Αναζήτηση στην Κοινότητα

Λιγότερη έμφαση στο κόμικ σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της σειράς Secret Hero Society και περισσότερη στις κάθε είδους γραφικές παραστάσεις. Επίσης και το σκίτσο των κόμικ έχει απλοποιηθεί και μοιάζει με αυτό που θα ζωγράφιζε ένα παιδί μικρής ηλικίας (που έχει χάρισμα στη ζωγραφική όμως)! Αν σας άρεσε το πρώτο, πιστεύω πως θα σας αρέσει και το δεύτερο... και πλέον περιμένουμε να δούμε και το τρίτο! EDIT: Βγήκε και ο 3ος τόμος!

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS Ο γιος του Superman- Γνωρίζοντας ξανά έναν θρύλο Τα γεγονότα του Flashpoint μας έδωσαν ούτε λίγο ούτε πολύ έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν που είχαμε συνηθίσει στην DC, χωρίς ωστόσο να διαρηγνύουν εντελώς την σχέση τους με το παρελθόν. Το στοιχείo της υπερβολής, που έφτανε μέχρι την πόρτα του θείου όχι μόνο καθιερώθηκε, αλλά ξεπεράστηκε σε μεγάλο βαθμό. Φορέας αυτής της τάσης ήταν ο βασιλιάς της DC, o ίδιος ο άνθρωπος από ατσάλι, που σταδιακά έχανε τις επαφές του με τον γήινο κόσμο και προσέγγιζε όλο και περισσότερα τα άστρα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η έλξη του προς την Wonder woman ήταν ένα σαφές στοιχείο, κάτι που ποτέ μέχρι πριν δεν είχε επιχειρηθεί. Ωστόσο, αυτή η υπερβολή ήταν ένα χαρακτηριστικό που οδήγησε γρήγορα σε ενα τέλμα το New 52, καθώς η επανάληψη οδηγεί, σταδιακά, σε υποβάθμιση της ίδια της της υπόστασης. Πόσο να ξεπερνάει κανείς κάθε φορά έναν θεό; Έτσι, οδηγηθήκαμε στο Convergence (Σύγκλιση) και μετά στο Rebirth, οπου είδαμε την θανάτωση του νέου Superman και την επιστροφή του παλιού, σε ρόλο ισορροπιστή των δύο θέσεων που έγιναν κυρίαρχες στην DC, την υπερβολή και την γείωση στην πραγματικότητα. Ο τελευταίος γιος του Κρύπτον έπρεπε όχι μόνο να είναι θεός, αλλά και δίπλα στους ανθρώπους, ένα σύμβολο που μπορούσε κανείς να το ακουμπήσει. Ο παλιός Superman δεν ήταν μόνος στο Rebirth, αλλά έφερε, για αυτόν ακριβώς τον σκοπό και την οικογένεια του μαζί, την πάντοτε δαιμόνια Lois Lane στο ρόλο της συζύγου και της μητέρας και τον ημιγήινο γιο του, τον Jonathan. Kαι, με την εισαγωγή των νέων αυτών προσώπων και ρόλων, ξεκινά η ιστορία Son of Superman (στα ελληνικά Ο Γιος του Superman, από τις εκδόσεις Anubis, σε μετάφραση του Χρήστου Τσέλιου, ο οποίος ανέλαβε και την επιμέλεια της έκδοσης). H ιστορία μπορεί να ονομάζεται Ο Γιος του Superman, ωστόσο αφορά, σε μεγάλο βαθμό, την (επανά)εισαγωγή ενός προσγειωμένου και καλοκάγαθου Clark Kent στην υπερηρωική κοινότητα, δίπλα σε ήρωες που ουσιαστικά δεν γνωρίζουν τον ίδιο, αλλά τον σωσία του. Πρέπει δηλαδή να κερδίσει από την αρχή την εμπιστοσύνη όχι μόνο δύσπιστων ηρώων όπως ο Batman και η Wonderwoman, η οποία μάλιστα δεν έχασε μόνο έναν φίλο αλλά και τον μόνο άνδρα που ουσιαστικά ήταν ίσος της, αλλά και ενός ολόκληρου κόσμου που ζούσε στην απόγνωση της απώλεια του πιο αγαπημένου υπερασπιστή του. Ο Superman, από την αρχή της πορείας του στάθηκε ουσιαστικά ένα σύμβολο της αμερικάνικης κοινωνίας. Σε αυτόν τον ευγενικό πρόσφυγα, οι δημιουργοί του, Jerry Siegel και Joe Shuster, έδωσαν όλο το συμβολικό βάρος των φαντασιών που οι κάτοικοι των ΗΠΑ θεωρούν πως αξίζουν σε εκείνη την χώρα. Τον έντυσαν με τα χρώματα της σημαίας τους και τον έθεσαν στην πρωτοπορία, τόσο του συμβολικού, όσο και του φαντασιακού προτύπου τους. Λειτουργώντας σε έναν πολύ πιο αναβαθμισμένο ρόλο από ότι ο αντίστοιχος ήρωας της Μarvel (ο Captain America), o Κal- El όρισε την νόρμα των υπερηρώων και, παρά το γεγονός ότι αποτέλεσε όχι απλά ένα προιόν αλλά ΤΟ προιόν της μαζικής κουλτούρας, ο Superman, σε επίπεδο συμβόλου/ έργου Τέχνης, κατάφερε και απέκτησε την δική του αίγλη. Αυτή η αίγλη, η απόσταση δηλαδή που χωρίζει το άτομο από το έργο Τέχνης και το καθιστά ταυτόχρονα ανέφικτο αλλά και σημείο έμπνευσης, ομορφιάς και μοναδικότητας χάνεται με την μαζική αναπαραγωγή του έργου. Τα κόμιξ, όντας η χαρακτηριστότερη, μετά τον κινηματογράφο Τέχνη της μαζικής κουλτούρας, υπήρξαν πεδίο στο η έννοια αυτή δεν ευδοκιμούσε. Ωστόσο, μπορεί να ειπωθεί πως, σε συμβολικό επίπεδο, ο άνθρωπος από ατσάλι κατάφερε, με τα χρόνια και την συναισθηματική επένδυση, να γεφυρώσει κάπως το χάσμα ανάμεσα στην αίγλη και την αναπαραγωγή. Στάθηκε δηλαδή ένα κομμάτι μαζικής κουλτούρας που διαμόρφωσε συνειδήσεις και ενδύθηκε αυτή την αίγλη, λόγω συναισθημάτων και ιστορίας. Ο γιος του Σούπερμαν, σαν ιστορία, προσπαθεί να ξαναβρει αυτή την θέση στα συναισθήματα των fans του, φέρνοντας ταυτόχρονα με το παλιό, νοσταλγικό του περιοχόμενο και τις ιδέες για μια Αμερική που σήμαινε κάτι για όσους το διαβάζουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (γιατί σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο ΗΠΑ σημαίνει κάτι πολυ διαφορετικό) : μια χώρα φτιαγμένη από μετανάστες, ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Δεν είναι τυχαίο πως η ιστορία ξεκινά με τον παλιό Superman να μιλάει στον τάφο του νέου για ιστορία, θάνατο και αναγέννηση, ενώ κλείνει αναφέροντας πως ο κόσμος χρειάζεται έναν Superman, φράση που ακολουθείται από έναν τεράστιο, εμβληματικό δισέλιδο με το logo του. Κομβικό σημείο σε αυτή την προσγείωση του Superman ξανά ανάμεσα μας είναι και η ύπαρξη του γιού του, του Jonathan. Σαν σύμβολο αυτής της αλλαγής στάσης και της στροφής σε πιο γήινες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καταστάσεις, ο νεαρός Jonathan (που στην συνέχεια θα αναλάβει κομβικό ρόλο, τόσο στις ιστορίες του πατέρα του σαν Superboy, όσο και στα Action Comics αλλά και ως συνοδοιπόρος του Damian Wayne στο Super Sons) είναι ένα μείγμα ανθρώπου και κρυπτονιανού, ένας μιγάς στο πρόσωπο του οποίου δύο ξεχωριστές κληρονομίες βρίσκουν την ενσάρκωνση τους. Δεν είναι τυχαίο που ως κακό της ιστορίας, το δημιουργικό team που ανέλαβε τον Superman του Rebirth (o Peter Tomasi στο σενάριο, ο Patrick Gleason στο σχέδιο και οι Μick Gray και Rob Leigh στο penciling και στο lettering αντίστοιχα) θέτουν έναν μηχανισμό ουσιαστικά που επιζητά και την κάθαρση. Σαν να τοποθετούν τον ήρωα του ακριβώς απέναντι σε αυτό το φασιστικό/ακροδεξιό μοτίβο που παρουσιάζεται αναβαθμισμένο στις ΗΠΑ, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και παρουσίας στους δρόμους και ταυτόχρονα ενάντια στην μισαλόδοξη και σχιζοφρενική επιθυμία για καθαρότητα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Η απλότητα της ιστορίας δεν οφείλεται σε σεναριακή ένδεια ή αδυναμιά του Tomasi, αλλά σε ξεκάθαρη δήλωση αυτών των πλευρών που μια πιο πολύπλοκη ιστορία ίσως έκρυβε, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον στην πλοκή της. Ωστόσο, με το καλημέρα, ο νέος/παλιός Superman δίνει το κοινωνικό και πολιτικό του στίγμα. Παράλληλα, πρέπει να γίνει και μια αναφορά στην ελληνική μετάφραση, η οποία φαίνεται πως κατανοεί την λογική του δημιουργού. Μπορεί το Flashpoint να γίνεται Σημείο Ανάφλεξης και το Convergence Σύγκλιση, ωστόσο το Justice League δεν μετετράπη σε Λεγεώνα της Δικαιοσύνης, αναγνωρίζοντας το σημασιολογικό βάρος που κουβαλά η λέξη. Επιπλέον, λέξεις και κλασικές έννοιες του Superman όπως ο Οχυρό της Μοναξιάς, αλλά και η παρουσία του Κρύπτο αντιμετωπίστηκαν με σεβασμό σε μια ολόκληρη παράδοση και δεν φτήνηναν στην μεταφορά τους στην γλώσσα μας, κάτι πολύ δύσκολο στην μεταφορά όρων από κόμιξ στα ελληνικά, τα οποία είναι πιο σκληρή γλώσσα που δεν συγχωρεί την πλαστικότητα τόσο όσο τα αγγλικά. Επιλογικά, τι μπορούμε να περιμένουμε από τον νέο/παλιό αυτό Superman, που προσπαθεί να συνδυάσει το μέλλον και το παρελθόν; Σε πρώτη φάση, μπορούμε να χαρούμε το νέο του ξεκίνημα. Μετά, ποιος ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η στάση γεννά ελπίδα. Και στην τελική, αυτή δεν είναι η σημαντικότερη αποστολή του; Πηγή

Τιμή καταλόγου: 10€ "Φανταστείτε πως ήταν ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν και η Γουάντερ Γούμαν μαθητές στο σχολείο! Καλωσήλθατε σε μια βόλτα στον υπερηρωικό κόσμο της DC όπως δεν τον έχετε ξαναδεί! Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν, η Γουόντερ Γούμαν, σας καλούν να τους κάνετε παρέα σε μια εποχή πριν γίνουν οι ήρωες που όλοι αγαπάμε σήμερα. Στον πρώτο τόμο της σειράς, Η παρέα της δικαιοσύνης, θα συντροφεύσετε τους ήρωές μας στην πρώτη τους μέρα στο καινούργιο σχολείο, θα δείτε πως η τριάδα της DC (Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και η Γουόντερ Γούμαν), συναντήθηκε για πρώτη φορά και θα βιώσετε μαζί τους την πρώτη τους περιπέτεια, καθώς ανακαλύπτουν ένα τρομερό μυστικό για το νέο τους σχολειό. Σε σενάριο του Derek Fridolfs και σχέδιο του Dustin Nguyen (και οι δύο προτεινόμενοι για βραβείο Eisner για τη δουλειά τους στο Lil’ Gotham), η σειρά DC SECRET HERO SOCIETY χρησιμοποιεί κλασσικό σχέδιο κόμικ, αλλά και ημερολογιακές εισαγωγές, doodles και πολλά άλλα ευρήματα για να επαναπροσδιορίσει τους κλασσικούς ήρωες για ένα νεότερο κοινό. Τα DC SECRET HERO SOCIETY είναι το ιδανικό εφαλτήριο για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα παιδιά τον κόσμο των κόμικς και να μάθουν πως είναι να μπορείς να έχεις τη δύναμη να πετάς ή να λύνεις το οποιοδήποτε μυστήριο αλλά να παραμένεις παιδί." Από το οπισθόφυλλο: "Ο Μπρους Γουέιν γίνεται δεκτός στην Ακαδημία Ντουκάρντ, ένα ιδιωτικό γυμνάσιο που αναλαμβάνει την εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών. Γρήγορα όμως διαπιστώνει πως κάτι δεν πάει καλά: οι συμμαθητές του έχουν υπερφυσικές ικανότητες, και το σχολείο όχι μόνο ενθαρρύνει την κακή συμπεριφορά αλλά την ανταμείβει κιόλας! Ο Μπρους κάνει παρέα με τον Κλαρκ Κεντ και την Νταϊάνα Πρινς, που είναι κι αυτοί καινούριοι στο σχολείο και εξίσου προβληματισμένοι. Οι τρεις τους θα δημιουργήσουν μια ομάδα για να ανακαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά... -------------- Γεμάτο με ωραία θεματάκια, π.χ. Αγώνας Κλαρκ Κεντ εναντίον Λεξ Λούθορ για Πρόεδρος της τάξης! Πολύ συμπαθητικό βιβλιαράκι, μικρού μεγέθους αλλά αρκετά χοντρό, ασπρόμαυρο, μου θυμίζει κάπως τις εκδόσεις τύπου "Το ημερολόγιο ενός Σπασίκλα" μόνο που εδώ η ιστορία προχωράει με κόμικς αντί με κείμενο, που τα χωρίζουν φωτογραφιούλες, καρικατούρες, σημειώσεις, γράμματα, χάρτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αν το είχα όταν ήμουν παιδί θα είχα ξετρελαθεί με κάτι τέτοιο! EDIT: Βγήκε και 2ος τόμος! EDIT: Βγήκε και 3ος τόμος!

Πείτε μου ότι είναι φάρσα! Πείτε μου ότι οι σεναριογράφοι στη DC μας κάνουν πρόωρη πλάκα για την Πρωταπριλιά! Πείτε μου ότι δε συμβαίνει αυτό! Πείτε μου ότι δεν θα ξαναφέρουν το κόκκινο σώβρακο πάνω από το παντελόνι του Superman! Γιατί από ό,τι φαίνεται, δε θα τον αποφύγω τον ντουβρουτζά! Στο επετειακό τεύχος Action Comics #1000, που θα κυκλοφορήσει στις 18 Απριλίου αντί για το Μάρτιο, για να συνυπάρξει με την 80η επέτειο του Superman, φαίνεται πως ένα super star ensemble σεναριογράφων και καλλιτεχνών δε φτάνει για να γιορτάσει τον ‘άντρα από ατσάλι’, αλλά πρέπει να γίνει και ένα μεγάλο ‘μπαμ’. Και δυστυχώς, όπως δείχνουν τα πράγματα, αυτό το ‘μπαμ’ θα είναι η retro επιστροφή του κόκκινου σώβρακο στη στολή του ήρωα. Γιατί? Μια χαρά δεν ήμασταν 7 χρόνια τώρα. Η αρχική στολή του Supes στο New 52 ήταν η καλύτερη mainstay στολή του. Ακόμη και αυτή η πιο μπλε στολή στην αρχή του DC Rebirth είχε μια ωραία άποψη. Γιατί να πρέπει να το χαλάσουμε τώρα αυτό με άσκοπους αναχρονισμούς? Τέλος πάντων, αυτό πιστεύω εγώ. Δε σημαίνει ότι όλοι έχουν την ίδια άποψη με μένα. Αλλά το θεωρώ και λόγο για να σταματήσω να διαβάζω Superman πλέον. Α, και μαζί με το σώβρακο, επιστρέφουν και τα περιβραχιόνια στα μανίκια από τη DC Rebirth στολή του pre-Flashpoint Superman. Εκτός από αυτό το στοιχείο όμως, όλη η υπόλοιπη στολή είναι ακριβώς αυτό που φορούσε ο μπλε πρόσκοπος της DC μέχρι πριν το reboot. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Jim Lee, που φιλοτέχνησε ένα από τα εξώφυλλα του τεύχους και φυσικά θα έχει συμμετοχή και στο interior art, θεώρησε ότι κάνει το απόλυτο tribute για το επετειακό τεύχος μιας από τις μακροβιότερες σειρές κόμικς όλων των εποχών: «Το Action Comics #1000 αντιπροσωπεύει μια σημαντική στιγμή στην ιστορία όχι μόνο των κόμικς, αλλά και της ψυχαγωγίας, της λογοτεχνίας και της ποπ κουλτούρας. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γιορτάσουμε την ανθεκτική δημοφιλία του Superman από το να του δώσουμε μια εμφάνιση που συνδυάζει κάποιες νέες λεπτομέρειες με το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του κλασσικού του design.» Προσωπικά η συνύπαρξη περιβραχιονίων και σώβρακου δε μου αφήνει την εντύπωση ενός συνδυασμού κλασσικού και νέου. Με παραπέμπει ακόμη περισσότερο στο ότι η DC προσπαθεί να γαντζωθεί από τους πιο ‘κλασσικόφιλους’ αναγνώστες της βεβιασμένα, γιατί θεώρησε ότι η πορεία του New 52 δεν της βγήκε όπως υπολόγιζε και προσπαθεί να επαναφέρει την προ-reboot εικόνα της γρήγορα-γρήγορα. Όπως έκανε με την ένωση των δύο Supermen καταργώντας τον reboot-αρισμένο και προσαρμόζοντας στοιχεία του στον κλασσικό, διαγράφοντας ουσιαστικά το New 52 και γεγονότα του, όπως η σχέση του Supes με τη Wonder ή την επαναφορά του Martian Manhunter ως ιδρυτικό μέλος της Justice League αντί για τον Cyborg (σε flashback panel στο Justice League #37) ή το downgrade του Kyle Rayner από White Lantern σε Green Lantern με τη 90’s στολή του κτλ. Anyway, σύμφωνα με το Entertainment Weekly, στο επετειακό τεύχος θα συμμετάσχουν πολλές δημιουργικές ομάδες, ανάμεσα στις οποίες θα είναι ο Marv Wolfman με ανέκδοτα σχέδια του Curt Swan, ο Geoff Johns με τον Richard Donner (ναι, τον γνωστό από την ταινία) και τον Oliver Coipel, ο Peter J. Tomasi και ο Patrick Gleason, που ούτως ή άλλως ασχολούνται με τον Superman από την αρχή του Rebirth, ο Paul Dini με τον Jose Luis Garcia-Lopez, Ο Tom King με τους Clay Mann και Jordie Bellaire, ο Brad Meltzer με τους John Cassaday και Laura Martin, η Louise Simonson και ο Jerry Ordway, ο Scott Snyder με τον Tim Sale και φυσικά ο Brian Michael Bendis, ο οποίος θα κάνει το ντεμπούτο του υπό τη σκέπη της DC. Τουλάχιστον, από πλευράς αφήγησης, το Action Comics #1000 πιστεύω ότι θα έχει πολλά και αξιόλογα πράγματα να μας πει και να μας δείξει, καθώς το roster είναι κάτι παραπάνω από πολλά υποσχόμενο. Θα ήθελα όμως την άποψη σας για το ζήτημα της εμφάνισης του Superman, οπότε πηγαίνετε στα σχόλια για πείτε μας πως αντιλαμβάνεστε την ‘αλλαγή’ αυτή. Μπορεί εγώ να την έχω πάρει με στραβό μάτι, αλλά θα θέλαμε να ξέρουμε και τις δικές σας σκέψεις επ’ αυτού. The Heroic Continues!

Μα τι πρωτοτυπία,πως το σκεφτήκανε οι ιθύνοντες της D.C.,να αναγεννήσουν το σύμπαν των ηρώων της.Ναι είναι γεγονός για μία άλλη φορά ακόμα μια αναγέννηση άλλο ενα Reboot και εγω έχω βαρεθεί να μου αλλάζουν αυτά που ξέρω. Τέλος πάντων ,Μετά απο το graphic novel που κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία προσφάτως με τίτλο : D.C.UNIVERSE ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ , να και η πρώτη συνέχεια στα περίπτερα με ναυαρχίδα τον πρωταγωνιστή της μεγαθήριου εταιρίας,τον Ατσάλινο άνθρωπο,τον SUPERMAN με την πρώτη του περιπέτεια μετά την αναγέννηση του σύμπαντος.Ο νέος Supy που ουσιαστικά είναι ο παλιός που παίρνει την θέση του μεσαίου που απεβίωσε ,προσπαθεί να προσαρμοστεί στο νέο του ρόλο.Αν μπερδευτήκατε,καλά να πάθετε ,τι διαβάζετε Superman καλά κάνουν αυτοί που διαβάζουν disney. Έχετε ακούσει για reboot του Μίκυ,να αλλάξει το σύμπαν του και να γίνει περιβόητος ληστής και ο Μαύρος Πητ πανέξυπνος ντετέκτιβ που τον κυνηγά.Και τους μουργόλυκους πάμπλουτους και τον Σκρουτζ φτωχομπινέ να προσπαθεί να τους κλέψει; Το παρόν τεύχος περιέχει τα δύο πρώτα τεύχη της αμερικανικής σειράς :Superman :Son of Superman. Η σειρά τελειώνει σε τρία -μάλλον - διμηνιαία τεύχη.Το επόμενο στις 25 του Μάη. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον Indian & tsironick.

Στο Strange #63, στη στήλη Strange Art, έχει την τιμητική του ο Superman και το κόμικ The Escapist. Παραθέτει και κάποια βιογραφικά στοιχεία των δημιουργών του Superman που ομολογώ δεν τα ήξερα.

Το πρόσφατο «Batman vSuperman» μπορεί να μην άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις,αλλά πάντα θα υπάρχουν οι πιο παλιές ταινίες για τους φανς των υπερηρώων της DC. Αν, μάλιστα, σας περισσεύουν μερικές χιλιάδες δολάρια, θα μπορέσετε να αγοράσετε τη στολή του Superman που φόρεσε ο Christopher Reeve στην πρώτη ταινία που βγήκε το 1978 και μια από τις στολές του Batman που φόρεσε ο Michael Keaton στο «Batman Returns» το 1992 και να γυρίσετε ένα αυθεντικό fan film. Ο οίκος δημοπρασιών Nate D. Sanders,ο οποίος ειδικεύεται σε αντικείμενα και αναμνηστικά του Χόλιγουντ,έχει ορίσει ως τιμή εκκίνησης για την στολή του Superman τα $40.000.Δυστυχώς,όμως,αν κερδίσετε τη δημοπρασία,θα χρειαστεί να πάτε σε έναν ράφτη ,αφού δεν συμπεριλαμβάνονται η κάπα,οι μπότες και το κάτω μέρος της στολής. Σε άλλη δημοπρασία του οίκου θα μπορείτε να αγοράσετε μια στολή που φόρεσε ο Michael Keaton στο «Batman Returns» , με τιμή εκκίνησης τα 35.000 δολάρια. Στο πακέτο αυτό συμπεριλαμβάνονται η αυθεντική κάπα, η μάσκα και η στολή που φόρεσε ο Keaton στην ταινία και αντίγραφα του σήματος,των γαντιών και των παπουτσιών.Το σετ περιλαμβάνει και μια κούκλα μανεκέν με το πρόσωπο να μοιάζει του Keaton,σε περίπτωση που θέλετε να την βάλετε προς έκθεση κάπου. ΠΗΓΗ

Ιανουάριος 1933, Κλίβελαντ. Οι Τζέρι Σίγκελ (Jerry Siegel) και Τζο Σάστερ (Joe Shuster) ήταν ακόμα μαθητές στο λύκειο, όταν δημιούργησαν τον χαρακτήρα του Σούπερμαν (Superman), ο οποίος θεωρείται ο πρώτος υπερήρωας που παρουσιάστηκε στο κοινό ως κόμικ. Οι 2 έφηβοι είχαν μεγάλη φαντασία. Ο Σίγκελ σε ένα διάλειμμα στο σχολείο, εμπνεύστηκε από έναν συμμαθητή του, τον Σάστερ και έγραψε μια μικρή ιστορία, με τίτλο «The Reign of The Superman», που σήμαινε «Η Κυριαρχία του Σούπερμαν». Την επόμενη μέρα, ο Σίγκελ το δημοσίευσε σε ένα μικρό περιοδικό που εξέδιδε και λεγόταν «Science Fiction». Η πρώτη εκδοχή του Σούπερμαν... Προσχέδιο για το »The Reign of the Superman» Ο ήρωας της ιστορίας, ο Σούπερμαν παρουσιαζόταν ως ένας περιπλανώμενος άνδρας, ο οποίος απέκτησε υπερδυνάμεις, ύστερα από την έκθεσή του σε ένα πειραματικό χημικό φάρμακο. Ο νεαρός, ενθουσιασμένος με την εξέλιξη της ζωής του, άρχισε να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για προσωπικό όφελος και για ψυχαγωγία. Στην πορεία έχασε τις δυνάμεις του, έμεινε άστεγος και ζούσε ντροπιασμένος, αφού όλοι τον ήξεραν ως «κακό» (villain). Το περιοδικό δεν πούλησε και το κοινό δεν ενθουσιάστηκε, ούτε με τον πρωταγωνιστή, ούτε με την κατάληξη του. Οι 2 συμμαθητές όμως συνέχισαν να γράφουν μικρές παρόμοιες ιστορίες, τις οποίες κυκλοφόρησαν σε ένα βιβλίο που έφερε την ονομασία «Popular Comics». Το δίδυμο ονειρευόταν πως μια μέρα θα γίνονταν διάσημοι και επαγγελματίες συγγραφείς. Η εμπειρία τους ωστόσο ήταν μικρή. Η μεταγενέστερη εκδοχή του ήρωα Το πρωτοσέλιδο του κόμικ »Action Comics #1» (1938). Το 1934, ο Σίγκελ δημιούργησε έναν καινούργιο χαρακτήρα, αλλά του έδωσε την ίδια ονομασία με τον προηγούμενο. Σούπερμαν. Αυτή τη φορά, ο Σούπερμαν ήταν ένας ηρωικός άνδρας, δεν είχε υπερδυνάμεις και φορούσε απλά και καθημερινά ρούχα. Ο Σίγκελ έδειξε το έργο του στο Σάστερ και αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε κόμικ. Του έδωσαν την ονομασία «The Superman» και το παρουσίασαν σε αντιπρόσωπο του εκδοτικού οίκου «Humor Publishing». Αν και στην αρχή έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για το βιβλίο, η εταιρεία αποσύρθηκε από τη βιομηχανία των κόμικς και έτσι η συμφωνία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο Σίγκελ ήταν πεπεισμένος ότι κανείς δεν θα δεχόταν να αναλάβει το βιβλίο, επειδή εκείνος και ο Σάστερ ήταν νέοι, άπειροι και άσημοι. Η λύση ήταν μια. Να διακόψει τη συνεργασία με τον φίλο του και να βρει έναν επαγγελματία καλλιτέχνη για να τον αντικαταστήσει. Όταν όμως ο Σάστερ έμαθε τι σκόπευε να κάνει ο Σίγκελ, εξοργίστηκε. Πήρε το κόμικ και το έκαψε. Το μόνο που απέμεινε ήταν το εξώφυλλο. Η φιλία τους έληξε άδοξα και ο Σίγκελ αναζήτησε άλλους σχεδιαστές. Το 1935, ήρθε σε επαφή με το Ράσελ Κίτον, με τον οποίο εξέλιξαν τον χαρακτήρα του Σούπερμαν. Στις ιστορίες τους υπήρχαν κατακλυσμοί, καταστροφή πλανητών, εκρήξεις, ενώ ο Σούπερμαν είχε πλέον υπερδυνάμεις και είχε ταξιδέψει στον χρόνο. Ήταν ρωμαλέος και είχε αλεξίσφαιρο σώμα. Είχε υιοθετηθεί από τον Σαμ και τη Μόλι Κέντ, οι οποίοι τον παρότρυναν να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για το καλό των ανθρώπων. Το έργο τους απορρίφθηκε από τους εκδοτικούς οίκους. Ο Κίτον απογοητεύτηκε και παραιτήθηκε. Η τελική διαμόρφωση του γνωστού χαρακτήρα Ο Σίγκελ συμφιλιώθηκε με τον παιδικό του φίλο, το Σάστερ και αποφάσισαν να προσπαθήσουν ξανά και να γράψουν από την αρχή την ιστορία του Σούπερμαν. Η επιμονή τους ήταν τόσο μεγάλη, που ξενυχτούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να τα καταφέρουν. Η ιστορία άλλαξε και πάλι ριζικά. Αυτή τη φορά, ο Σούπερμαν έγινε εξωγήινος. Ο πλανήτης καταγωγής του λεγόταν Κρύπτον (Krypton) και φορούσε ένα ιδιαίτερο κοστούμι, με μια κόκκινη κάπα, που στο στήθος αναγραφόταν ένα «S». Ο Κλάρκ Κέντ, όπως ήταν το γήινο όνομά του, ήταν δημοσιογράφος, ενώ προσποιούνταν πως ήταν δειλός και άτολμος. Ήταν ερωτευμένος παράφορα με τη συνάδελφό του Λόις Λέιν, η οποία δεν μπορούσε όμως να αντιληφθεί, ότι ο Σούπερμαν και ο Κέντ ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το ερωτικό ειδύλλιο ήταν πάντα μια αποτελεσματική συνταγή. Ο Σίγκελ και ο Σάστερ έγραψαν πολλές περιπέτειες με το Σούπερμαν, ενώ υπέγραψαν συμβόλαιο με την «National Allied Publications». Ο εκδοτικός οίκος ωστόσο, ήθελε να τις δημοσιεύσει σε εφημερίδες και όχι σαν κόμικ. Για ακόμη μια φορά τους απέρριψαν. Η συνεργασία με τη «DC Comics» Ο Σούπερμαν ως μέλος της »Justice League» Τότε υπήρξε η σκέψη να στραφούν στην εταιρεία «Detective Comics», τη γνωστή «DC Comics» και να δείξουν τη δουλειά τους. Το Μάρτιο του 1938, οι Σάστερ και Σίγκελ πούλησαν όλα τα δικαιώματα του χαρακτήρα στη «DC», για 130 δολάρια. Είχαν πλέον απογοητευτεί και πίστευαν ότι ο Σούπερμαν δεν θα γινόταν ποτέ επιτυχία. Τουλάχιστον θα έβλεπαν τον χαρακτήρα που είχαν δημιουργήσει με τόσο κόπο, επιτέλους να δημοσιεύεται. Ο Σούπερμαν έκανε το ντεμπούτο τους ως κόμικ τον Απρίλιο του 1938 στην ανθολογία «Action Comics #1». Η σειρά έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία. Ένα χρόνο αργότερα, η «DC Comics» κυκλοφόρησε κι άλλη σειρά, που ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στον Σούπερμαν και ονομαζόταν «Superman». Η ζήτηση από το κοινό ήταν πρωτοφανής. Με το πέρασμα των χρόνων, ο Σούπερμαν έγινε αγαπημένος ήρωας και εκτός από τα δικά του κόμικ, εμφανίστηκε και σε σειρές με ομάδες υπερηρώων, όπως ήταν η «Justice League of America» και η «World’s Finest Comics» Τη δεκαετία του 1950, τα κόμικς με το Σούπερμαν παρουσίασαν μια μικρή πτώση στις πωλήσεις, αλλά το 1987 υπήρξε ανάκαμψη. Το «Superman #75», έχει πουλήσει περισσότερα από 6 εκατομμύρια αντίτυπα και θεωρείται ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών. Από το 1938, μέχρι και το 2008 υπήρξαν πολλές δικαστικές διαμάχες του Σίγκελ με τη «DC Comics» σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα του Σούπερμαν. Η εταιρεία έχει προσφέρει πολλές χιλιάδες δολάρια για να διευθετηθεί το ζήτημα. Η «DC» τελικά δικαιώθηκε και έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα για το Σούπερμαν μέχρι το 2033. Ο μόνος περιορισμός είναι, ο χαρακτήρας να μην υποστεί αλλοιώσεις, αλλά να απεικονίζεται ακριβώς έτσι, όπως παρουσιάστηκε στο κοινό το 1938. Η φιγούρα του Σούπερμαν της εταιρείας »Hot Toys» Η διεύρυνση του Σούπερμαν και σε άλλους τομείς Η «DC» έχει διευρυνθεί, εκτός από τα κόμικς, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, ενώ έχει συνάψει συμφωνία και με την εταιρεία «Hot Toys», η οποία παρασκευάζει συλλεκτικές φιγούρες και αντίγραφα χαρακτήρων από το σινεμά. Καθόλου άσχημα για μια ιστορία που δημιούργησαν δυο πιτσιρικάδες και απορρίφθηκε τόσες φορές. Πηγή

To 2009 η DC Comics αποφασίζει για πολλοστή φορά να παρουσιάσει ένα φρέσκο origin του χαρακτήρα του Superman στο νέο κοινό. Θεωρώντας ότι το τελευταίο crossover – event, το λεγόμενο Infinite Crisis, έφερε αλλαγές στο παρελθόν όλων των χαρακτήρων, θα έπρεπε να γίνει και ένα ξεκαθάρισμα στον Άνθρωπο από Ατσάλι. Κόψε – ράψε, σβήσε – γράψε, προσθέσανε λεπτομέρειες και αφαιρέσανε άλλες, ώστε η παρακολούθηση του ήρωα να είναι πιο εύκολη στους διάφορους μηνιαίους του τίτλους. Ένας οδηγός του τι είναι o Superman. Θα σας γελάσω αν τα καταφέρανε. Ο Geoff Jones, το αστέρι – συγγραφέας της DC, παρουσιάζει έναν Κλαρκ Κεντ που από παιδί ανακαλύπτει τις δυνάμεις του, ντύνεται με τη χαρακτηριστική στολή, και σώζει κόσμο στο χωριό του. Η λέξη Superboy δεν τυπώνεται σχεδόν καθόλου στα κείμενα. Τα ψυχολογικά του χτυπάνε κόκκινο, αφού μαθαίνει ότι είναι εξωγήινος, οι δυνάμεις του είναι επικίνδυνες αν δεν τις ελέγχει σωστά, και οι γονείς του τού γεμίζουν ανασταλτικούς παράγοντες από το να είναι ένα ελεύθερο 16χρονο παιδί. Τα γυαλιά που φοράει δεν είναι για κάλυψη της ταυτότητάς του, αλλά για να απενεργοποιούνται οι θερμικές ακτίνες των ματιών του. Σαν Superboy γνωρίζει τους ταξιδιώτες του χρόνου Legion of Super-Heroes που τον έχουν και για ίνδαλμα. Και έχει ως συγχωριανό έναν αλαζόνα 18άρη Λεξ Λούθορ. Αφού ενηλικιωθεί μετακομίζει στην Μητρόπολη ώστε να ζήσει και σαν Κλαρκ Κεντ και σαν Superman. Εισάγεται στην δημοσιογραφική ομάδα του Ημερήσιου Πλανήτη, αποκτά εχθρούς, και δοκιμάζεται ως νέο πρότυπο για τους κατοίκους της μεγαλούπολης. Σε γενικές γραμμές θυμίζει το χαρακτήρα του 1970-1980. Αδέξιος Κεντ που σκοντάφτει σε μπουγαδόνερα, τρώει δούλεμα από τους γύρω του, κάνει αδέξιες κινήσεις, κλειδώνεται κατά λάθος σε μικρά δωμάτια γιατί φοβάται τον κίνδυνο, ζωγραφίζεται ως Κρίστοφερ Ριβ, αντιμετωπίζει έναν κακό Λούθορ, κλπ. Είναι στην ουσία ένα σχεδιάγραμμα κινηματογραφικής ταινίας. Και γιατί να υπάρχει; Έτσι! Στην ίδια ακριβώς προσπάθεια του John Byrne το 1986 έχουμε τον ατσαλένιο άνθρωπο να ενηλικιώνεται σουπερηρωικά στα 25 του, ενώ εδώ συμβαίνει στα 16 του. Τότε δεν γνώρισε τους Legion of S.H όταν ήταν έφηβος, αλλά εδώ αυτό ακριβώς συμβαίνει. Μικρομεσαίες αλλαγές για να ταιριάξουν στα τεύχη της εποχής. Ο ίδιος ο Byrne ήθελε να παρουσιάσει ένα Superboy αλλά του το απαγορέψανε. Είχε ζητήσει η βιολογική μητέρα του να ταξιδέψει έγκυος από τον πλανήτη Κρυπτώνα στη Γη και να γεννήσει τον Καλ Ελ στα χωράφια του Τζόναθαν Κεντ, αλλά του το απαγορέψανε και αυτό. Συγκρίνοντας τα δυο κόμικς θεωρώ ότι ο John Byrne με το Man of Steel μας έδωσε έναν πιο σοβαρό χαρακτήρα, ενώ εδώ έχουμε έναν γλυκανάλατο χωριάτη που καταφέρνουν να πάρουν τον αέρα του Κλαρκ Κεντ. Το νέο Παράσιτο, o Μέταλλο και ο Λούθορ, ως βασικοί κακοποιοί και αντίπαλοι του ήρωα είναι τόσο ανόητα φτιαγμένοι που θυμίζουν σατανικούς εχθρούς του 1970 σε ταινία τρίτης διαλογής. Καμιά έμπνευση, καμιά πρωτοτυπία. Και σίγουρα δεν έχει καμιά χαρά να δεις τον Κεντ να χύνει κατά λάθος τον καφέ του στη Λόις. Το σκίτσο του Gary Frank είναι υπέροχο. Καθαρό με λεπτές γραμμές, δεν κουράζει, είναι φρέσκο και κυλάει άνετα. Το θυμάμαι στο Hulk, Gen13, Midnight Nation και απορώ πώς η βιομηχανία των κόμικς δεν τον τιμά περισσότερο. Δυναμικές φιγούρες και εκφραστικά πρόσωπα. Δεν μπορούν πολλοί να παινευτούν ότι μπορούν και τα δύο. Πχ. δε θεωρώ ότι ο Jim Lee καταφέρνει να εκφράσει πολλά διαφορετικά συναισθήματα στις φιγούρες του. Ένα στιλ σκληροτράχηλου προσώπου για όλους και για όλες. John Byrne. To ίδιο. Μέσα σε δύο χρόνια το κόμικ ξεχάστηκε. Το παρελθόν που έχτισε αγνοήθηκε και σβήστηκε. Ήρθε το New52 και όλα όσα ξέραμε άλλαξαν. Το φαινόμενο είναι τόσο συχνό που δεν είναι καν βαρετό. Είναι εκνευριστικό. Υπήρχε και το Birthright αλλά δε γνωρίζω τι αλλαγές έφερε. Μιλάμε για μια εταιρία που δε συμφωνεί με το παρελθόν της εδώ και δεκαετίες, αλλά πάντα γυρίζει σε αυτό. Τέτοιες αλλαγές στα χρόνια σενάρια είναι το λιγότερο αφιλόξενες για τους επί χρόνια αναγνώστες, και δεν ξέρω αν εξυπηρετούν εισαγωγή νέων αγοραστών. Η ιστορία είναι διασκεδαστική και ίσως αρέσει σε κάποιους που δε γνωρίζουν και πολλά, αλλά για τους βετεράνους είναι ξαναζεσταμένο φαγητό της γιαγιάς που δε θυμίζει πια γιαγιά. Έξι διπλά τεύχη που βρίσκονται σχετικά εύκολα. Σελίδα του Geoff Johns στη Wikipedia. Σελίδα του Gary Frank στη Wikipedia.

Η φετινή ταινία κινουμένων σχεδίων της Justice League έχει ως guests stars τους Teen Titans, μια εξίσου ιστορική ομάδα εφήβων σουπερηρώων. Το θέμα είναι εξολοκλήρου στο σύμπαν του New52 με έναν πιο νέο Superman αλλά και πιο συνεργάσιμο Batman. Οι Justice League αντιμετωπίζουν την παρέα του Lex Luthor και έμμεσα το διαβολικό πλάσμα Trigon. Χωρίς να γνωρίζουν το επίπεδο των δυνάμεών του και χωρίς καν να καταλαβαίνουν αν τον νικήσανε ή όχι, κερδίζουν τη μάχη με τη βοήθεια των μη συμβατικών λύσεων του 13χρονού γιού του Batman, τον Damian Robin, του πιο αγενέστατου ανήλικου και αλαζονικού πλάσματος που εμφανίστηκε ποτέ στην 9η Τέχνη. Ως μέτρο κοινωνικοποίησης και τιμωρίας ο πατέρας του τον υποχρεώνει να στελεχώσει το σύλλογο των κολαούζων Teen Titans. Εκεί ο ιδιαίτερα επιθετικός και ανταγωνιστικός χαρακτήρας του δημιουργεί προβλήματα και έχθρες πλην της Ravel μιας καταθλιπτικής μάγισσας που ίσως τη νοιώθει πιο κοντά του. Ο όχι στην πραγματικότητα νικημένος Trigon, που έχει σημαντική συγγένεια με τη Ravel, προσπαθεί μέσω αυτής να εισβάλει και πάλι στη διάστασή μας και ως πρώτη του κίνηση είναι να κυριεύσει τα μυαλά των μελών της Justice League. Μια μεγάλη εμφύλια μάχη ξεκινά μεταξύ των δυο ομάδων, και σε δεύτερο επίπεδο μια μάχη για την εμπόδιση των σχεδίων του Trigon. Σα θέαμα δείχνει άρτιο, και σε αρκετά σημεία μιμείται τα Ιαπωνικά κινούμενα σχέδια. Αλλοπρόσαλλα κτήνη που μοιάζουν σα να βγήκαν από το Akira, μεταμορφώσεις τύπου Sailor Moon, δείχνουν πόσο έχουν επιβληθεί στα αμερικάνικα καρτούν. Σαν υπόθεση είναι πολύ συνηθισμένο, και ενώ το σενάριο χρησιμοποιεί στοιχεία από την ιστορία Terror of Trigon δεν καταφέρνει να μας δείξει κάτι ιδιαίτερο. Ίσως κάπου στη μέση κάνει ενδιαφέρον το χαρακτήρα του Damian και τη σχέση του με την Raven, αλλά αξία στο σύνολο δεν του δίνει. Η ταινία προσπαθεί και να εισάγει τους ΤΤ στις κομικσοταινίες, και ίσως να δούμε και μια σόλο ταινία των Titans. Rosario Dawson και Jon Bernthal δυο γνωστά ονόματα που δάνεισαν τις φωνές τους. Οι Teen Titans ήταν ένας ιδιαίτερος τίτλος που το 1980 απογείωσαν οι Wolfman & Perez. Οι πωλήσεις του ήταν δυνατές όσο και των X-Men και πραγματικά το άξιζαν. Τη μια πολεμούσαν στο διάστημα, την άλλη μάλωναν σαν έφηβοι στην αυλή του σχολείου, και πάντα εξερευνούσαν γωνιές του DC σύμπαντος δίνοντας τροφή με χαρακτήρες και γεγονότα σε άλλους τίτλους. Μετά 6-8 χρόνια ο τίτλος έγινε βαρετός και αδιάφορος με μέτριους καλλιτέχνες να καταστρέφουν τα πάντα. Η after credits σκηνή δείχνει την έλευση της Terra, ενός σημαντικού χαρακτήρα που μάλλον θα απασχολήσει την επόμενη κομικσοταινία. Μικρά διαφημιστικά βιντεάκια εδώ, εδώ και εδώ. [imdb=tt5091548]

Η ιστορία δημοσιεύτηκε στα τεύχη SUPERMAN #51-52, BATMAN/SUPERMAN #31-32, ACTION COMICS #51-52, SUPERMAN/WONDER WOMAN #28-29 του 2016. Σίγουρα θα το δούμε να επανεκδίδεται ως hardcover και paperback. Αποτελεί έναν επίλογο των περιοδικών του Superman λίγο πριν κυκλοφορήσει το DC Rebirth #1 και οι διάφοροι νέοι τίτλοι του Superman. O Superman πεθαίνει. Το σώμα του καταρρέει και οι δυνάμεις του σιγά σιγά φθίνουν. Προσπαθεί να βάλει σε τάξη τη ζωή του, με το να χαιρετήσει και να δώσει εξηγήσεις σε φίλους και συμπολεμιστές, και να ορίσει έναν αντικαταστάτη στο πρόσωπο της Supergirl. Ταυτόχρονα προσπαθεί να αντιμετωπίσει δυο μεγάλους κινδύνους. Ένα σούπερ πλάσμα που παρ’ ολίγον να γινόταν ένας φίλος που θα τον καταλάβαινε, και ένα άλλο που μιμείται τις δυνάμεις και τη ζωή του αλαζονικά και με καταστροφικά αποτελέσματα γύρω του. Σε όλα αυτά το βοηθάει μια νέα γνωριμία, ο γνωστός μας πιο ώριμος Superman που τελικά επέζησε από την καταστροφή του προηγούμενου σύμπαντος λόγω των γεγονότων του Flashpoint. Ο «πιο» πραγματικός για τα μάτια μας Superman υπάρχει και ζει μαζί με τη γυναίκα του Lois και το γιο τους απομονωμένα και χαίρονται μια πιο συμβατική ζωή. Πρώτα απ’ όλα έχω να πω ότι ντρέπομαι να πω ότι διαβάζω τέτοια σενάρια. Για να τα εξηγήσεις λες τέτοιες ασυναρτησίες που απορώ πώς μας παίρνει ο κόσμος στα σοβαρά. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Κόμικς είναι θα μου πείτε, τι να γράψουμε, για έρωτες ανεκπλήρωτους ή για οικονομικά σκάνδαλα; Η ιστορία πάντως είναι καλογραμμένη. Διαβάζεται άνετα και δίνονται αρκετές εξηγήσεις για να την καταλάβεις. Πχ. Τι εστί και τι πράττει η Supergirl δίνονται στην ιστορία και δε νοιώθεις χαμένος. Δεν απαιτείται να διαβάζεις τον τίτλο της. Τι γίνεται ακριβώς με την αρρώστια του Superman και τα δυο κακοποιά πλάσματα δίπλα του δε δίνονται, αλλά θεωρώ ότι αν διαβάζεις τους αντίστοιχους τίτλους έχεις μια πλήρη εικόνα. Οι φιλίες του με τον Batman και τη Wonder Woman δίνονται πολύ όμορφα και νοιώθεις ενδιαφέρον για τις σχέσεις τους. Υπάρχει κάπου και ένα υποσενάριο για τη δημιουργία του κινέζου Superman αλλά είναι λίγο μπερδεμένο. Η έλευση του βετεράνου Clark Kent είναι καλοδουλεμένη και εν κατακλείδι βλέπω ότι ένας ικανότατος συγγραφέας, ο Peter Tomasi, ασχολείται με τον επίλογο και αξίζει τα λεφτά μου. Για να σποϊλάρω να πω ότι ο θάνατος του Superman είναι ό,τι πιο κλισεδιάρικο έχετε διαβάσει. Ενώ η υγεία του καταρρέει, πεθαίνει στη μάχη ηρωικά πολεμώντας έναν κακοποιό, θυσιάζεται για τους γύρω του, και έχει κάπου μια ώρα να πει έναν μονόλογο στον κάθε του φίλο και συμπολεμιστή. Εκεί ήθελε λίγο πιο κότσια να γράψεις κάτι που δε σου υπαγορεύει το εγχειρίδιο του κλασικού συγγραφέα. Οι σκιτσογράφοι είναι η υποτιθέμενη αφρόκρεμα της DC της τελευταίας πενταετίας, ή τελοσπάντων για κάποιους στα γραφεία της. Mikel Janin, Doug Mahnke, Scot Eaton, Jorge Jimenez, και ο συμπαθέστατος Paul Pelletier (που μάλλον τον έχουμε δει και σε καλύτερα κόμικ). Σε κανα δυο εξώφυλλα έχουμε τον Yanick Paquette, μια αδυναμία μου που θυμίζει Kevin Nowlan. Θα χαρώ να τον δω σε κάποιο Φεστιβάλ Κόμικς. Και τι έγινε σε αυτήν την ιστορία. Σκοτώσανε το Superman του New52 και έφεραν τον παλιό που τελικά επέζησε. Στην ουσία οι εκδότες παραδέχτηκαν ότι αυτός ο νέος Superman απέτυχε και θα έχει πιο ενδιαφέρον να κρατήσουμε αυτό που ξέραμε. Όλο το DC Rebirth είναι ένα μικρό βήμα πιο κοντά στο παλιό universe αφού το καινούριο μας βγήκε λίγο ελαττωματικό. Υποτίθεται θα γινόταν πιο απλό και πιο κοντά σε νέους αναγνώστες, αλλά τελικά έγινε πιο πολύπλοκο αφού επανεγγράφτηκε ιστορία στην πορεία, με περισσότερα προβλήματα κατανόησης. Και τελικά έγινε ακόμη πιο αφιλόξενο στην παρακολούθηση. Εκτός αυτού έχουμε και νέες αριθμήσεις, πιο συχνές όσο περνάνε τα χρόνια. Τη μόδα ξεκίνησε η DC το 1986 με το Crisis, ακολούθησε μετά μια πενταετία η Image που κάθε τόσο έβγαζε νέα #1 σε ήδη υπάρχοντες τίτλους, και φτάσαμε στην εποχή μας που η MARVEL το κάνει κάθε εξάμηνο. Το χόμπι γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο και θα έλεγα χάνονται ψίχουλα διασκέδασης, που όσο περνούνε τα χρόνια γίνονται ολόκληρες μπουκιές. Θα προσπαθήσω να παρακολουθήσω τους νέους τίτλους στη μεταRebirth εποχή αλλά με το πρώτο χασμουρητό παρατάω το Superman. Και αν έχω όρεξη υπάρχουν πάντα τα περιοδικά του 1985-1995 για να χαρώ αυτό που ξέρω. Και προπάντων να διασκεδάσω. Μια διαδικασία που δύσκολα πετυχαίνεις στα νέα κόμικς.

Η τεράστια επιτυχία του Deadpool, οι Avengers και οι X-Men που βρίσκονται κυριολεκτικά παντού, ο τηλεοπτικός Flash, αλλά και ο Arrow, όλοι τους αποδεικνύουν περίτρανα πως η σύγχρονη pop κουλτούρα εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από κόμικ. Όμως όχι, μην νομίζεις πως πρόκειται για απλές «ζωγραφίες». Μερικοί από τους πιο γνωστούς κόμικ υπερήρωες βασίστηκαν σε πραγματικούς ανθρώπους. Iron Man - Howard Hughes Ένας από τους προσωπικούς ήρωες του Stan Lee, ήταν ο Howard Hughes, ένας «περιπετειώδης δισεκατομμυριούχος, ένας άντρας που αγαπούσε τις γυναίκες και τελικά τρελάθηκε». Σύμφωνα με τον Lee, o Howard ήταν εκείνη η προσωπικότητα που ενέπνευσε τον Tony Stark και κατά συνέπεια τον Iron Man. Batman: Robert the Bruce & Mad Anthony Wayne O Bill Finger, συν-δημιουργός του Batman μαζί με τον Bob Kane έχει περιγράψει πώς δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας του Ανθρώπου – νυχτερίδα: «Πήγα στο σπίτι του και είδα πως είχε ζωγραφίσει ένα χαρακτήρα που έμοιαζε με τον Superman, με κοκκινωπή φόρμα, χωρίς μπότες, χωρίς γάντια, φορούσε μόνο μια ασπρόμαυρη μάσκα και σκαρφάλωνε τοίχους με ένα σχοινί.» Ο Kane έκανε αλλαγές, αφαιρώντας κάθε τι κόκκινο από τη στολή του ήρωα. Σειρά είχε το όνομα: «Το πρώτο σκέλος του ονόματος προήλθε από τον Robert the Bruce, μια πατριωτική φιγούρα της Σκωτίας. Μιας και ο τύπος θα ήταν playboy,θα έπρεπε το όνομα του να υποδηλώνει επεκτατικές διαθέσεις. Τότε σκέφτηκα τον στρατηγό Mad Anthony Wayne.» Wonder Woman - Η γυναίκα του πανεπιστημιακού καθηγητή / σχεδιαστή comics William Moulton Marston & η Olive Byrne, βοηθός του Την δεκαετία του 1920, 0 Marston, έχοντας ολοκληρώσει σημαντικές ανακαλύψεις, όπως η συσκευή ανίχνευσης αλήθειας, προχωρούσε στην έρευνα της σεξουαλικά αποκλίνουσας συμπεριφοράς, κυκλοφορώντας κρυφά σε πανεπιστημιακές τελετές μύησης φοιτητριών. Επίσης ζούσε μέσα σε αυτές. Ήταν παντρεμένος με την φοιτήτρια νομικής και ψυχολογίας και συζούσαν όλοι μαζί με την βοηθό του, Olive Byrne, έχοντας κάνει όλοι μαζί 4 παιδιά (2 με την Elizabeth και 2 με την Olive). Το 1928 μαζί με τον εκδότη Max Gains, ξεκίνησε να δημιουργεί το σχέδιο και το χαρακτήρα μιας ηρωίδας, που θα μπορούσε να παγιδέψει με χειροπέδες, να κάνει σκλάβο της και να μαστιγώσει τον κάθε εχθρό, όπως οι γυναίκες του. Η Wonder Woman είχε μόλις γεννηθεί. Constantine - Sting Ο John Constantine εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως ένας εκ των βασικών χαρακτήρων της σειράς κόμικ «The Saga of the Swamp Thing». Η εμφάνιση του θύμιζε έντονα έναν pop star εκείνης της δεκαετίας. Έναν «αστυνομικό» pop star. Ε ναι, λοιπόν, ο Alan Moore δημιούργησε τη φιγούρα του Constantine, όταν οι σχεδιαστές Stephen R. Bissette – John Totleben (που άκουγαν φανατικά Police) εξέφρασαν την επιθυμία να ζωγραφίσουν έναν χαρακτήρα που θα έμοιαζε με τον Sting. ΤON STING. Flash - Barry Gray - Steven Allen Ο ιστορικός comics Bill Schelly στο βιβλίο με τίτλο American Comic Book Chronicles έχει γράψει: «Στη δεκαετία του 1950, ο σεναριογράφος της DC Comics Julius Schwartz που επέβλεπε τη δημιουργία του χαρακτήρα του υπερήρωα, είχε αποκαλύψει πως η ταυτότητα ήταν συνδυασμός δυο προσωπικοτήτων της showbiz: Του ραδιοφωνικού παραγωγού Barry Gray και του κωμικού Steven Allen». John Jonah Jameson - Stan Lee Θα θυμάσαι τον J. Jonah, τον μοχθηρό αρχισυντάκτη της εφημερίδας που δουλεύει ο Peter Parker, από την επική ερμηνεία του J. K. Simmons, του ανθρώπου που απογειώνει Παπακαλιάτη και υπερηρωικές ταινίες με την ίδια άνεση. Αυτό που ίσως δεν μπορείς να φανταστείς, είναι ότι ο John Jonah Jameson ΕΙΝΑΙ ο Stan Lee – δημιουργός του Spiderman – σε μια πιο γκρινιάρικη εκδοχή του, όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος ο Lee σε συνέντευξή του. Professor Xavier - Martin Luther King jr. / Yul Brynner Ο Stan Lee έχει δηλώσει πως η φιγούρα του Professor Xavier έχει δημιουργηθεί με βάση δυο σημαντικές προσωπικότητες του 20υ αιώνα: Από τον Οσκαρικό ηθοποιό Yul Brynner αντέγραψε τη σωματική δύναμη, ενώ για την ανάπτυξη του χαρακτήρα του Xavier, εμπνεύστηκε από τον Martin Luther King Jr. Superman - Douglas Fairbanks Ηθοποιός, σεναριογράφος, παραγωγός, ένας από τους πρώτους πρωταγωνιστές ταινιών δράσης στο Hollywood («Robin Hood», «The Mask Of Zorro»), ο Fairbanks ήταν ο απόλυτος pop star του αμερικάνικου κινηματογράφου εποχής του 1920. Το 1933, την εποχή που το μεγάλο οικονομικό Κραχ μαινόταν ακόμα στην Αμερική, οι μαθητές Joe Shuster και Jerry Siegel δημιουργούν τον Superman, έναν comic υπερήρωα με απίστευτη σωματική δύναμη. Ο Shuster αποτύπωσε τη δύναμη του Superman παίρνοντας έμπνευση από τον Fairbanks. Joker - Conrad Veidt Το 1994, σε εκτενή συνέντευξή του, ο δημιουργός του Batman Bob Kane εξήγησε πώς ακριβώς δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας του Joker με έμπνευση από τον ήρωα της βουβής ταινίας τρόμου «The Man Who Laughts»: «Ο Bill Finger και εγώ δημιουργήσαμε τον Joker. O Bill ήταν αυτός που τον έγραψε. […] Μια μέρα, κρατούσε ένα βιβλίο με μια φωτογραφία του Conrad Veidt και μου το έδειξε, λέγοντας «Να, αυτός είναι ο Joker». (Με στοιχεία από: Viralnova, Silentology, The Mary Sue, Wikipedia) Και το σχετικό link...

Για μιά φορά ακόμα ο SUPERMAN θα μας κρατήσει συντροφιά στον 13ο τόμο σε έκδοση των ANUBIS και Έθνους.Ενώ οι άλλοι θα σουβλίζουν το αρνί εμείς θα απολαμβάνουμε τις επικές μάχες του γαλαζοφορεμένου ήρωα ,μάχες που οι μακρινοί γείτονες μας οι Αμερικάνοι χάρηκαν στα αντίστοιχα τεύχη online ADVENTURES OF SUPERMAN #1#4#13#14#19#22#23 και #24. Στον επόμενο 14ο τόμο και άλλες περιπέτειες του σκοτεινού ιππότη ΒΑΤΜΑΝ.

Ένας σημαντικός δημιουργός κόμικς που γνωρίσαμε στα μεταφρασμένα ελληνικά κόμικς, διαβάσαμε, αγαπήσαμε και μάθαμε να ξεχωρίζουμε. Επηρεασμένος από τις παλιές τηλεοπτικές εκπομπές του Superman και τα Marvel Comics, αφού έκανε ένα πέρασμα από μικρές εταιρίες, βρέθηκε στα γραφεία του House of Ideas. Η εργατικότητά του ανέβαζε την αξιοπιστία του και του δίνεται να σκιτσάρει τον τίτλο του Iron Fist. Εκεί δημιουργεί το χαρακτήρα του Sabretooth, που αργότερα γίνεται μια πολύ σημαντική φιγούρα στη ζωή του Wolverine. Μαζί με το συγγραφέα Chris Claremont γίνονται ένα δυνατό και δημιουργικό ζευγάρι. Aφήνουν το σημάδι τους στον εμπορικό τίτλο του Spider-man ονόματι Marvel Team-Up, με πολλούς guest-star και δράση μόνο με σουπερήρωες και καθόλου χαρακτήρες με πολιτικές ταυτότητες. Ο τίτλος που μεγαλουργούν είναι το X-Men. Εκεί ο σκιτσογράφος Dave Cockrum αποχωρεί και η θέση δίνεται στον Byrne. Ο τίτλος είναι σχετικά παρθένος, δεν έχει αναλωθεί στα μάτια του κοινού. Από το πρώτο τεύχος ήταν διμηνιαίος, με ιστορίες reprint τα τελευταία χρόνια, με χαρακτήρες σχετικά ανεξερεύνητους. Ο τίτλος χαρακτηριζόταν από τις χαμηλές πωλήσεις, που σήμαινε χαμηλές απαιτήσεις από τους εκδότες. Ό, τι έπρεπε για φρέσκες ιδέες. Και με μισή ντουζίνα νέους ήρωες καταφέρνουν γρήγορα να τον κάνουν έναν από τους ακρογωνιαίους τίτλους της εταιρίας. Πολύ γρήγορα τη θέση του συγγραφέα μοιράζονται ο Byrne με τον Claremont. Όπως λέει ο τελευταίος, δεν ξεχώριζε η δουλειά του ενός από του άλλου. Αλληλοσυμπλήρωναν τις σκέψεις του και καταφέρνουν να γράψουν μερικές από τις καλύτερες περιπέτειες που γράφτηκαν σε αμερικάνικα περιοδικά. Κάπου όμως η συνταγή χαλάει. Η ισχυρή προσωπικότητα του Byrne δημιουργεί προβλήματα στη σχέση τους. Πρώτος λόγος ο χαρακτήρας του Wolverine. O μεν Claremont θέλει να τον παρουσιάσει ως ένα ζώο που μεταλλάχθηκε σε άνθρωπο και να τον ξεφορτωθεί , ο δε Byrne προσπαθεί να τον κρατήσει με πάση θυσία ως καθαρόαιμο μεταλλαγμένο άνθρωπο σχεδόν τρελό. «Για μένα o Wolverine είναι ένας ψυχοπαθής που τρώει τα δημητριακά του με γάλα στην κουζίνα και μαχαιρώνει ψυχρά και ψύχραιμα την Kitty Pryde γιατί του είπε καλημέρα με περίεργο τρόπο». Αυτή ήταν η φράση που χρησιμοποιούσε για να προσδιορίσει τον ήρωά του. Από κάποιο σημείο και μετά κατηγορεί το συγγραφέα ότι πληρώνεται άδικα αφού όλες οι καλές ιδέες ήταν δικές του. Για λίγο διάστημα ασχολείται με την ομάδα των Alpha Flight, μια καναδική ομάδα σουπερηρώων, που ενώ πουλάει εξαιρετικά τα σενάρια είναι κάτω του μετρίου. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι του είναι τόσο αδιάφοροι οι χαρακτήρες που δεν ξέρει τι να τους κάνει. Αποχωρεί για τον τίτλο του Hulk αλλά δεν αντέχει ούτε εκεί. Του δίνεται μια από τις παιδικές του αγάπες. Οι 4 Φανταστικοί, έναν τίτλο που τον απογειώνει γράφοντας και σχεδιάζοντας μόνος του τις περιπέτειές τους. Θεωρήθηκε η καλύτερη εποχή τους μετά αυτή των Stan Lee και Jack Kirby. Στους X-Men αγάπησε τον Wolverine, εδώ είχε την Susan Storm ως αδυναμία του. Δεν υπάρχει τίτλος που να μη δούλεψε. Spider-man, Captain America, Avengers, Iron Man. Ούτε λίγο ούτε πολύ είχε ό, τι ζητούσε. Από ένα σημείο και μετά δεν είναι θέμα χρημάτων οι δουλειές που του δίνονται αλλά απλώς του δίνονταν. Βοηθάει το γιό της νέας τότε γυναίκας του, Kieron Dwyer, τον εκπαιδεύει και φροντίζει να φτάσει να σκιτσάρει τις περιπέτειες του Captain America. Διαβάσαμε αυτά τα τεύχη τα τελευταία χρόνια στα περιοδικά του εκδότη Καμπανά. Έτσι σε μια χρυσή εποχή για τη DC του δίνεται ο Superman. Μια επιτυχημένη εποχή για το χαρακτήρα. Αφού το παρελθόν του ήρωα διαγράφεται μέσω του Crisis of Infinite Earths, καλείται ο Byrne να ξαναγράψει τις περιπέτειές του. Τον κάνει πιο ανθρώπινο, προσδιορίζει τις δυνάμεις του πολύ πιο χαμηλά και ζωντανεύει τον παρωχημένο ήρωα σε νέα δεδομένα. 3 τίτλοι εκδίδονται το μήνα και καταδέχεται να συνεργαστεί στα σκόρπια σενάρια με τον Marv Wolfman. Ακόμη και αυτόν όμως δεν το σέβεται, το μειώνει και τον προσβάλει συνέχεια. Μέχρι και τον τίτλο του Wolfman ήθελε, για να εξιστορήσει μέσω αυτού τις περιπέτειες του Superboy, πράγμα που του το αρνήθηκαν. Τον ελεύθερο χρόνο του έχτισε αρκετά limited series του Supes που εκδόθηκαν παράλληλα με τους βασικούς τίτλους. Επιστρέφει στη Marvel και ασχολείται με τους Avengers και She-Hulk, με πιο ελαφριές και χιουμοριστικές ιστορίες. Κάπου εκεί εκμεταλλεύεται την επιτυχία των κόμικς του καιρού εκείνου και αποφασίζει να ασχοληθεί με προσωπικές του δημιουργίες. Παρουσιάζει τους Next Men, και του έρχεται μια μήνυση από τη Marvel. Το όνομα θυμίζει τους X-Men και δεν το δέχεται ο αντίπαλος εκδοτικός οίκος. Αναγκάζεται να αλλάξει τον τίτλο σε John Byrne’s Next Men και του απαγορεύεται να έχει το γράμμα Χ με διαφορετικό χρώμα από τον υπόλοιπο τίτλο. Ναι, τέτοιες αποφάσεις παίρνονται όταν είναι στη μέση χρήματα, δικηγόροι, και κριτήρια τύπου «ας κάνουμε το μικρό να χάσει όλο του το κεφάλαιο στο δικαστήριο». Βοηθάει τον Mignola στα πρώτα βήματα του Hellboy, γράφοντας την παρθενική του εμφάνιση και την πρώτη μεγάλη περιπέτεια. Αποκτά εχθρούς στο πρόσωπο των περισσότερων δημιουργών της Image θεωρώντας τους ανίκανους. Εκεί κάπου το αστέρι του αρχίζει να δύει. Ενώ του δίνονται πολλοί και διάφοροι χαρακτήρες της DC, το πλακάτ πια σκίτσο του δεν έχει θέση στη νέα εποχή. Κάνει ένα μεγάλο πέρασμα στη Wonder Woman αλλά οι πωλήσεις δεν είναι ποτέ ικανοποιητικές. Προσπαθεί να χτίσει το crossover Genesis, αλλά σχεδόν όλοι οι εκδότες τον μποϋκοτάρουν και δε συνεργάζονται μαζί του 100%. Το 1998 του δίνεται δουλειά σε διάφορους τίτλους του Spider-man και X-Men αλλά δεν ικανοποιούν κανέναν. Ενώ ο τελευταίος τίτλος είναι βιώσιμος κλείνει για να παρουσιαστούν φρέσκιες ιδέες και όχι αναμασήματα του παρελθόντος. Το δυνατό του ταπεραμέντο δεν του επιτρέπει να επιστρέψει ποτέ στην Marvel. Ακολούθησαν δουλειές στην IDW Comics, χωρίς ποτέ να παρουσιάσει κάτι αξιόλογο. Μια από τις πιο περίεργες δημιουργίες του εκεί ήταν χτίσιμο ιστοριών του Star Trek χρησιμοποιώντας διάφορες φωτογραφίες του πρώτου τηλεοπτικού σίριαλ με την προσθήκη μπαλονιών. Φωτορομάντζα που οι Αμερικάνοι ονομάζουν Fumetti. Έναν όρο κλεμμένο από την Ιταλική σκηνή, που όμως δε σημαίνει το ίδιο πράγμα. Το σκίτσο του δυναμικό έχει επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες. Ο Jim Lee είναι ένα ας πούμε πνευματικό παιδί του. Η εργατικότητά του και η αξιοπιστία του σε θέματα deadline τον έκαναν από τους πιο αγαπητούς δημιουργούς των εκδοτών. Η ισχυρή του προσωπικότητα όμως ήταν εμπόδιο στην καριέρα του. Τα βάζει ακόμη και με τον Jack Kirby. Ο τελευταίος μη γνωρίζοντας τα χρήματα που έχει κερδίσει η εταιρία με τις δημιουργίες του απαιτεί, ακόμη και στην εποχή μας μέσω των κληρονόμων του, χρήματα και δικαιώματα από τη δουλειά του. Ο Byrne τον κατηγορεί ότι δε σεβάστηκε το συμβόλαιό του «Εγώ είμαι γρανάζι της εταιρίας και φροντίζω για το καλό της εταιρίας». Αυτή είναι μια συχνή αντιμετώπιση συνυφασμένη με την ψυχοσύνθεση του αμερικάνου πολίτη για την καπιταλιστική του χώρα. Κάπως έτσι αντιμετωπίζεται το κράτος από τα σκληρά κομουνιστικά καθεστώτα. Προσωπικά η μεγαλύτερη αλλαγή στο σχέδιό του που παρατήρησα είναι η μεγέθυνση των χαρακτήρων. Οι φιγούρες του ανά τις δεκαετίες αρχίζουν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στα καρέ. Οι μικρές φιγούρες του γίνονται όλο και πιο μεγάλες, και πολλές φορές δε σχεδιάζει background είτε γιατί πια δεν έχει χώρο είτε γιατί δε θέλει. Οι εκφράσεις των προσώπων είναι τόσο συγκεκριμένες που είναι πια μόνο μία φιγούρα. Το ίδιο κάνει και ο Manara. Η σημαντική θέση στο πάνθεον των δημιουργών της 9ης Τέχνης στην Αμερικάνικη σκηνή δε γίνεται να μην του δοθεί. Αυτοί που μεγαλώσαμε με τα περιοδικά του Σπάιντερ-μαν του 1980-1990 τον μάθαμε και χαιρόμασταν να βλέπουμε το σκίτσο του. Ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που ξεχωρίζαμε και κάναμε μέσω αυτού τους X-Men έναν τίτλο που χαρακτήριζε τα νιάτα μας. Βιογραφία του στο wikipedia. Προσωπική του σελίδα με forum. Καταγραφή της δουλειάς του. Μία από τις πολλές συνεντεύξεις του που μπορείτε να βρείτε στο ιντερνετ. Ο αλμυρός του λόγος για όλους είναι έκδηλος. Μία λίστα με τις καλύτερες δουλειές του.

O Σκοτεινός Ιππότης και ο Σούπερμαν έχουν συναντηθεί αρκετές φορές, πριν ο Ζακ Σνάιντερ τους κάνει πρωταγωνιστές του «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης». Μέχρι και στην πρώην Σοβιετική Ενωση. Τη βρώμικη δουλειά έκανε το The Hollywood Reporter που συγκέντρωσε τις φορές που ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν πάλεψαν μέσα στα χρόνια στις σελίδες ενός κόμικ. Σε μια διαμάχη που κρατάει από το 1964 μέχρι και σήμερα που το «Batman v Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» βρίσκεται ήδη στις αίθουσες, δεν χρειάζεται να αναζητήσετε νικητή και χαμένο. The Feud Between Batman and Superman (1964) / Στο τεύχος No. 143 του World's Finest Comics, o Μπάτμαν είναι χτυπημένος από μια σφαίρα που έχει εξοστρακιστεί από το ατσαλένιο στήθος του Σούπερμαν, ο τσακωμός διακόπτεταί όμως γρήγορα και οι δυο τους γίνονται ξανά φίλοι. The Infinite Evolutions of Batman and Superman (1965) / Στο τεύχος No. 151 μια ακτίνα μετατρέπει τον Σούπερμαν σε άνθρωπο των σπηλαίων και τον Μπάτμαν σε εξελιγμένο ανθρώπινο ον. Η μάχη τους είναι επιπέδου «Me Tarzan You Jane». The Galactic Gamblers (1969) / Στο τεύχος No. 185 του World's Finest Comics, εξωγήινοι έχουν απαγάγει τον Ρόμπιν και τον Τζίμι Ολσεν, με αποτέλεσμα ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν να εμπλακούν σε μια διαγαλαξιακή μάχη προκειμένου να σώσουν τους φίλους τους. How Do You Kill A Superman? (1976) / Στο τεύχος No. 240 του World's Finest Comics o Σούπερμαν συμφωνεί να γίνει ο Βασιλιάς της Καντόρ, με τους Καντοριανούς να ζητουν από τον Μπάτμαν να τον σκοτώσει - σχέδιο μια σατανικής εξωγήινης γάτας. Ο Μπάτμαν θα σώσει τον Σούπερμαν και όλα θα επανέλθουν σε τάξη. The Dark Knight Falls (1986) / Στο Batman: The Dark Knight Returns No. 4, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ στέλνει τον Σούπερμαν να σκοτώσει τον Μπάτμαν, ο οποίος νικάει στη μάχη με τη βοήθεια λίγου κρυπτονίτη και του πράσινου βέλους. One Night in Gotham City (1986) / Στο Man of Steel No. 3, ο Σούπερμαν δεν είναι σίγουρος ότι ο Μπάτμαν είναι καλός και έτσι ξεκινάει μια αλληλουχία αμφιβολίας και καχυποψίας. Δεν τσακώνονται ευθεως, αλλά ο Μπάτμαν είναι κάπως ανώτερος... σε όλα. The Dark Knight Strikes Again (2002) / Στο Batman: The Dark Knight Strikes Again No. 1, ο Σούπερμαν επιμένει να θέλει να σκοτώσει τον Μπάτμαν μετά από εντολή του Προέδρου της Αμερικής. Ο Μπάτμαν αντεπιτίθεται με κρυπτονίτη και τη μισή Justice League και στέφεται νικητής. Batman: Hush (2003) / Στο Batman No. 612, ο Σούπερμαν προστατεύει την Poison Ivy από τον καχύποπτο Μπάτμαν, αλλά είναι τελικά η Λόις Λέιν που θα δώσει τη λύση στο δράμα, όταν θα βρεθεί σε κίνδυνο. Superman: Red Son (2003) / Στο Superman: Red Son No. 2 ο Σούπερμαν βρίσκεται στη Σοβιετική Ενωση, εκεί όπου ο Μπάτμαν είναι ένας αντικαθεστωτικός στρατιώτης. Η Wonder Woman θα βοηθήσει τον Σύντροφο από Ατσάλι και ο Μπάτμαν αυτοκτονεί. Lex Luthor: Man of Steel (2005) / Στο Lex Luthor: Man of Steel No. 3, ο Μπάτμαν μανιπιουλάρεται από τον Λεξ Λούθορ και αρχίζει να πιστεύει ότι ο Σούπερμαν είναι μια απειλή κατά της ανθρωπότητας. Ο Σούπερμαν επικρατεί γιατί όλο αυτό είναι μια πλεκτάνη, φυσικά. Sacrifice (2005) / Στα τεύχη Superman No. 219, Action Comics No. 829, Adventures of Superman No. 642 και Wonder Woman No. 219, ο Σούπερμαν πιστεύει ότι πολεμάει τους πιο επικίνδυνους εχθρούς του, ενώ στην πραγματικότητα επιτίθεται στον Μπάτμαν. Super/Bat (2008) / Στα Superman/Batman Nos. 53-56, ο Μπάτμαν έχει τις δυνάμεις του Σουπερμαν, ενώ ο δεύτερος συμμαχεί με τη Justice League για να φέρουν τον Σκοτεινό Ιππότη στα συγκαλά του. Justice League: Origin (2011) / Στο Justice League No. 2, ο Μπάτμαν πιστεύει για τον Σούπερμαν ό,τι πιστεύει και ο Σούπερμαν για τον Μπάτμαν: πως συνεργάζεται με τους εξωγήινους εισβολείς. Η μάχη τους διακόπτεται νωρίς, αφού σκάνε μύτη κι άλλοι ήρωες κι άλλοι εισβολείς. Cross World (2013) / Στο Batman/Superman No. 1, ο νεαρός Σούπερμαν πιστεύει ότι ο Μπάτμαν είναι υπεύθυνος για την τηλεμεταφορά του, ο Μπάτμαν του επιτίθεται με κρυπτονίτη, αλλά ο Σούπερμαν επικρατεί γιατί είναι νέος και πολύ δυνατός. World's Finest No More (2014) / Στο Injustice: Gods Among Us Year One No. 12, ο Σούπερμαν βρίσκεται έτσι κι αλλιώς απομονωμένος από τους υπόλοιπους υπερήρωες μετά το φόνο της Λόις Λέιν. Σπάει τη σπονδυλική στήλη του Μπάτμαν, αλλά ο δεύτερος γίνεται καλά για να συνεχίσει ο πανικός. Endgame (2015) / Στο Batman No. 36, ο Σούπερμαν είναι ποτισμένος με δηλητήριο Τζόκερ και επιτίθεται στον Μπάτμαν. Ο δεύτερος το σκάει αφού ρίχνει κρυπτονίτη στο πρόσωπο του Σούπερμαν/Τζόκερ. Στην αφήγηση αναφέρεται πως κανείς τους δεν είναι νικητής. πηγη

Μπάτμαν και Σούπερμαν. Οι δύο υπερήρωες της DC Comics απολαμβάνουν μία περίπλοκη σχέση: άλλοτε σύμμαχοι, άλλοτε αντίπαλοι, οι δύο χαρακτήρες συναντιούνται στη μεγάλη οθόνη σε μία ταινία με τίτλο «Batman v. Superman». Οι δύο μεγάλες επιτυχίες της DC Comics -ο πιο φιλικός προς την οικογένεια Σούπερμαν και ο πιο σκοτεινός Μπάτμαν- άργησαν να εμφανιστούν μαζί στις σελίδες ενός κόμικ. Η πρώτη φορά που βλέπουμε πλάι πλάι τους δύο ήρωες είναι στο εξώφυλλο ενός κόμικ το 1940, αν και στο εσωτερικό δεν υπάρχει καμία ιστορία με τους δύο ήρωες. Το 1941 στέκονται ο ένας πλάι στον άλλο, ζητώντας αλληλεγγύη για τα ορφανά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά δεν ανταλλάσσουν ατάκες. Την ίδια χρονιά, αναφέρει το Vulture, αρχίζουν να εμφανίζονται στα εξώφυλλα της σειράς κόμικ «World's Finest», όχι να παλεύουν, αλλά να παίζουν μπέιζμπολ ή να κάνουν σκι. Αν και οι δύο ήρωες είχαν εμφανιστεί μαζί στο All Star Comics No. 7 το 1941 και στο All Star Comics No. 24 το 1945 ως μέλη της λεγόμενης Justice Society of America, μίας ομάδας υπερηρώων, η πρώτη φορά που οι δύο χαρακτήρες συστήθηκαν ο ένας στον άλλο ήταν το 1952 σε τεύχος του περιοδικού Superman. Σε αυτό, ο Μπρους Γουέιν συναντά τον Κλαρκ Κεντ πάνω σε ένα γιοτ, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τη μυστική ταυτότητα του άλλου. Όταν ομάδα κακοποιών πραγματοποιεί έφοδο στο γιοτ, οι δύο ήρωες ξεγλιστρούν για να αλλάξουν στολή και καταλήγουν να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Αποφασίζουν, όμως, ότι δεν υπάρχει χρόνος να μιλήσουν γι' αυτό και σπεύδουν να συμμετάσχουν στη δράση. Γρήγορα γίνονται φίλοι και εκτός από ότι κυνηγούν τους κακούς, ανταγωνίζονται για την αγάπη της Λόις Λέιν. Από το 1954 αρχίζουν να πυκνώνουν οι κοινές εμφανίσεις των δύο υπερηρώων. Σε μηνιαία βάση ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν θα συναντώνταν στις σελίδες του World's Finest Comics μέχρι το 1986. Μέσα στα επόμενα χρόνια η σχέση τους θα είναι ως επί το πλείστον φιλική: θα συμμετέχουν σε αγώνες εκ μέρους της Γκόθαμ ή της Μετρόπολις (ο καθένας για την πόλη του) ή θα συνεργάζονται όταν ο ένας χρειάζεται τις ικανότητες του άλλου: ο Μπάτμαν είναι εκείνος με τις τεχνολογικές γνώσεις, ενώ ο Σούπερμαν ο δυνατός. Εκτός από τον Σούπερμαν και τον Μπάτμαν στις σελίδες του World's Finest συναντιούνταν ο Τζίμι Όλσεν και ο Ρόμπιν, καθώς και οι γιοι των δύο υπερηρώων που πολεμούν μαζί το έγκλημα (το 1973). Παράλληλα, συνεργάζονται και στην ομάδα υπερηρώων Justice League of America. Μοιράζονταν μία σχέση εμπιστοσύνης, ενώ είχαν ο ένας τα κλειδιά του μυστικού κρησφύγετου του άλλου -όπως αναφέρει το Hollywood Reporter. Στη διάρκεια του πολέμου και την μεταπολεμική περίοδο, εκείνος που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής ήταν ο Σούπερμαν. Χρειάστηκε να έρθει η δεκαετία του 1970 και η διάψευση των ελπίδων -αποτέλεσμα του πολέμου στο Βιετνάμ-, για να θελήσει το κοινό να αναζητήσει κάτι πιο σκοτεινό. Σταδιακά, το κοινό αρχίζει να αμφισβητεί την εξουσία. Και αυτός που ενσαρκώνει την απόλυτη εξουσία στο σύμπαν της DC είναι ο Σούπερμαν, ένας υπερήρωας με ιδιότητες Θεού. Το 1972, μία ιστορία του Έλιοτ Μάγκιν έχει τίτλο: «Πρέπει να υπάρχει ο Σούπερμαν;» και δείχνει τον υπερήρωα να κατανοεί ότι δεν μπορεί να επιλύσει πραγματικά προβλήματα, όπως η καταπίεση και η πείνα. Την ίδια στιγμή, ο Μπάτμαν μοιάζει να χάνει την εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο από τον πλανήτη Κρύπτον. Το 1973, ο Μπάτμαν λέει στον Σούπερμαν ότι δεν είναι άνθρωπος, ενώ το 1986 στο Man of Steel No 3, ο ένας βλέπει με αμφιβολία τον άλλο. Ίσως η πιο χαρακτηριστική στιγμή της έντασης στις σχέσεις των δύο υπερηρώων έρχεται από τον Φρανκ Μίλερ το 1986 στο «The Dark Knight Returns». Εκεί, ένας ηλικιωμένος Μπάτμαν έχει φτάσει να μισεί τον λαμπερό Σούπερμαν και είναι αποφασισμένος να αδειάσει τους δρόμους από τους εγκληματίες, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Μετά το κόμικ του Μίλερ, χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να μπορέσουν να φτιάξουν οι σχέσεις των δύο υπερηρώων. Συγκεκριμένα το Superman/Batman τούς βρίσκει να συνεργάζονται και να ανταλλάζουν απόψεις. Από το 2011, η DC βάζει τους δύο ήρωες να διατηρούν μία αμήχανη σχέση συνεργασίας, ενώ σε ένα από τα κόμικ του Γκρεγκ Πακ επισκέπτονται μία δεύτερη Γη για να δουν τις άλλες εκδοχές των εαυτών τους. Αν και εμπνέεται από το έργο του Μίλερ, το «Batman v. Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης» δεν μοιάζει να ασχολείται με την πολιτική διάσταση της ιστορίας. Ο ίδιος ο Μίλερ είχε δηλώσει ότι ο Σούπερμαν θα ήταν συντηρητικός, ενώ ο Μπάτμαν ριζοσπάστης, με τον δεύτερο να μην εμπιστεύεται κανέναν και τίποτα. Στο σύμπαν του Μίλερ, αυτός είναι ο λόγος που ο Σκοτεινός Ιππότης μισεί τον Άνθρωπο από Ατσάλι: ο δεύτερος έχει εμπιστοσύνη στα πάντα, ακόμα και στην κυβέρνηση. Πρόκειται για ατόπημα που ο Μπάτμαν δεν είναι διατεθειμένος να συγχωρήσει. Υπάρχουν και άλλες συναντήσεις των δύο υπερηρώων: το 2003 ο Μαρκ Μίλαρ φαντάζεται έναν εναλλακτικό Σούπερμαν. Στο Superman: Red Son βλέπουμε τον Καλ Ελ να προσγειώνεται στη Ρωσία και να γίνεται μία σταλινική φιγούρα που αντιμετωπίζει ένας αναρχικός Ρώσος Μπάτμαν. Όσο για την κινηματογραφική συνάντηση. Παρ' όλο που τα τρέιλερ μάς προετοιμάζουν για μία έντονη σύγκρουση -με τον Μπάτμαν να ρωτά τον Σούπερμαν: «Ματώνεις;»- με την ανακοίνωση της προετοιμασίας της ταινίας Justice League μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι δύο ήρωες θα βρουν έναν τρόπο να ξεπεράσουν τις διαφορές τους. ΠΗΓΗ: in.gr

Ανάμεσα στην πρεμιέρα BATMAN V SUPERMAN οι εκδόσεις ΑΝUBIS με συνεργασία με τις Εκδόσεις ΕΘΝΟΣ Α.Ε.ετοίμασαν για το ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ δύο πολυτελείς τόμους που θα κυκλοφορήσουν σε δύο Κυριακές.Οι τόμοι περιέχουν τεύχη απο την σειρά SUPERMAN/ BATMAN.Ο πρώτος περιέχει τα #28#29#30. Οταν ο ΤΖΌΝ Ο ΑΡΕΙΑΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΥΝΗΓΟΣ επιτίθεται ανεξήγητα στο λημέρι του ΒΑΤΜΑΝ ,εκείνος σε συνεργασία με τον SUPY προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο.Μόνο που το κυνήγι του ενόχου θα τους οδηγήσει σε μονοπάτια που δεν τα φανταζόντουσαν. Στο φύλλο δίνεται η ευκαιρία σε 300 άτομα να δουν σε αβαντ-πρεμιέρ την επικείμενη ταινία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ενω στο φύλλο της 27ης δίνεται και μεγάλη αφίσσα της ταινίας.

Οι Eλληνες και τα κόμικς Από ένα ανάγνωσμα περιθωριακό και υποτιμημένο, κυρίως για παιδιά και ανήσυχους εφήβους, τα κόμικς εξελίσσονται στην Ελλάδα σε μια μορφή λογοτεχνίας που απευθύνεται πλέον και στους μεγάλους. Η ονομαζόμενη Ενατη Τέχνη κερδίζει διαρκώς έδαφος στη χώρα μας και επαναπροσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουμε και σκεφτόμαστε. Tα κόμικς στην Ελλάδα επί πολλά χρόνια θεωρούνταν αμιγώς παιδικό ανάγνωσμα και μάλιστα χαμηλής ψυχαγωγικής αξίας -κάποιοι μάλιστα επέμεναν να τα θεωρούν «σκουπίδια». Τα τελευταία χρόνια, εκείνη η πρώτη ανάπτυξη των κόμικς της δεκαετίας του ’80 απέκτησε νέα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά. Περιοδικά για κόμικς και δεκάδες εκδόσεις, εξειδικευμένοι εκδοτικοί οίκοι και βιβλιοπωλεία εξειδικευμένα στα κόμικς, φεστιβάλ και συνέδρια, βραβεύσεις σε παραδοσιακούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, μέχρι και πανεπιστημιακοί καθηγητές ασχολούνται πλέον με την Ενατη, όπως αποκαλείται, Τέχνη και τη διδάσκουν στους φοιτητές τους. Εχει προηγηθεί η είσοδος των κόμικς στον κινηματογράφο, στην αισθητική της σχεδίασης εξώφυλλων δίσκων και ρούχων, στη διαφήμιση, ενώ αυτό το διάστημα τα κόμικς διαβαίνουν και τις πόρτες των σχολείων, καθώς όλο και περισσότεροι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουν την τρομερή δύναμή τους στο να απλοποιούν σύνθετες έννοιες και να μαγνητίζουν το ενδιαφέρον των παιδιών. Για να καταγράψει το κλίμα που επικρατεί σήμερα στον χώρο των κόμικς, το Reportage συνάντησε πέντε ανθρώπους των οποίων η σχέση με τα κόμικς είναι σχέση ζωής. Η μεγάλη ανατροπή Η επικοινωνιολόγος Λήδα Τσενέ είναι υποψήφια διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονική συνεργάτης του Τμήματος ΜΜΕ. Αυτό το εξάμηνο διδάσκει το μάθημα «Κόμικς και Επικοινωνία» στο πλαίσιο του εργαστηρίου Διαφήμισης και Δημοσίων Σχέσεων, στο τρίτο έτος του τμήματος. Τη συναντήσαμε στο Κολωνάκι και καταδυθήκαμε μαζί της στο «μαγικό σύμπαν» των κόμικς. «Οι Ελληνες σήμερα διαβάζουν περισσότερα κόμικς από ό,τι στο παρελθόν. Σε όλο τον κόσμο τα κόμικς έχουν γίνει και πάλι της μόδας. Εκδοτικοί οίκοι μεγάλου βεληνεκούς εκδίδουν βιβλία κόμικς και εκδότες επενδύουν σε αυτά». Δεύτερος λόγος που συντείνει στην αύξηση του ενδιαφέροντος είναι οι ταινίες που βασίζονται σε ήρωες ή σε σενάρια κόμικς. «Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν ήξερε ότι, για παράδειγμα, οι ταινίες "V For Vendetta" ή οι "300" ή το "Sin City" είναι μεταφορές διάσημων κόμικς στη μεγάλη οθόνη». Οπως υποστηρίζει η ίδια, η διαφορά στην Ελλάδα είναι το γεγονός ότι τα κόμικς δεν ήταν ποτέ ενταγμένα στην αναγνωστική κουλτούρα μας, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, τη Γαλλία ή το Βέλγιο. «Ταυτόχρονα, σε μεγάλη μερίδα του κοινού υπάρχει η αντίληψη ότι τα κόμικς δεν είναι για ενήλικες, ότι δεν είναι αξιοπρεπές είδος αναγνώσματος, με ευρύτερο ενδιαφέρον. Σήμερα γίνεται και στην Ελλάδα μεγάλη προσπάθεια να ανατραπεί αυτή η αντίληψη και κάτι φαίνεται να αλλάζει», υποστηρίζει με αισιοδοξία. Στην Ελλάδα, τα κόμικς που είχαν κι έχουν τη μεγαλύτερη επιτυχία είναι αυτά του Ντίσνεϊ. Διαβάζονται επίσης πολύ κάποια ευρωπαϊκά όπως ο Αστερίξ και ο Λούκυ Λουκ, ενώ τελευταία διαβάζονται μετά μανίας και τα αμερικανικά κόμικς με υπερήρωες, τα οποία φαίνεται πως δίνουν τον γενικό τόνο στην αγορά. Γιατί όμως έχουν τέτοια πέραση; Σύμφωνα με τη Λ. Τσενέ, οι ήρωες αυτοί δημιουργήθηκαν σε μια δύσκολη για τις ΗΠΑ εποχή, καθώς άνθισαν την πρώτη περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Οι ΗΠΑ έχουν έλλειψη σε πραγματικούς ήρωες, έτσι οι ήρωες των κόμικς χρησιμοποιήθηκαν για να τους βγάλουν από τα προβλήματα. Είναι σχεδόν πραγματικοί ήρωες, είναι για τους Αμερικανούς ό,τι είναι για εμάς ο Κολοκοτρώνης». Τα ευρωπαϊκά κόμικς και ορισμένα από τα αμερικανικά underground, οι δύο δηλαδή κύριες κατηγορίες κόμικς στη νέα εποχή των χάρτινων ηρώων, έφτασαν στην Ελλάδα μέσω του ιστορικού περιοδικού «Βαβέλ», το οποίο εισήγαγε το ελληνικό κοινό σε μια άλλη αισθητική. Πριν όμως από αυτό, υπήρχε και στην Ελλάδα ένα «υπόγειο» κίνημα φανατικών φίλων και συλλεκτών. Για να το γνωρίσουμε, αναζητήσαμε τον ειδικό. Ο Γιώργος Καρανικόλας, ο κιθαρίστας των θρυλικών «The Last Drive», θυμάται τις πρώτες, δύσκολες εποχές για τους φανατικούς των κόμικς. Ο ταλαντούχος μουσικός και συνθέτης διατηρεί εδώ και 15 χρόνια ένα από τα πιο ενημερωμένα βιβλιοπωλεία για κόμικς στην Αθήνα, το «Tilt!» στην οδό Ασκληπιού, εκεί όπου τον συναντήσαμε ανάμεσα σε εξαιρετικής αισθητικής και σπανιότητας εκδόσεις. «Οταν ξεκινήσαμε υπήρχε μια μαγιά αναγνωστών, προερχόμενη από την πιο πρόσφατη γενιά, με περιορισμένες όμως γνώσεις. Φέραμε τα manga κόμικς από την Ιαπωνία που τα ήξεραν τότε ελάχιστοι και σήμερα χιλιάδες, ενώ το ίδιο έγινε και με τις ανεξάρτητες εταιρείες κόμικς που πρώτοι εμείς φέραμε στην Ελλάδα». Οπως μας είπε ο Γ. Καρανικόλας, η ιστορία πάει μερικά χρόνια πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, όταν οι «ψαγμένοι» Ελληνες αναγνώστες κατέφευγαν στην Αμερικανική Βάση για να αγοράσουν από τους στρατιώτες ακυκλοφόρητα στην Ελλάδα αμερικανικά κόμικς. Αλλη πηγή ήταν τα πέριξ της Ομόνοιας περίπτερα, καθώς και ελάχιστα βιβλιοπωλεία. Ο Γ. Καρανικόλας, πέρα από το κατάστημα, έχει κι άλλη σχέση με τα κόμικς, καθώς ως μέλος των «Last Drive» φρόντιζε πάντα να εμποτίζει την αισθητική του συγκροτήματος με την κουλτούρα των underground κόμικς. «Αγαπούσαμε πολύ τα κόμικς ως μπάντα. Οι δέκα πρώτες αφίσες του συγκροτήματος ήταν κόμικς, ενώ το εξώφυλλο του νέου μας δίσκου, ο οποίος θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο έχει δοθεί για σχεδιασμό σε κομίστα», μας είπε. Εδώ και μερικά χρόνια, λόγω της ανάπτυξης της Ενατης Τέχνης και με τη βοήθεια των ειδικών περιοδικών, των αφιερωμάτων στις εφημερίδες και των ειδικών βιβλιοπωλείων όπως το «Tilt!», οι Ελληνες έχουν πλέον πολλές επιλογές. «Κάποτε η αντίληψη που είχε ο μέσος Ελληνας για τα κόμικς ήταν ότι πρόκειται για κάτι σαν τις γελοιογραφίες των εφημερίδων. Σήμερα πλέον ο καθένας διαβάζει αυτά που του αρέσουν, η γνώση έχει αυξηθεί και δεν διαβάζουν μόνο τους υπερήρωες», υποστηρίζει ο Γ. Καρανικόλας, υπερασπιζόμενος μια νέα γενιά παιδιών που ξέρουν, ψάχνουν και απολαμβάνουν την ποιότητα. Η ώρα των graphic novels Ο σχεδιαστής κόμικς Γιώργος Μπότσος μέχρι πρόσφατα ήταν ένας από τους κορυφαίους Ελληνες διαφημιστές, δημιουργός διαφημιστικών για ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες. Σήμερα ασχολείται μόνο με τα κόμικς και την έκδοση βιβλίων, ενώ παράλληλα διδάσκει σχεδίαση κόμικς στον ΑΚΤΟ. Του ζητήσαμε να σχολιάσει το σχετικά πρόσφατο φαινόμενο της έκδοσης βιβλίων κόμικς (graphic novels), στα οποία υπάρχει μια ιστορία την οποία συγγραφέας και σχεδιαστής (όχι πάντα το ίδιο πρόσωπο) διηγούνται με εικόνες και καρεδάκια. Ουσιαστικά, τα graphic novels είναι κόμικς μεγάλου μήκους, κάτι σαν μυθιστόρημα σε μορφή κόμικ. Οπως μας πληροφορεί, αυτό το νέο είδος στην πραγματικότητα είναι τόσο παλιό όσο και το ίδιο το φαινόμενο που ονομάζουμε κόμικς. Ο πρωτοπόρος σχεδιαστής Rodolphe Topffer, στην Ελβετία του 1830, περιέγραφε αυτό που δημιουργούσε ως graphic novel. Ο όρος όμως επίσημα έχει «κατοχυρωθεί» στον Αμερικανό σχεδιαστή Will Eisner, ο οποίος τον λάνσαρε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, για να περιγράψει μια αφηγηματική φόρμα που δεν «χωρούσε» στην παραδοσιακή κατηγοριοποίηση αυτού που αποκαλείται comics book. Το graphic novel έλαβε μεγάλες διαστάσεις τη δεκαετία του ‘80 με την κυκλοφορία τριών σημαντικών έργων: το «Watchmen» (1986) του Αλαν Μουρ, το έργο «The Dark Knight Returns» (1986), μια ιστορία Μπάτμαν που υπέγραψε ο Φρανκ Μίλερ και το Maus (1987) του Αρτ Σπίγκελμαν, το μοναδικό έργο κόμικς που έχει κερδίσει Βραβείο Πούλιτζερ (1992) και αναφέρεται στην πραγματική περιπέτεια του πατέρα του Σπίγκελμαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Ρωτήσαμε τον Γ. Μπότσο αν τα graphic novels που αυτό το διάστημα έχουν σαρώσει σε πωλήσεις στα αθηναϊκά βιβλιοπωλεία είναι απόρροια του οπτικού πολιτισμού και της εξάπλωσης του internet. «Δεν είναι τόσο θέμα κυριαρχίας του οπτικού πολιτισμού όσο του γεγονότος πως, αντίθετα, είναι ο γραπτός λόγος που εισχωρεί μέσα στην εικόνα και μετασχηματίζει τις δομές της εικονογραφημένης αφήγησης. Είναι που όσα μεταφέρουν, όσα επιδιώκουν αυτά τα βιβλία, έχουν πολύ υψηλό επίπεδο σεναριακά και δεν αποτελούν πια προϊόν παραλογοτεχνίας, αλλά αναγνωρίζονται ως λογοτεχνικό είδος». Πράγματι, εκδόσεις όπως το «Persepolis», η βραβευμένη μαυρόασπρη αυτοβιογραφική σειρά κόμικς της Ιρανής Μαργιάν Σατράπι, το Logicomix του «δικού μας» Απόστολου Δοξιάδη, το «Palestine» του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζο Σάκο και μια σειρά άλλων graphic novels εντυπωσιάζουν, καθώς πρόκειται, απλώς για αριστουργήματα. Είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε τον Απόστολο Δοξιάδη, έναν άνθρωπο των θετικών επιστημών, ο οποίος διαπρέπει στον χώρο του πνεύματος ως συγγραφέας, σκηνοθέτης αλλά και με άλλες ιδιότητες. Τα περασμένα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε το Logicomix, ένα υπέροχο ελληνικό graphic novel, το οποίο φέρει, εκτός από τη δική του, και την υπογραφή του κομίστα Χρίστου Παπαδημητρίου. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα 350 και πλέον σελίδων σε μορφή κόμικ, το οποίο διηγείται συναρπαστικά τη σύγχρονη θεμελίωση της επιστήμης των μαθηματικών. «Φρέσκος» στον χώρο ο Απόστολος Δοξιάδης, απάντησε σε ερωτήσεις σχετικές με την παρουσία του graphic novel στη σύγχρονη γραμματεία. Το θεωρεί και εκείνος μια διεθνή πραγματικότητα, μια εφεύρεση που συνδυάζει το τυχαίο και το αναγκαίο, το ερμηνεύει ως επιθυμία κορυφαίων κομιστών, να υπάρξει ένα είδος κόμικς που να μπορεί να πει ανθρώπινες ιστορίες που ξεφεύγουν από το παιδικό, το εύκολα κωμικό ή τις ιστορίες υπερηρώων και αναγνωρίζει ότι η κυριαρχία του οπτικού πολιτισμού βοήθησε στην αποδοχή και διάδοσή του. «Μια γενιά μεγαλωμένη με τηλεόραση και σινεμά, και αργότερα με το internet και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, προσαρμόζεται καλύτερα σε μια αφήγηση με έντονο οπτικό στοιχείο», επισημαίνει. Ποια είναι όμως τα όρια μιας τέτοιας «τεχνοτροπίας»; Ο Α. Δοξιάδης είναι ψύχραιμος και υπομονετικός. «Ο μεγάλος θεωρητικός των media, ο Μακ Λούαν, έλεγε ότι τα νέα Μέσα μιμούνται τα παλιά μόνο στην παιδική τους ηλικία. Μετά, παίρνουν τον δικό τους δρόμο. Ετσι, οι πρώτες ταινίες ήταν κινηματογραφημένες θεατρικές παραστάσεις και χρειάστηκαν πρωτοπόροι σαν τον Γκρίφιθ ή τον Αϊζενστάιν για να αρχίζουν να πειραματίζονται με τη γλώσσα, να τις δίνουν νέες δυνατότητες. Νομίζω ότι η απόδοση του γραπτού λόγου δεν είναι παρά ένας προσωρινός τρόπος να περιγράφουμε το graphic novel, που ακόμη και από την ονομασία του φαίνεται ότι κατάγεται από το μυθιστόρημα. Δεν θα μείνει όμως έτσι για πολύ. Καθώς ωριμάζει η φόρμα δημιουργεί τα δικά της θέματα, τις δικές της προσεγγίσεις, πράγμα που ήδη βλέπουμε να συμβαίνει. Ο Α. Δοξιάδης πιστεύει ότι κάθε μέσο έχει τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, και ότι τα καινούργια δεν αντικαθιστούν τα παλιά, όπως το σινεμά δεν κατάργησε το θέατρο. «Το graphic novel υπάρχει πλέον ως αυτόνομη φόρμα, και το σε τι μιμείται ή όχι τον γραπτό λόγο δεν μετράει τόσο όσο το τι θα κάνει από μόνο του», υποστηρίζει. Πρέπει λοιπόν να φοβάται η λογοτεχνία, το παραδοσιακά βαρύ πυροβολικό των εκδόσεων; Ο Α. Δοξιάδης, ένας πνευματικός άνθρωπος που επέλεξε αυτήν τη φορά να εκφραστεί μέσω των κόμικς, απαντά: «Σε καμία περίπτωση δε βλέπω την αγάπη μου για τα κόμικς, τα δικά μου ή των άλλων, να υποκαθιστά την πεποίθησή μου στη σημασία του λόγου. Κι αν φοβάμαι ότι κάτι μπορεί να ζημιωθεί -ήδη ζημιώνεται, για να λέμε την αλήθεια- με την άνοδο του οπτικού πολιτισμού, δεν είναι τόσο η γοητεία του λόγου, όσο η δύναμή του ως εργαλείου σκέψης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συγγενείς τεχνικές της διαφήμισης και της προπαγάνδας βασίζονται στις μέρες μας κυρίως στην εικόνα, προσπαθώντας να παρακάμψουν τις λογικές διαδικασίες. Παρ’ όλα αυτά, αγαπώ τα κόμικς -ως άλλη εκδοχή Τέχνης και όχι ως υποκατάσταση ή κατάργηση της λογοτεχνίας», καταλήγει. Παιδικές φιγούρες Τελευταία, τα κόμικς χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο στα σχολικά βιβλία. Η ομάδα έρευνας των κόμικς, η Comicdom Press, σε συνεργασία με το ΕΚΕΒΙ διοργάνωσε πρόσφατα εκπαιδευτικά εργαστήρια για μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου. Τα παιδιά έφτιαξαν τα δικά τους κόμικς και συμμετείχαν στην ανάγνωση, προσθέτοντας δικά τους λόγια και συναισθήματα. Η αμεσότητα που έχει αυτός ο τρόπος έκφρασης, αλλά και η δυνατότητα που προσφέρει στο να συμπυκνώσει κανείς ιδέες, τον κάνουν ένα πολύ ελκυστικό όχημα για τη μετάδοση ιδεών που αλλιώς θα ηχούσαν «ξύλινες». Ροκ φιγούρες Η χρήση ύφους και μορφών από τα κόμικς δεν αποτελεί άγνωστη πρακτική για το ροκ. Παράδειγμα οι Kiss, οι Iron Maiden, οι Gorillaz, οι Residents. Στην Ελλάδα, ένα νέο συγκρότημα, οι Moral, έχει εγκολπωθεί την αισθητική των κόμικς, ενσωματώνοντας στοιχεία των ιαπωνικών manga, ενώ και συνθετικά και στιχουργικά είναι επηρεασμένο από τον υπερβατικό κόσμο των κόμικς. Το άλμπουμ τους «Αγάπη Ανεκπλήρωτη» κυκλοφορεί από τη Universal και αποτελεί μία πρωτότυπη πρόταση, ενώ και το site της μπάντας (www.moral.gr ) είναι πραγματικά ονειρικό και αξίζει να το επισκεφθεί κάποιος. Ο Θωμάς Παπάζογλου, μέλος του συγκροτήματος, πιστεύει ότι κάθε μουσικός προσπαθεί να μεταφράσει σε εικόνες την ατμόσφαιρα της μουσικής του. «Οταν αποφασίσαμε να ταυτίσουμε τη μουσική μας με τα manga, δεν σκεφτήκαμε απαραίτητα ότι θα θέλαμε να απευθυνθούμε στους λάτρεις του είδους. Για εμάς, το συγκεκριμένο είδος δεν είναι μόνο αλληλένδετο με τη μουσική μας, αλλά και με την ιστορία που την πλαισιώνει και θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από τα manga. Ισως το στοιχείο του φανταστικού να είναι αυτό που γοητεύει», παρατηρεί. Αγγλοσαξονική καταγωγή Τα πρώτα κόμικς, με τη σημερινή μορφή τους (καρέ με κείμενο σε συννεφάκια) εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα, το περιοδικό Ally Sloper’s Half Holiday κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1884, ενώ το 1895 κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το κόμικ Hogan’s Alley του Ρίτσαρντ Αουτκολτ, του οποίου κύριος χαρακτήρας ήταν το Κίτρινο Παιδί, το οποίο κυκλοφορούσε σαν ένθετο στριπ σε εφημερίδες. Ο Σούπερμαν είσαι; Ο Σούπερμαν είναι ο πρώτος κόμικ υπερήρωας. Πρωτοεμφανίστηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Action Comics το 1938 και εγκαινίασε τη χρυσή εποχή των κόμικς στις ΗΠΑ. Ορισμένοι επικοινωνιολόγοι βλέπουν στην κατασκευή του, έναν ύπουλο τρόπο να στηριχθεί ο ιδεολογικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, με την έννοια ότι οι Αμερικανοί επεμβαίνουν παντού ως άλλοι Σούπερμαν για να επιβάλλουν την τάξη. Τα ελληνικά ορόσημα 1951: «Κλασικά Εικονογραφημένα»: Θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, αλλά και διεθνής λογοτεχνία (π.χ. Κολοκοτρώνης, Παναγία των Παρισίων). 1953: Μικρός Ηρως: Οι περιπέτειες τριών ηρωικών Ελληνόπουλων στην Κατοχή. 1966: Αστερίξ: Ενα γαλατικό χωριό αντιστέκεται στους Ρωμαίους. 1966: Μίκυ Μάους: Οι περιπέτειες του πιο διάσημου ποντικού στον κόσμο. 1970: Μάρβελ: Ξεκινάει η έκδοση πλήθους τίτλων με υπερήρωες (όπως Σπάιντερμαν, Χαλκ). 1975: Αγόρι: Περιοδικό με βρετανικά και αμερικάνικα κόμικς σε συνέχειες. Χρονολόγιο κυκλοφορίας ορισμένων ιστορικών τίτλων στην Ελλάδα. ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΘΩΜΗ ΜΕΛΙΔΟΥ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ Πηγή.

Ο πρώτος Σούπερμαν ήταν ένας φαλακρός και κακός ήρωας. Όταν μεταλλάχτηκε σε υπερήρωα, οι δημιουργοί του πούλησαν τα δικαιώματα για 130 δολάρια... Ο κακός Σούπερμαν Το 1933 ο απόφοιτος λυκείου Τζέρι Σίγκελ, εξέδωσε την αυτοτελή ιστορία «Η γέννηση του Σούπερμαν». Αφορούσε έναν φαλακρό και κακό τύπο με τηλεπαθητικές ικανότητες, τον οποίο υποτίθεται ότι δημιούργησε ένας επιστήμονας. Σύμφωνα με το σενάριο του κόμικ, ο κακός Σούπερμαν σκότωσε τον δημιουργό του και έβαλε μπρος να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Σίγκελ μαζί με τον φίλο του Τζο Σούστερ που τον είχε βοηθήσει στο σχεδιασμό, το ξανασκέφτηκαν. Ο κόσμος δεν ήθελε κακούς με υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά υπερήρωες με θετική δράση. Σε λιγότερο από έναν χρόνο μεταμόρφωσαν τον Σούπερμαν σε έναν καλό ήρωα με εξωγήινη καταγωγή, μυστική ταυτότητα και ιδιοκτήτη σπηλιάς κάπου μακριά. Ο Σούπερμαν βγάζει μαλλιά Οι δύο νεαροί προσπαθούσαν για χρόνια να δημοσιεύσουν τις ιστορίες τους, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν. Τελικά, κάποιος από την DC Comics τους συμβούλεψε να ξανασχεδιάσουν τον Σούπερμαν και να φτιάξουν μια ιστορία 13 σελίδων. Έτσι, ο Σούπερμαν έγινε όμορφος. Έβγαλε μαλλιά, απέκτησε μπέρτα και στολή με κόκκινο και μπλε χρώμα, ενώ για έναν ανεξήγητο λόγο, όπως όλοι οι υπερήρωες, έβαλε και αυτός το μαγιό του πάνω από το κολάν! Η νέα εμφάνιση προκάλεσε ενθουσιασμό.... Θα δημοσιευόταν στο πρώτο τεύχος του Action Comics, που σήμερα είναι το ιερό δισκοπότηρο για τους συλλέκτες, καθώς κοστίζει περισσότερα από δύο εκατομμύρια δολάρια το κάθε αντίτυπο. Μετά την επιτυχία οι δύο νέοι προσελήφθησαν από την DC Comics με υψηλούς μισθούς. Δεν έπαιρναν χρήματα όμως για τα πνευματικά δικαιώματα του Σούπερμαν, τα οποία είχαν παραχωρήσει για 130 δολάρια στον εργοδότη τους. Η εταιρεία τους έλεγε διάφορες δικαιολογίες όταν ζητούσαν περισσότερα λεφτά, λόγω των μεγάλων πωλήσεων που έκανε ο ήρωάς τους. Επίσης, τους είπαν τη φράση «ουδείς αναντικατάστατος» όταν τους απέλυσαν το 1947, οπότε και οι δημιουργοί του υπερήρωα στράφηκαν εναντίον της DC Comics. Από τότε μέχρι σήμερα διεξάγεται δικαστικός αγώνας μεταξύ των δύο πλευρών, αρκετές από τις οποίες έχουν κερδίσει οι Σίγκελ και Σούστερ και στη συνέχεια, μετά το θάνατό τους τη δεκαετία του ΄90, συνέχισαν τη διαμάχη οι συγγενείς τους.... Λογόκριναν τον Σούπερμαν Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η κυβέρνηση των ΗΠΑ απαγόρευσε την κυκλοφορία ενός τεύχους για εθνικούς λόγους. Ο Σούπερμαν προσπαθούσε να σταματήσει τον Λεξ Λούθορ που ήταν έτοιμος να κάνει χρήση ατομικής βόμβας και να καταστρέψει τη γη. Οι στρατιωτικοί θεώρησαν ότι το κόμικ θα πρόδιδε το σχέδιο κατασκευής της βόμβας που βρισκόταν σε εξέλιξη και αργότερα θα κατέστρεφε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.... Αριστερά ο Τζό Σούστερ και δίπλα του ο Τζέρι Σίγκελ... Τον Ιανουάριο του 1993, ο ανίκητος και αειθαλής Σούπερμαν πέθανε μετά από μάχη με το τέρας Doomsday. Το κόμικ που κυκλοφόρησε σκόρπισε τη θλίψη και όλοι φοβούνταν πλέον για την τύχη του πλανήτη. Κανείς από τους άλλους υπερήρωες δεν μπορούσε να διασφαλίσει την παγκόσμια ειρήνη. Ποιος Σπάιντερμαν και π0ιος Μπάτμαν; Μερικούς μήνες αργότερα όμως, ο Σούπερμαν εμφανίστηκε και πάλι στην κοινωνία ταλαιπωρημένος με μακριά μαλλιά για να βάλει τα πράγματα και πάλι σε τάξη. Τρία χρόνια αργότερα παντρεύτηκε επιτέλους με τη δημοσιογράφο Λόις Λέιν, την οποία έσωνε από βέβαιο θάνατο σχεδόν σε κάθε τεύχος. Ο Σούπερμαν στην υπηρεσία του τουρισμού Τον Σούπερμαν τον χρησιμοποίησαν ακόμη και για την προσέλκυση τουριστών. Αν και όλοι ξέρουν ότι η φυσική έδρα του υπερήρωα στη γη είναι η φανταστική Μετρόπολις, το Ιλινόις προσφέρθηκε να γίνει η πατρίδα του. Με τη βοήθεια της DC Comics και του Αμερικανικού Κογκρέσου, το 1972 έγινε επίσημα η πατρογονική γη του υπεράνθρωπου, με σκοπό να αυξηθεί ο τουρισμός. Η εφημερίδα της πόλης ονομάστηκε επίσης Metropolis Planet προς τιμήν της Daily Planet, στην οποία δούλευε ο δημοσιογράφος Κλάρκ Κεντ και σχετικά ονόματα από το κόμικ δόθηκαν σε πλατείες και μουσεία. Τοποθετήθηκαν παντού αγάλματα του Σούπερμαν, κάθε χρόνο διοργανώνονται φεστιβάλ και οι αστυνομικοί της Μετρόπολις έραψαν στο μανίκι τους σήμα με τη εικόνα του υπερήρωα εν πτήση.... Το σήμα της αστυνομίας στο Ιλινόις!... Πηγή Αφιέρωμα στον Σούπερμαν Άρθρο για τον Jerry Siegel Ένα άλλο άρθρο σχετικά με δημιουργούς και πνευματικά δικαιώματα, που αναφέρεται και στους Siegel και Schuster

Και μια και η κουβέντα στο 1st Athens Con, έφτασε στον Walter Simonson, μπορεί κάποιος να μου λύσει μιά απορία; Η Ελληνική έκδοση του Man of Steel της Πέργαμος, αναφέρει τον Walter Simonson σαν σχεδιαστή στο τεύχος #20. Πουθενά αλλού όμως, σε κανένα site ξένο δεν βρήκα κάτι τέτοιο. Ξέρει κανείς αν ισχύει ή είναι λάθος της Εκδοτικής;

Ένα ακόμη άρθρο σχετικά με τον Superman: Είναι ένας από τους διασημότερους χαρακτήρες κόμικ, ο οποίος μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση με εξίσου τεράστια επιτυχία. Ήταν (και είναι) ίσως ο πιο αγαπητός υπέρ-ήρωας μικρών και μεγάλων. Καλοχτενισμένος , καλοντυμένος, με καλούς τρόπους. Αρκούσε μόνο μια φωνή από κάποιον που κινδύνευε για να μεταμορφωθεί σε σωτήρα. Μιλάμε φυσικά για το Superman ή Κλαρκ Κεντ. Και όμως, ο αρχικός υπερ-άνθρωπος δεν είχε καμία σχέση με αυτόν που γνωρίσαμε όλοι μας. Μάλλον το αντίθετο. Του Θάνου Κοφινά Βρισκόμαστε στο 1933. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να συνέλθουν από το μεγάλο κραχ του χρηματιστηρίου 4 χρόνια νωρίτερα. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν έμελε να γεννηθεί o Superman. Οι μαθητές λυκείου Jerry Siegel και Joe Shuster, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα κόμικ το οποίο θα δημοσίευαν στο περιοδικό science fiction fanzine. Το περιοδικό αυτό εκδιδόταν από την κοινότητα φανατικών οπαδών της επιστημονικής φαντασίας με την ονομασία science fiction fandom και αποτελούνταν από ερασιτέχνες ή ημιεπαγγελματίες δημιουργούς. O πρώτος Superman ήταν κακός Στο τεύχος Νο 3 του περιοδικού, οι Siegel και Shuster, δημοσίευσαν την ιστορία με τίτλο "The Reign of the Superman" (η βασιλεία του υπερ-ανθρώπου). Ο ήρωας της ιστορίας ονομαζότανBill Dunn και ήταν ένας καραφλός τύπος με τηλεπαθητικές ικανότητες. Μια ημέρα και ενώ περίμενε στην σειρά για συσσίτιο (ήταν συνηθισμένο φαινόμενο την εποχή της μεγάλης κρίσης των ΗΠΑ), τον πλησίασε ο καθηγητής Ernest Smalley και του προσέφερε ρούχα και φαγητό με αντάλλαγμα να λάβει μέρος σε ένα πείραμα. Ο Dunn δέχτηκε και ο καθηγητής του έδωσε να πιεί ένα ελιξίριο, το οποίο του έδωσε υπεράνθρωπες δυνάμεις. Σύμφωνα με το σενάριο, ο Dunn θέλησε να εκμεταλλευτεί αυτό το δώρο και να γίνει κυρίαρχος του κόσμου. Στην προσπάθεια του αυτή φτάνει και στο σημείο να σκοτώσει τον καθηγητή Smalley και τότε ανακαλύπτει πως οι δυνάμεις του δε διαρκούν αιώνια και χωρίς το ελιξίριο του καθηγητή ξαναγίνεται φυσιολογικός άνθρωπος. Το τέλος της ιστορίας, βρίσκει τον πρώτο Superman εκεί όπου ξεκίνησε, δηλαδή στην ουρά του συσσιτίου. Η γέννηση του Κλαρκ Κεντ Αμέσως μετά το τέλος του κακού υπερ-ήρωα, οι 2 δημιουργοί αποφάσισαν να ήταν υπερασπιστής των ανθρώπων και του δικαίου, μιας και ο ίδιος δεν ήταν άνθρωπος αλλά προερχόταν από ένα πλανήτη με πολύ πιο ανεπτυγμένο πολιτισμό. Ο μυθικός ήρωας Ηρακλήςκαι ο βιβλικός Σαμψών, ήταν η πηγή έμπνευσης για το χτίσιμο της προσωπικότητας του νέου ήρωα. Το γήινο όνομα του προέρχεται από τα μικρά ονόματα 2 διάσημων αμερικανών ηθοποιών της εποχής, του Clark Gamble, ο οποίος ήταν γνωστός και ως ο "βασιλιάς του Hollywood", και του Kent Taylor. Για τέσσερα χρόνια, οι Siegel και Shuster προσπαθούσαν να βρούν εκδότη για το κόμικ τους χωρίς επιτυχία. Το 1938 πούλησαν τα δικαιώματα του Superman έναντι 130 δολαρίων στην εκδοτική εταιρία Detective Comics, Inc. η οποία αργότερα εξελίχθηκε στη γνωστή DC Comics. Η πρώτη ιστορία του Superman, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Action Comics τον Ιούνιο του 1938.

Ο συνδημιουργός του Σούπερμαν, Τζέρι Σίγκελ Ο τραγικός κομίστας που καταράστηκε τον χάρτινο υπερήρωά του! «Μα είναι ποτέ δυνατόν! Πετάει ο άνθρωπος;». Με την οργισμένη αυτή ατάκα συνήθιζαν να κλείνουν την πόρτα οι εκδοτικοί οίκοι στους νεαρούς αμερικανούς κομίστες Τζέρι Σίγκελ και Τζο Σούστερ, οι οποίοι είχαν τη φαεινή ιδέα το 1938 να δημιουργήσουν έναν υπερήρωα, κάποιον… Σούπερμαν. Πάμπτωχοι και απογοητευμένοι, αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα δικαιώματα της δουλειάς τους στην DC Comics (Νational Ρeriodicals τότε) έναντι του αστείου -ακόμα και για τα τότε δεδομένα- ποσού των 130 δολαρίων! Λίγα χρόνια αργότερα είδαν βέβαια τον Σούπερμαν να εκτοξεύεται κυριολεκτικά στις πωλήσεις και τα κέρδη της φίρμας να απογειώνονται, κι όλα αυτά χάρη στον υπεράνθρωπο που μπορούσε να πετάξει! Αφού προσπάθησαν μάταια να διεκδικήσουν πίσω τα δικαιώματα του Σούπερμαν για πάρα πολλές δεκαετίες και έχασαν ακόμα και τη δουλειά τους στην DC Comics, ο πραγματικός του πατέρας, ο σεναριογράφος Τζέρι Σίγκελ, έστειλε ανοιχτή επιστολή στον Τύπο της εποχής, όπου έκλεινε με τη διαβόητη σήμερα κατάρα του: «Την κατάρα μου να έχει ο Σούπερμαν»! Ο μυώδης υπερήρωας με τη μπλε στολή και το μεγάλο κόκκινο «S» στο στήθος μέτρησε πολλές περιπέτειες και έφερε όλεθρο στις ζωές των δύο δημιουργών, αν και αργότερα θα τους δικαίωνε, αποτελώντας πια σωστό αρχέτυπο υπερήρωα αλλά και την πλέον εμβληματική ενσάρκωσή του. Τα δύο εβραιόπουλα από το Κλίβελαντ σκάρωσαν τον κακό πρώτα υπερήρωα και έπειτα από πολύ γράψε-σβήσε κατέληξαν στον καλό εξωγήινο με την υπεράνθρωπη δύναμη, με τον «αναγεννημένο» Σούπερμαν να κάνει το ντεμπούτο του στο πρώτο τεύχος της σειράς «Action Comics» την 1η Ιουνίου 1938. Η DC Comics άρπαξε τον δημοφιλή πλέον ήρωα χωρίς να ανανεώσει τη σχετική άδεια, ενώ άρχισε να μηνύει και όλες τις άλλες εταιρίες που έπρατταν το ίδιο! Έπειτα από χρόνια δικαστικών αγώνων, οι Σίγκελ και Σούστερ δεν δικαιώθηκαν ποτέ, αν και η DC Comics αποφάσισε να τους καταβάλει αποζημίωση μερικών χιλιάδων δολαρίων ετησίως, κάτι που παρέμενε φυσικά πολύ μικρό κλάσμα από τα ανεπανάληπτα κέρδη που της απέφερε ο Σούπερμαν. Κι έτσι οι δημιουργοί του Σούπερμαν βρέθηκαν φτωχοί και σχεδόν άστεγοι, ο καλός τους χαρακτήρας ήταν ωστόσο εδώ για να τους βοηθήσει, καθώς και οι ίδιοι είχαν ανάγκη από έναν ήρωα. Το σύμβολο της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας γεννήθηκε στο μυαλό του πιτσιρικά Σίγκελ «όντας άνεργος και ανησυχώντας για τη Μεγάλη Ύφεση, ξέροντας καλά από απελπισία και φόβο», σε ένα πλαίσιο μάλιστα όπου «ακούγαμε και διαβάζαμε για την καταπίεση και τη σφαγή των ανυπεράσπιστων και αβοήθητων εβραίων της ναζιστικής Γερμανίας». Κι έτσι ο Σούπερμαν ξεπήδησε στο μυαλό του από «τη μεγάλη παρόρμηση να βοηθήσω τις καταπιεσμένες μάζες όπως μπορούσα». Ο Τζέρι Σίγκελ και ο παντοτινός φίλος και συνεργάτης του, ο σχεδιαστής Τζο Σούστερ, δεν δημιούργησαν απλώς έναν από τους πρώτους υπερήρωες της Ιστορίας, αλλά εκσυγχρόνισαν τα κόμικς μετατρέποντάς τα από ένθετα του αμερικανικού Τύπου σε μια βιομηχανία εκατοντάδων εκατομμυρίων: «Συνέλαβα έναν χαρακτήρα σαν τον Σαμψών, τον Ηρακλή και τους άλλους μασίστες που ήξερα. Μόνο που ο δικός μου ήταν πολλά περισσότερα», είπε κάποτε ο Σίγκελ για τη υπεράνθρωπη δημιουργία του με την κόκκινη μπέρτα. Μια τέτοια ευφάνταστη δημιουργία φαντάζει σήμερα σχεδόν κοινός τόπος, μιλάμε ωστόσο για τη δεκαετία του 1930 (όταν συνέλαβε ο Σίγκελ τον ιπτάμενο εξωγήινό του), μια εποχή δηλαδή που οι υπερήρωες φαινόταν να έρχονταν από το μέλλον. Κι έτσι οι πόρτες ήταν κλειστές, αν και οι δυο τους επέμειναν λυσσαλέα και γέννησαν έτσι ένα σύμβολο που κανείς δεν μπορεί πια να του γυρίσει την πλάτη. Όταν λοιπόν ο Σούπερμαν μετατράπηκε από τον φαλακρό κακό με τις τηλεπαθητικές ικανότητες που ήθελε την οικουμένη στα πόδια του στον καλό ιπτάμενο εξωγήινο με την μπέρτα, έδωσε αμέσως ζωή σε ένα ολοκαίνουριο είδος κόμικς… Πρώτα χρόνια Ο Τζερόμ «Τζέρι» Σίγκελ γεννιέται στις 17 Οκτωβρίου 1914 στο Κλίβελαντ του Οχάιο ως ένα από τα έξι παιδιά μιας μικροαστικής οικογένειας λιθουανοεβραίων εμιγκρέδων. Ο πατέρας του, ερασιτέχνης ζωγράφος που λειτουργούσε πια κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων, ενθάρρυνε πάντα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του γιου του, βλέποντας την κλίση του μικρού. Σε ηλικία 15 ετών (1929), ο μικρός, που διάβαζε μανιωδώς ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, εκδίδει το δικό του σχολικό εφημερηδάκι, το «Cosmic Stories», ένα πόνημα επιστημονικής φαντασίας σε συνέχειες που έγραφε μόνος του και τύπωνε σε γραφομηχανή με διάφορες καινοτόμες τεχνικές. Αυτό αναγνωρίζεται σήμερα ως το πρώτο φανζίν επιστημονικής φαντασίας, αποτελώντας πρελούδιο για τα μελλοντικά επιτεύγματα του νεαρού! Την επόμενη χρονιά θα λάβει χώρα το ευτυχές γεγονός που θα τα έκανε όλα δυνατά: ο έφηβος Τζο Σούστερ μετακομίζει από τον Καναδά στο Κλίβελαντ και φοιτεί στο Γυμνάσιο του Σίγκελ. Τα δυο εβραιόπουλα συνδέονται αμέσως φιλικά, καθώς οι αναζητήσεις τους ήταν παρεμφερείς: ήδη τοπικό όνομα στο σχολείο για το περιοδικό του, ο Σίγκελ «προσλαμβάνει» τον Σούστερ για εικονογράφο των ιστοριών του, καθώς το δικό του χέρι έπιανε στο σχέδιο περισσότερο. Ο Σούστερ άρχισε να εμφυσεί ζωή στις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας του πιτσιρικά συνεργάτη του και η συνάντηση ήταν ιστορική από κάθε άποψη. Επόμενος σταθμός το 1932, όταν μια αποφράδα νύχτα του Ιουνίου ο πατέρας του έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ληστών που εισέβαλαν στο κατάστημα για να τον κλέψουν (σύμφωνα με τον ανακριτή, το θύμα πέθανε από καρδιακή προσβολή και όχι από τις σφαίρες). Την ώρα που η οικογένεια θρηνούσε τον χαμό του πατέρα, στο μυαλό του γιου του γεννιόταν η ιδέα ενός χαρακτήρα απρόσβλητου από τις σφαίρες των απανταχού κακών και υπερασπιστή των καλών! Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σίγκελ δεν ανέφερε σε καμία από τις συνεντεύξεις που έδωσε κατά τη διάρκεια της ζωής του ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε, δεν πρέπει να ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο πατέρας του σκοτώθηκε από ληστές κι αυτός επινόησε άμεσα έναν παντοδύναμο τιμωρό του εγκλήματος. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, ο Σούπερμαν είχε ακόμα πολλά να ζήσει μέχρι να γεννηθεί στο μυαλό του Σίγκελ… Η γέννηση του Σούπερμαν Τον Οκτώβριο του 1932, έχοντας ήδη δημοσιεύσει σειρά από περιοδικά και κόμικς επιστημονικής φαντασίας, το δίδυμο συνεργάστηκε σε άλλο ένα φανζίν, το «Science Fiction», γεμάτο με φανταστικές ιστορίες ηρώων. Στο τρίτο τεύχος του περιοδικού (Ιανουάριος 1933) εμφανίστηκε η περιβόητη σήμερα ιστορία «Η Κυριαρχία του Σούπερμαν» (Reign of the Superman), με τον σούπερ κακό χαρακτήρα με τις τηλεπαθητικές ικανότητες που ήθελε να υποδουλώσει την ανθρωπότητα (αργότερα ο κακός θα μετατρεπόταν στον αντίπαλο του Σούπερμαν, τον Λεξ Λούθορ)! Ο πρώτος αυτός Σούπερμαν δεν είχε καμία εμπορική τύχη, κάτι που έκανε τον Σίγκελ να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν χρειαζόταν άλλη μια μοχθηρή φιγούρα, τέτοιες είχε πολλές, αλλά το αρχέτυπο του καλού τιμωρού που θα ήταν πάντα εδώ να σώσει τον πλανήτη από όσους τον επιβουλεύονταν. Ήταν εξάλλου τα χρόνια της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία και τα δυο εβραιόπουλα δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι την επικράτηση του ναζισμού, όφειλε λοιπόν ο ήρωάς τους να είναι πηγή καλού. Έπειτα από έναν χρόνο σχεδιασμών, δοκιμών και λαθών, το αχτύπητο δίδυμο κατέληξε στη μνημειώδη δημιουργία που έμελλε να μετατραπεί στον δημοφιλέστερο υπερήρωα όλων των εποχών! Εμπνευσμένος εν μέρει από το μυθιστόρημα του Philip Wylie «Μονομάχος» και από τους θρύλους των ιστορικών Ηρακλή και Σαμψών, ο ανασχεδιασμένος Σούπερμαν εμφανίστηκε στις σελίδες των κόμικς του διδύμου ήδη από το 1933. Την επόμενη μάλιστα χρονιά κυκλοφόρησε σε δικό του τεύχος, αν και πάλι οι πόρτες των εκδοτικών παρέμεναν ερμητικά σφαλιστές. Κανείς δεν ήθελε τον εξωφρενικά ψεύτικο σουπερήρωα που μπορούσε να πετάξει! Εξοργισμένος ο Σούστερ καταστρέφει τις αρχικές μακέτες, αν και ευτυχώς ο Σίγκελ διατήρησε στο αρχείο του το μνημειώδες εξώφυλλο. Το 1935 το δίδυμο προσπάθησε για άλλη μια φορά να πουλήσει την ιδέα του, τώρα στην DC Comics. Παρά το γεγονός ότι η εταιρία απέρριψε την ιδέα (άκου ιπτάμενο καλό!), διείδε τις δυνατότητες των δύο δημιουργών και τους προσέλαβε για να φέρουν στη ζωή μια από τις άλλες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που είχαν σκαρώσει, τον «Dr. Occult». Τον Οκτώβριο του 1935, η πρώτη ιστορία των Σίγκελ και Σούστερ με τον δόκτορα φιγουράρει στο έκτο τεύχος του κόμικ «New Fun». Στα επόμενα χρόνια, το δίδυμο συνέχισε να παράγει τον «Dr. Occult» για λογαριασμό της DC, δουλεύοντας παράλληλα και σε μια σειρά ακόμη από ήδη εμφανισμένους χαρακτήρες της. Στο περιθώριο της δουλειάς τους, συνέχιζαν να εξελίσσουν τον Σούπερμαν, αν και πλέον φαινόταν ότι ο διακαής πόθος τους να τον πουλήσουν θα έμενε απλώς ευσεβής. Και τότε ήρθε το μεγάλο «ναι»! Την ώρα που η DC δεν ενδιαφερόταν για τον Σούπερμαν καθόλου, το 1938 η θυγατρική εταιρία All American φάνηκε να τον θέλει. Τότε ήταν που η DC, λανσάροντας νέο κόμικ στην αγορά, αποφάσισε αν και απρόθυμα να τον συμπεριλάβει στο εξώφυλλο του νέου πονήματος. Κι έτσι τον Ιούνιο του 1938 ο Σούπερμαν φιγουράρει στην εξωτερική σελίδα του «Action Comics»! Ο Σούπερμαν έγινε αμέσως επιτυχία και τα τεύχη του ξεπουλούσαν με το που εμφανίζονταν στα ράφια των καταστημάτων λιανικής. Οι άλλοι παίκτες του ανταγωνισμού θέλησαν αμέσως να εξαργυρώσουν την πρωτόγνωρη απήχησή του στο κοινό, μιμούμενοι λίγο-πολύ (και σε διαφορετικούς βαθμούς αντιγραφής) τον ανάρπαστο πια υπερήρωα. Η DC έβγαζε καραβιές χρημάτων από τη δημιουργία των Σίγκελ και Σούστερ, αν και δεν φαινόταν καθόλου διατεθειμένη να αποδώσει στους δημιουργούς τα οφειλόμενα. Τους είχε πληρώσει μόλις 130 δολάρια για την πρώτη ιστορία και δεν έλεγε να τους εκχωρήσει τα δικαιώματα για την εμπορική εκμετάλλευση του Σούπερμαν! Αφού έκανε σωρεία μηνύσεων σε όποιον πήγαινε να κλέψει τη δόξα του αχτύπητου χαρακτήρα, η DC ξεφούρνιζε διάφορες θεότρελες δικαιολογίες στους δυο υπαλλήλους της όταν αυτοί ζητούσαν περισσότερα χρήματα, καθώς ο ήρωάς τους απέφερε πια εκατομμύρια. Το 1941, οι δυο πλευρές ήρθαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό και οι Σίγκελ και Σούστερ έλαβαν αποζημίωση 75.000 δολαρίων για τον Σούπερμαν, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με τα κέρδη του. Κι έτσι το 1946 επιδόθηκαν σε νέα διαμάχη με την DC, παρά το γεγονός ότι είχαν αποποιηθεί τα δικαιώματά του ήδη από το 1938 (πάγια τακτική τότε των εταιριών κόμικς να αποστερούν από τους δημιουργούς τα δικαιώματα χρήσης της δουλειάς τους). Στην πολύκροτη δικαστική διαμάχη που άρχισε το 1946, οι δυο δημιουργοί έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για τα δικαστικά έξοδα, αν και ήταν σαφές πως δεν μπορούσαν να παλέψουν με τον κολοσσό. Το 1947, στο μέσο της δίκης, η DC τους απέλυσε(!) καθώς «ουδείς αναντικατάστατος», και πλέον οι Σίγκελ και Σούστερ μαστίζονταν από τη φτώχεια. Κι έτσι την επόμενη χρονιά αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τον ατιμωτικό διακανονισμό με τη φίρμα, καθώς δεν είχαν πια πόρους για τη συνέχιση της νομικής διαμάχης: πήραν αμοιβή 200.000 δολαρίων από την DC, κι αυτό όχι για τα δικαιώματα του Σούπερμαν αλλά για τον χαρακτήρα του Superboy που είχε φτιάξει εν τω μεταξύ μόνη της η DC! Κι έτσι η δαιμόνια δημιουργική ομάδα που ήταν εν πολλοίς υπεύθυνη για τη γέννηση της κουλτούρας των κόμικς με σουπερήρωες αναγκάστηκε να παραιτηθεί από κάθε αξίωση στη δουλειά της… Κατοπινά χρόνια Οι περιπέτειες με την απώλεια της πατρότητας του Σούπερμαν σηματοδότησε και το τέλος της κοινής δουλειάς των δύο δημιουργών, αν και η φιλία τους δεν θα δοκιμαζόταν ποτέ. Ο Σούστερ αηδιασμένος εγκατέλειψε τη βιομηχανία και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Ο Σίγκελ συνέχισε να γράφει ιστορίες για λογαριασμό άλλων εκδοτών και τη δεκαετία του 1950 έγινε διευθυντής στον εκδοτικό οίκο Ziff-Davis. Παραγνωρισμένο πλέον το δίδυμο, καθώς η DC αρνιόταν ακόμα και να συμπεριλάβει τα ονόματά τους στο τεύχος (μόνο στους κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς τίτλους φιγούραραν τα Σίγκελ και Σούστερ!), οι δυο δημιουργοί υπήρχαν πια μόνο στα μυαλά των συλλεκτών του Σούπερμαν, άντε και στην κοινότητα των σχεδιαστών. Ο Σίγκελ μετακόμισε στο Λος Άντζελες (ζούσε μέχρι τότε στη Νέα Υόρκη) και έγινε σχεδόν ερημίτης, παλεύοντας πάντα (όπως και ο συνεργάτης του) με την οικονομική ανέχεια. Στη δεκαετία του 1960 ωστόσο, με τη μεγάλη απήχηση πια των κόμικς στην κοινωνία και τη διοργάνωση των πρώτων εκθέσεων και συνεδρίων, τα ονόματα των Σίγκελ και Σούστερ ξεθάφτηκαν από τη ναφθαλίνη και απέκτησαν τη φήμη που τους άξιζε, έστω και εντός της μικρής κοινότητας των συλλεκτών και των θαυμαστών της δουλειάς τους. Το 1963, το δίδυμο μήνυσε για άλλη μια φορά την DC Comics για τα δικαιώματα του Σούπερμαν, αν και πάλι θα έχαναν, καθώς οι πενιχροί τους πόροι δεν επαρκούσαν για να τα βάλουν με τον κολοσσό σε επίπεδο πολυέξοδων και μακροχρόνιων δικαστικών μαχών. Κι έτσι τους αρνήθηκαν για άλλη μια φορά την πατρότητα της δουλειάς τους. Σίγκελ και Σούστερ ξαναχτύπησαν δικαστικά το 1975, όταν ενορχηστρώθηκε γιγαντιαία εκστρατεία από την κοινότητα των κόμικς για να τους αποδοθούν τα οφειλόμενα: παρά το γεγονός ότι έχασαν ξανά στη δικαστική αίθουσα, η DC εξαναγκάστηκε από τη γενική πια κατακραυγή (που αποδυνάμωνε τις πωλήσεις της!) να χορηγήσει ετήσια αποζημίωση 35.000 δολαρίων στους δύο δημιουργούς για το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρά το «γενναιόδωρο» της κίνησης, η αμοιβή δεν έπαυε παρά να είναι ένα μικρό κλάσμα στα δεκάδες (ή ακόμα και εκατοντάδες) εκατομμύρια που της είχε αποφέρει η δουλειά των δυο δημιουργών από το 1938. Ταυτοχρόνως, η DC συμφώνησε πια, αν και δεν είχε καμία νομική υποχρέωση, να συμπεριλάβει τα ονόματα των δημιουργών στους τίτλους του Σούπερμαν. Ο Σίγκελ συνέχισε να γράφει ιστορίες κόμικς και επιστημονικής φαντασίας με ψευδώνυμο πια «Τζο Κάρτερ» (συνεργάστηκε ακόμα και τον μεγάλο ανταγωνιστή της DC, τη Marvel). Όταν κάποια στιγμή η δημοτικότητα του υπερήρωα άρχισε να πέφτει, η DC ζήτησε από τον Σίγκελ να σκαρώσει το 1986 νέες ιστορίες με το πνευματικό του παιδί, αν και εκείνος αρνήθηκε αμέσως. Όντας στα τελευταία του πια, ζούσε στο Λος Άντζελες σε κοντινή απόσταση από τον παντοτινό του φίλο Τζο Σούστερ, λαμβάνοντας πια χιλιάδες γράμματα θαυμασμού από το κοινό και βραβεία από λογοτεχνικές ενώσεις και ιστορικούς ομίλους. Ο Σίγκελ ήταν παντρεμένος δύο φορές: με την πρώτη του σύζυγο το 1939, την Bela, με την οποία απέκτησε έναν γιο το 1944. Το 1948 το ζευγάρι χώρισε και ο δημιουργός παντρεύτηκε τότε την Joanne Carter, το μοντέλο που συνήθιζε να ποζάρει για τον συνεργάτη του Σούστερ. Το ζευγάρι απέκτησε μια κόρη. Ο Τζο δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ο Τζέρι Σίγκελ, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες σε επίπεδο συμβολής και επίδρασης στην ιστορία των κόμικς, ο άνθρωπος που σκάρωσε τον ιπτάμενο υπερήρωα και γέννησε έτσι τη μυθολογία των υπερανθρώπων των κόμικς, άφησε την τελευταία του πνοή στις 28 Ιανουαρίου 1996 στο Λος Άντζελες. Αν και θα ζει πάντα κάτω από την κόκκινη μπέρτα του Σούπερμαν… To link εδώ. Άλλες παρόμοιες, θλιβερές ιστορίες από το χώρο των κόμικς, εδώ (προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!). Εξίσου χορταστικό αφιέρωμα του newbeast.gr σε έναν άλλο δημιουργό κόμικς (τον Peyo), εδώ.

Goyer & SyFy Developing "Krypton" Superman Origin Series ετοιμαζουν σειρα με τις περιπετειες του παππου του σουπερμαν στον πλανητη κρυπτον πριν την εκρηξη μάλιστα, gotham χωρις μπατμαν κ krypton χωρις superman.. [imdb=tt4276624]

Tο Injustice - Gods Amongs Us ειναι ενα διαδυκτιακο κομικ που βασιζεται στο σεναριο του ομονυμου βιντεοπαιχνιδιου που σχεδιαστηκε απο τους δημιουργους του Mortal Kombat. Για την ακριβεια προκειται για ενα prequel του σεναριου του videogame. Στα της υποθεσης τωρα. Ο Superman και η Lois περιμενουν το πρωτο τους παιδι οταν ξεγελασμενος απο μια παγιδα του Joker και επηρεασμενος απο το αεριο του Scarecrow, ο Superman θα σκοτωσει την Lois και μαζι και το αγεννητο παιδι τους. Καπου εδω ο Superman αποφασιζει οτι ηρθε η ωρα να δωσει τελος στους εγκληματιες ακομα και αν χρειαστει να σκοτωσει και να αναγκασει τον κοσμο σε ειρηνη. Πολλοι ηρωες θα τον ακολουθησουν εκτος απο τον Batman και λιγους αλλους υπερηρωες οπως ο Nightwing,η Catwoman, ο Green Arrow, η Catwoman κ.α. που θα του αντισταθουν. Σιγα σιγα ο Superman θα πεφτει ολο και πιο χαμηλα στην ηθικη κλιμακα προσπαθωντας να αστυνομευσει τον κοσμο. Αρχικα πιστευα οτι το κομικ δεν θα αξιζε καθολου αφου στηριζε την υποθεση του σε ενα βιντεοπαιχνιδι ξυλου αλα Μορταλ Κομπατ. Παρολα αυτα ειχα αδικο. Εννοειται βεβαια οτι υπαρχουν καποια προβληματα στην υποθεση που εχει καποιες τρυπες και καποιες υπερβολες, ενω σε πολλα σημεια θυμιζει υπερβολικα το πολυ καλο Kingdom Come, oπου και κει ο Supes αποφασιζει να αναδειχθει σε ηγετης και προστατης ολης της ανθρωποτητας. Κυλαει ομως πολυ ευχαριστα και γρηγορα, εν μερει και επειδη ειναι σχεδιασμενο για αναγνωση σε pc, tablets και γενικοτερα φορητες συσκευες και δεν ταλαιπωρειται κανεις scrollαροντας για να δει ολο το σχεδιο ή για να διαβασει μπαλονακια. Η πλοκη εχει ενδιαφερον και υπαρχουν και μερικες αρκετα δυνατες σκηνες. Το σχεδιο ειναι απο διαφορους καλλιτεχνες και αυτο ειναι ενα μειονεκτημα καθως δεν τα καταφερνουν ολοι το ιδιο καλα, παρολα αυτα στις περισσοτερες των περιπτωσεων ειναι καλο χωρις να ειναι κατι εντυπωσιακο. Οπως καταλαβατε δεν ειναι το κομικ που θα σας αλλαξει την ζωη. Ουτε ενα κομικ γραμμενο με τις πιο σοβαρες προθεσεις. Εχει ομως καλη υποθεση και γρηγορο ρυθμο και σε μερικες περιπτωσεις βγαζει και λιγο γελιο, οτι πρεπει για να χαλαρωσετε λοιπον. Η πρωτη σεζον που αφηγειται τον πρωτο χρονο απο τον θανατο της Lois Lane αποτελειται απο 36 24σελιδα τευχακια. Ενω τωρα κυκλοφορει η δευτερη σεζον. Ριξτε του μια ματια. kwtsoκλιμακα 7/10 Σελιδα για το videogame.