Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'rene gosciny'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στο αξεπέραστο έργο του Αλμπέρ Ουντερζό, συνδημιουργού του Αστερίξ, που πέθανε πριν από λίγες μέρες. Σήμερα τον λόγο παίρνουν ο Περικλής Κουλιφέτης, ο Πάνος Ζάχαρης και ο Δημήτρης Καμένος, και καταθέτουν τη δική τους καλλιτεχνική άποψη για τον σπουδαίο χιουμορίστα. O Ουντερζό τον Σεπτέμβριο του 1985 σε ένα Bugatti του 1927 μαζί με φιγούρα του Αστερίξ Είναι το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» το κύκνειο άσμα του Αλμπέρ Ουντερζό; Του Περικλή Κουλιφέτη Ο πρόσφατος θάνατος του μεγάλου και αγαπημένου δημιουργού μού έφερε στη μνήμη πολλές αγαπημένες αναμνήσεις με τον Αστερίξ, τον Οβελίξ, το γαλατικό χωριό, όπως και σχεδιαστικές κορυφώσεις του Ουντερζό σε δασώδη τοπία, ρωμαϊκά αρχιτεκτονήματα, πόζες χαρακτήρων και γλαφυρών καρτουνίστικων εκφράσεων. Μεταξύ αυτών θυμήθηκα και το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους», ένα αρκετά αλλόκοτο άλμπουμ του Αστερίξ που μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα το καλλιτεχνικό «αντίο» του Γάλλου σχεδιαστή. Η ιστορία αυτή σε σενάριο και σχέδιο του Ουντερζό δημοσιεύτηκε το 2005 και – παρά την επιτυχία της στις πωλήσεις – σχολιάστηκε αρκετά αρνητικά από τους κριτικούς. Και όχι πολύ άδικα. Όλοι οι φαν του Αστερίξ, νομίζω, συμφωνούν πως το σενάριο δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του Ουντερζό. Οι περισσότερες (όλες; όχι όλες!) ιστορίες του Αστερίξ που έγραψε και σχεδίασε μόνος του μετά τον θάνατο του σεναριογράφου/συνδημιουργού Ρενέ Γκοσινί είναι στην καλύτερη μέτριες: αδιάφορες πλοκές, άνοστα αστεία και αναίτια σουρεάλ στιγμιότυπα χαρακτηρίζουν τις περισσότερες από τις δέκα αυτές ιστορίες. Με το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» φάνηκε πως ο Αλμπέρ το τερμάτισε, μια και το γαλατικό χωριό δέχεται… επίσκεψη εξωγήινων! Το όλο κόνσεπτ αλλά και η εξέλιξη της πλοκής δεν λειτούργησαν πολύ καλά, προκαλώντας από αμηχανία έως εκνευρισμό στον πιστό αστεριξικό φαν, με πολλούς να το θεωρούν μέχρι σήμερα το χειρότερο άλμπουμ της διάσημης σειράς (ακόμα κι εγώ όταν το διάβαζα ως παιδί το 2005 θυμάμαι να νιώθω περίεργα). Όμως αυτές οι παράγραφοι δεν γράφονται για να κακολογήσουν τον αποθανόντα, αλλά για να αναλυθεί ένα άλμπουμ στο οποίο διακρίνεται ο ειλικρινής αποχαιρετισμός ενός μεγάλου δημιουργού. Το εξώφυλλο του «Και ο Ουρανός έπεσε στο Κεφάλι τους». Πρόκειται για αντιστροφή του εξωφύλλου του 1ου άλμπουμ της σειράς, του «Αστερίξ ο Γαλάτης» του 1959, και αποτελεί άλλο ένα δείγμα «κλεισίματος του κύκλου» από τον Ουντερζό. Στο «Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους», δυο εξωγήινες φυλές επισκέπτονται το γαλατικό χωριό αναζητώντας το μυστικό όπλο των Γαλατών που τους κάνει πανίσχυρους: τον μαγικό ζωμό. Από τη μία οι φιλειρηνικοί Τατζίλβιοι και από την άλλη οι επιθετικοί Νάγκμα. Οι ομοιότητες των δυο φυλών με γνώριμους λαούς του δικού μας παρόντος είναι οφθαλμοφανείς. Οι Τατζίλβιοι με τον κοντούλη, μοβ Τουν σε σχεδιαστικό στιλ rubber hose (αλά Μίκι Μάους) και τους κλώνους-Σούπερμαν με κεφάλια Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, είναι οι Αμερικάνοι. Οι ζηλόφθονοι και αρματωμένοι Νάγκμα, με τα ρομπότ και το στερεοτυπικό κίτρινο ασιατικό χρώμα δέρματος, είναι οι Ιάπωνες. Αλλά γιατί ο Ουντερζό να κάνει αυτήν την παρομοίωση; Πρόκειται για ρατσισμό; Όχι (εντελώς). Ο 78χρονος τότε Ουντερζό αποτυπώνει σε αυτό το άλμπουμ την παγκόσμια σκηνή κόμικς όπως την έβλεπε εκείνος. Το γαλατικό χωριό/γαλλοβελγική σκηνή βρίσκεται απέναντι στους υπεράριθμους, δυνατούς και «προηγμένους» εξωγήινους/αμερικανική και ιαπωνική σκηνή. Ακόμα και τα ονόματά τους είναι αναγραμματισμοί: ο πλανήτης Τατζίλβ του Γουόλτ Ντίσνεϊ (Tadsylwine: Walt Disney) και οι Νάγκμα των μάνγκα. Αποζητούν τον μαγικό ζωμό, την πηγή της δημιουργικότητας και πρωτοτυπίας των γαλλοβελγικών κόμικς. Τον ρόλο των «καλών» εξωγήινων θα πάρει η αμερικανική σκηνή, λόγω της επιρροής που είχε ο Ουντερζό – μα και όλοι οι Γαλλοβέλγοι δημιουργοί της γενιάς του – από αυτήν. Δεν κρύβει άλλωστε την ευγνωμοσύνη του, κλείνοντας το άλμπουμ με ένα ευχαριστήριο σημείωμα στον «μεγάλο Τατζίλβιο […] δρυΐδη» Walt Disney, στου οποίου τη «μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο που μόνο αυτός κατείχε το μεγάλο μυστικό του» δηλώνει πως έπεσε. Οι «κακοί» εξωγήινοι είναι τα μάνγκα, οι «νέοι παίκτες» στο παγκόσμιο προσκήνιο, τα οποία από τη δεκαετία του ’90 επεκτάθηκαν ραγδαία από την Άπω Ανατολή στη Δύση, μαγεύοντας τους αναγνώστες και επηρεάζοντας τους νέους δημιουργούς. Με επιφύλαξη αλλά όχι και άτοπα, μπορεί να υποθέσει κανείς πως ο γερασμένος Ουντερζό τα είδε με αρνητικό βλέμμα: ξενόφερτα κόμικς που έρχονται να κλέψουν τη δόξα από τα ντόπια γαλλικά. Αλλά ούτε και οι Τατζίλβιοι αποτυπώνονται με απόλυτα θετική χροιά, μιας και οι προθέσεις τους να κατασχέσουν τον μαγικό ζωμό για την ασφάλεια του σύμπαντος από τους «πρωτόγονους» Γαλάτες θυμίζει τις κλασικές αμερικανικές επεμβάσεις για την «εξασφάλιση της ειρήνης». Τα δύο καρέ του άλμπουμ «Και ο Ουρανός έπεσε στο Κεφάλι τους» που συνοψίζουν την οπτική του Ουντερζό για τα παγκόσμια κόμικς και – ίσως ακόμα – προοικονομούν την αποχώρησή του από τον χώρο Και οι δύο εξωγήινες φυλές έχουν σχεδόν τα πάντα: λάμψη, τεχνολογία, φαντασμαγορία, σούπερ ήρωες και ρομπότ που θαμπώνουν τους Γαλάτες – και τους αναγνώστες. Είναι ασφαλώς οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Όμως ο μαγικός ζωμός δεν έχει φτιαχτεί για αυτούς. Ο Νάγκμα και ο Τουν επηρεάζονται αρνητικά από το φίλτρο του γερο-δρυΐδη και δεν αποκτούν την υπεράνθρωπη δύναμη που περίμεναν. Η μαγεία των Γαλλοβέλγων απλά δεν τους ταιριάζει κι έτσι αποχωρούν άπρακτοι, αφήνοντας στην ησυχία του το ανυπότακτο χωριό της γαλλοβελγικής σκηνής και το μυστικό της δύναμής του ασφαλές. Ο Τουν μάλιστα με μια ακτίνα αφαιρεί από τις μνήμες Γαλατών και Ρωμαίων το όλο συμβάν – η ιστορία αυτή θα μπορούσε να μην είχε καν συμβεί. Το τέλος του άλμπουμ μπορεί να συνοψιστεί με τα λόγια του δικού μας ήρωα, του Καραγκιόζη, «αυτοί το δικό τους γλέντι κι εμείς το δικό μας». Ίσως το νόημα όλου του άλμπουμ και της οπτικής του ηλικιωμένου Ουντερζό στην παγκόσμια σκηνή κόμικς συνοψίζεται στη σελίδα 27 του άλμπουμ. Έξω από την οχύρωση του χωριού, οι ανυπότακτοι Γαλάτες έχουν βγει να παρακολουθήσουν την επική σύρραξη των Τατζίλβιων κλώνων και των ρομπότ των Νάγκμα. Οι δύο αντίπαλες δυνάμεις εκτοξεύουν εκκωφαντικά πυρά ίσης δύναμης. Ο άνεμος της σύγκρουσης πετάει πίσω τους έκπληκτους Γαλάτες που κρατούν τα αυτιά τους από τη δυνατή βοή. Μόνον ο Οβελίξ λέει απαξιωτικά: «Πιφ! Πολλή φασαρία για το τίποτα! Όλα αυτά είναι αέρας κοπανιστός! Πάμε βόλτα, Ιντεφίξ!» Παίρνει τον Ιντεφίξ και απομακρύνονται. Έτσι κι ο Αλμπέρ παίρνει τα μολύβια και τα μελάνια του κι απομακρύνεται από το προσκήνιο, βετεράνος με τα παράσημά του. Το 2009 θα εκδώσει ακόμα ένα άλμπουμ Αστερίξ («Τα γενέθλια των Αστερίξ και Οβελίξ: η Χρυσή Βίβλος») και το 2011 θα παραδώσει τη δημιουργική σκυτάλη της σειράς στους Zαν-Ιβ Φερί και Ντιντιέ Κονράντ. Όμως τον τελευταίο του λόγο πιστεύω πως τον έδωσε τότε, το 2005, αφήνοντας στο κύκνειο άσμα του τη γνώμη του για τη σκηνή κόμικς (που τόσο πολύ αγάπησε και διαμόρφωσε) και τους Γαλάτες, για άλλη μια φορά, να στήνουν τσιμπούσι κάτω από τον έναστρο ουρανό… Ήταν τρελός αυτός ο Γαλάτης Του Πάνου Ζάχαρη Έχω πολλούς δασκάλους. Δασκάλους αγαπημένους που χωρίς ποτέ να τους ζητηθεί, πιάνουν το χέρι μου και το πιέζουν πάνω σε μια λευκή κόλλα ξανά και ξανά μέχρι να βγει ένα σκιτσάκι της προκοπής. Ξεκίνησα μαθήματα μαζί τους πριν καλά καλά μάθω να διαβάζω. Μου έμαθαν τα βασικά και αργότερα με έβαλαν στο τμήμα των προχωρημένων. Ακόμα σπουδάζω και χαίρομαι που δεν θα αποφοιτήσω ποτέ. Τους αγαπώ αυτούς τους δασκάλους γιατί με βοηθάνε, αλλά με εκνευρίζουν απίστευτα όταν ψάχνω να βρω πώς στο διάολο θα αποδώσω αυτό που έχω σκεφτεί κι εκείνοι έχουν ήδη βρει την πιο όμορφη κι απλή λύση. Δουλεύω πάνω από δέκα χρόνια κι όμως όσο πιο πολύ μαθαίνω τόσο συχνότερα αποζητώ τη βοήθειά τους, απαλλαγμένος από την ανώριμη αυτάρκεια που είχα όταν ξεκινούσα. Ο Ουντερζό είναι ένας από αυτούς. Δάσκαλος αλλά και θύμα. Θύμα ληστείας αφού του κλέβω σχεδιαστικές λύσεις πολύ συχνά. Τα έχει αφήσει αφύλαχτα τα σκίτσα του στη βιβλιοθήκη μου δίπλα στου Μορίς και είναι σαν να μου λέει «παρ’ τα ρε, κάν’ τα ότι θες, μόνο πείραξέ τα λίγο μη γίνεις ρεζίλι». Και τα βουτάω… Τους ρίχνω μια ματιά, τσαντίζομαι και τα αφήνω στην ησυχία τους για να επιστρέψω στη δουλειά μου. Κι αφού λιώσω μια γόμα πάνω στο χαρτί, τα ξανακοιτάω φευγαλέα μπας και μου μείνει κάτι… Ειδικά κάτι νυχτερινά πλάνα, κάτι ρωμαϊκές αρένες, πανοπλίες και κτίρια… Μόνο τα κύματα δεν μπορώ να του κλέψω. Τα προσέχει πολύ μάλλον. Μα πώς στο καλό σχεδίαζε τόσο υπέροχα τη θάλασσα; Ήταν τρελός αυτός ο Γαλάτης. Γκοσινί - Ουντερζό: μια παρτίδα πόκερ Του Δημήτρη Καμένου Πιστεύω ότι ο Αλμπέρ Ουντερζό είναι το όνειρο κάθε σεναριογράφου κόμικς. Γιατί αν μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, ο συν-δημιουργός του Αστερίξ είχε τη δύναμη να συμπυκνώσει χίλιες λέξεις σε μια εικόνα. Ήταν από τους λίγους που μπορούσαν να μεταφράσουν τις περιγραφές που δακτυλογραφούσε ο λεπτολόγος Ρενέ Γκοσινί σε ένα μεστό καρέ, αξιοποιώντας και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό του χαρτιού. Ο Ουντερζό ψήθηκε πολλά χρόνια και ασχολήθηκε με πολλές άλλες δουλειές πριν καταπιαστεί με το opus magnum του, τον Αστερίξ. Αλλά αυτό που διαβάζουμε στην περίπτωση του Αστερίξ είναι μια παρτίδα πόκερ μεταξύ δύο δεινών παικτών. Ο Γκοσινί ποντάρει ιδέες κι ο Ουντερζό απαντά «τα βλέπω», έχοντας στα χέρια του μια τυχερή (αλλά καθόλου τυχαία) μοιρασιά από εμπνευσμένες εικόνες. Σε κάθε γκαγκ, σε κάθε ευφυολόγημα, σε κάθε λογοπαίγνιο του μεγάλου Γκοσινί, ο Ουντερζό έχει να αντιτάξει ένα εξίσου πετυχημένο οπτικό εύρημα. Μερικά γνωστά παραδείγματα: ο τρόπος που ο Αστερίξ αιωρείται κάθε φορά που πίνει το μαγικό φίλτρο. Το ασταμάτητο παιχνίδι με τους όγκους ανάμεσα στον γιγάντιο Οβελίξ και τον μικροσκοπικό Ιντεφίξ. Η θεαματική πτήση των Ρωμαίων έπειτα από κάθε μπούφλα. Τα μουστάκια των Βρετανών που κοιτάζουν τον ουρανό σε αντίθεση με εκείνα των Γότθων που σημαδεύουν το πάτωμα. Το στρογγυλό σουλούπι των παρακμιακών λεγεωνάριων κόντρα στη γωνιώδη κατατομή των αγέρωχων Κορσικανών. Η αντίθεση ανάμεσα στα γεωμετρικώς αψεγάδιαστα αρχιτεκτονήματα των Ρωμαίων και το αναρχικό γαλατικό χωριό που αποδίδεται με καμπύλες, σαν ένας παλλόμενος, ζωντανός οργανισμός. Ο Γκοσινί γράφει έξυπνα. Ο Ουντερζό σχεδιάζει εξίσου έξυπνα. Αλλά τελικός νικητής σε αυτή την ευτυχή αναμέτρηση είμαστε εμείς οι αναγνώστες. Αριστερά ο Αλμπέρ Ουντερζό, δεξιά ο Ρενέ Γκοσινί Για κλείσιμο έχω την εξής σκέψη. Παρόλο που στη μακρά του πορεία ο Ουντερζό δοκίμασε διάφορα στιλ, περνώντας και από πιο ρεαλιστικά ιδιώματα, ο κόσμος του Αστερίξ είναι τόσο στιλιστικά συνεπής που σχεδόν δεν φαίνονται οι ραφές. Σαν να έπλασε μια γλώσσα με πλούσιο λεξιλόγιο, με άψογη γραμματική και συντακτικό χάρη στην οποία ο επαρκής (και φυσικά ταλαντούχος) «ομιλητής» μπορεί να εκφράσει οτιδήποτε. Απόδειξη το πως όταν ήρθε ο καιρός να σχεδιαστεί ο Αστερίξ από ξένα χέρια, ο νέος καλλιτέχνης Ντιντιέ Κονράντ στάθηκε επαρκέστερος του Zαν-Ιβ Φερί που ανέλαβε το μάλλον ακατόρθωτο έργο να αντικαταστήσει τον Γκοσινί! Και το σχετικό link...
  2. Αν διάβαζες Αστερίξ είχες γαμάτα παιδικά χρόνια. Εντάξει, στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα αν είχες όντως γαμάτα παιδικά χρόνια, μπορεί να σε είχαν απαγάγει πειρατές και να δούλευες σε κάποιο ορυχείο π.χ., αλλά σίγουρα ξέρω ότι τις στιγμές που πέρασες ακολουθώντας τις περιπέτειες που δημιούργησαν αριστοτεχνικά για εσένα ο Albert Uderzo κι ο Rene Goscinny δεν τις έχεις ξεχάσει μέχρι σήμερα. Επίσης ξέρω ότι αν έχεις αυτά τα τεύχη σπίτι σου σε τακτά διαστήματα και σε διαφορετικές ηλικίες τα περνάς μια επανάληψη και διαπιστώνεις κάθε φορά το μεγαλείο τους, καθώς και τις λεπτομέρειες που πιθανώς δεν μπορούσες να εκτιμήσεις παλιότερα. Κι ας παραδεχτούμε και κάτι άλλο όλοι μαζί. Τα Αστερίξ μας έμαθαν περισσότερη ιστορία από οτιδήποτε άλλο! Πώς τιμάς λοιπόν αυτόν τον τεράστιο δημιουργό, αυτό το κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών στα 93 του χρόνια; Ας επισκεφθούμε μαζί μερικές αγαπημένες δουλειές του, επιλεγμένες από 10 Έλληνες δημιουργούς κόμιξ (με τα δικά τους λόγια, φυσικά). Σταύρος Κιουτσούκης: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Το να επιλέξεις το αγαπημένο σου τραγούδι των Beatles ή την σοκολάτα που θα έπαιρνες σε ένα ερημικό νησί έχοντας μία μόνη επιλογή είναι κάτι πραγματικά δύσκολο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα κόμικς, ιδίως αν πρέπει να ξεχωρίσεις ένα τεύχος του Αστερίξ. Παρόλα αυτά στην καρδιά μου θα έχει πάντοτε ξεχωριστή θέση η «Διχόνοια», για δύο λόγους. Αφενός γιατί είναι ο πρώτος τόμος που διάβασα και μέσα απ’ αυτόν μου συστήθηκε όλο το γαλατικό χωριό, και αφετέρου λόγω της «εισβολής» του ζιζανίου που λέγεται διχόνοια μέσα στο ίδιο το απόρθητο γαλατικό χωριό. Ο παραλληλισμός του χαρακτήρα με το διασπαστικό στοιχείο και η – ευτυχώς προσωρινή - επιτυχία αυτού που δεν κατάφερναν οι ρωμαϊκές λεγεώνες με σπαθιά και γροθιές, με κάνει ακόμη και σήμερα να θεωρώ το συγκεκριμένο κόμικς ως το αγαπημένο μου Αστερίξ και Οβελίξ. Πάνος Ζάχαρης: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΣΤΗΝ ΚΟΡΣΙΚΗ Γιατί είναι το πρώτο τεύχος που διάβασα ένα πρωί στη δουλειά της μητέρας μου τρώγοντας λουκανικόπιτα. Δεν είχα σχολείο και με πάρκαρε σε έναν δερμάτινο καναπέ δίνοντας μου την «Κορσική» και το πρώτο και ίσως το μοναδικό μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού που πήρα στη ζωή μου. Γιατί το εκλογικό σύστημα που προτείνει είναι απλό και βαθιά δημοκρατικό: Οι γεμάτες κάλπες ρίχνονται στη θάλασσα και αρχηγός γίνεται ο δυνατότερος. Γιατί θα ’θελα να αράξω κι εγώ μισή ώρα, όχι παραπάνω, με τα αιωνόβια γερόντια ή να ψαρέψω με την ησυχία μου στο ποτάμι χωρίς να χρειάζεται να σηκώνομαι κάθε έξι μήνες. Γιατί κάθε φορά που το ξαναδιάβαζω προσπαθώντας να καταλάβω τη διαφορά του άγριου γουρουνιού και του εξημερωμένου αγριογούρουνου, αυτό το λεπτό άρωμα κι ανάλαφρο άρωμα του χαρτιού κι ακόμα αυτή η ανεπαίσθητη ανάσα μελανιού και σκόνης με μεταφέρει σε εκείνον τον καναπέ. Κι εκείνη τη λουκανικόπιτα. Δήμητρα Αδαμοπούλου: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΑΙ Η ΧΥΤΡΑ Αγαπημένη μου ιστορία είναι το “Ο Αστερίξ και η χύτρα” όπου ο Αστερίξ και ο Οβελίξ μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες προκειμένου να βρουν λεφτά να γεμίσουν μια χύτρα. Γελάω πολύ με τους τσακωμούς που κάνουν σε αυτό το τεύχος και με τους τρόπους που βρίσκουν για να βγάλουν τα πολυπόθητα σηστέρσια. Επίσης έχει μέσα ατακάρες όπως: “Εδώ τα καλά τα καλά τα καλά αγριογούρουνα!” και φυσικά την ατάκα ορόσημο-συμβουλή ζωής-φάρο αισιοδοξίας που λέει ο Οβελίξ στον Αστερίξ σε μια στιγμή απογοήτευσης: “Μην ανησυχείς Αστερίξ, θα τα καταφέρουμε όλα, έτσι έξυπνοι και λογικοί που είμαστε!”. Θανάσης Πετρόπουλος: Ο ΜΑΝΤΗΣ Παρόλο που πολύ θα ήθελα να κάνω ζαβολιά και να διαλέξω όλα τα άλμπουμ που δημιούργησαν μαζί ο Γκοσινί με τον Υντερζό δεν θα το κάνω – θα πω το άλμπουμ Ο ΜΑΝΤΗΣ. Πιστεύω ότι είναι ίσως μια από τις πιο ώριμες περιπέτειες του Αστερίξ, σεναριακά και σχεδιαστικά και σίγουρα η πιο “σκοτεινή” – η πρώτη σκηνή που ο μυστηριώδης μάντης φθάνει στο γαλατικό χωριό μια νύχτα με καταιγίδα έχει μια σχεδόν φολκ-χόρρορ ατμόσφαιρα, ο Πανοραμίξ λείπει σε συνέδριο δρυίδων, οι δεισιδαιμονίες των Γαλατών σε αντίθεση με τη φωνή της λογικής που αντιπροσωπεύει ο Αστερίξ οδηγούν στην εγκατάλειψη του χωριού, στην κατάληψή του από τους Ρωμαίους και για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμικ ΟΛΗ η Γαλατία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή Κατοχή... για λιγουλάκι τουλάχιστον – ξέρουμε όλοι τι γίνεται στο τελευταίο καρέ… Ηλίας Κυριαζής: Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΑΤΙΑΣ Το πιο food porn από τα άλμπουμ. Ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ μαζεύουν λιχουδιές για ένα τραπέζωμα. Από μικρός ήξερα να ξεχωρίζω τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Αλέξια Οθωναίου: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΙ Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Ψηφίζω Το Αστερίξ και Κλεοπάτρα γιατί έχει έξτρα μπόνους κάτι που δεν έχουν οι περισσότερες άλλες περιπέτειες του Αστερίξ, αυτό που λέμε “strong female lead”: την καταπληκτική Κλεοπάτρα! Γιώργος Γούσης: Ο ΜΑΝΤΗΣ Έχω να διαβάσω τεύχος Αστερίξ περίπου 20 χρόνια και σίγουρα η τελευταία φορά θα ήταν κάποιο προεφηβικό μου καλοκαίρι. Ακόμα και τώρα όμως, το πρώτο τεύχος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο «Μάντης». Έκανα μια σύντομη έρευνα για να βρω το γιατί και κατάλαβα πως αυτό το τεύχος και ειδικά αυτός ο χαρακτήρας, έχει πολλά απο τα στοιχεία που με γοητεύουν στις ιστορίες που καταναλώνω αλλά και σε αυτές που φτιάχνω. Το στοιχείο του ξένου που φτάνει σε μια κοινότητα, ο ικανός αφηγητής που ξέρει να ξελογιάζει και να γοητεύει με τα παραμύθια του, το λεπτό όριο μεταξύ του τι είναι αλήθεια και τι αυτό που θελει κάποιος να πιστέψει ως αλήθεια, αλλά και το πως χρησιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους η εξουσία (οι Ρωμαίοι εν προκειμένω). Οπότε μιας και μεγαλώνοντας έχω γίνει μοιρολάτρης, ζωδιάκιας και βγάζω το ψωμί μου λέγοντας ψεύτικες ιστορίες, ο «Μάντης» θα είναι το δικό μου all time classic. Γεωργία Ζάχαρη: Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΡΒΕΡΝΗΣ ΚΡΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ! Διάβαζα Αστερίξ από (πολύ) μικρή; Εννοείται. Έγινα ένα σπασικλάκι στην ιστορία επειδή διάβαζα Αστερίξ από πολύ μικρή; Ίσως. Μου ήταν δύσκολο να διαλέξω αγαπημένο τεύχος; Καθόλου. Συνειδητοποίησα πριν λίγο ότι η Ασπίδα της Αρβέρνης είναι το αγαπημένο μου Αστερίξ επειδή είναι κάπως (ακόμα) πιο ιστορικό από τα άλλα; Πιθανότατα. Η Ασπίδα της Αρβέρνης ξεκινάει κάποια χρόνια πριν το συνηθισμένο δραματικό χρόνο του Αστερίξ, με την ήττα των Γαλατών στην Αλέζια και τον αρχηγό Βερσινζετορίξ να πετάει τα όπλα του στα πόδια του Καίσαρα. Η ασπίδα του κάπως, κάπου χάνεται και στο γνωστό 50 π.Χ. πλέον οι Αστερίξ και Οβελίξ, οι οποίοι βρίσκονται στην περιοχή συνοδεύοντας τον Μαζεστίξ που πηγαίνει για δίαιτα στα ιαματικά λουτρά, καλούνται να την βρουν πριν τον Καίσαρα, ο οποίος θέλει να παρελάσει πάνω της για να ταπεινώσει τους ανυπότακτους Γαλάτες. Είναι λοιπόν μια ιστορία που φωτίζει λίγο παραπάνω το γεγονός ότι η Γαλατία είναι μια κατεκτημένη χώρα, και που μίλησε από την αρχή στην παιδική ψυχούλα μου που υποστήριζε πάντα τους ανυπότακτους και τους ηττημένους και μισούσε τον ιμπεριαλισμό, και αυτός είναι ένας καλός λόγος να την αγαπώ ακόμα και σήμερα. Ως ενήλικη καταλαβαίνω ότι το storytelling της είναι φανταστικό και από τα πλέον δραματικά στη σειρά, χωρίς να παύει να είναι αστείο. Οι Γαλάτες γενικά και ο Μαζεστίξ σε δίαιτα ειδικά, μου θυμίζουν πάντα με κάποια τρυφερότητα τους θείους μου. Και για κάποιο λόγο το gag με την προφορά των Αρβερνιωτών που πουλάνε όλοι ΚΡΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ θα μου φαίνεται πάντα εξωφρενικά αστείο. Σπύρος Δερβενιώτης: Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ «Κατοικία των Θεών» - ένα Μasterclass σχεδιαστικής δεινότητας. Aν (ξανα)πέθαινε ο Γκοσινύ, αυτή τη στιγμή θα έγραφα μανιφέστο Ατέρμονης Λατρείας προς κάθε ατάκα του Αστερίξ στην Κορσική. Αλλά πέθανε ο Ουντερζό, οπότε αυτό είναι ένα γράμμα Ανείπωτης Καψούρας για την «Κατοικία των Θεών». Η σχεδιαστική γκάμα του Ουντερζό ξεδιπλώθηκε εκεί σε όλο της το εύρος. Από τη λεπτομερή απεικόνιση της στιβαρής Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής ως την οργιαστική αποτύπωση του αντίπαλου δέους της περιρρέουσας φύσης, ήταν ένα masterclass αφήγησης μέσω του σχεδίου. Και ω θεέ μου αυτά τα νυχτερινά πλάνα στο δάσος! Τάσος Ζαφειριάδης: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Ξαναδιαβάζοντας όλα τεύχη του Αστερίξ μεγάλος συνειδητοποίησα πόσες αναφορές και πόσα επίπεδα ανάγνωσης έχανα μικρός. Δύσκολο να διαλέξει κανείς από τα τόσα πολλά και τόσο εξαιρετικά τεύχη, αλλά η «Διχόνοια» μου έρχεται αμέσως στο μυαλό όταν σκέφτομαι ποιο είναι το καλύτερο. Πανέξυπνο στήσιμο καταστάσεων, διασκεδαστικότατοι διάλογοι, μορφολογικοί πειραματισμοί (τα εριστικά λόγια έχουν το δηλητηριώδες πράσινο χρώμα για φόντο), μια για πάντα σύγχρονη ακτινογραφία και μικρογραφία της κοινωνίας. Και φυσικά όλος αυτός ο αλλοπρόσαλλος θίασος αποδίδεται απολαυστικά με γκριμάτσες και καρικατουρίστικη υπερβολή από τον μάστορα Ουντερζό, ο οποίος κάνει τη δουλειά του με τόση επιδεξιότητα που ξεχνάς να προσέξεις πόσο καλός τεχνίτης είναι. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τις απαραίτητες μπούφλες: μπορεί να τις έγραφε ο Γκοσινί, αλλά ο μακαρίτης τις ζωγράφιζε πιο χορταστικά από κάθε άλλον! Υ.Γ. Κι ας μην φεύγουν συνήθως οι γομφίοι σε οδοντικό τραύμα από γροθιά, ως οδοντίατρος να το πω κι αυτό. Και το σχετικό link...
  3. Εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού (covid-19), τις ημέρες που οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη μένουν σπίτι, «έφυγε» από τη ζωή στα 92 του χρόνια ο Αλμπέρ Ουντερζό. Ο Γάλλος σχεδιαστής που έφυγε από τη ζωή από καρδιακή προσβολή μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί "γέννησαν" πριν από πολλές δεκαετίες ένα από τα θρυλικότερα κόμικ όλων των εποχών, τον Αστερίξ. Πόσες και πόσες γενιές μεγάλωσαν με τον Αστερίξ και τον Οβελίξ. Πόσα και πόσα παιδιά έμαθαν για το γαλατικό χωριό. Ο Αστερίξ που κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1961 έμεινε "ορφανός". Στην Ελλάδα είχε και έχει πολλούς φανατικούς θαυμαστές. Όσο πιο πίσω σκαλίσεις τα χρόνια θα βρεις παιδιά που σήμερα είναι οικογενειάρχες αλλά και κάποιοι παππούδες να περιμένουν πως και πως το νέο τεύχος να φτάσει στα περίπτερα και στα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς. Ένα από αυτά τα παιδιά, που σήμερα είναι πατέρας 4 παιδιών, είναι και ο Νίκος Γέμελος. Είναι ο ομοσπονδιακός προπονητής της κολύμβησης, το alter ego του Σπύρου Γιαννιώτη, που μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά και λάτρευε εκτός από πολλά άλλα και τον Αστερίξ. Ο Νίκος Γέμελος, που μένει σπίτι για ημέρες μαζί με την οικογένεια του, μίλησε στο gazzetta.gr με αφορμή την απώλεια του Ουντερζό για τον Αστερίξ, τον Οβελίξ, τον Κακοφωνίξ και τους άλλους ήρωες μιας άλλης εποχής. «Θυμάμαι τον Αστερίξ από την ημέρα που γεννήθηκα. Τότε περιμέναμε κάθε εβδομάδα ή κάθε δεύτερη εβδομάδα, δεν θυμάμαι καλά, να έρθει το νέο τεύχος. Ήταν σαν βιβλίο. Όλα τα παιδιά το περίμεναν στον Πειραιά και σ' άλλες γειτονιές φυσικά. Μου άρεσε πολύ το γαλατικό χωριό. Οι κάτοικοι του ήταν ατρόμητοι. Τα έβαζαν μ' όλο τον κόσμο. Ξέρεις αυτό με το γαλατικό χωριό μου θυμίζει και την Ελλάδα. Είμαστε ένα μεγάλο γαλατικό χωριό. Ο καθένας τα δικά του αλλά η ιστορία έχει δείξει πως στα δύσκολα είμαστε όλοι μαζί. Θα πρέπει να μας συμβαίνει πιο συχνά αυτό όμως. Από ήρωες μου άρεσε ο Κακοφωνίξ. Ξέρεις αυτός που δεν τον άφηναν να τραγουδήσει και τον κρεμούσαν στο δέντρο. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου άρεσε. Το αγαπημένο μου τεύχος ήταν «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακοί Αγώνες». (συμπτωματικά το τεύχος βγήκε το 1968 όταν γεννήθηκε ο Νίκος ο οποίος έχει και 6 Ολυμπιακές συμμετοχές). Έχω όλα τα τεύχη στο πατρικό μου. Τότε είχε πολλά ωραία κόμικ αλλά αυτό ήταν το αγαπημένο μου. Θυμάμαι ήταν η εποχή που κυκλοφορούσε το "Μεγάλο ρεμάλι", το "Παρα πέντε" και άλλα πολλά. Ο Αστερίξ μου άρεσε και για το μαγικό φίλτρο. Περίμενα να διαβάσω τι θα κάνει όταν το πιει. Μου άρεσε επίσης η φιλία του με τον Οβελίξ. Δυο διαφορετικοί τύποι και στον χαρακτήρα και στην φυσιογνωμία που ήταν όμως πάντα μαζί. Δεν υπήρχαν οι ιστορίες που διάβαζα. Τι να θυμηθώ; Για τον Μαζεστίξ; Για τους πειρατές που όλο κυνηγούσαν; Αξέχαστες εποχές. Δεν θα πεθάνει ποτέ ο Αστερίξ και οι ήρωες του. Μπορεί τα σημερινά παιδιά να μην τον διαβάζουν όπως εμείς αλλά τον ξέρουν. Τον έχουν δει στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο. Πρέπει τα παιδιά να διαβάζουν κόμικ. Σου ακονίζουν το μυαλό. Πρέπει να διαβάζουν και βιβλία», μας είπε ο Νίκος Γέμελος. Και το σχετικό link...
  4. Αφιέρωμα στον René Goscinny+τα 5 καλύτερα τεύχη του Στις 5 Νοεμβρίου του 1977, πεθαίνει σε ηλικία 51 ετών, ο γνωστός συγγραφέας και σεναριογράφος Ρενέ Γκοσινί. Έχει γράψει σειρές παιδικών βιβλίων και έχει δημιουργήσει το διάσημο μικρό Νικόλα. Κυρίως έχει αναδειχθεί από το έργο του ως σεναριογράφος σε περιοδικά κόμικ. Είναι ο δημιουργός του Αστερίξ και του Ιζνογκούντ (με τους Αλμπερ Ουντερζό και τον Ζαν Ταμπαρί ως σχεδιαστές αντίστοιχα) ενώ έγραψε ιστορίες για τον Λούκυ Λουκ από το 1955 μέχρι το 1977, συνεργαζόμενος με τον Μορίς δημιουργό του δημοφιλή ήρωα. Επιπλέον έχει δημιουργήσει και άλλους, λιγότερο γνωστούς ήρωες κόμικ όπως ο ινδιάνος Ούμπα-Πα και ο Ιωάννης Πιστόλε. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός μέσα από διάφορες εκδόσεις που είχαν τα δικαιώματα διαφορετικών χαρακτήρων αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Μαμουθκόμιξ ξεκίνησε να συγκεντρώνει όλους τους τίτλους, με αποτέλεσμα να αναγνωριστεί ως ο κατεξοχήν εκδοτικός οίκος για κόμικ. Λοιπόν, αρκετά με τα βιογραφικά. Γιατί συζητάμε για τον Γκοσινί; Γιατί αξίζει να τον θυμόμαστε; Πρώτα και κύρια επειδή, για πάρα πολλούς, ήταν η πρώτη μας επαφή με την τέχνη των κόμικ. Οι ήρωες, τα μέρη και οι ιστορίες του σημάδεψαν την παιδική ηλικία πολλών και αποτέλεσαν την πρώτη εξοικείωση με αυτό το μέσο έκφρασης. Πολύ περισσότερο όμως, μέσα από τις ιστορίες του Γκοσινί καταλάβαμε κάποιοι ότι η σχέση μας με τα κόμικ δεν έχει ηλικιακό όριο και θα μας ακολουθεί συνέχεια, θα ξαναδιαβάζουμε για πάντα την ίδια ιστορία σε παραλλαγές και πάντα θα ανακαλύπτουμε κάτι νέο. Έτσι, το χαλιφάτο της μαγικής Βαγδάτης, το Τέξας και η Άγρια Δύση και το γαλατικό χωριό που αντιστέκεται και πάντα θα αντιστέκεται στον κατακτητή έγιναν κάτι παραπάνω από σκηνικά για ιστορίες. Επιπλέον, έξω από τις εκτιμήσεις των αναγνωστών, το έργο του Γκοσινί είχε μια αδιαμφισβήτητη συμβολή στην ανάπτυξη των κόμικ και ειδικά αυτού που θα λέγαμε «ευρωπαϊκή σχολή». Υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που διαπερνούν όλο το έργο του Γκοσινί, όπως είναι η επιλογή σκηνικών παρμένων από το άμεσο ή μακρινό παρελθόν, η έμφαση στο χιουμοριστικό χαρακτήρα του κόμικ έναντι της δράσης, η (άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο) συγκαλυμμένη κριτική σε σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα μέσα από ιστορικές αναλογίες, ακόμα και η δημιουργία, κατά περιπτώσεις, αντι ηρώων όπως ο Ιζνογκούντ, σε μία περίοδο που κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο. Ταυτόχρονα, όλα τα σενάρια του διατρέχονται από έντονο κοσμοπολιτισμό καθώς οι ήρωες ανοίγονται διαρκώς σε νέες χώρες με σεβασμό στους ιδιαίτερους πολιτισμούς και κουλτούρες και χωρίς διάθεση υποτίμησης, η οποία πάντα ενυπήρχε στον Ερζέ και τον ήρωα του Τεν Τεν που σφράγισε το ευρωπαϊκό κόμικ τα προηγούμενα χρόνια. Συνολικά, ο Γκοσινί δημιούργησε σε μία περίοδο που ανθούσε ξανά, μετά τη δεκαετία του ’30 το υπερ-ηρωικό κόμικ στην Αμερική και κατάφερε να διαμορφώσει ένα ξεχωριστό, ιδιαίτερο στυλ που καθόρισε την εξέλιξη αυτής της μορφής τέχνης στην Ευρώπη. Το στυλ αυτό διατήρησαν όσοι συνέχισαν να γράφουν ιστορίες μετά το θάνατο του για τους ήρωες που αυτός δημιούργησε αλλά και νέοι σχεδιαστές και σεναριογράφου που εισήγαγαν νέες ήρωες (για όσους μεγάλωσαν με Μαμουθκομιξ, η σύντομη σειρά Κόττον Κιντ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα διατήρησης των χαρακτηριστικών του Γκοσινί από νέους δημιουργούς). Στη συνέχεια παραθέτουμε τα πέντε κορυφαία τεύχη από Ιζνογκούντ, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ σε σενάριο Γκοσινί. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να τα διαλέξουμε και σίγουρα έχουν αδικηθεί πολλά. Είναι όμως ενδεικτικά του είδους των σεναρίων που έγραψε ο μεγάλος παραμυθάς και του ιδιαίτερου χιούμορ του. Ιζνογκούντ – Η μέρα των τρελών Χρειάζεται να σημειωθεί ότι ολόκληρη η σειρά ιστοριών του Ιζνογκούντ «αδικείται» καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του χιούμορ της βασίζεται σε λογοπαίγνια και σε παραφθορές της γαλλικής γλώσσας που είναι δύσκολο έως αδύνατο να μεταφραστούν στα ελληνικά. Όποιος αναγνώστης κατέχει ιδιαίτερα καλά τα γαλλικά αξίζει να διαβάσει τις ιστορίες στο πρωτότυπο. Στις ιστορίες που έγραψε για τον γνωστό αντιπαθητικό βεζίρη που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο Γκοσινί κυρίως επέλεξε σύντομες ιστορίες έτσι ώστε σε κάθε τεύχος των πενήντα σελίδων, να χωράνε τέσσερις με πέντε ιστορίες. Το συγκεκριμένο τεύχος είναι ενδεικτικό του σουρεαλιστικού χιούμορ που ακολουθεί η σειρά αλλά και των παράλογων προσπαθειών του Ιζνογκούντ που είναι απόλυτα λογικό να αποτυγχάνουν. Στη σχετικά μεγαλύτερη κεντρική ιστορία, μαθαίνουμε ένα ακόμα εξωφρενικό έθιμο της Βαγδάτης, τη μέρα των τρελών όπου όλα λειτουργούν ανάποδα, οι κοινωνικοί ρόλοι αντιστρέφονται και οι αφέντες πρέπει να υπηρετούν τους σκλάβους. Καθώς ο Ιζνογκούντ προσπαθεί να κινήσει θεούς και δαίμονες για να ανατρέψει τον χαλίφη τη μέρα που έχει τη μικρότερη εξουσία από όλους θα έρθει αντιμέτωπος με τα πιο σουρεαλιστικά σκηνικά. Μαχαιροβγάλτες που φοβούνται να βγουν από το σπίτι τους, μαγικά τζίνι που διατάζουν όποιον τρίψει το λυχνάρι τους και ένας στρατός που διοικείται από τους απλούς φαντάρους, οι οποίοι γράφουν μανιωδώς τα απομνημονεύματα τους για τη μέρα που υπήρξαν στρατηγοί. Το χάος κυριαρχεί καθώς ο Ιζνογκουντ αποφασίζει να κατεβεί την κοινωνική κλίμακα για να ενισχύσει την εξουσία του αλλά η στιγμή που θα γίνει ο πιο εξαθλιωμένος δούλος του χαλιφάτου (άρα και ο ανώτερος άρχοντας τη μέρα των τρελών) το έθιμο φτάνει στο τέλος του και ο Ιζνογκούντ πουλιέται δούλος. Είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα του κλίματος των ιστοριών του κακού βεζίρη όπου η απελπισία τον κυριεύει στο τέλος, όπως και τον αναγνώστη, καθώς ότι και να κάνει δεν βρίσκεται ποτέ μισό βήμα πιο κοντά στο να βλάψει τον καλό και αφελή χαλίφη Χαρούν ελ Πατσάχ. Λούκι Λουκ – Στη σκιά των ντέρικ Ο Λούκυ Λουκ βρίσκεται μακριά από το αγαπημένο του Τέξας και έρχεται αντιμέτωπος με την ουσία που θα παίξει τεράστιο ρόλο στην αμερικάνικη ιστορία, το πετρέλαιο. Διορίζεται έκτακτα σερίφης στην Τιτουσβιλ όπου ο πυρετός του μαύρου χρυσού έχει κυριέψει τους κατοίκους, έχει δημιουργήσει μια ταραχώδη κατάσταση και έχει δημιουργήσει ένα αποκρουστικό τοπίο όπου κυριαρχούν τα ξύλινα ντερικ, . Σε αυτές τις συνθήκες θα γνωρίσει τον συνταγματάρχη Ντρέικ (πραγματικό ιστορικό πρόσωπο, είναι ο πρώτος που κατόρθωσε να αντλήσει πετρέλαιο) και θα έρθει αντιμέτωπος με τον Μπάρυ Μπλαντ που αρνείται να σκάψει για να βρει πετρέλαιο αλλά εκφοβίζει τους άλλους κατοίκους για να παραδώσουν τις πετρελαιοπηγές του. Στην πορεία θα σώσει την πόλη από την πυρκαγιά που θα βάλουν οι μπράβοι του Μπλαντ, όμως δεν μπορεί να σώσει τους κατοίκους από τον εαυτό τους και τη μανία να βρουν πετρέλαιο. Κοιτάζοντας λίγο μελαγχολικά την Τιτουσβιλ καθώς φεύγει, επιστρέφει τρέχοντας στο καταπράσινο, για την ώρα Τέξας. Αστερίξ : Η κατοικία των Θεών Το πιο εντυπωσιακό επίτευγμα του Γκοσινί είναι η αξιοποίηση των ηρώων και των ιστοριών του για να ασκήσει κριτική σε σύγχρονα φαινόμενα. Η αξιοποίηση διαφόρων αναχρονισμών είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος για αυτό και το ανυπόταχτο γαλατικό χωρίο που τα βάζει με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποτελεί το πιο πρόσφορο έδαφος. Έτσι, οι δύο ιστορίες Αστερίξ που ξεχωρίσαμε για αυτό το top-5 είναι ένας συνδυασμός των κλασικών γκαγκ βίας και γαλατικής μπούφλας με τις πιο σύνθετες απόπειρες των Ρωμαίων απέναντι στο γαλατικό χωριό. Στην ιστορία «η κατοικία των θεών» (που βγήκε σε ταινία πέρυσι) ο Καίσαρας αποφασίζει να χτίσει πολυκατοικίες στο δάσος γύρω από το γαλατικό χωριό και να το μετατρέψει σε προάστιο της Ρώμης, ελπίζοντας ότι θα ενσωματώσει τους Γαλάτες στο ρωμαϊκό τρόπο ζωής. Όταν ξεκινούν οι εργασίες, οι Γαλάτες αντιδρούν στην καταστροφή του δάσους και τα βάζουν με τους σκλάβους που κόβουν τα δέντρα. Χωρίς να αντιλαμβάνονται το συνολικό σχέδιο, αποφασίζουν εν τέλει να βοηθήσουν τους σκλάβους (αφού δεν φταίνε σε τίποτα, όπως παρατηρεί ο Πανοραμίξ) να ολοκληρώσουν τα κτήρια και να κατακτήσουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, οργανώνοντας με τη βοήθεια του μαγικού ζωμού την πρώτη επιτυχημένη εργατική εξέγερση στην ιστορία. Μετά την ολοκλήρωση του συγκροτήματος, η έλευση των πρώτων κατοίκων απειλεί να μετατρέψει τους ανυπόταχτους Γαλάτες σε γραφικό αξιοθέατο για τους ενοίκους, οι οποίοι επισκέπτονται τακτικά το χωριό. Η λύση θα έρθει από το βάρδο του χωριού, τον Κακοφωνίξ που θα εκδιώξει τους κατοίκους με τη μελωδική φωνή του, ανοίγοντας το δρόμο για την ισοπέδωση των πολυκατοικιών. Σε μια στιγμή έμπνευσης, ο Γκοσινί μετατρέπει τον πειθαρχημένο ρωμαϊκό στρατό σε ενοίκους και γράφει μερικούς από τους καλύτερους διαλόγους του για μια άτυπη συνέλευση ιδιοκτητών ενώ ο απελπισμένος εκατόνταρχους βλέπει τους λεγεωνάριους του να συζητάνε για τις ώρες κοινής ησυχίας και τη φροντίδα του γκαζόν. Από ότι φαίνεται, μόνο μερικές γνήσιες γαλατικές μπούφλες μπορούν να σπάσουν την αποχαύνωση των προαστίων… Λούκυ Λουκ – Η εξαγορά των Ντάλτον Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα μια ιστορία με τους πιο γνωστούς «κακούς» που δημιούργησε ο Γκοσινί. Ο Τζόε, ο Τζακ, ο Γουίλιαμ και ο Άβερελ έγραψαν ιστορία περισσότερο ως μια ομάδα γκαφατζήδων παρά ως πραγματικών, επικίνδυνων εχθρών του Λούκι Λουκ παρά τις διακηρυγμένες προθέσεις τους να τον «καθαρίσουν». Αν και κάθε μέλος της ομάδας είναι αρκετά μονοδιάστατο (ο Τζόε είναι οξύθυμος, ο Άβερελ τρώει πολύ και είναι αφελής και οι δύο μεσαίοι απλά θέλουν να υπάρχει ηρεμία στην οικογένεια) όλοι μαζί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες ομάδες κακοποιών σε κόμικ. Η ιστορία αυτή ξεφεύγει από την πεπατημένη. Ένας γερουσιαστής συντάσσει ένα σχέδιο νόμου σύμφωνα με το οποίο κάποιοι παράνομοι θα αποφυλακίζονται υπό επιτήρηση και αν περάσουν ένα μήνα χωρίς να διαπράξουν κάποιο έγκλημα, θα κερδίσουν την ελευθερία τους. Προτού ψηφιστεί ο νόμος, καλείται να τον εξετάσει ο Λούκι Λουκ αποφυλακίζοντας πειραματικά τους πιο κακούς και αμετανόητους κακοποιούς της Δύσης, τους Ντάλτον. Οι ίδιοι αποδέχονται να συμμετάσχουν στο πείραμα και σχεδιάζουν να πειθαρχήσουν για ένα μήνα και να ζήσουν ως νομοταγείς πολίτες για να κερδίσουν την ελευθερία τους, χωρίς όμως να υπολογίζουν τις δυσκολίες της νέας τους ζωής. Πρέπει να υπομείνουν από το χλευασμό των κατοίκων που ξεπερνούν το φόβο τους για τους Ντάλτον μέχρι τον εξευτελισμό να πρέπει να δουλέψουν κανονικά. Θα φτάσουν στο σημείο να ανοίξουν τράπεζα, αφού με «τράπεζες ασχολούμαστε» όπως θα παραδεχθεί ο Τζοε. Φτάνουν μέχρι το σημείο να ανοίγουν το χρηματοκιβώτιο με το κλειδί και εγκαταλείπουν τον παραδοσιακό δυναμίτη προς μεγάλη απογοήτευση του Άβερελ. Το πείραμα θα αποτύχει παταγωδώς ενώ οι Ντάλτον θα εκτεθούν λόγω της βιασύνης τους να επιστρέψουν στην παρανομία. Ο Γκοσινί διατηρεί εδώ το βασικό μοτίβο : όλα αλλάζουν και διορθώνονται εκτός από τον γνήσιο, αποφασισμένο «κακό». Μέσα σε αυτό το κλισέ όμως θα δώσει μια εξαιρετική ιστορία, αποδεικνύοντας τη μεγάλη του δημιουργικότητα, εντός και εκτός πλαισίων. Αστερίξ : Οβελίξ και Σία Πρόκειται για την τελευταία ιστορία του Αστερίξ που έγραψε ο Γκοσινί πριν το θάνατο του και μάλλον είναι η καλύτερη. Το σενάριο είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Ο Κάιους Τεχνοκράτιους, ειδικός σύμβουλος του Καίσαρα, αποφασίζει ότι δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθεια στρατιωτικής κατίσχυσης επί του ανυπόταχτου χωριού. Αντ’ αυτού προτείνει τη σταδιακή διαφθορά τους μέσω της εισαγωγής του χρήματος στις ζωές των Γαλατών για να διασπάσουν τη συνοχή τους. Οι Ρωμαίοι αρχίζουν να αγοράζουν μανιωδώς μενίρ , το οποίο γίνεται το πρώτο αγαθό του χωριού που αποκτά εμπορευματική διάσταση, αν και κανείς δεν γνωρίζει σε τι χρησιμεύει όπως θα παραδεχθεί στην πορεία ο δρυΐδης Πανοραμίξ. Έτσι, ο Οβελίξ, από κατασκευαστής μενίρ που τα ανταλλάσει με αγριογούρουνα, γίνεται ο πρώτος καπιταλιστής του χωριού, προσλαμβάνει εργάτες και κάνει μαθήματα προσαρμογής στην αστική ζωή, τα οποία παραδίδει ο Τεχνοκράτιους. Η συνέχεια είναι καταιγιστική και ευφυέστατη με τους Γαλάτες να αλλάζουν τελείως τον τρόπο ζωής τους στην προσπάθεια να ανταποκριθούν στην αυξανόμενη ζήτηση των Ρωμαίων για μενίρ. Τη λύση θα δώσει ο σοφός Πανοραμίξ με μία έκλαμψη μαρξιστικής διάνοιας : δίνει μαγικό ζωμό σε όλο το χωριό για να ενισχύσει την παραγωγή μενίρ και να προκαλέσει κρίση υπερσσυσώρευσης στη ρωμαϊκά αγορά. Την κρίση δεν κατορθώνει να αποτρέψει ούτε η πρώιμη εφεύρεση της διαφήμισης από τους Ρωμαίους ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται αγορές μενίρ ανταγωνιστικές με το γαλατικό. Η τελική λύση όμως θα έρθει από την επαναστατική βία των εξαγριωμένων Γαλατών που στείλουν τον Τεχνοκράτιους από εκεί που ήρθε. Πηγή Αφιέρωμα στον Gosciny
  5. leonidio

    Εκθεση για τον μύθο του Αστερίξ

    Ο Αλμπέρ Ουντερζό στέκεται μπροστά σε αφίσα με τους ήρωες της σειράς, που δημιούργησε, στην έκθεση της Αλέσια. ΑΛΕΣΙΑ. «Ευτυχώς που δεν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι ο Αστερίξ θα γνώριζε παγκόσμια επιτυχία, αλλιώς θα ήμασταν δέσμιοι της ιστορικής πραγματικότητας» αναφέρει ο Αλμπέρ Ουντερζό, ένας από τους δύο δημιουργούς του θρυλικού Γαλάτη, καθώς προσερχόταν χθες στα επίσημα εγκαίνια της έκθεσης με θέμα τον Αστερίξ και την εποχή του στο Μουσείο-Πάρκο της Αλέσια στον νομό της Κοτ-Ντ’Ορ, στη Βουργουνδία της ανατολικής Γαλλίας. Ο σκιτσογράφος της σειράς Ουντερζό, με τον σεναριογράφο Ρενέ Γκοσινί, που πέθανε το 1977, δημιούργησαν τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και την παρέα τους, το 1959, για λογαριασμό του νεανικού περιοδικού «Pilote». «Ουδέποτε είχαμε σκοπό να αποτυπώσουμε την πραγματική ιστορία των Γαλατών, αν και συμβουλευθήκαμε κάποια ιστορικά βιβλία για να δημιουργήσουμε τον κόσμο του Αστερίξ» λέει ο 88χρονος σκιτσογράφος, καθώς επισκεπτόταν την έκθεση που έχει ακριβώς αυτή την αποστολή: να ξεχωρίσει τον μύθο του Αστερίξ από την ιστορική αλήθεια. «Στο κόμικ, ο Βερσιγκετορίξ πετά τα όπλα του στα πόδια του Καίσαρα, κάνοντας τον Ρωμαίο αυτοκράτορα να ουρλιάξει από πόνο. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, ενώ οι Γαλάτες ουδέποτε φόρεσαν κράνη με φτερά πουλιών ούτε και κυνήγησαν αγριογούρουνο. Στη μάχη της Αλέσια, το 52 μ.Χ., ο Βερσιγκετορίξ οδηγήθηκε μπροστά στον Καίσαρα δεμένος χειροπόδαρα και άοπλος» λέει ο ιστορικός Ζαν-Λουί Βουαζέν. Το μικρό γαλατικό χωριό της σειράς δεν έχει, επίσης, καμιά σχέση με την πραγματικότητα. «Δεν επρόκειτο για μικρά χωριά, αλλά για πραγματικές κωμοπόλεις, χτισμένες γύρω από κεντρική αγορά, με αγροκτήματα στην περιφέρειά τους, όπου συνδυαζόταν η κτηνοτροφία και η καλλιέργεια μεγάλης ποικιλίας λαχανικών» λέει ο αρχαιολόγος Βενσάν Γκισάρ. «Ο Ιούλιος Καίσαρας ουδέποτε υπήρξε αυτοκράτορας. Εφερε τον τίτλο Imperator, τον οποίο απένειμαν σε πολυνίκες στρατηγούς οι ίδιοι τους οι στρατιώτες» λέει η καθηγήτρια Ιστορίας, Ανί Κολονά-Μπαρές. «Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα απασχολούσα την επιστημονική κοινότητα. Μόνη μας φιλοδοξία, με τον Ρενέ, ήταν να δημιουργήσουμε ένα χιουμοριστικό κόμικ» λέει ο Ουντερζό. Η σειρά του Αστερίξ κατέχει την πρώτη θέση στις παγκόσμιες πωλήσεις κόμικς, με 355 εκατομμύρια τεύχη, ενώ έχει καταρρίψει και κάθε ρεκόρ στον αριθμό των γλωσσών, στις οποίες έχει μεταφρασθεί, με 111 γλώσσες και διαλέκτους. Το τελευταίο τεύχος εκδόθηκε το 2013 κι έχει τίτλο «Ο Αστερίξ στους Πίκτους», την αρχαία εθνότητα των βρετανικών νήσων. Το επεισόδιο αυτό είναι και το πρώτο που δεν φέρει καμιά από τις δύο υπογραφές των ιστορικών δημιουργών του μικρόσωμου Γαλάτη. Εκπληκτος δηλώνει, ωστόσο, ο Ουντερζό από τα συγχαρητήρια αρχαιολόγων, που τον επαινούν για το πόσο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα υπήρξαν κάποιες από τις απεικονίσεις του: «Παρά τις κριτικές που μου έχουν απευθύνει για “ελευθερίες” στην ερμηνεία, πρόσφατα αρχαιολόγος με συνεχάρη που σχεδίασα κυκλικά γαλατικά σπίτια, καθώς περσινή ανασκαφή έδειξε ότι ήταν διαδεδομένα». Πηγή
  6. O «μπαμπάς» του Αστερίξ, Ρενέ Γκοσινί Ο γάλλος συγγραφέας που υπέγραψε τον γαλάτη ήρωα, τον Λούκι Λουκ και τον Ιζνογκούντ! Ο άνθρωπος που ευχόταν να μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι έμελλε να γίνει ένας από τους πλέον λαμπρούς σεναριογράφους κόμικς ή επαγγελματίας χιουμορίστας αν προτιμάτε (κατά δήλωσή του πάντα!). Με τον Αστερίξ του να δέρνει εκατόνταρχους εδώ και μισό αιώνα, τον Λούκι Λουκ να τσακώνει τους Ντάλτον για άλλα τόσα χρόνια και τον Ιζνογκούντ να προσπαθεί μάταια να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο Γκοσινί συνεχίζει να χαρίζει άπλετο γέλιο σε μικρούς και μεγάλους, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έχει φύγει πια από τη ζωή. «Πάντα ήθελα να γίνω χιουμορίστας. Ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει, αλλά δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Στο βάθος όμως έψαχνα πάντα έναν τρόπο για να απευθυνθώ στο κοινό. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κόμικς και αργότερα με το σενάριο ιστοριών», έλεγε ο σπουδαίος σεναριογράφος ιστοριών κόμικς που βάλθηκε να φέρει πλατιά χαμόγελα στις μάζες του πλανήτη. Ταυτοχρόνως βέβαια ο Γκοσινί έκανε και κάτι ακόμα: προσέδωσε βάθος, φαντασία και πολιτική χροιά στα ευρωπαϊκά κόμικς, περιβάλλοντας τους ήρωές του με το κύρος ακριβώς που χρειαζόταν η σύγχρονη γραφή. «Κάποιος που προκαλεί γέλιο μόνο στον εαυτό του είναι είτε ηλίθιος είτε πρωτοπόρος. Κάποιος που προκαλεί γέλιο σε μια ομάδα ανθρώπων είναι ένας κύριος που χαίρεσαι να προσκαλείς. Αλλά εκείνος που έχει την τύχη να προκαλεί γέλιο σε πολλούς ανθρώπους είναι ένας επαγγελματίας», έλεγε ο Γκοσινί για τη δουλειά του, το «πιο ευχάριστο επάγγελμα του κόσμου»! Ο παγκοσμίως αναγνωρισμένος δημιουργός με το βιτριολικό και πολυεπίπεδο χιούμορ μπορεί πλέον να μας έχει αφήσει, αλλά το μικρό γαλατικό σύμπαν του συνεχίζει να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση, ακόμα και στο ανηλεές πέρασμα του χρόνου. Και ακριβώς έτσι δηλαδή μένει στην Ιστορία και ο ίδιος ο δημιουργός. Ο Αστερίξ έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες και από την πρώτη εμφάνιση (1959) μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 18 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον πλανήτη. Μα τον Τουτάτις! Πρώτα χρόνια Ο Ρενέ Γκοσινί γεννιέται στις 14 Αυγούστου 1926 στο Παρίσι της Γαλλίας ως το μικρότερο από τα δυο παιδιά μιας οικογένειας πολωνών εμιγκρέδων εβραϊκής καταγωγής. Δύο χρόνια αργότερα όμως ο πατέρας, χημικός μηχανικός στο επάγγελμα, θα βρει δουλειά στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, παίρνοντας μαζί τη φαμίλια του. Εκεί θα περάσει την ήρεμη παιδική ηλικία του ο Ρενέ, με το πηγαίο του χιούμορ να κάνει από νωρίς την εκδήλωσή του, μια στρατηγική που χρησιμοποιούσε το νεαρό αγόρι για να κρύψει τη φυσική συστολή του, όπως θα δηλώσει αργότερα. Σε ηλικία 17 ετών χάνει όμως τον πατέρα του και υποχρεώνεται να δουλέψει για να συμβάλει στο πενιχρό πια οικογενειακό εισόδημα. Αφού περάσει από μια σειρά δουλειές του ποδαριού, θα προσληφθεί το 1943 από διαφημιστική εταιρία ως μαθητευόμενος κειμενογράφος. Τα πήγαινε μάλιστα καλά στα νέα του καθήκοντα, αν και ήταν σαφές ότι δεν ήταν αυτή η κλίση του. Το 1945 θα βρει την οικογένεια στις ΗΠΑ, όπου μετανάστευσαν για το όνειρο μιας καλύτερης ζωής που υποσχόταν τότε ο Νέος Κόσμος. Μόνο έτσι δεν ήταν όμως και σύντομα ο Γκοσινί, για να αποφύγει τη στράτευση στη νέα του πατρίδα, θα επιστρέψει στη Γαλλία, όπου θα κάνει τη θητεία του στον γαλλικό στρατό, υπηρετώντας μάλιστα ως επίσημος εικονογράφος του στρατεύματος, καθώς το χέρι του έπιανε και στο σκίτσο! Στη Γαλλία δημοσίευσε το πρώτο του κόμικς, αν και πέρασε σχετικά απαρατήρητο. Κι έτσι επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1947 προσπάθησε να ενταχθεί στο δυναμικό κάποιου στούντιο, ελπίζοντας πως η δουλειά του θα του άνοιγε τις πόρτες. Μόνο έτσι δεν ήταν όμως για άλλη μια φορά, εγκαινιάζοντας έτσι τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής του: ήταν άνεργος, μόνος και παντελώς άγνωστος. Κερασάκι στην τούρτα, το εμφατικό «όχι» που του είπαν στην Ντίσνεϊ όταν πήγε να ζητήσει δουλειά. Την επόμενη χρονιά ωστόσο η τύχη τού χαμογέλασε και προσλήφθηκε ως καρτουνίστας στο ανερχόμενο εργαστήριο των Harvey Kurtzman, Will Elder και John Severin, το οποίο θα εξέδιδε αργότερα ένα από τα πλέον περίφημα αμερικανικά περιοδικά της εποχής («MAD»). Τα πράγματα είχαν αρχίσει να πάνε ολοένα προς το καλύτερο: γνωρίστηκε με μια σειρά δημιουργών κόμικς, όπως τον σπουδαίο Μορίς ντε Μπεβέρ (γνωστός απλώς ως Μόρις), τον μετέπειτα σκιτσογράφο του αθάνατου Λούκι Λουκ, παρουσιάζοντας ταυτοχρόνως ιστορίες με τη δική του συγγραφική υπογραφή. Καθοριστική στιγμή θα είναι το 1951, όταν θα επιστρέψει στη Γαλλία για να δουλέψει για λογαριασμό του πρακτορείου World Press, αναλαμβάνοντας διευθυντική θέση ως υπεύθυνος του δημιουργικού ατελιέ! Εκεί θα ξεκινήσει τη μακρά συνεργασία του με τον συνδημιουργό αργότερα του Αστερίξ, Αλμπέρ Ουντερζό, γράφοντας το σενάριο για το κόμικς «Junior», που έτρεξε από το 1954 ως το 1957. Το συγγραφικό του ταλέντο, τόσο σε επίπεδο αφήγησης όσο και κωμικής φιλοσοφίας, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και σύντομα θα γινόταν διάσημος στα πέρατα της οικουμένης… Ο Λούκι Λουκ Η βαθιά φιλία του Γκοσινί με τον Μόρις απέδωσε καρπούς το 1955, όταν ο σχεδιαστής κάλεσε τον συγγραφέα να συνεργαστούν στην έκδοση ενός φτωχού και μόνου καουμπόι! Ο Λούκι Λουκ παρουσιάζεται στο περιοδικό «Spirou» (τεύχος 906), με τις περιπέτειες του τιμωρού και της καλής του φοραδίτσας να σημειώνουν τεράστια επιτυχία από την πρώτη στιγμή! Η συνεργασία τους κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια (1955-1977), στη διάρκεια των οποίων ο Γκοσινί υπέγραψε 70 σενάρια, σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή του Λούκι Λουκ. Ο Μόρις έλεγε για τον μακροχρόνιο συνεργάτη του: «Υπήρξε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος … ο Γκοσινί είχε το χάρισμα να γράφει το σενάριο σε δύο διαφορετικά επίπεδα: το πρώτο ήταν για τα παιδιά, στο δεύτερο όμως έκλεινε το μάτι στην επικαιρότητα. Αυτό ήταν για τους ενήλικες. Πρόσφερε έτσι το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορέσουμε να αυξήσουμε το κοινό των κόμικς»… Μέχρι και σήμερα ο Λούκι Λουκ αποτελεί μια από τις δημοφιλέστερες σειρές κόμικς της υφηλίου, από κοινού με τον Αστερίξ και τον Τεν Τεν… Ο Αστερίξ Αφού δούλεψε για λογαριασμό του «Περιοδικού Τεν-Τεν» (1956), αφού γέννησε άλλον έναν σπουδαίο ήρωα, τον Μικρό Νικολά (1959 - υπογράφοντας με ψευδώνυμο ως Αγκοστίνι), που θα κυκλοφορούσε για τα επόμενα 10 χρόνια, ίδρυσε το 1959 με τον Ουντερζό και μια σειρά ακόμα από κομίστες το δικό τους εβδομαδιαίο περιοδικό, το φοβερό και τρομερό «Pilote». Και ήταν ακριβώς εκεί που θα παρουσιαζόταν για πρώτη φορά στο κοινό ο σπουδαίος Αστερίξ ο Γαλάτης, το αρχέτυπο του γάλλου ήρωα (όπως τον ήθελαν τουλάχιστον οι δύο δημιουργοί του) στο πρώτο μάλιστα τεύχος του νέου περιοδικού. Το πρώτο τεύχος του Pilote κυκλοφόρησε στην αγορά στις 29 Οκτωβρίου 1959 και στη σελίδα Νο 20 οι αναγνώστες βρήκαν την παρθενική ιστορία του γαλάτη ήρωα. Η επιτυχία ήταν το λιγότερο τρομακτική: το πειραματικό περιοδικό αναδημοσιεύτηκε μπόλικες φορές, αγγίζοντας τα 300.000 αντίτυπα! Ω, μα τον Τουτάτις, είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες! Ο Ιζνογκούντ Ο πολυγραφότατος Γκοσινί γέννησε πολλές ακόμα ιστορίες, αν και δεν έμελλε να επιβιώσουν όλες ως τις μέρες μας. Παρά ταύτα, το γεγονός παρέμενε: ο σπουδαίος χιουμορίστας χάρισε σε κάθε του δουλειά μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα στους ήρωές του, μία μόνο ένδειξη του πολυδιάστατου ταλέντου του. Ο Αστερίξ βασιζόταν περισσότερο στα λογοπαίγνια, ο Λούκι Λουκ αναδείκνυε το χιούμορ του παραδοσιακού γουέστερν και ο Μικρός Νικολά, ένα έργο ιδιαίτερο στην καλλιτεχνική διαδρομή του Γκοσινί, σχολίαζε με αφοπλιστική αμεσότητα την παιδική καθημερινότητά του. Τελευταίος μεγάλος σταθμός του παραγωγικότατου Γκοσινί, ο σκοτεινός βεζίρης που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη! Ο Ιζνογκούντ παρουσιάζεται επίσης στο σπουδαίο περιοδικό των Γκοσινί και Ουντερζό «Pilote», φέρνοντας την πένα του συγγραφέα στην αρχαία Περσία των Αραβικών Νυχτών… Τελευταία χρόνια Ο συγγραφέας Γκοσινί και ο σκιτσογράφος Ουντερζό, με τον τελευταίο να λατρεύει μάλιστα τόσο πολύ τον Αστερίξ τους που να εγκαταλείπει σταδιακά όλα τα άλλα projects του για χάρη του τρελού Γαλάτη, ίδρυσαν το 1977 ένα κινηματογραφικό στούντιο καρτούν (Studio Idefix). Ήταν πια στην κορυφή των ευρωπαϊκών κόμικς και από το περιοδικό τους ξεπήδησε όλη η μετέπειτα γενιά των νέων δημιουργών, αποτελώντας πραγματική σχολή για μια ολόκληρη δημιουργική περίοδο. Τέτοια ήταν η επιτυχία του περιοδικού που μεγάλωσε γενιές και γενιές μικρότερων και μεγαλύτερων παιδιών που όταν διέκοψε την έκδοσή του για τρεις εβδομάδες τον Μάιο του 1968, στη Γαλλία αναστατώθηκαν οι πάντες! Και ήταν ακριβώς στο απόγειο της ακμής του που θα χτυπούσε η συμφορά. Έχοντας ήδη μικροπροβλήματα με την καρδιά του, ο Γκοσινί υποβάλλεται σε τεστ κοπώσεως στις 5 Νοεμβρίου 1977 και πεθαίνει κατά τη διάρκεια του τσεκ-απ από οξύ καρδιακό επεισόδιο. Ήταν μόλις 51 ετών και στο αποκορύφωμα της δημιουργικότητάς του. Μετά τον θάνατό του άρχισαν σφοδρές δικαστικές διαμάχες για τα δικαιώματα των ηρώων του, με τον παντοτινό του συνεργάτη και καρδιακό του φίλο Αλμπέρ Ουντερζό να κερδίζει πολλές για λογαριασμό του εκλιπόντος. Τα δικαιώματα του συγγραφέα διαχειρίζεται σήμερα η κόρη του Άννα, πάντα σε συνεργασία με τον σκιτσογράφο: ο Γκοσινί παντρεύτηκε το 1967 μια κατά 18 χρόνια νεότερή του κοπέλα, με την οποία απέκτησαν μια κόρη. Και βέβαια ο επίλογος της ζωής του σπουδαίου κομίστα δεν θα μπορούσε να μην έχει τη σφραγίδα του απαράμιλλου χιούμορ του: λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατό του, ο γιατρός τού συνταγογράφησε χάπια, διευκρινίζοντας ότι έπρεπε να παίρνει ένα την ημέρα μέχρι το τέλος της ζωής του. Και ο Γκοσινί τον ρώτησε τότε γελώντας: «Φαντάζομαι γιατρέ ότι μπορώ τότε να αγοράσω δύο κουτιά, ε;»… Να και το λινκ. Εξίσου χορταστικά αφιερώματα του newbeast.gr στους Peyo , Jerry Siegel και Carl Barks.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.