Αναζήτηση στην Κοινότητα

Σε μπλογκ [Kate Willaert] γίνεται μια αντιπαραβολή της εμφάνισης των διαφόρων χαρακτήρων όταν έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στα κομικς με το πώς εχει διαμορφωθεί η εμφανισή τους στις ταινίες του σημέρα. Έχουν ενδιαφέρον οι διαφορές μεταξύ τους και κατα πόσο λογω εποχής έχουν ''πειραχθεί''. Scarlet Witch 2015 1964 Quicksilver 2015 1964 Vision 2015 1968 Black Widow 2015 1964 Hawkeye 2015 1964 Iron Man 2015 1963 Hulk 2015 1965 Thor 2015 1962 Nick Fury 2015 1963 Captain America 2015 1941 Ultron 2015 1968

STAR WARS COMICS ARE BACK Με μεγάλη μου χαρά παρουσιάζω την επιστροφή των Star Wars Comics στην Marvel. Από τις αρχές του 2015, και μετά την εξαγορά της LucasArts από την Disney, η Marvel, η οποία ανήκει και αυτή στη Disney, άρχισε την έκδοση νέων σειρών στο σύμπαν του Star Wars. Μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτή την παρουσίαση, έχουν κυκλοφορήσει 4 σειρές, 2 ongoing ( Star Wars, Darth Vader ) και 2 mini-series των 5 τευχών ( Kanan - The Last Padawan, Princess Leia ). Επίσης, έχουν ανακοινωθεί και θα κυκλοφορήσουν οι σειρές Lando ( mini-series με 5 τεύχη ), καθώς και τα Shattered Empire και C-3PO στα πλαίσια της γενικότερης κατηγορίας Journey to the Force Awakens, η οποία θα μας οδηγήσει μέχρι την καινούρια ταινία που θα προβληθεί τον Δεκέμβριο του 2015. Ας περάσουμε όμως στην παρουσίαση της κεντρικής σειράς, της ομώνυμης......... STAR WARS Η νέα σειρά ξεκινάει αμέσως μετά το τέλος της 4ης ταινίας ( A New Hope ), την μάχη στο Yavin και την καταστροφή του Death Star. Μας παρουσιάζει όλους τους γνωστούς ήρωες των ταινιών στην προσπάθεια τους να καταστρέψουν ένα εργοστάσιο κατασκευής όπλων της Αυτοκρατορίας. Η προσπάθεια τους διακόπτεται από την άφιξη του Darth Vader στο φεγγάρι όπου βρίσκεται το εργοστάσιο και από την προσπάθεια του Luke να τον σκοτώσει καθώς νομίζει ακόμα ότι αυτός έχει σκοτώσει τον πατέρα του......... Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής 6 τεύχη, τα οποία αποτελούν το πρώτο mini-arc της σειράς με τον τίτλο Skywalker Strikes. Διαβάζοντας και τα έξι, αποκόμισα το συμπέρασμα ότι, για την αρχή τουλάχιστον, ο συγγραφέας Jason Aaron ( προηγούμενες δουλειές τα Scalped, Thor, X-Men, Wolverine κλπ) δεν ρισκάρει ιδιαίτερα. Γράφει πιστά τους ήρωες, τους παρουσιάζει όπως τους ξέρουμε και όπως τους έχουμε γνωρίσει από τις ταινίες, αλλά δεν πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι προσπαθεί να κάνει γνωστό το σύμπαν και τους χαρακτήρες του σε νέους αναγνώστες που πιθανόν να μην τους γνωρίζουν μέχρι τώρα, αλλά το αποτέλεσμα είναι λίγο "μία από τα ίδια" για εμάς τους παλιότερους. Βέβαια, στο 6ο επεισόδιο, έχουμε την εμφάνιση ενός νέου προσώπου το οποίο πιθανόν να ανοίξει καινούρια μονοπάτια στην αφήγηση. Σεναριακά πάντως, μέχρι τώρα, έχω μια αίσθηση "ούτε κρύο, ούτε ζέστη". Ο σχεδιαστής John Cassaday ( προηγούμενες δουλειές τα Planetary, Astonishing X-Men κλπ ) παρουσιάζει ένα "γυαλιστερό" comic, με έντονα χρώματα και μεγάλα - ως επί το πλείστον - panels δίνοντας ένα λίγο "παλιακό" ύφος στη σειρά. Όμορφο μεν, προσεγμένο αλλά μου δημιούργησε την αίσθηση ότι προσπαθεί περισσότερο να εντυπωσιάσει παρά να ντύσει αισθητικά την ιστορία. Όπως και στο σενάριο, έχω την αίσθηση ότι στο 6ο τεύχος "σκοτεινιάζει" λίγο το ύφος του, δίνοντας του - κυρίως μέσα από κάποιες σελίδες που απεικονίζουν μια μονομαχία του Luke με τον Boba Fett - μια πιο ενήλικη χροιά. Γενικές εντυπώσεις : Θετικές, χωρίς να μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Αν δεν ήμουν Star Wars fanboy;;; Δεν ξέρω αλλά μάλλον θα το συνέχιζα. Βαθμολογία : Λόγω του 6ου τεύχους και των αλλαγών που αυτό ελπίζω να φέρει θα του δώσω ένα 7/10 Ακόμα από τον Jason Aaron εχει κυκολοφορησει στα ελληνικα το Thor : God Of Thunder απο την Anubis Αλλα κομικς του Jason Aaron : Scalped Κομικς απο τον John Cassaday : ASTONISHING X-MEN (ελληνικη εκδοση) PLANETARY

Hawkeye? δλδ Γερακομάτης? ... μα συγγνώμη. δλδ πλην του Gerakomatis, υπήρχε κάποιος άλλος που να συμπαθούσε αυτό τον χαρακτήρα? Αφού τα τελευταία χρόνια τον έχουν ξεφτυλίσει τον άνθρωπο. Τον σκοτώσαν, τον ξεσκοτώσαν, τον κάναν, τον ράναν, τον βαφτίσαν έτσι, τον βαφτίσαν γιουβέτσι, δώσαν το όνομα του σε άλλΗ... δλδ πιο loser πεθαίνεις. Μόνο η εκδοχή στο Ultimates ήταν κυριλέ αλλά και εκεί του κάναν μια οικογένεια λουκούμι.... Και όμως Στα πλαίσια του τελευταίου revamp του Marvelοσύμπαντος, του δώσαν δικό του τίτλο και έβαλαν στο σενάριο τον Matt Fraction και στο σχέδιο (στα περισσότερα) τον σπανιόλο David Aja, το δίδυμο πίσω από το Immortal Iron Fist του 2007 (που είχε πάρει καλές κριτικές, αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα). Εν ολίγοις πρόκειται για ένα εξαιρετικότατο κόμικ (στα 8 πρώτα τεύχη τουλάχιστον). Σεναριακά υπακούει σε κώδικες του νουάρ (ο ήρωας τρώει πολύ ξύλο στα μισά της ιστορίας, κάπου υπάρχει τουλάχιστον μια γυναίκα, έχουμε μονολόγους). Έχει ελάχιστα (αν έχει και κανένα...) υπερηρωικά στοιχεία, που είναι λογικό αφού η υπερδύναμή του είναι ότι βρίσκει στόχο ότι και άμα ρίξει (όποιος νομίζει ότι αυτό είναι υπερηρωικό χαρακτηριστικό, πιθανότατα να νομίζει ότι όλα τα γουέστερν πριν το 70 είχαν γυριστεί σε σενάριο του Stan Lee). Έχει επίσης πάρα μα πάρα πολλές αναφορές σε υπέροχες ταινιούλες από τη δεκαετία του 60 και του 70 (αναφορά σε Point Blank με Lee Marvin??????? priceless διαμάντι! (αν και με όλα αυτά τα Πάρκερ, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως γι'αυτό και να το έχει δει ο Fraction....)). Εικαστικά τώρα είναι ένα μυστήριο ψυχεδελικό διαμάντι. Βρώμικο σκίτσο, λιτό σκίτσο, design σκίτσο..... Συνδυάζονται?.......... προφανώς ο Aja μπορεί και το κάνει (σαν fusion κουζίνα μου ακούγεται ) Συνδυαστικά όπως λένε και στη στήλη αλληλογραφίας στο πρώτο τεύχος, αποπνέει γεύσεις και αρώματα από τη δεκαετία του 70. Στυλιστικά στις ενδυμασίες, στα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούν, στο πνεύμα που διατρέχει τα κόμικ. Το βρήκα τόσο διαολεμένα καλό, που όχι μόνο το ξαναδιάβασα, αλλά έκατσα και διάβασα μέχρι και τις στήλες αλληλογραφίας.... που δε νομίζω να το έχω ξανακάνει ποτέ συστηματικά Τα 2 πιο πρόσφατα τεύχη (9+10) δεν μου άρεσαν, δεν είναι εξ'ίσου καλά.... Αναρωτιέμαι μη τυχόν και αποδειχθεί ότι είχαν 20 εξαιρετικές ιδέες, τις έβαλαν και τώρα γυρνάν στα τετριμμένα... Στην τελική το όνομα Fraction δεν μου κάνει προσωπικά κάποιο τρελό μπίου. Το έχω δει πολλάκις, δεν το έχω συνδέσει όμως με κάποιο εξαιρετικό κόμικ. (αυτό δεν λέει και πολλά βέβαια. άνετα μπορεί να μην έχω διαβάσει τα πραγματικά καλά του αν και μάλλον δεν είναι Ellis ο άνθρωπος ) comicbookdb Matt Fraction wiki Matt Fraction ιστοσελίδα David Aja wiki David Aja ιστοσελίδα Ακομα απο τον Matt Fraction : THE FIVE FISTS OF SCIENCE

Το σύμπαν της Marvel φτάνει στο τέλος του με μια σειρά που θυμίζει "Game of Thrones". Aυτό το καλοκαίρι η Marvel φτάνει στο τέλος της. Φυσικά όχι, αλλά μείνετε μαζί μας. Η μίνι σειρά “Secret Wars” που ξεκίνησε αυτό το μήνα και θα ολοκληρωθεί στα 8 τεύχη, έχει ως αποστολή αυτήν ακριβώς: Να φέρει στο τέλος του το σύμπαν της Marvel. Όπως το ξέρουμε, τουλάχιστον. Χωρίς πολλές-πολλές λεπτομέρειες, αυτό που βασικά συμβαίνει είναι ότι τα δύο κυρίαρχα σύμπαντα της Marvel συγκρούονται, καταστρέφονται, και στη θέση τους το μόνο που απομένει είναι ένας πλανήτης που πρόλαβε να φτιάξει ο Dr. Doom (μη ρωτήσεις, απλά δέξου το) φέρνοντας μαζί διάφορα υλικά από κάθε παρελθοντικό στοιχείο στην ιστορία της Marvel. Ο πλανήτης-Φρανκενστάιν του Doom έχει μορφή που παραπέμπει στο Γουέστερος, με ένα μεγάλο βασίλειο και επιμέρους περιοχές που είναι υπό τον έλεγχο διαφορετικών ‘σερίφηδων’, με ένα μεγάλος τείχος που προστατεύει από τις φρίκες που ξέμειναν απέξω. Όλα αυτά δηλαδή δεν είναι παρά μια αφορμή για να σχηματιστεί εκ του μηδενός μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία ο αναγνώστης θα συναντήσει ένα σωρό γνώριμες ιδέες, χαρακτήρες και ιστορίες του παρελθόντος, σαν ξεχωριστά βασίλεια το ένα δίπλα στο άλλο. Οι X-Men του ‘92. O Apocalypse. Το House of M. (Και δεν ξέρω αν φαίνεται καθόλου ότι από Marvel διαβάζω X-Men κατά 70%!) Οι Thor σαν εναλλακτική Night ’s Watch που επανδρώνουν το τείχος/SHIELD και προστατεύουν το Γουέστερος, δηλαδή το βασίλειο του Doom, από τα Marvel Zombies και από τη στρατιά του Ultron. Πάντα αυτού του τύπου οι ιστορίες έχουν ενδιαφέρον για τον αναγνώστη που έχει αφιερώσει χρόνο σε αυτούς τους ήρωες και αυτά τα σύμπαντα. Το να βλέπεις γνώριμους χαρακτήρες σε μια διαφορετική κάθε φορά κατάσταση δε θα γίνει ποτέ βαρετό. Ειδικά αν, όπως έξυπνα σκέφτηκε εδώ η Marvel, επρόκειτο οι ρόλοι αυτοί τη φορά να είναι δανεισμένοι από τη μεγαλύτερη σειρά του πλανήτη. Α, και ναι, επίσης ό,τι βλέπουμε αυτή τη φορά ‘μετράει’. Δεν είναι what if δηλαδή, αλλά το status των κόμικς της Marvel όντως θα αλλάξει μετά από αυτή την ιστορία. Το μεγάλο πρόβλημα της υπόθεσης είναι πως ο casual αναγνώστης θα ανοίξει το πρώτο τεύχος και θα καραφλιάσει: Σε μια απολύτως λάθος στρατηγική κίνηση, η Marvel κι ο σεναριογράφος Τζόναθαν Χίκμαν επέλεξαν να ανοίξουν το “Secret Wars” με τον επίλογο των όσων συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια κι οδήγησαν εδώ. Βλέπουμε τις τελευταίες στιγμές του σύμπαντος και προσπάθειες των ηρώων να το σώσουν. ΟΚ, τίποτα δε βγάζει νόημα αν δε διάβαζες προσεκτικά Avengers και 2-3 ακόμα τίτλους τα τελευταία χρόνια, αλλά το υπόσχομαι, από το 2ο τεύχος όλα φτιάχνουν. Το σύμπαν καταστρέφεται στο τέλος του 1ου, άρα μικρό το μπλέξιμο, μικρό το κακό. Το 2ο τεύχος, που θα έπρεπε να είναι 1ο, ανοίγει με -ουσιαστικά- ένα εκτεταμένο tour στις διάφορες τοποθεσίας του νέου Γουεστερικού σύμπαντος της Marvel. Ο Thor στην πρώτη του μέρα στη δουλειά ως μέλος της Night ’s Watch/Ασπίδας, μαθαίνει τα κατατόπια από τον ανώτερό του, ο οποίος τον ξεναγεί στα διάφορα βασίλεια. Η προς το παρόν στοιχειώδης πλοκή μας οδηγεί στο βασίλειο του Sinister ο οποίος εκτός πάρα πολύ ύφος, κατηγορείται και για ένα έγκλημα, δηλαδή ανυπακοή στον βασιλιά/Θεό Doom. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να μάθουμε τους κανόνες της νέας αυτής Doom-όσφαιρας. Τη δομή της. Τις επιμέρους περιοχές και το πώς ελέγχονται από διαφορετικούς τύπου σερίφηδες, αλλά πάντα υπό τον έλεγχο του Doom. Όποιος σκεφτεί έστω να τον προδόσει, έχει την χειρότερη ποινή: Ρίχνεται έξω από το τείχος, εκεί όπου καραδοκούν οι εφιάλτες. Εκτός του επιβλητικού Doom, φανταστικά σχεδιασμένου από τον Εσάντ Ριμπίκ (που κάνει τους ήρωες της ιστορίας να μοιάζουν σα να έχει ο καθένας το δικό του ηρωικό πορτρέτο αντί απλώς καρέ που λένε μια ιστορία), έχει πλάκα να βλέπουμε τι θέση έχει ο κάθε γνώριμος χαρακτήρας εδώ. Ποιοι είναι σύμβουλοι του Doom, ποιοι εχθροί, ποιοι έχουν ο καθένας το τσιφλίκι του, κλπ. (Ο ‘ρόλος’ ειδικά του Galactus σε αυτό το σύμπαν είναι κάτι το εντυπωσιακά όμορφο, και ταυτόχρονα ίσως η πιο προφανής παραπομπή στους τίτλους αρχής -και το χάρτη- του “Game of Thrones”.) Σύντομα αρχίζεις να συνηθίζεις τη νέα πραγματικότητα και να αναρωτιέσαι τι άλλο παιχνιδιάρικο βασίλειο θα βρεις παρακάτω. Είναι κάπου το 2099; Τι κάνουν οι Avengers; Πού είναι (ποιος! είναι) ο Spider-Man; Τι συμβαίνει με το Μανχάταν; Υπάρχει Planet Hulk; Στο τέλους του 2ου τεύχους έχουμε έναν χάρτη του νέου κόσμου με όλες τις περιοχές - για πολλές από τις οποίες θα εκδοθούν μάλιστα ξεχωριστές μίνι σειρές ή one-shots που θα τις εξερευνούν, μια ιδανική συγκυρία για τη Marvel ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί απολύτως τη νοσταλγία των αναγνωστών για παλιότερα σουξέ της, εκδίδοντας εναλλακτικές εκδοχές τους. Φυσικά όλα θα αρχίσουν να κινδυνεύουν επειδή πάντα σε αυτές τις ιστορίες ‘ψεύτικης πραγματικότητας’ η πρόχειρα ραμμένη νέα πραγματικότητα θα αρχίσει γρήγορα να λύνεται και να καταρρέει. Τέτοιου είδους περιπέτειες αποτελούν τρανή παράδοση των κόμικς. Η ίδια η Marvel τις έχει δοκιμάσει πολλές φορές, από το “House of M” μέχρι το πρόσφατο “Age of X”. Ακόμα, η ιδέα (και ο τίτλος) του event αποτελούν μετεξέλιξη του κλασικού, ομώνυμου “Secret Wars” πάλι της Marvel από το 1984, όταν οι μεγαλύτεροι ήρωες της Γης μαζεύτηκαν σε ένα μέρος εκτός πλανήτη ώστε να παλέψουν μεταξύ τους. Πιο απλές εποχές, πιο απλές ιστορίες. Ή και όχι, βέβαια. Διότι τα σύμπαντα που συγκρούονται αφήνοντας στη θέση τους κάτι νέο είναι επίσης γνωστό trope, με προεξέχουσα τέτοια ιστορία το κλασικό “Crisis on Infinite Earths” της DC, επίσης από τα μέσα των ’80ς. Πέρα από την αναγνωστική χαρά του να βλέπεις όλους τους ήρωες στην ίδια ιστορία παλεύοντας όλοι εναντίον όλων, αυτές οι τύπου Crisis ιστορίες δίνουν στις εταιρείες τη δυνατότητα να κάνουν μια γενική καθαριότητα στο σπίτι τους. Η Marvel είχε μπόλικα παράλληλα σύμπαντα, εκ των οποίων τα δύο κυρίαρχα συν το μεγαλύτερο πλέον όλων, δηλαδή το κινηματογραφικό. Υπήρχε η ανάγκη να καθαρίσει λίγο το οποίο και να εναρμονιστούν τα πάντα μεταξύ τους, ώστε ο περιστασιακός αναγνώστης που ήρθε ας πούμε από τις ταινίες, να μη χρειάζεται να αναρωτιέται ποια από τις 17 εκδοχές του ήρωα που μπορεί να βρει, είναι η συμβατή με αυτά που γνωρίζει. Το “Secret Wars” λοιπόν τερματίζει τη μπουρδουκλωμένη Marvel του 2015, στήνει ένα απολαυστικό “Game of Thrones” παιχνίδι ρόλων, και στο τέλος αυτής της ευθείας κρύβεται ένας ορίζοντας όπου τα πάντα είναι σε μεγαλύτερη αρμονία. Όπου η Marvel θα μπορεί, για το νέο, ενιαίο της σύμπαν που θα προκύπψει, να κρατήσει αυτά που θέλει, και όπως τα θέλει. Εκείνον τον Wolverine, αυτούς τους X-Men, ετούτο τον Spider-Man, τους Guardians of the Galaxy κλπ. Όλα θα γίνουν πιο απλά μέχρι, φυσικά, να μπλέξουν πάλι. Επειδή… well, την ιστορία με το βάτραχο και το σκορπιό την ξέρουμε όλοι. Οι εταιρείες κόμικς είναι ο σκορπιός και αυτή είναι η φύση τους. Δώστους ένα καθαρό πεδίο και θα καταφέρουν μέσα σε λίγα χρόνια να μπλέξουν ξανά τα πάντα σε κόμπο. Αλλά αυτό θα αργήσει - για τώρα, το “Secret Wars” προσφέρει μια ωραία εναλλακτικής πραγματικότητας ιστορία, μέσα από πρόσωπα και σκηνικά γνώριμα αλλά και τελείως αλλοιωμένα. Και, ταυτόχρονα, τη δυνατότητα στους αναγνώστες να μπορέσουν μετά με καθαρό κεφάλι να δοκιμάσουν ό,τι τους φαίνεται ενδιαφέρον από τις νέες σειρές. Δεν ξέρω ποιος χαρακτήρας θα θριαμβεύσει σε αυτό το “Game of Thrones” (ή στο κανονικό), αλλά ο νικητής θα είναι η Marvel - ακόμα και σε εκείνη την ιστορία που το σύμπαν της καταστρέφεται. Και το σχετικό link...

Ακριβώς δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία της Ιλιάδας και ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του Τρωϊκού πολέμου, η Propaganda Channel κλείνει τον κύκλο με την έκδοση σε δύο τόμους της Οδύσσειας της Marvel. Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει τα τεύχη 1-5 της σειράς που κυκλοφόρησαν στην Αμερική μεταξύ Σεπτεμβρίου 2008 και Ιανουαρίου 2009, ενώ ο δεύτερος τόμος περιλαμβάνει τα τεύχη 5-9 της σειράς που κυκλοφόρησαν στην Αμερική μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου 2009. Λίγο πολύ ισχύει κι εδώ ότι και στις δύο περσινές εκδόσεις. Πολύ καλό σκίτσο και απόδοση από τον Roy Thomas πάρα πολύ κοντά στην αφήγηση του Ομήρου. Η έκδοση εξαιρετική και μη σας τρομάζει η ονομαστική τιμή που βλέπετε στο πινακάκι. Στο Comicdom οι δύο τόμοι πωλούντο προς 8,50€ και 7€ αντίστοιχα, αρκετά προσιτή τιμή.

Οι Avengers της Marvel συνασπίζονται για να υπερασπιστούν τα θύματα του σχολικού bullying Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για το bullying και ειδικότερα για τη βίαιη συμπεριφορά των νέων απέναντι στα πιο «αδύναμα», στα πιο «ευαίσθητα», στα διαφορετικά παιδιά. Στη χώρα μας, που το πρόβλημα δεν είναι ακόμη τόσο έντονο όσο σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα της «αναπτυγμένης» Δύσης, μαθαίνουμε διαρκώς για περιστατικά κακοποίησης παιδιών από ομάδες νταήδων. Στον κόσμο των κόμικς το bullying και κυρίως η άμεση και η έμμεση καταδίκη του έχουν μακρά ιστορία. Και απ’ ό,τι φαίνεται, όσο στεκόμαστε απαθείς, θα έχουν και μέλλον. Ο μικρός Craig είναι ένα λεπτοκαμωμένο, ευγενικό, κλειστό και ευαίσθητο παιδί που μεγαλώνει μαζί με τον αδερφό του σε ένα καταπιεστικό και βίαιο οικογενειακό περιβάλλον. Συχνά πέφτει θύμα της πατρικής βαναυσότητας και στο σχολείο γίνεται στόχος της ειρωνείας της δασκάλας. Μέχρι που θα τον περιλάβουν οι νταήδες του σχολείου. Σαν αγέλη από πεινασμένα ζώα θα του επιτεθούν και θα τον «κατασπαράξουν» επειδή είναι αδύνατος, επειδή ο μπαμπάς του μοιάζει με Μεξικάνο, επειδή η μαμά του είναι θρησκευόμενη, επειδή ο αδερφός του έχει αχτένιστα μαλλιά και αστεία φωνή, επειδή, επειδή, επειδή... Ολα αυτά συμβαίνουν στο Blankets (εκδ. ΚΨΜ) του Craig Thompson, ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα, όπως το αποκαλεί ο δημιουργός του, κρατώντας έτσι κάποιες αποστάσεις από την αυτοβιογραφία· ένα κόμικς που, ωστόσο, έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, όπως έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ο ίδιος. Ο Craig του Blankets και κάθε Craig είναι πάντα το εύκολο θύμα για bullying λόγω της διαφορετικότητάς του που στα μάτια τού νταή είναι ύποπτη, ενοχλητική, εχθρική και, ως εκ τούτου, πρέπει να παταχθεί για να επικρατήσει η ομοιομορφία των πολλών. Αυτή η θέση του πρωταγωνιστή ως θύματος σε τρυφερή ηλικία, θα τον στοιχειώνει για πάντα - φυσικά μαζί με άλλες τραυματικές εμπειρίες μιας παιδικότητας που απώλεσε την αθωότητά της. Ο Craig, εντούτοις, θα καταφέρει να χειραφετηθεί και να ξεπεράσει τη βία των συνομηλίκων του, τις θρησκευτικές αγκυλώσεις της οικογένειάς του, τις φοβίες του και τις ενοχές του και θα βρει στον έρωτα και στην τέχνη τις διεξόδους από το ασφυκτικό περιβάλλον του. Δεν είναι όλα τα παιδιά εξίσου τυχερά. Ούτε εξίσου δυνατά. Αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να είναι πρόβλημα. Θα έπρεπε να είναι η λύση. Οι νταήδες επιτίθενται στο Blankets του Craig Thompson Παρόμοια προβλήματα επί πενήντα ολόκληρα χρόνια είχε και ένας από τους πιο διάσημους χαρακτήρες στην ιστορία των κόμικς: ο μικρός Τσάρλι Μπράουν, στη σειρά Peanuts του Charles Schulz, γνώρισε στο πετσί του, στο σώμα του και, περισσότερο, στην ψυχή του τη βάναυση συμπεριφορά φίλων και συμμαθητών και κυρίως της Λούσι, μιας κομψευόμενης πιτσιρίκας που λες κι έχει βαλθεί να ισοπεδώσει τον, ούτως ή άλλως, εύθραυστο ψυχικό κόσμο του. Ο Ουμπέρτο Εκο, στους «Κήνσορες και Θεράποντες» (εκδ. Γνώση) γράφει για τον κόσμο των Peanuts: «Στο κέντρο του βρίσκεται ο Τσάρλι Μπράουν: αφελής, κεφάλας, πάντοτε αδέξιος και επομένως προορισμένος για την αποτυχία. Ενώ χρειάζεται μέχρι νευρώσεως την επικοινωνία και τη “δημοτικότητα”, οι μητριαρχικές και κουτοπόνηρες πιτσιρίκες που τον περιβάλλουν τον ξεπληρώνουν με περιφρόνηση, με σχόλια για το στρογγυλό του κεφάλι, με κατηγορίες για βλακεία, με μικρές κακίες που τον πληγώνουν καίρια… »Η τραγωδία είναι ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν είναι κατώτερος. Ακόμη χειρότερα: είναι απόλυτα φυσιολογικός. Είναι όπως όλοι μας. Γι’ αυτό βαδίζει συνεχώς στο χείλος της αυτοκτονίας ή μάλλον της κατάρρευσης: διότι ψάχνει τη σωτηρία με τις φόρμουλες που του προτείνει η κοινωνία όπου ζει (η τέχνη να κατακτάς τους φίλους, πώς θα γίνεις απαραίτητος στις συγκεντρώσεις, πώς θα μορφωθείς με τέσσερα μαθήματα, η αναζήτηση της ευτυχίας, πώς θα γίνεις αρεστός στα κορίτσια)… »Όμως, καθώς το κάνει με απόλυτα αθώα καρδιά και χωρίς καμία πονηριά, η κοινωνία είναι έτοιμη να τον απωθήσει, εκπροσωπούμενη από τη Λούσι, μητριαρχική, πονηρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που δανείζει με σίγουρα κέρδη, έτοιμη να ξεπουλήσει με αυθάδεια κάθε είδους ψευτιά, αρκεί να φέρει αποτέλεσμα… Τα παιδιά αυτά μας αγγίζουν βαθύτατα γιατί κατά μία έννοια είναι τέρατα: είναι τερατώδεις παιδικές αναγωγές όλων των νευρώσεων ενός σύγχρονου πολίτη του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας αγγίζουν βαθιά, διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τέρατα, επειδή εμείς οι μεγάλοι τα κάναμε». Θύμα της διαφορετικότητάς του είναι και ο μικρός πρωταγωνιστής τού Pop Gun War του Farel Dalrymple. Σε μια βρόμικη και σκοτεινή Νέα Υόρκη ένας ανήλικος Αφροαμερικανός με φτερά στην πλάτη δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο - και μάλιστα όταν προστατεύει τους άστεγους από τις συμμορίες των νταήδων της γειτονιάς. Η ευαισθησία του, η ανθρωπιά του και τα δύο φτερά του θα προκαλέσουν την οργή των παλικαράδων, αλλά θα καταφέρει να ξεφύγει, ακριβώς χάρη στα δύο παράξενα, πουπουλένια μέρη του σώματός του. Ακόμα πιο έντονες είναι οι σωματικές ιδιαιτερότητες και δυσμορφίες του Μικρού Κθούλου (εκδ. O2H) του Γιώργου Τσούκη. Ο πρωταγωνιστής του Ελληνα δημιουργού, με εμφάνιση βγαλμένη από τη λογοτεχνία τρόμου τού H. P. Lovecraft, είναι αποκρουστικός μόνο κατ’ όψιν γιατί κατά βάθος είναι ένα ευαίσθητο και γλυκό παιδί-τέρας που απλώς προσπαθεί να ζήσει μια κανονική ζωή σαν όλα τα παιδιά. Δεν τα καταφέρνει όμως, αφού βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο των πειραγμάτων, της ενδοσχολικής αλλά και της ενδοοικογενειακής βίας και αποτελεί τον «ιδανικό» αποδιοπομπαίο τράγο. Τη λύτρωση θα τη βρει μόνο στον θάνατο, αλλά θα προλάβει να αφήσει ένα σύντομο σημείωμα: «Για εσάς, τους συμμαθητές μου, η καρδιά μου λέει πως η συμπεριφορά σας απέναντί μου δεν ήταν και η καλύτερη. Το αντίθετο μάλιστα. Ομως παρά την κοροϊδία, τον χλευασμό, την απομόνωση, τον πόνο, προτιμώ να μη σας θυμάμαι σαν τα κακά παιδιά που θέλαν' να “παίξουν” σε βάρος μου… αλλά σαν τους μπάσταρδους που μου κατέστρεψαν τη ζωή!». Βία και εκφοβισμός εναντίον παιδιών στο The Acme Novelty Library του Chris Ware Τα τραύματα που αφήνει πίσω της η παιδική ηλικία αφηγείται συχνά και ο Chris Ware στο πολυβραβευμένο The Acme Novelty Library. Σε ένα μελαγχολικό κόμικς, που θα μπορούσε να αποτελεί εγχειρίδιο για την ψυχολογική βία σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής, συχνά οι χαρακτήρες τού Ware σε παιδική ηλικία, μεταξύ τους και ο πρωταγωνιστής Jimmy Corrigan, δέχονται τις οδυνηρές επιθέσεις των συνομηλίκων τους και κλείνονται ακόμη πιο βαθιά στους εαυτούς τους συσσωρεύοντας προβλήματα που θα μεταφερθούν στην ενήλικη ζωή με σπαρακτικό τρόπο. Τέλος, μερικά πρόσφατα εγχειρήματα δημιουργών κόμικς είναι το Avengers: No More Bullying από την εταιρεία-κολοσσό Marvel με συμμετοχές των Gerry Duggan, Sean Ryan, Carlo Barberi, Gustavo Duarte κ.ά. στο οποίο ακόμα και ο Spider-Man αναλαμβάνει δράση ενάντια στον εκφοβισμό των παιδιών, το Rise Above του βετεράνου Stan Goldberg, το Rise με υπότιτλο «Comics Against Bullying» από τους Howard Chaykin, Marc Guggenheim κ.ά., αλλά και μια σειρά εξωφύλλων της Marvel με υπερήρωες να στέκονται στο πλάι παιδιών-θυμάτων του bullying και να τους συμπαραστέκονται. Απόσπασμα της ιστορίας με τον Spider-Man από το one-shot τεύχος που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες η Marvel ενάντια στο bullying Το σύνολο, σχεδόν, των προαναφερθέντων κόμικς αφορούν μια προσπάθεια να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί ο εκφοβισμός και η βία εναντίον των παιδιών και των νέων στο σχολικό περιβάλλον. Το bullying δεν εξαντλείται, όμως, μόνο εκεί. Είναι εξίσου απάνθρωπο, επικίνδυνο και καταδικαστέο όταν ασκείται εναντίον οποιουδήποτε, ιδιαίτερα εναντίον ευπαθών κοινωνικών ομάδων, και όταν συνδυάζεται με (ή απορρέει από) ρατσιστικά κίνητρα, ομοφοβία, ξενοφοβία κ.λπ. Θα επανέλθουμε, λοιπόν, στο θέμα καθώς υπάρχουν κόμικς που αξίζει να διαβαστούν για κάθε περίπτωση. Και το σχετικό link...

Aρχες 90 περι 91-92 ειχα λαβει μεσω ταχυδρομειου κατι φωτοτυπημενους καταλoγους με λιστα απο αμερικανικα marvel comics απο μια ελληνικη προσπαθεια με διευθυνση αν θυμαμαι καλα Μαρουσι. Παραγγελνες τα κομικς σου μεσω καταλογου τους εστελνες απαντηση με γραμμα και πληρωνες με ταχυδρομικη επιταγη,θυμαμαι ειχα παρει κατι Rom Αnnuals ,ενα Wonderman Annual No1 και κατι αλλα. Θυμαμαι μου ειχε κανει εντυπωση και τους ειχα ρωτησει που ειχανε βρει το ονομα και την διευθυνση μου αλλα απο οτι ειχα καταλαβει μεσω Μαμουθ κομικς ειχε γινει η δουλεια η τους τα ειχε δωσει η ιδια η Μαμουθ ειτε διαβαζανε την στηλη αλληλογραφιας και παιρνανε απο εκει τις διευθυνσεις,ειχανε δημοσιευθει κατι γραμματακια μου στην Μαμουθ Σουπερ Ηρωες. Επισης στα γραμματα που στελνανε αναγγελανε και συντομα φυσικη παρουσια μεσω καταστηματος κατι που δεν ξερω αν εγινε ποτε. Anyway αν το θυμαται κανεις αλλος να μας το γραψει,εχω κρατησει κατι καταλογους απο τοτε με την επωνυμια και τα τευχη που δινανε να το πω η εταιρια ,θα το πω προσπαθεια.

Υπερηρωες της Marvel ως "κρυμενοι χαρακτηρες" στη σειρα "Tony Hawk". Απο το THPS2 και την εμφανιση του Spider-man στο THPS 3 Στο 4 εχουν τον Εντι των Iron Maiden και εναν απο σταρ γουορς-αυτον με την βαμενη μαπα και τα κερατακια Τony Hawk's underground:Παλι Iron Man Kαι υποθετω πως παει λεγοντας ιδιως οσο η activision ηταν/ειναι (δεν γνωριζω) στο τιμονι του τιτλου.Με μια προχειρη ματια νομιζω πως συμπεριελαβα τους χαρακτηρες της μαρβελ που περιειχαν οι τιτλοι...Η ιδια εταιρια (ακτιβιζιον) ειχε κυκλοφορησει και spider man (2000) για το playstation 1-το οποιο ειχε πλακα! Bonus video απο thps2 με τον ΑΛΗΘΙΝΟΤΑΤΟ (μετα απο εξετασεις dna) spidey να χωνει: https://www.youtube.com/watch?v=8i4lsZ_BNc0

Ήρθε η ώρα μετά από καιρό για να τυπώσω τη συνέχεια... Το 2012 είχα βγάλει το σετ με τις 33 κάρτες με ήρωες της Marvel, (παρουσίαση εδώ) και τώρα έχω πια τελειώσει τα επόμενα σχέδια και τα χρωματίζω. Θα βγουν άλλες 37 κάρτες (ώστε το σύνολο να είναι 70) και αυτή τη φορά, ακούγοντας τις επιθυμίες σας θα φτιάξω και κουτάκι για να φυλάσσονται όπως πρέπει! Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, θα τυπώσω μόνο όσες χρειαστεί με βάση τη ζήτηση, οπότε δεχόμεθα παραγγελίες (με απάντηση εδώ ή pm) για το επόμενο διάστημα. Μπορεί να κανονιστεί ομαδική αποστολή - παραλαβή στη λέσχη, προς το τέλος του έτους. Με έναν πρώτο υπολογισμό, θα εκτιμήσω το κόστος στα 7 ευρώ, έχω να σκεφτώ και πώς ακριβώς θα τυπώσω τα κουτιά - μάλλον θα έχουν και original σχεδιάκι στο χέρι. Φυσικά, μπορεί όποιος δεν έχει τις πρώτες 33 κάρτες να πάρει και ολόκληρο το σετ των 70 Και το απαραίτητο δειγματάκι...

Marvel: Από χρεωκοπία έγινε… αυτοκρατορία Μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια, η Marvel από τα όρια της χρεωκοπίας έφτασε να γίνει μια εταιρεία πολλών δισεκατομμυρίων. Όπως κάθε εξαιρετική ιστορία κόμικ που έχει την πιο σκοτεινή της στιγμή, όπου οι υπέρ-ήρωες που βρίσκονται γονατιστοί, αδύναμοι με την πόλη γύρω τους να καταρρέει και τους κακούς να βρίσκονται κοντά στη νίκη, έτσι και στην πραγματικότητα ανάλογη μοίρα είχε και η Marvel. Η πιο σκοτεινή της ώρα, ήταν τον χειμώνα του 1996. Η εταιρεία είχε μεγαλώσει μέσα στις δεκαετίες του ’60, ’70 και ’80, χάρις σε εξαιρετικά σχέδια και ιστορίες σε κόμικ όπως το Fantastic Four αλλά και το The Amazing Spider-Man, η οικονομική επιτυχία της Marvel έφτασε στο απόγειό της στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Όμως μετά, μια σειρά από… οικονομικές φούσκες άρχισαν να σπάνε η μια μετά την άλλη, όπως και μια σειρά από περίεργες οικονομικές συμφωνίες έφεραν την μετοχή της Marvel στην κατάρρευση. Από $35.75 που κόστιζε η κάθε μια το 1993, έφτασε τρία χρόνια αργότερα στο να βυθιστεί στα $2.375. Μια άσχημη μάχη ανάμεσα στους πλούσιους μετόχους ακολούθησε αργότερα και, για κάποιο χρονικό διάστημα, το μέλλον έμοιαζε αβέβαιο. Κι όμως, κατάφερε να ανακάμψει, γύρω στα τέλη του 1996 και για πολλούς χρόνια αργότερα, έφτασε στο σημείο να γίνει από τα συντρίμμια που βρισκόταν ένας κολοσσός στην κινηματογραφική βιομηχανία. Η καταστροφική προφητεία Το 1993, καθώς η Marvel και η βιομηχανία των κόμικ βρίσκονταν όπως έδειχναν σε εξαιρετικά πλούσια κατάσταση, ο συγγραφέας του Sandman, Neil Gaiman σήκωσε το ανάστημά του και μπροστά από 3000 μαγαζάτορες έδωσε μια ομιλία που λίγοι φάνηκε πως άκουσαν. Στην ομιλία αυτή, εξέφρασε τις ανησυχίες του πως οι επιτυχίες των βιβλίων κόμικ ήταν μια φούσκα -που από τη μία ήθελε τους συλλέκτες να αγοράζουν διάφορες εκδόσεις με την ελπίδα πως μια μέρα θα στοιχίζουν μια περιουσία. Αυτό, είπε ο Gaiman, έμοιαζε με την… τουλιπομανία, μια περίεργη περίοδο στον 17ο αιώνα όπου η αξία της τουλίπας είχε εκτοξευθεί και είχε ως αποτέλεσμα η αγορά αργότερα να καταρρεύσει. “Μπορείς να πουλάς πολλά κόμικ στο ίδιο άτομο, ειδικά εάν τους λες πως επενδύουν λεφτά με εξασφαλισμένες μεγάλες επιστροφές”, δήλωσε. Και πρόσθεσε: “Όμως πουλάτε φούσκες και τουλίπες και μια μέρα οι φούσκες θα σπάσουν και οι τουλίπες θα σαπίσουν στις αποθήκες”. Η φούσκα που είχε περιγράψει ο Gaiman άρχισε λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν τα βιβλία κόμικ, τα οποία στο παρελθόν θεωρούνταν άχρηστα από τους γονείς, έγιναν ακριβά αντικείμενα από συλλέκτες που είχαν μεγαλώσει διαβάζοντας ως παιδιά τους αγαπημένους τους υπερήρωες. Τη δεκαετία του ’80, η συλλεκτικότητα των βιβλίων κόμικ είχε κινήσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να εκκολαφθεί σε ιστορίες των κόμικ της Χρυσής Εποχής, τα οποία είχαν πουληθεί για χιλιάδες δολάρια. Οι εκδότες από μόνοι τους είχαν εξαρτηθεί από την αγορά των συλλεκτών, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να κυκλοφορούν διάφορα πρωτοσέλιδα, τα οποία αρκετές φορές ήταν γυαλιστερά για να τραβάνε την προσοχή. Αυτά είχαν… αρπαχθεί από τους αναγνώστες, αφού θεωρούσαν σίγουρο πως σε κάποια φάση θα καταφέρουν να τα μεταπωλήσουν σε ψηλή τιμή. Η άφιξη του Ron Perelman Καθώς τα κόμικ εξαφανίζονταν από τα ράφια, η Marvel είχε τραβήξει το ενδιαφέρον ενός άντρα, που ονομαζόταν Ron Perelman. Στις φωτογραφίες του εμφανιζόταν συχνά με ένα πλατύ χαμόγελο κι ένα τεράστιο πούρο στο χέρι – καθώς ήταν ένας εκατομμυρικούχος επιχειρηματίας με διάφορα ενδιαφέροντα. Το 1985, είχε κάνει μεγάλη συμφωνία για μια εταιρεία ειδών υγιεινής, την Revlon, μέσω της εταιρείας του MacAndrew & Forbes. Νωρίς στο1989, ο Perelman είχε δαπανήσει $82,5 εκατομμύρια δολάρια, για να αγοράσει την Marvel Entertainment Group, την οποία κατείχε μέχρι τότε η New World Pictures. Μέσα σε δύο χρόνια, η Marvel εισείχθη στο χρηματιστήριο, με τον Perelman να πραγματοποιεί κι άλλες επενδύσεις: Είχε αγοράσει μια εταιρεία με την ονομασία Toybiz, προχώρησε στην απόκτηση δυο εταιρειών που κυκλοφορούσαν trading cards – τα αυτοκόλλητα Panini και την εταιρεία διανομής Heroes World. Αυτά είχαν στοιχίσει στην Marvel το ποσό των $700 εκατομμυρίων. Μέσα στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, η Marvel απολάμβανε τα πλούτη της με επιτυχημένες κυκλοφορίες κόμικ, όπως αυτές του Spider-Man και των X-Men, που πουλούσαν σε τεράστια νούμερα. Ένα νέο βιβλίο, με την ονομασία X-Force, είχε επίσης μεγάλη επιτυχία, αφού το πρώτο τεύχος του κυκλοφόρησε σε συσκευασία με ένα από τα πέντε trading cards να περιλαμβάνεται μέσα. Εάν οι συλλέκτες ήθελαν να αποκτήσουν όλες τις κάρτες, θα έπρεπε να αγοράσουν πολλά αντίτυπα του ίδιου κόμικ. Κι αυτό έκαναν οι συλλέκτες, καθώς αγόραζαν πέντε αντίτυπα και τα διατηρούσαν ανάνοικτα κι ένα έκτο για να διαβάσουν. “Όταν άλλαξαν τα δεδομένα”, δήλωσε ο τότε πρόεδρος και CEO της Marvel Scott Sassa, “ήταν σαν όλα τα οποία θα μπορούσαν να πάνε λάθος, πήγαν λάθος”. Η μάχη του διοικητικού συμβουλίου Τo 1995, η Marvel Entertainment ήταν βουτηγμένη σε χρέη. Με την ανακοίνωση των ζημιών να έπεται, ο Perelman αποφάσισε να πάει σε άλλο χώρο – δημιούργησε τα Marvel Studios, μια επιχείρηση που ήλπιζε πως θα μετέφερε τους γνωστούς χαρακτήρες της εταιρείας στην μεγάλη οθόνη, μετά από χρόνια νομικών μαχών και διαφορών. Για να το πετύχει αυτό, σχεδίαζε να αγοράσει τις υπόλοιπες μετοχές τις ToyBiz, που ήθελε να εντάξει στην Marvel, δημιουργώντας έτσι μια μονή και πιο δυνατή οντότητα. Οι μέτοχοι της Marvel αντέδρασαν, λέγοντας πως η ζημιά των μετοχών θα ήταν τεράστια. Η απάντηση του Perelman ήταν να κηρύξει πτώχευση η εταιρεία, κάτι που θα του έδινε τη δύναμη να αναδιοργανώσει την Marvel, χωρίς να υπολογίζει την άποψη των μετόχων. Εκεί ακολούθησε μια… μάχη που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια. Ένας μέτοχος που ονομαζόταν Carl Icahn, προσπάθησε να αντιταχθεί του Perelman και να του ασκήσει οικονομική πίεση. Ο Perelman, σύμφωνα με τον Icahn, “ήταν σαν ένα υδραυλικό στον οποίο δανείζεις λεφτά για να ξεκινήσει δουλειά και έρχεται στο σπίτι σου, το καταστρέφει και σου λέει πως θέλει το σπίτι για τίποτα”. Η μάχη, η οποία ολοκληρώθηκε το1998, είχε περίεργες συνέπειες, που ελάχιστοι είχαν προβλέψει. Μετά από δικαστική διαμάχη, η ToyBiz και η Marvel Entertainment Groυp, ενοποιήθηκαν, όμως έμειναν εκτός διαδικασίας οι Plerman και Icahn. Άλλα στελέχη με συνδέσεις με τον Perlmutter είχαν αποκοπεί, συμπεριλαμβανομένου και του CEO Scot Sassa, η διοίκηση του οποίου κράτησε μόλις οκτώ μήνες. Είχαν εκδιωχθεί από δύο διοικούντες την ToyBiz, οι οποίοι ήταν στο συμβούλιο της Marvel από το 1993 – τους Isaac Perlmutter και Avi Arad. Με τον Scot Sassa να είναι εκτός, προχώρησαν στην πρόσληψη του 55χρονου Joseph Calamari ως νέου CEO, ο οποίος βρισκόταν στις τάξεις τις Marvel από τη δεκαετία του ΄80. Με τις οικονομικές ίντριγκες και με το συμβούλιο να καταλαγιάζει, η Marvel έστρεψε την προσοχή της σε ένα στόχο που προσπαθούσε να βρει διάνα από τη δεκαετία του ’80: Την κινηματογραφική βιομηχανία. Μερικοί ειδήμονες της βιομηχανίας είχαν προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα, λέγοντας πως οι τακτικές του Perelman έφεραν τον μαρασμό με αποτέλεσμα να κινδυνεύει προς εξαφάνιση ολόκληρη η βιομηχανία: “Ο Pelerman, είχε σκεφτεί, πως εάν θα ανέβαζε τις τιμές, οι σκληροπυρηνικοί φαν της Marvel θα ξόδευαν περισσότερα λεφτά για να αποκτήσουν κόμικ”, είχε γράψει ο Chuck Rozanski, CEO της Mile High Comics. Και πρόσθεσε: “Μόλις είχε αρκετές πωλήσεις, πήρε την Marvel Public, πουλώντας το 40% των μετοχών, παίρνοντας περισσότερα από όσα ξόδεψε. Το ελαττωματικό του πλάνο, υποσχόταν στους μετόχους ακόμη μεγαλύτερες επεκτάσεις του brand, αλλά και περαιτέρω αύξηση τιμών. Το πλάνο του ήταν αδύνατο να πετύχει, αφού κατέστη προφανές για τους πλείστους εμπόρους το 1993, αφού όλο και περισσότεροι φαν εγκατέλειψαν τη συλλογή κόμικ, η οποία είχε καταντήσει ακριβό χόμπι, ενώ παράλληλα υπήρχε η εντύπωση πως τα κόμικ της Marvel είχαν ποιοτικά χειροτερέψει”. Εάν ο Pelerman είναι ο κύριος υπεύθυνος ή όχι, οι επιπτώσεις στην βιομηχανία ήταν καταστροφικές. Εκατοντάδες μαγαζιά κόμικ έκλεισαν, αγγίζοντας τη μείωση της τάξης του 70%. Ξαφνικά, το μπαμ έγινε… φούσκα και μέχρι και ο Pelerman είχε παραδεχθεί πως δεν είχε προβλέψει το σκοτεινό μέλλον που είχε προειδοποιήσει ο Gaiman στην ομιλία του. “Δεν μπορούσαμε να χειριστούμε πόσο η αγορά καθοδειγείτο από τους κερδοσκόπους, οι οποίοι αγόραζαν 20 κόμικ, διάβαζαν ένα και φύλαγαν τα υπόλοιπα 19 στη φωλιά τους”. Η Marvel στην μεγάλη οθόνη Ο Ισραηλινός Avi Arad έφερε αλλαγές στη βιομηχανία των παιχνιδιών. Είχε γίνει CEO της ToyBiz και είχε περιγραφεί ως ο “πιο καυτός developer στην βιομηχανία”. Η μεγάλη αλλαγή στην καριέρα του Arad, ήρθε όταν η Marvel αγόρασε το 46% των μετοχών το 1993. O Arad πήρε το 10% των μετοχών ως μέρος της συμφωνίας και καθώς είχε παραβλέψει την παραγωγή των action figures της Marvel, προχώρησε στην πρόσληψη του θρυλικού Stan Lee ως υπεύθυνου της Marvel Films. Ο Arad είχε δουλέψει ως αποκλειστικό παραγωγός στην σειρά κινουμένων σχεδίων X-Men και μέχρι το καλοκαίρι του 1993, είχε επισυνάψει συμφωνία με την 20th Century Fox για την δημιουργία ταινίας X-Men. Για χρόνια, η Marvel πάλευε για να πάρει την περιουσία της στην μεγάλη οθόνη: Τα δικαιώματα του Spider-Man είχαν παγιδευτεί σε ένα δίχτυο που δεν μπορούσε να λυθεί μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90, ενώ η ταινία Howard The Duck που κυκλοφόρησε το 1986 ήταν μια οικονομική καταστροφή. Τώρα όμως, φάνηκε πως η προσπάθεια του Arad θα απέδιδε καρπούς. Μετά τα οικονομικά προβλήματα της Marvel είχαν αρχίσει, και ο Arad προσπαθούσε να πείσει το Hollywood για την σινεματική αξία της εταιρείας. “Κυριολεκτικά ο αγώνας ήταν καθημερινός, προσπαθώντας να ανοίξω τα μάτια του κόσμου για να δουν αυτό που βρισκόταν ακριβώς μπροστά τους”, είχε πει σε κατοπινό στάδιο. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να αλλάζουν προς το τέλος της δεκαετίας του ’90, όταν η Marvel άρχισε να βρίσκει τα πόδια της. Το Blade ήταν επιτυχία και το X-Men άρχισε να προγραμματίζεται από την Fox. Τα κέρδη της Marvel όμως, ήταν μικρά. Το Blade έκανε $70 εκατομμύρια στο box office, αλλά η επιβράβευση της Marvel ήταν μόλις 25 χιλιάδες δολάρια! Οι X-Men και Spider-Man ήταν τεράστιες επιτυχίες, όμως και πάλι η Marvel είχε μικρά έσοδα. “Είχαμε δώσει αλλού το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς μας”, έλεγε ο Arad. Η δημιουργία ενός Cinematic Universe Το 2003, ένας ταλαντούχος ατζέντης ονόματι David Maissel, προσέγγισε τον Isaac Perlmutter της Marvel με μια πρόταση. Γιατί να μην προχωρήσει η εταιρεία στην παραγωγή των ταινιών υπό τη δική της αιγίδα και να εκμεταλλευτεί πλήρως τα κέρδη της; Και αν θα παράξει τις δικές τις ταινίες, γιατί να μην συνυπάρχουν στο ίδιο σύμπαν, όπως ακριβώς κάνουν στα κόμικ; Ήταν μια ιδέα, η οποία στη θεωρεία, θα μπορούσε να αξίζει εκατομμύρια. Η μετοχή της εταιρείας άρχισε να ανακάμπτει το 1996 και ο Maisel έλεγε πως η κινηματογραφική παραγωγή θα πολλαπλασίαζε τα κέρδη. Το πρόβλημα όμως, ήταν να πειστεί η Marvel. Η αρχή έγινε το 2005, όταν η Marvel σύναψε συμφωνία με την Merrill Lynch, εταιρεία της Wall Street. Οι λεπτομέρειες της συμφωνίας ακούγονταν ριψοκίνδυνες: Η Marvel αρχικά πρόσφερε τα κοσμήματά της, χαρακτήρες όπως οι Thor και Captain America. Εάν δεν έκαναν έσοδα οι ταινίες, αυτοί οι ήρωες θα άνηκαν κυριολεκτικά ξαφνικά στην τράπεζα! Η Merrill Lynch είχε δώσει πρόσβαση στην Marvel σε 525 εκατομμύρια δολάρια για περίοδο εφτά χρόνων, τα οποία θα μπορούσε να ξοδέψει σε 10 ταινίες με μπάτζετ μεταξύ των 45 με 180 εκατομμυρίων δολαρίων. Με αυτό, η Marvel κατάφερε να εξαγοράσει τα δικαιώματα των χαρακτήρων που είχε παραχωρήσει στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένων των Iron Man, Black Widow, Thor και Hulk. Λίγο αργότερα η συμφωνία με την Merrill Lynch είχε κατοχυρωθεί, με την Marvel να ανακοινώνει πως ο Iron Man θα είχε την πρώτη του ανεξάρτητη παραγωγή. Ένας χαρακτήρας, τα δικαιώματα του οποίου άλλαξαν πολλά χέρια (η Universal ήταν αρχικά η κάτοχος των δικαιωμάτων, προτού αυτά περάσουν στην Fox και την New Line). Καθώς δούλευαν στο Iron Man, η Marvel έκανε ακόμη μια κίνηση -μια το ίδιο σημαντική όσο η επιτυχία της, ίσως- την επαναφορά μερικών από τους πιο διάσημους χαρακτήρες της. Ο πρόεδρος και η συμφωνία των τεσσάρων δις Ο Kevin Feige ξεκίνησε στη βιομηχανία του κινηματογράφου έχοντας ως βοηθό παραγωγής την Lauren Shuler Donner (σύζυγο του σκηνοθέτη Richard). Η αγάπη του Feige για τα κόμικ ήταν τόση, που, παρά το νεαρό της ηλικίας του, πήρε το ρόλο του παραγωγού στην ταινία της Fox X-Men. Ήταν μόλις 27 ετών εκείνη την περίοδο. Από εκεί και πέρα, προχώρησε στην παραγωγή διάφορων ταινιών της Marvel, συμπεριλαμβανομένων των Spider-Man, Daredevil και Hulk. O Feige είχε γίνει πρόεδρος της Marvel Studios το 2007 και κάτω από την επίβλεψή του, η Marvel συνέχισε να ανθεί. O Iron Man, η πρώτη του ταινία ως παραγωγός του στούντιο, απέφερε 585 εκατομμύρια δολάρια, ξεκινώντας έτσι να ξανοίγεται τo cinematic universe. Το επόμενο καθοριστικό σημείο ήρθε το 2009, όταν η Disney εξαγόρασε την Marvel για το μυθικό ποσό των $4.3 δισεκατομμυρίων. Ο Avi Arad επέμενε πως η Disney είχε κάνει μια εξαιρετική επένδυση, λέγοντας πως ήταν φτηνή τιμή! “Αυτό δεν είναι τίποτα. Είναι δυνατό brand και προγραμματίσαμε πάνω του”, είχε πει. Η πορεία της Marvel στη συνέχεια επιβεβαίωσε τον Arad. Οι Avengers από μόνοι τους έφεραν δισεκατομμύρια δολάρια εισπράξεις και είναι αυτή τη στιγμή η τρίτη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών. Το Iron Man 3 ήταν η δεύτερη ταινία της Marvel που έφερε στα ταμεία της πέραν του ενός δις. Ακόμη και το Guardians Of The Galaxy, έφερε στα ταμεία 750 εκατομμύρια δολάρια. Το καλοκαίρι αναμένονται οι Avengers: Age of Ultron, ένα sequel το οποίο, αναμένεται κι αυτό να σπάσει κάθε ρεκόρ. Για μια εταιρεία που ήταν βυθισμένη στα χρέη πριν από 20 χρόνια, η Marvel είδε αξιοσημείωτη αλλαγή στις τύχες της. Σαν τον υπερήρωα λοιπόν, που ήταν στην σκοτεινότερη του στιγμή το 1996, κατάφερε να σταθεί στα πόδια της και να βγει νικήτρια… πηγή

Generation X ονομάζεται η γενιά που ακολούθησε την μεταπολεμική του 1945. Η επόμενη γενιά του πολέμου βίωσε μια ειρήνη φτώχιας και ανοικοδόμησης με πολλές θυσίες. Τα παιδιά που παρήγαγε είναι η Generation X. Στην Ελλάδα τους ονομάζουμε γενιά του Πολυτεχνείου (αυτό με κάποια επιφύλαξη). Χοντρικά μπορούμε να θεωρήσουμε αυτούς που γεννήθηκαν το 1960+ έως το 1980-. Σπουδαγμένοι άνθρωποι με κάποιο επίπεδο. Μέχρι που το θυσιάσανε. Η MARVEL χαριεντίζοντας το γράμμα Χ βγάζει ένα κόμικ με αυτόν τον τίτλο το 1994. Σενάριο του Scott Lobdell και σκίτσο του Chris Bachalo. Ο πρώτος πήρε τα ηνία των τίτλων των X-Men από τον Chris Claremont για αρκετά χρόνια. Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν ο μόνος που ήξερε τι να γράψει. Ακολούθησε το χάος. Το σκίτσο του Bachalo ήταν αρκετά φρέσκο και διαφορετικό από τα τετριμμένα, προκάλεσε αίσθηση, και ίσως η τελευταία αξιόλογη δουλειά του για τα επόμενα 12 χρόνια. Το κόμικ διαπραγματεύεται τις περιπέτειες μιας τάξης εφήβων με σουπερδυνάμεις. Σχεδόν όλες οι δυνάμεις τους είναι άχρηστες ή τουλάχιστον δεν τους χαρακτηρίζει η επιθετικότητα σε στιγμές μάχης. Οι σχέσεις τους όλο στην κόψη του ξυραφιού, ένα ατελείωτο teen comedy drama. Περνάς καλά, φρέσκο υλικό που θα έλεγα καταχρηστικά αγγίζει σενάρια ανεξάρτητης σκηνής. Η τηλεπαθητική εχθρός των X-Men, White Queen, καταστρέφεται με όσους τρόπους γίνεται. Χάνει τη σχολή της νέων μεταλλαγμένων, νικιέται από τους X-Men, σχεδόν πεθαίνει και φιλοξενείται σε ένα ανεπιθύμητο σώμα, και θάβει τους μαθητές της. Ο Xavier θεωρώντας ότι μπορεί να τη σώσει ψυχικά της δίνει τη διεύθυνση της δικής του σχολής των έφηβων μεταλλαγμένων. Με τη βοήθεια ενός βετεράνου του χώρου, τον «Banshee – Βετεράνο» χτίζουν την Generation X ομάδα. Μετά 2 χρόνια ακολουθεί ο τηλεοπτικός πιλοτος. Στο ρόλο της White Queen η επιβλητική Finola Hughes , μια επιλογή που ενθουσίασε τον συγγραφέα Lobdell. Το αποτέλεσμα όμως δεν ενθουσίασε κανέναν και ο πιλότος πήγε στα αζήτητα. Τα teen drama ήταν της μόδας με αποκορύφωμα το Beverly Hills 90210, χωρίς να βρεθεί ποτέ αντίπαλος. Η σειρά μεταλλάχθηκε ανεπίσημα και βγήκε το σίριαλ Mutant X, με ελάχιστα κοινά στοιχεία. Εδώ υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου. Δεν ξέρω σε τι ποσοστό έδωσαν τηλεοπτικά δικαιώματα η MARVEL για αυτό το πρόγραμμα, αλλά καταδέχτηκαν να εκδώσουν κάτι One shot. Έχω δει 3 επεισόδια και εκεί σταμάτησα. Monet St. Croix/M (Amarilis) Jubilation Lee/Jubilee (Heather McComb) Mondo (Bumper Robinson) Angelo Espinosa/Skin (Austin Rodriguez) ήταν οι έφηβοι που μεταφέρθηκαν στην οθόνη. Arlee Hicks/Buff (Suzanne Davis) Kurt Pastorius/Refrax (Randall Slavin) Doctor Russel Tresh (Matt Frewer) ήταν χαρακτήρες που δεν υπήρχαν στα κόμικς. Δεν μπορείς να το συμπαθήσεις ακριβώς, αλλά αντέχεις ως το τέλος της ταινία. Σελίδα στο IMDB. Σελίδα για το κόμικ στο Wikipedia. Η ταινία στο YouTube. [imdb=tt0116401]

Το Power Pack ήταν ένα κόμικ της MARVEL που ευδοκίμησε το 1984-1989. Ήταν ένας τίτλος που δεν προωθήθηκε στα περίπτερα αλλά μόνο στα κομικσομαγαζιά. Εξιστορούσε τις περιπέτειες μιας οικογένειας με το συναρπαστικό επώνυμο Power. Τέσσερα αδέρφια που πήγαιναν δημοτικό και είχαν υπερδυνάμεις. Παιδικός τίτλος που σχολίαζε περιπέτειες με θέμα τα ναρκωτικά, τους άστεγους, το μπούλιν, την κακοποίηση παιδιών κλπ. Σχετικά πιο ώριμα θέματα. Κάποια στιγμή στο κόμικ μπαίνει και ο Franklin Richards των Fantastic Four. Προωθείται με κάποια X-Men crossovers της εποχής. Είχε αρκετούς οπαδούς που όμως απομακρύνθηκαν όταν ο τίτλος πήγε να αλλάξει ρώτα. Το 1991 προβλήθηκε ένας μισάωρος πιλότος με τις περιπέτειες της παρέας. Δεν διαλέχτηκε για πλήρη σεζόν, και περιορίστηκε σε πρωινές κυριακάτικες προβολές. Το σενάριο σχετικά απλό. Η οικογένεια μετακομίζει σε μια νέα γειτονιά και όλοι προσπαθούν να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον. Οι γονείς νουθετούν τα παιδιά να μην χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για να μην γίνουν γνωστοί και έχουν μεγαλύτερα προβλήματα. Στη γειτονιά υπάρχει και ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που ως συνήθως τραβάει την περιέργεια των παιδιών. Άνηκε σε έναν κράχτη Τσίρκου και είναι γεμάτο με όργανα βασανιστηρίων, εκτελέσεως, ταχυδακτυλουργικά, σκελετούς κλπ. Ό, τι πρέπει για την περιέργειά τους. Αποδεικνύεται όμως ένα πολύ επικίνδυνο μέρος. Όπως ανέφερα τα παιδιά έχουν σουπερδυναμεις. Άλλο τρέχει γρήγορα, άλλο είναι τηλεπαθητικό, κάποιο συρρικνώνεται σε ύψος πέντε εκατοστών. Δεν είναι κακά τα εφέ. Είναι διασκεδαστικό και θυμίζει πολύ τις παραγωγές της εποχής. Οι οπαδοί του Goosebumps θα μπορούσαν να το αγαπήσουν. Δε χάνετε τίποτα με να το δείτε. Είναι πραγματικά ευχάριστο. Κατά καιρούς ακούγονται σχόλια για νέα τηλεοπτική σειρά ή και κινηματογραφική παραγωγή, φαίνεται όμως να δίνουν βάρος σε παρόμοιο κόμικ, το Runaways. Χωρίς όμως κάποια απτά αποτελέσματα. Το μισάωρο πιλότο μπορείτε να το δείτε στο youtube. Σελίδα του κόμικ στο Wikipedia. [imdb=tt0271124]

Η δεύτερη μεγάλη προσπάθεια του 1990 της Marvel για μια αξιοπρεπή κομικσοταινία. Όχι απλώς δεν τα κατάφερε αλλά ντράπηκαν καί για αυτήν. Δεν βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες και θάφτηκε στα αζήτητα. Το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων έγινε στη Γιουγκοσλαβία, λίγο καιρό πριν διαλυθεί η χώρα. Το σενάριο προσπαθεί να είναι πιστό στο κόμικ και σχετικά τα καταφέρνει. Μετά από 45 χρόνια ο γνωστός Captain ξυπνά από ψύξη και καλείται να σώσει τον πρόεδρο της Αμερικής από τα χέρια του Ιταλού Red Skull. Ο Stan Lee είχε πει τα καλύτερα (σιγά μην το έθαβε). Dolph Lundgren, Arnold Schwarzenegger, Val Kilmer ήταν τα ονόματα που ακούστηκαν για πρωταγωνιστές. Κάποιος Matt Salinger κερδίζει το ρόλο, και δεν τα πάει και άσχημα. Η στολή δείχνει αξιοπρεπής αλλά οι τρύπες για τα αφτιά τον ενοχλούν τόσο πολύ που… ενσωματώνουν πλαστικά αφτιά στη μάσκα! Και καλή δράση έχει, και σαχλοσκηνές έχει, και κομικσοαναφορές εδώ και εκεί έχει, αλλά θυμίζει τηλεοπτικό επεισόδιο του Ιππότη της Ασφάλτου. Άντε Μαγκάιβερ στην καλύτερη. Ο προϋπολογισμός ήταν μικρός, ηθοποιοί έπαιζαν διπλούς ρόλους, και το στούντιο το μίσησε. Οι παραγωγοί αντιμετώπιζαν σημαντικά οικονομικά προβλήματα και γιγαντώθηκαν στα γυρίσματα. Γρήγορα κατάλαβαν ότι ήταν καταδικασμένη ταινία και την απέσυραν. Το 2011 προβλήθηκε σε λίγους κινηματογράφους προωθώντας την ταινία Captain America: Ο πρώτος Εκδικητής (2011) Αρκετές φορές έχει προβληθεί από το κανάλι STAR, σε κάτι μεταμεσονύχτιες ώρες. Τρέιλερ της τεδώ. Και δεν τελειώσαμε με τις ταινίες της εποχής. [imdb=tt0103923]

Οι Superheroes δεν παίρνουν πάντα τις καλύτερες στυλιστικές αποφάσεις. Προκειμένου να ανανεωθεί το ενδιαφέρον του κοινού για έναν superhero χαρακτήρα, οι δημιουργοί του καταφεύγουν συχνά στον επανασχεδιασμό της στολής του. Άλλες φορές με αφορμή κάποια κινηματογραφική εκδοχή του, άλλες φορές για σεναριακούς λόγους, αλλά τις περισσότερες φορές επειδή απλά, "why the hell not". Ας δούμε λοιπόν 10 από τα χειρότερα superhero redesigns που έκαψαν τα μάτια μας Wolverine Τι έχει τραβήξει και αυτός ο κακόμοιρος ο Logan. Στο storyline, Fatal Attractions, ο Magneto έκανε αυτό επιτέλους αυτό που σκεφτόμασταν για χρόνια: έβγαλε το αδαμάντιο από τον σκελετό του Wolverine. Το σώμα του έπαθε "τραλαλά", το healing factor του βάρεσε κόκκινα και αυτός μετατράπηκε σε μία αρκετά πιο κτηνώδης εκδοχή του εαυτού του. Το κατά τα άλλα, αρκετά cool concept συνοδεύτηκε από ανυπαρξία μύτης, μακριά νύχια, μπλε μπαντάνα και μερικές φορές τα speech bubbles του είχαν καρφάκια στο πλαίσιο τους, σε περίπτωση που δεν καταλάβαμε πως είναι αρκετά κτηνώδης. Ευτυχώς μετά από λίγο καιρό το μετάνιωσαν και τον επανέφεραν στα κανονικά του. Namor Γενικά, δεν μπορούμε να πούμε πως ο Namor τα πήγαινε ποτέ ιδιαίτερα καλά με τα outfits του. Όχι πως τον νοιάζει κιόλας, για τον Namor μιλάμε. Ο original αντι-ήρωας της Marvel είχε για χρόνια όμως μία στολή που έβγαζε αρκετό νόημα για κάποιον που ζει στον βυθό. Μέχρι που ο Jae Lee επανασχεδίασε τον χαρακτήρα, κάνοντας τον πιο action-figure material για τα cool παιδιά των 90s. Lobo Όταν η DC ανακοίνωσε πως ο Lobo που ξέρουμε όλοι, ο διαγαλαξιακός badass κυνηγός επικηρυγμένων που μοιάζει με μηχανόβιο, θα αντικατασταθεί από μία πολύ πιο εχμμμ.."Twillight-friendly" εκδοχή του, ε προφανώς και οι fans του δεν το πήραν και πολύ καλά. Όχι πως δεν είναι ένα ωραίο design από μόνο του, αλλά όταν τα πιο βασικά στοιχεία του χαρακτήρα σου είναι πως είναι τεράστιος, άσχημος, άξεστος και τριχωτός, μην περιμένεις πως ο μορφονιός δολοφόνος δεν θα προκαλέσει την οργή των fans. Starfire Την Starfire, πέρα από τις animated Teen Titans περιπέτειες της, δεν την έλεγες και σεμνή. Η DC με το New 52 όμως της πέρασε ακραία μέτρα λιτότητας, στερώντας της τον ρουχισμό, γιατί μάλλον νοστάλγησε τις 90s υπερβολές στα outfit, δίνοντας της ένα είδος πανοπλίας που κρύβει μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να κυκλοφορήσει το comic. Not cool, you guys. Thor Ποτέ κανείς δεν έμαθε γιατί έπρεπε να αλλάξει μία από τις πιο κλασσικές αμφιέσεις στον χώρο των superhero comics. Ο Thor για ένα χρονικό διάστημα αντάλλαξε την εμβληματική στολή του, για μία κακάσχημη σύνθεση με shoulder pads, ζώνες και ένα μπλουζάκι που μάζεψε στο πλύσιμο. Invisible Woman Η Marvel κάπου στα 90s, θεώρησε πως το look της Susan Storm των Fantastic Four χρειαζόταν κάποια ανανέωση. Η φαμίλια των Fantastic Four φορούσε για χρόνια πανομοιότυπες στολές μεταξύ τους, η Sue όμως έπρεπε να ξεχωρίσει. Και προφανώς, ο καλύτερος τρόπος είναι ένα 4-part stripper outfit με το “4” στο στήθος να είναι ντεκολτέ. Προοδευτικό. Doctor Doom Οφείλω να πω πως τα περισσότερα superhero redesigns που εμφανίστηκαν στο Ultimate Marvel Universe ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες εκδοχές τους, ακολουθώντας μία ψευδο-ρεαλιστική προσέγγιση που πρώτη φορά είδαμε στην Marvel. Η περίπτωση του Doctor Doom όμως ήταν "φάουλ". Πέρα από το ότι είναι απόγονος του Δράκουλα, η μεταλλική πανοπλία του είναι πλέον το μεταλλαγμένο δέρμα του λόγω ατυχήματος και με δωράκι ένα σετ κατσικοπόδαρα. Ο Doctor Doom δεν βαδίζει πάνω στα πτώματα των αντιπάλων του με κατσικοπόδαρα! Wonder Woman Η στολή της Wonder Woman έχει υπάρξει πολλές φορές αντικείμενο προβληματισμού. Στα τέλη της δεκαετίας του 60, η DC θεώρησε καλή ιδέα να της δώσουν κανονικότατα μοντέρνα ρούχα εποχής, να της πάρουν τα όπλα και τις δυνάμεις της και να τα αντικαταστήσουν με γνώσεις kung fu που χρησιμοποιούσε στις James Bond-ικές περιπέτειες της. Δεν άντεξε όμως αρκετό καιρό και ζήτησε πίσω από την Themyscira το λάσο, τα περιβραχιόνια και την τιάρα της. Superman Και τι δεν έχουν κάνει ανά τα χρόνια προκειμένου να κάνουν τον Superman πιο ενδιαφέρον για το κοινό. Νομίζω όμως πως η πιο φρικιαστική, τρομαχτική, σοκαριστική αλλά minimal αλλαγή ήταν μετά το Death of Superman. Ο Superman επέστρεψε στην ζωή φορώντας την μία μαύρη στολή, το κούρεμα του όμως μαρτυρούσε πως τον καιρό που έλειπε παίζει να τον πέρασε στην περιοδεία κάποιας 80’s hillbilly country μπάντας ως roadie. Μα χαίτη; ΧΑΙΤΗ; Magneto Το comic storyline Trial of Magneto ήταν από τις πρώτες φορές που ο Magneto προσπάθησε να βαδίσει τον δρόμο της λύτρωσης για τα εγκλήματά του. Προτού βαδίσει όμως αυτόν τον μακρύ δρόμο, προτίμησε να αφήσει την περικεφαλαία και την στολή του στην άκρη και να φορέσει ένα αμάνικο μωβ ρούχο με ένα τεράστιο “M” στην μέση και ένα ζευγάρι ψηλά γάντια για να είναι ασορτί. Μετά τον δίκασαν και για το γούστο του. πηγη

If you're guilty, you're dead. Για μια στιγμή του 1989 οι μαρβελάκηδες του πλανήτη άγγιξαν το όνειρο να δούνε σοβαρές ταινίες των ηρώων τους. Η New World Pictures πήρε τα δικαιώματα του Punisher και με προϋπολογισμό 9.000.000$ και πρωταγωνιστή τον Dolph Lundgren μας παρουσιάζει τις περιπέτειες του Τιμωρού. Jake: What the f@ck do you call 125 murders in 5 years? The Punisher: Work in progress. Χαρακτήρας που έγινε γνωστός στην Ελλάδα από τις εμφανίσεις του στο Σπάιντερ-μαν και στην έκδοση Τιμωρός – Έξτρα Σούπερήρωες της Μαμούθ Κόμικς, είχε τα φόντα να δούμε κάτι καλό. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η κινηματογραφική εταιρία χρεοκοπεί και η ταινία δεν προβάλλεται στους κινηματογράφους της Αμερικής. Στον υπόλοιπο κόσμο κάτι κάνει και ξεχρεώνει, με προοπτικές να δούμε και συνέχεια. Κανείς δεν ενδιαφέρεται βέβαια μετά το οικονομικό ανακάτεμα. Gianni Franco: There's a limit to revenge, you know. The Punisher: I guess I just haven't reached mine yet. Χρησιμοποιείται μόνο το όνομα Punisher, και κανείς άλλος χάρτινος χαρακτήρας. Δεν έχουν καν δικαίωμα για το γνωστό μπλουζάκι με την νεκροκεφαλή. Οι κριτικές για το παίξιμο του Dolph είναι ποίκιλες. Από αξιοπρεπές ψυχρό παίξιμο ως ξύλινο και ψεύτικο. Κάποιοι μίλησαν για σενάριο επιπέδου Dark Knight Returns. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι καρτουνίστικη αλλά λίγο πιο σοβαρή. Γυρίστηκε στην Αυστραλία και υποτίθεται ότι διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες. Υπάρχουν και έξυπνες (ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε) ατάκες που ντύνουν την ταινία. Lady Tanaka: Who sent you? The Punisher: Batman. Τα Video Club υποδέχτηκαν την ταινία με χαρά. Με αυτόν τον τρόπο πολλές ταινίες ξεχρέωσαν. Μετά από δεκαετίες ακολούθησαν άλλες δυο ταινίες από διαφορετικές κινηματογραφικές εταιρίες, αλλά καμιά της δεν είχε σοβαρή επιτυχία. Δεν υπάρχουν σχόλια για το σενάριο, γιατί δεν υπάρχει σενάριο. You're a good boy, Tommy. Grow up to be a good man. Because if you don't... I'll be waiting. Σελίδα στο Wikipedia. [imdb=tt0098141]

Ο Garth Ennis γεννηθηκε το 1970 στην Bορεια Ιρλανδια και προκειται για εναν απο τους πιο καταξιωμενους δημιουργους κομικς. Η καριερα του ξεκινησε μεσα απο τις σελιδες Βρετανικων περιοδικων ανθολογιων και συντομα βρεθηκε στον μεγαλυτερο Βρετανικο εκδοτικο οικο, την 2000 AD. Εκει διαδεχθηκε τον John Wagner στο Judge Dredd, γραφωντας μερικες χαρακτηριστικες ιστοριες. Την δεκαετια του 90, που η Karen Berger, editor in chief της Vertigo εψαχνε νεα ταλεντα απο την αλλη πλευρα του Ατλαντικου, ο Garth Ennis αντικαταστησε τον Jamie Delano ως σεναριογραφος στον τιτλο Hellblazer ( 1991 ) οπου παρεμεινε για 4 χρονια να γραφει τις περιπετειες του Βρετανου John Constantine. Το εργο του στον τιτλο θεωρειται απο τα πλεον σημαντικα καθως εχει γραψει μερικες απο τις πιο κλασσικες ιστοριες της σειρας οπως το Dangerous Habits. Στο Hellblazer θα συνεργαζονταν για πρωτη φορα με τον σχεδιαστη Steve Dillon των οποιων η συνεργασια θα συνεχιζονταν για αρκετα χρονια αργοτερα σε διαφορετικα κομικς. Για την δουλεια του στον τιτλο ο Garth Ennis ειχε προταθει δυο φορες για το βραβειο Eisner καλυτερου συγγραφεα ( 1993 , 1994 ) χωρις ομως να το κερδισει. Το 1995, παιρνοντας μερικες ιδεες που ειχε εισαγει στο Hellblazer ( μπορειτε να τις βρειτε στα τευχη του trade με τιτλο Bloodlines ) μαζι με την αγαπη του για τα Western και την εναντιωση του στην οργανωμενη θρησκεια θα ξεκινουσε μαζι με τον Steve Dillon και τον Glenn Fabry την σειρα που θεωρειται απο πολλους το σημαντικοτερο εργο του. Ο λογος για το Preacher που εξιστορει τις περιπετειες του παστορα Jesse Custer που μαζι με την κοπελα του Tulip και τον Ιρλανδο βρυκολακα Cassidy προσπαθουν να βρουν τον Θεο ο οποιος εχει εγκαταλειψει τη Γη. Ο τιτλος για τα δεδομενα της εποχης ηταν απο τους πιο προκλητικους που κυκλοφορουσαν απο μια τοσο μεγαλη εκδοτικη. Το Preacher θα τελειωσει το 2000 και στο μεταξυ ο Ennis θα εχει κερδισει το βραβειο Eisner (1998) για την δουλεια του τοσο στο Preacher οσο και σε αλλους τιτλους που δουλεψε μεχρι τοτε με πιο χαρακτηριστικους τους : Hitman και Unknown Soldier. Η επομενη μεγαλη του δουλεια θα ηταν στην Marvel, οπου του ανεθεσαν να γραφει την σειρα Punisher. Συνολικα εγραψε 49 τευχη για την σειρα αυτη πριν αποφασισει να ξεκινησει μια σειρα με πρωταγωνιστη τον Punisher, αυτην τη φορα ομως στο Max Imprint της Marvel, οπου μπορουσε να αποφυγει μερικους απο τους περιορισμους που εθετε ο εκδοτικος οικος καθως ο τιτλος θα απευθυνονταν σε ενηλικο κοινο. Με βασικο σχεδιαστη τον Goran Parlov ο Ennis θα εγραφε 60 τευχη και ενα εισαγωγικο mini series (Punisher Born), με ιστοριες στις οποιες η βια, το σπλατερ και τα αποτροπαια εγκληματα ηταν στο καθημερινο μενου χωρις αυτο ομως να υποδαυλιζει την ποιοτητα των ιστοριων. Επισης στον ιδιο τιτλο θα επεστρεφε με μερικα one shots καθως και ενα mini series (Barracuda). Ο Ennis αποτελει επισης τον δημιουργου του πασιγνωστου Punisher Kills The Marvel Universe οπου ο Punisher εξολοθρευει εναν εναν ολους τους υπερηρωες και τους υπερκακους της Marvel. Γενικοτερα δεν του αρεσε να γραφει σεναρια για υπερηρωες και παρολο που εργαστηκε σε μερικους τιτλους οπως Hulk , Spider-man, Thor προσπαθουσε να φερει οσο μπορουσε τα σεναρια στα μετρα του. Προτιμουσε να πιο ρεαλιστικους χαρακτηρες οπως ο Nick Fury, ιστοριες του οποιου εγραψε σε χρονικο διαστημα απο το 2001 εως το 2013 για την Marvel Max. Αλλες σημαντικες δουλειες του αποτελουν οι σειρες : Battlefields (Dynamite) που ειναι τιτλος με πολεμικες ιστοριες, Chronicles Of Wormwood που ειναι μια σειρα για τις περιπετειες του γιου του διαβολου που τυγχανει να ειναι κολλητος με τον Χριστο και The Boys που αποτελει μια σατιρα του υπερηρωικου ειδους. Τον τελευταιο καιρο οι περισσοτερες δουλειες του εκδιδονται απο την Avatar Press και την Dynamite οπου οι περιορισμοι στο τι μπορει να γραψει ειναι λιγοτεροι απο τις mainstream εταιρειες. Πιο προσφατες δουλειες του ειναι τα : Τhe Shadow (Dynamite), Crossed, Red Rover Charlie κ.α. Στην Ελλαδα οι δουλειες του που εχουν δημοσιευθει ειναι : Judge Dredd(O2H) The Pro (ComicWorld) O Aγνωστος Εκδικητης (Modern Times) Βασικο χαρακτηριστικο των κομικς του ειναι η βια και η απεικονιση της σε σημειο που θα μπορουσε να χαρακτηριστει ο Ταραντινο των κομικς οπως επισης και η εναντιωση του στην θρησκεια. Παρολα αυτα στις δουλειες που εκανε και γνωρισαν μεγαλη απηχηση αυτο που τις ξεχωριζε ηταν το χιουμορ και οι ανθρωπινοι χαρακτηρες που σε εκανε να νοιαζεσαι για αυτους. Προσωπικα προκειται ακριβως για αυτον τον λογο οτι ειναι ενας απο τους πιο αγαπημενους μου δημιουργους.

Πέθανε στις 31 του μηνός από εγκεφαλικό άλλος ένας από τους μεγάλους σχεδιαστές της ασημένιας εποχής. Ο λόγος περί του Σταν Γκόλντμπεργκ, γνωστός ως ένας από τους βασικούς σχεδιαστές της Archie Comics. Είχε όμως παράξει και ένα σημαντικό όγκο δουλειάς τόσο ως σχεδιαστής όσο και ως colorist για την Marvel, στην οποία ξεκίνησε την καριέρα του όταν ακόμα η εταιρία ονομαζόταν Timely. Μάλιστα, τα βασικά χρωματικά designs όλων τον βασικών χαρακτήρων της Marvel στην πρώτη δεκαετία, αποδίδονται σε αυτόν. Μεταθανάτια θα δούμε και δουλειά του στο Marvel 75th Anniversary Special σε συνεργασία με τον Tom DeFalco που βγαίνει τον Οκτώβρη. http://www.comicbookresources.com/?page=article&id=55225 http://en.wikipedia.org/wiki/Stan_Goldberg http://marvel.com/news/comics/2014/9/2/23185/marvel_remembers_stan_goldberg

Δυο χρονια επειτα απο την ολοκληρωση της ιστοριας Kraven's Last Hunt , ο J M Dematteis γραφει μια ιστορια που εξερευνα περισσοτερο εναν απο τους χαρακτηρες του Last Hunt, τον Vermin. Ο Vermin, επειτα απο συμβουλη του Reed Richards ( Mr Fantastic ) εχει εισαχθει σε μια κλινικη για ψυχοθεραπεια καθως υποπτευεται οτι τα αιτια της διπλης προσωπικοτητας αλλα και της μεταλλαξης του μπορει να ειναι εκτος απο σωματικα και ψυχολογικα. Ο Vermin ομως θα δραπετευσει και ο Spider-man θα ειναι αυτος που θα πρεπει να τον βρει οσο το δυνατον πιο γρηγορα γινεται ωστε να μην πεσουν και αλλοι ανθρωποι θυματα της οργης αλλα και της πεινας του Vermin. Παραλληλα ομως, ο Spidey, θα εχει να τα βγαλει περα και με τον καλυτερο του φιλο, Harry Osborn , ο οποιος επειτα απο μια κριση αποφασιζει να παρει τον ρολο του πατερα του ως Green Goblin και να ξεμπερδεψει με τον Spider-man μια και καλη. Προκειται για μια πραγματικα καλογραμμενη ιστορια, ο Dematteis δινει στους πρωταγωνιστες της πραγματικο βαθος καθως φανερωνονται οι πιο αδυναμες πτυχες του χαρακτηρα τους και ερχονται αντιμετωποι με τις ευθυνες τους αλλα και με τους πιο μεγαλους τους φοβους. Ο Harry Osborn που δεν μπορει να ησυχασει ξερωντας πως ο πατερας του ηταν ενας εγκληματιας και ο ανθρωπος που σκοτωσε την Gwen και θεωρει οτι καθε φορα που παει να το ξεχασει ο Spider-man ειναι εκει για να του το θυμιζει, ο Vermin που μπορει να πηρε αυτη την μορφη επειτα απο πειραματα αλλα η οργη και ο διχασμος ηταν ηδη εκει καθως ειχε εντονα παιδικα τραυματα αλλα και ο Peter Parker που θεωρει τον εαυτο του υπευθυνο για τον θανατο των δικων του ειναι ολοι παραδειγματα ανθρωπων που πρεπει να ερθουν αντιμετωποι με το φοβισμενο παιδι μεσα τους και να το νικησουν. Μοναδικη αδυναμια του κομικ, το σχεδιο του απο τον Sal Buscema. Αδυνατει να πιασει πολλες φορες το κλιμα της ιστοριας ενω πολλα καρε εχουν πολυ τρανταχτες αδυναμιες ενω και ο χρωματισμος δεν ειναι στα καλυτερα του. Με καλυτερο σχεδιο, η ιστορια θα απογειωνοταν πραγματικα και θα ηταν αυτη που θα φιγουραρε στις κλασσικες ιστοριες πιο πανω απο το Kraven's Last Hunt καθως ασχολειται με ακομα πιο συνθετα ζητηματα ενω εχει πολλες σκηνες ηδη μενουν στο υποσυνειδητο αλλα θα ηταν πραγματικα αξεχαστες με ενα πιο εντυπωσιακο σχεδιο. Κυκλοφορησε στο περιοδικο Spectacular Spider-man σε εξι μερη και εναν επιλογο. Συνολικα ειναι ενα πολυ αξιολογο κομικ που αξιζει να διαβαστει παρα το κακο του σχεδιο. Βαθμος στην kwtsoκλιμακα 8/10 Eπισης ενα καλο αρθρο για το κομικ μπορειτε να διαβασετε και εδω . Αφιερωμα στον Sal Buscema Αφιερωμα στον J. M. Dematteis Aφιερωμα στον Spider-man

Σε μια στιγμή μ@λ@κίας έμπνευσης έφτιαξα αυτο το δισέλιδο. Είναι μια ιστορία ντίσνευ βγαλμένη μέσα απο τη ζωή, ένα συγνώμη εκ των προτέρων για την σκληρή γλώσσα που χρησιμοποιείτε.. άρχισα να το φτιάχνω λίγο στο pc αλλα βαρέθηκα και το άφησα έτσι. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν είναι: 2 κόλλες Α4, 1 μολύβι, 1 γόμα, 1 ξύστρα, 1 μαρκαδοράκι μαύρο, το σκάνερ ενός φίλου και λίγο corel draw. Βγάλτε τα φτυάρια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σε νέα σειρά κόμικ η Marvel σκοτώνει τον διάσημο ήρωά της, Γουλβερίν Λος Αντζελες Είναι ίσως ο πιο δημοφιλής από τους Χ-Men. Ο Γουλβερίν, ο μεταλλαγμένος του οποίου ο σκελετός είναι μεταλλικός και νύχια πετάγονται από τις κλειδώσεις του, ετοιμάζεται να πεθάνει. Και να παραμείνει νεκρός -τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα της Marvel. H Marvel εκδίδει μία νέα σειρά κόμικ που περιλαμβάνει τέσσερα τεύχη. Ο τίτλος της δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών: «Ο θάνατος του Γουλβερίν». Στο τέλος του πρώτου τεύχους ο ήρωας της Marvel έχει χάσει τη δυνατότητα αυτοΐασης που τον καθιστούσε ουσιαστικά αθάνατο. Ο θάνατος δεν μοιάζει μακριά, ειδικά εάν προσέξει κανείς το εξώφυλλο του τέταρτου κόμικ που δείχνει τον χάρο με τη μορφή σκελετού να μεταφέρει μακριά το άψυχο σώμα του σούπερ ήρωα. Απαντώντας στον σκεπτικισμό που συνοδεύει τις πληροφορίες περί θανάτου των διάφορων κόμικ ηρώων, ο συγγραφέας Τσαρλς Σούλε είπε στη USA Today ότι αυτή τη φορά ο θάνατος του Γουλβερίν είναι «ένα γεγονός που έχει σχεδιαστεί να κρατήσει». Ο μεταλλαγμένος, είπε, θα χαθεί σίγουρα, αλλά «είναι ο τρόπος του θανάτου του που έχει σημασία». Και ο υπεύθυνος σύνταξης της Marvel, Άξελ Αλόνσο είπε ότι: «Είναι σαν τον Γκάρι Κούπερ στην ταινία High Noon που ξέρει ότι θα χαθεί, μόνο που δεν ξέρει εάν θα πάει στον παράδεισο ή στην κόλαση όταν όλο αυτό τελειώσει». Πάντως, αν σκεφτεί κανείς ότι ο θείος του Spider man είναι ο μόνος χαρακτήρας που έχει πεθάνει και έχει παραμείνει νεκρός, πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν ότι ο Γουλβερίν δεν θα ξαναζωντανέψει. ΠΗΓΗ: in.gr

ε; πόσους;;; http://www.playbuzz.com/larryr11/how-many-avengers-do-you-know

Το Νοέμβριο κυκλοφόρησε από τη Marvel το πρώτο special τευχάκι της σειράς Superior Spider-Man Team-Up (η οποία έχει βγάλει ήδη 5 τεύχη), στο οποίο τελειώνει το τριμερές story arc "The Arms Of The Octopus". Το special crossover αυτό ξεκίνησε στο All-New X-Men Special #1, συνεχίστηκε στο Indestructible Hulk Special #1 και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Σεναριακά, ο Mike Costa έχει κάνει ένα πολύ περιέργο χωροχρονικό μπέρδεμα, με τους πρώτους X-Men μαθητούδια ("X-Kids"), και τον Superior Spidey να αντιμετωπίζει το μοναδικό κακό που δεν περίμενε ποτέ να αντιμετωπίσει: τον Doc Ock! Και μέσα σ'όλα, εμπλέκεται και ο Hulk που αντιμετωπίζει τον υποτιθέμενα πεθαμένο Abomination. Ένας χαμός, ένα όλοι-οι-καλοί-που-είναι-στη-δημοσιότητα-λόγω-των-ταινιών-χωράνε πράμα... Προσωπικά, αφού διάβασα το εν λόγω τευχάκι, δε μου έκανε καν καρδιά να πιάσω τα 1&2 μέρη... -0/10 στο σενάριο. Όμως δεν το πήρα για το σενάριό του. ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ: αυτό ήταν το τευχάκι για το οποίο έγινε το signing event του Μιχάλη Διαλυνά στο Relax! Λοιπόν, σχεδιαστικά, είναι Διαλυνάς. Δυστυχώς όμως όχι με χρώμα Διαλυνά, που ήταν και το ένα από τα 2 παράπονά του (το άλλο ήταν ότι του στείλαν αργά το σενάριο). Εξού και έχει ΠΟΛΥ βασικά χρώματα. Διεκπεραιωτικά, αλλά αφού ετοιμάστηκαν όλα μέσα σε περίπου ένα μήνα... Στην παρακάτω σελίδα η ακτίνα της Jean έχει ίδιο χρώμα με τον πάγο του Iceman στο πρώτο καρέ... Ο Μιχάλης μας είπε ότι τις σελίδες τις δούλεψε μισές στο χέρι, μισές ψηφιακά, οπότε να ξέρετε ότι δεν υπάρχουν όλες πρωτότυπες (σε χαρτί). Ο ίδιος δήλωσε σχετικά ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος από την ίδια τη Marvel. Όπου, το να δουλέψει ένας Έλληνας κομίστας σε μία μεγάλη Αμερικανική εκδοτική είναι όνειρο ζωής. Όμως, τα πάντα είναι βιομηχανία πλέον... Βιομηχανία η οποία ξέχασε να βάλει το "Special" στο εξώφυλλο! Σχέδιο: 8+/10 / Χρώμα: 3.25/10 Αν άξιζε για αγορά; Ως τεύχος Spider-Man όχι, με την καμία. Ως Marvel τεύχος από Έλληνα και δη τον Διαλυνά ! Η αφιέρωση είναι προς τον αδερφό μου, εγώ πήρα αφιέρωση στο Trinkets που είχα φέρει μαζί. Αφιέρωμα στον Μιχάλη Διαλυνά

Τι θα ήταν οι υπερήρωες χωρίς υπερκακούς; Πιθανώς το απόλυτο τίποτα. Όλοι μας γουστάρουμε κατά βάθος ορισμένους κακούς, μερικές φορές περισσότερο από τους καλούς. Σκέφτηκα λοιπόν ο καθένας να τον αγαπημένο του supervillain της DC και της Marvel. Κάνω την αρχή: Από την DC προτιμώ τον Joker, ενώ από τη Marvel, ένα outsider, τον Thanos.

με βάση την παρακάτω εικόνα, ποια στολή σας αρέσει περισσότερο;; εδω σε μεγαλύτερο μέγεθος

«Γελούν με το νόμο. Οι πλούσιοι, αυτοί που τον αγοράζουν και τον διαστρεβλώνουν κατά το δοκούν. Όσοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, που δε νοιάζονται για τον εαυτό τους, ούτε για τους συνανθρώπους τους. Όσοι θεωρούν εαυτόν υπεράνω του νόμου. Πιστεύουν ότι ο νόμος είναι καλός, μόνο για να κράτα τους καλούς ανθρώπους στον ίσιο δρόμο. Γελούν με το νόμο. Αλλά, δε γελούν μαζί μου» - Φρανκ Καστλ, ο Τιμωρός Ο Τιμωρός είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, ένας αντιήρωας που εμπνεύστηκε ο κειμενογράφος Gerry Conway και σχεδίασαν οι John Romita, Sr., and Ross Andru. Ωστόσο το όνομα του χαρακτήρα έδωσε ο Σταν Λη, υπεύθυνος τότε των εκδόσεων της Μάρβελ Κόμικς. Η πρώτη εμφάνιση του Τιμωρού έγινε στο τεύχος #129 του The Amazing Spider-Man (Φεβρουάριος, 1974). Ο Φρανκ Καστλ ήταν παρασημοφορημένος λοχαγός των πεζοναυτών, μέχρι την ημέρα που πήγε για πικ-νικ στη Νέα Υόρκη με την γυναίκα του και τα δύο παιδιά του. Εκεί, έγιναν μάρτυρες δολοφονίας από μαφιόζους, οι οποίοι προσπάθησαν να τους σκοτώσουν. Μόνο ο Φρανκ επέζησε. Παραιτήθηκε από τους πεζοναύτες και άρχισε να προετοιμάζεται για την επιστροφή του. Έγινε ένας πάνοπλος εκδικητής, ορκισμένος να σκοτώνει όποιον παραβαίνει τον νόμο. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Γεννημένος στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, από γονείς Σικελούς, ο Φράνσις Καστιλιόνε κατατάχτηκε στο Σώμα Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών. Παντρεύτηκε τη σύζυγό του Μαρία, που ήταν ήδη έγκυος στο πρώτο τους παιδί τη περίοδο που ο Φρανκ παρουσιαζόταν στο Σώμα Πεζοναυτών. Αποφοίτησε από το Κέντρο Προπαίδευσης και κατόπιν παρουσιάστηκε στη Σχολή Πεζικού. Σύντομα εντάχθηκε στη Μονάδα Ειδικών Δυνάμεων με την οποία πολέμησε στη πρώτη γραμμή του πυρός στον πόλεμο του Βιετνάμ. Για τον ηρωισμό που επέδειξε του απονεμήθηκε το Μετάλλιο Τιμής, ο Πολεμικός Σταυρός, τρεις φορές ο Αργυρούν και ο Χάλκινος Αστέρας, τέσσερις φορές η Πορφυρή Καρδιά και το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας. Μετά το πέρας της δεύτερης περιοδείας του στο Βιετνάμ, ο Φρανκ επέστρεψε στις ΗΠΑ και απέκτησαν με τη σύζυγό του το δεύτερο παιδί τους. Εν συνεχεία παρανόμως ξεκίνησε για τη τρίτη περιοδεία του στο Βιετνάμ, με το όνομα Φρανκ Καστλ. Συνολικά υπηρέτησε τέσσερα χρόνια στο πόλεμο του Βιετνάμ (1968-1971). Έξι χρόνια αργότερα (1976) ο Καστλ άρχισε να λαμβάνει μέρος σε συγκαλυμμένες αποστολές τις λεγόμενες «μαύρες επιχειρήσεις». Ενώ βρισκόταν σε άδεια, πήγε με την οικογένειά του για πικ-νικ στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Εκεί έγιναν μάρτυρες ενός μαφιόζικου χτυπήματος. Οι γκάνγκστερ θέλοντας να τους κλείσουν το στόμα, τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ και διέφυγαν. Όμως ο Καστλ, αν και βαριά τραυματισμένος, κατάφερε να επιβιώσει από την επίθεση. Επρόκειτο να καταθέσει εναντίων των δραστών στο δικαστήριο, αλλά αρνήθηκε όταν συνειδητοποίησε ότι το Αστυνομικό Τμήμα Νέας Υόρκης είχε διασυνδέσεις με τη μαφία. Αποφάσισε να μην επιστρέψει στο Σώμα Πεζοναυτών. Αντ' αυτού εφοδιάστηκε με μια πληθώρα όπλων και ένα κοστούμι μάχης, με ένα μεγάλο κρανίο στο στήθος, και ξεκίνησε μια μοναχική εκστρατεία για την καταπολέμηση του εγκλήματος στη Νέα Υόρκη. Αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στην εξάλειψη του οργανωμένου εγκλήματος και υιοθέτησε ως «nom de guerre», δηλαδή ως πολεμικό ψευδώνυμο, το «Τιμωρός». Χρησιμοποιώντας την εμπειρία και τις ικανότητες του επιδόθηκε σε ένα ανταρτοπόλεμο, που περιλάμβανε δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις, ενέδρες, βασανιστήρια, εκφοβισμούς κλπ. Πάντα προσάρμοζε τις επιθέσεις του με βάση τον στόχο του και έστρεφε τις μεθόδους των εχθρών του εναντίον τους. Αγωνίστηκε ενάντια σε κάθε γνωστή εγκληματική οργάνωση συμπεριλαμβανομένων της Ιταλικής και Ρωσικής μαφίας, της Ιαπωνικής Γιακούζα, των Τριάδων της Κίνας, των καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικού και της Κολομβίας, της Άριας Αδελφότητας κ.ά. Από το στόχαστρό του δε ξέφυγαν συμμορίτες, ληστές, δολοφόνοι, βιαστές, παιδεραστές, λαθρέμποροι όπλων, διεφθαρμένοι αστυνομικοί και παντός είδους ψυχάκηδες και εγκληματίες. Ο Τιμωρός είχε πολλά ορμητήρια ανά τον κόσμο και δε περιόριζε τη δράση του μόνο στη Νέα Υόρκη και τις ΗΠΑ. Λόγω των δραστηριοτήτων του απέκτησε ένα πλούσιο ποινικό μητρώο. Όλες οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου, όπως η αστυνομία, το Έφ Μπι Άι, η ΣΙΑ, ακόμα και η Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. γνώριζαν την ύπαρξή του και έκαναν προσπάθειες να τον συλλάβουν. Ο Καστλ πολλές φορές συνελήφθη και φυλακίστηκε (ως επί το πλείστον στη Νήσο Ράικερ), όμως άλλες τόσες φορές κατάφερε να δραπετεύσει. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ Ο Τιμωρός διαφέρει από την πλειοψηφία των υπερηρώων της Μάρβελ. Λειτουργεί έξω από το παραδοσιακό σύστημα νόμου και τάξης. Είναι ένας ανηλεής και εν ψυχρώ δολοφόνος. Δεν έχει υπεράνθρωπες ικανότητες και υπερφυσικές δυνάμεις. Επιτυγχάνει χάρη στην ευστροφία του, την αυστηρή στρατιωτική του εκπαίδευση και ένα εκτεταμένο οπλοστάσιο. Εν αντιθέσει με τους περισσότερους ήρωες, ο Καστλ δε διαθέτει διπλή ταυτότητα, σταθερή δουλειά, χόμπι και δεν έχει παρά ελάχιστους φίλους. Ξοδεύει όλο το χρόνο του, σχεδιάζοντας το επόμενο «χτύπημά» του και σταματά μόνο για να αναρρώσει από τα τραύματά του. Όσα χρήματα αρπάζει από εγκληματίες τα χρησιμοποιεί για να αγοράζει τρόφιμα, όπλα. πυρομαχικά και για να πληρώνει τα ενοίκια των πολλών καταφυγίων του. Αδιαφορεί για το τι σκέφτονται η αστυνομία και το κοινό για τις πράξεις του και θεωρείται από τη κοινότητα των υπερηρώων ως ένας επικίνδυνος κακοποιός. Η πολύχρονη δράση του τον έχει κάνει κυνικό. Δεν αποδίδει δικαιοσύνη, αλλά σκοτώνει όσους θεωρεί εγκληματίες, επιθυμώντας να πληρώσουν για τον πόνο που του προκάλεσαν. Κάποτε ένας συνταγματάρχης τον ρώτησε «γιατί τους σκοτώνει»; Κι ο Καστλ του απάντησε «Γιατί, έτσι δε θα ξεφύγουν. Δε θα επωφεληθούν από τη δυστυχία που προκάλεσαν». Είναι αλήθεια ότι πολλοί αξιωματικοί είναι απρόθυμοι να αναλάβουν δράση κατά του Τιμωρού, σκεπτόμενοι ότι τιμωρεί εγκληματίες που ο νόμος δε μπορεί να «αγγίξει». Κατά βάθος πιστεύει ότι ανεξαρτήτως από πόσους εκατοντάδες ή χιλιάδες εγκληματίες σκοτώσει, ο κόσμος δε θα γίνει ασφαλέστερος. Ωστόσο όσο ζει και αναπνέει δε θα σταματήσει τον αγώνα του ενάντια στο έγκλημα και όσους το υπηρετούν. ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά έγινε το 1989 με τη ταινία «The Punisher». Ο πρώην μπάτσος και νυν «Τιμωρός» Φρανκ Καστλ (Ντολφ Λούντγκρεν) αντιμετωπίζει την Ιαπωνική Γιακούζα που θέλει να εξοντώσει τα ντόπια αφεντικά της μαφίας και να αναλάβει τις εγκληματικές δραστηριότητες στην Νέα Υόρκη. Κατά πολλούς θεωρείται ως η καλύτερη μεταφορά του ήρωα, όσον αφορά την πιστότητα του χαρακτήρα με το κόμικ. Μείον της ταινίας η απουσία του σήματος κατατεθέν (κρανίο) από τη μπλούζα του τιμωρού. Τη δεκαετία του '90 συμπρωταγωνιστεί με τον Σπάιντερμαν σε τρία επεισόδια της σειράς κινουμένων σχεδίων «Spiderman: The Animated Series». Πρόκειται για τα επεισόδια «Enter the Punisher» & «»Duel of the Hunters» από τη δεύτερη σεζόν και για το επεισόδιο «The Return of the Green Goblin» της τέταρτης σεζόν. Το 2004 ο Τιμωρός επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη με τη ταινία «The Punisher» και τον Τόμας Τζέιν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όταν μετά την τελευταία του αποστολή ως ειδικού πράκτορα του FBI, μια εγκληματική οργάνωση ξεκληρίζει την οικογένειά του ως αντίποινα, ο Φρανκ Καστλ μετατρέπεται σε έναν αδίστακτο κυνηγό, με ένα και μοναδικό σκοπό: να πάρει το αίμα του πίσω. Τον ρόλο του κεντρικού κακού κρατά ο Τζον Τραβόλτα. Το 2008 ο Καστλ επανέρχεται για τρίτη φορά με τη ταινία «Punisher: War Zone». Τον ήρωα ενσαρκώνει ο Ρέι Στήβενσον. Ο Καστλ συνεχίζει τη μοναχική σταυροφορία του απέναντι στο έγκλημα. Αυτή τη φορά βάζει ως στόχο τον αρχηγό της μαφίας Μπίλυ Ρουσσότι. Ο τελευταίος κατά τη διάρκεια μιας μάχης παραμορφώνεται και επιστρέφει με το ψευδώνυμο Τζίγκσο. Το 2012 ο Τόμας Τζέιν επιστρέφει ως Τιμωρός στο fan-made film μικρού μήκους με τίτλο «Dirty Laundry». Το 2013 συμπρωταγωνιστεί στη ταινία ανιμέ «Iron Man: Rise of Technovore», ενώ το 2014 αναμένεται να εμφανιστεί στο πλευρό της Μαύρης Χήρας στη ταινία κινουμένων σχεδίων «Avengers Confidential: Black Widow & Punisher». ------------------------------------------------------- Πηγές: http://marvel.wikia.com/Frank_Castle_(Earth-616) http://en.wikipedia.org/wiki/Punisher Μετάφραση-Επιμέλεια: JAMESNG8