Αναζήτηση στην Κοινότητα

Από το 2000 μέχρι σήμερα, ο Tatsuya Ishida δημιουργεί ένα συναρπαστικό καθημερινό στριπ με ένα ετερόκλητο καστ χαρακτήρων. Ο πιο διάσημος από αυτούς είναι ο Θεός. Αλλά δείχνει στους ανθρώπους μόνο τα χέρια του. Κάθε μέρα εδώ και είκοσι χρόνια, με θαυμαστή συνέπεια, ο Tatsuya Ishida ανεβάζει στο διαδίκτυο ένα στριπ. Όταν ξεκινούσε τη σειρά «Sinfest», στις 17 Ιανουαρίου του 2000, δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι θα διαρκέσει τόσο πολύ. Τότε ήταν ασπρόμαυρη και με λίγους χαρακτήρες, ενώ σήμερα τα στριπ έχουν μεγαλώσει σε μέγεθος, πρωταγωνιστούν δεκάδες πρόσωπα, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται έχουν διευρυνθεί και την παρακολουθούν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι, ιδιαίτερα στην έγχρωμη κυριακάτικη εκδοχή της. Ένας από τους χαρακτήρες που επανέρχεται συχνά-πυκνά δεν έχει δείξει ποτέ το πρόσωπό του στους αναγνώστες. Εμφανίζεται κατά κανόνα πίσω από τα σύννεφα, κουνώντας μόνο τα χέρια του και εκστομίζοντας λακωνικές ατάκες ενός αμφίβολου χιούμορ στους αποσβολωμένους – και απογοητευμένους από την παρουσία του – ανθρώπους. Δεν είναι άλλος από τον Θεό, πάντα αφ’ υψηλού, πάντα πλακατζής, πάντα σαν να θέλει να δηλώσει με σαφήνεια και κατηγορηματικό τρόπο στους θνητούς ότι δεν πρέπει να τον παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Αυτοί επιμένουν να του θέτουν κρίσιμες ερωτήσεις, άλλοτε προσωπικού τύπου και άλλοτε υπαρξιακές, να του διατυπώνουν τις πανανθρώπινες αγωνίες για τη ζωή, το μέλλον, την Ιστορία, αλλά αυτός παραμένει ατάραχος και αινιγματικός. Είναι ένας Θεός που έπλασε τον κόσμο χωρίς να ξέρει το γιατί και χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο γι’ αυτόν. Μέσα από τις στερούμενες βαθύτερου νοήματος απαντήσεις του, ο Θεός αποστασιοποιείται από το δημιούργημά του. Θαρρείς και το μεγαλύτερο μέλημά του είναι να πείσει τους ανθρώπους πως είναι μόνοι τους «εκεί κάτω» και δεν πρόκειται να έχουν καμιά βοήθεια, καμιά υποστήριξη. Αυτός απλώς παρατηρεί, ακούει και, πού και πού, βγάζει τα χέρια του από τα σύννεφα, φορά στα δάχτυλά του μαριονέτες και δίνει κακές παραστάσεις που αφήνουν τους ανθρώπους απορημένους. Εκτός από τον Θεό, στη σειρά εμφανίζεται και ο Διάβολος, ένας καλοντυμένος κύριος που τα βάζει με τον Θεό, είναι ιδιοκτήτης της αλυσίδας εστιατορίων MsDebil ’s – παράφραση των McDonald 's – και δίνει ψυχιατρικές συμβουλές σε ένα αυτοσχέδιο κιόσκι, παρωδία του αντίστοιχου της Λούσι από τη σειρά Peanuts, με αντάλλαγμα τις ψυχές των πελατών του. Κάποιες φορές στην ιστορία παρεμβάλλονται και ο Βούδας, που πετάει πάνω σε ένα μικρό σύννεφο, ο Ιησούς, ένας μουσάτος νεαρός που περιφέρεται άσκοπα αναζητώντας τον πατέρα του, σαν να μην έχει επίγνωση της κατάστασής του και γίνεται θύμα του Διαβόλου σε αστειάκια γύρω από την έννοια της θυσίας, ο Θείος Σαμ ως προσωποποίηση των ΗΠΑ, η Lady Liberty, πρώην σύζυγος του Θείου Σαμ, ο Χάρος σε αναζήτηση «πελατών» κ.ά. Μέσα από τις συμβολικές αυτές μορφές και την αλληλεπίδρασή τους, ο Ishida σχολιάζει φιλοσοφικά ζητήματα και θέματα πανανθρώπινου ενδιαφέροντος όπως οι θρησκείες, ο έρωτας, η πολιτική, η τέχνη, η πίστη, η ηθική, η σεξουαλική εκμετάλλευση, οι ανθρώπινες σχέσεις, η πορνεία. Μετά τα πρώτα χρόνια μάλιστα, και ιδιαίτερα από το 2008 και έως σήμερα, στην ατζέντα του Ishida απέκτησε προτεραιότητα το ζήτημα του φεμινισμού. Τα σενάριά του έγιναν πιο σύνθετα και πολυεπίπεδα, με τους γυναικείους χαρακτήρες να αποκτούν όλο και περισσότερο πρωταγωνιστικούς, σχεδόν πάντα θετικούς ρόλους, και τους άνδρες να αποδίδονται κατά κανόνα και όλο και συχνότερα ως εν δυνάμει ή εκ των πραγμάτων θύτες, να απεικονίζονται ως σωβινιστές, εθνικιστές και μέθυσοι, να λένε σεξιστικά και ρατσιστικά αστεία. Η στροφή αυτή του Ishida σε θέματα κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων και η έμφυλη κριτική της κοινωνίας, ιδιαίτερα της αμερικανικής, ξένισε μεγάλο μέρος του κοινού του που σταδιακά απομακρύνθηκε από το καθημερινό στριπ, αλλά τον έφερε πιο κοντά σε μια κρίσιμη μάζα αναγνωστών που επιζητούν μια τέτοια κριτική. Αυτοί οι αναγνώστες είναι που στηρίζουν τον Ishida στις καθημερινές του ιστορίες αλλά και μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας χρηματοδότησης και οικονομικής συνεισφοράς του Patreon. Σε ένα τέτοιο σεναριακό περιβάλλον, όπου η πολιτική και οι σχέσεις των φύλων έχουν πολωθεί ανεπανόρθωτα, ο Θεός έχει όλο και μικρότερη παρουσία. Στο «Sinfest» τα χέρια του Θεού έχουν εδώ και καιρό αποσυρθεί κάνοντας μόνο σποραδικές εμφανίσεις για ειδικές περιστάσεις. Αφενός οι θνητοί έχουν πια συνειδητοποιήσει ότι δεν τον χρειάζονται και δεν μπορεί να τους προσφέρει τίποτα πια, αφετέρου ακόμα και αυτός φαίνεται να κουράστηκε να κουνά τα χέρια του από ψηλά χωρίς λόγο. Άλλωστε όπως φαίνεται από τις ιστορίες του Ishida, οι άνθρωποι μπορούν να τα καταστρέψουν όλα από μόνοι τους και τα προβλήματά τους είναι τόσο πολλά που, ίσως, δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν έχουν την ανάγκη μιας συμβολικής μορφής που τους κοροϊδεύει και τους περιγελά. Και σίγουρα δεν μπορεί και δεν θέλει να τους σώσει. Και το σχετικό link...

Ένα νέο webcomic που έλαβε γρήγορα μεγάλη αναγνώριση και θετικές κριτικές στην πλατφόρμα του Webtoons, από τον νεαρό δημιουργό Hussein Trabousli. Ο Carl είναι ένα ρομπότ-πρωτότυπο που εργάζεται ως ψυχίατρος. Δημιουργός του Carl είναι ο Alda και του συμπεριφέρεται σαν κανονικός πατέρας, παρ' ότι τον έφτιαξε για λογαριασμό της Apex, της εταιρίας για την οποία δουλεύει. Σύντομα ο Carl αντιλαμβάνεται πως δεν είναι το παγερό ρομπότ που θα έπρεπε, αλλά επηρεάζεται συναισθηματικά από τις αλληλεπιδράσεις με τους ασθενείς του. Αφού πείθει τον πατέρα του πως θα ήταν αποδοτικότερο να εγκαταστήσει περισσότερες ανθρώπινες εκφράσεις στο πρόσωπό του, ο Carl βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: Περνάει τις ερχόμενες εξετάσεις και εγκρίνεται η μαζική παραγωγή ρομπότ σαν και αυτόν, ή αποτυγχάνει για να διατηρήσει τη μοναδικότητά του, αλλά απογοητεύει τον δημιουργό του; Πολύ γρήγορα μπαίνει στο παιχνίδι και μια αντίπαλη εταιρία με το όνομα Zeus, όπου ο επικεφαλής των εφευρέσεων της, Vauss, είναι πρώην συνεργάτης του Alda που του είχε κλέψει ένα project στο παρελθόν και σκοπεύει να κάνει το ίδιο και τώρα... Το webcomic μεταπηδά από κωμωδία σε δράμα ανάλογα την περίσταση, γενικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων webcomics που είμαι σίγουρος ότι αναγνωρίζετε όσοι ασχολείστε. Σχεδιαστικά δεν πρωτοπορεί ιδιαίτερα, αφού έχει απλές γραμμές και σχετικά κενά backgrounds. Πιστεύω πως η υπόθεση του είναι κάτι απλό που μπορείς να ακολουθήσεις χωρίς να χρειάζεται να είσαι απίκο κάθε εβδομάδα, αν και περιμένω με ενδιαφέρον να δω προς τα που θα συνεχίσει. Ένα ακόμα ποιοτικό webcomic χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον αναγνώστη για να διαβάζεις όσο περιμένεις το λεωφορείο ή σε ουρές. Ανανεώνεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Link για το webcomic.