Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'καρέ καρέ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Κόμικς, γελοιογραφίες, animation, βιβλιοκριτικές, παρουσιάσεις, ειδήσεις, κείμενα ιστορίας και θεωρίας… Εδώ και 500 εβδομάδες το Καρέ Καρέ προσπαθεί να καλύψει κάθε πτυχή της ένατης τέχνης και των κοντινών συγγενών της. Όλοι οι συντελεστές του σήμερα γιορτάζουμε. Με την ευχή να τα χιλιάσουμε! Το 2024 που μόλις μπήκε είναι μια σημαντική χρονιά για το τετρασέλιδο ένθετο των κόμικς «Καρέ Καρέ». Από τη μια, τον Απρίλιο κλείνει τα 10 χρόνια ζωής του μέσα στις σελίδες των «Νησίδων» και της σαββατιάτικης «Εφημερίδας των Συντακτών». Από την άλλη, ξεκινάει το νέο έτος με το τεύχος υπ’ αριθμόν 500. Δέκα χρόνια λοιπόν και 500 τεύχη γεμάτα πολύχρωμες και πολιτικοποιημένες σελίδες από σπουδαίους σύγχρονους Έλληνες δημιουργούς κόμικς, άρθρα και συνεντεύξεις και ακούραστη προσπάθεια από τις «ψυχές» και συντονιστές του, Γιάννη Κουκουλά και Λουίζα Καραγεωργίου. Στο σημερινό τεύχος τον λόγο παίρνουν οι συντελεστές μας για να μιλήσουν για το ίδιο το ένθετο. Οι αρθογράφοι μας μα και οι δημιουργοί κόμικς πιάνουν τα πληκτρολόγιά τους και μοιράζονται μαζί σας τις ευχές τους και τις εμπειρίες τους (θετικές και… τραυματικές) με το Καρέ Καρέ της «Εφημερίδας των Συντακτών». Π.Κ. Εμπειρίες; Μόνο θετικές! Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη χαρά της δημιουργίας. Την πρόκληση του να είσαι ευρηματικός. Την πίεση του να είσαι εύστοχος. Την ψύχωση του να έχεις άποψη για όλα. Το άγχος για την έμπνευση που δεν έρχεται. Τα νεύρα για το χέρι που δεν συνεργάζεται. Τις ενοχές για τους τόνους χαρτιού που χαραμίστηκαν. Την αγωνία της λευκής κόλλας. Τον πανικό για το εγκεφαλικό κενό που επιμένει. Και την εφημερίδα να περιμένει… ● Βαγγέλης Παπαβασιλείου, σκιτσογράφος 500 φύλλα «Καρέ Καρέ» και σχεδόν μια δεκαετία κυκλοφορίας του ένθετου με την «Εφ.Συν.» είναι ένας άθλος και παράλληλα ένα πολύ καλό νέο για την ελληνική κοινότητα των κόμικς. Το «Καρέ Καρέ» είναι δυστυχώς το μόνο έντυπο που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και δημοσιεύει νέα και παρουσιάσεις για την 9η Τέχνη, αλλά και γελοιογραφίες και στριπάκια ενός σταθερού αριθμού συνεργατ(ιδ)ών. Έχω την τιμή να ανήκω σε αυτή την ομάδα από τις αρχές του 2017, συμμετέχοντας στο «Λεξικό της Κρίσης» ως ένας εκ των τεσσάρων λεξικογράφων. Ενώ από το 2022 οι συντονιστές της έκδοσης (και πλέον αγαπημένοι φίλοι) Λουίζα Καραγεωργίου και Γιάννης Κουκουλάς μού έδωσαν τη δυνατότητα να αρθρογραφώ, παρέχοντάς μου πλήρη ελευθερία στην επιλογή των θεμάτων που με μεράκι παρουσιάζω. Τους ευχαριστώ, όπως και όλους/ες εσάς, για την εμπιστοσύνη. Άντε, και στα χίλια με υγεία. ● John Antono, σκιτσογράφος, αρθρογράφος Πεντακόσια τεύχη του «Καρέ Καρέ». «Φτιάξ’ το μόνος σου». Τι να φτιάξω; Ντολμαδάκια... Ωραία, αλλά μπελαλίδικα... Το «Λεξικό της Κρίσης». Άντε, κρίση έχουμε, έχουμε ήδη και λεξικό; Ψάχνω στο λεξικό του Τριανταφυλλίδη. «Λήμμα: ο κυριότερος, ο χαρακτηριστικότερος τύπος, με τον οποίο γράφεται και κάτω από τον οποίο εξετάζεται μια λέξη σε άρθρα λεξικών ή εγκυκλοπαιδειών». «Λημματογραφώ: η καταγραφή λημμάτων σε λεξικά ή εγκυκλοπαίδειες». «Λημματοποίηση: η επιλογή λημμάτων». «Λημματολόγηση: η ανάλυση λημμάτων». «Λημματολόγιο: το σύνολο των λημμάτων λεξικού ή εγκυκλοπαίδειας». Μεγαλείο! Θα γίνουμε κομιξάδες-λεξικογράφοι! Και τι βάζουμε βρε παιδιά στο «Λεξικό της Κρίσης»; Τα προφανή; Τα αφανή; Ποια είναι αυτά; Σπαζοκεφαλιά... Ποιανού σειρά είναι; Δική μου; Πότε να στείλω; Σήμερα; Ωχ, τι λήμμα να βρω; Τώρα είμαι στην κουζίνα, τυλίγω ντολμαδάκια... ● Θανάσης Πέτρου, δημιουργός κόμικς Κάπου στα βάθη του – ακόμα ζωντανού – έντυπου Τύπου, στην καρδιά της σαββατιάτικης «Εφημερίδας των Συντακτών» και του ένθετου «Νησίδες», ο θαρραλέος αναγνώστης συναντά το «Καρέ Καρέ». Δεν έχει το μέγεθος των (αείμνηστων) προγόνων του, «Βαβέλ» και «9», αλλά το μικρό και ανυπότακτο ένθετο έφτασε 500 τεύχη με δικά του κόμικς, αρθρογραφία και ταυτότητα. Και ακόμα, δεν φοβήθηκε να δοκιμάσει το καινούργιο: το – και όμως μακρινό – 2015 δέχτηκε να βάλει στις σελίδες του, ανάμεσα σε καταξιωμένους δημιουργούς, έναν άγνωστο και άπειρο 18χρονο. Το 2022, και μετά από θητεία του στο «Λεξικό της Κρίσης», τον εμπιστεύτηκε ξανά για να γράφει άρθρα. Ο νεαρός αυτός ήμουν εγώ και έτσι είχα την τιμή να γίνω μέλος του και να το πω «σπίτι μου», κάπου στα βάθη του έντυπου Τύπου... Στα επόμενα 500, Καρέ Καρέ! ● Περικλής Κουλιφέτης, δημιουργός κόμικς, αρθρογράφος Ποια είναι η σχέση μου με το «Καρέ Καρέ»; Το βλέπω σαν φίλο, με την καλή έννοια. Εννοώ τον καλό φίλο με τον οποίο έχεις ένα σταθερό ραντεβού για να του λες τα νέα σου και να ακούς τα δικά του. Συνήθως εμείς οι Έλληνες δημιουργοί κόμικ δουλεύουμε μήνες (ορισμένοι – γκουχ – χρόνια) για να βγάλουμε ένα άλμπουμ, πάντα με χρονικό ορίζοντα ένα από τα μεγάλα φεστιβάλ της επικράτειας. Το «Καρέ Καρέ» μού έδωσε την ευκαιρία να δημοσιεύω υλικό με συχνότητα βδομάδας και επιπλέον να βλέπω τι ετοίμασαν εν τω μεταξύ μερικοί από τους πιο ταλαντούχους και εργατικούς ανθρώπους του χώρου. Ευχαριστώ, κολλητέ! ● Δημήτρης Καμένος, δημιουργός κόμικς Το «Καρέ Καρέ» μέσω του «Λεξικού της Κρίσης» και των ευγενικών υπενθυμίσεων των deadline του, μου έχει προσφέρει μια ανοιχτή πλατφόρμα να εξερευνήσω και να εμβαθύνω σε μια πιο προσωπική πτυχή της αφήγησής μου και γι’ αυτό το ευχαριστώ και το γλυκοφιλώ. ● Γαβριήλ Παγώνης, δημιουργός κόμικς Θυμάμαι σαν χθες που διάβαζα το πρώτο τεύχος του «Καρέ Καρέ» σε κάποιο καφέ στον Βόλο τον Απρίλιο του 2014, όντας ακόμη μαθητής της Γ΄ Λυκείου που είχε ανακαλύψει πρόσφατα το ενδιαφέρον του για τη δημοσιογραφία, υπογράφοντας μερικά άρθρα για κόμικς στον τοπικό Τύπο. «Μακάρι κάποτε να έγραφα κι εγώ εκεί!» σκεφτόμουν και ονειρευόμουν τη μέρα που θα έβλεπα το όνομά μου τυπωμένο ανάμεσα στα πολύχρωμα σχέδια και τα ενδιαφέροντα κείμενα που με βοηθούσαν να εμβαθύνω στην αγαπημένη μου τέχνη. Δέκα χρόνια και πεντακόσια τεύχη μετά, το «Καρέ Καρέ» αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου – και δεν θα μπορούσα να νιώθω παρά ευγνώμων που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν! ● Γιάννης Ιατρού, αρθρογράφος Τα κόμικ στριπ γεννήθηκαν στις σελίδες των εφημερίδων. Πλέον κατά κανόνα έχουν εξαφανιστεί από τον πρωταρχικό τους βιότοπο. Το «Καρέ Καρέ» για μένα είναι ένα μικρό καταφύγιο άγριας ζωής. Μια γωνιά με χρώματα και bubbles στη μέση μιας πολιτικής εφημερίδας που τα στριπάκια μεγαλώνουν ανενόχλητα στο φυσικό τους περιβάλλον, πολλαπλασιάζονται και συχνά την εγκαταλείπουν όταν νιώθουν πως πατάνε γερά στα πόδια τους για να γίνουν βιβλία. Ένας χάρτινος τόπος που όλοι όσοι συμβάλλουμε στη διατήρησή του τον αγαπάμε και τον συντηρούμε σαν μια «φωλιά νερού ανάμεσα σε φλόγες». ● Πάνος Ζάχαρης, δημιουργός κόμικς Πρώτη φορά έχω κρατήσει τόσο καιρό μια συνεργασία. Για τα δικά μου δεδομένα είναι όλα τέλεια: επικοινωνία αποκλειστικά μέσω μέιλ και τηλέφωνο μόνο σε έκτακτες ανάγκες και ανεπανόρθωτες φυσικές καταστροφές. Σπάνια θετικά σχόλια και μηδενικά αρνητικά, τα οποία με αποπροσανατολίζουν εξίσου. Καμία λογοκρισία, καμία υπόδειξη, καμία σύσταση. Και φυσικά, η Λουίζα, γιατί πρώτη φορά δεν με παρανοεί το άτομο που συνεννοούμαι. ● Λέανδρος, δημιουργός κόμικς Και το σχετικό link...
  2. Έπειτα από επτά χρόνια δημοσίευσης στο «Καρέ Καρέ», ολόκληρη η σειρά «Μεφίστο» του Δημήτρη Καμένου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Χαραμάδα» σε έναν χορταστικό τόμο. Μέχρι στιγμής, οι φετινές μεγάλες ειδήσεις για τα ελληνικά κόμικς δεν ήταν λίγες. Ανάμεσά τους, όμως, σίγουρα ξεχωρίζει η ολοκλήρωση του «Μεφίστο» και η κυκλοφορία του σε τόμο από τις εκδόσεις «Χαραμάδα». Όσοι διαβάζετε τακτικά το «Καρέ Καρέ» σίγουρα θα είχατε διαβάσει κάποιο από τα στριπ του «Μεφίστο» του Δημήτρη Καμένου στην κάτω πλευρά της δεύτερης σελίδας, εκεί όπου πια κατοικοεδρεύει η νέα σειρά του δημιουργού «Ένα αρκούδι μετράει τ’ άστρα». Πριν από λίγους μήνες και έπειτα από επτά χρόνια εβδομαδιαίων επεισοδίων, το «Μεφίστο» τελείωσε και κυκλοφόρησε συγκεντρωμένο σε ένα εντυπωσιακών διαστάσεων βιβλίο με εισαγωγή του Γιάννη Κουκουλά. Ο υπότιτλός του «Το πλήρες έπος» είναι το δίχως άλλο ταιριαστός. Μέσα στις σελίδες του, τα συνολικά 332 στριπ της σειράς μπορούν να διαβαστούν όπως τους αρμόζει: ως ένα και αδιαίρετο σύνολο ενός σουρεαλιστικού σατιρικού ταξιδιού! Το «Μεφίστο», μια εκ πρώτης όψεως παρωδία του «Φάουστ» του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκέτε, είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Ξεκινώντας από το μυθικό στοίχημα Θεού και Μεφιστοφελή για την ψυχή του πανεπιστήμονα Φάουστ, o Μεφίστο – αληθινός πρωταγωνιστής αυτής της σειράς – παλεύει να δώσει νιάτα, υγεία και ευτυχία στον υποχόνδριο και ανασφαλή γερο-Φάουστ, βγάζοντας τη δική του ψυχή στην προσπάθεια να πάρει εκείνη του θύματός του! Κάθε ένα από τα δύο μέρη της σειράς είναι η παρωδία του αντίστοιχου μέρους του έργου του Γκέτε. Στο 1ο μέρος («Ένα ιατρικό σήριαλ») οι ήρωές μας περιφέρονται στην Κόλαση, έναν απέραντο τόπο γεμάτο δαίμονες-γιατρούς και δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, προκειμένου να βρουν θεραπεία για την κατά φαντασίαν ασθένεια του Φάουστ. Στο 2ο μέρος («Ο άσωτος υιός») η περιπλάνηση μεγαλώνει καθώς, προκειμένου ο Μεφίστο να δώσει έστω μια στιγμή αληθινής ευτυχίας στον Φάουστ, τον περιφέρει σε νεανικές μπιραρίες, στο μεγάλο καρναβάλι και στην Αυλή του Μέγα Αλέξανδρου. Ο Καμένος αντιμετωπίζει ένα από τα μεγαλύτερα έργα της δυτικής λογοτεχνίας και, έχοντάς το ως αφετηρία, φτιάχνει μια παρωδία για το σήμερα: η Κόλαση είναι ο παράδεισος της νοσοκομειακής ταλαιπωρίας, ο Παράδεισος είναι μια οικογενειακή κόλαση με επικεφαλή της τον γεροπαράξενο αυταρχικό Θεό, το Καρναβάλι είναι το feed των social media, οι μπιραρίες της Βιτεμβέργης παίζουν την «Πριγκιπέσσα» για φοιτητές που πίνουν smoothies. Οι αναχρονισμοί και οι αναφορές στην τέχνη και στην ποπ κουλτούρα δίνουν και παίρνουν, συνθέτοντας ένα μεταμοντέρνο κολάζ που χρήζει δεύτερης και τρίτης ανάγνωσης. Γι’ αυτό και μέσα από την έκδοσή του, η πολυπλοκότητα του «Μεφίστο» – που πολλές φορές φαινόταν δύσκολο να ακολουθηθεί με τους ρυθμούς του εβδομαδιαίου στριπ – απολαμβάνεται καλύτερα και πιο εύληπτα. Το σχέδιο συντονίζει τον σουρεαλισμό της πλοκής με γελοιογραφικά σχεδιασμένους χαρακτήρες και περίπλοκες έντονες σκιές που τυλίγουν τα καρέ και αποκαλύπτουν από μέσα τους γκαργκόιλ και γοτθικά αρχιτεκτονήματα. Κάθε καρέ μοιάζει με εικονογράφηση μεσαιωνικού χειρόγραφου, ένα κράμα σχεδιαστικών στιλ που δημιουργεί τη δική του ταυτότητα: έναν γοτθικό καρτουνισμό. Στα λόγια του Γιάννη Κουκουλά από την εισαγωγή του βιβλίου, το κόμικ δημιουργεί «ένα ατελείωτο οργιαστικό πανηγύρι εικόνων και χρωμάτων με πρόφαση το ξεπούλημα μιας ψυχής που δεν βγαίνει με τίποτα, ένα διονυσιακό γλέντι που μόλις σκεφτείς ότι έφτασε στα όριά του ξαναρχίζει πιο έντονα και σε παρασύρει σε καινούργιους, πιο ξέφρενους χορούς». Τώρα πια, το μεγάλο ταξίδι του Μεφίστο με τον Φάουστ (αλλά και του Καμένου με τον Γκέτε) στον χώρο και στον χρόνο έλαβε τέλος. Κι όμως ξεκινάει ένα νέο: το ταξίδι από τις σελίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Το «Καρέ Καρέ» δεν μπορεί παρά να είναι περήφανο και εύχεται ο συγκεντρωτικός τόμος «Μεφίστο – Το πλήρες έπος» να είναι καλοτάξιδος. Παραφράζοντας τα λόγια του Κουκουλά και πάλι από την εισαγωγή του, ο Γκέτε θα στριφογυρνούσε στον τάφο του… από τα γέλια. Και το σχετικό link...
  3. Τα συνεχόμενα φεστιβάλ κόμικς του τελευταίου μήνα απέδειξαν πως η ακμή των ελληνικών κόμικς, που φαινομενικά «μπήκε στον πάγο» κατά την πανδημία, είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Τhe Comic Con στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο Τις τελευταίες δύο δεκαετίες τα ελληνικά κόμικς βρίσκονται σε μια αναμφισβήτητη δημιουργική άνθηση. Οι Έλληνες δημιουργοί και οι εκδοτικοί οίκοι πληθαίνουν, όπως και το αναγνωστικό κοινό. Τα φεστιβάλ κόμικς μετατράπηκαν σε βασικό πυλώνα για την προβολή των δημιουργιών και για την επαφή με τους αναγνώστες. Το 2019, τη χρονιά πριν από την πανδημία, στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν 8 φεστιβάλ κόμικς: δύο στην Αθήνα, δύο στη Θεσσαλονίκη, δύο στην Κρήτη (Χανιά και Ηράκλειο) και δύο σε Λάρισα και Δράμα. Ήταν η χρονιά με τα περισσότερα φεστιβάλ κόμικς στη χώρα και για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Μόνο κλίμα αισιοδοξίας έπνεε το 2019 στην εγχώρια σκηνή. Το 2020 η πανδημία και τα μέτρα «πάγωσαν» κάθε διοργάνωση. Ακολούθησε φεστιβαλική σιωπή. Η οικονομική στήριξη της σκηνής από τα φεστιβάλ κλονίστηκε και το μοντέλο που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια δοκιμάστηκε. Όμως η δημιουργικότητα και η αγορά δεν έσβησαν. Οι δημιουργοί συνέχισαν μέσω ίντερνετ να δημοσιεύουν τα έργα τους, να στέλνουν μηνύματα μέσα σε μπουκάλια στη θάλασσα των σόσιαλ μίντια, ενώ το κοινό στράφηκε στο διάβασμα και στη διαδικτυακή αγορά περισσότερο απ’ ότι πριν από την πανδημία – λόγω του υποχρεωτικού εγκλεισμού. Με το 1ο φεστιβάλ Comics N’ Beer του Ιουλίου 2021 έρχεται και η επιστροφή των φεστιβάλ σε ένα πανηγυρικό κλίμα επανένωσης στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης με μεγάλη προσέλευση κόσμου. Από τότε, δειλά δειλά με μέτρα και υπαίθριες εκδηλώσεις, επιστρέφουν και οι υπόλοιπες διοργανώσεις σαν να μην είχαν διακοπεί ποτέ. Cretan Comic Con Φτάνοντας στο σήμερα, από τις 5 Μαΐου μέχρι τις 4 Ιουνίου έλαβαν χώρα τέσσερα ξεχωριστά φεστιβάλ κόμικς σε Θεσσαλονίκη (7ο The Comic Con), Αθήνα (17ο Comicdom Con Athens), Λάρισα (5ο LA Comics Festival) και Ηράκλειο (3ο Cretan Comic Con), τα οποία παρουσιάστηκαν εκτενώς σε προηγούμενα φύλλα του Καρέ Καρέ. Τα φεστιβάλ αυτά, που διοργανώθηκαν κυριολεκτικά το ένα Σαββατοκύριακο μετά το άλλο, δημιούργησαν για πρώτη φορά την αίσθηση μιας πανελλήνιας μεθυστικής γιορτής κόμικς διάρκειας ενός μήνα! Το The Comic Con έγινε για άλλη μία φορά στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο με πλήθος κόσμου να το κατακλύζει και να επισκέπτεται τις δράσεις του, όπως και το Cretan Comic Con στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου και το LA Comics Festival στον Μύλο του Παππά, το οποίο εξαιτίας πρόβλεψης για βροχή πραγματοποιήθηκε στον εσωτερικό χώρο του Μύλου αντί για το προαύλιο όπως είχε κανονιστεί. To φετινό Comicdom Con στο Γκάζι Το αποκορύφωμα ήταν ίσως το Comicdom Con, το οποίο για πρώτη χρονιά πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων με περισσότερες δράσεις και καλεσμένους καλλιτέχνες από ποτέ. Παρά τον πόλεμο που δέχτηκε από ακροδεξιά μέσα εξαιτίας του αποκλεισμού ακροδεξιού σχεδιαστή, οι απειλές για «μποϊκοτάζ» εναντίον της διοργάνωσης αποδείχτηκαν κενές μιας και το φεστιβάλ είχε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του. Η υψηλή προσέλευση φάνηκε ειδικά στον χώρο τού Artists ’s Alley που ασφυκτιούσε σε μια πνιγηρή για όλους ατμόσφαιρα (λόγω του κλειστού του χώρου, του κόσμου και της ζέστης), μοναδικό ίσως ατόπημα της φετινής διοργάνωσης. Παρ’ όλα αυτά το φετινό Comicdom Con έγραψε Ιστορία και για ακόμα έναν συνειρμό που προκάλεσε: για πρώτη φορά μετά τα φεστιβάλ της Βαβέλ τα κόμικς επέστρεψαν στο Γκάζι. Και θα ήταν ευχή όλων μας να συνεχίσει το Comicdom Con να πραγματοποιείται σε αυτόν τον κεντρικό, ευρύχωρο και ιστορικό για τα ελληνικά κόμικς χώρο της πρωτεύουσας. Το LAComics Festival στον Μύλο του Παππά Φυσικά αυτές οι μεγάλες εκδηλώσεις δεν σημαίνουν πως η ελληνική σκηνή κόμικς δεν έχει οικονομικές δυσκολίες, δυσπιστία από μερίδα του κοινού, ακόμα και προβλήματα εντός της. Και παρά τον δημιουργικό οργασμό και την αύξηση της καλλιτεχνικής ποιότητας, ελληνικά κόμικς στη συνείδηση του ευρύτερου κοινού είναι μόνο ο Αρκάς. Και ούτε βεβαίως η άνθηση των φεστιβάλ σημαίνει ταυτόχρονα και άνθηση των κόμικς, μιας και αρκετές φορές βρίσκονται στο περιθώριο των «παρελκόμενων» της ποπ κουλτούρας (φιγούρων, παιχνιδιών, cosplayers και αφισών με γνωστούς ήρωες) . Τα κόμικς ανήκουν στα βιβλιοπωλεία, στα περίπτερα, στο διαδίκτυο, στα χέρια του κοινού οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Αλλά τα φεστιβάλ παραμένουν ένας πνεύμονας ζωής για τη σκηνή, γιατί τότε μπορούν οι δημιουργοί, οι εκδότες και οι αναγνώστες να έχουν ώσμωση μεταξύ τους. Για αυτό και τα χρειαζόμαστε σε όλη τη χώρα, σε πρωτεύουσα, συμπρωτεύουσα και στις πόλεις της επαρχίας. Πολλά μπορούν ακόμα να βελτιωθούν, όπως και πολλά βελτιώνονται ακατάπαυστα τα τελευταία χρόνια. Η ελληνική σκηνή κόμικς ζει την άνθησή της και το Καρέ Καρέ θα την προβάλλει, όπως κάνει αδιάκοπα εδώ και 9 χρόνια. Για να γνωρίσει το αναγνωστικό κοινό τους καρπούς της άνοιξης της ελληνικής 9ης Τέχνης, μιας άνοιξης που άντεξε και αντέχει. Και το σχετικό link...
  4. Την Παρασκευή 12 Μαΐου 2023, στο πλαίσιο του φεστιβάλ κόμικς Comicdom Con Athens 2023, έγινε η απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς στο αμφιθέατρο «Μιλτιάδης Έβερτ» της Τεχνόπολης Δήμου Αθηναίων. Ο θεσμός των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς μετασχηματίζεται και εξελίσσεται διαρκώς αναδεικνύοντας μεταξύ άλλων τα οξυμένα αντανακλαστικά της Ελληνικής Ακαδημίας Κόμικς, η οποία έχει εμφανώς θέσει σε προτεραιότητα την εξωστρέφεια της ελληνικής παραγωγής κόμικς και την εγχώρια προώθηση της συγκεκριμένης μορφής τέχνης. Η βραδιά της απονομής, χορηγούμενη φέτος από το κατάστημα Comicstrip και παραδοσιακά τοποθετημένη στο πλαίσιο του μεγάλου φεστιβάλ Comicdom Con Athens, αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις που έγιναν το προηγούμενο τριήμερο: φιλικός και κατάλληλα εξοπλισμένος χώρος με μαζική προσέλευση κόσμου, ζεστό και ευχάριστο κλίμα στο οποίο συνετέλεσε η ζωηρή παρουσίαση του κωμικού Δημήτρη Δούκογλου, οργάνωση και προετοιμασία των συμμετασχόντων, είναι μερικά από τα στοιχεία που έδωσαν στη βραδιά μια ξεχωριστή ποιότητα. Στον πυρήνα βρέθηκαν τα έργα που ξεχώρισαν σε μια ολοένα και αυξανόμενη ποσοτικά και ποιοτικά παραγωγή κόμικς στην Ελλάδα τη χρονιά που μας πέρασε. Νέο στοιχείο φέτος ήταν ο διαχωρισμός του βραβείου για το καλύτερο σενάριο στα δύο με τις νέες κατηγορίες να αφορούν διασκευασμένα και πρωτότυπα σενάρια – μια επιλογή η οποία αποτυπώνει πλέον την καθιερωμένη τάση δημιουργιών που εμπνέονται από κλασικά λογοτεχνικά έργα. Το βραβείο του καλύτερου κόμικς, αλλά και αυτό του πρωτότυπου σεναρίου, απέσπασε ο Θανάσης Πέτρου για το εξαιρετικό «1923: Εχθρική Πατρίδα» (Ίκαρος) με θέμα τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις συνέπειές της. Καλύτερο διασκευασμένο σενάριο ψηφίστηκε η παραλλαγή του μύθου της γοργόνας, αδερφής του Μ. Αλεξάνδρου, που υπογράφει ο Δημήτρης Βανέλλης στη «Μοναξιά της Αβύσσου» (Jemma Press), με τον σχεδιαστή του έργου Νίκο Κούρτη να διακρίνεται για το καλύτερο εξώφυλλο. Καλύτερος σχεδιαστής για τη χρονιά που μας πέρασε αναδείχτηκε ο Αλέκος Παπαδάτος, ο οποίος επέστρεψε με το γκράφικ νόβελ «Αριστοτέλης» (Ίκαρος) σε κείμενα του Τάσου Αποστολίδη αποσπώντας και το βραβείο για την καλύτερη καλλιτεχνική επιμέλεια. Καλύτερη αυτοέκδοση ψηφίστηκε το «Kuro: Bakeneko» του Tasmar, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο ως «κακός» έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, καλύτερη μεταφρασμένη έκδοση το «No Pasarán» (Jemma Press) του κορυφαίου Ιταλού δημιουργού Vittorio Giardino, όπως το απέδωσε στα ελληνικά ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, και καλύτερο διαδικτυακό κόμικς – σε μια κατηγορία με δυστυχώς περιορισμένες συμμετοχές – οι «Μπαμπαδοϊστορίες» του Νικόλαου Στεφαδούρου. Το βραβείο κοινού απέσπασε το δημοφιλέστατο κατά τα φαινόμενα «Athens Dark» (Nerdula) των Ζήση Ρούμπου και Χρήστου Μαρτίνη, ενώ καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος ψηφίστηκε ο ταλαντούχος Γιώργος Γανίδης για την – υποψήφια και για καλύτερο εξώφυλλο – αυτοέκδοση «Θηρία». Για τελευταίο (και καλύτερο!) κρατήσαμε ένα βραβείο για το οποίο είμαστε ως μέσο περήφανοι, ενθουσιασμένοι και πλήρως υποκειμενικοί. Το «Λεξικό της Κρίσης», το οποίο διαβάζετε τα τελευταία οχτώ χρόνια στις σελίδες τού Καρέ Καρέ και φιλοτεχνούν διαδοχικά ανά εβδομάδα οι Γιάννης Αντωνόπουλος, Περικλής Κουλιφέτης, Γαβριήλ Παγώνης και Θανάσης Πέτρου, κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ένθετου κόμικς για τη χρονιά που μας πέρασε. Στα επόμενα! Και το σχετικό link...
  5. Τα λήμματα εκτείνονται με αλφαβητική σειρά στις σελίδες της επιμελημένης έκδοσης. Με αφορμή το μπαράζ των σχετικών εκδηλώσεων της περιόδου σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, πολυάριθμες νέες εκδόσεις κόμικς, στις οποίες θα έχουμε τη δυνατότητα να αναφερθούμε το επόμενο διάστημα, είδαν το φως της δημοσιότητας. Μεταξύ αυτών είναι και η αυτοέκδοση του Περικλή Κουλιφέτη, η οποία εύλογα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το παρόν ένθετο. Ο λόγος για τα «Σκόρπια Λήμματα από το Λεξικό της Κρίσης» του Περικλή Κουλιφέτη, μια συλλογή των συμμετοχών του νεαρού καλλιτέχνη από την Κόρινθο στην εβδομαδιαία σειρά τού «Καρέ Καρέ» που διαβάζετε στις σελίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» από το 2015 μέχρι και σήμερα. Τόσο η εισαγωγή του συνδημιουργού «λεξικογράφου» Γιάννη Αντωνόπουλου, όσο και η πρωτότυπη εισαγωγή του δημιουργού, σε μορφή κόμικς, βρίθουν αυτοαναφορικών στοιχείων τόσο για τον ίδιο όσο και για το ένθετο. Τα λήμματα εκτείνονται με αλφαβητική σειρά στις σελίδες της επιμελημένης έκδοσης, στην οποία, παρά το γεγονός ότι συγκεντρώνονται οι συμμετοχές μόνο ενός εκ των τεσσάρων συντελεστών της σειράς, υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Οι θεματικές, το ύφος, οι αφηγηματικές, σχεδιαστικές και χρωματικές τεχνικές είναι εμφανώς και επαρκώς διαφορετικές μεταξύ τους, αναδεικνύοντας τόσο την εξέλιξη του καλλιτέχνη στο βάθος του χρόνου όσο και την έντονα πειραματική του διάθεση. Και το σχετικό link...
  6. Η ελληνική σκηνή των κόμικς έχει τα δικά της βραβεία. Κι όμως, η ελληνική σκηνή των κόμικς έχει τα δικά της βραβεία σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε. Κάθε χρόνο, στα πλαίσια του Comicdom Con Athens, της μακροβιότερης γιορτής των κόμικς στην Αθήνα, κομίστες, εκδότες, σεναριογράφοι, δημοσιογράφοι και κάθε σχετικός με το metier συγκεντρώνονται για την τελετή απονομής της σημαντικότερης διάκρισης για δουλειές κόμικς που εκδόθηκαν στη χώρα μας. Ο θεσμός ξεκίνησε το 2005 και συνεχίζει δυναμικά εξελισσόμενος υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ακαδημίας Κόμικς, τα μέλη της οποία ψηφίζουν τα καλύτερα κόμικς κάθε χρονιάς για να αναδείξουν τους νικητές. Φέτος η τελετή έλαβε χώρα στο αμφιθέατρο Μιλτιάδης Έβερτ στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων την Παρασκευή 12 Μαΐου με οικοδεσπότη τον κωμικό Δημήτρη Δούκογλου (φήμες λένε ότι του χρόνου θα αντικατασταθεί από ΑΙ ολόγραμμα του ίδιου). Η τελετή είναι ευτυχώς σύντομη, συνεπώς κανένας κομίστας δεν έσπασε τα πενάκια του, κανένας σεναριογράφος δεν έσπασε το πληκτρολόγιό του, κανένας εκδότης δεν έκαψε το στοκ στην αποθήκη του από την αγωνία. Από την άλλη, όπως με πληροφορούν, νύχια φαγώθηκαν... Στις δώδεκα κατηγορίες υποψηφιοτήτων αναδείχθηκαν νικητές εννέα κόμικς, με δύο από αυτά να παίρνουν σπίτι από δύο βραβεία έκαστο. Τα βραβεία του Καλύτερου Κόμικ και του Καλύτερου Σεναρίου κέρδισε το ιστορικό – ηθογραφικό κόμικς του Θανάση Πέτρου «1923 – Εχθρική Πατρίδα» (Εκδόσεις Ίκαρος). Πέρυσι γράφαμε στην Athens Voice γι’ αυτό το κόμικς: «Νομίζω ότι είναι το καλύτερο δείγμα σεναρίου που έχουμε δει από τον Πέτρου. Ένα σενάριο ζωντανό, γρήγορο και γεμάτο δράση. (...) Ο Πέτρου ξέρει πολύ καλά τα κόμικς ως μέσο, χειρίζεται τις σελίδες και τα πάνελ του με αριστοτεχνικό τρόπο, σε μια αφήγηση ταυτόχρονα ακριβή και λιτή. Ξεφεύγει από τα καρέ, περνά στο περιθώριο της σελίδας επιστρέφοντας και πάλι σ’ αυτά, δείχνοντάς μας πως ξέρει να πει Ιστορία σε πολύχρωμες σελίδες με καρέ». Τα βραβεία του Καλύτερου Σχεδίου και της Καλλιτεχνικής Επιμέλειας κέρδισε ο «Αριστοτέλης» των Τάσου Αποστολίδη (σενάριο) και Αλέκου Παπαδάτου (σχέδιο) (Εκδόσεις Ίκαρος). Για τη μεταφορά της ζωής του μεγαλύτερου στοχαστή όλων των εποχών σε κόμικς, η οποία μεταφράζεται ήδη σε επτά γλώσσες, γράφαμε ότι: «Με εντυπωσιακά πάνελ, συνδυασμό πεζού κειμένου και εικόνων, στακάτες προτάσεις (όπου η αφήγηση είναι δραματοποιημένη), με καρέ που υπηρετούν άριστα το μέσο και τις σελίδες γεμάτες με κάθε λογής τεχνικές εικονογραφικής απεικόνισης, ο “Αριστοτέλης”, των Τάσου Αποστολίδη και Αλέκου Παπαδάτου, είναι μία από τις πιο εκλεκτικές και σίγουρα καλύτερες ελληνικές κυκλοφορίες κόμικς των τελευταίων ετών. Ο χρωματισμός του κόμικς κατόρθωσε να ξεφύγει από το να το κάνει απλά ομορφότερο, συνεισφέροντας ουσιαστικά, καθώς με τα χρώματα που επιλέχθηκαν έγινε ευδιάκριτη η χρονική εναλλαγή της αφήγησης από τριτοπρόσωπη σε δραματοποιημένη». Δύο ακόμη βραβεία, αυτά του Καλύτερου Εξωφύλλου και του Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου απέσπασε «Η μοναξιά της Αβύσσου» των Δημήτρη Βανέλλη (σενάριο) και Νικόλα Κούρτη (σχέδιο) (Εκδόσεις Jemma Press). Στη «Μοναξιά της Αβύσσου» οι δύο δημιουργοί αφηγούνται μια ιστορία τρόμου βασισμένη σ’ έναν από τους γνωστότερους θρύλους της ελληνικής λαογραφίας, αυτόν της γοργόνας αδελφής του βασιλιά Αλέξανδρου, που ρωτά τους ναυτικούς αν ζει ο αδελφός της. Με αφετηρία αυτόν τον θρύλο, ο Δημήτρης Βανέλλης διασκευάζει το διήγημά του «Γοργόνα» και με τον Νικόλα Κούρτη το μετατρέπει σε ένα κόμικς απόκοσμου τρόμου. Καλύτερη Μεταφρασμένη Έκδοση αναδείχθηκε το «No Pasarán» του ζωντανού θρύλου των ευρωπαϊκών κόμικς Ιταλού Vittorio Giardino (εκδόσεις Jemma Press). Η μετάφραση έγινε από τον Γαβριήλ Τομπαλίδη και η μεταφραστική επιμέλεια από τον Γιάννη Μιχαηλίδη. Εξ αφορμής της κυκλοφορίας, πέρυσι, του πρώτου μέρους της ομώνυμης τριλογίας με ήρωα τον κατάσκοπο Μαξ Φρίντμαν και τοποθετημένο στον Ισπανικό Εμφύλιο λίγο καιρό πριν το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο «μαέστρο» των ιταλικής σκηνής και ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της λεγόμενης καθαρής γραμμής (ligne claire) στα κόμικς μίλησε στην Athens Voice και σχεδίασε το εξώφυλλο του τεύχους 824. ● Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος αναδείχθηκε ο Γιώργος Γανίδης με τα «Θηρία» του ● Το βραβείο για την Καλύτερη Αυτοέκδοση κέρδισαν οι Tasmar – Kuro για το «Βakeneko» ● Καλύτερο Διαδικτυακό Κόμικ ο Νικόλας Στεφαδούρος με τις «Μπαμπαδοϊστορίες» του (κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως) ● Με το βραβείο για το Καλύτερο Ένθετο βραβεύθηκαν οι: Γιάννης Αντωνόπουλος (John Antono), Περικλής Κουλιφέτης, Γαβριήλ Παγώνης, Θανάσης Πέτρου για «Το Λεξικό της Κρίσης» που φιλοξενείται στο Καρέ-Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών ● Το Βραβείο Κοινού κέρδισαν οι Ζήσης Ρούμπος (ναι, ο ηθοποιός) και Χρήστος Μαρτίνης για το «Athens Dark» (Εκδόσεις Nerdula) Αυτά για φέτος και ανυπομονούμε ήδη για την απονομή του 2024. Αν κρίνω από τις δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει ήδη φέτος, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Νικόλας Κούρτης, Δημήτρης Βανέλλης Θανάσης Πέτρου, Νίκος Αργύρης (εκδότης Ικάρου) και Αλέκος Παπαδάτος Και το σχετικό link...
  7. Χτες το βράδυ, 12 Μαΐου, στο πλαίσιο του τριήμερου Comicdom Con Athens που διεξάγεται στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, απονεμήθηκαν τα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς από την Ελληνική Ακαδημία Κόμικς, οργανισμό που μεγαλώνει τα τελευταία χρόνια και διευρύνει το σημαντικό έργο του αναφορικά με την ανάδειξη και διάδοση της ελληνικής παραγωγής. Περίπου 70 επαγγελματίες του χώρου (δημιουργοί, σχεδιαστές, σεναριογράφοι, εκδότες, δημοσιογράφοι, μεταφραστές, ιστορικοί, θεωρητικοί κ.ά.) συνθέτουν την Ακαδημία, η οποία κάθε χρόνο ύστερα από μυστική ψηφοφορία επιλέγει τους νικητές και τις νικήτριες σε πολλές κατηγορίες (κόμικς, σχέδιο, σενάριο, εξώφυλλο, αυτοέκδοση, καλλιτεχνική επιμέλεια, διαδικτυακό κόμικς, νέος καλλιτέχνης, ένθετο, μεταφρασμένη έκδοση), ενώ απονέμεται και ένα Βραβείο Κοινού έπειτα από διαδικτυακή ψηφοφορία των αναγνωστών. Οι συνεργάτες του «Καρέ Καρέ» της «Εφ.Συν.», η οποία είναι και χορηγός επικοινωνίας της εκδήλωσης, ήταν υποψήφιοι σε διάφορες κατηγορίες, γεγονός που μας γεμίζει με χαρά ανεξαρτήτως του αν κατέκτησαν ή όχι τελικά κάποιο βραβείο. Αυτό που είναι σημαντικότερο όλων όμως, είναι η εκπληκτική περσινή παραγωγή, όπως αποδεικνύεται από μια έστω γρήγορη ματιά στις αμέτρητες εκδόσεις που ήταν υποψήφιες. Επειδή είναι δύσκολο να έχει κάποιος πλήρη εποπτεία των εκδόσεων και των πρόσφατων κυκλοφοριών, η Ακαδημία φροντίζει να διαθέτει στα μέλη της το σύνολο των υποψήφιων έργων προς ανάγνωση ώστε να είναι όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη η επιλογή. Η επιλογή αυτή γίνεται κάθε χρόνο και δυσκολότερη. Και η ανάγνωση των έργων που κάποτε θα εξαντλούνταν σε λίγο χρόνο απαιτεί πια μέρες. Αλλά απολαυστικές μέρες! Τα ελληνικά κόμικς έχουν να επιδείξουν θαυμαστά έργα κάθε είδους: χιουμοριστικά, περιπέτειες, επιστημονική φαντασία, ιστορικού περιεχομένου, λογοτεχνικές μεταφορές, τρόμου, πολιτικά, αθλητικά, ανθολογίες κ.ά., ικανά να ικανοποιήσουν κάθε γούστο. Όλο και περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι δραστηριοποιούνται στην κυκλοφορία κόμικς, ελληνικών και ξένων. Όλο και περισσότερα βιβλιοπωλεία τοποθετούν κόμικς στα ράφια τους. Όλο και περισσότεροι δημιουργοί παρουσιάζουν τις δουλειές τους μέσω του διαδικτύου και σε δικές τους εκδόσεις. Και όλο και περισσότεροι αναγνώστες προσεγγίζουν τα κόμικς και απολαμβάνουν το περιεχόμενό τους. Τα πολλά φεστιβάλ στη χώρα μας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Δράμα, Κιλκίς, Λάρισα κ.α.) το επιβεβαιώνουν. Όποιοι απέσπασαν χτες τα βραβεία με τη μασκότ που έχει σχεδιάσει ο Τόμεκ θα είναι χαρούμενοι. Και η ελληνική σκηνή πρέπει να νιώθει υπερήφανη και δυνατή. Και το σχετικό link...
  8. Εμβληματική σκηνή στην Ιστορία του Κινηματογράφου αποτελεί αυτή με τη σηκωμένη φούστα της Μέριλιν Μονρόε από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα». Σήμερα που το «καρέ καρέ» κλείνει 7 χρόνια ζωής και όχι φαγούρας, ρίχνουμε μια ματιά στις αμέτρητες εκδοχές αυτής της σηκωμένης φούστας σε κόμικς και γελοιογραφίες. Απόσπασμα από σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη Αν και έχει πεθάνει πριν από 59 χρόνια ο μύθος της εξακολουθεί να είναι ζωντανός. Η Μέριλιν Μονρόε έχει γραφτεί με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία του Κινηματογράφου, για λόγους τόσο κινηματογραφικούς (συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως ο Τζον Χιούστον, ο Λόρενς Ολίβιε κ.ά. και ηθοποιούς όπως ο Ιβ Μοντάν, ο Τζακ Λέμον, ο Τόνι Κέρτις) όσο και εξωκινηματογραφικούς (sex symbol για πολλά χρόνια, σχέσεις με τον Τζόε Ντι Μάτζιο, τον Μάρλον Μπράντο, τον Άρθουρ Μίλερ, τον Τζον Κένεντι, διαφημίσεις, δημόσιες εμφανίσεις που προσέλκυαν χιλιάδες ανθρώπους). Andy Warhol Ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες του Άντι Γουόρχολ είναι το «Marilyn Diptych» που φιλοτεχνήθηκε αμέσως μετά τον θάνατό της το 1962, παρουσιάζοντας πολλαπλά πορτρέτα της διάσημης σταρ με μικρές και μεγαλύτερες τροποποιήσεις, τα μισά έγχρωμα και τα άλλα μισά ασπρόμαυρα. Ο Γουόρχολ επέστρεψε κι άλλες φορές στη Μέριλιν δημιουργώντας πορτρέτα της και τοποθετώντας την ανάμεσα σε άλλα pop icons όπως ο Μίκυ Μάους, ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Σούπερμαν και καταναλωτικά προϊόντα όπως η σούπα Campbell και τα κουτιά Brillo. Η Μέριλιν στη σκηνή από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα» Η πιο γνωστή ωστόσο εικόνα της Μέριλιν προέρχεται από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα» του Μπίλι Γουάλντερ. Η ταινία προβλήθηκε το 1955 και έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στις ΗΠΑ και σε πολλές ακόμα χώρες. Η Μέριλιν ήταν ήδη σούπερ σταρ και το κοινό αναζητούσε την παρουσία της. Κι ακόμα περισσότερο την εμφάνισή της με λίγα κι αποκαλυπτικά ρούχα. Γι’ αυτό δεν ήταν τυχαία η επιλογή του Γουάλντερ να της ζητήσει να σταθεί για λίγο πάνω από μια σχάρα εξαερισμού του μετρό δίπλα στον συμπρωταγωνιστή της Τομ Ίγουελ, ενώ μόλις είχαν βγει από έναν κινηματογράφο. Ο αέρας σηκώνει το φόρεμα της Μέριλιν, αυτή ενθουσιάζεται, η κάμερα ζουμάρει στις γάμπες της, ο Ίγουελ χάνει τα λόγια του και η εικόνα περνά στην Ιστορία. Κι από τότε δεκάδες γελοιογράφοι και δημιουργοί κόμικς την τροποποιούν, την αναπλαισιώνουν και τη χρησιμοποιούν για χιουμοριστικούς σκοπούς. Μιχάλης Κουντούρης Προκαλώντας το γέλιο μέσω της απόλυτης ανοικείωσης σε σχέση με το context του πρωτοτύπου και συνθέτοντας παρωδίες που δεν σατιρίζουν το αρχικό έργο ή τα πρόσωπά του αλλά θεσμούς, εξουσίες, στερεότυπα κ.λ.π. Με πρώτη ίσως αυτήν του περιοδικού MAD, που λίγους μήνες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας πρόλαβε να τη σατιρίσει δια χειρός Will Elder και πρωταγωνίστρια κάποια Marilyn Marone. Και μια πολύ πρόσφατη, την εκπληκτική γελοιογραφία του Μιχάλη Κουντούρη με την Ευρωπαϊκή Ένωση να προσπαθεί να μιμηθεί τη σέξι ανεμελιά και την επιτηδευμένη αφέλεια της Μέριλιν, αλλά να είναι δέσμια του νεοναζισμού που αναδύεται υπό την ανοχή της. Gerhard Haderer Ξεχωριστή είναι και η γελοιογραφία του Gerhard Haderer με έναν τρομαγμένο καθολικό ιερέα να προσπαθεί να καλύψει τα εσώρουχά του με σχέδια χαρακτήρων του Ντίσνεϊ δίπλα στην ξέγνοιαστη Μέριλιν που απολαμβάνει το υπόγειο αεράκι. Ένα παιχνίδι με τα στερεότυπα, λιγότερο πολιτικό αλλά έντονα αυτοπαρωδιακό, υπό την έννοια ότι παρωδούν έναν χαρακτήρα της εταιρείας Marvel που τους φιλοξενεί, κάνουν οι Scott Gimple και Tom Morgan το 1992 στη σειρά «What If…». Τοποθετούν πάνω από τη σχάρα όχι τη Μέριλιν αλλά τον παντοδύναμο Watcher που με σκέρτσο δείχνει να χαίρεται τη στιγμή. «Roswell» του Bill Morrison και «What If...» από τους Scott Gimple και Tom Morgan Χιουμοριστικές είναι και οι εκδοχές με τον Γάτο του Geluck να φυσάει κάτω από την τηλεόραση με όλη του τη δύναμη για να ανεβάσει λίγο ψηλότερα το λευκό φόρεμα, τον εξωγήινο Roswell του Bill Morrison που σοκάρεται μπρος στο θέαμα της αέρινης Μέριλιν, την Brandy Carter του Frank Cho από το «Liberty Meadows» δίπλα στα ζωάκια που προστατεύει και τον Ντόναλντ Τραμπ του M. G. Anthony σε έναν ακόμη από τους αμέτρητους ρόλους που ο πρώην πρόεδρος θα μπορούσε να παίξει προκειμένου να συντηρεί τη φιλαυτία του. Ο Γάτος του Geluck Πιο υπόγεια από αυτές είναι όμως η εμφάνιση μιας fake Μέριλιν στην έντυπη σειρά «The Simpsons», μια σειρά που όπως και στην αντίστοιχη τηλεοπτική, οι λεπτομέρειες σε κάθε καρέ, σε κάθε σκηνή είναι εντέλει αυτές που διαμορφώνουν το κλίμα της ιστορίας. Στο «Bart De Triomphe» του 1996, οι Jeff Rosenthal και Phil Ortiz προβαίνουν σε ένα ακόμη σατιρικό και ηθογραφικό σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι επιλέγουν να οργανώνουν τις εθνικές και τοπικές γιορτές τους στα πρότυπα των αντίστοιχων αμερικανικών που απ’ ότι φαίνεται έχουν θριαμβεύσει στο παιχνίδι του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι, ο Bart Simpson έξω ακριβώς από το Λούβρο γίνεται μάρτυρας των γεγονότων και θεαμάτων που πλαισιώνουν την τελευταία ημέρα του ποδηλατικού Γύρου της Γαλλίας. Και έκπληκτος αντικρίζει κάποιους μιμητές των Beatles να παίζουν μουσική μπροστά από ένα ομοίωμα της Κρεβατοκάμαρας στην Αρλ του Βαν Γκογκ, δίπλα στην αναπαράσταση μιας εκτέλεσης με γκιλοτίνα, τον Ρίτσαρντ Νίξον και φυσικά μια Μέριλιν στη γνωστή πόζα. «The Simpsons» από τους Jeff Rosenthal και Phil Ortiz Σε πιο splatter διάθεση ο Deadpool των Gerry Duggan, Brian Posehn και Tony Moore επιλέγει να μεταμφιεστεί σε Μέριλιν λίγο πριν αποτελειώσει τον Τζον Κένεντι – ζόμπι ανάμεσα σε δεκάδες Αμερικανούς προέδρους που έχουν επιστρέψει για να πάρουν την εκδίκησή τους και να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Πιο εντυπωσιακή όμως είναι μια «προφητική» εικόνα του Jimmy Swinnerton από τη σειρά «Mr. Jack» το 1919. Σε αυτήν ο μεταμφιεσμένος πρωταγωνιστής και μπανιστιρτζής στήνει καραούλι δίπλα σε μια σχάρα εξαερισμού και απολαμβάνει το θέαμα των σηκωμένων από τον αέρα φουστανιών. Μέχρι που γίνεται αντιληπτός για να καταλήξει ξυλοφορτωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. «Mr. Jack» του Jimmy Swinnerton Όλες αυτές οι εικόνες και οι ατέλειωτες ακόμα που έχουν προκύψει ως χιουμοριστικές τροποποιήσεις της γνωστής σκηνής συμβάλλουν στη διατήρηση του μύθου της Μέριλιν Μονρόε. Παρουσιάζουν όμως και μια σαφή διάθεση παρωδίας που τόσο έντονα εκδηλώνουν τα σύγχρονα κόμικς και η σύγχρονη γελοιογραφία απέναντί στα είδωλα μιας άλλης εποχής αλλά και στα είδωλα γενικώς. Ο στόχος φυσικά δεν είναι μια όμορφη ηθοποιός που πέθανε νέα, θύμα ουσιαστικά του συστήματος που την ανέδειξε, αλλά το ίδιο το σύστημα αυτό. Όλες οι παρωδίες είναι ευπρόσδεκτες, αλλά αυτές ακόμα πιο πολύ! Το περιοδικό MAD «ειδικεύτηκε» στην παρωδία από το πρώτο του τεύχος το 1952. Με πρωτεργάτη τον Harvey Kurtzman που ήταν και ο εμπνευστής της ιδέας μιας τέτοιας έκδοσης, και εκδότη τον William Gaines, στο MAD παρωδήθηκαν διαφημίσεις, τηλεοπτικές σειρές, τραγούδια, θεατρικές παραστάσεις, δημοφιλή κόμικς και φυσικά κινηματογραφικές ταινίες. Το 1955 η εταιρεία EC που το εξέδιδε, παρά τις πολύ υψηλές πωλήσεις αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα επιβίωσης λόγω των λογοκριτικών επιθέσεων που δεχόταν στο κλίμα του μακαρθισμού. Ο Harvey Kurtzman κατόρθωσε να πείσει τον Gaines να μετατραπεί το περιοδικό σε πιο «ενήλικο» έντυπο, να αυξήσει τις σελίδες του, να εμπλουτίσει τη θεματολογία του και να απευθυνθεί σε πιο μεγάλους ηλικιακά αναγνώστες ώστε να ξεγλιστρήσει και από την τσιμπίδα των αυστηρών κανονισμών που διείπαν τα «παιδικά» κόμικς. Στο πλαίσιο αυτό της νέας μορφής και θεματολογίας του περιοδικού ήταν ενταγμένη και η παρωδία με τίτλο «The Seven Itchy Years» που δημοσιεύτηκε στο 26ο τεύχος τον Οκτώβριο του 1955. Τα σχέδια υπέγραφε ο Will Elder και η αιχμή της σάτιρας βασιζόταν στο, εμμέσως αποκαλούμενο ως προσχηματικό, σενάριο της ταινίας του Billy Wilder που υπηρετούσε μόνο τη Μέριλιν. Η ταινία με βάση την παρωδία του MAD ήταν φτιαγμένη για ένα πρόσωπο και νοιαζόταν μόνο για το πόσες φορές θα εμφανιστεί η Μέριλιν με ελαφρύ ντύσιμο ή και χωρίς αυτό. Μια τέτοια σκηνή ήταν και αυτή με το σηκωμένο φόρεμα πάνω από τη σχάρα εξαερισμού. Και το σχετικό link...
  9. Δυο «φίλοι» σε ένα μικρό διαμέρισμα περνούν την καραντίνα τους κάθε άλλο παρά ήρεμα και υπομονετικά. Πώς θα γινόταν άλλωστε όταν ο ένας είναι άνθρωπος και ο άλλος ένα φυλακισμένο πουλί στο κλουβί του που χαιρέκακα παίρνει την εκδίκησή του; Δεν είναι λίγα τα κόμικς και οι γελοιογραφίες του τελευταίου χρόνου που καταπιάνονται με τη ζωή στον καιρό του Covid-19. Είναι τόσο μοναδικές και πρωτόγνωρες οι συνθήκες καθώς ο διάχυτος και εντέχνως καλλιεργούμενος φόβος και τα μέτρα που λαμβάνονται επιφέρουν (επιβάλλουν;) απρόβλεπτες μεταβολές στις συνήθειες. Αποκορύφωμα, πιθανώς, της νέας πραγματικότητας είναι η καραντίνα (των υγιών!), ο εγκλεισμός, η απομόνωση μέχρι νεωτέρας. Η εξαναγκασμένη προοπτική μιας μοναχικής ζωής με θέα τους τέσσερις τοίχους που θα επαναλαμβάνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα όταν οι συνθήκες το απαιτήσουν ή/και όταν οι κυβερνήσεις κρίνουν ότι τις συμφέρει. Αυτή η παράξενη πραγματικότητα, όσο θλιβερή κι αν είναι, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των γελοιογράφων και των δημιουργών κόμικς που εκμεταλλεύονται τις ιδιαίτερες καταστάσεις για να τις διακωμωδήσουν και να ξορκίσουν τη συλλογική μας μοναξιά και την απάθειά μας. Μια τέτοια περίπτωση, τους «Καραντινιέρους» του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου με πρωταγωνιστές δυο «συγκάτοικους στην τρέλα» της καραντίνας παρουσιάζαμε πριν λίγες εβδομάδες. Μια ακόμη τέτοια περίπτωση, απολαυστικά χιουμοριστική και σκληρά σαρκαστική είναι και οι «Έγκλειστοι» του Περικλή Κουλιφέτη, του οποίου τα λήμματα στο «Λεξικό της Κρίσης» δημοσιεύονται περιοδικά στην τρίτη σελίδα του «Καρέ Καρέ». Οι «Έγκλειστοι» μάλιστα διάγουν πλέον τη δεύτερη φάση της ψηφιακής ζωής τους (δημοσιεύονται αποκλειστικά στο διαδίκτυο, ενώ επίκειται και η έντυπη έκδοσή τους) καθώς η πρώτη ολοκληρώθηκε με τη λήξη του «συναγερμού» της πρώτης καραντίνας. Τότε που πιστεύαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν και ο Στάθης με τον Αγαθοκλή αποσύρθηκαν. Η δεύτερη καραντίνα όμως τους ξανάφερε κοντά μας και έφερε κι αυτούς πιο «κοντά» μεταξύ τους. Ο Αγαθοκλής βέβαια δεν κούνησε ρούπι, φυλακισμένος ούτως ή άλλως στο μικρό κλουβί του. Ο Στάθης όμως για δεύτερη φορά σε λίγους μήνες αναγκάστηκε να μείνει μέσα και να έχει για μοναδικό φίλο και συνομιλητή του ένα καταπιεσμένο και (δικαιολογημένα) μισάνθρωπο πουλί που ξέρει καλά τι θα πει εγκλεισμός και επιτέλους παίρνει το αίμα του πίσω, βλέποντας και τους ανθρώπους να υποφέρουν από την κλεισούρα και τη μοναξιά. Και όταν τον ρωτάει ο Στάθης πώς του προτείνει να περάσει την ώρα του, ο Αγαθοκλής ξεσπά: «Θες να μάθεις τι κάνω εγώ, Στάθη; Κάνω σκέψεις μίσους, θλίψης και οργής για το καταραμένο είδος που έκλεισε τη ζωή μου μέσα σε κάγκελα παρά τη θέλησή μου…». Ελπίζοντας ότι δεν θα χρειάζονται καραντίνες για να απολαμβάνουμε τους διαλόγους του Στάθη με τον Αγαθοκλή, ίσως θα έπρεπε να συμμεριστούμε τα αισθήματα του έγκλειστου πουλιού γι’ αυτούς που κλείνουν τη ζωή των άλλων μέσα σε κλουβιά, τάχα για να τους κρατήσουν ασφαλείς. Και το σχετικό link...
  10. Η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Κοντορεβιθούλης, τα Τρία Γουρουνάκια, ο Παπουτσωμένος Γάτος και άλλα φανταστικά πλάσματα των παραδοσιακών παραμυθιών δίνουν στον Πάνο Ζάχαρη την αφορμή για μια μοναδική παρωδιακή προσαρμογή στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα που δεν μοιάζει καθόλου με παραμύθι. Τι θα γινόταν αν ο Αλαντίν από τις «Χίλιες και μία Νύχτες», έμπλεος αγαθών προθέσεων και αφέλειας, ζητούσε από το τζίνι του λυχναριού να πραγματοποιήσει μία και μοναδική ευχή: να επιστρέψει η Ευρώπη στις ιδρυτικές της αξίες; Κατά τον Πάνο Ζάχαρη, ακόμα και το παντοδύναμο τζίνι θα ένιωθε ανίκανο να πραγματοποιήσει την ευχή. Θα έβγαζε απογοητευμένο το γυαλιστερό και κοφτερό σπαθί από το θηκάρι και θα το έμπηγε με δύναμη στα σπλάχνα του, αυτοκτονώντας μπρος στο ανέφικτο της ικανοποίησης της επιθυμίας του αφέντη του. Και πώς θα υποδεχόταν σήμερα η ανθρωποφάγα κακιά μάγισσα από το «Χάνσελ και Γκρέτελ» των Αδερφών Γκριμ τα δύο αθώα και εγκαταλειμμένα παιδάκια; Θα προσπαθούσε να τα προσελκύσει με λιχουδιές και γλυκίσματα; Όχι! Θα είχε βάλει προ καιρού το σπίτι της στο AirBnb! Τα παραμύθια ανανεώνουν την αξία τους και παραμένουν επίκαιρα γιατί δεν είναι στατικές αφηγήσεις, ούτε έχουν προκαθορισμένα, παγιωμένα, σταθερά και άκαμπτα μηνύματα. Προσαρμόζονται έτσι κι αλλιώς στην εκάστοτε εποχή, στον λόγο του αφηγητή τους, στις συνθήκες και μεταδίδονται από γενιά σε γενιά εντός νέων συμφραζομένων. Δεν είναι ιερά κείμενα ούτε τοτέμ, αλλά δυνητικά ευμετάβλητες ιστορίες που διατηρούν το ενδιαφέρον των αναγνωστών και ακροατών τους από την ποικιλία του εκφερόμενου λόγου και των εύπλαστων νοημάτων. Εντάξει, ο Πάνος Ζάχαρης μπορεί λίγο να το παράκανε, αλλά οι εκδοχές των κλασικών παραμυθιών που φιλοτεχνεί εδώ και χρόνια στην πρώτη σελίδα του Καρέ Καρέ είναι απολαυστικές. Και βαθύτατα πολιτικές καθώς αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος του: να μιλήσει για τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα με χιούμορ. Γι’ αυτό και το παράκανε. Και καλά έκανε! Η επιδίωξη του Πάνου να μιλήσει για τα τρέχοντα προβλήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, εντέλει στον κόσμο όλο, επιτυγχάνεται στον υπερθετικό βαθμό με το όχημα της παρωδίας, την οποία και αξιοποιεί με δεξιοτεχνικό τρόπο χωρίς να λοιδορεί ή να χλευάζει τα πρωτότυπα κείμενα. Χλευάζοντας ωστόσο τους «κακούς» των παραμυθιών, που δεν είναι κατ’ ανάγκη οι ίδιοι με τους κακούς των πρωτοτύπων. Αλλά και οι «καλοί» δεν είναι σίγουρα τόσο καλοί όσο τα κείμενα-πηγές τούς παρουσιάζουν. Να, ο Κοντορεβιθούλης για παράδειγμα, ήταν ένας επινοητικός πιτσιρικάς που σκέφτηκε να αφήνει πίσω του ψίχουλα για να βρει μαζί με τα αδέρφια του τον δρόμο της επιστροφής όταν εγκαταλείφθηκαν όλοι μαζί στο άγριο και αφιλόξενο δάσος. Ο άλλος Κοντορεβιθούλης όμως, αυτός του Ζάχαρη, τα θαλάσσωσε. Χάθηκαν στη μέση του πουθενά. Καθώς τα ψίχουλα δεν ήταν αρκετά. Η δικαιολογία είναι αναμενόμενη: «…Τα ψίχουλα δεν ήταν το ιδανικό, αλλά ήταν προτιμότερο από το τίποτα!» τους λέει. Και ολοκληρώνει, φέρνοντας στον νου τις δικαιολογίες αυτών που θα έσκιζαν τα μνημόνια σε μια νύχτα: «Ήταν αυτό που μπόρεσα να κάνω μέσα στο υπάρχον ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο…». Όπως ακριβώς και ο αηδιαστικός βάτραχος με το στέμμα που τον κρατά στα χέρια της η άτυχη πριγκίπισσα. Αυτή πασχίζει να πειστεί ότι πρόκειται για μαγεμένο πρίγκιπα κι αυτός εκμεταλλεύεται την αδυναμία της και τη θέλησή της να πιστέψει. Για να κάμψει τις αντιστάσεις της τής δηλώνει ότι αρκεί ένα φιλί για να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα «με έναν νόμο και ένα άρθρο»! Αυτού του τύπου οι παρωδίες παραμυθιών είναι που κρατούν πάντα αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, καθώς αν και ξέρει ότι θα εκπλαγεί από τον συνδυασμό φαινομενικά αταίριαστων θεμάτων, δεν μπορεί να φανταστεί ποτέ ποιος θα είναι ο συνδυασμός. Η Κοκκινοσκουφίτσα που συναντά τον μοχθηρό Κακό Λύκο στις πετρελαιοπηγές, λίγο νωρίτερα τον είχε βρει νεκρό, καμένο στο δάσος. Ο Σκορπιός με τη σβάστικα ετοιμάζεται να τσιμπήσει τον αφελή βάτραχο. Ο Πινόκιο καίει τη μύτη του για να ζεσταθεί. Οι αδερφές της Σταχτοπούτας κατακρίνουν τον πρίγκιπα που τη διάλεξε, γιατί επιβράβευσε τη μετριότητα αντί να επιλέξει την αριστεία. Κι ο Αλή Μπαμπά με τους Σαράντα Αντικρατιστές μπροστά στη σπηλιά, αντί για «Άνοιξε Σουσάμι» φωνάζει «Άνοιξε Δημόσιο» για να αρχίσει το πλιάτσικο. Αυτήν την ανοικείωση του θεατή-αναγνώστη ως προς το ουσιαστικό θέμα κάθε μικρής ιστορίας σε σχέση με το περιτύλιγμα εντός του οποίου «σερβίρεται» ξέρει να προκαλεί πολύ καλά ο Πάνος. Κάτι παρόμοιο επιτυγχάνει και στην άλλη του σταθερή σειρά με τον τίτλο «The Working Dead» (λογοπαίγνιο με βάση τη σειρά τρόμου με ζόμπι «The Walking Dead», δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr και έχουν κυκλοφορήσει δύο τόμοι από τις εκδόσεις Τόπος). Εκεί παρακολουθεί την ταξική ανισότητα στα βάθη της ιστορίας και στα πέρατα της Γης, καταγράφοντας τους εργατικούς αγώνες από τη μια και τη σθεναρή αντίσταση των αφεντικών από την άλλη. Όμως, είτε τοποθετεί την ιστορία του στην αρχαία Αίγυπτο είτε στις βαμβακοφυτείες του ρατσιστικού αμερικανικού Νότου είτε στα χρόνια του Κολόμβου είτε στην εποχή των μνημονίων, θέλει να μιλήσει για το σήμερα και να παρακινήσει τους αναγνώστες να ξεσηκωθούν ώστε να πάψουν να αποτελούν υποψήφιους «working dead». Το ίδιο «σήμερα» τον απασχολεί και στο «Scary Tales» από την πρώτη ιστορία του εδώ, στο Καρέ Καρέ, μέχρι τώρα και πιστεύω για πολλά χρόνια ακόμα, καθώς η διαχρονική βαρβαρότητα (και γελοιότητα) της εξουσίας δεν φαίνεται να αλλάζει εύκολα. Τα παραμύθια μπορεί να μην τα αφηγούνται πια οι γιαγιάδες δίπλα στο τζάκι στα τρομαγμένα εγγονάκια τους και οι δράκοι δεν αποτελούν φόβητρο για φτωχούς χωρικούς, ούτε εξολοθρεύονται από αλτρουιστές ιππότες. Οι κακοί των παραμυθιών δεν παραμονεύουν στις σκιές, ούτε μεταμφιέζονται για να κατασπαράξουν τα θύματά τους. Φορούν ακριβά κοστούμια και στήνουν οικονομικές συμφωνίες σε ολόφωτα κτίρια, ερήμην των θυμάτων τους. Αυτό δεν απαλλάσσει, αλίμονο, τα «θύματα» από τις ευθύνες τους. Ο Πάνος έχει έναν λόγο και για αυτά τα θύματα. Και όπως ξεκίνησε αυτή η παρουσίαση με τον Αλαντίν ας κλείσει κιόλας, καθώς τα λόγια που του λέει το τζίνι ακούγονται σαν μια υπόμνηση του Ζάχαρη προς όλους μας. «Θέλω ψωμί, παιδεία και ελευθερία» είναι η καλών προθέσεων και εκ του ασφαλούς ευχή του Αλαντίν. Κι η αυστηρή απάντηση που του δίνει το τζίνι: «Τράβα να αγωνιστείς ρε μαλάκα, γαμώ την ανάθεσή μου μέσα»! Και το σχετικό link...
  11. Ήταν Απρίλιος του 2014 όταν ξεκινούσαμε το «Καρέ Καρέ». Από τότε πέρασαν σχεδόν έξι χρόνια. Δημοσιεύσαμε 2.000 κόμικς και στριπ από 60 και πλέον δημιουργούς και περίπου 700 άρθρα, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, κριτικές και συνεχίζουμε. Ραντεβού στα 400 τεύχη! Τα κόμικς είναι μια τέχνη με τεράστιες αφηγηματικές και εικαστικές δυνατότητες και μεγάλη δυναμική. Μπορεί να καθυστέρησε η αναγνώρισή τους στην Ελλάδα και η αποδοχή τους από μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού αλλά… ποτέ δεν είναι αργά. Η κρίση στον διεθνή Τύπο τα τελευταία χρόνια σε συνδυασμό με την ελληνική οικονομική κρίση είχε αποτέλεσμα να μειωθούν τα ειδικά περιοδικά των κόμικς και οι σελίδες που τα φιλοξενούσαν σε εφημερίδες και περιοδικά ποικίλης ύλης. Οι καλλιτέχνες που τα δημιουργούν όμως είναι παρόντες και πολλαπλασιάζονται διαρκώς, εκθέτοντας τα έργα τους, βρίσκοντας εκδότες ή αυτοεκδίδοντάς τα και συμμετέχοντας σε κάθε είδους εκδηλώσεις. Στη χώρα μας παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μια υπερπαραγωγή κόμικς από εκατοντάδες νέους δημιουργούς η οποία συνδυάζεται με τη διεξαγωγή πολλών συνεδρίων, εκθέσεων, πανεπιστημιακών μαθημάτων και φεστιβάλ σε πολλές πόλεις που εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στα κόμικς και φέρνουν σε επαφή τους καλλιτέχνες με το κοινό. Εικόνα από το «Σπαλτς!» των Σ. Ντίλιου και Γ. Παγώνη που δημοσιεύτηκε στο πρώτο μας τεύχος Στο πλαίσιο αυτό, ξεκινούσαμε πριν από έξι χρόνια το «Καρέ Καρέ». Προσδοκία μας δεν ήταν να φέρουμε την επανάσταση· πώς θα μπορούσαμε σε μόλις τέσσερις σελίδες κάθε εβδομάδα; Θέλαμε, όμως, να είμαστε συνεπείς και τίμιοι. Να φιλοξενήσουμε στον μικρό μας χώρο ποιοτικά έργα κορυφαίων δημιουργών και να καλύψουμε δημοσιογραφικά και κριτικά, όσο το δυνατόν με πληρότητα, τουλάχιστον την ελληνική παραγωγή, ρίχνοντας ματιές και σε όλα όσα συμβαίνουν διεθνώς. Και παράλληλα να μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μια πολιτική εφημερίδα εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Η πρώτη μεγάλη σειρά κόμικς που δημοσιεύσαμε ήταν «Η Μέρα της Κρίσης», στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από πενήντα δημιουργοί και κυκλοφόρησε ήδη σε ενιαία έκδοση στην Ιταλία ενώ προγραμματίζονται και άλλες εκδόσεις. Συνεχίσαμε με «Το Λεξικό της Κρίσης» με την εναλλαγή συγκεκριμένων δημιουργών στη φιλοτέχνηση των λημμάτων του, μια ομάδα που εδώ και καιρό αποτελείται σταθερά από τους Θανάση Πέτρου, Περικλή Κουλιφέτη, Γιάννη Αντωνόπουλο και Γαβριήλ Παγώνη. Παράλληλα συνεργαστήκαμε με κορυφαίους δημιουργούς (Τόμεκ, Σπύρος Δερβενιώτης, Τάσος Μαραγκός, Κώστας Κυριακάκης, Έκτορας, Πέτρος Χριστούλιας, Σταύρος Ντίλιος, Γαβριήλ Παγώνης) σε μόνιμη βάση και με δεκάδες άλλους περιστασιακά. Και πάντα στο υψηλότερο επίπεδο. Ο χώρος μας μπορεί να είναι περιορισμένος αλλά οι σελίδες μας θα είναι πάντα ανοιχτές σε νέες ιδέες, σε νέες προτάσεις. Η πρώτη σελίδα του πρώτου τεύχους του «Καρέ Καρέ» που κυκλοφόρησε με την «Εφ.Συν.» τον Απρίλιο του 2014 Το πρώτο τεύχος Το «Καρέ Καρέ» ξεκίνησε να δημοσιεύεται στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 5 Απριλίου του 2014. Στο editorial μας γράφαμε τότε: «Τα κόμικς, τουλάχιστον αυτά που φιλοδοξούμε να δημοσιεύσουμε, επιδιώκουν να σπάσουν τα καρέ, τα έργα να γίνουν ένα με τα πάρεργα και τον κόσμο εκεί έξω. […] Τα κόμικς ήταν και είναι τέχνη “συλλογική”, υπό την έννοια της εγγενούς απεύθυνσής της σε πλατύ κοινό που, ωστόσο, την απολαμβάνει μοναχικά. Και ταυτόχρονα τέχνη αφηγηματική. Τέχνη που στήνει ιστορίες και τις εξελίσσει καρέ καρέ. […] Φιλοδοξία του “Καρέ Καρέ” είναι να συναντήσει αναγνώστες και αναγνώστριες, καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες, που αντί να τρομάζουν εγκλωβισμένοι στα δικά τους καρέ, θα συνδιαμορφώσουν το πρώτο καρέ μιας νέας αφήγησης που ακόμα δεν έχει γραφτεί». Κεντρικό θέμα του πρώτου τεύχους, με τίτλο «Γιορτάζοντας την Ένατη Τέχνη», ήταν το μεγάλο, ετήσιο Φεστιβάλ του Comicdom, στο οποίο από τότε η «Εφ. Συν.» είναι χορηγός επικοινωνίας. Στη στήλη «Μια εικόνα (…) λέξεις», που τότε ήταν ακόμα μικρούλα αλλά πάντα με παράξενες λεπτομέρειες από την ιστορία των κόμικς, δυο αεροπλάνα πλησίαζαν απειλητικά τους Δίδυμους Πύργους στο «Χρονικό της Βίας» των John Wagner – Vince Locke, που είχε δημοσιευτεί τέσσερα χρόνια πριν το τραγικό γεγονός συμβεί στην πραγματική ζωή. Στην πρώτη σελίδα οι Σταύρος Ντίλιος – Γαβριήλ Παγώνης ξεκινούσαν τη σουρεαλιστική σειρά «Σπαλτς!» με τίτλο που ήταν ακόμα και αυτός ανορθόδοξος, ο Θανάσης Πέτρου εγκαινίαζε στην τρίτη σελίδα τη σειρά «Η Μέρα της Κρίσης», που ολοκληρώθηκε έναν χρόνο αργότερα με τη συμμετοχή περισσότερων από πενήντα δημιουργών, ο Τάσος Μαραγκός στην τέταρτη σελίδα ξεκινούσε τα «Αδέσποτα Σκίτσα» με τους παπάδες, τους μπάτσους, τους χρυσαυγίτες και τους Αδώνιδες αυτού του τόπου να είναι οι σταθεροί αρνητικοί πρωταγωνιστές και ο Σπύρος Δερβενιώτης περιέγραφε με χιούμορ τη λειτουργία των, όχι αγγελικά πλασμένων, εφημερίδων επί εποχής μνημονίων στη σειρά του «Εφημερίδα: Οδηγίες Χρήσης». Στο τεύχος 12 κεντρικό μας θέμα ήταν «Οι ρίζες και το παρόν του ελληνικού φασισμού» με αφορμή το αφιέρωμα του γαλλικού περιοδικού La Revue Dessinee στη Χρυσή Αυγή Τα «ειδικά» τεύχη Κάθε έντυπο προσπαθεί πάντα να τηρήσει μια σχετικώς μόνιμη και σταθερή μορφή και ροή των περιεχομένων του ώστε να γίνεται οικείο στους αναγνώστες του. Υπάρχουν, ωστόσο, και οι εξαιρέσεις, τα ειδικά τεύχη, τα αφιερώματα, τα θέματα ξεχωριστών περιστάσεων κ.λ,π. Στο «Καρέ Καρέ» δεν ξεχνάμε το αφιέρωμα με τίτλο «Ο Τιτέφ στον Πόλεμο» (τεύχος 76), όταν και αναδημοσιεύσαμε ολόκληρο το κόμικς του Ελβετού Zep με πρωταγωνιστή τον πιτσιρικά Τιτέφ σε μια ιστορία εντελώς ξένη από το σύνηθες κλίμα των παιδικών περιπετειών του. Ο Τιτέφ «βρέθηκε» εν μέσω πυρών και βομβαρδισμών, είδε τον μπαμπά του και συμμαθητές του να σκοτώνονται, αντιμετώπισε συρματοπλέγματα που εμπόδισαν τη διαφυγή του από τον πόλεμο, σε μια ιστορία που είχε σκοπό να κάνει τους ασφαλείς αναγνώστες και εκ του ασφαλούς επικριτές των προσφύγων να (ξανα)σκεφτούν τι σημαίνει πόλεμος. Εξίσου σημαντικό ήταν για εμάς και το αφιέρωμα (τεύχος 100) στο έργο της οργάνωσης «Stop Mare Mortum» που καλεί δημιουργούς από όλο τον κόσμο να φιλοτεχνήσουν πίνακες, γελοιογραφίες και κόμικς με στόχο να συγκεντρωθούν τόσα έργα τέχνης όσοι και οι νεκροί μετανάστες στα νερά της Μεσογείου και να ευαισθητοποιηθούν οι πολίτες απέναντι στην απάνθρωπη αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η Ευρώπη στους ξεριζωμένους των πολέμων. Στο τεύχος 12 κεντρικό μας θέμα ήταν «Οι ρίζες και το παρόν του ελληνικού φασισμού» με αφορμή το αφιέρωμα του γαλλικού περιοδικού La Revue Dessinee στη Χρυσή Αυγή. Η εφημερίδα μας ανατύπωσε το κόμικς των Sylvain Ricard και Damien Vidal σε επιμέλεια του Δημήτρη Κουσουρή και το έδωσε δωρεάν στους αναγνώστες ως μια ελάχιστη συνεισφορά στον σύγχρονο αντιναζιστικό αγώνα. Μια αντίστοιχη προσπάθεια ενάντια στη λογοκρισία ήταν η ανατύπωση του τεύχους του περιοδικού «Charlie Hebdo», που κυκλοφόρησε μετά την επίθεση στα γραφεία του από φανατικούς ισλαμιστές με αποτέλεσμα τον θάνατο 12 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν και πέντε σκιτσογράφοι. Με επίκεντρο το έργο του Georges Wolinski, που έπεσε θύμα της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, δημοσιεύσαμε το αφιέρωμα (τεύχος 41) με τίτλο «Ούτε με Σφαίρες». Από το «Καρέ Καρέ» αποχαιρετήσαμε και άλλους δημιουργούς που έφυγαν από κοντά μας, όπως τον κορυφαίο Γιάννη Ιωάννου («Τρίτος Δρόμος ήταν και Πέρασε», τεύχος 260), τον ρηξικέλευθο Χρήστο Δημητρίου που μας είχε τιμήσει με μια «Ημέρα της Κρίσης», τον Κούλη Αγγελόπουλο με τις μοναδικές ιδέες και την ατέλειωτη δημιουργικότητά του. Αν και απαραίτητα, τα παραπάνω είναι δυσάρεστα θέματα. Στα «χαρούμενά» μας συγκαταλέγονται οι πολλές συνεντεύξεις με καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό (Dave Gibbons, Don Rosa, Altan, Tanino Liberatore, Zerocalcare, JP Ahonen, Edward Ross, Soloup, Δημήτρης Βανέλλης, Μιχάλης Διαλυνάς, Τάσος Αναστασίου, Βαγγέλης Χατζηδάκης, Πάνος Ζάχαρης, Θανάσης Καραμπάλιος,κ.ά.), η συνεργασία μας με ορισμένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ κόμικς της Ελλάδας και η παρουσία μας αλλά και οι παρουσιάσεις που κάνουμε σε όλα (Comicdom, Athens Con, Comic Con, Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών, Drama Comics, Cretan Con, Comic n’ Play, Με Πενάκι και Σκαπάνη, LA Festival κ.ά.), η δυνατότητά μας να γράφουμε για έργα τέχνης σπουδαίων δημιουργών! Η ελληνική σκηνή των κόμικς έχει τεράστια δυναμική. Το «Καρέ Καρέ» υπόσχεται να προβάλει αυτήν τη σκηνή και να αποτελεί ενεργό μέλος της. Ο μεγάλος Καλαϊτζής Είμαστε περήφανοι για όλους τους συνεργάτες μας από το πρώτο τεύχος μέχρι σήμερα. Μας τιμούν με τα πρωτότυπα έργα τους, με το ξεχωριστό χιούμορ τους, με την πολιτική τους ματιά στα πράγματα και δίνουν στο «Καρέ Καρέ» τον χαρακτήρα του. Η μεγαλύτερη τιμή για μας ήταν όμως ότι σε αυτές εδώ τις σελίδες δημοσιεύτηκαν τα τελευταία κόμικς του αγαπημένου φίλου και πρωτεργάτη στη δημιουργία της «Εφ. Συν.», Γιάννη Καλαϊτζή! Ο Γιάννης υποστήριξε το «Καρέ Καρέ» από την πρώτη κιόλας σκέψη για την υλοποίησή του, μας έδωσε τις συμβουλές του, μοιράστηκε μαζί μας τις εμπειρίες του και δημιούργησε μια, μικρής διάρκειας αλλά τεράστιας ποιότητας - όπως όλα του τα έργα - σειρά. Οι «Μπον και Βιβέρ», δυο πένητες αλλά πνευματώδεις περιπλανώμενοι κλοσάρ, φιλοσόφησαν περί των ανθρωπίνων και, ειδικότερα, περί λεπτών γεύσεων, φινέτσας και καλοπέρασης δίπλα σε κάδους σκουπιδιών και βρόμικα πεζοδρόμια μιας όζουσας και πάντα ρυπαρής Αθήνας. Τις μέρες αυτές συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τον θάνατο του Γιάννη Καλαϊτζή και δεν έχει σταματήσει ούτε μέρα να μας λείπει. Θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη και σεβασμό για την καλοσύνη του, την αγάπη του, την ευρυμάθειά του, το τεράστιο ταλέντο του, τις βλάσφημες γελοιογραφίες του και τα πρωτοποριακά, μοναδικά, διονυσιακά του κόμικς. Και το σχετικό link...
  12. Η σειρά «Μεφίστο» του Δημήτρη Καμένου από το Καρέ Καρέ σε ένα απολαυστικό άλμπουμ. Δύο αιώνες μετά τη συγγραφή του, ο Φάουστ του Γκέτε με τη δύναμη των θεμάτων του εξακολουθεί να είναι επίκαιρος. Ο Φάουστ του Δημήτρη Καμένου είναι επιπλέον και ξεκαρδιστικός. Οι εκδοχές που έχει γνωρίσει ο Φάουστ του Γκέτε μέχρι σήμερα στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τα κόμικς είναι αμέτρητες. Άλλες ως διασκευή, άλλες ως προσαρμογή, άλλες ως παρωδία, είχαν κάτι να προσθέσουν στον μύθο του ανθρώπου που πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο. Η εκδοχή του Δημήτρη Καμένου προσθέτει το ανατρεπτικό της χιούμορ και αντιμετωπίζει το εμβληματικό έργο ως ψυχογράφημα ενός πεισματάρη, υποχόνδριου γέρου. Δημοσιευμένη στη δεύτερη σελίδα τού Καρέ Καρέ από τον Νοέμβριο του 2016 μέχρι τον Απρίλιο του 2019, η σειρά του Καμένου ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο της και ήδη ξεκίνησε ο δεύτερος. Όπως και το πρωτότυπο, χωρίζεται σε δύο μέρη. Όπως και το πρωτότυπο, ακολουθεί έναν απογοητευμένο ηλικιωμένο άνθρωπο που δεν διστάζει να συνάψει συμφωνία με τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Όπως και το πρωτότυπο πραγματεύεται την πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, την ελευθερία της βούλησης και την υποταγή σε ανώτερες δυνάμεις, τη γνώση και την άγνοια. Αλλά μέχρι εκεί. Μετά έρχεται η προσωπική ματιά του δημιουργού και τινάζει τα πάντα στον αέρα. Ο Καμένος συνθέτει με τα βασικά υλικά της αρχικής συνταγής ένα απολαυστικό παραληρηματικό ταξίδι ως μεσαιωνικό καρναβάλι καθιστώντας πρωταγωνιστή του τον Μεφίστο, τον δολοπλόκο Διάβολο που νιώθει αμηχανία, σαστίζει, απορεί και αποτυγχάνει διαρκώς μπρος στις ανθρώπινες εμμονές, τις φοβίες και τις προκαταλήψεις. Απέναντί του βρίσκονται ένας ψοφοδεής παππούς που φοβάται τις ενέσεις και πάσχει από ηωσινοφιλική πιτυρίδα, μια θρησκόληπτη μεγαλοκοπέλα που τρέμει στην ιδέα ότι θα μείνει έγκυος με άμωμο σύλληψη λόγω υπερβολικής αγνότητας και πολλοί γιατροί, φαρμακοποιοί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, μάγισσες και τσαρλατάνοι. Ε, δε θέλει και πολύ ο Διάβολος για να τα παρατήσει όλα και να αποδεχτεί την ήττα του. Ο Μεφίστο δεν το βάζει κάτω και επιμένει, υπό το βλέμμα του Μεγάλου «Γερο-Μπαμπαλή» που παρακολουθεί τα πάντα ως ακτίνα φωτός από ψηλά και αφ’ υψηλού. Πάντα απών από τη δράση, αφήνοντας ανθρώπους και διαβόλους να βρουν την άκρη μόνοι τους. Κι αυτοί μπλέκουν το κουβάρι όλο και χειρότερα. Με συνεχείς ευφυείς αναχρονισμούς ο Καμένος «μεταφέρει» την ιστορία από την επιδημία πανούκλας του 1516 σε ένα οιονεί σύγχρονο beach bar στη Σκιάθο κι από τους επιβλητικούς γοτθικούς ναούς του μεσαίωνα στο εφιαλτικό «Φραντσ-Κάφκειο Δημόσιο Νοσοκομείο» που σαπίζει δίπλα στην απαστράπτουσα «Ιδιωτική Κλινική Θάτσερ I.N.C.». Και καλεί τους αναγνώστες να αναζητήσουν (και να ερμηνεύσουν) μία προς μία τις φανερές αλλά κυρίως τις υπόγειες αναφορές και παραπομπές, από το Γεφυράκι του Monet και τις Κραυγές του Munch μέχρι «την» απάντηση του Douglas Adams και τον Ψαλιδοχέρη. Όπως όλα τα σίριαλ που (δεν) σέβονται τον εαυτό τους, το «Μεφίστο» τελειώνει με ένα γάμο χωρίς τον Μεφίστο. Και συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα τού Καρέ Καρέ με πολύ περισσότερο Μεφίστο. Και το σχετικό link...
  13. Μία από τις σημαντικότερες στιγμές του ετήσιου Comicdom Con είναι η απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς. Τα φετινά βραβεία, που απονεμήθηκαν πριν από λίγες μέρες, μοιράστηκαν σε πολλούς καλλιτέχνες, με μεγάλο νικητή τον Σπύρο Δερβενιώτη και το «Shark Nation». Από τους νικητές και ο Πάνος Ζάχαρης, με το δικό μας «Scary Tales» Στην -εκδοτικά- ζοφερή ελληνική πραγματικότητα ένα βραβείο απονεμημένο από ομότεχνους, συναδέλφους και επαγγελματίες του χώρου των κόμικς σημαίνει πολλά και δίνει ώθηση για τις επόμενες δημιουργίες. Στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2019, που ήταν μοιρασμένα σε πολλούς και διαφορετικούς καλλιτέχνες, ο συναγωνισμός ήταν έντονος και οι υποψηφιότητες απέδειξαν την πολύ ελπιδοφόρα κατάσταση της εγχώριας σκηνής. Στο πλαίσιο του Comicdom Con, σε μια όμορφη εκδήλωση στο auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου την οποία παρακολούθησαν περισσότεροι θεατές από κάθε άλλη χρονιά και με παρουσιαστή τον ετοιμόλογο και απολαυστικό stand-up comedian Ζήση Ρούμπο που πρόσφερε άφθονο γέλιο, η Ακαδημία Κόμικς απένειμε βραβεία σε έντεκα κατηγορίες. Μεγάλος νικητής ήταν ο Σπύρος Δερβενιώτης με το θρίλερ πολιτικής φαντασίας «Shark Nation» (εκδόσεις Χαραμάδα), που απέσπασε το βραβείο του Καλύτερου Κόμικ και το βραβείο του καλύτερου Σεναρίου, ενώ το βραβείο καλύτερου Σχεδίου πήρε ο Μάνος Λαγουβάρδος για τον «Πολικό Παλαιστή», μια ιστορία σε συνέχειες με την ελεύθερη πάλη στο επίκεντρο και πρωταγωνιστές θηριώδη ζώα. Ο Παναγιώτης Πανταζής πήρε το βραβείο καλύτερου Εξώφυλλου για τη διασκευή-προσαρμογή του βιβλίου της Πηνελόπης Δέλτα «Στα Μυστικά του Βάλτου» (εκδόσεις Polaris), ενώ ο Αντώνης Βαβαγιάννης απέσπασε το βραβείο του καλύτερου Διαδικτυακού Κόμικ για τα δημοφιλή και ανεξάντλητα σε ανατρεπτικές εμπνεύσεις «Κουραφέλκυθρα» (socomic.gr). To «Belzebubs» (εκδόσεις Jemma Press) και η οικογένεια των χεβιμεταλάδων του J. P. Ahonen πήρε το βραβείο καλύτερης Μεταφρασμένης Εκδοσης (μετάφραση: Βασίλης Μπαμπούρης) και το βραβείο καλύτερης Καλλιτεχνικής Επιμέλειας (Αγγελική Φασιλή), ενώ με το βραβείο καλύτερης Αυτοέκδοσης τιμήθηκε η Δήμητρα Νικολαΐδη για το πολύ ευαίσθητο και ανθρώπινο «Στα Βαθιά Ρέματα». Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος Καλλιτέχνης για το 2018 αναδείχτηκε ο Θανάσης Καραμπάλιος για το «1800» (εκδόσεις Jemma Press), μια διαφορετική ματιά στην επαρχία της Ελλάδας πριν από την Επανάσταση του 1821, ενώ το βραβείο Κοινού, το μόνο που απονέμεται μετά από ανοιχτή ψηφοφορία των αναγνωστών μέσω του διαδικτύου, απέσπασε το «Αντίο Μπάτμαν» (εκδόσεις Red ’n’ Noir) των Τάσου Θεοφίλου και Kanellos Cob με την πολιτική-ταξική οπτική του απέναντι στην υπερηρωική βιτρίνα. Το Καρέ Καρέ, τέλος, είναι ιδιαίτερα χαρούμενο καθώς είχε τη δική του «εκπροσώπηση» στα βραβεία: ο Πάνος Ζάχαρης απέσπασε το βραβείο του καλύτερου Ενθετου Κόμικς για το «Scary Tales», τη σειρά των διαφορετικών πολιτικών «παραμυθιών» που δημοσιεύονται κάθε Σάββατο στη βάση αυτής της σελίδας! ΠΗΓΗ
  14. Σε μια εποχή δύσκολη για τις τέχνες, το Καρέ Καρέ εξακολουθεί να δημοσιεύει ποιοτικά κόμικς κορυφαίων Ελλήνων δημιουργών και να παρακολουθεί τις εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς Πριν από ακριβώς πέντε χρόνια ξεκινούσαμε δειλά δειλά την προσπάθεια να καλύψουμε το κενό στον άνυδρο ελληνικό Τύπο ως προς τα κόμικς. Τις επιδόσεις μας θα τις κρίνουν οι αναγνώστες και μόνο αυτοί. Θέλουμε, ωστόσο, να πιστεύουμε πως προσπαθούμε αρκετά. Σ’ αυτά τα πέντε χρόνια καταφέραμε να γεμίσουμε περισσότερες από χίλιες σελίδες, συνεργαστήκαμε με κορυφαίους Ελληνες καλλιτέχνες, δημοσιεύσαμε περισσότερα από 1.300 κόμικς και πάνω από 500 άρθρα, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις βιβλίων, ιστορικά σημειώματα γύρω από την ένατη τέχνη. Γίναμε χορηγοί επικοινωνίας σε εκθέσεις, φεστιβάλ και μεγάλες εκδηλώσεις, ασχοληθήκαμε με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα με τις σειρές «Η Μέρα της Κρίσης» (η ανθολογία κυκλοφορεί ήδη στα ιταλικά και ελπίζουμε σύντομα και σε άλλες γλώσσες) και «Το Λεξικό της Κρίσης», αλλά και με όλες τις υπόλοιπες σειρές που δημοσιεύονται κάθε Σάββατο στις σελίδες μας. Στριπάκια που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο Καρέ Καρέ κυκλοφόρησαν σε βιβλία ενώ επίκεινται ακόμη περισσότερα. Τα πιο πολλά διαδίδονται αμέσως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αναπαράγονται από ηλεκτρονικές σελίδες και ιστότοπους. Σήμερα, ο Πάνος Ζάχαρης δημιουργεί «Scary Tales» με ήρωες παραμυθιών που δεν είναι περισσότερο εφιαλτικά από την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα, ο Δημήτρης Καμένος με το «Μεφίστο» δίνει τη δική του παρωδιακή εκδοχή στον Φάουστ με απολαυστικούς αναχρονισμούς που παραπέμπουν στο σήμερα, ο Βαγγέλης Παπαβασιλείου κινείται «Πολιτικώς Ανορθόδοξα» καταγγέλλοντας όσους ψευδώς ισχυρίζονται ότι πράττουν και δρουν ορθόδοξα, οι Γιάννης Αντωνόπουλος, Περικλής Κουλιφέτης, Γαβριήλ Παγώνης, Θανάσης Πέτρου μας προσφέρουν νέες αναγνώσεις στα λήμματα από το «Λεξικό της Κρίσης», ο Λέανδρος μας αποκαλύπτει ότι το «Τελευταίο Τέλος του Κόσμου» δεν πλησιάζει, έχει ήδη έρθει και η Αλέξια Οθωναίου μας τοποθετεί στον καναπέ του ψυχίατρου, μας βάζει στη θέση του «Χ εις τον Ψ». Παλαιότερα, στα ίδια υψηλά επίπεδα, ο Κώστας Κυριακάκης, ο Σπύρος Δερβενιώτης, ο Τάσος Μαραγκός, ο Πέτρος Χριστούλιας, οι Σταύρος Ντίλιος – Γαβριήλ Παγώνης, ο Τόμεκ και, φυσικά, ο αγαπημένος μας Γιάννης Καλαϊτζής φιλοτέχνησαν τα έργα τους για το Καρέ Καρέ. Τα πέντε χρόνια δεν είναι λίγα. Δεν είναι όμως και πολλά για όλα όσα μένει και πρέπει να ειπωθούν με κόμικς και γύρω από τα κόμικς. Γιατί, όπως γράφαμε στο πρώτο τεύχος μας, «φιλοδοξία του Καρέ Καρέ είναι να συναντήσει αναγνώστες και αναγνώστριες, καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες, που αντί να τρομάζουν εγκλωβισμένοι στα δικά τους καρέ, θα συνδιαμορφώσουν το πρώτο καρέ μιας νέας αφήγησης που ακόμα δεν έχει γραφτεί». Πηγή
  15. Ως μέρος της ολοζώντανης και ακμάζουσας σκηνής των κόμικς, το Καρέ Καρέ και οι συνεργάτες του βρίσκονται εδώ και πέντε χρόνια σε διαρκή επαφή με τις σύγχρονες εξελίξεις και τάσεις. Γι' αυτές αλλά και για το ίδιο το Καρέ Καρέ ζητήσαμε τη γνώμη πέντε ανθρώπων της ένατης τέχνης. Αν και οι απόψεις τους ποικίλλουν, έχουν ιδιαίτερη σημασία για εμάς αλλά και για το μέλλον των ελληνικών κόμικς. Τους θέσαμε λοιπόν τις παρακάτω δύο ερωτήσεις: ▪ Το Καρέ Καρέ έκλεισε πέντε χρόνια ζωής. Σ’ αυτά τα χρόνια ελπίζουμε ότι συμβάλαμε έστω και λίγο στη διάδοση των ελληνικών κόμικς και βοηθήσαμε την επαφή του κοινού με αυτά. Πώς βλέπετε την κατάσταση των σύγχρονων ελληνικών κόμικς και ποια προβλέπετε ότι θα είναι αυτή σε πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια από σήμερα; ▪ Τι σας αρέσει περισσότερο και τι λιγότερο στο Καρέ Καρέ; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να βελτιώσουμε την ύλη μας; Γιώργος Μπότσος Δημιουργός κόμικς, ζωγράφος, διευθυντής στο τμήμα κόμικς του ΑΚΤΟ Η ελληνική σκηνή των κόμικς περνά πια μια φάση ωριμότητας, καθώς οι νέοι δημιουργοί, που έρχονται κατά κύματα, είναι ιδιαίτερα ικανοί σχεδιαστικά, αλλά, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, έχει ο καθένας το δικό του διακριτό ύφος. Μαζί με τους «παλιούς» -αλλά και όσους εδώ και μια δεκαετία λέγαμε «νέους» και πια κι αυτοί παλιώσανε!- όλοι εξελίσσονται και δημιουργούν δυναμικά. Το επίπεδο των εκδόσεων είναι ποιοτικά υψηλότερο από ποτέ, τα κόμικς έχουν κερδίσει το δικό τους, μεγάλο πια, τμήμα στα βιβλιοπωλεία και οι αποστάσεις με την Εσπερία έχουν μικρύνει, καθώς όλο και περισσότερα ελληνικά κόμικς είναι εξαγώγιμα. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε 20 χρόνια. Το μέλλον είναι… εδώ. Μου αρέσει πολύ το ότι κρατάτε ζωντανό αυτό το ανήσυχο πνεύμα ανανέωσης που πάντα χαρακτηρίζει τα κόμικς. Το ότι ανοίγετε ένα παράθυρο στους αναγνώστες, δίνοντας τον σφυγμό όσων συμβαίνουν «τώρα», αλλά και εμβαθύνοντας στην ίδια τη φύση του μέσου κάθε εβδομάδα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Τι μου αρέσει λιγότερο; Θα ήθελα περισσότερες σελίδες, αλλά καθώς φαντάζομαι πως κι εσείς θα θέλατε, απευθύνω έκκληση στην εφημερίδα για περισσότερο Καρέ Καρέ! Λευτέρης Σταυριανός Ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου Jemma Books & Comics και εκδότης της Jemma Press Ο Λευτέρης Σταυριανός σε σχέδιο του Tomek από το Κουλούρι #5 Πέντε χρόνια, ένα βλεφάρισμα. Είναι απίθανο πώς περνάει ο χρόνος. Οπως απίθανο είναι όμως και ό,τι έχετε καταφέρει σ’ αυτό το διάστημα με το Καρέ Καρέ. Μέσα σε αυτή την πενταετία, είδαμε στις σελίδες του ένθετου τετρασέλιδου καταπληκτικές νέες σειρές από πλειάδα Ελλήνων δημιουργών, την επιστροφή του Λέανδρου, αλλά και, κυρίως, αυτό που λείπει από την ελληνική σκηνή: αναλυτική και εμπεριστατωμένη αρθρογραφία για τον χώρο των κόμικς. Η άποψή μου είναι μάλλον πεσιμιστική αναφορικά με το μέλλον της 9ης τέχνης. Παρά την επιφανειακή «άνθηση», πιστεύω πως το μέσο συρρικνώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο και κάποια στιγμή θα γίνει, σε αντίθεση με το ξεκίνημά του, ένα αντικείμενο λατρείας για λίγους, ένα είδος «cult» με περιορισμένους φανατικούς φίλους και υποστηρικτές. Δεν ξέρω αν αυτό θα γίνει σε πέντε, δέκα ή είκοσι χρόνια από σήμερα, είμαι όμως σίγουρος πως θα γίνει, και αυτή η ανησυχία μου είναι κι ένας παραπάνω λόγος που αγαπώ το Καρέ Καρέ. Γιατί αποτελεί, τουλάχιστον για την ελληνική σκηνή, ένα από τα τελευταία «οχυρά» αυτής της τέχνης που αγαπήσαμε κι αγαπάμε, ένα λαμπρό φωτάκι που λάμπει σταθερά μέσα στo χάος χιλιάδων νέων «trends» και τάσεων. Σας αξίζουν λοιπόν χίλια μπράβο μαζί με τις ευχές μου για μακροημέρευση και πολυετή παρουσία και κυκλοφορία και ίσως, γιατί όχι, σε πείσμα των καιρών, και διάψευση των όσων λέω παραπάνω, μια «μετακόμιση» από τετρασέλιδο σε πολυσέλιδο περιοδικό. Αγαπημένες σειρές: Χ εις τον Ψ της Αλέξιας Οθωναίου και Μεφίστο του Δημήτρη Καμένου. Συνεχίστε να κάνετε ό,τι κάνετε γιατί το κάνετε καλά! Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου Σεναριογράφος, συνδιοργανωτής Comicdom Con Athens, εκδότης Comicdom Press Αναμφίβολα τα ελληνικά κόμικς διανύουν σήμερα εκδοτικά την καλύτερη περίοδό τους τόσο ποσοτικά όσο και αναφορικά με την απελευθέρωση των θεματολογιών τους. Επιπλέον, και κόντρα στις αντίξοες οικονομικές συνθήκες της τελευταίας 10ετίας, η σταθερή παρουσία εξειδικευμένων καταστημάτων, καθώς και η είσοδος των κόμικς στα μεγάλα βιβλιοπωλεία αποτελούν θετικές ενδείξεις της εμπορικής δυναμικής τους. Στα ως άνω, θέλω να πιστεύω ότι συμβάλαμε την τελευταία δεκαπενταετία και με το Comicdom Con Athens, τόσο ως συνεκτικός ιστός της εγχώριας σκηνής όσο και ως εφαλτήριο για τις νέες εκδόσεις και τους δημιουργούς τους. Αντίστοιχα, το Καρέ Καρέ ως το μοναδικό ένθετο για κόμικς στον ημερήσιο Τύπο υπήρξε και παραμένει σημείο αναφοράς για την υπεύθυνη ενημέρωση και ψυχαγωγία του κοινού και -ίσως- η μοναδική ευκαιρία εκδοτών και δημιουργών να δουν τη δουλειά τους να παρουσιάζεται από πραγματικούς γνώστες του αντικειμένου. Η μόνη πρόβλεψη για το άμεσο μέλλον την οποία θα τολμήσω είναι ότι η είσοδος μεγάλων εκδοτικών στο «παιχνίδι», την οποία ήδη βλέπουμε, θα βοηθήσει στη διείσδυση των κόμικς σε ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, θα πλήξει όμως τις μικρές εκδοτικές και τις εκδόσεις που αποτελούν προϊόν αγάπης των συντελεστών τους και όχι αμιγώς εμπορικές κινήσεις. Το Καρέ Καρέ παρουσιάζει ό,τι αξίζει και, για μένα, αυτό πρέπει να συνεχίσει να κάνει. Τις προσωπικές αναγνωστικές προτιμήσεις τις θεωρώ ήσσονος σημασίας. Ντορίτα Καλούδη Αdministrator του ιστότοπου SoComic.gr (αλλά κυρίως fan των δημιουργών και της ελληνικής σκηνής κόμικς) Η Ντορίτα Καλούδη σε σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη Σε μια εποχή δύσκολη που ευνοεί την επανάληψη, με ελάχιστους πόρους και μέσα, τα ελληνικά κόμικς είναι πιο ποικιλόμορφα από ποτέ και οι καλλιτέχνες περισσότερο εύστοχοι και δημιουργικότεροι από ποτέ. Οι δουλειές των περισσότερων αποτελούν ένα μικρό παράθυρο σε έναν κόσμο σκέψης με έναν φυσικό τρόπο που είναι δελεαστικός όχι μόνο για τους αναγνώστες των κόμικς αλλά και για όσους αναζητούν μια ένδειξη κινητικότητας και ελπίδας. Η πρόκληση παραμένει για όλους εμάς να τους δώσουμε μια ευκαιρία και να τα εντάξουμε στην καθημερινότητά μας. Η φιλαναγνωσία ήταν και παραμένει ένα πρόβλημα στην Ελλάδα, αλλά πιστεύω σε κάθε έναν που πραγματικά θέλει να αλλάξει κάτι στην υπάρχουσα κατάσταση. Δεν ξέρω πώς θα είναι το μέλλον, αλλά ξέρω ότι δεν θα ήθελα να σκεφτώ ένα αύριο για τα παιδιά μας όπου δεν θα υπάρχει η δυνατότητα και η ευκαιρία να διαβάζουν ελληνικά κόμικς. Το Καρέ Καρέ είναι σαν μια παρέα στην οποία θέλεις να ανήκεις γιατί κάθε μέλος της έχει τη δική του προσωπικότητα. Συχνά μέσα στην ημέρα, χαζεύω στο archive του για να βρω κάτι που «δεν του 'χω δώσει σημασία» ή να διαβάσω πάλι τις αγαπημένες μου σειρές. Μπορεί να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο και στο μέλλον να γιορτάσουμε τα 10... 20... 30 του χρόνια; Γιώργος Γούσης Δημιουργός κόμικς, αρχισυντάκτης του περιοδικού για τα κόμικς Μπλε Κομήτης Ο Γιώργος Γούσης σε σχέδιο της Ιωάννας Αλεξοπούλου Τα ελληνικά κόμικς είναι στο σημείο που έχουν ξεπεράσει την εφηβεία και την πρώτη τους νιότη και έχει έρθει η ώρα να βγουν από το safe zone τους και να αρχίσουν να ρισκάρουν ώστε να διεκδικήσουν την ενήλικη ζωή τους με πολλές αξιώσεις στα επόμενα πέντε και δέκα και εκατό χρόνια από σήμερα. Σε αυτή την τόσο καλή περίοδο για τα κόμικς, το μόνο που πιστεύω ότι χρειάζεται βελτίωση στο Καρέ Καρέ, και είναι απαίτηση προς την εφημερίδα, είναι η αύξηση των σελίδων ώστε να γίνει πιο παραγωγικό. ΠΗΓΗ
  16. Ανάμεσα στα δεκάδες γεγονότα που εξελίσσονται κάθε χρόνο κατά το τριήμερο της διεξαγωγής του Comicdom Con, ιδιαίτερη σημασία έχει η απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς. Στα φετινά βραβεία που αφορούσαν έργα που δημοσιεύτηκαν το 2016, κυριάρχησε ο «Ερωτόκριτος» των Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση. Σε μια σφιχτή και σύντομη τελετή, διανθισμένη με το ιδιαίτερο, έξυπνο και προσαρμοσμένο στην περίσταση χιούμορ της θεατρικής ομάδας «Στενός Κορσές» που είχε αναλάβει την παρουσίαση, απονεμήθηκαν τα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2016 στο επιβλητικό Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου της Αθήνας. Η Ακαδημία Κόμικς, αποτελούμενη από δημιουργούς κόμικς, σχεδιαστές, εκδότες, σεναριογράφους, δημοσιογράφους, μεταφραστές κ.ά., λειτούργησε, ίσως αναπόφευκτα, συγκεντρωτικά και τίμησε τον «Ερωτόκριτο» (εκδόσεις Polaris) των σεναριογράφων Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γιάννη Ράγκου και του σχεδιαστή Γιώργου Γούση με πέντε βραβεία, ανάμεσά τους και τα πιο σημαντικά από αυτά. O «Ερωτόκριτος» των Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση απέσπασε 5 σημαντικά βραβεία ενώ το «Mezolith» (εκδόσεις Jemma Press) πήρε το βραβείο Καλύτερης Μεταφρασμένης Έκδοσης Η έμμετρη ιπποτική μυθιστορία και ταυτόχρονα ερωτική ιστορία του Βιτσέντζου Κορνάρου, γραμμένη στην Κρήτη τον δέκατο έβδομο αιώνα, με την ελεύθερη απόδοση και εκδοχή δύο καταξιωμένων συγγραφέων και τα εξαιρετικά σχέδια ενός νέου στην ηλικία αλλά ήδη έμπειρου και αναγνωρισμένου καλλιτέχνη, είχε αποτελέσει το σημαντικότερο εκδοτικό γεγονός στα ελληνικά κόμικς τη χρονιά που πέρασε, ενώ παράλληλα σημείωσε και μεγάλη εμπορική επιτυχία. Δεν ήταν έκπληξη, λοιπόν, η επιλογή του από την Ακαδημία με τα βραβεία Καλύτερης Καλλιτεχνικής Επιμέλειας, Καλύτερου Εξωφύλλου, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Σχεδίου και Καλύτερου Κόμικς. Το «Ρώτα τον Νικήτα» (Εκδόσεις του Κάμπου) του Κωνσταντίνου Μοσχονά που βραβεύτηκε με το Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη Το βραβείο Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη απονεμήθηκε στον Κωνσταντίνο Μοσχονά για το χιουμοριστικό και αυτοσαρκαστικό «Ρώτα τον Νικήτα» (Εκδόσεις του Κάμπου), ενώ η Σιαδώρα Παπαθεοδώρου τιμήθηκε με το βραβείο Καλύτερης Αυτοέκδοσης για το «Η Δανάη στο Στόμα του Λύκου». Αναμενόμενη ήταν η βράβευση του «Mezolith» (εκδόσεις Jemma Press) των Ben Haggarty και Adam Brockbank, μιας λυρικής αφήγησης για τη ζωή μιας φυλής προϊστορικών ανθρώπων, στην κατηγορία Καλύτερη Μεταφρασμένη Έκδοση. Η σειρά «The Working Dead» του Πάνου Ζάχαρη που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr απέσπασε το βραβείο του Καλύτερου Διαδικτυακού Κόμικς Ο νέος μας συνεργάτης Πάνος Ζάχαρης, τη σειρά «Scary Tales» του οποίου θα διαβάζετε από σήμερα και κάθε εβδομάδα στο «Καρέ Καρέ», απέσπασε το βραβείο του Καλύτερου Διαδικτυακού Κόμικς για τη σειρά «The Working Dead» που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr, μια χιουμοριστική και αλληγορική ματιά στον διαχρονικό εργασιακό μεσαίωνα που χαρακτηρίζει τη μισθωτή εργασία, πέρα από σύνορα, πολιτισμούς και εποχές. Τα βραβευμένα «Η Δανάη στο Στόμα του Λύκου» της Σιαδώρας Παπαθεοδώρου και «GRamers» των Θοδωρή Παπαδάκη, Δημήτρη Παπαδόπουλου και Νικόλα Στεφαδούρου Μόνη έκπληξη, ενδεχομένως, αποτέλεσε το βραβείο Κοινού που απονέμεται μετά την ανοιχτή ηλεκτρονική ψηφοφορία μέσω διαδικτύου χωρίς να έχει καμιά ανάμιξη η Ακαδημία. Εκ φύσεως απρόβλεπτο το συγκεκριμένο βραβείο, απονεμήθηκε στους Θοδωρή Παπαδάκη, Δημήτρη Παπαδόπουλο και Νικόλα Στεφαδούρο για το «GRamers» (εκδόσεις Webcomics) που απ’ ό,τι φαίνεται έχει πιστούς αναγνώστες που το υποστήριξαν και του έδωσαν τη νίκη. Απόσπασμα από το «Σπαλτς!» των Σταύρου Ντίλιου και Γαβριήλ Παγώνη που πήρε το βραβείο Καλύτερου Ένθετου Κόμικς Τέλος, το βραβείο Καλύτερου Ένθετου Κόμικς για έργα που προέρχονται από ένθετα εφημερίδων ή περιοδικών, παρουσιάστηκαν σε εκθέσεις ή, γενικά, δεν δημοσιεύτηκαν σε βιβλίο ή στο διαδίκτυο ήταν λίγο-πολύ, υπόθεση του «Καρέ Καρέ». Άλλωστε από τις πέντε υποψηφιότητες, οι τέσσερις ήταν έργα που φιλοξενήθηκαν σε αυτές εδώ τις σελίδες: «Εφημερίδα: Οδηγίες Χρήσης» του Σπύρου Δερβενιώτη, «Μεφίστο» του Δημήτρη Καμένου, «Ρόμπο και Κόπο» του Τόμεκ, «Σπαλτς!» των Σταύρου Ντίλιου και Γαβριήλ Παγώνη, ενώ την πεντάδα συμπλήρωνε το εξίσου σπουδαίο «Μια Τελευταία Βουτιά» του Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη από την εφημερίδα «Τα Νέα». Το βραβείο κατέληξε στο σουρεαλιστικά ανατρεπτικό «Σπαλτς!» για το οποίο είμαστε υπερήφανοι, όπως και για κάθε άλλο έργο, βραβευμένο ή μη, που δημοσιεύεται στην «Εφ.Συν.» κάθε εβδομάδα. Και το σχετικό link...
  17. Από το εξώφυλλο της «Τσιγγάνικης Ορχήστρας» - Εκδόσεις Πολύτυπο, 1984 Σκάρωνε σκίτσα όπου κι αν βρισκόταν. Οι ταβερνιάρηδες κι οι καφετζήδες τσατίζονταν όταν τον έβλεπαν να «λερώνει» τα τραπέζια τους. Μόλις έβλεπαν με τι τα «λέρωνε», του ζήταγαν πορτρέτο. Δήλωνε απλώς «σκιτσογράφος». Αυτή ήταν η φύση του. Τα κόμικς ήταν το διάλειμμά του, έστω και αν κάθε τέτοιο διάλειμμα του έτρωγε μερικά χρόνια λεπτομερούς έρευνας και χειρουργικής ακρίβειας ως προς την αφηγηματική και εικαστική αρτιότητα. Τα λάτρευε τα κόμικς, όχι μόνο ως δημιουργός αλλά και ως αναγνώστης και ως δάσκαλος. Το μαρτυρούν οι συμβουλές που απλόχερα πρόσφερε σε κάθε νέο δημιουργό, η επιλογή του να αφιερώσει σχεδόν τη μισή «Γαλέρα» που διηύθυνε στα κόμικς, στα φεστιβάλ που ως καπετάνιος της διοργάνωσε. Στο περιοδικό «Τέταρτο» φιλοτεχνούσε μια σελίδα με «Συνειρμικά Ντεκουπάζ», όπως τα αποκαλούσε. Ο Χατζιδάκις ήταν ενθουσιασμένος με αυτά. Στη «Βαβέλ», αρχές της δεκαετίας του ’80 ξεκίνησε την «Τσιγγάνικη Ορχήστρα», που κυκλοφόρησε ολοκληρωμένη το 1984. Ήταν το πρώτο ελληνικό «graphic novel», όπως το χαρακτηρίζουν όσοι αρέσκονται στη νέα -όχι άμοιρη προθέσεων- ορολογία. Στην πρώτη σελίδα της «Τσιγγάνικης Ορχήστρας», ο δημοσιογράφος Κώστας Φαναρτζής παρουσιάζεται να φορά ένα λευκό πουκάμισο επί οκτώ καρέ. Στο ένατο καρέ, στην ίδια σκηνή, το πουκάμισό του γίνεται μαύρο, «ανακοινώνοντας» στον αναγνώστη ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν υποτάσσεται σε κάποια συμβατική λογική. Η λέξη «Τέλος» φαίνεται να μην του άρεσε και πολύ. Απουσιάζει άλλωστε και από τα τρία μεγάλα βιβλία του. Στην «Τσιγγάνικη Ορχήστρα» το τελευταίο καρέ συνοδεύεται από την επισήμανση «Τέλος στο πρώτο βιβλίο» με σαφή τον υπαινιγμό ότι θα υπάρξει συνέχεια. Δεν υπήρξε. Στα δύο επόμενα, το Μεγάλο μας Τσίρκο, η μεταπολιτευτική Αθήνα του καυσαερίου, των ΜΑΤ και των ξενοδοχείων ημιδιαμονής μεταφέρθηκε λίγους αιώνες πιο πίσω. Το 1990 ξαναχτύπησε με «Το Μαύρο Είδωλο της Αφροδίτης», ένα διονυσιακό αντάμωμα πειρατών, τυχοδιωκτών, σκλάβων και αρχόντων στη Σαντορίνη, διακόσια χρόνια μετά την άλωση της Πόλης. Το «Μαύρο Είδωλο της Αφροδίτης» έχει ως πρωταγωνιστές τον Αλέκο τον Τράκα, κάλπη άρχοντα, και τον Καράμπαμπα, δούλο κι αφέντη του εαυτού του. Ο πρώτος με «μοντέλο» τον παλιό ποδοσφαιριστή Τάσο Μητρόπουλο και ο δεύτερος ως προϊόν «διασταύρωσης» του Στέλιου Καζαντζίδη και του Καραγκιόζη. Οι ομοιότητες, φυσικά, εντοπίζονται μόνο στην εμφάνιση. Ο Διόνυσος σε ένα από τα ταξίδια του δέχτηκε επίθεση από Τυρρηνούς πειρατές. Για να ξεφύγει μεταμόρφωσε τα κατάρτια του πλοίου του σε κληματαριές και τους πειρατές σε δελφίνια. Τη σκηνή απέδωσε σε μελανόμορφη κύλικα ο Εξηκίας (περ. 530 π.Χ.). Στο ίδιο (οινό)πνεύμα και ο Καλαϊτζής στο «Μαύρο Είδωλο της Αφροδίτης». «Ο Τυφώνας», το επόμενο βιβλίο του, διαδραματίζεται σε άλλο τόπο του νησιού, την ίδια νύχτα. Γυμνόστηθες καλλονές καβάλα σε γαϊδούρια εφορμούν από το εξώφυλλο του «Τυφώνα» ωσάν αποφασισμένες να αποδράσουν από τη χάρτινη φυλακή. Η ιδέα προέκυψε από ένα πόστερ του Jules Cheret από τα τέλη του 19ου αι. που διαφήμιζε το περιβόητο καμπαρέ «Μουλέν Ρουζ». Ο Περικλής Κοροβέσης είναι το πιο αγαπημένο «μοντέλο» του Καλαϊτζή. Συμμετέχει σε πληθώρα γελοιογραφιών αλλά ο πιο απρόσμενος ρόλος του είναι αυτός του γενίτσαρου Σουλεϊμάν Σαλίκ στον «Τυφώνα». Ως μπράβος σπέρνει τον τρόμο και δολοφονεί τον Κολαούζο λίγο πριν κι αυτός ουσιαστικά αυτοκτονήσει στα κοχλάζοντα νερά από την έκρηξη του ηφαιστείου. Ο Κολαούζος θα επανέλθει στις τελευταίες σελίδες. Ο Σαλίκ, όχι. Το δισέλιδο που κλείνει τον «Τυφώνα» είναι η παρουσίαση των εικονικών επόμενων τευχών. Οι «τίτλοι» που παρουσιάζονται είναι απολαυστικοί: «Ουρμπάν ο Προφήτης», «Άμλετ, ο Μπαρμπέρης της Ελσινόρης», «Το Μονοπάτι της Δύσεως» (με τα κεφάλαια: Γκογκόσης ο Κατακτητής, Γκογκόσης Εναντίον Γκογκόση, Η Επιστροφή του Γκογκόση κ.ά.). Είχαν προηγηθεί τα «Χαμένα Δάση», εκπαιδευτικό κόμικς για τα δάση της Ευρώπης σε ανάθεση της περιφέρειας της Προβηγκίας, που δεν κυκλοφόρησε ποτέ στα ελληνικά, μια και η τότε κυβέρνηση απαίτησε την απόσυρσή του επειδή σε κάποιον χάρτη αναγραφόταν το όνομα «Μακεδονία». Στα «Χαμένα Δάση» οι χαρακτήρες αποτελούν τις χάρτινες μεταφορές τεσσάρων φίλων του Γιάννη Καλαϊτζή: ο συγγραφέας Περικλής Κοροβέσης, ο μουσικοσυνθέτης Γιάννης–Μπαχ Σπυρόπουλος, ο δημοσιογράφος Τέλης Σαμαντάς και ο δημοσιογράφος Γιώργος Μασσαβέτας δανείζουν τις μορφές τους σε αρχαίους Έλληνες. Στο «Έψιλον» της «Ελευθεροτυπίας» δημιουργούσε αποσπασματικά στριπ ενώ όταν κυκλοφόρησε το «Εννέα» ανέλαβε την τελευταία σελίδα με τα μεθυσμένα ταξίδια στο «Πέλαγος της Μποτίλιας» και στη συνέχεια με τα παραληρηματικά «Έκτακτα Περιστατικά». Ως αρχικωπηλάτης της «Γαλέρας» δημιούργησε ακόμη έναν παιγνιώδη τίτλο: «Μαρξ και Σπένσερ». Mια ιδιαιτερότητα στα έργα του ήταν τα συνεχή λογοπαίγνια, η εσκεμμένη γλωσσική σύγχυση, οι νεολογισμοί και τα αρκτικόλεξα. Από κοντά οι μεταμορφώσεις των χαρακτήρων του, οι αλλαγές στα ονόματα και στην όψη τους. Σε ένα από τα «Έκτακτα Περιστατικά» του, πριν επινοήσει τους «Μαρξ και Σπένσερ», η ιστορία τελειώνει με το μπέρδεμα ανάμεσα στον Γκράουτσο Μαρξ και τον Καρλ Μαρξ. Ο Μαρξ του τελευταίου καρέ δεν μοιάζει λίγο και του Καλαϊτζή; Κόμικς του δημοσιεύτηκαν στο «Ντέφι», στην «Αυγή» και αλλού. Η τελευταία του σειρά δημοσιεύτηκε σε τούτην εδώ την εφημερίδα, στο «Καρέ Καρέ», με τους άστεγους «Μπον και Βιβέρ» να φαντασιώνονται λαβράκι πανέ στην όψη ενός σάπιου κρεμμυδιού. Οι Κοροβέσης και Σπυρόπουλος γίνονται οι «Μπον και Βιβέρ», που αναζητούν σκουπίδια και ονειρεύονται συνταγές με εξωτικά ονόματα και γεύσεις. Αν δεις μαζεμένα όλα αυτά τα κόμικς καταλαβαίνεις πως δεν αποτελούσαν πάρεργο της καλλιτεχνικής του διαδρομής αλλά αναπόσπαστο μέρος της. Κι αν τα δεις εκ του σύνεγγυς, θα ανακαλύψεις τόσες λεπτομέρειες, τόσες ψηφίδες ευφυΐας και χιούμορ που πολλαπλασιάζουν την αξία ενός έργου πάντα ζωντανού, επίκαιρου και προκλητικού στην εξερεύνηση. Ένας αντιεξουσιαστής... ΕΔΑΐτης ➀ Πανσπουδαστική τχ. 45-46, Μάρτιος-Απρίλιος 1963 - ➁ The New Yorker, 13-20.2.2017, εξώφυλλο του John W. Tomac με τίτλο «Liberty’s Flameout» (1-2) Σε ένα από τα πρώτα του σκίτσα στην «Πανσπουδαστική» ο Γιάννης Καλαϊτζής φαντάστηκε το Άγαλμα της Ελευθερίας με τον πυρσό να σβήνει, αφήνοντας να βγαίνει μόνο καπνός (1). Ήταν η περίοδος που ενισχύθηκε η ιμπεριαλιστική εμπλοκή των ΗΠΑ σ' όλο τον κόσμο και οξύνθηκαν οι φυλετικές αντιθέσεις στο εσωτερικό τους. Αλλά ακριβώς την ίδια έμπνευση είχε την περασμένη βδομάδα στο εξώφυλλό του το αμερικανικό περιοδικό «The New Yorker», προκειμένου να εικονογραφήσει τις πρόσφατες αποφάσεις του νέου προέδρου των ΗΠΑ (2). Ποιο είναι αυτό το στοιχείο που κάνει τις δημιουργίες του Καλαϊτζή τόσο επίκαιρες; Το δίχως άλλο η ιδιαίτερη σχέση του με την πολιτική. Μπορεί να μην περιορίστηκε στο πολιτικό σκίτσο η πολύχρονη παρουσία του στον ελληνικό Τύπο, αλλά δεν υπάρχει καμιά πτυχή της τόσο πληθωρικής δημιουργίας του που να μην έχει συνδεθεί άμεσα ή έμμεσα με την πολιτική. Από την εμφάνισή του «με κοντά παντελονάκια», όπως θυμάται ο Γιάνης Γιανουλόπουλος στην πρωτοποριακή προδικτατορική «Πανσπουδαστική» των αρχών της δεκαετίας του 1960, έως τα τελευταία του σκίτσα στην «Εφ.Συν.», η πολιτική στράτευση του Καλαϊτζή ξεχειλίζει. Δεν αναφέρομαι στον προφανή πολιτικό χαρακτήρα των σκίτσων και των γελοιογραφιών κάθε εφημερίδας. Η «στράτευση» του Καλαϊτζή υπηρετούσε εξαρχής μια προσωπική τοποθέτηση στον χώρο της Αριστεράς, όπως ο ίδιος την καταλάβαινε, χωρίς τους περιορισμούς της κομματικής ορθοδοξίας και χωρίς τα ταμπού του αριστερού συντηρητισμού. Την περίοδο που οι σκιτσογράφοι των εντύπων της Αριστεράς ήταν εγκλωβισμένοι σε ένα είδος γελοιογραφικού «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» και κομματικής αυτοσυγκράτησης, ο Καλαϊτζής πειραματιζόταν με τα «απαγορευμένα»: τον αντικληρικαλισμό, το γυμνό, τις ερωτικές σχέσεις, την απόρριψη των ταμπού και της ηθικολογίας. Αυτός είναι ο λόγος που τα σκίτσα του Καλαϊτζή παραμένουν και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρα, ακόμα κι εκείνα που είναι ολοφάνερα σημαδεμένα από τη συγκυρία που τα ενέπνευσε. Κάποιες φορές, μάλιστα, ξενίζει η πολιτική γραμμή του σκίτσου του, αν τη συγκρίνει κανείς με τη γενική κατεύθυνση του εντύπου που τον φιλοξενεί, αλλά ακόμα και με την κυρίαρχη άποψη του πολιτικού φορέα που τον εκφράζει τη δεδομένη στιγμή. Από το ξεκίνημά του διαφαίνεται αυτή η ιδιαίτερη προσωπική σκοπιά και το χωρίς όρια χιούμορ του, το οποίο αποδεικνύεται διαχρονικό και υπερτοπικό. Περιοδικό «Αντί», τεύχος 155, 4.7.1980 Το διαπιστώνουμε στην προδικτατορική «Αυγή» της ΕΔΑ, στους «Δρόμους της Ειρήνης», και μετά την πτώση της χούντας πάλι στην «Αυγή» του ΚΚΕ Εσωτερικού, στο «Αντί», στην «Ελευθεροτυπία», στον «Σχολιαστή», στο «Ντέφι», στη «Βαβέλ» και άλλα. Σε όλη αυτή την πορεία διακρίνεται μια πρωτοφανής πολιτική συνέπεια. Μπορεί η γραμμή του σκίτσου να εξελίσσεται, αλλά η γραμμή του σκιτσογράφου συνεχίζει να εδράζεται στις ίδιες αρχές. Παραμένει σημαδεμένη από την εποχή των μεγάλων προσδοκιών της δεκαετίας του '60, αλλά ταυτόχρονα είναι έτοιμη να ξεφύγει από κάθε εύκολο καλούπι. Όπως επιχειρήσαμε να δείξουμε και στο ειδικό αφιέρωμα της «Εφ.Συν.» πριν από έναν χρόνο, η αριστερή ματιά στο σκίτσο του Καλαϊτζή δεν χωρά σε κανένα στερεότυπο. Και φυσικά ο ίδιος ουδέποτε ταυτίστηκε με το έντυπο με το οποίο συνεργαζόταν, όπως συμβαίνει με άλλους ομοτέχνους του, παρά το γεγονός ότι σε όλα υπήρξε κορυφαίος και σημείο αναφοράς των αναγνωστών. Για την ακρίβεια, ταυτίστηκε με δύο απ' αυτά. Μόνο που και τα δύο ήταν και δικά του δημιουργήματα. Πρώτα πρώτα η «Γαλέρα», το περιοδικό που ο ίδιος εμπνεύστηκε και σχεδίασε, και βέβαια η «Εφ.Συν.», η εφημερίδα που δεν θα είχε εκδοθεί χωρίς τη δική του παρότρυνση, επιμονή και συμβολή. Για να αντιληφθεί κανείς τη σχέση των σκίτσων του Γιάννη Καλαϊτζή με την πολιτική είναι χρήσιμη η αναδρομή στην περίοδο που κατέρρεε η «Ελευθεροτυπία» και οι εργαζόμενοι της Χ.Κ. Τεγόπουλος αναζητούσαν τρόπους να αντιδράσουν. Ο Γιάννης, αντίθετα με άλλες γνωστές υπογραφές της εφημερίδας, έδινε εξαρχής το «παρών» στις γενικές συνελεύσεις και υποστήριζε κάθε είδους συλλογική προσπάθεια ανασύνταξης της επιχείρησης, προτείνοντας μορφές αυτοδιαχείρισης. Και όταν φάνηκε ότι το μόνο μέλημα της εργοδοσίας ήταν να «προστατευτεί» από τους εργαζομένους και να εξασφαλίσει τη δική της οικονομική επιβίωση σε βάρος τους, ο Καλαϊτζής έθεσε εξαρχής το σκίτσο του στο πλευρό του αγώνα των εργαζομένων. Δεν ακολούθησε τον δρόμο άλλων επιφανών στελεχών της επιχείρησης (ανάμεσά τους και... αριστεροί σκιτσογράφοι) που προτίμησαν να λουφάξουν ή έσπευδαν να βρουν σωτηρία σε άλλα εκδοτικά συγκροτήματα. Έμεινε μαζί μας και πρωτοστάτησε στις απεργιακές μας κινητοποιήσεις, προσφέροντας ακόμα και το γραφείο του για την έκδοση των δύο ιστορικών απεργιακών φύλλων που κυκλοφόρησαν στις 15 και 22 Φεβρουαρίου 2012. Η αφίσα του για την έκδοση του δεύτερου απεργιακού φύλλου έγινε πρωτοσέλιδο στη γερμανική «Tageszeitung» σε αφιέρωμα για το «Ελληνικό Comeback», δηλαδή τον αγώνα των εργαζομένων για μια συνεταιριστική απάντηση στην κρίση (3). 3. To πρωτοσέλιδο της γερμανικής «Tageszeitung» (15.2.2012) Απολύτως χαρακτηριστικό για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τη δουλειά του ο Καλαϊτζής είναι το γεγονός ότι στο πολύμηνο διάστημα που μεσολάβησε από το κλείσιμο της «Ελευθεροτυπίας» μέχρι το άνοιγμα της «Εφ.Συν.» δεν σταμάτησε να σκιτσάρει κάθε μέρα και να αναρτά τη δουλειά του στον ιστότοπό του (gianniskalaitzis.gr). Όσο για την ιδιαιτερότητα της ματιάς του και την ανεξαρτησία της σκέψης του, αρκεί κανείς να φυλλομετρήσει τις εκδόσεις της «Εφ.Συν.» για να διαπιστώσει ότι δεν έπαψε μέχρι το τέλος να υπηρετεί τις ίδιες αρχές. Μόνιμος στόχος του, ο εγχώριος ναζισμός (4) και η (παρα)εξουσία της Εκκλησίας και των δανειστών (5). 4. «Εφ.Συν.», 1.9.2014 5. «Εφ.Συν.», 9.11.2015 Υποστήριζε την κυβέρνηση της Αριστεράς σε σύγκριση με τους προκατόχους της (6), αλλά χωρίς να παύει να σχολιάζει τα δικά της πεπραγμένα (7 και 8). 6. «Εφ.Συν.», 19.1.2016 7. «Εφ.Συν.», 24.10.2015 8. «Εφ.Συν.», 31.10.2015 Μετά το καλοκαίρι του 2015 από το πενάκι του δεν γλίτωσαν ούτε αυτοί που ονόμαζε «πολύ αριστεροί» (9). 9. «Εφ.Συν.», 16.7.2015 Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ποτέ δεν δίστασε να ασχοληθεί και με τα πιο επικίνδυνα θέματα (10), ενώ ακόμα και για το συνεταιριστικό εγχείρημα της «Εφ.Συν.», που υποστήριζε με τόση ζέση, ποτέ δεν έπαψε να μας θυμίζει τις δυσκολίες (11). 10. «Εφ.Συν.», 6.10.2015 11. «Εφ.Συν.», 22.7.2014 Αυτοί είναι οι λόγοι που καθιστούν την απώλειά του τόσο δυσβάστακτη για όλους μας. Και το σχετικά links εδώ κι εδώ...
  18. Ένα ακόμα αρθράκι για το συνέδριο της Θεσσαλονίκης, έστω και λίγο αργοπορημένα. Cameron Stewart Λίγες εβδομάδες μετά το Comicdom Con Athens, το επίκεντρο των κόμικς μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη. Από τις 6 έως τις 8 Μαΐου το The Comic Con, στο Λιμάνι, υποδέχεται τους φίλους και τις φίλες της ένατης τέχνης με ένα πλούσιο πρόγραμμα και πολλούς διάσημους καλεσμένους Το The Comic Con ξεκίνησε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη με τη φιλοδοξία να αποτελέσει έναν ακόμα μεγάλο τόπο συνάντησης καλλιτεχνών και κοινού στη χώρα μας, μετά την υπερδεκαετή επιτυχία του Comicdon Con Athens. Οταν ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του πολλοί αντιμετώπισαν με επιφύλαξη την είδηση, θεωρώντας ότι στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει το κατάλληλο, αριθμητικά, κοινό για να στηρίξει ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ. Fight Club 2 του Cameron Stewart // Guillermo Ortego | Η περσινή διοργάνωση τους διάψευσε. Το κοινό ανταποκρίθηκε με το παραπάνω. Δημιουργοί κόμικς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σχεδιαστές και σεναριογράφοι, εκδότες και όλοι όσοι εμπλέκονται με τα κόμικς βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη και κατά συντριπτική πλειονότητα δήλωσαν την ικανοποίησή τους. Σήμερα, ένα χρόνο αργότερα, το Comic Con ετοιμάζεται για το sequel. Από τις 6 έως τις 8 Μαΐου, στην Αποθήκη Γ' του Λιμανιού δεκάδες δημιουργοί θα παρευρεθούν για να συζητήσουν με τους επισκέπτες και να σχεδιάσουν γι' αυτούς, εκδοτικοί οίκοι θα παρουσιάσουν πρόσφατες και παλαιότερες δουλειές τους, βιβλιοπωλεία θα προσφέρουν σύγχρονες αλλά και συλλεκτικές εκδόσεις, παράλληλα με σεμινάρια, ομιλίες, προβολές, workshops κ.ά. Ξένοι καλεσμένοι Paolo Mottura: O Ιταλός δημιουργός και καθηγητής στη Διεθνή Σχολή Κόμικς του Τορίνο, βραβευμένος με το βραβείο Albert Uderzo το 2005 ως καλύτερο νέο ταλέντο, είναι διάσημος για τη σχεδίαση ιστοριών με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ αλλά και για τις δικές του εκδοχές στις περιπέτειες του Dylan Dog. Cameron Stewart: Εχοντας εργαστεί σε τίτλους όπως Batgirl, Fight Club 2, Batman and Robin, BPRD, Seaguy, Seven Soldiers: The Manhattan Guardian, The Other Side, Catwoman, ο Βρετανός δημιουργός με τη σειρά του Sin Titulo απέσπασε βραβεία Eisner και Shuster το 2010 για το καλύτερο ψηφιακό κόμικς. Κώστας Κυριακάκης // Mike Collins | Mike Collins: Ο Ουαλός σχεδιαστής είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα κόμικς του με πρωταγωνιστή τον Doctor Who ενώ είναι δημιουργός του Mabinogi, του πρώτου graphic novel στα oυαλικά με θέμα τους κέλτικους μύθους. Εχει εργαστεί σε τίτλους όπως Spider-Man, Transformers, Wonder Woman, Batman, Superman, Flash, X-Men, Judge Dredd, Slaine κ.ά. William Simpson: Ο Βρετανός καλλιτέχνης έχει εργαστεί σε πλειάδα τίτλων σε Αγγλία και ΗΠΑ (Judge Dredd, Roque Trooper, Batman, Hellblazer, Vamps, Aliens κ.ά.) ενώ τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως storyboard artist σε τηλεοπτικές σειρές όπως Breakfast on Pluto, City Of Ember και Game of Thrones. Thierry Capezzone: Γεννημένος στη Γαλλία και έχοντας συνεργαστεί με θρυλικά περιοδικά όπως το Spirou, o δημιουργός είναι πια μόνιμος κάτοικος Δανίας σχεδιάζοντας τα κόμικς της σειράς Andersen Junior και το ιδιαίτερα δημοφιλές Petzi (Rasmus Klump). Σκηνή από τον Θαυματοποιό του Σιλβέν Σομέ | Guillermo Ortego: O Ισπανός σχεδιαστής και inker έχει εργαστεί σε τίτλους όπως X-Factor, Avengers, Original Sin, Superman Unchained, Batman Eternal κ.ά. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζει για τις ισπανικές εφημερίδες Marca και El Mundo, καθώς και για τα περιοδικά Metropoli και El Papel. Drazen Kovasevic: Ο Σέρβος σχεδιαστής γνωστός για τις δουλειές του στις εταιρείες «Les Humanoïdes Associés» και «Soleil Productions», έχει δημιουργήσει μεταξύ άλλων τα Wheel, La Roue, Les Compagnons de l'Aigle, L' Épée de Feu και Walkyrie. Ελληνες δημιουργοί Στο Artist's Alley του The Comic Con θα φιλοξενηθούν καθ' όλη τη διάρκεια του τριημέρου πολλοί Ελληνες δημιουργοί μεταξύ των οποίων οι Βασίλης Γκογκτζιλάς, Μάνος Λαγουβάρδος, Ηλίας Κυριαζής, Μιχάλης Διαλυνάς, Αποστόλης Ιωάννου, Τάσος Ζαφειριάδης, Χρήστος Σταμπουλής, Δανάη Κηλαηδόνη, Γιάννης Ρουμπούλιας, Πάνος Πανταζής, Εκτορας, Βάλια Καπάδαη, Παύλος Παυλίδης, Gotza, Σμαρ κ.ά. Free Comic Book Day H Free Comic Book Day είναι εδώ και χρόνια ένας ετήσιος θεσμός στις ΗΠΑ. Οι εταιρείες που εκδίδουν κόμικς, αυτή την ημέρα προσφέρουν δωρεάν περιοδικά στους πελάτες και τους επισκέπτες εξειδικευμένων βιβλιοπωλείων με στόχο τη διάδοση του είδους και φυσικά για διαφημιστικούς λόγους. Το The Comic Con συμμετέχοντας στον εορτασμό θα προσφέρει δωρεάν χιλιάδες τίτλους το Σάββατο 7 Μαΐου σε όσους επισκεφθούν το χώρο του φεστιβάλ. Σκηνή από τη Μπουτίκ για Αυτόχειρες του Πατρίς Λεκόντ | Ομιλίες και Workshops Ανάμεσα στις πολλές ομιλίες, τα panels, τις συζητήσεις και τα workshops ξεχωρίζουν τα: Κόμικς και Προπαγάνδα: Η 9η Τέχνη σε εντεταλμένη υπηρεσία Ο Μανώλης Φραγγίδης εξερευνά την έννοια της στρατευμένης τέχνης και του ρόλου της ως συστημικού μηχανισμού ελέγχου ή ως μέσου αντίδρασης και αυθόρμητης έκφρασης, ως ύπουλου εχθρού της ελευθερίας σκέψης και λόγου ή ως πολύτιμου σύμμαχου τους και εξετάζει άγνωστες πτυχές της ιστορίας των κόμικς ως φορέων διάδοσης ιδεών, ιδεολογιών και στερεοτύπων. (Σάββατο, 12.30) Ιδέα – Οργάνωση – Συγγραφή Η Ευλαμπία Τσιρέλη παραδίδει ένα σεμινάριο για τη σχέση της φαντασίας, του ονείρου και της παρατήρησης καθώς και συμβουλές αυτοέκδοσης σε φιλόδοξους συγγραφείς (Κυριακή, 10.30) Nerd Talk Οι Μιχάλης Διαλυνάς, Ηλίας Κυριαζής και Γιάννης Ρουμπούλιας, τρεις Ελληνες δημιουργοί που κάνουν καριέρα στις ΗΠΑ συζητούν για το ευρύ φάσμα της ποπ κουλτούρας των ημερών μας, μιλούν για τις νέες δουλειές τους και τις εμπειρίες τους από τη δουλειά τους και τις συνεργασίες τους στο εξωτερικό (Κυριακή, 17.00). Από Ιστορία σε Εικόνα Οι άνθρωποι της νέας εκδοτικής ομάδας Addart από τη Θεσσαλονίκη εξηγούν πώς πραγματοποιείται η «σκηνοθεσία» στα κόμικς, πώς περνάει μια ιστορία από κείμενο σε εικόνες, πώς γίνεται πιο αποτελεσματική η αφήγηση και πώς μια εικόνα μπορεί να μοιράσει σωστά και αποτελεσματικά τις πληροφορίες του σεναρίου (Κυριακή, 13.15). Τέλος, κατά τη διάρκεια του τριημέρου θα διεξαχθούν πολλά Q&A panels, signing sessions, σεμινάρια για το body painting και το μελάνωμα των εικόνων, συζήτηση για την ιστορία του Star Wars κ.ά. Και, για χαλάρωση, θα λειτουργεί η Board Games Area με παιχνίδια από όλο τον κόσμο, για όλες τις ηλικίες και όλες τις προτιμήσεις. Άποψη της Αποθήκης Γ' το 2015 | Το Καρέ Καρέ σας περιμένει Η «Εφ.Συν.» ως χορηγός επικοινωνίας του The Comic Con προσκαλεί τους αναγνώστες της και τους φίλους των κόμικς στους υπέροχους και φιλόξενους χώρους της Αποθήκης Γ' του Λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Θα βρισκόμαστε εκεί για να γνωριστούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις. Και μαζί μας θα είναι οι περισσότεροι δημιουργοί - συνεργάτες μας στο Καρέ Καρέ (Σπύρος Δερβενιώτης, Δημήτρης Καμένος, Περικλής Κουλιφέτης, Κώστας Κυριακάκης, Τάσος Μαραγκός, Αλέξια Οθωναίου, Πέτρος Χριστούλιας). Το τριήμερο 6 – 8 Μαΐου σας περιμένουμε στη Θεσσαλονίκη. INFO The Comic Con Πού: Αποθήκη Γ', Λιμάνι Θεσσαλονίκης Πότε: Από Παρασκευή 6 έως Κυριακή 8 Μαΐου, 10.00 - 21.00 Είσοδος: Μια ημέρα: 5 ευρώ, τριήμερο: 10 ευρώ (προπώληση έως 5 Μαΐου: 8 ευρώ), παιδιά έως 12 ετών: 3 ευρώ. Παιδιά έως 12 ετών που συνοδεύονται από ενήλικο (1 παιδί ανά ενήλικο) δικαιούνται ελεύθερη είσοδο. Για το πλήρες πρόγραμμα επισκεφθείτε το www.thecomiccon.gr Πηγή
  19. Η Μέρα της Κρίσης στο ιταλικό Komikazen Γελοιογραφία του Αμερικανού Ted Rall, ενός από τους πιο επικριτικούς και πολιτικά τολμηρούς καλλιτέχνες ως προς την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Το Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς της Ραβένας υποδέχεται τα ελληνικά κόμικς Ενα από τα σημαντικότερα γεγονότα στον χώρο των κόμικς είναι το Διεθνές Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς, Komikazen, που διεξάγεται κάθε φθινόπωρο στη Ραβένα της Ιταλίας και διευθύνεται από την, ελληνικής καταγωγής, Ηλέκτρα Σταμπουλή. Προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες και καλεσμένοι του είναι κατά κανόνα εμβληματικά ονόματα από τον χώρο της ένατης τέχνης. Φέτος, υπό το γενικό τίτλο «Η Γραμμή της Κρίσης» (8–11 Οκτωβρίου) το φεστιβάλ έχει θέμα του την κρίση στην Ευρώπη και στην κεντρική του έκθεση θα παρουσιαστούν τα έργα των 54 Ελλήνων καλλιτεχνών που δημοσίευσε το «Καρέ Καρέ» στη σειρά «Η Μέρα της Κρίσης». Αριστερά: Η αφίσα του φεστιβάλ, σχεδιασμένη από τον συνεπιμελητή της διοργάνωσης, Gianluca Costantini. Δεξιά: Το εξώφυλλο (σκίτσο από την ιστορία του Γιώργου Μελισσαρόπουλου) του καταλόγου με τα 54 έργα Ελλήνων καλλιτεχνών που δημοσιεύτηκαν στο Καρέ Καρέ Τα αποκαλούμενα ρεαλιστικά κόμικς αποτελούν ένα από τα πλέον διακριτά και ταχύτατα αναπτυσσόμενα είδη στον χώρο της ένατης τέχνης. Αν και συχνά τα όρια ανάμεσα στη δημοσιογραφία, τη μαρτυρία, το ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία δεν είναι σαφή –κάτι τέτοιο θα ήταν άλλωστε αδύνατον σε μια μορφή τέχνης– ο όρος «ρεαλιστικά κόμικς» μπορεί να χρησιμοποιηθεί για έργα που χαρακτηρίζονται από την άμεση σχέση και επαφή τους με την κοινωνική, την πολιτική, την οικονομική πραγματικότητα και την έντεχνη αποτύπωση και καταγραφή της. Το Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς της Ραβένας, που πραγματοποιείται φέτος για ενδέκατη χρονιά, φιλοδοξεί να παρουσιάσει μια πλειάδα καλλιτεχνών που δημιουργούν τα έργα τους με το βλέμμα στραμμένο προς την πραγματικότητα και ρίχνει τα φώτα του στην ευρωπαϊκή κρίση. Μια κρίση που έχει μεγαλύτερο θύμα της και πιο χαρακτηριστικό της παράδειγμα την Ελλάδα. Η χώρα μας εκπροσωπείται στο φεστιβάλ από τον Soloup, έμπειρο γελοιογράφο και δημιουργό κόμικς που σημείωσε τεράστια επιτυχία πρόσφατα με το πολυβραβευμένο «Αϊβαλί» του, τον Γιάννη Ιωάννου, έναν από τους «ιδρυτές» και σημαντικότερους διαμορφωτές του ρεύματος της νέας ελληνικής πολιτικής γελοιογραφίας, που εδώ και 40 χρόνια πρωτοπορεί με τα σκίτσα και τα κόμικς του, τον πανεπιστημιακό και ερευνητή Γιάννη Μιχαηλίδη και τον γράφοντα. Σκίτσο του Τούρκου Cem Dinlenmiş που έχει στο επίκεντρο της θεματολογίας του τους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης Στην κεντρική έκθεση, που θα πραγματοποιηθεί στο Palazzo Ravaioli, το «Καρέ Καρέ» και η «Εφ.Συν.» θα έχουν την τιμητική τους καθώς θα φιλοξενηθούν, για πρώτη φορά συγκεντρωμένα, τα 54 μονοσέλιδα έργα Ελλήνων δημιουργών που δημοσιεύτηκαν στις σελίδες μας υπό τον γενικό τίτλο «Η Μέρα της Κρίσης». Η έκθεση συνοδεύεται από την κυκλοφορία καταλόγου στα ιταλικά, που περιλαμβάνει όλα τα ελληνικά κόμικς μεταφρασμένα ώστε να τα προσεγγίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι επισκέπτες. Γιατί, όμως, το Φεστιβάλ της Ραβένας έχει επιλέξει ως κυρίαρχο θέμα του τα «ρεαλιστικά» κόμικς; «Το φεστιβάλ δεν έχει να κάνει τόσο με τον “ρεαλισμό” όσο με την πραγματικότητα. Yπήρξαν πολλοί καλεσμένοι μας, λόγου χάριν ο Dave McKean, που δεν μπορούμε να τους κατατάξουμε στον ρεαλισμό, αλλά σίγουρα σκιαγραφούν την πραγματικότητα. Ολα άρχισαν με μια έκθεση του Joe Sacco το 2002, η οποία είχε τεράστια απήχηση. Αναρωτηθήκαμε τότε γιατί συνέβη αυτό και συνεχίσαμε με τη Marjane Satrapi το 2003. Ανακαλύψαμε πως υπάρχει ένα καινούργιο κοινό που δεν έχει να κάνει με το κλασικό κόμικς, ούτε με τους υπερήρωες αλλά ούτε με την ωραία γραμμή καλλιτεχνών όπως ο Pratt. Είναι ένα κοινό που ενδιαφέρεται πρωτίστως για το θέμα και, αν και θεωρεί πως τα κόμικς είναι τέχνη, επιθυμεί να παρακολουθήσει τις μαρτυρίες των καλλιτεχνών και την καταγραφή της πραγματικότητας μέσω της δικιάς τους οπτικής γωνίας. Οταν ζωγραφίζεις, άλλωστε, δεν μπορείς να κρυφτείς. Επιπλέον, σπάσαμε και ένα κλασικό πρότυπο, καθώς το κοινό μας και οι καλλιτέχνες που παρουσιάζουμε δεν είναι μόνο νέοι αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών» απαντά στην «Εφ.Συν.» η καλλιτεχνική συνεπιμελήτρια (μαζί με τον Gianluca Costantini), Ηλέκτρα Σταμπουλή. Σκίτσο του Σουδανού Khalid Albaih Τι ανταπόκριση έχει ένα τέτοιο, ιδιαίτερο φεστιβάλ στην πόλη της Ραβένας και στην Ιταλία, μια χώρα με μεγάλη παράδοση στα κόμικς; «Θεωρείται το φεστιβάλ της πρωτοπορίας και της έρευνας. Στην Ιταλία έχει πάρα πολύ μεγάλη απήχηση. Μπορεί να μη δεις τις ουρές του Φεστιβάλ της Lucca ούτε το πλήθος των επισκεπτών της Βαβέλ, αφήνει όμως πάντα ένα στίγμα για την ποιότητά του, κυρίως, και όχι για την ποσότητα. Στην πόλη μάς θεωρούν λίγο εκκεντρικούς, η Ραβένα είναι μια επαρχιακή πόλη, ας πούμε σαν τα Ιωάννινα, που ξαφνικά γεμίζει με όλους αυτούς τους παράξενους επισκέπτες. Πρόπερσι είχαμε καλέσει 99 καλλιτέχνες και κάνανε ομαδική performance στην Πινακοθήκη, το θέμα ήταν “99%”, εμπνευσμένο από το Οccupy Wall Street, είχε παρά πολύ κόσμο, σαν διαδήλωση. Ε, ήταν εντυπωσιακό και παράξενο για την πόλη. Ειδικά, όταν αντί για απεριτίφ έφτασαν 99 πίτσες που τις φέρανε τα μηχανάκια. Γενικά είμαστε δικτυωμένοι σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε χώρες όπως η Αίγυπτος, ο Λίβανος, η Τουρκία» επισημαίνει η Ηλέκτρα Σταμπουλή. Και σε ό,τι αφορά το πώς πρέπει να κρίνονται οι ιστορίες των ρεαλιστικών κόμικς, με όρους και κριτήρια δημοσιογραφίας ή τέχνης, μας απαντά: «Πάντα και με τα δύο. Μια καλή ιστορία δεν είναι ποτέ αρκετή, δεν φτάνει να είναι σημαντικό το θέμα. Το ίδιο συμβαίνει και με το σινεμά. Μάλιστα επειδή τα κόμικς στοιχίζουν πολύ λιγότερο, δεν συγχωρείται το mainstream, η έλλειψη καινοτομίας ή το να προσποιείσαι πως είσαι κάποιος άλλος. Εχει τεράστια σημασία ο τρόπος με τον οποίο θα υλοποιήσεις και θα σχεδιάσεις τα νοήματα και τις έννοιες της ιστορίας σου». Δεξιά: Σχέδιο του Soloup που μαζί με τον Γιάννη Ιωάννου είναι οι δυο Ελληνες δημιουργοί - επίσημοι καλεσμένοι του φεστιβάλ. Αριστερά: Σχέδιο της Kara Sievewright από τα νησιά Haida Gwaii, ακτιβίστριας για τα πολιτικά δικαιώματα και το περιβάλλον Ποια εικόνα αποκομίζει όμως για τα ελληνικά κόμικς στα χρόνια της κρίσης η Ελληνίδα διευθύντρια του Φεστιβάλ Komikazen μέσω της «Μέρας της Κρίσης»; «Μου έκανε εντύπωση ότι σε πολλές ιστορίες κυριαρχεί η μυθοπλασία, μια αφήγηση που θυμίζει παραμύθι. Σαν να λέει ο καλλιτέχνης “Το ζω αλλά δεν το πιστεύω, είναι παραμύθι”. Αναρωτήθηκα επίσης πού “κρύβονταν” όλοι αυτοί οι δημιουργοί, ήταν μεγάλη έκπληξη. Αυτή η δουλειά ανίχνευσης της δημιουργικότητας που συμπυκνώνεται σε αυτά τα κόμικς είναι πάρα πολύ σημαντική. Οπως έλεγε και ο Καμί “η ομορφιά δεν προκαλεί την επανάσταση αλλά θα φτάσει κάποτε η στιγμή που η επανάσταση θα έχει ανάγκη την ομορφιά”». Επομένως, παρά την κρίση, η κατάσταση των ελληνικών κόμικς εμπνέει αισιοδοξία; «Τα τελευταία χρόνια, αν και από την άλλη πλευρά της Αδριατικής, παρατήρησα μια ενδιαφέρουσα αλλαγή. Οταν μπήκα σε αθηναϊκό βιβλιοπωλείο πριν από μερικά χρόνια και είδα το Logicomix στα ευπώλητα βιβλία ένιωσα δέος. Θεωρώ πως η ελληνική κοινωνία είναι αρκετά εικονοκλαστική. Δεν διδάσκεται Ιστορία της Τέχνης στα σχολεία, το θέμα της τέχνης θεωρείται σημαντικό μόνο σε ό,τι αφορά τους αρχαίους ημών προγόνους. Δίνεται προσοχή και δείχνεται θαυμασμός μόνο στον λόγο. Ομως κάτι αλλάζει, μια τάση διαφαίνεται από τα εξώφυλλα των βιβλίων. Το “Αϊβαλί” του Soloup, η διασκευή του Χρόνη Μίσιου, θεμελιώνουν κάτι καινούργιο» τονίζει με ενθουσιασμό η Ηλέκτρα Σταμπουλή. Και συμπληρώνει: «Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην “Εφ.Συν.” για το παράθυρο που ανοίγει κάθε εβδομάδα σε αυτό το νέο τοπίο». Η Ηλέκτρα Σταμπουλή γεννήθηκε στην Μπολόνια από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες επί δικτατορίας. Είναι καλλιτεχνική επιμελήτρια του Komikazen Festival και σεναριογράφος. Εχει γράψει μικρές ιστορίες αλλά και graphic novels, μεταξύ των οποίων τα «Arrivederci, Berlinguer» («Αντίο Μπερλινγκουέρ»), «Pertini Fra le nuvole» («Ο Περτίνι στα σύννεφα») και το υπό έκδοση «Diario segreto di Pasolini» («Το κρυφό ημερολόγιο του Παζολίνι». Τον Νοέμβριο θα εκδοθεί στα ελληνικά το βιβλίο της «Μικρή Ιερουσαλήμ» από την Jemma Press. Εκτός από το Komikazen, τις μέρες αυτές βρίσκεται σε εξέλιξη (ολοκληρώνεται στις 15 Οκτωβρίου) η ομαδική έκθεση «Ελλάς» στην γκαλερί Tricromia της Ρώμης. Εξι Ελληνες καλλιτέχνες (Μιχάλης Κουντούρης, Θανάσης Πέτρου, Soloup, Θανάσης Δήμου, Πέτρος Χριστούλιας, Γιώργος Μπότσος) εκθέτουν τα έργα τους, εικονογραφήσεις, γελοιογραφίες και κόμικς για τη ζωή εν καιρώ κρίσης. Και όπως τονίζουν οι διοργανωτές, με τα έργα αυτά «καταγράφεται η ιδέα της κρίσης με μολύβια και χρώματα που τα ωθεί ένας άνεμος ελεύθερης σκέψης και βούλησης. Μέσω της Ελλάδας μπορούμε να κατανοήσουμε το μέλλον κάθε έθνους». Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.