Αναζήτηση στην Κοινότητα

Την ιστορία της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες δίνει με τα σχέδιά του ο γνωστός σκιτσογράφος Milo Manara. Σύμφωνα μρε τον καλλιτέχνη όλα γίνονται για το σεξ και την εξουσία με χρήση βίας, όπλων και αθέμιτων μέσων. Κυριαρχεί η επιθυμία της κατάκτησης σε κάθε επίπεδο και σε αυτό μετέχουν όλοι. Απλοί πολίτες , αξιωματούχοι, πολιτικοί και ιερωμένοι. «Σεξ, πόλεμος για να κερδίσουν σεξ, περισσότεροι πόλεμοι για να κερδίσουν πλούτη, ώστε να έχουν περισσότερο σεξ» λέει ο Milo Manara και αποτυπώνει τη «θεωρία» του στα ερωτικά του σκίτσα. ... Τα σκίτσα μπορείτε να τα δείτε εδώ, στο πολύ ενδιαφέρον σάιτ "Η Μηχανή του Χρόνου", από όπου και αλιεύθηκε η είδηση. Δεν ποστάρονται εδώ για ευνόητους λόγους. Ανοίγετε με δική σας ευθύνη.

Από την ιστοσελίδα του "Έθνους" ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΛΟ ΜΑΝΑΡΑ Διχάζει η νέα «Γυναίκα αράχνη» Διχάζει τον κόσμο των κόμικς η «Γυναίκα αράχνη» του Μίλο Μανάρα, που έκανε το ντεμπούτο της αυτή την εβδομάδα προκαλώντας εντονότατες κριτικές. Η Marvel ανέθεσε στον Μίλο Μανάρα τον σχεδιασμό της νέας «Γυναίκας αράχνnς» για την επιστροφή του κόμικς που θα γίνει τον Νοέμβριο Η Marvel ανέθεσε στον γνωστό για τα ερωτικά του κόμικς καλλιτέχνη τον σχεδιασμό της νέας «Spider Woman» για την επιστροφή του κόμικς που θα γίνει το Νοέμβριο μέσα από τη σειρά «Women of Marvel». Τα αποκαλυπτήρια του σκίτσου έγιναν και πιστός στο στυλ του ο καλλιτέχνης, έδωσε με το σκίτσο του μια πιο σέξι διάσταση στη «Γυναίκα αράχνη». Με κόκκινη κολλητή φόρμα που μοιάζει με body painting, η σχεδόν γυμνή Τζέσικα Ντριου μεταμορφώνεται σε μια πιο πιπεράτη εκδοχή της σούπερ ηρωίδας, που φαίνεται σαν να έχει σχεδιαστεί «μόνο για άνδρες». Αυτό υποστηρίζουν αρκετά sites του χώρου των κόμικς που καταδικάζουν την εκρηκτική παραλλαγή του κλασικού σκίτσου του 1978, λέγοντας πως με αυτόν τον τρόπο απομακρύνουν τις γυναίκες αναγνώστες αλλά και τις γυναίκες δημιουργούς κόμικς. «Οποιος γνωρίζει από πορνογραφία, καταλαβαίνει αμέσως πού παραπέμπει η πόζα στην οποία έχει ζωγραφιστεί», αναφέρουν οι ειδικοί στις κριτικές τους. «Αν αυτή η πόζα δεν είναι κατάλληλη για έναν άνδρα σούπερ ήρωα, γιατί πρέπει να είναι για μια γυναίκα», αναρωτιούνται σε σχετικά sites, ενώ πολλοί εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λέγοντας πως υπάρχει χώρος για την τέχνη του Μίλο Μανάρα, αλλά ίσως ο καλλιτέχνης δεν έπρεπε να καταπιαστεί με το συγκεκριμένο κόμικς. Η δημοσιογράφος Λόρα Σέντον, ειδική στον χώρο των κόμικς, είπε στον «Guardian»: «Θεωρώ ότι είναι πολύ απογοητευτική η απόφαση της Marvel να αναθέσει σε έναν τέτοιου είδους καλλιτέχνη να αλλάξει τόσο ένα κόμικς που έχει ως βασική ηρωίδα του μια γυναίκα. Θα μπορούσε τουλάχιστον να του ζητηθεί να μειώσει τη σεξουαλική οπτική του». Ο σεναριογράφος των νέων ιστοριών της «Spider Woman» πάντως απάντησε μέσω του Twitter του λέγοντας πως δεν έχουν καμία πρόθεση να δώσουν σεξουαλική διάσταση στο κόμικς και πως «το στόρι φέρεται με σεβασμό στην Τζέσικα».

Μεταλλαγμένες στα ελληνικά νησιά Ηλίας Κανέλλης, Τα Νέα, 5/3/2011 Αργησε ο Μίλο Μανάρα να δουλέψει για τον αμερικανικό κολοσσό των κόμικς, τη Μarvel. Σχεδίασε την πρώτη του περιπέτεια για τους Αμερικανούς στα 65 του, αποδεικνύοντας ότι έχει ακόμα σταθερό χέρι όταν σχεδιάζει ωραία κορίτσια, ότι του αρέσουν τα κοσμοπολίτικα περιβάλλοντα όπως αυτά των δημοφιλών τουριστικών νησιών του Αιγαίου και ότι χειρίζεται με άψογο τρόπο τα κλισέ. Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, τα κόμικς που διεκδίκησαν την ενηλικίωση μιας αφηγηματικής τέχνης, η οποία έως τότε ταυτιζόταν με τα εύκολα παιδικά αναγνώσματα, ήταν στην πλειονότητά τους ευρωπαϊκά. Η γαλλική σχολή, εμπλουτισμένη από το πνεύμα του γαλλικού Μάη, παρήγαγε κόμικς κοινωνικοπολιτικής σάτιρας- αναφοράς, αλλά και ανανέωσε τη βελγική σχολή της περιπέτειας, αυτή τη φορά στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Οι Ιταλοί, με πρωτεργάτες πρόσωπα όπως ο Γκίντο Κρέπαξ, ο Ούγκο Πρατ, ο μακαρίτης Αντρέα Πασιέντζα και ο Μίλο Μανάρα έδωσαν νέα πνοή στην περιπέτεια, με πολιτικές προεκτάσεις, αλλά και γερές δόσεις ερωτισμού, που εκείνα τα χρόνια ταυτιζόταν με τη χειραφέτηση. Αντιθέτως, το αμερικανικό κόμικς κινούνταν λίγο-πολύ στα όρια των κλισέ, που είχαν τοποθετήσει τα κόμικς με υπερήρωες οι δυσκίνητες εκείνο το διάστημα εκδοτικές εταιρείες. Χρειάστηκαν μερικοί τολμηροί αφηγητές, σχεδιαστές και σεναριογράφοι, ο Φρανκ Μίλερ, ο Ντέιβιντ Ματσουκέλι, ο Αλαν Μουρ, για να αναγκάσουν τους υπερήρωες να κινηθούν, να διαρρήξουν την αφηγηματική πεπατημένη, αισθητικά και θεματολογικά. Κι ύστερα, τα αμερικανικά κόμικς, πολυθεματικά και πολυστυλιστικά πια, έκαναν μια δεύτερη έξοδο στον κόσμο- και κατέκτησαν και την ευρωπαϊκή αγορά. Οι μεμονωμένοι, ανεξάρτητοι εικονογράφοι στην Ευρώπη, που περνάει ακόμα η μπογιά τους, συνέχισαν να υπάρχουν ως μεμονωμένες περιπτώσεις. Κάποιοι απ΄ αυτούς χρειάστηκε να πάνε στην Αμερική, να εισφέρουν τη δεξιοτεχνία τους και το αναγνωρίσιμο στυλ τους ακόμα και στα κόμικς με υπερήρωες. Ο Μίλο Μανάρα είναι ο τελευταίος ανάμεσά τους, σε έναν δρόμο που άνοιξε τη δεκαετία του 1980 ο Μοέμπιους. Ο Μίλο Μανάρα είναι παιδί της ανεξάρτητης ιταλικής σκηνής. Ο «Σιμιότο» του, η πρώτη επιτυχία του το 1976, ήταν ένα κόμικς εμπνευσμένο από τη στράτευση στο μαοϊκό στρατόπεδο που εκείνον τον καιρό ήταν δημοφιλές στην Ευρώπη. Αλλά στην πορεία, με σειρές όπως «Το άρωμα του αόρατου», «Κάντιντ κάμερα» και κυρίως με «Το κουμπί της», καταγράφηκε στους δεξιοτέχνες του ερωτισμού. Ενός ιδιότυπου, εύκολα αναγνωρίσιμου ερωτισμού, που εκπροσωπούνταν κυρίως από την εικονογράφηση σε παραλλαγές της γυναίκας-μοντέλο. Στην πορεία, η γυναίκα αυτή σχεδιάστηκε, ξανθή ή μελαχρινή, με ανατομικές λεπτομέρειες, με λάγνο ύφος και με υπερχειλίζουσα λίμπιντο. Παρά τις μετέπειτα συνεργασίες του Μανάρα με τον Φελίνι, τον Πρατ, τον Αλμοδόβαρ, τον Γιοντορόφσκι, στην κοινή συνείδηση έχει μείνει ως ο εικονογράφος του ερωτισμού. Μια φεμινιστική αλλά και μια απομυθοποιητική προσέγγιση, πάντως, τον αποκαλεί σοφτ πορνογράφο καλλιγραφίας. Αυτός ο σχεδιαστής κόμικς, με αυτή τη γραμμή και με αυτή τη φήμη, προσεγγίστηκε από τη Μarvel για να εμπλουτίσει έναν από τους πιο δημοφιλείς τίτλους της εταιρείας, τους Χ-Μen- την ομάδα δηλαδή των μεταλλαγμένων με τις υπερδυνάμεις σε συνεργασία με έναν από τους καλύτερους σεναριογράφους της εταιρείας, τον άνθρωπο που (επίσης τη δεκαετία του 1980) ανανέωσε το ενδιαφέρον για την ομάδα Χ, τον Κρις Κλερμόντ. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ιδωθεί από δύο διαφορετικές σκοπιές. Αν στόχος ήταν ο εντυπωσιασμός, αν δηλαδή έπρεπε να δοθεί η δυνατότητα στον Μανάρα να σχεδιάσει τις ωραίες που συνήθως σχεδιάζει σε περιβάλλον υπερηρώων, το κόμικς είναι πετυχημένο- πιθανόν και εμπορικά. Αν όμως στόχος είναι έστω η ανανέωση της περιπέτειας, τότε το εγχείρημα δεν δικαιώνεται. Ο Κλερμόντ γράφει μια ιστορία-τουρλουμπούκι και ο Μανάρα εικονογραφεί με τον τρόπο του, προσέχοντας απλώς στη δοσολογία του ερωτισμού: σεμνά και ταπεινά.

Παλια, αλλα ενδιαφερουσα συνεντευξη του Milo Manara. Μιλαει αρκετα και για τους φιλους του Φεντερικο Φελινι και Hugo Prutt. Την επιεικια σας, για την ποιοτητα του σκαναρισματος... Η εφημεριδα ειναι αρκετα παλια και οχι στην καλυτερη κατασταση...