Αναζήτηση στην Κοινότητα

’90s comics - Μέρος 2ο: Η Αναγέννηση μετά τον Μεσαίωνα Στο προηγούμενο μέρος του αφιερώματος ρίξαμε μια ματιά στην κακόγουστη και υπερβολική πλευρά των comic στα ‘90s. Δεν ήταν όμως όλα τα superhero comics ήταν απλά φτηνιάρικη υπερβολή. Ο comic artist Alex Ross ήταν ο πρώτος που τόλμησε να παρουσιάσει μέσα από comic σελίδες, εικαστικά ρεαλιστικές απεικονίσεις ηρώων. Μαζί με τον συγγραφέα Kurt Busiek, επιμελήθηκαν το αριστουργηματικό Marvels όπου δείχνει μέσα από τα μάτια του απλού κόσμου πως αντιμετωπίστηκε ο ερχομός των υπερηρώων της Marvel που μέχρι τότε δεν είχαν ξαναδει. Το Marvels ήταν η ιστορία που καθιέρωσε τον Alex Ross ως έναν από τους πιο σημαντικούς comic artists όλων των εποχών. Μια εξίσου σημαντική συνεργασία τους ήταν και το Astro City όπου παρουσιάζουν τις χρυσές μέρες των υπερηρώων, χωρίς όμως να χρησιμοποιούν γνωστούς χαρακτήρες αλλά αρκετά στοιχεία τους ώστε να είναι οικείο για τους fans του είδους αλλά και προσβάσιμο για νέους αναγνώστες. Όπως το Marvels προσπάθησε να πει την ιστορία της αρχής του Marvel Universe, έτσι και το Kingdom Come ήταν η απόπειρα του Alex Ross και του Mark Waid για το κύκνειο άσμα του DC Universe. Βιβλικές αλληγορίες και κριτική σκέψη προς όντα που φαντάζουν θεόπλαστα, αν όχι θεϊκά και πως το τέλος του κόσμου ορίζει τις ακραίες αποφάσεις που καλούνται να παρθούν τόσο από αυτούς όσο και τους απλούς θνητούς που νομίζουν πως κινούν τα νήματα. Μπορεί το Kingdom Come να μην είναι μέρος του continuity του DC Universe, είναι όμως μία από τις κορυφαίες στιγμές του. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος αναφέρθηκα και στο κατά πόσο ο comic artist, Rob Liefeld κατηγορείται από πολλούς για τον ξεπεσμό των comics στα 90’s. Αυτό που δεν του αναγνωρίζουν όμως αρκετά συχνά είναι ότι μαζί με άλλους 6 σκιτσογράφους και συγγραφείς, έδειξαν τον δρόμο για τους comic artists του μέλλοντος μέσω της εταιρείας τους, Image Comics. Ουσιαστικά απέδειξαν πως δεν χρειάζεται να είσαι μέρος της Marvel ή της DC για να είσαι επιτυχημένος στον χώρο των comics και μπορείς να προστατεύεις τα πνευματικά δικαιώματα των χαρακτήρων και των ιστοριών που δημιουργείς. Ο Todd McFarlane συγκεκριμένα είχε φτάσει σε επίπεδο δημοτικότητας rockstar κατά την θητεία του στην Marvel εξαιτίας της επιτυχίας του με τον Spider-Man. Η κίνησή του να αφήσει την Marvel για να φτιάξει την Image Comics τον αντάμειψε πλήρως και σύστησε στο κοινό τον θρυλικό beyond-awesome χαρακτήρα Spawn, μεταξύ άλλων. Badass σχέδιο πλημμυρισμένο με ασταμάτητη δράση, μάχες μεταξύ δαιμόνων και αγγέλων και με πρωταγωνιστή έναν τραγικό χαρακτήρα στο ταξίδι για την λύτρωση του, πώς να μην φτάσει το πρώτο τεύχος εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως; Τα υπόλοιπα είναι ιστορία καθώς η Image συνεχίζει ακόμα να μας χαρίζει εξαιρετικούς τίτλους όπως τα Chew, Walking Dead, Invincible και Hack/Slash. Καμία εταιρεία όμως δεν άλλαξε περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το κοινό τα comics όσο η Vertigo. Λειτουργώντας ως θυγατρική της DC, προσέφερε μία τελείως διαφορετική εναλλακτική πρόταση από αυτή των υπολοίπων εταιρειών με ιστορίες horror, υπερφυσικού, βίαιου, ερωτικού και βλάσφημου χαρακτήρα που μέχρι και τώρα φιγουράρουν στις λίστες με τα κορυφαία comics όλων των εποχών. Ρωτήστε όποιον fan θέλετε ποια είναι τα αγαπημένα του comics και δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας πει κάποιο από τα Sandman, Preacher, Hellblazer, The Enigma, Death: The Cost of Living, Animal Man, Swamp Thing, Invisibles (ακόμα δεν το έχω καταλάβει όσες φορές και αν το διαβάσω) και Transmetropolitan. Η Vertigo αποτέλεσε το άρμα της “Βρετανικής εισβολής” με τους συγγραφείς Alan Moore, Neil Gaiman, Garth Ennis, Warren Ellis, Grant Morrison κ.α συγγραφείς και comic artists, να αλλάζουν για πάντα τον τρόπο με τον οποίο τα mainstream comics ενσωματώνονται στην μοντέρνα λογοτεχνία και έφτασαν την εμπορική επιτυχία του σήμερα αλλά και την πολιτιστική αναγνώριση που τους αξίζει. πηγή λινκ για το 1ο μέρος: ’90s comics - Μέρος 1ο: Υπερβολή & Κακογουστιά [Σωφρονάς Βαγγέλης, rouamat.com, 11/12/2013]

’80s comics: Σκοτεινοί ιππότες και αμφιβολίες για το μέλλον Ο κώδικας ηθικής που παρουσίαζαν οι χαρακτήρες των προηγουμένων δεκαετιών, δεν μπορούσε να πείσει πλέον το κοινό των 80’s. Μία νέα εποχή που απαιτούσε συναισθηματικό ρεαλισμό ακόμα και από φανταστικούς ήρωες ώστε να αντικατοπτρίσουν πλήρως τις υποψίες και τις φοβίες του κόσμου για το όλο και πιο αβέβαιο μέλλον, έπρεπε να σχηματιστεί. Αν υπάρχει ένας comic συγγραφέας που καθόρισε τα 80’s και “ώθησε ” το είδος στα όρια του, αυτός είναι ο Alan Moore. Το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του, Watchmen, ήταν το πρώτο comic που μέχρι και τώρα αποτελεί ένα κομβικό σημείο της πορείας των comics ως δείγματα λογοτεχνίας. Μία ιστορία που δεν υπάρχουν ξεκάθαροι καλοί-κακοί, οι υπερήρωες μόνο υπερήρωες δεν είναι καθώς δεν έχουν καν δυνάμεις (σχεδόν) και μία παράλληλη ιστορία πειρατών που λειτουργεί όπως ακριβώς ο Χορός στο αρχαίο ελληνικό θέατρο. Δεν έμεινε όμως μόνο στο Watchmen και μας χάρισε και άλλες θρυλικές ιστορίες όπως τα V for Vendetta, Swamp Thing, Batman: The Killing Joke και Whatever Happened to the Man of Tomorrow. Μετά βέβαια ο Alan Moore τρελάθηκε και μέχρι και σήμερα απασχολεί τα media με τις γελοίες δηλώσεις του σχετικά με το πόσο ανώριμοι είναι οι αναγνώστες των superhero comics. Για να υπερασπιστώ εμένα και τους ομοϊδεάτες μου, θα του απαντήσω με ένα “όποιος το λέει είναι”. Που θα μας πει και ανώριμους. Έναν αντίστοιχο ρόλο με αυτό του Alan Moore έπαιξε και ο Frank Miller. Μέχρι τότε, τα superhero comics είχαν δείξει πως παρέμεναν “ιστορίες για παιδιά”. Όλα όμως άλλαξαν με το The Dark Knight Returns όπου ο Frank Miller απέδειξε πως αντιλαμβάνεται 100% την ψυχοσύνθεση του Batman και τον επανασύστησε στο κοινό ως έναν γερασμένο, ταλαιπωρημένο, ψυχικά ασταθές σύμβολο της εκδίκησης. Αργότερα έγραψε και το Batman: Year One που ακόμα θεωρείται το καλύτερο origin story του ήρωα, όλα αυτά όμως δεν θα είχαν συμβεί άμα δεν είχε εκτελέσει την θητεία του ως συγγραφές του Daredevil. Άλλες πολύ σημαντικές στιγμές των 80’s στα superhero comics ήταν το Kraven’s Last Hunt του Mike Zeck . Εκεί είδαμε για πρώτη φορά τον –περίπου- θάνατο του Spider-Man και τον Kraven ως νικητή να αναλαμβάνει να συνεχίσει τον ρόλο του άνθρωπου αράχνη που θεωρούσε το σημαντικότερο θήραμα του. Ίσως ο καλύτερος τίτλος του Spider-Man μέχρι σήμερα. Οι X-Men με τις ιστορίες του Days of Future Past και του Dark Pheonix Saga, κάνουν ποδαρικό στο να καταστρέφουν τον κόσμο κάθε λίγο και λιγάκι, μπλέκοντας κιόλας ταξίδια στο χρόνο με καταστροφικές συνέπειες. Παρόλα αυτά, γι’αυτό τους αγαπάμε. Γιατί είναι η δικιά μας σαπουνόπερα. Αλησμόνητα είναι βέβαια και τα cartoon που κυριαρχούσαν στις τηλεοράσεις των 80’s. Transformers, GI Joe, Thundercats, Silverhawks, Teenage Mutant Ninja Turtles, Tigersharks, Voltron, He-Man & She-Ra, ήταν μόνο μερικοί από τους λόγους που άξιζε να ξυπνάς από νωρίς το πρωί το σαββατοκύριακο (στην Ελλάδα ήρθαν λίγο αργότερα) και να καμπερωθείς μπροστά στην τηλεόραση και να λιώσεις το VHS σου. Έθιμο βέβαια που συνέχισε μέχρι την επόμενη δεκαετία αλλά αυτό θα το δούμε καλύτερα την επόμενη εβδομάδα με το αφιέρωμα στα 90’s. πηγή

'60: Comics - Οι πρώτοι "προβληματισμένοι" ήρωες και μπικίνι στο διάστημα Τα 60’s ήταν η δεκαετία που έδωσε πνοή στην πρώτη μορφή μοντέρνας ζωής στήνοντας αυτά που θεωρούμε δεδομένα όσον αφορά τις επιλογές που έχει ένας νέος άνθρωπος για τη ζωή του. Αντίστοιχα ήταν και η δεκαετία που συνέβησαν οι πρώτες σημαντικές αλλαγές στον χώρο των comics, εισάγοντας στοιχεία στο είδος που για τότε ήταν έτη φωτός μπροστά. Κατά την διάρκεια των 60’s, το αναγνωστικό κοινό στο οποίο συστήθηκαν για πρώτη φορά τα comics μερικά χρόνια πιο πριν, έφτασε στην πρώτη ενήλικη γενιά του με αποτέλεσμα να ψάχνουν για πιο σύνθετες και ανθρώπινες ιστορίες και όχι τόσο παιδικές όσο είχαν συνηθίσει. Ο πρωτοστάτης αυτού του κινήματος ήταν ο Spider-Man, ο πρώτος υπερηρώας ο οποίος είχε καθημερινά προβλήματα αλλά και ηθικές αμφιβολίες. Το concept ενός τέτοιου χαρακτήρα που δεν άγγιζε τον τέλειο άνθρωπο (όπως είχαν μάθει με ήρωες όπως ο Superman) αλλά ήταν ένας ντροπαλός φοιτητής της διπλανής πόρτας, ήταν πραγματικά επαναστατικό και αμφιβάλλω άμα οι δημιουργοί του, οι κύριοι Stan Lee και Steve Ditko, θα μπορούσαν να μαντέψουν την επιτυχία του αγαπημένου πλέον ήρωα. Η λεγόμενη Silver Age of Comics αντιπροσωπεύτηκε επίσης και από τις πρώτες superhero ομάδες ηρώων, τους Fantastic Four για την Marvel και την JLA για την DC. Η μόδα των πιο “προβληματισμένων” ηρώων που ξεκίνησε με τον Spidey, βρήκε συνεχιστές σε χαρακτήρες όπως ο Hulk και οι X-Men που ειδικά οι τελευταίοι, αντιπροσωπεύουν πλήρως μία περίοδο έντονης πολιτικής και φυλετικής ανακατάταξης και μία νεολαία που σιγά σιγά μπολιάζει οδηγώντας στην κοινωνική επανάστασή της και στα 70’s. Αυτή η αντίδραση προφανώς δεν επηρέασε μόνο το superhero είδος. Ο Fritz the Cat του Robert Crump ήταν το πρώτο lolcat πριν τα lolcats. Περίπου δηλαδή. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα cartoons της Disney και της Warner Bros, ήταν ο πιο αλήτης γάτος που είχε εμφανιστεί εμφανίζοντας τον να πίνει, να καπνίζει, να τσιλιμπουρδίζει με άλλες γατούλες (και όχι μόνο). Βασικά, ήταν ο Bender των 60’s και λίγο πολύ, κάθε χαρακτήρας του Seth MacFarlane πριν αυτός γεννηθεί. Στην Ευρώπη όμως, επειδή ήμασταν πάντα πιο kinky, ανακαλύψαμε για πρώτη φορά μέσα από τα comics την Barbarella, μία χαρακτήρα που είχε εμφανέστατες ομοιότητες με την υπερδιαγαλαξιακή κουκλάρα Brigite Bardot και πολεμούσε εξωγήινους στο διάστημα φορώντας τα απολύτως απαραίτητα. Πολλές φορές δεν πολεμούσε καν και προτιμούσε να ακολουθεί το mantra “make love not war” με τους εξωγήινους εχθρούς της. Και με μερικά ρομπότ. Makes sense. Ο δημιουργός της, Jean-Claude Forest, έθεσε έτσι τα θεμέλια για τα πρώτα comic που μπλέκουν αισθησιακά στοιχειά με pop art και ψυχεδέλεια, δείχνοντας τον δρόμο για μετέπειτα σχεδιαστές όπως ο Milo Manara. πηγή