Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'marvel'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. constantinople

    DEADPOOL: ΒΕΝΤΕΤΑ - BAD BLOOD

    Το κείμενο στο οπισθόφυλλο: Ο ΝΤΕΝΤΠΟΥΛ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ & ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ! Ο ΝΤΕΝΤΠΟΥΛ ΠΑΡΕΝΟΧΛΕΙ, πυροβολεί, και μαχαιρώνει κόσμο εδώ και πάρα πολύ καιρό. Έχει αποκτήσει πολλούς εχθρούς. Ένας απ’ αυτούς, τον οποίο δεν μπορεί να θυμηθεί ακριβώς, είναι ο Θάμπερ, ο οποίος εμφανίζεται στα ξαφνικά και τον κάνει λιώμα στο ξύλο. Ποια σχέση έχει το παρελθόν του Ντέντπουλ με αυτόν τον μπρατσωμένο τραμπούκο; Και τι τρέχει με τον Κέιμπλ, την Ντόμινο και τους άλλους στο εξώφυλλο; Θα είναι κι αυτοί στην ιστορία; (Ναι, θα είναι!) Ο συνδημιουργός του χαρακτήρα, Rob Liefeld, συνεργάζεται με τους Chris Sims και Chad Bowers (“X-Men’92”) για να δείξει πώς ο μεγαλύτερος ήρωάς του (εντάξει, αυτό κάντε πως δεν το ακούσατε) τρώει το ξύλο της ζωής του! Ρίξτε μια ματιά – πριν ΣΑΣ βρει ο Ντέντπουλ! ---------------------------------------------- Ενδιαφέρουσα ιστορία, με λιγότερες σελίδες από ότι έχουμε συνηθίσει από τους τόμους που κυκλοφορούν τελευταία και συνεπώς φτηνότερη. Πρόκειται για ένα graphic novel που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ στις αρχές του 2017. Ο Rob Liefeld, ο άνθρωπος που μετέτρεψε τους New Mutants σε Χ-Force, συνδημιουργός των Deadpool και Cable και ένας από τους ιδρυτές της Image Comics είναι παλιά καραβάνα και πετυχαίνει να δώσει μια γεύση αρχών της δεκαετίας του 1990 στο κόμικ, βοηθούμενος και από τους συν-σεναριογράφους Chris Sims and Chad Bowers οι οποίοι έμαθαν κι αυτοί καλά την δεκαετία του '90 μέσω της ενασχόλησης τους στη σειρά Χ-ΜΕΝ'92. Αυτή η ρετρό αίσθηση που αποπνέει το κόμικ είναι για μένα κάτι το θετικό, για άλλους όμως μπορεί να είναι αρνητικό. Ο Liefeld παρουσίαζε τον Deadpool περισσότερο ως έναν δολοφόνο που κάνει αστεία (σπάιντερμαν με όπλα είχαν πει κάποιοι), παρά ως παρανοϊκό γελωτοποιό όπως εμφανίζεται στις σύγχρονες ιστορίες του, και η ίδια συνταγή ακολουθείται κι εδώ, συνεπώς θα δείτε έναν πιο σοβαρό Deadpool από αυτόν που έχουμε συνηθίσει τώρα τελευταία. Το μόνο έξτρα υλικό που περιέχει είναι μια σελίδα με τις βιογραφίες των συντελεστών. Η έκδοση της Anubis άψογη, fans του Deadpool, σπεύσατε!
  2. Το 2014 η MARVEL κυκλοφορεί υπό μορφή Graphic Novel, την επετειακή έκδοση για το επικό Limited Series, "Marvel Super Heroes Secret Wars", έργο των Jim Shooter (σενάριο), Mike Zeck και Bob Layton (σχέδια). Μια κοσμική οντότητα, ο Beyonder, παρακολουθεί το σύμπαν της Marvel και εντυπωσιάζεται από την παρουσία των Υπερηρωων στην Γη και τις δυνατότητες τους. Έτσι - και καθαρά από καπρίτσιο - επιλέγει μια ομάδα Υπερηρώων και μια ομάδα Υπερκακών και τους μεταφέρει σε ένα μακρινό γαλαξία. Ο κόσμος που μεταφέρονται, είναι εξοπλισμένος με εξωγήινα όπλα και τεχνολογία. Ο Beyonder τους δηλώνει: "Καταστρέψτε τον αντίπαλο σας και όσα επιθυμείτε, θα είναι δικά σας. Τίποτα που ονειρεύεστε, δεν ειναι δύσκολο για μένα να το πραγματοποιήσω!" . Ο Πόλεμος αρχίζει Υπερήρωες όπως: Captain America, Captain Marvel, Hawkeye, Iron Man, She-Hulk, Thor, Wasp, Human Torch, Mister Fantastic, Thing, Spider-Man, Spider-Woman, Hulk, Colossus, Cyclops, Nightcrawler, Professor X, Rogue, Storm, Wolverine, απέναντι σε μια επίσης δυνατή ομάδα Υπερκακών όπως: Absorbing Man, Doctor Doom, Doctor Octopus, Enchantress, Kang the Conqueror, Klaw, Lizard, Molecule Man, Titania, Ultron, Volcana, Wrecking Crew και Galactus. Από τις κορυφαίες στιγμές του κόμικ, η εμφάνιση για πρωτη φορά, της μαύρης στολής του Spider-Man. Όμορφη στιβαρή έκδοση, με illustration χαρτί, extras και 336 σελίδες κλωτσοπατινάδας, που σίγουρα αξίζει να βρίσκεται στο ράφι της βιβλιοθήκης, κάθε MARVEL fan!
  3. GeoTrou

    DAREDEVIL: YELLOW [ JEPH LOEB - TIM SALE ]

    Η επιτυχία που είχαν οι Jeph Loeb και Tim Sale στη DC, ιδιαίτερα με το The Long Halloween, έδωσε στο δίδυμο τη δυνατότητα, να δημιουργήσουν κάτι ομοίως πιο προσωπικό και στη Marvel. Έτσι προέκυψε η λεγόμενη "color series", η οποία αποτελείται από limited series των έξι τευχών, όπου ρίχνουν τη δική τους ματιά σε μερικούς από τους σημαντικότερους ήρωες της εταιρείας. Η αρχή έγινε με τον Daredevil και ακολούθησαν οι Spider-Man, Hulk και Captain America. Το Daredevil: Yellow έτρεξε από τον Αύγουστο του 2001 ως τον Ιανουάριο του 2002 και έχει κατά καιρούς κυκλοφορήσει σε διάφορες συγκεντρωτικές εκδόσεις. Στον Άνθρωπο χωρίς Φόβο, έδωσαν το χρώμα κίτρινο, εμπνευσμένοι από τη στολή που πρωτοφόρεσε ο ήρωας, το μακρινό 1964. Οι Loeb και Sale, λοιπόν, αφηγούνται με τον δικό τους τρόπο τα πρώτα βήματα της παράλληλης πορείας του Matt Murdock/Daredevil. Πώς άνοιξε το δικηγορικό γραφείο με τον Foggy, γιατί πήρε την απόφαση να βγει στις ταράτσες της Νέας Υόρκης, πώς γνώρισε και ερωτεύθηκε την Karen... Στην πραγματικότητα, δεν αλλάζουν κάτι δραματικά. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι τα εξιστορούν με έναν τρόπο πιο ζωντανό, πιο άμεσο. Και έχει σημασία ο πληθυντικός που χρησιμοποιώ. Στα credits αναγράφονται ως storytellers. Και πράγματι δρουν ως ένα. Μπορεί ο Loeb να μην αποφεύγει κάποιους υπερβολικούς μελοδραματισμούς και (αρκετές) μεγαλοστομίες ή να το παρακάνει (ελαφρώς) με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά μαζί με τον Sale παραδίδουν ένα κόμικ στρωτό, ευανάγνωστο. Δε διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά it's storytelling done right. Η γραμμή του Sale δεν είναι τόσο εξπρεσιονιστική όσο στο εκπληκτικό The Long Halloween, αλλά μαζί με τα χρώματα του Matt Hollingworth, το artwork φτάνει σε υψηλότατα επίπεδα. Εν ολίγοις: σίγουρα ένα κόμικ για τους φίλους του ήρωα (αν δεν το έχουν πιάσει ήδη) και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν γνωριστεί μαζί του, αλλά θα το ήθελαν.
  4. Ion

    BANNER [ BRIAN AZZARELLO - RICHARD CORBEN ]

    Για όσους με γνωρίζουν, ίσως τους φανεί παράξενο το ότι ΕΓΩ επέλεξα να παρουσιάσω ένα κόμικ της Marvel, και δη του Hulk. Περιττό ίσως να αναφέρω ότι ουδέποτε στο παρελθόν είχα διαβάσει κόμικ του συγκεκριμένου ήρωα (ή και οποιουδήποτε άλλου ήρωα της Marvel για να είμαι ειλικρινής). Όταν όμως στους συντελεστές συναντάς το όνομα του Richard Corben, που είναι ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές, τότε λες να του δώσεις μια ευκαιρία... H συγκεντρωτική έκδοση που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2001 To 2001, η Marvel αποφασίζει να ξεκινήσει ένα project με τον τίτλο "Startling Stories", στο οποίο θα παρουσιάζονταν ιστορίες των γνωστών της ηρώων αλλά από μια διαφορετική ιδιαίτερη σκοπιά. H πρώτη απόπειρα έγινε με τον Hulk και τη μίνι σειρά Banner το 2001, ενώ ακολούθησαν οι Fantastic Four (Unstable Molecules), The Thing (Night Falls on Yancy Street) και Spider-man (The Magalomaniac Spider-Man). Εξώφυλλα από τις άλλες σειρές του Startling Stories (από το Comicvine) Το Banner ήταν μια μηνιαία μίνι-σειρά 4 τευχών, της οποίας το 1ο τεύχος κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2001. Σεναριογράφος είναι ο Brian Azzarello και σχεδιαστής ο Richard Corben. H ιστορία επικεντρώνεται στα "ψυχολογικά" προβλήματα του Bruce Banner, καθώς γνωρίζει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει την ψυχραιμία του και να γίνει μια κινητή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Χωρίς καμία διάθεση για ζωή, προσπαθεί να αφεθεί στη μοίρα του, όμως καταδιώκεται ανελέητα από τον Doc Samson και αδυνατεί να το πετύχει. Τα 4 εξώφυλλα της μίνι σειράς (από το Comicvine) Εσωτερική σελίδα Προφανώς και δεν τρελάθηκα από το αποτέλεσμα, αλλά δεν πέρασα άσχημα κιόλας διαβάζοντάς το. Δεν ξέρω αν όλη η κανονική σειρά κυλάει έτσι, αλλά νιώθω να επαναλαμβάνεται το ίδιο και το ίδιο: ο Banner καταδιώκεται, τα κάνει όλα λίμπα, και πάλι από την αρχή (και από τις ταινίες το ίδιο πράγμα θυμάμαι). Σίγουρα δε μοιάζει με τα κλασικά κόμικς της Marvel (αυτά που έχω δει από απόσταση δηλαδή), και αυτό είναι λογικό μιας και το ιδιαίτερο σχέδιο του Corben μάλλον ταιριάζει καλύτερα σε άλλα είδη κόμικ. Βαθμολογία ας βάλει κάποιος γνώστης της σειράς που το έχει διαβάσει.
  5. Demon in a Bottle ''Can't you see you're becoming your own worst enemy? And you're trying to kill that enemy with a bottle..'' - Bethany Cabe Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο τίτλος του Iron Man πραγματικά περνούσε μία ακόμα "χρυσή εποχή"μέσα από τη συνεργασία τριών μεγάλων δημιουργών.Του σεναριογράφου David Michelinie,του σχεδιαστή John Romita jr. καθώς και του μελανωτή/σχεδιαστή αλλά και co-plotter Bob Layton που έχει αφήσει το όνομα του ανεξίτηλο στον χαρακτήρα του Shellhead. Η τριάδα αυτή ανανέωσε τον χαρακτήρα του Tony Stark/Iron Man προσθέτοντας στο περιβάλλον του καινούργιους χαρακτήρες (όπως τον φίλο και πιλότο του James Rhodes που αργότερα θα γίνονταν ο War Machine, την Bethany Cabe σωματοφύλακα αλλά και ερωμένη του Stark, καθώς και εχθρούς όπως τον Justin Hammer, έναν δισεκατομμυριούχο αντίπαλο του Stark με τη μορφή του Peter Cushing) καθώς και με καινούργιες αρματωσιές τεχνολογικά προηγμένες και σχεδιαστικά εντυπωσιακές για την εποχή τους (space armor,stealth armor κ.α.).. Η δημιουργική ομάδα όμως αυτή δεν άφησε εποχή στον τίτλο μόνο για όλα τα παραπάνω που αναφέραμε.Για πρώτη ίσως φορά στα χρονικά τόσο του τίτλου,όσο και του χαρακτήρα ασχολήθηκε με ένα λεπτό θέμα που κανένας μέχρι τότε δεν είχε ασχοληθεί ανοικτά στο χώρο των mainsteram comic,με εξαίρεση το θέμα των ναρκωτικών τόσο στον Spider Man (στα τελευταία περίπου τεύχη του Stan Lee στον τίτλο), όσο και στο Green Lantern/Green Arrow του Denny O'Neil. Ήταν το ζήτημα του αλκοολισμού το οποίο αναφέρθηκε ίσως για πρώτη φορά στον ήρωα,αλλά φυσικά δεν θα ήταν η τελευταία... Στο τεύχος #128 που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1979 οι αναγνώστες ήρθαν αντιμέτωποι από το εξώφυλλο κιόλας με μία εικόνα του Tony Stark που ποτέ δεν είχανε ξαναδεί...Με ένα φανταστικό σχέδιο του Bob Layton που άφησε εποχή(και αντιγράφτηκε δεκάδες φορές για covers άλλων κόμικ)βλέπαμε έναν Tony Stark σε άσχημη κατάσταση,αξύριστο,ιδρωμένο να κοιτάει με τρόμο το είδωλο στον καθρέπτη και να μην αναγνωρίζει ποιος είναι...Ή μάλλον καλύτερα να έρχεται ίσως αντιμέτωπος με τον χειρότερο εχθρό του εκείνη τη στιγμή που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο του τον εαυτό... Έχοντας πιεστεί τον τελευταίο καιρό από συνεχής επιθέσεις εχθρών του και τα σατανικά σχέδια του Hammer (ο οποίος είχε οργανώσει αυτές τις επιθέσεις) ο Tony χωρίς να το καταλαβαίνει άρχισε ολοένα να βρίσκει παρηγοριά στο ποτό.Το τεύχος ξεκινάει με τον Tony να κάθεται στο γραφείο του,φορώντας ακόμα την αρματωσιά του,έχοντας βγάλει το κράνος του,και κοιτώντας το μπουκάλι,να σκέφτεται πόσο χαώδης είναι η ζωή του τον τελευταίο καιρό...Σκέφτεται ότι ίσως θα έπρεπε να μην υπάρχει ο Stark, και να ζει μόνο πλέον σαν Iron Man. Κλεισμένος στη χρυσή αρματωσιά όπου κανείς δεν μπορεί να τον νικήσει...Ζαλισμένος από το ποτό προσπαθεί να βγει από το παράθυρο του γραφείου του χωρίς όμως πρώτα να το ανοίξει....Προσπαθώντας στη πορεία να βοηθήσει κάποιους εργάτες κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα...Γυρίζοντας πίσω για μία ακόμα φορά αποζητά παρηγοριά στο μπουκάλι και εκεί είναι που εμφανίζεται η Bethany Cabe, σαν φύλακας άγγελος του που θα προσπαθήσει να τον συνετίσει λέγοντας του μία ιστορία.Την περίπτωση του πρώην άντρα της,που ήταν διπλωμάτης,και κατέφυγε στη χρήση χαπιών για να αντεπεξέλθει την πίεση της δουλειάς του...Και όλο αυτό οδήγησε στο τέλος της σχέσης τους αλλά και του ιδίου κατά κάποιο τρόπο...Η Bethany παραδέχεται ότι ήταν νεότερη τότε και δεν κατάλαβε τις ανασφάλειες του άντρα της, και ότι κατα κάποιο τρόπο τον εγκατέλειψε στη μοίρα του,το οποίο όμως δεν σκοπεύει να κάνει το ίδιο για τον Tony...Για τον οποίο δεν επιθυμεί να έχει το ίδιο τέλος... O Tony καταλαβαίνει ότι χρειάζεται τη βοήθεια της και παρακαλώντας τη πέφτει στην αγκαλιά της σε μία όμορφη και σχεδιαστικά άψογα σχεδιασμένη στιγμή που αποτυπώνει τη συγκίνηση της σκηνής και την τραγικότητα της κατάστασης...Και η Bethany θα είναι δίπλα του σε όλες εκείνες τις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν την αποτοξίνωση... Όταν αυτή "φαινομενικά" επιτευχθεί ο Stark νηφάλιος πλέον θα ζητήσει συγνώμη και από τον Jarvis τον οποίο στο προηγούμενο τεύχος και πάλι υπο την επήρεια αλκοόλ είχε προσβάλλει, πράγμα που είχε οδηγήσει στην παραίτηση του...Εκεί μαθαίνει ότι η μητέρα του Jarvis είναι άρρωστη και προσφέρεται να πληρώσει τα ιατρικά έξοδα. Ο ίδιος ο Jarvis για να πάρει δάνειο είχε πουλήσει τις μετοχές του που είχε στη Stark International.Φοβούμενος τότε ότι η SHIELD θα αγόραζε την εταιρεία του, ο Stark παίρνει μία λανθασμένη απόφαση να επισκεφτεί τον δανειολήπτη σαν Iron Man για να τον εξαναγκάσει να δώσει πίσω το μερίδιο του Jarvis....Ο Τony κατηγορεί τον δανειολήπτη Benchley για παρατυπία και σχεδόν καταστρέφει το γραφείο του,όταν ο τελευταίος του λέει ότι το έχει πουλήσει σε άνθρωπο κρατικής υπηρεσίας... Νιώθοντας νικημένος ο Stark ξαναγυρίζει απογοητευμένος στο γραφείο του,εκεί θα θελήσει να καταφύγει και πάλι στο ποτό για παρηγοριά...Όλος ο αγώνας που έκανε με την Bethany θα τιναχτεί στον αέρα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου...Τότε η Bethany του ζητάει να σταματήσει να πίνει όχι μόνο για τον εαυτό του,αλλά για όλους τους άλλους επίσης που νοιάζονται για εκείνον.Και εκεί ο Tony είναι που θα δώσει άλλη μία μάχη,από την οποία όμως θα βγει νικητής,αποφασίζοντας να κλείσει το πώμα του μπουκαλιού...Και στο τελευταίο panel της ιστορίας ο Tony θα δηλώσει "Ι'm Going to win"...Θα βγει νικητής,και στη μάχη του με το ποτό και στη διεκδίκηση της εταιρείας του.....Βέβαια οι συγγραφείς άφηναν ένα παράθυρο ανοικτό ότι το πρόβλημα αλκοολισμού στον Tony δεν εξαφανίστηκε(και φυσικό είναι αφού ουσιαστικά ένας αλκοολικός ποτέ δεν "θεραπεύεται απόλυτα" ή χρειάζεται πολλά χρόνια αποχής για να το καταφέρει)πράγμα βέβαια που θα επιβεβαιωθεί στο μελλοντικό run του Denny O'Neil στον τίτλο,όταν ο Tony Stark έχοντας χάσει τα πάντα θα οδηγηθεί και πάλι στον αλκοολισμό,και ο φίλος του ο Jim Rhodes θα αναλάβει τον ρόλο του Iron Man αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που θα σας διηγηθώ άλλη φορά,σε μελλοντικό άρθρο μου...Επίσης πολλά στοιχεία αυτής της ιστορίας φαίνεται πώς έχουν επηρεάσει και τις κινηματογραφικές ταινίες του Iron Man ειδικά στη δεύτερη ταινία,όπου ένας μεθυσμένος Stark τα κάνει μαντάρα στο πάρτι του και χρειάζεται ένας Rhodes στην αρματωσιά για να τον σταματήσει...Όλοι οι σπόροι για το πρόβλημα του Stark με το αλκοόλ μπήκαν εδώ,σε αυτήν την ιστορία που έξοχα διηγήθηκαν οι Michelinie & Layton και σχεδιαστικά άρτια παρουσίασε ο John Romita Jr. Όπως και στη περίπτωση του Days of Future Past που είχα παρουσιάσει σε προηγούμενο άρθρο μου, έτσι και εδώ οι Michelinie & Layton μέσα σε ένα μόνο τεύχος,λένε όσα άλλοι δημιουργοί θα χρειαζόντουσαν να πουν σε πάνω από 6 τεύχη...Σύμφωνα με τον Bob Layton οι δύο δημιουργοί "δεν είχαν πρόθεση να κάνουν κάτι τέτοιο σχετικό,απλά ο κακός της ιστορίας αυτή τη φορά αντί να ήταν ο Doctor Doom ήταν το μπουκάλι.' 'Ήθελαν να δείξουν τι μπορεί να προκαλέσει τη πτώση ενός πετυχημένου επιχειρηματία. Τα ναρκωτικά ή το σεξ.Αφού δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το πρώτο (είχε ήδη ειπωθεί και δεν ταίριαζε κατά τη γνώμη μου στον Stark) ούτε και το δεύτερο(κώδικας δεοντολογίας στα κόμικς)ο αλκοολισμός ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο...Κάτι φυσικά που όπως τόνισα δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί στα κόμικς ειδικά τα υπερηρωικά μέχρι τότε... Επίσης βλέπουμε πόσο σημαντικός χαρακτήρας στη ζωή του Tony ήταν η Bethany Cabe, η οποία για εμένα είναι η σημαντικότερη γυναίκα που πέρασε ποτέ από τη ζωή του χαρακτήρα.Φυσικά την είχαν εξαφανίσει για αρκετά χρόνια και τώρα που τη διαβάζω στο νέο Iron Man του Dan Slott, ουσιαστικά βλέπω ένα φάντασμα που κυκλοφορεί με τη μορφή της,και ο νέος της ρόλος σαν πιόνι στα χέρια του Controller ή όποιου άλλου κρύβεται από πίσω του,δεν μου αρέσει ιδιαίτερα...Εδώ πραγματικά είναι η καλύτερη στιγμή της,ένα πραγματικό στήριγμα για τον Tony που δίνει τη μεγαλύτερη του μάχη,χωρίς να φοράει τη σιδερένια αρματωσιά...Ένα πραγματικά κλασικό τεύχος στην ιστορία του Shellhead που άλλαξε όλο το status quo του χαρακτήρα πολύ πριν Downey-οποιηθεί ο χαρακτήρας μετά την επιτυχία των ταινιών... Πολλοί κριτικοί θεωρούν την συγκεκριμένη ιστορία σαν ίσως την καλύτερη που έχει γραφτεί ποτέ για τον χαρακτήρα,καθώς και εκείνη που εξακολουθεί να επηρεάζει πολλούς μεταγενέστερους συγγραφείς του χαρακτήρα μέχρι και σήμερα. Το κόμικ επίσης κέρδισε το 1980 το βραβείο Eagle των Βρετανών αναγνωστών στην κατηγορία "καλύτερη ιστορία σε ένα τεύχος". Τέλος η συγκεκριμένη ιστορία υπάρχει και σε trade έκδοση του 2006,που δανείζεται τον τίτλο του τεύχος #128 αλλά περιέχει τα τεύχη #120-128 του τίτλου από την ίδια δημιουργική ομάδα.Κλασικό εικονογραφημένο και άκρως αγαπημένο!! comicmaniacsgr.blogspot.com
  6. Indian

    ASTONISHING X-MEN: ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΠΕΙΛΗ

    Όπως ήδη ξέραμε από τον φίλο Yoshimitsu η Anubis εξέδωσε στις 26 Οκτωβρίου 2016 το πρώτο τεύχος με πρωταγωνιστές τους Astonishing X-Men και τίτλο : Σκοτεινή απειλή...!Το σενάριο είναι του Warren Ellis,ενώ το σχέδιο έχει επιμεληθεί ο Simone Bianchi...! Αντιγράφω την υπόθεση από το editorial Το τεύχος είναι πανομοιότυπο με τα υπόλοιπα που έχει κυκλοφορήσει στα περίπτερα η εκδοτική...!Η ποιότητα της έκδοσης είναι η αναμενόμενη,με σχετικά λεπτό χαρτί κι όμορφη εκτύπωση...! Θα κυκλοφορήσουν άλλα δύο τεύχη,συνολικά τρία...!Δεν αποκλείεται βέβαια να βγει κάποια στιγμή και σε τόμο...! Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου...! Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την σειρά,αναμένουμε τα posts των έμπειρων στον τομέα των υπερηρωικών κόμικς...! --------------- Το Απρίλιο του 2018, κυκλοφόρησε και ο τόμος που συλλέγει όλα τα τεύχη. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους leonidio, constantinople & ftsgr.
  7. Το "Marvel Platinum: The Definitive Thanos", είναι το πιο πρόσφατο συλλογικό έργο της Panini Comics, από την σειρά "Marvel Platinum". Μέσα σε 296 σελίδες, συγκεντρώνει μερικές από τις πιο κλασικές ιστορίες του Θάνου, του Τρελού Τιτάνα, γραμμένες από ονόματα όπως: Jim Starlin, Dan Jurgens, Steve Englehart, Jeff Lemire και Donny Cates. Σχεδιαστικα εχουμε ονοματα οπως: John Romita JR, Ron Lim, Mike Deodato και German Peralta. Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται είναι οι εξής... The Invincible Iron Man #55: Beware the Blood Brothers (πρώτη εμφάνιση του Θάνου) Captain Marvel #31: The Beginning of the End Captain Marvel #32: Thanos the Insane God Captain Marvel #33: The God Himself Silver Surfer#34: Even Demigods Must Dream! Silver Surfer#35: The Name is Thanos!! Silver Surfer#44: Epiphany Silver Surfer#45: Thanos vs Mephisto The Mighty Thor #25: The Final Morning Thanos Vol. 2 #1: Thanos Returns Thanos Vol. 2 #11 Thanos Vol 2 #12 Thanos #13: Thanos Wins Η εκδοσή είναι αρκετά στιβαρή - με βάρος κοντά στο 1kg (!), διαστάσεων 17.0 x 26.0, με χοντρό illustration χαρτί και με μπόλικo εξτρά υλικό, το οποίο περιλαμβάνει, τα original εξώφυλλα (που λειτουργούν ως φυσικοί σελιδοδείκτες), εναλλακτικά εξώφυλλα των Infinity και Thanos Rising, ενώ οι τελευταίες 14 σελίδες, είναι αφιερωμένες στο βιογραφικό και στο origin του Τρελού Τιτάνα. Προσωπικά, με κέρδισαν οι ιστορίες δια χειρός Jim Starlin καθώς και η ιστορία με τον Thor, των Jurgens/Romita JR. Αν το βαθμολογούσα....Ε, ένα 10αρακι, για ευνόητους λόγους, θα το έβαζα χαλαρά!
  8. Η ανθρώπινη διάσταση των υπερηρώων Η μοιραία στιγμή για τον Peter Parker - Spider-Man Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Σε ηλικία 95 ετών πέθανε πριν από λίγες μέρες ο εμπνευστής του αχανούς σύμπαντος των κόμικς της Marvel. Ολα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν εμφανίστηκαν δεκάδες νέοι χαρακτήρες με υπεράνθρωπες δυνάμεις, αλλά και με τονισμένη την ανθρώπινη διάσταση, με έμφαση στον ψυχισμό τους και τις αδυναμίες τους, τα λάθη και τα πάθη τους. Ηταν όλοι παιδιά τού Stan Lee Μετά τη δεκαετία 1929-1938 όπου οι σελίδες των αμερικανικών εφημερίδων, μεσούσης της οικονομικής κρίσης στα απόνερα του Μεγάλου Κραχ, κατακλύστηκαν από περιπετειώδη κόμικς και ήρωες κάθε τύπου, κατά κανόνα αρρενωπούς και γενναίους άντρες (μυστικούς πράκτορες, πιλότους, μποξέρ, τυχοδιώκτες, ταχυδακτυλουργούς, αστροναύτες κ.ά.), εμφανίστηκαν οι υπερήρωες. Ο Σούπερμαν δημιουργήθηκε το 1938, ο Μπάτμαν το 1939, η Γουόντερ Γούμαν το 1941. Ακολούθησαν ατέλειωτοι ακόμα χαρακτήρες που μιμήθηκαν τους πρωτοπόρους ένστολους και αυτόκλητους σωτήρες της ανθρωπότητας. Είτε ο εχθρός ήταν οι ναζί, είτε εξωγήινοι εισβολείς, είτε πάνοπλοι γκάγκστερ. Το υπερηρωικό είδος κυριάρχησε στα κόμικς τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, ενώ παράλληλα διαδόθηκαν σε υπερβολικό βαθμό τα comic books, οι αυτόνομες περιοδικές εκδόσεις που χειραφετήθηκαν από τους περιορισμούς των εφημερίδων. Ο Bruce Banner λίγο πριν γίνει Hul Τα περιοδικά με τις περιπέτειες των υπερηρώων κυκλοφορούσαν κατά εκατομμύρια και έμπαιναν σε κάθε αμερικανικό σπίτι δημιουργώντας μια νέα μαζική κουλτούρα. Ο μακαρθισμός όμως στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ανέκοψε βίαια αυτή την ξέφρενη πορεία και οι λογοκριτικοί περιορισμοί που επιβλήθηκαν στα κόμικς μέσω της Comics Code Authority υποχρέωσαν τις εταιρείες και τους δημιουργούς να επιλέγουν άνευρα θέματα, να ελαττώσουν τις σκηνές δράσης, να στραφούν στο φανταστικό στοιχείο και να αρκεστούν σε προσχηματικά σενάρια που συχνά κατέληγαν σε παρωδίες αφηγήσεων. Μέχρι που εμφανίστηκαν τα κόμικς του Stan Lee. Τον Νοέμβριο του 1961 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος των Fantastic Four συστήνοντας στο κοινό μια ομάδα παράξενων χαρακτήρων με ακόμα πιο παράξενα ονόματα: The Thing (Το Πράγμα), Mr. Fantastic (Κύριος Φανταστικός), Human Torch (Ανθρώπινος Πυρσός) και Invisible Girl (Αόρατο Κορίτσι). Ο Stan Lee υπέγραφε το σενάριο και ο Jack Kirby τα σχέδια. Ενα χρόνο αργότερα, στο «Amazing Fantasy» εμφανίστηκε ο Spider-Man (Ανθρωπος Αράχνη) σε συνεργασία του Lee με τον Steve Ditko και με τη συμβολή του Kirby. Στην ανθολογία «Tales to Astonish» την ίδια χρονιά δημοσιεύτηκε η πρώτη περιπέτεια του Ant-Man (Ανθρωπος Μυρμήγκι) σε σενάρια του Lee και σχέδια του Kirby. Το ίδιο δίδυμο υπέγραφε και την πρώτη ιστορία ενός γκρι τέρατος (που σύντομα, από μια εκτυπωτική αβλεψία, μεταμορφώθηκε σε πράσινο και παρέμεινε έτσι για πάντα) με το όνομα Hulk. Στο «Journey Into Mystery» παρουσιάστηκε ο Θορ, βασισμένος σε μια ιδέα του Lee, σενάριο του Larry Lieber και σχέδια του Kirby ενώ στο «Tales of Suspense» δημοσιεύτηκε η πρώτη ιστορία του Iron Man (Σιδερένιος Ανθρωπος) από τους Lee, Lieber και Don Heck. Στο «Strange Tales» εμφανίστηκε ο Dr. Strange (Δρ. Παράξενος) από τους Lee και Ditko, ενώ σε δικό του τίτλο παρουσιάστηκε ο Sgt. Fury (Λοχίας Φιούρι) των Lee και Kirby όπως και οι Avengers (Εκδικητές) από τους ίδιους δημιουργούς. Οι μεταλλαγμένοι X-Men ακολούθησαν το 1963, όπως και ο αναβιωμένος Captain America και λίγο αργότερα ο Silver Surfer (Ασημένιος Σέρφερ) και αμέτρητοι ακόμη υπερήρωες. Ηταν όμως όλοι τους εντελώς διαφορετικοί από όλους τους προηγούμενους. Οι χαρακτήρες του Stan Lee έγερναν πολύ προς την ανθρώπινη διάσταση, δεν ήταν οι συνήθεις αλτρουιστές, δίκαιοι, παντοδύναμοι, αποφασιστικοί και αλάνθαστοι ήρωες που πάνω τους μπορούσε να στηριχτεί η ανθρωπότητα. Υπέπιπταν σε λάθη και είχαν πάθη, η ζωή τους ήταν γεμάτη διλήμματα και αμφιβολίες. Μετάνιωναν για τις πράξεις τους, ένιωθαν φόβο, βίωναν απογοητεύσεις. Δεν θεωρούσαν ως δεδομένη την υπερηρωική τους ταυτότητα, έθεταν συνεχώς υπό διαπραγμάτευση, με τον εαυτό τους και τα μέλη της ομάδας τους, τη δράση τους. Κίνητρό τους δεν ήταν η αφοσίωση σε κάποιον ανιδιοτελή αγώνα, οι περισσότεροι κατέληξαν να είναι ήρωες κατά λάθος, από κάποιο ατύχημα, κάποιο αποτυχημένο πείραμα. Κάποιοι ντρέπονταν γι’ αυτό που ήταν. Κάποιοι κρύβονταν από τα μάτια των ανθρώπων. Ο Silver Surfer σε μία από τις πολλές υπαρξιακές του κρίσεις Οι Fantastic Four ήταν απλώς μια ομάδα αστροναυτών και ερευνητών. Απέκτησαν υπεράνθρωπες δυνάμεις μετά την έκθεσή τους σε επικίνδυνη κοσμική ακτινοβολία. Δεν το επιδίωκαν, απλώς έτυχε. Ενας από αυτούς, το Πράγμα, το πλήρωσε με τη μεταμόρφωσή του σε πέτρινο τέρας. Δεν το διασκέδαζε. Για καιρό παρακαλούσε να γίνει όπως ήταν πριν. Ο Spider-Man ήταν ένας έφηβος που τον κορόιδευαν όλοι. Κατά τη διάρκεια ενός πειράματος που παρακολουθούσε ως θεατής τον τσίμπησε μια ραδιενεργή αράχνη. Απέκτησε τη δύναμη να αναρριχάται σαν αράχνη. Η πρώτη του σκέψη δεν ήταν να θέσει τις δυνάμεις του στις υπηρεσίες της δοκιμαζόμενης ανθρωπότητας, αλλά να βγάλει λεφτά επιδεικνύοντας τον εαυτό του και φορώντας μια αστεία χειροποίητη στολή. Ο Θορ ήταν ένας κουτσός επιστήμονας που κατά λάθος ανακάλυψε το σφυρί του Σκανδιναβού θεού, την ίδια ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη μια εξωγήινη εισβολή. Από τους πιο άτυχους ήταν ο Hulk. Επιστήμονας και αυτός, σχεδίασε μια πανίσχυρη βόμβα αλλά δευτερόλεπτα πριν πραγματοποιηθεί η πρώτη δοκιμή της από τον αμερικανικό στρατό αντιλήφθηκε την παρουσία ενός νεαρού στο πεδίο βολής. Ετρεξε αμέσως να τον σώσει. Ο μεγάλος ανταγωνιστής του και πρώην συνεργάτης του βρήκε την ευκαιρία να πατήσει τότε το κουμπί, για να τον ξεκάνει. Η έκθεσή του στις ακτίνες γάμμα αντί να τον σκοτώσει άρχισε να τον μεταμορφώνει περιστασιακά και χωρίς προειδοποίηση σε ένα θηριώδες γκρι πλάσμα σε ακόμα μια μεταφορά του λογοτεχνικού ζεύγους Δόκτορ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ. Από τότε ο Hulk ακροβατεί ανάμεσα στο καλό και το κακό, ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση του και το πράσινο κτήνος με την τεράστια δύναμη. Πιο τραγική είναι η ιστορία των X-Men, μια μοναδική παραβολή για τη διαφορετικότητα και τον ρατσισμό. Μεταλλαγμένοι όλοι τους, αναγκάζονται ουσιαστικά να ζουν υπό την κηδεμονία του ανάπηρου καθηγητή Xavier που προσπαθεί να τους εκπαιδεύσει και να τους μάθει να χαλιναγωγούν και να ελέγχουν τις δυνάμεις τους. Ενας από αυτούς αποκαλείται The Beast (το Κτήνος), ενώ κανείς τους δεν είναι αποδεκτός από τους ανθρώπους, όσο κι αν αυτοί πασχίζουν να προστατέψουν τη Γη από τον αδίστακτο Magneto. Εξίσου τραγική φιγούρα και ο Silver Surfer, δυστυχισμένος και θλιμμένος, αναγκασμένος να περιφέρεται αέναα στο σύμπαν πάνω στην ασημένια σανίδα του μετά τη φαουστική συμφωνία του με τον «πλανητοκαταστροφέα» Galactus, για να σώσει τον δικό του πλανήτη. Ολες αυτές οι σεναριακές καινοτομίες και η επινόηση ενός υπερηρωικού σύμπαντος όπου δε βασιλεύει ο μανιχαϊσμός, αλλά τα πάντα απαιτούν δεύτερες σκέψεις και έχουν ένα βαθύτερο περιεχόμενο και νόημα ήταν έργο του Stan Lee. Τα υπερηρωικά κόμικς άλλαξαν για πάντα κατεύθυνση ή μάλλον απέκτησαν πολλές κατευθύνσεις. Επιτρέποντας στους δημιουργούς των επόμενων δεκαετιών να επεκτείνουν τους πειραματισμούς και εν τέλει να στρέψουν τη θεματολογία σε πιο ενήλικα ζητήματα με πιο έντονο κοινωνικό περιεχόμενο. Η δεύτερη επανάσταση ακολούθησε το 1986 από τους Alan Moore και Dave Gibbons με τους «Watchmen» και τον Frank Miller με τον «Σκοτεινό Ιππότη», που αποδόμησαν και επαναδόμησαν σε νέα θεμέλια το υπερηρωικό είδος. Ενα είδος που θα χρωστά για πάντα την επιβίωσή του και την ανεξάντλητη δυναμική του στον Stan -The Man- Lee. Πηγή
  9. Η φαντασία και η γοητεία της υπερβολής έγραψαν Ιστορία Ο Σταν Λι (1922-2018) και στο φόντο η φιγούρα του Σπάιντερμαν, του διαχρονικού ήρωα που δημιούργησε το 1962 και κατέκτησε τον κόσμο των κόμικς. Ερωτήματα και αμφιβολίες. Αυτά προκαλούσαν οι ήρωες που γεννούσε η φαντασία του Αμερικανού συγγραφέα κόμικς Σταν Λι και έπαιρναν ζωή στις σελίδες των κόμικς της Marvel. Ποιος θα ήταν ο Σπάιντερμαν χωρίς τις προσωπικές του ενοχές; Είναι σίγουρα με τους καλούς ο Χουλκ; Πως γίνεται και ένας εγωπαθής εκατομμυριούχος που πουλούσε όπλα να βάζει τη στολή του Αϊρονμαν; Πόσο ψυχικά ασταθής είναι ο μοναχικός Γούλβεριν όταν δεν βρίσκεται ανάμεσα στους X-Men; Οι χαρακτήρες του Σταν Λι, που πέθανε την περασμένη Δευτέρα σε ηλικία 96 ετών, δεν είχαν μόνο κοστούμια και υπερδυνάμεις, αλλά ήταν γεμάτοι ψεγάδια. Υπέφεραν από κατάθλιψη, ήταν κοινωνικά απομονωμένοι, σκοτεινοί, εγωκεντρικοί, γεμάτοι αδυναμίες πίσω από τη μάσκα τους. Μαζί τους οι βεβαιότητες ήταν σαν το σώμα του Μίστερ Φαντάστικ: καμωμένες από λάστιχο. Γι’ αυτό όμως οι ήρωές του έγιναν διαχρονικοί. Ηταν φτιαγμένοι από ανθρώπινο υλικό. Οι ήρωες του σημάδεψαν τη βιομηχανία των κόμικς και διέσωσαν τον κόσμο του φανταστικού από την απαξίωση τη δεκαετία του ’60. Η αναβίωσή τους μέσα από τον κινηματογράφο και η μεγάλη τους αποδοχή απέφεραν εκατομμύρια δολάρια στα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ και καθιέρωσαν τον μεγάλο παραμυθά σε ένα ευρύτερο κοινό. Οι cameo εμφανίσεις του έγιναν μέρος της παράδοσης, ένα εσωτερικό αστείο, μεταξύ του Λι και των πιστών θαυμαστών του, μια δήλωση ότι είναι και αυτός εκεί. Ο Σταν Λι συνδέθηκε όσο κανένας άλλος με τη Marvel, την εταιρεία που καθιέρωσε στη συνείδηση των φαν και ήταν ο αιώνιος «αντίπαλος» απέναντι στην DC των Σούπερμαν και Μπάτμαν. Ο Σταν Μάρτιν Λίμπερ, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε το 1922 στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης και με την οικογένειά του έζησε την οικονομική κρίση του 1930. Διάβαζε Σαίξπηρ, Αρθουρ Κόναν Ντόιλ και Μαρκ Τουέιν και έβλεπε τις ταινίες του Ερολ Φλιν. Πέρασε από διάφορες μικροδουλειές όταν τελείωσε το σχολείο στο Μπρονξ, μέχρι που μέσω ενός συγγενή του βρήκε μια δουλειά γραφείου στην Timely Publications του Μάρτιν Γκούντμαν, έναν εκδοτικό οίκο που έμπαινε στα κόμικς από τον χώρο των περιοδικών. Εκεί γνώρισε τον θρυλικό σχεδιαστή Τζακ Κίρμπι (1917-1994), ο οποίος, μαζί με τον Τζο Σάιμον, είχαν σχεδιάσει τον Κάπτεν Αμέρικα, που, λόγω του πολέμου, είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στο νεανικό κοινό. Ο νεαρός τότε Λι άρχισε να βοηθάει αρχικά στο γράψιμο των ιστοριών, συμπληρώνοντας τα εύκολα κενά μεταξύ των διαλόγων, ενώ όταν το δίδυμο Κίρμπι - Σάιμον άλλαξε στρατόπεδο ο Σταν Λι έγινε ο αρχισυντάκτης των εκδόσεων. «Σχεδόν ό,τι έχω γράψει θα μπορούσα να το τελειώσω με την πρώτη προσπάθεια. Είμαι γρήγορος συγγραφέας, ίσως όχι ο καλύτερος αλλά ο γρηγορότερος», έλεγε σε συνεντεύξεις του. Το πρόβλημα στον χώρο ήρθε το 1954 με καμπάνια κατά της «ανηθικότητας» των κόμικς. Η Αμερική ανησυχούσε για τα πιθανά ομοφυλοφιλικά συναισθήματα που μπορεί να προκαλούσε στους νέους το «ζευγάρι» των Μπάτμαν και Ρόμπιν. Η βιομηχανία συμμορφώθηκε με τη δημιουργία της Comic Code Authority, μιας μορφής αυτολογοκρισίας, που όμως έκανε τα κόμικς βαρετά και τους ήρωες «χάρτινους», κρατώντας τους μακριά από τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής. Τότε ο 30χρονος Λι είχε μία από εκείνες τις καθοριστικές στιγμές για τη ζωή ενός ανθρώπου. Κουρασμένος από την ανακύκλωση παρόμοιων ιστοριών, θεώρησε ότι ήταν η ώρα να φύγει από τον χώρο. Η σύζυγός του Τζόαν Μπούκοκ, που πέθανε το 2017, του πρότεινε πριν παραιτηθεί να γράψει μια ιστορία όπως θα την ήθελε ο ίδιος. Η εταιρεία του Γκούντμαν, η σημερινή Marvel, είχε μόλις εκδώσει τις ιστορίες του Φλας. Συμφώνησε όμως να φέρει και εκείνος νέους υπερήρωες για μια τελευταία φορά. Ηταν όμως μόνον η αρχή. Το 1961 ο Σταν Λι με τον Τζακ Κίρμπι, που είχε στο μεταξύ επιστρέψει, δημιούργησαν τους «Τέσσερις Φανταστικούς»: την πρώτη ομάδα υπερηρώων με οικογενειακούς δεσμούς, χωρίς μυστικές ταυτότητες, με εσωτερικές κόντρες και το «Πράγμα», τον παντοδύναμο χαρακτήρα με το πορτοκαλί σώμα αλλά και καταδικασμένο να υποφέρει από τις υπερδυνάμεις του. Και οι τέσσερις αποδείχθηκαν υπέροχοι και μεγάλη επιτυχία. Το 1962 ένας νεαρός ντροπαλός έφηβος, θύμα μπούλινγκ θα λέγαμε σήμερα, που δεν τον πρόσεχε το κορίτσι που λάτρευε, τσιμπιέται από μια μεταλλαγμένη αράχνη και ο Πίτερ Πάρκερ γίνεται ο Σπάιντερμαν. Το απόλυτο χιτ της Marvel που έγινε ταινία και μιούζικαλ δημιουργήθηκε από τον Σταν Λι και τον εικονογράφο Στιβ Ντίτκο (1927-2018), ο οποίος δεν μνημονεύεται συχνά. Ο Σπάιντερμαν είχε χιούμορ, ο Σίλβερ Σέρφερ φιλοσοφούσε για το κλίμα και την οικολογία στον πλανήτη Γη, ο Αϊρονμαν ήταν κατά καιρούς αγενής, ο Δόκτωρ Ξαβιέ συχνά σαρκαστικός, το «Πράγμα» μιλούσε τη γλώσσα του εργατικού κόσμου. Ο Σταν Λι ήταν στο στοιχείο του. Για πολλά χρόνια, ωστόσο, ο Λι τροφοδοτούσε την προσωπική του φήμη αλλά παραγνώριζε ή απέρριπτε τη συμβολή των εικονογράφων και άλλων καλλιτεχνών στη δημιουργία των διάσημων ηρώων του. Ο Ντίτκο έφυγε από τη Μάρβελ το 1966 και ακολούθησε ο Κίρμπι το 1969, στον οποίο δεν αναγνωρίστηκαν δικαιώματα στους χαρακτήρες που συνδημιούργησε με τον Σταν Λι κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μόλις το 2014 η Marvel και οι κληρονόμοι του Τζακ Κίρμπι κατέληξαν σε ένα νομικό συμβιβασμό για τα δικαιώματα από τις κινηματογραφικές παραγωγές. Το 1990 ο Λι έγινε επίτιμος πρόεδρος της Marvel και μετά ακολούθησε μια δική του πορεία ιδρύοντας τη Stan Lee Media (που χρεοκόπησε) και το 2001 την POW! Entertainment. Πάντως χρήματα από τις ταινίες της Marvel δεν είδε πριν από το 2005, όταν κέρδισε έναν δικαστικό συμβιβασμό με την εταιρεία αξίας 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του ήρθαν στη δημοσιότητα μαρτυρίες που περιέγραφαν διαμάχες μεταξύ του ιδίου, της κόρης του Τζέι Σι Λι και ανθρώπων του περιβάλλοντός του αναφορικά με τα περιουσιακά του στοιχεία. Η κόρη του δήλωσε πριν από λίγες ημέρες ότι ο πατέρας της ετοίμαζε ένα νέο υπερήρωα, τον Dirt Man, που θα έκανε τη βρώμικη δουλειά. Ο,τι πρέπει για την εποχή μας. Πηγή
  10. Ναι, ο θάνατος του Stan Lee στις 12 Νοεμβρίου 2018, πριν από λίγες μέρες δηλαδή, είναι μεγάλη υπόθεση. Κι αυτό γιατί η ζωή του ήταν μεγάλη υπόθεση, η δουλειά του ήταν μεγάλη υπόθεση, η κληρονομιά του θα συνεχίσει να είναι μεγάλη υπόθεση. Θα χρειαζόταν να πάμε πολλές δεκαετίες πίσω, από την αρχή της Golden Age των κόμιξ στα τέλη των 30s όταν ο Lee πρωτοέπιασε αυτήν την δουλειά μέχρι το τέλος της Silver Age τις αρχές των 70s που τρόπον τινά σηματοδοτείται (και) από την απόσυρσή του απ’ το γράψιμο μηνιαίων τίτλων το 1972. Σ’ αυτό το διάστημα, όμως, ο Lee δημιούργησε από κοινού με τους συναδέλφους του Jack Kirby και Steve Ditko μια σειρά χαρακτήρων που άλλαξαν το πρόσωπο της λαϊκής κουλτούρας: Spider-Man, X-Men, Iron Man, Thor, Hulk, Fantastic Four. Φυσικά, το ζήτημα είναι πρωτίστως το τι έκανε μ’ αυτούς τους χαρακτήρες ο Lee, πώς τους χειρίστηκε και πώς τους συνέδεσε με το κοινωνικό και ιστορικό τους περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το Lee έφερε το γράψιμο των υπερηρώων κοντά στην άμεση εμπειρία, τους έκανε fun και relatable, έσκυψε το αυτί του στο έδαφος και άκουσε αυτά που είχαν να πουν οι αμερικάνικοι κοινωνικοί αγώνες των 60s και 70s, ξεπέρασε τα όρια της επιβεβλημένης λογοκρισίας της εποχής του. Ο Stan Lee δεν δημιούργησε απλώς ένα μάτσο διάσημους χαρακτήρες της pop κουλτούρες. Δημιούργησε εν μέρει ο ίδιος αυτό που γνωρίζουμε σήμερα σαν pop κουλτούρα. Αυτή είναι μια κληρονομιά που σ’ έναν βαθμό ξεπεράστηκε ιστορικά, βέβαια. Η Marvel των επόμενων δεκαετιών δεν είναι η Marvel του Stan Lee των 60s. Οι δημιουργοί που ήρθαν με φόρα έξω από τα όρια των Big Two έφεραν έναν αέρα αποδόμησης και ανανέωσης που ήταν απολύτως αναγκαίος. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως πρόκειται για βιομηχανία, κι η δημόσια εικόνα του Lee είναι επίσης μια από της πηγές αυτής της pop βιομηχανίας. Ήταν ο superstar των κόμιξ, κι αυτό για τους αδικημένους του κλάδου (σαν τον Kirby, αλλά και αμέτρητους οριακά ανώνυμους δημιουργούς), τον έφερνε ενίοτε και στη θέση του supervillain. Το ότι διαμόρφωσε την pop κουλτούρα, δηλαδή, δεν είναι ούτε αυτό μια απλή υπόθεση – κάθε άλλο. Όλα αυτά, μαζί, σχηματίζουν την εικόνα όχι ενός μύθου αλλά ενός σημαντικού ανθρώπου – σημαντικού αδιαμφισβήτητα, αλλά ανθρώπου. Μπορεί να είμαστε υπερβολικά μικροί σε ηλικία και να μην έχει γνωρίσει κανείς μας σε πραγματικό χρόνο κι από πρώτο χέρι τις ιστορίες του Stan Lee στα κόμιξ των 60s, αλλά γνωρίζουμε καλά ότι το καλλιτεχνικό το dna ακόμα κυκλοφορεί μέσα στις ιστορίες που μας διασκεδάζουν και μας συγκινούν. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, απευθυνθήκαμε σε 4 δημιουργούς κόμιξ (την Ευγενία Κουμάκη, τον Θανάση Πετρόπουλο, την Δήμητρα Αδαμοπούλου, τον Ηλία Κυριαζή) κι 1 κωμικό που ξέρουμε ότι τον αγαπούσε πολύ (τον Διονύση Ατζαράκη) και τους ζητήσαμε να μας πουν δυο λόγια για τον Stan Lee. Το έκαναν – και τους ευχαριστούμε. Ευγενία Κουμάκη «Ο Stan Lee για μένα ήταν περισσότερο μια ιδέα, ένα σύμβολο. Δεν μεγάλωσα διαβάζοντας υπερηρωικά κόμικ, αλλά μεγαλώνοντας μελέτησα την ιστορία των αμερικάνικων κόμικ και των κόμικ γενικότερα, και έφτασα να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν η συνεισφορά του μέσω της συνεργασίας του με δημιουργούς όπως ο Kirby και ο Ditko. Έβαλε ανθρώπινες πτυχές σε υπερηρωικά κόμικ, οδηγώντας την βιομηχανία προς μια πιο πολύπλοκη απόδοση των χαρακτήρων, απομακρυνόμενος από την απλουστευμένη ηθική απόδοση των υπερηρώων των κόμικ της άμεσης μεταπολεμικής εποχής των κόμικ. Παρά την προβληματικότητα σε κάποιες πτυχές της καριέρας του, αυτή η κληρονομιά παραμένει μέχρι σήμερα, με δημιουργούς που συνεχίζουν να εξερευνούν την ανθρωπότητα μέσω της υπερανθρωπότητας, αντιμετωπίζοντας όλο και πιο πολύπλοκα θέματα, συναισθηματικά, κοινωνικά και ακόμα και πολιτικά. Σ’ ευχαριστώ Stan Lee, για την αρχή σε μία τάση που ελπίζω να μην έχει τέλος». [Facebook | Website] Θανάσης Πετρόπουλος «Αυτές οι γραμμές είναι από κάποιον που δεν του άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι υπερήρωες, παρότι πάντα λάτρευε τα κόμικς. Που προτιμούσε πάντα τους ”ανθρώπινους” χαρακτήρες με τα ελαττώματα, τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους. Αλλά ακριβώς γι’αυτό οφείλω, σαν χρόνιος αναγνώστης πρώτα απ’όλα, να παραδεχτώ τη γιγαντιαία και ανεκτίμητη συμβολή αυτού του τεράστιου δημιουργού στο να συνδυάσει ακριβώς αυτά τα δύο. Το ελάχιστο, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν από τους ανθρώπους που, όπως τους χαρακτήρες του, από ”περιθωριακούς” μας έκανε να νιώσουμε ”υπερήρωες”». [Facebook] Δήμητρα Αδαμοπούλου «Θα το πω: έμαθα σε μεγάλη ηλικία ποιος είναι ο Stan Lee. Από μικρή διάβαζα κυρίως ευρωπαϊκά κόμικς και μεγαλώνοντας πιο νταρκ ή πιο εναλλακτικά, οπότε με υπερήρωες δεν είχα και πολλή σχέση. Μου άρεσε όμως από παιδί ο Spiderman, αφενός γιατί ήταν μικρός σε ηλικία και αφετέρου γιατί μου άρεσε το σώμα του (wink wink). Δεν ήταν τόσο μάτσο και φουσκωτός όσο οι υπόλοιποι γνωστοί του συναφιού και αυτό για μένα ήταν ένα συν. Αργότερα έμαθα όχι μόνο το ποιος ήταν ο Stan αλλά και το ότι δημιούργησε τους X-Μen εμπνευσμένος από τα αποτρόπαια ρατσιστικά γεγονότα που συνέβαιναν τη δεκαετία του ’60 στην Αμερική. Οι μεταλλαγμένοι που τους κατατρέχουν λόγω της διαφορετικότητας τους ήταν ένας συμβολισμός για τους αφροαμερικανούς. Οι επιθέσεις και οι πορείες διαμαρτυρίας και τα εγκλήματα κατά των μεταλλαγμένων πολύ συχνά ήταν κοπιαρισμένα από πραγματικά γεγονότα της εποχής. Ο καθηγητής Xavier που ήταν κατά της βίας ήταν ο αντίστοιχος Martin Luther King και ο Magneto ήταν ένας συμβολικός Malcom X. Γνωρίζοντας πλέον αυτό, και βλέποντας πλέον ως δασκάλα το πόσα παιδιά αγαπούν τους ήρωες αυτούς, βλέπω το πόσο σημαντικό ήταν τελικά όλο αυτό το σύμπαν που δημιούργησε. Ακόμα κι αν πλέον έχουν αλλάξει οι συμβολισμοί, η μάχη είναι η ίδια: κάθε παιδί (και κάθε άνθρωπος βασικά) μάχεται για να το αποδεχτούν, για να ταιριάξει, για να αντιμετωπίσει bullies, για να αντέξει μια σκληρή πραγματικότητα στο σπίτι, στον κόσμο ή στο σχολείο. Οπότε οι ήρωες αυτοί μιλάνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά του. Και ναι, θα μου πεις, αλλά υπάρχει ένα μανιχαϊστικό πρότυπο καλού-κακού που δε βοηθάει. Όχι ακόμα κι αυτό έχει εξελιχθεί. Οι υπερήρωες πλέον γερνάνε, έχουν ελαττώματα και αμφισβητούν τον εαυτό τους. Αλλά ακόμα και να μην ήταν έτσι, οι X-Men, οι Avengers, ο Hulk, ο Spiderman δώσανε ένα καταφύγιο, μια παρηγοριά αλλά και εμπνεύσανε εσωτερική δύναμη σε πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, γιατί καμιά φορά απλώς you need a hero. Και γι αυτό το λόγο δεν έχω παρά να σεβαστώ τον μουστάκια παππού με το πονηρό βλέμμα και να πω κι εγώ R.I.P. Stan, σε ευχαριστούμε». [Website | Instagram] Ηλίας Κυριαζής «‘Nuff said.» [Website | Instagram] Διονύσης Ατζαράκης «Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πω ότι για καιρό έβλεπα τον Stan Lee με σχετική επιφύλαξη. Είχε την τάση να εμφανίζεται παντού, σχεδόν με το ζόρι, σε ταινίες, comics, animation, για χρόνια έπαιρνε αποκλειστικό credit για χαρακτήρες που συν-δημιούργησε, και γενικότερα υπήρχε πάντα η συζήτηση για το μέγεθος της συνεισφοράς του, συγκριτικά με ανθρώπους όπως ο Jack Kirby και ο Steve Ditko, που δεν είχαν ποτέ αντίστοιχη mainstream αναγνώριση. Επίσης, αντί να διασκεδάζω με τα cameo του στις ταινίες, περισσότερο αγχωνόμουν υποσυνείδητα για το αν θα τα βγάλει και θα πει σωστά τα λόγια του. Με εξαίρεση το cameo στο Amazing Spider-Man που ήταν ότι καλύτερο. Η αλήθεια είναι όμως πως ήταν ένας απίστευτα δημιουργικός άνθρωπος. Και ήταν 100% iconic. Από την εμφάνιση, μέχρι το ντύσιμο και τα catchphrases. Η συναναστροφή του και η επικοινωνία με τους fans όλα αυτά τα χρόνια -έγραφε ο ίδιος το editorial στα comics για δεκαετίες, και το γεγονός ότι ήθελε να συμμετέχει και να εμπλέκεται ενεργά σε οτιδήποτε αφορούσε τη Marvel, ήταν μόνο κάποιοι από τους λόγους που ο Stan κέρδισε αυτό το legendary στάτους του. Δε μπορείς παρά να σεβαστείς απεριόριστα το πάθος για δουλειά και τον παιδικό ενθουσιασμό που ωθούν έναν άνθρωπο 95 χρονών να τρέχει στα set για να του γυρίσουν σκηνές και να ζητάει έξτρα πλάνα και έξτρα ατάκες κάθε φορά (λέει, αγαπημένο του cameo ήταν στο Age of Ultron, γιατί είχε δύο σκηνές αντί για μία. Σνιφ!). Και φυσικά, ότι και να λέμε, διαμόρφωσε τα comics όπως είναι σήμερα. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε χαρακτήρες όπως ο Hulk, ο Doctor Strange, o Thor και ο Spider-Man αλλά ούτε και το τέλειο meme που κυκλοφορεί τελευταία, με την κοπέλα που πόσταρε φωτογραφία Stan Lee με λεζάντα RIP, και τον τύπο που έγραψε σε comment: «συλλυπητήρια κούκλα, παππούς;». Για όλα αυτά και πολλά ακόμα, σε ευχαριστούμε Stan! Είσαι ο καλύτερος Stan που ξέρω. Με διαφορά». [Facebook | YouTube] Και το σχετικό link...
  11. Ο Βασίλης Τσίγκας μέσω του Gazzetta Weekend Journal αποτίει φόρο τιμής στον μεγαλύτερο σούπερ ήρωα του κόσμου των κόμικ, τον μακρινό θείο εκατομμυρίων παιδιών, τον αξεπέραστο Σταν Λι. Αγαπητέ «κύριε» Λι, Η αλήθεια είναι ότι δεν σας ήξερα προσωπικά. Δεν είχα μιλήσει ποτέ μαζί σας, δεν σας είχα δει από κοντά, δεν είχα αυτή την ευκαιρία. Σας γνωρίζω όμως… Πολύ καλύτερα απ’ όσο θα γνωρίσω πολλούς από τους φίλους μου. Δεν βρεθήκαμε ποτέ μαζί στο ίδιο δωμάτιο, όμως ήσασταν εκεί δίπλα μου απ’ όταν ήμουν ένας πιτσιρικάς που με το ζόρι μπορούσε να διαβάσει, όμως ξεφύλλιζε τα κόμικ σας, επειδή μου άρεσαν οι εικόνες! Δεν παίξαμε ποτέ μαζί, όμως όταν εγώ έκανα τον Iceman, ο φίλος μου ο Χάρης τον Spider-man και η μικρή του αδερφή την Firestar, εσείς ήσασταν μάλλον ο κακός που προσπαθούσαμε να σταματήσουμε, γκρεμίζοντας το μισό σπίτι. Ο Χάρης επειδή προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στους τοίχους, εγώ επειδή πέταγα παγάκια παντού και η μικρή Δημητρούλα επειδή… Ε, Firestar λεγόταν ο χαρακτήρας της, καταλαβαίνετε… Όταν τα υπόλοιπα παιδάκια στο σχολείο συμπεριφερόντουσαν και μιλούσαν άσχημα κι εγώ δεν καταλάβαινα γιατί, δεν βρεθήκατε ποτέ εκεί ο ίδιος για να με βοηθήσετε. Στο σπίτι όμως μετά, διάβαζα τις ιστορίες των X-Men και του Captain America και άρχιζα να καταλαβαίνω ποια συμπεριφορά είναι σωστή και ποια όχι και πώς πρέπει να προστατεύεις τον πιο αδύναμο. Η αλήθεια είναι ότι σας έμαθα, μεγάλος πια, όταν σας είδα στην πρώτη ταινία των X-Men το 2000. Τότε που διάβασα μετά, ότι ο δημιουργός τους έκανε ένα cameo. Τότε, δεν ήξερα καν τι είναι το cameo. Ήμουν 14, συγχωρέστε με. Μετά σας είδα και στον πρώτο Spiderman, στις υπόλοιπες ταινίες των X-Men, στα επόμενα Spiderman, στον Iron Man, στον Thor, τον Hulk, στους Avengers κλπ. Τότε μπήκα στη διαδικασία να μάθω περισσότερα για εσάς. Μέχρι εκείνο το σημείο, ήξερα τους κόσμους που είχατε δημιουργήσει. Τους ήξερα, γιατί μεγαλώνοντας, ζούσα ανάμεσα σ’ αυτούς και στον κανονικό. Κι αυτό ήταν εντάξει. Γιατί εσείς το κάνατε να είναι εντάξει. Γιατί, μεγαλώνοντας, δεν κωλώσατε (συγγνώμη για τη γλώσσα μου), όταν όλοι σας κοροϊδεύανε. Γιατί, ακόμα και όταν εσείς ο ίδιος ντρεπόσασταν να δηλώσετε το επάγγελμά σας, συνεχίζατε να το κάνετε. Γιατί, όταν όλα ήταν εναντίον σας και δεν είχατε αρκετά χρήματα και ήσασταν έτοιμος να πτωχεύσετε, δεν τα παρατήσατε, αλλά φτιάξατε τους Fantastic Four. Όταν έμαθα, ότι σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες, που με τόσο πάθος ακολουθούσα τις περιπέτειές τους σε όλη μου τη ζωή, ήταν φτιαγμένοι από τον ίδιο άνθρωπο, αλήθεια δεν το πίστεψα στην αρχή. Συγγνώμη γι’ αυτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι η φαντασία ενός ανθρώπου, μπορούσε να γεννήσει τόσους διαφορετικούς κόσμους. Κι όμως, έκανα λάθος. Γιατί εσείς ήσασταν που μας μάθατε, ότι η φαντασία δεν έχει όρια. Όταν, λοιπόν, καθόμουν πιτσιρικάς στο δωμάτιό μου και είχα στα χέρια μου μια φιγούρα του Spiderman και τίποτα άλλο, ήταν η δική σας φαντασία που έτρεφε τη δική μου και μπορούσα να παίζω για ατελείωτες ώρες! Να δημιουργώ σενάρια, να φτιάχνω κακούς από μαξιλάρια και φωτιστικά, να σώζω αδύναμους αόρατους ανθρώπους. Όταν ήμουν εκείνος ο πιτσιρικάς, οι μεγαλύτεροι ήρωές μου, ήταν οι χαρακτήρες που φτιάξατε. Όταν μεγάλωσα κι έμαθα για εσάς, κατάλαβα ότι ο πραγματικός σούπερ ήρωας ήσασταν εσείς ο ίδιος. Και όταν πήγαινα στον κινηματογράφο να δω τις ταινίες των «παιδιών» σας, η στιγμή που περίμενα ήταν αυτά τα 10-15 δευτερόλεπτα που εμφανιζόσασταν εσείς. Όταν έμαθα ότι πεθάνατε, στεναχωρήθηκα, αλλά όχι τόσο πολύ. Μεταξύ μας, ήσασταν και 95 ετών, το περιμέναμε κι εμείς, αλλά φαντάζομαι κι εσείς. Δεν ήταν όμως η ηλικία σας ο λόγος. Αυτό που μου προσέφερε παρηγοριά, ήταν η αγάπη που λάβατε όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ότι προλάβατε να δείτε τους ήρωές σας παντού! Ήταν ότι οι κόποι σας και το όνειρά σας ανταμείφθηκαν! Ήταν ότι είχε happy end η προσωπική σας ιστορία! Ήταν ότι μόλις έγινε γνωστή η είδηση, άρχισε να βαράει το κινητό μου από μηνύματα φίλων. «Πέθανε ο Σταν», «Πέθανε ο αρχηγός». Ναι, λοιπόν, κ. Λι. Δεν σας ήξερα προσωπικά. Για μένα, όμως, όπως και για εκατομμύρια παιδιά, ήσασταν μέσα στη ζωή μας από παιδάκια. Με έναν τρόπο, μας μεγαλώσατε. Ήσασταν εκείνος ο μακρινός θείος, που μας μάζευε γύρω του και μας έλεγε μαγικές ιστορίες για ανθρώπους που σκαρφαλώνανε τοίχους και πετάγανε φωτιές και διάβαζαν μυαλά και γινόντουσαν λάστιχο και και και… Και όσο μας λέγατε αυτές τις ιστορίες, τόσο περισσότερο κολλάγαμε, τόσο περισσότερο αφήναμε την φαντασία μας να τρέχει. Νιώθω ότι ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Αλλά θα σας το πω κι ας είναι έτσι. Σας ευχαριστώ. Για όλους τους ήρωες που δημιουργήσατε, για όλους τους φίλους που μας προσφέρατε, για όλα τα μαθήματα που μας διδάξατε. Excelsior! Και το σχετικό link...
  12. Συνδημιουργός των πιο δημοφιλών Marvel χαρακτήρων και ακούραστος μιντιακός εκπρόσωπος των ιστοριών του, ο Stan Lee πέθανε στα 95 αλλά το σύμπαν του θα ζει για πάντα. Είναι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς πως ο Stan Lee πέτυχε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό από το να δημιουργήσει πρακτικά σύσσωμο το σύμπαν υπερηρώων που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα στο μαζικό entertainment, οπότε ας περιοριστώ στο να ξεχωρίσω κάτι που στα δικά μου μάτια μοιάζει αληθινά θαυμαστό: Τον συνεπή τρόπο με τον οποίον, ξανά και ξανά, φορά μετά τη φορά, δεκαετία μετά τη δεκαετία, κατάφερνε να προσαρμόζει το περιβάλλον του στις δικές του ευαισθησίες και εμμονές. Υπάρχει μεγαλύτερη ένδειξη επίδρασης από αυτή; Ο Stan Lee τον Μάιο του 1988 (AP Photo/Nick Ut) Στα 19 του έγινε προσωρινός editor της Timely Comics, της εταιρείας που μετέπειτα (με τον ίδιο σταθερά σε θέση αρχισυντάκτη) θα μετεξελισσόταν στη σημερινή Marvel. Οι αρμοδιότητές του ξεκινώντας εκεί περιλάμβαναν το γέμισμα των δοχείων με μελάνι, και μέσα σε δύο χρόνια ήταν υπεύθυνος ιστοριών. Στο στρατό, όπου υπηρέτησε στις αρχές των ‘40ς, κατείχε μια θέση που ονομαζόταν ‘playwright’, μια θέση που μόνο 9 άνθρωποι σε όλο τον αμερικάνικο στρατό κατείχαν, με καθήκοντα όπως τη δημιουργία καρτούν, σλόγκαν και εκπαιδευτικών φιλμ. Αργότερα, στα μέσα των ‘50ς με το αγαπημένο του είδος (των υπερηρώων) σε ύφεση και την εταιρεία τώρα να ονομάζεται Atlas, αναγκαζόταν να γράφει ιστορίες σε είδη όπως ρομάντσο, γουέστερν και μεσαιωνική περιπέτεια, τίποτα από τα οποία δεν τον εξέφραζε. Στα όρια της παραίτησης, αυτός του ο εκνευρισμός οδήγησε στο μεγαλύτερο δημιουργικό ξέσπασμα στην ιστορία των υπερηρωικών κόμικς, ξεκινώντας από τους Fantastic Four το 1961. Είναι ένα είδος φυσικού ταλέντου ή χαρίσματος, το να μπορείς αβίαστα να μεταβάλεις τις συνθήκες γύρω σου με τρόπο σύμφωνα με τις επιθυμίες σου- ίσως ο Stan Lee ήταν όντως ένας αληθινός υπερήρωας; Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του ‘22 στο Μανχάταν με το όνομα Stanley Martin Lieber, γιος ρουμάνων μεταναστών. Ο πατέρας του δυσκολευόταν να βρει δουλειά μετά το κραχ και στη διάρκεια της εφηβείας του, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μπρονξ όπου μοιραζόταν ένα υπνοδωμάτιο με τον αδερφό του και οι γονείς του κοιμόντουσαν στον καναπέ. Ίσως ήταν αυτό του το περιβάλλον, η εργατική τάξη, οι μετανάστες γονείς, τα αληθινά προβλήματα οικονομικής επιβίωσης, το αυθεντικό μητροπολιτικό urban σκηνικό, που του έδωσε τα εφόδια και το βλέμμα ώστε να προσεγγίσει τους υπερήρωες με τον τρόπο που το έκανε. Όταν η DC συνάντησε επιτυχία με τους ήρωές της στα ‘50ς, ο Lee κλήθηκε να απαντήσει από το πόστο του στην -πλέον- Marvel, δημιουργώντας ήρωες-απάντηση σε εκείνους της DC. Και το έκανε, παίρνοντας το υπερωικό αρχέτυπο και προσγειώνοντάς το στον κόσμο (του). Ο Spider-Man ξεκινά από το επιστημονικής φαντασίας high concept της ραδιενεργής αράχνης όμως περπατά και αναπνέει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, είναι μαθητής που προσπαθεί να συντηρήσει μια δουλειά και τη θεία του, ζει την απώλεια, έχει καθημερινά εφηβικά προβλήματα. Οι Fantastic Four ταξιδεύουν το σύμπαν όμως στην καρδιά τους αποτελούν ένα οικογενειακό δράμα με όλες τις καθημερινές εντάσεις μιας συνηθισμένης οικογένειας. Οι X-Men, η πιο επαναστατική του δημιουργία, αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή μια ισχυρά αλληγορική περιπέτεια ανθρώπων στο κοινωνικό περιθώριο, μια αντιρατσιστική παραβολή τόσο ισχυρή που το μήνυμά της μεταφέρεται -αναγκαστικά, πάντοτε!- αυτούσιο σε κάθε νέα εκδοχή του μύθου. Έχει γραφτεί πως οι υπερήρωες της DC ήταν το αντίστοιχο των μεγάλων στουντιακών παραγωγών και οι υπερήρωες του Stan Lee ήταν η νουβέλ βαγκ - δεν ξέρω αν θα έλεγα ποτέ νουβέλ βαγκ τους Fantastic Four και τον Spider-Man, όμως σίγουρα θα τους τοποθετούσα στο άκρο μιας άλλης αναλογίας: Είναι οι αμερικάνικες ταινίες ενηλικίωσης ανθρώπων της διπλανής πόρτας που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς στα ‘80s (με δουλειές όπως του John Hughes) και μετέπειτα ακολουθώντας την ανεξάρτητη έκρηξη του Σάντανς, και που καθόλου τυχαία έχουν μεταδώσει πλέον το δημιουργικό τους DNA στις σημερινές Marvel υπερπαραγωγές κλείνοντας έτσι αναπάντεχα αυτό τον κύκλο. Το να αποδώσει βέβαια κανείς στον Stan Lee όλο το credit για αυτές τις δημιουργίες θα ήταν ανειλικρινές και άδικο. Η μέθοδός του, κι αυτή ακόμα επαναστατική (όπως, τελικά, κάθε τι έκανε), γνωστή ως Marvel method, τοποθετούσε εξαιρετικά μεγάλο βάρος στους σχεδιαστές συνεργάτες του. Σπουδαίοι δημιουργοί όπως ο Jack Kirby κι ο Steve Ditko είναι εξίσου σημαντικοί συν-δημιουργοί των παραπάνω ηρώων όσο κι ο ίδιος ο Stan Lee, με τον ίδιο τρόπο που αργότερα γράφονταν κι οι περιπέτειές τους: Με τον σεναριογράφο να παραδίδει μια συμπαγή περιγραφή της πλοκής, αφήνοντας τους καλλιτέχνες να καθορίσουν την, ας πούμε, σκηνοθεσία του επεισοδίου και το ρυθμό της εξέλιξης, αναλαμβάνοντας πάνω στο ολοκληρωμένο σχέδιο να γράφει τα μπαλονάκια διαλόγων και κάθε άλλο τυχόν κείμενο. Σε αυτό το πνεύμα, βρήκα τρομερά γλυκό και εύστοχο το σχέδιο tribute του κομίστα Ηλία Κυριαζή: (Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τουλάχιστον ισοδύναμης σχέσης του Lee με τους σχεδιαστές είναι το run του στο ‘Thor’. Τα δημιουργικά ηνία ανήκουν τόσο ξεκάθαρα στον Jack Kirby, που σταδιακά ανέλαβε ξεκάθαρα την πλοκή οδηγώντας την ιστορία σε ένα κοσμικό κρεσέντο το οποίο ουσιαστικά συνεχίστηκε κατά τη μεταγραφή του Kirby στην DC, όπου και δημιούργησε την ανυπέρβλητη σάγκα των New Gods - αλλά αυτό είναι ένα κεφάλαιο που θα αναλύσουμε σε κάποια άλλη συγκυρία.) Σε όλη αυτή την πορεία ετών, δεκαετιών, ο Stan Lee ήταν κάτι παραπάνω από δημιουργός και συν-σεναριογράφος των δημοφιλών περιπετειών. Ήταν και κάτι σαν δημόσιο πρόσωπο, ένας ιδιοφυής πωλητής του ίδιου του προϊόντος του. Εισήγαγε τη στήλη Stan’s Soapbox όπου προμόταρε ό,τι ήθελε, συνομιλούσε με αναγνώστες, πρόσφερε απόψεις για ότι έκρινε απαραίτητο. Υπέγραφε με το δημοφιλές του motto “Excelsior!” το οποίο άρχισε να χρησιμοποιεί επειδή ήταν κάτι δύσκολο να αντιγράψει κάποιος ανταγωνιστής του, επειδή -λέει- πολλοί δεν ήξεραν καν πώς γράφεται. Ήταν πάντα μοναδικός, ενθουσιώδης ως περσόνα, ένας δημιουργός που ήταν ταυτόχρονα αφεντικό που ήταν ταυτόχρονα κινούμενη διαφημιστική πινακίδα. Όλα αυτά τα έκανε στα ‘60ς - όλοι εμείς αυτά καλούμαστε σήμερα να τα κάνουμε στα ‘10ς. Παράλληλα, εισήγαγε άφοβα ένα προοδευτικό στοιχείο πολιτικής και κοινωνικής αλληγορίας στις ιστορίες του, με τρόπο που σήμερα θα έκανε αναμφίβολα πολύ κόσμος να μιλά για ΠΟΛΙΤΚΛΙΚΟΡΕ και να φωνάζει πως Κρατάται την πολιτικοί έκςο από τα κΟμικς!!,..,. Από ένα παλιό του Soapbox το 1968: Στην πορεία, αποτέλεσε και βασικό παράγοντα στην σταδιακή εξασθένηση του Comics Code, μιας φρικτής σύμβασης στην οποία υπάγονταν όλες οι εκδόσεις κόμικς στις ΗΠΑ μέχρι και αναίτια πρόσφατα. Η Comics Code Authority ήταν ουσιαστικά ένα όργανο αυτο-λογοκρισίας των εκδοτών που μάλλον επήλθε ως συνέπεια της έκδοσης του “Seduction of the Innocent”, ενός βιβλίου του 1954 που προειδοποιούσε για την επιβλαβή επιρροή των κόμικς στους νέους. Κάθε εταιρεία έπρεπε να υποβάλει τα υπό έκδοση κόμικς στην αρχή προς έγκριση, ώστε να υπακούει σε μια σειρά αυστηρών, συντηρητικών κανόνων που μεταξύ άλλων απαγόρευαν την απεικόνιση χρήσης ναρκωτικών. Ο Stan Lee, ενεργώντας σύμφωνα με την επιθυμία του Υπουργείου Παιδείας, έγραψε το 1971 μια εκπαιδευτική ιστορία για τον εθισμό στο Spider-Man- όταν ο Κώδικας έκρινε την ιστορία ακατάλληλη, ο Lee προχώρησε στην κυκλοφορία χωρίς την στάμπα της έγκρισης στο εξώφυλλο. Ήταν ο πρώτος τριγμός που αρχικά έφερε την χαλάρωση κάποιων κανόνων και σταδιακά την εξασθένηση της ισχύος της αρχής. (Πολύ σταδιακά βέβαια: Οι εταιρείες πειραματίστηκαν με ενήλικο περιεχόμενο που δεν ενέπιπτε στον Κώδικα με υπο-εταιρείες όπως τη Vertigo στα ‘90s. Η Marvel εγκατέλειψε τον Κώδικα το 2001, η DC μόλις το 2011, καθιστώντας τον πλέον οριστικά ανενεργό.) Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε πως τίποτα από αυτά δε συνέβη με κάποια ριζοσπαστική διάθεση από την πλευρά του Stan Lee. Δεν είχε ποτέ σκοπό να γκρεμίσει τον Κώδικα, ήθελε απλώς να μπορέσει να δημιουργήσει τον χώρο για να γράφει τις ιστορίες του- ότι δηλαδή έκανε πάντα, σε όλη του την καριέρα. Και που συνέχισε να κάνει. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ενεργός παρέμεινε καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, ακόμα και μετά τη δύση της δημιουργικής περιόδου του. Τα κόμικς που επέβλεπε μέχρι και πρόσφατα ή η συμμετοχή του σε ριάλιτι πειράματα δεν διεκδικούν κάποια δάφνη ποιότητας, αλλά μέχρι τα 95 του ο άνθρωπος ήταν εκεί έξω προσπαθώντας να βρίσκεται στην αιχμή της κουλτούρας που βοήθησε να σχηματιστεί. Οι μετέπειτα γενιές αναγνωστών ή θιασωτών της σύγχρονης ποπ κουλτούρας είναι πιο πιθανό πάντως να τον έμαθαν ως σύμβολο της Marvel και του ευρύτερου brand της, μέσα από την εμβληματική του υπογραφή που συνοδεύει τις εκδόσεις της εταιρείας ή -πιθανότερα- χάρη στα cameos του σε κάθε ταινία με ήρωες της Marvel, είτε τους δημιούργησε είτε όχι. Από όλα τους, εκείνο μετά τα credits τέλους του ‘Guardians of the Galaxy vol. 2’ έμοιαζε πάντα ως πρώιμος αποχαιρετισμός: Είναι αλήθεια. Ο Stan Lee πάντα θα έχει κι άλλες ιστορίες να πει. 5 κόμικς του Stan Lee που αξίζει να διαβάσεις FANTASTIC FOUR #1-100 Το θρυλικό run των Lee/Kirby που θεμελίωσε όχι μόνο τους χαρακτήρες της οικογένειας Richards αλλά και πρακτικά όλη τη βάση της μυθολογίας του σύμπαντος της Marvel. SILVER SURFER: PARABLE Μίνι σειρά για τον Silver Surfer σε σχέδιο του θρύλου των ευρωπαϊκών κόμικς Moebius. Ο Lee εδώ γράφει μια ιστορία πιο μελαγχολική, πιο φιλοσοφικών προθέσεων, με τον Silver Surfer άλλοτε ως αντι-κήρυκα κι άλλοτε ως θεό, και για την ανθρωπότητα που φέρνει την ίδια της την καταστροφή. Το πιο αντιφατικό, απεγνωσμένα ουμανιστικό έργο ενός #βαθιά_προβληματισμένου Stan Lee. AMAZING SPIDER-MAN #1-100 Stan Lee, Steve Ditko, John Romita, η dream team της Marvel-ικής εφηβικής σαπουνοπεροφόρμουλας. THE X-MEN #1 Οι χαρακτήρες δε θα γίνονταν τα σύμβολα που είναι μέχρι και σήμερα παρά αργότερα, όταν θα τους αναλάμβανε ο μέγας Chris Claremont (αυτό κι αν είναι ένα θέμα που πρέπει να πιάσουμε σύντομα), όμως ήδη από αυτό το #1 το κεντρικό καστ είναι εκεί (Cyclops, Jean Grey, Iceman, Beast, Angel, Charles Xavier, Magneto) και το ίδιο κι η πανίσχυρη αλληγορία στην καρδιά του μύθου των μεταλλαγμένων. JUST IMAGINE… Το 2001 ο Stan Lee έγραψε για πρώτη φορά για τη DC, ένα προφανώς τεράστιας συμβολικής σημασίας event. Τα ίδια τα κόμικς, μια μίνι σειρά σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου ο Stan Lee γράφει τα δικά του υποθετικά origin stories για τους διασημότερους ήρωες της DC, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ή έστω καλό. Όμως αποτελούν ένα ακόμα παράθυρο στη δημιουργική περσόνα ενός θρύλου, και την ευκαιρία του για ένα παιχνιδιάρικο υποθετικό παιχνίδι με τη συνεργασία μερικών εκ των κορυφαίων σχεδιαστών της εποχής. O Stan Lee κι ο John Romita στα γραφεία της Marvel, τον Μάρτιο του 1975 (AP Photo) Και το σχετικό link...
  13. x for xepeta

    Iron Fist (2017-2018)

    Το Iron Fist είναι η τέταρτη σειρά του Netflix που θα μας οδηγήσει στο σίριαλ Defenders. To Punisher τους βγήκε στην πορεία και ήταν εκτός προγραμματισμού. Ο χαρακτήρας είναι σχετικά αδούλευτος, όχι όσο η Jessica Jones, αλλά δεν έχει αναλωθεί στα χέρια διαφόρων όπως ο Daredevil και ο Punisher. Δεν έχει οριστεί ημερομηνία προβολής αλλά μάλλον στις αρχές του 2017 θα έχουμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε. Ο χαρακτήρας είναι δημιούργημα των Roy Thomas και Gil Kane. Το 1970 ήταν αρκετά της μόδας οι εισαγόμενες ταινίες καράτε, και αφού η MARVEL είχε δικαίωμα να βγάζει περισσότερα των 8, όπως υπήρχε κανόνας του πρακτορείου διανομής τύπου, δοκίμασε την τύχη της σε κόμικς τρόμου, διαστημικά, επικής φαντασίας και ανατολίτικων πολεμικών τεχνών. Δεν είχε την ίδια επιτυχία με το Master of Kung-Fu αλλά τον τίμησαν το χαρακτήρα σημαντικοί καλλιτέχνες όπως Len Wein, Doug Moench, Tony Isabella, Chris Claremont, Larry Hama, Arvell Jones, Pat Broderick, και John Byrne. Ο Iron Fist ή Danny είναι ένας δάσκαλος των πολεμικών τεχνών που ορφάνεψε όταν ο συνεργάτης του πατέρα του και ερωτευμένος με τη μητέρα του σκοτώνει τους γονείς του μικρού Danny κατά τη διάρκεια της αναζήτησής τους μιας μυθικής πόλης μοναχών της Άπω Ανατολής. Εκεί οι μοναχοί υιοθετούν το Danny και αυτός ασπάζεται τον τρόπο ζωής τους. Συνήθως παρουσιαζόταν σαν συνεργάτης του Luke Cage, και υποθέτω δε θα αφήσουν κάτι τέτοιο ανεκμετάλλευτο στις τηλεοπτικές σειρές. Στην Ελλάδα το γνωρίσαμε στο περιοδικό Μαστερ Κουνγκ Φου με το όνομα Σιδερογροθιάς, σε σκίτσο του υπέροχου Rudy Nebres. Οι περιπέτειες εκείνες είχαν πρωτοδημοσιευτεί στο αμερικάνικο Deadly Hands of Kung Fu. Το χαρακτήρα θα υποδυθεί ο Finn Jones, γνωστός από το Game of Thrones ως Loras Tyrell Σελίδα του χαρακτήρα στο Wikipedia εδώ. Μίνι τρέιλερ εδώ. [imdb=tt3322310]
  14. Ο Οκτώβριος έχει γίνει εν πολλοίς μήνας Venom για την nerd κοινότητα. Μπορεί, όσο και να προσπάθησε ο Tom Hardy, η ταινία της Sony/Marvel να απογοήτευσε κοινό και κριτικούς, όπως αναμενόταν απ’ την αρχή, αλλά σε κάθε περίπτωση δημιούργησε ένα νέα ενδιαφέρον για τον Venom, ως comic χαρακτήρα, τον οποίο το ευρύ κοινό, το οποίο κυρίως παρακολουθεί τις κινηματογραφικές ταινίες, είχε να τον δει απ’ την πρώτη original τριλογία του κινηματογραφικού Spider-man με τον Tobby Maguire. Όσο, λοιπόν, δεν συζητήθηκε η ταινία Venom, από την άλλη τόσο πολύ έχουν κεντρίσει τελευταία το ενδιαφέρον της nerd κοινότητας τα comics του villain της Marvel. Το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, ήδη εδώ και μήνες έχει γνωρίσει τη σειρά Venom του Rick Remender, της οποίας μεγάλο κομμάτι εκδόθηκε απ’ το Οξύ, ενώ μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφορεί και ο τόμος Venom: Dark Origin του Zeb Wells μεταφρασμένος στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Anubis. Η δημιουργία αυτοτελών ιστοριών του Venom τα τελευταία χρόνια δεν έχει σταματήσει από πλευράς Marvel και γι’ αυτό το λόγο υπάρχει πληθώρα νέων comic ιστοριών του χαρακτήρα, τα οποία αξίζουν την προσοχή μας. Μια απ’ τις πιο αξιοπρόσεκτες στιγμές των πιο πρόσφατων αυτοτελών comics του Venom, είναι η νέα σειρά του Donny Cates (Thanos Wins, Cosmic Ghost Rider, God Country) η οποία έκανε reboot τον χαρακτήρα, ο οποίος ξεκίνησε (όπως έκαναν φέτος και άλλοι ήρωες της Marvel) απ’ το #1. Ο νέος Venom του Cates έρχεται να μας αφηγηθεί μια νέα origin ιστορία του symbiote. Σε αυτό το νέο μύθο του symbiote κεντρικό ρόλο έχει ο Knull, ο οποίος κάνει πρώτη φορά την εμφάνισή του στο 3ο τεύχος, ενώ αφηγείται την ιστορία του στο 4ο τεύχος, το οποίο γι’ αυτό το λόγο είναι μέχρι στιγμής και το καλύτερο της σειράς. Ο Knull είναι ο θεός των symbiotes, ο οποίος εμφανίζεται στην Νέα Υόρκη με τη μορφή δράκου, αναζητώντας κάτι που θα τον ξανακάνει παντοδύναμο, όπως ήταν στο παρελθόν. Ο Knull είναι ένας πολύ τρομακτικός villain, ο οποίος θυμίζει στην όψη τον Δράκουλα. Η απεικόνισή του στο comic δίνει την αίσθηση ενός πανίσχυρου όντος, ο οποίος διαφεντεύει αμέτρητα symbiotes, με τα οποία μπορεί να δημιουργήσει οτιδήποτε (από τον μυθικό του δράκο, μέχρι σπαθιά και ασπίδες). Έτσι ο θεός των symbiotes είναι σε θέση να εξαφανίσει ολόκληρους πλανήτες. Στο στήθος του έχει ένα κόκκινο σύμβολο, το οποίο απεικονίζει τον δράκο στον οποίο μεταμορφώθηκε για να επιτεθεί στη Νέα Υόρκη. Αυτό το σύμβολο είναι παρόμοιο τόσο με το σύμβολο του Spider-man όσο και με του Venom, οπότε είναι μια ένδειξη των δημιουργών ότι ο villain Knull είναι κομμάτι του comic σύμπαντος του Spider-man. Αυτή την απειλή που γεννά η επίθεση του δράκου Knull καλείται να την αντιμετωπίσει ένα ιδιότυπο υπερηρωικό δίδυμο: ο Spider-man και ο Venom. Ο Spider-man, ο ήρωας, στο σύμπαν του οποίου δημιουργήθηκε ο Venom, πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του με τον επί δεκαετίες εχθρό του, προκειμένου να πολεμήσουν ένα δράκο ξενιστή ενός πανίσχυρου symbiote, απέναντι στον οποίο μοιάζουν και οι δύο πολύ αδύναμοι. Ο Spider-man της ιστορίας είναι ο Mike Morales, ο οποίος, ως μαύρος Spider-man, δένει και αισθητικά με το σκοτεινό ύφος του comic. Σχεδιαστής στην πρώτη ιστορία της νέας σειράς είναι ο Ryan Stegman ο οποίος έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα απόλυτα σκοτεινό σχέδιο, το οποίο εμπλουτίζεται με αντιθέσεις σε άσπρες και κόκκινες αποχρώσεις. Το σχέδιο του Stergman έχει έντονη αισθητική θρίλερ, η οποία αξιοποιείται εξαιρετικά στην σχεδιαστική αποτύπωση του Knull, του τρομακτικού villain, που είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν το comic για να δικαιολογήσει τον σκοτεινό του κόσμο. Από την άλλη και η ιστορία του Eddie Brock αλλάζει στο νέο comic του Cates. Ο Brock του Cates είχε πεθάνει στο παρελθόν και τον επανέφερε στη ζωή το symbiote, το οποίο πλέον είναι ζωτικό κομμάτι του εαυτού του για να μπορεί να παραμένει στη ζωή. Όμως, το symbiote δεν είναι κάτι ξένο για τον Brock. Περισσότερο νιώθει ολοκληρωμένος ως ξενιστής του symbiote, παρά το νιώθει ως παράσιτο. Ο Brock δεν αλλάζει όποτε γίνεται Venom, αλλά περισσότερο ολοκληρώνεται (τουλάχιστον όσο καταφέρνει να διατηρεί τον έλεγχο). Ο Cates μιλώντας σε συνέντευξή του για τον Eddie Brock λέει: «Ο Eddie Brock, όταν περίπου έγινε αυτό που θα λέγαμε εμείς «ήρωας» στην ιστορία του, άρχισε να είναι αμετακίνητος στην υπόθεση του να προστατεύει τους αθώους. Γιατί; Από πού προέκυψε αυτό; Ποια είναι γι’ αυτόν η καθοριστική στιγμή, η αντίστοιχη με το θάνατο του Θείου Ben; Τι συνέβη στον Eddie; Τόσοι άλλοι άνθρωποι είχαν προσβληθεί απ’ το symbiote και είχαν τρομοκρατηθεί από αυτό. Είναι τόσο τρομακτικό. Αλλά όχι ο Eddie. Αν πας πίσω και διαβάσεις αυτά τα comics, θα δεις ότι ο Eddie το αποδέχτηκε. Τι είδους χαρακτήρα μας δείχνει αυτό; Αυτά τα πράγματα για τα οποία δεν έχουμε συζητήσει ποτέ πραγματικά, για τα οποία δεν έχουμε αναρωτηθεί πραγματικά είναι γιατί ο Eddie νιώθει τόσο μόνος; Τι του συνέβη στην ανατροφή του και νιώθει τόσο εξαρτημένος και μάλιστα γιατί πιστεύει ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος του χωρίς το symbiote; Ή γιατί νιώθει ανολοκλήρωτος χωρίς το άλλο του μέρος;» Έτσι, λοιπόν, ο Cates συνεχίζει την στροφή του Venom ο οποίος έχει μετατραπεί από villain σε anti-hero, μέσω του Brock. Μόνο που αυτή τη φορά ο Cates βάζει τον χαρακτήρα του αντιμέτωπο με έναν πανίσχυρο villain, πολύ πιο δυνατό από αυτούς που έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει ο Brock. Μάλιστα, σε αυτή τη μάχη ο Venom μειονεκτεί, αφού μπορεί να χρησιμοποιήσει το symbiote ως πλεονέκτημα, αφού και ο εχθρός του έχει τις ίδιες δυνάμεις και μάλιστα σε πολλαπλάσιο βαθμό. Κατά συνέπεια, ο Venom του Cates ξεκινάει μια μάχη μεταξύ symbiotes, ενάντια στον πιο ισχυρό χαρακτήρα του είδους τους, τον αυτοαποκαλούμενο God of symbiotes! Όπως έχει γίνει αντιληπτό, το νέο Venom αποκαλύπτει άλλη μια φορά το ταλέντο του Cates, του οποίου οι ιστορίες ξεχωρίζουν ανάμεσα στη μετριότητα στην οποία κινείται η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών τίτλων της Marvel. Ο Cates αποδεικνύει ότι διασκεδάζει απόλυτα τη νέα του δημιουργική ενασχόληση με τον Venom, αφού δεν περιορίζεται μόνο στην αυτοτελή σειρά του ήρωα, αλλά έχει αναλάβει και τα tie-ins Web of Venom. Το πρώτο τεύχος αυτής της σειράς, υπό τον τίτλο Ve ‘nam, είναι μια stand-alone ιστορία για την εμφάνιση του πρώτου symbiote στον πόλεμο του Βιετνάμ, με πρωταγωνιστές τον Nick Fury και Wolverine, οι οποίοι μας προσφέρουν ατελείωτη δράση! smassingculture.gr
  15. Σας ειχα υποσχεθεί μια παρουσίαση του Βοrn Again του Miller. Το Daredevil Born Again ήταν ένα storyline που κράτησε για 7 τεύχη στη ομώνυμη σειρα Daredevil. Συγγραφέας ειναι ο πλέον διαδεδομένος και καταξιωμένος δημιουργος Frank Miller. Σχεδιαστής, ο επίσης ευρύτερα αγαπημένος David Mazzucchelli,ο οποίος ήταν και ο "παρτενέρ" του Miller και στο αντίστοιχο Batman Year One της DC. Εισαγωγη Είναι δύσκολο κανείς να πιστέψει σήμερα,ότι όταν ο Miller ανέλαβε τα ηνία της σειράς, ο τίτλος ήταν διμηνιαίος και δεν είχε κατορθώσει να αναπτύξει την δική του προσωπικότητα. Όμως, όταν καταπιάστηκε με τον χαρακτήρα ο Miller στο τευχος #168, όλα άλλαξαν. Κατάφερε μέσα σε 22 σελίδες να χαράξει μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση στον χαρακτήρα και στην ιστορία του. Ουσιαστικά ο Miller "θεωρείται" δημιουργός του Daredevil. To Born Again είναι μια ιδιαίτερα αγαπημένη ιστορία από τους αναγνώστες κι έχει πάρει τη διάκριση πλέον να χαρακτηρίζεται ως "Classic". Ας πάρουμε τα τεύχη με τη σειρά. Βοrn Again Προσοχή! Ακολουθούν μικρά(και μεγάλα - ανάλογα) spoilers.Συνεχίζετε με δική σας ευθύνη. Τι έχουμε εδώ? Η ιστορία είναι πολύ απλή,αλλά ο Miller καταφέρνει να περιπλέξει τα πράγματα και να την κάνει πιο σύνθετη. Η Karen Page, η πρώην γραμματέας του Matt Murdock (DD) και του Foggy Nelson,πουλάει την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του Matt στον υπόκοσμο για μια δόση ηρωίνης(drug fix). Ναι,καλά διαβάσατε.Τώρα όλοι ξέρουν ότι ο Matt ειναι ο DD! Και ποιός θα ήταν ο πρώτος που θα μπορούσε να επωφεληθεί από αυτό το γεγονός? Ελάτε,είναι εύκολο.Ένας χοντρός καράφλας με ένα μπαστουνάκι και ένα τσιγάρο στο χέρι? Ναι, καλά μαντέψατε ο Wilson Fisk: The Kingpin of Crime. Τι κατάφερε να κάνει με αυτό το προνόμιο? Να καταστρέψει τη ζωή του αιώνιου αντιπάλου του, Matt. Του πήρε το σπίτι του,τη δουλειά του,τους φίλους του και με μια λέξη: τη ζωή του. Το #228,παίζει να είναι ενα απο τα καλύτερα τεύχη του storyline. Ο Matt, μετά απο την ανατίναξη του σπιτιού του μένει μόνος στους δρόμους και νοικιάζει ένα διαμέρισμα σε ένα φθηνό ξενοδοχείο. Μένει εκεί όλο το βράδυ με την ιδέα της εκδίκησης να μαστίζει το κεφάλι του. Ένα σημείο που λάτρεψα είναι ότι, σιγά-σιγά ο Matt oδηγείται στην..παράνοια! Κάνει τρελά πράγματα και επιτίθεται σε αθώους ανθρώπους που νομίζει οτι δουλεύουν για τον Kingpin. Αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τον Άρχοντα του Εγκλήματος πρόσωπο με πρόσωπο,φεύγει απο το δωμάτιο για να πάει να τον βρει. Ο Kingpin τον "περίμενε" να έρθει και είναι σαφώς πιο προετοιμασμένος από τον ήρωα μας, αιφνιδιάζοντάς τον με αυτόν τον τρόπο. Οπως καταλαβαίνετε ο Matt βγήκε ηττημένος,αλλα όχι νεκρός.... To #229 είναι personal favorite. Γιατί? Γιατί ο Miller εστιάζει στο ανθρώπινο στοιχείο του χαρακτήρα. Αγνοούμενος ο Matt για 11 μέρες, οι φίλοι του ανησυχούν. Η Karen Page νιώθει ένοχη που πρόδωσε τον Matt, ενώ εκείνος περνάει τη νύχτα του βαριά χτυπημένος στο δρόμο. Μου αρέσει η εσωτερική αφήγηση, η οποία αποτελεί και το βασικό μέσο διήγησης του Miller, ενώ καταφέρνει να μας κάνει σύντομες περιλήψεις γεγονότων και καταστάσεων χωρίς να αδικεί τον πρωτ/νιστή. Για να μη πολυλογώ,ο Matt επιστρέφει στην ενεργό δράση μετά απο την ανάρρωση και την περίθαλψη που έλαβε από τις μοναχές της Εκκλησίας.Και μπουμ...! The Devil's Back! Έτοιμος να αντιμετωπίσει τον Nuke ,τον τελευταίο άσσο στο μανίκι του Kingpin.Ως εδώ. Παρατηρειτε οτι δεν αναφέρω πολλα plot points,γ ιατι με όσα εχει γράψει ο Miller ούτε αύριο δεν θα τελείωνα... Ελπίζω το κείμενο να ηταν κατανοητό και να σας φάνηκε ενδιαφέρον. 9.5+/10,κατ'εμέ! Υ.Γ.:Σημαντικό ρόλο παίζει και ο Urich αλλά δεν χρειάζεται να το αναφέρω,γιατί είναι μια άλλη ιστορία...! Τώρα,μπορείτε να στείλετε μηνυματάκια...! Αλλα κομικς του Frank Miller : Στα ελληνικα : Sin City ( Anubis ) Sin City ( Μαμουθ ) 300 ( Μαμουθ ) 300 ΕΠΙΤΟΜΟ ( Μαμουθ ) 300 ( Τομος ) Βatman Ο Σκοτεινος Ιπποτης Επιστρεφει ( Ars Longa ) BATMAN: THE DARK KNIGHT STRIKES AGAIN - Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ BATMAN: THE DARK KNIGHT RETURNS - Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ( Αnubis ) CAPTAIN AMERICA BATMAN: YEAR ONE - H ΑΡΧΗ ALL STAR BATMAN & ROBIN - THE BOY WONDER Ξενες Εκδοσεις : Daredevil : The Man With No Fear EISNER/MILLER Sin City ( Αμερικανικη εκδοση ) Aφιερωμα στον DAVID MAZZUCCHELLI Aλλα εργα του David Mazzucchelli : Eξτρα Σουπερηρωες Asterios Polypop
  16. Ποια είναι, άραγε, η ενδεδειγμένη πορεία ενός Έλληνα comic artist ώστε να φτάσει στο σημείο να σχεδιάζει τις περιπέτειες υπερηρώων για λογαριασμό ενός κολοσσού όπως η Marvel Comics; Ας απαντήσει καλύτερα σε αυτό ο Μιχάλης Διαλυνάς -ο Έλληνας illustrator που ανέλαβε την dark εικονογράφηση του super cool Spiderman Team Up. Τον συναντώ σε ένα μικρό καφέ στο κέντρο της Αθήνας. VICE: Πως ξεκίνησε η ιστορία με τα comics; Mιχάλης Διαλυνάς: Ήταν κάτι που μου άρεσε από παιδί. Ο πατέρας μου είχε συλλογή από comics, ενώ αγοράζαμε και μαζί τεύχη Spiderman και X-Men. Τότε ονειρευόμουν να μπορώ να φτιάχνω τα εξώφυλλά τους. Να σου πω την αλήθεια δεν με ενδιέφεραν τόσο πολύ οι μέσα σελίδες -μου φάνταζε ως μία πολύ χρονοβόρα διαδικασία. Σε αντίθεση με το εξώφυλλο που μέσα σε μία μέρα το έχεις ετοιμάσει. Όταν ο Μιχάλης πάτησε τα 16 του χρόνια, ξεκίνησε στην Ελευθεροτυπία η έκδοση του περιοδικού 9 το οποίο διεξήγαγε τότε ένα διαγωνισμό σκίτσου. Το δώρο ήταν μία υποτροφία σε σχολή σχεδίασης comics. Κάθε χρονιά μέχρι να τελειώσει το λύκειο ο Μιχάλης προσπαθούσε να την κερδίσει. Δεν τα κατάφερε ποτέ. Μου λέει: «Ήμουν μέσα στις διακρίσεις κάθε χρονιά αλλά μέχρι εκεί. Βασικά δεν με ενδιέφερε να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις και να βρεθώ σε μία οποιαδήποτε σχολή. Ήθελα ή πάω σε σχολή για comics ή να φοιτήσω στα ΤΕΙ γραφιστικής που ήταν κάτι παρεμφερές. Oύτε κι εκεί πέρασα διότι δεν πήρα καλό βαθμό στο σχέδιο. Είχα γράψει νομίζω 9, οπότε γράφτηκα σε μία σχολή για σκίτσο, comics και cartoon». Στη σχολή μαζί με φίλους θα βγάλει το 2004 το Free Your Line ένα περιοδικό με μικρές ιστορίες. Αυτό αποτέλεσε το μέσο με το οποίο συμμετείχαν για πρώτη φορά στο ελληνικό Comicdom. Περίπου το 2008 και ύστερα από δύο ακόμη τεύχη του Free Your Line αποφασίζει να κάνει το δικό του ανεξάρτητο βήμα δημιουργώντας το «Sneaky Stories of Snitch and Snatch». Αρχικά αυτό το πρότζεκτ το πήγε στην Ελευθεροτυπία για να τους ρωτήσει εάν τους ενδιέφερε να το εκδώσουν, αλλά τον απέρριψαν. Έτσι το έβγαλε μόνος του. Το τεύχος πήγε πάρα πολύ καλά στις πωλήσεις και μάλιστα πήρε και το βραβείο καλύτερου Fanzine. Πότε έγινε για εσένα αυτό που λέμε στα αγγλικά «breakthrough»; Με το Amala’s Blade (Dark Horse Comics) το 2011. Είχα μόλις απολυθεί από τη διαφημιστική εταιρεία στην οποία δούλευα και δεν ήμουν σίγουρος για την επόμενη επαγγελματική μου κίνηση. Τότε με προσέγγισε ένας Αμερικάνος συγγραφέας, ο Steve Horton, ο οποίος μου ζήτησε να κάνουμε μαζί ένα βιβλίο. Εγώ του είπα ότι θα ήταν καλύτερα να ξεκινήσουμε από ένα τεύχος. Έτσι, σχεδίασα τις έξι πρώτες σελίδες και ο Steve έγραψε μία περίληψη της ιστορίας. Αρχίσαμε να ψάχνουμε για εταιρείες, με κρυφό πόθο την Dark Horse Comics, η οποία και δέχτηκε να το εκδώσει [Η Dark Horse Comics έχει έδρα της στο Πόρτλαντ της Αμερικής και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η πέμπτη μεγαλύτερη εταιρεία comics]. Οι υπόλοιπες εταιρείες το απέρριπταν για τους δικούς της λόγους, μας έλεγαν ότι το ήθελαν πολύ, αλλά ότι δεν ταίριαζε με το προφίλ τους. Τι σημαίνει ουσιαστικά αυτό όταν στο λέει μία εταιρεία; Στη συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ιστορία που είναι λίγο περίεργη, όχι συνηθισμένη εάν θες, οπότε μάλλον θεωρούν ότι αποτελεί και ρίσκο ένα τέτοιο άνοιγμα. Για την ακρίβεια ακόμη και τώρα θεωρώ ότι είναι μία δύσκολη ιστορία. Τι ακριβώς συμβαίνει με την Amala; Η ιστορία μιλάει για μία κοπέλα η οποία ενώ προοριζόταν να ενώσει δύο λαούς, επέλεξε να γίνει επαγγελματίας assassin. Δολοφόνος. Μια από τις ιδιαιτερότητες της είναι ότι βλέπει φαντάσματα και συγκεκριμένα τα πνεύματα αυτών που σκοτώνει. Οι κριτικοί τι έχουν να πουν για όλα αυτά; Αυτή τη στιγμή στις κριτικές που έχουν πάρει τα comics της Dark Horse το Amala’s Blade βρίσκεται στο top 5. Tο Mind MGMT είναι στην πρώτη θέση και το Amala’s Blade ισοβαθμεί στη δεύτερη θέση με τα άλλα τέσσερα, μεταξύ των οποίων και μία ειδική έκδοση του Conan. Το Amala’s Blade θα τελειώσει κάποια στιγμή; Αυτό αναρωτιέμαι και εγώ αλλά δεν ξέρω τι έχει στο νου του ο Steve Horton. Επίσης, οι άνθρωποι της Dark Horse μας συμβούλευσαν να συνεχίσουμε, γιατί θα κάνει καλό στη σειρά εάν μείνει παραπάνω στο χώρο. Εγώ πιστεύω ότι με το που συμπληρωθεί η τριλογία των βιβλίων θα πρέπει να τελειώσει, κάτι τέτοιο νομίζω είναι καλύτερο και για την ιστορία της Amala. Έχεις συναντηθεί ποτέ από κοντά με τον Steve; Όχι δεν έχει τύχει. Έχουμε μιλήσει λίγες φορές στο τηλέφωνο, αλλά σε επαγγελματικό επίπεδο επικοινωνούμε συνεχώς μέσω email. Πως είναι να δουλεύεις με έναν άνθρωπο που δεν τον έχεις γνωρίσει ποτέ από κοντά; Είναι περίεργο. Σίγουρα η επικοινωνία μας θα ήταν πολύ καλύτερη εάν μπορούσαμε να μιλήσουμε από κοντά, καθώς είναι δύσκολο να επικοινωνείς μόνο μέσω email. Θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις και ως μοναχική τη ζωή ενός comic artist; Πάρα πολύ, αρκεί να σου πω ότι δουλεύω από το σπίτι μου 10 με 12 ώρες την ημέρα. Βαδίζουμε με τον Μιχάλη προς το comics shop «Tilt» στο οποίο έχει να υπογράψει δέκα τεύχη του Superior Spiderman που έχει σχεδιάσει ο ίδιος. Για τη συνεργασία του με τη Marvel θα μιλήσουμε αργότερα, μου υπόσχεται. Τον ρωτώ εάν θα μετακόμιζε μόνιμα στην Αμερική. Η απάντηση του είναι θετική. «Κάποια στιγμή πρέπει να το κάνω αυτό το βήμα». Μου μιλά για τις εμπειρίες που αποκόμισε από το τελευταίο Comic-Con που διεξήχθη τον περασμένο Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη. «Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα για να παρουσιάσω τη δουλειά μου. Έχω πάει κι άλλες φορές ως επισκέπτης, αλλά αυτή τη φορά θεώρησα ότι ήταν η στιγμή που έπρεπε να συμμετάσχω ως comic artist. Επίσης, ήμουν καλεσμένος και λόγω του τεύχους του Superior Spiderman που σχεδίασα για τη Marvel. Ήμουν παρέα και με έναν ακόμη έλληνα comic artist, τον Ηλία Κυριαζή. Είδαμε πολύ κόσμο, έκανα επί τόπου σχέδια, το χαρήκαμε». Το κεφάλαιο Spiderman πως προέκυψε; Νομίζω ότι το όνειρο του κάθε comic artist είναι να δουλέψει με τις δύο μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου που είναι η Marvel και η DC. Με τη Marvel είχα προσπαθήσει πριν από τρία χρόνια, πριν καν ξεκινήσω το Amala’s Blade. Είχα βρει την ηλεκτρονική διεύθυνση του talents scout της εταιρείας και του είχα στείλει ένα email που έλεγε ποιος είμαι και πως θα ήθελε να δουλέψω γι’ αυτούς. Μου έστειλε μερικά δοκιμαστικά σενάρια και μου λέει: «Διάλεξε ένα και φτιάξε μας μερικές σελίδες για να δούμε τι μπορείς να κάνεις». Διάλεξα ένα σενάριο από τους X-Men. Το έστειλα και μου απάντησαν μεταξύ άλλων ότι έχω ακόμη δρόμο να βρω το στιλ μου, αλλά να μείνουμε σε επαφή και όταν θελήσω στο μέλλον να τους στείλω σελίδες από κάποιο άλλο σενάριο. Απογοητεύτηκες από αυτή την εξέλιξη; Όχι, γιατί μου είπαν την αλήθεια. Για μένα είναι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη μου να μου δείχνουν σε ποια σημεία χρειάζομαι ακόμη δουλειά. Πάντα εκτιμώ μία εμπεριστατωμένη κριτική. Να σου πω την αλήθεια, ακόμη και τώρα πιστεύω ότι χρειάζομαι δουλειά και ότι μπορώ να βελτιωθώ κι άλλο. Έτσι, μετά από αυτή μου την επαφή με τη Marvel ήρθε η συνεργασία με τη Dark Horse Comic. Μερικά χρόνια αργότερα και λίγο πριν τελειώσω των πρώτο κύκλο ιστοριών της Amala είπα να στείλω email για δουλειά σε κάποιες εταιρείες, μεταξύ αυτών και η Marvel. Εκείνη την περίοδο έκανα προσχέδια X-Men για προθέρμανση οπότε τους έστειλα και κάποια δείγματα. Η απάντηση που ήρθε έπειτα από έναν μήνα -και πιο συγκεκριμένα όταν τελείωνα την τελευταία σελίδα του Amala’s Blade- ήταν θετική. Τρεις εβδομάδες αργότερα και ενώ βρισκόμουν εν πλω για ένα γάμο που θα γινόταν στη Σύρο μου ανακοινώνουν ότι θα κάνω ή Χ-ΜΕΝ, ή Spiderman ή Hulk. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Τρεις εβδομάδες μετά μου ζήτησαν να σχεδιάσω το Superior Spiderman Team Up. Πρόκειται για μια νέα σειρά όπου ο Spiderman -του οποίου το σώμα έχει καταλάβει και ελέγχει ο Dr. Octapus- συμμετέχει σε περιπέτειες μαζί και με κάποιους άλλους σούπερ ήρωες. Πως είναι να δουλεύεις με μια τόσο μεγάλη εταιρεία όπως η Marvel; Η αλήθεια είναι πως ήταν ένα περίεργο καλοκαίρι για εμένα από άποψη προγράμματος. Είχα διάφορες υποχρεώσεις και χρειαζόμουν και διακοπές λόγω κούρασης. Τις τελευταίες αναγκάστηκα να τις αναβάλω διότι όταν μου ήρθε το σενάριο έπρεπε να δουλέψω μέσα στον Αύγουστο καθώς το τεύχος θα δημοσιεύονταν τον Οκτώβριο. Όμως αυτή η δουλειά μου έφερε πολλά. Λόγω του Spiderman βρέθηκα καλεσμένος σε συνέδρια στη Νέα Υόρκη, στη Μάλτα και τώρα στο Λονδίνο. Θα υπάρξει συνέχεια με τη Marvel; Τους ρώτησα και μου είπαν ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάτι για εμένα. Οπότε βλέπουμε ξανά στο μέλλον. Το επόμενο βήμα; Το συμβόλαιο που έκλεισα με την Boom μία εταιρεία που έχει τη βάση της στο Λος Άντζελες. Θα δουλέψω με έναν ανερχόμενο συγγραφέα που τον εκτιμώ πολύ, πάνω σε ένα νέο πρότζεκτ το οποία θα κρατήσει τουλάχιστον ένα χρόνο. Προς το παρόν όμως δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω. Πως βλέπεις το «σύμπαν» των comics στην Ελλάδα; Έχουμε πολύ καλό επίπεδο και βγαίνουν και αρκετές νέες κυκλοφορίες, αλλά λόγω της κρίσης, δεν υπάρχει μία σταθερή περιοδικότητα στα τεύχη. Όλοι περιμένουν να τα βγάλουν την περίοδο του Comicdom. Τι σημαίνει για εσένα άνθρωπος χωρίς φαντασία; Είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να δει πίσω από τον τοίχο. Πηγή
  17. Είναι φανερό πως πριν ακόμη αρχίσουν μαζικά τις μεταφορές στο σινεμά, οι δυο "μεγάλες κυρίες" του υπερηρωϊκού κόμικ κάνανε τη μοιρασιά τους: χαβαλές στα "κόκκινα" η Μάρβελ - σκοτάδι στα "μαύρα" η DC. Κι ύστερα την πρώτη την αγόρασε η Ντίσνεϋ (τιμή και δόξα!), κι ο χαβαλές από "επιλογή" έγινε... ψιλοϋποχρέωση! Αν ψάξει ωστόσο κανείς μες στα "αρχεία" της, θα δει ότι η Μάρβελ έχει κατά καιρούς "υπογράψει" και μερικά τρομερά κόμικ που δεν είναι... χαβαλετζίδικα! Και δυστυχώς, ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, δεν προβλέπεται να τα δούμε ποτέ στο σινεμά. Παρόλα αυτά, επειδή όσο ζει κανείς ελπίζει, προκαλώ στα ίσια τη Μάρβελ να κοιτάξει ΣΟΒΑΡΑ τις παρακάτω προτάσεις. (Μέχρι και σκηνοθέτη έτοιμο έχουν, έτοιμη δουλειά σας δίνουμε, άντε μην είστε κότες ρε! Αρχίστε γυρίσματα). 1602 Σκέψου για λίγο τους Αβέντζερς και τους Χ-ΜΕΝ να υπάρχουν το σωτήριον έτος 1602. Λοιπόν, αυτό που μόλις σκέφτηκες, το είχε ήδη σκεφτεί το 2003 ο Νέιλ Γκέινμαν. Ο σπουδαίος δημιουργός ήθελε να φτιάξει ένα κόμικ "χωρίς τεχνολογία", πληγωμένος απ' το δράμα της 11ης Σεπτεμβρίου. Και κάπως έτσι, στην Αγγλία του 1600 η Ιερά Εξέταση βρέθηκε να κυνηγάει "μάγους" - μεταλλαγμένους και η βασίλισσα Ελισάβετ έχει για αρχηγό των κατασκόπων της τον Σερ Νίκολας Φιούρι και για προσωπικό της γιατρό τον δόκτορα Στρέιντζ. Ιστορία και φαντασία έμπλεξαν υπέροχα, αλλά η Μάρβελ δυστυχώς μάλλον αποκλείεται να μπλέξει σε μια κινηματογραφική ιστορία που δεν μπορεί να συνδεθεί με το επικερδές universe που ήδη έχει χτίσει. Σε κάθε περίπτωση πάντως, προτείνουμε... Σκηνοθέτης: Ρίντλεϊ Σκοτ Secret Empire Λοιπόν, για να δούμε: Η Χάιντρα καταφέρνει να παίξει με το μυαλό του Καπτεν Αμέρικα. Και να τον πείσει ότι ήταν κατάσκοπός της στον Β' Παγκόσμιο. Που η ΑΣΠΙΔΑ έπαιξε με το μυαλό του (!) και τον έπεισε ότι ήταν δικός της στρατιώτης. Και κάπως έτσι, "Χάιλ Χάιντρα" κι ο Κάπτεν γίνεται αρχηγός των Ναζί; Όχι, ποτέ δεν θα μας επιτρέψει η Μάρβελ να δούμε σε ρόλο Χίτλερ το πουλέν της, όμως τι ωραία δουλειά θα ήταν για τον... Σκηνοθέτης: Στίβεν Σπίλμπεργκ Sins Past Χωρίς τις εξυπνάδες που τόσο αγαπάμε σ' αυτόν, ο Πήτερ Πάρκερ πέφτει μέσα σ' ένα αμαρτωλό παρελθόν και το διαχειρίζεται εξίσου αμαρτωλά. Η "αιώνια αγαπημένη" του Γκουέν Στέισι είναι νεκρή εδώ και χρόνια, όμως ένα γράμμα της φτάνει στον Πήτερ και του γνωστοποιεί πως η Γκουέν είχε προλάβει να γενήσει δίδυμα - αγόρι και κορίτσι. Τα δίδυμα του Νόρμαν Όσμπορν! Η αλλιώς, του Γκριν Γκόμπλιν, που τελικά τη σκότωσε!!! Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα δίδυμα κυνηγάνε τώρα να σκοτώσουν τον Πάρκερ, κι εκείνος τι κάνει; (Βλέποντας την ομοιότητα της κόρης με τη μάνα) ΦΑΣΩΝΕΙ το κορίτσι! Παρελθόν, εκδίκηση, θάνατος, βαριά ατμόσφαιρα κι ένα κλικ διαστροφής.Σαν να λέμε... Σκηνοθέτης: Ντέιβιντ Φίντσερ Deadpool: Killustrated Κοίτα λοιπόν τι γίνεται εδώ. Ο Ντέντπουλ αποφασίζει να σπάσει για τα καλά τον 4ο τοίχο (μαζί με όλους τους υπόλοιπους) και να βγει στην πραγματικότητα. Σκοτώνει λοιπόν ΟΛΟΥΣ τους ήρωες της Μάρβελ, αλλά δεν βλέπει χαΐρι, κι έτσι αποφασίζει να σκοτώσει κι όλες τις "εμπνεύσεις" πίσω απ' τους ήρωες αυτούς. Δηλαδή; Όλους τους ήρωες της κλασικής λογοτεχνίας! Το Δον Κιχώτη, τις Μικρές Κυρίες, τον Ακέφαλο Καβαλάρη, τον Κάπτεν Έιχαμπ, τον Σέρλοκ Χόλμς (!)... Ναι, μετράει απίστευτα και παρόλο που κανείς μέσα στην Ντίσνεϋ στη Μάρβελ δεν θ' αποφασίσει ποτέ ένα τόσο πιασάρικο λογοτεχνικό μακελειό, εδώ τους έχουμε έτοιμο και τον (προφανή) τύπο πίσω απ' την κάμερα... Σκηνοθέτης: Κουέντιν Ταραντίνο Demon in a Bottle Παρά την επιμονή του (σκηνοθέτη) Τζον Φαβρό ότι "ο αλκοολισμός είναι μέρος της προσωπικότητας του Τόνι Σταρκ", η Μάρβελ θα χρειαστεί πολλά κότσια για να καταπιαστεί με τη "σκοτεινή" πλευρά του στιλιζαρισμένου ήρωά της. Το χιουμοράκι θα ζήσει μόνο ως μπουκοφσκικός (αυτο)σαρκασμός και το εσωτερικό σκοτάδι του ανθρώπου που παλεύει με το αλκοόλ θα καταπιεί όλη τη χαρούμενη σιγουριά του Άιρον Μαν. Θα 'ταν αριστούργημα στα χέρια του... Σκηνοθέτης: Στιβ ΜακΚουίν Τhor: Vikings Δεν θέλει φαντασία. Σαν να βλέπεις τη σειρά "Βίκινγκς" με τον Θωρ. Ωραίο, μπρουταλιά, δεν θα γίνει αλλά θα το θέλαμε με την υπογραφή του... Σκηνοθέτης: Μελ Γκίμπσον JLA/Avengers Civil War, Infinity War, αλλά τον "Παγκόσμιο Πόλεμο" που μπορεί να τελειώσει για τα καλά το παραμύθι "ποιο είναι το καλύτερο superhero movie όλων των εποχών" (και εις τους αιώνας των αιώνων!) η Μάρβελ σκιάζεται να τον ρίξει στο τραπέζι. Με τρομερό στόρι - κυνήγι θησαυρών, το "Λεγεώνα εναντίον Αβέντζερς" θα ήταν περίπου σαν να βλέπεις την Αργεντινή του Μαραντόνα κόντρα στη Βραζιλία του Πελέ, ή τον Άγιαξ του Κρόιφ κόντρα στη Μπάρτσα του Μέσι (για τους Μπουλς του Τζόρνταν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αντίπαλον δέος). Με λίγα λόγια, θα ήταν ΕΠΟΣ. Αλλά δεν παίζει να το κάνουν (γιατί να βάλουν άλλωστε τη DC στο παιχνίδι), παρότι καταθέτουμε την πρόταση έτοιμη... Σκηνοθέτης: Ζακ Σνάιντερ - Τζος Γουίντον ΠΗΓΗ (Περιμένω τις απόψεις των ειδικών στα κόμικς της Marvel )
  18. GreekComicFan

    Gambit

    Άλλη μια ταινία της οποίας τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν την Άνοιξη του 2017 - μετά την ανακοίνωση για το δεύτερο Deadpool που επίσης θα ξεκινήσει επίσης κάπου εκεί κοντά - είναι και το Gambit, το οποίο αρχικά ήταν να βγει στις αίθουσες φέτος τον Οκτώβρη. Οι καθυστερήσεις οφείλονται στο ότι δεν είχαν έτοιμο το σενάριο. Αυτό δεν δείχνει να επηρεάζει την δέσμευση του Doug Liman (γνωστός από τα The Bourne Identity και Edge of Tomorrow) στο να σκηνοθετήσει την ταινία, παρόλο που ανέλαβε και άλλα πρότζεκτς στο μεσοδιάστημα. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο φαίνεται επίσης πως παραμένει ο Channing Tatum. Την παραγωγή την έχουν αναλάβει οι Lauren Shuler Donner, Channing Tatum, Reid Carolin και Simon Kinberg. Δεν έχει ανακοινωθεί ημερομηνία προβολής ακόμα, αν και έχουν καταχωρηθεί διάφορες ημερομηνίες από την Fox μέσα στο 2018 που δεν αντιστοιχούν σε γνωστές ταινίες, οπότε κάποια από αυτές θα ταιριάξει με το πρόγραμμα τους. Πηγή.
  19. Γάντζος

    Inhumans (2017)

    Marvel working on an Inhumans TV series (The ''Inhumans'' is no longer a part of Marvel’s big screen plans) Η σειρα θα βγει στη μικρη οθονη το φθινοπωρο του 2017, θα αποτελειται απο 8 επεισοδια και θα επικεντρωνεται στον Black Bolt, καθως και σε αλλα μελη της Royal Family. Υπαρχει πλανο να παιχτει η πρεμιερα για διαστημα δυο εβδομαδων σε συγκεκριμενους κινηματογραφους IMAX... [imdb=tt4154858]
  20. GreekComicFan

    FANTASTIC FOUR: ΟΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ - JOHN BYRNE

    Τιμή καταλόγου: 19,50€ Όταν η Μαμούθ διέκοψε το περιοδικό X-Men και γενικά τις υπερηρωικές εκδόσεις της το 1994, η ελπίδα που είχαμε για να δούμε κάποια στιγμή δύο από τα πιο διαβόητα runs που είχε αναλάβει ο John Byrne, αυτά των Fantastic Four και του Avengers West Coast, δύο τίτλους που ήδη εξέδιδε αλλά ήταν αρκετά πίσω, έσβησε. Να όμως που ήρθε η Οξύ 24 χρόνια αργότερα για να μας κάνει ένα ανέλπιστο δώρο! Και είναι ανέλπιστο καθώς αυτή την στιγμή οι 4 Φανταστικοί έχουν αφεθεί να μαραζώσουν από την Marvel, οπότε δεν θα περίμενε κανείς να ασχοληθεί Έλληνας εκδότης με αυτούς, και αν το έκανε, θα περίμενε επίσης κάποιος να δημοσιεύσει κάποια νεώτερη ιστορία. Παρόλα αυτά η επιλογή του έργου του Byrne δεν είναι καθόλου άκυρη, μιας και παραμένει το δεύτερο πιο σημαντικό run για τον τίτλο, μετά από την αρχική και μακροχρόνια συνεργασία του Stan Lee με τον Jack Kirby, τροφοδοτώντας τους μεταγενέστερους δημιουργούς με στοιχεία προς μυθιστορηματική εκμετάλλευση, ακόμα και σήμερα. Ο παρόν τόμος συλλέγει τον τόμο 0 της σειράς Visionaries By John Byrne, πιάνοντας το υλικό που είχε δημιουργήσει ο Byrne σε άλλους τίτλους, το οποίο περιείχε εμφάνιση των μελών των 4Φ, συν τα πρώτα του βήματα ως σχεδιαστής του Fantastic Four v1 και καταλήγοντας στα πρώτα τεύχη που ανέλαβε και το σενάριο, πριν αναλάβει πλήρως την σειρά όμως. Στους επόμενους τόμους θα τον δούμε να αναλαμβάνει και το μελάνι. Η έκδοση συμπληρώνεται από τα εξώφυλλα των τίτλων, συν διάφορα εξώφυλλα που έχει κάνει ως φόρο τιμής στο Fantastic Four v1 001. Η έκδοση της Οξυ είναι στα τυπικά υψηλά στάνταρ της, για άλλη μια φορά.
  21. Kabuki

    ALIAS [ BRIAN M. BENDIS - MICHAEL GAYDOS ]

    Πολλοί γυναικείοι χαρακτήρες υπάρχουν στα κόμικς. Υπερηρωίδες, σεξοβόμβες, φρικιάρικα κοριτσάκια, γλυκανάλατες υπάρξεις κλπ, κλπ. Σπάνια όμως βλέπει κανείς ένα κόμικ με τόσο καλοστημένο γυναικείο χαρακτήρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η Jessica Jones είναι μια γυναίκα με υπερδυνάμεις. Έχει αποφασίσει όμως ότι ούτε το υπερηρωηλίκι της πάει, ούτε τα 80ς κουστούμια. Οπότε μετά από μια σύντομη θητεία στους Avengers ως Jewel, τα παράτησε κι είπε να γίνει ιδιωτική ντετέκτιβ (Alias investigations). Της ταιριάζει περισσότερο. Πίνει, καπνίζει και βρίζει – πολύ. Προσπαθεί να τη βγάλει όπως μπορεί και μπλέκει σε ένα κάρο υποθέσεις, που σπάνια εξελίσσονται νορμάλ. Οι υπερδυνάμεις της, της δημιουργούν συνήθως πολύ περισσότερα προβλήματα, παρά λύσεις. άλλος λόγος που την γουστάρω; είναι κοκκινομάλλα Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κόμικς που έχω διαβάσει, οι χαρακτήρες είναι φοβερά αληθοφανείς, ενήλικοι, σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι, το νουάρ κλίμα αποδίδεται άψογα και από το σενάριο του Bendis και από το ιδιαίτερο σκίτσο του Gaydos. Εξαιρετικά και τα εξώφυλλα που έχει κάνει ο David Mack. Από το κόμικ περνάνε πλήθος υπερηρώων από το σύμπαν της Marvel ( Captain America, Ms Marvel, Daredevil, Spiderman, Human Torch, Ant Man, κ.α) σε πολύ διαφορετικές βερσιόν από όσο τους έχουμε συνηθίσει. Το Alias θεωρείται υπεύθυνο και για τη δημιουργία του inprint Marvel Max, καθώς το περιεχόμενο θεωρήθηκε πολύ ενήλικο για να χωρέσει στη βασική σειρά και χαρακτηρίζεται R-Rated. Η σειρά είναι 28 τεύχη + 1 What if ? και τους χαρακτήρες του κόμικ τους ξανασυναντάμε στην επόμενη σειρά του Bendis, το Pulse. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπουν τα νουάρ κόμικς, ανεξάρτητα από το αν είναι φανς των υπερηρωικών ή όχι. Αν και έχοντας διαβασει κανείς κάτιτις από Marvel γενικά θα το απολαύσει ακόμα περισσότερο. Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα πράγματα για το συγκεκριμένο κόμικ, αλλά θα σας αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας Επίσης δεν έχει καμία σχέση με την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά (ευτυχως) και μερικές ενδεικτικές σελίδες: Αφιερωμα στον Brian M. Bendis Περισσοτερα απο τον Brian M. Bendis : Ξενογλωσσες Εκδοσεις : POWERS SECRET WAR HOUSE OF M SCARLET FIRE Fortune And Glory Ελληνικες Εκδοσεις : THE ROAD TO CIVIL WAR (Anubis) ULTIMATE SPIDER-MAN(Anubis) ULTIMATE SPIDER-MAN(Modern Times) ULTIMATE X-MEN / ULTIMATE X-MEN & ULTIMATE FANTASTIC FOUR(Anubis,λιγα τευχη) ULTIMATE SIX (Anubis) THE AVENGERS (Anubis)
  22. Retroplaymo

    OnePlus 6 Marvel Avengers Limited Edition!

    Εχεις παει σινεμα, μονος σου/ με παρεα/ με την καλη σου (το τελευταιο δεν ενδεικνυται ) μολις εχεις δει το Avengers: Infinity War και εχεις βγει απο την αιθουσα καπως ετσι ομως εισαι γεματος αποριες για το τι μελλει γενεσθαι. Θες ρε παιδι μου να παρεις τον Θανασακη τηλεφωνο και να του πεις: "Ελα ρε συ Bro, τι γινεται στο μερος Βου; Ανασταινεις κοσμο; Πεθαινεις; Για δωσε κανενα tip." Η αγωνια σου παιρνει τελος, ηρθε το νεο OnePlus 6 Marvel Avengers Limited Edition, για να απαντησει σε ολα σου τα ερωτηματα! 8GB RAM με 256GB αποθηκευτικο χωρο, σε τιμη....ζαχαρη! Το πακετο περιλαμβανει θηκη με την προσωπιδα του Iron Man και ενα μεταλλιο. Βιντεακι με την παρουσιαση... Τεχνικα χαρακτηριστικα techgear.gr
  23. Η ιστορία ξεκινάει όταν ένας νέος κατά συρροή δολοφόνος, γνωστός ως Sin-Eater, αρχίζει να τριγύρνα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, πυροβολώντας όλους όσους κατά την κρίση του, έχουν αμαρτήσει. Όταν μια στενή του φίλη, γίνεται το τελευταίο θύμα του δολοφόνου, ο Spider-Man συμμαχεί με τον Daredevil, για να φέρει τον παλαβό εγκληματία στην δικαιοσύνη. Όμως οι πράξεις του Sin-Eater, θα έχουν τρομερές συνέπειες για τον Spider-Man. Συνέπειες, που όχι μόνο απειλούν τον ίδιο, αλλά και για τις ζωές όλως όσων αγαπάει περισσότερο. Στο Venom: Birth of a Monster, θα περίμενε κάνεις, μόνο και μόνο από τον τίτλο, να διαβάσει για το πώς δημιουργήθηκε ο Venom και όχι μια ακόμα περιπέτεια του Spider-Man, ενάντια σε κοινούς εγκληματίες. Όμως παρόλα αυτά, το υλικό που συγκεντρώνει αυτή η pocket paperback έκδοση της Panini, από τα Peter Parker, The Spectacular Spider-Man #107-110 και The Amazing Spider-Man #298-300, μέσα σε αυτές τις 188 σελίδες, μας οδηγεί στο τέλος στην δημιουργία της Νέμεσις του αραχνάκια, τον Venom!
  24. Το άρθρο αφορά σκέψεις και αντιδράσεις στην ταινία και ίσως κάποιος δει κάτι που να το θεωρήσει spoiler. Διαβάστε με δική σας ευθύνη. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, είναι πολύ ωραία γραμμένο Οι καλοί κερδίζουν πάντα στη Marvel Έχουμε πολλά ν’ αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Προβλήματα να λύσουμε, ερωτήματα ν’ απαντήσουμε, απώλειες ν’ αντέξουμε. Αυτό που μας σώζει κάποιες φορές είναι να ρωτάμε, όπως στα παιδικά μας χρόνια: “Αν ήσουν σούπερ-ήρωας τι δυνάμεις θα ‘θελες να έχεις;” Ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Απέναντι απ’ το σπίτι υπήρχε ένα περίπτερο. Κάθε Παρασκευή, μόλις τέλειωνα το σχολείο, πήγαινα κατ’ ευθείαν εκεί. Κρατούσα τα λεφτά απ’ το χατζιλίκι μου, δεν έτρωγα ψωμάκι με kiss (τότε δεν υπήρχαν κρουασάν) ώστε να μαζέψω τις απαιτούμενες δραχμές (τότε δεν υπήρχαν ούτε ευρώ). Αλλά υπήρχε η Marvel. “Ήρθε”, μου ‘λεγε ο περιπτεράς και μου ‘δειχνε το καινούριο τεύχος του Spiderman. Δεν το άνοιγα. Πήγαινα σπίτι, έτρωγα γρήγορα (χωρίς κολατσιό τόσες ώρες) και μετά καθόμουν στο κρεβάτι. Ιερή στιγμή για τον οκτάχρονο εαυτό μου: Η συνέχεια των περιπετειών του πιο αγαπημένου μου απ’ όλους τους υπερήρωες, του Άνθρωπου-Αράχνη. Αγαπούσα και τον Ιούλιο Βερν ή τις περιπέτειες του Ροβινσώνα Κρούσου, του Μπεν Χουρ. Αλλά η αγάπη για τα κόμιξ (ειδικά της marvel) ήταν κάτι που κανείς ενήλικας, σίγουρα όχι οι γονείς μου, δεν μπορούσε να καταλάβει. Στην πέμπτη δημοτικού αντάλλαξα όλα μου τα κόμιξ με μια χαρτόκουτα πλέιμομπιλ (ενός πιο πλούσιου φίλου). Τώρα -που είμαι ενήλικας- μου φαίνεται βλακώδης ανταλλαγή, τα κόμιξ μπορεί να ήταν και συλλεκτικά, ν’ αξίζαν λεφτά (ευρώ) σήμερα. Αλλά τότε σκεφτόμουν αλλιώς. Υπήρχε μόνο το παρόν, το απόγευμα που θα έπαιζα με το κάστρο. Όταν η Marvel ξεκίνησε να κάνει ταινίες ήμουν 30+ χρονών. Είχα διαβάσει πολύ σοβαρά βιβλία κι είχα δει πολλές σπουδαίες ταινίες (Φράνσις Φορντ Κόπολα, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, και ξερό ψωμί, όπως έλεγε κι ο Πανούσης). Δεν υπήρχε χρόνος για superhero ταινίες. Έπρεπε να μάθω το ΑΦΜ μου. Ο μεγάλος αδελφός ενός φίλου, όταν ήμουν είκοσι κάτι χρονών με είχε ρωτήσει αν θυμάμαι το ΑΦΜ μου. Φυσικά και δεν το θυμόμουν. Για ποιο λόγο να κάνω κάτι τέτοιο; “Μόνο όταν μάθεις το ΑΦΜ σου, όταν το πεις τόσες φορές που να το θυμάσαι, μόνο τότε έχεις μπει πραγματικά στον κόσμο των μεγάλων”, μου είχε πει ο Δημήτρης. Είχε δίκιο. Τώρα πια ξέρω να το λέω χωρίς καν να σκέφτομαι. Μάλλον είμαι μεγάλος. Αλλά κάθε “μεγάλος” σαν κι εμένα ψάχνει μια δικαιολογία για να ξανανιώσει παιδί. Η δική μου ήρθε με τον γιο μου. Που κάποια στιγμή βαρέθηκε να βλέπει μεταγλωτισμένες ταινίες της Pixar (τις είδαμε όλες από είκοσι φορές την καθεμία) και μπήκε στο σύμπαν της Marvel. Διστακτικά στην αρχή, στο dvd, κλείνοντας τα μάτια όπου υπήρχε αίμα. Αλλά ήθελε να δει και την επόμενη ταινία -κι εγώ ανυπομονούσα. Πέρυσι έφτασε η στιγμή να δούμε μαζί, πατέρας και γιος, την πρώτη μας ταινία των Marvel Studios στον κινηματογράφο. Ήταν ο Spiderman ξανά, το Homecoming. Κι ένιωσα σαν να γυρνούσα στο πατρικό μου σπίτι, εκείνο απέναντι απ’ το περίπτερο. Χθες πήγαμε να δούμε το Avengers: Infinity War. Οικογενειακά. Ήρθε μαζί μας κι η Νέλλη, που μυήθηκε πλέον κι εκείνη στο Marvel Universe. Ήταν ακριβώς ό,τι θέλαμε να δούμε. Η ψηφιακή τεχνολογία κατάφερε να μπορούν να γίνονται ταινίες που να ξεπερνάνε τη φαντασία μας. Ή -τουλάχιστον- να την ικανοποιούν καλύτερα από τις πρώτες υπερηρωικές ταινίες, όπως ο Σούπερμαν με τον Κρίστοφερ Ριβ. Βγήκαμε από τον κινηματογράφο και μέχρι να γυρίσουμε -και μετά- μιλούσαμε για την πλοκή της ταινίας, λέγαμε ποιος ήρωας δεν έπρεπε να πεθάνει. (Το σινεμά ήταν γεμάτο έφηβους. Κάποιος, στο τέλος της ταινίας φώναξε: “Κι αυτή η καριόλα γιατί έζησε;”) Σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που θα πιστεύουν ότι οι ταινίες της Marvel είναι σκουπίδια. Ότι δεν μπορούν να συγκριθούν μ’ εκείνες του Γουές Άντερσον, του Λάνθιμου ή του Φατίχ Ακίν. Έχουν -εν μέρει- δίκιο. Δεν υπάρχει σύγκριση. Οι ταινίες της Marvel, όπως και τα κόμιξ, δεν μας βάζουν να στοχαζόμαστε το είναι και το φαίνεσθαι. Μόνο μας κάνουν να γινόμαστε παιδιά, να χαιρόμαστε και να τρομάζουμε ή να χειροκροτάμε. Χωρίς σπουδαίες σκέψεις, μανιχαϊστικά, οι καλοί ήρωες κι ο κακός villain (που μπορεί να μην είναι και τόσο επίπεδος). Η τέχνη είναι όπως όλα τ’ άλλα στη ζωή. Πρέπει να καταλάβεις πότε πρέπει να είσαι σοβαρός και πότε πρέπει ν’ αφεθείς στην ελαφρότητα του είναι. Κάποιες στιγμές αρκεί να σκέφτεσαι: “Ποιες υπερδυνάμεις θα ήθελα να έχω;” Κι ας είναι ψέμα, φαντασία, όνειρο. Να γίνεις για λίγο πάλι εκείνο το παιδί που δεν γνωρίζει τι είναι το ΑΦΜ. Να χαθείς σ’ έναν φανταστικό κόσμο, όπου πάντα οι καλοί κερδίζουν. Έστω στο σίκουελ. Πηγή
  25. Το κείμενο πρωτοδιαβάστηκε στα πλαίσια των Reflections at Death Disco πριν βγει η πρώτη ταινία του Deadpool (Ντέντπουλ). Αν θέλετε να διαβάσετε για το Deadpool 2 και το ποιος είναι αυτός ο Cable (Κέημπλ) και η X-Force, είσαστε τυχεροί. Αναφέρονται παρακάτω. * Ο Deadpool είναι σχεδόν ο επίσημος υπερήρωας του 4chan και ο κύριος lol r c dedpl ein ts random lol. Το τελευταίο που θα θέλατε είναι να διαβάσετε μία μεγάλη και βαρετή ανάλυση. Βαρετή όσο ο Cable. Αυτός Η Σκοτεινή Εποχή των Comics Οι δεκαετίες από το 1980 έως και το 2010 είναι γνωστές ως η “Σκοτεινή εποχή των κόμιξ”. Είναι η περίοδος όπου τα υπερηρωικά κόμιξ είχαν αρχίσει να απευθύνονται σε μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό και να έχουν και ανάλογη θεματολογία. Η βία, το σεξ, ο θάνατος, τα καυτά κοινωνικά θέματα δεν ήταν πια ταμπού που κρύβονταν κάτω από το χαλί. Στη δεκαετία του 80 είδαμε τους X-men να γίνονται από μία ελαφρώς αντισυμβατική ομάδα σε ένα κόμικ με έντονα πολιτικοποιημένα μηνύματα και, ταυτόχρονα, ένα πολυεπίπεδο αφήγημα με πολλά παρακλάδια, χαρακτήρες και παράλληλες πλοκές. Είδαμε τους Teen Titans από έφηβους να ενηλικιώνονται. Είδαμε τον Daredevil του Miller να μετατρέπεται από δεύτερης διαλογής Spiderman σε έναν γνήσιο σκοτεινό αντιήρωα. Είδαμε τον Green Arrow να παρατάει τα trick arrows και τη μάσκα του και να γεμίζει βέλη διάφορους κακούργους και διεφθαρμένους μυστικούς πράκτορες. Είδαμε το Dark Knight Returns και το Watchmen. Από την άλλη, στη δεκαετία των 00’s (ναι, νιώθω και επίσημα πολύ γέρος) είδαμε μια σειρά από δημιουργούς, οι οποίοι είχαν αναδειχτεί σε ανεξάρτητους τίτλους, για παράδειγμα ο Grant Morisson, ο Brian Bendis, ο Ed Brubaker, ο Garth Ennis, ο Warren Ellis, ο Mark Millar, καθώς και δημιουργοί από καλτ τηλεοπτικές σειρές, όπως ο Kevin Smith, o J.M. Straczynski (του Babylon 5) και ο Joss Wheddon (της Buffy και του Firefly) να έρχονται και να ξαναζωντανεύουν τα κουρασμένα σύμπαντα της Marvel και της DC. Ενδεικτικά, πολλές από τις πιο πρόσφατες ταινίες της Marvel, πχ το Iron Man 3 και τα Captain America 2 και 3, στηρίζονται σε ιστορίες από τη δεκαετία που μας πέρασε. Και, επί του πιο προσωπικού, ξανάρχισα να διαβάζω Marvel με τα Alias, Runaways και Astonishing X-men. Κάποια στιγμή θα ήθελα να γράψω και για αυτά… Η δεκαετία του 90 από την άλλη… Ξέρετε, της έχουν βγάλει ένα ξεχωριστό παρατσούκλι. Κάποιοι την αποκαλούν The Extreme Age of comics. Τώρα θα μου πείτε, θα τελειώσεις καμία ώρα ρε Μπόκολη να πάμε σπίτια μας; Που κολλάνε όλα αυτά με τον Deadpool; Κολλάνε όμως. Όπως θα έλεγε και ο Wade, κολλάνε περισσότερο κι από σώβρακο μετά από μαραθώνιο έργων με τη Bea Arthur. Ντροπή! Ποιος είναι ο δημιουργός του Deadpool Το χαρακτηρισμό The Extreme Age of comics τον χρωστάμε στον Rob Liefeld, του οποίου το στούντιο στα 90’s το έλεγαν Extreme comics. O Rob Liefeld αναφέρεται εδώ για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι επειδή δημιούργησε τον Deadpool. Προφανές νομίζω. Αλλά μην χαίρεστε, θα φτάσουμε σε αυτόν μετά από κάτι παρακάμψεις. Σας προειδοποίησα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Rob Liefeld είναι, κατά γενική ομολογία, ο χειρότερος δημιουργός κόμιξ που έζησε ποτέ. Και όταν λέμε χειρότερος, δεν εννοούμε χειρότερος σε φάση Ed Wood. Όχι, ο Liefeld δεν έζησε στην αφάνεια. Έβγαλε τα κέρατά του, και πιθανότερα και τα κέρατα της μισής Αθήνας από τα κόμιξ του. O Rob Liefeld είναι ο Michael Bay ή, ακόμα χειρότερα, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης των δημιουργών κόμιξ. Τελεία. Δεν ξέρω αν έχετε δει ποτέ εκείνους τους χαρακτήρες από αμερικάνικα κόμιξ που είναι τίγκα στους μυς, με τρικέφαλους, τετρακέφαλους, οχτακέφαλους και που τα μούσκουλά τους έχουν δικά τους μούσκουλα. Με τα υπερμεγέθη στήθη που είναι όσο τρεις φορές η μέση τους και τα ποδαράκια μπαλαρίνας-νάνου να τους στηρίζουν. Φορούν συνήθως στρατιωτικές φανέλες με σκισμένα μανίκια, παντελόνια παραλλαγής, προστατευτικά του μποξ στο κεφάλι. Το μαλλί τους είναι συνήθως μακρύ και δεμένο κοτσίδα, ενώ η φάτσα τους είναι μόνιμα σκυθρωπή και, όταν μιλάνε, εκατοντάδες μικρά δόντια σφίγγονται. Όλοι τους κουβαλάνε τεράστια φουτουριστικά όπλα, μαχαίρια και σπαθιά. Και το βασικότερο. Όλοι τους φοράνε τουλάχιστον από δέκα εξαρτήσεις τίγκα στα πουγκιά. Αυτός είναι ο χαρακτήρας που ήξερε να ζωγραφίζει ο Liefeld. Μόνο. Τα έργα του είναι όπως εκείνη τη φορά που κάποιος σκέφτηκε να φτιάξει μπέργκερ, μόνο πως έβαλε τρία μπιφτέκια, αντί για ψωμιά δύο ξεροψημένες μπριζόλες και αντί για μαρούλι και ντομάτα έβαλε μπέηκον και μπέηκον. Παραδείγμα Αλλά εντάξει, το να μην ξέρεις να ζωγραφίζεις (και να βγάζεις εκατομύρια από αυτό) δεν είναι άξιο αυτού του μίσους. Όχι, ο Liefeld είναι μισητός επειδή είναι η επιτομή των όσων πήγαν στραβά στη δεκαετία του 90. Τι συνέβη: ήδη από τα μέσα του 80, τα κόμιξ είχαν γίνει απίστευτα δημοφιλή. Έκαναν τρελές πωλήσεις και οι εταιρείες έψαχναν τους επόμενους σταρ. Άρχισαν λοιπόν, όποτε έβλεπαν νέα ταλέντα με ενδιαφέρον στυλ, να τους προωθούν σαν ροκ σταρ. Καλλιτέχνες όπως o Todd McFarlane, o Jim Lee, o Erik Larsen και, φυσικά, ο Rob Liefeld. Και, λόγω της φήμης τους, απέκτησαν και σχεδόν απεριόριστο δημιουργικό έλεγχο. Δυστυχώς βέβαια, μιλάμε για μία γενιά ανθρώπων που μεγάλωσαν διαβάζοντας κόμιξ, σε αντίθεση με τους προκατόχους τους που είχαν τουλάχιστον κάποιες λογοτεχνικές επιρροές. Αυτό οδήγησε σε ένα φαύλο κύκλο που αναπαρήγαγε κλισέ και που μας έδινε βία για τη βία και σεξ για το σεξ. Παράλληλα, για να ανέβουν οι πωλήσεις, τα υπερηρωικά κόμιξ άρχισαν να δανείζονται πολλά στοιχεία και από τα χολυγουντιανά μπλοκμπάστερ της εποχής, που ήταν κυρίως περιπέτειες με τον Σβαρτσενέγκερ, τον Σταλόνε και ταινίες τύπου Φονικό Όπλο. Χωρίς βέβαια τη γαματοσύνη τους. Και, επίσης, να βγάζουν χαρακτήρες με το τσουβάλι (οι περισσότεροι αντιγραφές άλλων, των οποίων ο δημιουργός έκανε τράμπα σε άλλη εταιρεία αλλά κράτησε κάποια ιδέα που είχε φάει πόρτα από εκεί) μήπως και κάποιος πιάσει. Ποιος είναι ο Cable και πότε επιτέλους θα μας πεις για τον Deadpool; Ο χαρακτήρας που είναι η επιτομή όλων αυτών των άσχημων που έγιναν στα 90’s ήταν ο Cable. Ο Cable, ο τρίτος λόγος για τον οποίο μιλάμε για τον Liefeld, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σειρά New Mutants στο τεύχος #86 και τους μετέτρεψε από μία σειρά κακές ιδέες για νεαρότερους X-men στους X-force, μια μιλιταριστική ομάδα που είχε κηρύξει τον πόλεμο σε μεταλλαγμένους τρομοκράτες. Ο Cable ήταν μυώδης, μονίμως σοβαρός, με τεράστια όπλα και μυστηριώδης και σκοτεινός και βαρετοοοοός που θα έλεγε ο φίλος μας ο Wade. Είναι σαν να έχουν βάλει τον Σβαρτσενέγκερ να παίζει σε κινηματογραφική ταινία τον Cyclops από τους X-men και αυτός επέμενε να του δώσουν όπλα αντί για optic blasts και να μην βάλουν άλλους πολύ γνωστούς χαρακτήρες στην ομάδα. Σας θυμίζει κάτι; Και, όπως μάθαμε από τα υπερπολύπλοκα crossover που έμπλεκαν κάθε καλοκαίρι διακόσιους άσχετους τίτλους, ο Cable ήταν ένα από τα τρία παιδιά του Cyclops και της Jean Grey (περίπου) που ήρθε από ένα δυστοπικό μέλλον για να σώσει τον κόσμο, αφού πρώτα τον είχε προσβάλει ένας τεχνοϊός και τον πήγε εκεί ο μελλοντικός εαυτός της αδερφής του από το δυστοπικό μέλλον του Days of Future Past. Και όλα αυτά επειδή οι X-men είναι Φώσκολος για geeks. Και, στο ρόλο του Ευλογητού, στο τεύχος 98 των New Mutants, σκάει μύτη για πρώτη φορά ο Deadpool. (επιτέλους) Ο Deadpool λοιπόν ήταν ιδέα του Rob Liefeld. Ένας μισθοφόρος που μίλαγε πολύ και ήταν πολύ ευκίνητος όπως ο Spiderman, αλλά ο οπλισμός και η στολή του θύμιζαν πάρα πολύ τον Deathstroke της DC (γνωστό ως αντίπαλο των Teen Titans και κακός-μεταγραφή στη δεύτερη σαιζόν της σειράς Arrow, γιατί όπως είπαμε πιο πάνω, ο Green Arrow ήταν πολύ απασχολημένος να γεμίζει τυχαίους κακοποιούς με βέλη στη δεκαετία του 80, για αυτό και δεν έχει δικούς του υπερκακούς). Ο συγγραφέας του κόμικ, ο Fabien Nicieza το παρατήρησε, για αυτό και του έδωσε το όνομα Wade Wilson, για να θυμίζει ακόμα περισσότερο ότι είναι αντιγραφή του Deathstroke. Και ύστερα κύλησε ο χρόνος και, όπως και κάθε άλλος χαρακτήρας που εμφανίστηκε σε παραπάνω από δύο πάνελ ενός τεύχους X-τίτλου (ενδεικτικά να πω ότι εμφανιζόταν σε κάμποσα τεύχη του X-force), ο Deadpool απέκτησε μία δική του μίνι σειρά. Και ίσως και δευτεραγωνιστικό ρόλο σε ταινία. Στο «A Circle Chase» ο Nicieza, μαζί με τον Joe Madureira, μας δίνουν τον Deadpool ως έναν συμπαθητικό αντιήρωα, ένα παρελθόν όπου ο Wade ήταν καρκινοπαθής που μπήκε στο Weapon X, πήρε τις δυνάμεις αναγέννησης του Wolverine και στην πορεία τρελάθηκε. Η σειρά προσπαθεί να τον κάνει να φανεί αντιήρωας, αλλά δε θυμίζει τον Deadpool που ξέρουμε σήμερα. Ήταν όμως αρκετά επιτυχημένη έτσι ώστε να μας δώσει και μία δεύτερη μίνι σειρά. Το «Sins of the Past» των Mark Waid και Ian Churchill ήταν πολύ διαφορετικό. Σε αυτή ο Wade είναι ένας τραγικός αντιήρωας που προσπαθεί να κάνει το καλό αλλά δεν ξέρει το πως. Και για πρώτη φορά σπάει τον τέταρτο τοίχο και μιλάει στο κοινό του. Πώς φτάσαμε στον Deadpool που ξέρουμε σήμερα Είπαμε ότι ο Nicieza και ο Liefeld δημιούργησαν τον χαρακτήρα, αυτός όμως που τον ανέπτυξε στον χαρακτήρα που όλοι ξέρουμε, ήταν ο συγγραφέας Joe Kelly στην ongoing σειρά του 1997. Με σχεδιαστή τον Ed McGuinness έφτιαξε μία σειρά όπου έπρεπε να γράψει για έναν ψυχοπαθή μισθοφόρο. Και το έκανε με τον πιο προφανή τρόπο – πήρε την ιδέα και την πήγε στο 11. Ο Deadpool μίλαγε συνεχώς και o μόνος τρόπος να ξεφύγει από τον πόνο του είναι η τρέλα. Οπότε το αποτέλεσμα είναι μία κωμωδία που παρωδεί όλα τα κλισέ του είδους. Έτσι έχουμε έναν υπερμισθοφόρο που έχει μία τυφλή γιαγιά όμηρο στο σπίτι του, έναν εφευρέτη που τον έχει πρακτικά αιχμάλωτο και που προσπαθεί να γίνει ήρωας αλλά δεν ξέρει το πως. Δεν είναι αντι-ήρωας, είναι αντικακός. Για παράδειγμα: για κάποιο περίεργο λόγο ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και ανακαλύπτει ότι ο νεαρός βοηθός του γούσταρε κάποια Gwen Stacy. Ποια είναι αυτή, σκέφτεται, και αποφασίζει να τους τα φτιάξει, γιατί σε τελική τι αλλαγή θα προκαλούσε αυτό. Το αστείο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο τεύχος #47 του Amazing Spiderman και ο deapool δε χάνει ευκαιρία να σχολιάζει το καστ και τη γραφικότητα των 60s με τα σχόλιά του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των 90s: όταν ήθελες να πουλήσεις κόμιξ, έβαζες τον χαρακτήρα να πλακωθεί χωρίς κανένα λόγο με τον Wolverine. Ε, όταν ένας supervillain ψυχολόγος (ο Doctor Bong, ο αρχικακός του Howard the duck) του λέει ότι πρέπει να παίξει ξύλο για να χαλαρώσει, ο Wade επιτήθεται στον Wolverine χωρίς λόγο γιατί ξέρει ότι δεν μπορεί να κάνει κακό ο ένας στον άλλο. Όταν ο Λόκι λέει στον Wade ότι είναι ο πατέρας του και εκείνος ο εκκλεκτός που θα σώσει τον κόσμο, φυσικά και τον δουλεύει. Ο Deadpool στη δεκαετία του 90 ήταν μία όαση για τους αναγνώστες, γιατί διάβαζαν μία παρωδία της γελοιότητας που διάβαζε σε όλα τα άλλα κόμιξ. Αυτό το συνέχισε και ο Christopher Priest, που πήγε σε ακόμα πιο slapstic κωμωδία. Δυστυχώς οι πωλήσεις άρχισαν να πέφτουν, και η σειρά έχασε την φόρα της και τελικά έληξε στα 69 τεύχη. Ο Wade θα έλεγε ότι αυτό είναι ταιριαστό. Αρχικά τη σειρά τη συνέχισε το Agent X, γνωστό και ως Deadpool από τα LIDL. To Cable & Deadpool ήταν ίσως η καλύτερη σειρά με τον Deadpool To 2004 πάντως, επειδή και ο Cable είχε χάσει πολύ δημοτικότητα, βγήκε ίσως το πιο απρόσμενο δίδυμο της ιστορίας της Marvel. Η σειρά Cable vs Deadpool, με συγγραφέα τον Nicieza και τον Liefeld να κάνει τα εξώφυλλα. Εδώ έχουμε πραγματικά μία πολύ κλασική δομή, από τη μία έχουμε τον υπερσοβαρό, μεσσιανικό χαρακτήρα του Cable, που έχει φτιάξει έναν παράδεισο για τους μεταλλαγμένους και μεγάλα σχέδια, και από την άλλη έχουμε τον Deadpool που μπλέκει στα σχέδιά του και φέρνει το χάος. Και ο ένας ισορροπεί τον άλλον, δηλαδή υπάρχει και η επική μαρβελάδικη ιστορία αλλά και το χαβαλεδιάρικο χιούμορ και οι ατελείωτες αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Το θαύμα είναι ότι η σειρά ήταν καλή, και ανέστησε τις καριέρες και των δύο. Δεν είναι τυχαίο που, όταν ακολούθησαν την ίδια συνταγή στη σειρά Deadpool του 2007, με τον Deadpool να συμμετέχει σε κάθε crossover με τον δικό του, μοναδικό και άκυρο τρόπο, σπάσανε τα ταμεία. Στο βαθμό που ο Deadpool απέκτησε και την τελευταία δύναμη του Wolverine, να εμφανίζεται σε 20 τεύχη το μήνα… Αυτή νομίζω είναι και η γοητεία του Deadpool, ότι δηλαδή όλοι μας μεγαλώσαμε και αγαπάμε τα κόμιξ, αλλά βλέπουμε και τη γελοιότητά τους. Και ο Wade μας το θυμίζει σε κάθε του τεύχος και δουλεύει ακριβώς επειδή είναι η αντίθεση στον κάθε υπερgrim and gritty χαρακτήρα τύπου Cable. Και χρειάζεται όλη αυτή την υπερβολή για να παραμένει επίκαιρος… Από την άλλη όμως, και ο κάθε Cable χρειάζεται από δίπλα έναν Deadpool για να του κάνει χαλάστρα τη μόστρα. Ελπίζω οι δημιουργοί του Deadpool 2 να το έχουν καταλάβει αυτό, όπως είχαν καταλάβει στην πρώτη ταινία γιατί ο Deadpool δουλεύει. Πηγή.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.