Αναζήτηση στην Κοινότητα

Καλησπέρα σας, είμαστε Lost Arcadia ένα συγκροτήματα Stoner/Doom/Desert Rock από την Αθήνα. Έχουμε στα σκαριά ένα 10 λεπτό κομμάτι με όνομα Voiceless Children το οποίο θα μιλάει για ένα παιδί σε εμπόλεμη ζώνη που σιγά σιγά χάνει τα πάντα, μέχρι και τον εαυτό του. Σκοπός του Project είναι όλα τα έσοδα του να πάνε σε φιλανθρωπικές οργανώσεις για την βοήθεια άστεγων παιδιών. Σαν πρώτη κίνηση θα τυπωθεί CD στο οποίο τα έσοδα του θα πηγαίνουν στην MKO Άρσης. για την υποστήριξη του αγώνα που κάνει για την στέγαση και περίθαλψη πολλών ασυνόδευτων παιδιών και όχι μόνο. Σαν 2η κίνηση θα θέλαμε να φτιαχτεί κάποιο βίντεο κλιπ που θα έχει σχέση με τους στοίχους και τα θέμα του τραγουδιού. Και τα έσοδα του θα πηγαίνουν και αυτά είτε στην ίδια εταιρεία ή σε κάποια άλλη για τον ίδιο σκοπό. Αυτό που ψάχνουμε και αν είναι εφικτό είναι να βρούμε συνεργάτες που θα μας βοηθήσουν αφιλοκερδώς ή έστω με μικρή αμοιβή για την δημιουργία του Video. Γενικά οποία βοήθεια, καθοδήγηση θα είναι ευπρόσδεκτη. Εδώ θα βρείτε και τους στοίχους του τραγουδιού σε μορφή TXT. εδώ και ένα Demo του κομματιού από πρόβα για να έχετε μία ιδέα. Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας. Lost Arcadia Crew. SoundCloud Youtube

Punks Not Dead, λοιπόν μια γνωστή έκφραση για να πικάρει κάποιος τους φίλους της πανκ μουσικής αλλά είναι και ο τίτλος σειράς κόμικ που βγαίνει από την Black Crown (υπό την αιγίδα της IDW) με σενάριο του David Barnett και σχεδιο του Martin Simmonds. Ξεκίνησε τον Φλεβάρη του 2018 και τον Ιούλη του 2018 βγήκε το 6ο τεύχος που έκλεισε τον πρώτο κύκλο με υπότιτλο Teenage Kicks. Τον Φλεβάρη του 2019 ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος (και άμεση συνέχεια του πρώτου) με υπότιτλο London Calling . Πρωταγωνιστής μας είναι ο έφηβος Feargal Ferguson (Fergie) που μεγαλώνει μόνο με την μητέρα του η οποία κάνει διάφορες παράξενες δουλειές για να τον μεγαλώσει (πχ εμφανίζεται σε πάνελ talk show με ψεύτικες ιστορίες) και γενικά δεν είναι καθόλου δημοφιλής στο σχολείο. Η ζωή του όμως θα αλλάξει όταν σε ένα αεροδρόμιο θα "κόλλησει" μαζί του το φάντασμα ενός μουσικού της πανκ ονόματι Sid Vicious (φαντάζομαι οι φίλοι της πανκ τον ξέρετε). Απο κει και πέρα θα μπλέξει σε διάφορες περιπέτειες ενώ θα ανακάλυψει ότι έχει και άλλες παράξενες δυνάμεις που σχετίζοται με τον πατέρα του που ποτέ δεν γνώρισε. Σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας παίζει και το Τμήμα Ασυνήθιστων Υποθέσεων (Department for Extra-Usual Affairs) και συγκεκριμένα η μπαρουτοκαπνισμένη πράκτορας Dorothy Culpepper η οποία θα αρχίσει να κυνηγάει τον Fergie. Και μην ξεχνατε

Beck (Mongolian chop squad) Είσαι λάτρης της ροκ μουσικής? Είσαι λάτρης των ιαπωνικών manga? Έχεις βαρεθεί να διαβάζεις υπερηρωικές ιστορίες ή μήπως θες κάτι διαφορετικό, κάπως ρεαλιστικό που να μην καταντάει όμως βαρετό? Έχω την τέλεια πρόταση για εσένα που έκανες τσεκ στα προηγούμενα ερωτήματα και ονομάζεται Beck. Θέλεις να μάθεις την πλοκή ή πιο συγκεκριμένα το πώς ξεκινάει αυτό το έπος? (εντάξει, οκ δεν είναι έπος) Η ιστορία απλή, κλασική, με έναν νεαρό που ονoμάζεται Yukio Tanaka ο οποίος είναι ένα βαρετό γυμνασιόπαιδο που ακούει τρισάθλια μουσική (Okinawan music), κοιμάται στην τάξη , γίνεται bullied, παίρνει μάτι όταν τα κορίτσια κολυμπούν την ώρα της γυμναστικής στην πισίνα του σχολείου και γενικώς κάνει και αυτός τσεκ σε ότι μπορεί να τον χαρακτηρίσει looser. Μέσα λοιπόν από ένα συνονθύλευμα τυχαίων γεγονότων συναντά τον δευτεραγωνιστή της ιστορίας, κάποια χρόνια μεγαλύτερό του, τον Ryusuke Minami, οποίος προσπαθεί να δημιουργήσει την καλύτερη ροκ μπάντα του κόσμου. Ο νεαρός μας δεν ξέρει καν πόσες χορδές έχει μία κιθάρα και κάπου εκεί αρχίζει μία από τις ωραιότερες ιστορίες που έχω διαβάσει σε manga. Η περίληψη της ιστορίας μου μόλις διάβασες είναι τόσο κακή και άθλια, όσο και η εντύπωση που σου δίνει, όταν τυχαία παίρνει το μάτι σου τον τίτλο σε κάποιο site με manga. Δυστυχώς, οι περιλήψεις τις περισσότερες φορές, σε κάνουν να χαρακτηρίσεις αμέσως κάτι σαν κάτι που δεν σε ενδιαφέρει κάνοντας περισσότερο κακό παρά καλό στην διαφήμιση του κόμικ (manga). Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και εδώ, αλλά ελπίζω μετά από αυτό το review να του δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία από αυτούς που το προσπέρασαν και να το μάθουν όσοι δεν το γνώριζαν. Το manga λοιπόν αυτό γράφτηκε από τον Harold Sakuishi, στο γνωστό περιοδικό manga Shounen Magazine από τον Φλεβάρη του 2000 μέχρι τον Ιούνη του 2008. Έχει 103 chapters διαμορφωμένα σε 34 volumes και εκδόθηκε και στα αγγλικά από την Tokyopop από το 2005-2008 αλλά λόγω προβλήματος με τα δικαιώματα από τα ιαπωνικά κυκλοφόρησαν μόνο τα 12 πρώτα volumes στα αγγλικά. Όμως αναγνώστη μη φοβάσαι, πως αν το αρχίσεις δεν θα μάθεις ποτέ το τέλος. Υπάρχουν όλα τα volumes μεταφρασμένα στα αγγλικά σε όλα τα site στο διαδίκτυο όπου προσφέρουν free manga για online reading. Φυσικά αν γνωρίζεις ιαπωνικά , ε τότε ξέρεις τι να κάνεις. Επίσης έχει πάρει μία πληθώρα βραβείων και έχει γίνει live action film αλλά και το πρώτο μέρος της ιστορίας του manga μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη σαν anime 26 επεισοδίων. Το anime για αυτούς που τους ενδιαφέρει, καλύπτει το ¼ της ιστορίας του manga και είναι πάρα πολύ προσεγμένο. Τα είδη με τα οποία πραγματεύεται είναι drama, comedy, music, shounen, slice of life και romance. Αξίζει να αναφερθεί πως στο ranking του myanimelist βρίσκεται στην 35 θέση και αν δει κανείς τα νούμερα των οπαδών του, σε σύγκριση με τα μεγαθήρια σε popularity, τίτλων της πρώτης 50άδας, πρέπει να έχει πάρει πολλά πολλά 10αρια! Ξεχνώντας λοιπόν την κοινότοπη περίληψη που θα διαβάσετε παντού, η ιστορία πραγματεύεται πράγματι τις περιπέτειες ενός βαρετού και ατάλαντου αγοριού ο οποίος συναντά τα πιο απίστευτα άτομα και αρχίζει ένα ταξίδι για να βρει τον εαυτό του μέσα από τη μουσική. Το ταξίδι αυτό θα διαρκέσει κάποια χρόνια και τον βλέπουμε να μεγαλώνει από τα 12 έως τα 17-18 που τελειώνει η ιστορία , δηλαδή ακολουθεί ένα χαριποτερίστικο μοτίβο και δεν απλά περιγράφει τις περιπέτειες ενός 12χρονου όπως παρουσιάζεται σχεδόν από παντού. Η ιστορία είναι σοβαρή και με βάθος κάτι που την κάνει να διαχωρίζεται από παρόμοιους τίτλους. Έχει αρχή , μέση και τέλος ενώ ο ήρωας περνάει από χίλια κύματα και αναποδιές μέχρι να καταφέρει το ακατόρθωτο. Οι χαρακτήρες με τους οποίους θα συναναστραφεί είναι μοναδικοί, ατελείωτοι, αλλά όλοι τους προσφέρουν κάτι το διαφορετικό στην εξέλιξη του manga και ποτέ δεν σου δημιουργούν το αίσθημα του κομπάρσου που μπήκε για να γεμίσει το τεύχος ή να κλείσει η ιστορία. Από τον σγουρομακρυμάλλη ιδιοκτήτη του μαγαζιού μουσικών ειδών που είναι φτυστή εικόνα του Yngwie Malmsteen έως τον τρελό ταξιτζή που τον μεταφέρει σε μία επική κούρσα όπως στο video clip των Red Hot Chili Peppers στο by the way. Ναι μέχρι το τέλος του manga όλοι θα έχουν καταλάβει πόσο στον δημιουργό αρέσουν οι Beatles και οι Red Hot Chili Peppers. O μπασίστας του συγκροτήματος δεν είναι άλλος παρά η εκδοχή του Flea από τους RHCP. O Eddie Lee μοιάζει επικίνδυνα στον Kurt Cobain, o Doggie στον Snoop Dog και η λίστα είναι ατελείωτη. Οι αναφορές και τα easter eggs από την μέση της ιστορίας και μετά πάνε και έρχονται κυρίως από τον χώρο της μουσικής αν και υπάρχουν και κάποια άσχετα, αλλά πολύ έξυπνα βαλμένα μέσα σε τυχαίες εικόνες όπως την εμφάνιση ενός τυπά που είναι ίδιος ο Hiro Nakamura από τη σειρά heroes σε μία συναυλία. Ίσως να αρχίζει κάπως χαλαρά αλλά μετά από λίγο σε συνεπαίρνει η ιστορία και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις για να μάθεις τη συνέχεια. Κατά την γνώμη μου είναι μία περιπέτεια , ναι περιπέτεια με στοιχεία δράματος και μπόλικο ρεαλισμό , αναμεμειγμένα με έξυπνο χιούμορ αλλά και δυνατές δόσεις σουρεαλισμού. Είναι κάτι μεταξύ ρεαλιστικού δράματος και σουρεαλιστικού indie manga. To σχέδιο είναι πολύ ιδιόμορφο. Δεν έχω καμία γνώση περί σχεδίου αλλά οι χαρακτήρες μου δίνουν την αίσθηση ότι είναι σχεδιασμένοι με τρόπο ψευτορεαλιστικό. Ο σχεδιασμός τους δεν είναι ούτε ρεαλιστικός ούτε φανταστικός αλλά με πολύ πιο ρεαλιστικά πρόσωπα από αυτά των υπόλοιπων manga. Είναι σχεδιασμένοι έτσι, ώστε να ακολουθούν τον ρεαλισμό αλλά ταυτόχρονα και την τρέλα αυτού του manga. Σε κάποιους το σχέδιο, ίσως να τους ξενίσει αλλά μετά από λίγο γίνεται πολύ ζεστό και ταιριαστό με αυτό που διαβάζουν. Επίσης υπάρχει αισθητή εξέλιξη της λεπτομέρειας των σχεδίων, συγκρίνοντας το πρώτο με το τελευταίο τεύχος. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ακόμη και το σχέδιο εξελίχθηκε με τον τόνο της ιστορίας , πιο απλό και ανέμελο στην αρχή ενώ πιο σοβαρό και ώριμο προς το τέλος. Τα πάντα σε αυτό το manga είναι ισορροπημένα. Η ιστορία, το σχέδιο, οι χαρακτήρες βρίσκονται σε αρμονία και η ανάγνωση γίνεται ακόμα πιο εύκολη. Το manga αυτό είναι η επιτομή του coming of age είδους, με μία καλογραμμένη ιστορία για όλες τις ηλικίες και με ένα ιδιαίτερο αλλά πολύ όμορφο σχέδιο. Αν είχα όμως να διαλέξω τι με κράτησε περισσότερο σε αυτό το manga , θα ήταν οι χαρακτήρες. Απολαυστικοί και ατελείωτοι. Το Beck είναι ένα διαμάντι σε ένα κουτί με γυάλινα θρύψαλα που περιμένει να το ανακαλύψεις. Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=145]

Έχω δει δημοσκοπήσεις για αγαπημένους δίσκους, για αν πάμε σε συναυλίες. Ας το γενικοποιήσω λίγο, με την αγαπημένη μου στατιστική βέβαια Ας εξηγηθώ με λίγα λόγια. Από μουσική μέχρι πριν λίγο καιρό εγώ τίποτα. Δεν άκουγα τίποτα σχεδόν, ότι τύχαινε να πάρει το αυτί μου σε καφετέριες, τηλεόραση κλπ το έψαχνα λίγο και το έβαζα στο κινητό. Μιλάμε για σύνολο ένα μικρό διψήφιο αριθμό. Χωρίς κάποια σαφή προτίμηση. Από σκυλάδικα μέχρι ποπ κλπ. Ούτε που καταλάβαινα, και δε με ενδιέφερε. Ένα από αυτά, ήταν το New Divide των Linkin Park που έπαιζε σε στιγμιότυπα στο Novasports. Αφού πέρασα έναν άθλο να καταλάβω ποιο είναι και να το κατεβάσω, το είδε ένας φίλος μου και λέει "α, ακούς LP; Αυτό το ξες;" Έτσι μέσα σε λίγο καιρό είχα αρκετή απ' τη δισκογραφία της μπάντας, είχα ψαχτεί λίγο και έμαθα ότι η μουσική τους λέγετε "nu metal"(nu, από το new). Λίγο αργότερα εντελώς άκυρα έμαθα από το youtube τους Metallica. Πάνω κάτω τα ίδια και με αυτούς, ψάξιμο και ανακάλυψη του είδους, της κουλτούρας, των υποειδών, μπάντες όπως Iron Maiden, Judas Priest, Slayer, Manowar κλπ. Και πιο καινούργια. Έχω βρει βέβαια όμως και μπάντες που δε μ' άρεσαν. Ήταν όμως οι εξαιρέσεις. Για την αντιμετώπιση του περισσότερου κόσμου προς αυτό το μουσικό ιδίωμα ότι είναι βάρβαρο, αντίχριστος, σατανιστικό, φασιστικό, σεξιστικό και όλα τα άλλα ωραία καλά, απλά να ξέρετε ότι φαίνεστε με 85ρη οπισθοδρομικό γέρο. Βέβαια τα περισσότερα από αυτά που παλιότερα άκουγα και δεν είχα πρόβλημα, τώρα με χτυπάνε άσχημα στο αυτί. Πέρα από metal, ακούω λίγο rock(που είναι η μάνα του metal). + Μια μικρή αγάπη προς Eminem. Από ελληνικά πλέον τίποτα. Μόνο λίγο ραπ τύπου fullface. Κομμάτια στο κινητό πλέον κάπου 160. Όμως αυξάνονται συνέχεια. Εσείς;

Εδώ μπορούμε να συζητάμε γενικά για μουσική, π.χ. τα τελευταία άλμπουμ που ακούσαμε, να ζητήσουμε κάποια πρόταση από κάποιον άλλον, να πούμε τα είδη που μας αρέσουν, γενικά, ότι έχει να κάνει με μουσική και δεν είναι απλά ένα ξερό τραγούδι μπαίνει εδώ. Βάλτε επίσης τα last.fm σας, soundcloud ή οτιδήποτε τέτοιο έχει σχέση με μουσική. Αν θέλετε να βάλετε απλά ένα τραγούδι, το βάζετε στο τραγούδι της ημέρας.. Λοιπόν, εγώ τώρα ακούω το The Head And The Heart του ομώνυμου συγκροτήματος. Μ'αρέσει πάρα πολύ, με αγαπημένο τραγούδι το Rivers and Boats και το Ghosts. Προτείνεται σε όσους αρέσει η indie folk και η alternative! Για πείτε λοιπόν...