Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το 1982 κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το κόμικς «When the wind blows» (Όταν φυσάει ο άνεμος) του Ρέιμοντ Μπριγκς (ελληνική έκδοση από το περιοδικό «Βαβέλ», 1987). Το κόμικς μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τον ίδιο τίτλο υπό μορφή κινουμένων σχεδίων από τον Τζίμι Μουρακάμι το 1986, με μουσική από τους Ρότζερ Γουότερς (των Πινκ Φλόιντ), Ντέιβιντ Μπάουι, το συγκρότημα Τζένεσις κ.ά. Η πλοκή του έργου σχετίζεται με ένα τυπικό, απλοϊκό ζευγάρι ηλικιωμένων Άγγλων (Χίλντα και Τζέιμς), ένα πολύ δεμένο και αγαπημένο ανδρόγυνο που απολαμβάνει την ήσυχη ζωή των συνταξιούχων στη βρετανική ύπαιθρο. Ξαφνικά ανακοινώνεται ότι επίκειται μαζική επίθεση με χρήση πυρηνικών όπλων προερχόμενων από την (τότε) Σοβιετική Ένωση. Το ζευγάρι, με έντονα τα βιώματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχει πλήρη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στα μέτρα που αυτή θα λάβει για την αντιμετώπιση του νέου κινδύνου. Όμως, ο μαζικός πυρηνικός πόλεμος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό όχι μόνο από αυτό που έχουν βιώσει, αλλά και από αυτό που μπορούν να φανταστούν. Ο Τζέιμς, ακολουθώντας τις οδηγίες των φυλλαδίων των βρετανικών κυβερνήσεων της δεκαετίας του 1950 «Protect and Survive» (Προστάτευσε και Επιβίωσε) κατασκευάζει ένα πρόχειρο πυρηνικό καταφύγιο εκ των ενόντων, με όποια υλικά μπορεί να χρησιμοποιήσει από το σπίτι. Το ζευγάρι κλείνεται στο αυτοσχέδιο αυτό καταφύγιο, έχοντας προμήθειες για λίγες μέρες. Προνοούν μάλιστα να μη φορούν ρούχα με σκούρα χρώματα, γνωρίζοντας ότι στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι τα σκουρόχρωμα σχέδια των ενδυμάτων απορροφούσαν περισσότερο τη ραδιενεργό ακτινοβολία και εντυπώνονταν πάνω στο δέρμα. Οι βόμβες πέφτουν, τα πάντα καταστρέφονται. Δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο, ηλεκτρικό. Διάχυτη είναι μια οσμή καμένου κρέατος, που το ζευγάρι δεν αντιλαμβάνεται ότι προέρχεται από τα πτώματα των καμένων γειτόνων τους. Ωστόσο, σύντομα θα αρχίσουν να εμφανίζουν τα συμπτώματα της ασθένειας της ακτινοβολίας: κόπωση, ζαλάδες, έμετος, διάρροια, αιμορραγία στα ούλα, έντονη τριχόπτωση. Στο τέλος, καλύπτουν τα πρόσωπά τους με χαρτοσακούλες· απομένουν στο σκοτάδι χωρίς καμία ελπίδα. Όλο αυτό το διάστημα φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής που έχει συμβεί, ενώ δεν παραλείπουν κάθε τόσο να εκφράζουν την άποψη ότι σίγουρα υπάρχει κρατικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση της κατάστασης, ότι όπου να ’ναι καταφτάνει η κρατική βοήθεια. Σβήστε τα φώτα, κλείστε τα κλιματιστικά, μη μαγειρεύετε για μερικές μέρες – αυτές ήταν οι βασικές οδηγίες που ακούστηκαν επίσημα και δημόσια προς τους πολίτες, εν όψει του καύσωνα που κατακαίει τη χώρα. Ίσως να είπαν και για χαρτοσακούλες και χρήση ανοιχτόχρωμων ενδυμάτων. Είπαμε: κυβέρνηση χωρίς σχέδιο. Τα μόνα σχέδια, όσα «γράφουν» στο δέρμα. * (Ph.D.)2, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Και το σχετικό link...

O David Bowie ως Λούσιφερ, Τζόκερ και Λούθερ Eνα υβρίδιο του David Bowie με τον Andy Warhol από τον Enki Bilal Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Εκτός από συνθέτης, τραγουδιστής, στιχουργός, περφόρμερ, ηθοποιός και τόσα άλλα υπήρξε και μια προσωπικότητα που ποτέ δεν περνούσε απαρατήρητη. Οι μεταμορφώσεις του ήταν ατέλειωτες. Γι’ αυτό και οι καλλιτέχνες των κόμικς συχνά-πυκνά ενέτασσαν τη μορφή του στις ιστορίες τους. Και πρόσθεσαν μερικές ακόμα περσόνες στη μοναδική και εκρηκτική φιγούρα του David Bowie. •«Εσείς είστε η τελειότητα;». •«Εγώ είμαι η τελειότητα. Μπορεί να μη συμφωνείτε, κύριε Χάτσφελντ. Ομως κατασκευάστηκα όπως με ονειρεύτηκα. Οταν “ζούσα” δεν με είχε ευνοήσει η φύση, βλέπετε… Σήμερα με αυτό το παρουσιαστικό, πιστέψτε με, κάνω θραύση στις γυναίκες και στους άντρες…». Ετσι εξελίσσεται ένας διάλογος ανάμεσα στον Νάικ Χάτσφελντ, εκ των πρωταγωνιστών της τετραλογίας του «Υπνου του Τέρατος» του Enki Bilal, και μια φιγούρα που ισχυρίζεται πως «είναι η τελειότητα». Ο εγκέφαλος της «τελειότητας», ο καλλιτέχνης Οπτους Γουόρχοουλ, βρίσκεται διατηρημένος σε γυάλα αλλά το σώμα και το πρόσωπο της «τελειότητας» έχουν τη μορφή και το παρουσιαστικό του David Bowie. Αριστερά: O Bowie - Lucifer των Neil Gaiman – Sam Kieth. Δεξιά: O Bowie - Lucifer από τους Mike Carrey - Peter Gross Που το 1971 τραγουδούσε στο «Life on Mars», μια λυρική κραυγή ενάντια στον καταναλωτισμό και την ποπ κουλτούρα, πως: «…είναι πάνω στο βασανισμένο πρόσωπο της Αμερικής ότι ο Μίκυ Μάους μεγάλωσε και έγινε αγελάδα». Και που το 1986 τραγούδησε το συγκλονιστικό «When the Wind Blows» για τη μεταφορά σε animation του σπαρακτικού ομότιτλου κόμικς του Βρετανού Raymond Briggs, ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα είχε παίξει στο εισαγωγικό μέρος του συγκινητικού animation «The Snowman» του ίδιου δημιουργού. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτές οι σχέσεις του David Bowie με τα κόμικς. Η πολυσχιδής προσωπικότητά του, το άφθαστο ταλέντο του και οι διαρκείς επί σκηνής μεταμορφώσεις του έχουν εμπνεύσει κατ' επανάληψη σεναριογράφους και σχεδιαστές κόμικς που δανειζόμενοι τη μορφή του σε διάφορες φάσεις της καλλιτεχνικής διαδρομής του τον έχουν μετατρέψει, άθελά του, σε χαρακτήρα της ένατης τέχνης. O Bowie με την περσόνα του Thin White Duke από τη δεκαετία του 1970 O σεναριογράφος Grant Morrison, μεγάλος θαυμαστής του David Bowie, έδωσε τον τίτλο The Thin White Duke of Death σε ένα από τα τεύχη της σειράς Batman R.I.P., φυσικά αναφερόμενος στην περσόνα που είχε υιοθετήσει ο David Bowie το 1976, με αφορμή το άλμπουμ του Station to Station. Τότε ο Βρετανός χαμαιλέοντας είχε επιλέξει, κρατώντας αποστάσεις από τις πιο glam εμφανίσεις του παρελθόντος, να παρουσιάζεται ως The Thin White Duke, με αριστοκρατική αλλά λιτή ενδυμασία και χωρίς εξάρσεις και έντονα συναισθήματα κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του, μια εικόνα που παρέπεμπε και στον χαρακτήρα του εξωγήινου που υποδύθηκε την ίδια χρονιά στο The Man who Fell to Earth του Νίκολας Ρεγκ. Ηταν την ίδια περίοδο που ο Bowie προέβη στις ατυχείς δηλώσεις περί Χίτλερ και φασισμού, τις οποίες, ευτυχώς, πολύ γρήγορα ανακάλεσε ισχυριζόμενος ότι άλλες παρερμηνεύτηκαν και άλλες έγιναν υπό την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών που είχαν αλλοιώσει την πνευματική του κατάσταση και σε καμιά περίπτωση δεν τον εξέφραζαν. Στα αξιοπερίεργα είναι πως ο The Thin White Duke of Death του Morrison δεν είναι ο υπερήρωας Batman αλλά ο απόλυτος εχθρός του, o Joker… Αριστερά: Ο Joker ως Thin White Duke of Death από τους Grant Morrison και Tony Daniel. Δεξιά: Ο Bowie - Noh-Varr των K. Gillen και J. McKelvie Για τον ρόλο του Joker τον είχε προτείνει και ο Neil Gaiman για το κινηματογραφικό «Dark Knight Returns» του Frank Miller και η αλήθεια είναι ότι θα ταίριαζε στο παρανοϊκό χαμόγελο του απόλυτου εγκληματία αλλά τελικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Ο ίδιος ο Gaiman χρησιμοποίησε, όμως, την εικόνα του νεαρού Bowie όταν εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα του Lucifer στη σειρά «Sandman» και τον πρώτο Bowie-Lucifer σχεδίασε ο Sam Keith. Στις μεταγενέστερες εκδοχές του Lucifer οι Mike Carrey και Peter Gross απέδωσαν τον χαρακτήρα ακόμα πιο κοντά στη μορφή του David Bowie, μεγαλύτερου όμως σε ηλικία. Οι Matt Fraction και Gabriel Ba έδωσαν «πρωταγωνιστικό ρόλο» στον Mick Jagger και έχρισαν τον David Bowie ως αντίπαλό του με το όνομα Luther Desmond Diamond στη σειρά «Casanova» ενώ, τέλος, οι Kierron Gillen και Jamie McKelvie προσάρμοσαν έναν παλαιότερο χαρακτήρα της Marvel, έναν εξωγήινο χίπστερ με το όνομα Noh-Varr, στη μορφή του Bowie των seventies. Η μουσική και τα τραγούδια του David Bowie, που πέθανε πριν από λίγες ημέρες, είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να ξεχαστούν σύντομα. Ούτε φυσικά και η εκκεντρική, ιδιόρρυθμη μορφή του. Σε αυτό θα παίξουν κάποιο ρόλο και τα κόμικς που αποδίδοντάς του τα εύσημα και αποτίνοντάς του φόρο τιμής, φιλοτέχνησαν ακόμα ένα από τα ατέλειωτα πρόσωπα και προσωπεία του. Πηγή Η είδηση του θανάτου του μεγάλου καλλιτέχνη στο greekcomics.gr