Search the Community

Σύνοψη από την εκδοτική: Αθήνα 1987. Ο Λεωνίδας, ένας ληστής χωρίς ιδιαίτερες επιτυχίες μέχρι τώρα στο ενεργητικό του, ονειρεύεται το μεγάλο “κόλπο” που θα τον κάνει να πιάσει την καλή και να κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα, πλούσιος και μακριά από την μιζέρια της γκαρσονιέρας στην ταράτσα της σπιτονοικοκυράς του, Φρόσως. Όλα θα αλλάξουν όταν δεχθεί ένα τηλεφώνημα από τον Μπάμπη τον “Δάσκαλο”, παλιό συνεργάτη και μεγάλο εγκέφαλο στον υπόκοσμο της Αθήνας. Η σκακιέρα έχει στηθεί και το μόνο που λείπει είναι τα πιόνια. Έτσι ο Λεωνίδας παίρνει εντολή να συγκροτήσει την πιο αδίστακτη ομάδα που θα φέρει εις πέρας το μεγάλο χτύπημα. Ο Λεωνίδας με την βοήθεια του κολλητού του, Βλάσση, ξεχύνονται στην πιάτσα για να στρατολογήσουν παλιούς αλλά και νέους συνεργάτες. Σύντομα όμως θ’ ανακαλύψουν πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και ότι το ψωμί βγαίνει δύσκολα ακόμα κι αν είσαι ληστής σε εποχές ΠΑΣΟΚ. Το cult έπος του Γιώργου Κωνσταντίνου, μια ταινία που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου, γίνεται κομικ με τη σφραγίδα του Γιάννη Ρουμπούλια και του Χάρη Γιουλάτου, με στόχο να μεγαλώσει ακομα περισσότερο τον μύθο του Λεωνιδα και της θρυλικης αρμάδας του. Η ιστορία: Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε η είδηση για τη διασκευή του The Κόπανοι σε μορφή κόμικ σε σχέδιο του Γιάννη Ρουμπούλια και σενάριο διασκευασμένο από τον Χάρη Γιουλάτο. Το The Κόπανοι είναι μία από τις πιο αγαπημένες ταινίες των 80s, μια καλτ ταινία η οποία βγήκε σε μια εποχή που οι περισσότερες παραγωγές ήταν αρκετά πρόχειρες. To The Κόπανοι δεν διαφέρει ιδιαίτερα σε θέμα μπάτζετ και γυρισμάτων, αλλά αγαπήθηκε για το μοναδικό της σενάριο και τους πανέξυπνους χαρακτήρες της. Αυτά την ξεχώρισαν και έκαναν το κοινό να την αγαπήσει τόσο πολύ. Αυτή η διασκευή σε κόμικ πρακτικά δε διαφέρει σχεδόν σε τίποτα με το source material. Προσωπικά διαβάζοντας το κόμικ, επέλεγα να κάνω διαλείμματα και να βλέπω ξανά την ταινία ώστε να δω που υπάρχουν διαφορές. Και όπως σας είπα δεν υπάρχουν. Ο Γιουλάτος και ο Ρουμπούλιας δείχνουν τον απόλυτο σεβασμό στο έργο του Γιώργου Κωνσταντίνου και απλώς συντομεύουν κάποιες σκηνές, ενώ άλλες τις προσαρμόζουν περισσότερο στη μορφή που πρέπει να έχει ένα κόμικ όσον αφορά τις τοποθεσίες και τη "γεωγραφία" των σκηνών. Η ιστορία (για όποιον δεν ξέρει τι είναι το The Κόπανοι) αφορά τον Λεωνίδα, έναν μικροκακοποιό που δεν έχει καμία ιδιαίτερη επιτυχία στο παλμαρέ του. Ζει φτωχικά και η σπιτονοικοκύρα του τον ορέγεται και τον θέλει συνεχώς για σεξουαλικό παιχνίδι. Ο Λεωνίδας παίρνει εντολή από τον Μπάμπη, έναν πολύ μεγάλο ληστή, να μαζέψει μια ομάδα ατόμων προκειμένου να μπουκάρουν σε μια τράπεζα και να τη ληστέψουν υπό την καθοδήγησή του. Έτσι ο Λεωνίδας μαζεύει τον φίλο του Βλάση, τον καρατερίστα Τούφα, τον τζέντλεμαν κλέφτη πόκερ Δούκα με τον Φούσκα που είναι το παιδί που μαζεύει τις φάπες όταν το αφεντικό του διαφεύγει, τον νεκροθάφτη Λαχτάρα και δύο μικρούς κλέφτες που θυμίζουν πάνκηδες, τον Μίκυ και τον Γκόγκο. Ο Μπάμπης βέβαια έχει σκεφτεί πως το σχέδιο του είναι να πιαστούν οι Κόπανοι να κλέβουν την τράπεζα από την Αστυνομία όσο εκείνος με τη συμμορία του ληστεύουν ένα κοσμηματοπωλείο. Το κόμικ λοιπόν μας αφηγείται πως ο Λεωνίδας μαζεύει όλους τους υπόλοιπους, πως αυτοί προετοιμάζονται για την ληστεία, πως μαθαίνουν την ανατροπή και γενικά αν περάσατε καλά με την ταινία, τότε και με το κόμικ θα περάσετε τέλεια. Το σενάριο βρίθει με τεράστιες ατακάρες όπως το Αγόραροι, το ΣΚΑΣΕ ΓΕΡΟ και όλη την 80s αργκό που σήμερα μοιάζει περίεργη, αλλά τότε ήταν απόλυτα συνηθισμένη στις ταινίες και την καθημερινότητα της εποχής. Πραγματικά κάποιες σκηνές όπως αυτή της ληστείας είναι για ανακήρυξη μνημείου πολιτιστικής κληρονομιάς. Είχα καιρό να γελάσω με την ψυχή μου με τις ατάκες μεταξύ των μελών της παρέας, με το πόσο γρήγορα μπορούν να αρπαχτούν, με τις κωμικοτραγικές σκηνές ξύλου, με τα σεξουαλικά υπονοούμενα που ειδικά κάποια θα σας κάνουν να λυθείτε από τα γέλια και φυσικά την τρίτη πράξη που είναι ο ορισμός του έπους. Και παρ' όλα αυτά το τέλος παραμένει ένα πολύ όμορφο και διδακτικό φινάλε και συνάμα ένα τρομερά αστείο κλείσιμο. Το σχέδιο: Ο Ρουμπούλιας φάνηκε ότι είναι φαν της ταινίας με τον τρόπο που σκίτσαρε τους χαρακτήρες. Πραγματικά τους έχει κάνει όλους ίδιους κρατώντας τα ρούχα, τα χρώματα, τα χαρακτηριστικά τους, ακόμα και τις γκριμάτσες τους. Επίσης όπου χρειάζεται λίγο πιο σέξυ σχέδιο λόγω της παρουσίας της Λιάνας. Βέβαια προσθέτει τη δική του πινελιά κάνοντας κάποιες σκηνές να έχουν ακόμα πιο έντονη δράση στο στυλ των πιο πολεμικών κόμικ που αρέσουν στον Rubus. Πραγματικά δεν μπορώ να βρω κανένα ψεγάδι σε αυτό, ο Ρουμπούλιας έχει πιάσει τα 85 λεπτά της ταινίας και έχει αποδώσει τέλεια κάθε σκηνή της και τα στοιχεία που εισάγει ο ίδιος κάνουν το αποτέλεσμα ακόμα καλύτερο και ακόμα πιο αστείο. Η έκδοση: Έχουμε το κλασικό 16,5 Χ 24.0 της Nerdula με πολύ ωραίο χαρτί και το κόστος στα 12 ευρώ. Για μένα που είχα χρόνια να δω το The Κόπανοι μου ξύπνησε πολύ ωραίες αναμνήσεις και θεωρώ πως ο Γιώργος Κωνσταντίνου που είναι πολύ περήφανος για αυτήν την ταινία, θα είναι πλέον πολύ περήφανος και για αυτήν την διασκευή σε μορφή κόμικ. Σίγουρη πρόταση για μένα, καλό διάβασμα ΑΓΟΡΑΡΟΙ (ΣΚΑΣΕ ΓΕΡΟ)

Σχεδόν 40 χρόνια μετά την πρώτη της προβολή, η ταινία που έμελλε να αποκτήσει φανατικό και ολοένα και αυξανόμενο κοινό μεταφέρεται σε κόμικ. Οι δημιουργοί του μίλησαν στο NEWS 24/7. Δεκαπέντε χιλιάδες ήταν οι θεατές που αγόρασαν εισιτήριο και είδαν την ταινία The Κόπανοι στον πραγματικό χρόνο της εξόδου της στις κινηματογραφικές αίθουσες, και ανάμεσά τους δεν ήταν ούτε ο Χάρης Γιουλάτος, ούτε ο Γιάννης Ρουμπούλιας, ούτε ο Γιώργος Σούλας του Nerdula Creative Lab που – όπως δηλώνεται ρητά στο μανιφέστο του – «είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος και εταιρεία παραγωγής που φιλοδοξεί να γίνει o οργανικός δίαυλος μεταξύ των καλλιτεχνών και του κοινού που απολαμβάνει τα κόμικς, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία κι άλλες υπέροχες μορφές τέχνης». Το 1987 ο Ρουμπούλιας και ο Σούλας έκλειναν τα 5, ο Γιουλάτος είχε μόλις γεννηθεί, οπότε θα περνούσε – για άλλον περισσότερος, για άλλον λιγότερος – χρόνος μέχρι να δουν για πρώτη φορά την cult κωμωδία του Γιώργου Κωνσταντίνου. Και οι τρεις τους πάντως τη θυμούνται σαν τώρα. Χάρης Γιουλάτος και Γιάννης Ρουμπούλιας Χ.Γ.: «Την πρωτοείδα πολύ μικρός στην τηλεόραση. Με τι κόλλησα συγκεκριμένα ή αν κόλλησα με κάτι, δε θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι είναι να γελάω με τα πεσίματα και τις καρπαζιές που έπεφταν, όπως και με τις σκηνές “καράτε”. Ξέρετε, η κλασική περίπτωση ενός πιτσιρικά που μεγαλώνει πλέον, ξαναβλέπει την ταινία και λέει “αααα αυτό ήταν το αστείο τελικά!”» Γ.Ρ.: «Θυμάμαι αμυδρά να βάζουμε την ταινία στο βίντεο, τέλη της δεκαετίας του ’80 ή αρχές του ’90, ακολουθώντας το σαρωτικό κύμα της λατρείας του βίντεο εκείνης της εποχής. Δεν θυμάμαι και πολλά από τις πρώτες μου εντυπώσεις. Θυμάμαι μόνο πως είχα στεναχωρηθεί που ο Λεωνίδας έχασε και τα λεφτά και την κοπέλα. Το θεωρούσα πολύ άδικο με όλα αυτά που είχε τραβήξει, αγνοώντας την κωμική αξία που έδινε το φινάλε στο όλο έργο. Μεγαλώνοντας, εκτιμούσα την ταινία όλο και περισσότερο μιας και ως σπουδαστής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου ανακάλυπτα τη λαογραφική αξία της ταινίας (όπως και πολλών άλλων παλιών ταινιών) ως μια ματιά της ελληνικής καθημερινότητας αλλά και μυθοπλασίας μιας άλλης εποχής.» Γ.Σ.: «Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει κυριολεκτικά σε σινεμά, καθώς ο πατέρας μου ήταν μηχανικός κινηματογράφου. Το The Kοπανοι ήταν ανάμεσα σ’ αυτές τις cult Ελληνικές και ξένες ταινίες του ’80-’90 που έβλεπα για μέρες σε απογευματινή και βραδινή προβολή, συνήθως με μια ζακέτα δεμένη στο λαιμό για να κάνω τον Σούπερμαν. Πρώτη φορά νομίζω πρέπει να ήταν γύρω στο ’88-’89 στα Καμμένα Βούρλα στον θερινό κινηματογράφο “Κάτια”. Ήμουν μικρός και σίγουρα δεν έπιανα το χιούμορ της σε όλο του το μεγαλείο, αλλά τα σκηνικά με την Φρόσω, το ντου στην τράπεζα, ο καρατέκα Τούφας και η μουσική στην καταδίωξη είναι τα πράγματα που μου έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση». Στις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν ο Χάρης Γιουλάτος θα σκηνοθετούσε και θα διακρινόταν για τις μικρού μήκους ταινίες του, ανάμεσά τους και το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ "Η Μέθοδος" για τον Περικλή Κοροβέση και τους βασανισμούς που υπέστη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο 40ό Φεστιβάλ της Δράμας το 2017). Ο Γιάννης Ρουμπούλιας θα βραβευόταν ως ο Καλύτερος Έλληνας Δημιουργός Κόμικς και θα συνδημιουργούσε την ταινία Tα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος, την πρώτη μεγάλου μήκους που επιχείρησε να μεταφέρει ένα ελληνικό κόμικ στη μεγάλη οθόνη. Και ο Γιώργος Σούλας θα εξελισσόταν σε creative director στον τομέα της διαφήμισης, ώσπου τα Χριστούγεννα του 2019 μαζί με τον «Rubus» (όπως είναι το καλλιτεχνικό του Ρουμπούλια) πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν ένα νέο εκδοτικό οίκο με στόχο, όπως λένε, να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στην ελληνική σκηνή κόμικς. Λίγο αργότερα ήρθε η πανδημία, και λίγο αφότου έφυγε, ο Σούλας έτυχε να διαβάσει μια συνέντευξη του Γιώργου Κωνσταντίνου, όπου μέσες άκρες έλεγε πως είχε το σενάριο για το The Κόπανοι 2 αλλά δυστυχώς δεν γυρίστηκε ποτέ. Σε μια συνέντευξη πριν από δέκα περίπου χρόνια ο Γιώργος Κωνσταντίνου μου είχε πει επί λέξει: «Μια τελευταία ταινία που αγάπησα και μαζί με μένα την αγάπησαν όλοι οι νεολαίοι ήταν το The Κόπανοι. Και σένα σ’ αρέσει; Ε, κι εσύ νέος είσαι. Το κρίμα είναι ότι ζήτησα από τους παραγωγούς να κάνουμε το ν.2. Αλλά με την οικονομική στενότητα δεν προχώρησε το πράγμα. Κι είναι κρίμα, γιατί θα γινόταν χαμός». «Σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να είχαμε την συνέχεια έστω σε κόμικ. Αλλά ξέρετε ποια άλλη ταινία δεν έχει γίνει μεταφορά σε κόμικ; Το πρώτο The Κόπανοι, οπότε η απόφαση ήταν μονόδρομος» λέει ο Σούλας. Γιώργος Σούλας Αμέσως απευθύνθηκε στον Ρουμπούλια για τα σκίτσα. «Εγώ ήμουν κλασσικά χωμένος στα σχέδιά μου μέχρι που μια μέρα μου έστειλε ένα ηχητικό μήνυμα: “Να σου πω, είχα μια ιδέα.. Τι θα έλεγες…”. Δε χρειάστηκε μεγαλύτερη πειθώ». Ακριβώς γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι αγαπάνε τόσο πολύ την ταινία που δεν μπορούν καν να υπολογίσουν πόσες φορές την έχουν δει μέχρι σήμερα. Ο μεν χάνει το μέτρημα συνυπολογίζοντας προβολές σε σινεμά, βιντεοκασέτες και YouTube, ο δε ξέρει, όπως λέει, σχεδόν όλες τις ατάκες της ταινίας απ’ έξω και τις χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του, ενώ ο Γιουλάτος που διασκεύασε το σενάριο είχε την τύχη – ναι, έτσι ακριβώς το θέτει – ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια να δει την ταινία «άπειρες φορές». Προφανώς δεν υπήρχε περίπτωση να προχωρήσει το πρότζεκτ χωρίς την έγκριση του ίδιου του δημιουργού της ταινίας. «Ο Χάρης βοήθησε να βρούμε contact με τον κ. Κωνσταντίνου. Επικοινωνήσαμε μαζί του και κλείσαμε ραντεβού για συνάντηση άμεσα. Ήταν λίγο πριν το Comicdom του 2023. Προσωπικά μoυ έκανε εντύπωση η αμεσότητά του και το πόσο καλός, γλυκός και φυσικά σοβαρός άνθρωπος είναι. Μιλάμε για έναν τεράστιο θρύλο του Ελληνικού Κινηματογράφου. Έπρεπε να “κερδίσουμε” την εμπιστοσύνη του, και μας χαροποίησε ιδιαίτερα η θετική του απάντηση στην πρότασή μας. Μάλιστα όταν μπήκαμε στο αμάξι με τον Γιάννη φεύγοντας από την συνάντηση, γύρισα και τον ρώτησα: “Κατάλαβες τι κάναμε μόλις τώρα;” Εγώ καμιά φορά ακόμα δυσκολεύομαι» λέει ο Σούλας. Ο Γιουλάτος θυμάται ότι από τη στιγμή που πήραν το πράσινο φως, «το πρώτο πράγμα που έθιξα στα τα παιδιά ήταν το εξής: Πώς θα αποδώσουμε το χιούμορ της εποχής και συγκεκριμένα ορισμένες ατάκες, στο σήμερα», ενώ «πέρα από τον ενθουσιασμό» επισημαίνει ο Rubus, «έπρεπε να συζητήσουμε και πιο πρακτικά πράγματα. Πόσες σελίδες θα είναι, σε τι μέγεθος θα τυπωθεί, τι χρώμα θα βάλουμε, τι σχεδιαστικό στυλ έπρεπε να ακολουθήσω, γενικά πώς μπορεί να βγει σαν έκδοση που θα είναι όμορφη, ποιοτική μα θα μπορεί να είναι και οικονομικά προσιτή στο κοινό που στηρίζει τόσο τα κόμικς μας όσο και την ταινία. Το χρονοδιάγραμμα που ακολουθήθηκε ήταν το εξής: Αρχικά, έπρεπε ο Χάρης να περάσει σε κείμενο όλη την ταινία. Έπειτα εγώ τα κείμενα σε φούσκες, μέσω του πρόγραμματος με το οποίο δουλεύω (Clip Studio Paint). Ξεκινάω το σχέδιο στο ίδιο πρόγραμμα χρησιμοποιώντας γραφίδα για υπολογιστή και την όποια προσαρμογή χρειάζονται χωροταξικά οι φούσκες και τέλος μπαίνει το χρώμα και οι λεπτομέρειες όπως σκιαγραφήσεις, ηχητικά εφέ κτλ. Αυτή είναι μια μακρά διαδικασία που παίρνει μήνες για να ολοκληρωθεί μα πάντα θυσιάζουμε τον χρόνο για χάρη της ποιότητας για να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα». Στο κόμικ The Κόπανοι δεν μεταφέρθηκαν μόνο κάποια κομμάτια της ταινίας. Μεταφέρθηκε ολόκληρη. «Προσπαθήσαμε να είμαστε πέρα ως πέρα πιστοί στην ιστορία, βάζοντας και κάποιες πινελιές δικές μας. Νομίζω δεν λείπει κάποια σκηνή» λέει ο σεναριογράφος με τον σχεδιαστή να συμπληρώνει: «Όλες οι σκηνές και οι σεκάνς υπάρχουν μέσα στο κόμικ με μερικές αναγκαστικές χωροταξικές αλλαγές λόγω διαφορετικότητας του μέσου. Μην ξεχνάτε πως στον κινηματογράφο έχουμε κίνηση και ήχο ενώ στο κόμικ όχι, οπότε έπρεπε να γίνουν κάποιες μικρές προσαρμογές εδώ κι εκεί για χάρη της ομαλής αφήγησης». Στο κομμάτι του σεναρίου η ομάδα δούλεψε χωρίς το αρχικό κείμενο του Γιώργου Κωνσταντίνου σε hard copy – και ευτυχώς, γιατί «είχαμε το μεγαλύτερο και καλύτερο reference που θα μπορούσαμε να έχουμε. Την ίδια την ταινία!» λέει ο Γιουλάτος, και γιατί «τι καλύτερο από το να έχεις ως αφηγηματικό οδηγό την ίδια την ταινία όπως την αγάπησε το κοινό;» συμπληρώνει ο Ρουμπούλιας και γιατί σύμφωνα με τον Σούλα η ταινία έχει «ΠΟΛΛΟΥΣ και διαδοχικούς διαλόγους και ήταν μεγάλο task το πως θα καταφέρουν τα παιδιά να τα χωρέσουν μέσα σε συγκεκριμένα καρέ χωρίς να χαθεί κάποια ατάκα ή να κάνει “κοιλιά” η ροή του σκίτσου. Το να δουλέψει ο Χάρης την μεταφορά του σεναρίου απευθείας από την ταινία βοήθησε πολύ και στην σκηνοθεσία στο χαρτί όπου ο Γιάννης έκανε τα μαγικά του γι’ άλλη μια φορά». Ενώ όσον αφορά το εικαστικό κομμάτι μιας και «είναι μια τόσο καρτουνίστικη ταινία (με την καλύτερη και πιο θετική έννοια που μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο)» λέει ο Rubus, «μου ήταν αδύνατο να υιοθετήσω ένα ρεαλιστικό ύφος για να την αφηγηθώ σε μορφή κόμικ. Έτσι επέλεξα να δώσω μια πιο καρτούν αισθητική στο όλο έργο γιατί θεωρώ πως του ταιριάζει γάντι! Είμαι σίγουρος πως σε ένα παράλληλο σύμπαν ο Αστυνόμος Σαΐνης θα προσπαθούσε να πιάσει τους Κόπανους και τον Δόκτωρ Κλάου που δε θα ήταν άλλος από τον ίδιο τον Δάσκαλο Μπάμπη!» Γιάννης (Rubus) Ρουμπούλιας Από τον – λάτρη των κόμικς και συλλέκτη, όπως τους είπε – Γιώργο Κωνσταντίνου η ομάδα του Nerdula Creative Lab είχε το ελεύθερο να δημιουργήσει κατά βούληση. Μόλις πρόσφατα μάλιστα είδε όλες τις σελίδες, έκανε μόνο μία παρατήρηση η οποία φυσικά εισακούστηκε και ο ιθύνων νους της ταινίας περιμένει πώς και πώς να πάρει το κόμικ στα χέρια του – όπως και οι ίδιοι οι δημιουργοί του. «H μεγάλη πρεμιέρα του βιβλίου θα γίνει στο ερχόμενο Comicdom Con Athens, στις 16-17-18 Μαίου 2025 στην Τεχνόπολη στο περίπτερο του Nerdula αλλά και στο Artist Alley όπου μαζί με τον Χάρη θα είμαστε εκεί ως σταθεροί θαμώνες της εκδήλωσης εδώ και χρόνια» λέει ο Γιάννης Ρουμπούλιας. Πιθανότατα θα κάνουμε και την επίσημη παρουσίαση του κόμικ στο αμφιθέατρο Μιλτιάδης Έβερτ. Ελπίζουμε να έχουμε την τιμή και την χαρά να είναι και ο κ. Κωνσταντίνου μαζί μας στην εκδήλωση». Μια ακόμη ερώτηση στους δημιουργούς του κόμικ για το τέλος: Σε ποιον πιστεύετε λοιπόν ότι απευθύνεται σήμερα η μεταφορά σε κόμικ μιας (όχι και τόσο τυχαίας τελικά) cult ταινίας από τη δεκαετία του ’80; Χάρης Γιουλάτος (σενάριο): Ένας τύπος ατενίζει από το μπαλκόνι του. Ένας άλλος περπατάει στο δρόμο σκεπτικός. Δεν έχει πληρώσει το ενοίκιο. Οι τιμές έχουν ξεφύγει. Ανεβαίνει στο δώμα του, στην κρύα ταράτσα που μένει και κοιμάται. Ένας άλλος κλέβει από το μίνι μάρκετ για να επιβιώσει, ενώ ένας άλλος προπονείται για να αντιμετωπίσει κακουχίες. Άλλοι διασκεδάζουν χωρίς να τους απασχολεί τίποτα από τα παραπάνω, ενώ κάποιοι άλλοι τζογάρουν σε χαρτιά… αλλά και στην ίδια τη ζωή. Άλλος πάει στην τράπεζα για τα λεφτάκια του. Άλλος προδομένος από το αφεντικό του, τον προδίδει πίσω. Κάποιος άλλος προσπαθεί να ξεφύγει από αυτή τη χώρα με αεροπλάνο, όμως δεν τα καταφέρνει. Απευθύνεται σε αυτόν που έστω και λίγο, ήταν κάποιος από τους παραπάνω. Γιάννης Ρουμπούλιας (σκίτσο): Σε όλους όσους έχουν ανάγκη από λίγο γέλιο στη ζωή τους. Σε όλους όσους αγάπησαν ή αγαπούν τις αστείες κωμωδίες. Σε όλους όσους αγάπησαν ή αγαπούν αυτή την ταινία. Σε όλους όσους θυμούνται, μα και σε αυτούς που θα ήθελαν να μάθουν για τους Οκτώ που φτιάξανε την συμμορία της πλάκας και αρχηγός τους ήτανε ένας ψηλός και βλάκας. Info: Το κόμικ The Κόπανοι, σε σκίτσο Γιάννη Ρουμπούλια και σενάριο Χάρη Γιουλάτου κυκλοφορεί από το Nerdula Creative Lab στις 30/4. Περισσότερες πληροφορίες: nerdula.net Και το σχετικό link...

Από την εκδοτική Ήρωες; Ημίθεοι; Μεσσίες; Οι άνθρωποι τους έχουν δώσει πολλά ονόματα στο πέρασμα της Ιστορίας. Οι Μυθομάχοι όμως, είναι αρχαίοι, αθάνατοι πολεμιστές. Ζουν εξολοθρεύοντας αλλόκοσμα πλάσματα και προστατεύουν την ανθρωπότητα μέσα στους αείμνηστους Ωκεανούς του Χρόνου. Σε αυτούς τους Ωκεανούς ταξίδεψε κι ο Αριστόμαχος, ο τελευταίος απόγονος των Ηρακλειδών. Ένας ήρωας που γνώρισε τόπους ξεχασμένους κι έζησε σε χρόνους περασμένους. Το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του Μυθομάχου, διαδραματίζεται το 1821, λίγο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση των Ελλήνων κατά του Τουρκικού ζυγού. Εκεί, ανάμεσα σε μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο Άρις θα γνωρίσει συντρόφους πιστούς, θα κάνει εχθρούς μοχθηρούς και θα κληθεί να αντιμετωπίσει κάτι ξεχασμένο, κάτι σκοτεινό που θα τον φέρει πολύ κοντά … στον Θάνατο! ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή η όλη ιδέα 1821 και τέρατα μου φαινόταν περίεργη αλλά σε συνδιασμό του καλογραμμένου σεναρίου και του ωραίου σκίτσου, απόλαυσα τον Μυθομάχο πάρα πολύ και τον διάβασα σε χρόνο ντε τε. Η ιστορία σε συνεπαίρνει και δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει η ώρα καθώς χάνεσαι στην φαντασία και στα όμορφα σχέδια του δημιουργού. Εν ολίγοις μία πολύ αξιόλογη προσπάθεια σε σκίτσο του Γιάννη Ρουμπούλια και σενάριο του Χάρη Γιολάτου σε 68 έγχρωμες σελίδες διαστάσεων 18.5 x 28 από την Nerdula Creative Lab με ονομαστική τιμή τα 12€. Μία σελίδα για το σχέδιο Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του δεύτερου τεύχους τον Argail.

Equidistance λοιπόν. Ένα (ακόμα) πόνημα της νεοσύστατης εκδοτικής εταιρείας που έχει για μπροστάρη τον αγαπητό μας καλλιτέχνη, τον… αδάμαστο Γιάννη Ρουμπούλια. Το συγκεκριμένο κόμικ, το οποίο φαίνεται να είναι σειρά, ακολουθεί τις ζωές δύο νεαρών ανθρώπων, που μπορεί να έχουν πολλά κοινά, έχουν όμως και μία βασική διαφορά. Βρίσκονται σε διαφορετικές χρονολογίες και… πλανήτες! Ο Μανού, ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι, το οποίο έχει διαγνωστεί από τα έξι του χρόνια με μία εκφυλιστική πάθηση των πνευμόνων και χρησιμοποιεί συμπυκνωτή οξυγόνου, ζει στο 2011 και περνάει πολλές ώρες στο σπίτι (μιας και δεν μπορεί να κάνει πολλά λόγω της ασθένειάς του), συντροφιά με τον κολλητό του τον Γιουτζίν. Στον αντίποδα, μεταφερόμαστε στο (φανταστικό) έτος 27 M.P., όπου βλέπουμε τον 21χρονο Έρλαντ να έχει μόλις απολυθεί από την δουλειά του κι έχει μπει σε μπελάδες, μιας και για να συνεχίσει να είναι ισότιμο μέλος της Εσπεριανής Ομοσπονδίας, πρέπει να εργάζεται σκληρά. Αυτό έχει επηρεάσει την ψυχολογία του και μάταια η μητέρα του θέλει να τον βοηθήσει, μιας κι εκείνος προσπαθεί να στηριχθεί μόνος του στα πόδια του. Όταν, λοιπόν, ύστερα από ένα ατυχές συμβάν (???) γίνεται μία έκρηξη στο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας στο οποίο εργαζόταν ο Έρλαντ, φαίνεται ότι οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι των δύο παιδιών θα ενωθούν και δεν θα αργήσουν να γνωριστούν… Παράλληλα ένας καθηγητής και το επιτελείο του βρίσκουν ένα μελανό σώμα, μέσα στα συντρίμμια της έκρηξης του εργοστασίου, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα είναι η αιτία να έρθουν κοντά αυτοί οι δύο κόσμοι. Έτσι ολοκληρώνεται το πρώτο μέρος της σειράς, που φέρει τον τίτλο “Καθρέφτες” και είναι δημιουργία του Αύγουστου Κανάκη και Ντέννι Γιατρά, γνωστοί για την συμμετοχή τους στην επιτυχημένη σειρά Διγενήc. Ομολογώ ότι το σενάριο μού κίνησε την περιέργεια κι ας μην δηλώνω φανατικός οπαδός της επιστημονικής φαντασίας. Οι δημιουργοί έπλασαν έξυπνα δύο σύμπαντα κι ένωσαν μαεστρικά το παρόν με το μέλλον. Αρκετά πρωτότυπη κίνηση θα έλεγα. Προσωπικά, όμως, νομίζω ότι η πλοκή ήθελε λίγη περισσότερη φροντίδα, μιας και η μεταφορά από τον έναν κόσμο στον άλλο, καθώς και η εισαγωγή ατόμων που δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα (φαντάζομαι προς το παρόν), με κούρασαν λίγο και με μπέρδεψαν. Σίγουρα, πάντως, αυτό το πρώτο μέρος αφήνει τον αναγνώστη με πολλές απορίες. Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει και το γεγονός ότι υπάρχουν στοιχεία που χτυπούν τα στερεότυπα της ομοφοβίας. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα κόμικ που ακόμα δεν έχει αναδείξει τα αρώματά του, αλλά διαθέτει όλα τα προσόντα για κάτι μεγάλο. Προτείνεται στους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας και του μυστηρίου, σε εκείνους που αρέσκονται σε νεανικές ιστορίες και φυσικά στους… ανοιχτόμυαλους. Αυτό που επικρατεί στον εικαστικό τομέα είναι τα ζωηρότατα χρώματα που συνθέτονται από μία παλέτα που διαθέτει τον πλουραλισμό του ουράνιου τόξου. Μέσα σε αυτή την αισιόδοξη φιλοσοφία έχουμε ένα σχέδιο νεανικό και με έμφαση στις νέες τεχνολογίες, καθώς φαίνεται ότι έχει δουλευτεί με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Πάντως υπάρχει λεπτομέρεια και κίνηση κι έτσι το αποτέλεσμα με κάλυψε. Συμπερασματικά δεν θα το αποκαλούσα αριστουργηματικό, αλλά εννοείται ότι το βρήκα κατά πολύ άνω του μετρίου. Η έκδοση έχει μέτριο μέγεθος και γερή κόλληση στην ράχη. Το χαρτί του εσωτερικού είναι γυαλιστερό και η εκτύπωση αποδίδει εξαιρετικά τα καρέ. Εντυπωσιακό είναι το εξώφυλλο, το οποίο έχει ματ background, αλλά οι κύριοι χαρακτήρες έχουν μία υπέροχη ανάγλυφη υφή. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο δύο σελίδες με τις βιογραφίες των δύο βασικών πρωταγωνιστών. Ας παραθέσουμε ένα σύντομο βίντεο από το κόμικ Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Από την εκδοτική Όλοι μας βλαστημάμε όταν πρέπει να περάσουμε έστω και μισό λεπτό σε δημόσια υπηρεσία. Φανταστείτε ο Νίκος που δούλευε εκεί. Ο Νίκος δεν ήθελε να είναι Δημόσιος Υπάλληλος αλλά καμία δουλειά δεν είναι ντροπή -ή σχεδόν καμία- αλλά κάποια πράγματα ήταν ξεκάθαρα πάνω από τις δυνάμεις του. Η ιστορία αυτή που ζωντανεύει τις ιστορίες του Γιάννη Νικολούζου μέσα από τα σκίτσα του Γιώργου Κομιώτη, περιγράφει μια μέρα στην ζωή ενός Δημοσίου Υπαλλήλου με σουρεαλιστική ειλικρίνια και τρόπο που μπορεί να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας μέσα. Μπροστά ή πίσω από τον γκισέ. Το κόμικ αυτό, είναι μια συνεργασία του Γιώργου Κομιωτή και Γιάννη Νικολούζου σε 68 ασπρόμαυρες σελίδες μεγέθους 24 x 16.5 το οποίο διακωμωδεί μία γεμάτη μέρα μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες. Διαβάζοντάς το, είναι εύκολο κανείς να ταυτιστεί με τον Γιάννη και να γελάσει με την τρέλα που αντιμετώπιζει ο μέσος Δημόσιος Υπάλληλος στην καθημερινότητα του. Ένα πολύ ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο κόμικ απο τις εκδόσεις Nerdula με ονομαστική τιμή 11.00€ Μια σελίδα για το σχέδιο

Όλα ξεκίνησαν από τα βιβλία με παραμύθια που του διάβαζαν οι γονείς του. Γοητευμένος από τις εικόνες τους άρχισε να προσπαθεί να τις αναπαράγει στα εσώφυλλά τους. Αυτό σιγά-σιγά έγινε συνήθεια κι άρχισε να γεμίζει ολόκληρα τετράδια με σχέδια από ιστορίες που γεννούσε η παιδική του φαντασία. Ο Γιάννης Ρουμπούλιας, μετά από είκοσι χρόνια δημιουργίας στον χώρο των κόμικς, αφηγείται στον Προτζέκτορα την πορεία του και μας ξεναγεί στο κάστρο του Κόμη Nerdula. «Όταν πήγα για πρώτη φορά σινεμά στη ζωή μου ήταν για να δω το αγαπημένο μου καρτούν που μόλις είχε μεταφερθεί σε live action ταινία: το Masters of the Universe. Ήμουν μόλις 5 ετών και, μετά από αυτή την εμπειρία, η επιθυμία να σχεδιάζω και να σκαρφίζομαι ιστορίες δυνάμωσε ακόμα περισσότερο». Η πρώτη σου επαφή με τα κόμικς πότε ήταν; Μόλις άρχισα να μαθαίνω να διαβάζω. Ως παιδί, ο Σπάιντερμαν, ο Σούπερμαν και άλλοι με βοήθησαν, μέσω των ιστοριών τους, να σχηματίσω ξεκάθαρες εικόνες για το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, τον εγωισμό και τον αλτρουισμό. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου, όταν ήμουν περίπου 7 ετών, μου αγόρασε ένα ελληνικό τεύχος «Super Conan». Αυτό ήταν! Τα κόμικς με κέρδισαν για πάντα και ο Κόναν ο Βάρβαρος έγινε ο αγαπημένος μου χαρακτήρας! Για ποιο λόγο; Μέχρι τότε είχα συνηθίσει τους υπερήρωες που έμοιαζαν με σύγχρονους ημίθεους. Υπερφυσικές δυνάμεις, αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, όλα πεντακάθαρα και καλογυαλισμένα. Μα ήρθε ο Κόναν σχεδόν ημίγυμνος, βρώμικος, χωρίς υπερφυσικές δυνάμεις παρά την περιορισμένη μυϊκή του δύναμη και τη λαχτάρα του για ζωή που καμία αλλόκοτη μαγεία ή ανίερο πλάσμα δεν μπορούσε να του κλέψει! Από τότε και στα χρόνια που ακολούθησαν, οι φανταστικοί κόσμοι και η μυθοπλασία θα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της ψυχής μου. Αυτό το πάθος για τη φαντασία και τα παραμύθια με ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Από τα χόμπι μου μέχρι την επαγγελματική μου ζωή. Ας φύγουμε λίγο από τα κόμικς και ας πάμε στα Role Playing Games και την πρώτη σου επαφή με την υποκριτική. Το 1998 είχα την πρώτη μου επαφή με τα επιτραπέζια Role Playing Games και το Dungeons and Dragons. Αυτό το παιχνίδι, εκτός από την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση που μου πρόσφερε, με έμαθε να λειτουργώ και να σκέφτομαι ως μέρος ενός κοινωνικού συνόλου και να εκτιμώ τη διαφορετικότητα. Έμαθα να μπαίνω στη θέση ενός χαρακτήρα που δεν έχει καμία σχέση με τη δική μου ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα, προσπαθώντας να τον καταλάβω όσο το δυνατό καλύτερα. Αργότερα, ως φοιτητής στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου, είχα την πρώτη επαφή με την υποκριτική, όταν η Σύνη Παππά με εμπιστεύτηκε για να συμμετάσχω σε δύο μικρού μήκους ταινίες της. Έτσι ανακάλυψα άλλον έναν τρόπο να εκφραστώ και να «εφαρμόσω» αυτά που είχα μάθει από τα κόμικς και τα παιχνίδια ρόλων. Η σύνδεση μεταξύ των τριών αυτών βασικών ασχολιών μου ήταν άμεση και άρρηκτη. Και ακολουθεί ένα βήμα που ήταν ουσιαστικό για τη μετέπειτα πορεία σου… Ίσως το σημαντικότερο βήμα που έκανα στη ζωή μου για να ανοίξω τους ορίζοντές μου στον χώρο της Τέχνης και να κάνω τη μεγάλη μου αγάπη, επάγγελμα. Παράτησα το Πάντειο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω δίπλα στον μεγάλο Σπύρο Ορνεράκη, στη Σχολή Σκίτσου του. Τόσο ο Σπύρος όσο και ο Μιχάλης Παπανικολάου, σκηνοθέτης με δεκαετίες εμπειρίας, με έκαναν να αγαπήσω τις τέχνες τους ακόμη περισσότερο. Εκεί γνώρισα και τον καλό μου φίλο και μετέπειτα συνεργάτη Άρη Καπλανίδη με τον οποίο ακόμη μοιραζόμαστε το πάθος για κινηματογράφο, δράση και κωμωδία. Όταν φοιτούσα στη Σχολή ξεκίνησα κι επισήμως την καριέρα μου στον χώρο των κόμικς και της εικονογράφησης ως επαγγελματίας πια. Δούλευες και ως γελοιογράφος εκείνη την περίοδο. Προς το τέλος της φοίτησής μου στη Σχολή Ορνεράκη, ήρθε μια μοναδική ευκαιρία να διευρύνω κι άλλο την γκάμα των δραστηριοτήτων μου και να δουλέψω ως γελοιογράφος και καρικατουρίστας στην εφημερίδα «Το Βήμα». Οι δεσμοί σου με την Σχολή Ορνεράκη διατηρήθηκαν και μετά την αποφοίτησή σου; Επέστρεψα πάλι στη σχολή, ως καθηγητής πλέον. Ήταν μια πολύ δημιουργική διαδικασία γιατί με τον πολύ καλό φίλο και εξαιρετικά ταλαντούχο συνάδελφο Μάνο Λαγουβάρδο δεν διδάσκαμε μόνο τις βασικές αρχές για τη δημιουργία των κόμικς, αλλά συμμετείχαμε ενεργά σε αυτή μέσα από τη φρέσκια ματιά νεότερων καλλιτεχνών. Το «Steam Engines of Oz», τις «Νύφες του Δράκουλα», που θεωρώ την πιο άρτια δουλειά μου μέχρι τώρα, και τα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα».Τα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα» μου χάρισαν το βραβείο «Καλύτερου Έλληνα Δημιουργού Κόμικς» μέσω πανελλαδικής ψηφοφορίας το 2006, το 2007 και το 2008, ενώ το 2007 το κόμικ απέσπασε το βραβείο της «Καλύτερης Ελληνικής Σειράς Κόμικς» στο πλαίσιο του φεστιβάλ κόμικς Comicdom Convention. Ήταν η δουλειά που με «σφυρηλάτησε» ως δημιουργό κι επαγγελματία. Μίλησέ μου για αυτό. Έχοντας διαγράψει μια αρκετά δραστήρια πορεία στον χώρο των κόμικς για σχεδόν δύο δεκαετίες, τόλμησα να κάνω το επόμενο βήμα. Έτσι μαζί με τους Γιώργο Σούλα και Γιώργο Πάνου δημιουργήσαμε το Nerdula Creative Lab. Μια εταιρία παραγωγής-εκδοτικό οίκο η οποία θα είναι πλέον το σπίτι (ή μάλλον το κάστρο) όλων των μελλοντικών πρότζεκτ μας με τη φιλοδοξία να επεκταθούν και σε μέσα πέρα του ελληνικού εκδοτικού χώρου. Το Nerdula Creative Lab έχει ως σκοπό να δώσει το βήμα σε νέους αλλά και σε πιο έμπειρους δημιουργούς για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους συνδυάζοντας την καλλιτεχνική ποιότητα με την εμπορικότητα, έχοντας παράλληλα διασφαλίσει τα πνευματικά δικαιώματα της εργασίας και των ιδεών τους. Αυτό το «κάστρο» κατοικείται από έναν κόμη, αν δεν κάνω λάθος. Ως σωστοί λάτρεις των φανταστικών ιστοριών δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε τον δικό μας αφηγητή: τον Κόμη Νέρντιουλα. Ένα βιβλιοφάγο κόμη που λατρεύει τη σπιτική βυσσινάδα και που θα ενημερώνει το κοινό, μέσω των κοινωνικών μας δικτύων και της ιστοσελίδας μας, για όλα μας τα νέα. Το πρώτο project που θα εκδοθεί από το Nerdula Creative Lab, ποιο θα είναι; Ο «Αειμάχος», μια περιπέτεια φαντασίας με πολλά ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία και πρόσωπα να «δένονται» μεταξύ τους μέσα από την ιστορία του Αριστόμαχου, ενός αρχαίου πολεμιστή που περιπλανιέται αιώνια στον χώρο και τον χρόνο. Με τη βοήθεια του Χάρη Γιουλάτου στο σενάριο και του Λεωνίδα Ανδριώτη στους διαλόγους θα είναι διαθέσιμη στο αναγνωστικό κοινό μέσα στο 2021. Με αφορμή τα 200 χρόνια από το 1821, η πρώτη ιστορία θα διαδραματίζεται με φόντο την Ελληνική Επανάσταση, χωρίς όμως να αποτελεί μέρος της. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω τον συνάδελφο Θανάση Πετρόπουλο για την έμπνευση που μου έδωσε μέσα από τη δική του δουλειά «Μυστήρια Πράματα». Ελπίζω αυτό το νέο πρότζεκτ να ενθουσιάσει τους αναγνώστες σε Ελλάδα κι εξωτερικό τόσο όσο έχει ενθουσιάσει εμένα και τους συνεργάτες μου. Ίδωμεν. Δείτε τη δουλειά του Γ. Ρουμπούλια στο facebook, το deviantart και το instagram Βρείτε το Nerdula Creative Lab, εδώ: facebook, nerdula.net Και το σχετικό link...