Search the Community
Showing results for tags 'thierry robin'.
-
Κείμενο στο οπισθόφυλλο: Το Graphic Novel που αποτέλεσε την έμπνευση για την ομώνυμη ταινία! Την 1η Μαρτίου 1953, ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης –ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν– παθαίνει σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Δεν επιτρέπεται να κληθεί γιατρός, μέχρι να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή, να τεθεί το θέμα σε ψηφοφορία, και να αποφασιστεί έτσι ποιος γιατρός θα αναλάβει. Η Κεντρική Επιτροπή έχει άλλη μια δυσκολία να αντιμετωπίσει: το γεγονός ότι ο Σύντροφος Στάλιν είχε μόλις διατάξει την εκτέλεση των κορυφαίων γιατρών της Σοβιετικής Ένωσης! Κι έτσι ξεκινά ένα γραφειοκρατικό γαϊτανάκι, που σύντομα εξελίσσεται σε μάχη για την κατάκτηση της κορυφής της εξουσίας στο αχανές σοβιετικό κράτος… Κείμενο στο πρώτο εσώφυλλο: Ο Χρουστσόφ θυμάται: «Εμείς, όσοι βρισκόμασταν γύρω από τον Στάλιν, ήμασταν θανατοποινίτες με αναστολή». Ο φόβος καραδοκούσε παντού, και όλοι επιδείκνυαν μια αηδιαστική δουλοπρέπεια. Οι δυο συγγραφείς αναπλάθουν αυτήν την ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας πολλαπλές μεθόδους υπερβολής: φτάνουν στα άκρα κι υπογραμμίζουν το παράλογο, παντρεύοντας το επιβεβαιωμένο γεγονός με το αληθοφανές, το φανταστικό με το συμβολικό· μετατοπίζουν κάποια γεγονότα και τα στάδια διεξαγωγής τους μέσα στο χρόνο, συμπυκνώνουν το χρόνο ή παραλλάσσουν ένα γεγονός, ώστε να αποδώσουν τελικά μια εικόνα συχνά πιο αληθινή από την αλήθεια των ίδιων των γεγονότων. Ζαν-Ζακ Μαρί Ιστορικός που ειδικεύεται στη Σοβιετική ιστορία, έχει εκδώσει ανάμεσα σε άλλα τις βιογραφίες των Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Χρουστσόφ και Μπέρια. Κείμενο στο πίσω εσώφυλλο: Η έκδοση βασίζεται στην απόσταση που παίρνει από την Ιστορία. Την ανασυνθέτει για να αποκαλύψει την θεμελιώδη ουσία της. Αυτό που είναι σημαντικό εδώ δεν είναι η ακρίβεια των γεγονότων, αλλά η αυθεντικότητα της οπτικής γωνίας. Το έργο των Νουρί και Ρομπέν αναπλάθει με εντυπωσιακό τρόπο τη φρικώδη και ζοφερή ατμόσφαιρα των κυκλωμάτων που κυβερνούσαν το Κρεμλίνο στο τέλος του αιματηρού καθεστώτος του Στάλιν. ----------------------------------- Τα ανωτέρω δεν χρειάστηκε να τα ξαναγράψω γιατί τα έγραψε ήδη ο σύντροφος Valtasar στην ανακοίνωση κυκλοφορίας! Παραθέτω και αυτό το κείμενο που απαντά στο εσωτερικό του τεύχους: Προειδοποίηση! Μολονότι η ιστορία αυτή είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, δεν παύει να είναι δημιούργημα φαντασίας: η δημιουργική έμπνευση των συγγραφέων κατασκεύασε μια ιστορία βασισμένη σε ιστορικά τεκμήρια ελλιπή, κάποιες φορές μεροληπτικά, και συχνά αντιφατικά. Πάντως, οι συγγραφείς υπογραμμίζουν ότι η φαντασία τους δεν χρειάστηκε να μοχθήσει πολύ, καθώς δύσκολα θα ξεπερνούσε την πραγματική τρέλα που διαπότιζε τον κύκλο του Στάλιν και τα γεγονότα γύρω από τον θάνατο του. ----------------------------------- Η έκδοση είναι άριστη. Εντύπωση προκαλεί το μεγάλο μέγεθος, είναι τόσο πλατύ όσο τα Μπέηκ και Μόρτιμερ της Μαμούθ και ένα εκατοστό πιο ψηλό! Στο τέλος υπάρχουν 16 σελίδες (!) με πληροφορίες, προσχέδια κλπ. Από τις σπάνιες εκδόσεις αυτού του τύπου στην Ελληνική αγορά. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!
- 13 replies
-
- 31
-
- thierry robin
- 2018
-
(and 4 more)
Tagged with:
-
Όταν 100 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ένας δημιουργός διακωμωδεί τον θάνατο του Στάλιν, δεν το λες και αδιάφορο. Ο Φαμπιάν Νιρί, αν και έχει πολλές επιτυχίες στο βιογραφικό του, στην Ελλάδα έγινε γνωστός μέσα από το γκράφικ νόβελ «Ο θάνατος του Στάλιν», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Οξύ, σε εικονογράφηση Τιερί Ρομπέν και μετάφραση Κατερίνας Φράγκου. Στα 42 του χρόνια είναι ήδη πολυμεταφρασμένος και βραβευμένος συγγραφέας κόμικς, φέροντας την ιδιαιτερότητα πως πάντα καταπιάνεται με κάπως σκοτεινά θέματα που προκαλούν. «Ο θάνατος του Στάλιν» μεταφέρθηκε πρόσφατα στον κινηματογράφο (έχει ήδη παιχτεί στην Ελλάδα), σε σκηνοθεσία Αρμάντο Ιανούτσι. Πραγματεύεται τις ώρες λίγο μετά τον θάνατο του Σοβιετικού ηγέτη και είναι δεόντως ιντριγκαδόρικο, ίσως ακριβώς γιατί βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πολιτική, επιθανάτια και μεταθανάτια σάτιρα. Δεν είναι κάπως μακάβριο όλο αυτό; Ή όχι; Ακριβώς αυτό είναι και ακριβώς αυτό ήθελα να είναι. Ενώ ερευνούσα το θέμα, υπήρξαν πολλές στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να γελάω δυνατά με κάποια από τα γεγονότα που ανακάλυπτα πως είχαν συμβεί λίγο μετά τον θάνατο του Στάλιν. Αμέσως αισθανόμουν τύψεις, καθώς δεν ήταν για γέλια, αφού μιλάμε για μια σειρά από βίαιους θανάτους και εγκλήματα. Ωστόσο, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου. Ίσως γιατί ήταν τόσο απίστευτα τραγελαφικά όλα. Οπότε, αποφάσισα να μεταφέρω στο σκίτσο και στην ιστορία αυτό ακριβώς το περίεργο, ευχάριστο και δυσάρεστο ταυτόχρονα συναίσθημα. Αυτή η ιστορία είναι φριχτή, τρομακτική και αστεία. Γιατί ακριβώς είναι, πάνω απ' όλα, εντελώς παράλογη! Πόσο κοντά είναι στην ιστορική αλήθεια η ιστορία που αφηγείστε; Είναι πολύ κοντά. Μελέτησα, κάνοντας έρευνα για περίπου έξι μήνες, και δόμησα την ιστορία σύμφωνα με την ιστορική αλήθεια και τα γεγονότα όπως ακριβώς αυτά συνέβησαν. Πρόκειται φυσικά για μυθοπλασία, αλλά πραγματικά δεν απέχει παρά ελάχιστα από την αλήθεια. Ίσα ίσα που αναγκάστηκα να παραλείψω κάποιες λεπτομέρειες και κάποιους χαρακτήρες, ώστε να βοηθηθεί η δραματοποίηση και να απλοποιηθεί κάπως η ιστορία. Για παράδειγμα, το έργο ξεκινάει με ένα μουσικό κοντσέρτο, το οποίο για να ηχογραφηθεί χρειάστηκε οι Ρώσοι να έχουν τρεις μαέστρους, καθώς ο δεύτερος ήταν πολύ μεθυσμένος. Και αναγκάστηκαν να ανοίξουν πάλι ένα ολόκληρο εργοστάσιο για να βγάλουν έναν και μόνο δίσκο. Για τέτοιες λεπτομέρειες μιλάω. Υπήρχαν ιδιαίτερες δυσκολίες ή δεύτερες σκέψεις κατά τη διάρκεια δημιουργίας του γκράφικ νόβελ; Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν πως αρχικά αναζητούσα, κατά τη διάρκεια της έρευνας, μια σκοτεινή κατασκοπική ιστορία, ένα πολιτικό θρίλερ και όχι μία μαύρη κωμωδία - όπως έγινε τελικά. Ενώ έψαχνα για κάτι σαν τις ιστορίες του Τζον Λε Καρέ, ανακάλυψα μία σοβιετική βερσιόν του «Dr. Strangelove» [«S.O.S. Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα»]: μία υψηλού επιπέδου πολιτική κρίση, καθοδηγούμενη από μέθυσους, τρελούς και δολοφόνους κατ' εξακολούθηση. Μου πήρε χρόνο να προσαρμοστώ σε αυτή την ανακάλυψη, αλλά απ' όταν το έκανα, η συνέχεια στη γραφή ήρθε πιο εύκολα. Προσπάθησα να μείνω πιστός στα πραγματικά γεγονότα (ή, αν το θέλετε, σε αυτά που θεώρησα εγώ αληθινά), διατηρώντας έναν έντονο ρυθμό. Σαν μια χιονοστιβάδα που γίνεται όλο και μεγαλύτερη καθώς αναπτύσσει ταχύτητα. Δεχτήκατε σχόλια με αναφορές σε «αντικομμουνιστική προπαγάνδα»; Κανένα. Μέχρι που πριν από λίγο καιρό ενημερώθηκα πως το ρωσικό υπουργείο απαγόρευσε την προβολή της ταινίας στη χώρα. Δεν πιστεύω πως η απόφαση αυτή της κυβέρνησης εκφράζει τη θέληση των πολιτών. Ωστόσο, με εκπλήσσει το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζουν τον Στάλιν με τον κομμουνισμό ή ακόμα με την ίδια τη Ρωσία. Ποτέ δεν πίστεψα, ούτε τώρα το πιστεύω, πως διακωμωδώντας τον Στάλιν, τον Μπέρια και τους μπράβους τους, αυτό θα μπορούσε να ταυτιστεί με τη διακωμώδηση του ίδιου του κομμουνισμού. Εσείς προσωπικά τι πιστεύετε/νιώθετε για τον Στάλιν; Ηταν ένας αδίστακτος και βάναυσος δικτάτορας. Ίσως το τρομακτικότερο όσων ανακάλυψα μέσα από την ιστορική μου έρευνα είναι πως ήταν πολύ αγαπητός. Και, κατά κάποιον τρόπο, ακόμα είναι. Σε όλο τον κόσμο οι τύραννοι φαίνεται να είναι αγαπητοί σε όσους διαφεντεύουν. Και οι τύραννοι απεχθάνονται τη σάτιρα. Την τρέμουν, όπως τρέμουν το να φανούν ως γκροτέσκες, σκοτεινές φιγούρες που είναι στ' αλήθεια. Γι' αυτό και είναι τόσο σημαντικό να τους διακωμωδήσει κάποιος. Ακόμα έως σήμερα στην Ευρώπη ο κομμουνισμός είναι «κόκκινο πανί», καθώς πολλοί τον ταυτίζουν με τον φασισμό, μέσω της θεωρίας των δύο άκρων, χρησιμοποιώντας ως παραδείγματα τους Στάλιν και Χίτλερ. Για μένα προσωπικά, ο κομμουνισμός είναι μια ιδέα, ένα ιδεώδες, που μπορεί να χαρακτηριστεί θετικό ή αρνητικό, ανάλογα με το πώς θα εκληφθεί, θα κατανοηθεί και θα θεμελιωθεί πρακτικά. Φυσικά, η ιστορία έδειξε πως από τη στιγμή που μετατράπηκε σε τυραννικό καθεστώς, είχε δραματικές συνέπειες. Ωστόσο, ο ναζισμός είναι μια εντελώς και απολύτως κακόβουλη και απάνθρωπη παραφροσύνη. Δεν μπορώ καν να συγκρίνω τις δύο ιδεολογίες. Δεν συγκρίνονται σε καμία περίπτωση, ό,τι κι αν έκανε ο Στάλιν. Ειδικά στη Γαλλία, όπου ζείτε, η Μαρίν Λεπέν λίγο έλειψε να εκλεγεί πρόεδρος. Είναι τρομακτικό ότι το τέρας του ναζισμού ξαναζωντάνεψε. Το είχαμε για νεκρό, ενώ αυτό απλώς κοιμόταν. Παρατηρώ αυτούς τους παλικαράδες, τους εθνικιστές, με τον ψευτοπατριωτισμό τους, που βασίζεται μόνο στο μίσος για κάθε «άλλον» ή «διαφορετικό», και φοβάμαι για τα παιδιά μου. Αναρωτιέμαι, πόσο πια έχουμε χάσει τη μνήμη μας και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τα ίδια ολέθρια λάθη ξανά και ξανά; Πώς σας φάνηκε η ταινία; Πάντα πίστευα πως το βιβλίο θα μπορούσε να γίνει μία καλή ταινία. Κάτι σαν μαύρη βρετανική κωμωδία. Έτσι το οραματίστηκα και αυτό είπα και στους παραγωγούς της ταινίας. Μαζί καταλήξαμε να το προτείνουμε στον σκηνοθέτη, καθώς θεωρήσαμε πως ο Αρμάντο Ιανούτσι θα ήταν ο πλέον κατάλληλος να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. Και ο ίδιος είπε «ναι» - μου φάνηκε σαν θαύμα! Από εκείνη τη στιγμή, η δική μου δουλειά είχε τελειώσει. Ηξερα ότι θα τα κατάφερνε περίφημα και δεν ήθελα να εμπλακώ περαιτέρω. Πράγματι, είμαι εξαιρετικά χαρούμενος με το κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Και το σχετικό link...
-
- 5
-
- ο θάνατος του στάλιν
- εκδόσεις οξύ
- (and 5 more)
-
Μπορεί ο Στάλιν να μην υπήρξε ο ιδανικός ηγέτης σε μια χώρα που πάλευε για την εδραίωση του σοσιαλισμού. Ο θάνατός του ήταν, ωστόσο, ένα ισχυρό σοκ για τους γραφειοκράτες που ήταν απροετοίμαστοι για κάτι τέτοιο. «Ο Θάνατος του Στάλιν» σε κόμικς γίνεται η αφορμή για μια κριτική της σοβιετικής πραγματικότητας, αλλά με μια υπερβολή που γίνεται αυτοσκοπός προσβάλλοντας την ιστορική αλήθεια. Είναι πολύ της μόδας εδώ και πολλές δεκαετίες κάθε κριτική στο κομμουνιστικό μοντέλο να ξεκινά (και πολλές φορές να εξαντλείται) στη σταλινική περίοδο. Ατέλειωτες απόπειρες μιας ηλίθιας και αποϊστορικοποιημένης εξομοίωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, αυτών που ξεκίνησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με αυτούς που πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος τον τελείωσαν, έχουν αποδώσει καρπούς και η προσπάθεια συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς από σκοτεινούς και απρόσωπους οργανισμούς που παραχαράσσουν μεθοδικά και με πρόγραμμα την Ιστορία. Κοινός και εύκολος στόχος και βασική αναφορά τους, ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Στάλιν. Το πριν και το μετά της σταλινικής περιόδου αποσιωπώνται ωσάν η ΕΣΣΔ να υπήρξε μόνο επί Στάλιν. Γι’ αυτό και κάθε νέα απόπειρα να ανασκαλευτεί το παρελθόν και να χυθεί φως στην περίοδο που ο Στάλιν βρισκόταν στη θέση του γενικού γραμματέα πρέπει να αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με επιφυλάξεις. Η κατανόηση και ακόμη περισσότερο η ερμηνεία της ιστορικής πραγματικότητας εκείνης της περιόδου από έναν καλοπροαίρετο, ανήσυχο «ερευνητή» του 21ου αιώνα δεν μπορούν να εδράζονται σε κλισέ, υπερβολές, εντυπωσιασμούς και συγκινησιακού τύπου ευκολίες. Ένα έργο τέχνης μπορεί να τα αποφύγει όλα αυτά ενδεδυμένο όμως τον μανδύα της καλλιτεχνικής ελευθερίας και να μιλήσει με τη γλώσσα της προσωπικής οπτικής απέναντι στα γεγονότα. Αρκεί να το δηλώνει! Οι Φαμπιάν Νιρί και Τιερί Ρομπέν το δηλώνουν στον «Θάνατο του Στάλιν» (εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Κατερίνα Φράγκου), γεγονός που δεν τους απαλλάσσει από τις ιστορικές ανακρίβειες, αλλά τουλάχιστον ενημερώνει τους αναγνώστες για την αληθοτιμή του έργου: «Μολονότι η ιστορία αυτή είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, δεν παύει να είναι δημιούργημα φαντασίας: η δημιουργική έμπνευση των συγγραφέων κατασκεύασε μια ιστορία βασισμένη σε ιστορικά τεκμήρια ελλιπή, κάποιες φορές μεροληπτικά, και συχνά αντιφατικά. Πάντως οι συγγραφείς υπογραμμίζουν ότι η φαντασία τους δεν χρειάστηκε να μοχθήσει πολύ, καθώς δύσκολα θα ξεπερνούσε την πραγματική τρέλα που διαπότιζε τον κύκλο του Στάλιν και τα γεγονότα γύρω από τον θάνατό του» αναφέρει η προμετωπίδα του βιβλίου με την επισήμανση «Προειδοποίηση». Κάτι που έρχεται όμως σε πλήρη αντίθεση με την ψευδεπίγραφη λεζάντα του εξωφύλλου «Μια αληθινή σοβιετική ιστορία»! Τελικά τι είναι «Ο Θάνατος του Στάλιν»; Το βιβλίο ξεκινά το 1953 με τον Στάλιν να βρίσκεται λίγο πριν το τέλος του, αναίσθητος από ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και τα ανώτατα κομματικά στελέχη να τελούν σε πλήρη σύγχυση ως προς το τι πρέπει να κάνουν. Αυτό που ακολουθεί είναι μια αλυσίδα κωμικοτραγικών καταστάσεων με φόντο τους προσωπικούς ανταγωνισμούς και την ανελέητη γραφειοκρατία στα σκοτεινά γραφεία αλλά και στα χιονισμένα, μουντά τοπία της ρωσικής υπαίθρου. Ως προς τις απεικονίσεις των χώρων και τις γκροτέσκες φιγούρες των Σοβιετικών αξιωματούχων, ο Ρομπέν κάνει εξαιρετική δουλειά. Ως προς την αλήθεια; «Οι συγγραφείς μπορούν να παραλλάξουν ένα αιματηρό γεγονός με ένα άλλο: έτσι ο Χρουστσόφ δεν τουφέκισε τους πολίτες που επιθυμούσαν να παρευρεθούν στην κηδεία του Στάλιν, αλλά η ολιγωρία του προκάλεσε ένα τεράστιο χάος, όπου εκατοντάδες γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων και εφήβων βρήκαν τον θάνατο αφού ποδοπατήθηκαν από ένα ανεξέλεγκτο πλήθος που κανείς δεν μπορούσε να συγκρατήσει. Οι συγγραφείς μεταλλάσσουν αυτή τη γραφειοκρατική αμέλεια σε μια οργανωμένη σφαγή» επισημαίνει στο επίμετρό του ο ιστορικός και σοβιετολόγος Ζαν-Ζακ Μαρί. Ειλικρινές σχόλιο αλλά αρκετό για να πείσει ακόμα και τον πιο δεκτικό αναγνώστη ότι αυτό που διαβάζει αποτελεί την καλλιτεχνική προσαρμογή μιας προσωπικής ερμηνείας (όχι άμοιρης ούτε απαλλαγμένης πολιτικών απόψεων και προθέσεων) του κλίματος μιας εποχής. Δεν είναι λίγο αυτό αλλά δεν είναι και τίποτε περισσότερο. Και το σχετικό link...
-
- 8
-
- ο θάνατος του στάλιν
- εκδόσεις οξύ
- (and 3 more)
-
Ο Θάνατος του Στάλιν- Μια ίσως διδακτική αντίδραση Το «Ο Θάνατος του Στάλιν» των Fabien Nury (σενάριο) και Thierry Robin (σχέδιο), το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα προκαλούσε συζητήσεις. Σχεδόν ελάχιστα μετά την έκδοση του έγινε ταινία και βρέθηκε να δημιουργεί εντάσεις, συζητήσεις, διαφωνίες, ακόμα και… απαγορεύσεις, όπως στην Ρωσία, όπου η μεταφορά του απαγορεύτηκε. Ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό,έτσι και αλλιώς το να αντιπαραβάλει κανείς την Ρωσία του Πούτιν με την Σοβιετική Ένωση είναι ένα λογικό άλμα που μόνο κακεντρέχεια, αν όχι και αφέλεια, φανερώνει, τόσος ντόρος κάτι δείχνει. Το μόνο σίγουρο είναι ο Στάλιν, σαν ηγέτης, προσωπικότητα, ακόμα και φυσική παρουσία, ακόμα ενοχλεί και συνεχίζει να γίνεται στόχος. Το ίδιο το κόμικ δεν κάνει καμία προσπάθεια να εκφράσει κάποιον αντίλογο στις πολιτικές πράξεις του Στάλιν ή για τις αιτίες οι οποίες τις προκάλεσαν. Αντίθετα, βυθίζεται στην απόπειρα του να περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα τις τελευταίες στιγμές του ηγέτη της ΕΣΣΔ, με γκροτέσκα υπερβολή, πένθιμη υπόβολή και σκόπιμη συσκότιση της ιστορικής αλήθειας, υπό τον μανδύα της αληθοφάνειας. Το σενάριο του Nury παρουσιάζει ,με μια υποψία χιούμορ, ένα σκηνικό απόλυτου τρόμου, στο οποίο δρούσαν τα υψηλόβαθμα κλιμάκια του Κομμουνιστικού Κόμματος αλλά και ο περίγυρος του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν κατά τις αρχές του 1950. Τα ανώτερα στελέχη παρουσιάζονται ως διεφθαρμένα ανθρωπάρια που μάχονται με πισωμαχαιρώματα και γραφειοκρατικά τερτίπια για το ποιος θα βρεθεί πιο κοντά στη καρέκλα του ηγέτη. Ο σεναριογράφος πλάθει μια εικόνα που, όπως διατυμπανίζει και ο ίδιος δεν είναι αληθινή αλλά η οπτικής της ειλικρινής, έννοια οξύμωρη όταν μετατρέπει επίτηδες το χάος της κηδείας του Στάλιν σε ωμή εκτέλεση σοβιετικών πολιτών, πράξη η οποία εμπεριέχει το λιγότερο δόλο, μία μόνο από τις πολλές παραχαράξεις που γίνονται στο όνομα της διακωμώδησης. Ωστόσο, το σενάριο του κόμικ δεν αποτελεί μια ανάξια αναφοράς αστική αντίδραση. Όταν ακούγονται οι κλασσικές και πλέον γραφικές ερωτήσεις για το πόσους έστειλε στα γκούλαγκ ο κομμουνισμός, ελάχιστοι θα μνημονεύουν το » Ο Θάνατος του Στάλιν» Αντίθετα, με τον δικό του, κωμικό (λιγότερο) – τραγικό (περισσότερο) τρόπο και, μάλλον άθελα του, το κόμικ αναδεικνύει ένα ουσιαστικό πρόβλημα, αυτό της απομάκρυνσης της βάσης του κόμματος, των απλών πολιτων που μάτωσαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον του φασισμού, των ανθρώπων που ύψωσαν την κόκκινη σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ και των διοικητικών, επαγγελαμτικών στελεχών. Η γραφειοκρατία τίθεται εδώ όπως είναι: η μάστιγα κάθε μεγάλου πολιτικού σχηματισμού, μια τυραννία της εξουσίας του κανενός. Οι ασάφειες, η απανθρωποίηση των κομματικών σχέσεων και το ενδιαφέρον για το γράμμα και όχι το πνεύμα των αποφάσεων, όπως επίσης και οι προσωπικές αψιμαχίες και ανταγωνισμοί που είναι φυσικό (και πολλές φορές γόνιμο) να υπάρχουν σε κάθε πραγματικά δημόσιο χώρο, μπαίνουν στο επίκεντρο και, αναδεικνύουν, μέσα σε όλη την αντιδραστικότητα των δημιουργών του graphic novel, μια αλήθεια που ακόμα και όσοι ανήκου στην άλλη μερά οφείλουν να αναγνωρίσουν: πως ο καπιταλισμός έχει αποδείξει ότι μια χαρά τα πάει χωρίς δημοκρατία. Αντίθετα ο κομμουνισμός χωρίς πραγματική, ανθρώπινη δημοκρατία που πάλλεται, δε μπορεί να προχωρήσει. Σκηνογραφικά και σχεδιαστικά, ο Robin όχι απλά ακολουθεί κατά πόδας τον Nury αλλά ενταντικοποιεί και τις καταδίκες του σοβιετικού τρόπου ζωής. Κυρίαρχα χρώματα το μαύρο και το γκρι, ενώ οι φιγούρες των ανθρώπων σταθερά απάνθρωπες και απωθητικές, θυμίζοντας περισσότερο κακούς σε ταινία Β διαλογής παρά ιστορικά πρόσωπα. Από αυτή την άποψη, το casting της ταινίας ήταν αρκετά καλύτερο. Και πάλι όμως, σε μια απόπειρα να προσεταιριστεί το λαικό έρεισμα, οι εργάτες που τραγουδούν την Διεθνή οδεύοντας αυθόρμητα προς την Μόσχα μοιάζου παράταιρα ηρωικοί, μια σταγόνα ανθρωπιάς σε έναν ημιφωτισμένο δωμάτιο που έκλεινε στους τοίχους του όλη την Σοβιετική Ένωση. Επιπλέον, τα καρέ διαφορετικού σχήματος δίνουν μια ανάστατη χρονικότητα στην ροή της ιστορίας, σάμπως ο ρυθμός να ταράζεται και αυτός. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτές τις ακανθώδεις συνθήκες, δεν χάνεται το μέτρο και η αίσθηση της πορείας που έχει η ιστορία βαυκαλιζόμενη πως ακολουθεί την Ιστορία. Σε κάθε περίπτωση, το «Ο Θάνατος του Στάλιν» αξίζει να διαβαστεί για αυτή την προβληματική που θέτει. Και, αν μπορεί τελικά να αξιοποιηθεί σαν μια συμβολή σε αυτή την κατεύθυνση, ας γίνει. Πηγή
- 1 reply
-
- 5
-
- fabien nury
- thierry robin
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Φανταστείτε πως είστε ο ηγέτης ενός τεράστιου κράτους και όλοι σας φοβούνται τόσο πολύ που κανένας δεν τολμάει να πάρει κάποια απόφαση χωρίς την έγκρισή σας. Τι θα συμβεί αν πάθετε-χτυπήστε ξύλο- εγκεφαλικό; Ποιός θα σας σώσει από τη στιγμή που όλοι φοβούνται να πάρουν αποφάση, αφού μπορεί να ξυπνήσετε και να τους τιμωρήσετε; Κάπως έτσι συνέβη και με τον θάνατο του Στάλιν, τον οποίον μετέφεραν σε μορφή graphic novel οι Νουρί και Ρομπέν. Το συγγραφικό δίδυμο αποδομεί τα παράλογα γεγονότα και τα ξαναπλάθει με οδηγό τη φαντασία του, χωρίς όμως να απομακρύνετε και απόλυτα από την πραγματικότητα. Έτσι, τα γεγονότα του graphic novel μπορεί να μην ικανοποιήσουν εκείνους που θέλουν λεπτομερή ιστορική καταγραφή, αλλά είναι ο, τι πρέπει για όσους θέλουν να πάρουν μια ιδέα της ατμόσφαιρας που κυριάρχησε εκείνη την εποχή. Γραφειοκρατία, φόβος και πολιτικές πλεκτάνες, συνδυάζονται σε αυτό το ευχάριστο και ανα στιγμές διασκεδαστικότατο ανάγνωσμα, το οποίο περιγράφει τις στιγμές που ακολούθησαν τον θάνατο του Στάλιν, όχι μόνο από την οπτική των υψηλόβαθμων προσώπων, αλλά και από εκείνη του απλού κόσμου που ήθελε να πει το τελευταίο αντίο στον ηγέτη του. Το σενάριο συνοδεύεται απ’ το πολύ καλό σχέδιο, το οποίο πολλές φορές αγγίζει τα όρια της καρικατούρας στις απεικονίσεις των χαρακτήρων, συνεχίζοντας έτσι τις σατυρικές τάσεις του σεναρίου. Επειδή όμως κανείς δεν είναι τέλειος, έτσι κι εδώ υπάρχουν κάποια μικρά θεματάκια. Και όταν λέω μικρά εννοώ μικρά, αφού το μόνο στοιχείο που με ενόχλησε είναι πως μερικές φορές ένιωθα οτι οι εναλλαγές μεταξύ κάποιων σκηνών γίνονταν με απότομο τρόπο. Συνοψίζοντας, Ο Θάνατος του Στάλιν είναι μια ιστορία που διαβάζεται μονορούφι, κάνοντας τον αναγνώστη να χαθεί μέσα στις “παράλογες” σελίδες του. Το graphic novel κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Οξύ και στα τέλη του μήνα πρόκειται να κυκλοφορήσει και η ομώνυμη ταινία! Πηγή
-
To graphic novel 'Ο Θάνατος του Στάλιν' στο οποίο βασίστηκε η ταινία είναι παράλογα αληθινό. Το ‘Ο Θάνατος του Στάλιν’ μας έκανε να γυρίσουμε το βλέμμα από την πρώτη στιγμή που πετύχαμε το τρέιλερ. Αυτό που ξέρουν πολλοί είναι ότι η ταινία βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στο φόντο του θανάτου του πατερούλη. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι βασίζεται επίσης στο ομώνυμο graphic novel του Fabien Nury. Με το νέο έτος έχουμε λοιπόν διπλό σοβιετικό χτύπημα. Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες στις 25 Ιανουαρίου -με τη Ρωσία να εξετάζει την απαγόρευσή της- ενώ στις 10 Ιανουαρίου κυκλοφορεί το κόμικ στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Οξύ και σε μετάφραση της Κατερίνας Φράγκου. O πατερούλης των λαών δεν σταμάτησε πουθενά μπροστά στο να κάνει αυτό που θεωρούσε σωστό με αποτέλεσμα να δημιουργήσει ένα ολοκληρωτικό κράτος στο οποίο ακόμα και οι πιο κοντινοί του άνθρωποι τον έτρεμαν. Την 1η Μαρτίου του 1953 ο Ιωσήφ Στάλιν παθαίνει ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τα προβλήματα ανέκυψαν από την αρχή. Από το πιο απλό όπως ποιον γιατρό να καλέσουν -σημειωτέον πριν πεθάνει ο Στάλιν είχε διατάξει την εκτέλεση όλων των μεγαλογιατρών της Σοβιετικής Ένωσης- μέχρι το πώς θα γίνει η κηδεία και μέχρι φυσικά τη μάχη της διαδοχής. Το κόμικ χρησιμοποιεί το παράλογο ως μέσο εξιστόρησης μιας από τις πιο παράλογες ιστορίες της ανθρωπότητας. Την ιστορία συνθέτουν σημαντικά πολιτικά πρόσωπα που ανέλαβαν να διαχειριστούν το θάνατό του και το μέλλον του Κόμματος. Ο Νικίτα Χρουστσόφ, έμπιστος σύμβουλος του Στάλιν και μετέπειτα ηγέτης της ΕΣΣΔ. Ο Λαβρέντι Μπέρια, επικεφαλής του σοβιετικού μηχανισμού ασφαλείας και των μυστικών υπηρεσιών, ισχυρίστηκε αργότερα ότι είχε αποπειραθεί να δηλητηριάσει τον Στάλιν. Το έκανε δεν το έκανε, σίγουρα το ήθελε. O Νικολάι Μπουλκάνιν ήταν υπουργός άμυνας επί Στάλιν και Πρωθυπουργός επί Χρουστσόφ. Ο Γκεόργκι Μάλενκοφ αργότερα ανέβηκε επίσης για ένα σύντομο διάστημα στην ηγεσία του Κόμματος και της ΕΣΣΔ. Ο Λάζαρ Καγκανόβιτς, ένας πολιτικός και στενός συνεργάτης του Στάλιν, που ο χαρακτήρας του υπάκουει στην παροιμία “δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι”. Ο Αναστάς Μικογιάν ο μόνος που παρέμεινε ως τη σύνταξή του ατάραχος στη θέση του παρόλους τους ηγέτες που άλλαζαν. Ο ιστορικός με ειδίκευση στη Σοβιετική ιστορία Ζαν-Ζακ Μαρί και έχει εκδώσει ανάμεσα σε άλλα τις βιογραφίες των Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Χρουστσόφ και Μπέρια, έχει πει για το graphic novel. "Η ανά χείρας εικονογράφηση βασίζεται λοιπόν στην απόσταση που παίρνει από την Ιστορία. Την ανασυνθέτει για να αποκαλύψει την θεμελιώδη ουσία της. Αυτό που είναι σημαντικό εδώ δεν είναι η ακρίβεια των γεγονότων, αλλά η αυθεντικότητα της οπτικής γωνίας. Το έργο των Νουρί και Ρομπέν αναπλάθει με εντυπωσιακό τρόπο τη φρικώδη και ζοφερή ατμόσφαιρα των κυκλωμάτων που κυβερνούσαν το Κρεμλίνο στο τέλος του αιματηρού καθεστώτος του Στάλιν. Ο Χρουστσόφ θυμάται: «Εμείς, όσοι βρισκόμασταν γύρω από τον Στάλιν, ήμασταν θανατοποινίτες με αναστολή». Ο φόβος καραδοκούσε παντού, και όλοι επιδείκνυαν μια αηδιαστική δουλοπρέπεια. Οι δυο συγγραφείς αναπλάθουν αυτήν την ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας πολλαπλές μεθόδους υπερβολής: φτάνουν στα άκρα κι υπογραμμίζουν το παράλογο, παντρεύοντας το επιβεβαιωμένο γεγονός με το αληθοφανές, το φανταστικό με το συμβολικό· μετατοπίζουν κάποια γεγονότα και τα στάδια διεξαγωγής τους μέσα στο χρόνο, συμπυκνώνουν το χρόνο ή παραλλάσσουν ένα γεγονός, ώστε να αποδώσουν τελικά μια εικόνα συχνά πιο αληθινή από την αλήθεια των ίδιων των γεγονότων". * O 'Θάνατος του Στάλιν' κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 25 Ιανουαρίου. Και το σχετικό link...
-
- 5
-
- fabien nury
- thierry robin
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Ταυτότητα Τίτλος: La Mort de Staline Σενάριο: Fabien Nury Σχέδιο: Thierry Robin Χρώματα: Lorien Aureyre Εκδοτική: Dargaud Γαλλικά, Titan Comics Αγγλικά (The Death of Stalin), Scanlation Αγγλικά (ως The Death of Stalin) Χρονολογία Έκδοσης: 10/2010 Τόμοι: 2 (Ολοκληρωμένο) Περιεχόμενο: Ιστορικό, Χιουμοριστικό Εξωφυλλο Πρωτότυπα Γαλλικά + Αγγλικά scanlation Περίληψη 5 Μαρτίου 1953. Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης από το 1922 έως το 1952, Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου από το 1941 έως τώρα, Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης (δις), Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας, πατέρας του Ιάκωβου (που αιχμαλωτίσθηκε και πέθανε στον ΒΠΠ (έχει κι άλλο ζουμί, κοιτάξτε το)), του Βασίλι (αξιωματικός της Σοβιετικής Πολεμικής Αεροπορίας εκείνη τη στιγμή) και της Σβετλάνα Αλιλούγεβα, αποχαιρετά τον μάταιο τούτο κόσμο. "Η καρδιά του συντρόφου ηγέτη και συνεχιστή της μεγαλοφυΐας του σκοπού του Λένιν, του σοφού ηγέτη και δασκάλου του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης, έπαψε να χτυπά" θα πει το κρατικό ραδιόφωνο. Πιθανότατα. Διότι πρέπει να φτιάξουμε μια επιτροπή για να είμαστε σίγουροι. Δεν παίζεις με αυτά τα πράγματα. Ποιος είσαι εσύ που θα πεις ότι πέθανε? Επειδή έχει κάτι ώρες να αναπνεύσει, εσύ βγάζεις πόρισμα? Έχεις κάνει γιατρός? Και δεν μιλάμε για ψυχίατρος, οδοντίατρος ή ορθοπεδικός. Και τι σόι παθολόγος είσαι? Και φυσικά ποιος σε φώναξε εσένα για να βγάλεις πόρισμα? Γιατί φώναξε εσένα? Άλλος δεν υπήρχε? Που ήσουν τότε? Τι ξέρεις για αυτόν? Εκεί δεν πήγες ποτε? Α, πήγες. Γιατί πήγες? Πρέπει να τα ελέγξουμε αυτά πριν σε αφήσουμε να ελέγξεις. Είπαμε. Δεν παίζεις με αυτά τα πράγματα. Πως θα συνεχιστεί όμως η ζωή? Με τον Μαλενκόφ? τον Χρουστσόφ? τον Μπερία? τον Μικογιάν? τον Καγκάνοβιτς? τον Μπουλγκάνιν? Και ο στρατάρχης Ζούκοφ, τι άποψη έχει για όλα αυτά? Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Δημιουργοί Σενάριο ο μάγος Fabien Nury. Μπορεί να μην έχει μεταφραστεί τίποτα στη γλώσσα μας, αλλά έχουμε μιλήσει πολλάκις για έργα του. W.E.S.T., Tyler Cross, Silas Corey, Mort au Czar, Je suis legion, Il etait une fois en France, 17 σειρές μνημονεύει αυτή τη στιγμή το bedetheque, για 7 έχουμε μιλήσει. Να είστε σίγουροι όμως πως σε κάποια φάση θα έχουμε μιλήσει για όλες. Αυτός και ο Xavier Dorisson φτιάχνουν κόμικ που διαβάζονται Σχέδιο ο Thierry Robin. Τον ξανασυναντήσαμε στο Mort au Czar πάλι σε συνεργασία με τον Nury. Προσωπική Αποτίμηση Δεν ξέρω πόση ιστορική βάση έχουν τα όσα λέγονται. Στο ευρύ ιστορικό πλαίσιο τα λέει καλά. Δεν πήρε την εξουσία ο Μπρέζνιεφ τότε Αυτός που λέει την πήρε. Και μέσες άκρες με τις συμμαχίες που λέει ότι έγιναν και τα πισώπλατα μαχαιρώματα που λέει ότι έπεσαν. Διαβάζοντας πρόχειρα τα λήμματα στη wikipedia για τους διάφορους χαρακτήρες, πάλι φαίνεται να είναι σωστά ως προς την ψυχολογία των χαρακτήρων. Ο χωριάτης είναι χωριάτης, ο μηχανορράφος μηχανορράφος. Ως προς τις λεπτομέρειες? Κάποιες ιστορίες έχουν ειπωθεί. Την ιστορία με το κονσέρτο λχ δεν την έβγαλε από την φαντασία του ο Nury. Κάποιος άλλος την έχει αφηγηθεί. Συνέβησαν? Δεν συνέβησαν? Για Αρχαιοελληνική, Ρωμαϊκή και Βυζαντινή ιστορία μπορώ να σας πω. Για Σοβιετική από τη δεκαετία του 50 όμως... Άκρως σαρκαστικό κόμικ. Για να μη λέτε ότι δεν ενημέρωσα (το χιουμοριστικό το έχωσα από πάνω, αλλά μαμά επανάληψη) 7+/10. Διασκέδασα Δειγματικές σελίδες Από την Titan Comics Λεινξ bedetheque titan comics dargaud Μεζεδάκι Οι δημιουργοί μιλάνε στην Ανγκουλεμ για το κόμικ https://www.youtube.com/watch?v=gF67r2ZzlEA Ταινία Ω ναι. Τον Οκτώβρη βγαίνει σε ταινία με Steve Buscemi, Michael Palin κ.α. imdb το τρέηλερ έχει χωθεί στο τόπικ της ταινίας. Αλκοόλ (δυστυχώς δεν είναι βότκα αν και θα έπρεπε)
-
- 16
-
- BD
- Fabien Nury
-
(and 2 more)
Tagged with: