Αναζήτηση στην Κοινότητα

Μετά τον εντυπωσιακό Δον Κιχώτη σε κόμικς του Rob Davis, οι εκδόσεις Χαραμάδα παρουσιάζουν το επόμενο βιβλίο του πολυβραβευμένου Βρετανού δημιουργού. «Η Ώρα των Μαχαιριών» (μτφρ. Μαρία Χρίστου) είναι ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση διάσπαρτο με τραυματικές στιγμές αλλά και λυτρωτικές ανατροπές. Κάποιοι λένε πως η περίοδος της εφηβείας είναι ο αργός θάνατος της παιδικότητας και ο οδυνηρός τοκετός της ενηλικίωσης. Μια βραδυφλεγής βόμβα που εκρήγνυται για χρόνια. Και τα αποτελέσματά της μένουν, πιθανώς, για πάντα χαραγμένα στη συνείδηση, στη μνήμη και στο σώμα. Στην «Ώρα των Μαχαιριών» του Rob Davis, οι έφηβοι πρωταγωνιστές πασχίζουν να επιβιώσουν, κυριολεκτικά, σε έναν αλλόκοτο κόσμο που σε πρώτη ανάγνωση δεν θυμίζει σε τίποτα τον πραγματικό. Τελικά, όμως, οι βασικές λειτουργίες του, οι συμπεριφορές των «μεγάλων», η αποξένωση, η έλλειψη κατανόησης, η συναισθηματική κενότητα έχουν τα ίδια θύματα: τους εφήβους που ακροβατούν ανάμεσα στην παρεξηγημένη παιδικότητα και την υπερτιμημένη «ωριμότητα» χωρίς καμιά χείρα βοηθείας. Αριστερά: Οι σπάνιες στιγμές ηρεμίας του Σκάρπερ Λι διακόπτονται από αστυνομικούς σε τρίκυκλα, παράξενα τέρατα και μια αβάσταχτη προσμονή θανάτου. Δεξιά: Οι έφηβοι πρωταγωνιστές βρίσκονται υπό διαρκή καταδίωξη από μια κοντόφθαλμη και βίαιη αστυνομία. Η τόλμη, η άγνοια κινδύνου και η έμφυτα ανατρεπτική τάση των εφήβων να αμφισβητήσουν την καθεστηκυία τάξη στο σπίτι τους, στο σχολείο τους, στην κοινωνία τους, στον κόσμο τους αποτελούν την προμετωπίδα του βιβλίου: «Κάλιο γαϊδουρογύρευε παρά γαϊδουρόδενε». Θα μεσολαβήσουν σχεδόν 160 σελίδες μιας ντελιριακής πορείας και απόπειρας αποτροπής του αναπόφευκτου μέχρι την αντεστραμμένη φράση-επίλογο: «Κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε». Σ’ αυτές τις σελίδες ο Σκάρπερ Λι, ένας έφηβος που έχει τρεις εβδομάδες «ζωής» μέχρι τα νεκρόθλιά του, μέχρι τη στιγμή που θα «γιορτάσει» δηλαδή τον μεταφορικό του θάνατο, βρίσκει σανίδα σωτηρίας σε νέους φίλους και ξεκινά ένα ταξίδι προς το άγνωστο επιχειρώντας τη μεγάλη απόδραση, βγάζοντας τη γλώσσα σε κάθε εξουσία. Η συνήθης μοίρα του εφήβου είναι όμως γνωστή. Η κατάληξη προδιαγεγραμμένη. Η φυγή δεν αποτελεί και διέξοδο. Πρέπει ωστόσο να επιδιωχθεί με κάθε μέσο. Άλλωστε ( μπορούν να; ) υπάρχουν και εξαιρέσεις. Στον αλλόκοτο κόσμο του Σκάρπερ Λι, οι γονείς δεν κάνουν παιδιά – τα παιδιά κάνουν γονείς. Ή μάλλον τους επινοούν, τους κατασκευάζουν. Και αυτοί οι γονείς ποικίλλουν σε υλικά, σε μέγεθος και σε χρηστικότητα. Ο πατέρας του Σκάρπερ, το καμάρι του σπιτιού του, είναι ένα χάλκινο ιστιοφόρο, αλυσοδεμένο σε μια σκοτεινή αποθήκη. Και η μητέρα του ένα πιστολάκι μαλλιών. Οι γονείς δεν έχουν σάρκα και οστά, οι μόνοι ενήλικοι που «βασανίζουν» τους εφήβους είναι οι αστυνομικοί πάνω σε τρίκυκλα με σφεντόνες για όπλα τους, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Οι θεοί είναι ανοιχτήρια, διακόπτες, καρυοθραύστες, κουδούνια, χρονόμετρα. Τα παιδιά στα σχολεία διδάσκονται ηρωογεωμετρία και μυθηματικά. Και στις αυλές των σχολείων, τους απείθαρχους μαθητές επαναφέρουν στην τάξη τα λιοντάρια. Σε έναν τέτοιο κόσμο, δεν προκαλεί έκπληξη όταν πιάνουν δυνατές χαχανοθύελλες και δεν ξενίζει κανέναν ότι όταν βρέχει, απ’ τον ουρανό πέφτουν μαχαίρια. Στον παράξενο κόσμο του Rob Davis, ο βρετανικός ουρανός δεν ρίχνει βροχή αλλά μαχαίρια. Και το βιβλίο αποκτά έναν εμπνευσμένο και έξυπνο τίτλο στα ελληνικά παρά τον εντελώς διαφορετικό πρωτότυπο τίτλο «The motherless oven». Ούτε θεωρείται περίεργη η ύπαρξη ενός συναισθηματικού νεκροταφείου, ή αλλιώς «μαμάσυλου» στην άκρη της πόλης με παρατημένες κι εγκαταλελειμμένες μητέρες-συσκευές που θρηνούν αδιάκοπα. Ουρλιάζοντας: «Βάλε κάλτσες», «Ρυζόγαλο είναι», «Το φοράς ανάποδα», «Μπορείς και μόνος σου», «Ξανακοιμήσου», «Σταμάτα να παίζεις μ’ αυτό», «Φά' το παιδί μου», «Μ’ έχεις πρήξει». Οι έφηβοι με τις ηφαιστειώδεις παρορμήσεις και τις ορμόνες στο κόκκινο, παραδόξως και απρόσμενα φέρονται απολύτως φυσιολογικά σ’ έναν τέτοιο σουρεαλιστικό κόσμο-καρικατούρα. Εχουν απορίες, ερωτήσεις, ανησυχίες, αισθήματα, χαίρονται, πληγώνονται, χαμογελούν, πονούν, φοβούνται. Επιδιώκουν την αποδοχή, όχι απλώς την ανοχή. Προσπαθούν να το σκάσουν. Οι ενήλικοι της «Ώρας των Μαχαιριών» με τις αγκυλώσεις, τον συντηρητισμό, τη συνθηκολόγηση με το υπάρχον και την αποδοχή του πραγματικού ως διαχρονικού και παγκόσμιου δεδομένου ενσαρκώνουν τον παραλογισμό της απάθειας, της αφασίας, της επανάληψης, της ρουτίνας, της ήττας. «Για όνομα, Σκάρπερ! Κάναμε παραλογισμό στην τετάρτη δημοτικού! Είναι απαραίτητος στην κατανόηση της κυκλικής Ιστορίας: ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο κι ο άνθρωπος τον Θεό. Αισθάνεσαι καλά, παιδί μου;» ρωτά ο εκνευρισμένος καθηγητής τον μελλοθάνατο μαθητή. «Ναι, αλλά αν έγινε κάποιο πρώτο; Αν τα πράγματα αλλάζουν συνεχώς, προχωρούν, εξελίσσονται;» απορεί ο έφηβος. Και ο καθηγητής, εξοργισμένος, συνεχίζει: «Εξέλιξη; Η εξέλιξη εξαφανίστηκε σαν θεωρία, όπως κι οι αθάνατοι. Σίγουρα αισθάνεσαι καλά, Σκάρπερ;». Μετά τον Δον Κιχώτη, ο Davis σε ένα εντελώς διαφορετικό θεματικό πλαίσιο, διατηρεί στον πυρήνα του καλλιτεχνικού του έργου το ζήτημα της αποξένωσης, της μοναξιάς, της διαφορετικότητας. Και αν στην προσαρμογή και ελεύθερη απόδοση του έργου του Θερβάντες σε κόμικς αυτά αφορούσαν έναν αλλοπαρμένο και ρομαντικό, πλην όμως γενναίο και αλτρουιστή ηλικιωμένο, στην Ώρα των Μαχαιριών αφορούν μια ολόκληρη γενιά που νιώθει απολύτως ξεκομμένη από την πραγματικότητα, περιθωριοποιημένη, ανίκανη να αντιδράσει. Αδύναμη ακόμα και να κατανοήσει τα θεωρούμενα ως στοιχειώδη, καθώς τα «στοιχειώδη» δεν είναι παρά γκροτέσκες και τερατώδεις πνευματικές, κοινωνικές και οικονομικές κατασκευές με φρικτές συνέπειες και μακρόχρονες επιπτώσεις στον υγιή ψυχισμό των εφήβων. «Η Ώρα των Μαχαιριών» δεν είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα για όποιον περιμένει μια γραμμική ιστορία με αληθοφανές σενάριο και προβλέψιμους χαρακτήρες. Κάθε σελίδα, κάθε καρέ, κάθε σχέδιο, κάθε διάλογος, κάθε σκέψη των πρωταγωνιστών συντελούν στη συγκρότηση ενός εφιαλτικού κόσμου που δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής και απαγορεύει διά της βίας την ετερότητα, την πολυμορφία, την ποικιλία, την αναζήτηση και την αμφισβήτηση. Αυτός ο κόσμος, όσο φανταστικός και εξωπραγματικός κι αν φαίνεται, έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον δικό μας. Αποτελεί μια αντανάκλασή του σε έναν παραμορφωτικό καθρέπτη. Το ερώτημα, αν είναι καλύτερος ή χειρότερος, δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Και το σχετικό link... Παρουσίαση της έκδοσης

Αλιευθέν από εδώ. Για ευκολία σε κάθε τίτλο μπήκε λινκ στην παρουσίαση του κόμικ στο φόρουμ εφόσον αυτή υπάρχει. === Όταν το "σοβαρό" συναντά το graphic novel προκύπτουν ιδανικοί αναγνωστικοί συνδυασμοί για το καλοκαίρι Τον τελευταίο καιρό εκδίδονται όλο και περισσότερες βιογραφίες σημαντικών προσωπικοτήτων από κάθε χώρο σε κόμικς, αλλά και graphic novels, βασισμένα σε εμβληματικά έργα της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Διαλέξαμε τα δέκα πιο ενδιαφέροντα βιβλία εν όψει καλοκαιριού. Τζέημς Τζόυς - Το πορτρέτο ενός Δουβλινέζου (φόρουμ) Αλφόνσο Θαπίκο Εκδόσεις Γράμματα Ο Αλφόνσο Θαπίκο διηγείται με χρονολογική σειρά την πλούσια και γεμάτη τέχνη ζωή του Ιρλανδού πρωτοπόρου λογοτέχνη, συστήνοντάς τον στον αναγνώστη. Παράλληλα, αναφέρεται και στις αιτίες της σύγκρουσης ανάμεσα στην Ιρλανδία και στη Μεγάλη Βρετανία στο τέλος του 19ου αιώνα. Με χιούμορ, μέσα σε 220 σελίδες περιγράφει τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του μεγάλου μοντερνιστή συγγραφέα, του οποίου το πολυδιάστατο έργο εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι αντικείμενο μελέτης. Οι Βοργίες (φόρουμ) Αλεχάντρο Χοδορόφσκι, Μίλο Μανάρα Εκδόσεις Γνώση Ο Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και ο Μίλο Μανάρα, δύο από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικς στην Ευρώπη, καταπιάνονται με την ιστορία της οικογένειας των Βοργιών, που θεωρούνται οι πρώτοι «Νονοί» στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η εξαιρετική εικονογράφηση, σε συνδυασμό με μια πλοκή γεμάτη βία, πάθος και προδοσία, ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μια εποχή κατά την οποία, προκειμένου για την απόκτηση πλούτου και πολιτικής εξουσίας τίποτα δεν απαγορευόταν. Ρέμπραντ (φόρουμ) Typex Εκδόσεις Γράμματα Ο Ολλανδός σκιτσογράφος Typex (το ψευδώνυμο του Raymond Koot) είναι αυτός στον οποίο ανέθεσε το Rijksmuseum του Άμστερνταμ να δημιουργήσει τη βιογραφία του Ρέμπραντ σε κόμικς. Για τρία χρόνια ο σκιτσογράφος μελετούσε τη ζωή του μεγάλου ζωγράφου και το αποτέλεσμα της προσπάθειάς του τον δικαιώνει. Οι κριτικοί μιλούν για μια συγκλονιστικά εικονογραφημένη ιστορία, η οποία απέχει από τις συνηθισμένες «αγιογραφίες», και που, όπως χαρακτηριστικά γράφει η Rachel Cooke στην «Guardian», o Ρέμπραντ θα λάτρευε. Φάινμαν (φόρουμ) Τζιμ Οταβιάνι, Λέλαντ Μύρικ Εκδόσεις Γνώση Ο Ρίτσαρντ Φάινμαν, ένας από τους σπουδαιότερους θεωρητικούς φυσικούς και βραβευμένος με Νόμπελ για τη δουλειά του στην κβαντική μηχανική, ήταν αντισυμβατικός χαρακτήρας και ερασιτέχνης μουσικός, ενώ το graphic novel που αφηγείται τη ζωή του είναι γεμάτο χιούμορ. Διαβάζοντάς το υπάρχει ελπίδα να καταλάβουμε λίγα πράγματα για την κβαντική φυσική, κυρίως όμως θα γνωρίσουμε την ανθρώπινη πλευρά του επιστήμονα, για τον οποίο η μητέρα του είπε: «Αν αυτός είναι ο ευφυέστερος άνθρωπος του κόσμου, τότε ο Θεός να μας λυπηθεί». Γκάμπο Óscar Pantoja, Miguel Bustos, Felipe Camargo Rojas, Tatiana Córdoba Εκδόσεις Ίκαρος Όσοι δεν καταφέραμε να διαβάσουμε την ομολογουμένως ογκώδη αυτοβιογραφία του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που κυκλοφόρησε το 2003, τώρα δεν θα δυσκολευτούμε καθόλου με το υπέροχο graphic novel που μόλις κυκλοφόρησε, και μάλιστα σε μετάφραση της μεταφράστριας των έργων του, Κλαίτης Σωτηριάδου. Το βιβλίο μάς ταξιδεύει σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του μεγάλου συγγραφέα του μαγικού ρεαλισμού, συμπληρώνοντας ψηφίδα-ψηφίδα τα βιώματα που τον ενέπνευσαν να γράψει το αριστούργημά του «Εκατό Χρόνια Μοναξιά», για το οποίο βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Δον Κιχώτης (φόρουμ) Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Rob Davis Εκδόσεις Χαραμάδα Έπειτα από πολλούς άλλους κομίστες που έχουν προηγηθεί, ο Άγγλος εικονογράφος Rob Davis αποφάσισε να αναμετρηθεί με το κλασικό έργο του Θερβάντες γιατί, όπως λέει χαρακτηριστικά: «Επιζητούσα μια μεγάλη πρόκληση και δεν υπάρχει μεγαλύτερη από τον Δον Κιχώτη. Τα θέματά του είναι παγκόσμια, το χιούμορ του και ο ανθρωπισμός του είναι παγκόσμια». Φαίνεται ότι τα κατάφερε, καθώς κοινό και κριτικοί λάτρεψαν το αποτέλεσμα που σέβεται και ταυτόχρονα ανανεώνει την ιστορία του αγαπημένου «Ιππότη της Ελεεινής Μορφής» και του αγαθού Σάντσο Πάντσα. Για όσους οι 729 σελίδες του μυθιστορήματος, χωρίς τις σημειώσεις, είναι πολλές, ιδού η λύση! Ο Ξένος Αλμπέρ Καμί, Ζακ Φερναντέζ Εκδόσεις Πατάκη Ο «Ξένος», το εμβληματικό έργο του Αλμπέρ Καμί, λόγω του σχετικά μικρού μεγέθους του, έδωσε τη δυνατότητα στον Ζακ Φερναντέζ, έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικ στη Γαλλία σήμερα, να μας χαρίσει ένα graphic novel που περιλαμβάνει όλα τα βασικά επεισόδια της ιστορίας. Τα σκίτσα του είναι πολύ δουλεμένα και ελκυστικά, ενώ διευκολύνουν ακόμα και τον αμύητο αναγνώστη να προσεγγίσει το έργο του Γάλλου υπαρξιστή. Ευκαιρία να γνωρίσουμε το βιβλίο που, σύμφωνα με τον Ζαν Πολ Σαρτρ, «γράφτηκε για το παράλογο και ενάντια σ' αυτό». «... καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» (φόρουμ) Χρόνης Μίσσιος, Μυρτώ Ράις, Ricard Sylvain, Daniel Casanave Εκδόσεις Polaris Το ενδιαφέρον με το graphic novel που στηρίζεται στο συγκλονιστικό βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου, όπου ο συγγραφέας περιγράφει τη βασανιστική του πορεία από τον Εμφύλιο μέχρι την αμνηστία του 1973, είναι ότι αρχικά κυκλοφόρησε στη Γαλλία με μεγάλη επιτυχία και παράλληλα μεταφράστηκε στα ελληνικά. Όλες οι φράσεις που χρησιμοποιούνται είναι βγαλμένες από το πρωτότυπο, ενώ η ελαφρώς καρτουνίστικη αισθητική του καταφέρνει να ισορροπήσει τη ζοφερότητα των γεγονότων που περιγράφονται. Αν έτυχε να διαβάσετε τον τίτλο του βιβλίου σε έναν τοίχο, τώρα θα μάθετε και την ιστορία του. Πάπισσα Ιωάννα (φόρουμ) Εμμανουήλ Ροΐδης, Λευτέρης Παπαθανάσης Εκδόσεις ΚΨΜ Σχεδόν 150 χρόνια μετά τη συγγραφή της, η «Πάπισσα Ιωάννα» γίνεται «μεσαιωνικόν εικονογραφημένον» από τον Λευτέρη Παπαθανάση, ο οποίος με χιούμορ και αναχρονισμούς παρουσιάζει τη (φανταστική περιπέτεια της Ιωάννας που έγινε... Πάπισσα. Σύμφωνα με τον δημιουργό που πρόσφατα κέρδισε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2016 για το graphic novel του: «Ο Ροΐδης χρησιμοποίησε στο διήγημά του κάποια εκδοχή της λεγόμενης "καθαρεύουσας", με έναν χαρακτηριστικό για κείνον τρόπο. Η γλώσσα του περιέχει υπερβολές, κωμικά στοιχεία, μπόλικη ειρωνεία, με δυο λόγια πολλά από τα κατάλληλα υλικά για ένα ωραίο κόμικ!». Ερωτόκριτος (φόρουμ) Βιτσέντζος Κορνάρος, Γιώργος Γούσης, Δημοσθένης Παπαμάρκος, Γιάννης Ράγκος Εκδόσεις Polaris Ναι, ο Ερωτόκριτος είναι ερωτευμένος με την Αρετούσα, τι άλλο γνωρίζουμε όμως για την ιστορία τους, όπως αυτή περιγράφεται στην έμμετρη μυθιστορία του Βιτσέντζου Κορνάρου; «Ξέρουμε τον "Ερωτόκριτο", αλλά ουσιαστικά δεν τον ξέρουμε» λέει ο Δημοσθένης Παπαμάρκος στον Μ. Ηulot. «Δεν ξέρεις την πλοκή, τον πλούτο των περιστατικών, ξέρεις μόνο για τον έρωτα του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας. Είναι ένα κλασικό ιπποτικό μυθιστόρημα με ανατροπές και εντάσεις, γρήγορες σκηνές, μονομαχίες, "αγωνία" για το τι θα γίνει στο τέλος, σαν να βλέπεις μια ταινία δράσης» συμπληρώνει. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι ακόμα, παρά μόνο ότι δεν θα σας μαυρίσει η καρδιά – αυτό συμβαίνει με την «Ερωφίλη». ===