Αναζήτηση στην Κοινότητα

Θεωρήθηκε, απολύτως δίκαια, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στον χώρο των κόμικς. Δημιούργησε ορισμένες από τις πιο εμβληματικές σειρές όπως η «Χωματερή» και η «Μητρόπολη». Και κάποια στιγμή, αθόρυβα αποσύρθηκε. Το όνομά του δεν ξεχάστηκε ποτέ. Σήμερα, μετά από πολυετή απουσία, ο Λέανδρος επιστρέφει. Στους παροικούντες την ελληνική σκηνή των κόμικς, το όνομα του Λέανδρου είναι συνώνυμο ενός θρύλου. Κι αυτό γιατί κατόρθωσε στα λίγα χρόνια της δημιουργίας του να φιλοτεχνήσει ορισμένα συγκλονιστικά έργα με μοναδική μαεστρία. Λέγεται πως όταν ο μεγάλος Moebius αντίκρισε για πρώτη φορά τα κόμικς του Λέανδρου, καλεσμένος στο Φεστιβάλ της Βαβέλ, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που ζήτησε να τον γνωρίσει και δήλωσε αστειευόμενος: «Αυτόν ή θα τον κάνω φίλο μου ή θα τον σκοτώσω». «Ο Παρίας» (Βαβέλ, 1999) και «Με Μεγάλωσαν Σκυλιά» (Babelart, 2009) Ξεκίνησε την καριέρα του από τη «Βαβέλ» το 1996, όπου δημιούργησε μικρές ιστορίες με τη μητρόπολη και την αστική βία στο επίκεντρο. Πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριές του ήταν συνήθως πρόσωπα του κοινωνικού και οικονομικού περιθωρίου, «αταίριαστες» φιγούρες σε έναν κόσμο που επιζητεί την κομφορμιστική ομοιομορφία, μορφές που κινούνται στα όρια της παραβατικότητας, έξω από κάθε συμβατικότητα, στις παρυφές της «σκοτεινής πλευράς» της πόλης ή εντελώς βουτηγμένες μέσα της. Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος της συλλογής πολλών εξ αυτών των ιστοριών σε ενιαίο τόμο από τη «Βαβέλ»: «Με Μεγάλωσαν Σκυλιά» (εκδ. Babelart, 2009). Τέτοια πρόσωπα πρωταγωνιστούν και στον «Παρία» (εκδ. Βαβέλ, 1999), ένα μίνι graphic novel-ύμνος στην εξεγερσιακή βία και εύγλωττο οπισθόφυλλο: «Δεν έχω πατρίδα, δεν έχω πίστη, δεν έχω λαό, δεν έχω σπίτι, δεν έχω μέλλον. Είμαι αθώος […] Ο Παρίας γεννήθηκε για να ξαναπεθάνει. Ο Παρίας δεν είναι άτομο, είναι φαινόμενο. Είναι άκληρος, μόνος, άσχημος, τρελός, παιδί, ηλίθιος, αδερφή, γυναίκα, πρεζάκιας, ζητιάνος, σκυλί αδέσποτο, ο τελευταίος των τελευταίων, ο πιο κάτω κι απ’ τους κάτω…». Απόσπασμα από τον «Παρία» Το 2000 ξεκινά τη συνεργασία του με το περιοδικό «9» της «Ελευθεροτυπίας» όπου δημιουργεί τη σειρά «Μητρόπολη» με μικρές αυτοτελείς ιστορίες, ποτισμένες από πικρό χιούμορ και τίτλους όπως «Ο Μικρός Σατανάς», «Πανικός στα Σχολεία», «Η Επίθεση του 10μετρου Ποντικού», «Ζούνε Ανάμεσά μας», «Ο Τιμωρός» κ.ά. Λίγους μήνες αργότερα εγκαινιάζει έναν νέο τίτλο με ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε μια «Χωματερή» (σε ενιαίο τόμο κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις της «Ελευθεροτυπίας», 2007) και πρωταγωνιστές τους θαμώνες της. Κατσαρίδες, μυρμήγκια, αρουραίοι, σκουλήκια, σκουπιδοφάγοι γλάροι κι ένα ανθρώπινο κρανίο, ως γκροτέσκες αντανακλάσεις όλων όσα συμβαίνουν στον «καθωσπρέπει» κόσμο του φωτός, διαγκωνίζονται για ένα κομμάτι μουχλιασμένο ψωμί και διαγωνίζονται για την πιο φαρμακερή ατάκα, ανάμεσα στα απόβλητα, τα απορρίμματα, όλα όσα περίσσεψαν κι όσα δεν χώρεσαν στην πλαστή ευδαιμονία «εκεί έξω». Εξώφυλλα του Λέανδρου από τη «Βαβέλ» (2006) και από το περιοδικό «9» (2000) Με τη λήξη της «Χωματερής», ο Λέανδρος αναλαμβάνει το σενάριο της σειράς «Σε Βλέπω», σε σχέδια του Ηλία Κυριαζή, μια καυστική παρωδία του αλήστου μνήμης Big Brother και πρωταγωνιστές τους εθελουσίως εγκλείστους σε ένα σπίτι υπό διαρκή τηλεοπτική παρακολούθηση. Το 2007, διαδεχόμενος τον Κυρ στις σελίδες της «Ελευθεροτυπίας», δημιουργεί για λίγους μήνες τη σειρά «Η Ζωή στην Αστική Δημοκρατία», ίσως την πιο άμεσα πολιτική και αιχμηρά χιουμοριστική απόπειρά του, στα χρόνια της δεύτερης θητείας του Κώστα Καραμανλή, με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου και trash φιγούρες όπως τον Θέμο Αναστασιάδη και τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Μετά την «Ελευθεροτυπία» θα ακολουθήσουν κάποιες σποραδικές εμφανίσεις έργων του στην αντιεξουσιαστική εφημερίδα «Βαβυλωνία» και μια μεγάλη έκθεση στο 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Αθήνας. Κάπου τότε το κοινό των κόμικς άρχισε να χάνει τα ίχνη του και να τον αναζητά όλο και περισσότερο. «Μα πού χάθηκε αυτός ο Λέανδρος;», και κυρίως «γιατί εξαφανίστηκε;» είναι μερικές κατ’ επανάληψη διατυπωμένες ερωτήσεις απ’ όσους αναγνώριζαν το μοναδικό του ταλέντο, την ικανότητά του να αποδίδει ιδανικά την αστική καταχνιά και την απαισιοδοξία όπως το πέτυχαν εμβληματικές μορφές των ευρωπαϊκών κόμικς, ο Pazienza, ο Liberatore, ο Moebius, να αφηγείται με μελανά χρώματα, άλλοτε με αγανακτισμένο χιούμορ, άλλοτε με ασυγκράτητη οργή τη βία της εξουσίας απέναντι στη ζωή και να υπερασπίζεται όσους τους μεγάλωσαν σκυλιά, τους Παρίες αυτού του κόσμου κι όσους συνωστίζονται στις Χωματερές. Για τους τελευταίους, έχει να πει πολλά ακόμη… Απόσπασμα από την πρώτη «Χωματερή» (περιοδικό «9» της «Ελευθεροτυπίας», 2001) Και το σχετικό link...