Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'scott mccloud'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Η δύναμη του έρωτα στο επίκεντρο του graphic novel ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «Τι θα έδινες για την τέχνη σου;» ρωτά ο Θάνατος τον κεντρικό ήρωα του «Γλύπτη» και εκείνος απαντά: «Θα έδινα τη ζωή μου». Ο ΓΛΥΠΤΗΣ Scott McCloud μτφρ. Νίκος Καμπουρόπουλος εκδ. Webcomics Το ερώτημα είναι αν θα έδινε τη ζωή του για την τέχνη. Ενα ερώτημα που έχουμε ξαναδεί. Κάτι που έχει ειπωθεί με πολλούς τρόπους, με διάφορα μέσα. Ακόμη μια φαουστική συμφωνία. Μια τραγική συμφωνία, το αποτέλεσμα της οποίας απεικονίζεται μέσα από το άρτια και μεθοδικά δουλεμένο graphic novel «Ο γλύπτης» του Scott McCloud. Ο ήρωας της ιστορίας είναι ένας νεαρός καλλιτέχνης που έχει επιλέξει να εκφράζεται μέσω της γλυπτικής. Αρχικά βίωσε μια μικρή αναγνώριση, όμως πλέον το έργο του μένει στα αζήτητα και ο ίδιος στη σκιά εκείνης της μικρής επιτυχίας. Στα γενέθλιά του νιώθει χαμένος, ανεπιθύμητος, παρίας. Νιώθει πως έχει χάσει το στοίχημά του με την τέχνη, πως δεν μπορεί να προσφέρει, πως δεν θα τα καταφέρει να μπει στο σύστημα, να ξεχωρίσει. Μέχρι που στα γενέθλιά του, κι ενώ βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση, δέχεται την επίσκεψη του Θανάτου, ο οποίος έχει πάρει τη μορφή ενός εκλιπόντος θείου του. Ο Θάνατος τον αγγίζει και του δείχνει πώς είναι ο θάνατος: γυρίζουμε σελίδα στο βιβλίο και βλέπουμε το απόλυτο κενό, ένα ολόλευκο σαλόνι. Εχοντας, λοιπόν, επίγνωση για το τι τον περιμένει, όταν ο νεαρός καλλιτέχνης ερωτάται από τον Θάνατο: «Τι θα έδινες για την τέχνη σου;», εκείνος απαντάει: «Θα έδινα τη ζωή μου». Η ιστορία αναπτύσσεται δεξιοτεχνικά. Ο «Γλύπτης» έγινε από κάποιον που γνωρίζει σε βάθος τη θεωρία των κόμικς, που χειρίζεται με άνεση τις αφηγηματικές δυνατότητες αυτής της τέχνης. Είναι λες και ο Scott McCloud έκανε πράξη την ίδια του τη θεωρία. Καθώς ο Αμερικανός McCloud, εκτός από ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς, είναι επίσης ένας εξέχων θεωρητικός του είδους. Η εξαιρετική μελέτη του «Understanding Comics» (1993 - στα ελληνικά «Κατανοώντας τα κόμικς», εκδ. Webcomics) είναι μια διορατική προσέγγιση στην ιστορία, την εξέλιξη, τις πτυχές και τη δυναμική αυτού του μέσου. Στο ίδιο ύφος, εστιάζοντας περισσότερο στο τεχνικό κομμάτι και εξετάζοντας τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία, ακολούθησαν τα «Reinventing Comics» (2000) και «Making Comics» (2006). Ο McCloud δεν θεωρήθηκε ποτέ εκπληκτικός σχεδιαστής, τα καρέ του ποτέ δεν προκάλεσαν επιφωνήματα θαυμασμού, όμως στον «Γλύπτη» μοιάζει να ακολουθεί κατά γράμμα τα ίδια του τα θεωρητικά βιβλία. Σωστή ανατομία στους χαρακτήρες, πρόσωπα εκφραστικά που απεικονίζουν εύστοχα το συναίσθημα, σωστή προοπτική στον χώρο, στήσιμο κινηματογραφικό, καρέ εναρμονισμένα, όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Στις πεντακόσιες σελίδες του βιβλίου όλα είναι τοποθετημένα προσεκτικά. Οι χαρακτήρες της ιστορίας και αυτοί ψυχογραφημένοι. Ο νεαρός καλλιτέχνης και πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Ντέιβιντ Σμιθ. Ενα όνομα που δόθηκε στον ήρωα για δύο λόγους. Πρώτον για να συγχέεται με τον ομώνυμο διάσημο γλύπτη του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και να εκνευρίζεται ο νεαρός καλλιτέχνης με αυτή την σύγχυση. Και δεύτερον για να τονίζεται η ανωνυμία του ήρωα μέσα στο πλήθος, καθώς το όνομα Ντέιβιντ Σμιθ είναι ιδιαίτερα κοινό στην Αμερική. Αυτή η ανωνυμία τον θλίβει καθώς αποζητεί επιτέλους την αναγνώριση. Ο Θάνατος του προσφέρει 200 μέρες για να τα καταφέρει, μετά θα του πάρει τη ζωή. Ο Ντέιβιντ Σμιθ αποκτά, ως μέρος της συμφωνίας, δύναμη εξωπραγματική, που πασχίζει να χαλιναγωγήσει προκειμένου να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο, κάτι που θα του χαρίσει την Αθανασία, αυτό που τελικά αναζητούν οι καλλιτέχνες, μια Αθανασία που θα έρθει σε δραματικό κοντράστ με την κατάληξη της συμφωνίας. Ο McCloud με επιδεξιότητα φέρνει στο επίκεντρο του graphic novel την τέχνη, τη ματαιοδοξία που κρύβεται πίσω από την τέχνη, αλλά και τη δύναμη του έρωτα. Ο Ντέιβιντ Σμιθ, ένας κοινωνικά δυσπροσάρμοστος και σεξουαλικά άπειρος νεαρός, ερωτεύεται την επίσης εκκεντρική Μεγκ (προσπαθεί να γίνει ηθοποιός) και τότε οι 200 ημέρες που του έχει δώσει ο Θάνατος φαίνονται λίγες, τραγικά λίγες. Και εμείς, οι αναγνώστες, εγκλωβιζόμαστε σε έναν ιλιγγιώδη ρυθμό. Γινόμαστε μάρτυρες σε ένα σικέ παιχνίδι, ελπίζουμε για τη λύτρωση, για ένα αισιόδοξο φινάλε, και ελπίζουμε ο Θάνατος να νικηθεί, να κάνει πίσω, να αθετήσει την συμφωνία του. Το ελπίζουμε μέχρι τέλους. Πηγή Παρουσίαση της έκδοσης Άλλο άρθρο για το κόμικ.
  2. GeoTrou

    McCLOUD SCOTT [ (1960) ]

    Ο Scott McCloud είναι Αμερικανός δημιουργός κόμικς και θεωρητικός του μέσου. Η βιβλιογραφία του είναι μάλλον περιορισμένη, αλλά η συμβολή του στη μελέτη της 9ης τέχνης θεωρείται τεράστια. Ο Scott McLeod, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Βοστώνη το 1960 και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων στο Λέξινγκτον. Στην πόλη αυτή γνώρισε τον μετέπειτα σεναριογράφο Kurt Busiek. Οι δυο τους έγιναν φίλοι και σκάρωναν μαζί ιστορίες. Σπούδασαν μάλιστα στο ίδιο πανεπιστήμιο, το Syracuse, απ’ όπου ο McCloud αποφοίτησε με πτυχίο καλών τεχνών το 1982. Η πρώτη κιόλας δουλειά του McCloud προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον. Ήταν το Zot! (1984), μια υπερηρωική σειρά 36 τευχών από την Eclipse Comics. Το κόμικ αυτό, που ολοκληρώθηκε το 1990, προτάθηκε για πολλά Eisner και Harvey Awards κατά τη διάρκεια του run του, αποσπώντας τελικά ένα Jack Kirby Award Καλύτερης Νέας Σειράς και ένα Russ Manning Award Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη. Ακολούθησε το Destroy!! (1986), μια παρωδία των υπερηρωικών κόμικς, από την ίδια εταιρεία. Το 1993 εκδόθηκε το Understanding Comics: The Invisible Art, ένα από τα σπουδαιότερα έργα για την μελέτη του μέσου. Αν και προκάλεσε σημαντικές αντιδράσεις, απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από προσωπικότητες όπως οι Will Eisner. Alan Moore, Art Spiegelman και Neil Gaiman. Το βιβλίο (ή κόμικ) αυτό κέρδισε τρία βραβεία Harvey και ένα Eisner, ενώ προτάθηκε και για Hugo Award. Μεταξύ 1996 και 1997, ο McCloud έγραψε το σενάριο για μια ντουζίνα τεύχη της σειράς Superman Adventures, ενώ το 1998 εκδόθηκε από την Image το graphic novel The New Adventures of Abraham Lincoln. Δύο χρόνια αργότερα, βγήκε το Reinventing Comics: How Imagination and Technology Are Revolutionizing an Art Form, που τιμήθηκε με Harvey. Το 2005 ο McCloud επέστρεψε στον άνθρωπο από ατσάλι, συνεργαζόμενος με τους Aluir Amancio και Terry Austin για το mini series Superman: Strength. Ακολούθησε άλλο ένα «θεωρητικό» κόμικ, το Making Comics: Storytelling Secrets of Comics, Manga and Graphic Novels (2006), που προτάθηκε για ένα βραβείο Harvey. Η πιο πρόσφατη δουλειά του είναι το graphic novel The Sculptor (2015). Μπορεί η βιβλιογραφία του McCloud να μην εντυπωσιάζει με την ποσότητα και την ποικιλία, αλλά η δράση του στον χώρο δεν περιορίζεται εδώ. Αποτέλεσε τον βασικό συντάκτη του Creator’s Bills of Right, ενός μανιφέστου για την προστασία των δικαιωμάτων των δημιουργών κόμικς και την εναντίωση στην εκμετάλλευση της δουλειάς τους από τις εκδοτικές. Το έγγραφο αυτό συνυπέγραψαν το 1988 σημαντικές μορφές, όπως ο Kevin Eastman και ο Dave Sim. Ο McCloud είναι επίσης γνωστός ως ο εμπνευστής του 24-hour comic, στο οποίο ένας καλλιτέχνης καλείται να ολοκληρώσει μια ιστορία 24 σελίδων μέσα σε 24 ώρες. Η ιδέα αυτή ξεκίνησε το 1990, βρήκε απήχηση σε διάφορους κομίστες και πλέον πραγματοποιούνται οργανωμένα event σε παγκόσμιο επίπεδο.
  3. Προσοχή: το άρθρο που ακολουθεί περιέχει spoilers, οπότε καλύτερα να μη διαβαστεί από όσους δεν έχουν διαβάσει ακόμα το κόμικ. Πλάθοντας τον κόσμο ως έργο τέχνης Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στις ατέλειωτες εκδοχές του μύθου του Φάουστ και της συμφωνίας του με τον Διάβολο έρχεται να προστεθεί ακόμη μία. Συναρπαστική, συγκινητική, αφιερωμένη στην αγάπη, στην καλλιτεχνική δημιουργία, στο πάθος για ζωή που φέρνει ένα μωρό και στο φλερτ με τον θάνατο ως τιμήματος της τέχνης και του έρωτα. «Ο Γλύπτης» του Scott McCloud ζει μια λυτρωτική και τραγική ιστορία. Στον μύθο του Πυγμαλίωνα, ο αρχαίος φανταστικός γλύπτης έπλασε με τα εργαλεία του τη Γαλάτεια κατ’ εικόνα και ομοίωση του κατ’ αυτόν ιδεατού, της εμφύσησε πνοή και ζωή, την ερωτεύτηκε παράφορα και με τις ευλογίες της Αφροδίτης έγιναν ένα αξιομνημόνευτο μέχρι σήμερα ζευγάρι. Στον μύθο του Φάουστ και ειδικότερα στην κατά Γκέτε εκδοχή, μια συμφωνία με τον Διάβολο είναι αρκετή για την εφήμερη επιτυχία, αλλά το συμβόλαιο έχει ημερομηνία λήξης. Τους δυο αυτούς μύθους αξιοποιεί ο Scott McCloud και με θεμέλια δυο πολυχρησιμοποιημένα μοτίβα, αυτό του μοναχικού καλλιτέχνη που η πίστη του στο έργο του κάνει θαύματα και αυτό της υποταγής στο Κακό με στόχο την πρόσκαιρη δόξα και τις σαρκικές απολαύσεις, χτίζει ένα απολύτως πρωτότυπο, σαγηνευτικό και ελεγειακό αστικό παραμύθι που έχει στο επίκεντρό του τον έρωτα και την τέχνη. «Ο Γλύπτης» (εκδόσεις Web Comics, μετάφραση: Νίκος Καμπουρόπουλος) έχει ως πρωταγωνιστή έναν ανθρωποφοβικό και κοινωνικά δυσπροσάρμοστο νεαρό που απεγνωσμένα αναζητά έμπνευση για να φτάσει στην επιτυχία και να αποδράσει από τα δημιουργικά και τα προσωπικά του αδιέξοδα. Αντί για την έμπνευση, ωστόσο, εμφανίζεται ο νεκρός θείος Χάρι, ενσαρκώνοντας και αντιπροσωπεύοντας το Κακό που έρχεται πάντα με την πιο ζεστή και οικεία μορφή, με γλυκά λόγια και ελπιδοφόρες υποσχέσεις. Η ερώτησή του είναι σαφής: «Τι θα έδινες για την τέχνη σου;» Και η απάντηση του νεαρού γλύπτη, σαφέστερη: «Θα έδινα τη ζωή μου». Η συμφωνία κλείνει. Τέχνη άνευ όρων και ορίων. Αλλά μόνο για διακόσιες μέρες. Και μετά το τέλος… Η ξαφνική (επαν)εμφάνιση ενός οικείου και αγαπημένου προσώπου γίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει η οργιώδης δημιουργική πορεία ενός γλύπτη. Και για να τελειώσει Ο φέρελπις αλλά άσημος καλλιτέχνης ακούει στο όνομα Ντέιβιντ Σμιθ, ίσως ένα από τα πιο κοινά ονόματα στις ΗΠΑ, που χρησιμοποιείται από τον McCloud για να περιγράψει τον οποιονδήποτε «κάποιον» (κάτι σαν Γιώργος Παπαδόπουλος στα ελληνικά). Και έχει ακριβώς το ίδιο όνομα με έναν άλλο διάσημο γλύπτη της ιστορίας, που θα εμφανιστεί ως καταλύτης αλλά όχι ως από μηχανής θεός στις τελευταίες σελίδες (και δεν πρέπει να είναι τυχαία η επιλογή του ονόματος, καθώς ένας από τους αμέτρητους πραγματικούς Ντέιβιντ Σμιθ υπήρξε όντως ένας από τους διασημότερους γλύπτες του αφηρημένου εξπρεσιονισμού) ώστε συχνά να τους μπερδεύουν. Ο Ντέιβιντ πασχίζει να υπερβεί τα όρια που του θέτουν οι εμμονές του και παλεύει να πείσει το κύκλωμα του «κόσμου της τέχνης» ότι είναι ικανός να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό, κάτι ενδιαφέρον, κάτι δικό του. Οι αποτυχίες, όμως, διαδέχονται η μία την άλλη. Μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι η συμφωνία με τον θείο Χάρι, δηλαδή με τον διάβολο, τον προικίζει με τη δυνατότητα να πλάθει με τα χέρια του και να μορφοποιεί σαν να έπαιζε με πλαστελίνες, όλα ανεξαιρέτως τα υλικά, όσο σκληρά, όσο δύσκαμπτα, όσο μεγάλα κι αν είναι. «Ο Γλύπτης» είναι γεμάτος από σκηνές που παραπέμπουν σε έναν άλλοτε υπέροχο και άλλοτε αφιλόξενο και σουρεαλιστικό ονειρικό κόσμο. Η «φύλακας-άγγελος» του Ντέιβιντ όμως είναι πραγματική, έχει σάρκα και οστά. Μέχρι να γίνει και αυτή ένα τεράστιο γλυπτό Και τότε αρχίζει ένα κρεσέντο δημιουργίας, μια έκρηξη από σχήματα και μορφές, ένας επικείμενος γλυπτικός οργασμός που ώς τότε παρέμενε μια μη ομολογημένη φιλοδοξία, κρυμμένη στο μυαλό του. Είναι όμως ανολοκλήρωτος γιατί λείπει ο έρωτας. Που θα εμφανιστεί ως άγγελος εξ ουρανού με το πρόσωπο και τα φτερά της Μεγκ (η επιλογή του ονόματος επεξηγείται στο σπαρακτικό επιλογικό σημείωμα του McCloud). Τότε η καλλιτεχνική δημιουργία του Ντέιβιντ θα απογειωθεί, τα έργα του, φτιαγμένα μόνο με τις παλάμες του και την οργή του, θα αποκτήσουν εκτός από υλική και συναισθηματική υπόσταση. Παρ’ όλο που ο κόσμος της τέχνης θα εξακολουθήσει να τον αγνοεί. Και οι μέρες περνούν βασανιστικά, σε αντίστροφη μέτρηση, με αραιές προειδοποιητικές επισκέψεις του θείου Χάρι που προετοιμάζουν τον Ντέιβιντ και τον αναγνώστη για το αναπόφευκτο, για το αντίτιμο μιας συμφωνίας που πρέπει να τηρηθεί και από τις δυο πλευρές. Ομως ο Ντέιβιντ επιθυμεί επίμονα με την τέχνη του να αλλάξει τον κόσμο, να τον επαναδημιουργήσει. Και τον ατενίζει μελαγχολικός από το παράθυρο ενός ουρανοξύστη σε μια σκηνή που αποτελεί άμεση αναφορά, κατ’ αντιστροφή, στην εφιαλτική σκηνή τέλους του Fight Club. Εκεί ο Edward Norton ατένιζε με άγρια προσμονή την καταστροφή που είχε προετοιμάσει. O Ντέιβιντ δεν θέλει να καταστρέψει. Το πολύ πολύ, να αυτοκαταστραφεί. Ο Scott McCloud είναι μια εμβληματική φιγούρα στον χώρο των σύγχρονων κόμικς. Δημιουργός πολλών αξιόλογων έργων (Zot!, The New Adventures of Abraham Lincoln, Detsroy κ.ά.) αλλά και τριών σημαντικότατων θεωρητικών μελετών για την ένατη τέχνη (Understanding Comics – Κατανοώντας τα Κόμικς, εκδ. Web Comics, Reinventing Comics, Making Comics) δοσμένων με τη φόρμα των κόμικς γνωρίζει όσο λίγοι τη γλώσσα, το εικαστικό λεξιλόγιο, τις τεχνικές και τα εργαλεία που απαιτούνται για να αφηγηθείς μια ιστορία 500 σελίδων με τρόπο που δεν θα μπορεί κανείς να τη σταματήσει αν δεν τελειώσει. «Ο Γλύπτης» είναι το δεύτερο βιβλίο του Scott McCloud που μεταφράζεται στα ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Web Comics «Ο Γλύπτης» ασκεί στον αναγνώστη αυτήν ακριβώς την ηδονική καταπίεση. Σε οδηγεί να τον ακολουθήσεις απνευστί μέχρι την τελευταία σελίδα με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει, κάποιος θα μετανιώσει, κάτι απρόσμενο θα συμβεί και θα φέρει το πολυπόθητο happy end. Ο McCloud συνειδητά δείχνει να σκάβει τον λάκκο του εαυτού του, να υποσκάπτει την ιδιαιτερότητα και τη μαγεία του σεναρίου του και να πέφτει στην παγίδα της μανιέρας την ίδια στιγμή που ο τρομαγμένος αναγνώστης λυτρώνεται παροδικά και υποσυνείδητα από τη μια, κατηγορώντας από την άλλη τον δημιουργό για την ευκολία με την οποία όλα μπορούν να αποδοθούν σε ένα χολιγουντιανού τύπου όνειρο. Λάθος! Ο McCloud, αριστοτεχνικά και σαδιστικά μαζί, σκάβει τον λάκκο του αναγνώστη. Του προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας, μια πιθανότητα ανακούφισης, μια αισιόδοξη προοπτική και μετά του τα παίρνει όλα πίσω ξαναβυθίζοντάς τον στην ασφυκτική πραγματικότητα, στον σκληρό αληθινό κόσμο. «Η αισιοδοξία είναι το όπιο του λαού» κατά τον πρωταγωνιστή του «Αστείου» του Κούντερα και ο McCloud το υπενθυμίζει εμφατικά απομακρύνοντας κάθε «αισιόδοξη» σκέψη. Αλλά και πάλι, για ποιον; Ο ένας Ντέιβιντ Σμιθ, ο «δικός μας», είναι πια ευτυχισμένος, αυτό δεν επιζητούσε τις τελευταίες διακόσιες μέρες; Ο «άλλος» Ντέιβιντ Σμιθ είναι τουλάχιστον ζωντανός. Και η γλυπτή Μεγκ σηκώνει προς τον ουρανό το θαύμα της ζωής: το μεγαλύτερο αριστούργημα της φύσης στα χέρια ενός καλλιτεχνικού αριστουργήματος. Σε ένα αριστουργηματικό βιβλίο. Πηγή Παρουσίαση της έκδοσης Παρουσίαση του άλλου έργου του McCloud που έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά, και αυτή από τον saveapenguin, και το οποίο πρέπει να διαβάσετε επειγόντως - όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει
  4. saveapenguin

    Ο ΓΛΥΠΤΗΣ

    - Λοιπόν Ντέιβιντ, τι θα έδινες για την τέχνη σου; Ο Ντέιβιντ Σμιθ είναι ένας νεαρός γλύπτης που βλέπει την κάποτε υποσχόμενη καριέρα του να παραμένει απελπιστικά στάσιμη. Μέχρι που χάρη σε μια συμφωνία με τον Θάνατο μπορεί να σμιλεύει οτιδήποτε μόνο με τα χέρια του, να δίνει οποιαδήποτε μορφή σε οποιοδήποτε υλικό. Αλλά πλέον του μένουν μόλις 200 μέρες ζωής για να δημιουργήσει κάτι το μοναδικό, κάτι που όμως αποδεικνύεται δυσκολότερο απ’ότι φανταζόταν· ενώ και η γνωριμία του με τη Μεγκ, τον έρωτα της ζωής του, δεν το κάνει πιο εύκολο. Ο γλύπτης πρωτοκυκλοφόρησε στις αρχές του 2015 και είναι το πρώτο graphic novel αυτού του μεγέθους από τον McCloud που είναι κυρίως γνωστός για την πιο θεωρητική του δουλειά στον χώρο. Πρόκειται για μια ιστορία για τις επιθυμίες μας και κατά πόσο τις ελέγχουμε ή ελεγχόμαστε από αυτές αλλά ταυτόχρονα και μια ιστορία για την αγάπη και την ενηλικίωση. Πολύ καλά δομημένο, η αλληλουχία των καρέ εξασφαλίζει ομαλή ροή στην αφήγηση ενώ και οι αποχρώσεις του μπλε που χρησιμοποιούνται είναι πολύ πετυχημένες. Η πρώτη ανάγνωση ήταν απολαυστική. Μόνη μου παρατήρηση, κάποια θεματάκια στη μετάφραση, όχι κάτι το ιδιαίτερο, χτυπητό λάθος μόνο ένα μου έχει μείνει, απλά σε κάποια σημεία οι διάλογοι δε μου φάνηκαν 100% φυσικοί. Γενικά όμως η έκδοση είναι πολύ υψηλού επιπέδου όπως και όλες οι προηγούμενες της WebComics, χαρτί, εκτύπωση, επιμέλεια· μέχρι που αφαίρεσαν και το σχόλιο του Gaiman από το εξώφυλλο!! Και να μην ξεχνάμε ότι το πρωτότυπο κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο και το έχουμε στα ελληνικά μέσα σε μόλις εννιά μήνες! Προσωπικά περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον και την επόμενη επιλογή των εκδόσεων.
  5. Οι εκδόσεις Webcomics έχουν τη χαρά να σας ενημερώσουν ότι απέκτησαν τα δικαιώματα για το νέο graphic novel του Scott McCloud, The Sculptor (Ο Γλύπτης). Εντός των επομένων ημερών θα έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες. “Το καλύτερο graphic novel που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια.” -Neil Gaiman link Έχω ενθουσιαστεί λέμε!!!
  6. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα που διάβασα πρόσφατα. Εκκινώντας από τον Μποστ, ο συγγραφέας εξετάζει τα όρια μεταξύ γελοιογραφίας και κόμικς και κατ'επέκταση πού σταματάει η στατικότητα και πού αρχίζει η αφήγηση. Εδώ είναι και το λινκ της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας.
  7. Η αποκωδικοποίηση της γλώσσας των κόμικς Xρησιμοποιώντας το ίδιο το μέσο των κόμικς ως αφηγηματικό όχημα, o Scott McCloud παρέχει πολύτιμες συμβουλές για την αποκρυπτογράφηση των τεχνικών, εικαστικών και γλωσσικών εργαλείων της ένατης τέχνης στο «Κατανοώντας τα κόμικς» που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά Τα μυστικά της 9ης τέχνης Κάποτε τα κόμικς «πετούσαν κάτω από τα ραντάρ της κριτικής», σύμφωνα με τον Art Spiegelman, με αποτέλεσμα να παραμένουν στο απυρόβλητο, να μην εντοπίζονται από τα «εχθρικά αεροσκάφη» της επίσημης θεωρίας και κριτικής της λογοτεχνίας και της ζωγραφικής και να συνεχίζουν ακάθεκτα την πορεία τους. Σήμερα, η θεωρία και η ιστορία των κόμικς είναι ένα επιστημονικό πεδίο ραγδαία αναπτυσσόμενο καθώς όλο και περισσότεροι πανεπιστημιακοί, ερευνητές, ιστορικοί, πολιτισμολόγοι καταπιάνονται με αυτά μελετώντας την εξέλιξή τους, τη γλώσσα τους, τη δομή τους, τις συμβάσεις τους, το εικαστικό και το αφηγηματικό τους οπλοστάσιο. Τον προηγούμενο αιώνα υπήρξαν πολλές αναζητήσεις και μελέτες για τη θεωρία των κόμικς, ωστόσο αποσπασματικά και χωρίς συγκροτημένο τρόπο. Μόνο τα τελευταία 30 χρόνια οι μελέτες έχουν γίνει πιο συστηματικές και η τεκμηρίωσή τους βασίζεται πλέον σε επιστημονικά δεδομένα και όχι σε συναισθηματικού τύπου αισθητικές ή πολιτικο-ιδεολογικές εγκρίσεις ή απορρίψεις συγκεκριμένων έργων. Την αρχή έκανε ο Will Eisner, ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικς της ιστορίας και «πατέρας» του όρου graphic novel (Συμβόλαιο με το Θεό -1978), με το εμβληματικό Comics and Sequential Art το 1985 όπου, χρησιμοποιώντας δεκάδες παραδείγματα από δικά του κόμικς, τοποθέτησε στο χειρουργικό κρεβάτι της ανάλυσης τη γλώσσα και τη λειτουργία του είδους. Τη σκυτάλη πήρε ο Scott McCloud, το 1994, με το Understanding Comics (Κατανοώντας τα Κόμικς) και οδήγησε τη θεωρία του μέσου ένα επίπεδο πιο πέρα από ό,τι ίσχυε μέχρι τότε. Ο McCloud, επίσης δημιουργός κόμικς (Zot), όπως και ο Eisner, επιλέγει να χρησιμοποιήσει το ίδιο το μέσο των κόμικς ως όχημα για να αναπτύξει τη θεωρία του. Το κάνει όμως καθ’ ολοκληρίαν και δημιουργεί έτσι ένα εντελώς πρωτότυπο graphic novel με πρωταγωνιστή τον εαυτό του σχεδιασμένο ποικιλοτρόπως σε ρόλο αφηγητή. Γι’ αυτό το Κατανοώντας τα Κόμικς μπορεί να θεωρηθεί ένα πολυδιάστατο έργο που μπορεί αφενός να κριθεί ως μια θεωρητική μελέτη, αφετέρου ως μια σαγηνευτική ιστορία για τους προβληματισμούς ενός καλλιτέχνη και τις απαντήσεις που δίνει επιχειρώντας να ερμηνεύσει, να εξηγήσει και να περιγράψει του μηχανισμούς λειτουργίας της ένατης τέχνης. Ο McCloud στη μελέτη του επιχειρεί από νωρίς με έναν άκρως χιουμοριστικό τρόπο (το χιούμορ είναι διάχυτο σε όλη την έκταση του βιβλίου) να δώσει έναν, σχετικά ανοιχτό, ορισμό στα κόμικς, έστω και περιφραστικό, μετά από μια διαλεκτικού τύπου ευφυή διαδικασία ερωταπαντήσεων με ένα υποτιθέμενο κοινό. Μπορεί να διατηρεί επιφυλάξεις κάποιος για το αποτέλεσμα αλλά, όπως τονίζει και ο συγγραφέας, μόνο «με έναν συγκεκριμένο ορισμό υπόψη μας, ίσως μπορέσουμε να ρίξουμε λίγο νέο φως στην ιστορία των κόμικς». Περιδιαβαίνοντας, λοιπόν την ιστορία και την προϊστορία των κόμικς, από την τέχνη της Αρχαίας Αιγύπτου μέχρι την ταπισερί (ή μήπως εργόχειρο; )της Bayeux και από τα προκολομβιανά χειρόγραφα μέχρι τις γελοιογραφίες του Hogarth και τα πρωτόλεια κόμικς του TÖpffer, καταλήγει στον εικοστό αιώνα όπου με παράδειγμα το Ceci n’Est Pas Une Pipe του Μαγκρίτ ξεδιπλώνει τις βασικές αρχές του εικαστικού και γλωσσικού λεξιλογίου των κόμικς και των απειράριθμων εγγενών συμβάσεών τους. Αυτή η διαδικασία τον οδηγεί στη σχεδίαση του περίφημου τριγώνου εντός του οποίου μπορούν να ταξινομηθούν και να κατανεμηθούν τα κόμικς ως προς την εικαστική αλλά ταυτόχρονα και ως προς τη γλωσσική τους διάσταση. Οσο φορμαλιστικό κι αν ακούγεται αυτό, οι βαθμοί ελευθερίας που παρέχει ο McCloud σε ένα δυναμικό μέσο όπως τα κόμικς καθώς και το ευμετάβλητο των προσωπικών στιλ των καλλιτεχνών εντέλει επιτρέπουν στο τρίγωνο να λειτουργήσει και να υπηρετήσει τη θεωρία του συγγραφέα. Στη συνέχεια ο McCloud αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου στην έννοια της διαδοχής και στο θεμελιωδώς σημαντικό ζήτημα της μετάβασης (όχι μόνο χρονικής αλλά και θεματικής) από εικόνα σε εικόνα και από λέξη σε λέξη στα κόμικς. Και πάλι φορμαλιστικά, αλλά με πληρότητα επιχειρημάτων και πληθώρα παραδειγμάτων που ενισχύουν τους ισχυρισμούς του, ερμηνεύει την αφηγηματική λειτουργία της ένατης τέχνης μέσω των διαφόρων τεχνικών που παρέχει ο πλούτος των δυνατοτήτων της συμπαράθεσης εικόνων και λέξεων σε αλληλουχία. Με σαγηνευτικό τρόπο και πανέξυπνα σχέδια επιχειρεί να αποδείξει τις απεριόριστες εκδοχές που μπορούν να παρουσιάσουν και τις μορφές που μπορούν να πάρουν τα κόμικς για να καταλήξει στο ότι «τα κόμικς προσφέρουν τρομερές πηγές σε όλους τους σεναριογράφους και σχεδιαστές: πίστη, έλεγχο, μια ευκαιρία να ακουστούν μακριά χωρίς τον φόβο του συμβιβασμού. Προσφέρουν εύρος και ποικιλομορφία μαζί με όλες τις εικαστικές προοπτικές του κινηματογράφου και της ζωγραφικής συν την οικειότητα του γραπτού λόγου». Η έκδοση είναι ιδιαιτέρως προσεγμένη και με λιγοστές μεταφραστικές αστοχίες (π.χ. τo «juxtaposed pictures» αποδίδεται ως «παρακείμενες εικόνες» αντί για το πιθανώς ορθότερο «προσαρμοσμένα στον χώρο σχέδια» και το «representative edge» του τριγώνου αποδίδεται ως «αντιπροσωπευτική άκρη» αντί για το μάλλον ορθότερο «αναπαραστατικό άκρο»). Η γλώσσα ωστόσο είναι ρέουσα και το κείμενο διαβάζεται ομαλά. Το Κατανοώντας τα Κόμικς αποτελεί ένα απαραίτητο ανάγνωσμα στη θεωρία των κόμικς και εν γένει στην κατανόηση της αφηγηματικής λειτουργίας και η κυκλοφορία του στα ελληνικά, αν και καθυστέρησε είκοσι ολόκληρα χρόνια, επιτέλους είναι γεγονός. πηγή
  8. saveapenguin

    ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΑ ΚΟΜΙΚΣ: Η ΑΟΡΑΤΗ ΤΕΧΝΗ

    Πρωτοεκδόθηκε το 1993, γνώρισε αμέσως τεράστια αποδοχή από όλους τους οπαδούς της 9ης Τέχνης, βραβεύτηκε μεταξύ άλλων με Harvey και Eisner Awards και ήρθε επιτέλους η στιγμή να το διαβάσουμε και στα ελληνικά. Το «Κατανοώντας Τα Κόμικς: Η Αόρατη Τέχνη» έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο των σημαντικών ελληνικών εκδόσεων τα τελευταία χρόνια. Ένα βιβλίο, ένα κόμικ για τα κόμικς, απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους όσους ασχολούνται με το μέσο είτε σαν αναγνώστες είτε πολύ περισσότερο σαν (επίδοξοι) δημιουργοί. Μας έρχεται σε μια πολύ ωραία έκδοση από τη Webcomics, στην οποία αξίζουν συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία και την προσπάθεια να φέρει αυτό το έργο σε επαφή με το ευρύτερο ελληνικό κοινό ενώ και η μετάφραση με μια γρήγορη ματιά που έριξα στέκεται πολύ καλά. Περιττό να πω ότι όσοι δεν το έχετε διαβάσει στα αγγλικά, πλέον σας τέλειωσαν οι δικαιολογίες. Πηγαίνετε και στο αφιέρωμα στην πρωτότυπη έκδοση πατώντας εδώ. Για το preview topic πηγαίνετε εδώ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.