Αναζήτηση στην Κοινότητα

Περπατούσα στην Γέφυρα George Washington . Είχα επισκεφθεί ένα φίλο περίπου 30 μίλια μακριά από την Νέα Υόρκη και επέστρεφα με το λεοφωρείο στν πόλη. Ωστόσο , διάλεξα το λάθος λεωφορείο , αυτό που έκανε τελική στάση στην πλευρά της Γέφυρας που βρίκσεται το New Jersey και όχι η Νέα Υόρκη (από όπου θα έπαιρνα το μετρό για το σπίτι μου ).Γι αυτό αποφάσισα να περάσω την γέφυρα , εντυπωσιασμένος από το ποσο αέρα είχε εκεί πέρα ( ενώ οπουδήποτε αλλού επικρατούσε άπνοια) και από το πόσο φαινόταν να ταρακουνιέται η κατά τα άλλα στέρεη γεφυρα από τον άνεμο και την κίνηση των αυτοκινήτων. Υπήρχε διάχυτη ταχύτητα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα , δόνηση στην γέφυρα κάτω απ τα πόδια μου , ένταση στην όλη ατμόσφαιρα. Καθώς επέβαινα στο μετρό , σιγά σιγά άρχιζα να εξελίσσω στο μυαλό μου τον χαρακτήρα , που ταίριαζε σ' αυτό το σκηνικό, που η ταχύτητά του και η στιβαρότητά του και η έντασή του ταίριαζαν με την αίσθηση που ένιωθα πάνω στην γέφυρα.Μου ερχόταν στο νου άνθρωποι που ήδη γνώριζα , αλλά γρήγορα έφευγαν γιατί απέκτησε το δικό του πρόσωπο , την δική του μάγκικη περπατησιά .Τον είδα που έμοιαζε με τον Jack Palance και αναρωτήθηκα : Γιατί περπατάει πάνω στην γέφυρα ; Όχι επειδή πήρε το λάθος λεωφορείο . Επειδή είναι θυμωμένος.Δεν βρίσκεται εν βρασμώ ψυχής , είναι νηφάλιος ,ψυχρός. Γιατί υπάρχουν φορές που τα αντικείμενα δεν εξυπηρετούν , ούτε τα σφυριά , ούτε τα αυτοκίνητα , ούτε τα τηλέφωνα , παρά μόνο η σωματική επαφή ικανοποιεί ,το σκληρό άγγιγμα των δικών σου χεριών. Γι αυτό έγραψα το βιλβίο , σχετικά με αυτόν τον καριόλη επονομαζόμενο Πάρκερ και κατά την διάρκεια της ιστορίας, δεν μπορούσα παρά να μου αρέσει , γιατί ήταν τόσο απόλυτος. Ποτέ δεν χρειάστηκε να σκεφτώ τι θα κάνει ύστερα . Πάντα ήξερε. Ως ένα σημείο , υποθέτω , μου άρεσε ο Πάρκερ για όλα όσα δεν θα μου έλεγε σχετικά με τον εαυτό μου . Ρίτσαρντ Σταρκ , δημιουργός του Πάρκερ. Έτσι περιέργραψε ο δημιουργός του Πάρκερ , ο Ντόναλτ Westlake ( με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Richard Stark) τον χαρακτήρα που δημιούργησε πίσω στην δεκαετία του 1960 . Και φτάνοντας στο 2008 , η IDW αποκτά τα δικαιώματα χρησης του παρόντος ήρωα και δίνει στον Darwyn Cooke το ελεύθερο να διασκευάσει σε κόμικ τις περιπετεις του (αντι-)ήρωα. Και αυτός παραδίδει μαθήματα noir. Το μόνο που έχω να πω για το συγκεκριμένο κόμικ είναι ότι είναι ότι καλύτερο Grpahic Novel διάβασα για φέτος. Ναι.Το σενάριο είναι παρμένο κατά λέξη από το βιβλίο και φυσικά και δεν μπορεί να αποτύχει. Το σκίτσο ταιριάζει απόλυτα στην εποχή (62') και η όλη ατμόσφαιρα που βγάζει , είναι η ίδια με ταινίες της δεκαετίας του 1970 όπως το Μarathon Man , το China Syndrome και πολλές άλλες . Είναι σαν να βάζεις τον Clint Eastwood των σπαγκέτι γουέστερν στο 1962 και να του δίνεις την αντρίλα του Βρώμικου Χάρυ.Το δε τελευταίο μέρος του βιβλίου , πραγματικά απογειώνει μια ήδη καλή εμπειρία και σε κάνει να ζητάς κι άλλο. Ο Πάρκερ , δεν είναι καλός , ούτε κακός. Είναι ένας τύπος διψασμένος για εκδίκηση. Τον πούλησαν οι δικοί του και γι αυτό επιστρέφει για να τους τιμωρήσει όλους. Δεν υπάρχει έλεος , ούτε αγάπη, μόνο εκδίκηση. Και τίποτα δεν μπορεί να προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποιηση από το να παίρνεις εκδίκηση με τα ίδια σου τα χέρια. Καλά λόγια μόνο θα ακούσετε από μένα για το συγκεκριμένο Graphic Novel που κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι από την IDW , σε σκληρόδετο. Μην το χάσετε για κανένα λόγο. Και κρατήστε το τελευταίο καρέ του βιβλίου. Parker will return , SUMMER 2010. Θα περιμένουμε με αγωνία...