Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'φεστιβάλ κόμικς'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. ■ Οι “Διαδρομές” και το Φεστιβάλ Chaniartoon βρέθηκαν στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή γιορτή της 9ης Τέχνης Όποιος αγαπάει την τέχνη του κόμικ πρέπει σίγουρα να επισκεφθεί, τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή του, το φεστιβάλ της Angouleme. Μια πόλη 400 χιλιόμετρα νότια του Παρισιού, με πληθυσμό λίγο λιγότερο από αυτόν των Χανίων, καταφέρνει να διεξάγει κάθε χρόνο το μεγαλύτερο φεστιβάλ κόμικ της Ευρώπης και ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Η Angouleme γίνεται για λίγες μέρες το επίκεντρο της τέχνης, με 250.000 θεατές, 7000 επαγγελματίες και 800 δημοσιογράφους να κατακλύζουν την πόλη. Η πόλη της Angouleme, γεμάτη από μπάρερ που δείχνουν τους χώρους των δράσεων Μέρος από το κιόσκι με τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους Μέρος από το κιόσκι με τους μικρούς εκδοτικούς οίκους Η ιστορία του φεστιβάλ ξεκινάει το 1974, όταν μια παρέα φίλων αποφάσισε να κάνει μια έκθεση κόμικ, στην πόλη της Angouleme που μέχρι τότε δεν είχε καμία σύνδεση με την 9η τέχνη. Η έκθεση συνεχίστηκε να γίνεται κάθε χρόνο από τότε, παίρνοντας σιγά – σιγά τη μορφή ενός φεστιβάλ. Στη 10η έκδοση της διοργάνωσης την επισκέφθηκε ο Herge και άρχισε έτσι να γίνεται γνωστή. Σταδιακά φτιάχτηκε η βιβλιοθήκη κόμικ, το μουσείο κόμικ, και η σχολή Καλών Τεχνών. Φέτος ιδρύθηκε μια ιδιωτική σχολή αποκλειστικά για Manga, ενώ γίνονται προσπάθειες οι φοιτητές που τελειώνουν τηνσχολή να μην εγκαταλείπουν την πόλη, αλλά να έχουν δημιουργικές αφορμές και projects, έτσι ώστε να μένουν σε αυτήν και να την έχουν πια και σαν επαγγελματική έδρα. Η πόλη άλλωστε αναπτύσσει το πολιτιστικό προϊόν της, καθώς διεξάγει εδώ και αρκετά χρόνια εκτός το φεστιβάλ κόμικ, φεστιβάλ κινηματογράφου, μουσικής, φαγητού, ενώ φιλοξενεί κάθε χρόνο και ένα ράλι παραδοσιακών αυτοκινήτων. Τα νούμερα του φεστιβάλ είναι εντυπωσιακά. Μέσα στις πέντε μέρες της διοργάνωσης πραγματοποιήθηκαν 396 δράσεις (ομιλίες, παρουσιάσεις, εργαστήρια, προβολές ταινιών, δρώμενα) και 15 διαφορετικές θεματικές εκθέσεις. Στήθηκαν 5 τεράστια κιόσκια για να φιλοξενήσουν συνολικά 446 εκδοτικούς ή και οργανισμούς που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη τέχνη. Σε αυτούς παραβρέθηκαν εκατοντάδες καλλιτέχνες για να υπογράψουν τα βιβλία τους. Πέρα από τα τεράστια κιόσκια που στήθηκαν αποκλειστικά για τις μέρες του φεστιβάλ, οι εκθέσεις και οι δράσεις του φιλοξενήθηκαν σε συνολικά 27 διαφορετικούς χώρους, όπως στο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης, το ωδείο, σε εκθεσιακά/σεμιναριακά κτήρια κ.ά. Όλη η πόλη έτσι γίνεται μέρος αυτής της πολύχρωμης γιορτής. Κατά το παρελθόν είχαν γίνει κάποιες κινήσεις να μεταφερθεί το φεστιβάλ σε κάποια μεγαλύτερη πόλη, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε θετικά, γιατί θα γινόταν αρκετά πιο απρόσωπο, ενώ θα χανόταν η ζεστασιά και η γενικότερη αίσθηση των πολλών μικρών χώρων που φιλοξενούν τις δράσεις. Τη φετινή πεντηκοστή πρώτη έκδοση του φεστιβάλ είχαμε τη χαρά να την επισκεφθούμε με το Chaniartoon, το διεθνές φεστιβάλ κόμικ και animation που διεξάγεται εδώ και 7 χρόνια στην πόλη των Χανίων. Η πρώτη μέρα είναι κάθε χρόνο αποκλειστικά για τους επαγγελματίες του χώρου. Εκεί είχαμε τον χρόνο να επισκεφθούμε τις περισσότερες από τις εκθέσεις, οι οποίες συνοδεύονταν και από ταυτόχρονη ξενάγηση από τους καλλιτέχνες ή τους επιμελητές. Πραγματοποιήθηκε η έναρξη του φεστιβάλ και άρχισαν οι ομιλίες/παρουσιάσεις στο επαγγελματικό κιόσκι που είχε στηθεί. Εκεί, σε ένα πολύ ζεστό κλίμα, είχαμε τη δυνατότητα να γνωριστούμε και να μιλήσουμε με εκδοτικούς οίκους της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας αλλά και του υπόλοιπου κόσμου, για πιθανές μελλοντικές συνεργασίες. ΑΝΘΙΖΕΙ ΤΟ ΚΟΜΙΚ Έργα της έκθεσης του Lorenzo Mattotti – Η τέχνη του τρεξίματος Παρακολουθώντας τις επαγγελματικές ομιλίες που έγιναν κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, βλέπουμε ότι η αγορά του κόμικ δεν έχει επηρεαστεί από τη γενικότερη κρίση. Σύμφωνα με τις μελέτες που παρουσιάστηκαν η αγορά του κόμικ παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα, τα οποία είναι σχεδόν διπλάσια από το 2019. Συγκεκριμένα στη Γαλλία τη μεγαλύτερη μερίδα της “πίτας” με ποσοστό 53% την καταλαμβάνουν τα ιαπωνικά manga, 23% τα κόμικ για νέους, 21% τα γενικά κόμικ και μόλις το 3% τα αμερικανικά σουπερ-ηρωικά κόμικ. Μάλιστα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, τα κόμικ για νέους έχουν ανέβει σε βάρος των manga που έχουν μια μικρή πτώση. Ανάμεσα στους Ευρωπαίους, Καναδούς και Ιάπωνες επαγγελματίες, συναντήσαμε για πρώτη φορά και περίπτερο από τις Φιλιππίνες, το οποίο μας εντυπωσίασε θετικά για τις ποιοτικές δουλειές των καλλιτεχνών αλλά και την εξωστρέφεια που είχαν για τη μετάδοση της κουλτούρας τους μέσα από την τέχνη του κόμικ. ΤΙΜΩΜΕΝΗ ΧΩΡΑ Ο ΚΑΝΑΔΑΣ Ο Shin-ichi Sakamoto, παρουσιάσει το κόμικ του Δράκουλα Φέτος η τιμώμενη χώρα του φεστιβάλ ήταν ο Καναδάς. Έτσι στην πλατεία που υπάρχει και η προτομή του μεγάλου δημιουργού Herge, είχε στηθεί ένα περίπτερο αφιερωμένο στη χώρα. Μέσα σε αυτό συναντήσαμε εκδοτικούς και καλλιτέχνες του Καναδά που παρουσίαζαν τη δουλειά τους, ενώ έγιναν και πολλά δρώμενα. Ανάμεσα σε αυτά παρακολουθήσαμε live-sketching με Καναδούς καλλιτέχνες να ζωγραφίζουν ζωντανά σκίτσα από τα έργα τους και όχι μόνο. Παράλληλα, λίγα μέτρα πιο μακριά είχε στηθεί μια ανοιχτή έκθεση κόμικ με Καναδούς σχεδιαστές κόμικ. Οι εκθέσεις του φεστιβάλ παραμένει κάθε χρόνο ένας πολύ σημαντικός λόγος για να επισκεφθεί κάποιος την Angouleme. Ατομικές εκθέσεις ή συλλογικές και θεματικές είναι εκεί και μας καλούν να τις εξερευνήσουμε. Φέτος παρουσιάστηκαν 15 διαφορετικές εκθέσεις σε ένα μεγάλο εύρος καλλιτεχνών και θεμάτων. ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ MOTO HAGIO Η Ιαπωνέζα Moto Hagio μετράει περισσότερα από 50 χρόνια καριέρας, και μια έκθεση αφορούσε το συνολικό έργο της και τον ουσιαστικό ρόλο που έπαιξε στην ιστορία του κόμικ και κυρίως των manga που έχουν σαν κοινό τις γυναίκες από 10 εως 20 περίπου ετών. Η έκθεση διαρθρωνόταν σε 3 περιόδους. Η πρώτη περίοδος αφορούσε το τέλος της αθωότητας, με χαρακτήρες στην αυγή της εφηβείας τους. Η δεύτερη την εποχή των δυνατοτήτων, όπου η δημιουργός χρησιμοποιούσε την επιστημονική φαντασία για να εξερευνήσει τους ρόλους και τις σχέσεις. Τέλος, η τρίτη περίοδος ήταν η ώρα των συνεπειών, με το πλαίσιο των ιστοριών να είναι πλέον κολλημένο με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΤΡΕΞΙΜΑΤΟΣ Στο μουσείο της Ανγκουλέμ είχε στηθεί η έκθεση του Lorenzo Mattotti, με περισσότερα από 100 έργα του καλλιτέχνη, τα οποία συνοδεύονταν από κείμενα μυθοπλασίας της Maria Pourchet. Μέσα από την έκθεση ανακαλύψαμε το τρέξιμο, όχι μόνο σαν άθλημα, αλλά και σαν διαδικασία φυγής. Στις ποικίλες εικαστικές τεχνικές συναντήσαμε το τρέξιμο από την αυγή του χρόνου, από τον άνθρωπο στο δάσος μέχρι το τρέξιμο στην άσφαλτο των μεγαλουπόλεων. Ο συνδυασμός κειμένου και εικόνας, μας έδωσε έννοιες όπως την ταχύτητα, την επανάληψη, την αναπνοή, την ορμή, αλλά ακόμα και των ιδεών που παρεμποδίζονται και τις χειραφετημένες φυλές. Ο ΑΡΑΒΑΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ Ο Riad Sattouf βραβεύθηκε στο περσινό φεστιβάλ της Angouleme. Επέστρεψε φέτος με μια έκθεση αφιερωμένη στο εξάτομο έργο του. Παρότι ο Sattouf είναι Γάλλος, έχει ζήσει την παιδική του ηλικία στην Συρία και στη Λιβύη. Μέσα από τη μελέτη και το έργο του, μπορούμε να δούμε τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Ταυτόχρονα ταξιδεύουμε στις παιδικές του αναμνήσεις, μέσα από τη δημιουργία ενός φανταστικού δωματίου καλυμμένο με τα έργα της εποχής που τον επηρέασαν. Μέσα από κείμενα αλλά και από οπτικοακουστικό υλικό μάθαμε τόσο για το έργο, όσο και για τον ίδιο τον δημιουργό ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. O ΙΑΠΩΝΕΖΙΚΟΣ… ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ Το “παρών” στο φεστιβάλ έδωσε ο Ιάπωνας πολυβραβευμένος καλλιτέχνης manga Shin-ichi Sakamoto. Αν και σαν μικρό παιδί δεν διάβαζε manga, σε ηλικία 14-15 ετών θα πέσει στα χέρια του ένα κόμικ το οποίο θα τον οδηγήσει να αγαπήσει το είδος και λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 18 ετών να κερδίσει τον πρώτο του διαγωνισμό. Από το 2012 έχει στραφεί εξ ολοκλήρου στον ψηφιακό σχεδιασμό με ένα εντυπωσιακό σχέδιο. Στο φετινό φεστιβάλ της Angouleme, παρουσίασε την τελευταία του δουλειά, με τίτλο «#DRCL – midnight children», ένα έργο βασισμένο στην κλασική νουβέλα του Δράκουλα, του Abraham Stoker. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί ο πρώτος τόμος της σειράς, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί σε 4 συνέχειες. Παράλληλα με την παρουσίαση και ομιλία του, στην εκκλησία «Guez de Baltaz», είχε στηθεί ένα απολαυστικό εμβυθιστικό Projection Mapping. Σε όλους τους εσωτερικούς τοίχους της εκκλησίας, προβάλλονταν σκηνές από το κόμικ σε μορφή animation με συνοδεία εμβληματικής μουσικής. ΚΟΜΙΚ ΚΑΙ ΦΑΓΗΤΟ Εντυπωσιακή και απολύτως χορταστική ήταν η έκθεση για το φαγητό στην ένατη τέχνη που άνοιξε τις πόρτες στο φετινό φεστιβάλ. Από τα αγριογόρουνα του Οβελίξ και το σπανάκι του Ποπάυ, μέχρι τις εικονογραφημένες ετικέτες των γαλλικών κρασιών, η έκθεση μας ταξίδεψε σε περισσότερα από εξήντα χρόνια φαγητού μέσα στα καρέ των κόμικ. Πριν την είσοδο, μας περίμενε μια εντυπωσιακή βιτρίνα με φαγητά, που ήταν ένα ζωντανό κουίζ. Κάθε ραφάκι αντιστοιχούσε και σε ένα χαρακτηριστικό φαγητό κάποιου ήρωα κόμικ που ο θεατής καλείται να ανακαλύψει. Η έκθεση άρχιζε με τον κλασικό μπουφέ του Αστερίξ και τη γνωστή ατάκα του Άβερελ «Πότε θα φάμε ρε παιδιά;» και συνέχιζε με περισσότερα από 500 έργα Γάλλων κυρίως δημιουργών. Ανάμεσα στα εκθέματα υπήρχαν πολλές φορές κρυμμένες διαδράσεις που μας καλούσαν να μυρίσουμε, να αγγίξουμε, να δούμε, να βιώσουμε μια γεύση με μια άλλη αίσθηση. Φυσικά από την έκθεση δεν θα μπορούσε να λείπει και το manga και η διατροφική κουλτούρα της Ιαπωνίας. Η έκθεση κατέληγε σε μια συνεργασία σεφ και καλλιτεχνών, οι οποίοι μέσα από 14 διαφορετικές ιστορίες οραματίζονταν το μέλλον μέσα από το πρίσμα πάντα του φαγητού ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ANIMATION Ανάμεσα σε πολλές προβολές, ξεχωρίσαμε αυτήν την ιαπωνέζικης σειράς «Captain Harlock», η οποία κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην Ιαπωνία και αργότερα και στην Ευρώπη. Στην κατάμεστη κινηματογραφική αίθουσα προβλήθηκαν επιλεγμένα επεισόδια της σειράς. Η προβολή έγινε με τη φυσική παρουσία του 83χρονου πια σκηνοθέτη της σειράς Rintaro, ο οποίος σχολίαζε πριν και μετά από κάθε επεισόδιο, δίνοντας κάποιες λεπτομέρειες από τα γυρίσματα ή και τις σεναριακές αλλαγές που έγιναν κατά τη μεταφορά του από το αντίστοιχο manga. ΣΚΙΤΣΟΜΑΧΙΑ Το φεστιβάλ αφορά κοινό όλων των ηλικιακών ομάδων. Έτσι δεν έλειψαν και οι δράσεις που είναι αφιερωμένες στα παιδιά. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίσαμε μια ιδιαίτερη σκιτσομαχία μεταξύ δύο ζευγαριών. Ο σεναριογράφος και ο σκιτσογράφος της παιδικής σειράς «Anvi» ήρθαν αντιμέτωποι με τους δημιουργούς της σειράς «Chocochat». Οι δοκιμασίες πολλές και ξεκαρδιστικές διαδέχονταν η μία την άλλη, με την παρουσιάστρια (και ταυτόχρονα εκδότρια των συγκεκριμένων κόμικ) να δίνει τον ρυθμό. Τυφλά σκίτσα, τέρατα που ξαφνικά βγάζανε καρδούλες, παιδικές μουτζούρες που μεταμορφώνονταν σε χαρακτήρες, καρικατούρες των αντιπάλων και πολλά ακόμα σε μια δράση που δεν σταματήσαμε να γελάμε. Μια μικρή πόλη που “μαγνητίζει” τον κόσμο Με νέες γνωριμίες και συνεργασίες, αλλά και μια βαλίτσα γεμάτη από κόμικ και ιδέες επιστρέψαμε στα Χανιά. Χαρήκαμε ιδιαίτερα που μια μικρή σχετικά πόλη, που είναι δύσκολα προσβάσιμη, καθώς δεν διαθέτει κοντινό αεροδρόμιο, αλλά και ούτε αρκετές ξενοδοχειακές υποδομές, καταφέρνει να διοργανώνει μια τόσο μεγάλη εκδήλωση. Η κεντρική οργανωτική ομάδα του φεστιβάλ είναι 10 με 15 άτομα. Μάθαμε όμως πως ένας δήμαρχος ήταν που πίστεψε στο όραμά τους και τους στήριξε οικονομικά για πολλές χρονιές. Εκεί μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα όρια του τόπου και να μιλάμε πλέον για ένα φεστιβάλ που δεν περιορίζεται στην πόλη της Angouleme ή στη χώρα της Γαλλίας, αλλά κερδίζει τα βλέμματα και τις εντυπώσεις από όλο τον κόσμο, ενώ την επισκέπτονται όχι μόνο από όλη την Ευρώπη αλλά και από την Αμερική και την Ιαπωνία. Πηγή: https://www.haniotika-nea.gr/taxidi-sto-festival-angouleme-i-eyropaiki-proteyoysa-ton-komik/
  2. Τα κόμικς επικοινωνούν με όλες τις τέχνες, δανείζονται στοιχεία από αυτές και δανείζουν επίσης. Το Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ επιχείρησε να προάγει αυτή τη συνομιλία μεταξύ των τεχνών τοποθετώντας τα κόμικς στο επίκεντρο. Το πέτυχε για 14 φορές. Διεκόπη απότομα το 2012. Όλοι εύχονται μια μέρα, κάποιον Σεπτέμβρη όπως πάντα, να επιστρέψει. Τέτοιες μέρες, συνήθως τέλη Σεπτέμβρη, μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι φίλοι των κόμικς («και όχι μόνο» για να θυμηθούμε το πολυφορεμένο μότο που εισήγαγε η Βαβέλ) περίμεναν με ανυπομονησία το ετήσιο Φεστιβάλ Κόμικς. Ήταν το πρώτο φεστιβάλ κόμικς τέτοιου μεγέθους και τέτοιας διάρκειας που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα. Ξεκίνησε το 1996 με τον υπέροχο τίτλο «Τα Γήινα και Φλογερά Χρώματα της Μεσογείου» και καλεσμένους ορισμένους από τους κορυφαίους Ευρωπαίους δημιουργούς: Francesco Tulio Altan, Daniele Brolli, Max Cabanes, Pablo Echaurren, Édika, Vittorio Giardino, Jacques de Loustal, Frank Margerin, Lorenzo Mattotti, Miguelanxo Prado, Philippe Vuillemin. Οι Έλληνες που συμμετείχαν ήταν ή φτασμένοι δημιουργοί ή καλλιτέχνες που μεγαλούργησαν τα επόμενα χρόνια: Διαμαντής Αϊδίνης, Αρκάς, Σπύρος Βερύκιος, Σπύρος Δερβενιώτης, Γιάννης Ιωάννου, Λέανδρος Κοκκόρης, Νίκος Κούρτης, Γιώργος Μπότσος, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Φώτης Πεχλιβανίδης, Στάθης, Γιώργος Τραγάκης και οι πρόσφατα χαμένοι Γιάννης Καλαϊτζής και Χρήστος Δημητρίου. Εκείνη τη χρονιά συμπληρώνονταν 15 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του περιοδικού Βαβέλ που συνέβαλε τα μέγιστα στη δημοσιοποίηση και τη διάδοση των κόμικς για ενήλικους στην Ελλάδα και γιορτάζονταν, επίσης σε ολόκληρο τον κόσμο τα «100 χρόνια των Κόμικς» με θεωρούμενη αφετηρία της ένατης τέχνης τη δημιουργία του εμβληματικού «Yellow Kid» από τον Richard Outcault το 1896 στις ΗΠΑ. Τον κατάλογο του φεστιβάλ προλόγιζε ο τότε δήμαρχος Αθηναίων, Δημήτρης Αβραμόπουλος, ενώ ο Γιώργος Σιούνας εκ μέρους των διοργανωτών έγραφε: «Πάνω απ’ όλα, όμως είναι η γιορτή, το πανηγύρι, το καρναβάλι. Ας αρχίσουν οι χοροί κι ας τους σύρουν οι δημιουργοί κι όσοι μας βοήθησαν σ’ αυτή τη δύσκολη προσπάθεια. Γιατί τα κόμικς είναι συμμετοχή και επαφή, είναι επικοινωνία και γλέντι. Καλώς ήρθατε στο μεγάλο γλέντι των κόμικς!» Από τότε οι άνθρωποι της Βαβέλ, η Νίκη Τζούδα, ο Γιώργος Σιούνας, η Εύη Τζούδα, η Βιβή Φωτοπούλου, η Παυλίνα Καλλίδου και οι φίλοι και συνεργάτες τους είχαν σκοπό να μετατρέπουν κάθε χρόνο, για λίγες αλλά γεμάτες ημέρες, το κέντρο της Αθήνας σε επίκεντρο των τεχνών με τα κόμικς να έχουν την πρώτη θέση, αλλά να μην είναι ποτέ μόνα τους. Γι’ αυτό και αντιμετώπιζαν το φεστιβάλ ως γιορτή. Ούτε ως ακαδημαϊκό συνέδριο, ούτε ως αποστειρωμένη έκθεση σε white cubes, ούτε ως μια συνάντηση των φανατικών των κόμικς και μόνο αυτών. Διαμόρφωναν το πρόγραμμα του φεστιβάλ που κάθε χρόνο μεγάλωνε με εκθέσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες, κινούμενα σχέδια, κουκλοθέατρο, performances, εικαστικές δράσεις, workshops, ομιλίες, βιβλιοπαρουσιάσεις κ.α. Πολλοί τους κατηγόρησαν γιατί, λέει, δεν έκαναν ένα αμιγές φεστιβάλ κόμικς αλλά ένα πολυσυλλεκτικό πανηγύρι. Μα αυτός ήταν ο στόχος τους. Και τον πέτυχαν προσελκύοντας δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. Και πάντα με ελεύθερη είσοδο (με εξαίρεση την τελευταία χρονιά που υπήρχε ένα συμβολικό αντίτιμο εισόδου λόγω αυξημένων εξόδων ελέω κρίσης). Όλα αυτά τα χρόνια παρευρέθηκαν στο φεστιβάλ ως καλεσμένοι, παρουσιάζοντας έργα τους και συνομιλώντας με το κοινό κορυφαίοι δημιουργοί κόμικς από ολόκληρο τον κόσμο: ο μετρ της επιστημονικής φαντασίας Moebius, ο Gilbert Shelton, δημιουργός των «Freak Brothers» και εκ των θεμελιωτών των underground κόμικς, ο πατέρας της «Μαφάλντα», Quino, ο εναλλακτικός Kaz, ο καταγραφέας του γιουγκοσλαβικού πολέμου Aleksandar Zograf, ο δημιουργός του «Luther Arkwright», Bryan Talbot, ο Jeff Smith με το «Bone», oι σκοτεινοί Max Andersson και Thomas Ott, ο Peter Kuper και ο Seth Tobocman με τα αντιπολεμικά κόμικς τους, ο Jordi Bernet, σχεδιαστής του «Torpedo», ο Liberatore του «RanXerox», ο Ralf König με το αυτοσαρκαστικό χιούμορ, η Marjane Satrapi με το αυτοβιογραφικό «Persepolis», ο José Muñoz, εκφραστής του σύγχρονου μετανουάρ, ο Brent Anderson που έδωσε μορφή στο «Astro City» του Kurt Busiek και αμέτρητοι ακόμα που έδωσαν το «παρών» στο Γκάζι (με εξαίρεση το 2002 που το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στο Άλσος Στρατού στου Γουδή και το 2012 που έλαβε χώρα στη Διπλάρειο Σχολή). Κοντά σε αυτούς εξέθεσαν έργα τους και παρουσίασαν τις δουλειές τους δεκάδες Έλληνες δημιουργοί, αλλά και πολλές δημιουργικές ομάδες απ’ όλο τον κόσμο όπως η L’ Association, η Ultrapop, το Stripburger κ.α. Στη μνήμη όλων, όσοι επισκέπτονταν τακτικά το φεστιβάλ, δεν μπορεί φυσικά να μην έχει μείνει χαραγμένη η «κατάρα» των ημερών του Σεπτεμβρίου. Σχεδόν κάθε χρόνο, λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ κάτι φοβερό γινόταν: ο μεγάλος σεισμός της Αθήνας το 1999, τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου το 2001, ημέρα έναρξης του 6ου φεστιβάλ, καταρρακτώδεις βροχές σχεδόν κάθε χρόνο, διακοπές ρεύματος, όλα τα δεινά μαζί. Αλλά οι άνθρωποι του φεστιβάλ δεν πτοήθηκαν ποτέ. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες και τη στενότητα, που γινόταν ασφυκτική τα τελευταία χρόνια, το φεστιβάλ τα κατάφερε πολύ καλά. Έδειξε στην πράξη πώς μπορεί να διοργανωθεί ένα γεγονός τεράστιας κλίμακας με λίγα μέσα αλλά πολύ μεράκι και πολλή αγάπη από φίλους, γνωστούς και καλλιτέχνες. Έστρωσε, επίσης, τον δρόμο σε άλλα φεστιβάλ που ακολούθησαν και διαδέχτηκαν τη Βαβέλ, έστω και σε άλλο ύφος, με άλλους στόχους και, πιθανώς, με διαφορετική σύνθεση κοινού. Είναι αδιανόητο ότι σήμερα, ένα τόσο επιτυχημένο φεστιβάλ με ζωή 16 ετών δεν υπάρχει πια, πληρώνοντας, όπως τόσα και τόσα πολιτιστικά γεγονότα, το μάρμαρο της ελεεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας. Ποτέ δεν είναι αργά, όμως, για μια νέα αρχή. Είναι βέβαιο ότι το κοινό, σαφώς πολυπληθέστερο από ότι το 1996, θα αγκαλιάσει και πάλι αυτή τη γιορτή και θα γίνει μέρος της όπως και τις 14 προηγούμενες φορές. Οι τίτλοι των 14 φεστιβάλ 1ο: Τα Γήινα και Φλογερά Χρώματα της Μεσογείου (1996) 2ο: Πόλεις (1997) 3ο: Από τη Σιωπή στην Έκρηξη – Ο Ήχος στα Κόμικς (1998) 4ο: Η Μνήμη του Μέλλοντος (1999) 5ο: Χα! (2000) 6ο: Φυγή (2001) 7ο: Το Άλλο Μισό του Ουρανού (2002) 8ο: Μακρινά Ταξίδια (2003) 9ο: System Terror (2004) 10ο: Αόρατοι (2005) 11ο: Όνειρο... Ίσως (2006) 12ο: Αστικοί Μύθοι (2007) 13ο: 13 (2009) 14ο: Αντοχή Υλικών (2012) Και το σχετικό link...
  3. Οι γυναίκες των κόμικς επαναστατούν Αποψη της πόλης με γκράφιτι στους τοίχους Συντάκτης: Βένα Γεωργακοπούλου Τριάντα ονόματα και ούτε μία γυναίκα! Οταν δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες η λίστα των υποψηφίων για το Μεγάλο Βραβείο του φετινού Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς της Ανγκουλέμ (28-31 Ιανουαρίου), δημιουργήθηκε σάλος. Η διοργάνωση κατηγορήθηκε για απροκάλυπτο μισογυνισμό. Μια μαχητική ομάδα, η «Κολεκτίβα των γυναικών δημιουργών κόμικς εναντίον του σεξισμού», που έχει διακόσια μέλη, κάλεσε τον κλάδο σε μποϊκοταζ του ίδιου του φεστιβάλ αλλά και σε αποχή από την ψηφοφορία -για το Μεγάλο Βραβείο της Ανγκουλέμ ψηφίζουν γύρω στις τρεις χιλιάδες καλλιτέχνες, άνδρες και γυναίκες. «Δεν ανεχόμαστε πια διάσημες δημιουργοί κόμικς, με αναγνωρισμένη από όλους καριέρα, να απουσιάζουν από τις υποψηφιότητες για το Μεγάλο Βραβείο. Ξεσηκωνόμαστε μπροστά σ’ αυτή την απροκάλυπτη διάκριση, αυτή την απόλυτη άρνηση της αντιπροσώπευσή μας σε ένα μέσο που μετρά όλο και περισσότερες γυναίκες» έγραφε η Κολεκτίβα στο σάιτ της. - 43ο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ και μία μόνο γυναίκα έχει κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο - Α, ναι; - Γιά σκέψου. - Είσαι σίγουρη; - Α, καλά Βέβαια δεν τους περνά καν από το μυαλό Τα αποτελέσματα της διαμαρτυρίας της ήταν άμεσα, πόσο μάλλον που το πιο σημαντικό φεστιβάλ της ένατης τέχνης στον κόσμο δεν φημίζεται για τις φεμινιστικές ευαισθησίες του. Σε 43 χρόνια μόνο μία γυναίκα, η Φλοράνς Σεστάκ (και του Charlie Hebdo), έχει κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο (2000). Ούτε η σταρ Μαρζάν Σατραπί (του Persepolis), ούτε καν η Κλερ Μπρετεσέ, παγκόσμιο σύμβολο του γαλλικού κόμικς. Η Ανγκουλέμ προσπάθησε να δικαιολογηθεί με διάφορες προσβλητικές φράσεις για τις γυναίκες: «Το φεστιβάλ δεν μπορεί να ξαναγράψει την ιστορία των κόμικς». Θύμισε τα τρία τεράστια ονόματα που έχουν πάρει τελευταία το Μεγάλο Βραβειο (ο Ολλανδός Βιλέμ, ο Αμερικανός Μπιλ Γουότερσον και ο Γιαπωνέζος Κατσουχίρο Οτόμο). Αποκάλυψε (τι χοντράδα) ότι οι δύο γυναίκες που είχαν μπει στη λίστα των υποψηφίων τα δύο προηγούμενα χρόνια, η Ιρανο-γαλλίδα Σατραπί και η Βρετανίδα Πόζι Σίμοντς («Tamara Drewe», «Gemma Bovery») «πάτωσαν» στην ψηφοφορία. Είπε πάντως και μερικές ευγενικές κουβεντούλες. «Καταλαβαίνουμε πολύ καλά πόσο ευαίσθητοι είναι σήμερα οι άντρες και οι γυναίκες στην παρουσία και γυναικών στον χώρο των κόμικς. Και ότι το φεστιβάλ μας, φάρος του είδους, έχει συμβολική σημασία». Τόνισε και ότι το φεστιβάλ δείχνει την εκτίμησή του για τις γυναίκες με άλλους τρόπους. Με το να περιλαμβάνει έργα τους στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα, που φέτος έχει σαράντα άλμπουμ. Το φεστιβάλ κατάφερε να ενοχλήσει ακόμα περισσότερο. Αμέσως αμέσως του έφυγαν διαμαρτυρόμενοι και καμιά τριανταριά άνδρες υποψήφιοι για το Μεγάλο Βραβείο, ανάμεσά τους και ο κορυφαίος Μίλο Μανάρα. Τι να κάνει η Ανγκουλέμ; Αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι θα συμπληρώσει τη λίστα με έξι γυναικεία ονόματα! Από γκάφα σε γκάφα. Οι γυναίκες αντέδρασαν με οργή. «Δεν θέλουμε φιλανθρωπίες» δήλωσε μία απο τις «τυχερές», η Γαλλίδα Σαντάλ Μοντελιέ. «Γιατί όμως έξι γυναίκες και όχι δώδεκα, σαν τα στρείδια; Και επιπλέον χωρίς να μας πουν ούτε μία λέξη συγγνώμης». Ετσι τόσο το δικό της όνομα όσο και των άλλων πέντε γυναικών υποψηφίων δεν έμειναν στο σάιτ της Ανγκουλέμ παρά λίγα λεπτά. Μετά εξαφανίστηκαν. Και όπως γράφει η «Μοντ», μόνο χάρη στα σόσιαλ μίντια διασώθηκαν για την ιστορία. Πρόκειται ακόμα για την Αμερικανίδα Λίντα Μπάρι, την Καναδή Ζιλί Ντουσέ, την Γιαπωνέζα Μότο Χάγκιο, τη Μαρζάν Σατραπί και την Πόζι Σίμοντς (και πάλι). Γιατί απέσυρε τις γυναικείες υποψηφιότητες η Ανγκουλέμ; Φοβήθηκε ότι θα εισπράξει αρνήσεις και από άλλες δημιουργούς; Είχε φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο. Ετσι λοιπόν χθες το πρωί ανακοινώθηκε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του ο θεσμός καλεί τους επαγγελματίες να ψηφίσουν για το Μεγάλο Βραβείο του 2016... όποιον θέλουν. Χωρίς λίστα υποψηφίων. «Διαλέξτε εντελώς ελεύθερα τον-ην συνάδελφό σας» τόνισε σε ανακοίνωση. Το Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ δεν διευκρίνισε αν ο νικητής θα αναδειχθεί κατευθείαν από την ψηφοφορία, στην οποία, υπενθυμίζουμε, έχουν δικαίωμα συμμετοχής 3.000 επαγγελματίες ή αν θα υπάρξει και δεύτερος γύρος με κάποιους φιναλίστ, που θα οργανωθεί στη διάρκεια της διοργάνωσης. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.