα σκίτσο του φτιαγμένο πριν 20 χρόνια, εκτός context και να το διασπείρει παντού χαρακτηρίζοντας τον παιδεραστή. Δυο μέρες τώρα έχει διασυρθεί, έχει δεχθεί απειλές για σωματική βλάβη και θάνατο και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Με πιο απλά λόγια: στάθηκε απέναντι σε ένα κομμάτι του alt right μηχανισμού και ένιωσε στο πετσί του το τι μπορεί να κάνει αυτός ο μηχανισμός. Το σκίτσο δεν έχει καμιά σημασία: αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν κάτι άλλο. Είναι το μόνο εύκολο να βρεις μια κακή στιγμή κάποιου, ίντερνετ έχουμε (για να ψάξεις) και με πατριαρχία μεγαλώσαμε (για να βρεις κάτι μεμπτό από το παρελθόν). Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω ως επιχείρημα την ποιότητα του Ηλία ως ανθρώπου ή καλλιτέχνη, γιατί ξαναλέω δεν έχει καν σημασία το τι χρησιμοποιούν για να τον χτυπήσουν. Δεν θέλω να μιλήσω για το σκίτσο, το έχει κάνει ο ίδιος πολλές φορές στα χρόνια κάθε φορά που ξεθάφτηκε, αποκηρύσσοντας το, αναλύοντας από την τωρινή του θέση τους λόγους που είναι λάθος. Εξάλλου, το να είσαι ally, σημαίνει πως θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις και να ξαναεξετάσεις τις μαλακίες του παρελθόντος σου, εξηγώντας στους επόμενους γιατί ήταν λάθος αυτό που έκανες και ελπίζοντας να τους γλιτώσεις χρόνο και πόνο προς άλλους και προς τους εαυτούς τους (εδώ μιλάω και για εμένα). Μη μου κουβαλήσετε το σκίτσο στα comments = μην παίξετε το παιχνίδι των φασιστών. Το ζήτημα δεν είναι το σκίτσο – όπως κατάφερε να πείσει την κοινή γνώμη ο alt right μηχανισμός – το ζήτημα είναι πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς να κινδυνεύεις από έναν οργισμένο όχλο για κάτι που δεν έκανες. Απλά και μόνο γιατί τα έβαλες με τον μηχανισμό. Στηρίζω τον Ηλία και όποιον άνθρωπο πέφτει θύμα φασιστικής προπαγάνδας. Smassing Culture: Ψύχραιμες αντιδράσεις ακροδεξιών όταν τρώνε πόρτα από παντού (και ξεκινούν τις αγαπημένες τους τακτικές δολοφονίας χαρακτήρα, απειλές θανάτου και εμετό μίσους). Σόρι παιδιά, για σας οι πόρτες θα είναι πάντα κλειστές, είστε ανεπιθύμητοι! Dimi Adam: Στηρίζουμε τον Ilias Kyriazis. Αγωνιζόμαστε για ελευθερία, ισότητα και συμπερίληψη και αφήνουμε έξω τις ακροδεξιές απόψεις, τα κανάλια τους, τα κόμικς τους και τη φάση τους γενικότερα. Και το σχετικό link...
  6. ramirez

    MANIFESTO

    Κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Anubis η επανέκδοση του Manifesto, με μαλακό εξώφυλλο αυτή τη φορά. Απ' ότι καταλαβαίνω πέρα απ' αυτό δεν υπάρχει άλλη διαφορά με την εξαντλημένη σκληρόδετη έκδοση που είχε βγάλει ο ίδιος ο Κυριαζής προ τριετίας μέσω crowdfunding. Ή μάλλον λάθος, υπάρχει και μια (μεγάλη) διαφορά στην τιμολόγηση αφού το συγκεκριμένο βιβλίο έχει λιανική τιμή 16,50 €, ενώ μπορεί να βρεθεί στην Πρωτοπορία με 40% έκπτωση στα 9,90 €. Αναλυτικό αφιέρωμα στον συγγραφέα και τη δουλειά του μπορείτε να διαβάσετε εδώ...
  7. germanicus

    COLLAPSER

    Σειρά επιστημονικής φαντασίας από την DC με τον Ηλία Κυριαζή στο σχέδιο O Liam είναι ένας ερασιτέχνης DJ ο οποιος δουλεύει νοσηλευτής σε ένα γηροκομείο. Όχι κι ότι πιο διασκεδαστικό για την ψυχολογία του. Και μετά κονομάει μια μαύρη τρύπα. Και όλα μπερδεύονται Πιο επεξηγηματικός δεν μπορώ να γίνω, αφού είμαστε ακόμα στα 2 πρώτα τεύχη. To Young Animal είναι ένα imprint της DC που στόχο έχει να δώσει λίγο πιο ενήλικα υπερηρωικά κόμικ. Στο τιμόνι του imprint είναι ο Gerard Way. Τραγουδιστής των My Chemical Romance, αλλά και συγγραφέας του The Umbrella Academy. Στο σενάριο του κόμικ έχουμε τον Mikey Way, μπασσίστας των MCR και αδερφός του Gerard καθώς και τον Shaun Simon που και αυτός είναι μουσικός σε ένα σχήμα που συνδέεται κάπως με τους MCR αλλά έχει γράψει κόμικ για την Dark Horse (το ένα σε συνεργασία με τον Mikey Way). Όσον αφορά την πλοκή, it's all over the place Ακόμα δεν ξέρω που θα το πάει. Μπορεί να είναι κοσμικό υπερηρωικό, μπορεί να είναι και μια σπουδή πάνω στα ψυχολογικά προβλήματα. Μπορεί να είναι χιουμοριστικό, μπορεί να είναι και τρόμου. Θα δείξει Έχει στοιχεία απ'ολα μέσα Όσον αφορά το σχέδιο, νομίζω πως είναι από τις πιο ώριμες δουλειές του Κυριαζή. Ένα τσικ πιο μανγκοειδές, δυό τσικ πιο βρώμικο, με τρια τσικ περισσότερες λεπτομέρειες στο φόντο. Δεν ξέρω άμα είναι mini series. Μάλλον όχι. review #1 @cbr review #1 @ adventuresinpoortaste Συνέντευξη των Way+Shaun από τον Απρίλη (3 μήνες πριν βγει) που λένε για το τι ΘΑ είναι το κόμικ Συνέντευξη των σεναριογράφων μια μέρα πριν βγει comixology dc comics comicbookdb
  8. Βασιλεύς των κόμικς

    ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ: ΠΑΙΧΤΕ ΠΑΝΚ

    Για μία άλλη μια χρονιά ο Αντώνης Βαβαγιάννης έχει σκοπό να μας δώσει μια γερή δόση χιούμορ ετοιμάζοντας ένα ακόμη άλμπουμ από τα ΚΟΥΕ ΛΡ... από τα ΚΟΘΟΥΛ... από ΤΑ ΚΑΡΕΛΟΥΘ.... από αυτά που αναγράφει ο τίτλος επάνω. Πανκιές, Βουγιούκλακη, Ναπολέων, Θείος Αιμίλιος και ότι δεν μπορείς να φανταστείς μπορείς να το βρεις εδώ. Τα μονοσέλιδα κομιξάκια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο socomic. Σε πέντε σελίδες σχεδιάζει ο Ηλίας Κυριαζής. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ & ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
  9. germanicus

    Collapser (DC/Young Animal) - Ηλίας Κυριαζής.

    17/7 κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του 6τευχου mini-series Collapser σε σενάριο Mikey Way και Shaun Simon. Σχέδιο Ηλίας Κυριαζής https://www.dccomics.com/comics/collapser-2019/collapser-2019-1 "There’s a voice in the head of Liam James questioning everything he does—from his job at the nursing home to keeping his relationship with his girlfriend afloat. Liam suffers from anxiety, and the only thing that quiets it is music, which makes a weekly DJ gig his one saving grace. But Liam’s life changes forever when he receives a black hole in the mail (yes, you read that right), one that takes up residence in his chest, grants him insane superpowers, turns him into a celebrity and draws him into a cosmic conflict beyond his wildest imagination. Where did this black hole come from? Why Liam? Is power the cure? Or will superstardom turn Liam into a black hole himself? Find out in COLLAPSER, a superhero story that could only come from DC’s Young Animal!" O Κυριαζής θα είναι τουλάχιστον μέχρι το 3ο Έτσι έστω λένε τα solicitations για τον Σεπτέμβρη
  10. Kabuki

    DIRK GENTLY: ΟΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ

    ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΛΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ Αφού έγραψε το θρυλικό Hitchhiker's Guide to the Galaxy, ο αγαπημένος συγγραφέας Douglas Adams δημιούργησε τον Ντερκ Τζέντλυ: έναν ντετέκτιβ που πιστεύει στη θεμελιώδη διασυνδεσιμότητα των πάντων και έχει μια μοναδική σχέση με τους νόμους των πιθανοτήτων και της φυσικής. Επίσης, αγαπάει τις γάτες και την πίτσα. Ο Μεγάλος Ολιστικός τόμος περιέχει τις ιστορίες "Ένα κουτάλι πολύ κοντό" και "Η διασυνδεσιμότητα των Βασιλέων". Στο "Ένα κουτάλι πολύ κοντό" ο Ντέρκ ερευνά μια παράξενη υπόθεση λαθροθηρίας, μερικούς άφωνους τουρίστες και το εσωτερικό της μύτης ενός ρινόκερου. Στο " Η διασυνδεσιμότητα των βασιλέων" ο Ντερκ βρίσκεται στην υπερβολικά ηλιόλουστη, υπερβολικά χαρούμενη και γενικά υπερβολικά παράξενη - ακόμη και για τον Ντερκ - πόλη του Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια, με μια υπόθεση στην οποία εμπλέκονται μετενσαρκωμένοι Αιγύπτιοι, χρυσά κινητά τηλέφωνα και κατά συρροή δολοφόνοι. Και οι δυο ιστορίες ακολουθούν τα γεγονότα των μυθιστορημάτων Dirk Gently's Holistic Detective Agency και The Long Dark Tea-Time of the Soul. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Μέχρι το προηγούμενο AthensCon δεν γνώριζα τίποτα για τον Dirk Gently. Είχα δει ότι είχε βγει η σειρά του BBC America σε συνεργασία με το Netflix με καλές κριτικές, ότι αυτός ο τύπος ήταν δημιούργημα του Douglas Adams (που δεν έχω διαβάσει τίποτα δικό του και ντρέπομαι γι αυτό) είδα και στο περίπτερο του Star Comics ότι είχε βγει αμερικάνικη έκδοση του κόμικ με σχέδιο του Κυριαζή και το τσίμπησα! Γούσταρα πολύ το κόμικ, γούσταρα πολύ και τη σειρά και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα διαβάσω και τα βιβλία στην πρώτη ευκαιρία. Σκεφτόμουν επίσης ότι είναι κρίμα που δεν έχει βγει στα ελληνικά. Και χάρηκα πάρα πολύ όταν ανακοινώθηκε η ελληνική έκδοση και ακόμα περισσότερο όταν την έπιασα στα χέρια μου! Η έκδοση: Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την αμερικάνικη έκδοση της idw, εξίσου καλό χαρτί, χορταστικό μέγεθος, σταθερή ράχη, έξτρας : εξώφυλλα και φωτογραφίες από τα γυρίσματα της σειράς και πρόλογο από τον Ηλία Κυριαζή. Η γραφιστική επιμέλεια και το lettering είναι του Βασίλη Φωτσεινού (του Sandman ντε! )και η μεταφραστικη επιμελεια του Bασίλη Γιαννοπουλου (saveapenguin) που όπως πάντα, έκαναν πολύ καλή δουλειά. Από τις ελληνικές εκδόσεις που χαίρομαι που υπάρχουν στη βιβλιοθήκη μου κι εύχομαι πολλές ακόμα αντίστοιχες εκδόσεις στο Star Comics! Το σενάριο: Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η επαφή μου με τον ήρωα είναι πολυ φρέσκια, οπότε δεν μπορώ να σας πω αν είναι εξίσου καλό με το πρωτότυπο υλικό ή όχι, μπορώ να σας πω όμως ότι το όλο κονσεπτ μου άρεσε πολύ, οι χαρακτήρες κι οι ιστορίες έχουν φρέσκο αέρα και ιδιαίτερες πινελιές που κάνουν το κόμικ να ξεχωρίζει, ακόμα κι όταν δεν είναι σούπερ πρωτότυπες. Το χιούμορ είναι λεπτό και σουρεαλιστικό, ο ρυθμός σωστός. Κάπου διάβασα ότι ο Ντέρκ Τζέντλυ είναι κράμα Doctor Who & Sherlock Holmes. Εμένα μου έκανε περισσότερο για εκλεκτή συγγένεια Doctor Who & Dylan Dog, που διατηρεί όμως την αυθεντικότητά του. Η ικανότητα του ήρωα να λύνει μυστήρια μέσα απο τρελές συμπτώσεις και την ικανότητά του να συνδέει τα πάντα είναι απολαυστική! Διασκέδασα και με τις δύο ιστορίες, αλλά ξεχωρίζω την ¨Ένα κουτάλι πολύ Κοντό". Το σχέδιο: Μπορώ να πω 'ότι το σχεδιαστικό στυλ του Κυριαζή ταιριάζει γάντι με το Dirk Gently! Tο σχέδιο του Akins μου φαινόταν λίγο πιο "σοβαρό" και "παλιό" για τα γούστα μου συγκριτικό με το σχέδιο του Κυριαζή, που ήταν πολύ πιο παιχνιδιάρικο, όπως νομίζω ότι ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του ήρωα, τις περιπέτειες του και τα φλασμπακς του. και μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του σεναριογράφου Arvind Ethan David για το κόμικ, αλλά και για τη γνωριμία του με τον Douglas Adams Όπως θα χετε καταλάβει ως τώρα, το συστήνω ανεπιφύλακτα!
  11. Γάντζος

    Dirk Gently (2016-2017)

    Ο Elijah Wood στη μεταφορά του Dirk Gently στη μικρή οθόνη. (Dirk Gently’s Holistic Detective Agency: A Spoon Too Short #1. Το κόμικ των Κυριαζή και David θα είναι διαθέσιμο και στο Comicdom Con Athens. Ο Elijah Wood συνεχίζει την τηλεοπτική του καριέρα, καθώς μετά το "Wilfred", ο Αμερικανός ηθοποιός θα συμπρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά των μυθιστορημάτων "Dirk Gently’s Holistic Detective Agency", του συγγραφέα Douglas Adams (“Hitchhiker’s Guide to the Galaxy”). Όπως αναφέρει και το Deadline, το "Dirk Gently" είναι ένα κωμικό θρίλερ που ακολουθεί τις ιδιάζουσες περιπέτειες του εκκεντρικού "ολιστικού" πράκτορα, Dirk Gently, και του βοηθού του, Todd, τον οποίο θα ενσαρκώσει ο Wood, καθώς πορεύονται σε ένα φαινομενικά τρελό μυστήριο, διασχίζοντας σχεδόν απίθανα μονοπάτια με άγριους και μερικές φορές, επικίνδυνους χαρακτήρες, με την κάθε υπόθεση να τους οδηγεί λίγο πιο κοντά στην αποκάλυψη της αλήθειας. Ο Max Landis έχει αναλάβει το σενάριο για την αμερικάνικη σειρά, η οποία θα είναι μια συμπαραγωγή των AMC Studios, Ideate Media, Circle of Confusion και IDW, του εκδοτικού οίκου κόμικς που είναι υπεύθυνος για τις τελευταίες προσαρμογές, υπό το σενάριο του Arvind Ethan David και τα σκίτσα του Ηλία Κυριαζή. Η σειρά του BBC America, η οποία θα αποτελείται από 8 επεισόδια, αναμένεται να κάνει το ντεμπούτο της στις 22 Οκτωβρίου του 2016. περισσοτερα για το κομικ πηγη [imdb=tt4047038]
  12. Ναι, ο θάνατος του Stan Lee στις 12 Νοεμβρίου 2018, πριν από λίγες μέρες δηλαδή, είναι μεγάλη υπόθεση. Κι αυτό γιατί η ζωή του ήταν μεγάλη υπόθεση, η δουλειά του ήταν μεγάλη υπόθεση, η κληρονομιά του θα συνεχίσει να είναι μεγάλη υπόθεση. Θα χρειαζόταν να πάμε πολλές δεκαετίες πίσω, από την αρχή της Golden Age των κόμιξ στα τέλη των 30s όταν ο Lee πρωτοέπιασε αυτήν την δουλειά μέχρι το τέλος της Silver Age τις αρχές των 70s που τρόπον τινά σηματοδοτείται (και) από την απόσυρσή του απ’ το γράψιμο μηνιαίων τίτλων το 1972. Σ’ αυτό το διάστημα, όμως, ο Lee δημιούργησε από κοινού με τους συναδέλφους του Jack Kirby και Steve Ditko μια σειρά χαρακτήρων που άλλαξαν το πρόσωπο της λαϊκής κουλτούρας: Spider-Man, X-Men, Iron Man, Thor, Hulk, Fantastic Four. Φυσικά, το ζήτημα είναι πρωτίστως το τι έκανε μ’ αυτούς τους χαρακτήρες ο Lee, πώς τους χειρίστηκε και πώς τους συνέδεσε με το κοινωνικό και ιστορικό τους περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το Lee έφερε το γράψιμο των υπερηρώων κοντά στην άμεση εμπειρία, τους έκανε fun και relatable, έσκυψε το αυτί του στο έδαφος και άκουσε αυτά που είχαν να πουν οι αμερικάνικοι κοινωνικοί αγώνες των 60s και 70s, ξεπέρασε τα όρια της επιβεβλημένης λογοκρισίας της εποχής του. Ο Stan Lee δεν δημιούργησε απλώς ένα μάτσο διάσημους χαρακτήρες της pop κουλτούρες. Δημιούργησε εν μέρει ο ίδιος αυτό που γνωρίζουμε σήμερα σαν pop κουλτούρα. Αυτή είναι μια κληρονομιά που σ’ έναν βαθμό ξεπεράστηκε ιστορικά, βέβαια. Η Marvel των επόμενων δεκαετιών δεν είναι η Marvel του Stan Lee των 60s. Οι δημιουργοί που ήρθαν με φόρα έξω από τα όρια των Big Two έφεραν έναν αέρα αποδόμησης και ανανέωσης που ήταν απολύτως αναγκαίος. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως πρόκειται για βιομηχανία, κι η δημόσια εικόνα του Lee είναι επίσης μια από της πηγές αυτής της pop βιομηχανίας. Ήταν ο superstar των κόμιξ, κι αυτό για τους αδικημένους του κλάδου (σαν τον Kirby, αλλά και αμέτρητους οριακά ανώνυμους δημιουργούς), τον έφερνε ενίοτε και στη θέση του supervillain. Το ότι διαμόρφωσε την pop κουλτούρα, δηλαδή, δεν είναι ούτε αυτό μια απλή υπόθεση – κάθε άλλο. Όλα αυτά, μαζί, σχηματίζουν την εικόνα όχι ενός μύθου αλλά ενός σημαντικού ανθρώπου – σημαντικού αδιαμφισβήτητα, αλλά ανθρώπου. Μπορεί να είμαστε υπερβολικά μικροί σε ηλικία και να μην έχει γνωρίσει κανείς μας σε πραγματικό χρόνο κι από πρώτο χέρι τις ιστορίες του Stan Lee στα κόμιξ των 60s, αλλά γνωρίζουμε καλά ότι το καλλιτεχνικό το dna ακόμα κυκλοφορεί μέσα στις ιστορίες που μας διασκεδάζουν και μας συγκινούν. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, απευθυνθήκαμε σε 4 δημιουργούς κόμιξ (την Ευγενία Κουμάκη, τον Θανάση Πετρόπουλο, την Δήμητρα Αδαμοπούλου, τον Ηλία Κυριαζή) κι 1 κωμικό που ξέρουμε ότι τον αγαπούσε πολύ (τον Διονύση Ατζαράκη) και τους ζητήσαμε να μας πουν δυο λόγια για τον Stan Lee. Το έκαναν – και τους ευχαριστούμε. Ευγενία Κουμάκη «Ο Stan Lee για μένα ήταν περισσότερο μια ιδέα, ένα σύμβολο. Δεν μεγάλωσα διαβάζοντας υπερηρωικά κόμικ, αλλά μεγαλώνοντας μελέτησα την ιστορία των αμερικάνικων κόμικ και των κόμικ γενικότερα, και έφτασα να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν η συνεισφορά του μέσω της συνεργασίας του με δημιουργούς όπως ο Kirby και ο Ditko. Έβαλε ανθρώπινες πτυχές σε υπερηρωικά κόμικ, οδηγώντας την βιομηχανία προς μια πιο πολύπλοκη απόδοση των χαρακτήρων, απομακρυνόμενος από την απλουστευμένη ηθική απόδοση των υπερηρώων των κόμικ της άμεσης μεταπολεμικής εποχής των κόμικ. Παρά την προβληματικότητα σε κάποιες πτυχές της καριέρας του, αυτή η κληρονομιά παραμένει μέχρι σήμερα, με δημιουργούς που συνεχίζουν να εξερευνούν την ανθρωπότητα μέσω της υπερανθρωπότητας, αντιμετωπίζοντας όλο και πιο πολύπλοκα θέματα, συναισθηματικά, κοινωνικά και ακόμα και πολιτικά. Σ’ ευχαριστώ Stan Lee, για την αρχή σε μία τάση που ελπίζω να μην έχει τέλος». [Facebook | Website] Θανάσης Πετρόπουλος «Αυτές οι γραμμές είναι από κάποιον που δεν του άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι υπερήρωες, παρότι πάντα λάτρευε τα κόμικς. Που προτιμούσε πάντα τους ”ανθρώπινους” χαρακτήρες με τα ελαττώματα, τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους. Αλλά ακριβώς γι’αυτό οφείλω, σαν χρόνιος αναγνώστης πρώτα απ’όλα, να παραδεχτώ τη γιγαντιαία και ανεκτίμητη συμβολή αυτού του τεράστιου δημιουργού στο να συνδυάσει ακριβώς αυτά τα δύο. Το ελάχιστο, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν από τους ανθρώπους που, όπως τους χαρακτήρες του, από ”περιθωριακούς” μας έκανε να νιώσουμε ”υπερήρωες”». [Facebook] Δήμητρα Αδαμοπούλου «Θα το πω: έμαθα σε μεγάλη ηλικία ποιος είναι ο Stan Lee. Από μικρή διάβαζα κυρίως ευρωπαϊκά κόμικς και μεγαλώνοντας πιο νταρκ ή πιο εναλλακτικά, οπότε με υπερήρωες δεν είχα και πολλή σχέση. Μου άρεσε όμως από παιδί ο Spiderman, αφενός γιατί ήταν μικρός σε ηλικία και αφετέρου γιατί μου άρεσε το σώμα του (wink wink). Δεν ήταν τόσο μάτσο και φουσκωτός όσο οι υπόλοιποι γνωστοί του συναφιού και αυτό για μένα ήταν ένα συν. Αργότερα έμαθα όχι μόνο το ποιος ήταν ο Stan αλλά και το ότι δημιούργησε τους X-Μen εμπνευσμένος από τα αποτρόπαια ρατσιστικά γεγονότα που συνέβαιναν τη δεκαετία του ’60 στην Αμερική. Οι μεταλλαγμένοι που τους κατατρέχουν λόγω της διαφορετικότητας τους ήταν ένας συμβολισμός για τους αφροαμερικανούς. Οι επιθέσεις και οι πορείες διαμαρτυρίας και τα εγκλήματα κατά των μεταλλαγμένων πολύ συχνά ήταν κοπιαρισμένα από πραγματικά γεγονότα της εποχής. Ο καθηγητής Xavier που ήταν κατά της βίας ήταν ο αντίστοιχος Martin Luther King και ο Magneto ήταν ένας συμβολικός Malcom X. Γνωρίζοντας πλέον αυτό, και βλέποντας πλέον ως δασκάλα το πόσα παιδιά αγαπούν τους ήρωες αυτούς, βλέπω το πόσο σημαντικό ήταν τελικά όλο αυτό το σύμπαν που δημιούργησε. Ακόμα κι αν πλέον έχουν αλλάξει οι συμβολισμοί, η μάχη είναι η ίδια: κάθε παιδί (και κάθε άνθρωπος βασικά) μάχεται για να το αποδεχτούν, για να ταιριάξει, για να αντιμετωπίσει bullies, για να αντέξει μια σκληρή πραγματικότητα στο σπίτι, στον κόσμο ή στο σχολείο. Οπότε οι ήρωες αυτοί μιλάνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά του. Και ναι, θα μου πεις, αλλά υπάρχει ένα μανιχαϊστικό πρότυπο καλού-κακού που δε βοηθάει. Όχι ακόμα κι αυτό έχει εξελιχθεί. Οι υπερήρωες πλέον γερνάνε, έχουν ελαττώματα και αμφισβητούν τον εαυτό τους. Αλλά ακόμα και να μην ήταν έτσι, οι X-Men, οι Avengers, ο Hulk, ο Spiderman δώσανε ένα καταφύγιο, μια παρηγοριά αλλά και εμπνεύσανε εσωτερική δύναμη σε πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, γιατί καμιά φορά απλώς you need a hero. Και γι αυτό το λόγο δεν έχω παρά να σεβαστώ τον μουστάκια παππού με το πονηρό βλέμμα και να πω κι εγώ R.I.P. Stan, σε ευχαριστούμε». [Website | Instagram] Ηλίας Κυριαζής «‘Nuff said.» [Website | Instagram] Διονύσης Ατζαράκης «Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πω ότι για καιρό έβλεπα τον Stan Lee με σχετική επιφύλαξη. Είχε την τάση να εμφανίζεται παντού, σχεδόν με το ζόρι, σε ταινίες, comics, animation, για χρόνια έπαιρνε αποκλειστικό credit για χαρακτήρες που συν-δημιούργησε, και γενικότερα υπήρχε πάντα η συζήτηση για το μέγεθος της συνεισφοράς του, συγκριτικά με ανθρώπους όπως ο Jack Kirby και ο Steve Ditko, που δεν είχαν ποτέ αντίστοιχη mainstream αναγνώριση. Επίσης, αντί να διασκεδάζω με τα cameo του στις ταινίες, περισσότερο αγχωνόμουν υποσυνείδητα για το αν θα τα βγάλει και θα πει σωστά τα λόγια του. Με εξαίρεση το cameo στο Amazing Spider-Man που ήταν ότι καλύτερο. Η αλήθεια είναι όμως πως ήταν ένας απίστευτα δημιουργικός άνθρωπος. Και ήταν 100% iconic. Από την εμφάνιση, μέχρι το ντύσιμο και τα catchphrases. Η συναναστροφή του και η επικοινωνία με τους fans όλα αυτά τα χρόνια -έγραφε ο ίδιος το editorial στα comics για δεκαετίες, και το γεγονός ότι ήθελε να συμμετέχει και να εμπλέκεται ενεργά σε οτιδήποτε αφορούσε τη Marvel, ήταν μόνο κάποιοι από τους λόγους που ο Stan κέρδισε αυτό το legendary στάτους του. Δε μπορείς παρά να σεβαστείς απεριόριστα το πάθος για δουλειά και τον παιδικό ενθουσιασμό που ωθούν έναν άνθρωπο 95 χρονών να τρέχει στα set για να του γυρίσουν σκηνές και να ζητάει έξτρα πλάνα και έξτρα ατάκες κάθε φορά (λέει, αγαπημένο του cameo ήταν στο Age of Ultron, γιατί είχε δύο σκηνές αντί για μία. Σνιφ!). Και φυσικά, ότι και να λέμε, διαμόρφωσε τα comics όπως είναι σήμερα. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε χαρακτήρες όπως ο Hulk, ο Doctor Strange, o Thor και ο Spider-Man αλλά ούτε και το τέλειο meme που κυκλοφορεί τελευταία, με την κοπέλα που πόσταρε φωτογραφία Stan Lee με λεζάντα RIP, και τον τύπο που έγραψε σε comment: «συλλυπητήρια κούκλα, παππούς;». Για όλα αυτά και πολλά ακόμα, σε ευχαριστούμε Stan! Είσαι ο καλύτερος Stan που ξέρω. Με διαφορά». [Facebook | YouTube] Και το σχετικό link...
  13. Οι Μιχάλης Διαλυνάς, Ηλίας Κυριαζής και Βασίλης Λώλος μας εξήγησαν πώς είναι να βλέπουν τις δουλειές τους να πηγαίνουν καλά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Για να καταλάβει κανείς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι δημιουργοί στην Ελλάδα, αρκεί να σκεφτεί ότι περισσότερο από έναν αιώνα μετά την εμφάνισή τους, συνεχίζουμε να μην είμαστε σίγουροι για το πώς πρέπει να τα αναφέρουμε. Κόμικς, κόμιξ ή μήπως κόμικ χωρίς τελικό -σ; Κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, αλλά ακόμα και κόντρα στην ίδια την λογική μερικές φορές, από το 2000 κι έπειτα αναπτύχθηκε στην χώρα μας μία σκηνή που έδωσε απρόσμενες διεθνείς διακρίσεις. Παρ' όλα αυτά, ο μέσος αναγνώστης συνήθως αρκείται σε ένα αποκαρδιωτικό "τι είναι αυτά τα μικιμάου;". Σήμερα, υπάρχουν αρκετοί Έλληνες κομίστες που βιοπορίζονται από τη τέχνη τους, δουλεύοντας με το εξωτερικό. Το να εκδίδονται δουλειές σου από τη Marvel, τη DC και την Image δεν είναι μικρό πράγμα, το αντίθετο μάλιστα. Οι Μιχάλης Διαλυνάς, Ηλίας Κυριαζής και Βασίλης Λώλος, οι τρεις κατεξοχήν αρμόδιοι απάντησαν στο πώς είναι να βλέπεις τη δουλειά σου να εκδίδεται στην Αμερική. Μιχάλης Διαλυνάς| "Ήθελα να σχεδιάσω ιστορίες με χελώνες νίντζα" Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αναζητήσεις την τύχη σου στο εξωτερικό; Πάντα ήθελα να κάνω comics. Μεγάλωσα στο Λονδίνο στα τέλη του ’80, όπου για καλή μου τύχη ήταν η κατάλληλη εποχή και το ιδανικό μέρος για να βρω πρόσβαση σε μεγάλη ποικιλία comics - ειδικά στα Teenage Mutant Ninja Turtles. Όνειρο μου ήταν να σχεδιάσω κι εγώ ιστορίες με νίντζα χελώνες! Από το μηδέν έως το δέκα, σε πόσο κακή κατάσταση βρίσκεται το επάγγελμα του κομίστα στην Ελλάδα; Δεν έχει αλλάξει πολύ από παλιά, δεν μπορείς να ζήσεις 100% από αυτό εδώ. Πριν ξεκινήσω να δουλεύω έξω έκανα κυρίως διαφήμιση και εικονογραφούσα εξώφυλλα για να ζήσω, οπότε όπως και τότε οι πιο πολλοί κάνουν άλλες δουλειές παράλληλα με τα comics. Ήταν ο κύριος λόγος που με ώθησε να κυνηγήσω το όνειρο μου στο εξωτερικό. Ήθελα να το κάνω full-time και ο μόνος τρόπος ήταν η συνεργασία με τον εκεί εκδοτικό. Και γιατί δεν μεταναστεύεις μόνιμα; Ο λόγος είναι κυρίως οικονομικός. Η καθημερινή ζωή, το νοίκι είναι φτηνότερα εδώ. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί ώστε να έχω καλύτερο networking σε καθημερινή βάση αλλά για αυτό υπάρχουν τα συνέδρια. Έτσι μπορώ, μέσα στην χρονιά, να ταξιδεύω ώστε και να γνωρίσω από κοντά τους αναγνώστες των βιβλίων αλλά και να μιλήσω με τους συντάκτες μου για μελλοντικά projects. Τι ένιωσες όταν είδες για πρώτη φορά δουλειά σου τυπωμένη στο εξωτερικό; Κάθε φορά που βλέπω ένα νέο μου project τυπωμένο είναι περίεργο και συγκινητικό! Χαρακτηριστικά μπορώ να σου πω 3 περιπτώσεις: Την πρώτη φορά που είδα την Γαλλική έκδοση του The Woods, ανατρίχιασα που η δουλειά μου ήταν τυπωμένη σε μεγάλη έκδοση, πιο μεγάλη από την Αμερικανή και με σκληρό εξώφυλλο. Φαινόταν πιο εντυπωσιακό, είχε κύρος. Τη δεύτερη, ένιωσα πολύ περήφανος όταν έκανα την πρώτη μου δουλειά με την DC, ήταν μια μικρή ιστορία στο Gotham Academy αλλά ήταν η πρώτη φορά που έγραψα και σχεδίασα μια ιστορία στο πλαίσια της Gotham city! Η τελευταία ήταν το dream job. Όταν έκανα το πρώτο μου τεύχος Χελωνονιντζάκια! Κατάφερα να κάνω αυτό που πάντα ήθελα από παιδί κι αυτή η χαρά συνεχίζεται και σήμερα κάθε φορά που σχεδιάζω τους αγαπημένους μου ήρωες. Τι χρειάζεται κάποιος για να μπορέσει να εκδώσει τα έργα του στο εξωτερικό; Θα απαντήσω με αυτό που μου είπαν την πρώτη φορά που έδειξα δουλειά μου στην Αμερική πριν από 10 χρονιά: Πέρα από το σχεδιαστικό και το να μπορείς να επικοινωνήσεις μια ιστορία στον αναγνώστη, πρέπει πάνω απ’ όλα να είσαι επαγγελματίας. Θα πρέπει να είσαι συνεννοήσιμος κατά την διάρκεια της συνεργασίας και να παραδίδεις την δουλειά σου στο deadline που έχετε συμφωνήσει με την εταιρία, μιας και υπάρχει παγκόσμια ημερομηνία κυκλοφορίας του comic σου. Μπορείς να μας απαριθμήσεις τις σημαντικότερες δουλειές σου; Στην καριέρα μου, μπορώ να πω ότι η σειρά The Woods που έκανα με τον James Tynion IV είναι η πιο σημαντική. Είναι η πιο μεγάλη δουλειά που έχω κάνει ποτέ, κράτησε 36 τεύχη, δηλαδή 4 χρονιά από την ζωή μου σχεδίαζα αυτή την ιστορία. Πάνω στο Woods έμαθα πολλά, δημιούργησα φιλίες και εξελίχτηκα σαν σχεδιαστής. Τα τελευταία χρόνια είναι σε development για να γίνει τηλεοπτική σειρά με τον σκηνοθέτη Brad Peyton (Rampage, San Andreas) και το κανάλι SYFY και το comic τιμήθηκε με το βραβείο GLAAD media award for Outstanding comic το 2017 για την αντιπροσώπευση της LGBTQ κοινότητας στα comics. Πώς είναι να συνεργάζεσαι με έναν διάσημο σεναριογράφο όπως ο James Tynion IV (σ.σ: γνωστός για τη δουλειά του στο Batman Eternal); Όταν γνώρισα τον James και αρχίσαμε την συνεργασία μας στο The Woods το 2013, ήμασταν και οι δυο πρωτάρηδες στο χώρο. Η σειρά αυτή ήταν και για τους δύο μας το πρώτο μεγάλο creator-owned project, κατά την διάρκεια του οποίου γίναμε ο καθένας καλύτερος στο τομέα του και παράλληλα αναπτύξαμε μια πιο φιλική σχέση, κάνοντας έτσι την συνεργασία μας ακόμα πιο καλή. Σε αυτό πιστεύω οφείλεται και η επιτυχία της σειράς. Το project αυτό είναι ένα τεράστιος σταθμός στην καριέρα μου και μπορώ να πω ότι η γενικότερη συνεργασία μου με το James και με την Boom! Studios είναι ένα κεφάλαιο που δεν έχει κλείσει ακόμα, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω παραπάνω προς το παρόν. Πώς βλέπεις την ελληνική κόμικς σκηνή σήμερα; Έχει προοδεύσει σε σχέση με τις αρχές των 00s; Θεωρώ ότι είμαστε σε καλή κατάσταση τώρα. Βγαίνουν όλα και πιο πολλά graphic novels και comics κάθε χρόνο. Το βλέπω πολύ με το πως μεγαλώνει η σκηνή των αυτοεκδόσεων χρόνο με το χρόνο. Οπότε υπάρχει πολύ νέο αίμα με ιστορίες και πάθος να δημιουργήσει νέα comics! Μελλοντικά σχέδια; Επόμενα βήματα; Αυτό τον καιρό, σχεδιάζω τεύχη του Teenage Mutant Ninja Turtles που θα κυκλοφορήσουν το φθινόπωρο. Το πρώτο που θα βγει είναι ένα μεγάλο 40σέλιδο τεύχος με πρωταγωνιστή τον Michelangelo, την αγαπημένη μου χελώνα. Τον Ιανουάριο θα βγει ο τόμος Lucy Dreaming, ένα βιβλίο που έκανα με τον συγγραφέα και τραγουδιστή των Say Anything, Max Bemis και πρόκειται για την ιστορία μίας έφηβης κοπέλας που ταξιδεύει σε φανταστικούς μυθιστορηματικούς κόσμους στον ύπνο της. Τέλος, πρόκειται να ξεκινήσω του χρόνου άλλο ένα μεγάλο project αλλά όπως είπα και πριν δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες ακόμα, οπότε stay tuned! Ηλίας Κυριαζής | "Στα 00s ήταν για 5 λεπτά cool το να κάνεις comics" Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να αναζητήσεις την τύχη σου ως κομίστας στο εξωτερικό; Βρήκα ταβάνι στην Ελλάδα. Όταν "επιτυχία" σημαίνει να πουλάς 1000 αντίτυπα και με τη δουλειά σου να ασχολείται ένας μικρός κύκλος ή πρέπει να βγεις έξω και τα comics να είναι το επάγγελμα σου ή να μείνεις εδώ και να είναι το χόμπι σου. Από το μηδέν έως το δέκα, σε πόσο κακή κατάσταση βρίσκεται το επάγγελμα του κομίστα στην Ελλάδα; Ένα; Δύο; Ξέρω πόσο ζόρικα ήταν όταν σταμάτησα εγώ να δουλεύω στην Ελλάδα και έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε. Τελικά, τι είναι εκείνο που σε κρατά από το να κάνεις το μεγάλο βήμα της μόνιμης μετανάστευσης; Δε σηκώνεται κανείς εύκολα να μεταναστέψει αν δεν είναι εντελώς απαραίτητο. Να ‘ναι καλά το ίντερνετ. Και δεν είναι ότι είμαι ξεχωριστή περίπτωση, τεράστια μερίδα των καλλιτεχνών που δουλεύουν στα αμερικάνικα comics κατοικούν εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορείς να μας περιγράψεις τα συναισθήματα όταν είδες για πρώτη φορά δουλειά σου τυπωμένη στο εξωτερικό; Πρώτη δουλεία τυπωμένη (γιατί πρώτα ήταν κάποια ψηφιακά πράγματα) ήταν το Galaxy Quest: Global Warning για την IDW. Γενικά επειδή το όλο θέμα του εξωτερικού έγινε σε βήματα, μου είναι δύσκολο να εντοπίσω μια συγκεκριμένη στιγμή που ένιωσα ότι "εδώ είμαστε, συνέβη στ’ αλήθεια". Είναι ένας συνεχής αγώνας, να βρεις πάντα την επόμενη δουλειά, να ανεβαίνεις με κάθε σου project… Αλλά οκ, δέκα χρόνια μετά είμαι ακόμα εδώ οπότε so far so good. Τι χρειάζεται κάποιος για να μπορέσει να εκδώσει τα έργα του στο εξωτερικό; Να είναι πολύ καλός στη δουλειά του, να έχει επαγγελματική συμπεριφορά και να έχει και λίγη τύχη. Μπορείς να μας απαριθμήσεις τις σημαντικότερες δουλειές σου; Πέρα από τα ελληνικά, είναι δουλειές σε Ghostbusters, G.I.Joe, Vampirella, Dr Wh, κ.α. Είναι τα comics που έγραψα και σχεδίασα ο ίδιος: το Elysium Online, που εξερευνά την πιθανότητα ψηφιακής μεταθανάτιας ζωής, το Melody(DC comics), που έχει να κάνει με το κυνήγι της επιδραστικότερης μελωδίας όλων των εποχών και το Falling For Lionheart, η ρομαντική κομεντί με τους έρωτες ενός ευαίσθητου σουπερήρωα. Είναι το Secret Identities, η σειρά που συν-δημιούργησα στην Image Comics για τα μυστικά που κρύβουν οι ήρωες πίσω από τις μάσκες τους. Είναι το Dirk Gently’s Holistic Detective Agency, βασισμένο στα ομώνυμα βιβλία του Douglas Adams και αδερφάκι της τωρινής τηλεοπτικής σειράς. Πώς βλέπεις σήμερα την ελληνική σκηνή των κόμικς; Έχει προοδεύσει σε σχέση με τις αρχές των 00s; Ε, δεν υπάρχει σχέση. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο πολύ καλύτερα - σε εμπορικό μπορεί ο οποιοσδήποτε να φανταστεί... Στα 00s για κάποιο λόγο ήταν για πέντε λεπτά πολύ cool το να κάνεις comics κι έπιασε πολύς κόσμος το μολύβι. Στις δύσκολες συνθήκες της κρίσης όμως αυτοί που επιμένουν με τα comics είναι αυτοί που πραγματικά το θέλουν. Πλέον οι παλιότεροι έχουν γίνει στ’ αλήθεια καλοί και οι νεότεροι ξεκινούν με άλλη φόρα. Είναι κρίμα που τώρα που εκπληρώνεται επιτέλους η υπόσχεση που έδιναν τότε τα "νέα ταλέντα" των 00s, η προσοχή των media και του κοινού να έχει τραβηχτεί από τα comics. Για τους καλλιτέχνες της γενιάς μου, ειδικά όσους πρόλαβαν το "9", είναι τόσο ειρωνικό που τα πρωτόλεια τους έμπαιναν σε 80 χιλιάδες σπίτια ενώ τις άρτιες δουλειές τους τις διαβάζουν μόνο οι "μυημένοι". Το Manifesto, πολλά χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, απασχολεί ακόμα το κοινό. Πώς νιώθεις γι' αυτό και γιατί πιστεύεις ότι το αγάπησε ο κόσμος; Μιλώντας για comics που ωφελήθηκαν επειδή έμπαιναν σε 80 χιλιάδες σπίτια με το "9", ε; Η σχέση μου με το Manifesto έχει περάσει πολλά κύματα αλλά στην τελική είναι αυτό που λες, δεν μπορώ παρά είναι ευγνώμων που ένα comic μου συνεχίζει να απασχολεί το κοινό τόσα χρόνια μετά, να εκδίδεται και να ξαναεκδίδεται. Είναι λαχείο αυτό. Και μεγάλη ευτυχία για έναν καλλιτέχνη να ξεφεύγει μια δουλειά του από το σύντομο κύκλο που κάνουν τα περισσότερα comics: κυκλοφορούν, στην καλύτερη εξαντλούν το τιράζ τους και εξαφανίζονται. Μελλοντικά σχέδια; Επόμενα βήματα; Υπάρχουν τουλάχιστον δύο projects έτοιμα για κυκλοφορία αλλά δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμα. Το ένα μάλιστα θα είναι η πρώτη δουλειά μου, μετά από πολλά χρόνια, που θα κυκλοφορήσει πρώτα στην Ελλάδα. Βασίλης Λώλος | "Σημαντική είναι η δουλειά. Η τέχνη κι επικοινωνία" Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να αναζητήσεις την τύχη σου ως κομίστας στο εξωτερικό; Δεν είχα άλλη επιλογή. Τι σημαίνει αυτό θα πει κάποιος; Ο Άγγελος Μαστοράκης, ο αρχισυντάκτης του "9", που ήταν ιδιαίτερη προσωπικότητα με αντιπαθούσε όσο δεν φαντάζεσαι. Είχε τους λόγους του. Είχε στήσει ένα μοντέλο που λειτουργούσε στο mainstream κοινό του "9" της Ελευθεροτυπίας και ήταν ευχαριστημένος με αυτό τον flat σταθερό οδηγό. Για πάνω από έναν χρόνο αντιμετώπιζα καθημερινά το "δεν υπάρχει εδώ χώρος για σένα". Για αυτό και νιώθω ότι σχέδια μου κατά τη διαμονή μου στο περιοδικό βγάζουν μία κούραση. Ο θάνατος της έκφρασης! Ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς. Έστειλα δείγμα της δουλειάς μου σε ένα site που λεγόταν Manga Academy Publishing. Με τύπωσαν αμέσως σε έναν οδηγό για το πώς να σχεδιάζεις comics. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Άρχισα να φτιάχνω ένα σοβαρό online-portfolio και μέχρι το 2004 είχα βρει αναγνώριση και δουλειά. Οπότε γιατί έφυγα; Η ερώτηση είναι: γιατί να μείνεις κάπου που δε σε θέλουν; Από το μηδέν έως το δέκα, σε πόσο κακή κατάσταση βρίσκεται το επάγγελμα του κομίστα στην Ελλάδα; Για να με ρωτάς έτσι ως εξωτερικός παρατηρητής σημαίνει ότι ο "Βασιλιάς είναι γυμνός". Αυτήν την στιγμή δεν μπορείς να βιοποριστείς από τα comics στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει υποδομή, δεν υπάρχουν πλατφόρμες, όποιος υποστηρίζει το αντίθετο λέει μπούρδες. Είμαι ο πρώτος Έλληνας που έσπασε το φράγμα και πέρασε επιτυχημένα στην αμερικανική αγορά. Έχω βραβευτεί με το Eisner και το Harvey Award (σ.σ: τα πιο σημαντικά βραβεία comics παγκοσμίως). Η Universal Pictures, το 2008, αγόρασε τα δικαιώματα για το The Last Call που έγραψα και σχεδίασα. Αυτά τα αναφέρω γιατί θέλω να τονίσω ότι έχω δει και την θετική και την αρνητική πλευρά του "τέρατος" των comics. Τελικά, τι είναι εκείνο που σε κρατά από το να κάνεις το μεγάλο βήμα της μόνιμης μετανάστευσης; Όλα έχουν τον σωστό τους χώρο και χρόνο. Το 2005 μετακόμισα στη Νέα Υόρκη. Σήμερα είμαι στα Εξάρχεια. Αύριο ποιος ξέρει; Μπορείς να μας περιγράψεις τα συναισθήματα όταν είδες για πρώτη φορά δουλειά σου τυπωμένη στο εξωτερικό; Όταν είδα την πρώτη μου δουλειά τυπωμένη απλά είπα "Καιρός ήταν". Τι χρειάζεται κάποιος για να μπορέσει να εκδώσει τα έργα του στο εξωτερικό; Πλέον είναι εύκολο. Να είναι καλός, πρωτότυπος και να βρεθεί στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή. Το "τύπωμα" αυτό καθ’ αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Σημαντική είναι η δουλειά. Η τέχνη κι επικοινωνία. Μπορείς να μας απαριθμήσεις τις σημαντικότερες δουλειές σου; Το The Pirates of Coney Island(Image comics 2005) ήταν σημαντικό γιατί ανέπτυξα μία χρωματική παλέτα που είναι ακόμη σύγχρονη, το 80s στυλ που -13 χρόνια μετά- λέγεται new retro wave. Επηρέασε πολύ κόσμο όταν βγήκε, μόνο και μόνο γιατί έβγαζε μάτι στα ράφια των βιβλιοπωλείων δίπλα σε άλλα comics, σε μία εποχή που όλα έμοιαζαν υπερβολικά μουντά για τα γούστα μου. Η σειρά The Last Call, επειδή δεν είναι κάθε μέρα που διαγωνίζονται στο Χόλιγουντ για το ποιος θα αγοράσει τα δικαιώματα ενός έργου σου για να το κάνει ταινία. Μία μέρα διαβάζεις σε ένα casual email που στέλνει η Universal Pictures ότι ο Spielberg ενδιαφέρεται να σκηνοθετήσει το σενάριό σου. Ναι, είμαι περήφανος μόνο και μόνο ότι έγινε αυτό (όπως κι άλλα). Είναι διάφορα που μπορώ να αναφέρω. Όπως η συνεργασία μου με τον Ozzy Ozbourne για το αγγλικό Heavy Metal Magazine. Ή το πρώτο τεύχος του Hats, τα οποίο αυτοεξέδωσα στην Αμερική και το πούλησα στο πρώτο συνέδριο comics που πήγα. Ένας από τους ανθρώπους που το αγόρασε ήταν συντάκτης της Marvel. Έτσι, κάτι που έκανα για τον εαυτό μου μου έδωσε την πρώτη μου δουλειά στην εταιρεία. Τέλος, η σειρά επιστημονικής φαντασίας και παραφυσικού τρόμου με τίτλο Electronomicon βρίσκεται σε συνεχή δημιουργία από το 2006 μέχρι… και σήμερα το απόγευμα. Πώς βλέπεις σήμερα την ελληνική σκηνή των κόμικς; Έχει προοδεύσει σε σχέση με τις αρχές των 00s; Ναι. Και οχι. Ναι, γιατί υπάρχουν παιδιά που γεννήθηκαν το 2000 και σήμερα δημιουργούν κι εκφράζονται εκεί έξω σε μία νέα ιντερνετική/διαστημική εποχή. Όχι, γιατί υπάρχει μία άλλη γενιά που τους λέει ότι δεν αξίζουν αν δεν υποκύψουν, αν δεν γονατίσουν πνευματικά μπροστά τους. Εγώ προτείνω το εξής: να μην υποκύψουν ποτέ, μπροστά σε κανένα δόγμα, μπροστά σε κανένα αυτοδιορισμένο (ψευτο)φύλακα. Έχεις κερδίσει κορυφαία βραβεία, έχεις συνεργαστεί με Marvel και DC Comics. Πιστεύεις ότι η δουλειά σου έχει αναγνωριστεί στην χώρα μας ή ότι αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα ελληνικά δεδομένα; Εμένα με ενδιαφέρει να δημιουργώ τέχνη και να την επικοινωνώ με άτομα που κυμαίνονται στο ίδιο μήκος κύματος. Είμαι 37 στα 38, ήμουν 27 όταν είχα πάρει το "Όσκαρ των comics" κι έκλεινα συμφωνία με ένα από τα μεγαλύτερα studio του Χόλυγουντ. Είμαι ΟΚ. Μελλοντικά σχέδια; Επόμενα βήματα; Συνεχίζω να υπηρετώ την τέχνη. Δεν έχει νόημα να πω "τα τάδε θα βγει σε έναν χρόνο, είναι super wow, αγοράστε το!". Κάθε μέρα κάνω κάτι ενδιαφέρον και το ανεβάζω στο Instagram και το Youtube ενώ αν θέλει κάποιος να επικοινωνήσει μαζί μου μπορεί να το κάνει στο steamrobo@gmail.com . Πηγή
  14. Τα κόμικς για να δημιουργήσουν αφηγήσεις και ιστορίες απαιτούν σενάριο και σχέδια. Συχνά, όμως, το πρώτο από αυτά τα θεμελιώδη συστατικά υποτιμάται. Ο σεναριογράφος κόμικς Δημήτρης Βανέλλης μιλά στην «Εφ.Συν.» για τη σημασία του σεναρίου και τη συνεργασία του με σπουδαίους Έλληνες σχεδιαστές. Ο Δημήτρης Βανέλλης είναι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες σεναριογράφους κόμικς με συνέπεια και διάρκεια στη δουλειά του εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σχεδιαστές (Σπύρος Δερβενιώτης, Ηλίας Κυριαζής, Λάζαρος Ζήκος, Μαρία-Ηλέκτρα Ζογλοπίτου κ.ά.) και ιστορικά έντυπα («Βαβέλ», «Σινεμά», «Εννέα» κ.ά.) ενώ επί σειρά ετών υπήρξε μέλος της πρωτοποριακής εικαστικής ομάδας ΜΜ με τον Ηλία Ταμπακέα, τον Σταύρο Ντίλιο, τον Γαβριήλ Παγώνη κ.ά. Τα τελευταία χρόνια προσαρμόζει σε κόμικς μικρές ή μεγαλύτερες ιστορίες σπουδαίων Ελλήνων λογοτεχνών («Παραρλάμα και άλλες Ιστορίες» του Δημοσθένη Βουτυρά, «Το Γιούσουρι και άλλες Φανταστικές Ιστορίες» των Κωνσταντίνου Καβάφη, Ανδρέα Καρκαβίτσα, Κώστα Καρυωτάκη, Πλάτωνα Ροδοκανάκη, Νίκου Νικολαΐδη, Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Η Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη» του Μ. Καραγάτση, όλα σε σχέδια του Θανάση Πέτρου) και τα σχέδιά του για το μέλλον είναι τολμηρά και μεγάλα. Ένα γνωστό αστείο μεταξύ των ανθρώπων που ασχολούνται με τα κόμικς είναι το πόσο «παραμελημένοι» είναι οι σεναριογράφοι. Νιώθετε έτσι μερικές φορές; Όχι και τόσο. Είναι αλήθεια ότι σχεδόν πάντα μπαίνει μπροστά το όνομα του σχεδιαστή. Είναι επίσης αλήθεια ότι στην πραγματικότητα η δουλειά είναι ακριβώς 50-50 και ότι προφανώς το κόμικς δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε οποιοσδήποτε από τους δύο. Ωστόσο, αυτό το 50% του σχεδιαστή βρίσκεται τοποθετημένο στη «βιτρίνα». Δηλαδή, κάποιος που θα ξεφυλλίσει ένα κόμικς σε βιβλιοπωλείο θα δει σε πρώτη φάση μόνο την εικόνα (το σενάριο έρχεται αφού αρχίσεις να διαβάζεις), οπότε το αν θα τον τραβήξει και θα προχωρήσει παρακάτω, τις περισσότερες φορές εξαρτάται από την εικόνα. Άρα... Έχετε συνεργαστεί μέχρι τώρα με σημαντικούς Έλληνες σχεδιαστές, όπως ο Σπύρος Δερβενιώτης, ο Θανάσης Πέτρου και άλλοι. Πώς καταφέρνετε κάθε φορά να δημιουργείτε κάποιο σενάριο που να ταιριάζει σε συγκεκριμένο σχεδιαστή; Αυτό είναι μία πολυτέλεια που ισχύει σε μικρές και «φτωχές», σε μέγεθος αγοράς, χώρες όπως η Ελλάδα. Η πολυτέλεια, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα, έγκειται στο ότι όλους τους κατά καιρούς συνεργάτες τούς γνώριζα από πριν, είχαμε φιλική σχέση και ήξερα και τη δουλειά και την αισθητική τους. Οπότε, γνωρίζοντάς τους, μπορώ, όταν έχω μια ιδέα, πριν καν αρχίσω να την αναπτύσσω, να ξέρω σε ποιον θέλω να την προτείνω, σε ποιον ταιριάζει. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν βρισκόμαστε απέναντι σε «βιομηχανίες» τύπου Marvel, όπου πληρώνεσαι για να εκτελείς παραγγελίες. Στην Ελλάδα δεν ζούμε που δεν ζούμε από τα κόμικς, οπότε ας μη στερούμαστε τουλάχιστον τη χαρά να έχουμε καλή και φιλική σχέση με τον συνεργάτη μας και να ξέρουμε τι του ταιριάζει. Και αυτό αποτελεί συμβουλή και για τους νέους Έλληνες δημιουργούς που ψάχνουν για συνεργάτη, σχεδιαστή ή σεναριογράφο. Απόσπασμα από «Το Γιούσουρι» σε σενάριο του Δημήτρη Βανέλλη και σχέδια του Θανάση Πέτρου (εκδ. Τόπος) Τα τελευταία χρόνια δείχνετε να έλκεστε περισσότερο από τις μεταφορές σε κόμικς γνωστών έργων Ελλήνων συγγραφέων του παρελθόντος. Πώς ξεκινήσατε να το κάνετε; Ξεκίνησε από μια ιδέα του επιμελητή των απάντων του Βουτυρά, του Βάσια Τσοκόπουλου, ο οποίος κάποια στιγμή πρότεινε: «Γιατί δεν κάνεις κόμικς το “Παραρλάμα;”» (πρόκειται για το γνωστότερο ίσως διήγημα του συγγραφέα). Η ιστορία δημοσιεύτηκε στο αείμνηστο «9», μετά δημοσιεύτηκε κι άλλη ιστορία του Βουτυρά και μετά ο Θανάσης Πέτρου λέει: «Δεν κάνουμε κι ένα άλμπουμ μόνο με ιστορίες του Βουτυρά;». Κι έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Δεν σας κρύβω ότι στη δημιουργία των δύο άλλων άλμπουμ που ακολούθησαν μας ώθησε η εξαιρετική υποδοχή που γνώρισε το «Παραρλάμα». Πόσο δύσκολο είναι να προσαρμοστούν στην εξ ανάγκης αφαιρετική και γλωσσικά λιτή φόρμα των κόμικς πασίγνωστα λογοτεχνικά έργα; Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν και πώς τους ξεπερνάτε; Είναι όντως δύσκολο. Αλλά για να είσαι καλός στη δουλειά σου, πρέπει απαραίτητα να διαθέτεις τη δυνατότητα αυτής ακριβώς της προσαρμογής. Το πρώτο πράγμα στο οποίο πρέπει να τα καταφέρνεις είναι να διακρίνεις τα σημαντικά σημεία της ιστορίας, τα απαραίτητα για τη ροή της αφήγησης και να αναδεικνύεις κυρίως αυτά. Και, φυσικά, σε καθαρά λεκτικό επίπεδο, να μπορείς να προσαρμόσεις με λιγότερα λόγια τα όσα εκτενώς περιγράφει ο συγγραφέας. Επίσης, να ισορροπείς σωστά ανάμεσα στο τι απ’ αυτά που γράφει θα γίνει εικόνα (δίχως να χρειάζεται λόγο) και τι απαιτεί και κείμενο, το οποίο πρέπει βέβαια να είναι λιτότερο, περιληπτικότερο και, όπως σωστά λέτε, αφαιρετικό, διατηρώντας όμως το νόημα και την ουσία τόσο της πλοκής όσο και της σκέψης του συγγραφέα. Αν δεν έχεις αυτές τις ικανότητες, μην κάνεις μεταφορά λογοτεχνικού έργου. Γράψε κάτι δικό σου. Βασικός κίνδυνος είναι το να πλατειάσεις προσπαθώντας να πεις όσα ακριβώς γράφει ο συγγραφέας, με τον τρόπο που τα γράφει, να μην καταφέρεις να βγάλεις την ουσία, να μην κάνεις τον σωστό συνδυασμό εικόνας – κειμένου από κάτι που αρχικά είναι μόνο κείμενο. Τότε υπάρχουν προβλήματα στη ροή ή μπορεί η ιστορία να γίνει βαρετή ή και ακατανόητη. «Φανούρης Άπλας» σε σενάριο Δ. Βανέλλη και Δ. Καλαϊτζή και σχέδια του Σ. Δερβενιώτη (εκδ. Μαμούθ) και «Το Γιούσουρι» σε σενάριο του Δημήτρη Βανέλλη και σχέδια του Θανάση Πέτρου (εκδ. Τόπος) Ποιο λογοτεχνικό έργο ξένου συγγραφέα θα θέλατε να προσαρμόσετε σε κόμικς και ποιο πιστεύετε ότι θα ήταν αδύνατο να προσαρμοστεί; Χμμμ… Πιθανώς κάποια από τα μυθιστορήματα ή διηγήματα συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας που αγαπώ. Κάποια του Μπάλαρντ, του Μπράντμπερι, του Ντικ… Αδύνατη νομίζω ότι ίσως (και δώστε παρακαλώ ιδιαίτερο βάρος σ’ αυτό το «ίσως») είναι η προσαρμογή σχεδόν πειραματικών, σχεδόν μη αφηγηματικών κειμένων, όπως ας πούμε του Τζόις. Ποτέ δεν ξέρει όμως κανείς… Από τους μεγάλους συγγραφείς της ελληνικής λογοτεχνίας που έχετε προσαρμόσει έργα τους σε κόμικς (Βουτυράς, Καβάφης, Καραγάτσης, Καρκαβίτσας, Ροδοκανάκης, Παπαδιαμάντης κ.ά.) ποιος ήταν ο πιο δύσκολος; Φοβηθήκατε για κάποιον πως δεν θα τα καταφέρετε; Φοβηθήκατε πιθανές αντιδράσεις; Φυσικά ο Παπαδιαμάντης. Και ιερό τέρας είναι, και υπάρχει διάχυτη η άποψη «μην τον αγγίζετε αυτόν», και είναι το θέμα της ιδιαίτερης γλώσσας του, η οποία, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, πρέπει να αλλάξει και να προσαρμοστεί σε σύγχρονα ελληνικά στα μπαλονάκια ενός κόμικς, πράγμα μη αποδεκτό από πολλούς… Δεν ξέρω αν τα καταφέραμε. Εσείς θα μας πείτε. Βιβλία των Δημήτρη Βανέλλη και Θανάση Πέτρου με έργα της ελληνικής λογοτεχνίας προσαρμοσμένα σε κόμικς (εκδ. Τόπος) Εκτός από σεναριογράφος κόμικς είστε και συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Ποιες διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στα δύο είδη; Πόσο διαφορετική είναι η μεθοδολογία εργασίας; Τεράστιες διαφορές. Ας πω επιγραμματικά (και κάπως απλοϊκά) ότι ο συγγραφέας «κάνει ό,τι γουστάρει» (ανεξάρτητα από το αν το αποτέλεσμα είναι τελικά καλό ή κακό), ενώ ο σεναριογράφος κόμικς έχει όλους αυτούς τους περιορισμούς λόγω της «αφαιρετικής και λιτής γλώσσας» που προαναφέρατε (επίσης ανεξαρτήτως του καλού ή κακού τελικού αποτελέσματος). Σε πρώτο επίπεδο απλώς και μόνο λόγω έλλειψης χώρου. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι ο σεναριογράφος είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται με εικόνες, να περιγράφει την εικόνα που περιέχεται σε κάθε καρέ, είτε αυτό είναι βουβό είτε όχι, ενώ ο συγγραφέας ουδεμία τέτοια υποχρέωση έχει. Μπορεί κάλλιστα να γράψει, ας πούμε, μια εκτενέστατη συζήτηση δύο τύπων που απλώς κάθονται σε ένα καφέ και μιλάνε και αυτό να έχει τεράστιο λογοτεχνικό, ακόμα και φιλοσοφικό ενδιαφέρον. Άντε να το κάνεις κόμικς αυτό… Θεωρώ ότι ουσιαστικά συγγραφέας και σεναριογράφος αποτελούνται από διαφορετική «καλλιτεχνική στόφα», γι’ αυτό και στατιστικά είναι λίγοι αυτοί που τα κάνουν αμφότερα. Εργάζεστε επίσης ως βιβλιοθηκονόμος στην ΑΣΚΤ. Οι φοιτητές και διδάσκοντες της σχολής, εικαστικοί και θεωρητικοί, σας γνωρίζουν ως τον συμπαθέστατο και παντογνώστη άνθρωπο περί των βιβλίων τέχνης. Πώς κατορθώνετε να συνδυάζετε τόσο διαφορετικές ιδιότητες; Ή δεν είναι εντέλει πολύ διαφορετικές; Ελπίζω να είναι αλήθεια τα καλά σας λόγια. Στην πραγματικότητα είναι αρκετά απλό. Αρκεί να αγαπάς και να ενδιαφέρεσαι αληθινά για την τέχνη γενικά (εννοώ για αρκετές τέχνες, όχι μόνο μία). Από εκεί και πέρα, το να γνωρίζεις σε βάθος τα πράγματα που τις αφορούν είναι θέμα προσωπικής καλλιέργειας, η οποία –και αυτό είναι το σημαντικότερο– δεν προέρχεται από υποχρέωση, αλλά από προσωπικό ενδιαφέρον ή να είναι κάτι σαν παιχνίδι για σένα. Τότε μπορούν να συνδυαστούν πολλά πράγματα. Όσο για το «δεν είναι εντέλει πολύ διαφορετικές», ε, δεν είναι τυχαίο ότι η τέχνη των κόμικς συνδυάζει εικαστικό και λογοτεχνικό στοιχείο… Απλώς, και θα πρέπει να το τονίσω αυτό, παρά το ότι αυτές είναι οι δύο βασικές τέχνες στις οποίες πατά, ποτέ να μην ξεχνάμε ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και αυτόνομο ως τέχνη, είναι δηλαδή μια άλλη τέχνη και όχι το απλό άθροισμα των δύο. Άλλωστε σε καλλιτεχνικά θέματα, ποτέ ένα κι ένα δεν κάνει δύο. Κάνει κάτι διαφορετικό. Μερικές απλές σκέψεις για την τόσο σύνθετη τέχνη του κινηματογράφου θα σας πείσουν γι' αυτό. Απόσπασμα από το «Παραρλάμα» σε σενάριο του Δ. Βανέλλη και σχέδια του Θ. Πέτρου (εκδ. Τόπος) Και από δω και πέρα τι να περιμένουμε; Μετά από τόσες μεγάλες επιτυχίες ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Τα όνειρά σας; Σχέδια αρκετά. Προχωράμε ήδη δύο κόμικς ταυτόχρονα, για τα οποία θα μου επιτρέψετε να μην πω τίποτα, αφού ακόμα αργεί η έκδοσή τους. Όνειρα; Εκτός από το προφανές, ότι θα επιθυμούσα να είμαι καλός σ’ αυτό που κάνω, θα κρατήσω τα υπόλοιπα για τυχόν ψυχαναλυτή (αν και, μεταξύ μας, δεν με βλέπω να πηγαίνω ποτέ σε τέτοιον). Και το σχετικό link...
  15. Dirk Gently: Ο Μεγάλος Ολιστικός Τόμος- Οι λέξεις και οι εικόνες ενός διασυνδεδεμένου παραλόγου «Οι λέξεις είναι τα πάντα» συνήθιζαν να λένε πολλοί στοχαστές. Από την άλλη βέβαια, πολλοί σπουδαίοι λογοτέχνες, μεταξύ των οποίων και ο Adam Douglas θα μπορούσαν να αντιτείνουν πως οι λέξεις μπορεί να μην είναι και τίποτα. Ο Βρετανός λογοτέχνης, τόσο με τα πέντε μέρη της αριστουργηματικής τριλογίας του The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, όσο και το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου έργου του, μας δίνει μια σειρά παραλογισμών, οι οποίοι, καλλυμένοι με το χιούμορ προσπερνούν τις άμυνες μας και μας οδηγούν μπροστά σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα: τελικά τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται/ λέγεται. Έτσι, μπορεις κάλλιστα να πετάξεις (αρκεί να στοχεύσεις το έδαφος και… να αστοχήσεις) ή να γυρίσεις τον Γαλαξία με οτοστόπ (αρκεί να έχεις την πετσέτα σου μαζί). Στο Dirk Gently’s Holistic Detective Agency o Douglas πάει ένα βήμα παραπέρα. Η σειρά βιβλίων για τον ολιστικό ντετέκτιβ, η οποία γεννήθηκε μέσα από την δουλειά του συγγραφέα για το αγαπημένο Doctor Who, όχι μόνο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται/ λέγεται, αλλά και αυτά τα ασυναίσθητα στοιχεία που κάνουμε/ λέμε συνδέονται μεταξύ τους. Έτσι μπορείς να ανακρίνεις εξωγήινους μετρώντας τους κόκκους άμμου σε μια παραλία της Αφρικής ή να πιάσεις μούμιες παίζοντας Μπετόβεν. Αυτό το ολιστικό και εν πρώτοις όψεως παράλογο σύμπαν είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδοθεί οπτικά. Η σειρά του Μax Landis (Bright, Mr. Right) στο Netflix το κατάφερε, σε ένα βαθμό, εκμεταλλευόμενη όσο μπορούσε την ούτως η άλλως αξιοπερίεργη περσόνα του Elijah Wood (Lord of The Rings) και το σκερτσόζικο παίξιμο του Samuel Barnett (Jupiter Ascending ,Penny Dreadful) σε συνδυασμό με ένα πολύ έξυπνο σενάριο. Σε κόμικ όμως; Την απάντηση έδωσε, πριν από την τηλεοπτική σειρά, τα κόμικ τη IDW (Dirk Gently Holistic Agency), σε σχέδιο του Ηλία Κυριαζή. Δύο από τις συνολικά 3 πολύ δυνατές ιστορίες, το «Ένα Κουτάλι Πολύ Κοντό» και το » Η Διασυνδεσιμότητα των Βασιλείων» από την εν λόγω σειρά κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Star Comics, στον Μεγάλο Ολιστικό Τόμο. Πως λοιπόν ανταποκρίνεται η 9η Τέχνη στο κυρίαρχο παράλογο του Douglasq Η απάντηση που δίνουν οι συγγραφείς των ιστοριών (ο Αrvid Ethan David και ο Chrys Ryall αντίστοιχα) ήταν ένα ταχύρυθμό, σχεδόν εκστασιασμένο σενάρiο που κάλπαζει μακριά από κάθε απόπειρα λογικής συνέδεσης των πραγμάτων, δηλαδή περιορισμού της ολικής τους διασυνδεσιμότητας σε μία μόνο εξήγηση, και μάλιστα με την μορφή αίτιο-αποτέλεσμα. Ο Dirk Gently του κόμικ είναι ένας πολύ πιο σοβαρός, ώριμος μελετητής που κινείται σε έναν εξίσου ενήλικο κόσμο που δεν αποστρέφει το βλέμμα του από τη σεξουαλικότητα και τον θάνατο, αλλά αντίθετα γελάει με αυτά, όχι επειδή αγνοεί, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται πλήρως την σοβαρότητα τους. Μέσα στον παραλογισμό των ιστοριών, τα αδιανότητα και τα ανεξήγητα, η λογική καταρρέει και το τυχαίο γίνεται η νόρμα. Μάλιστα αυτό το τυχαίο πλέον απαγγιστρώνεται από την γλώσσα/ αντίληψη και είναι καθαρότερο. Όχι μόνο δεν χάνει σε αξία, αλλά κερδίζει τελικά σε έκφραση. Μέσα από αυτές ιστορίες, με εκτεταμένα flash backs, κατανοούμε και το παρελθόν του Dirk Gently σαν χαρακτήρα, τις συνθήκες που τον διαμόρφωσαν και τον μεταμόρφωσαν σε Dirk Gently από Svlad Cjelli, όπως ήταν και το αρχικό του όνομα. Κύριο στοχείο είναι εδώ η σταθερή του άρνηση να δεχθεί την εύκολη διέξοδο του μέντιουμ. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως κατανοητό, μια εξαίρεση εμπεριστατωμένη σε έναν λογικό συμπαγή.κανόνα Ωστόσο η αλήθεια είναι πολύ πιο τρομακτική: δεν υπάρχουν μέντιουμ γιατί πολύ απλά τίποτα δεν υπάρχει. Και αν δεν υπάρχει τίποτα, μπορούν να υπάρξουν τα πάντα. Όλα συνδεδεμένα. Και αυτό είναι μια δυστυχία σαν επίγνωση. Όμως, «τίποτα αστειότερο από την δυστυχία» που έλεγε και κάποιος άλλος παράλογος, ο Samuel Beckett. Αυτές οι εικόνες, σχέδιο του Ηλία Κυριαζή, εκφράζουν το πνεύμα των κόμικ και συνδιαλέγονται μαζί του. Οι στιβαρές γραμμές των σωμάτων, έντονα σεξουαλικοποιημένων, αντιπαραβάλλοται με τις ρευστές γραμμές του περιβάλλοντος και των τοπίων. Οι σκιάσεις υπάρχουν στα σκηνικά, αλλά περισσότερο στα πρόσωπα. Το θέμα της ταχύτητας της πλοκής λύνεται είτε με την πολλαπλότητα των καρέ είτε με την ταυτοχρονία και το σχήμα τους. Έτσι έχουμε panels σε σχήμα βέλους, νότας και κάθε πιθανή και απίθανη μορφή, σαν το ίδιο το σχέδιο και ο διάλογος να ρέουν ακατάπαυστα και αλληλοσυνδεμένα. Τελικά, ο ολιστικός τόμος μας δίνει μια πολύ καλή γεύση του τι εστί παράλογο. Eίναι μια δουλειά που ανοίγει την όρεξη για ταξίδια με πετσέτες στου ώμους, σε κόσμους όπου όλα συνδέονται. Ακόμα και αν αυτό δεν φαίνεται. Πηγή
  16. Ο Ντερκ Τζέντλι και οι αλλόκοτες μέθοδοί του Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Η «συνέχεια» ενός λογοτεχνικού έργου σε άλλο μέσο και από άλλους δημιουργούς δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ιδιαίτερα αν το πρώτο βασίζεται στο λεπτό και το ειρωνικό χιούμορ. Τέτοιο ήταν το έργο του Douglas Adams. Αλλά η συνέχειά του σε κόμικς από τους Arvind Ethan David και Ηλία Κυριαζή τα καταφέρνει περίφημα Με τη σειρά βιβλίων που έμειναν γνωστά ως «Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ», τη μοναδική παγκοσμίως τριλογία που αποτελείται από πέντε βιβλία, ο Douglas Adams (1952-2001) έγινε ένας θρύλος της χιουμοριστικής λογοτεχνίας του φανταστικού. Οταν την ολοκλήρωσε όμως δεν αρκέστηκε σε αυτήν εξαργυρώνοντας την επιτυχία. Συνέχισε να γράφει. Και με το ίδιο απαράμιλλο χιούμορ αλλά σε εντελώς διαφορετικά συμφραζόμενα δημιούργησε ένα νέο, αστυνομικό αυτή τη φορά, σύμπαν με πρωταγωνιστή έναν παράξενο και ιδιόρρυθμο ντετέκτιβ σε δύο μέρη, τα «Ο Ντερκ Τζέντλι ακολουθεί τη γάτα» (1987) και «ΑΡΡΓΚ: Αδιάφοροι Ρυθμοί για Γρήγορα Κέρδη» (1988). Ο «Ντερκ Τζέντλι» μπορεί να μη γνώρισε την επιτυχία του «Γαλαξία», αλλά κινείται στα ίδια επίπεδα ως προς το ανατρεπτικό χιούμορ και το πολυδαίδαλο σενάριο, έξω από τις καθιερωμένες συμβάσεις. Τον αλλόκοτο αυτό χαρακτήρα ως προς τις ανορθόδοξες μεθόδους που εφαρμόζει κατά την ολιστική προσέγγιση της λύσης κάθε μυστηρίου που επιχειρεί να εξιχνιάσει, ανέλαβε ο Arvind Ethan David και με τη συνεργασία του Ηλία Κυριάζη στα σχέδια, έδωσαν μια εξαιρετική σειρά κόμικς που συνεχίζει την ιστορία από εκεί που είχε σταματήσει ο Douglas Adams. Μια σειρά που συνέπεσε μάλιστα και με την τηλεοπτική προσαρμογή του έργου με πρωταγωνιστές τους Σάμουελ Μπάρνετ και Ελάιζα Γουντ. Το σύνολο των περιπετειών του Ντερκ Τζέντλι σε κόμικς κυκλοφορεί τώρα και στα ελληνικά σε μια συνολική έκδοση υπό τον τίτλο «Dirk Gently – Ολιστικό Πρακτορείο Ντετέκτιβ» (εκδόσεις Star Comics), εμπλουτισμένη με πρόσθετο υλικό, όπως όλα τα εξώφυλλα της σειράς στην αμερικανική έκδοση, φωτογραφίες από τα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς κ.λπ. Αναμφίβολα αυτό που ξεχωρίζει στη σειρά κόμικς είναι η επιτυχής προσπάθεια των δημιουργών της να «αναμετρηθούν» με έναν ογκόλιθο της χιουμοριστικής λογοτεχνίας και να διατηρήσουν στο ίδιο επίπεδο το χιούμορ του, με σεβασμό στο ύφος του και το πνεύμα του. Σε αυτό συμβάλλουν καθοριστικά τα σχέδια του Κυριαζή, όπως πάντα άψογα και απολύτως επαγγελματικά, με τόλμη ως προς τις πολυπρόσωπες συνθέσεις και με αρκετούς επιτυχημένους πειραματισμούς στο στήσιμο των σελίδων, τα ανισομεγέθη καρέ κ.ά. Η θαρραλέα αυτή εκδοτική κίνηση στην ελληνική αγορά, με έναν έγχρωμο, πλούσιο τόμο 250 σελίδων, αν αποδειχθεί και εμπορικά επιτυχημένη, ίσως προτρέψει και άλλους εκδότες στην κυκλοφορία πολυσέλιδων κόμικς «μεγάλου μήκους» και μεγαλύτερων αφηγήσεων. Πηγή
  17. Mανιφέστο… κάθε γενιάς που ψάχνεται! Κάποιες φορές ξαναπιάνεις ένα βιβλίο, ένα κόμικ ή μία ταινία που σου άρεσε πολύ και αναρωτιέσαι «μα τι του έβρισκα». Άλλες πάλι, πιο σπάνια δυστυχώς, επιστρέφεις για να ανακαλύψεις νέα στοιχεία, να ξαναδιαβάσεις και να ξαναδείς από μία οπτική που σου έλειπε την πρώτη φορά και πλέον σου επιτρέπει να το εκτιμήσεις διαφορετικά. Διαβάζοντας την επετειακή έκδοση του Μανιφέστο, του κόμικ του Ηλία Κυριαζή, βρίσκομαι στη δεύτερη περίπτωση, όπως πιστεύω ότι θα βρεθούν και πολλοί ακόμα που, έφηβοι τότε, διαβάζαμε το Μανιφέστο και πειθόμασταν ότι κόμικ δεν είναι μόνο τα «μίκι μάου» και ότι θα τα διαβάζουμε για μία ζωή. Δέκα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της έκδοσης του στο περιοδικό «9» της Ελευθεροτυπίας (εκδιδόταν από το 2003 μέχρι το 2008), οι εκδόσεις Anubis μας επαναφέρουν στο πολυαγαπημένο κόμικ του Κυριαζή. Στην έκδοση που μόλις κυκλοφόρησε θα βρείτε όλα τα επεισόδια της σειράς –που είχαν συγκεντρωθεί στα τεύχη Manifesto και Manifesto:Δύο– μαζί με αδημοσίευτο υλικό αλλά και έναν εξαιρετικό πρόλογο του Θοδωρή Δημητρόπουλου. Πρωταγωνιστής στο Μανιφέστο είναι ο Βίκτωρας που είναι στα «τελειώματα» ενός ΤΕΙ γραφιστικής, είχε όνειρο από μικρός να σχεδιάσει κόμικ και κατά βάση είναι αβέβαιος για το μέλλον του, καθώς βγαίνει από μία φάση της ζωής του και μπαίνει σε μία νέα, όπου υπάρχει η τρομακτική απαίτηση «να ωριμάσει». Με τα λόγια του ίδιο: «Σήμερα κλείνω το 24ο έτος της ηλικίας μου και ακόμα δεν έχω γίνει ούτε πλούσιος ούτε διάσημος, δεν έχω νιώσει έναν έρωτα όπως τον περιγράφουν οι ταινίες και τα τραγούδια, δεν αφήνω πίσω μου μία ξέφρενη εφηβεία με τρελές καταστάσεις και ατελείωτο σεξ, ναρκωτικά και πράγματα τα οποία θα συμβουλεύω τα παιδιά μου να αποφεύγουν . Δεν έχω κάνει βήμα για την ολοκλήρωση των ονείρων μου. Και είμαι μόνο 6 χρόνια πριν τα 30» Ο Βίκτωρας ακολουθεί την παρέα του, καθώς βγαίνουν από τα φοιτητικά χρόνια και μπαίνει σε μία φάση όπου ψάχνεται. Γνωρίζει νέους ανθρώπους και μπαίνει σε σχέσεις που δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί, αλλάζει μουσικά γούστα και προσπαθεί να μπει στη goth σκηνή, την ώρα που κρατάει τους Abba στο discman, ξεκινάει μια δουλειά, την ίδια ώρα που πασχίζει να δημοσιεύσει το πρώτο του κόμικ. Είναι νάρκισσος αλλά και χαρισματικός, πολύ φιλόδοξος αλλά και λίγο τεμπέλης και απείθαρχος, απογοητεύεται εύκολα, κλείνεται στον εαυτό του και, την ίδια στιγμή, είναι έτοιμος να ριχθεί στην επόμενη σχέση. Ανησυχεί για τα όνειρα του αλλά δεν μπορεί να οργανώσει το χρόνο του ώστε να τα κυνηγήσει μέχρι τέλους. Καταλαβαίνει ότι μεγάλωσε πια αλλά όχι τόσο ώστε να νιώθει άνετα στο οικογενειακό τραπέζι. Συγκεντρώνει όλες τις ανασφάλειες και τα «μπρος-πίσω» μίας δύσκολης φάσης στη ζωή ενός ανθρώπου. Στο πλευρό του, ο Άλκης, η ξαδέρφη του, Τιτίκα, που εκφράζει την πίεση να «φτιάξει λίγο τη ζωή του» και ο Λόγκαν, φανατικά alternative (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), με διαρκές άγχος να μην ξεπουληθεί — το όνομα του ,προφανώς, βγαίνει από τον Wolverine. Στο Μανιφέστο ισορροπούν άριστα μία σειρά από θεματικές χωρίς καμία να απομονώνεται και να ξεχωρίζει. Οι ερωτικές σχέσεις και τα αδιέξοδα τους, οι φιλικές σχέσεις που εξαντλούν τη δυναμική τους και γίνονται όλο και πιο τυπικές δένονται απόλυτα με τα πρώτα βήματα στη δουλειά, τις απογοητεύσεις που κρατάνε πολύ και τις επιτυχίες που λάμπουν για λίγο. Και την ίδια στιγμή, οι φίλοι που σε στηρίζουν όταν δεν το περιμένεις, οι νέοι έρωτες και οι δρόμοι για πιο δημιουργική έκφραση. Όλα αυτά, στα πλαίσια μίας παρέας που εντάσσεται στη nerd κουλτούρα που, από ακραία μειοψηφική, στις αρχές του 2000 άρχισε να παίρνει τα πάνω της και στην Ελλάδα. Ο Λόγκαν θέτει τα δύσκολα διλήμματα στην παρέα, οδηγώντας στην απόγνωση την κοπέλα του Βίκτωρα, : «ποιος σχεδιαστής θα λέγατε ότι κάνει καλύτερα τους καβάλους». Ο Κυριαζής δεν χαρίζεται ούτε εδώ. Το μανιφέστο μας πηγαίνει σε επιτραπέζια rpg με καλτ φιγούρες, σχεδιαστές κόμικ που αρχίζουν να καβαλάνε το καλάμι μόλις δημοσιεύσουν δύο ιστορίες, φεστιβάλ που μαζικοποιούνται και σκληροπηρυνικοί φαν που βγάζουν ελιτισμό απέναντι στους νεοφώτιστους. Μας ακουμπάει και εδώ η απορία του Βίκτωρα «είναι δυνατόν να έχω τα ίδια ενδιαφέρονται με αυτούς;». Πλάι σε αυτό, δεν λείπει ο ενθουσιασμός, η βαθιά αγάπη για τα κόμικ και οι γνήσιες κοινότητες που χτίζονται γύρω από αυτό. Ειδικότερα, όσον αφορά τον δημιουργό κόμικ ως καλλιτέχνη, αποτυπώνεται με χιουμοριστικό αλλά και ειλικρινή τρόπο το δίλημμα ανάμεσα σε προσπάθεια για mainstream έργα που θα αποφέρουν χρήματα και αναγνώριση αλλά και υπόκεινται στον αυστηρό έλεγχο των εκδοτών και, από την άλλη, η επιμονή στις αυτοεκδόσεις, την ανεξάρτητη δημιουργία με τους κινδύνους και τους περιορισμούς που τη συνοδεύουν. Ο Βίκτωρας περνάει διαρκώς από το ένα στο άλλο, δίνει μάχη να κρατήσει τις ισορροπίες, βρίζει τον Λόγκαν για τον δογματισμό του αλλά, πάνω από όλα, πίνει και εύχεται «να μη γίνουμε ποτέ σαν αυτούς», που ξεπουλήθηκαν και χρησιμοποιούν την τέχνη τους για να πουλήσουν μούρη. Σε όλο το Μανιφέστο, ο Κυριαζής ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο του και τις ικανότητες του, ενώ βρισκόταν στα πρώτα βήματα της καριέρας του. Στα πρώτα επεισόδια κάνει κλασικά χιουμοριστικά στριπάκια ενώ στη συνέχεια περνάει σε μεγαλύτερου μήκους ιστορίες. Περνάει από την κωμωδία καταστάσεων (να ένα sitcom που θα βλέπαμε ξανά με ενθουσιασμό!) σε buddy movie και, στο 2ο μέρος, φτάνει σε ένα πιο γλυκόπικρο στήσιμο. Η αφήγηση εξελίσσεται και παίρνει πολλές μορφές: χιουμοριστικά στριπ, «origin story», ιστορίες που μπλέκεται η αρχή με το τέλος και, πάρα πολύ συχνά, ένα πανέξυπνο κόμικ μέσα στο κόμικ. Μέσα σε όλα αυτά, ο Κυριαζής μοιράζει γενναιόδωρα easter eggs, μικρές αναφορές σε έργα της ποπ κουλτούρας, κόμικ της Marvel, blockbuster ταινίες αλλά και ελληνικά σήριαλ, μπαρ της Αθήνας ακόμα και άλλα δικά του κόμικ. Όλα αυτά κρύβονται στο περιθώριο των καρέ, στις μπλούζες των πρωταγωνιστών, στις ταινίες που βλέπουν. Με οδηγό το παράρτημα του Κυριαζή στο τέλος του κόμικ, μπορούμε να δούμε πόσα πιάσαμε αλλά και να μάθουμε πράγματα για τους περιορισμούς που έβαζε το «9» και δεν μπορούσαμε τότε να φανταστούμε, όπως για παράδειγμα ότι τον πίεζαν να περιορίσει αναφορές στην ομοφυλοφιλία. Όλα τα παραπάνω, κάνουν το Μανιφέστο να προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις με διαφορετικές εστιάσεις, στους χαρακτήρες, τις λεπτομέρειες των καρέ και το σχέδιο. Για όλα αυτά και πολλά ακόμα που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε ένα κείμενο, το Μανιφέστο ήταν και παραμένει το καλύτερο ελληνικό κόμικ. Εμπνέεται, φυσικά, από μία άλλη περίοδο που απέχει πλέον πάνω από 10 χρόνια αλλά η κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας άλλαξε τόσο που φαίνεται να απέχει δεκαετίες. Τα πράγματα σήμερα για τους άνω των 25 είναι πολύ πιο άγρια και μπροστά στη σημερινή πραγματικότητα της ανεργίας και της ταλάντευσης ανάμεσα στη φυγή στο εξωτερικό και την παραμονή σε μία κατάσταση που στερείται προοπτικής, ο Βίκτωρας και οι ανησυχίες του ίσως φαντάζουν «λίγες». Αλλά δεν είναι. Το έργο του Κυριαζή συνεχίζει να είναι το μανιφέστο του ελιτιστή νέρντουλα, του εναλλακτικού που θέλει να γίνει mainstream και νιώθει ενοχές για αυτό, του νάρκισσου που συνειδητοποιεί το ελάττωμα του, του χαρισματικού τεμπέλη, του ερωτευμένου που καταπιέζει τη σύντροφο του με τις ανασφάλειες του . Πολύ περισσότερο από αυτά, είναι το μανιφέστο του αιώνιου έφηβου, του χαμένου φοιτητή που τελειώνει τη σχολή του και αρνείται να γίνει «κανονικός» ενήλικος, είναι το μανιφέστο του 25χρονου που πλησιάζει περισσότερο τα 30 και νιώθει μεσήλικας. Είναι το βασικό ντοκουμέντο μιας γενιάς που της έταξαν ένα καλύτερο αύριο και το είδε να διαψεύδεται αλλά ψάχνει δρόμους για να αντέξει. Το κόμικ του Κυριαζή «ανήκει» στο 2018 , όπως άνηκε στο 2008 και κάποια από τα σκίτσα και τους διαλόγους του, αντηχούν σήμερα ακόμα πιο δυνατά. Στην εποχή που η αβεβαιότητα γενικεύεται και δεν περιορίζεται στους 20 και κάτι, παραμένει το δικό μας Μανιφέστο… Πηγή
  18. Μιλήσαμε με Κάποιους Από τους Καλύτερους Κομιξάδες της Ελλάδας Το ελληνικό κόμικ είναι πιο δυνατό από ποτέ. Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός Θυμάμαι πως, όταν ήμουν μικρός, είχα περάσει μια αρκετά μεγάλη περίοδο που ήθελα να γίνω κομιξάς. Όπως πολλά πιτσιρίκια, έτσι κι εγώ, είχα πωρωθεί με το αγαπημένο μου κόμικ, τον Garfield, και είχα αρχίσει να φτιάχνω τους δικούς μου χαρακτήρες. Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα και αυτό δεν ήταν άλλο από το γεγονός πως, ακόμη και σήμερα, δεν είμαι ικανός να ζωγραφίσω ούτε ένα σπιτάκι. Τα βιβλία που είχα παραγγείλει από κάτι διαφημίσεις τύπου telemarketing δεν βοήθησαν την κατάσταση και έτσι η καριέρα μου τελείωσε πριν καν αρχίσει. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη μου επιτυχία, τον Κόμη Φράγκουλα, τον οποίο είχα τη φαϊνή ιδέα να ζωγραφίσω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε μία από τις ντουλάπες του δωματίου μου -το αποτελέσμα ήταν τραγικό- φρικάροντας τη μάνα μου. Μεγάλο ρόλο στην αγάπη μου για τα κόμικς έπαιξε και το περιοδικό «9» που είχε ξεκινήσει να κυκλοφορεί εκείνη την εποχή. Μέσα από τις σελίδες του παρέλασαν και αναδείχτηκαν πολλά γνωστά ονόματα του χώρου και δικαίως αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού κόμικ. Μάλιστα, είχα λάβει μέρος -με τον Φράγκουλα, αν θυμάμαι καλά- σε έναν από τους διαγωνισμούς του περιοδικού και ακόμη και σήμερα ειλικρινά ντρέπομαι που έστειλα αυτά τα εκτρώματα στους ανθρώπους. Τέλος πάντων. Τα χρόνια πέρασαν και η εγχώρια σκηνή έχει εξελιχθεί τρομερά. Πλέον, υπάρχουν Έλληνες δημιουργοί που συνεργάζονται με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους του κόσμου και που καταφέρνουν, σε πείσμα των καιρών, να επιβιώνουν κάνοντας αυτό που αγαπούν. Συναντήσαμε κάποιους από τους πιο γνωστούς και ενδιαφέροντες κομιξάδες εκεί έξω και τους επισκεφτήκαμε στον χώρο τους, για να τους φωτογραφίσουμε και να κουβεντιάσουμε μαζί τους. Ένα σημαντικό στατιστικό που προέκυψε είναι πως οι περισσότεροι δείχνουν μια προτίμηση στις γάτες. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα μάθετε διαβάζοντας όσα είπαμε μαζί τους. Μιχάλης Διαλυνάς VICE: Έχεις καταφέρει να συνεργαστείς με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στον κόσμο, όπως η Marvel και η DC Comics. Η ερώτηση είναι απλή: πώς στο καλό τα κατάφερες; Μπορώ για αρχή να σου πω ότι έγινε με πολλά χρόνια εξάσκησης, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά από αυτό, τους έστειλα mail και τους έδειξα τη δουλειά μου. Στη Marvel, με την οποία συνεργάστηκα το 2013, τους είχα στείλει δυο-τρεις φορές και έκανα για δείγματα σελίδες, όπως κάνουν όλοι. Μου είπαν, «Ωραία, καλά πας, στείλε μας ξανά, όταν έχεις κάτι να μας δείξεις». Αφού τελείωσα το πρώτο μου κόμικ στην Dark Horse, το Amala's Blade, τους το έστειλα. Τους άρεσε και μου εμπιστεύτηκαν τον σχεδιασμό ενός τεύχους Superior Spider-Μan. Με την DC ήταν διαφορετικά, δεν τους είχα στείλει δουλειά μου, αλλά ήρθαν εκείνοι σε επαφή μαζί μου, επειδή είχα συνεργαστεί με την editor που δούλευε σε μια άλλη εταιρεία, προτού πάει εκεί. Ήξερε τη δουλειά μου και θεώρησες πως θα ταίριαζα στο Gotham Academy. Από τότε, έχω σχεδιάσει σε δύο τεύχη τους και ελπίζω να σχεδιάσω ξανά στο μέλλον. Μόλις, δηλαδή, τελειώσω με το The Woods. Πώς μπήκες στη φάση των κόμικς; Όπως όλοι οι δημιουργοί κόμικς. Διάβαζα μικρός, έπαιρνα από τα περίπτερα και τα πρακτορεία ξένου Τύπου στην Κρήτη και μου έστελνε η θεία μου από την Αγγλία διάφορα τεύχη Spawn, Batman, TMNT, ακόμη και Power Rangers. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα να σχεδιάζω και όταν ήμουν στο Λύκειο κυκλοφόρησε το 9 στην Ελευθεροτυπία. Από εκείνη τη στιγμή, είδα ότι ίσως να υπάρχει ένα μέλλον και ένα πάτημα, ώστε να φτιάξω και εγώ κόμικς στην Ελλάδα και ίσως και στο εξωτερικό. Ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν καλά, είμαι εδώ ακόμη και σχεδιάζω. Να υποθέσω πως ζεις από αυτό, σωστά; Ναι, πλέον είναι full-time δουλειά. Όπως όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, έτσι και εγώ, πρέπει να κυνηγάω τη δουλειά και να κλείνω project. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα και έτρωγα μόνο ρύζι και μακαρόνια, για να μπορέσει να αφήσω το στίγμα μου με ένα καλό κόμικ. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζω τη σειρά The Woods με τον συγγραφέα James Tynion IV και την εκδοτική Boom! Με αυτούς ήμουν τυχερός και κατάφερα να εξασφαλίσω πως θα σχεδίαζα 36 τεύχη. Τώρα είμαι στο τεύχος 31, οπότε, όταν τελειώσω -τον Σεπτέμβριο- θα είμαι πάλι στο κυνήγι της επόμενης συνεργασίας. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτήν τη δουλειά μένοντας στην Ελλάδα; Βασικά, είναι ευχή και κατάρα. Έχουμε επτά με δέκα ώρες διαφορά με τις ΗΠΑ, οπότε έχουμε ένα προβάδισμα στα deadlines, αλλά από την άλλη είναι κακό, επειδή όταν σκάνε τα mail, είναι μετά τις 10 το βράδυ και μερικές φορές μιλάς μαζί τους για αλλαγές μέχρι τα ξημερώματα. Το κόστος ζωής στην Αμερική είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με εδώ, οπότε είναι καλό να μένεις Ελλάδα, αλλά για να μπορώ να συναναστραφώ με τους εργοδότες και τους συνεργάτες μου από εκεί, θα πρέπει να περιμένω πότε θα μπορέσουμε να βρεθούμε σε κάποιο συνέδριο. Για παράδειγμα, με τον συγγραφέα του Woods έχω βρεθεί τρεις φορές και με τους editors μου, δύο. Προς το παρόν, νιώθω καλά που είμαι εδώ και πηγαίνω μια φορά τον χρόνο στο New York Comic Con και βλέπω κόσμο. Θέλω να μου μιλήσεις για το κεφάλαιο Χελωνονιντζάκια . Ξέρω πως τα λατρεύεις, αλλά και πως δουλεύεις με αυτά. Είχα πάθει πατατράκ τις πρώτες μέρες, λες και είχα ξεχάσει πως να σχεδιάζω, έπρεπε να θυμίσω στον εαυτό μου ότι τώρα έχω την ευκαιρία να αφήσω ένα κομμάτι μου στην ιστορία τους, αλλά ταυτόχρονα να περάσω καλά και να μην αγχώνομαι. Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο αυτό. Τα Χελωνονιντζάκια είναι η παιδική μου αγάπη. Όταν βγήκε η πρώτη ταινία το 1990, ήμουν έξι χρονών και βαθιά χωμένος στη «Χελωνομανία». Φιγούρες, παιδικά μπλουζάκια, τα πάντα. Αλλά και τώρα, είναι λες και δεν άλλαξε τίποτα, παρακολουθώ τη νέα σειρά στο Nickelodeon, διαβάζω τα κόμικς και αγοράζω τις φιγούρες. Απλώς τώρα τα σχεδιάζω κιόλας, όποτε έχω χρόνο. Τον Δεκέμβριο βγήκε το τελευταίο τεύχος που σχεδίασα και πρόκειται να δουλέψω πάνω σε άλλες περιπέτειές τους πολύ σύντομα. Η συνεργασία μου με την IDW -την εκδοτική που τα βγάζει- είναι πολύ διασκεδαστική και χαίρομαι όποτε μου στέλνουν, για να με ρωτήσουν, αν έχω λίγο χρόνο να επισκεφτώ ξανά τους πράσινους φίλους μου. Τι θα δούμε από εσένα μέσα στο 2017; Φέτος θα είναι το φινάλε της σειράς The Woods στο τεύχος 36, το οποίο θα βγει τον Οκτώβριο. Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Θα κυκλοφορήσουν τρεις τόμοι από αυτό μέχρι το τέλος της χρονιάς, Όπου να' ναι, θα βγει και ο πρώτος τόμος Teenage Mutant Ninja Turtles Universe και σύντομα θα σχεδιάσω ξανά ένα νέο τεύχος, το οποίο δεν γνωρίζω πότε θα κυκλοφορήσει. Επίσης, μέσα στη χρονιά θα έχουμε και κάποια άλλα νέα, σχετικά με την τηλεοπτική μεταφορά του The Woods από το SyFy Channel. Ηλίας Κυριαζής Θυμάσαι την πρώτη ιστορία που σχεδίασες; Πρέπει να ήταν στην Γ΄ή Δ΄ Δημοτικού και είχε γίνει ολόκληρο θέμα. Είχε γυμνούς ανθρώπους, τέρατα και ξεκοιλιάσματα και την είχαν δει στο σχολείο, είχαν καλέσει τους γονείς μου, χαμός. Fun times. Η κυκλοφορία του Manifesto σε έκανε ευρύτερα γνωστό ακόμα και σε κόσμο που δεν ασχολούνταν μέχρι τότε με Έλληνες σχεδιαστές. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Αυτοί που ασχολούνταν με τους Έλληνες σχεδιαστές τότε, ήταν κυρίως οι Έλληνες σχεδιαστές. Αυτό άλλαξε σιγά-σιγά με το 9. Τo περιοδικό έκανε αδιαμφισβήτητα μεγάλο καλό στα ελληνικά κόμικς και εγώ σίγουρα δε θα είχα καριέρα χωρίς αυτό. Τότε βέβαια, το βλέπαμε κάπως αλλιώς, υπήρχε το κλίμα ότι κάτι ξεκινάει, κάτι πάει να γίνει, αλλά -ίσως λόγω οικονομικής κρίσης- το πράγμα ξεκίνησε να φρενάρει προτού προφτάσει να καταφέρει όλα όσα ήλπιζα ότι θα μπορούσε. Το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά δημιουργών μπόρεσε να κάνει το ξεκίνημα της μέσω του 9 δεν είναι καθόλου αμελητέο, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να μην έχω γλυκόπικρα συναισθήματα για το περιοδικό. Γενικότερα για την εποχή κάπως πιο γλυκά, επειδή ήμουν και στα early 20s μου και το ζούσα. Αλλά και τα κόμικς ήταν πολύ καλά μαζί μου: μου έδωσαν φίλους, αυτοπεποίθηση, αναγνωρισιμότητα, χαρτζιλίκι και κάπου να ανήκω. Τώρα, μετά το τέλος του πάρτι, έχουν μείνει στον χώρο οι δημιουργοί που το εννοούσαν και οι πιο πιστοί αναγνώστες, αλλά έχει χαθεί το casual αναγνωστικό κοινό, που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Πώς προέκυψαν οι συνεργασίες σου με αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους, όπως οι IDW και DC Comics; Είχα δει πως η φάση στην Ελλάδα με τα κόμικς βάλτωνε και ψαχνόμουν για έξω. Είχα ξεκινήσει τα ταξίδια στο San Diego Comic Con και να στέλνω email. Για την DC κέρδισα έναν διαγωνισμό ταλέντων που έκανε για το έντυπο Zuda και το ίδιο συνέβη και με την Dark Horse Comics. Στην ΙDW με έφερε ο Scott Lobdell, τον οποίο πλησίασα, επειδή γούσταρα τα X-Men που έγραφε στα 90s, του άρεσε και εκείνου η δουλειά μου και ξεκινήσαμε μια συνεργασία που μας έδωσε τα κόμικς Ghostbusters, Galaxy Quest και έχουμε ακόμη μέλλον. Πόσο εύκολο είναι το να είσαι επαγγελματίας κομίστας στην Ελλάδα; Είμαι επαγγελματίας κομίστας, όμως απλώς κατοικώ στη χώρα. Δεν εργάζομαι εδώ. Ας απαντήσει κάποιος ή κάποια που βιοπορίζεται μόνο από την Ελλάδα, για να μας πει πώς τα καταφέρνει. Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή κόμικς και όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την προώθησή της; Είναι μια ειρωνεία που πονάει λίγο, το πόσο ανεβασμένο είναι το επίπεδο καλλιτεχνικά -και στους παλιότερους και στους νεότερους- σχετικά με τα «χρόνια της άνθησης» των 00s. Το διεθνές κοινό αγκαλιάζει τα ταλέντα που προέρχονται από τη χώρα μας, οπότε φιλοδοξούμε σύντομα να συμβεί το ίδιο και με το ελληνικό. Τα conventions, η διαδικτυακή παρουσία, οτιδήποτε φέρνει κόσμο στα κόμικς γενικότερα βοηθά και τους Έλληνες δημιουργούς και βέβαια, μην ξεχνάμε πως έχει ανοίξει πια και ο δρόμος για τη διεθνή αγορά. Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα εδώ, υπάρχει ο δρόμος για να κάνει καριέρα ένας δημιουργός. Πάνω σε τι δουλεύεις αυτήν την εποχή; Σχεδιάζω τη σειρά Dirk Gently's Holistic Detective Agency, που είναι βασισμένη στα ομώνυμα βιβλία του Douglas Adams και στην τηλεοπτική σειρά του Max Landis, του BBC America και της IDW. Γιάννης Ρουμπούλιας Πότε έπιασες πρώτη φορά πενάκι αποφασισμένος να φτιάξεις μια ιστορία και πώς κατάλαβες ότι πάει κάπου όλο αυτό; Στην ηλικία που ξεκίνησα, δεν ήξερα καν τι σημαίνει «πενάκι». Ανέκαθεν με γοήτευε το μέσο των κόμικς και θεωρούσα πολύ συναρπαστικό το να μπορείς να αφηγηθείς μέσω σχεδίων μια δική σου ιστορία. Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσω πως ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό από πολύ μικρή ηλικία. Η πρώτη φορά που έφτιαξα μια ολοκληρωμένη ιστορία, ήταν νομίζω το καλοκαίρι μεταξύ ΣΤ΄ Δημοτικού και Α΄ Γυμνασίου, σε σχολικό τετράδιο που πλέον θα ήταν άχρηστο, καθώς το σχολείο είχε τελειώσει. Ήταν μια ιστορία του Κόναν του Βάρβαρου. Νομίζω ότι κάπου υπάρχει ακόμη, θαμμένη σε μια κούτα μαζί με άλλα σχέδια εκείνων των αρχαίων εποχών. Έχεις προλάβει τον χώρο των κόμικς πριν από την εισβολή των social media στην καθημερινότητά μας. Πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος προσέγγισης του κόσμου, αλλά και των καλλιτεχνών σήμερα σε σχέση με πριν από 10-12 χρόνια; Τα πράγματα είναι σαφέστατα καλύτερα ως επί το πλείστον. Πλέον, μπορούμε να δείξουμε τη δουλειά μας στα πέρατα του κόσμου με πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια απ' ό,τι στο παρελθόν. Η αγορά, όσον αφορά τη δουλειά μας, δεν περιορίζεται από τα σύνορα. Μπορεί κάποιος να δουλεύει από την Ελλάδα και να γίνει εύκολα γνωστός σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσω του Ίντερνετ. Μια τέτοια ευκολία ωθεί όλο και περισσότερους νέους καλλιτέχνες να δείχνουν τη δουλειά τους. Όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζει και αγαπάει πια το μέσο και την ποπ κουλτούρα ευρύτερα. Ωστόσο, πάντα πρέπει να εκθέτουμε τη δουλειά μας με προσοχή, διότι πολλοί αετονύχηδες μπορεί να σφετεριστούν τη δουλειά κάποιου, αλλά τα καλά που προσφέρει το Ίντερνετ είναι σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτόν τον μικρό κίνδυνο. Είσαι από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που είχαν τη χαρά να δουν ένα έργο τους να γίνεται ταινία, Tα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος , έστω και αν ήταν δική σου προσπάθεια. Πόσο διαφορετική ήταν η προσέγγιση και πως ένιωσες, όταν την είδες για πρώτη φορά ολοκληρωμένη; Γενικά, θεωρώ πως ο κινηματογράφος και τα κόμικς ως τέχνες είναι ξαδέρφια. Πάντα ήταν οι μεγάλες μου αγάπες και τις έχω μελετήσει και τις δύο. Η τέχνη της αφήγησης μέσω της εικόνας και το χτίσιμο ενδιαφερόντων χαρακτήρων είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία, για να δημιουργήσει κάποιος μια καλή ιστορία. Κάθε φορά που ένας δημιουργός ολοκληρώνει ένα έργο, το συναίσθημα δε μπορεί να συγκριθεί. Οφείλω εδώ να σημειώσω πως χρωστάω πολλά σε όλους τους συνεργάτες μου, για οτιδήποτε έχω καταφέρει έως τώρα. Πιστεύω πάρα πολύ στην ομαδική δουλειά και πάντα την επιδιώκω, επειδή η πείρα μου μού έχει δείξει πως οι μονάδες και οι εγωισμοί παράγουν μόνο ελλειπή και άνευρα έργα. Ήταν και η πρώτη ελληνική ταινία επικής φαντασίας, σωστά; Δεν θα έπρεπε, ειδικά εμείς με τη μυθολογία που έχουμε, να είμαστε από τους πρώτους στην Ευρώπη που κάνουν τέτοιες ταινίες; Δυστυχώς, ως χώρα και νοοτροπία είμαστε λίγο πίσω στον χώρο του θεάματος. Το κοινό μας έχει μια τάση να σνομπάρει αντίστοιχες ελληνικές προσπάθειες, θεωρώντας τις –λανθασμένα- υποδεέστερες των εισαγόμενων. Κατά τη γνώμη μου, στο μόνο πράγμα που υστερούν, είναι η έλλειψη αξιόλογου budget και οι ευκαιρίες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους οι πραγματικά δημιουργικοί άνθρωποι του χώρου. Αυτό όμως είναι κάτι που σιγά-σιγά ως δημιουργοί το διορθώνουμε, εκπαιδεύοντας κατάλληλα το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε. Έχουμε υπέροχες τοποθεσίες που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε, τεράστια ιστορία και μύθους από τους οποίους μπορούμε να αντλήσουμε αμέτρητα σενάρια και σίγουρα, πολύ ταλέντο και δημιουργικότητα. Δυστυχώς, η αδράνεια, η ευθυνοφοβία και η ημιμάθεια κάποιων ανθρώπων σε κρατικές θέσεις-κλειδιά έχουν μπλοκάρει κατά καιρούς πολλά project που θα μπορούσαν να φέρουν παγκόσμια αναγνώριση και έσοδα στη χώρα μας. Έχεις καταφέρει να ζεις από την τέχνη σου, αλλά και ως illustrator. Πόσο δύσκολο είναι αυτό στην Ελλάδα της κρίσης; Στην Ελλάδα, είναι γενικά δύσκολο να ζεις πλέον κάνοντας οτιδήποτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, δυστυχώς. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι, παρόλο που πολλοί συνάδελφοι θα μπορούσαν να δουλεύουν από εδώ και η δουλειά τους να εκδίδεται στο εξωτερικό, σιγά-σιγά μετακομίζουν σε άλλες χώρες. Εκεί χρίζουν καλύτερης φορολογικής μεταχείρισης και δεν αντιμετωπίζονται από τις κρατικές υπηρεσίες ως απατεώνες. Ελπίζω αυτό να αλλάξει σύντομα, για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, στο μέρος που μεγαλώσαμε και ζούμε. Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό; Πολλά και διάφορα. Συνεχίζουμε το έγχρωμο webcomic Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Ημίθεος κάθε Σάββατο στο socomic.gr, ετοιμάζω το νέο άλμπουμ του Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος με τη Jemma Press, το νέο τεύχος των Μυθοναυτών από την Addart σε σχέδιο και σενάριο δικό μου, αλλά και μια νέα εκπομπή που έχει να κάνει με την ποπ κουλτούρα, στο YouTube. Υγεία να έχουμε και ελπίζω ότι όλα θα υλοποιηθούν. Λουκία Τζωρτζοπούλου Πόσο καιρό ασχολείσαι με τα κόμιξ σε δημιουργικό επίπεδο; Επισήμως, ασχολούμαι από το 2012 περίπου. Τι θα πρότεινες να διαβάσει πρώτα κάποιος που θέλει να ξεκινήσει να παρακολουθεί τη δουλειά σου; Έχω συγκριτικά μικρή σε ποσότητα και μάλλον ετερόκλητη δημοσιευμένη δουλειά. Σε γενικές γραμμές, ό,τι δημιουργώ έχει σχέση με το σινεμά (κυρίως το ασιατικό), το Japanese horror, τους Τρεις Σωματοφύλακες, το vaporwave, τα σουρεάλ κολάζ και τα χειροποίητα GIFs. Πολλά GIFs. Στο blog μου ανεβάζω τακτικά ό,τι καινούριο φτιάχνω, καθώς και δείγματα από παλιότερα και μελλοντικά κόμικς μου. Οπότε, το blog είναι ο εύκολος τρόπος να πάρει κανείς μια γεύση από τη δουλειά μου. Ακόμη, τρέχω κι ένα side-blog όπου κατά καιρούς ανεβάζω «χειροποίητα», καρτουνίστικα GIFs που εμπνέονται από διάφορες ελληνικές ταινίες. Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια και για τον Θρόνο του Πόρθου , ένα φανζίν που κυκλοφόρησες πριν από λίγα χρόνια και πήγε πολύ καλά. Ο Θρόνος του Πόρθου ήταν ένα mini-comic βασισμένο στα κλασικό μυθιστόρημα Οι Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά. Ήταν μια μάλλον γλυκόπικρη και οριακά σκατολογική ιστορία που παρουσίαζε τον διάλογο του Πόρθου με τον υπηρέτη του κατά τη διάρκεια της πρωινής του τουαλέτας. Παρ' όλες τις ατέλειές του, είμαι χαρούμενη που βγήκε σαν ολοκληρωμένο κόμικ, επειδή αποτέλεσε το πρώτο βήμα ενός μεγαλύτερου project με τους -τρεις συν έναν- Σωματοφύλακες που θέλω να δημιουργήσω σύντομα. Ο Θρόνος του Πόρθου βρίσκεται πλέον online στα αγγλικά. Ποιοι δημιουργοί μπορείς να πεις ότι επηρέασαν το στιλ σου; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Κατά βάση, έχω επηρεαστεί από τα late 80s και 90s anime που έβλεπα μικρή, κυρίως των Kunihiko Ikuhara και Osamu Dezaki και τις κλασικές ταινίες της Disney, αναπόφευκτα. Επίσης, είμαι fan της δουλειάς του Winshluss, επειδή κατά τη γνώμη μου συνδυάζει άψογα την ενήλικη, σκοτεινή, κάφρικη θεματολογία με το χαριτωμένο, παιδικό σχεδιαστικό στιλ. Έχεις συμμετάσχει ως ηθοποιός και σε ταινίες - μάλιστα, έχεις παίξει και στην πρώτη ελληνική ταινία πολεμικών τεχνών, το F.L.S. Πώς προέκυψε αυτό; Γνωριζόμασταν με τον Θάνο, τον σκηνοθέτη της ταινίας, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον για τα κινηματογραφικά μας project από διάφορα πόστα - για παράδειγμα, ο Θάνος είχε κάνει τη διεύθυνση φωτογραφίας για τη δική μου μικρού μήκους animated ταινία. Έτσι, μου πρότεινε τον ρόλο της Μizuno για το F.L.S., την πτυχιακή του ταινία. Ήταν μια φιλική διανομή ρόλου, όπως και η συμμετοχή μου στο Goldfish, δυο χρόνια αργότερα. Επίσης, είχα σχεδιάσει μια από τις ιστορίες για την ανθολογία κόμικς που ήταν βασισμένη στο F.L.S., καθώς και μια από τις αφίσες για το Goldfish. Τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή; Αυτόν τον καιρό προετοιμάζομαι για το Comicdom που θα γίνει τον Απρίλη. Θα έχω δυο νέα κόμικς. Το ένα θα παρουσιάζει την ιστορία ενός luchador (σ.σ. αθλητής μεξικάνικης πάλης) ντετέκτιβ και το άλλο θα αφορά έναν ακόμη Σωματοφύλακα: Θα είναι μια ιστορία για τον Άραμη και, ουσιαστικά, θα είναι το δεύτερο μέρος της νοητής τετραλογίας των Σωματοφυλάκων που θα ήθελα να ολοκληρώσω μελλοντικά. Αντώνης Βαβαγιάννης Πώς μπήκες στο τριπάκι να γίνεις κομίστας; Δεν ήταν ιδιαίτερα συνειδητοποιημένη απόφαση. Απλά το να φτιάχνω κόμικς είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω. Όταν ξεκίνησα τα Κουραφέλκυθρα, δεν υπήρχε ενδιαφέρον από κανένα έντυπο να τα δημοσιεύσει, οπότε ξεκίνησα να τα ανεβάζω αρχικά στη σελίδα μου. Έχω την εντύπωση, ότι είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά διαδικτυακά κόμικ. Σιγά-σιγά, αυτό που έκανα είχε ανταπόκριση από τον κόσμο για κάποιον περίεργο λόγο. Βέβαια, αυτό πήρε χρόνια. Πριν από τα Κουραφέλκυθρα είχα γράψει το σενάριο για τρία κόμικς. Τον Φωτογράφο 1+2, σε σκίτσα Σπύρου Δερβενιώτη και το AVPD, σε σκίτσα Κώστα Φουτσίδη. Τι είναι τα Κουραφέλκυθρα ; Δεν είναι καν λέξη! Η ονομασία μου φανερώθηκε σε ένα όραμα ή απλά το διάβασα σε ένα βιβλίο με «μαργαριτάρια», ως τίτλο μιας έκθεσης. Δεν θα μάθεις ποτέ ποιο από τα δύο είναι η αλήθεια. Ποιοι Έλληνες ή ξένοι κομίστες σε έχουν εμπνεύσει; Από Έλληνες, ο Αρκάς και ο Γιάννης Καλαϊτζής και από ξένους ο Gary Larson, η Kate Beaton, ο Nicholas Gurewitz, ο Εdika και βέβαια ο Gosciny. Πέραν των κόμικς, είσαι και μέλος του συγκροτήματος Empty Frame, με τους οποίους μόλις κυκλοφορήσατε το τέταρτο σας άλμπουμ. Πες μου δυο λόγια για αυτό. Οι Empty Frame ξεκίνησαν περίπου ίδια εποχή με τα Κουραφέλκυθρα. Είμαι πολύ περήφανος που είμαι μέλος αυτής της μπάντας. Θεωρώ ότι έχουμε γράψει πολύ ωραία μουσική μαζί και ελπίζω κάποτε να ακουστεί περισσότερο. Έχουμε βγάλει δύο άλμπουμ και δύο soundtracks. Η τελευταία κυκλοφορία μας είναι το soundtrack μιας χορευτικής παράστασης με τίτλο Hands και περιέχει instrumental ατμοσφαιρικά κομμάτια, τα οποία παίζαμε live στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Έχεις γράψει ιστορία και ως «Γκάλης Κούπερ». Θέλεις να μας πεις περισσότερα για εκείνη τη βραδιά; Ίσως είναι ό,τι πιο δημοφιλές έχω κάνει - τζάμπα τα χρόνια που τρώω παίζοντας μουσική και κάνοντας κόμικς. Το πάρτι εκείνο ήταν υπέροχο και δεν ήταν η μόνη αστεία στολή πρέπει να σου πω. Θυμάμαι την εξαιρετική στολή «Καραμολέγκολας», καθώς και τους τρεις φίλους που είχαν ντυθεί «Reunion των Hanson». Είναι η σκιτσογραφία το βασικό σου επάγγελμα; Ωραίο αστείο. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, από τότε που τα Κουραφέλκυθρα πήγαν στο Socomic.gr, είναι πια μια πηγή συμπληρωματικών εσόδων. Πριν από αυτό, δεν έβγαζα σχεδόν τίποτα από τα κόμικς - για τη μουσική δεν το συζητάμε καν. Η πρωινή δουλειά μου είναι μια από τις πιο δύσκολες, αλλά και πιο ωραίες που υπάρχουν. Είμαι δάσκαλος σε Δημοτικό σχολείο. Τέλος, θα ήθελα να μου πεις τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή. Ετοιμάζεται το τευχάκι Κουραφέλκυθρα - Εμένα Μου Φαίνονται Συμπαθέστατα, που θα κυκλοφορήσει από την Jemma Press τον Απρίλη, στο Comicdom Con 2017 και περιλαμβάνει μια επιλογή από Κουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν στο Socomic την περασμένη χρονιά. Κυκλοφορεί ήδη το δεύτερο τεύχος των Προτελευταίων που κάνουμε μαζί με τον Θανάση Πετρόπουλο και με τους Εmpty Frame θα παίξουμε την Κυριακή 19 Μαρτίου στο Vinyl Is Back. DaNi Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τα κόμικς; Διάβαζα από μικρή κόμικς και παράλληλα σχεδίαζα, οπότε το να φτιάχνω και τις δικές μου ιστορίες ήρθε φυσικά. Ουσιαστικά, συνδύασα τα δύο αγαπημένα μου πράγματα και μέχρι στιγμής χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Είναι κάτι που κάνεις επαγγελματικά; Τον τελευταίο χρόνο, τα κόμικς είναι η δουλειά από την οποία ζω κάθε μήνα και με αυτό ασχολούμαι κάθε μέρα. Από εκεί και πέρα, μπορεί να τύχει να αναλλάβω και κάποιο έξτρα project, ανάλογα με τον χρόνο που θα έχω. Συνήθως, είναι συνεργασίες με μπάντες για σχέδια σε κάποιο δίσκο ή για αφίσες, άλλες φορές για κάποιο logo και πάει λέγοντας. Σε βοήθησαν οι σπουδές στην Καλών Τεχνών όσον αφορά την τέχνη σου; Συγκεκριμένα στα κόμικς, δεν νομίζω πως με έχει βοηθήσει η Καλών Τεχνών ιδιαίτερα, καθώς έκανα τελείως διαφορετικά πράγματα στη σχολή - σπούδαζα στον τομέα της γλυπτικής. Συνολικά, σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο σίγουρα με έχει βοηθήσει και με έχει εξελίξει, όσον αφορά τις θεωρητικές γνώσεις αλλά και τεχνικές. Όμως τα κόμικς τα έχω δουλέψει μόνη μου, είτε διαβάζοντας και αναλύοντας ιστορίες που μου άρεσαν είτε παρατηρώντας τους αγαπημένους μου σχεδιαστές. Ποιοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει το στιλ σου; Η πρώτη μου αγάπη ήταν ο Mike Mignola. Στη συνέχεια, ανακάλυψα και άλλους, όπως ο Eduardo Risso. Γενικά, μου αρέσουν καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν έντονα μαύρα στο σχέδιό τους και δυναμικά στησίματα στις σελίδες τους. Η αυτοέκδοση σου Tales from the Strips κέρδισε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς του 2015. Θέλεις να μου πεις λίγα λόγια γι' αυτό; Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή, επειδή δεν το περίμενα καθόλου. Δεν είχα δηλώσει ποτέ ξανά συμμετοχή στα βραβεία και το βράδυ που γίνονταν το είχα ξεχάσει τελείως. Να σκεφτείς, δεν είχα κατέβει καν να τα παρακολουθήσω, ήμουν ακόμη στο τραπέζι μου στις αυτοεκδόσεις και με πήραν τηλέφωνο, για να μου πουν ότι κέρδισα. Είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχει κόσμος που, όχι μόνο παρακολουθεί τη δουλειά σου, αλλά του αρέσει και τόσο, ώστε να την ψηφίσει κιόλας. Ποια θεωρείς πώς ήταν η πιο σημαντική στιγμή της πορείας σου; Μέχρι στιγμής, μπορώ να ξεχωρίσω δύο. Την πρώτη φορά που είχα πάει να δουλέψω στο London Super Comic Con και ήρθα σε επαφή με την 2000 AD, με τους οποίους συνεργάζομαι από τότε σε διάφορες ιστορίες. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Η άλλη, είναι η πρώτη φορά που πήγα ως επισκέπτρια στο New York Comic Con και είδα τους περισσότερους από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές και τη δουλειά τους από κοντά. Είχα χαζέψει. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το προσεχές μέλλον; Να συνεχίσω να δουλεύω κανονικά στα κόμικς και να έχω τον χρόνο να φτιάχνω παράλληλα τις δικές μου ιστορίες. Αλεξία Οθωναίου Με τι ασχολείσαι αυτήν την εποχή, όσον αφορά τα κόμικς; Αυτό τον καιρό δημοσιεύω το διαδικτυακό κόμικ Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη στο socomic.gr, το κόμικ στριπ Μαντάμ Ξυδέα Πομπιντού στην Εφημερίδα των Συντακτών και το κόμικ Ψ στο περιοδικό Unfollow. Κάνεις μαθήματα κόμικς σε ανήλικα προσφυγόπουλα, θέλεις να μου μιλήσεις λίγο γι' αυτήν την εμπειρία; Πράγματι, κάνω μαθήματα κόμικ σε ασυνόδευτους ανήλικες πρόσφυγες, κυρίως έφηβους. Λόγω της γλώσσας και του διαφορετικού πολιτισμικού background η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη, αλλά, όταν το χάσμα γεφυρώνεται, είναι πολύ συγκινητικό. Μετά τα πρώτα μαθήματα, αναρωτήθηκα σοβαρά, αν είχα να προσφέρω κάτι σε αυτά τα παιδιά, δηλαδή, αν θα τους ωφελούσε σε κάτι να μάθουν να φτιάχνουν κόμικ ή αν θα κατάφερνα να τους μάθω πώς να εκφραστούν μέσα από αυτό το μέσο στο σύντομο διάστημα που θα βρίσκονται στην Ελλάδα. Κατόπιν σκέψης κατέληξα πως τα κόμικς είναι πάνω απ' όλα ιστορίες και πως όλοι χρειαζόμαστε τις ιστορίες, για να επιβιώσουμε - αυτά τα παιδιά ίσως περισσότερο από όλους. Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω. Η επαφή μου με αυτά τα παιδιά μου μαθαίνει πολλά και ελπίζω και αυτά να μάθουν κάτι χρήσιμο από εμένα. Ο κόσμος δείχνει να αγαπά τις ιστορίες του Δράκουλα που ζει ένα ελληνικό δράμα, τις οποίες φτιάχνεις σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου. Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη ιδέα και συνεργασία; Η σειρά Dracula ολοκληρώθηκε φέτος με την έκδοση του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της σειράς. Εμένα μου άρεσε η ιδέα μιας σειράς όπου ο Δράκουλας, μια αρχέτυπη, παραδοσιακή μορφή κακού, έρχεται σε αντιδιαστολή με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα – το συγκαλυμμένο κακό. Η Δήμητρα είχε εξαρχής μια συμπάθεια προς τον Δράκουλα και όλη αυτή τη μυθολογία του απέθαντου. Το να βάλουμε τον Δράκουλα να ζει στην Ελλάδα του σήμερα, γεννούσε από μόνο του μια σειρά από αστείες και παράδοξες εικόνες, που μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την καθημερινότητα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία με έναν χιουμοριστικό και σχετικά ανάλαφρο τρόπο. Τι περιμένουμε από εσένα μέσα στο επόμενο διάστημα; Ετοιμάζω την έκδοση του νέου μου κόμικ άλμπουμ, Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη, τον Απρίλιο και σκοπεύω να συνεχίσω τις τρέχουσες συνεργασίες μου. Από 'κει και πέρα θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά με μια μεγαλύτερη αφήγηση όπως της Τσακισμένης Αυγής - το προηγούμενο graphic novel μου. Έχω κάτι στο μυαλό μου, αλλά για την ώρα είναι σκόρπιες σημειώσεις και σκέψεις. Θανάσης Πετρόπουλος Είναι αλήθεια πως για μεγάλο διάστημα έκανες κόμικς, χωρίς να τα κυκλοφορείς; Αλήθεια είναι, εάν σκεφτείς πώς σχεδιάζω κόμικς από πιτσιρίκι και το πρώτο μου προσωπικό κόμικ άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν από τέσσερα. Τότε, μάλλον ναι, ήταν μεγάλο το διάστημα, αν και ο χρόνος είναι πάντα σχετικός. Ας πούμε ότι πήρα τον χρόνο μου. Απ' ό,τι έχω δει, ασχολείσαι με το θέατρο και το ραδιόφωνο πέραν των κόμικς. Μέσα σου ποια θεωρείς πως είναι η βασική σου ιδιότητα; Θα πω απλώς πως μέσα μου είμαι ένας άνθρωπος που τον τρώει ένα σαράκι να επικοινωνήσει μέσα από την Τέχνη, θέλω να είμαι δημιουργικός με παραπάνω από έναν τρόπους. Ασχολούμαι επαγγελματικά με την υποκριτική γύρω στα 12 χρόνια, με τα κόμικς έξι και με το ραδιόφωνο άλλα τόσα, αν και το τελευταίο είναι περισσότερο ένα χόμπι, καθώς δεν πληρώνομαι γι' αυτό. Αυτό το σκόρπισμα όμως έχει επιπτώσεις, πιστεύω πως τίποτα από αυτά που κάνω δεν τα κάνω τόσο καλά όσο θα μπορούσα. Όταν ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, είναι μοιραίο να μην αποδίδεις τα μέγιστα σε κανένα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα η υποκριτική, θέλει αφοσίωση. Είμαι ένας μπάσταρδος ηθοποιός/κομιξάς/ραδιοφωνικός παραγωγός. Από ποια κυκλοφορία σου θα πρέπει να ξεκινήσει κάποιος που θέλει να γνωρίσει τη δουλειά σου; Όλες οι δουλειές που έχω κυκλοφορήσει, είτε μόνος μου - Πλασματικά Νούμερα, Καμμένα Βούρλα- είτε με τον φίλο μου τον Αντώνη Βαβαγιάννη - Προτελευταίοι, Προτελευταίοι Ξανά- είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Δηλαδή του εαυτού μου και με αντιπροσωπεύουν πλήρως. Αξίζει να σημειωθεί πως τα Πλασματικά Νούμερα ανέβαιναν στο site Comicdom Press και τα Καμμένα Βούρλα, Πλασματικά Νούμερα -το Δυο- και Πρότελευταιοι στο SoComic.gr. Αν πρέπει όμως να διαλέξω μια, την πιο αντιπροσωπευτική, αυτή είναι τα Καμμένα Βούρλα από την Jemma Press. Βγάζεις αρκετά χρήματα, για να ζήσεις από τα κόμικς; Ούτε κατά διάνοια. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν αποκλειστικά από τα κόμικς σε αυτήν τη χώρα και είναι αυτοί που ασχολούνται με αυτά όλη μέρα. Κάποιοι σχεδιάζουν και για εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού -και πάλι παίζεται, αν ζουν από αυτά- και οι περισσότεροι συνήθως συμπληρώνουν το εισόδημα με εικονογραφήσεις και σχέδια παντός τύπου. Εγώ απλώς βγάζω ένα μικρό χαρτζιλίκι Τι είναι η ομάδα CReatures; Η ομάδα αυτή ξεκίνησε το 2010 από παλιούς συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές και γενικά φίλους από διαφορετικούς χώρους -δημοσιογράφους, σκηνοθέτες, σχεδιαστές, ηθοποιούς και άλλους- και γέννησε πολύ ωραία πράγματα. Ένα από τα οποία είναι ο ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός CR Radio που φιλοξενεί εδώ και πέντε με έξι χρόνια την εβδομαδιαία εκπομπή Προτελευταίοι, που εκπέμπει μέχρι και σήμερα και στην οποία έχει βασιστεί το ομώνυμο κόμικ στριπ. Τα CReatures εξελίχτηκαν σε μια πολύ δυναμική εταιρεία παραγωγής βίντεο και graphic / web design, στην οποία συμμετέχω, όποτε μπορώ, με την ιδιότητα του ηθοποιού. Τι ετοιμάζεις για το προσεχές μέλλον; Ένα πειραγμένο, παραφυσικό, ελληνικό γκόθικ κόμικ με μια δόση χιούμορ - ό,τι να 'ναι, δηλαδή. Πηγή Σημείωση δική μου: αν ακολουθήσετε το σύνδεσμο για την πηγή, θα δείτε μετά τις συνεντεύξεις και σχέδια των καλλιτεχνών. Ζητώ συγγνώμη, αλλά η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι πολύ βαριά, μου πήρε πάνω από μία ώρα να ανεβάσω το άρθρο και δεν έχω ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή να ανεβάσω και τα σκίτσα. Ευελπιστώ στην κατανόησή σας.
  19. Ο Ηλίας Κυριαζής σχεδιάζει Douglas Adams Συντάκτης:Γιάννης Κουκουλάς Ως σχεδιαστής έχει ήδη μεταφέρει σε σειρές κόμικς δύο από τα σπουδαιότερα βιβλία του εμβληματικού Βρετανού συγγραφέα Douglas Adams. Η επιτυχία τους ήταν τόσο μεγάλη που ο εκδοτικός οίκος IDW αποφάσισε να τις επεκτείνει. Μια νέα σειρά, με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Ντερκ Τζέντλι του Adams, μόλις ανακοινώθηκε. Και ανατέθηκε εκ νέου στον Ηλία Κυριαζή Ο Douglas Adams (1952-2001) θεωρείται εμβληματική μορφή της φανταστικής και χιουμοριστικής λογοτεχνίας. Με την πενταλογία «Γυρίστε τον Γαλαξία με Οτοστόπ» έγινε διάσημος για τα σουρεαλιστικά, γεμάτα ανατροπές σενάριά του. Από τους φίλους των κόμικς βέβαια ανέκαθεν υπήρχε το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν να μεταφερθούν στα κόμικς ή/και στον κινηματογράφο οι ιστορίες του Adams; Πώς μπορεί να αποδοθεί αυτό το παρανοϊκό κλίμα, ιδιαίτερα στην περίπτωση του «Γαλαξία»; Και πράγματι η μεταφορά τού «Γυρίστε τον Γαλαξία με Οτοστόπ» και των συνεχειών του σε κόμικς από την DC (1993-1996) σε σενάρια του John Carnell και σχέδια διαφόρων καλλιτεχνών δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα θεωρούσαμε «επιτυχημένη». Δύο δεκαετίες αργότερα η IDW, ένας από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως εκδοτικούς οίκους στον χώρο των κόμικς, πήρε το ρίσκο να επιχειρήσει και πάλι να μεταφέρει τις ιστορίες του Adams. Οχι όμως τις διαστημικές περιπέτειες του Γαλαξία αλλά τις γήινες, απολαυστικά αστείες, περιπέτειες του ντετέκτιβ Ντερκ Τζέντλι, ενός αλλόκοτου ερευνητή που χρησιμοποιεί τις πιο ανορθόδοξες και αμφιλεγόμενες μεθόδους εργασίας, επιχειρώντας πάντα μια ολιστική και διεξοδική, όπως ισχυρίζεται, μελέτη των στοιχείων κάθε περίπτωσης που αναλαμβάνει. Με τον Ηλία Κυριαζή στα σχέδια και σε σενάρια του Arvind Ethan David, η σειρά απέσπασε πολύ θετικά σχόλια. Αλλωστε ανάλογα σχόλια απολαμβάνουν όλοι οι Ελληνες δημιουργοί που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό και δημοσιεύουν τις δουλειές τους σε μεγάλες εκδοτικές εταιρείες των ΗΠΑ. Και δεν είναι πια λίγοι. Ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Βασίλης Γκογκτζιλάς, ο Βασίλης Λώλος, ο Γιάννης Ρουμπούλιας κ.ά. είτε συνεργαζόμενοι με διάσημους σεναριογράφους είτε αναλαμβάνοντας το σύνολο της καλλιτεχνικής πορείας προς την ολοκλήρωση ενός έργου βλέπουν τα τελευταία χρόνια τα κόμικς τους να ξεφεύγουν από τα όρια της Ελλάδας. Ανάμεσά τους ιδιαίτερα επιτυχημένος και παραγωγικός είναι και ο Ηλίας Κυριαζής («Μανιφέστο», «Blood Opera», «Μια Καρδιά για τον Λεοντόκαρδο», «Elysium Online» κ.ά.), που θα συνεχίσει να σχεδιάζει τις ιδέες του Douglas Adams, μετά την ολοκλήρωση των σειρών «The Interconnectedness of All Kings» και «A Spoon Too Short» που κυκλοφόρησαν ήδη σε trade paperbacks από την IDW. Η νέα σειρά θα εγκαινιαστεί τον προσεχή Οκτώβριο και θα φέρει τον τίτλο του τρίτου και ημιτελούς μέρους του κύκλου του Ντερκ Τζέντλι, «The Salmon of Doubt», καθώς ο Adams πέθανε πριν από την ολοκλήρωσή του. Από το τρίτο τεύχος μάλιστα θα σχεδιάζει back up ιστορίες ακόμη μια Ελληνίδα, η Δανάη Κηλαηδόνη. Η δεξιοτεχνία και ο επαγγελματισμός του Κυριαζή τού έδωσαν το δικαίωμα τα τελευταία χρόνια να συνεργάζεται σταθερά με σπουδαίους διεθνείς εκδοτικούς οίκους είτε σε κόμικς τα οποία γράφει ο ίδιος, είτε φιλοτεχνώντας τα σχέδια σε κείμενα άλλων δημιουργών. Η κυκλοφορία των κόμικς μάλιστα αναμένεται να συμπέσει με την πρεμιέρα της νέας τηλεοπτικής σειράς «Dirk Gently's Holistic Detective Agency», που θα αρχίσει να προβάλλεται στις 22 Οκτωβρίου σε συμπαραγωγή του BBC America και του Netflix. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένουμε τη νέα δουλειά του Κυριαζή, με τη βεβαιότητα ότι θα ακολουθήσει το υψηλό επίπεδο των προηγουμένων. Πηγή Αφιέρωμα στον Ηλία Κυριαζή
  20. kwtsos

    MANIFESTO

    Τιμή: 25 € Δώδεκα χρόνια περάσαν από όταν το Manifesto έκανε την εμφάνιση του στις σελίδες του 9 γραμμένο και σχεδιασμένο από τον Ηλία Κυριαζή. Αργότερα εκδόθηκε σε δυο τόμους και πλέον, μετά από την επιτυχημένη καμπάνια του indiegogo, κυκλοφορεί η σκληρόδετη έκδοση που περιλαμβάνει εκτός απο το υλικό των δυο πρώτων τόμων αρκετά extras, όπως appendix όπου εξηγούνται διάφορες αναφορές που υπάρχουν στο κομικ, τρεις νέες μικρές ιστορίες με πρωταγωνιστή φυσικά τον Βίκτωρα και όπως είθισται σε τέτοιες εκδόσεις εξτρα προσχέδια χαρακτήρων και ιδέες που δεν χρησιμοποιήθηκαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι το σχέδιο σε μια από τις επιπλέον ιστορίες είναι του Γιώργου Γούση. Αν και φαντάζομαι οτι οι περισσοτεροι γνωρίζετε περι τίνος πρόκειται, πρωταγωνιστής στο Μανιφέστο είναι ο Βίκτωρας. Ο Βίκτωρας κάνει κόμικς, τον στριμώχνουν στην δουλειά, κάνει πλάκα με τους φίλους του, πότε τραβιέται και πότε όχι με την Δάφνη και ο μεγάλος έρωτας του είναι η Εύα. Πρόκεται για ένα από τα πρώτα κόμικς από έλληνα δημιουργό που δίαβασα και πάντα όταν το ξαναδιαβάζω το ευχαριστιέμαι. Προσωπικά μου άρεσε η καινούρια έκδοση καθώς είναι πολυ προσεγμένη αν και σε μέγεθος είναι κοντύτερο από τα αλμπουμ του 9. Ασφαλώς το προτείνω σε όσους δεν το έχουν διαβάσει ακόμα. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει αρέσει ακόμα και σε άτομα που δεν πολυασχολούνται με τα κόμικς. Για να διαβάσετε ακόμα περισσότερες απόψεις για το Manifesto περάστε μια βόλτα απο το τοπικ για την πρώτη έκδοση ΕΔΩ.
  21. kwtsos

    ELYSIUM ONLINE

    Τιμή: 14,90 € Προκειται για την ελληνικη εκδοση του κομικ που κυκλοφορησε πρωτη φορα το 2013, αφου προηγηθηκε καμπανια crowdfunding, στα αγγλικα (δες ΕΔΩ την παρουσιαση του). Πλεον μπορουμε να το διαβασουμε και στα ελληνικα απο τις εκδοσεις WebComics. Το ετος 2021 σχεδον τα παντα ειναι συνδεδεμενα με το internet, ακομα και οι πιο μικρες οικιακες συσκευες. Ειναι πλεον εντελως αναποσπαστο κομματι της καθημερινοτητας. Το Elysium ειναι ενα νεο μεσο κοινωνικης δικτυωσης που επιτρεπει στον κοσμο να επικοινωνει με τους νεκρους φιλους ή συγγενεις του οι οποιοι εχουν "ψηφιοποιηθει" ετσι ωστε οι αναμνησεις και η συνειδηση τους να βρισκονται online. Ολοι περιμενουν πως και πως να γινει διαθεσιμη η εφαρμογη για να συνδεθουν. Θα ειναι ομως το Elysium ο ψηφιακος παραδεισος που περιμεναν οτι θα ειναι ; Πολυ καλο κομικ με γρηγορη ροη, απολυτα φυσικους διαλογους (κατι που δεν συμβαινει πολυ συχνα με ελληνικα κομικς ) και αρκετη δραση. Πολυ ωραιο σχεδιο και χρωματισμος και φοβερες οι σκηνες καταστροφης. Το κομικ (η εκδοση του στα αγγλικα) σαρωσε στα Βραβεια Comicdom του 2014 καθως απεσπασε τα εξης βραβεια : Καλυτερο Κομικ, Καλυτερο Σεναριο, Καλυτερο Σχεδιο και Καλυτερη Αυτοεκδοση. Ετσι για να συνεχιζεται η παραδοση των τριων τελευταιων ετων για μενα: comicdom και παρουσιαση κομικ του Κυριαζη Αφιέρωμα στον Ηλία Κυριαζή
  22. Ρωτήσαμε τον Ηλία Κυριαζή για την εμπειρία του να δουλεύεις στην επίσημη κόμικ μεταφορά των ‘Ghοstbusters’ στην Αμερική. Υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν ένα δέσιμο με το ‘Ghostbusters’ κι υπάρχουν κι εκείνοι που actually τους έχουν σχεδιάσει. Το 2009 εκδόθηκε από την IDW μια μίνι σειρά με μια πρωτότυπη περιπέτεια των Ghostbusters με τίτλο ‘Displaced Aggression’ σε σενάριο του Scott Lobdell (από τους γνωστούς X-Men σεναριογράφους στη διάρκεια των ‘90s) και σχεδιασμένο από τον Ηλία Κυριαζή, για τον οποίο έχουμε ξαναμιλήσει με αφορμή το έξοχο ‘Elysium Online’ του. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα για το ‘Ghostbusters: Displaced Aggression’ και να το αγοράσεις από εδώ. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου ‘Ghostbusters’, κάναμε στον Ηλία μερικές ερωτήσεις για το πώς ήταν να σχεδιάζει τους κλασικούς. Με δυο λόγια, τι ήταν το ‘Ghostbusters: Displaced Aggression’ και τι θυμάσαι πιο πολύ από αυτό; Το ‘Ghostbusters: Displaced Aggression’ ήταν μια από τις πρώτες μου δουλειές στην Αμερική. Μια περιπέτεια των Ghostbusters, σκορπισμένων στο χρόνο μετά από μια καταστροφική επίθεση του πατέρα του Gozer, σε σενάριο Scott Lobdell και σχέδιο δικό μου. Κυκλοφόρησε από την IDW και περιλάμβανε και μια ιστορία σε σενάριο δικό μου και σχέδιο Michael Dialynas που η Janine στη Γαλλία του 1700 φτιάχνει τη δική της ομάδα κυνηγών φαντασμάτων. Μέλος της ο -canon πια- τσολιάς Ghostbuster. Πώς εξασφάλισες το gig; Είχαμε ήδη ολοκληρώσει μια συνεργασία με το Scott Lobdell (το ‘Galaxy Quest: Global Warning’) για την IDW και ψάχναμε τι θα κάναμε μετά. Όταν ήρθε λοιπόν η πρόταση για τους ‘Ghostbusters’ αρπάξαμε την ευκαιρία. Ήσουν πάντα φαν των Ghostbusters; Ήμουν πολύ σαν παιδάκι και τους ξαναθυμήθηκα όταν έκανα το κόμικ. Άλλα μόνο των ταινιών, δε θυμάμαι να βλέπω το κινούμενο σχέδιο. Μόνο αυτό το μαϊμού, με τη μαϊμού. Δεν προβαλλόταν τότε Ελλάδα; Δε θυμάμαι. Ποια είναι η διαδικασία σε ένα τέτοιο licensed κόμικ; Σχεδιάζεις όπως θες; Γενικά έχω ακούσει, αλλά και έχω αντιμετωπίσει, πολύ πιο αυστηρές φάσεις σε licensed κόμικς από ότι αντιμετώπισα στους ‘Ghostbusters’. Από τη στιγμή που εγκριθήκαν τα design των χαρακτήρων, επειδή δεν είχαμε το δικαίωμα να μοιάζουν με τους ηθοποιούς της ταινία, δε νομίζω ότι είχα ούτε μια παρέμβαση ή αλλαγή. Μάλιστα τις περισσότερες φορές όταν συμβαίνουν αλλαγές αυτές προέρχονται από τους συγγραφείς και μετά από τους κατόχους του license. Πολύ σπάνια από τους editors που είναι αυτοί που σε διάλεξαν για τη δουλειά άρα εμπιστεύονται τι θα τους κάνεις. Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου χαρακτήρας στην ταινία και ποιος να σχεδιάζεις; Ε καλά, όλων ο αγαπημένος ήταν ο Venkman αλλά σχεδιαστικά αμέσως μετά την Rachel, τη νέα Ghostbuster που δημιουργήσαμε για το κόμικ, είχα ένα soft spot για τον Egon που είχε το πιο καρτουνίστικο παρουσιαστικό. Ποια ήταν η πιο χορταστική σκηνή του κόμικ για σένα; Απόλαυσα ιδιαίτερα το φινάλε με την επική μάχη των Ghostbusters ενάντια των στρατιών του Gozer σ’ ένα post-apocalyptic Central Park. Δώσε μου μπλοκμπαστεριές ορδές τεράτων να ζωγραφίζω και πάρε μου την ψυχή. Πώς σου φάνηκε το ριμέικ του Paul Feig; Μ’ άρεσε! Στα πλαίσια του ότι ΟΚ, κάπως το κουράζουμε με τα reboots και τα remakes γενικά, πέρασα μια χαρά και θέλω να δω κι άλλη ταινία με αυτούς τους χαρακτήρες. Κι άμα κάνουν γκελ με τα σημερινά πιτσιρίκια όπως οι ορίτζιναλ έκαναν με εμάς, θα είναι σούπερ. Ίσως να μην είναι απαραίτητο να είναι για εμάς μόνο, η κάθε ταινία που βγαίνει, ε; Από τις νέες Ghostbusters ποια θα ήταν η πιο fun να σχεδιάσεις; Έχω ήδη crush με τη Holtzmann οπότε… Για ποιο μελλοντικό πρότζεκτ σου πρέπει να γνωρίζουμε; Το βραβευμένο graphic novel μου, ‘Elysium Online’, κυκλοφόρησε πρόσφατα στα Ελληνικά. Και τον τελευταίο χρόνο δουλεύω στο κόμικ ‘Dirk Gently ’s Holistic Detective Agency’ βασισμένο στον ήρωα του Douglas Adams. Πριν από λίγες μέρες παίχτηκε το τρέιλερ της τηλεοπτικής σειράς που θα το συνοδεύει. Σειρά και νέος κύκλος του κόμικ θα σκάσουν μαζί τον Οκτώβριο και είμαι μες στον ενθουσιασμό! * Δες περισσότερα για τον Ηλία Κυριαζή στο σάιτ του καλλιτέχνη. Και το σχετικό link...
  23. GeoTrou

    SECRET IDENTITIES

    Το Secret Identities είναι υπερηρωική σειρά της Image. Ολοκληρώθηκε σε επτά τεύχη, μεταξύ Φεβρουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015, ενώ τον Οκτώβριο κυκλοφόρησε και συγκεντρωτικό tpb. Η δημιουργική ομάδα απαρτίζεται από τους Brian Joines, Jay Faerber (σενάριο), Ηλία Κυριαζή (σχέδιο, εξώφυλλα), Charlie Kirchoff και Ron Riley (χρωματισμός). Η Front Line είναι μια ομάδα υπερηρώων, με έδρα το Τορόντο. Στην τελευταία μάχη τους ενάντια στις ορδές δαιμόνων ενός υπερκακού, δέχονται σωτήρια βοήθεια από τον Crosswind. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη και τις προηγούμενες φορές που έσπευσε να πολεμήσει μαζί τους, του προτείνουν να μπει κι αυτός στην ομάδα. Μόνο που αγνοούν ότι στάλθηκε για να μάθει τα μυστικά τους και να καταστρέψει την Front Line εκ των έσω. Θα ξεκινήσω ευλογώντας τα γένια μας. Το σχέδιο του Κυριαζή, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στα εξώφυλλα, είναι θαυμάσιο. Imho, είναι το καλύτερο που έχουμε δει από αυτόν μέχρι σήμερα. Βέβαια, αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από το πανέμορφο coloring των Kirchoff (τ. 1) και Riley (τ. 2-7). Το σεναριακό κομμάτι είναι επίσης υψηλότατου επιπέδου. Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και η ροή πολύ στρωτή, γεμάτη ανατροπές. Και τι χαρακτήρες! Μπορεί να μην αναλύονται όλοι εξίσου, αλλά προσθέτουν πολλούς πόντους στο τελικό αποτέλεσμα. Θεωρώ μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένο το ότι γνωρίζουμε εξαρχής τις κακές προθέσεις του Crosswind. Κοντολογίς, ένα πολύ καλό κόμικ, ιδανικό ανάγνωσμα για εκείνους που ψάχνουν «εναλλακτικά» superhero comics και όχι μόνο.
  24. Η μυστική ταυτότητα των σούπερ ηρώων... ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ SECRET IDENTITIES σενάριο: Brian Joines και Jay Faerber σχέδιο: Ηλίας Κυριαζής εκδ. Image Comics,, σελ. 160 Σύμφωνα με την κόμικ μυθολογία, οι σούπερ ήρωες οφείλουν να διατηρούν την ταυτότητά τους μυστική. Πίσω από τις μάσκες, τις κάπες και τις φανταχτερές στολές κρύβονται άνθρωποι, οι οποίοι, όταν δεν κυνηγούν σούπερ εγκληματίες, προσπαθούν να έχουν μια φυσιολογική ζωή. Προσπαθούν να προστατεύσουν τις οικογένειές τους, τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφονται και έχουν αισθήματα. Ο Σπάιντερμαν τη θεία Μέι και την Γκουέν Στέισι, ο Σούπερμαν τη Λόις Λέιν, και πάει λέγοντας. Αλλιώς θα γίνουν ευάλωτοι, τρωτοί απέναντι στους κινδύνους που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Μια αποκάλυψη της προσωπικής τους ζωής θα ήταν καταστροφική για τη σούπερ ηρωική τους καριέρα. Αυτή την ανάγκη να διατηρήσουν οι σούπερ ήρωες τις ταυτότητές τους κρυφές σχολιάζει το «Secret Identities», κόμικ της Image που κυκλοφόρησε σε επτά τεύχη και συλλέχθηκε σε TPB. Την ιστορία υπογράφουν οι Brian Joines και Jay Faerber και το σχέδιο ο Ηλίας Κυριαζής, ο Ελληνας δημιουργός κόμικς, ο οποίος έχει εξελιχθεί εκπληκτικά. Ο Ηλίας Κυριαζής είναι ένας από τους κομίστες που παρουσιάστηκαν στο ελληνικό κοινό μέσω του περιοδικού «9» της «Ελευθεροτυπίας». Μία από τις πρώτες δουλειές του εκεί ήταν το ημιαυτοβιογραφικό «Manifesto», όπου εξιστορούνται οι μικρές καθημερινές περιπέτειες μιας παρέας νέων στην Αθήνα. Οι αναγνώστες ταυτίζονταν, όσοι ασχολούνταν με την ελληνική κόμικ σκηνή αναγνώριζαν καταστάσεις και γελούσαν με τον λεπτό σαρκασμό και την ειρωνεία. Το «Manifesto» έγινε κλασικό κι αγαπημένο (και πρόσφατα επανεκδόθηκε από τον ίδιο τον Κυριαζή σε μια προσεγμένη έκδοση που συλλέγει και τις δύο περιόδους του κόμικ). Δουλεύοντας πολύ και βελτιώνοντας διαρκώς το σχέδιό του, ο Κυριαζής πέρασε τον Ατλαντικό και βρέθηκε να κάνει δουλειές για εταιρείες κολοσσούς, όπως για τις DC/Zuda, IDW, Dark Horse. Και τελευταία για την Image – το «Secret Identities». Στο «Secret Identities» παρακολουθούμε μια ομάδα σούπερ ηρώων, τη «Front Line», η οποία, ως κάποια άλλη «Justice League of America», μάχεται για το δίκαιο και την ειρήνη. Τα μέλη της διάφορα, ισχυρά και με έντονες προσωπικότητες. Κάθε μέλος εκτός από υπερδυνάμεις κουβαλάει και τη δική του ιστορία που μας γίνεται σταδιακά γνωστή. Η Luminary, που της χάρισαν τις δυνάμεις της εξωγήινοι, συμβαίνει να είναι κόρη του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Ο Vesuvius είναι ένας αρχαίος πολεμιστής, δημιουργημένος από λάβα, που αναγεννήθηκε ύστερα από μια φυσική καταστροφή. Η αλλόκοσμη Gaijin, που χειρίζεται τέλεια τις γιαπωνέζικες κατάνες, έχει πάρε-δώσε με τη μαφία. Ο μασκοφόρος Recluse αντλεί τις δυνάμεις του από σκοτεινή μαγεία. Την ομάδα συμπληρώνουν κι άλλοι, και σε αυτούς έρχεται να προστεθεί ένας καινούργιος, ο Crosswind. Ο Crosswind ζητάει να αφομοιωθεί από την ομάδα, προσπαθεί για την εμπιστοσύνη των σούπερ ηρώων. Ομως οι προθέσεις του είναι αμφίβολες. Επιφανειακή ματιά Η ιστορία του «Secret Identities», πιστή στην αρμόζουσα «σουπερηρωική» υπερβολή, ανακατεύει από υπόκοσμο και αρχαίες κατάρες μέχρι εξωγήινους που απειλούν να καταστρέψουν τη Γη. Ξεδιπλώνεται με καταιγιστική ταχύτητα και προσφέρεται ως ένας ψυχαγωγικός κυκεώνας δράσης, με ολέθριες συγκρούσεις, ζωντανούς διαλόγους και έξυπνες ατάκες. Η ματιά όμως του κόμικ στην ψυχοσύνθεση των σούπερ ηρώων και στο μεγάλο και σοβαρό δίλημμά τους, να αποκαλυφθούν στο κοινό ή να εμμείνουν στη μάσκα και στη μυστική τους ταυτότητα, παραμένει κατά κάποιον τρόπο επιφανειακή. Ισως να χρειαζόταν μια περαιτέρω εμβάθυνση τόσο στην πλοκή όσο και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Και περισσότερες σελίδες. Παραμένει ωστόσο ένα ιδιαίτερα διασκεδαστικό και άξιο προσοχής ανάγνωσμα, το οποίο ενισχύεται χάρη στα σχέδια του Κυριαζή. Εκπληκτικά σαλόνια και θαυμάσιες απεικονίσεις της στιγμής. Σχέδια λεπτομερή και ευφυή, χορταστικά και εμπνευσμένα, που υπογραμμίζουν εκ νέου το ταλέντο του δημιουργού. Πηγή Παρουσίαση της έκδοσης
  25. Ελληνικό «άρωμα» στο New York Comic Con Το New York Comic Con πραγματοποιείται σε έναν τεράστιο εκθεσιακό χώρο στο Javits Center, στο Μανχάταν. ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Το New York Comic Con είναι μια εντυπωσιακή γιορτή για το κόμικ (όπου βρεθήκαμε χάρη στην υποστήριξη της Αμερικανικής Πρεσβείας). Ξεκίνησε την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου, ολοκληρώνεται την Κυριακή 11 Οκτωβρίου και πραγματοποιείται σε έναν τεράστιο εκθεσιακό χώρο στο Javits Center, στο Μανχάταν, ο οποίος πλημμυρίζει από κόσμο (τόσο απλούς ανθρώπους, όσο και σούπερ-ήρωες). Εκεί επικρατεί ένα χάος. Και μέσα σε αυτό το χάος, ο επισκέπτης θα βρει αμέτρητους κόμικ τίτλους, θα ξεφυλλίσει τεύχη που αγνοεί την ύπαρξή τους, θα ενημερωθεί για νέες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές σειρές και νέες εκδόσεις. Ο επισκέπτης, είτε είναι νεαρός σκληροπυρηνικός φαν που έχει έρθει μασκαρεμένος, είτε απαιτητικός αναγνώστης, θα βιώσει ένα γεγονός που θα του αφήσει μια βαθιά επίδραση. Και από την άλλη, οι ίδιοι οι δημιουργοί κόμικς έχουν την ευκαιρία να εκθέσουν την δουλειά τους σε ένα τεράστιο κοινό. Ο Γιάννης Κουρουμπακάλης από το ελληνικό Comicdom αναφέρει χαρακτηριστικά: «Με εντυπωσιάζει το γιγαντιαίο μέγεθος αυτού του συνεδρίου. Το οποίο δίνει μια τεράστια δυνατότητα στους καλλιτέχνες, ειδικά στους νέους, έχοντας το τραπέζι τους, να εκτεθούν σε ένα τεράστιο κοινό, σε κοινό που σε αριθμούς αντιστοιχεί σε γιγάντια συναυλία». Και σε αυτό το τεράστιο κοινό ήρθαν να εκθέσουν τη δουλειά τους και Έλληνες δημιουργοί που έχουν περάσει τα σύνορα και δοκιμάζονται σε αμερικανικές εκδοτικές. Στο αχανές Show Floor, σε ένα χώρο περιτριγυρισμένο με φιγούρες επικής φαντασίας, με Ορκ, δράκους, ξωτικά και βάρβαρους πολεμιστές, δείχνουν τη δουλειά τους και συνομιλούν με το κοινό οι Γιάννης Ρουμπούλιας και Μάνος Λαγουβάρδος. Σχεδιάζουν κόμικς για την εταιρία ARH Comix που φτιάχνει ως επί το πλείστον αγάλματα επικής φαντασίας – έτσι ώστε τα αγάλματα να συνοδεύονται από κόμικ ιστορίες. «Σκοπεύω να δείξω εδώ την ήδη υπάρχουσα δουλειά σε editors και να κάνω περισσότερες γνωριμίες» λέει ο Λαγούβαρδος. «Οι πρώτες εταιρίες που θα προσπαθήσω να έρθω σε επαφή είναι η IDW και η Dark Horse, που έχουν έναν πιο indie περιεχόμενο και πιστεύω πως σε αυτές ταιριάζει το ύφος μου». Ο Γιάννης Ρουμπούλιας συμπληρώνει: «Κάθε καλλιτέχνη τον βοηθάει ένα τέτοιο ταξίδι, κυρίως γιατί έχει την ευκαιρία να γνωρίσει άλλους καλλιτέχνες διεθνούς φήμης και να συζητήσει μαζί τους, να ανταλλάξει απόψεις πάνω στην τέχνη, πάνω στη δουλειά, σε οτιδήποτε τέλος πάντων μπορεί να σου ανοίξει ορίζοντες». Στο Artist Alley τα τραπεζάκια των καλλιτεχνών ξεπερνούν τα εκατό. Μπροστά από κάποιους υπάρχει ουρά και ο κόσμος έχει φέρει αντίτυπα προς υπογραφή. Σε ένα από αυτά τα τραπεζάκια συναντάμε τους Μιχάλη Διαλυνά και Ηλία Κυριαζή – κάθονται δίπλα δίπλα. Οι δυο τους έχουν κάνει καλό άνοιγμα σε αξιόλογες αμερικανικές εκδοτικές. Ο Διαλυνάς, μετά το «The Wood» για την Boom!, σχεδιάζει πλέον και το «Teenage Mutant Ninja Turtles» για την IDW. Είναι απασχολημένος να κάνει σκίτσα με αφιερώσεις. Από τον άλλη ο Κυριαζής έχει μπροστά του το «Secret Identities», μια δουλειά που έκανε για την Image. «Εδώ βλέπεις τι άλλο παίζει γύρω σου και αυτό σου δίνει μια ώθηση να προσπαθείς περισσότερο και να βελτιώνεις τη δουλειά σου» μας λέει ο Κυριαζής. «Κάνεις επαφές, γνωρίζεις κόσμο που μπορεί άμεσα να σου δώσει δουλειά, αλλά και άλλους καλλιτέχνες που είναι χρήσιμο. Δημιουργείς μια σχέση με τον κόσμο που κάνει την ίδια δουλειά με σένα. Στο NYCC γενικά γίνεται ένας χαμός. Υπάρχει κάτι για τον οποιονδήποτε. Είναι μια ευκαιρία για τον κόσμο να έρθει σε επαφή με αγαπημένους δημιουργούς, να μαζέψει αυτόγραφα και σκίτσα, να αγοράσει ειδικές εκδόσεις που βγαίνουν μόνο στο Comic Con. Να αγοράσει οτιδήποτε, από κουκλάκια και χειροτεχνίες και διάφορα που κυκλοφορούν εδώ. Να ενημερωθεί για νέες εκδόσεις και νέες τηλεοπτικές σειρές. Το NYCC είναι ένας πυρήνας που βοηθάει να δημιουργηθεί ένα κοινό γύρω από το κόμικ και να γνωρίζονται μεταξύ τους οι δημιουργοί. Για παράδειγμα, έχω κάνει ολόκληρο κόμικ με την Image και τώρα πια είδα από κοντά τους συνεργάτες μου». Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.