Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'rich koslowski'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. albertus magnus

    THE KING

    THE KING ένα κομικ σε σχέδιο και σενάριο του Rich Koslowski που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως τον Απρίλη του 2021. Πρώτη έκδοση στα αγγλικά το 2005 στις ΗΠΑ. Βρισκόμαστε στον Οκτώβρη του 2005 όπου ο πρωταγωνιστής μας δημοσιογράφος Πόλ Έρφουρτ πηγαίνει στο Λας Βέγκας για να γράψει ένα άρθρο για το περιοδικό Time. Πριν έξι μήνες έκανε την εμφάνιση του ένας μυστηριώδης τραγουδιστής όπου φοράει πάντα μια χρυσή μάσκα που καλύπτει μέρος του προσώπου του και αυτοαποκαλείται "Ο Βασιλιάς" (The King). Ντύνεται σαν τον Έλβις Πρίσλευ αλλα κυρίως οταν τραγουδά ακούγεται ακριβώς σαν τον Έλβις. Ο οποίος όμως έχει φύγει από την ζωή το 1977. Οι παραστάσεις του όλες είναι sold-out και οι θαυμαστές του παραληρούν πιστεύοντας πως ο Έλβις δεν έιχε πεθάνει ποτέ και γύρισε ξανά μαζί μας. Και 6 μήνες τώρα αρνείται πεισματικά να δώσει συνεντεύξεις διατηρώντας ένα μεγάλο μυστήριο σχετικά με το ποιος αλήθεια είναι. Ο δημοσιογράφος μας που κάποτε είχε γράψει πολλά άρθρα για τον Έλβις και κυρίως για τις θεάσεις και τις συνομωσίες μέτα τον θανατο του θεωρείται πλέον ξοφλημένος έχοντας κάμποσα χρόνια να πουλήσει κάποιο άρθρο του. Ώσπου τον καλεί το περιοδικό Time καθώς η παράξενη αυτή περσόνα του Λας Βέγκας αποφάσισε να δώσει συνέντευξη επιτέλους αλλά με τον όρο να τη δώσει στον συγκεκριμένο δημοσιογράφο. Είναι η ευκαιρία του λοιπόν να επανέλθει στο χώρο και να πουλήσει επιτέλους κάποιο άρθρο. Αλλά τα ερωτήματα είναι πολλά. Γιατί διάλεξε εκείνον συγεκριμένα; Γιατί εκείνη τη στιγμή; Και κυρίως ποιος είναι αυτός ο μυστηριωδης τραγουδιστής που ακούγεται και μοιάζει σαν τον Έλβις;; Θα μπορέσει άραγε μέσω των συνεντέυξεων αλλά και της έρευνας που θα κάνει να απαντήσει αυτά τα ερωτήματα;; Ένα κόμικ που το διάβασα σε ένα απόγευμα (χθες Σαββάτο) χωρίς να μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου. Ο δημιουργός πιάνει πολύ ωραία το κλίμα του Λάς Βέγκας (μαφία, τζογαδόροι, ιδιωτικοί ντεντέκτιβ, στριπτιζέζ) καθώς και όλη την τρέλα που υπάρχει εδώ και χρόνια σχετικά με τις θεάσεις του πεθαμένου Έλβις και τους θαυμαστές του που θεωρούν οτι σκηνοθέτησε το θάνατο του και δεν πέθανε ποτέ στα αλήθεια. Πολυ δυνατό το σενάριο και ωραίο το σχέδιο (σαν καρικατούρες τα πρόσωπα με αδρα χαρακτηριστικά). Συνολικά μια καλή δουλειά. Η έκδοση προσεγμένη μου φάνηκε με μαλακό ιλουσταρσιόν εξώφυλλο. Στα εσώφυλλα έχει σχέδια, ένα τρισέλιδο άρθρο του Γαβριήλ Τομπαλίδη που εξηγεί κάποια πράγματα και σε βάζει στο κλίμα και στο τέλος κειμενάκι από τον δημιουργό με βιβλιογραφία και ευχαριστίες.
  2. albertus magnus

    ΤΡΙΑ ΔΑΧΤΥΛΑ

    ΤΡΙΑ ΔΑΧΤΥΛΑ (Three Fingers) ένα κομικ σε σχέδιο και σενάριο του Rich Koslowski που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως τον Άυγουστο του 2021. Πρώτη έκδοση στα αγγλικά το 2002 στις ΗΠΑ. Το κόμικ αυτό είναι ένα σχεδιασμένο ντοκυμαντέρ όπου είτε μέσω εικόνων και κειμένων του αφηγητή είτε μέσω συνεντεύξεων ξεδιπλώνει την ιστορία μας. Ουσιαστικά μια εναλλακτική ιστορία των ταινιών κινουμένων σχεδίων αν τα καρτούν ήταν αληθινά και συνυπήρχαν με τους ανθρώπους. Οπότε μαθαίνουμε την ιστορία του Ντίζυ Γουόλτερς (προφανώς ο Γουλτ Ντίσνευ, όλα τα ονόματα είναι αλλαγμένα αλλά όμοια με τα αληθινά) όπου είναι ένας φέρελπις κινηματογραφιστής και ψάχνει ένα τρόπο να πιάσει την καλή. Η γνωριμία του με τον Ρίκυ Ρατ έναν καρτούν underground καλλιτέχνη θα είναι καταλυτική στις ζωές και των δύο καθώς μαζί θα γυρίσουν ταινίες με πρωταγωνιστή τον Ρίκυ όπου θα έχουν άμεση επιτυχία και θα τους ανοίξει τις πορτες του Χόλιγουντ. Πολλοί θα προσπαθήσουν να τους μιμηθούν αλλλά θα αποτύχουν στην αρχή. Μετά όμως σιγά σιγά θα βρουν και αυτοί το μυστικό της επιτυχίας. Τι ήταν εκείνο λοιπόν που έκανε τις ταινίες του Ρίκυ να έχουν επιτυχία ενώ των άλλων καρτούν όχι ;; Και τι κόστος πλήρωσαν τα άλλα καρτούν για αυτή την επιτυχία;; Σε τι ακριβώς μιμήθηκαν τον Ρίκυ ;; Όσο εξελίσσεται η ιστορία μας λοιπόν βλέπουμε πως πίσω από την λάμψη και την δόξα κρύβονται θαμμένα πολλα μυστικά και λίγοι είναι πρόθυμοι να τα φανερώσουν έστω και τόσα χρόνια μετά. Ένα κόμικ που διάβασα μέσα σε ένα απόγευμα και ομόλογω μου άρεσε αρκετά. Έχει δέσει μέσα και αληθινά γεγονότα της Αμερικανικής ιστορίας και το πως συνδέθηκαν με την ιστορία (πχ Μέριλυν Μονρόε, Τζών Κένεντυ, Μακαρθισμός, ακόμα και ο μεγαλοπόδαρος) και νομίζω οτί τελικά ο δημιουργός μας έδωσε μια πολύ καλή και ενδιαφέρουσα ιστορία.
  3. Γιατί πολλά ζωάκια-χαρακτήρες των παιδικών κινουμένων σχεδίων φορούν γάντια; Γιατί έχουν λιγότερα δάχτυλα; Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους; Ο Rich Koslowski δίνει τις δικές του απαντήσεις σε ένα πανέξυπνο mockumentary με μαύρο χιούμορ και πολλές αλληγορίες. Η ιστορία των κινουμένων σχεδίων είναι συναρπαστική και παράλληλη με αυτήν του κινηματογράφου αλλά και των επιστημονικών ανακαλύψεων. Στο αναλυτικό προλογικό σημείωμα του νέου βιβλίου του Rich Koslowski «Τρία Δάχτυλα» (εκδόσεις Μικρός Ήρως, μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 146 σελίδες), περιγράφεται η πορεία από το 1833 και την πρωτοποριακή συσκευή του Ιωσήφ Πλατό, που ονομάστηκε φενακιστοσκόπιο, μέχρι τις τεράστιες κινηματογραφικές επιτυχίες των στούντιο του Ουόλτ Ντίσνεϊ («Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι», «Πινόκιο», «Φαντασία» κ.ά.) μέσω αμέτρητων άλλων επινοήσεων με ευφάνταστα ονόματα (πραξινοσκόπιο, κινητοσκόπιο, ροτοσκόπηση κ.ά.). Σημαντική τομή σε αυτήν την ξέφρενη πορεία αποτέλεσε η εμφάνιση του Μίκι Μάους και των υπόλοιπων funny animals του Ντίσνεϊ στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Ήταν απολύτως απρόσμενη η επιτυχία κάποιων περίεργων χαρακτήρων με τσιριχτές φωνές, παράξενων ζώων σε απρόβλεπτες και αφύσικες συμπεριφορές που φορούσαν λευκά γάντια και είχαν τέσσερα δάχτυλα (οι Αμερικανοί ονομάζουν αυτούς τους χαρακτήρες «τριδάκτυλους» καθώς δεν μετρούν τον αντίχειρα, εξ ου και ο τίτλος «Τρία Δάχτυλα» του βιβλίου του Rich Koslowski). Αυτήν την πέρα από κάθε λογική επιτυχία προσπαθεί να ερμηνεύσει ο Koslowski, συνθέτοντας μια απολαυστική παρωδία ντοκιμαντέρ, ένα κόμικς-mockumentary όπως αποκαλούνται οι εσκεμμένες απομιμήσεις ντοκιμαντέρ με φανταστική θεματολογία, κάτι σαν το εμβληματικό «Ζέλιγκ» του Γούντι Αλεν. Στο παστίς του Koslowski, τα καρτούν συνυπάρχουν με τους ανθρώπους στον πραγματικό κόσμο (θυμίζοντας τον αλλόκοτο κόσμο τού «Ρότζερ Ράμπιτ»), αλλά τη δεκαετία του 1920 αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και θεωρείται αδιανόητο ότι θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν πρωταγωνιστές στη βιομηχανία του Χόλιγουντ, φέρνοντας στον νου τον ρατσισμό εναντίον των μαύρων και όλες τις απαγορεύσεις, θεσμικές ή μη, που ίσχυαν για αυτούς. Ο δαιμόνιος και φιλόδοξος πειραματιστής με το όνομα Ντίζι Ουόλτερς, προφανής παραπομπή στον Ουόλτ Ντίσνεϊ, ανακαλύπτει σε ένα κακόφημο νάιτ κλαμπ σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι της Τούνσβιλ, «του πιο εξαθλιωμένου μέρους της πόλης, μια περιοχή που κατοικούσαν ως επί το πλείστον πολύ φτωχά καρτούν», τον πιανίστα ποντικό και αρουραίο Ρίκι Ρατ, επίσης προφανής παραπομπή στον ποντικό Μίκι Μάους. Και μαζί ξεκινούν μια μεγάλη καριέρα όπου τον ρόλο του καθοδηγητή, ατζέντη και σκηνοθέτη έχει ο Ουόλτερς και τον ρόλο του σταρ ο αρουραίος. Όπως γράφει και ο Koslowski: «Ο αρουραίος που καθόταν στο πιάνο θα οδηγούσε τον Ντίζι σε αυτό το μονοπάτι… Το μονοπάτι προς το βασίλειο που ήταν γνωστό ως Χόλιγουντ και μαζί θα κατέληγαν να κυβερνούν αυτό το βασίλειο». Όλη αυτή τη διαδρομή προς την επιτυχία των δύο αστέρων του κόσμου της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας οι αναγνώστες την παρακολουθούν μέσα από τα λόγια, εν είδει μεταγενέστερων συνεντεύξεων, άλλων προσώπων, ανθρώπων και καρτούν, που συνεργάστηκαν μαζί τους ή έπαιξαν κάποιο ρόλο στην καριέρα τους και στην προσωπική τους ζωή αλλά και από τις εξομολογήσεις του ψυχικά κατεστραμμένου, ηλικιωμένου, μέθυσου και καπνιστή Ρίκι Ρατ, που απογοητευμένος και μετανιωμένος για τα σκοτεινά σημεία της διαδρομής του «σπάει» και ξεσπάει μπροστά στην «κάμερα». Έτσι, με ευφυώς αλλαγμένα όλα τα ονόματα ταινιών, τίτλων και ονομάτων, οι αναγνώστες μαθαίνουν μια εναλλακτική ιστορία του Ντίσνεϊ και του Μίκι Μάους, μια παρωδία με μαύρο και πικρό χιούμορ για τα άδυτα της φανταχτερής βιομηχανίας. Στο πλαίσιο αυτό, η πρώτη πολύ δημοφιλής ταινία μικρού μήκους με τον Μίκι, «Steamboat Willie» γίνεται «Railroad Rickey», o ανταγωνιστής Πόρκι Πιγκ λέγεται «Πόρτλι Πιγκ» και είναι ένας ασθενικός γεράκος που βήχει ασταμάτητα, η Μίνι Μάους μετονομάζεται σε «Μίλι Μαρσούπιαλ» και είναι μια υπέρβαρη και μοναχική πρώην σεξοβόμβα, ο Φέλιξ ο Γάτος είναι ένας ρατσιστής πρώην ηθοποιός με το όνομα «Φρίντριχ φον Κατζ», οι Ντόναλντ Ντακ, Ντάφι Ντακ, Συλβέστερ, Μπαγκς Μπάνι, Γκούφι γίνονται Ντάνιελ Ντακ, Ντάπερ Ντακ, Σλαϊβέστερ, Μπάγκι Μπάνι, Σίλι αντιστοίχως. Το μεγάλο ερώτημα και μυστήριο όμως που διατρέχει το βιβλίο του Koslowski από την αρχή και για τη μεγαλύτερη έκτασή του είναι το ποιοι ήταν οι λόγοι που έκαναν τόσο δημοφιλή τον Ρίκι Ρατ, και γιατί κανείς άλλος χαρακτήρας δεν κατόρθωσε ποτέ κάτι παρόμοιο παρά τις προσπάθειες των στούντιο και των ατζέντηδων. Ποιο ήταν το μεγάλο μυστικό του πανέξυπνου Ουόλτερς και του παράξενου αρουραίου που τους άνοιξε διάπλατα τον δρόμο προς την αποθέωση; Η απάντηση-αποκάλυψη έρχεται βραδυφλεγώς μέσα από τις «συνεντεύξεις» των πρωταγωνιστών της εποχής, αποσπάσματα από «ειδήσεις», εξώφυλλα πλαστών εφημερίδων, εκμυστηρεύσεις μετά από χρόνια. Και είναι σοκαριστική. Πέρα από το πολυεπίπεδο σενάριο και το σασπένς που χτίζεται με μαεστρία σε μια κατά τα άλλα παρωδιακού τύπου εξιστόρηση, το «Τρία Δάχτυλα» ξεχωρίζει και για τα απολύτως ταιριαστά σχέδια του δημιουργού του, ο οποίος επιτυγχάνει να αποδώσει με πολλές ρεαλιστικές λεπτομέρειες ανθρώπους, πόλεις, τοπία, εσωτερικά κτιρίων κ.λ.π. σε πλήρη αρμονία με τα καρτούν που είναι φυσικά σχεδιασμένα ως… καρτούν και με τρόπο που παραπέμπουν σε άλλους γνωστούς χαρακτήρες. Για το εντυπωσιακά φιλοτεχνημένο «Τρία Δάχτυλα», ο Rich Koslowski τιμήθηκε το 2003 με το βραβείο Ignatz του καλύτερου graphic novel της χρονιάς, ενώ ήταν υποψήφιος και για τα βραβεία Harvey και Ursa Major Award. Αρκετά ακόμα βραβεία βρίσκονται στη συλλογή του για άλλες δουλειές του («The 3 Geeks», «BB Wolf & and the Three LP’s», «Weapon Omega», «Archie versus Predator» κ.ά.), ενώ στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει και το «The King», επίσης από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Και το σχετικό link...
  4. Ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν ο «βασιλιάς». Λατρεύτηκε όσο λίγοι, ανέβηκε στην κορυφή και έφυγε ξαφνικά στα 42 του. Πολλοί οπαδοί του πιστεύουν ακόμα όμως ότι ζει κάπου «εκεί έξω». Το «The King» του Rich Koslowski είναι μια καθηλωτική ιστορία μυστηρίου για την πίστη στον βασιλιά του ροκ εντ ρολ. Δεκάδες ροκ τραγουδιστές και συγκροτήματα έχουν γίνει αντικείμενα λατρείας και έχουν αποκτήσει φανατικούς οπαδούς τα τελευταία 60 χρόνια. Το φαινόμενο Έλβις Πρίσλεϊ όμως, με εξαίρεση ίσως τους Beatles, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν. Γεννημένος το 1935 σε μια επαρχία του Μισισίπι κατάφερε να είναι είδωλο μιας ολόκληρης γενιάς μόλις σε ηλικία 20 ετών. Ο ρυθμός του, η κίνησή του στη σκηνή, ο χορός του, η φωνή του που προσαρμοζόταν στη μελωδία με έναν ανεξήγητο τρόπο, πότε γεμάτη πάθος και υπονοούμενα στις μπαλάντες και πότε άγρια και ξεσηκωτική στα ροκ εντ ρολ και κάντρι τραγούδια του ήταν τα στοιχεία που τον μετέτρεψαν σε μύθο. Ήταν το καλό παιδί της Αμερικής, ένας πατριώτης που υπηρέτησε ολόκληρη τη θητεία του και τραγουδούσε συχνά για τον στρατό, ενώ ταυτόχρονα έγινε ένα σεξ σύμβολο που με τις κινήσεις του, τα μαλλιά του, τις μεγάλες φαβορίτες του και τον ξέφρενο ρυθμό του έγινε ένα πολιτιστικό φόβητρο, πρωτοπόρος μιας μουσικής που αργότερα ταυτίστηκε με την αντίσταση, την αμφισβήτηση, την ελευθερία. Πρόλαβε να ανεβεί στην κορυφή αλλά και να αποκαθηλωθεί πολύ γρήγορα, εξαρτημένος από τα φάρμακα, υπέρβαρος και για ένα διάστημα αποσυρμένος. Πέθανε νωρίς, σε ηλικία μόλις 42 ετών αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. «The King is gone but he’s not forgotten» (ο βασιλιάς έφυγε μα δεν ξεχάστηκε) τραγουδούσε γι’ αυτόν ο Neil Young και πράγματι οι θαυμαστές του δεν τον ξέχασαν ποτέ. Κάποιοι μάλιστα δεν πίστεψαν ποτέ ότι ο βασιλιάς πέθανε. Από την πρώτη μέρα του θανάτου του ακούστηκαν και γράφτηκαν αμέτρητες εικασίες για τον Έλβις. Πολλές μετατράπηκαν σε αστικούς μύθους που αμφισβητούσαν την επίσημη εκδοχή με διάφορα ευφάνταστα σενάρια. Όπως γράφει και ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, μεταφραστής του «The King» (εκδόσεις Μικρός Ήρως, 244 σελίδες) στον εξαιρετικό και κατατοπιστικό πρόλογό του με τίτλο «Ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο Βασιλιάς» για τα περιστατικά όπου κάποιοι, κάπου «έβλεπαν» τον Έλβις: «Οι λιγοστές θεάσεις που θα μπορούσαν έστω να ληφθούν στα σοβαρά είχαν κάποια ξεκάθαρη εξήγηση που δυστυχώς για τους λάτρεις των συνωμοσιών δεν ήταν εκείνη που θα επιθυμούσαν. Οι “θεάσεις” συνεχίστηκαν και στις επόμενες δεκαετίες καταλήγοντας στις πρώτες σελίδες σκανδαλοθηρικών φυλλάδων προκαλώντας κυρίως το γέλιο». Μια τέτοια «θέαση» είναι το κεντρικό θέμα του «The King». Το 2005, 38 χρόνια μετά τον θάνατο του Έλβις Πρίσλεϊ, εμφανίζεται στο Λας Βέγκας ένας παράξενος τραγουδιστής φορώντας κράνος και μάσκα και ντυμένος με την κλασική λευκή στολή του Έλβις και ισχυρίζεται ότι είναι ο Βασιλιάς. Στις συναυλίες του στα καζίνα του Λας Βέγκας παρατηρείται κοσμοσυρροή. Χιλιάδες άνθρωποι αποθεώνουν τον αινιγματικό ηλικιωμένο άντρα που στα σόου του τραγουδά, χορεύει και μιλά όπως ο Έλβις. Στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και στα περιοδικά τα αφιερώματα στον σωσία, μίμο ή απατεώνα δίνουν και παίρνουν. Κάποιοι πείθονται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον Έλβις. Ο ίδιος αυτοαποκαλείται «Θεός». Ένας βετεράνος και παρηκμασμένος δημοσιογράφος καλείται από τον ίδιο τον παράξενο, παχουλό σόουμαν για γνωριμία και συνέντευξη. Ο Πολ Έρφουρτ έρχεται απρόθυμα στο Βέγκας με σκοπό να καλύψει το θέμα για το Time, πάλι κατ’ απαίτηση του νέου Έλβις. Και ενώ είναι βέβαιος πως πρόκειται για έναν απατεώνα που μεταμφιέζεται επιτυχημένα για να ξεγελά τους αφελείς και να δηλώνει Θεός της μουσικής, σιγά-σιγά αρχίζει να αλλάζει γνώμη. «Ο Απόλλωνας ήταν ο θεός του τραγουδιού πολύ καιρό πριν. Ύστερα όμως η ελληνική μυθολογία πέρασε στο περιθώριο, έτσι; Όταν δεν πιστεύουν πια σ’ εσένα δεν υπάρχεις. Έτσι πάνε τα πράγματα. Χάθηκε εδώ και καιρό τώρα. Πολύ καιρό στην πραγματικότητα. Άντεξε πολύ όμως. Διάολε, υπήρξαν περίπου ογδόντα θεοί ή ημίθεοι των τραγουδιών μετά από εκείνον. Κάποιοι σημαντικοί. Ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν φυσικά, οι Σειρήνες, σέξι κοπελιές. Διάολε, ακόμα και ο Σιντ Βίσιους ήταν ημίθεος για λίγο. Όχι για πολύ όμως. Για κανέναν μήνα. Πάμε σε μένα τώρα. Ήταν η σειρά μου... Εντάξει, η σειρά του Έλβις να πάρει τα ηνία όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι παγκοσμίως πίστευαν πως ήταν θεός, ενώ ακόμα βρισκόταν εν ζωή. Σπάνιο πράγμα. Το κατάλαβε αυτό λίγο πριν από το τέλος, ξέρετε. Για να γίνει πραγματικά θεός όμως κάποιος δεν μπορεί να είναι θνητός. Πρέπει να υπερβεί το γήινο πεδίο. Ζόρικο πράγμα. Και γι’ αυτό και ο Έλβις έπρεπε να πεθάνει εκείνο το βράδυ. Για να πάρει τη θέση που του ανήκει στο Πάνθεον. Τη θέση που μου ανήκει» εκμυστηρεύεται με αποφασιστικότητα στον αποσβολωμένο δημοσιογράφο. Που όσο η λογική του αντιστέκεται στο να πιστέψει τον αλλόκοτο μασκοφόρο, τόσο τα λόγια του, η αγάπη του κόσμου και οι ικανότητές του τον κάνουν να το ξανασκεφτεί, να σκαλίσει το παρελθόν του, να αναζητήσει το πρόσωπο πίσω από το προσωπείο. Πάνω σ’ αυτήν την ιδέα στήνει ένα καθηλωτικό σενάριο ο Rich Koslowski που από τη μια θυμίζει παρωδία νουάρ και ιστοριών με γκάγκστερ, αλλά από την άλλη του δίνει την ευκαιρία για έναν πλούσιο φιλοσοφικό στοχασμό γύρω από την πίστη, την ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει ή να επινοήσει τους θεούς του, τον ρόλο του Τύπου στη δημιουργία, αλλά και στο γκρέμισμα των ειδώλων. Αφήνοντας πάντα μια παιχνιδιάρικη χαραμάδα πιθανότητας να μπορούσαν όλα αυτά να ήταν αληθινά. Σ’ αυτό το κλίμα αγωνιώδους αμφιβολίας, δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ των πολλών ρήσεων του Έλβις που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα κεφάλαια του βιβλίου ο Rich Koslowski επιλέγει και το «Αν με ξεχάσουν, θα πρέπει να κάνω κάτι που θα αξίζει να το θυμούνται». Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.