Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'moebius'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία έργα της 9ης Τέχνης, «Το Ινκάλ» επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis και μας εισάγει εκ νέου στον επικό κόσμο των Jodorowsky και Moebius. Ήδη από τις υπογραφές των δημιουργών στο εξώφυλλο, ο αναγνώστης προδιαθέτεται με προσδοκίες για ένα ανάγνωσμα με ισχυρό καλλιτεχνικό αντίκτυπο. Άλλωστε, τόσο ο Alejandro Jodorowsky όσο και ο Moebius – κατά κόσμον Jean Giraud – έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία της Τέχνης, ωθώντας τη διαρκώς σε νέα καλλιτεχνικά, εικαστικά και αφηγηματικά μονοπάτια, εφευρίσκοντας νέους τρόπους να εκφράσουν τις πρωτοποριακές ιδέες τους και τολμώντας να παρουσιάσουν και να εξερευνήσουν το νέο, το άγνωστο. Αφετηρία για τη δημιουργία του «Ινκάλ» στάθηκε η απόπειρα του Jodorowsky να μεταφέρει το 1974 στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο επικής επιστημονικής φαντασίας του Αμερικανού συγγραφέα Frank Hebert, «Dune» (1965). Στο ντοκιμαντέρ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 2013 με τίτλο «Jodorowsky ’s Dune», παρουσιάζεται λεπτομερώς η μεγαλεπήβολη πρόταση του Γάλλοχιλιανού δημιουργού: μεταξύ του καστ συγκαταλέγονταν ονόματα όπως ο Salvador Dalí, ο Orson Welles, ο Mick Jagger και η Amanda Lear, ενώ τη μουσική επρόκειτο να επιμεληθούν τα συγκροτήματα Pink Floyd και Magma. Η απύθμενη έμπνευση του Jodorowsky ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το έργο έμεινε ανολοκλήρωτο, για να ολοκληρωθεί τελικά μία δεκαετία αργότερα, όταν το 1984 κυκλοφόρησε τελικά η ταινία σε σκηνοθεσία David Lynch. Η απαγορευτική διάρκεια της ταινίας, η οποία υπολογιζόταν σε 10 με 14 ώρες, καθώς και ο απαιτητικός προϋπολογισμός (μόνο ο Σαλβαδόρ Νταλί ζητούσε 100.000 δολάρια την ώρα για να συμμετάσχει) λειτούργησαν ανασταλτικά για την παραγωγή μιας ταινίας, η οποία θα άφηνε ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου – άλλωστε, το κατάφερε και χωρίς να ολοκληρωθεί. Το υλικό αναφοράς, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν τα σχέδια του Moebius για ένα στόριμπορντ τριών χιλιάδων σελίδων, επηρέασε τελικά την παραγωγή πολλών μεταγενέστερων κινηματογραφικών παραγωγών επιστημονικής φαντασίας, μεταξύ των οποίων οι σειρές ταινιών «Star Wars», «Terminator» και «Alien». Στην παραγωγή του Alien άλλωστε εργάστηκε σχεδόν σύσσωμη η ομάδα του Jodorowsky, όταν πλέον το όνειρό του για τη μεγαλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου είχε καταρρεύσει. Το υλικό όμως υπήρχε. Το ίδιο και η ανάγκη των καλλιτεχνών να επινοήσουν έναν πρωτότυπο φανταστικό κόσμο και να τον εξερευνήσουν σε βάθος, σε μία διαστημική οδύσσεια γεμάτη επιστημονική φαντασία και τεχνολογία, πολιτική ίντριγκα και συνωμοσίες, μυστικιστικές και ψυχεδελικές εσωτερικές αναζητήσεις, δράση, έρωτα, σάτιρα. Κι έτσι γεννήθηκε «Το Ινκάλ». Κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στο γαλλικό περιοδικό «Métal Hurlant» το 1980, η ιστορία δημοσιεύτηκε σε συνέχειες και ολοκληρώθηκε το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό «Μικρό Παρά Πέντε» τη δεκαετία του ’80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ, ακολουθώντας την επίσημη διαίρεση σε κεφάλαια της εκδοτικής εταιρείας Les Humanoides Associes. Η έκδοση της Anubis, «Το Ινκάλ – Μέρος Πρώτο» παρουσιάζει τα τρία κεφάλαια, συστήνοντάς μας σε αυτό το διαγαλαξιακό έπος απ’ την αρχή. Ο Τζον Ντιφούλ, ένας ντετέκτιβ κλάσης «Ρ» σε έναν εκφυλισμένο, δυστοπικό κόσμο, βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται όταν ανακαλύπτει ένα αρχαίο μυστικιστικό τεχνούργημα που ονομάζεται «Ινκάλ». Οι περιπέτειες του Ντιφούλ θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον μεγαλύτερο πολεμιστή του γαλαξία, τον Μεταβαρόνο, αλλά και αντιμέτωπο με τις φοβερές δυνάμεις του Τεχνοποντίφικα. Αυτές οι αναμετρήσεις είναι λίγες από τις πολλές που συνθέτουν μια ιστορία κωμικών και κοσμικών διαστάσεων, όπου ο Ντιφούλ θα χρειαστεί να παλέψει όχι μόνο για τη δική του επιβίωση αλλά και για εκείνη ολόκληρου του σύμπαντος. Οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει το ηρωικό και ηθικό στερεότυπο του «εκλεχτού» που συναντάται σε αυτού του είδους τις επικές αφηγήσεις, χαρακτηρίζονται από μία εκ πρώτης όψεως αφαιρετική, συνειρμική πορεία, δίχως να γίνεται αντιληπτό το διακύβευμα και ο ρόλος του Τζον σε αυτό. Βουτηγμένος στα πάθη, στις εξαρτήσεις και στην… ανεμελιά, ο Τζον δείχνει με κάθε ευκαιρία πόσο δειλός και φυγόπονος είναι, αναζητώντας βοήθεια για να ξεπεράσει τις διαρκείς προκλήσεις που εμφανίζονται στο διάβα του από τρίτους ή από το Ινκάλ, το οποίο παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο στην αλλόκοτη και συνάμα σαγηνευτική ιστορία των δύο τεράστιων καλλιτεχνών. Εκτός από την κεντρική ιστορία, η οποία θα ολοκληρωθεί με τον δεύτερο τόμο, «Το Ινκάλ» πλαισιώνεται από τις ιστορίες «Πριν το Ινκάλ» (Jodorowsky – Zoran Janjetov), «Μετά το Ινκάλ» (Jodorowsky – Moebius) και «Το Τελευταίο Ινκάλ» (Jodorowsky – José Ladrönn), καθώς και μερικές spin-off σειρές μεταξύ των οποίων «Το Έπος των Μεταβαρόνων», το οποίο έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά μέσω του περιοδικού «9» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία». Νέες εκδόσεις Εκτός από το «Ινκάλ», του οποίου ο δεύτερος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός Νοεμβρίου, από τις εκδόσεις Anubis επανακυκλοφορούν τα εμβληματικά κόμικς «V for Vendetta» των Alan Moore και David Lloyd και «Joker» του Brian Azzarello, αλλά και η ολόφρεσκη ιστορία «Spider-Men» του Brian Michael Bendis και της Sara Pichelli, όπου ο κλασικός, φιλικός Σπάιντερ-Μαν της γειτονιάς Πίτερ Πάρκερ συναντάται με τη νέα, Ultimate εκδοχή του, την οποία ενσαρκώνει ο νεαρός Μάιλς Μοράλες. Και το σχετικό link...
  2. albert

    ΤΟ ΙΝΚΑΛ

    Το Ινκάλ (Incal) ήταν σειρά κόμικς επιστημονικής φαντασίας σε σενάριο Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και σχέδιο Μόμπιους (Moebius). Θεωρήθηκε μπροστά από την εποχή του και επηρέασε αρκετές γενιές σχεδιαστών και σεναριογράφων. Το κεντρικό πρόσωπο είναι ο Τζον Ντιφούλ (John Difool), ένας ντετέκτιβ τελευταίας κατηγορίας στο πολύ μακρινό μέλλον, που άθελά του μπλέκεται σε μια συνωμοσία γαλαξιακών διαστάσεων και -πάλι ενάντια στη θέλησή του- καλείται να γίνει σωτήρας της ανθρωπότητας. Όλα ξεκινάνε όταν πέφτει στα χέρια του το Ινκάλ, ένας κρύσταλλος με κοσμικές ιδιότητες. Η ένωση του Μαύρου Ινκάλ με το Ινκάλ του Φωτός που έχει ο Ντιφούλ θα δώσει στον κάτοχό τους τα κλειδιά του Σύμπαντος: στους εξωγήινους Μπεργκ την ευκαιρία για εκδίκηση στους ανθρώπους, στους επαναστάτες του Αμόκ την εξουσία και στους Τεχνοπάπες, κάστα που παράγει και διαχειρίζεται την τεχνολογία του Γαλαξία, τη δυνατότητα να καταστρέψουν το Σύμπαν με τα Αυγά της Σκιάς, που σβήνουν το φως των Ήλιων. Ο Ντιφούλ θα γίνει κάτοχος και του Μαύρου Ινκάλ, παίρνοντάς το απ' τους Τεχνοπάπες, και, με την ένωσή τους, θα ξεκινήσει μια περιπέτεια αναμέτρησης με το ίδιο το Σκότος, τη δύναμη που θέλει την καταστροφή του Σύμπαντος. Στα ταξίδια του ο Ντιφούλ έχει πλάι του την Τανάτα και την Άνιμα (δίδυμες αδελφές, φύλακες των Ινκάλ), τον Μεταβαρόνο (τον καλύτερο πολεμιστή του Γαλαξία), τον Σολούν (γύνανδρο παιδί της Άνιμα και του Ντιφούλ, που τελικά αποκαλύπτεται ότι είναι το ίδιο το Ινκάλ), τον "τσιμεντένιο παπαγάλο" Ντίππο (κατοικίδιο του Ντιφούλ που απ' το Ινκάλ απόκτησε το χάρισμα να μιλάει) και τον Κιλ Ντόγκχεντ, στην υπηρεσία της Τανάτα. Μετά από περιπέτειες σε πολλούς κόσμους, μεταφυσικές καταστάσεις, χιλιάδες νεκρούς και πολλές ανατροπές, η ιστορία παίρνει ένα απρόσμενο όσο και μεγαλοπρεπές τέλος. Το σενάριο αναμειγνύει πολλά στοιχεία, όπως τα Ταρώ, τη θρησκεία, την ψυχεδέλεια, τη space opera, τη διαλεκτική, την πολιτική. Συνδυασμένο με το εντυπωσιακό σχέδιο του Μόμπιους, έκανε το Ινκάλ να θεωρείται μια απ' τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες στην ιστορία των κόμικς και πηγή έμπνευσης για γενιές σεναριογράφων και σχεδιαστών. Το Ινκάλ κυκλοφόρησε στη Γαλλία απ' τις εκδόσεις Les Humanoides Associes το 1980 και ολοκληρώθηκε σε έξι τεύχη το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό "Μικρό Παρά Πέντε" τη δεκαετία του '80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη (ΜΑΜΟΥΘ 1998) με τίτλους: Το Μαύρο Ινκάλ (L'Incal Noir) - 1981 Το Ινκάλ του Φωτός (L'Incal Lumière) - 1982 Αυτό εκεί κάτω (Ce qui est en bas) - 1984 Αυτό εκεί πάνω (Ce qui est en haut) 1985 Η πέμπτη ουσία - Ο γαλαξίας που ονειρεύεται (La cinquième essence - Galaxie qui Songe) - 1988 Η πέμπτη ουσία - Πλανήτης Ντιφούλ (La cinquième essence - La planète Difool) - 1989 Το 1989 εκδόθηκε απ' τους ίδιους δημιουργούς και το βιβλίο Τα μυστήρια του Ινκάλ, που εξηγούσε μερικά σημεία της πλοκής. Ο Χοδορόφσκι συνέχισε αργότερα τη σειρά των Ινκάλ με άλλους σχεδιαστές. Με τον Zoran Janjetov δημιούργησε την ιστορία του Ντιφούλ πριν το Ινκάλ και με τον Χουάν Χιμένες Το Έπος των Μεταβαρόνων. ( Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν,1997) Στοιχεία απ' την αισθητική και την πλοκή του Ινκάλ υπάρχουν και στην ταινία Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν, στην οποία ο Μόμπιους συνεργάστηκε στην καλλιτεχνική επιμέλεια. Πήγή:wikipedia
  3. «Ινκάλ»: Κατά πολλούς, το σημαντικότερο graphic novel επιστημονικής φαντασίας – και αυτό που επηρέασε τους περισσότερους σεναριογράφους, σχεδιαστές και σκηνοθέτες. Κανείς μαθαίνει τα κόμικς, και τα αγαπά, κάπου στην εφηβική του ηλικία, συν-πλην κάποια χρόνια, ανάλογα με τη βιβλιοθήκη που είχαν οι γονείς του, με το πόσο τούς έβλεπε να διαβάζουν και με την πρόσβαση που είχε ο ίδιος σε βιβλία και άλλα βρώσιμα έντυπα. Μπορεί να είναι κάποια υπερηρωικά τα κόμικς που θα μάθει αυτό το παιδί να αγαπά – και που θα του ανοίξουν τον δρόμο προς εκείνα που θα βάλει στο εικονοστάσι του μεγαλώνοντας –, μπορεί να είναι πολεμικά, μαγείας, φραντσάιζ, αντεργκράουντ, καλλιτεχνικά, πολιτικά, ερωτικά, τρόμου, φαντασίας, ο Σπάιντερμαν και ο Μπάτμαν, ο Μπλεκ και ο Ζαγκόρ, ο Κοκομπίλ και ο Αστερίξ, μπορεί να είναι ο Κόναν ο Βάρβαρος – ή να είναι το Ινκάλ. Αν τυχόν είναι το Ινκάλ, να ξέρει ότι η ζωή του σημαδεύτηκε πια για τα καλά. Και πως αυτό είναι καλό, και να μην τον μέλλει. Όλα θα πάνε καλά. Θα είναι παράξενα βέβαια, αλλά κι ΑΥΤΟ είναι καλό. Αν πάλι διαβάσει το Ινκάλ πιο μεγάλος, ναι, προφανώς θα καταλάβει πιο πολλά πράγματα, θα δει πιο βαθιά, θα προβληματιστεί περισσότερο, αλλά κυρίως: θα επιστρέψει ξανά μέσα του σε εκείνη τη μαγική ηλικία. Σε εκείνο που υπήρξε τότε, και που κατά έναν περίεργο τρόπο, εξακολουθεί να είναι, κι ας μην το ξέρει. Κι αυτό είναι επίσης πολύ καλό, όπως μπορεί ο καθένας μας να καταλάβει. Αρκεί να το κάνει μυστικά, και με ένα πονηρό εσωτερικό χαμόγελο. Γιατί έτσι πάνε αυτά. Ο Alejandro Jodorowsky και ο Mœbius έφτιαξαν ένα αριστούργημα, τέτοιο που ξεπέρασε ακόμη και τη συνασπισμένη τους διάνοια. Το Ινκάλ έκτοτε ζει τη δική του ζωή, και συνεχίζει να τρυπώνει στα μυαλά και στις ψυχές των αναγνωστών του, και να πλάθει καλλιτέχνες ανάμεσά τους. (Ένας από αυτούς, από τους πολύ σύγχρονούς μας, ο Taika Waititi, που θα το γυρίσει ταινία – για να μας κόψει την ανάσα). Οι άνθρωποι της ηλικίας μου το διαβάσαμε στα ευλογημένα 80s, στο Μικρό Παρά Πέντε, το κουβαλάγαμε επάνω μας και το βάζαμε κάτω-κάτω στη βιβλιοθήκη μην το δει κανείς και μας το πάρει. Αν και τελικά πάντα το χάναμε, άγνωστο γιατί. Ήταν έξι τεύχη τότε. Μάλλον. Τώρα (κι αυτό είναι η είδηση) το Ινκάλ επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis σε δύο τόμους, και είναι ώρα να το μάθουν, ή να το ξαναθυμηθούν, όλοι. Ο πρώτος (μετάφραση Χρήστος Τσέλιος, 156 σελίδες, 21x28 εκατοστά) ξεκινά το ταξίδι του σε δέκα μέρες. Πάμε να σώσουμε το σύμπαν, ξανά. Γιατί είμαστε παράξενοι τύποι, όλοι μας. Και το σχετικό link...
  4. Το βιβλίο του Stan Lee και του Moebius είναι γεμάτο από τέτοια φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παράνοια από την τυφλή πίστη στη σωτηρία μέσω της εναπόθεσης της ελπίδας σε κάποιον αυτόκλητο Σωτήρα. Αυτήν την παρανοϊκή στάση ζωής, τις αντιφάσεις της και τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί περιγράφει δραματικά το The Silver Surfer – Παραβολή, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης). Το εμβληματικό έργο στην ιστορία των υπερηρωικών κόμικς αποτελεί το προϊόν της συνεργασίας δύο θρύλων, του Stan Lee και του Moebius. Ο πρώτος θεωρείται, όχι άδικα, ο πατέρας και εμπνευστής του σύμπαντος της Marvel από τη δεκαετία του 1960 (Spider-Man, Fantastic Four, X-Men κ.ά.), ενώ ο δεύτερος επηρέασε όσο λίγοι την εξέλιξη των ευρωπαϊκών κόμικς (Blueberry, Ίνκαλ, Αεροστεγές Γκαράζ κ.ά.). Η γνωριμία τους το 1988 οδήγησε σε μια βαθιά φιλία που επιστεγάστηκε με μια απρόσμενη εμφάνιση του πιο τραγικού χαρακτήρα του Stan Lee, του αιώνιου και ανέστιου ταξιδευτή Silver Surfer. Σύμφωνα με το σενάριο, η άφιξη του Γκαλάκτους ενεργοποιεί τον Silver Surfer που προσπαθεί να τον εμποδίσει από το να καταστρέψει τη Γη. Το έργο του είναι δύσκολο καθώς οι άνθρωποι, πασχίζοντας να προσαρμοστούν στη νέα συνθήκη και να δώσουν νέο νόημα στην ύπαρξή τους, μετατρέπουν τον εισβολέα Γκαλάκτους σε νέο θεό τους με τη βοήθεια ενός παράφρονα ιεροκήρυκα. Πώς μπορεί να τους πείσει ο Silver Surfer ότι πρέπει να χειραφετηθούν και να πάψουν να πιστεύουν σε Σωτήρες όταν οι ίδιοι δεν θέλουν να «σωθούν»; Το βιβλίο είναι γεμάτο από τέτοια φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα, άλλα που θέτει με τη γνωστή του λυρική επιτήδευση ο Silver Surfer και άλλα που προκύπτουν από τους διαλόγους με τον κυνικό Γκαλάκτους. Τον τόνο όμως δίνουν τα υπέροχα σχέδια του Moebius. Όχι τόσο αυτά με τις σκληρές μάχες και τις σκηνές καταστροφής που είναι εντυπωσιακά μεν, αναμενόμενα δε, αλλά αυτά με τις εκφράσεις των ανθρώπων μπρος στην καταστροφή. Ιδιαίτερα αυτών που γεμάτοι θρησκευτικό μίσος και φανατισμό είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τον νέο Θεό τους. Μέχρι να έρθει ένας νέος. Κι άλλος ένας. Κι ακόμα ένας. Και πάει λέγοντας. Με τη ζωή να προχωρά με όλο και πιο ευφάνταστους και πανίσχυρους θεούς. Πάνω στα πτώματα των «απίστων». Και το σχετικό link...
  5. Ένας σκηνοθέτης παράξενων καλτ ταινιών και συγγραφέας πολυεπίπεδων σεναρίων με μεταφυσικά και θρησκευτικά στοιχεία και ένας από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικς συνεργάζονται σε μια ιστορία που ξεκινά με τις διαλέξεις ενός καθηγητή στα αμφιθέατρα της Σορβόνης και καταλήγει στην Κολομβία με τη «γέννηση» του Αγίου Ιωάννη. Οι ταινίες του Χιλιανού σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky (γενν. 1929) όπως το «Santa Sangre», το «El Topo» και το «Ιερό Βουνό» θεωρούνται σήμερα καλτ και προβάλλονται ξανά και ξανά σε εναλλακτικά και underground φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Βουτηγμένες στον σουρεαλισμό και τον μυστικισμό και συχνά ποτισμένες από ωμή βία, έχουν γίνει αντικείμενα λατρείας από μια μερίδα οπαδών του εναλλακτικού κινηματογράφου. Παράλληλα με την καριέρα του στον κινηματογράφο, ο Jodorowsky έχει γράψει τα σενάρια πολλών κόμικς με πιο γνωστό από αυτά το «Ίνκαλ», μια εξαιρετικά πολύπλοκη και πολύτομη σειρά η οποία μετά την τεράστια επιτυχία της γνώρισε ένα σίκουελ («After the Incal»), ένα πρίκουελ («Before the Incal» σε σχέδια του Zoran Janjetov), έναν επίλογο («Final Incal» σε σχέδια του Jose Ladronn) και διάφορα spin-offs μεταξύ των οποίων και το «Έπος των Μεταβαρόνων» σε σχέδια του Juan Gimenez. Το Ίνκαλ αποτέλεσε την πιο μακρόχρονη συνεργασία του Jodorowsky με τον Moebius και γνώρισε πολλά σίκουελ, πρίκουελ και spin-offs με άλλους σχεδιαστές. Στο πρώτο Incal (1980-1988) καθώς και στο After the Incal (2000) ο Jodorowsky συνεργάστηκε με τον μεγάλο Moebius (1938-2012), γνωστό και ως Jean Giraud, έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικς της γαλλοβελγικής σχολής με τεράστια θητεία στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ πάνω σε μια μεγάλη ποικιλία ειδών, με πιο συχνά από αυτά στο έργο του το γουέστερν («Blueberry») και την επιστημονική αλλά και υπερηρωική φαντασία («Arzach, «The Airtight Garage», «Silver Surfer» κ.ά.). Εκτός από το Ίνκαλ όμως, που αποτελεί και την πιο γνωστή συνεργασία μεταξύ Alejandro Jodorowsky και Moebius, οι δυο φίλοι συνδημιούργησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ακόμη ένα βιβλίο με θεματολογία που δεν έχει καμιά σχέση με την επιστημονική φαντασία. «Η Τρελή της Σακρέ-Κερ» (εκδόσεις Μαμούθ, 190 σελίδες) είναι μια συλλογή τριών διαφορετικών άλμπουμ («Η Τρελή της Σακρέ-Κερ», «Η Παγίδα του Παραλόγου», «Ο Τρελός της Σορβόνης») που όλα μαζί συνθέτουν μια ιστορία σε αρκετά διαφορετικό ύφος από πρότερες δουλειές του Jodorowsky αλλά διατηρώντας τα στοιχεία του παράλογου, του μυστικιστικού, του θρησκευτικού, του χιουμοριστικού. Δεν υπάρχουν αλλόκοτα πλάσματα από μακρινούς πλανήτες, δεν υπάρχουν εξωγήινοι και πανίσχυρα υπερόπλα, δεν υπάρχουν πόλεμοι και καταστροφές. Η ιστορία ξεκινά από τα αμφιθέατρα του ιστορικού Πανεπιστημίου της Σορβόνης και ένα μεγάλο μέρος της εξελίσσεται στο σύγχρονο Παρίσι με πρωταγωνιστή τον Αλέν Μανζέλ, έναν καθηγητή φιλοσοφίας με πολλά, σύμφωνα με όσα έχουν γραφτεί και έχει αποδεχθεί ο Jodorowsky, αυτοβιογραφικά χαρακτηριστικά του συγγραφέα. Ο Μανζέλ είναι ένας πολύ επιτυχημένος πανεπιστημιακός δάσκαλος που κατορθώνει να συγκεντρώνει στα μαθήματά του εκατοντάδες φοιτητές αλλά και πολλούς ακροατές που γεμίζουν ασφυκτικά τις αίθουσες για να τον ακούσουν. Η προσωπολατρία προς τον Μανζέλ είναι τόσο μεγάλη που οι «πιστοί» του έχουν δημιουργήσει μια οιονεί αίρεση: ντύνονται με συγκεκριμένο τρόπο, διαβάζουν ό,τι προτείνει ο καθηγητής, είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να ακολουθήσουν τις ηθικές «εντολές» του και τις «προσταγές» του χωρίς αμφισβητήσεις. Κι αυτός διογκώνει τη φιλαυτία του προσθέτοντας όλο και περισσότερες διδαχές που αναμιγνύουν στοιχεία φιλοσοφίας και θρησκείας και προτείνοντας την πνευματική προσήλωση και αφοσίωση στα θεία καθώς και την αποστασιοποίηση από την υλική ζωή: «Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν έχει λόγο ν’ ασχολείται με την πολιτική! Πρέπει να νοιάζεται για την ηθική!» αγορεύει σε κατάμεστες αίθουσες. «Πριν με κρίνετε, θα σας πω ένα ρητό, του οποίου την πηγή δεν είστε άξιοι να μάθετε: “Δεν υπάρχει ούτε καλό, ούτε κακό. Υπάρχει μόνο θεία παρουσία που απλώς αλλάζει μορφή”». Με τέτοιες ασυναρτησίες ο Μανζέλ θεωρείται από τους οπαδούς του κάτι σαν μοντέρνος προφήτης, μέχρι που μια οικογενειακή κρίση φουντώνει τις αντιδράσεις εναντίον του, οδηγεί σε αμφισβητήσεις των θεωριών του και το αμφιθέατρο παίρνει κυριολεκτικά φωτιά: «Αρκετά, συνάδελφοι! Σε ανώτατη σχολή είμαστε, όχι σε συναγωγή» φωνάζει ένας από τους φοιτητές του και πρώην γκρούπι του καθηγητή-σταρ. Και συνεχίζει: «Βαρέθηκα τα μυστικιστικά σας αλαμπουρνέζικα κύριε Μανζέλ! Η εμπειρία μου να σας ακούω να παπαγαλίζετε τα λόγια του Εβραίου “φιλοσόφου” Λεβινάς, μαθητή του ναζί Χάιντεγκερ, με οδήγησε στην αγανάκτηση. Μα την πίστη μου, ούτε σε σχολή του Μεσαίωνα να ήμασταν! Παρατήστε τη φιλοσοφία, κύριε Μανζέλ! Πηγαίνετε καλύτερα να παριστάνετε τον προφήτη στα σκαλιά! Αλλά όχι εδώ! Δεν αγγίζετε την πολιτική, που είναι η μόνη και απόλυτη πραγματικότητα! Καλύτερα να δουλέψετε για να ταΐσετε τον κόσμο!». Κάτι προσπαθεί να ψελλίσει ο καθηγητής για να περισώσει την αξιοπρέπεια και τη φήμη του αλλά το κύμα της απόρριψης θα τον καταπιεί: «Αυτό το παραλήρημα δεν έχει καμιά σχέση με διάλεξη από πανεπιστημιακή έδρα! Οι “θεϊκές θεωρίες” αυτού του παλιάτσου για την αγάπη του πλησίον δεν τον έσωσαν από το μίσος της ίδιας του της γυναίκας! Εγώ φεύγω! Όσοι συμφωνούν μαζί μου ας μ’ ακολουθήσουν!» φωνάζει ο εξεγερμένος φοιτητής. Όλοι τον ακολουθούν. Με μοναδική εξαίρεση την Ελιζαμπέτ, μια όμορφη, πιστή και απολύτως παρανοϊκή φοιτήτρια που είναι ερωτευμένη με τον καθηγητή και πιστεύει ότι είναι προορισμένη να γεννήσει τον προφήτη Ιωάννη! «Στο τελευταίο σου μάθημα είδα κάτι σαν όραμα… Εσένα κι εμένα, ως τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ της Βίβλου, να γεννάμε ένα παιδί, έναν προφήτη, και να το ονομάζουμε Ιωάννη. Αυτόν που θα δείξει στον κόσμο τον δρόμο που οδηγεί στον νέο Χριστό… Μας περιμένει μια θαυμαστή αποστολή Αλέν! Ένα μέλλον γεμάτο δόξα!». Κι εδώ αρχίζει η κατάδυση του Αλέν στην παραφροσύνη, στις αμφιβολίες, σε έναν κόσμο που ποτέ δεν φανταζόταν ότι υπάρχει. Θα αναμετρηθεί επώδυνα με τον νεότερο εαυτό του, θα κάνει σεξ με την Ελιζαμπέτ μέσα στον ναό της Σακρέ-Κερ, τον δεύτερο μεγαλύτερο ναό του Παρισιού μετά την Παναγία των Παρισίων, θα χρεοκοπήσει, θα πάρει μέρος σε ομαδικά όργια με ουσίες, προσευχές και παράδοξα θρησκευτικά αντικείμενα και σύμβολα, θα γίνει συνεργός σε δολοφονίες, θα ξεχυθεί γυμνός στη φύση σε ασκήσεις αυτογνωσίας, θα καταβυθιστεί στα σκοτεινότερα (ή φωτεινότερα;) μονοπάτια της ύπαρξής του, θα ταξιδέψει άθελά του στην Κολομβία για να αναγεννηθεί απαλλαγμένος από το παρελθόν του και να γίνει πατέρας ενός παιδιού που, ενάντια σε κάθε λογική, μπορεί τελικά να είναι και ο πολυαναμενόμενος Προφήτης. Στο πνεύμα του συνόλου του έργου του Jodorowsky, το απρόσμενο, το αναπάντεχο, το λυτρωτικό και το παράλογο γίνονται πραγματικά και μια μεταμόρφωση, κυριολεκτική ή μεταφορική, οδηγεί στη λύση. Ο αποσβολωμένος αναγνώστης προσπαθεί να καταλάβει τι από όλα αυτά που διαβάζει μπορεί να έχει συμβεί στην πραγματικότητα και τι στη φαντασία και στον διαταραγμένο ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή. Αλλά στην Τρελή της Σακρέ-Κερ, χαρακτηριστικό δείγμα ενός μαγικού νεο-ρεαλισμού που ακριβώς γι’ αυτό και για να τον τιμήσει ολοκληρώνεται στη Νότια Αμερική, δεν υπάρχουν απαντήσεις. Υπάρχουν μόνο εξουσίες υπό διαρκή αμφισβήτηση, υπάρχουν θέσφατα, δόγματα και αξίες που γκρεμίζονται με πάταγο και με χιούμορ, χωρίς όμως να δίνουν τη θέση τους σε κάποια υποτιθέμενη αντικειμενική και κοινώς παραδεκτή λογική, αλλά σε άλλες αξίες εξίσου αμφισβητούμενες που, όπως σωστά μπορεί να υποθέσει ο αναγνώστης, με τη σειρά τους θα εκπέσουν κι αυτές κ.ο.κ. Υπό την καθοδήγηση ενός θηλυκού Ιησού που αυτοαποκαλείται «Ιησούσα» και παραδόξως έχει πολλούς πιστούς, ο καθηγητής θα αμφισβητήσει πρώτα και πάνω απ’ όλα τον εαυτό του: «Τώρα βλέπω από πού έρχονται η κούραση κι ο φόβος μου… Έχω δηλητηριαστεί! Και μάλιστα από τι; Από το ίδιο μου το εγώ!». Κι έτσι, μια ιστορία που ξεκίνησε από τη Σορβόνη και συνεχίστηκε στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου και του μυαλού, τελειώνει και πάλι σχεδόν εκεί απ’ όπου ξεκίνησε χωρίς τίποτα να είναι ίδιο με πριν. Εκτός ίσως από την, εμμονική για τον Jodorowsky, παρουσία τού θείου που ενώ απουσιάζει όταν όλοι το προσμένουν, εμφανίζεται όταν όλοι το έχουν πια απορρίψει. Και το σχετικό link...
  6. Πέθανε στις 2 Απριλίου ο Juan Gimenez, ένας πολύ μεγάλος σχεδιαστής, ένας σπουδαίος δημιουργός κόμικς. Ο Αργεντινός καλλιτέχνης είχε πρόσφατα επισκεφθεί την Ισπανία όπου κατά πάσα πιθανότητα μολύνθηκε με κορονοϊό. Πέθανε ύστερα από βραχεία νοσηλεία στη χώρα του σε ηλικία 77 ετών. Στην αρχή της καριέρας του εμπνεύστηκε από δημιουργούς όπως ο Hugo Pratt και ο Francisco Solano Lopez, ενώ μετέπειτα συνεργάστηκε με κορυφαίους σεναριογράφους όπως ο Carlos Trillo, ο Emilio Balcarce, ο Roberto Dal Pra κ.ά. Τα έργα του δημοσιεύτηκαν σε μεγάλα περιοδικά της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής, είχε κατ’ επανάληψη τιμηθεί με σημαντικά βραβεία και διακρίσεις μεταξύ των οποίων το βραβείο «Yellow Kid» του φεστιβάλ της Λούκα, ενώ είχε συμμετάσχει και στην εμβληματική ταινία animation «Heavy Metal» του 1981. Αναμφίβολα όμως, η σημαντικότερη δουλειά του που τον έκανε ευρύτερα γνωστό ήταν «Το Έπος των Μεταβαρόνων» που συνδημιουργούσε με τον Χιλιανό συγγραφέα Alejandro Jodorowsky από το 1992 ως το 2003 (δημοσιεύτηκε στα ελληνικά από το περιοδικό «9» από το 2000 έως το 2004 και κυκλοφόρησε σε αυτόνομες εκδόσεις από την «Ελευθεροτυπία»), μια τραγική και συνάμα επική ιστορία επιστημονικής φαντασίας και πολιτικής δυστοπίας. Ως φόρο τιμής και αποχαιρετισμό στον Juan Gimenez και στο ιδιαίτερα πλούσιο έργο του, το «Καρέ Καρέ» αναδημοσιεύει τον επίλογο του αείμνηστου Άγγελου Μαστοράκη, διευθυντή του περιοδικού «9», στην παρουσίασή του με τίτλο «Το Έπος των Μεταβαρόνων: τρεις βασικοί άξονες διήγησης και η δυναμική τους» από το συνέδριο «Αποχρώσεις δύο κόσμων: κόμικς και [επιστημονική] φαντασία» που πραγματοποιήθηκε στη Μυτιλήνη το 2005 (τα πρακτικά με τίτλο «Θέα από Ψηλά» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ηλίβατον): «Κι έπειτα ο τελευταίος Μεταβαρόνος, ο Ακατονόμαστος, θα λύσει όλα τα συμβόλαιά του και θα αποσυρθεί. Για ένα χρονικό διάστημα θα ασχοληθεί παίζοντας με τις τεράστιες δυνάμεις του, καταστρέφοντας ουράνια σώματα στις έρημες περιοχές του σύμπαντος. Ώσπου να φτάσει η στιγμή που θα αντιμετωπίσει το αδιέξοδο της ύπαρξής του. Θέλοντας να κλείσει τους λογαριασμούς του με την Κάστα θα ανακαλέσει τα ολογραφήματα των προγόνων του και θα τους καταραστεί. Θα αποφασίσει να μην καταστρέψει ποτέ ξανά κανένα είδος ζωής, επιστρέφοντας μετά από έναν πλήρη ανελικτικό κύκλο στην ισορροπία του προ-μεταβαρονικού παρελθόντος, στην ισορροπία των Καστάκα. Ο Ακατονόμαστος ανακαλύπτει τη μόνη δύναμη που μπορεί να τον επαναφέρει, αυτόν που είναι η υπέρτατη δύναμη της καταστροφής, πίσω στην υπηρεσία της ζωής. Τη Συμπόνια. Έτσι, επανασυνδέεται με το προαιώνιο προστατευτικό πνεύμα της φυλής του, το οποίο του ξαναζωντανεύει την απονεκρωμένη έως τότε Γεύση του, την πιο “σωματική” από τις αισθήσεις του. Με αυτή τη συμβολική κίνηση, το πνεύμα-τοτέμ των Καστάκα αποκαθιστά τον Ακατονόμαστο στην ανθρώπινή του ολότητα, του αποκαλύπτει το πραγματικό νόημα της αγάπης και επανακαθορίζει τα καθήκοντα της νέας του ελευθερίας. Και τότε, ο τελευταίος των Μεταβαρόνων συνειδητοποιεί ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του Πολεμιστή. Είναι η απελευθέρωση της Ανθρωπότητας από τις εξουσιαστικές δομές. Ο Ακατονόμαστος θα τις διαλύσει, θα τις καταστρέψει, θα τις εξαφανίσει. Για να φτάσουμε έτσι στο τελευταίο καρέ του Έπους, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το πρώτο αρχικό καρέ το οποίο ανοίγει την ιστορία των Μεταβαρόνων. Είναι και τα δύο ολοσέλιδα. Στο πρώτο, ένα γιγαντιαίο Μεταμπούνκερ δεσπόζει μέσα σε μια εφιαλτική και κλειστοφοβική υπόγεια πόλη. Στο τελευταίο, το Μεταμπούνκερ ταξιδεύει, μικροσκοπικό ανάμεσα σε εκατομμύρια άστρα, με μια μοναδική φράση να το συνοδεύει: “Για να απελευθερωθούν όλοι οι Γαλαξίες”». Και το σχετικό link...
  7. Αντίο σε έναν δημιουργό κόμιξ που αγαπήσαμε πολύ. Δεύτερη μεγάλη απώλεια για τον κόσμο των κόμιξ μέσα σε δύο βδομάδες. Μετά τον Albert Uderzo που έφυγε από τη ζωή στις 24 Μαρτίου, βυθίζοντας στο πένθος όσους μεγάλωσαν με Asterix, τώρα χάσαμε και τον Juan Gimenez. Ο σπουδαίος Αργεντινός δημιουργός κόμιξ έφυγε χτες από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών μετά από επιπλοκές λόγω του κορονοϊού. O Gimenez, γεννημένος το 1943 στη Μεντόζα, σχεδίασε πλήθος κόμιξ κατά τη δεκαετία του ’70 στην Αργεντινή, την Ιταλία και την Ισπανία, δίνοντας έμφαση σε ιστορίες πολέμου και επιστημονικής φαντασίας. Ο κόσμος τον έμαθε ευρύτερα το 1981 μέσα από τη συμμετοχή του στην animated ταινία Heavy Metal αλλά και στο κόμικ Metal Hurlant που είχε δημιουργήσει ο σπουδαίος Moebius. Βέβαια το σημαντικότερο έργο του Gimenez ήρθε στις αρχές των 90s, όταν συνεργάστηκε με τον λατρεμένο Alejandro Jodorowsky προκειμένου να δημιουργήσουν από κοινού το Metabarons, δηλαδή το γαμιστερό spinoff κόμικ του Incal που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ως πιτσιρίκια διαβάζοντας το 9 της Ελευθεροτυπίας. Οι Μεταβαρώνοι κράτησαν από το 1992 μέχρι το 2003, ενώ έπειτα ακολούθησε πλήθος συγκεντρωτικών εκδόσεων σε διάφορες γλώσσες ανά τον κόσμο. Ελάχιστοι άλλοι κομιξάδες ερέθισαν τόσο πολύ την διαστημική μας φαντασία όσο ο Juan Gimenez. Η οπτική ταυτότητα των Μεταβαρώνων έμεινε για πάντα χαραγμένη στην αισθητική μας. Και μπορεί το όνομά του να μην είναι και το γνωστότερο στους ανθρώπους που δεν παρακολουθούν στενά τον χώρο των κόμιξ, αλλά από τη μεριά μας μπορούμε τουλάχιστον να πούμε ότι αυτό το site θα ήταν διαφορετικό χωρίς την επιρροή του. Αντίο λοιπόν, μεγάλε. Καλό ταξίδι. Με διαστημόπλοιο φυσικά. Και το σχετικό link...
  8. Ο ρατσισμός, το μίσος, η βία εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων είχαν δηλητηριάσει εδώ και πολλές δεκαετίες τη Δυτική Ευρώπη, πολύ πριν εξαπλωθούν και στην Ελλάδα. Ο μεγάλος Γάλλος δημιουργός Moebius είχε φιλοτεχνήσει μια μικρή ιστορία για την ακροδεξιά βία το 1974 που είναι ανατριχιαστικά και προφητικά όμοια με την ιστορία του άτυχου Σαχζάτ Λουκμάν. Στις 17 Ιανουαρίου του 2013, ο Σαχζάτ Λουκμάν, ένας 27χρονος Πακιστανός μετανάστης, έπεφτε νεκρός από τις μαχαιριές δύο ακροδεξιών ρατσιστών στο κέντρο της Αθήνας. Χαράματα, πήγαινε στη δουλειά του με το ποδήλατό του. Άφησε την τελευταία του πνοή στον δρόμο. Οι δράστες συνελήφθησαν και η δίκη τους αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη. Φυσικά, πέφτοντας σε σωρεία αντιφάσεων, αρνούνται τα ρατσιστικά κίνητρα και επιχειρούν να αποδώσουν την ευθύνη στον Λουκμάν ισχυριζόμενοι ότι ήταν ένας απλός διαπληκτισμός με τραγική κατάληξη. Τα στοιχεία όμως μαρτυρούν μια στυγνή δολοφονία. Μια τέτοια δολοφονία από μια ομάδα φασιστών με θύμα έναν μετανάστη πάνω στο ποδήλατό του μια νύχτα στο Παρίσι, περιέγραφε η συγκλονιστική ιστορία του Moebius με τίτλο «Λευκός Εφιάλτης» («Cauchemar Blanc») που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο περιοδικό L’ Echo des Savanes το 1974. Σύμφωνα με την ιστορία, οι φασίστες βγαίνουν παγανιά μια νύχτα με το αυτοκίνητό τους, στήνουν καρτέρι και περιμένουν μετανάστες. Επιτίθενται στον πρώτο που περνά, αλλά πριν αρχίσουν να τον χτυπούν, τρακάρουν και στη συνέχεια όλα τούς πηγαίνουν στραβά. Τσακώνονται, αλληλοπυροβολούνται, τους επιτίθενται οι περίοικοι, έρχονται αντιμέτωποι με τον αρχηγό της αστυνομίας. Κι ενώ το σχέδιό τους καταρρέει μέσα στη γενική κατακραυγή, ο επικεφαλής τους ξυπνά από τον εφιάλτη που έβλεπε. Τίποτα δεν ήταν αληθινό. Κι έτσι, σηκώνεται, παίρνει το πρωινό του και ξεκινά να συναντήσει τους φίλους του. Όλοι μαζί επιτίθενται σε έναν άτυχο μετανάστη. Τον ρίχνουν από το ποδήλατό του και τον σκοτώνουν κυριολεκτικά στο ξύλο στη μέση του δρόμου. Οι περίοικοι δεν παρεμβαίνουν αλλά παρακολουθούν αμίλητοι και φοβισμένοι τα γεγονότα πίσω από τα σφαλισμένα τους παράθυρα. Αυτό που οι αναγνώστες νόμιζαν μέχρι πριν από λίγο πως ήταν η εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνουν οι φασίστες, αντιμέτωποι με τη μαζική αντίδραση των κατοίκων, ήταν απλώς ένα κακό όνειρο. Για τον άτυχο μετανάστη δεν ήταν εφιάλτης ούτε όνειρο. Ήταν το τέλος της ζωής του υπό τα βλέμματα δεκάδων βουβών θεατών. Ο ίδιος ο Moebius προλογίζοντας την ιστορία στο άλμπουμ του «Pharagonesia & Other Strange Stories» το 1988 έγραφε: «Η ιστορία ξεκίνησε όταν άκουσα στο γαλλικό ραδιόφωνο μια είδηση για έναν νεαρό σκηνοθέτη που είχε δημιουργήσει ένα μικρό φιλμ γύρω από ορισμένα ρατσιστικά κρούσματα στη Γαλλία και το φιλμ λογοκρίθηκε από το υπουργείο Εσωτερικών. Σκέφτηκα ότι επρόκειτο για σκάνδαλο και αποφάσισα να φτιάξω αμέσως μια ιστορία με ίδιο θέμα για να εκφράσω την αλληλεγγύη μου σε έναν άλλο καλλιτέχνη. Θεωρώ τον ρατσισμό κάτι σαν βιολογικό μήνυμα. Είναι η έκφραση του φόβου που πηγάζει από το ένστικτό μας για τη διατήρηση της φυλετικής και πολιτιστικής μας ακεραιότητας. Αυτό που κάνει τον ρατσισμό τόσο αποκρουστικό, ωστόσο, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτό το μήνυμα εκφράζει τον εαυτό του, με μίσος και βία. Πιστεύω πως υπάρχει χώρος για τη διατήρηση αυτής της ακεραιότητας παράλληλα με την αρμονική μίξη των φυλών. Δεν νομίζω πως αυτά τα δύο έρχονται σε σύγκρουση. Αλλά μέχρι αυτό να γίνει κοινώς αποδεκτό, φοβάμαι ότι θα ζήσουμε πολύ πόνο, άρνηση και ηλιθιότητα. Δούλεψα με πολύ εμφατικό τρόπο κατά τη διάρκεια της ιστορίας, προσπαθώντας να ταυτιστώ με καθέναν από τους χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένων των φανατικών. Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φαίνεται επειδή όλοι, δυστυχώς, κρύβουμε έναν φανατικό μέσα μας. Τότε, κάπου στα μισά, μου ήρθε η ιδέα του ονείρου. Ξαφνικά αποφάσισα να δείξω τον τρόπο με τον οποίο θα συνέβαιναν τα πράγματα στο όνειρο όλων των ανθρώπων που είναι αντίθετοι στον ρατσισμό. Αυτή η ιστορία είναι ο εφιάλτης ενός φανατικού, ένας λευκός εφιάλτης». Η ιστορία μεταφέρθηκε το 1991 σε μικρού μήκους ταινία από τον Ματιέ Κασοβίτς («Το Μίσος», «Πορφυρά Ποτάμια» κ.ά.) και κατέκτησε βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ. Το σενάριό της, εμπνευσμένο από το κόμικς, τρομακτικά ίδιο με τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν, επιβεβαιώνει ότι ο ρατσισμός έχει βαθιές ρίζες και μακρά ιστορία. Κι ο μόνος τρόπος να μην έχει και πλούσιο μέλλον είναι να μη μετατραπούμε στα φοβισμένα ανθρωπάκια που παρακολουθούν σιωπηλά τις δολοφονίες από την ασφάλεια των σπιτιών τους. Και το σχετικό link...
  9. Σχεδόν 6 χρόνια μετά τον θάνατο του Moebius, κατά κόσμον Jean Giraud, δηλαδή ενός από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία των comics, η Dark Horse επιτέλους μεταφράζει και εκδίδει στα αγγλικά τον πρώτο τόμο από το ογκώδες αυτοβιογραφικό του έργο Inside Moebius – την τελευταία ουσιαστικά μεγάλη δουλειά του πριν εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο. Στις σελίδες του Inside Moebius, ο Giraud σκιτσάρει και βάζει τον εαυτό του να συνομιλήσει με τους αγαπημένους χαρακτήρες που δημιούργησε – όπως οι Mike Blueberry, Arzak και Major Grubert – αναστοχαζόμενος πάνω στην ίδια την δημιουργική διαδικασία και το πώς ο εξωτερικός κόσμος επικοινωνεί με το τεράστιο έργο του. Ο Moebius γεννήθηκε στην Γαλλία στις 8 Μαΐου του 1938 και για πολλές δεκαετίες σημάδεψε όσο λίγοι την κουλτούρα των comics με το αφηρημένο και υπερρεαλιστικό στυλ του, δουλεύοντας κυρίως πάνω σε sci-fi και fantasy ύφος. Πέρα από το κλασικό του έργο, το αλλόκοτο western Blueberry, ο Moebius μας χάρισε επίσης τα Arzach και Airtight Garage – αλλά και το αριστούργημα The Incal σε συνεργασία με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky. Τέλος, η σχέση του Giraud με τον κινηματογράφο κινήθηκε παράλληλα με την αγάπη του για τα comics, αφού πέρα από την υπέροχα αποτυχημένη απόπειρά του με τον Jodorowsky να κινηματογραφήσουν το Dune στα 70s, εργάστηκε επίσης σε κλασικές ταινίες, όπως τα Alien, Tron και Fifth Element. ^-|''|-^ Πηγή Παρουσίαση του κόμικ στο GC
  10. GeoTrou

    Ο Τζίμης ο Χέντριξ

    Δε θα πω πολλά σε αυτό το θέμα. Μόνο ότι ο -κατά πολλούς- κορυφαίος κιθαρίστας έβερ έχει απεικονιστεί από διάφορους κομίστες ανά τον κόσμο. Όχι απαραίτητα μέσα σε κόμικς, αλλά και σε portfolio. Επέλεξα μερικά, έτσι, για τ' οφθαλμόλουτρο. Μακράν τα πιο γνωστά είναι τα ντελιριακά σχέδια του Moebius. Και δεν είναι και λίγα: Ο Robert Crumb από τη μεριά του έχει κάνει μια «εικονογράφηση» του Purple Haze, απολύτως ταιριαστή στην τριπαριστή αίσθηση του τραγουδιού: Από εκεί και πέρα, το μενού έχει Γιάννη Καλαϊτζή... ... David Mack... ... και Bill Sienkiewicz, που εικονογράφησε τη βιογραφία Voodoo Child: The Illustrated Legend of Jimi Hendrix: Αυτά για σήμερα. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες ωραίες εικόνες εκεί έξω. Μέχρι το επόμενο entry... Excelsior and eat your broccoli!
  11. Όσοι τον ξέρετε μόνο ως μουσικό, ετοιμαστείτε να διαβάσετε κάτι εντελώς διαφορετικό: o Γιώργος Καρανικόλας, ιδρυτικό μέλος των Last Drive και ιδιοκτήτης του Tilt Comics (Ασκληπιού 37) γράφει αποκλειστικά για το Rocking.gr για τα αγαπημένα του κόμικς, τo παράλληλo με τους Drive πάθος του. «Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω τα πιο σημαντικά graphic novels, comic series και single issues απ' όλο αυτόν τον όγκο που κυκλοφόρησε μέσα σε έναν αιώνα σχεδόν (γιατί σε πρωτόλεια μορφή από τότε ξεκίνησαν τα comics). Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να μιλήσω για μερικά από τα πιο σημαντικά για μένα σε κάποιες περιόδους της ζωής μου, χωρίς να κάνω κάποιο αρχειακό κατάλογο, καθαρά συναισθηματικά. Όμως δεν παύω να τα θεωρώ masterpieces μιας νέας τέχνης. Αν ορίσουμε σαν σημείο εκκίνησης των μοντέρνων graphic novels το "A Contract With God" του Will Eisner που κυκλοφόρησε το 1978 αυτό σημαίνει ότι όλες μου οι επιλογές είναι από αυτό το χρονικό σημείο και μετά. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το "Stray Bullets" από το πρώτο τεύχος ήταν για μένα αποκάλυψη (κυρίως σεναριακά) στο πώς προσέγγιζε ο David Lapham ένα μεταμοντέρνο νουάρ με τις απαραίτητες δόσεις σουρεαλισμού και αφαίρεσης, και στο πώς η ζωή μπορεί να ξεπερνά τη φαντασία. Ανυπομονούσα κάθε μήνα για το επόμενο. This means pleasure! Το "Black Hole" του Charles Burns ήταν ένα ρέκβιεμ στην teenage wasteland και εικαστικά το τέλειο, χωρίς καμία δόση υπερβολής. Το "MW" του Osamu Tezuka, γραμμένο μισό αιώνα πριν, ένα graphic novel 780 σελίδων με έκαψε. Το τελείωσα σε μια μέρα. Κάψουλα αδρεναλίνης στη μεταπολεμική Ιαπωνία. Το "Jimmy Corrigan" του Chris Ware δεν επιτρέπει καμία αποσυμπίεση. Όλα (χρώματα, γραμμές, αρχιτεκτονική) εξυπηρετούν έναν σκοπό: να εξορύξουν το υποσυνείδητο, και είναι πολύ πιθανό να σκαλώσεις άσχημα. "Johnny The Homicidal Maniac": σάπιο. Ο μηδενισμός, ο κυνισμός και ο σαρκασμός σε σάρκα μία. Και πιθανόν ματωμένη. Stand alone comic series. Ο Jhonen Vasquez τώρα κάνει αρκετά video clip και πρόσφατα το smash hit Invader Jim. "Hate" του Peter Bagge: fun, bullying, suck my dick attitude και fun, fun, fun. Ο Bagge έχει κάνει αρκετά εξώφυλλα δίσκων στη Sub Pop. "Invisibles": ψυχεδελικό, εξωτικό και ιδιωματικό, όπως και ο Grant Morrison. Ο Morrison αρρώστησε βαριά όταν το έγραφε και η σειρά ξεκίνησε το 1994 και τελείωσε το 2000. Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας γράφτηκε στο Κατμαντού ενώ πειραματιζόταν με διάφορα. Όπως λέει και ο ίδιος το μεγαλύτερο μέρος του το είπαν οι εξωγήινοι όταν τον είχαν απαγάγει. Οι ιστορίες λογοκρίθηκαν σκληρά λόγω πιθανών αναφορών σε παιδοφιλία και κακοποίηση ανηλίκων. Μαγεία, meditation, ταξίδια στο χρόνο και φυσική βία. Moebius: άπαντα. Όλη η σειρά της Humanoids καλύπτει από τα πρώιμα σχέδια έως τις μικρές ιστορίες προς το τέλος. "Arkham Asylum - Joker": μια διαφορετική προσέγγιση στον Batman που χρησιμοποιεί βαριά συμβολικές αναφορές και διαδραματίζεται στην ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλεύονται οι πιο επικίνδυνοι supervillains στη Gotham City. Μια από τις καλύτερες ιστορίες ever και τον Dave McKean στο peak του. Το "Arkham Asylum" με οδηγεί στο Joker των Azzarello/ Bermejo. Δεν υπήρξε ποτέ πιο τρομακτικός Joker. Οι crime - noir μίξεις είναι το καυτό πράγμα. "Habibi" του Craig Thompson: η σύλληψη του οπτικού σχεδιασμού ενώνεται με μία ιστορία που ξεδιπλώνει διάφορες πτυχές που είναι ρωγμές για να κατανοήσεις το Ισλάμ και να εστιάσεις στην ομορφία της αραβικής και ισλαμικής κουλτούρας. Η έμπνευση σχεδιαστικά έρχεται προφανώς από την ισλαμική καλλιγραφία και νουμερολογία και κυρίως από τα οριεντάλ έργα του Jean-Leon Gerome. Κάθε σελίδα του βιβλίου θα μπορούσε να είναι μια προσευχή. "Asterios Polyp" του David Mazzucchelli: το περίγραμμα της ιστορίας βασίζεται στον μύθο του Ορφέα, την αρχαία ελληνική τραγωδία, όπου όντας αυτοβιογραφικό graphic novel, ο Asterios (Mazzucchelli) παίρνει τον ρόλο του Ορφέα και η πρώην γυναίκα του Hana τον ρόλο της Ευριδίκης. Με πολλές αναφορές από την Οδύσσεια, όλα όμως υπηρετούν στο να εμπλουτίσουν το ταξίδι αυτογνωσίας του Asterios. Ένα graphic novel που χρειάζεται πολλές αναγνώσεις. "Patience" του Daniel Clowes: ένα ταξίδι θανάτου και η αιώνια αγάπη. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια graphic novel του Clowes. Ένας συνεχής πειραματισμός με σχήματα, χρώματα, προοπτική. Το κίτρινο χρώμα είναι σημείο αναφοράς: επιθυμία, ευτυχία, πειρασμός, έμπνευση, ελπίδα, αλλά σε ισχυρή σύνδεση με αρρώστια, κίνδυνο, δειλία. "Watchmen", "V For Vendetta", "League Of Extraordinary Gentlemen" του Alan Moore: από ένα δυστοπικό μέλλον στους less-than-perfect superheroes της μεταψυχροπολεμικής εποχής και από εκεί στους φανταστικούς χαρακτήρες από γνωστές νουβέλες της βικτωριανής εποχής, ο Alan Moore παραμένει για μένα ο κορυφαίος συγγραφέας στα comics. Έχει καθορίσει τα standard και ενώσει μαγεία και προφητεία σε ένα. Τα spoken words του με μουσικό background ολοκληρώνουν την αγάπη μου σε αυτόν. Καλό σημείο εκκίνησης για νέους αναγνώστες.» Οι Last Drive επιστρέφουν στο Gagarin για το πρώτο τους ηλεκτρικό σετ μετά από δύο χρόνια το Σάββατο 20 Μαΐου. Μαζί τους, οι Bazooka. Και το σχετικό link...
  12. GeoTrou

    GIRAUD JEAN (MOEBIUS/GIR) [ (1938-2012) ]

    Μια απέραντη, βραχώδης έρημος. Στον ορίζοντα κάτι φτεροκοπάει αργά-αργά... είναι ένας πτεροδάκτυλος και πάνω του διακρίνεται ένας περίεργος αναβάτης. Φοράει καουμπόικο καπέλο και, καθώς έρχεται πιο κοντά, φαίνεται πως στο ένα χέρι κρατάει ένα πενάκι και στο άλλο -ή μάλλον πάνω από την ανοιχτή του παλάμη - αιωρείται ένας κρύσταλλος. Χαμογελάει και λέει «Bonjour. Je m’ apelle Jean. Ou Gir. Ou Moebius». Ο Jean Giraud, γνωστός και με τα ψευδώνυμα Gir και (κυρίως) Moebius, ήταν Γάλλος δημιουργός κόμικς. Σύμφωνα με κάποιους, ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος της γαλλοβελγικής σχολής μετά τον Hergé. Ας μου επιτραπεί να τοποθετήσω την τελεία πριν το «μετά», ακριβώς δίπλα στο «σχολής». Όμως αυτό είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Ο Jean Henri Gaston Giraud, όπως είναι το πλήρες του όνομα, γεννήθηκε το 1938 στο Nogent-sur-Marne, ένα ανατολικό προάστιο του Παρισιού. Όταν ήταν τριών ετών, οι γονείς του χώρισαν και ως εκ τούτου ανατράφηκε κυρίως από τους παππούδες του. Στην αυτοβιογραφία του αναφέρει ότι το δίπολο «πατέρας-μητέρα», του άφησε ανεξίτηλο ψυχικό σημάδι και ήταν ο βασικός λόγος που τον οδήγησε στη χρήση διαφορετικών ψευδωνύμων, καθώς προσπαθούσε να γεφυρώσει το χάσμα των δύο αυτών κόσμων. Το ταλέντο του νεαρού Giraud, που περνούσε τις ώρες του διαβάζοντας κόμικς και βλέποντας αμερικάνικα western, φάνηκε από μικρή ηλικία. Είχε σημαντική ενθάρρυνση από τη μητέρα του και στα δεκαέξι του ξεκίνησε σπουδές στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών Duperré, στην οποία γνώρισε τον Jean-Claude Mézières. Παράτησε τη σχολή το 1956 και ακολούθησε τη μητέρα του στο Μεξικό, όπου ζούσε με νέο σύζυγο. Παρότι έμεινε εκεί για οχτώ μόνο μήνες, υπήρξε καθοριστική εμπειρία για τον Giraud: αντίκρισε το σκληρό μεγαλείο της ερήμου, που τόσο καιρό έβλεπε μόνο στην οθόνη ή στις σελίδες, και έκανε για πρώτη φορά (αλλά όχι και τελευταία) χρήση παραισθησιογόνων ουσιών. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, σχεδίασε πολλές μικρές ιστορίες για διάφορα έντυπα, μεταξύ των οποίων το πρώτο προσωπικό του κόμικ, Frank et Jérémie, για το περιοδικό Far West. Εξέτισε τη στρατιωτική του θητεία στην Αλγερία και στη Γερμανία και τελειώνοντας, το 1961, έγινε βοηθός του Jijé, ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής. Για τον Jijé, ο Giraud έκανε, μεταξύ άλλων, το μελάνωμα για ένα τεύχος του περίφημου Jerry Spring, μαθαίνοντας παράλληλα τα μυστικά της τέχνης. Η διαρκής εξέλιξη του σχεδίου του Giraud από το πρώτο (1965), στο ένατο (1971) και στο εικοστό δεύτερο άλμπουμ (1986) του Blueberry Το 1963, ύστερα από πρόταση του μεγάλου Βέλγου, ο Giraud άρχισε τη συνεργασία με τον σεναριογράφο Jean-Michel Charlier για τη δημιουργία μια νέας σειράς western, για λογαριασμό του περιοδικού Pilote. Στη σειρά αυτή, ονόματι Fort Navajo, πρωτοεμφανίστηκε ο Blueberry, ο οποίος όμως ήταν απλώς ένας από τους πολλούς πρωταγωνιστές της πρώτης ιστορίας. Στη συνέχεια, ο υπολοχαγός του αμερικανικού ιππικού έγινε ο πρωταγωνιστής της σειράς που πήρε τ' όνομά του, ενώ παράλληλα το στυλ του Giraud απομακρυνόταν από αυτό του μέντορά του και ωρίμαζε. Το Blueberry, όπου βλέπουμε την «Gir πλευρά» του Giraud, είναι κατά κοινή ομολογία ο σπουδαιότερος western τίτλος των γαλλόφωνων κόμικς. Ήδη από 1963 είχε κάνει την εμφάνισή της η δεύτερη και γνωστότερη περσόνα του Giraud καλλιτέχνη. Ο Moebius (αναφορά στον Γερμανό μαθηματικό του 19ου αιώνα August Ferdinand Möbius) «υπέγραψε» για πρώτη φορά σε στριπάκια για ένα πολύ σημαντικό σατιρικό περιοδικό, το Hara-Kiri, με το οποίο συνεργάστηκε για αρκετά τεύχη. Το ψευδώνυμο αυτό, όμως, με το οποίο είναι περισσότερο γνωστός ο Giraud, θα έμενε για αρκετά χρόνια σε αχρηστία. Spread από την τέταρτη ιστορία του Arzach Το 1974 ίδρυσε μαζί με τους Jean-Pierre Dionnet, Philippe Druillet και Bernard Farkas τον εκδοτικό οίκο Les Humanoïdes Associés, με κύριο σκοπό την κυκλοφορία του Métal Hurlant. Για το περιοδικό αυτό, ο Moebius σχεδίασε το Arzach, πέντε σύντομες, βουβές ιστορίες, ένα παράξενο κράμα επιστημονικής φαντασίας και fantasy. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι ο πολεμιστής Arzach είναι μια πολύ προσωπική δημιουργία. Πράγματι, η ελεύθερη, ονειρική ροή είναι χαρακτηριστικό σε πολλά κόμικς του Moebius, ο οποίος πειραματιζόταν έντονα και ήταν η αιχμή του δόρατος της «ενηλικίωσης» του μέσου στη Γαλλία. Το 1976 έκανε το ντεμπούτο της, και πάλι στο Métal Hurlant, η σειρά Le Garage Hermétique. Αν και λιγότερο γνωστό σε σχέση με άλλα έργα του, το κόμικ αυτό είναι από τα πλέον πειραματικά του Moebius. Αριστερά: κουστούμια του Moebius για το Dune Δεξιά: ο Jodorowsky και ο Giraud, παρέα μ' έναν Σάρντωκαρ, στα γυρίσματα του Dune Το 1970 ήταν η αρχή μιας πολύχρονης συνεργασίας και φιλίας με τον Alejandro Jodorowsky, όταν ο Giraud φιλοτέχνησε την αφίσα της ταινίας του El Topo. Το 1974, ο Giraud ανέλαβε το ρόλο του concept artist για τη εξαιρετικά φιλόδοξη κινηματογραφική μεταφορά του Dune, αλλά η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Οι υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις του Jodorowsky οδήγησαν σε διακοπή της παραγωγής και έτσι «γεννήθηκε» μια από τις καλύτερες ταινίες που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η κοινή τους πορεία στην 9η τέχνη ξεκίνησε το 1978 με το ιδιαίτερο και υποτιμημένο Les Yeux du Chat, όπου γινόμαστε μάρτυρες ενός ελαφρώς διαφορετικού σχεδιαστικού στυλ. Δισέλιδο από το Les Yeux du Chat Λίγο αργότερα, έφτασαν στο αποκορύφωμά τους με το L’Incal (1980-1985). Η σειρά αυτή θεωρείται το κορυφαίο δημιούργημα του Jodorowsky και το πλέον τυπικό, από άποψη σκίτσου τουλάχιστον, έργο του Moebius. Πρόκειται για μία μεγάλων διαστάσεων space opera, μια διαστημική σούπα (πεντανόστιμη αν με ρωτάτε) με δράση, μυστικισμό, χιούμορ και ρομάντζο, που σήμερα καταλογίζεται στα διαμάντια του γαλλόφωνου sci-fi. Δύο από τα εντυπωσιακότερα μονοσέλιδα του L'Incal Τα επόμενα χρόνια, ο Giraud Moebius, ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την επιστημονική φαντασία. Ξεχωρίζει το Le Monde d'Edena (1983-2001), το οποίο ξεκίνησε ως μια διαφήμιση για τη Citroën, αλλά κατέληξε σ’ ένα αξιόλογο έργο πέντε άλμπουμ. Αποτελεί ένα από τα πιο ψυχεδελικά κόμικς του Moebius και φαίνονται πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλο οι επιρροές του από την πνευματικότητα του New Age και ιδιαίτερα τις διδαχές του Γάλλου γκουρού του κινήματος, Jean-Paul Appel-Guéry. Συνεχίζεται...
  13. GeoTrou

    THE LONG TOMORROW [ DAN O'BANNON, MOEBIUS ]

    Κόμικ επιστημονικής φαντασίας των Dan O’Bannon και Moebius. Κυκλοφόρησε το 1976, στα τεύχη 7 και 8 του περιοδικού Métal Hurlant, ενώ η πρώτη αυτόνομη έκδοση στα γαλλικά βγήκε το 1989 από την Les Humanoïdes Associés. Στ’ αγγλικά, έχουν υπάρξει διάφορες εκδόσεις, με πρώτη αυτή στο περιοδικό Heavy Metal (1977). Μεταξύ άλλων, το 1987 συμπεριλήφθηκε στο Complete Moebius #4 της Epic Comics και το 1996 στο Moebius #2 της Dark Horse. Στα ελληνικά, έχει κυκλοφορήσει ολόκληρη στο τεύχος 167 της Βαβέλ και μπορείτε να τη βρείτε σκαναρισμένη εδώ. Αν δεν σας θυμίζει κάτι ο κύριος O’Bannon είναι διότι δεν ήταν άνθρωπος των κόμικς, αλλά του κινηματογράφου. Είχε αναμειχθεί σε διάφορες ταινίες, είτε ως σεναριογράφος (Dark Star, Alien, Heavy Metal και Total Recall), είτε στα ειδικά εφέ (Star Wars), είτε ως σκηνοθέτης (The Return of the Living Dead). Με τον Moebius γνωρίστηκε γύρω στο 1975, καθώς δουλεύανε και οι δύο για το απραγματοποίητο Dune του Alejandro Jodorowsky, ο O’Bannon ως υπεύθυνος των ειδικών εφέ και ο Moebius ως concept artist. Ο Πητ Κλαμπ είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ σε μια μελλοντική πόλη. Δέχεται τηλεφώνημα από μια κυρία, κάτοικο κάποιας πολυτελούς συνοικίας, κοντά στην επιφάνεια. Του αναθέτει να παραλάβει κάποια προσωπικά της αντικείμενα στο επίπεδο 199, μια κακόφημη περιοχή. Κι έτσι ο Κλαμπ μπλέκεται σε μια παράξενη υπόθεση. Το σχέδιο του Moebius είναι απίθανο. Αν με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το τυπικό του στυλ, θ’ ανέφερα αυτό το κόμικ. Δεν είναι το καλύτερό του, αλλά είναι το κλασικό του. Από την άλλη, το σενάριο δεν είναι είναι στα ίδια επίπεδα. Δεν έχει να πει κάτι και μπορείς σχετικά εύκολα να καταλάβεις πού το πάει ο O’Bannon. Αν όμως κάποιος πιάσει την ιστορία ως μέρος μιας ανθολογίας, τότε μπορεί και να μην τον πειράξει τόσο. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι από ιστορικής πλευράς αξίζει να διαβαστεί. Είναι από τα πρώτα κόμικς που συνδυάζουν το νουάρ με το sci-fi και κυρίως είναι η ιστορία που επηρέασε καθοριστικά το ύφος του Blade Runner. Βαθμολογία: 7,2/10
  14. GeoTrou

    SILVER SURFER: PARABLE [STAN LEE - MOEBIUS]

    «Ο Moebius σχεδιάζει Silver Surfer». Αυτός ήταν και ο λόγος που διάβασα το συγκεκριμένο κόμικ, πριν αρκετά χρόνια. Είναι μάλιστα το πρώτο υπερηρωικό που διάβασα και μάλλον δεν είμαι και πολύ υποκειμενικός. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Κάπου στο 1987 ή 1988, ο Moebius βρισκόταν στο Comic-Con του San Diego και έπαιρνε το μεσημεριανό του με τον Stan Lee, τον Michael Hobson, τότε αντιπρόεδρο της Marvel, και τον Jean-Marc Lofficier, φίλο του, αντιπρόσωπό του και σεναριογράφο. Εκεί προτάθηκε από τον Lofficier, σύμφωνα με λεγόμενα του Lee, να συνεργαστούν οι δύο κορυφαίοι δημιουργοί. Αυτό ήταν. Ο Moebius πρότεινε τον Silver Surfer, ο Lee χαμογέλασε και οι δυο πλευρές έδωσαν τα χέρια. Ο Moebius δούλεψε για πρώτη φορά με την περίφημη Marvel method. Παρότι, όπως έχει γράψει ο ίδιος, ήταν από τις δυσκολότερες δουλειές που έχει αναλάβει, του άρεσε αυτή η μέθοδος. Το αποτέλεσμα, που ονομάστηκε Silver Surfer: Parable, ήταν μάλλον επιτυχημένο: κυκλοφόρησε σε δύο τεύχη το 1988 και το 1989 από την Epic Comics, το γνωστό imprint της Marvel, και κέρδισε Eisner Award for Best Limited Series. Ο Galactus φτάνει στη Γη, όχι για να ικανοποιήσει την ακόρεστη πείνα του, αλλά για να λατρευτεί ως θεός. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός, ένας τηλευαγγελιστής αυτοπροβάλλεται ως προφήτης και αντιπρόσωπος του Galactus. Ο Silver Surfer, που ζει σαν απόβλητος, απογοητευμένος από τους ανθρώπους, αφυπνίζεται και τα βάζει τόσο με τον ψευδοπροφήτη, όσο και με τον παλιό του κύριο. Το σχέδιο του Moebius είναι υπέροχο, ίσως μέσα στα 5 καλύτερά του. Είναι λιγότερο λεπτομερές, θα έλεγα ότι «αμερικανίζει» λίγο (όχι με κακή έννοια), αλλά είναι υπέροχο. Ο χρωματισμός, που έχει γίνει από τους Mark Chiarello και John Wellington, είναι κάπως ξεθωριασμένος πια, αλλά κρατιέται καλά και κολλάει μια χαρά με το σχέδιο. Η ιστορία είναι κι αυτή πολύ καλή. Ίσως λίγο δασκαλίστικη (Parable λέγεται εξάλλου, δηλαδή «παραβολή» ), αλλά είναι στρωτή και οι διάλογοι λυρικοί. Η σύγκρουση Silver Surfer-Galactus δεν περιορίζονται στην ισοπέδωση της πόλης, αλλά έχει φιλοσοφικό υπόβαθρο. Με λίγα λόγια, ένα κόμικ ιστορικής σημασίας, το οποίο απευθύνεται και σε όσους δεν έχουν σχέση με το υπερηρωικό είδος. Βαθμολογία: Excelsior!/10
  15. Τυχοδιώκτης στην Αγρια Δύση Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στα καλά γουέστερν δεν ήταν πάντα κακοί οι ερυθρόδερμοι «απολίτιστοι» Ινδιάνοι και ελευθερωτές τα χλομά πρόσωπα. Υπάρχουν γουέστερν που στηλιτεύουν την αγριότητα των λευκών εισβολέων και αναδεικνύουν θετικούς χαρακτήρες, τυχοδιώκτες μεν αλλά αφοσιωμένους στην απονομή δικαιοσύνης και την προστασία των αδύναμων. Το «Μπλούμπερι» των Charlier και Giraud (γνωστού και διάσημου με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Moebius) είναι ένα από αυτά. Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ κυκλοφόρησαν την ένατη περιπέτεια του Μπλούμπερι. Οι Ελληνες φίλοι του διάσημου χαρακτήρα δεν περίμεναν ότι θα έχει συνέχεια. Και όμως, πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε ο διπλός τόμος 11 – 12 (σε μετάφραση Αγγελου Φιλιππάτου και Χρήστου Ηλιάδη) με την υπόσχεση ότι ο δέκατος θα κυκλοφορήσει στο άμεσο μέλλον. Αυτή η γενναία κίνηση αποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμα κοινό για τα γουέστερν και δημιουργεί την ελπίδα ότι κάποτε θα δούμε και στην Ελλάδα ολοκληρωμένο το έπος του θρυλικού αντιήρωα. Πρόκειται, άλλωστε, για ένα από τα σημαντικότερα κόμικς– γουέστερν παγκοσμίως, φιλοτεχνημένο από δυο καλλιτέχνες που άφησαν εποχή στην ευρωπαϊκή σκηνή, τον Βέλγο σεναριογράφο Jean – Michel Charlier και τον Γάλλο σχεδιαστή και δημιουργό κόμικς Moebius που υπέγραφε παλαιότερα με το όνομα Jean Giraud. Τα ασπρόμαυρα σχέδια και οι λεπτομέρειες του Moebius συνθέτουν μια συναρπαστική, αφιλόξενη Aγρια Δύση Οι πρώτες περιπέτειες του Μπλούμπερι δημοσιεύτηκαν το 1963 στο εμβληματικό γαλλικό περιοδικό Pilote και συνεχίστηκαν για πέντε δεκαετίες, ενώ μεταφράστηκαν σε περίπου είκοσι γλώσσες και συνοδεύτηκαν από αμέτρητα βραβεία και διαδοχικές επανεκδόσεις. Τα καταπληκτικά σχέδια του Moebius έπαιξαν καταλυτικό ρόλο σε αυτή την επιτυχία, καθώς με τη μοναδική δεξιοτεχνία του αποδίδει πρόσωπα και τοπία αρκετά διαφορετικά από ό,τι στα συμβατικά γουέστερν. Με τη σεναριακή συμβολή του Charlier εστιάζουν στην ανθρώπινη πλευρά των πρωταγωνιστών, στις εκφράσεις τους, σε προσωπικές στιγμές άγχους, απόγνωσης, φόβου αλλά και σε ηρωικές στιγμές, σε πράξεις αυτοθυσίας και αλληλοβοήθειας. Ο Μπλούμπερι δεν είναι ένας τυπικός λευκός τυχοδιώκτης που σώζει όμορφες κοπέλες, κερδίζει στα χαρτιά, συλλαμβάνει κλέφτες αμαξών, πυροβολεί Ινδιάνους και σφυρίζει νηφάλιος πάνω στο άλογό του. Αντιθέτως, έχει ένα τραυματικό παρελθόν, κατηγορήθηκε για φόνο που δεν διέπραξε, είναι φυγάς και πότης στις πρώιμες ΗΠΑ του 1870, δεν φημίζεται για την ομορφιά του και τους καλούς τρόπους του. Παλιά ήταν ρατσιστής, αλλά όλα άλλαξαν μέσα του όταν του έσωσε τη ζωή ένας Αφροαμερικανός σκλάβος. Γίνεται ένας περιπλανώμενος στην αφιλόξενη Αγρια Δύση, ένας μοναχικός προστάτης των καταπιεσμένων και των αδύναμων με βάση έναν δικό του κώδικα τιμής χωρίς να υποβαθμίζει και τη δική του καλοπέραση. Ο τόμος με την 11η και 12η συνέχεια του θρυλικού Μπλούμπερι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ Δεν είναι μάρτυρας ούτε σκοπεύει να πουλήσει φτηνά το τομάρι του. Αλλά είναι αμείλικτος απέναντι στους εκμεταλλευτές. Αυτούς τους στέλνει κατευθείαν στην κρεμάλα. Μια τέτοια ιστορία με έναν φιλόδοξο και πλούσιο απατεώνα αφηγείται ο νέος τόμος με τίτλο «Το Ορυχείο του Χαμένου Γερμανού». Ο Μπλούμπερι, ως προσωρινός σερίφης, θα τα καταφέρει και πάλι (κι αυτό δεν είναι σπόιλερ αλλά αναμενόμενο happy end). Μέχρι την επόμενη περιπέτεια που ελπίζουμε να μην καθυστερήσει πολύ. Πηγή Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης (από το ποστ #31 και μετά υπάρχει το τεύχος που αναφέρεται στο άρθρο)
  16. Μερικά διπλά που έχουν συσσωρευθεί το τελευταίο διάστημα. Φωτογραφίες διαθέσιμες εάν ζητηθούν. Να φεύγουν λόγω μετακόμισης Μαμούθ Πακέτο τα Ινκάλ 3, 5 και 6 της Μαμούθ στα 10 ευρώ. (σε κατάσταση 7+) Οι μεγάλοι του Underground Comics στα 6 ευρώ δηλαδή όσο είχε αγοραστεί από ΛΕΦΙΚ (θα έλεγα σε κατάσταση 8, αλλά έχει μια θαμπάδα άνω δεξιά) Ελευθεροτυπία Εννέα (όλα σε πολύ καλή κατάσταση εκτός από το 513 που έχει κύματα). Για ανταλλαγή/Χάρισμα μόνο 15, 56, 57 63, 65, 282, 299, 462, 509 ,513 Ψαρόπουλος Αστερίξ στους Γότθους κατ. 6 (φαγωμένη ράχη). Χάρισμα μόνο Καθημερινή Μίκη Μαους Νο 91 Χάρισμα μόνο Ντόναλντ Νο 21 Χάρισμα μόνο Anubis Thor - Τεύχη 3, 5, 6 Χάρισμα μόνο ====Disclaimer==== Κρατάω το δικαίωμα να αρνηθώ να χαρίσω ή να πουλήσω σε μέλη του φόρουμ που δεν έχουν δραστηριότητα ή αξιοπρέπεια.
  17. Στο τεύχος 28 του Viagra Comix υπάρχει ένα μικρό αφιέρωμα στον Moebius και τα γυμνά του. Πρακτικά είναι κάποιες εικόνες από το σχετικά συλλεκτικό λεύκωμα-portfolio Histoire d' X. Μπαίνουν όλα σε spoiler λόγω ακατάλληλου περιεχομένου (στα περισσότερα).
  18. GeoTrou

    Time Masters / Les Maîtres du Temps (1982)

    Animated ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1982, μια συμπαραγωγή μεταξύ γαλλικών, ουγγρικών, γερμανικών, ελβετικών και βρετανικών εταιρειών. Σκηνοθέτης είναι ο René Laloux, ο οποίος συνεργάστηκε με τους Moebius (σενάριο, πρωτότυπα σχέδια) και Jean-Patrick Manchette (διάλογοι). Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα L'Orphelin de Perdide του Stefan Wul και τον ίδιο χρόνο μεταφέρθηκε σε κόμικς από τον Moebius. Ένα όχημα τρέχει στις ερημιές ενός παράξενου πλανήτη. Μέσα, ο Claude προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον φίλο του Jaffar. Το όχημα ανατρέπεται και λίγο πριν υποκύψει στα τραύματά του, ο Claude παραδίδει στον γιο του έναν πομποδέκτη. Ο Jaffar σπεύδει με το διαστημόπλοιό του για να σώσει τον μικρό Piel, συναντώντας στον δρόμο πολλούς και διάφορους κινδύνους. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και το plot twist στο τέλος, έξοχο. Το animation εμφανώς παλιό, αλλά κρατιέται καλά ακόμα και σήμερα. Το soundtrack ταιριαστό μέσα στην ποικιλία του. Αλλά αυτό που μετράει είναι η οργιώδης φαντασία των δημιουργών. Ακόμα κι αν τελικά δεν σας ενθουσιάσει, θα υπάρξουν σίγουρα εικόνες που θα χαραχτούν για πολύ καιρό στη μνήμη σας. Μια ευρηματική, αγνή sci-fi περιπέτεια. [imdb=tt0084315]
  19. Ήταν ένας μοναχικός ήρωας καβάλα σε ένα πτεροειδές είδος πτεροδακτύλου, εν μέρει μηχανικό και εν μέρει οργανικό. Το ενδυματολογικό του look χαρακτήριζε ο κωνοειδής σκούφος που φορούσε και ένας μανδύας, που ανέμιζε όταν πετούσε στην επιφάνεια ενός άγνωστου πλανήτη με πολεμοχαρείς κατοίκους και απομεινάρια ξεχασμένων πολιτισμών. Αυτός ήταν ο Arzach, δημιούργημα του διάσημου Γάλλου σεναριογράφου και σχεδιαστή Moebius (ψευδώνυμο του Ζαν Ζιρό). Πρωταγωνιστής σ' ένα κόμικ επιστημονικής φαντασίας που έγραψε ιστορία, ο ήρωας συμπλήρωσε εφέτος 40 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση στις σελίδες του γαλλικού περιοδικού Métal Hurlant. Μια εμφάνιση που αποδείχθηκε σημαδιακή. Ο Arzach αποτέλεσε πραγματική επανάσταση στα κόμικς της εποχής, τόσο σε εικονογραφικό όσο και σε αφηγηματικό επίπεδο. Δεν είχε ίχνος διαλόγων, ούτε κάποια στρωτή γραμμική εξιστόρηση όπως επέβαλαν οι μέχρι τότε κανόνες. Οι σιωπηλές εικόνες και οι γοητευτικές στο μυστήριό τους ιστορίες που έπλαθε ο Moebius, παρέπεμπαν ευθέως στα όνειρα και στο υποσυνείδητο. Όσο για το όνομα του ήρωα, άλλαζε τρόπο γραφής από επεισόδιο σε επεισόδιο (Arzach, Harzak, Harzack, Arzak, Harzach), χωρίς να εξηγήσει ποτέ ο δημιουργός του τι ακριβώς σήμαινε αυτή η λέξη - και προς τι οι τόσες μεταβολές. Μετά από μια σύντομη, αλλά επιτυχημένη πορεία εντός και εκτός γαλλικών συνόρων (στην Αμερική παρουσιάστηκε από το Heavy Metal και στην Ελλάδα έγινε γνωστός από τη Βαβέλ), ο ήρωας αποσύρθηκε από το προσκήνιο. Επανήλθε το 1987 με τον «Θρύλο του Arzach», όπου έγινε για πρώτη φορά χρήση διαλόγων, ενώ το 2009 ο εκδοτικός οίκος Glénat κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Arzak l’ Aprenteur» (Ο Τοπογράφος). Ο Moebius έδωσε σε αυτό το κόμικ τις διαστάσεις μιας όπερας του διαστήματος, έχοντας σκοπό να δημιουργήσει μια τριλογία που θα φώτιζε την προέλευση του ήρωα. Δυστυχώς, ο θάνατός του τον Μάρτιο του 2012, άφησε ανολοκλήρωτη την προσπάθεια. Με αποτέλεσμα να μείνει άγνωστη, διά παντός, η καταγωγή αυτού του άχρονου ήρωα. Πηγή
  20. Γαλλικό κόμικ, γνωστό και ως La Folle du Sacré-Cœur, που εκδόθηκε από την Les Humanoïdes Associés. Το σενάριο είναι του Alejandro Jodorowsky, το σχέδιο του Moebius και ο χρωματισμός των Florence Breton, Daniel Cacouault, Zoran Janjetov και Scarlet Smulkowski. Αρχικά κυκλοφόρησαν τρεις τόμοι (τα έτη 1992, 1993 και 1998), ενώ αργότερα βγήκαν και δύο συγκεντρωτικοί τόμοι, ο ένας το 2004 και άλλος το 2015. Στα αγγλικά κυκλοφόρησε με την ονομασία Madwoman of the Sacred Heart, αρχικά από την Dark Horse και αργότερα από την Humanoids. Το κόμικ αυτό αποτελεί μια από τις γνωστότερες συνεργασίες των Jodorowsky και Moebius. Ο Alan Mangel είναι ένας διάσημος καθηγητής φιλοσοφίας στο γνωστό πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Απολαμβάνει μια άνετη ζωή και την εκτίμηση των φοιτητών του, η οποία σε ορισμένους έχει μετατραπεί σε αληθινή λατρεία. Ξαφνικά όμως η ζωή του παίρνει τον κατήφορο, όταν μπλέκεται άθελά του με μια ομάδα θρησκόληπτων, που τον θεωρούν άνθρωπο-κλειδί για τον ερχομό του Χριστού στη Γη. Η πλοκή είναι ξέφρενη και σταδιακά περνάει από το ρεαλιστικό στο σουρεάλ. Το σενάριο σατιρίζει πρωτίστως τις θρησκείες (κυρίως τον Χριστιανισμό) και βρίθει ερωτισμού, αναφορών σε διάφορες φιλοσοφικές σχολές και, προς το τέλος, πυροβολισμών κι εκρήξεων. Το χιούμορ είναι λεπτό, αλλά διαρκώς παρόν. Όσον αφορά το σχέδιο, κινείται σε χλιαρά επίπεδα. Οτιδήποτε φέρει την υπογραφή του Moebius αποκλείεται να είναι κακό και υπάρχουν πολλά εξαιρετικά καρέ, αλλά υπάρχουν και ορισμένα που μου φαίνονται κάπως πρόχειρα. Κρατάω πάντως μια επιφύλαξη, γιατί ίσως το σκανάρισμα δεν είναι και το καλύτερο. Ο χρωματισμός από την άλλη είναι πολύ ωραίος και αναδεικνύει το σχέδιο. Συνολικά, νομίζω πρόκειται για ένα δυνατό, (παραδόξως) ευκολοδιάβαστο κόμικ, που σε κάνει να γελάς, αλλά και να σκέφτεσαι. Αν αξίζει; Mais bien sûr! Βαθμολογία: 7,5/10 Για περισσότερα έργα του Moebius ακολουθήστε τα παρακάτω λινκς : ARZACH Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΕ ΒΡΩΜΙΕΣ ΑΣΤΕΡΙΞ (Β' ΠΕΡΙΟΔΟΣ) ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΒΑΒΕΛ ΜΠΛΟΥΜΠΕΡΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΙΔΕΑΣ Ο ΤΡΕΛΟΣ ΣΤΥΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΕΥΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ
  21. amanocaza

    Αναζητήσεις AmanoCaza

    _____________________________________ Ρίξτε μια ματιά και στα κόμικς που προσφέρω προς ανταλλαγή (εδώ) μπας και σας ενδιαφέρει κάτι... Διαφορετικά πληρώνω τοις μετρητοίς... _____________________________________ ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΚΟΠΑΔΙ Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ QUINO ΟΙ ΦΑΛΑΓΓΕΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΤΑΞΗΣ Ο ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΣ ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ 4, 5, 6, 7 Βιβλιοθήκη Κόμιξ (Ντον Ρόσα) 4, 5 Βιβλιοθήκη Disney (Καθημερινή) 4
  22. tik

    Ο ΤΡΕΛΟΣ ΣΤΥΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ

    Το άλμπουμ έχει ήδη παρουσιαστεί εκεί: ΕΔΩ Η συγκεκριμένη έκδοση έγινε από την Ars Longa, προφανώς μετά τη διάσπαση της Βαβέλ το 1984. Το εξώφυλλο έχει μικροδιαφορές στο στήσιμο και τα χρώματα. Στο εσωτερικό δεν αναφέρει στοιχεία έκδοσης. Παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές στο φόρουμ όπως: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ εδώ κι εκεί ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ εδώ κι εκεί Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ εδώ SHOW BUSINESS εδώ κι εκεί Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ εδώ κι εκεί
  23. Ο Αλέκος Παπαδάτος γράφει τη νεκρολογία του Moebius για τη λογοτεχνική εφημερίδα. Και πάλι δεν χωρούσε στο σκάνερ, οπότε έκανα ξανά μια μικρή πατέντα. Δεν έχει χαθεί απολύτως τίποτα από το άρθρο.
  24. Dark Chris

    Πέθανε ο Moebius!!!

    Σήμερα το πρωί βρέθηκε νεκρός ο Jean Giraud aka Moebius στο σπίτι του. link
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.