Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Deadpool, ένας από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες των σύγχρονων υπερηρωικών κόμικς, έστω και σε – κατά κανόνα – παρωδιακού τύπου περιπέτειες, συνηθίζει να σκοτώνει κάθε λογής αντιπάλους. Σε μία από τις πιο λαμπρές στιγμές της αιματοβαμμένης καριέρας του βάζει μπρος τη «γενοκτονία» όλων των προέδρων των ΗΠΑ, όταν αυτοί επιστρέφουν ως ζόμπι. Αν και πρωτοεμφανίστηκε στα κόμικς το 1991, η δημοφιλία του εκτινάχτηκε στα ύψη μόλις τα τελευταία χρόνια. Και σ’ αυτό συνετέλεσε καθοριστικά η βιαιότητα του χαρακτήρα του σε συνδυασμό με το χοντροκομμένο χιούμορ του. Ο Deadpool, κατά κόσμον Wade Winston Wilson, δεν αποτελεί έναν υπερήρωα-πρότυπο. Αντιθέτως, είναι εξαιρετικά βίαιος, εκδικητικός, εγωιστής, αθυρόστομος και οξύθυμος. Στις απαρχές της χάρτινης ύπαρξής του μάλιστα, όταν επινοήθηκε από τον Fabian Nicieza και τον Rob Liefeld, δεν ήταν καν ήρωας, αλλά ένας στυγνός εγκληματίας. Ο χαρακτήρας του διαμορφώθηκε σταδιακά καθώς εντασσόταν σιγά σιγά στο Marvel Universe μέχρι να καταλήξει σε αυτό που είναι σήμερα: ένας κατά συρροήν δολοφόνος με καλό, κατά κανόνα, σκοπό. Η Δευτέρα Παρουσία των Τζέραλντ Φορντ και Ρίτσαρντ Νίξον Συνήθειά του είναι να μακελεύει ανθρώπους, κακοποιούς και υπερήρωες, συνήθως με εμμονικό τρόπο. Στο «Deadpool Kills the Marvel Universe» (2012) έκανε αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: ξεπάστρεψε όλους τους υπερήρωες της Marvel, ξεκινώντας από τους Fantastic Four. Στο τέλος μάλιστα, μεταπήδησε στον «πραγματικό κόσμο» για να καθαρίσει και τους δημιουργούς του. Στο «Deadpool Killustrated» (2013) βάλθηκε να εξοντώσει όλους τους διάσημους λογοτεχνικούς ήρωες, από τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσα μέχρι τον Γκρέγκορ Σάμσα κι από τον Ισμαήλ και τον Κάπτεν Άχαμπ μέχρι τον Κόμη Δράκουλα. Με μια τέτοια δολοφονική μανία φυσικό επακόλουθο ήταν στο τελευταίο μέρος της τριλογίας, που έμεινε γνωστή ως Killogy, ο Deadpool να τα βάλει με τον εαυτό του. Για την ακρίβεια στο «Deadpool Kills Deadpool» (2013) αποφασίζει να καθαρίσει όλες τις εναλλακτικές εκδοχές του εαυτού του από τα διάφορα παράλληλα σύμπαντα της Marvel, ουσιαστικά σκοτώνοντας τους πολλαπλούς εαυτούς του. Η ώρα του δεύτερου τέλους του Ρόναλντ Ρέιγκαν Από όλο αυτό το ατέλειωτο θανατικό όμως πιο απολαυστική σειρά ήταν το «Deadpool: Dead Presidents», που ξεκίνησε να δημοσιεύεται το 2012 και πριν από λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε σε ενιαίο τόμο με το σύνολο των ιστοριών. Οι σεναριογράφοι Gerry Duggan και Brian Posehn και ο σχεδιαστής Tony Moore, συνδημιουργός του «Walking Dead», πρέπει να είχαν μεγάλα κέφια και πολλά απωθημένα εναντίον των προέδρων των ΗΠΑ. Όχι μόνο της πρόσφατης Ιστορίας, αλλά όλων των προέδρων. Τους παρουσίασαν να επιστρέφουν ο ένας μετά τον άλλον σαν ζόμπι και «ανέθεσαν» στον Deadpool να (τους) καθαρίσει. «Μέχρι τώρα οι παλιές καλές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είχαν 44 διαφορετικούς προέδρους. Κάποιους καλούς, κάποιους… όχι και τόσο καλούς. Αλλά, ανεξάρτητα από το τι αποφάσιζαν, ανεξάρτητα από τι συγκεκαλυμμένες βρομοδουλειές σκάρωναν, οι Αμερικανοί πολίτες ήταν σίγουροι για ένα πράγμα: ότι οι εκλεγμένοι αρχηγοί τους δεν ήταν απέθαντα, προικισμένα με υπερδυνάμεις, ζόμπι. Ο Deadpool μεταμφιεσμένος σε Μέριλιν εναντίον Τζον Κένεντι Μέχρι τώρα… Γιατί τώρα οι 39 νεκροί πρόεδροι επέστρεψαν! […] Παραφορτωμένοι με εκτοπλασμική ενέργεια και πανέτοιμοι για μια ολοκαίνουργια επανάσταση!» γράφει ο επιμελητής της έκδοσης, Ed Hammond, προλογίζοντας το «Deadpool: Dead Presidents». Μια τελετή μαύρης μαγείας πάνω στον τάφο του Χάρι Τρούμαν ανοίγει τις πύλες της Κόλασης και οι νεκροί πρόεδροι καταφτάνουν. Και είναι χειρότεροι από την πρώτη τους παρουσία στη Γη. Το αποδεικνύουν τα πρώτα λόγια του Τρούμαν-ζόμπι: «Ποιος τόλμησε να διακόψει την αιώνια ανάπαυσή μου; Για να διορθώσω εγώ αυτήν τη χώρα; Εγώ θα την καταστρέψω». Όλοι οι πρωτοκλασάτοι και πολυδιαφημισμένοι υπερήρωες που θα μπορούσαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, όπως ο Κάπτεν Αμέρικα και ο Θορ, αποστασιοποιούνται για να μη χαλάσει το ίματζ τους αν φανούν να αντιδικούν με τους προέδρους. Ο Χάρι Τρούμαν - ζόμπι Κι έτσι, με τις ευλογίες των πρακτόρων της S.H.I.E.L.D., ο Deadpool μένει μόνος του. Σκοτώνει τον Τρούμαν, αρνούμενος να υποκύψει στο «New Deal» που του προσφέρει με κυνισμό: «Οι γέροι άνθρωποι ή είναι νεκροί ή βρίσκονται στη Φλόριντα». Και ξεκινά την καταδίωξη του Τζορτζ Ουάσινγκτον, που ηγείται της συνέλευσης των ζόμπι δίπλα στον Αβραάμ Λίνκολν. Οι πρόεδροι είναι όμως αποφασισμένοι να (ξανα)καταστρέψουν τη χώρα τους. Ακολουθεί ο Θίοντορ Ρούζβελτ, που έστω και ως νεκρός πηγαίνει για κυνήγι – το αγαπημένο του χόμπι – σε ζωολογικό κήπο! Ο Deadpool θα τον ξεκάνει, αλλά μαζί του θα γίνει παρανάλωμα του πυρός κι ένας ελέφαντας. Κανείς δεν θέλει όμως να μιλήσει για τον φλεγόμενο «ελέφαντα στο δωμάτιο». Deadpool εναντίον Ρούσβελτ Καθοριστική στον αγώνα του Deadpool να εντοπίσει και να ξανασκοτώσει τους προέδρους είναι στη συνέχεια η βοήθεια του Dr. Strange και του Βενιαμίν Φραγκλίνου (!), που έχει επιστρέψει κι αυτός κι ας μην ήταν πρόεδρος. Σειρά έχουν ο Τζέραλντ Φορντ, ο μόνος πρόεδρος που δεν εξελέγη ποτέ, κι ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο πρόεδρος που παραιτήθηκε λόγω του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ. Γι’ αυτό και όταν επιστρέφει νομίζει πως βρίσκεται και πάλι στο Γουότεργκεϊτ. Από τους πιο εύκολους αντιπάλους αποδεικνύεται ο Τζον Κένεντι με τον Deadpool να μεταμφιέζεται σε Μέριλιν Μονρόε για να τον παραπλανήσει, ενώ για τον Ρόναλντ Ρέιγκαν χρειάζεται μεγαλύτερη μάχη μέχρι να καταφέρει ο ετοιμόλογος αντιήρωάς να του χύσει τα εντόσθια στο πάτωμα. Οι Αβραάμ Λίνκολν και Τζορτζ Ουάσινγκτον συνασπίζονται Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον εν τέλει θα αποκεφαλιστεί, ενώ κάποιοι πρόεδροι θα πεθάνουν από «φυσικά αίτια»: τους Τζέφερσον, Μάντισον και Χάρισον θα πατήσει ένα λεωφορείο σε ώρα κυκλοφοριακού χάους στη Νέα Υόρκη, ενώ οι Τζόνσον και Γκραντ θα πέσουν θύματα συμμοριών στο Λος Άντζελες. Με πολύ κόπο και ακόμα πιο πολύ αίμα, ο Deadpool, όπως ήταν αναμενόμενο, θα καταφέρει τελικά να εξολοθρεύσει όλους τους νεκρούς προέδρους κατά τη Δευτέρα Παρουσία τους και θα τους στείλει και πάλι στην κυριολεκτική και μεταφορική ανυπαρξία τους. Αυτό που μένει στους αναγνώστες μετά το κρεσέντο βίας και πολιτικού χιούμορ είναι η ευχάριστη συνειδητοποίηση του θάρρους που χρειάζεται για να γραφτεί, να σχεδιαστεί και να εκδοθεί μια τέτοια παρωδία περιπέτειας, που ουσιαστικά σατιρίζει πρόσωπα-τοτέμ για την αμερικανική πολιτική ιστορία. Και, ακόμα περισσότερο, η οδυνηρή συνειδητοποίηση της ασημαντότητας και της παρακμής αυτών των προσώπων, κάποτε προέδρων μιας ακμάζουσας χώρας, με τα κούφια λόγια και τις κενές περιεχομένου απειλές. Κι αναρωτιέσαι αν ήταν έτσι και όταν ζούσαν. Ή ακόμα χειρότεροι. Και το σχετικό link...

Ο Φλας Τόμσον έχει αλλάξει αρκετά ως χαρακτήρας από τότε που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Amazing Fantasy 15 το 1962, παρέα με τον φιλικό αραχνάκια της γειτονιάς σας: Από νταής και νέμεση του Πήτερ Πάρκερ που όμως ήταν οπαδός του Σπάιντι, σε φίλο του Πίτερ, και τελικά σε στρατιώτη που έχασε τα πόδια του υπηρετώντας την πατρίδα του. Την μεγαλύτερη πρόκληση όμως θα την αναλάβει όταν κλιθεί να γίνει ο νέος ξενιστής του συμβιωτικού οργανισμού γνωστού ως Βένομ, που έφερε μαζί του ο Σπάιντι από τους αρχικούς μυστικούς πολέμους, που μετά διάλεξε τον Έντι Μπροκ, οδηγώντας τον στην παράνοια και μετά δόθηκε στον ήδη παρανοϊκό Μακ Κάργκαν, τον πρώην Σκορπιό. Θα τα πάει άραγε καλύτερα αυτός σε σχέση με τους προκάτοχους ξενιστές ή θα τον κυριεύσει και αυτόν ο Βένομ. Με αφορμή την επερχόμενη ταινία της Sony, η Οξύ βγάζει τα πρώτα 5 τεύχη της σειράς του Rick Remender και στην χώρα μας. Μιας σειράς που έφτασε τα 47 τεύχη (μαζί με τα διάφορα .1 ενδιάμεσα τεύχη). Περίεργη επιλογή για πρώτο τίτλο Βένομ στην χώρα μας, μιας και προφανώς θα περίμενε κανείς κάτι από Έντι Μπροκ, αλλά είναι από τους τίτλους που είχαν πέραση στην Αμερική στην τρέχουσα δεκαετία από την παραγωγή της Μάρβελ, οπότε καλοδεχούμενος. Η έκδοση είναι στα τυπικά στάνταρ της Οξύ. Περιέχει πάντως και ένα gallery με μερικές σελίδες του κόμικ ως δείγμα αμελάνωτες και μελανωμένες.

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΙΚ Venom- Ήμασταν κάποτε (και) στρατιώτες Το Venom από τις εκδόσεις Οξύ είναι ουσιασικά η πρώτη (oλοκληρωμένη) ιστορία του run του Nick Remender με τον εμβληματικό κακό της Marvel, το σχετικά μακρινό πλεόν 2011. Το run αυτό, παρόλο που δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα του ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΥ γεγονότος που διαφημιζόταν, κατάφερε και έδωσε μια διαφορετική, φρέσκια και, κυρίως, πρωτότυπη εκδοχή ενός τόσο αγαπημένου κακού όσο ο Venom, όπου επιτέλους κατάφερε να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό Anti- Spiderman. Ταυτόχρονα, ο Remender προικίζει τον χαρακτήρα του με μια ιδιαίτερα πολιτική χροιά. Η πρωτη ιστορία από αυτή την νέα εποχή δεν είναι η καλύτερη του run, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλή. Είναι μια επαρκής ιστορία. Ωστόσο, η αξία δεν βρίσκεται στην ποιότητα της per se, αλλά στο ότι βρίσκεται στο σημείο καμπής μεταξύ δύο εποχών. Eίναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του τέρατος Venom και του Venom στρατιώτη (Agent Venom). H εποχή του Eddie Brock σε αντιδιαστολή με αυτή του Flash Thompson. Μέσα στην ιστορία, με σύντομα αλλά περιεκτικά panel, flash backs και αλληπεπιδράσεις ο Remender σκιαγραφεί υποδειγματικά τον χαρακτήρα του Flash Thompson ως πρόθυμου στρατιώτη που παλεύει με τρία τέρατα, τον Venom, το παρελθόν του ως αλκοολικό, ως απογοήτευση στους ανθρώπους που τον στηρίζουν, κυρίως την κοπέλα του Betty αλλά και την αναπηρία του. Έτσι βλέπουμε τον Flash να αποτυγχάνει στην πάλη ενάντια και στα 3, άφού για να πολεμήσει το ένα, ζητά βοήθεια από τα άλλα δύο: για να νικήσει τον Venom θυμάται την Betty, για να σώσει την Betty ζητά την βοήθεια του Venom και για την αναπηρία του βρίσκεται στην ανάγκη και των δύο. Ο ίδιος δεν μπορεί να βρει λύση σε αυτό το τρίγωνο αναγκών/ θέλω/ καταστάσεων. Σαν την τέταρτη γωνία ενός τριγώνου, δεν υπάρχει θέση για τον ίδιο ούτε μέσα στην ίδια του την ζωή. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ, εκτός των σκηνών δράσης είναι οι εσωτερικοί του μονόλογοι/ διάλογοι με το τέρας που τον περικλείε. Αυτό είναι άλλωστε, χωρίς αμφιβολία, και το καλύτερο κομμάτι του κόμικ. Ο Flash Thompson είναι ένας εντελώς διαφορετικός φορέας από τον Eddie Brock. Δεν έβαλε την στολή/ συμβιωτικό για να καταστρέψει ή να εκδικηθεί, αλλά για να προστατέψει (ακόμα και ξένες χώρες που δεν το ζήτησαν, πιστός στο ιμπεριαλιστικό δογμα και την θέσπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης που τηρούν οι ΗΠΑ). Έτσι ο δικός του έλεγχος πάνω στο συμβιωτικό οργανισμός είναι εντελώς άλλου τύπου: δεν έχουμε ταύτιση όπως στον Brock, που δεν φορούσε απλά τον Venom, αλλά ήταν ο Venom. Εδώ υπάρχει συνεχόμενη αντίθεση. Αποτελεί μια έξοχη ψυχαναλυτική αναπαράσταση της διαμάχης (ενός) Εγώ να κυριαρχήσει πάνω σε ένα (φαντασιακό) σώμα με ανάγκες και θέλω δικά του, το οποίο αναπλάθεται ελεύθερα βάσει αυτών των διαφορετικών επιθυμιών. Μέσα σε όλο αυτό το ούτως η άλλως περιοριστικό πλαίσιο πάλης, υπάρχει σε σημαντικό ρόλο και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που επιθυμεί να τον ελέγξει συνδιαστικά ως Flash-Venom (ή καλύτερα Agent Venom) ως Υπερεγώ. Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα γίνεται ο φορέας που όχι μόνο διαπλάθει αλλά και διαμορφώνει την ατζέντα του Agent Venom: παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες, παρεμπόριο όπλων, διαμάχες με άλλους ήρωες όπως ο Spiderman είναι πλέον στις δραστηριότητες του άλλοτε πράκτορα της καταστροφής. Μια παγκόσμια κατάσταση εξαίρεσης όπου ο νόμος αναιρείται και δικαιολογείται η χρήση μυστικών όπλων, υπερστρατιωτών πίσως από τις γραμμές ενός (αιώνιου) εχθρού και το πυρ σε πολίτες. Μέσα σε όλο αυτό, η αιτιολογία δίνεται ξεκάθαρα, πίσω όμως από το προσωπείο της τρέλας (άρα με διατήρηση του δικαιώματος αναίρεσης της): Δόξα σοι ο Καπιταλισμός. Όσον αφορά το σχέδιο, ο Tony Moore ( Walking Dead) κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Οι γραμμές του χαρίζουν πλαστικότητα και κίνηση, ενώ καταφέρνει να αποτυπώσει την ρευστότητα (κυριολεκτική και μεταφορική) του Agent Venom, ο οποίος συνεχώς διχάζεται μεταξύ θυμού και καθήκοντος, πολύ καλά. Ωστόσο δεν λείπουν και οι αμέλειες, λόγου χάρη η επιμονή John Raunch στα σκοτείνα χρώμα πολλές φορές σκιάζουν που ο αναγνώστης δε μπορεί να παρακολουθήσει τα πάνελ και το μοντάζ που έχει γίνει στις μάχες. Άλλο σημαντικό θέμα είναι η Υπερβολή των μαχών, η οποία έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κλειστοφοβικό και ψυχολογικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες. Όμως αυτό δεν είναι τόσο ελάττωμα όσο συνειδητή επιλογή. Απλά κάποιες φορές δουλεύει και κάποιες άλλες όχι. Αυτό ήταν το πλαίσιο του τότε Venom. Στην πορεία ακολούθησαν μερικές πολύ δυνατές στιγμές, όμως όλα ξεκίνησαν από εδώ. πηγή