Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'marvel comics'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. R.I.P. Stan Lee: Ο βίος και οι υπερδυνάμεις του Αρχιερέα των Marvel Comics Τελικά ήταν θνητός ο δημιουργός των διάσημων υπερ-ηρώων που πέθανε στα 95 αφού γαλούχησε γενιές και γενιές φανατικών αναγνωστών «Ήθελα να αισθάνεται ο αναγνώστης ότι είμαστε όλοι φίλοι» είχε πει σε μια παλιότερη συνέντευξή του, «ότι μοιραζόμαστε κάτι μυστικό, το οποίο αγνοεί ο έξω κόσμος». Όταν προς τα τέλη της δεκαετίας του '70 κατέφταναν επιτέλους και στην χώρα μεταφρασμένοι στα ελληνικά, ο ένας μετά τον άλλον οι τίτλοι της Marvel Comics (ο πρώτος, το «Μάστερ Κουνγκ Φου», είχε κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 1976) από τις εκδόσεις «Καμπανάς» (Kabanas Hellas), τα αγοράκια ανά την επικράτεια ήταν πανέτοιμα να χαθούν στο σύμπαν των διάσημων στην Αμερική υπερ – ηρώων διαβάζοντας («ρουφώντας» σε σημείο παραισθητικής εμμονής, για την ακρίβεια) τα «περιοδικά της σκληρής γενιάς», όπως διαφημίζονταν από τις ελληνικές εκδόσεις που τα αντιπροσώπευαν. Το δεύτερο τεύχος του "ελληνικού" Spider-Man που κυκλοφόρησε το 1978. πήρχαν ήδη περιπετειώδη (προ)εφηβικά κόμικς φυσικά στην ελληνική αγορά, υπήρχε ακόμα και ο Σούπερμαν της DC, αλλά αυτοί εδώ (ο Σπάιντερ Μαν, ο Κάπταιν Αμέρικα, οι X-Men, o Χουλκ, ο Θορ και οι υπόλοιποι) ήταν κάτι άλλο, πολύ πιο συναρπαστικό, συγχρόνως μαγευτικά απόκοσμο, ψυχεδελικά καλειδοσκπικό και ωμά ρεαλιστικό, καθώς στα περισσότερα κόμικς της Μάρβελ, η δράση και οι συχνά ενήλικων ζητημάτων ιστορίες συνέβαιναν κατά κανόνα σε πραγματικά μέρη και κυρίως στη Νέα Υόρκη, όχι στην «Μητρόπολη» του Σούπερμαν ή την «Γκόθαμ» του Μπάτμαν. Είναι αδύνατον να μεταδώσει κανείς τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση που νιώθαμε με κάθε καινούργιο τεύχος (και για μια περίοδο κυκλοφορούσαν κατά ριπάς, γι' αυτό και «κάηκαν» γρήγορα) περιοδικού της Μάρβελ που έβγαινε, με τις αποκαλυπτικές ιστορίες που έμεναν μετέωρες για να συνεχιστούν στο επόμενο, με την εικονογραφική πανδαισία κορυφαίων μαστόρων του είδους όπως ο μεγάλος Jack Kirby και με τα κείμενα που σε τραβούσαν από το γιακά μέσα στην ιστορία, και συνήθως ήταν γραμμένα από τον «Αρχιερέα» Stan Lee. Ο Στανλεϊ Λϊμπερ το 1942, κατά τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό με την ειδικότητα του συγγραφέα εκπαιδευτικών εγχειριδίων για το Σώμα Διαβιβαστών Συγγραφέας, διευθυντής σύνταξης, εκδότης, μεγιστάνας, ακαταπόνητος «πλασιέ» των κόμικς (και αργότερα των blockbuster ταινιών) της εταιρείας του αλλά και της ίδιας της επιμελώς δομημένης περσόνας του, ο άνθρωπος που υπήρξε η ενσάρκωση και η επιτομή της Marvel (αν όχι των κόμικς εν γένει στο μυαλό εκατομμυρίων αναγνωστών), υπήρξε σίγουρα ο πιο κομβικός παράγοντας της μεταπολεμικής περιόδου των κόμικς, της αποκαλούμενης και «αργυρής εποχής» του μέσου. Αειθαλής και δραστήριος μέχρι το τέλος, σε βαθμό που ήταν έτοιμος να πιστέψει κανείς – ειδικά αν είχε υπάρξει μικρός φανατικός αναγνώστης των κόμικς του – ότι μπορεί και να είχε και ο ίδιος κάποιες από τις υπερδυνάμεις που η οργιώδης φαντασία του χάριζε στους ήρωές του, εξέπνευσε τελικά στα 95 του, παρότι η Siri, η «ψηφιακή βοηθός» των συσκευών της Apple είχε αποφασίσει να τον πεθάνει πρόωρα τον περασμένο Ιούλιο. 1962: Η πρώτη εμφάνιση του Πίτερ Πάρκερ / Σπάιντερ Μαν διά χειρός Stan Lee και Steve Ditko. O "Stan Lee" εξάλλου δεν είχε γεννηθεί ποτέ πραγματικά. 'Ηταν απλά το ψευδώνυμο που στάθηκε τελικά ανάμεσα στα πολλά που χρησιμοποιούσε στα πρώτα χρόνια της Marvel έτσι ώστε να φαίνεται ότι η εταιρεία του διαθέτει στόλο συγγραφέων (ήταν γύρω στα μέσα των '70s όταν τελικά άλλαξε με τις απαραίτητες νομικές διαδικασίες το επώνυμό του σε Λι). Ο Στάνλεϊ Μάρτιν Λίμπερ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 28 Δεκεμβρίου του 1922 και με την αποφοίτηση του από το Λύκειο εργαζόταν ήδη ως βοηθός σύνταξης στα Timely Comics. εκδοτική εταιρεία που αργότερα μετονομάστηκε σε Atlas. Μετά τη θητεία του – κυρίως ως συγγραφέας εκπαιδευτικών εγχειριδίων για το Σώμα Διαβιβαστών / Σηματοδοτών – στον αμερικανικό στρατό κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφάσισε να αφοσιωθεί στη συγγραφή και παραγωγή κόμικς. Ήταν η εποχή της ακμής της «χρυσής εποχής» του μέσου, όμως την επόμενη «Μακαρθική» δεκαετία οι συντηρητικές κραυγές υπέρ της λογοκρισίας των κόμικς εισακούστηκαν με αιχμή την «πραγματεία» του ψυχιάτρου Φρέντρικ Γουέρταμ που είχε τίτλο «Η αποπλάνηση των αθώων» και μεταξύ άλλων εγκαλούσε ιστορίες του εικονογραφημένου αφηγηματικού είδους ως «ψυχολογικά ομοφυλοφιλικές». Έτσι εγκαθιδρύθηκε ο περιβόητος κώδικας (αυτο)λογοκρισίας των εκδοτών κόμικς με την ονομασία Comics Code Authority ο οποίος ανάγκαζε πλέον τους δημιουργούς να εξαντλούν την προσεκτικότητα και τη δυνατότητα τους για λοξά υπονοούμενα για να μην πέσουν στα νύχια των λογοκριτών. Ο Stan Lee το 1966. Το 1961 οι εκδόσεις Atlas είχαν μετονομαστεί σε Marvel, έπνεαν όμως κι αυτές τα λοίσθια όπως και άλλοι οργανισμοί του ίδιου αντικειμένου, όταν ο Stan Lee αποφάσισε να εμπιστευτεί απολύτως τον οίστρο του και να αλλάξει τον ρου της ιστορίας των κόμικς, δημιουργώντας μαζί με τον Jack Kirby τους «Τέσσερις Φανταστικούς» με ήρωες τέσσερις αστροναύτες που αποκτούν υπερδυνάμεις μετά από ένα περίεργο, συμπαντικό ατύχημα. Την επόμενη χρονιά μαζί με έναν άλλον κορυφαίο καλλιτέχνη του είδους, τον Steve Ditko (τον επονομαζόμενο «J.D. Salinger των κόμικς» που πέθανε επίσης σε βαθύ γήρας τον Ιούνιο που μας πέρασε) θα δημιουργούσε τον «απόλυτο» του ήρωα, τον Spider-Man και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ένδοξη ιστορία της Μάρβελ. Τα τελευταία χρόνια είχε απασχολήσει τη δημοσιότητα κυρίως με διάφορα ζητήματα νομικής και οικονομικής φύσεως σε σχέση με την περιουσία του («δεν υπήρξα καλός διαχειριστής χρημάτων» είχε παραδεχτεί πρόσφατα) καθώς και με τη συγγραφή απομνημονευμάτων στα οποία επιχειρούσε να απαλύνει τις κατηγορίες που είχε κατά καιρούς δεχτεί ότι είχε «ρίξει» πολύτιμους συνεργάτες του όπως ο Jack Kirby, οι οποίοι πέθαναν πένητες σχεδόν ενώ ο ίδιος ζούσε μυθικά. Μια πρόσφατη φωτογραφία παρέα με τον Deadpool, έναν από τους πιο "αιρετικούς" υπερ-ήρωες του σύμπαντος της Marvel Η σχέση του με το διάσημο brand θα κρατούσε ως το τέλος της ζωής του, παρά το γεγονός ότι κατά τον 21ο αιώνα λειτουργούσε κυρίως ως επίτιμος πρεσβευτής της Marvel. Τα δικαιώματα του ως ιδιοκτήτης είχαν παραχωρηθεί στην Disney και έπρεπε να φτάσει στα δικαστήρια για να πάρει χρήματα από τις ταινίες με τους ήρωες του που γυρίζονται εδώ και δυο δεκαετίες σχεδόν η μία μετά την άλλη, παρότι εμφανίζεται στις περισσότερες να κάνει ένα σήμα – κατατεθέν πέρασμα α λα Χίτσκοκ και να κλείνει το μάτι στον θεατή. Όπως μας το έκλεινε όταν ήμασταν πιτσιρικάδες και βλέπαμε το όνομά του φαρδύ πλατύ κάτω (αλλά συχνά και πάνω) στη σελίδα, συχνά με αστερίσκους που μας παρέπεμπαν με χιούμορ σε άλλη ιστορία διαφορετικού τεύχους, ακόμα και διαφορετικού τίτλου της Marvel, κι εμείς τρέχαμε σαν τρελοί να το αναζητήσουμε στον ζοχάδα περιπτερά (ή ιδιοκτήτη πρακτορείου τύπου τα ατέλειωτα καλοκαίρια). «Ήθελα να αισθάνεται ο αναγνώστης ότι είμαστε όλοι φίλοι» είχε πει σε μια παλιότερη συνέντευξή του, «ότι μοιραζόμαστε κάτι μυστικό, το οποίο αγνοεί ο έξω κόσμος». Πηγή
  2. Ποιός είναι τελικά ο Venom; Ένα απαραίτητο who is who Το ότι η ταινία Venom θα ήταν κατώτερη των (όποιων) προσδοκιών, ήταν κάτι μάλλον αναμενόμενο. Η κριτική περί της απουσίας του Spider-Man, η οποία άρχισε να αναπτύσσεται ήδη από τον πρώτο καιρό που ανακοινώθηκε η εκκίνηση της παραγωγής της, έχει σημαντική δόση αλήθειας. Τα πεδία για το χαρακτήρα που αφήνονται ανεξερεύνητα σε σχέση με την ιδιότυπη τριπλέτα συμβιωτικού-ξενιστή-πρώην ξενιστή που σχηματίζει ο Venom με τον Spider-Man είναι τεράστια και, θα μπορούσε να πει κανείς, ακριβώς στον πυρήνα του πώς λειτουργεί ο χαρακτήρας εν γένει. Κι όμως, ο Venom είναι πολλά πράγματα και πέρα από τον καθορισμό του απ’τον αρχιεχθρό του. Το πρόβλημα με τις ως τώρα απεικονίσεις του στις μεγάλες οθόνες είναι ότι καθεμία εστιάζει σε επιφανειακές πλευρές του χαρακτήρα, αφήνοντας στην άκρη δυνατότητες ανάπτυξης που στα κόμικς κατέληξαν να τον συγκροτούν ως έναν από τους πιο ενδιαφέροντες villain/anti-hero της ένατης τέχνης. Ξεκινώντας από το πιο κλισέ, δε μπορούμε να μην τονίσουμε το ότι η σχέση του συμβιωτικού, και κατ’επέκταση του Venom, με τον Spider-Man είναι εμφανής μεταφορά τοξικής ανθρώπινης σχέσης. Ο Spider-Man πρωτοδέθηκε με το συμβιωτικό στο Battleworld κατά τη διάρκεια του storyline Secret Wars. Το συμβιωτικό, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ανήκει σε ένα είδος οργανισμών που ζουν καταναλώνοντας την αδρεναλίνη του ξενιστή τους μέχρι θανάτου, αλλά το συγκεκριμένο ήθελε να βρει έναν ξενιστή με τον οποίο θα έχουν πιο βαθιά και ανταποδοτική σχέση, κάνοντας τα υπόλοιπα του είδους του να το χαρακτηρίσουν παρανοϊκό και να το φυλακίσουν στο Battleworld για να μη μολύνει το γένος τους. Απομονωμένο από τους ομοίους του, φυλακισμένο για τεράστιο διάστημα σε έναν άγνωστο κόσμο, πιστεύει πως βρήκε επιτέλους στον Spider-Man κάποιον αντάξιο να συγκροτήσουν ένα ενιαίο οργανισμό. Γαντζώνεται από πάνω του, καθορίζεται απ’αυτόν, προσπαθεί να αποτελέσει μέρος κάθε πλευράς της ζωής του. Μέχρι που ο Spider-Man αποφασίζει να το αποχωριστεί. Το συμβιωτικό, και κάθε ξενιστής του μετά το Spider-Man, κουβαλάει το ίδιο μίσος γι’αυτόν γιατί το απέρριψε, ενώ “του είχε δώσει τα πάντα”. Το φαινόμενο, ειδικά σε ανθρώπους με τραυματικές εμπειρίες, της απόλυτης, ακόμα και ιδεοψυχαναγκαστικής, προσκόλλησης σε κάποιον άλλο τραβιέται εδώ στα άκρα του, ειδικά στην περίπτωση του Eddie Brock που για τους δικούς του λόγους συμμερίζεται το μίσος για τον Spider-Man και τον Peter Parker. Ακόμα και το γεγονός πως το συμβιωτικό μεταφέρει σε κάθε ξενιστή τις ιδιότητες του Spider-Man μοιάζει με τον τρόπο που η εμμονή με κάποιον τείνει να μεταφέρεται και να αποτυπώνεται με ανθυγιεινό τρόπο σε άλλες διαπροσωπικές σχέσεις. Κατ’αυτό τον τρόπο, ο Venom λειτουργεί και ως δυνατή μεταφορά ψυχικών παθήσεων. Ο Eddie Brock πάσχει από κατάθλιψη, με το συμβιωτικό να είναι ακόμα μια λύση αποφυγής της θλιβερής πραγματικότητάς του. Ο Venom επί της ουσίας είναι το αποτέλεσμα μιας -διπλής- εμμονής απέναντι σε πρόσωπο, της κατάθλιψης που σε μεγάλο βαθμό απορρέει και από αυτήν και, τελικά, της εξάρτησης. Ο Eddie Brock χρησιμοποιεί το συμβιωτικό και το συμβιωτικό αυτόν όπως ένα ναρκωτικό, με τη δύναμη να είναι το high του. Στα υπερηρωϊκά κόμικ αυτό δεν είναι κάτι νέο. Ως θεματική έχει εξερευνηθεί πολύ, ιδιαίτερα σε χαρακτήρες όπως ο Iron Fist, ο Daredevil, ο Batman,ακόμα και ο ίδιος ο Spider-Man. Ο εθισμός στη δύναμη, όμως, στο χαρακτήρα του Venom βγάζει πιο πολύ νόημα απ’ όσο σε οποιονδήποτε άλλον. Εντάσσεται σε μια περίπλοκη διατομική σχέση, αντί να περιγράφεται απλά ως “φυγή από την πραγματικότητα και τα προβλήματα” ή ως συγκυριακό ατόπημα, αντίληψη που και στην πραγματική ζωή απομειώνει πολύ τη σοβαρότητα και αδυνατεί να κατανοήσει την πραγματικότητα του εθισμού. Μια απ’ τις πιο ισχυρές στιγμές της πιο πρόσφατης ιστορίας του Venom άλλωστε είναι όταν ο Eddie Brock αρχίζει να χρησιμοποιεί αντικαταθλιπτικά για να αντιμετωπίσει το ίδιο το συμβιωτικό και την ισχύ που έχει πάνω του, αναφορά ταυτόχρονα στη λειτουργία της μεθαδόνης στον εθισμό αλλά και του συμβιωτικού ως προσωποποίησης ψυχικής νόσου. Ο Venom έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα και όταν ενεργεί ως vigilante/anti-hero. Σε αντίθεση με το στερεότυπο, δεν είναι κάποιο τραγικό παρελθόν, κάποια ορμή για εκδίκηση, κάποια προσωπική σταυροφορία που τον ωθεί στο να παίρνει την απόφαση να προστατεύει αθώους. Είναι μια ειλικρινής αίσθηση δικαίου, ένα εσωτερικό αίσθημα ευθύνης που αντανακλά αυτό του Spider-Manχωρίς να είναι κληρονομημένο απ’αυτόν. Δεν μοιάζει τόσο με τον Frank Castle όσο με τον Jason Blood και τον Etrigan: βρέθηκαν σε μια κατάσταση που δεν επέλεξαν, είναι βαθιά προβληματικοί ως χαρακτήρες, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν είναι σκληροί όχι επειδή θεωρούν πως είναι αποτελεσματικότεροι αλλά επειδή έλκονται από την ίδια τους την κατάρα. Η γενέθλια ιστορία του Carnage είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τον ηθικό κώδικα του Venom. Ενώ έχει ξεγελαστεί στο να πιστέψει πως σκότωσε τελικά τον Spider-Man και ζει για πρώτη φορά ευτυχισμένος σε ένα νησί, όταν τελικά ο Spider-Man αναγκάζεται να επανεμφανιστεί και να του ζητήσει βοήθεια απέναντι στον ψυχοπαθή συμβιωτικό του γιο, ο Venom χωρίς ιδιαίτερη σκέψη συμφωνεί μαζί του. Είναι γιατί στον πυρήνα του, το σκεπτικό του είναι πως δε θα υποφέρουν άλλοι με δική του ευθύνη όσο εκείνος θα κυνηγά τη δική του εμμονή, κάτι που τον διαχωρίζει και οριστικά από το μέσο villain. Ο Venom δεν είναι “σκοτεινός”, δεν είναι “edgy”, δεν είναι “κουλ” και κάθε τέτοια αναπαράσταση τον αδικεί. Ο Venom είναι ένας αυθεντικά τραγικός χαρακτήρας, με πολύ πειστικά προβλήματα και κίνητρα. Ο Venom έχει αρρωστημένη σχέση με άλλους και με τον/τους εαυτό/εαυτούς του, ο Venomείναι τοξικοεξαρτημένος, ο Venom είναι τοξικός. Είναι κρίμα ένας τέτοιος χαρακτήρας να ανάγεται σε καρικατούρα. Το ίδιο το όνομά του, δηλητήριο, το έδωσε στον εαυτό του λόγω των παλιοφυλλάδων (venomous tabloids) στα οποία δούλευε μετά την καταστροφή της καριέρας του, αλλά υποδηλώνει όλες του τις υπόλοιπες πτυχές: δηλητηριώδεις κοινωνικές σχέσεις, δηλητηριώδεις ψυχικές καταστάσεις, δηλητηριώδεις εξαρτήσεις. Ας ελπίσουμε ότι το μέλλον της απεικόνισης του χαρακτήρα σε όλα τα μέσα δε θα δηλητηριάζει τις ίδιες του τις προοπτικές. Πηγή
  3. O Σπάιντερμαν του Στηβ Ντίτκο (1927-2018) Αυτοπροσωπογραφία του Στηβ Ντίτκο, από καρέ κόμικ Στις 29 Ιουνίου 2018, πέθανε σε ηλικία 92 ετών ο Στηβ Ντίτκο, ο σχεδιαστής του Σπάιντερμαν, του «υπερήρωα της διπλανής πόρτας», σε σενάριο του Σταν Λη - ο οποίος συνειδητά επέλεξε να συνεργαστεί με έναν αφανή ακόμα τότε σχεδιαστή και όχι με τη μεγάλη μορφή των υπερηρωικών εικονογραφημένων, τον Τζακ Κϊρμπυ, για αυτόν τον νέο τότε και διαφορετικό υπερήρωα. Σήμερα αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο, από το Books’ Journal#22, Αύγουστος 2012, χρήσιμο για τη γέννηση και την περιγραφή της εκδοτικής διαδρομής του δημοφιλούς χαρακτήρα της ποπ κουλτούρας. 1. Η κινηματογραφική κριτική το προσγείωσε σε ένα μέγεθος που, φαινομενικά,το αξίζει. Η νέα ταινία Σπάιντερ Μαν (ο λόγος για το φιλμ The Amazing Spider-Man, σε σκηνοθεσία Marc Webb, που όταν γράφτηκε το κείμενο παιζόταν ήδη στους κινηματογράφους), είπαν κατά κανόνα οι περισσότερες κριτικές σε έντυπα που καθορίζουν το κοινό γούστο, είναι προσεγμένη, έχει ρυθμό, αλλά δεν μας λέει κάτι παραπάνω απ’ ό,τι μας έλεγαν οι τρεις προηγούμενες ταινίες τις οποίες είχε σκηνοθετήσει ο Σαμ Ράιμι. Απλώς, παρατήρησαν οι κριτικοί, μετατοπίζει λίγο την οπτική της και, στο βαθμό που επανεγγράφει το origin, την καταγωγή και την εξέλιξη του πιο «ανθρώπινου υπερήρωα των κόμικς», αλλάζει τα κινητήρια πρόσωπα της ιστορίας: το αντικείμενο του πόθου του νεαρού Πήτερ Πάρκερ, του ανθρώπου πίσω από τη μάσκα της Αράχνης, δεν είναι πλέον η Μαίρη-Τζέην αλλά η ωραία ξανθιά Γκουέν Στέησυ, κόρη του διευθυντή της Αστυνομίας· και ο βασικός αντίπαλός του, το «τέρας» με το οποίο θα συγκρουστεί, δεν είναι ο δρ. Νόρμαν Όσμπορν που θα μεταμορφωθεί στο φονικό, ιπτάμενο ξωτικό Hobgoblin, αλλά ένας άλλος επιστήμονας, ο μονόχειρας δρ. Κερτ Κόννορς, η προσπάθεια του οποίου να επισπεύσει ένα πείραμα ανάπλασης κατεστραμμένων ιστών προκειμένου να αποκτήσει το χέρι που του λείπει τον μετατρέπει σε τερατώδη, φονική σαύρα. Οι κριτικοί παρατήρησαν, επίσης, ότι ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Πήτερ Πάρκερ/Σπάιντερμαν, όπως τον εμψυχώνει αυτή τη φορά ο Άντριου Γκάρφιλντ αντί του Τομπ Μαγκουάιρ, είναι περισσότερο ψαγμένος, περισσότερο συνειδητοποιημένος, περισσότερο υπεύθυνος, σαν έτοιμος δηλαδή από καιρό να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που απορρέει από τον ρόλο του υπερήρωα τον οποίο πολύ σύντομα θα επωμισθεί – το βάρος, δηλαδή, της επιλογής του να αυτοδικεί, να επιλέγει ο ίδιος, συχνά βιαστικά, τι είναι καλό και τι κακό και να προβαίνει δημοσίως, αυτόκλητος τοποτηρητής της τάξης και του καλού εναντίον κάθε κακού. Η αλήθεια είναι ότι ο νέος κινηματογραφικός Σπάιντερμαν έχει χάσει το πλεονέκτημα του ξαφνιάσματος των θεατών. Αυτό το χρησιμοποίησε κατά κόρον ο Σαμ Ράιμι, με τις προηγούμενες σχετικές ταινίες, ειδικότερα μάλιστα την πρώτη και τη δεύτερη. Ωστόσο, η νέα αυτή εκδοχή των περιπετειών του ήρωα είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα της ζωής στις σύγχρονες μητροπόλεις, περισσότερο οξυδερκής και πολιτική (κι ας μην το δηλώνει κραυγαλέα). Και εκτός από το θέμα της αυτοδικίας, θέτει μερικά ακόμα ουσιαστικά σύγχρονα διλήμματα. Ένα από τα διλήμματα αυτά έχει να κάνει με το φόβο, διάχυτο στις κοινωνίες μας και εξαιρετικά δημοφιλή στις αφηγήσεις της λογοτεχνίας του φανταστικού και των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών αντιστοίχων της, κατά πόσον η επιστήμη μπορεί εν τέλει να προκαλέσει καλό στους ανθρώπους. Η φήμη που συνοδεύει π.χ. τα μεταλλαγμένα προϊόντα, ότι μακροχρόνια προκαλούν βλάβες στους ανθρώπους, γι’ αυτό άλλωστε τα οικολογικά κινήματα προτείνουν ενίσχυση των ελέγχων από τα κράτη και τους οργανισμούς και, στην καταναλωτική μετάφραση αυτής της φήμης, μας καθοδηγούν να αγοράζουμε (πανάκριβα και πεπερασμένων ποσοτήτων) βιολογικά, σαν συνειδητοί καταναλωτές που έχουν (όσοι το έχουν) το προνόμιο της επιλογής σπανιότερων και ακριβότερων προϊόντων, προκύπτει από αυτή την επιφύλαξη στην καλή προαίρεση της επιστήμης απέναντι στους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλές χιλιαστικές αναγνώσεις αυτής της επιφύλαξης. Μια πολιτογραφημένη αριστερή, αλλά πάντως χιλιαστική και γενικευτική, θεωρεί ότι είναι επικίνδυνο να έχει, σε πολλές περιπτώσεις, αφεθεί η επιστημονική εξέλιξη σε ιδιωτικές εταιρείες, σκοπός των οποίων είναι το πάση θυσία κέρδος. Η άποψη αυτή προεξοφλεί ότι, προκειμένου να κερδίσει η επιχείρηση, δεν έχει πρόβλημα να προκαλέσει ακόμα και μαζικές εκατόμβες ανθρώπινων θυμάτων. Ένας τέτοιος φόβος δεν είναι απολύτως αστοιχείωτος και έωλος (ας θυμηθούμε μόνο, ως παράδειγμα, την περίπτωση της πυρηνικής καταστροφής της Φουκουσίμα, για την οποία ευθύνεται ένα πλέγμα συμπτώσεων, από την αρχική υποτίμηση του προβλήματος, την προσπάθεια των υπευθύνων να το υποβαθμίσουν όταν άρχισε να γίνεται απειλητικό μέχρι την καθυστερημένη κατανόηση από πλευράς των κρατικών αρχών του εύρους της απειλής…). Αλλά δεν δικαιολογείται στην πολιτική, χρέος της οποίας είναι, αν θέλει να συμβάλει στο κοινό καλό το οποίο ευαγγελίζεται, να έχει επεξεργασίες της συνθετότητας των πραγμάτων. Αντίθετα, οι τέχνες της αφήγησης, τρέφονται συχνά από τις γενικεύσεις. Στον καινούργιο κινηματογραφικό Σπάιντερμαν, ωστόσο, δεν μπορεί κανείς εύκολα να ισχυριστεί ότι η ταινία γενικεύει όταν περιστρέφει την αφήγησή της γύρω από την υποβάθμιση της ατομικής ευθύνης του επιστήμονα απέναντι στο κοινό σύνολο, δι’ ίδιον όφελος. Στις αφηγήσεις, βλέπετε, υπάρχει πάντα ένα επίπεδο, αόρατο με την πρώτη ματιά, ενδεχομένως και με την πρώτη ανάγνωση, ένα επίπεδο στο οποίο μπορεί να υποκρύπτονται ιδιαίτερες εμβαθύνσεις, καθοριστικές στην εξέλιξη της ίδιας της αφήγησης, που ακόμα κι αν δεν τις προσπελάσει κανείς δεν θα επηρεαστεί η αφηγηματική τεχνική ούτε η πρόσληψη της αφηγούμενης ιστορίας από το μεγάλο κοινό. Στην περίπτωση του νέου κινηματογραφικού Σπάιντερμαν, το καλά κρυμμένο μυστικό πίσω από τα πολλά ειδικά εφέ, τις αναγκαίες σκηνές δράσης, τις εντάσεις και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των κεντρικών ηρώων, είναι η δειλή, εξπρεσιονιστική ματιά στη σύγχρονη ζωή των πόλεων. Η ματιά αυτή, ακόμα κι αν δεν το πιστεύετε, είναι αντλημένη από τις ιστορίες των comic-books με ήρωα τον Σπάιντερμαν των χρόνων του 1960, οπότε και δομήθηκε η βασική ιστορία του την οποία επικαλούνται σήμερα οι σεναριογράφοι των κινηματογραφικών μεταφορών του. Στην περίπτωση της ανάγνωσης του Σπάιντερμαν από τον Μαρκ Γουέμπ, όμως, ο εξπρεσιονισμός είναι αντλημένος από τα δεδομένα της σημερινής εποχής μας – τα οποία ο ίδιος δεν φαίνεται να τα προσεγγίζει επιφανειακά. Και κινηματογραφικά σημαίνονται από τις διακριτικές παραπομπές στην παράδοση του γερμανικού εξπρεσιονισμού που άκμασε τα χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης – στην παράδοση, δηλαδή, ενός κινηματογράφου που εξέφρασε, συμβολικά έστω, τους μύχιους φόβους συνειδητοποιημένων τμημάτων της κοινωνίας απέναντι σε δεινά τα οποία κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, αιωρούνταν όμως ως αδιόρατη απειλή στον αέρα. Θα πει κανείς ότι στην παράδοση της Γερμανίας και του γερμανικού ρομαντισμού υπήρχαν πολλές αναφορές στα σκοτεινά αποκυήματα της φαντασίας, γκόλεμ και τέρατα, που ενέπνευσαν τις ταινίες με τρελούς επιστήμονες, παράξενα πεισιθάνατα κατασκευάσματα σε εργαστήρια παρανοϊκών εγκεφάλων και τις συνεχείς σκιές που συμβόλιζαν απειλές στους τοίχους και στο κινηματογραφημένο ημίφως. Η απάντηση βρίσκεται στα ίδια τα υπερηρωικά κόμικς – και εν προκειμένω, κυρίως, στα κόμικς του Σπάιντερμαν. Που στα πενήντα χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του «ανθρώπινου υπερήρωα» έχουν περάσει από σαράντα κύματα. Ας βουτήξουμε λίγο στον ωκεανό των εικονογραφημένων αυτών ιστοριών. 2. Η δεκαετία του 1960 στην Αμερική ήταν η εποχή ανάδυσης ενός δεύτερου κύματος υπερηρώων των κόμικς, στην παράδοση των περιοδικών με τις ιστορίες του Μπάτμαν, του Σούπερμαν, του Κάπταιν Αμέρικα και ενός ακόμη σωρού μασκοφόρων στο πλευρό του νόμου και της τάξης. Στην πραγματικότητα, η αύξηση της καταναλωτικής δυνατότητας των λαϊκών στρωμάτων δημιούργησε μια νέα ανάγκη κυκλοφορίας αυτοτελών pulpιστοριών σε ξεχωριστά τεύχη – έως τότε λίγα τέτοια έντυπα κυκλοφορούσαν και, πάντως, τα κόμικς κυρίως δημοσιεύονταν με τη μορφή στριπ, ως καθημερινά αναγνώσματα συνεχείας, στις εφημερίδες. Στο χώρο των εικονογραφημένων, εκείνη την εποχή, βρίσκονταν δυο πρόσωπα που σήμερα θεωρούνται αξιοσέβαστα. Ο ένας ονομαζόταν Τζακ Κίρμπυ, ήταν εικονογράφος αφηγήσεων με εικόνες και το στιβαρό σχεδιαστικό στυλ του, το κινηματογραφικό ντεκουπάζ, οι ευρηματικές γωνίες λήψης από τις οποίες συχνά διαμόρφωνε τα καρέ του και η ευρηματικότητά του στην απόδοση συμπλοκών και σκηνών μάχης του είχαν δώσει τα προσωνύμια «The King», ο βασιλιάς, αλλά και «ο Ουίλλιαμ Μπλέηκ των εικονογραφημένων» στο σινάφι των εργαζομένων στα κόμικς (που τότε ήταν μια απλή ταπεινή τέχνη από την οποία με δυσκολία βιοπορίζονταν όσοι την ασκούσαν). Επιπλέον, μάλιστα, είχε επινοήσει (με τον σεναριογράφο Τζόε Σάιμον) τα χαρακτηριστικά του Κάπταιν Αμέρικα, ο οποίος είχε πρωτοεμφανιστεί στα κόμικς στα 1940 ως απηνής διώκτης του ναζισμού και του Χίτλερ του ίδιου. Ο άλλος λεγόταν (λέγεται, ζει ακόμα) Σταν Λη και είχε αρχίσει να γράφει σενάρια «με το κιλό», επινοώντας συνεχώς νέους υπερήρωες για τις εκδοτικές ανάγκες μιας νέας εταιρείας που φιλοδοξούσε να ανταγωνιστεί την παντοκράτειρα DC, εκείνο το διάστημα, στα υπερηρωικά κόμικς, της Marvel. Κίρμπυ και Λη συνεργάστηκαν σε πολλές νέες σειρές, επινοώντας και λανσάροντας νέους υπερήρωες, κι ανάμεσά τους την ομάδα των Τεσσάρων Φανταστικών (που απέκτησαν υπερδυνάμεις έπειτα από το βομβαρδισμό τους με κοσμική ακτινοβολία από έναν αστεροειδή από τον οποίο πέρασαν ξυστά σε μια πτήση στο διάστημα), την ομάδα των μεταλλαγμένων X-Men και το πρασινοτόμαρο τέρας Χουλκ (αποτέλεσμα μιας παρενέργειας, όταν ο πυρηνικός επιστήμονας Μπρους Μπάννερ εκτέθηκε σε ακτίνες Γάμα). Για τον Σπάιντερμαν, πάντως, οι δύο συνεργάτες (που αργότερα χώρισαν τα τσανάκια τους με άγριο τρόπο, ο Κίρμπυ μάλιστα δεν κατάφερε να πάρει ούτε πνευματικά δικαιώματα ούτε τίποτα, πέθανε το 1994, θαυμαζόμενος μεν από τους φαν του αλλά φτωχός, σχεδιάζοντας υπερήρωες μέχρι τέλους και ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή η επιτυχία του θα επαναλαμβανόταν) δεν βρήκαν χρόνο να ενώσουν τις δημιουργικές τους ικανότητες ακόμα μια φορά. Ο Σταν Λη το 1962 συνεργάστηκε με έναν άλλο εικονογράφο, τον Στηβ Ντίτκο, για να αφηγηθούν την ιστορία ενός ορφανού νεαρού, του Πήτερ Πάρκερ, που μένει στο σπίτι των θείων του, φοιτά σε κολέγιο, κι είναι βαθιά προσηλωμένος στα βιβλία του, νωθρός και αδέξιος. Αλλά έπειτα από το δάγκωμα μιας ραδιενεργού αράχνης αποκτά υπερδυνάμεις που του επιτρέπουν να σκαρφαλώνει σε τοίχους και, γενικώς, να κάνει αναλογικά πολλαπλάσια ό,τι κάνει η αράχνη, έντομο ιδιαίτερα δυνατό παρά το μικρό δέμας της. Στην αρχή, θα χρησιμοποιήσει τα χαρίσματά του για να επωφεληθεί στο σχολείο έναντι των συμμαθητών του που του κάνουν συστηματικά καζούρα και στο λαϊκό θέαμα για να κερδίσει κάποια χρήματα – για να γίνει ένα είδος μπεχλιβάνη σε ρινγκ, άλλωστε για τις ανάγκες των παραστάσεων αυτών επινόησε τη χαρακτηριστική κόκκινη και μπλε στολή του. Αλλά στη συνέχεια ένας κλέφτης, τον οποίο θα μπορούσε ο ίδιος να έχει εξουδετερώσει αν ενδιαφερόταν λίγο, δολοφονεί το θείο του – κι εκεί η ιδέα της αυτοδικίας Η πρώτη ιστορία του Σπάιντερμαν τυπώθηκε στο τελευταίο τεύχος, #15, του βραχύβιου περιοδικού Amazing Fantasy, τον Αύγουστο του 1962. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και πολύ σύντομα, τον Μάρτιο του 1963, κυκλοφόρησε ένας νέος τίτλος: The Amazing Spider Man. Η επιτυχία επιβεβαιώθηκε, και δεν οφειλόταν τόσο στη μόδα όσο στα συστατικά της αφήγησης: κατά βάσιν, μια ιστορία που έχει θέμα και κοινό τους τηνέιτζερ, μπολιάζεται με την κουλτούρα των υπερηρωικών κόμικς. Δεν απουσιάζουν η ηθικολογία και ο μανιχαϊσμός, αλλά τα κλισέ αυτά επισκιάζονται από το δυναμισμό του σχεδίου του Ντίτκο και, κυρίως, από την απόδοση υπερηρωικών χαρακτηριστικών σε ένα παιδί του διπλανού θρανίου, έναν δειλό έφηβο με σπυράκια που μαθαίνει σιγά σιγά να αναμετριέται με τις αμφιβολίες, τις αναστολές και τους φόβους του. Η επιτυχία του ανθρώπινου υπερήρωα ήταν τεράστια. Πολύ σύντομα, οι περιπέτειες του Σπάιντερμαν έγιναν το υπ’ αριθμόν ένα εμπορικό ατού τηςMarvel. Ενδεικτικό είναι το ότι δυο χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του ξεχωριστού τίτλου με τις περιπέτειες του ήρωα με την κόκκινη και την μπλε στολή, σε έρευνα του περιοδικού Esquire ανάμεσα σε σπουδαστές κολεγίων, η συγκεκριμένη κόμικς φιγούρα ήταν πιο δημοφιλής ποπ εικόνα από εκείνες του Μπομπ Ντύλαν ή του Τσε Γκεβάρα. Η επιτυχία του κόμικς δεν σήμανε για τη Marvel και τους συντελεστές της καθήλωση στα κλισέ δεδομένα μιας αφήγησης που πουλούσε. Ο Πήτερ Πάρκερ μεγάλωνε και, μαζί, μεγάλωναν οι ανάγκες του. Μαζί με τους αντιπάλους του που γίνονταν πιο ισχυροί και πιο περίπλοκοι, γινόταν πιο περίπλοκος ως χαρακτήρας και ο ίδιος. Όταν, το 1966, ο Ντίτκο αποχώρησε για να αναλάβει τον σχεδιασμό της σειράς ο τελειοθήρας Τζον Ρομίτα πατήρ, ο κόσμος του Πήτερ Πάρκερ είχε μεγαλώσει πολύ. Οι βασικές σπουδές είχαν τελειώσει, συνέχιζε όμως με την αγαπημένη του χημεία, οι δουλειές του ως υπερήρωα μεγάλωναν και, παρ’ όλα αυτά, για να βγάζει το χαρτζιλίκι του είχε πιάσει και δουλειά, free lancerφωτορεπόρτερ στην εφημερίδα Daily Buggle – όπου, βεβαίως, έγινε δεκτός επειδή, χάρη σε μια αυτόματη μηχανή, εξασφάλιζε αποκλειστικές φωτογραφίες με τον Σπάιντερμαν! Την επόμενη δεκαετία, και ενώ ο θρίαμβος θα συνεχιζόταν, ο Σπάιντερμαν έμελλε να είναι ένας από τους τίτλους χάρη στους οποίους άλλαξαν πολλά στα κόμικς: οι αισθητικές αλλά, κυρίως, η αντίληψη για το καλό και το κακό. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει, τα ερωτήματα είχαν ήδη τεθεί: ποιος νομιμοποιούσε τους υπερήρωες να δρουν για λογαριασμό των κοινωνιών; από πού αντλούσαν το δικαίωμα στην αυτοδικία; γιατί οι θεωρητικώς «καλοί» ήταν καλύτεροι από τους θεωρητικώς «κακούς»; Χρειάστηκαν, βεβαίως, μερικά συμβολικά γεγονότα με ευρύτερη απήχηση στο χώρο των κόμικς και, κυρίως, δύο καλλιτέχνες, το πέρασμα των οποίων τα άλλαξε όλα. Αλλά ώσπου να έρθει η ώρα τους, συνέβησαν μερικά πράγματα ακόμα. 3. Τα τελευταία χρόνια της δεκαετίαςτου 1960, η Marvel είχε αλλάξει τα δεδομένα της βιομηχανίας των κόμικς, αναθερμαίνοντας το αναγνωστικό ενδιαφέρον και συμβάλλοντας στη γιγάντωση της ποπ κουλτούρας. Χωρίς τη γιγάντωση αυτή, άλλωστε, και χωρίς τους εκφραστικούς τρόπους που το mainstream είχε επιβάλει, δύσκολα θα εύρισκαν την απήχηση που τελικά είχαν οι εκπρόσωποι της αντεργκράουντ σκηνής – ανάμεσα στους οποίους ο Ρόμπερτ Κραμπ που, το 1967, τάραξε τα νερά με το δικό του περιοδικό, Zap, και με τους δικούς του ήρωες (Φριτς ο Πονηρόγατος, Μr. Νatural), που κινήθηκαν στον αντίποδα των αστέρων της Marvel και της ανταγωνιστικής της DC: στην περιοχή της ψυχεδέλειας, της σεξουαλικότητας, της πολιτικής σάτιρας και της κατεδαφιστικής, σχεδόν μηδενιστικής κριτικής στην πόζα της πανεπιστημιακής κυρίως διανόησης. Το διάστημα εκείνο, στο αντεργκράουντ ρεύμα της Νέας Υόρκης, έκανε την εμφάνισή του και ο Αρτ Σπίγκελμαν – πασίγνωστος αργότερα πρωτίστως για το μπεστ σέλερ Maus, με θέμα του το Ολοκαύτωμα αλλά και την πρόσληψη της μνήμης του από τις γενιές των Εβραίων που ακολούθησαν. Οι αλληλεπιδράσεις των σχολών, ωστόσο, δεν άφησαν ανεπηρέαστη την κεντρική σκηνή των κόμικς. Η Marvel, ιδίως, και ο βασικός τίτλος της, ο Amazing Spider-man, συνέχισε να γίνεται μπεστ σέλερ χάρη στα νέα αφηγηματικά δεδομένα που έφερε στα κόμικς, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της νέας δεκαετίας. Εν πρώτοις, έστω και συναινετικά, στο πλαίσιο μιας καμπάνιας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών που έγινε σε συνεργασία με την κεντρική κυβέρνηση, ο Σταν Λη βρήκε την ευκαιρία να καταστρατηγήσει τον περίφημο Κώδικα των Κόμικς, μακαρθική επιβίωση που τηρούσαν απαρεγκλίτως τα κόμικς με διαπλαστικό χαρακτήρα και στην πραγματικότητα επέβαλλε μια σειρά από σοβαρούς εκφραστικούς περιορισμούς στους καλλιτέχνες, θεματολογικούς και αισθητικούς. Απαλλαγμένοι από το βραχνά της αυτολογοκρισίας, οι καλλιτέχνες της Marvel μπόρεσαν να κινηθούν πιο ελεύθερα. Και δεν χρειάστηκε παρά η έλευση στο σενάριο των περιπετειών που δημοσίευε τοAmazing Spider-man του ευρηματικού Τζέρρυ Κονγουαίυ, ο οποίος ανέλαβε τις ιστορίες της σειράς τον Αύγουστο του 1992. Πολύ σύντομα, σε συνεργασία με σχεδιαστές όπως ο Τζιν Γκόλαν, ο Ρομίτα πατήρ και ο Ρος Άντρου, έβαλε σε καινούργια τροχιά τις περιπέτειες του υπερήρωα. Κομβική θεωρείται η επιλογή του Kονγουαίυ, τον Ιούνιο του 1973, στο τεύχος #121, να «αποσύρει» από τη δράση ένα από τα κομβικά πρόσωπα στον περίγυρο του Πήτερ Πάρκερ/Σπάιντερμαν: την αγαπημένη του Γκουέν Στέησυ. Σε μια σύγκρουση με τον καλύτερο φίλο του, Χάρρυ Όσμπορν, που έχει μεταμορφωθεί στo τέρας Green Goblin και είναι πια αδυσώπητος αντίπαλός του, ο υπερήρωας δεν καταφέρνει να σώσει την αγαπημένη του, που ο αντίπαλός του έχει σπρώξει στο κενό από τη Γέφυρα Τζορτζ Γουάσινγκτον της Νέας Υόρκης. Ο θάνατος εισβάλλει σε μια αφήγηση, οι αναγνώστες της οποίας είχαν τη σιγουριά ότι τουλάχιστον οι ήρωές τους είναι άτρωτοι – κι ακόμα μια φορά θα αλλάξουν όλα στα υπερηρωικά κόμικς. Χρειάστηκε, βεβαίως, να περάσουν κι άλλα χρόνια, και κυρίως η δεκαετία του 1980, για να αναθεωρηθούν, εκτός από μερικά δεδομένα της δράσης, και οι αισθητικές της. Σε αυτό συνέβαλαν κυρίως δύο πρόσωπα των κόμικς, που σήμερα οι συνάδελφοί τους τα αντιμετωπίζουν με δέος. Ο ένας ονομάζεται Φρανκ Μίλλερ (και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, νεαρός ακόμα και άγνωστος, έγραψε ιστορίες για τα περιοδικά με τις περιπέτειες του Σπάιντερμαν, μία εκ των οποίων, «The Bend sinister», περιέχει εν σπέρματι πολλά από τα χαρακτηριστικά των μεταγενέστερων ιστοριών του – το «πείραγμα» της τυπικής αλληλουχίας των καρέ μέσω των οποίων προχωρεί η αφήγηση των κόμικς, την αποδόμηση των δεδομένων ίσαμε τότε εικονογραφικών τρόπων και την εισαγωγή στοιχείων που είχε υιοθετήσει πολλά χρόνια νωρίτερα η λογοτεχνία του φανταστικού (ο Ρέυ Μπράντμπερυ, ας πούμε, ή ο Άλντους Χάξλεϋ), όπως η περιγραφή μελλοντικών δυστοπιών σε αυταρχικά, ολοκληρωτικά περιβάλλοντα, αλλά και τυπικά μοτίβα του γερμανικού εξπρεσιονισμού, τον μυστικισμό και τη μαγεία. Ο άλλος ήρθε στην Αμερική από τη Βρετανία και ονομάζεται Άλαν Μουρ. 4. Η είσοδος του φρανκ Μίλλερ στα υπερηρωικά κόμικς δεν πρέπει να ήταν δύσκολη. Ως free lancer, κατάφερε σχεδόν πιτσιρικάς να σχεδιάσει ιστορίες για σειρές της εταιρείας, ανάμεσα στις οποίες, όπως είδαμε, και Σπάιντερμαν. Κάποια στιγμή, βρέθηκε, τον Μάιο του 1979, σχεδιαστής στο περιοδικόDaredevil – στις περιπέτειες ενός τυφλού υπερήρωα με υπεραισθήσεις – ο οποίος, εκτός των άλλων, είναι και σπουδαίος δικηγόρος της Νέας Υόρκης. Εκεί πειραματίστηκε με τα πάντα, άλλαξε τα πάντα, καλλιέργησε τα αναγνωρίσιμα δεδομένα της προσωπικής του αφήγησης (αφαίρεση, εσωτερικοί μονόλογοι, αναφορές στο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο…) απογειώνοντας τη σειρά – και ανοίγοντας δρόμους για τη δική του καριέρα. Η ιστορία που άλλαξε οριστικά τα υπερηρωικά κόμικς, ωστόσο, δεν ήταν με τον Σπάιντερμαν ούτε στη Marvel. Το 1986, ο Μίλλερ συνεργάστηκε με την ανταγωνιστική της Marvel, DC, για μια ιστορία τουBatman: The Dark Knight Returns, H επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη. Είναι η πρώτη φορά που ο κεντρικός ήρωας είναι φθαρμένος, κουρασμένος και κακοσυντηρημένος μεσήλικος, και επιπλέον πρόσωπο διαβλητό ως προς τη δράση που αναλαμβάνει: ποιος έδωσε σε αυτό το πρόσωπο το δικαίωμα να κρίνει και να επιβάλει το δίκιο;, φαίνεται να αναρωτιέται ο Μίλλερ. Και κάπως έτσι, μέσα σεελάχιστο διάστημα, τα κόμικς μευπερήρωες έγιναν κάτι πολύ συνθετότερο από αφηγήσεις περιπετειών ορισμένων τύπων με κολάνπου έχουν την απόλυτη αίσθησητου δικαίου. Ανάλογη ήταν η εισφορά στην ποπ κουλτούρα, στην κατεύθυνση της αποδόμησης των κλισέ, του Άλαν Μουρ. Έχοντας προϋπηρεσία στα βρετανικά κόμικς περιοδικά 2000AD και Warrior, κι έχοντας γράψει επικές αφηγήσεις (From Hell), πορνογραφία και υπερηρωικές ιστορίες, βρίσκεται στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπου κυρίως εργάζεται για έναν τίτλο της DC που επίσης σήμερα θεωρείται κομβικός: το Swamp Thing, το Πράγμα του Βάλτου, είναι ένα αλλόκοτο πλάσμα που ζει την απόλυτη μοναξιά και την υπαρξιακή καταδίκη στα πιο αντιηρωικά περιβάλλοντα όλων των εποχών. Μπορεί αυτό το πλάσμα να αγαπηθεί; Ο Μουρ μπολιάζει με τα μοτίβα του ρομαντισμού μια αντιηρωική μορφή των κόμικς, συμβάλλοντας κι αυτός με τον τρόπο του στην κατάλυση του πομπώδους που θεωρούνταν σύμφυτο με τα υπερηρωικά κόμικς. Κάπως έτσι, συνέχισε και αργότερα, όταν ανέλαβε πιο mainstream κόμικς, όπως ο Μπάτμαν, για να κάνει συμπαθή για μια τουλάχιστον φορά τον Τζόκερ, τον κύριο εχθρό του Μπάτμαν, στο Φονικό αστείο (το τέρας είναι μέσα στην ψυχή του Τζόκερ – αλλά μήπως διεκδικεί χώρο και στη δική μας ψυχή, που ταυτιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό με τις επιλογές του;) Και δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε με τη δημιουργία ενός ολόκληρου, αποκλειστικά δικού του τημ υπερηρώων, των Watcmen, που επίσης αποδιάρθρωσαν τα κλισέ τα οποία καλλιεργούσε το είδος, επί χρόνια. Και ο Σπάιντερμαν; Το διάστημα που οι σημαντικοί αυτοί καλλιτέχνες άλλαζαν τα κόμικς, τις τύχες του δημοφιλούς Ανθρώπου-Αράχνη ανέλαβε ένας άλλος δαιμόνιος σεναριογράφος και εικονογράφος, ο Τοντ Μακφάρλαν. ο οποίος, από το 1988 και ώς το 1991, μεταμόρφωσε τον υπερήρωα. Με πάνελ πιο απλά και ευανάγνωστα, με σχεδιαστικό ρετούς στον ήρωα και στη σύζυγό του Μαίρη-Τζέην (ο Πήτερ, βλέπετε, ξεπέρασε τον πόνο του για την Γκουέν Στέησυ και στην πορεία ξανασυνάντησε μια άλλη παιδική του φίλη, με την οποία ταίριαξαν), η οποία άλλαξε χτένισμα, απέκτησε πιο θελκτικές αναλογίες και κέρδισε ρόλο σε μια διάσημη σαπουνόπερα, και με την επινόηση νέων, επίσης πολυσύνθετων αντιπάλων (όπως ο Venom), ο Σπάιντερ ξανάρχισε να αντανακλά την εποχή του: ποτέ πομπώδης αλλά πρόσωπο κύρους, ποτέ σοβαροφανής αλλά πάντα σοβαρός, ποτέ ηθικολόγος αλλά πάντα στην περιοχή του «καλού», έστω κι αν πολλοί το αμφισβητούν… Και κάποια στιγμή, θα απελευθερώσει κάτι που ούτε οι ρεαλιστές των δεκαετιών του 1960 και του 1970 ούτε οι αναμορφωτές των υπερηρωικών περιπετειών είχαν σκεφτεί: την εισαγωγή στις περιπέτειες του Σπάιντερμαν (ιδιαίτερα σε έναν νέο, δικό του τίτλο, που συμφώνησε λόγω της επιτυχίας του να εκδίδει) του μυστικισμού και της μαγείας. Η ουσία είναι ότι ο Μακφάρλαν (και για σύντομο χρονικό διάστημα ο διάδοχός του στις ιστορίες Σπάιντερμαν, Έρικ Λάρσεν), ήταν ο τελευταίος σπουδαίος, ώς σήμερα, καλλιτέχνης του Σπάιντερμαν. Πρωτεργάτης μιας ανταρσίας των καλλιτεχνών της Marvel, που αποχώρησαν, συνέβαλε στη δημιουργία μιας νέας, ανεξάρτητης εκδοτικής εταιρείας κόμικς, της Ιmage, η οποία, παρά την επιτυχία τίτλων όπως ο Spawn του ίδιου του Μακφάρλαν, δεν κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα. Κι ύστερα, μπήκαν πολύ στην αισθητική των κόμικς τα κομπιούτερ, και την ντίτζιταλ περίοδο οι υπερήρωες άρχισαν όντως να μην αισθάνονται καλά. Στο χαρτί έμοιαζε να έχουν ειπωθεί όλα – πώς να ξεπεράσεις καλλιτεχνικές προτάσεις όπως του Μίλλερ ή του Μουρ; Αλλά η περίοδος είχε ωριμάσει για μια καινούργια καριέρα των υπερηρώων στο πανί. Ο Σπάιντερμαν, με τα δικά του χαρακτηριστικά, φαινομενικά φωτεινότερος χαρακτήρας από τον Μπάτμαν1, ήδη κάνει την τέταρτη εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη… Είναι όμως τόσο φωτογενής, όσο εκ πρώτης όψεως τον παρουσιάζει ο φακός; 5. Σε μια σκηνή του καινούργιου κινηματογραφικού Σπάιντερμαν, από τον Σαμ Ράιμι, ο καθηγητής Κόννορς, ο οποίος εξαιτίας μιας θεραπείας που εφαρμόζει στον εαυτό του μεταμορφώνεται σε γιγαντιαία φονική σαύρα, περιπλανιέται στους υπονόμους της Νέας Υόρκης – εκεί όπου, σε λίγο, θα δώσει μια αδυσώπητη μάχη εναντίον του διώκτη του, του Ανθρώπου Αράχνη. Περπατά σκυφτός και η σκιά του μεγεθύνεται απειλητικά στον τοίχο του υπονόμου. Η σκηνή κρατά ελάχιστα, ο μυημένος θεατής ωστόσο δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι η σκιά του τέρατος στο οποίο έχει μεταμορφωθεί ο (όπως αποδεικνύεται) τρελός επιστήμων μοιάζει πάρα πολύ με τις σκιές σε ταινίες όπως Το εργαστήρι του δόκτορα Καλιγκάρι, ο Νοσφεράτου, οι εξπρεσιονιστικές ταινίες του Φριτς Λανγκ. Η σκηνή κρατά ελάχιστα, αλλά είναι φως φανάρι ότι ο Ράιμι ψάχνει να βρει τρόπους για να δηλώσει ότι ο δαίμονας είναι εδώ, πανταχού παρών, έτοιμος να στοιχειώσει την καθημερινότητα των ανθρώπων, να συμβολίσει τη γιγάντωση των φόβων τους για μια νέα εποχή αβεβαιότητας που μοιάζει να πέφτει πάνω από τον κόσμο. Ο κόσμος, μοιάζει να δηλώνει ο αμερικανός σκηνοθέτης, είναι εδώ μπροστά μας, στέλνει τα σήματά του – και όσο επιτρέπει η αισθητική των μπλοκμπάστερ, εμείς πρέπει να τον αποδώσουμε έτσι όπως είναι: εφιαλτικό πίσω από τη φωτεινή επιφάνειά του, σκοτεινό, μεγεθυμένο όπως η σκιά του τέρατος που ψάχνει στα υπόγεια τον εχθρό του, ο οποίος θέλει να του στερήσει το όνειρο για κυριαρχία. Ο εξπρεσιονισμός επιστρέφει – και τα τέρατα των κόμικς που μεταπήδησαν στον κινηματογράφο, φως φανάρι, κάτι θέλουν να μας πουν. Να είναι κάτι αντίστοιχο όσων ήθελε να πει ο Νίτσε (μέσω του Τάδε έφη Ζαρατούστρα) στους σύγχρονους των πρωτεργατών της «δαιμονικής οθόνης» του γερμανικού εξπρεσιονισμού; «Τι με νοιάζει για τη σκιά μου! Άσ’ τη να με κυνηγάει. Μπορώ να τρέξω και να της ξεφύγω…» Όταν όμως κοίταξα στον καθρέφτη έβγαλα μια κραυγή και η καρδιά μου ταράχτηκε・ αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη δεν ήταν ο εαυτός μου αλλά το μορφάζον πρόσωπο του διαβόλου… Σημείωση: Στις 20 Ιουλίου 2012, στην πρεμιέρα της νέας κινηματογραφικής ταινίας με ήρωα τον Μπάτμαν, ένας νεαρός μπήκε σε κινηματογράφο του Ντένβερ, στο Κολοράντο της Αμερικής, και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως. Πέθαναν ακαριαία δέκα, πολλοί περισσότεροι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, αρκετοί ανάμεσά τους πολύ σοβαρά, κάποιοι δεν επέζησαν, αρκετοί έπαθαν νευρικό κλωνισμό. Ο νεαρός ιδιόρρυθμος δολοφόνος, σαν άλλος Τζόκερ, είχε επιπλέον παγιδεύσει με εκρηκτικά το σπίτι του. Ήταν τόση η ευρηματικότητά του στην κατασκευή παγίδων, που οι αστυνομικές αρχές σπατάλησαν μέρες για να τις εξουδετερώσουν και να εισβάλουν στο χώρο, αναζητώντας πειστήρια για την ταυτότητα του νεαρού δολοφόνου. Με αφορμή την κυκλοφορία και της ταινίας αυτής στην Ελλάδα, την κυκλοφορία του σπουδαίου γκράφικ νόβελ Arkham Asylum των Γκραντ Μόρρισον και Ντέηβ ΜακΚην στα ελληνικά και το γεγονός που προανέφερα, θα μου επιτρέψετε, ελπίζω, ένα δεύτερο κείμενο, για τον Μπάτμαν τη φορά αυτή, όταν τα καταφέρω. Πηγή
  4. Η κατά Marvel ποικιλομορφία Το έκανε λοιπόν το οικονομικό θαύμα του ο «Black Panther» της Marvel: μόλις τέσσερις εβδομάδες μετά από την πρεμιέρα της, η κινηματογραφική εκδοχή του ίσως δημοφιλέστερου, μαύρου υπερήρωα από το σύμπαν του αμερικανικού κολοσσού των κόμικς, κατάφερε να σπάσει το φράγμα του ενός δις δολαρίων στο παγκόσμιο box office. Το επίτευγμα δεν είναι βέβαια πρωτοφανές: ανάλογο ή και μεγαλύτερο ακαθάριστο τζίρο έχουν συγκεντρώσει το «Avatar», ο «Τιτανικός» και το «Jurassic Park», καθώς και οι «Τελευταίοι Τζεντάι» της σειράς Star Wars, οι «Εκδικητές» (επίσης της Marvel), το «Frozen» κι αρκετά ακόμα. Ούτε φαίνεται σαν κατόρθωμα που θα ξεχαστεί: όπως δήλωσε προ ημερών ο Κέβιν Φέιτζ, πρόεδρος των Marvel Studios, η πολιτισμική ποικιλομορφία και η εκπροσώπηση των «έγχρωμων» καλλιτεχνών στις οποίες διέπρεψε η ταινία (με πρωταγωνιστή έναν υπερήρωα προερχόμενος από μια φανταστική αφρικανική χώρα ονόματι Ουακάντα), θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στο μέλλον του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. «Όπως απέδειξε τόσο ξεκάθαρα ο “Black Panther”, η ποικιλομορφία, μόνο να σε βοηθήσει μπορεί», έλεγε ο Φέιτζ σε συνέντευξή του στο Entertainment Weekly, «να σε βοηθήσει να αφηγηθείς μοναδικές ιστορίες, να σε βοηθήσει να κάνεις πράγματα με ένα νέο, ξεχωριστό, φρέσκο και συναρπαστικό τρόπο». Στην ερώτηση δε για την συνέχιση της παρουσίας γυναικών και μη λευκών δημιουργών πίσω από τις κάμερες, απάντησε εξίσου ξεκάθαρα: «νομίζω ότι πρόκειται για μετατόπιση από μια ουσιαστική πρωτοβουλία, προς μια πραγματικότητα, προς ένα τρόπο να κάνουμε μπίζνες» Κι όμως, κι όμως. Πέρσι, τέτοια εποχή, τον Απρίλιο του 2017, ένα άλλο υψηλόβαθμο στέλεχος της ίδιας εταιρείας, ο αντιπρόεδρος πωλήσεων Ντέιβιντ Γκάμπριελ, δήλωνε απογοητευμένος, γιατί η ποικιλομορφία και η εκπροσώπηση των γυναικών ή των μειονοτήτων στις ιστορίες της Marvel δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σύμφωνα με πληροφόρησή του από καταστήματα λιανικής, το κοινό «δεν ήθελε πια την ποικιλομορφία, δεν ήθελε γυναικείους χαρακτήρες, είτε το πιστεύουμε, είτε όχι. Δεν γνωρίζω αν είναι πράγματι αλήθεια, οι πωλήσεις όμως, αυτό έδειξαν. Κάθε χαρακτήρας που ήταν διαφορετικός, καινούριος, οι γυναικείοι χαρακτήρες μας, ο,τιδήποτε δεν προερχόταν από τον πυρήνα της Marvel, συναντούσε την αδιαφορία του κόσμου». Ήταν λίγο αφότου η εταιρεία είχε επιχειρήσει να εισάγει χαρακτήρες όπως έναν μιγά Spiderman και μια μουσουλμάνα Ms. Marvel. Φαίνεται πως το εγχείρημα δυσαρεστούσε, οικονομικά μιλώντας τον Γκάμπριελ, παρόλο που λίγο αργότερα θα μετρίαζε τις δηλώσεις του, υποσχόμενος ότι οι καινούριοι ήρωες και οι νέες ηρωίδες, δεν επρόκειτο να παραμεριστούν. Έστω κι έτσι, τα λεγόμενά του δεν ακούγονταν πολύ λιγότερο αντιφατικά από τους πρόσφατους πανηγυρισμούς του προέδρου των Marvel Studios, Κέβιν Φέιτζ υπέρ της ποικιλομορφίας. Τι είχε μεσολαβήσει; Μάλλον οι «μπίζνες» που έλεγε ο Φέιτζ. Το σπάσιμο του φράγματος του ενός δις δολαρίων που πέτυχε ο Black Panther. Σύμφωνοι, κάποιος ειδικός στην ανάλυση των τάσεων και των μεγεθών, μπορεί να επισήμαινε ότι ο Γκάμπριελ ήταν ο βιαστικός της υπόθεσης κι ότι ο Φέιτζ εκπροσωπούσε καλύτερα το πνεύμα της εταιρείας. Θέλει προσπάθεια όμως για να αποσυνδέσει κανείς τα παράπονα του ενός και τις επευφημίες του άλλου, από την εκάστοτε πτώση ή άνοδο των πωλήσεων. Είναι λες κι η Marvel εμβαθύνει στην ποικιλομορφία και την εκπροσώπηση των μειονοτήτων, όταν (ή όπου) εκείνες πουλάνε. Κι αν όχι, μπορεί και να ξεχαστούν, να κατηγορηθούν ως εφήμερη μόδα. Αν κιόλας, τη θέση της καταλάβουν αφηγήσεις εντελώς αντίθετες αλλά κερδοφόρες, ποιος ξέρει τι ιστορίες, τι σόι ήρωες και τι κατορθώματα θα διηγείται ο αμερικανικός κολοσσός του κινηματογράφου και των κόμικς. Πηγή
  5. «...αλλά ίσως χρειάζεται να μιλήσω για το σπίτι μου, για μέρες ξεχασμένες, για νύχτες που χάθηκαν στη σκιά του χρόνου και για την προέλευση του ανθρώπου που ο έξω κόσμος αποκαλεί... Ο Πάνθηρας!» --Μαύρος Πάνθηρας (Avengers #87, Απρίλιος 1971) Ο Μαύρος Πάνθηρας είναι φανταστικός χαρακτήρας των εκδόσεων της Marvel Comics. Τον εμπνεύστηκαν ο κειμενογράφος, και τότε εκδότης της Μάρβελ Κόμικς, Σταν Λη και ο σχεδιαστής-κειμενογράφος Τζακ Κίρμπυ. Η πρώτη εμφάνιση του Πάνθηρα έγινε στο τεύχος #52 του Fantastic Four (Ιούλιος 1966). Ο Μαύρος Πάνθηρας θεωρείται ως ο πρώτος αφρικανικής καταγωγής υπερήρωας στην ιστορία των αμερικανικών κόμικς, κάνοντας την εμφάνισή του αρκετά χρόνια πριν από άλλους μαύρους υπερήρωες, όπως ο Σαμ Γουίλσον/Γεράκι (1969), ο Τζον Στιούαρτ/Πράσινος Φανός (1971), o Λουκ Κέιτζ/Δυναμίτης (1972), ο Μπλέηντ (1973), η Ορόρο Μονρό/Θύελλα (1975) κ.ά. Ωστόσο στις δεκαετίες που προηγήθηκαν είχαν κάνει την εμφάνισή τους στα κόμικς και άλλοι μαύροι χαρακτήρες, με ίσως πιο αξιομνημόνευτο τον Λόθαρ που εμπνεύστηκε ο Λη Φωλκ το 1934, και υπήρξε συνεργάτης του Μαντρέικ του Μάγου και ο πρώτος μαύρος διώκτης του εγκλήματος. ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ονοματοδοσία του Μαύρου Πάνθηρα προηγήθηκε της ίδρυσης του επαναστατικού κινήματος «Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων» τον Οκτώβριο του 1966 και όπως έχει δηλώσει ο συν-δημιουργός του, Σταν Λη, δεν ήταν παρά «μια παράξενη σύμπτωση». Η αρχική ιδέα του Τζακ Κίρμπυ για τον χαρακτήρα ήταν αρκετά διαφορετική σχεδιαστικά και άκουγε στο όνομα «Coal Tiger». Πολύ γρήγορα, όμως, εγκαταλείφθηκε και έδωσε τη θέση της στη γνώριμη πια φιγούρα του Μαύρου Πάνθηρα. Μάλιστα ο Σταν Λη αναφέρει ότι εμπνεύστηκαν το όνομα από έναν χαρακτήρα της παλπ λογοτεχνίας που είχε έναν μαύρο πάνθηρα ως βοηθό. Στο τεύχος #119 του Fantastic Four (Φεβρουάριος 1972) ο Μαύρος Πάνθηρας αλλάζει το όνομά του σε «Μαύρη Λεοπάρδαλη», προκειμένου να διαφοροποιηθεί από το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Μάλιστα στις σελίδες της ιστορίας ο Τι'Τσάλα εξηγεί πως δεν καταδικάζει τις πράξεις τους, αλλά ούτε και τις αποδέχεται, και ότι ουσιαστικά η λεοπάρδαλη είναι ένας πάνθηρας. Αλλά το νέο όνομα δεν κράτησε πολύ και στο τεύχος #105 του Avengers (Νοέμβριος 1972) ο Μαύρος Πάνθηρας έκανε οριστικά και αμετάκλητα την επιστροφή του. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Ο Μαύρος Πάνθηρας είναι ο τελετουργικός τίτλος που δίδεται στον ηγεμόνα της προηγμένης αφρικανικής χώρας Γουακάντα. Είναι ένας κληρονομικός τίτλος, αλλά συγχρόνως ένας τίτλος που πρέπει να κερδηθεί. Η ιστορία του Μαύρου Πάνθηρα χάνεται στα βάθη των αιώνων και έχει τις ρίζες της στην Εποχή του Λίθου. Ένας μετεωρίτης αποτελούμενος από το μυστηριώδες ορυκτό βιμπράνιο, προσέκρουσε στην αφρικανική χώρα Γουακάντα. Ο μετεωρίτης έμεινε μισοθαμμένος, εκπέμποντας μια παράξενη ακτινοβολία που μετάλλασε όποιον έπεφτε πάνω του. Δυστυχώς οι Γουακαντιανοί δεν έμειναν ανεπηρέαστοι. Αρκετοί μεταλλάχθηκαν σε δαιμονικά πνεύματα και επιτίθονταν στους συμπατριώτες τους. Ο Μπασένγκα, ένας μακρινός πρόγονος του Τι'Τσάλα, ήταν εκείνος που σταμάτησε τη θανάσιμη απειλή, απομονώνοντας τον μετεωρίτη στο ανάχωμά του και εμποδίζοντας έτσι την εκπομπή της εξωγήινης ακτινοβολίας. Ο Μπασένγκα έγινε ο πρώτος Μαύρος Πάνθηρας και ίδρυσε τη Λατρεία των Μαύρων Πανθήρων, των ορκισμένων φρουρών του λόφου με το βιμπράνιο, αφοσιωμένων να εμποδίσουν την εξάπλωση της μάστιγας των δαιμονικών πνευμάτων επάνω στη Γη. Την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τον τίτλο του Μαύρου Πάνθηρα έφερε ο Αζούρι ο Σοφός. Μετά το θάνατό του, τον διαδέχτηκε ο γιος του, Τι'Τσάκα. Από τον πρώτο του γάμο με την Ν'Γιάμι, ο Τι'Τσάκα απέκτησε τον πρώτο βιολογικό γιο του και διάδοχο του θρόνου της Γουακάντα, τον Τι'Τσάλα. Δυστυχώς, όμως, η Ν'Γιάμι πέθανε κατά τη γέννα. Ο Τι'Τσάκα ξαναπαντρεύτηκε την Ραμόντα, η οποία αγάπησε τον μικρό Τι'Τσάλα σαν δικό της παιδί. Από την ένωσή τους, γεννήθηκε και η μικρότερη αδελφή του Τι'Τσάλα, η πριγκίπισσα Σούρι, που έμελε να γίνει η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της Γουακάντα που θα κρινόταν άξια να φέρει τον τίτλο του Μαύρου Πάνθηρα. Η βασιλεία του Τι'Τσάκα ανήγγειλε μια εποχή ευημερίας και προόδου, η οποία επρόκειτο να μετατρέψει τη Γουακάντα σε μια από τις πλουσιότερες και πλέον τεχνολογικά προηγμένες χώρες. Αρχικά, ο Τι'Τσάκα κράτησε επιτυχώς τη Γουακάντα και τα μυστικά της μακριά από τα βλέμματα του υπόλοιπου κόσμου. Πουλώντας μικρές μόνο ποσότητες από το πολύτιμο βιμπράνιο, μπορούσε να στέλνει τα δυνατότερα μυαλά της χώρας του στα καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια του κόσμου για να μορφωθούν. Αλλά ιστορίες για τη Γουακάντα και τον λόφο από βιμπράνιο άρχισαν να κυκλοφορούν. Ένας από τους πρώτους ανθρώπους του δυτικού κόσμου που ανακάλυψαν την κρυμμένη πολιτεία της Γουακάντα ήταν ο επιστήμονας Οδυσσέας Κλο. Ο Κλο ήταν γιος του Ναζί εγκληματία πολέμου, Συντ/χη Φιρτζ Κλάου και παγκόσμια αυθεντία σε θέματα ήχου και έψαχνε απεγνωσμένα να βρει λίγο βιμπράνιο για την έρευνά του πάνω στη δημιουργία ενός ηχοβολιστικού όπλου. Ξεγελώντας τον Τι'Τσάκα για να του παραδώσει λίγο από το ορυκτό, ο Κλο σκότωσε τον βασιλιά όταν ο τελευταίος κατάλαβε την αλήθεια. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο Κλο είχε προσληφθεί από το Συνέδριο Μπίλντερμπεργκ για να δολοφονήσει τον βασιλιά Τι'Τσάκα, επειδή στο παρελθόν είχε αρνηθεί να διαπραγματευτεί τον ορυκτό πλούτο της Γουακάντα, επικρίνοντας τον υλιστικό και εγωιστικό τρόπο σκέψης τους. Ο Κλο στη συνέχεια προσπάθησε να καταλάβει τη Γουακάντα, αλλά ηττήθηκε από τον νεαρό Τι'Τσάλα, που τότε ήταν ακόμα έφηβος. Ο Τι'Τσάλα κατάφερε να στρέψει το ίδιο το ηχοβολιστικό όπλο του Κλο εναντίον του, διαλύοντας το χέρι του. Ο σακατεμένος Κλο και οι άνδρες του το έσκασαν, αλλά ο ίδιος ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Τι'Τσάλα ταξίδεψε σε Αμερική και Ευρώπη για να φοιτήσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Παράλληλα γύμνασε σχεδόν τέλεια το σώμα του, προετοιμαζόμενος για την ημέρα που θα στεφόταν βασιλιάς. Όταν έκλεισε το 21ο έτος της ηλικίας του, επέστρεψε στη Γουακάντα, έτοιμος να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του. Αλλά πρώτα έπρεπε να περάσει τις δοκιμασίες της «Τελετουργίας της Μυστικής Ανάβασης». Η πρώτη δοκιμασία ήταν να νικήσει τους έξι καλύτερους πολεμιστές της Γουακάντα σε μάχη σώμα-με-σώμα. Η δεύτερη δοκιμασία απαιτούσε ο Τι'Τσάλα να βρει και να φάει από το ιερό Καρδιόσχημο Βότανο. Το φυτό αυτό αναπτυσσόταν μόνο στη γη της Γουακάντα και σύμφωνα με τον μύθο ήταν δώρο από την θεά Μπαστ, αλλά στην πραγματικότητα είχε μεταλλαχθεί από την ακτινοβολία του μετεωρίτη. Σε όσους ανήκαν στη βασιλική γενιά του Μπασένγκα και σε όσους ήταν άξιοι, το Καρδιόσχημο Βότανο ενίσχυε τη σωματική δύναμη τους, την ταχύτητα και την ευελιξία τους σε σχεδόν υπεράνθρωπο βαθμό. Αλλά για όλους τους άλλους θα αποδεικνυόταν τοξικό και θα τους οδηγούσε στον θάνατο. Περνώντας επιτυχώς και τις δύο αυτές δοκιμασίες, ο Τι'Τσάλα κέρδισε το δικαίωμα να φορέσει το κοστούμι του Μαύρου Πάνθηρα και να ανακηρυχθεί Βασιλιάς της Γουακάντα. Μια από τις πρώτες ενέργειές του ως βασιλιάς, ήταν να αποκηρύξει τον θετό αδελφό του, Χάντερ. Ο Χάντερ ως παιδί ακόμα ταξίδευε μαζί με τους γονείς του σε αεροπορικό ταξίδι, όταν το αεροπλάνο συνετρίβη στα εδάφη της Γουακάντα. Οι γονείς του σκοτώθηκαν στο δυστύχημα, αλλά ο Χάντερ σώθηκε. Ο βασιλιάς Τι'Τσάκα σπλαχνίστηκε το αγόρι και το υιοθέτησε. Ο Χάντερ, όντας ξένος και λευκός, αντιμετωπίστηκε από τους ξενοφοβικούς Γουακαντιανούς με καχυποψία και περιφρόνηση. Μεγαλώνοντας ανέλαβε τη διοίκηση των Hatut Zeraze (=Σκυλιά του Πολέμου), υιοθετώντας το όνομα «Λευκός Λύκος». Τα Σκυλιά του Πολέμου ήταν ζηλωτές πατριώτες που ενεργούσαν ως η μυστική αστυνομία της Γουακάντα, εκτελώντας πράξεις κατασκοπίας και δολοφονίας εναντίον των υποτιθέμενων εχθρών του έθνους. Ο Τι'Τσάλα δεν ενέκρινε τις μεθόδους τους και διέλυσε το σώμα, στέλνοντας τον Χάντερ εξορία. Νέες δυσκολίες προέκυψαν για τον Τι'Τσάλα όταν ξέσπασε φυλετικός πόλεμος στη Γουακάντα για το ποια φυλή θα αναλάμβανε χρέη προσωπικής φρουράς του βασιλιά. Ο Τι'Τσάλα αναγκάστηκε να επιλέξει πλευρά, επιλέγοντας τις Dora Milaje (=Αγαπημένες). Οι Ντόρα Μιλάτζε ήταν μια φυλή πολεμιστριών στρατολογημένων από κάθε φυλή της Γουακάντα. Ιδρύθηκαν με διττό σκοπό, να προστατεύουν τη ζωή του βασιλιά και να διατηρούν την ειρήνη στη Γουακάντα, διασφαλίζοντας ότι κάθε φυλή θα μπορούσε να προσφέρει μια από τις κόρες της ως μελλοντική βασίλισσα. Τα τελευταία χρόνια η στρατολόγηση των Ντόρα Μιλάτζε είχε διακοπεί. Ο Τι'Τσάλα επανέφερε το πρόγραμμα για να ηρεμίσει τις φυλετικές αναταραχές. Οι κόρες της Γουακάντα, Νάκια και Οκόγιε, έγιναν οι πρώτες Ντόρα Μιλάτζε επί της βασιλείας του Τι'Τσάλα. Παρά την παράδοση και την ομορφιά των κοριτσιών, ο Τι'Τσάλα έβλεπε τα νεαρά κορίτσια ως σωματοφύλακές τους και όχι ως μελλοντικές συζύγους. Ο Τι'Τσάλα, ανυπόμονος να δοκιμάσει τις νέες αυξημένες του δυνάμεις και τα τεχνολογικά συστήματα, δελέασε τους Τέσσερις Φανταστικούς να έρθουν στη Γουακάντα με την υπόσχεση ενός ιπτάμενου αυτοκινήτου. Αν και αρχικά κατάφερε να εξουδετερώσει τους 4Φ σε μάχη σώμα-με-σώμα, οι Φανταστικοί κατάφεραν να απελευθερωθούν και σε μια κοινή αντεπίθεση να νικήσουν τον Τι'Τσάλα, εντυπωσιάζοντας τον βασιλιά. Προτού η κατάσταση εκτραχυνθεί, ο Μαύρος Πάνθηρας αποκάλυψε την ταυτότητα και τις πραγματικές προθέσεις του και ζήτησε συγγνώμη για την απάτη του, εξηγώντας ότι δεν ήθελε πράγματι να βλάψει τους Τέσσερις Φανταστικούς. Για να αποδείξει την καλή του πρόθεση, ο Τι'Τσάλα συνεργάστηκε με τους 4Φ ενάντια στον Κλο, ο οποίος είχε επιστρέψει στη Γουακάντα για να αρπάξει το βιμπράνιο δέκα χρόνια μετά την πρώτη του προσπάθεια. Ο Κλο ήταν οπλισμένος με μια ηχοβολιστική διχάλα εμφυτευμένη στη θέση του χεριού που είχε χάσει. Αλλά η έκβαση της μάχης άλλαξε και ο Κλο φάνηκε ότι σκοτώθηκε όταν, στα πρόθυρα της ήττας, πήδηξε μέσα στον Ηχητικό Ενισχυτή που είχε ο ίδιος εφεύρει. Ως εκ θαύματος, αντί να πεθάνει, ο Κλο αναδύθηκε αλλαγμένος σε ένα πλάσμα από στερεοποιημένο ήχο. Αλλά με τη βοήθεια των Φανταστικών, ο Πάνθηρας κατάφερε να τον αντικρούσει και πάλι. Όχι πολύ αργότερα, ο Μαύρος Πάνθηρας αποφάσισε να εγκατασταθεί στις ΗΠΑ, υιοθετώντας τη μυστική ταυτότητα ενός δασκάλου, του Λουκ Τσαρλς. Συμμαχώντας με τον Κάπτεν Αμέρικα, βοήθησε ώστε να ματαιώσουν τα καταστροφικά σχέδια του Βαρώνου Ζίμο. Εντυπωσιασμένος με τις ικανότητες του Μαύρου Πάνθηρα, ο Στηβ Ρότζερς του ζήτησε να τον αντικαταστήσει στους Εκδικητές μετά την αυτοεξορία του. Ο Μαύρος Πάνθηρας είδε την προοπτική να πολεμήσει στο πλευρό των Εκδικητών ως εξαιρετική ευκαιρία για εκείνον να καταπολεμήσει το έγκλημα, αλλά και παράλληλα να ελέγξει κατά πόσον οι Εκδικητές αποτελούσαν απειλή για τη Γουακάντα. Όταν ωστόσο οι φόβοι του κατευνάστηκαν, ο Τι'Τσάλα με χαρά έγινε έμπιστο μέλος της ομάδας. Μια από τις πρώτες ενέργειές του ως μέλος των Εκδικητών, ήταν να καλέσει τους νέους φίλους του στη Γουακάντα. Εκεί, όμως, τους περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Τον Μαύρο Πάνθηρα και τους Εκδικητές υποδέχθηκαν ένας στρατός από οπλισμένους Γουακαντιανούς. Όταν ρωτήθηκαν από ποιον έλαβαν την άδεια να φέρουν πυροβόλα όπλα, οι Γουακαντιανοί υπέδειξαν τον Μ'Μπάκου της φυλής των Τζαμπάρι. Οργισμένος ο Τι'Τσάλα κάλεσε τον Μ'Μπάκου να λογοδοτήσει για τις πράξεις του κι εκείνος ευθύς εξήγησε ότι όπλισε τους Γουακαντιανούς γιατί είχε ακούσει αναφορές πως ο Κλο είχε επιστρέψει στη Γουακάντα. Εν συνεχεία παρέθεσε δείπνο στον Μαύρο Πάνθηρα και τους συντρόφους του. Αλλά ο Μ'Μπάκου ήθελε στην πραγματικότητα να αναλάβει την εξουσία στη Γουακάντα και είχε φροντίσει να ρίξει μια ναρκωτική ουσία στα φαγητά. Όταν ο Μαύρος Πάνθηρας συνήλθε, βρήκε τους Εκδικητές φυλακισμένους και αντίκρισε τον Μ'Μπάκου ντυμένο με το τομάρι ενός λευκού γορίλα, παρότι κάτι τέτοιο απαγορευόταν στη Γουακάντα. Ο Μ'Μπάκου, που πλέον αποκαλούσε τον εαυτό του «Άνθρωπο-Πίθηκο», προκάλεσε τον Τι'Τσάλα σε μάχη σώμα-με-σώμα. Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Άνθρωπος-Πίθηκος χτύπησε τόσο δυνατά τον Τι'Τσάλα, ώστε τον έριξε αναίσθητο. Όταν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, διαπίστωσε ότι ήταν δεμένος κάτω από το είδωλο του Πάνθηρα. Ωστόσο, χάρη στη βοήθεια των Εκδικητών, που στο μεταξύ είχαν καταφέρει να αποδράσουν, τα σχέδια του Μ'Μπάκου ματαιώθηκαν και ο Μαύρος Πάνθηρας απελευθερώθηκε από τα δεσμά του. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Τι'Τσάλα έδωσε πολλές μάχες στο πλευρό των Εκδικητών. Αλλά κατά την απουσία του, η ένταση και πολιτική αναταραχή στη Γουακάντα αυξήθηκαν, αναγκάζοντας τον Τι'Τσάλα να επιστρέψει στην πατρίδα του. Πρώτα αντιμετώπισε τον ετεροθαλή αδελφό του, Τζακάρα, ο οποίος εν τη απουσία του Τι'Τσάλα, είχε επιχειρήσει (ανεπιτυχώς) να καταλάβει την εξουσία. Σύντομα, μια νέα σοβαρότερη απειλή έκανε την εμφάνισή της. Ο Έρικ Κιλμόνγκερ (=Θανατηφόρος). Το πραγματικό όνομα του Έρικ ήταν Ν'Τζαντάκα. Ο πατέρας του είχε εξαναγκαστεί να εργαστεί για τον Κλο. Όταν ο Κλο εγκατέλειψε τη Γουακάντα, ο Ν'Τζαντάκα και η οικογένειά του εξορίστηκαν από τον Τι'Τσάλα. Ο Ν'Τζαντάκα κατέληξε στο Χάρλεμ, αναπτύσσοντας άσβεστο μίσος τόσο για τον Κλο όσο και για τον βασιλιά της Γουακάντα. Άλλαξε το όνομά του σε Έρικ Κιλμόνγκερ και ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση. Κατά τη διάρκεια εξέγερσης στη Γουακάντα, ανέλαβε τον έλεγχο του θρόνου και προκάλεσε τον Τι'Τσάλα σε μονομαχία. Με απίστευτο τρόπο, ο Έρικ νίκησε τον Τι'Τσάλα σε μάχη σώμα-με-σώμα και τον πέταξε από έναν καταρράκτη για να τον αποτελειώσει. Έτσι κέρδισε και δικαιωματικά τον τίτλο του Μαύρου Πάνθηρα. Η καταστροφή για τον Κιλμόνγκερ ήρθε όταν θέλησε να φάει από το Καρδιόσχημο Βότανο. Μη διαθέτοντας ανοσία στα τοξικά χαρακτηριστικά του έπεσε σε κώμα. Εν τέλει, αποδείχτηκε ότι ο Τι'Τσάλα δεν είχε σκοτωθεί, ανακατέλαβε την εξουσία της Γουακάντα και διέταξε να φροντίσουν τον Ν'Τζαντάκα μέχρι να συνέλθει. Στη γουακαντιανή παράδοση τα αγόρια κατά την εφηβεία έπρεπε να περάσουν από το στάδιο της Περιπλάνησης, να αποσυρθούν δηλαδή από την πατρική οικεία και να περιπλανηθούν στη γη της Γουακάντα, για να πετύχουν την πνευματική μετάβαση από την παιδικότητα στην ενηλικίωση. Μετά τη δολοφονία του πατέρα του, ο Τι'Τσάλα ξεκίνησε για την Περιπλάνησή του, κατά την οποία λίγο έλειψε να πέσει θύμα απαγωγής. Σώθηκε χάρη στην επέμβαση μιας νεαρής μεταλλαγμένης, που άκουγε στο όνομα Ορόρο Μονρό και θα γινόταν περισσότερο γνωστή ως Θύελλα. Μεταξύ των δύο αναπτύχθηκαν ρομαντικά αισθήματα, αλλά οι υποχρεώσεις του Τι'Τσάλα δεν επέτρεψαν η σχέση να προχωρήσει και οι δρόμοι τους χώρισαν. Πολλά χρόνια αργότερα, ο Τι'Τσάλα ξανασυναντήθηκε με την Ορόρο, βοηθώντας την να βρει τα επιζώντα μέλη της οικογένειάς της στην Αφρική. Η σχέση τους αναθερμάνθηκε και σύντομα την επισφράγισαν με τα δεσμά του γάμου, σε μια λαμπρή γουακαντιανή τελετή και με τη παρουσία πλήθους υπερηρώων. Μετά τον μήνα του μέλιτος, η Θύελλα εισήχθη στον κόσμο της διπλωματίας στο πλευρό του συζύγου της. Ήταν τότε που η κυβέρνηση των ΗΠΑ προωθούσε τον Νόμο Εγγραφής των Υπερηρώων, επιβάλλοντας την υποχρεωτική εγγραφή όλων των ατόμων με υπερδυνάμεις. Οι υπεράνθρωποι και η κοινωνία ολόκληρη είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, από τη μια εκείνοι που μιλούσαν υπέρ του ατομικού δικαιώματος της ελευθερίας και από την άλλη όσοι μιλούσαν υπέρ του δικαιώματος της κοινωνίας στην ασφάλεια. Ο Τι'Τσάλα και η Ορόρο ζήτησαν ακρόαση από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ για να συζητήσουν σχετικά με τον νέο νόμο και τις συνέπειές του. Το Προεδρικό Επιτελείο αρνήθηκε το αίτημά τους, έως ότου η Θύελλα υπέγραφε τον Νόμο Εγγραφής. Ο Τι'Τσάλα και η Ορόρο παρέμειναν στη γουακαντιανή πρεσβεία, απευθύνοντας έκκληση στον ΟΗΕ και τις ξένες δυνάμεις για να ασκηθεί πίεση προς τις ΗΠΑ. Την ίδια ώρα, η Γουακάντα στήριζε κρυφά τον Κάπτεν Αμέρικα και τους Μυστικούς Εκδικητές, που τάσσονταν κατά του νόμου και αγωνίζονταν εναντίον του. Ακολούθησε Εμφύλιος Πόλεμος μεταξύ των Υπερηρώων που αντιτάσσονταν στον νόμο και εκείνων που τον είχαν υπογράψει. Μετά από αλλεπάλληλες συγκρούσεις, ο Κάπτεν Αμέρικα συνειδητοποίησε ότι ο κόσμος απαιτεί την εγγραφή τους, ζήτησε από τους Μυστικούς Εκδικητές να σταματήσει ο πόλεμος και η ομάδα διαλύθηκε, ενώ πολλά από τα πρώην μέλη έλαβαν αμνηστία για τις ενέργειές τους υπογράφοντας την Πρωτοβουλία των 50 Πολιτειών. Μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, ο Τι'Τσάλα και η Ορόρο προσχώρησαν προσωρινά στους Τέσσερις Φανταστικούς. ΔΥΝΑΜΕΙΣ & ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ Ενισχυμένη Φυσιολογία: Οι αισθήσεις και σωματικές ικανότητες του Τι'Τσάλα είναι αυξημένες σε υπεράνθρωπα επίπεδα χάρη στο Καρδιόσχημο Βότανο. Όταν ο Τι'Τσάλα έγινε Βασιλιάς των Νεκρών (Fantastic Four #607-608, Ιούνιος 2012), η θεά Μπαστ τον προίκισε με επιπλέον δυνάμεις: Έχει την ικανότητα να αντλεί τη γνώση, τη δύναμη και την εμπειρία από κάθε προκάτοχό του Μαύρο Πάνθηρα. Οι αισθήσεις του (όραση, ακοή και όσφρηση) λειτουργούν στα ανώτερα ανθρώπινα όρια. Η υπερφυσική όρασή του επεκτείνεται στις υπέρυθρες και υπεριώδεις περιοχές του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, επιτρέποντάς του να βλέπει σε συνθήκες σχεδόν απολύτου σκότους. Εντοπίζει ήχους που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ακούσει, ενώ ακόμα και η όσφρησή του είναι τόσο οξεία, ώστε μπορεί να απομνημονεύσει δεκάδες χιλιάδες οσμές και να αναγνωρίσει ανθρώπους και αντικείμενα μόνο από τη μυρωδιά τους. Η σωματική δύναμη, ταχύτητα και αντοχή του Τι'Τσάλα είναι ενισχυμένες σε υπεράνθρωπα επίπεδα, ξεπερνώντας ακόμα και τους καλύτερους Ολυμπιακούς αθλητές. Λέγεται ότι μπορεί να σηκώσει βάρος μέχρι 350 κιλά, να πηδήξει μέχρι 3 μέτρα σε ύψος και 4.5 μέτρα σε μήκος, και να τρέξει με ταχύτητες που αγγίζουν τα 55 χλμ την ώρα. Ενώ η πυκνότητα των δερματικών, μυικών και οστικών ιστών του, τον καθιστούν ανθεκτικό σε διάφορους βαθμούς σωματικής βλάβης. Η ευελιξία, ισορροπία, επιδεξιότητα και τα αντανακλαστικά του είναι ενισχυμένα σε επίπεδα ανώτερα από οποιονδήποτε αθλητή ολυμπιακού επιπέδου που αγωνίστηκε ποτέ. Ο προσαρμοσμένος μεταβολισμός του Τι'Τσάλα τού επιτρέπει να επουλώνει πληγές πολύ πιο εκτεταμένα και αποτελεσματικά από τον μέσο άνθρωπο. Ως Βασιλιάς των Νεκρών, ο Τι'Τσάλα μπορεί να ελέγχει τους νεκρούς, να καλεί έναν στρατό από ζόμπι και να διατάζει τα πνεύματα της Νεκρόπολης. Αυξημένη Ευφυΐα: Φοιτήσας σε Αμερική και Ευρώπη, έλαβε διδακτορικό στην ψυχολογία, τη μηχανολογία, την οικονομία, τις πολιτικές επιστήμες και την ανώτερη φυσική, ενώ παράλληλα είναι προικισμένος με ειδητική (φωτογραφική) μνήμη. Αυθεντία των Πολεμικών Τεχνών: Εκπαιδευμένος σε όλες τις αφρικανικές πολεμικές τέχνες, τόσο ένοπλες όσο και άοπλες, τις οποίες σε συνδυασμό με τις μοναδικές ικανότητες που απέκτησε χάρη στο Καρδιόσχημο Βότανο, τις συνδύασε σε ένα εντελώς μοναδικό δικό του στυλ μάχης. Άριστος Σκοπευτής: Εκπαιδευμένος να χειρίζεται από κυνηγετικά μαχαίρια μέχρι πυροβόλα όπλα και κάθε είδος οπλισμού. Ειδικός στον Στρατηγικό Σχεδιασμό: Από την παιδική του ηλικία διδάχτηκε τακτικές και στρατηγικές, κι έμαθε να σκέφτεται πάντα δύο βήματα μπροστά από τους εχθρούς του και τρία βήματα μπροστά από τους φίλους του. Αριστοτέχνης Κυνηγός και Ιχνηλάτης: Χάρη στις οξυμμένες αισθήσεις του μπορεί να συλλαμβάνει διακυμάνσεις που θα διέφευγαν από έναν μέσο άνθρωπο. Στο οικείο του περιβάλλον μέσα στη ζούγκλα, μπορεί να ακολουθεί ίχνη ενός ορισμένου θηράματος μέχρι και ύστερα από 12 ώρες. Πολύγλωσσος: Μιλάει άπταιστα τη μητρική του γλώσσα, αγγλικά και διάφορες άλλες γλώσσες. Μετρ των Εφευρέσεων: Χάρη στις γνώσεις του πάνω στη μηχανική, μπορεί να εφεύρει διάφορες συσκευές με ειδικές ιδιότητες που καλύπτουν τις ανάγκες του ή να αναπαράγει πρακτικά οποιαδήποτε τεχνολογία, εξετάζοντας τον τρόπο λειτουργίας ή τα σχέδια της. Διασυνδέσεις Υψηλής Επιρροής: Ως βασιλιάς της Γουακάντα, ο Τι'Τσάλα έχει πρόσβαση σε μια τεράστια συλλογή από μαγικά αντικείμενα, τεχνολογικό και στρατιωτικό υλικό, καθώς και την υποστήριξη του πλήθους των επιστημόνων, των τυχοδιωκτών και των υπερηρώων του έθνους του. Διπλωματική Ασυλία: Ως ηγέτης ενός κυρίαρχου έθνους, επισκέπτεται συχνά τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τα Ηνωμένα Έθνη για πολιτικούς λόγους. Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών απολαμβάνει διπλωματική ασυλία και η πρεσβεία της Γουακάντα θεωρείται ξένο έδαφος. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ Το υφασμένο με γουακαντιανό βιμπράνιο κοστούμι του απορροφά την κινητική ενέργεια των προσκρούσεων, καθιστώντας τον αδιαπέραστο από τις σφαίρες. Τα γάντια του φέρουν αντιμεταλλικά νύχια κατασκευασμένα από ανταρκτικό βιμπράνιο και μπορούν να διαπεράσουν κάθε είδος μετάλλου. Οι μπότες του επίσης κατασκευασμένες από γουακαντιανό βιμπράνιο, απορροφούν τους κραδασμούς, καθιστώντας τον ικανό να τρέχει αθόρυβα και να προσγειώνεται με τα πόδια σε άλματα από μεγάλο ύψος. Ο μανδύας μπορεί να επιμηκυνθεί, να ελαττωθεί ή να εξαλειφθεί μόνο με τη σκέψη και ολόκληρο το κοστούμι μπορεί να αναδιαμορφωθεί από έναν παλμό φωτεινής ενέργειας, επιτρέποντας στη στολή να περάσει ως κανονικό ρούχο ή να καταστήσει τον Μαύρο Πάνθηρα εντελώς αόρατο. Μέρος του συνήθη εξοπλισμού του Μαύρου Πάνθηρα είναι και μια συσκευή τηλεμεταφοράς με άγνωστη μέχρι στιγμής εμβέλεια. Η ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝΘΗΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Το 1978 οι Εκδόσεις Καμπανάς (Kabanas Hellas) συστήνουν τον Μαύρο Πάνθηρα στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μέσα από μια δική του σειρά. Η σειρά ήταν διμηνιαία και δημοσιεύονταν ιστορίες από το «Black Panther» σε σχέδιο του Τζακ Κίρμπυ. Εκτός των κεντρικών ιστοριών με τον Μαύρο Πάνθηρα, περιλάμβανε δύο ακόμα ιστορίες με διάφορους χαρακτήρες, όπως ο Χάουαρντ η Πάπια (Howard the Duck), η Κόκκινη Σόνια (Red Sonja), ο Λοχίας Φιούρυ (Sgt. Fury and his Howling Commandos), ο Τιμωρός (The Punisher), ο Μοτοσικλετιστής Φάντασμα (Ghost Rider) κ.ά. Δυστυχώς ο τίτλος «Μαύρος Πάνθηρας» δεν έμελλε να μακροημερεύσει και σταμάτησε την κυκλοφορία του μετά από μόλις οκτώ τεύχη. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Μαύρος Πάνθηρας επιστρέφει μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Αγόρι», που τότε διένυε την τρίτη περίοδο κυκλοφορίας του. Από το τεύχος #97 έως το τεύχος #139 δημοσιεύονταν σε συνέχειες ιστορίες από τη σειρά «Black Panther: Panther's Prey». Το 2009 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Daily Press Magazines το τεύχος #30 της σειράς «Marvel Σουπερήρωες - Η Επίσημη Συλλογή», αφιερωμένο στον Μαύρο Πάνθηρα. Στις 20 σελίδες του παρουσιάστηκαν τα κυριότερα βιογραφικά στοιχεία του χαρακτήρα, ενώ το τεύχος συνόδευε η σχετική συλλεκτική φιγούρα. ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ Η πρώτη εμφάνιση του Τι'Τσάλα στην τηλεόραση έγινε το 1995 στη σειρά κινουμένων σχεδίων «Fantastic Four» και στο επεισόδιο «Prey of the Black Panther», που ήταν βασισμένο στα τεύχη #52–53 του Fantastic Four. Τη φωνή του δάνειζε ο Κιθ Ντέηβιντ, ενώ στην ελληνική μεταγλώττιση ακουγόταν ο Νέστορας Κοψιδάς. To 1995 έκανε και μια σύντομη εμφάνιση χωρίς διαλόγους στη σειρά «X-Men: The Animated Series» και στο επεισόδιο «Sanctuary». Το 2006 κάνει το ντεμπούτο του στις βιντεοταινίες με το «Ultimate Avengers 2», όπου συμμετέχει ως κεντρικός πρωταγωνιστής. Το 2008 επιστρέφει στη βιντεοταινία «Next Avengers: Heroes of Tomorrow», όπου πεθαίνει κατά τη διάρκεια μιας μάχης των Εκδικητών ενάντια στον Ούλτρον. Η ταινία μας παρουσιάζει τον γιο του Τι'Τσάλα και της Στορμ, τον Αζάρι. To 2009 επανεμφανίστηκε στη σειρά «Iron Man: Armored Adventures» και στο επεισόδιο «Panther's Prey» με τη φωνή του Χάρη Γρηγορόπουλου. Επέστρεψε στα επεισόδια «Line of Fire» και «The Makluan Invasion, Part I-II» με τη φωνή του Βασίλη Καΐλα. Το 2009 εμφανίζεται και στη σειρά «The Super Hero Squad Show» και στο επεισόδιο «Tremble at the Might of... M.O.D.O.K.!». Το 2010 αποκτά την πρώτη δική του σειρά κινουμένων σχεδίων, σε στυλ motion-comic, με τον τίτλο «Black Panther» και σε συμπαραγωγή των Marvel Animation και BET. Την περίοδο 2010-2013 εμφανίζεται σε αρκετά επεισόδια της σειράς «The Avengers: Earth's Mightiest Heroes» με τη φωνή του Τηλέμαχου Κρεβάικα. Το 2014 κάνει το ντεμπούτο του στα άνιμε με τη σειρά «Marvel Disk Wars: The Avengers». Από το 2013 κι εξής εμφανίζεται στη σειρά «Avengers Assemble» με τη φωνή του Νίκου Παπαδόπουλου. Το 2016 ο ηθοποιός Τσάντγουικ Μπόουζμαν δίνει σάρκα και οστά στον χαρακτήρα για τις ανάγκες της κινηματογραφικής ταινίας «Captain America: Civil War». Το Φεβρουάριο του 2018 αποκτά για πρώτη φορά τη δική του κινηματογραφική ταινία με το «Black Panther». Στον πρωταγωνιστικό ρόλο επιστρέφει ο Τσάντγουικ Μπόουζμαν. Το 2018 αναμένεται να επιστρέψει στον χώρο του κινουμένου σχεδίου με την ταινία «LEGO Black Panther: Trouble in Wakanda». Τον Μάιο του 2018 ο Μπόουζμαν αναμένεται να επιστρέψει στο ρόλο του Πάνθηρα για τις ανάγκες της ταινίας «Avengers: Infinity War» και όπως όλα δείχνουν ο Μαύρος Πάνθηρας ήρθε για να μείνει! ΠΗΓΕΣ Ελληνικές Μεταγλωττίσεις - Αρχείο [Tsaklas] https://en.wikipedia.org/wiki/Black_Panther_(comics) http://marvel.wikia.com/wiki/T%27Challa_(Earth-616) https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/2440--μαυροσ-πανθηρασ/ https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/16208--αγορι-γ-περιοδοσ/ Marvel Σουπερήρωες - Η Επίσημη Συλλογή, τεύχος #30, Εκδόσεις Daily Press Magazines (DPM) • B A T N I C K •
  6. Black Panther και αφροφουτουρισμός Πριν από περίπου ένα μήνα έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ μια από τις πιο πολυσυζητημένες και πολυαναμενόμενες ταινίες του περασμένου έτους. Ο λόγος για το Black Panther του Ryan Coogler, που πλέον στις ΗΠΑ λαμβάνει διαστάσεις φαινομένου, με πολλούς να κάνουν λόγο για μια ταινία ιστορικής σημασίας για την αφροαμερικανική κοινότητα και το μαύρο κίνημα. Τι πραγματεύεται όμως το Black Panther και πως εξηγείται η φρενίτιδα γύρω από την ταινία; Ο Black Panther της Marvel Comics σχεδιάστηκε το 1966 από τους Stan Lee και Jack Kirby, δύο νεοϋορκέζους κομίστες εβραϊκής καταγωγής, ως μια προσπάθεια να προσφέρουν στους αφρο-αμερικανούς αναγνώστες ένα χαρακτήρα για να ταυτιστούν. Ο κυριότερος ήρωας στο κόμικ, του οποίου το όνομα είναι T'Challa, είναι ο κληρονόμος στον θρόνο της Wakanda, ενός φανταστικού αφρικανικού έθνους. Η μικροσκοπική χώρα για αιώνες κατέχει σχεδόν αποκλειστικά το vibranium, ένα ξένο στοιχείο που αποκτήθηκε από έναν πεσμένο μετεωρίτη. Οι ηγέτες της Wakanda έχουν διατηρήσει την πατρίδα και τα πλούτη τους κρυφά από του άλλους πλανήτες και το έθνος τους χαρακτηρίζεται ως τεχνολογικά προηγμένο. Καθώς όμως το μεγάλο μυστικό αποκαλύπτεται και ο πατέρας του T'Challa δολοφονείται άγρια, η απομόνωση της Wakanda τελειώνει. Ο νεαρός βασιλιάς τότε θα αναγκαστεί να φορέσει τη στολή του Black Panther, κατασκευασμένη από το άφθαρτο vibranium, και να αντιμετωπίσει τους εχθρούς για λογαριασμό του λαού του. Αυτό είναι και το θέμα της τρίτης ταινίας μεγάλου μήκους του Ryan Coogler - μετά το "Fruitvale Station" και το "Creed" - και όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες φωτογραφίες τον περασμένο Ιούνιο, η αντίδραση του κοινού ήταν φρενήρης. Το teaser του τρέιλερ είχε 89 εκατομμύρια προβολές σε 24 ώρες. Στις 10 Ιανουαρίου του 2018, οι προπωλήσεις εισιτηρίων στις πρώτες 24 ώρες διαθεσιμότητάς τους ξεπέρασαν εκείνες οποιασδήποτε άλλης ταινίας της Marvel. Για όμως συνέβη αυτό; Σίγουρα οι υπερήρωες είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στην αμερικανική κοινωνία αλλά το "Black Panther" δεν είναι η πρώτη μεγάλη ταινία με μαύρο υπερ-ήρωα. Το "Blade", που κυκλοφόρησε το 1998, απεικόνιζε τον Wesley Snipes ως κυνηγό βαμπίρ της Marvel, και ο "Hancock" του 2008 απεικόνιζε τον Will Smith ως έναν πιο χαλαρό αντι-ήρωα. Όμως το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές αυτών των ταινιών ήταν μαύροι φαινόταν κάπως συγκυριακό. Ο ''Black Panther'', αντίθετα, είναι σαφές πως είναι σκόπιμα μαύρος. Εξάλλου αυτό είναι και το βασικό στοιχείο του κόμικ. «Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που βλέπουμε μια ταινία με κεντρικούς χαρακτήρες μαύρους, που κατέχουν ισχυρές θέσεις», αναφέρει στους New York Times ο Jamie Broadnax, ιδρυτής του Black Girl Nerds, μιας ιστοσελίδας pop-culture περιεχομένου, επικεντρωμένη στην επιστημονική φαντασία και στα κόμικς. Αυτοί οι χαρακτήρες, σημειώνει, «είναι κυβερνήτες ενός βασιλείου, εφευρέτες και δημιουργοί προηγμένης τεχνολογίας. Δεν έχουμε να κάνουμε με τον μαύρο πόνο, τα μαύρα βάσανα και τη μαύρη φτώχεια», συνηθισμένα θέματα των ταινιών για τη Αφροαμερικανική κοινότητα. Σε ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε στο Twitter τον Δεκέμβριο και έκτοτε έχει γίνει viral, τρεις νεαροί αφροαμερικανοί βλέπουν την αφίσα για το "Black Panther" σε έναν κινηματογράφο. Ο ένας από αυτούς αγκαλιάζει την αφίσα για πλάκα, ενώ ένα άλλος ρωτάει ρητορικά: «Έτσι αισθάνονται οι λευκοί άνθρωποι όλη την ώρα;» Η σκηνή προκαλεί γέλιο, μέχρι που ο τρίτος νέος της παρέας προκαλεί αμηχανία με ένα σχόλιο που μοιράζεται δυνατά: «Έτσι κι εγώ θα αγαπούσα αυτή τη χώρα». Σίγουρα το "Black Panther" δεν είναι παρά μια ταινία του Χόλιγουντ και η Wakanda τίποτα παραπάνω από ένα φανταστικό έθνος. Όμως αυτό που σηματοδοτεί είναι πολύ μεγαλύτερο από μια ταινία φαντασίας με μαύρους χαρακτήρες και μπορεί να λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς για πολλές γενιές μαύρων αμερικανών. Πρόκειται για μια βασική έκφραση του αφροφουτουρισμού, του καλλιτεχνικού αισθητικού και διανοητικού ρεύματος του μαύρου κινήματος που γεννήθηκε στις δεκαετίες του '50 και του '60, έχει σκοπό να υπερβεί τους περιορισμούς της λευκής φαντασίας. Δεν είναι μόνο η ιδέα ότι οι μαύροι άνθρωποι θα υπάρξουν στο μέλλον, θα χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία και την επιστήμη και θα ταξιδέψουν στο διάστημα. Είναι η ιδέα ότι θα έχουν κερδίσει πραγματικά το μέλλον. Ο αφροφουτουρισμός μιλά επί της ουσίας για έναν κόσμο, όπου οι μαύροι άνθρωποι θα απολαμβάνουν ίδια ποιότητα ζωής με τους λευκούς, της οποίας το επίκτητο κοινωνικό προνόμιο στο παρόν ευθύνεται για την τωρινή χαμηλού επιπέδου ποιότητα ζωής των μαύρων. Η ταινία ''Black Panther'' κινείται αριβώς σε αυτό το πλαίσιο. Το κίνημα εκτείνεται από τους στοχαστές της free-jazz όπως ο Sun Ra, που έγραψε για ένα Αφρικανικό παρελθόν γεμάτο με εξωγήινη τεχνολογία και εξωγήινα όντα, στην τέχνη της Krista Franklin και της Ytasha Womack. Σημαντικοί χαρακτηρίζονται συγγραφείς όπως η Octavia Butler, η Nnedi Okorafor και ο Derrick Bell, αλλά και η μουσική της Jamila Woods και της Janelle Monáe. Για το John I. Jennings, καθηγητή Μέσων Ενημέρωσης και Πολιτιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Riverside και συν-συγγραφέα του "Black Comix Returns", το έργο των προαναφερθέντων είναι ένας τρόπος αναβάθμισης του συστήματος, γιατί αυτό εκτείνεται πέρα από τη νίκη της μαύρης φυλής. Ο αφροτουρισμός έχει να κάνει με έναν κόσμο στον οποίο αυτή έχει ήδη κερδίσει. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η Octavia Butler, μια από τις πιο σημαντικές φωνές του αφροφουτουριστικού κινήματος, δεν είδε ποτέ τη δουλειά της να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, παρά το γεγονός ότι πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο βιβλία και ήταν η πρώτη συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας που κέρδισε μια υποτροφία MacArthur. Το γράψιμο της Butler όχι μόνο παρουσίαζε Αφροαμερικανούς πρωταγωνιστές, αλλά τόνισε συγκεκριμένα τα χαρακτηριστικά των αφροαμερικανίδων γυναικών. Τα βιβλία κόμικ είναι τα κατάλληλα για να διαχειριστούν αυτήν την υπόθεση του αφροφουτουρισμού. Σε αυτά, οι νόμοι του γνωστού μας κόσμου καταρρίπτονται: Οι χαμηλών τόνων μαθητές μετατρέπονται σε θεϊκά πλάσματα, μεταλλαγμένοι περπατούν ανάμεσά μας και πολλές φορές χορηγείται ανυπέρβλητη δύναμη στους πιο καταπιεσμένους. Τα κόμικ προσφέρουν μια διαφυγή από την πραγματικότητα και με αυτά ταυτίζεται πλήρως η μαύρη φυλή, μια φυλή που έχει δει τη γη της να γίνεται αντικείμενο κλοπής, αλλά και τους ανθρώπους της να αντιμετωπίζονται ως κατώτεροι. Είναι άραγε ο ''Black Panther'' το πρώτο από πολλά ακόμα κινηματογραφικά δείγματα του αφροφουτουριστικού κινήματος; Η συνέχεια στις οθόνες μας... Πηγή
  7. Planet Hulk- H επανάσταση των τεράτων Ίσως το μεγαλύτερο κακό που έκανε η σαχλή, συνδυαστική διασκευή του Τaika Watiti στο Thor: Ragnarok ήταν η κατακρεούργηση και η απαξίωση μίας από τις πιο πολιτικές ιστορίες της πρόσφατης Marvel, η οποία δεν είναι άλλη από το Planet Hulk. H ιστορία αύτή έτρεξε από το 2006 έως και το 2007, την ίδια περίοδο δηλαδή που η Marvel εξέδιδε το μεγάλο event του Civil War, το οποίο άλλαξε ριζικά την εικόνα του σύμπαντος της, ενώ οι απόηχοι του διατηρήθηκαν για αρκετά χρόνια. Όμως, αυτό που πραγματικά παρέμεινε από όλη αυτή την περίοδο στα comics της εταιρείας δεν ήταν οι αλλαγές στο continuity, ούτε το ποιος έζησε και ποιος πέθανε, κάτι που ούτως ή άλλως άλλαξε λίγο καιρό αργότερα. Αυτό που πραγματικά σφράγισε την περίοδο ήταν μια βαθιά, πολιτική ματιά στα γεγονότα του σήμερα και μια αποτίμηση τους βάσει ενός ιδεολογήματος το οποίο ναι μεν βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην κυρίαρχη αφήγηση, ωστόσο, σαν ένα πολύπλοκο κείμενο και σύνολο σημείων, άφησε μεγάλο περιθώριο δράσης και ερμηνείας σε διαφορετικούς τρόπους ανάγνωσης και δράσης. Έτσι λοιπόν, στιγμές όπως η ομιλία του Captain America για το καθήκον του ατόμου απέναντι στις φασιστικές επιταγές, ή η εσωτερική πάλη του Spiderman και η τελική μεταπήδηση του στο πεδίο των ταξικά διωκώμενων (για περισσότερα εδώ) άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους. Οι δημιουργοί που απασχολούνταν στον Hulk από την άλλη (εκείνη την περίοδο ο κατά κύριο λόγο συγγραφέας του ήταν ο Greg Pak, ενώ το artwork, στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν των Carlo Pagulayan και Aaron Lopresti, ενώ αξίζει να αναφέρουμε και τους Jeffrey Huet και Randy Gentile, inker και letterer αντίστοιχα) χωρίς το βάρος της συμμετοχής του χαρακτήρα στα υπόλοιπα events, είχαν την ευκαιρία να πάνε τα θέματα αυτά στα άκρα, να μας δείξουν μια πραγματική επανάσταση των απόβλητων, των Αλλων, η οποία από πολλές απόψεις ήταν πολύ πιο προωθητική από τα γεγονότα του Εμφυλίου. Ο Hulk ήταν, στο βάθος του, ένας ήρωας κατα λάθος, τόσο στον τρόπο που απέκτησε τις δυνάμεις του, όσο και στον τρόπο που λειτουργούσε. Η τερατώδης μεταμόρφωση του Bruce Banner σκόρπιζε τον τρόμο σε εχθρούς και φίλους, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οι δύο τελευταίοι συνασπίστηκαν εναντίον του. Κυνηγημένος από το ίδιο το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που τον δημιούργησε, ήταν εγκλωβισμένος μαζί του σε μια σχιζοφρενική σχέση καθώς το τελευταίο από την μία επιθυμούσε να τον καταστρέψει και από την άλλη να τον ελέγξει. Ακόμα και ο ίδιος βέβαια δεν φαινόταν ικανός να του ξεφύγει, τουλάχιστον όχι για πολύ. Έτσι, στο προοίμιο του Planet Hulk, ο Bruce Banner, παρασυρμένος από το ίδιο αυτό σύμπλεγμα, το οποίο συμβόλιζε σε αυτή την φάση το πρόσωπο του Nick Furry, μπαίνει σε ένα διαστημόπλοιο με προορισμό το πουθενά. Στην πορεία βέβαια, αποκαλύπτεται πως υπαίτιοι για την εξορία του Hulkήταν οι πρώην φίλοι του, οι ηγεσίες των Avengers, των X-men, των Inhuman αλλά και των Fantastic Four (οι λεγόμενοι Illuminati). Aυτή η παράξενα δομημένη ομάδα των αρχηγών όλων των ηπερηρωικών ομάδων, η ελίτ των ελίτ, αποφάσισε πως η καταστρεπτική πορεία του Hulk έπρεπε να σταματήσει, πως το δικό του υπερωηρωικό έργο και οι ζωές που είχε σώσει δεν μέτραγαν. Οι ήρωες ονόμασαν τον Hulk τέρας- Αλλον και συνασπίστηκαν εναντίον του. Η προδοσία αυτή είναι καθοριστική στιγμή για τον Hulk, είναι η τομή που γίνεται μέσα στον ήρωα που λήγει, για ένα τεράστιο διάστημα την εσωτερική του πάλη: αφού οι άλλοι το όρισαν, ο Hulk θα ήταν τέρας, θα ήταν ένας Αλλος για να χρησιμεύσει σαν ενοποιητικός στόχος ενάντια στους φίλους και τους εχθρούς. Ο Bruce Banner εξαφανίζεται, και την μόνη στιγμή του event που εμφανίζεται, όταν ο Hulk πια νιώθει μια υποχώρηση της οργής του αφού βρίσκει μια ομάδα που τους δένει αυτή η ετερότητα, ηττάται γρήγορα και επιστρέφει στην λήθη, για να πει μετά ο Hulk σε έναν σύντροφο του: «Ησύχασε, μόνο εμείς τα τέρατα είμαστε εδώ.», ενώ την δεύτερη φορά, ο Banner φανερώνεται σαν αδυναμία, που γρήγορα ξεπερνιέται. Στο προορισμό του ο Hulk συναντά κάτι που ήλπιζε να αφήσει πίσω του: μια αυστηρά δομημένη κοινωνία πάνω στην εικόνα και την καταπίεση, σε πρώτη φάση των τερατόμορφων αιχμαλώτων της, είτε από τον δικό της πλανήτη είτε από άλλους κόσμους, και μετά των πιο υποβαθμισμένων τάξεων της. Η Sakaar δεν είναι το τσίρκο του Watiti που η σκλαβιά είναι κάτι ανέμελο και το κοινό ένας ανεγκέφαλος όχλος που κοιτάει αγώνες και άνευρα μπουκέτα. Δομείται βάσει της ενότητητας απέναντι στο έτερο, στο Άλλο. Το ταξικό μίσος των Sakaaran, απέναντι στους εντομόμορφούς Natives, ή οι σχέσεις δουλείας των Shadow στους Imperials δημιουργούν έναν πολυσύνθετο ψηφιδωτό σχέσεων όπου η διαφορετικότητα πολεμάται. Ο Hulk, και η ομάδα που βρίσκει και συσπειρώνεται γύρω του, παρότι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον, με πολλούς μάλιστα να ξεκινούν ως πρώην villains, όπως η Brood (Νο- Νame) από τους X-men, ή o σοβαρός, λιγομίλητος και πιστός Korg, του οποίου τον χαρακτήρα ισοπέδωσε προσωπικά ο Watiti από τον Thor. Ωστόσο αυτή η καταπίεση και το μίσος τους απέναντι στους δεσμώτες τους τους ενώνει. Πως αντιδρούν λοιπόν οι καταπιεσμένοι Αλλοι; Πως η ετερότητα και η πολυμορφία σπάνε την από τα πάνω επιβαλλόμενη ομοιογένεια, η οποία τους διατάζει να πονάνε και να πεθαίνουν; Αν ήταν οι X-men, θα είχαμε μια σταθερή, αργή πορεία συνδιαμόρφωσης μαζί της, μια μεσοβέζικη, αστική λύση διαλόγου. Ο τρόπος του Hulk είναι αρκετά διαφορετικός: επανάσταση. Απρόθυμα στην αρχή, με το χέρι εξαναγκασμένο, ο Hulk εντάσσεται σε ένα πλαίσιο, αυτό του ηγέτη, το οποίο τέμνει (οριζοντίως και όχι καθέτως) μια εσωτερική αντίφαση σε πιο βαθύ επίπεδο: την αντίθεση μεταξύ της τάσης του για απομόνωση με το πρότυπο του Ματωμένου Ιππότη που υπηρετεί σε διάφορες ιστορίες. Εδώ, σε μια απροσδόκητη συμφωνία με τις κοινωνικές συνθήκες γύρω του, το δεύτερο πρότυπο επικρατεί. Ταυτόχρονα, η σωματικότητα, πάντα έντονη στις ιστορίες του Hulk, εδώ λαμβάνει μια σχεδόν μεταφυσική έννοια. Η τεράστια δύναμη του ήρωα όχι μόνο νικά τους εχθρούς του, αλλά και δίνει ζωή στον ίδιον τον ερημωμένο πλανήτη. Η έννοια της χεγκελιανής χειρωνακτικής εργασίας, της ικανότητας να δίνεις ζωή σε κάτι και να νιώθεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό (και αλλοτρίωση όταν στο στερούν) βρίσκει εδώ την καλύτερη έκφραση που μπορεί να βρει σε ένα υπερηρωικό comicεπικής ουσιαστικής φαντασίας και θέτει τον Hulk, στο τέλος της επανάστασης, σε θέση ρυθμιστή των σχέσεων που θα προκύψουν, ξεπερνώντας έτσι το στάδιο του Ιππότη και φτάνοντας σε αυτό του Mεσία, υλοιποιώντας την προφητεία του Γιου της Sakaar (Sakaarson). Ταυτόχρονα βέβαια, ο Pakδε μπορεί να ξεπεράσει τον μεσιανισμό που γενικότερα κυριαρχεί στο υπερηρωικό είδος, κάτι που ίσως ένα τόσο προσωποκεντρικό αφήγημα να μην μπορεί να κάνει όπως και να έχει. Η επανάσταση των Αλλων, των τεράτων που η κοινωνία εξόρισε, τυράννησε και κυνήγησε έχει φυσικά έναν συγκεκριμένο στόχο: τον κόκκινο αυτοκράτορα της Sakaar. To πλαίσιο ενός υπερωηρωικού comic, με εξαίρεση ίσως το V for Vendetta, το οποίο στηριζόταν στην διάνοια που λέγεται Αlan Moore, δεν είναι εύκολο να χωρέσει όλο το ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό φάσμα που προϋποθέτει ένας γενικευμένος ξεσηκωμός, πρέπει αναγκαστικά να το συσπειρώσει και να το θέσει έναντια σε έναν κακό-σύμβολο. Και πράγματι, ο Κόκκινος Βασιλιάς λειτουργεί αρκετά μονοδιάστατα σε αυτό το κομμάτι σε αντίθεση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι οποίοι στο σύνολο τους είναιπολύ καλογραμμένοι και περνούν ο καθένας την δική του πορεία ωρίμανσης και εξέλιξης (ίσως ο Miek να είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, που από αδύναμο comic reliefγίνεται βασιλιάς και σωτήρας της φυλής του και από εκεί μετά villain σε άλλα arcs). Ωστόσο εδώ το βάρος της λειτουργίας υπερέχει αυτό του χαρακτήρα. Όταν το σύμβολο αυτό απομακρύνεται, ο πειρασμός για ένα happy end είναι μεγάλος και πράγματι, στην animated μεταφορά του event, η ιστορία έκλεισε εκεί. Ωστόσο ο Pak συνεχίζει την ιστορία του, δείχνοντας μας κάτι πολύ σημαντικό: την επόμενη μέρα της επανάστασης. Τι γίνεται όταν αυτό που ένωνε τους Άλλους, χάνεται; Τι συμβαίνει όταν όλοι είναι Άλλοι; Ο Hulk βρίσκεται ξαφνικά μεταξύ κοινωνικών ζυμώσεων όπου κάθε ομάδα επιθυμεί να γίνει η νέα νόρμα, αδυνατώντας η μία να ξεπεράσει το μίσος για την άλλη. Ο βασιλιάς Hulk δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικός με τον πολεμιστή Hulk εδώ και η ωμή δύναμη, ενώ είναι αρκετή για την ανατροπή, δεν αρκεί για τη συνέχεια, όπου απαιτείται και μια επανάσταση κουλτούρας. Από την μία είναι λογικό, τόσο τα χρόνια μίσους,όσο και οι παραγωγικές σχέσεις δεν μπορούν να αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη, πόσο μάλλον όταν η κομιξική υπερβολή μας τις διασαφηνίζει σε τέτοιο επίπεδο: όταν τα αυγά των Natives δεν είναι παρά τροφή για τους δεσμώτες τους, πως να σβήσει αυτό το μίσος; Τελικά είναι αυτή η αδυναμία του Hulk να κατανοήσει το βαθύ μίσος πίσω από τον θυμό οδηγεί πολλούς απογοητευμένους στον εξτρεμισμό, μια βία που, σε αντίθεση με την επαναστατική πρακτική, δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην συνέχιση της. Σαν ουροβόρος, αυτή η μικροαστική αντίληψη που κυριαρχεί σε μεγάλη μερίδα τόσο των καταπιεστών όσο και των καταπιεσμένων, οδηγεί στην τελική ρήξη όχι μόνο το νέο καθεστώς , αλλά και τον αναγεννημένο πλανήτη της Sakaar, και είναι με αυτή την πικρή γεύση στο στόμα που ο δημιουργός μας οδηγεί στο World War Hulk… Eικαστικά, το σχέδιο των Carlo Pagulayan και Aaron Lopresti ακολουθεί τις στρωτές, προσγειωμένες στον σχετικό ρεαλισμό γραμμές που κυριαρχούν σε όλο το ύφος της Marvel την συγκεκριμένη περίοδο. Ωστόσο, χωρίς να πιέζονται να συμβάλλουν με κάποιο tie-in στα άλλα γεγονότα, αφήνουν, περιστασιακά την φαντασία τους ελεύθερη να τρέξει στην άγρια επιφάνεια της Sakaar, με τα επιβλητικά παλάτια, τα άγονα τοπία και βράχια στην αρχή και τα λιβάδια μετά, τα ηφαίστεια και τα πετρώδη καταλύματα. Η έρημος της αρχής, έρχεται, μετά από τον κόπο του πρωταγωνιστή να γίνει εύφορο έδαφος, σηματοδοτόντας και οπτικά την σταδιακή μεταμορφωση του ίδιου του Hulk. O ίδιος ο ήρωας, ο οποίος εδώ αλλάζει ξανά και από άμυαλο κτήνος γίνεται ένας ευγενής άγριος, αποδίδεται με μια έμφαση στην σωματικότητα του, σαν άλλος Κόναν, χωρίς βέβαια τις αμφιλεγόμενες πινελιές του Howard, ειδικά στο θέμα των γυναικών καθώς οι γυναικείοι χαρακτήρες, όπως η Elloe Kaifi και κυρίως η Caiera, η μετέπειτα σύζυγος του Ηulk, μπορεί να δίνονται με τον συμβατικό, φετιχοποιημένο τρόπο υπό το βλέμμα του άνδρα δημιουργού, ωστόσο το κείμενο τους αφήνει μεγάλο περιθώριο δράσης, με πολλά προοδευτικά χαρακτηριστικά. Εν τέλει, το Planet Hulk, θέτει μια πολιτική λογική, την οποία συνεχίζει να εξερευνά και στα μετέπειτα events, αλλά πια με άλλο πρόσημο. Είναι το λιγότερο κρίμα που δεν θα δούμε καποια εκδοχή της Sakaar στην μεγάλη οθόνη και περισσότερο που η Marvel επέλεξε, υπό το βάρος της εμπορικής πίεσης, να κλείσει τόσο τελεσίδικα αυτή την πολιτική πλευρά της. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το Planet Hulk ήταν και παραμένει σίγουρα μια από τις καλύτερες ιστορίες του θυμωμένου γίγαντα, όσο και μια από τις καλύτερες της Marvel συνολικά. Πηγή Δική μου σημείωση: το World War Hulk αποτελεί τη συνέχεια του Planet Hulk
  8. House of M: Οι Μεταλλαγμένοι ως Ανεπαρκής Μεταφορά Οι X-Men και γενικότερα οι μεταλλαγμένοι στο σύμπαν της Marvel χρησίμευαν ανέκαθεν ως μεταφορά πραγματικών κοινωνικών αντιθέσεων στο πεδίο των κόμικς και οι ιστορίες τους ενθάρρυναν τον κοινωνικό σχολιασμό. Ήδη από τη δημιουργία τους από τους Stan Lee και Jack Kirby τη δεκαετία του ‘60, η επιρροή από τα κινήματα για τα κοινωνικά δικαιώματα, την , τα αντιπολεμικά συναισθήματα και γενικότερα το κλίμα αμφισβήτησης της εποχής ήταν σαφής. Αυτό το χαρακτηριστικό τους ακολούθησε σταθερά σε όλη την πορεία τους, με τους παραλληλισμούς να μην περιορίζονται μόνο στα αρχικά ζητήματα του φυλετικού ρατσισμού και της παρομοίωσης με τη θεματική του ολοκαυτώματος, αλλά να επεκτείνονται σταθερά σε ζητήματα όπως ο σεξισμός, οι αγώνες του LGBT κινήματος, το Red Scare και η στοχοποίηση των Αμερικανών κομμουνιστών και αριστερών, η πολυπολιτισμικότητα, τα φαινόμενα γενοκτονίας κτλ. Η διαφοροποίηση των μεταλλαγμένων σε σχέση με τους υπόλοιπους υπερήρωες φαίνεται μικρή, αλλά αποτελεί και τον ίδιο τον πυρήνα που έκανε αυτό τον κοινωνικό σχολιασμό εφικτό εξαρχής: οι υπερδυνάμεις τους είναι αποτέλεσμα γονιδίου και άρα κληρονομικές, όχι επίκτητες. Η ανθρωπότητα δε τους φοβάται και τους μισεί επειδή έχουν υπερδυνάμεις (θεματική που έχει εξερευνηθεί και σε ιστορίες μη μεταλλαγμένων), δεν είναι απλός φόβος απέναντι στο διαφορετικό, αν και είναι και αυτό σημαντικό στοιχείο αυτής της αντιμετώπισης. Τους φοβάται και τους μισεί γιατί ενσαρκώνουν έναν υπαρξιακό φυλετικό φόβο για το σύνολο της ανθρωπότητας: την προσωρινότητά της. Οι μεταλλαγμένοι για το μεγαλύτερο μέρος της εκδοτικής ιστορίας της Marvel ήταν το επόμενο βήμα της ανθρώπινης εξέλιξης, ο Homo Superior που θα αντικαταστούσε σταδιακά το Homo Sapiens. Άλλωστε, η αντιμετώπιση προς τους μεταλλαγμένους δεν απέχει και πολύ από το πώς φαίνεται ότι χειρίστηκε το είδος μας τη διαφορετικότητά του με πχ τον Homo Neanderthalensis. Προσθέτοντας σε αυτό τον εκρηκτικό τρόπο με τον οποίο οι δυνάμεις των μεταλλαγμένων κάνουν ανεξέλεγκτες την εμφάνισή τους κατά την εφηβεία, τη στοχοποίηση, θεσμική και μη, της συγκεκριμένης διαφορετικότητας και την απομόνωση και μοναξιά που νιώθουν τα “θύματά” της, έχουμε ένα εννοιακό πλαίσιο στο οποίο το θέμα της φυλής, της σεξουαλικότητας και της συστημικής καταπίεσης μπορεί να σχολιαστεί ταυτόχρονα και σε βάθος. Αυτό δυστυχώς συχνά αποκαλύπτει και θεμελιώδη αδυναμία κατανόησης, από δημιουργούς και εταιρείες ταυτόχρονα, αυτών των κοινωνικών θεμάτων. Πολλά storyline, αν εφαρμοστούν αντίστροφα ως υποθετικά σενάρια σε πραγματικά κοινωνικά ζητήματα, φανερώνουν μια αδύναμη, τελικά από τη μεριά του ασφαλούς προνομιούχου, οπτική. ΤοHouse of M του 2005 είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της προβληματικής. Γραμμένο από τον Brian Michael Bendis και σε σχέδιο Olivier Coipel, το House of M ακολούθησε το storyline “Avengers Disassembled”. Η ιστορία βρίσκει τη Scarlet Witch, κόρη του Magneto και αδερφή του Quicksilver, στον απόηχο της εκστρατείας της απέναντι στους Avengers, τους οποίους κατηγορούσε υπό την επιρροή μιας κοσμικής οντότητας για το θάνατο των παιδιών της και την απώλεια της ανάμνησης τους. Κατά τη διάρκεια της πέθαναν ο σύντροφός της Vision και ο Hawkeye και οι παλιοί Avengers διαλύθηκαν. Οι δυνάμεις της έχουν φτάσει σε επίπεδα χειρισμού ολόκληρης της πραγματικότητας, ενώ ταυτόχρονα χάνει τα λογικά της από τις τύψεις και το πένθος. Ο Xavier, ο Quicksilver και ο Magnetoτην έχουν απομονώσει στο νησί Genosha και προσπαθούν να τη βοηθήσουν να επανέλθει, αλλά ούτε και οι δυνάμεις του Xavier δεν μπορούν να τη συγκρατήσουν πλέον, κάτι που οδηγεί παλιούς και νέους Avengers μαζί με αρκετούς X-Men να αποφασίσουν πως αποτελεί μη αναστρέψιμο κίνδυνο για την πραγματικότητα και κινούνται προς το Genosha για να τη σκοτώσουν. Όταν φτάνουν εκεί, βλέπουν ένα εκτυφλωτικό λευκό φως και ξυπνούν σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, στην οποία οι μεταλλαγμένοι έχουν αυξηθεί σε επίπεδα μισού πληθυσμού της γης, ελέγχουν όλες τις κυβερνήσεις και θεσμούς και καταπιέζουν συστηματικά τους ανθρώπους, εξαιρώντας λίγες επιφανείς προσωπικότητες όπως την Carol Danvers(Ms Marvel, Captain Marvel σε αυτή την πραγματικότητα) και τον Spider-Man. H οικογένεια του Magneto (House of M) είναι οι ντε φάκτο ηγέτες του κόσμου και μόνο ένας πυρήνας μη μεταλλαγμένων υπερηρωών, ιδιαίτερα οι street-level ήρωες της Marvel (Luke Cage, Iron Fist, Daredevil) αντιστέκονται. Ο μόνος που διατηρεί τις αναμνήσεις του εξαρχής είναι ο Wolverine. Ήδη από αυτό το βασικό πλαίσιο της ιστορίας εκκινούν τα προβλήματα. Η βασική πτυχή της ιστορίας είναι ότι μέσω της ικανότητάς της να αλλάξει ολόκληρη την πραγματικότητα, η Scarlet Witch πραγματοποιεί την πιο βαθιά επιθυμία κάθε ήρωα της Marvel. Για παράδειγμα, ο Magneto επιβεβαιώνει ότι η ανθρωπότητα θέλει να κάνει γενοκτονία εναντίον των μεταλλαγμένων, γίνεται ήρωας και κυβερνήτης τους. Ο Wolverine θυμάται απευθείας όλο του το παρελθόν, αυτός είναι και ο λόγος που διατηρεί τις αναμνήσεις του από τον κόσμο πριν το House of M. Ο Spider-Man είναι διάσημος παλαιστής, παντρεμένος με την Gwen Stacy. Ο Cyclops και η Emma Frost είναι παντρεμένοι. Μια σειρά από άλλους ήρωες έχουν αντίστοιχα ικανοποιητικές “λύσεις” στις μύχιες επιθυμίες τους. Όμως η πρώτη έκφανση των βασικών προβλημάτων της ιστορίας αποτυπώνεται σε τρεις χαρακτήρες: στον Luke Cage, που είναι επιτυχημένο μεγάλο κεφάλι του υποκόσμου, στον Gambit, που είναι επιτυχημένος εγκληματίας, και στην Mystique, που είναι μέλος της SHIELD και… παντρεμένη με το Wolverine. Αυτή η απόδοση είναι μια περίληψη της λανθασμένης αντίληψης που βρίσκεται στον πυρήνα της ιστορίας: αυτή της ανθρώπινης φύσης. Ο Cage και ο Gambit έχουν και οι δύο παρελθόν εγκληματία και ήταν οι περιστάσεις ζωής, η πραγματική τους εξέλιξη που τους έκανε να το αφήσουν πίσω. Η υπόνοια πως η βαθύτερη επιθυμία τους ήταν να γυρίσουν σε αυτό τον τρόπο ζωής ακυρώνει πρακτικά το σύνολο της πορείας τους, την αλληλεπίδρασή τους με το κοινωνικό τους περιβάλλον και τα βήματά τους χάριν της αντίληψης ενός ιδιότυπου “πυρήνα” κάθε προσωπικότητας, ο οποίος παραμένει αναλλοίωτος τελικά στο διηνεκές του χρόνου. Η αντίθεση ατομικής πορείας – συλλογικής διαμόρφωσης εμφανίζεται εδώ με σημαντικό βάρος στη μεριά του ατόμου, ακριβώς σε ένα πλαίσιο που θα ευνοούσε εξαιρετικά την άλλη μεριά της πλάστιγγας. Αν προσθέσει κανείς σε αυτό το ότι το άλλο κοινό των δύο χαρακτήρων είναι πως ανήκουν σε μειονότητες, θα δει ότι πρόκειται περί σοβαρού (αν και πιστεύουμε όχι σκόπιμου) ατοπήματος. Όσο για τη Mystique, ο υποβιβασμός της από εξαιρετικά περίπλοκο και ταραχώδη χαρακτήρα σε στερεότυπο που η βαθύτερη επιθυμία της είναι η αγάπη ενός άντρα, το ατόπημα είναι ακόμη σοβαρότερο. Θα μπορούσε να πει κανείς βέβαια ότι η κύρια επιθυμία της είναι η επικράτηση των μεταλλαγμένων και η συστημική της διαιώνιση, κάτι που επιτυγχάνει μέσω τη συμμετοχή της στη νέα μορφή της SHIELD. Αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο βασικό πρόβλημα της ιστορίας: την αδυναμία κατανόησης των συλλογικών αγώνων. Όλο το House of M διαπερνάται από το ερώτημα “τι θα γινόταν αν οι καταπιεζόμενοι βρίσκονταν ξαφνικά στην πλευρά των καταπιεστών” και η απάντηση που δίνει είναι άμεση: θα γίνονταν καταπιεστές. Αν η πραγμάτωση κάθε επιθυμίας των ηρώων της Marvel μπορεί να είναι συμβατή με ένα σύμπαν συστημικής καταπίεσης των ανθρώπων από τους μεταλλαγμένους, αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα είναι ότι πρακτικά το συλλογικό φαντασιακό των μεταλλαγμένων είναι πράγματι το να κυριαρχήσουν επί της ανθρωπότητας. Αν δεν ίσχυε αυτή η υπόθεση, ο Bendis θα είχε αφήσει χώρο σε πολύ περισσότερους ήρωες, πέραν εκείνων που είναι γενικά γνωστοί για την πιο noir,ρεαλιστική ηθική τους (και στη συνέχεια εκείνων που τελικά ανέκτησαν τις αναμνήσεις τους), να συμμετέχουν στην αντίσταση. Το σημαντικότερο, θα υπήρχε κάποια μορφή των X-Men σε αυτό το σύμπαν. Οι X-Men πάλευαν ανέκαθεν ενάντια τόσο σε ανθρώπους όσο και σε μεταλλαγμένους γιατί πίστευαν ειλικρινά στην εξέλιξη μέσω της συνύπαρξης και της αποδοχής της ποικιλίας και της διαφορετικότητας, όχι της επικράτησης ενός επί του άλλου. Στο σύμπαν των X-Men, οι εξτρεμιστικές αντιλήψεις που ήθελαν απλώς να έχουν τον έλεγχο του ποιος ασκεί τη συστημική εξουσία αποτυπώνονταν πάντα σε συγκεκριμένες μορφές (Magneto, Apocalypse, Graydon Creed, Bastionκτλ), και πάντα οι X-Men ήταν εναντίον τους. Κάνοντας μια αναγωγή με τον πραγματικό κόσμο, είναι σαν να υποστηρίζει κανείς ότι τα μειονοτικά κινήματα έχουν στόχο την κατίσχυση της λευκής φυλής ή ότι τα LGBT κινήματα θέλουν να κάνουν όλο τον κόσμο να αλλάξει σεξουαλικές προτιμήσεις ή να το βουλώσει. Πόσο απέχει αυτό από τον ιντερνετικό και real-life οχετό της alt-right; Το τελευταίο πρόβλημα της ιστορίας αποτυπώνεται στην ίδια τη Scarlet Witch. Ξεπερνώντας το ότι η ιστορία χάνει μια μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσει το ζήτημα της ψυχικής ασθένειας σε βάθος (κάτι που μόνο η τηλεοπτική εκδοχή του Legion έχει κάνει στο σύμπαν των μεταλλαγμένων, με μικρές προσπάθειες όπως το Vision και το Moon Knight να προσπαθούν πολύ πιο πρόσφατα να το αναστρέψουν στο πεδίο των κόμικ της Marvel εν γένει), η επιθυμία της Scarlet Witch και το τέλος του storyline, αν συγκριθεί με πραγματικά κοινωνικά ζητήματα, έχει πλέον προσβλητικό χαρακτήρα. Η Scarlet Witch στο House of M δεν έχει απλώς αναστήσει τα παιδιά της ούτε έχει απλώς κάνει την οικογένειά της και τους υπόλοιπους ήρωες “ευτυχισμένους”. Η Scarlet Witch έχει κάνει τον εαυτό της άνθρωπο. Η επιθυμία της ήταν μια αναζήτηση ομαλότητας, να γίνει “κανονική”. Θα μπορούσε κάποιος να το ξεγράψει ως αποτέλεσμα της ψυχικής αστάθειάς της, αλλά στο τέλος της ιστορίας σε μια στιγμή όπου είναι βέβαιο πως έχει πλήρη διαύγεια, αναφωνεί δραματικά τρεις λέξεις: “No more mutants”. Ακολουθεί η επιστροφή στο πραγματικό σύμπαν για όλους, με τη διαφορά ότι οι μεταλλαγμένοι από κάμποσα εκατομμύρια έχουν μειωθεί σε κάνα δυο εκατοντάδες. Πέραν του προφανούς ερωτήματος “γιατί αυτοί οι λίγοι και όχι άλλοι ή κανένας”, το ότι μπορεί η εξαφάνιση των μεταλλαγμένων να παρουσιαστεί σαν λύση και μάλιστα επιθυμητή από σημαντικούς χαρακτήρες εντός τους πάει κόντρα σε ό,τι πρεσβεύουν αυτοί οι χαρακτήρες εντός της Marvel και το μήνυμα που περνάει προς τα έξω είναι δραματικά λανθασμένο: πρακτικά, αναγνωρίζει ότι η διαφορετικότητα κατά βάση επιθυμεί να μην είναι διαφορετικότητα, όχι να είναι ο κανόνας. Για να μην παρεξηγηθούμε, δε θέλουμε μέσω αυτής της κριτικής να κατηγορήσουμε τη Marvel ή τους συντελεστές του κόμικ ως ρατσιστές ή μη κοινωνικά ευαίσθητους. Όλα αυτά γράφονται για να αναδειχθεί το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, σε σημαντικό βαθμό και επειδή η Marvel σκόπιμα υποτίμησε για χρόνια τους X-Men λόγω της απώλειας των κινηματογραφικών δικαιωμάτων επάνω τους, έχει αμεληθεί οικτρά η δυνατότητά τους ως κοινωνική μεταφορά. Ο πάλαι ποτέ κραταιός κοινωνικός σχολιασμός απ τις σελίδες τους τείνει να απομειωθεί σε καρικατούρα κλισέ και οι ίδιοι οι χαρακτήρες να λειτουργούν ως αυτό που κάποτε πολεμούσαν (το πρόσφατο Inhumans vs X-Menείναι κανονικά φυλετικός πόλεμος). Το House of M ήταν το storyline που ξεκίνησε αυτή την καθοδική πορεία και μόνο πρόσφατα φαίνεται να αλλάζει κάπως το πράγμα, και στις νέες σειρές μεταλλαγμένων και στην υπόλοιπη Marvel. Το ίδιο είναι μια κατά τ’άλλα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με συγκλονιστικές στιγμές, όπως τη νευρική κατάρρευση του Spider-Man όταν ανακτά τη μνήμη του. Το θέμα είναι ότι και η κοινωνική αντίληψη για ευαίσθητα ζητήματα όπως αυτά που προσεγγίζουν ως μεταφορά οι X-Men έχουν κάνει τεράστια βήματα τα τελευταία χρόνια (όπως και η αντίδραση σε αυτά) και είναι κρίμα τα προχωρήματα σε αυτή τη μορφή τέχνης να είναι τόσο πίσω σε σχέση με τα αντίστοιχα στις υπόλοιπες, ιδιαίτερα τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Κυρίως, είναι κρίμα να εκπροσωπείται αποκλειστικά η κυρίαρχη λευκή cis αντίληψη γι’αυτά τα ζητήματα, ακόμα κι αν η ματιά είναι σύμμαχη προς τον σκοπό τους, γιατί παρεξηγήσεις όπως αυτές που υπονοεί το House of M είναι λογικό να προκύπτουν διαρκώς – και η απάντηση περνάει μεν μέσα από την εισαγωγή χαρακτήρων από μειονότητες και άλλους σεξουαλικούς προσανατολισμούς αλλά δεν εξαντλείται καθόλου εκεί. Ελπίζουμε τα μικρά βήματα που έχουν γίνει να συνεχιστούν και να διευρυνθούν. Στο μεταξύ όμως για μας η πραγματική ουσία των X-Men κρύβεται σε στιγμές που μας έκαναν στ’αλήθεια να σκεφτούμε σε βάθος αυτά που πρεσβεύουν. ‘Όπως όταν ο πατέρας του Iceman, γνωστός για το ότι ποτέ δε μπόρεσε να χωνέψει το ότι ο γιος του ήταν μεταλλαγμένος, βλέπει την αντιmutantεκστρατεία του Creed και αποφασίζει να φωνάξει ότι οι μεταλλαγμένοι για τους οποίους μιλάει είναι άνθρωποι, είναι γιοι και κόρες κάποιου, και ότι καμία διαφορά στο γονιδίωμα δε το αλλάζει αυτό. Ακολουθεί βρωμόξυλο από τους μπράβους του Creed και ο Iceman με τον Gambit τον ακολουθούν στο νοσοκομείο για να ακολουθήσει ένας πραγματικά μνημειώδης διάλογος μεταξύ του δακρυσμένου πατέρα και του Gambit: – Είσαι νέο παιδί, όμορφος, εξωτερικά δε σου φαίνεται καθόλου ότι είσαι μεταλλαγμένος. Γιατί να πρέπει να παλεύεις απέναντι σε ένα κόσμο που σε μισεί ενώ θα μπορούσες να ζήσεις μια κρυφή κανονική ζωή; Είναι άδικο. – Ακριβώς γι’αυτό παλεύουμε και δεν κρυβόμαστε. Γιατί είναι άδικο. Πηγή
  9. Γιατί τόση πόρωση με τον Wolverine; Το κείμενο αυτό διαβάστηκε (με μερικές αλλαγές) στο Reflections At Death Disco σε εκδήλωση με αφορμή την ταινία Logan. Δεν κάνει κανένα απολύτως spoiler — Wolverine. Αναμφίβολα ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας των X-Men και από τους πιο δημοφιλείς της Marvel Comics. Ποτέ δεν κατάλαβα όμως το γιατί τόση πόρωση πια μαζί του. Εμένα οι αγαπημένοι μου X-Men ήταν πάντα άλλοι. Λάτρευα για παράδειγμα τον Gambit. Αντιήρωας μέχρι το κόκαλο, κακό παιδί, αλλά είχε στυλ. Και ήταν πάντα ένα αίνιγμα. Είχα λατρέψει και τη Psylocke (πριν γίνει νίντζα). Πραγματίστρια, δε διστάζει να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Και φυσικά η Storm. Έχει ένα καταπληκτικό character arc καθώς, από φοβισμένο παιδί σταδιακά μετατρέπεται στην απόλυτη μητρική φιγούρα Όταν ήρθε η στιγμή να κάνω λοιπόν αυτό το αφιέρωμα αναρρωτιόμουν: μα καλά, τι πάει τόσο στραβά μαζί μου; Τι βλέπουν στο Logan όλοι και δεν το βλέπω εγώ. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι, όλα αυτά που περιγράφω στους αγαπημένους μου χαρακτήρες τα έχει και ο Wolverine, απλά τον βλέπεις παντού και δεν το συνειδητοποιείς παρά μόνο αν τον παρατηρήσεις από απόσταση… Ποιος είναι ο Wolverine: Δημιουργοί του οι Roy Thomas, Len Wein και John Romita Sr στο The Incredible Hulk τεύχη 180 και 181, όπου, ως το Weapon X του Καναδά, πολεμάει τον Hulk. Και αυτό γιατί η Μάρβελ έκανε άνοιγμα στην Καναδική αγορά και χρειαζόταν έναν Καναδό ηπερήρωα. Ναι, ο κυνικός καπιταλισμός γκρεμίζει τα παιδικά μας είδωλα, deal with it! Στη συνέχεια εμφανίζεται στο Giant Size X-men και συνεχίζει ως μέλος της ομάδας των μεταλλαγμένων. Πέρασε από τα χέρια πολλών δημιουργών, όμως τον Wolverine που ξέρουμε ήδη μας τον έδωσε το δίδυμο Chris Clairemont και John Byrne. Με μία μικρή σφήνα από τον Frank Miller, που έκανε το σχέδιο στη μίνι σειρά Wolverine και, κλασικά, έβαλε μέσα σαμουράι και νίντζα. Ευτυχώς, σε αντίθεση με τον Daredevil και τον Batman, είδε τον Wolverine σαν σαμουράι. H μίνι αυτή σειρά ήταν η βάση για το Wolverine 2, που ευτυχώς δεν ήταν έκτρωμα όπως το Origins… Ο Byrne, σχεδιαστής των X-men, σπρώχνει τον Wolverine σαν χαρακτήρα, επειδή είναι κι αυτός Καναδός. Έχουμε λοιπόν τους X-men. Υπάρχει ο Cyclops, που έχει πανίσχυρες οπτικές ακτίνες και φοράει γυαλιά για να μην καταστρέφει τα πάντα. Έχουμε τη Storm που τη λατρεύανε σα θεα στην Αφρική, ελέγχει τον καιρό και κάνει γυμνισμό. Έχουμε την Jean Grey που είναι νέα, ωραία, τηλεκινητική και εμ… τώρα πως να εξηγήσω το Phoenix Saga με λίγες λέξεις; Έχουμε επίσης έναν Ιρλανδό που τραγουδάει και ελέγχει τον ήχο, τον Banshee, έναν Γερμανό με δαιμονική εμφάνιση που τηλεμεταφέρεται και έναν Ρώσο που είναι καλούλης και έχει μεταλλικό δέρμα. Όλοι τους νέοι, ωραίοι (ακόμα και ο Nightcrawler) και με εντυπωσιακές δυνάμεις. Και μετά έχουμε έναν κοντό, ασχημάντρα, με εμφάνιση σαραντάρη, που δύναμη του είναι να κάνει καλύτερα αυτό που κάνει καλύτερα ή αλλιώς snikt! Ο Wolverine ξεχωρίζει οπτικά και μόνο σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Είναι πολύ μακριά εμφανισιακά από τον κλασικό ήρωα της Μάρβελ, είναι μεγάλος σε ηλικία, δεν είναι παραδοσιακά όμορφος (ψηλός, με καθαρά χαρακτηριστικά ή έστω με καρτουνιστικά τερατόμορφα χαρακτηριστικά όπως ο Nightcrawler ή ο Beast) και του λείπει μοναχά μία κρεατοελιά για να είναι ο Lemmy των Motorhead σε ηπερήρωα. Και έπειτα είναι και ο χαρακτήρας του που δεν έχει σχέση με την υπόλοιπη υπερηρωική ομάδα: είναι κλειστός, εσωστρεφής, οργίλος, κακοδιάθετος, κυνικός. Τον βλέπουμε να έχει κρίσεις αυτολύπησης, ιδίως όταν ο Clairemont τον βάζει να σκέφτεται για τον έρωτά του για την Jean Grey πόσο δεν την αξίζει. Επίσης, πίνει, καπνίζει και είναι αλητάμπουρας. Και δεν παίρνει και πολύ στα σοβαρά τον καθηγητή Ξαβιέ. Και έχει και κάτι άλλο που δεν ταιριάζει με την ομάδα, σκοτώνει. Πριν πάει στους X-men ήταν μέρος των ενόπλων δυνάμεων και λέει συχνά ότι έχει κάνει άσχημα πράγματα. Δεν έχει ξεκάθαρη μνήμη όμως και κατά τις συγκρούσεις με άλλους μεταλλαγμένους πέφτει σε φονικές κρίσεις, τα berserker rages (που φοβάμαι να μάθω πως μεταφράστηκαν στα Ελληνικά) και συχνά δε φοβάται να σπάσει μερικά αυγά. Μία από τις πρώτες ιστορίες που εκμεταλλεύεται αυτό το χαρακτηριστικό του Λόγκαν είναι εκείνη όπου οι Xmen έχουν απαχθεί από τους εξωγηίνους brood και έχουν εμφυτευτεί μέσα τους οι μελλοντικές βασίλισσες της εξωγηίνης φυλής. Η δύναμη του Λόγκαν να θεραπεύεται αποβάλει το παράσιτο, καθώς όμως οι Xmen δραπετεύουν, ο Λόγκαν έχει το δίλημμα αν θα πρέπει να σκοτώσει τους συντρόφους του ή όχι. Με άλλα λόγια, ο ρόλος του Wolverine στους αρχικούς X-men είναι κάτι μεταξύ αντιήρωα και μέντορα. Είναι μεγάλος σε ηλικία και με ικανότητες, αλλά, σε αντίθεση με τον Xavier δεν έχει ένα αισιόδοξο όραμα και σε αντίθεση με τον Cyclops δεν παίζει ομαδικά. Και εδώ είναι που το κοινό τον λατρεύει, γιατί είναι κάτι που δεν έχει ξαναδει, πίσω στα τέλη των 70’s. Έναν σκληρό αντιήρωα πολύ διαφορετικό από τα καλόπαιδα υπερήρωες της εποχής. Όπως η δεκαετία του 60 μας έδωσε τους ήρωες με πραγματικά προβλήματα, και μιλάω για τους Fantastic Four και, κυρίως, τον Spiderman, το 1970 μας δίνει τους απόκληρους ήρωες των X-men και τον απόκληρο ανάμεσά τους Wolverine. ΟΚ, είπαμε, δεν ταίριαζε στην ομάδα, Παρόλα αυτά, μένει σε αυτήν και, σταδιακά, αρχίζουμε να βλέπουμε και άλλες πλευρές του. Προσπαθεί να γίνει μέλος της ομάδας, σέβεται το όραμα του Xavier, χτίζει σχέσεις με τους υπόλοιπους – ακόμα και τον Cyclops αρχίζει να εκτιμά, ιδίως αφού η Jean Grey, σπόιλερ, έχει πεθάνει. Αποδεικνύεται επίσης πολύ στοργικός πατέρας, παίρνοντας υπό την προστασία του πρώτα την Kitty Pride, μετά την Jubilee και ακόμα πιο μετά την κλώνο του X23. Με άλλα λόγια, αρχίζει να μαλακώνει, να γίνεται κομμάτι της ομάδας και από εκεί που ήταν ο σκληρός και πονεμένος αποδεικνύεται ότι έχει καλή καρδιά και μέσα του είναι τρυφερούλης. Κάτι σαν τον Ξανθόπουλο της Marvel Comics ένα πράγμα… Γιατί όχι Κούρκουλος; Επειδή ο Κούρκουλος των X-men είναι μάλλον ο Cyclops. Αυτός είναι ο λόγος νούμερο δύο για τη δημοτικότητά του, φαίνεται αντιπαθής μόλις περάσει η πρώτη αίσθηση γαματοσύνης και όταν αρχίζει να σου τη σπάει η ματσίλα του σου σκάει αυτή η ανάπτυξη χαρακτήρα και απλά θες να του συγχωρέσεις τα πάντα. Είναι σαν το κακό παιδί που ξετρελαίνει τις γυναίκες: πίνει, καπνίζει, φέρεται άσχημα, πέφτει σε τυφλές εκρήξεις θυμού, αλλά κατά βάθος είναι καλός και απλά χρειάζεται αγάπη να το δείξει. Με άλλα λόγια οι κομιξόφιλοι έχουμε μία τοξική σχέση με τον Wolverine. Πριν καν αρχίσει να παίζει στο ρόλο ο Hugh Jackman. Ο τρίτος λόγος που ο Γούλβεριν είναι τόσο αγαπητός είναι ότι για πολλά χρόνια δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα για αυτόν. ΟΚ, έχω διαβάσει πολύ λιγότερα κόμιξ των X-men από πολύ κόσμο, αυτό δεν αρνούμαι να το παραδεχτώ. Ας πούμε καμία διακοσιαριά με τριακοσαριά τεύχη Xmen χωρίς να βάζω μέσα τον Deadpool. Τίποτα δηλαδή. Αλλά σε σχέση με αυτόν που είδε τις ταινίες ή κάποιο από τα animated series κάτι παραπάνω έχω διαβάσει… Ε, δεν έχω ιδέα ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΟΥΛΒΕΡΙΝ!!! Διάβασα και στη wikipedia και απλά το μάτι μου άρχισε να ρετάρει στην τρίτη σειρά και, σε τελική, δε με ένοιαζε κιόλας. Αλλά, έχετε έναν badass χαρακτήρα, με αμνησία, που είναι γαμηστερός και αφήνει συνέχεια hints για ένα πολύ εντυπωσιακό παρελθόν αλλά ποτέ δεν το μαθαίνουμε. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι διάβαζαν τα δέκα τεύχη που είχαν τον Γουλβεριν κάθε μήνα μήπως και πέσει κάποιο ψίχουλο ιστορίας για το παρελθόν του. Τέλος, κάτι που ξεχνάμε συχνά για το λόγο της δημοτικότητας του Λόγκαν είναι η φύση των δυνάμεών του: σε μία ομάδα όπου οι χαρακτήρες έχουν σχεδόν θεϊκές δυνάμεις, πχ η Storm και η Phoenix και ο Professor X και ο Iceman και… να συνεχίσω; Ανάμεσα σε όλους αυτούς υπάρχει και o Γουλβεριν έχει την ικανότητα να τρώει πολύ ξύλο και να επιβιώνει. Είναι ο πιο ανθρώπινος, σε επίπεδα δύναμης, από τους κλασικούς Xmen (τουλάχιστον μέχρι να μπει στην ομάδα η Kitty Pride) και συχνά τα καταφέρνει χάρη στην εκπαίδευσή του και στην ακατάβλητη επιμονή του να ξελασπώσει τους υπόλοιπους X-Μen. Αυτό κάνει πολύ εύκολο το να ταυτιστούμε μαζί του και να χαρούμε που απλά και μόνο το να βγει όρθιος από μία σύγκρουση είναι ηρωικό κατόρθωμα, πόσο μάλλον αν βγει και θριαμβευτής. Και ξέρετε κάτι, όταν οι δημιουργοί καταφέρουν να πάρουν όλα τα παραπάνω στοιχεία και να τα αναδείξουν μέσα στο έργο τους, τότε παίρνουμε αριστουργηματικά έργα, όπως πχ στην ταινία Logan. Πηγή
  10. Make Mine Marvel: Ο πλήρης οδηγός του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel Από το εργαστήριο του Τόνι Σταρκ και τα παλάτια της Aσγκαρντ μέχρι τον πύργο των Εκδικητών και το Aδυτο των Αδύτων του Doctor Strange, το Flix βάζει σε σειρά όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει κανείς για το μεγαλειώδες, υπερφιλόδοξο και άκρως επιτυχημένο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Oποιος διαβάζει αμερικανικά υπερ-ηρωικά comics είναι ήδη εξοικειωμένος με αυτή την αφηγηματική νοοτροπία: ιστορίες που είναι αυτοτελείς αλλά εντάσσονται σε μια μεγαλύτερη αφήγηση, υποπλοκές που εξελίσσονται από τεύχος σε τεύχος μέχρι να λάβουν πρωταγωνιστική θέση όταν έρθει η σωστή στιγμή, crossovers που φέρνουν σύμμαχους ή αντιμέτωπους ήρωες από διαφορετικές σειρές και ιστορίες-event σε πολλαπλά μέρη που αλλάζουν το status quo ενός ολόκληρου σύμπαντος, διαταράσσοντας ισορροπίες και δημιουργώντας νέες συνθήκες, οι οποίες με την σειρά τους προσφέρουν το κατάλληλο υπόβαθρο για έναν ολόκληρο νέο κύκλο ιστοριών. Δημιουργίες κυρίως του Σταν Λι και της αχαλίνωτης φαντασίας του κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, οι ήρωες της Marvel και η αφηγηματική δομή των περιπετειών τους, εδραιώθηκε κυρίως κατά την δεκαετία του 1970 με τη συμβολή δημιουργών (σχεδιαστών και σεναριογράφων) όπως οι Τζακ Κίρμπι, Κρις Κλερμόντ και Τζον Μπερν, οι οποίοι απεγκλώβισαν τις ιστορίες από την αυτοτελή μορφή τους και πειραματίστηκαν με ένα πιο «σειριακό» φορμάτ, όπου οι μακροπρόθεσμες συνέπειες κάθε ιστορίας ξεπερνούσαν το φινάλε κάθε εικοσασέλιδου τεύχους. Οι κομιξικοί ήρωες της Marvel δε διστάζουν να συνάψουν συμμαχίες, εδώ ενάντια στην εξωγήινη απειλή του Beyonder. Κάτι τέτοιο ωστόσο για τον κινηματογράφο ήταν μέχρι τώρα σχεδόν ανήκουστο. Ναι μεν υπήρχαν τα sequel και οι ήρωες που εμφανίζονταν σε νέες αυτόνομες περιπέτειες ανά τις δεκαετίες (γεια σου, Τζέιμς Μποντ), όμως, το να δημιουργηθεί ένα κοινό σύμπαν όπου ο κάθε ήρωας είχε την δική του ουσιαστικά «σειρά», συνυπάρχοντας παράλληλα με τα προβλήματα και τις περιπέτειες άλλων ηρώων, αλληλεπιδρώντας μάλιστα πολλές φορές μαζί τους ή νιώθοντας τις συνέπειές των πράξεων άλλων ηρώων, όχι μόνο δεν είχε ποτέ επιχειρηθεί αλλά και θεωρούνταν, αν όχι ακατόρθωτο, υπερβολικά φιλόδοξο για να γίνει ποτέ πραγματικότητα. Γιατί πέρα από το οικονομικό θέμα ή απλά τον πολύπλοκο προγραμματισμό ενός τέτοιου εγχειρήματος, υπήρχε και το πρόβλημα με τα δικαιώματα της χρήσης κάθε ήρωα. Αν και ο Spider-Man, οι X-Men, ο Deadpool, οι Fantastic Four, ο Captain America και οι υπόλοιποι Εκδικητές αποτελούν όλοι ήρωες της Marvel, τα κινηματογραφικά τους δικαιώματα ήταν (και παραμένουν σε σημαντικό βαθμό) διάσπαρτα σε διαφορετικές εταιρείες παραγωγής. Αυτό συνέβη κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης που αντιμετώπισε η εταιρεία το 1996 και των, όχι και τόσο συμφερουσών, συμφωνιών που έκανε τότε με διάφορα κινηματογραφικά στούντιο με στόχο την οικονομική της διάσωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Fantastic Four, X-Men (και ο «Deadpool», αν και τότε κανείς δεν ενδιαφέρονταν ουσιαστικά για την ιδιοκτησία του) να πάνε στην Fox, ο Spider-Man και το περιφερειακό του σύμπαν να πάνε στη Sony και ο Hulk να αποκτηθεί από την Universal , όλοι τους μακριά από την ομπρέλα της «μαμάς» Marvel. Artwork από τον Matt Taylor της Mondo. ταδιακά όμως έγινε εμφανές (ειδικά μετά τους «X-Men» του Μπράιαν Σίνγκερ και τον «Spider-Man» του Σαμ Ράιμι) ότι οι ταινίες με υπερ-ήρωες πουλούσαν. Για αυτό και σιγά-σιγά, η Marvel μπήκε στη διαδικασία της επαναπόκτησης των δικαιωμάτων των ηρώων που έχασε με στόχο να δημιουργήσει το δικό της σύμπαν ταινιών, όπου θα είχε απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Η έννοια ενός «διευρυμένου σύμπαντος» ήταν ακόμα ένας ευσεβής πόθος, όμως, ο πρόεδρος των Marvel Studios (από το 2005) Κέβιν Φιγκ ήδη διστακτικά δήλωνε τις μεγάλες φιλοδοξίες του. Υπήρχαν ακόμα μερικά κρίσιμα προβλήματα, όπως οι ιδιοκτησίες των X-Men και των Fantastic Four που παρέμεναν στην Fox ή μια πολυπλοκότητα στα δικαιώματα του Hulk που επέτρεπε μεν στην Marvel να χρησιμοποιεί τον ήρωα αλλά δύσκολα σε δική του ταινία χωρίς την συναίνεση της Universal, όμως δεν ήταν αρκετά για να αποθαρρύνουν τον ενθουσιασμό του Φιγκ για το κολοσσιαίων διαστάσεων εγχείρημά του. 10 χρόνια σχεδόν μετά, μόνο δικαίωση μπορεί να νιώθει ο Φιγκ. Συστηματικά, οι ταινίες του Κινηματογραφικού Σύμπαντος της Marvel, όπως κατέληξε να λέγεται από υπεύθυνους και φαν μαζί, ανήκουν στις πιο εμπορικές – παγκόσμια – ταινίες κάθε χρονιάς. Ηθοποιοί βεληνεκούς Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Κέιτ Μπλάνσετ και Τίλντα Σουίντον δέχονται με ευχαρίστηση να αναλάβουν κομιξικούς ρόλους που πριν από κάποια χρόνια να μην δέχονταν καν να υπολογίσουν ως πιθανή επιλογή. Ιδέες που στο παρελθόν θα οδηγούσαν σε οικονομική αυτοκτονία («ένα ρακούν που μιλάει!», «ένα δέντρο που είναι ένας από τους πιο σκληρούς μαχητές του γαλαξία!») αντιμετωπίζονται πλέον απλά ως… super cool. Και συμφωνίες που θα θεωρούνταν ακατόρθωτες, όπως εκείνη μεταξύ Sony και Marvel για κοινή χρήση του Spider-Man και των υπόλοιπων ηρώων του Marvel Cinematic Universe, γίνονται πραγματικότητα, δίνοντας ώθηση για ακόμα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα που ξεπερνούν νομικά και οικονομικά εμπόδια του παραδοσιακά «σκληρού» Χόλιγουντ! Το τηλεοπτικό σύμπαν της Marvel οδεύει ολοταχώς προς την δημιουργία της ομάδας των «Defenders», οι οποίοι θα έχουν και τη δική τους σειρά στο Netflix μέσα στο 2017. Διανύοντας πλέον την τρίτη φάση της ευρύτερης αφήγησης του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, X-Men, Deadpool και Fantastic Four παραμένουν εκτός των δικαιωμάτων χρήσης της Marvel. Παρόλα αυτά όμως, ήδη πλήθος ηρώων έχει παρουσιαστεί, αρκετές ιστορίες βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη στο δρόμο προς την κλιμάκωσή τους και πολλές πολλές υποσχέσεις για το μέλλον προμηνύουν ακόμη πιο ενδιαφέροντα πράγματα, χωρίς να υπάρχει η αμφιβολία ή η έλλειψη ρίσκου που μπορεί να ήταν έκδηλη στην αρχή. Παράλληλα, υπάρχει ένα ολόκληρο τηλεοπτικό σύμπαν που δίνει τη δυνατότητα στην Marvel να αξιοποιεί μερικούς λιγότερο γνωστούς ή πιο ενήλικης θεματικής ήρωές της («Daredevil», «Punisher») και να πειραματίζεται περισσότερο με τα είδη (το νουάρ «Jessica Jones», το σχεδόν Blaxploitation «Luke Cage», το επηρεασμένο από τις ταινίες kung-fu «Iron Fist»), χωρίς να κινδυνεύει να τινάξει ολόκληρο το σύμπαν της στον αέρα. Αυτό το τηλεοπτικό σύμπαν, είναι μια διαφορετική ιστορία για κάποια άλλη στιγμή, όμως για πολλούς είναι πολύ πιο ενδιαφέρον, σαφώς πιο δημιουργικό και μάλλον σε λιγότερο ασφαλείς διαδρομές σε σχέση με το αντίστοιχο κινηματογραφικό. Ο αρχικακός Thanos και τα πολύτιμα κοσμικά πετράδια του, όπως αποτυπώθηκε στα comics. To 2017, το Marvel Cinematic Universe θα παρουσιάσει την επιστροφή των «Φυλάκων του Γαλαξία», την πρώτη solo περιπέτεια του Spider-Man στα πλαίσια αυτού του κοινού σύμπαντος και την τρίτη πια περιπέτεια του Thor στις άκρες του διαστήματος, με τη συνοδεία μάλιστα όχι μόνο του Hulk αλλά και του… Doctor Strange. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Το Flix είναι πανέτοιμο να απαντήσει όλες τις σχετικές απορίες και να τονίσει σε πρωτάρηδες και μη τι αξίζει να θυμάται κανείς από όλα τα επιμέρους «επεισόδια» στη μακριά αλλά αναπόφευκτη ιστορία προς το «Infinity War», (Ακολουθούν προφανώς spoilers) ΦΑΣΗ ΠΡΩΤΗ Iron Man του Τζον Φαβρό – 2008 Τι αφορά: O επιχειρηματίας και πρόεδρος των Stark Industries, Τόνι Σταρκ, ύστερα από τον τραυματισμό του κατά την επίδειξη ενός νέου τύπου πυραύλου στο Αφγανιστάν, αναγκάζεται να αναπτύξει έναν μηχανικό εξωσκελετό που θα αποτρέπει τα μεταλλικά κατάλοιπα στο αίμα του από το να φτάσουν στην καρδιά του – και, προφανώς, να τον σκοτώσουν. Και εγένετω Iron-Man! Τι αξίζει να θυμόμαστε: Ο Τζεφ Μπρίτζες, ως πρώην φίλος, νυν ανταγωνιστής, Ομπαντάια Στέιν, έχει την ατυχία να είναι ο πρώτος «κακός» του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel που ξεφτίζει από το μυαλό μόλις τελειώσει η ταινία, όμως ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ λάμπει ως Τόνι Σταρκ, δίνοντας ουσιαστικά τον όχι ακριβώς αστείο αλλά και όχι ακριβώς σοβαρό τόνο που πρόκειται να ακολουθήσει η αφήγηση των ιστοριών και στις επόμενες ταινίες. Πρώτη εμφάνιση του Κλαρκ Κρεγκ ως πράκτορας Κόλσον της S.H.I.E.L.D. πρώτη εμφάνιση της Γκουίνεθ Πάλτροου ως αίσθημα-σύμμαχος Πέπερ Ποτς, πρώτη εμφάνιση του Τέρενς Χάουαρντ ως φίλος Τζέιμς Ροντς και πρώτη ακουστική εμφάνιση του Πολ Μπέτανι ως φωνή του ελεγκτικού συστήματος JARVIS. Η ταινία κλείνει με τον Τόνι Σταρκ να παραδέχεται και δημοσίως ότι είναι ο Iron Man. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι ουσιαστικά εδώ καθορίστηκε όλη η προσέγγιση της Marvel και για τις υπόλοιπες ταινίες της, το πιο καθοριστικό στοιχείο είναι η εμφάνιση του Σάμιουελ Τζάκσον ως Νικ Φιούρι στην post-credits σκηνή της ταινίας, για να ανακοινώσει στον Τόνι Σταρκ της ύπαρξη της «πρωτοβουλίας των Εκδικητών». Μόλις γεννήθηκε λοιπόν ένα κοινό σύμπαν. Ο Απίθανος Hulk (The Incredible Hulk) του Λουίς Λετεριέ – 2008 Τι αφορά: Κατά τη διάρκεια ενός αποτυχημένου πειράματος, το σώμα του Δρα Μπρους Μπάνερ απορροφά μεγάλες ποσότητες ακτινοβολίας Γάμμα, γεγονός που τον μετατρέπει σε ένα ανεξέλεγκτο πράσινο τέρας κάθε φορά που οι σφυγμοί της καρδιάς του ξεπερνούν τους 200 ανά λεπτό. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Oχι πολλά πράγματα. Το σύμπαν της Marvel βρίσκεται ακόμα σε νηπιακή φάση, κινείται πολύ εκ του ασφαλούς και εξακολουθεί να έχει έλλειψη εντυπωσιακών κακών (κάτι που κουβαλά, κατά κανόνα, ακόμα και σήμερα). Ως αποτέλεσμα, ο Τιμ Ροθ ως Abomination καταλήγει απλά ένα ψηφιακό κλισέ, η Μπέτι Ρος της Λιβ Τάιλερ προσπαθεί αλλά δεν την υποστηρίζει κανείς και ο Έντουαρντ Νόρτον είναι συμπαθής αλλά περιορίζει τις εμφανίσεις του ως Μπάνερ μόνο σε αυτή την ταινία, καθώς στη συνέχεια αντικαταστάθηκε (ομολογουμένως με επιτυχία) από τον Μαρκ Ράφαλο. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Στο τέλος της ταινίας, ο Τόνι Σταρκ του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ανακοινώνει στον Στρατηγό Θάντερμπολτ Ρος του Γουίλιαμ Χαρτ ότι συγκεντρώνει μυστικά μια ομάδα. Ενδιαφέρουσα επίσης λεπτομέρεια; Το αποτυχημένο πείραμα του Ρος που έδωσε στον Μπάνερ τις δυνάμεις του ήταν μια προσπάθεια αναβίωσης των πειραμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την δημιουργία ενός «υπερστρατιώτη» (είπε κλείνοντας το μάτι στον Captain America) Iron Man 2 του Τζον Φαβρό – 2010 Τι αφορά: Όσο ο Iron Man χτίζει το κοινωνικό του προφίλ βοηθώντας σε αγαθοεργίες (οι οποίες φυσικά και μακροπρόθεσμα αποδεικνύονται οικονομικά αποδοτικές), απειλές από το παρελθόν του βάζουν στόχο να του χαλάσουν την ηρεμία. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Ας παραδεχτούμε ότι το «Iron Man 2» είναι η χειρότερη ταινία της Marvel. Είναι κακογραμμένο, είναι χαώδες, είναι γενικόλογο σε κάθε του έκφανση. Οι «κακοί» του Μίκι Ρουρκ και του Σαμ Ρόκγουελ είναι γενικόλογα κλισέ (αν και η εταιρία του χαρακτήρα του Ρόκγουελ, «Hammer Industries», χρησιμοποιείται συχνά ως όνομα στις επόμενες ταινίες), η αντικατάσταση του Τέρενς Χάουαρντ από τον Ντον Τσιντλ σίγουρα δε βοηθά την αίσθηση συνέχειας και η αφήγηση είναι υπερφορτωμένη, χωρίς όμως να λέει κάτι ουσιαστικό. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Αφηγηματικά τίποτα δεν είναι κρίσιμης σημασίας για την συνέχεια. Παρόλα αυτά, εδώ γίνεται η πρώτη εμφάνιση της Νατάσα – Black Widow – Ρομανόφ της Σκάρλετ Γιόχανσον ως πράκτορας της S.H.I.E.L.D, όπως και η αποκάλυψη ότι ο πατέρας του Τόνι Σταρκ, Χάουαρντ, ανήκε στους ιδρυτές της μυστικής οργάνωσης. Στο τέλος της ταινίας, ο πράκτορας Κόλσον ανακαλύπτει ένα μυστηριώδες σφυρί στην έρημο του Νέο Μεξικό. Thor του Κένεθ Μπράνα – 2011 Τι αφορά: Ο Θορ, γιος του βασιλιά Όντιν της Άσγκαρντ, ετοιμάζεται να ανέβει στον θρόνο πριν η παρορμητικότητα και η αλαζονεία του αλλά και οι μηχανορραφίες του φθονερού αδελφού του, Λόκι, τον στείλουν εξόριστο στη γη, δίχως τις δυνάμεις ή το σφυρί του. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Αστεία αστεία, αν και η ιστορία του «Thor» δεν ξεφεύγει σε τίποτα από την πεπατημένη, εδώ κάνουν ντεμπούτο μερικοί από τους πιο κρίσιμους χαρακτήρες του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Ο μηχανορράφος Λόκι του Τομ Χίντλστον, ο επιστήμονας Έρικ Σέλβιγκ του Στέλαν Σκάρσγκαρντ αλλά και όλοι οι Θεοί της Άσγκαρντ (ο Όντιν του Άντονι Χόπκινς, ο Χάιμνταλ του Ιντρις Έλμπα, η Ρενέ Ρούσο της Φρίγκα, η Σιφ της Τζέιμι Αμεξάντερ) δημιουργούν ένα εξαιρετικά ετερόκλιτο καστ που, δυστυχώς, δεν εκπληρώνει τις σεξπηρικές υποσχέσεις που δίνει το όνομα του Κένεθ Μπράνα στη σκηνοθετική καρέκλα. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Και μόνο η πρώτη εμφάνιση του Λόκι κάνουν το «Thor» ως εξαιρετικά κρίσιμο στην γενικότερη αφήγηση της κινηματογραφικής Marvel. Επίσης, σε ένα cameo ουσιαστικά, βλέπουμε για πρώτη φορά και τον Hawkeye του Τζέρεμι Ρένερ, πριν την ουσιαστική εισαγωγή του χαρακτήρα στους «Εκδικητές». Στο τέλος της ταινίας, ο Νικ Φιούρι δείχνει στον Δρα Σέλβιγκ ένα μυστηριώδη κύβο, ένα αντικείμενο τεράστιας αν και άγνωστης δύναμης. Εκείνος, ελεγχόμενος μυστικά από τον Λόκι, δέχεται να τον ερευνήσει, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά τις διασταυρώσεις μεταξύ των ανεξάρτητων μέχρι τώρα υπερ-ηρωικών περιπετειών. Ο Πρώτος Εκδικητής: Captain America (Captain America: The First Avenger) του Τζο Τζόνστον – 2011 Τι αφορά: Βρισκόμαστε στο 1941. Eνας ασθενικός στρατιώτης, ο Στιβ Ρότζερς, έπειτα από απανωτές απορρίψεις του από τον Αμερικανικό Στρατό, δέχεται να συμμετάσχει εθελοντικά σε ένα πιλοτικό, πειραματικό σχέδιο των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων που στόχο έχει να δημιουργηθεί ένας Υπερ-Στρατιώτης. Όταν οι Ναζί κάνουν την εμφάνισή τους και απειλούν την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων, ο Ρότζερς καλείται να αναλάβει το ρόλο του Captain America, του Πρώτου Εκδικητή και να σώσει τον κόσμο, έχοντας συνεργάτες του, τον παιδικό του φίλο Μπάκι Μπαρνς, την Πέγκι Κάρτερ και το Συνταγματάρχη Τσέστερ Φίλιπς, στον αγώνα του ενάντια στη σατανική οργάνωση HYDRA, της οποίας ηγείται ο Red Skull. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Με αυτή τη βουτιά στο παρελθόν, ουσιαστικά μαθαίνουμε περισσότερα για την δράση του πατέρα του Τόνι Σταρκ, Χάουαρντ, ως μέλος της S.H.I.E.L.D., τις απαρχές του Τεσσαράκτιου (εκείνου του μυστηριώδους κύβου από το «Thor») και τη σύνδεσή του με την ιστορία της Άσγκαρντ αλλά, φυσικά, και την ιστορία της δημιουργίας του Captain America, πριν ξυπνήσει στο σήμερα, ύστερα από 70 χρόνια σε κώμα, συμπληρώνοντας ουσιαστικά την ομάδα που πρόκειται να συναντήσουμε στους «Εκδικητές». Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Με τον «Πρώτο Εκδικητή: Captain America» ουσιαστικά διαμορφώνεται το ευρύτερο status quo πριν την πρώτη ομαδική σύμπραξη των Εκδικητών, με όλους τους ήρωες να είναι πλέον σε θέση μάχης και τα πρώτα στοιχεία για την μυθολογία της S.H.I.E.L.D. και της ανταγωνιστικής HYDRA να έχουν ήδη εξερευνηθεί. Η συνέχεια των εξελίξεων στην δεκαετία του 1940 θα συνεχίσει να εξερευνείται στις δύο σεζόν της τηλεοπτικής «Agent Carter», διατηρώντας αυτούσιο σχεδόν ολόκληρο το cast. Ο «Πρώτος εκδικητής» είναι ουσιαστικά μια ταινία περιόδου αλλά, όπως συμβαίνει και στα comics, θα επηρεάσει καταλυτικά όλες τις ιστορίες αυτού του σύμπαντος στο παρόν. Οι Εκδικητές (The Avengers) του Τζος Γουίντον – 2012 Τι αφορά: Ο Iron Man, o Hulk, o Thor, o Captain America, o Hawkeye και η Black Widow πρέπει να ανταποκριθούν στο κάλεσμα για δράση όταν ο, διευθυντής της S.H.I.E.L.D., Νικ Φιούρι, τους ενημερώνει για έναν εξωγήινο εχθρό που απειλεί την ασφάλεια του πλανήτη. Ταυτόχρονα, ο Λόκι έχει πλέον άμεση πρόσβαση στο Τεσσεράκτιον (για τους φίλους «Υπερκύβο») και έχει σκοπό με την ανεξάντλητη δύναμή του να υποτάξει τη Γη. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Χωρίς να υπάρχει ανάγκη για την ανάπτυξη καμίας προϊστορίας χαρακτήρα, ο Τζος Γουίντον (ο οποίος έτσι κι αλλιώς υπέβλεπε συντονιστικά όλα τα επιμέρους φιλμ μέχρι τώρα) επικεντρώνεται στο χιούμορ που γνωρίζει, την δράση που αγαπά και τις συναισθηματικές στιγμές που έγιναν χαρακτηριστικό της μέχρι τώρα δημιουργικής του καριέρας. Ποτέ πιο πριν μια splash page (εκείνη η σελίδα που στα comics απεικονίζει μια σκηνή δράσης σε όλο της το μεγαλείο χωρίς να σπάει την σελίδα σε επιμέρους εικόνες) δεν έδειξε τόσο καλά στην μεγάλη οθόνη. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Ουσιαστικά, οι «Εκδικητές» είναι το αντίστοιχο «crossover event» των comics, εκείνη η ιστορία που συγκεντρώνει τους ήρωες για μια απειλή που τους αφορά όλους και πρόκειται να ορίσει τη συνέχεια και των solo ιστοριών τους. Η σημαντικότερη βέβαια εξέλιξη λαμβάνει χώρα στο τέλος της ταινίας με την αποκάλυψη του υπερ-κακού της ιστορίας, Thanos, ο οποίος αποκαλύπτεται ότι βρίσκεται πίσω και από τον Λόκι και από την εξωγήινη φυλή των Chitauri και πρόκειται να είναι ο μεγάλος κοινός αντίπαλος όλων στο μέλλον. Το πραγματικό παιχνίδι τώρα ξεκινά. ΦΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ Τι αφορά: Μετά ακριβώς από τα γεγονότα των «Εκδικητών», τίποτα δεν είναι ακριβώς ίδιο στη ζωή του Iron Man: το σπίτι, το επιτελείο, το εργαστήριό του δέχονται επίθεση, ο κόσμος του ισοπεδώνεται και οι αγαπημένοι του άνθρωποι κινδυνεύουν. Ο Mandarin απειλεί την ύπαρξη του υπερήρωα, αλλά ο Τόνι Σταρκ είναι αποφασισμένος, όχι μόνο να πάρει εκδίκηση, αλλά και να απαντήσει επιτέλους στο αιώνιο ερώτημα αν είναι η στολή που κάνει τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος που κάνει τη στολή… Τι αξίζει να θυμόμαστε: Και να που αυτά που δεν λειτούργησαν καλά στα προηγούμενα Iron Man εδώ, δια μαγείας Σέιν Μπλακ, είναι άκρως απολαυστικά: διακριτή σκηνοθετική άποψη, υποψία νουάρ προσέγγισης, έμφαση στον χαρακτήρα Τόνι Σταρκ έναντι του υπερ-ήρωα Iron Man. Η Πέπερ Ποτς της Γκουίνεθ Πάλτροου επιτέλους έχει κάτι ενδιαφέρον να κάνει, ο Τζέιμς Ροντς του Ντον Τσιντλ επιτέλους μοιάζει οργανικό σημείο του σύμπαντος και η αποκάλυψη του πραγματικού Mandarin του Μπεν Κίνγκσλεϊ αποτελεί το πιο αυθάδες τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια που έχει τολμήσει ποτέ το στούντιο. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Οι προσπάθειες του Σταρκ για έλεγχο ρομπότ Iron Man από απόσταση δίνει ουσιαστικά την πρώτη βάση για τη δεύτερη ταινία των «Εκδικητών» όμως το κυριότερο που μένει στο τέλος της ταινίας είναι πια η ελευθερία της Marvel να παίζει με τις ιστορίες τώρα που η αναγκαία εισαγωγή των χαρακτήρων έχει φύγει από την μέση. Στο τέλος του «Iron Man 3» η στολή αποσύρεται, ο Τόνι Σταρκ παραμένει όμως παρών και ετοιμοπόλεμος. Όχι ότι μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος (Thor: The Dark World) του Άλαν Τέιλορ – 2013 Τι αφορά: Ο Θορ παλεύει να σώσει τη Γη και τους Εννέα Κόσμους από ένα μυστηριώδη εχθρό που υπάρχει πριν από το ίδιο το σύμπαν, καθώς μια αρχαία φυλή με αρχηγό τον εκδικητικό Μάλεκιθ σκοπεύει να βυθίσει τα πάντα στο σκοτάδι. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Ο ιστός της ιστορίας είναι όσο γενικόλογος μπορεί να γίνει, χωρίς να επιτρέπει και στο «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος» να μπορεί να ξεφύγει από την μετριότητα, με εξαίρεση την τελική μάχη ανάμεσα τους κόσμους που έχει ένα οπτικό ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά, στο θέμα του χτισίματος της μυθολογίας του σύμπαντος, γίνονται πολύ σημαντικά βήματα μπροστά γιατί… Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: …με την εισαγωγή του Thanos στην ιστορία, γίνεται κατευθείαν αναφορά και στα έξι «Infinity Stones», έξι πετράδια τεράστιας δύναμης τα οποία αποτελούν την ραχοκοκαλιά του σύμπαντος και την κυριότερη επιδίωξη του Thanos. Το Τεσσαράκτιον ήταν το ένα από αυτά. Ο «Αιθέρας» τούτου του Thor είναι το δεύτερο. Τέσσερα ακόμα πετράδια βρίσκονται εκεί έξω, ενώ στο τέλος της ταινίας αποκαλύπτεται ότι ο Λόκι έχει πάρει τη θέση του Όντιν και λειτουργεί πια ως βασιλιάς της Άσγκαρντ. Εδώ να σε δω, Θορ… Captain America 2: Ο Στρατιώτης Του Χειμώνα (Captain America: The Winter Soldier) των Άντονι και Τζο Ρούσο – 2014 Τι αφορά: O Στιβ Ρότζερς παλεύει ακόμα να προσαρμοστεί στο σήμερα. Οι συνθήκες τον υποχρεώνουν να συνασπιστεί με την Νατάσα – Black Widow – Ρομανόφ για να αντιμετωπίσει έναν πανίσχυρο, αλλά συγκαλυμμένο εχθρό στην Ουάσινγκτον. Στη συνέχεια, οι δυο τους θα ζητήσουν τη βοήθεια του Falcon, αφού ο Στρατιώτης του Χειμώνα, ένας ψυχρός δολοφόνος, έχει βαλθεί να τους εξοντώσει. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Η Marvel δοκιμάζει κάτι πιο… κατασκοπευτικό, οι ηθοποιοί νιώθουν πλέον σίγουροι πίσω από τις ιδιότητες των υπερ-ηρώων και αυτό φαίνεται, η HYDRA σιγά σιγά λαμβάνει την σκιώδη ισχύ που της αναλογεί, σε πολύ βολικό timing που συμπίπτει με την φαινομενική καταστροφή της S.H.I.E.L.D., και η Marvel συνεχίζει να εισάγει χαρακτήρες προς μελλοντική χρήση (ο Falcon του Άντονι Μάκι, ο… εξελιγμένος Μπάι Μπαρνς του Σεμπάστιαν Σταν ως «στρατιώτης του χειμώνα» πλέον) χωρίς όμως να μπορεί να αποφύγει την φορτωμένη τρίτη πράξη όπου τα πάντα μοιάζουν και πάλι να καταστρέφονται τριγύρω χωρίς ουσιαστικό ρόλο. (Ναι, αλλά Ρόμπερτ Ρέντφορντ οπότε όλα καλά.) Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Νέοι χαρακτήρες είπαμε; Στο τέλος του «Captain America 2: Ο Στρατιώτης Του Χειμώνα» κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση η Scarlet Witch της Ελίζαμπεθ Όλσεν και ο Κουίκσιλβερ του Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, έτοιμοι για την συμμετοχή τους στους δεύτερους «Εκδικητές». Η «εποχή των θαυμάτων» έχει πια ξεκινήσει. Ουδέν νεώτερο από το μέτωπο του Thanos, όμως. Φύλακες του Γαλαξία (Guardians of the Galaxy) του Τζέιμς Γκαν – 2014 Τι αφορά: Ο Πίτερ Κουίλ, ένας αυθάδης τυχοδιώκτης, βρίσκεται στο στόχαστρο ενός αδυσώπητου κυνηγητού όταν κλέβει μια μυστηριώδη ουράνια σφαίρα, την οποία εποφθαλμιά ο πανίσχυρος κακός Ρόναν. Προκειμένου να γλιτώσει, αναγκάζεται να συμμαχήσει με ένα μάτσο απροσάρμοστους- τον Ρόκετ, ένα οπλισμένο ρακούν, τον Γκρουτ, ένα ανθρωποειδές που μοιάζει με δέντρο, την ολέθρια και αινιγματική Gamora και τον διψασμένο για εκδίκηση Ντραξ. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Και πάλι σίγουρα όχι τον κακό της ιστορίας. Ο Ρόναν του Λι Πέις είναι ένα οπτικά εντυπωσιακό αλλά ουσιαστικά κενό δημιούργημα, λειτουργεί ωστόσο ως πολύ καλή αφορμή για να μάθουμε ακόμα περισσότερο στοιχεία για τον Thanos, ο οποίος αρχίζει να επιβεβαιώνει την παρουσία του ως ο «αρχικακός» της ευρύτερης ιστορίας. Σε μια ενδιαφέρουσα ανατροπή, η Gamora της Ζόι Σαλντάνα και η Nebula της Κάρεν Γκίλαν αποτελούν θετές κόρες του πανίσχυρου όντος, γεγονός που βυθίζει τούτη την παράδοξη περιπέτεια στο πιο ακραίο sci-fi στοιχείο έχει επιχειρήσει ως τώρα το σύμπαν της Marvel. Το καλό είναι ότι το γενικότερο ρίσκο αποδίδει, οι περίεργοι ήρωες αποδεικνύονται επιτυχία και ο Κρις Πρατ ως Πίτερ – Starlord – Κουίλ, χρεώνεται ακόμα μια επιτυχία στο Χόλιγουντ. Οι «Φύλακες του Γαλαξία» βρίσκονται, αν όχι στην κορυφή, πολύ ψηλά στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της Marvel. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Παραδόξως μεγάλος, καθώς όχι μόνο βλέπουμε τον ίδιο τον Thanos στην πιο εκτενή μέχρι τώρα εμφάνισή του στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel αλλά και συστηνόμαστε σε χαρακτήρες που, έστω κομιξικά, είχαν μεγάλη σχέση μαζί του. Επίσης, εισάγεται η ιδέα του Nova Corps αλλά και η ύπαρξη των εξωγήινων Kree, στοιχεία που θα φανούν πολύ χρήσιμα όταν έρθει η ώρα για την εισαγωγή της Κάρολ – Captain Marvel – Ντάνβερς στην ιστορία. Αλλά το κυριότερο είναι ότι βρίσκουμε ακόμα ένα Infinity Stone μέσα σε αυτό το σύμπαν, το τρίτο συνολικά, κρυμμένο μέσα στην ουράνια σφαίρα που με πάθος αναζητούν όλοι. Οι Εκδικητές: H Εποχή του Ultron (Avengers: Age of Ultron) του Τζος Γουίντον – 2015 Τι αφορά: Oταν ο Τόνι Σταρκ, μετά την καταστροφή της S.H.I.E.L.D., προσπαθεί να ενεργοποιήσει ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης που αποσκοπεί στη διατήρηση της τάξης, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Για την ακρίβεια, πάνε εντελώς στραβά, καθώς δημιουργεί τον Utron, ένα εξελιγμένο ρομπότ που, όμως διακατέχεται από ιδέες μεγαλείου και την ακατάσχετη επιθυμία να επικρατήσουν οι μηχανές έναντι των ανθρώπων. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Στην τελική, δεν έχει σημασία αν το «Οι Εκδικητές: H Εποχή του Ultron» είναι καλύτερο ή χειρότερο από τους πρώτους «Εκδικητές». Αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός ότι η Marvel πλέον χρησιμοποιεί ιστορίες από άλλες ταινίες και τις εισάγει χωρίς κόπο στο ευρύτερο πλαίσιο, ότι έχει πλέον έχει βρει την ισορροπία ανάμεσα σε χιούμορ και δράση χωρίς να υστερεί σε τίποτα και το ότι έχει μαζέψει πλέον στο δυναμικό της τόσους πολλούς ηθοποιούς που είναι θαύμα το ότι καταφέρνει να δίνει σε όλους σημασία. Ουσιαστικά εδώ εμφανίζονται τα αποτελέσματα της ιστορίας που πρωτοξεκίνησε στο «Iron Man 3» (η τεχνητή νοημοσύνη των ανδροειδών), εδώ κλιμακώνεται η ιστορία της HYDRA που πήρε φόρα στον δεύτερο «Captain America» και εδώ αποκτά σάρκα και οστά η φωνή του Πολ Μπέτανι, καθώς ο Vision του πλέον κάνει ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη ως εξέλιξη του JARVIS, του αμυντικού δηλαδή συστήματος του Τόνι Σταρκ. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Δεν είναι φανερός από όλα τα προηγούμενα; Ε τότε να προσθέσουμε επίσης, ότι εδώ αποκαλύπτεται πως το σκήπτρο του Λόκι κρύβει το τέταρτο Infinity Stone, το οποίο πλέον κοσμεί το μέτωπο του Vision, ενώ επιπλέον εδώ αλλάζει και η σύσταση των «Εκδικητών», καθώς νέα μέλη γίνονται πλέον αναπόσπαστα κομμάτια της ομάδας. Δύσκολες εποχές για υπερ-ήρωες, γενικά. Το επισφραγίζει και στο τέλος της ταινίας ο ίδιος ο Thanos, ο οποίος επιτέλους δηλώνει απερίφραστα τον σκοπό του: να μαζέψει ο ίδιος τα Infinity Stones, χωρίς να βασίζεται σε ανίκανους υπηρέτες. Άργησε να το καταλάβει, οφείλω να ομολογήσω. Ant-Man του Πέιτον Ριντ – 2015 Τι αφορά: Οταν ο εφευρέτης Χανκ Πιμ κατασκεύασε, στα τέλη του ’80, μια στολή που μπορούσε να συρρικνώσει όποιον τη φορούσε σε μέγεθος μυρμηγκιού, αποφάσισε ότι η χρήση της θα ήταν καταστροφική και αποσύρθηκε. Τώρα, αν θέλει να σώσει την κόρη του, την εφεύρεσή του και, τελικά, την ίδια του την υστεροφημία, θα πρέπει να εμπιστευτεί τον μικροαπατεώνα Σκοτ Λανγκ, ο οποίος έχει μεγάλη πιθανότητα να καταλήξει ως… συνεχιστής του τίτλου του «Ant-man». Τι αξίζει να θυμόμαστε: Ο «Ant-man» λειτουργεί ως επίλογος της δεύτερης φάσης του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel για αυτό και αποτελεί μια αστεία, σχεδόν αυτόνομη (αν εξαιρέσει κανείς την εμφάνιση έκπληξη του Falcon) ιστορία, που παίζει με την έννοια της ηρωικής κληρονομιάς και δίνει την ευκαιρία στον Μάικλ Ντάγκλας να παίξει έναν υπερ-ήρωα σε σύνταξη. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Όχι και τεράστιος (αν και ο θεατής περνά αναμφισβήτητα καλά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας εξαιτίας του χαρίσματος του Πολ Ραντ) αλλά στο τέλος γίνεται πια σαφές ότι Ant-man και Wasp (η persona που θα υιοθετήσει στο μέλλον η Εβάντζελιν Λίλι) αποτελούν αναπόσπαστα πλέον κομμάτια αυτού του σύμπαντος. ΦΑΣΗ ΤΡΙΤΗ Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος (Captain America: Civil War) των Αντονι και Τζο Ρούσο – 2016 Τι αφορά: Η επιστροφή του «Στρατιώτη του Χειμώνα» Μπάκι Μπαρνς, όπως και οι άλυτες διαφορές που προέκυψαν ύστερα από την αντιμετώπιση του Ultron, θέτουν σε πορεία σύγκρουσης τους Iron Man και Captain America, σε μία μάχη που θα αναγκάσει κάθε γνωστό ήρωα να λάβει θέση. Τι αξίζει να θυμόμαστε: Την εισαγωγή του Black Panther στην ευρύτερη ιστορία. Την πρώτη εμφάνιση του Spider-Man εντός κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Την μετατροπή του Ant-man σε… Giant-Man! Την σύγκρουση του τέλους που στέλνει σε αντίρροπα μονοπάτια Τόνι Σταρκ και Στιβ Ρότζερς. Την εμφάνιση σχεδόν όλων των ηρώων που μέχρι τώρα έχει εισάγει στην ιστορία η Marvel. Την επιστροφή του Στρατηγού Ρος από τον «Απίθανο Hulk»! Δεν είναι το Captain America, είναι το «Εκδικητές 2,5»! Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Ουσιαστικά, το «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» διαλύει τους ήρωές του με στόχο να τους συγκεντρώσει ξανά μαζί υπό την απειλή του Infinity War. Ταυτόχρονα, κάνει την καλύτερη δυνατή εισαγωγή στον Black Panther και την αυτόνομη ταινία τους αλλά και τακτοποιεί όλες τις εκκρεμότητες που είχαν παραμείνει από τα προηγούμενα Captain America για να αφοσιωθεί πλέον στο περισσότερο… διεθνές μέλλον. Ο Captain America μπορεί να παρατά την ασπίδα του στο τέλος, ο Στιβ Ρότζερς όμως παραμένει πιο αφοσιωμένος από ποτέ στον σκοπό του. Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποφασιστική εισαγωγή στην τρίτη και πιο φιλόδοξη φάση του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Doctor Strange του Σκοτ Ντέρικσον – 2016 Τι αφορά: Η ζωή του παγκοσμίως διάσημου νευροχειρουργού, Δρ. Στίβεν Στρέιντζ, αλλάζει ριζικά όταν ένα τρομερό αυτοκινητιστικό ατύχημα του στερεί τη χρήση των χεριών του. Οταν η παραδοσιακή φαρμακευτική ιατρική αποτυγχάνει, ψάχνει για βοήθεια και ελπίδα σε έναν αναπάντεχο τόπο: ένα μυστηριώδες μέρος γνωστό ως Καμάρ-Ταζ, στα βάθη του Νεπάλ. Τι αξίζει να θυμόμαστε: H Marvel έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο σημείο που μπορεί να προσλαμβάνει την Τίλντα Σουίντον και τον Μαντς Μίκελσεν στην ιστορία της, χωρίς καν να τους δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο! Και γιατί όχι, αφού το «Doctor Strange» της είναι καλοκουρδισμένο, είναι οπτικά εντυπωσιακό οπτικά θυμίζοντας συνεχώς μαγικό καλειδοσκόπιο και είναι και γνήσια αστείο, ακολουθώντας πιστά την γνωστή συνταγή της Marvel. Αφηγηματικά ίσως πολύ πιστά κατά στιγμές, αποζημιώνει όμως με την οπτική ευρεσιτεχνία του. Βαθμός κρισιμότητας στην ευρύτερη ιστορία: Το μάτι του Agamoto είναι το πέμπτο Infinity Stone. Επίσης, ο Doctor Strange δεσμεύεται να βοηθήσει τον Θορ να αντιμετωπίσει τον αδερφό του. Ω Θεοί, η τελική σύγκρουση πλησιάζει! Και τώρα τι; Σκηνή από το Spider-Man: Homecoming. Το 2017, το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel περιλαμβάνει την επιστροφή των «Φυλάκων του Γαλαξία», την πρώτη solo περιπέτεια του Spider-Man με υπότιτλο «Homecoming» (δεν μπορούμε να περιμένουμε για την νέα σύμπραξη του Τόνι Σταρκ με την σέξι θεία Μέι της Μαρίζα Τομέι) και την τρίτη πια περιπέτεια του Thor («Thor: Ragnarok» υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Τάικα Γουατίτι), η οποία θα σημάνει και την επιστροφή στην ενεργό δράση του Hulk, ο οποίος αγνοείται από το τέλος των δεύτερων «Εκδικητών». O Groot, όπως θα τον συναντήσουμε στους δεύτερους «Φύλακες του Γαλαξία» Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε ήδη για την ταινία του Black Panther από τον Ράιαν Κούγκλερ, το sequel του Ant-man με τίτλο «Ant-Man and the Wasp» αλλά και το ορφανό ακόμα από σκηνοθέτη «Captain Marvel» αλλά με την Μπρι Λάρσον στον ομώνυμο ρόλο, όλα απαραίτητα βήματα μέχρι την αναμέτρηση όλης της κομπανίας με τον Thanos στο «Infinity War». Υπερβολικά φιλόδοξο; Για δες, αυτό ακριβώς έλεγαν και κάποιοι δέκα χρόνια πριν. Πηγή (Εάν πάτε στο αυθεντικό άρθρο, θα βρείτε και πάρα πολλά λινκ για όλες τις ταινίες που αναφέρονται εδώ, καθώς και πολλά άλλα κινηματογραφικά άρθρα, λιγότερο ή περισσότερο σχετικά με το θέμα του παρόντος άρθρου)
  11. 50ς. «Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν ήταν εραστές, η «Wonderwoman» λεσβία και ο Σούπερμαν φασίστας». Η έρευνα του ψυχολόγου που οδήγησε στη λογοκρισία των κόμικς... «Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν είναι ομοφυλόφιλοι εραστές, η Wonderwoman είναι λεσβία και ο Σούπερμαν φασίστας». Έτσι περιέγραψε ο ψυχίατρος Φρέντρικ Γουέθαμ τους χαρακτήρες των δημοφιλών κόμικς, στο βιβλίο του “Seduction of the Innocent” που κυκλοφόρησε το 1954. Σύμφωνα με τον Γουέθαμ, τα κόμικ ασκούσαν αρνητική επιρροή στους νέους και τις νέες της Αμερικής, τους οποίους μετέτρεπαν σε μία γενιά εγκληματιών και “ανώμαλων”.... Τον ίδιο χρόνο, ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Περιοδικών Κόμικ της Αμερικής ύστερα από πιέσεις που άσκησαν ο Γουέθαμ και η αμερικανική γερουσία. Ο σύνδεσμος επέβαλε αυστηρούς κανόνες για το τι επιτρεπόταν να δημοσιεύουν τα κόμικς. Απαγορεύτηκαν οι σκηνές βίας, τρόμου, σεξ και λέξεις όπως, “έγκλημα, τρόμος, φρίκη, περίεργο” έπρεπε να εξαφανιστούν απ’ τους τίτλους. Οι αποφάσεις προκάλεσαν τεράστια ζημιά σε πολλούς εκδοτικούς οίκους, που βασίζονταν σε κόμικ τρόμου και μυστηρίου. Πιο ζημιωμένη απ’ όλες βγήκε η εταιρεία του Γουίλιαμ Γκέινς, “Entertaining Comics”, οι περισσότερες ιστορίες της οποίας είχαν σχέση με τέρατα, ζόμπι και εγκλήματα. Entertaining Comics Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την EC διηύθηνε ο πατέρας του Γκέινς, Μαξ, ο οποίος εστίαζε περισσότερο σε εκπαιδευτικά κόμικ και ήρωες που αποτελούσαν σωστά πρότυπα για τους νέους. Δική του δημιουργία ήταν η Wonderwoman, μία γυναίκα ηρωίδα που πίστευε ότι θα ενθάρρυνε τις νεαρές αναγνώστριές του. Δυστυχώς αποδείχτηκε ότι οι αναγνώστες δεν συμπαθούσαν πολύ τα εκπαιδευτικά κόμικ. Οι πωλήσεις τις εταιρίες ήταν εξαιρετικά χαμηλές και ο Γκέινς σκεφτόταν να την κλείσει. Πέθανε όμως ξαφνικά τον Αύγουστο του 1947 και τη θέση του πήρε ο 25χρονος γιος του, Γουίλιαμ, που ανέτρεψε τα πάντα.... Για να ξεπεράσει τη λογοτεχνία, άρχισε να εκδίδει τίτλους όπως “Ιστορίες από την Κρύπτη” και “Η Κιβωτός του Τρόμου”, που αύξησαν σημαντικά τις πωλήσεις. To 1954 όμως, ο Γκέινς αναγκάστηκε να διακόψει την κυκλοφορία τους. Η εταιρία κατάφερε να επιβιώσει, επειδή ο Γκέινς μετέτρεψε ένα απ’ τα κόμικ σε περιοδικό, το σατιρικό “MAD” που έγινε τεράστια επιτυχία στην Αμερική. Η εποχή της Marvel Το 1961 άρχισε να αναδύεται η Marvel, με την ιστορία των “Fantastic Four”. Αναβίωνε τη μόδα των σούπερ ηρώων, αλλά τους τοποθετούσε σε ένα πιο ρεαλιστικό περιβάλλον, που ταίριαζε στο κλίμα του ψυχρού πολέμου που επικρατούσε στη χώρα. Οι νέοι ήρωες της Marvel ήταν αντι-ήρωες, με ανθρώπινες αδυναμίες και στιγμές της καθημερινότητας. Μελαγχολικοί και πληγωμένοι. Πολλοί αντιμετώπιζαν προβλήματα περιθωριοποίησης, όπως το The Thing απ’ τους Fantastic Four, ένας ήρωας που είχε μορφή τέρατος. Ήταν μία ξεκάθαρη αναφορά στις μειονότητες της Αμερικής. Ακολούθησαν ήρωες που συγκίνησαν το κοινό και δεν είχαν πρόβλημα με την λογοκρισία. Χουλκ, Κάπτεν Αμέρικα, Iron man και άλλοι θρυλικοί χαρακτήρες. Η Marvel άλλαζε το τοπίο και τα κόμικς γίνονταν παγκόσμια μόδα με φανατικό κοινό. Το 1971, η Marvel στάθηκε αφορμή για να χαλαρώσουν οι κανόνες του Συνδέσμου. Ο Σταν Λι, βασικός συγγραφέας της Marvel και δημιουργός των μεγαλύτερων ηρώων της, ήθελε να γράψει μια ιστορία του Spiderman με ναρκωτικά. Ασφαλώς απαγορευόταν από τον Σύνδεσμο, αλλά ο Λι έκανε αίτηση για καινούρια ρύθμιση, η οποία δεν έγινε αποδεκτή. Ο Λι την αγνόησε και δημοσίευσε την ιστορία χωρίς έγκριση. Ο Σύνδεσμος, αν και ζήτησε απ’ τη Marvel να απολογηθεί για την παράβαση, δεν απαίτησε να διακοπεί η κυκλοφορία του τεύχους. Μάλιστα, επέτρεψε την κυκλοφορία κόμικ τρόμου και ορισμένων σεξουαλικών εικόνων, κυρίως επειδή τα σεξουαλικά ήθη είχαν ήδη αρχίσει να χαλαρώνουν. Ο ψυχίατρος Φρέντρικ Γουέθαμ, άθελά του πέτυχε το αντίθετο. Αντί να περιορίσει τα κόμικς, έγινε η αφορμή για να κάνουν οι δημιουργοί τους λίγο πίσω, τόσο όσο χρειαζόταν για να πάρουν φόρα…... To link θα το βρείτε εδώ (μαζί με πάρα πολλά άλλα ενδιαφέροντα άρθρα που δεν έχουν σχέση με κόμικς).. EDIT 1: Όντως το πόσταρα δύο λεπτά πριν το ποστάρει και ο CortoMaltese. EDIT 2: Σχετικά άρθρα για να μελετήσετε: Ο ψυχίατρος που «ξεσκέπασε» τα κόμικς Τα κόμικς είναι η αιτία του κακού Η απαγόρευση των comics δια νόμου στην Αμερική Πόλεμος στη λογοκρισία
  12. Vision: Μια αναγκαία επαναπροσέγγιση στο υπερηρωικό comic Κάθε φορά που η βιομηχανία comics βρισκόταν σε κρίση, έκανε δύο διακριτές και αντιθετικές μεταξύ τους κινήσεις. Η πρώτη και πλειοψηφικότερη ήταν να ρίχνει όλο της το βάρος στους τίτλους-σημαίες, συχνά εμπλέκοντας και όλους τους ήρωες ταυτόχρονα σε μεγάλα events (Crisis on Infinite Earths, Onslaught, Civil War μερικά μόνο παραδείγματα). Αυτή η τακτική, παρόλο που κατά καιρούς παρήγαγε αριστουργήματα, τείνει συνήθως να προσθέτει επιπλέον φορτία σε ήδη κουρασμένους χαρακτήρες και θεματικές, μέχρι το επόμενο reboot τους και πάλι απ’ την αρχή. Κυρίως, πρόκειται για συντηρητική κίνηση: δεν προσφέρει τίποτε πραγματικά νέο, βασίζεται στα υπάρχοντα καύσιμα χωρίς να τα ανανεώνει. Ανέκαθεν όμως, στα απόνερα αυτής της διαδικασίας ή και ταυτόχρονα με αυτήν, δινόταν πλήρης ελευθερία σε μερίδα δημιουργών να δουν με τελείως διαφορετική οπτική δευτερεύοντες χαρακτήρες και πλοκές ή ακόμα να δημιουργήσουν κάτι εντελώς νέο, καθώς δε θα είχαν να χάσουν κάτι μακροπρόθεσμα, ακόμα και σε πιθανή αποτυχία. Μπορεί κανείς να πει ότι μέσα από τέτοιους επανακαθορισμούς έγιναν οι πιο κοσμογονικές αλλαγές στα κόμικ σύμπαντα, ενώ υπάρχουν και παραδείγματα νέων ρευμάτων που γεννήθηκαν με αυτό τον τρόπο. Για παράδειγμα, όταν ο Alan Moore ανέλαβε να επαναπροσδιορίσει πλήρως το Swamp Thing και ο Neil Gaiman δημιούργησε το Sandman, άνοιξαν το δρόμο για μια νέα εποχή στο ενήλικο κόμικ και έβαλαν τη βάση για το ξεχωριστό κομμάτι της DC που θα ασχολιόταν με αυτό: τη Vertigo. Η σειρά “Vision” των King (σενάριο) Walta (σχέδιο), που ξεκίνησε το 2015 και ολοκληρώθηκε προ λίγων ημερών, είναι ξεκάθαρα εντός της δεύτερης κατηγορίας και αποτελεί μια από τις πιο αναπάντεχες εκπλήξεις στην πρόσφατη ιστορία του υπερηρωϊκού κόμικ. Από το πρώτο τεύχος καθίσταται σαφές ότι αυτή η σειρά θέλει να υπερβεί το βασικότερο πρόβλημα του Vision (και πολλών παρόμοιων χαρακτήρων): το γεγονός πως είναι εξ ορισμού πολύ δύσκολο να ταυτιστεί ο αναγνώστης μαζί του. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Αφενός, πρόκειται για ανδροειδές, με κατανόηση και αγάπη για τους ανθρώπους μεν, αλλά πάντα εξ αποστάσεως δε. Αφετέρου, είναι πανίσχυρος χαρακτήρας, που ό,τι δε μπορεί να καλύψει με τις υπερδυνάμεις του το καλύπτει με την υπερανεπτυγμένη νοημοσύνη του. Ακόμα και στο παρελθόν, όσοι δημιουργοί προσπάθησαν να προσδώσουν μεγαλύτερο βάθος στο χαρακτήρα, κυρίως μέσα από την εξερεύνηση της προσπάθειάς του να καταλάβει το ανθρώπινο στοιχείο και να διαμορφώσει την υποκειμενικότητά του, το έκαναν μέσα από τη σχέση του με τους άλλους, ιδιαίτερα τους συναδέλφους του στους Avengers και τον έρωτά του με τη Scarlet Witch. Το πρώτο τεύχος της σειράς Vision τον τοποθετεί σε ένα αναπάντεχο περιβάλλον: ένα οικογενειακό σπίτι στα αμερικάνικα προάστια. Ο Vision, απαλλαγμένος τεχνητά από παλαιότερα στοιχεία προσωπικότητας και αναμνήσεις, έχει ιδιοποιηθεί τις εγκαταστάσεις όπου τον δημιούργησε ο Ultron και έχει καταφέρει, με βοήθεια από τον να επανεφαρμόσει τη διαδικασία. Δημιουργεί, έτσι, μια γυναίκα για τον ίδιο, τη Virginia, και δύο παιδιά, τον Vin και τη Viv, μια οικογένεια με την οποία θα μπορούσε επιτέλους να ζήσει “σαν κανονικός”. Μαζί, ως “the Visions”, έχουν μετακομίσει στην Arlington, Virginia, προκειμένου να είναι ευκολότερο για τον Vision να λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος των Avengers και του Λευκού Οίκου. Η σειρά καταφέρνει με επιτυχία να ασχοληθεί ταυτόχρονα με πολλές θεματικές που ως τώρα ήταν τελείως ξένες με τον Vision, και σε κάποιο βαθμό και με το υπερηρωϊκό κόμικ εν γένει. Πρώτα και κύρια, με την ίδια την έννοια της “κανονικότητας”. Μιας κανονικότητας προαστιακής, οικογενειακής, συντριπτικής και εν τέλει τόσο ψεύτικης στον πυρήνα της, που το πιο απωθητικό στοιχείο της σειράς είναι σκόπιμα το γεγονός ότι την αποζητούν τόσο έντονα. Για την ακρίβεια, η αντίθεση μεταξύ της προαστιακής κανονικότητας που επιδιώκουν οι Visions με την ενδογενή μη-κανονικότητα μιας οικογένειας ανδροειδών που περιέχει μέλος των Avengers είναι τεχνική πλοκής διαρκώς παρούσα. Ο Vision παλεύει με οικονομικά προβλήματα όπως ο μέσος μισθωτός σήμερα, τα οποία όμως οφείλονται στο ότι οι Avengers δεν πληρώνουν τελευταία. Οι Viv και Vin παρακολουθούν το τοπικό high school και περνάνε εφηβικές αναζητήσεις, την ίδια στιγμή που γυρνάνε απ’ το σχολείο πετώντας. Η Virginia, που αποτελεί το συνεκτικό κρίκο της οικογένειας και μάλλον τον σημαντικότερο χαρακτήρα της σειράς, παλεύει με τις στερεοτυπικές φοβίες της μικροαστής νοικοκυράς: την ασφάλεια των παιδιών της, την αγάπη του άνδρα της, τη γνώμη των γειτόνων, αλλά για πολύ σκοτεινότερους λόγους απ’ όσο φαίνεται αρχικά. Και ασφαλώς, όταν μετά από μια επίθεση μέσα στο σπίτι τους όλη η εύθραυστη επίφαση κανονικότητας αρχίζει και καταρρέει, ο Vision αρνείται να το δει και να το αντιμετωπίσει, παρόλο που σχεδόν όλα είναι μπροστά στα μάτια του. Με ψυχρή απόσταση, υπολογιστικό μυαλό και αυταπάτη κανονικότητας. Όπως ένας σύγχρονος μισθωτός σε δυσλειτουργική προαστιακή ζωή. Ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία της σειράς είναι το γεγονός πως στον πυρήνα της είναι μια horror ιστορία. Το απροσδιόριστο αίσθημα ότι συμβαίνει κάτι πολύ λάθος ακολουθεί τον αναγνώστη καθ’ όλη τη διάρκειά της, η προσπάθεια κανονικής ζωής φαντάζει πιο τρομακτική από τα body horror στοιχεία που ξεπηδούν ενίοτε, με τον τρόπο που σκηνοθέτες όπως ο David Lynch ή ο Tim Burton βγάζουν τρόμο από μη τρομακτικά στοιχεία. Η εικόνα οικογένειας ανδροειδών που προσπαθούν να λειτουργήσουν σαν κανονική οικογένεια ανθρώπων λίγο έχει να κάνει με την υπαρξιακή αναζήτηση των ανδροειδών με συνείδηση που έχουμε συνηθίσει στις sci-fi ιστορίες τέτοιου τύπου. Κυρίως, λειτουργεί σαν ψυχολογική αναλογία: αυτό που βλέπουμε είναι μια αυτοεπιβεβλημένη καταστολή επάνω σε προσωπικότητες, μια αυτοκαταπίεση που καταλήγει σε συσσώρευση νευρώσεων μέχρι τη σταδιακή κατάρρευση. Αυτό η σειρά το αναδεικνύει με συμπεριφορές που, ενώ φαίνεται να πηγάζουν από τη ρομποτική φύση των πρωταγωνιστών, ωστόσο δεν απέχουν και τόσο από τις ανθρώπινες: ψυχαναγκαστικές επαναλήψεις κινήσεων ρουτίνας, προβλήματα έκφρασης και λόγου, εμμονές. Είναι αυτά τα στοιχεία που την κάνουν τόσο προσιτή και ταυτόχρονα τρομακτική: το πόσο πιο κοντά μας είναι από το πόσο μακριά θα έπρεπε να είναι αυτή η καθημερινότητα. Η σειρά “Vision” εν ολίγοις είναι από τις λίγες που τιμούν το τωρινό brand της Marvel: “All New, All-Different”. Ευελπιστούμε η μικρή της διάρκεια να έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στην οπτική των σύγχρονων δημιουργών και το υλικό που πλέον κουβαλάνε οι πρωταγωνιστές της να αξιοποιηθεί στους επόμενους τίτλους που θα συμμετάσχουν. Άλλωστε, όταν γίνεται μια επιτυχής κίνηση αναβίωσης του ενδιαφέροντος γύρω από ένα χαρακτήρα, κύριο μέλημα θα πρέπει να είναι να συνεχίσει να διατηρεί αυτό τον ενδιαφέρον. Όπως οι κανονικοί άνθρωποι. Πηγή Εξαιρετική παρουσίαση του κόμικ στο φόρουμ από την Kabuki.
  13. Ο Τρουντό γίνεται εξώφυλλο κόμικ της Marvel και αστραπιαίο meme Ο δημοφιλής Καναδός πρωθυπουργός αφήνει για λίγο τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα για να πολεμήσει το έγκλημα στους δρόμους του Τορόντο Ο Καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντό βρήκε για ακόμη μία φορά τρόπο να τραβήξει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, έστω και άθελά του. Ο πολύ δημοφιλής και επικοινωνιακά χαρισματικός πολιτικός βρέθηκε στο εξώφυλλο του κόμικ της Marvel «Civil War II: Choosing Sides #5», φορώντας τα αγαπημένα του γάντια του μποξ και ντυμένος με τα χρώματα της χώρας του και έμβλημα το χαρακτηριστικό φύλλο σφενδάμου. «Δεν ήθελα να τον ντύσω συντηρητικά -με κουστούμι και γραβάτα- ανέφερε ο σκιτσογράφος Ραμόν Περές στην Canadian Press. «Ήθελα να τον εικονογραφήσω με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναδειχθεί η διαφορετικότητά του σε σχέση με τους πολιτικούς που βρίσκονται στην εξουσία. Δεν βλέπεις τον Όμπαμα να φορά σορτσάκι του μποξ, να κάνεις push-aps σε διαφημιστικά κτλ» πρόσθεσε ο ίδιος. Ο Τρουντό εμφανίζεται στο εξώφυλλο του κόμικ περιτριγυρισμένος από τους διάσημους υπερήρωες Sasquatch, Puck, Aurora και Iron Man, ενώ σύμφωνα με την πλοκή του ο Καναδός πρωθυπουργός αφήνει για λίγο τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα για να καταπολεμήσει το έγκλημα στους δρόμους του Τορόντο όπου δεν διστάζει να τα βάλει ακόμη και με τον Τόνι Στάρκ (σ.σ. Iron Man) https://twitter.com/zdarsky/status/770311847555715072/photo/1 Σύμφωνα με τον Chip Zdarsky, σεναριογράφο της ιστορίας, ο πρωθυπουργός του Καναδά δεν εξέφρασε επισήμως την υποστήριξη του στο συγκεκριμένο κόμικ της Marvel, ωστόσο, εκπρόσωπος του πρωθυπουργικού του γραφείου, ξεκαθάρισε στο δημιουργό πως δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο στην κυκλοφορία του. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ένας πολιτικός εμφανίζεται στις σελίδες κόμικ. Όπως αναφέρει το Quartz, το 2009, ο πρόεδρος Ομπάμα έκανε ένα μικρό πέρασμα από τις σελίδες ενός τεύχους του Amazing Spider-Man, ενώ το ίδιο συνέβη και με τον πατέρα του Τρουντό, Πιερ Έλιοτ, που συμμετείχε σε τεύχος του κόμικ «The Uncanny X-Men», το μακρινό 1979. Το κόμικ κυκλοφόρησε εχτές, 31 Αυγούστου. Με στοιχεία από Guardian, Quartz και New York Times Πηγή Ορίστε και η εμφάνιση του πατρός Trudeau:
  14. O Paul Ryan ήταν ένας από τους πιο εργατικούς σκιτσογράφους των MARVEL COMICS της εικοσαετίας 1980-2000. Γεννημένος το 1949, και αφού έκανε περάσματα από μικρούς εκδοτικούς οίκους, βρέθηκε να δουλεύει ως backgrounds assistant κάτω από την επίβλεψη του Bob Layton. Τον πρώτο καιρό περιορίστηκε ως fill in artist. Όταν οι regular artists κάποιου τίτλου ήθελαν σκιτσογράφο για ένα μόνο μήνα ώστε να πάρουν ανάσα από το βαρύ τους πρόγραμμα η θέση δινόταν στον Ryan. Προτιμούταν σε τίτλους που οι Jack Kirby και John Buscema είχαν αφήσει το στίγμα τους και μιμούταν αρκετά το στιλ τους. Όχι μόνο οι επιρροές ήταν έκδηλες αλλά και η προτίμησή του αφού ήταν τα ινδάλματά του. Ασχολήθηκε αρκετά με τους τίτλους των Avengers, West Coast Avengers και Iron Man, και ίσως η μεγαλύτερη καλλιτεχνική του συνεργασία ήταν το Ravage 2099 με τον Stan Lee. Παραλίγο να είχε και μια ακόμη δουλειά κάτω από τα φτερά του Stan Lee όταν του δόθηκε να ζωγραφίσει το Amazing Spider-man Annual #21, αλλά το βαρύ πρόγραμμα του τελευταίου δεν του το επέτρεψε και το σενάριο δόθηκε στον David Michelinie. Σημαντική θεωρήθηκε η πενταετή του πορεία στους Fantastic Four. O Tom DeFalco γράφει τον ακρογωνιαίο τίτλο της MARVEL σε μια εποχή που οι πωλήσεις ήταν αρκετά πεσμένες χωρίς να καταφέρει να τον βοηθήσει. Ο DeFalco όντας Editor in Chief κρατάει με νύχια και με δόντια τον τίτλο από το μην κλείσει και προσπαθεί να τον τονώσει με νέα περιοδικά όπως Fantastic Force και Fantastic Four Unlimited. Ίσως το μόνο σημαντικό σημείο του σεναρίου ήταν η αποκάλυψη ότι η πρώην φίλη του Thing που ρίχτηκε στην αγκαλιά του Human Torch ήταν μια Skrull και είχε σκοπό να καταστρέψει τους δεσμούς της ομάδας εκ των έσω. Το σκίτσο του Ryan ήταν στην καλύτερη περίπτωση απλά δεκτό. Τουλάχιστον αποδεικνύει επαγγελματικά την εργατικότητά του αφού δεν υπήρξε ούτε ένας guest star σκιτσογράφος. Μετά από μερικά χρόνια η ίδια καλλιτεχνική ομάδα εκδίδει το σύντομο τίτλο Fantastic Five, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία και πάλι. Κάπου εκεί οδηγείται στην DC Comics και στους διάφορους τίτλους του Superman, με συνηθισμένο του πόστο το σκίτσο του Superman: The Man Of Tomorrow. Όταν ο Mark Waid αφήνει για ένα χρόνο το Flash ο τίτλος δίνεται στο Ryan με σενάρια του Grant Morrison και Mark Millar. Ένα πολύ άνευρο και απογοητευτικό run. Επόμενος καλλιτεχνικός του σταθμός είναι ο εκδοτικός οίκος Crossgen Comics. Του δίνεται ο τίτλος Mystic αλλά δουλεύει περισσότερο και πάλι ως fill-in artist. Βέβαια ο οίκος κλείνει λόγω χαμηλών πωλήσεων. Ο εκδότης δεν είχε και την καλύτερη φήμη ως εργοδότης. Η τελευταία του δουλειά ήταν ένα πενταετές πέρασμα από το καθημερινό στριπάκι του Phantom. Μπορεί να μην ήταν ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της αμερικάνικης σκηνής, μπορεί να μην είχε οπαδούς που τον ακολουθούσαν στα επαγγελματικά του βήματα, ήταν όμως ένας αξιοπρεπής καλλιτέχνης με βαθειά γνώση του αντικειμένου. Ευανάγνωστος και δεκτικός στο μάτι έδωσε όλο του τον εαυτό χωρίς ποτέ να περάσει συγκεκριμένα όρια στις δημιουργίες του. Ο Paul Ryan μας άφησε στις 7 Μαρτίου 2016. Σελίδα του στο Wiki Προσωπική του σελίδα.
  15. Η ταινία Deadpool και το κυρίαρχο ρεύμα της ακραίας σεξουαλικής διαστροφής Οι χαρακτήρες των κόμικ και η οικογενειακή διασκέδαση στο σινεμά πάνε μαζί, όπως το φυστικοβούτυρο και η μαρμελάδα, σωστά; Λοιπόν, με το ντεμπούτο του Deadpool, η Marvel Comics και η 20th Century Fox με ανάγκασε το περασμένο Σαββατοκύριακο να κάνω μια συνομιλία με τους δύο μεγαλύτερους γιους μου για το επίπεδο της σεξουαλικής διαστροφής που θα προτιμούσα να μην γνωρίζουν. Γιατί να το αντιμετωπίσουμε εξαρχής; Το γεγονός ότι μια ταινία που απεικονίζει αυτό το επίπεδο της διαστροφής έχει γίνει μια μεγάλη επιτυχία (έσπασε μια μακρά λίστα ρεκόρ του box office το περασμένο Σαββατοκύριακο με ντεμπούτο 300 εκατομμύρια δολάρια σε όλο τον κόσμο) είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητικό, και οι άνθρωποι της πίστης – ιδιαίτερα οι γονείς – δεν εξυπηρετούν κανέναν κρατώντας το κεφάλι τους στην άμμο. Εμείς απλά πρέπει να μάθουμε πώς να έχουμε ανοικτές, ειλικρινές συνομιλίες με τα παιδιά μας σε αυτό που είναι εκτεθειμένα… Κατ ‘αρχάς, επιτρέψτε μου να σας πληροφορήσω ότι παίρνω τις πληροφορίες μου για αυτή την ταινία από online κριτικές. Δεν την έχω δει. Επίσης, το Deadpool είναι γνωστό για σάτιρα, έτσι είναι πιθανό ότι η εν λόγω διαστροφή απεικονίζεται με σκοπό να εκθέσει και να κριτικάρει τον σύγχρονο πολιτισμό. Αν ναι, είμαι σε πλήρη συμφωνία ότι θα πρέπει να επικριθεί. Η λέξη «διεστραμμένος» (perverse) προέρχεται από το λατινικό perversus που σημαίνει “γυρίζω ανάποδα”. Η λέξη δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή για να περιγράψει τη συμπεριφορά που απεικονίζεται μέσα σε μια εκτεταμένη σκηνή σεξ στο Deadpool. Οι ρόλοι των ανδρών και των γυναικών στην σεξουαλική πράξη στην κυριολεξία γυρίζουν ανάποδα: με τη βοήθεια μιας «συσκευής», η γυναίκα χλευάζει τον αρσενικό ρόλο και ο άνδρας χλευάζει τον γυναικείο ρόλο. Όπως ήταν αναμενόμενο – οι ηθοποιοί που τον απεικόνισαν αυτό, έτσι διάβασα, κατέβασαν αρκετή τεκίλα στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το γύρισμα. Ο Scott Mendelson, γράφοντας για το Forbes.com, καλεί κάθε σατιρική πρόθεση των κινηματογραφιστών σε αμφισβήτηση με την αδιάφορη παρατήρησή του ότι «βλέποντας έναν υπερ-μάτσο, υπερ-μυώδη πρωταγωνιστή όπως ο Ράιαν Ρέινολντς να καταλήγει στο τέλος με ένα στραπόν δονητή ελπιδοφόρα θα αποδείξει στο κοινό ότι είναι διασκεδαστικό και εντελώς εντάξει να πειραματιστεί με τη δυναμική ισχύ κατά τη διάρκεια του σεξ, εφ ‘όσον και οι δύο εταίροι είναι πρόθυμοι ενήλικες και συναινούντες. “ Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο, φυσικά. Δεν είναι κιόλας ότι τα ανθρώπινα όντα του 21ου αιώνα είναι τα πρώτα που θα διαστρέψουν την φυσική τάξη της σεξουαλικής πράξης με αυτόν τον τρόπο. Αλλά να το γιορτάζεις στην mainstream διασκέδαση σε παγκόσμια κλίμακα … αυτό είναι άνευ προηγουμένου. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Λοιπόν, δεν ισχυρίζεται η ριζοσπαστική φεμινιστική κουλτούρα για αρκετές δεκαετίες ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι εναλλάξιμοι; “Οι γυναίκες μπορούν να κάνουν οτιδήποτε κάνουν οι άνδρες”, έχουν ισχυριστεί. Το φυσικό επακόλουθο, βέβαια, είναι ότι οι άνδρες μπορούν να κάνουν οτιδήποτε κάνουν οι γυναίκες. Αυτή η συμπεριφορά δεν πηγαίνει απλά τον ισχυρισμό αυτό στη λογική του κατάληξη; Αλλά, δυστυχώς, είναι ακριβώς εδώ που ο ισχυρισμός καταρρέει. Οι ρόλοι των ανδρών και των γυναικών στην σεξουαλική πράξη απλά δεν μπορούν να ανα-στραφούν, μόνο να διε-στραφούν. Οι γυναίκες σίγουρα μπορούν να κάνουν τα περισσότερα από τα πράγματα που οι άνδρες μπορούν να κάνουν. Οι άνδρες μπορούν σίγουρα να κάνουν τα περισσότερα από τα πράγματα που οι γυναίκες μπορούν να κάνουν. Αλλά, μην ξεχνάμε, υπάρχει κάτι που μόνο οι άνδρες μπορούν να κάνουν (επειδή είναι άνδρες) και μόνο οι γυναίκες μπορούν να κάνουν (επειδή είναι γυναίκες) και πρέπει να το κάνουν μαζί ώστε να είναι σε θέση να το κάνουν εξαρχής. Μόνο ένας άνδρας μπορεί να είναι πατέρας και μόνο μια γυναίκα μπορεί να είναι μητέρα. Ενώ υπήρξε δίκαιη και αναγκαία η πρόκληση ορισμένων κοινωνικών ρόλων συμβατικά περιορισμένων στο ένα ή το άλλο φύλο, οι ρόλοι ανδρών και γυναικών στη σεξουαλική πράξη (στην πράξη έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν έναν άνδρα πατέρα και μια γυναίκα μητέρα) δεν είναι εναλλάξιμοι, και είναι απολύτως απαραίτητοι για την επιβίωση της κοινωνίας. Λόγω της ολικής αποδοχής της αντισυλληπτικής νοοτροπίας, ο σύγχρονος κόσμος έχει ξεχάσει ότι ο πιο βασικός, ο πιο θεμελιώδης ρόλος του φύλου είναι να δημιουργήσει την επόμενη γενιά. Η ρίζα “γεν” (gen) – από την οποία παίρνουμε λέξεις όπως γενναιόδωρος, γένεση, γενετική, γενεαλογία, απόγονοι, το γένος, και τα γεννητικά όργανα – σημαίνει να παράγεις ή να γεννάς. Το γέν-ος ενός ατόμου βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο το πρόσωπο αυτό έχει σχεδιαστεί για να δημιουργήσει νέα ζωή. Αλλά μόλις αγκαλιάσουμε μια ιδεολογία που διαχωρίζει την γεννητική δραστηριότητα από την γενιά (παραγωγή), είναι μόνο θέμα χρόνου πριν η ίδια η έννοια του «γένους» χάσει κάθε νόημα και η θεμελιώδης τάξη των πραγμάτων γυρίσει εντελώς ανάποδα. Ακριβώς όπως η Big Tobacco μετά από χρόνια και χρόνια άρνησης τελικά είχε να αντιμετωπίσει το συντριπτικό βουνό αποδείξεων και παραδέχτηκε ότι τα τσιγάρα προκαλούν καρκίνο, έτσι και η βιομηχανία του θεάματος, το ιατρικό κατεστημένο, οι κυβερνήσεις και τα εκπαιδευτικά κέντρα (με λίγα λόγια, όλο το σύγχρονο οικοδόμημα ) μία ημέρα θα υποχρεωθεί να παραδεχτεί ότι ο διαχωρισμός των γεννητικών οργάνων από το γένος έχει οδηγήσει σε έναν ά-φυλο και, ως εκ τούτου, έκ-φυλο κόσμο. Το Deadpool (κυριολεκτικά ‘νεκρή πισίνα) … είναι μια ταιριαστή περιγραφή ενός κόσμου που συνεχίζει να γιορτάζει αυτόν τον εκ-φυλισμό: φαίνεται ότι βυθιζόμαστε σε μια πισίνα θανάτου. Η αλήθεια και το έλεος είναι τα μόνα πράγματα που μπορούν να μας σώσουν… Πηγή Το αυθεντικό κείμενο εδώ.
  16. Τον «τρόμο» τον καταλαβαίνω. Εκείνο που δεν κατανόησα ποτέ είναι η «πλάκα». --Νταρκ Κλόου (DC vs Marvel Comics, τεύχος #4) 1Amalgam (Ελλ. Αμάλγαμα): Κάθε συνδυασμός ή μείξη ετερόκλητων στοιχείων. 2Hyena (Ελλ. Ύαινα): Οποιοδήποτε σαρκοβόρο θηλαστικό του γένους ύαινα της Αφρικής ή της Ασίας, φέρον ισχυρά σαγόνια, συγκριτικά κοντά πίσω σκέλη και άγριο τρίχωμα. 3Dark Claw (Ελλ. Νταρκ Κλόου): Αυτό το λήμμα δεν υπάρχει στο «Αμερικανικό Λεξικό Της Αγγλικής Γλώσσας». Πρόκειται για κάτι μοναδικό και ακαθόριστο... και θα λέγαμε ότι το προτιμά έτσι. Ο Νταρκ Κλόου είναι ένας χαρακτήρας του Αμαλγαματικού Σύμπαντος, αποτέλεσμα της συγχώνευσης του Μπάτμαν (DC Comics) και του Γούλβεριν (Marvel Comics). Πρωτοεμφανίστηκε τον Απρίλιο του 1996 στο τεύχος #3 της σειράς κόμικ «Marvel Comics vs. DC» («Μάρβελ Εναντίον Ντι Σι»). Κειμενογράφοι της σειράς ήταν οι Ρον Μαρζ και Πήτερ Ντέηβιντ, ενώ σχεδιαστές ήταν οι Νταν Τζέργκενς και Κλαούντιο Καστελίνι. Την ίδια περίοδο η Amalgam Comics κυκλοφόρησε το τεύχος #1 της σειράς «Legends of the Dark Claw» («Οι Θρύλοι του Νταρκ Κλόου»), όπου οι αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν καλύτερα τον κεντρικό χαρακτήρα και να μάθουν περισσότερα στοιχεία για την προέλευσή του. Κειμενογράφος της ιστορίας ήταν ο Λάρι Χάμα και σχεδιαστές οι Τζιμ Μπέηλεντ και Ρέι Μακάρθυ. Η ΑΡΧΗ Ο Λόγκαν Γουέην ήταν μόλις 5 ετών, όταν είδε τους γονείς του να δολοφονούνται από έναν μασκοφόρο ληστή. Στάλθηκε να ζήσει με τον θείο του, στην Αλμπέρτα του Καναδά. Ο θείος του ήταν μέλος της Βασιλικής Καναδικής Έφιππης Αστυνομίας. Λίγο μετά την άφιξη του Λόγκαν, ο θείος του έπεσε σε ενέδρα και δολοφονήθηκε από λαθροθήρες. Μετά τον θάνατό του, η Βασιλική Καναδική Έφιππη Αστυνομία ανέθεσε τη κηδεμονία του Λόγκαν σε ένα οικοτροφείο που διοικούσαν καλόγριες. Όταν μεγάλωσε αρκετά, κατετάγη στη Βασιλική Καναδική Πολεμική Αεροπορία και τοποθετήθηκε στην ίδια μονάδα με τον Κρηντ Χ. Κουίν. Αμφότεροι έλαβαν μέρος στο «Όπλο-Χ», ένα πρόγραμμα της Καναδικής Κυβέρνησης για τη δημιουργία υπερ-στρατιωτών. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος τα οστά του Λόγκαν αναμείχθηκαν με ένα άφθαρτο μέταλλο, το αδαμάντιο, και το ίδιο συνέβη στα νύχια του, τα όποια μέχρι πρότινος δεν είχε αντιληφθεί ότι διαθέτει. Τότε ήταν που έμαθε για τη μεταλλαγμένη φυσιολογία του. Ο Κρηντ υποβλήθηκε κι εκείνος στο ίδιο πείραμα, αλλά έγινε ψυχικά ασταθής και αργότερα θα εξελισσόταν στον πιο επικίνδυνο αντίπαλο του Νταρκ Κλόου, την Ύαινα (αγγλ. Hyena)! Το πρόγραμμα «Όπλο-Χ» τερματίστηκε λόγω της διπλής αποτυχίας του: ο Λόγκαν ήταν αναποτελεσματικός ως όπλο, γιατί διατήρησε την ανθρωπιά και τη συνείδησή του, και ο Κρηντ έγινε εγκληματικά παράφρων. Όλα τα αρχεία για την ύπαρξη του προγράμματος κατεστράφησαν, εκτός ελαχίστων σημειώσεων του καθηγητή Κάρτερ Νίκολς. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΤΑΡΚ ΚΛΟΟΥ Μετά τον τερματισμό του προγράμματος, ο Λόγκαν ταξίδεψε ανά τον κόσμο, διδασκόμενος 127 διαφορετικούς τύπους ένοπλης και άοπλης μάχης, που σε συνδυασμό με τις οξυμμένες αισθήσεις του, τον κατέστησαν έναν λαμπρό ερευνητή και εξαίρετο μαχητή. Επέστρεψε στη πόλη της Νέας Γκόθαμ για να την βρει κάτω από τον έλεγχο των έμπορων ναρκωτικών και των νταβατζήδων. Αποφάσισε να υιοθετήσει μια μυστική ταυτότητα. Την ημέρα ήταν ο Λόγκαν Γουέην, ένας ανεύθυνος, καλλιτέχνης πλέι-μπόι, που ζει από την τεράστια οικογενειακή περιουσία που κληρονόμησε και τα έσοδα από τις πωλήσεις των πινάκων του. Τη νύχτα, όμως, χρησιμοποιούσε τις μεταλλαγμένες δυνάμεις του και τις γνώσεις που κέρδισε μέσα από τα ταξίδια του, για να πολεμήσει το έγκλημα και τη διαφθορά. Σχεδίασε ένα κιτρινόμαυρο κοστούμι και έγινε ο Γαμψόνυχος Εκδικητής, ο Σταυροφόρος με τα Νύχια, ο Σκοτεινός Ονυχοφόρος… ο Νταρκ Κλόου (αγγλ. Dark Claw)! ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, ο Νταρκ Κλόου παρασύρθηκε στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Νέας Γκόθαμ, από μια συμμορία παρανόμων. Μέσα στο εμπορικό, ένα μικρό κορίτσι ονόματι Τζουμπιλέισον Λι (αμάλγαμα της Τζούμπιλυ και του Ρόμπιν) κρυβόταν από τους Φρουρούς, μια ομάδα ρομπότ-κυνηγών που καταδίωκαν τους μεταλλαγμένους και μόλις είχαν σκοτώσει τους γονείς του κοριτσιού. Η Τζουμπιλέισον έπεσε σε μια από τις παγίδες που είχαν στήσει οι συμμορίτες για τον Νταρκ Κλόου. Πανικοβλήθηκε, αλλά χάρη στις μεταλλαγμένες δυνάμεις της (εκπομπή ενεργειακών εκρήξεων από τα άνω ακροδάχτυλα) κατάφερε να ξεφύγει. Ο Νταρκ Κλόου εντυπωσιασμένος από τις δυνάμεις και το σθένος της, την πήρε υπό την προστασία του και την εκπαίδευσε ως βοηθό του. Μετά από πολύμηνη σκληρή εκπαίδευση ήταν πλέον έτοιμη να αναλάβει δράση, αλλά χρειαζόταν ένα ψευδώνυμο. Παρότι η ίδια επέμενε να την αποκαλούν «Ακόρεστη Δίψα Για Θάνατο», τελικά ο Νταρκ Κλόου την έπεισε να υιοθετήσει τη μυστική ταυτότητα της Σπάροου (αγγλ. Sparrow)! Η ΚΥΝΗΓΟΣ Η Κάρολ Ντάνβερς (αμάλγαμα της Χάντρες και της Μις Μάρβελ) ήταν μια πρώην αδίστακτη κυβερνητική πράκτορας που πλέον πρόσφερε τις υπηρεσίες της επί μισθώσει. Μια από τις πρώτες αποστολές που της ανατέθηκαν ήταν να ανακαλύψει τη μυστική ταυτότητα του Νταρκ Κλόου. Ακολουθώντας τα ίχνη του Κρηντ Χ. Κουίν, έφτασε στο ρετιρέ του Λόγκαν, όπου ανακάλυψε τα κοστούμια του Νταρκ Κλόου και τη μυστική του ταυτότητα. Όμως ο Νταρκ Κλόου την έπιασε επ’ αυτοφώρω. Την οδήγησε στο «Βουνό», το σπηλαιώδες κρησφύγετό του, όπου της αποκάλυψε τα πάντα γύρω από το πρόγραμμα «Όπλο-Χ» που δημιούργησε τον ίδιο και την Ύαινα. Η Κάρολ αποφάσισε τελικά να τον βοηθήσει στη μάχη ενάντια στην Ύαινα και έγινε μια πολύτιμη σύμμαχος του Νταρκ Κλόου… η Κυνηγός (αγγλ. Huntress)! Η ΥΑΙΝΑ Ο Κρηντ Χάρλεϊ Κουίν επιλέχθηκε μαζί με τον Λόγκαν για να λάβει μέρος στο πρόγραμμα «Όπλο-Χ» της Καναδικής Κυβέρνησης. Χάρη στις μεταλλαγμένες δυνάμεις τους και την ικανότητα ταχείας αυτοΐασης επέζησαν του πειράματος. Όμως ο Κρηντ μεταμορφώθηκε σε έναν ψυχοπαθή, ανηλεή δολοφόνο και πολύ σύντομα απέκτησε εμμονή να εξοντώσει τον Νταρκ Κλόου. Η Ύαινα αποτελεί αμάλγαμα του Σέιμπερτουθ (Marvel Comics) και του Τζόκερ (DC Comics), συνδυάζοντας μορφολογικά στοιχεία και των δύο. Έχει την αγριότητα του Σέιμπερτουθ και την διεστραμμένη ευφυΐα του Τζόκερ. Ηγείται μιας συμμορίας που αυτοαποκαλούνται «Αγέλη» και κύριο όπλο του έχει αυτοσχέδια εκρηκτικά που ονομάζει «βομβίδες ευθυμίας». ΔΥΝΑΜΕΙΣ & ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ Η καλοήθης μετάλλαξη έχει προικίσει τον Λόγκαν με την ικανότητα να αναπλάθει κατεστραμμένες περιοχές του σώματός του (από μαλακό ιστό μέχρι ολόκληρα τμήματα, ακόμα και όργανα) πολύ πέρα από τις συνηθισμένες δυνατότητες ενός μέσου ανθρώπου. Η αναγεννητική του δύναμη τον καθιστά απρόσβλητο στις περισσότερες τοξίνες και ασθένειες, προστατεύει το σώμα του από ακραίες καιρικές συνθήκες (δύναται να κοιμηθεί γυμνός σε συνθήκες πολικού ψύχους, χωρίς εμφανή τραυματισμό), επιβραδύνει σημαντικά τα αποτελέσματα της διαδικασίας γήρανσης (αν και γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, διατηρεί την εμφάνιση και ζωτικότητα ενός ανθρώπου στην ακμή της ζωής του) και γενικότερα του προσφέρει αντοχή και ανθεκτικότητα πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Μάλιστα η αναγεννητική δύναμή του σε συνδυασμό με τον αδαμάντινο σκελετό του, παρέχει στον Νταρκ Κλόου υπεράνθρωπη δύναμη, ικανή για να σπάσει αλυσίδες από χάλυβα ή να στηρίξει το βάρος δώδεκα ανδρών με το ένα χέρι. Απόρροια της μεταλλαγμένης φυσιολογίας του είναι οι οξυμμένες αισθήσεις του, που σε πολλές περιπτώσεις είναι συγκρίσιμες με εκείνες ορισμένων ζώων. Έχει την ικανότητα να βλέπει καθαρά ακόμα και σε συνθήκες απόλυτου σκότους, μπορεί να ανιχνεύσει ήχους σε συχνότητες πέρα από τα ανθρώπινα όρια και σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, αλλά και να αναγνωρίσει ανθρώπους και αντικείμενα μόνο από τη μυρωδιά τους. Μάλιστα η ικανότητά του αυτή, του επιτρέπει να αντιλαμβάνεται πότε κάποιος ψεύδεται από τις χημικές αλλαγές στον οργανισμό του. Εξίσου σημαντικές με τις μεταλλαγμένες δυνάμεις του, είναι οι ικανότητές του αποτέλεσμα πολύχρονης, σκληρής και επίπονης εκπαίδευσης. Η αδάμαστη θέληση, η δυνατότητα να ενσπείρει τον φόβο στους αντιπάλους του, οι γυμναστικές ικανότητες του, η βαθιά γνώση 127 διαφορετικών μορφών ένοπλης και άοπλης μάχης, καθώς και η ικανότητά του να χειρίζεται με ευκολία πολλά και διαφορετικά είδη όπλων, τον καθιστούν εξαίρετο μαχητή και πολέμιο του εγκλήματος. Η αυξημένη ευφυΐα του, η πολυμάθεια του (ως αποτέλεσμα των σπουδών του στη βιολογία, τη τεχνολογία, τα μαθηματικά, τη φυσική, τη μυθολογία, τη γεωγραφία, την ιστορία, την επιστήμη υπολογιστών, την ιατροδικαστική, τη χημεία και τη τεχνολογία, τη ψευδαίσθηση και ταχυδακτυλουργία, τις εγκληματολογικές και ιατρικές επιστήμες), σε συνδυασμό με τη πολυγλωσσία του (μιλά απταίστως τα ισπανικά, γαλλικά, λατινικά, γερμανικά, ιαπωνικά, αγγλικά, ρωσικά, κινεζικά και πιθανότατα πολλές ακόμα γλώσσες), τη φωτογραφική μνήμη του, και το ταλέντο του στις μεταμφιέσεις, τον καθιστούν έναν σπουδαίο ερευνητή και τον καλύτερο ντετέκτιβ του κόσμου. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ Πέρα από τις υπερφυσικές δυνάμεις και επίκτητες ικανότητές του, ο Νταρκ Κλόου - χάρη στις τεχνολογικές γνώσεις του και τη τεράστια περιουσία του - συχνά καταφεύγει και σε μια σειρά από αυτοσχέδια μαραφέτια που διατηρεί στο οπλοστάσιο του. Η στολή του (συνδυασμός στοιχείων της παραδοσιακής κυανοκίτρινης στολής του Γούλβεριν και της μαύρης Μπατ-στολής) είναι αλεξίσφαιρη και πυρίμαχη, φέρει μια σταθμισμένη κάπα και κουκούλα εφοδιασμένη με συστοιχίες επικοινωνιών. Η χρηστική ζώνη του είναι εξοπλισμένη με πολυάριθμα μαραφέτια, όπως διαφόρους τύπους Κλόουρανγκ (ειδικά διαμορφωμένα μπούμερανγκ), κάψουλες αεριών και πολλά άλλα. Συγχρόνως έχει κατασκευάσει ποικίλα καταπληκτικά οχήματα για τον αγώνα του ενάντια στο έγκλημα, όπως το Κλόου-μομπίλ, το Κλόου-κόπτερο, το Κλόου-σκάφος κ.ά. Ένα από τα πιο ισχυρά, όμως, οχήματα είναι το Κλόου-γουίνγκ, ένα υπερηχητικό τζετ τεχνολογίας στελθ. Το αρχηγείο του Νταρκ Κλόου είναι το «Βουνό» («Barrow»), ένα σκοτεινό σπήλαιο στο οποίο στεγάζονται εγκαταστάσεις εκπαίδευσης, εργαστήρι εγκληματολογίας, ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων και κέντρα συντήρησης για όλα τα οχήματά του. ΠΗΓΕΣ http://batman.wikia.com/wiki/Dark_Claw Εναντίον, τεύχη #4 και #7, Εκδόσεις Modern Times http://www.comicvine.com/dark-claw/4005-47080/ http://marvel.wikia.com/Logan_Wayne_(Earth-9602) http://dc.wikia.com/wiki/Logan_Wayne_(Amalgam_Universe) http://www.comicdom.gr/2015/06/30/top-shelves-dc-versus-marvel/ Ευχαριστώ θερμά τον φίλο Mandrake για όσες πληροφορίες μου παρείχε από τις ελληνικές εκδόσεις των Modern Times, ούτως ώστε η απόδοση των ονομάτων των χαρακτήρων, καθώς και ορισμένων ορολογιών να είναι πιστή στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο. By BATNICK
  17. Ένας 37χρονος από τη Βενεζουέλα έχει βάλει στόχο της ζωής του να μοιάσει με το... «Κόκκινο Κρανίο», τον μεγάλο αντίπαλο του Κάπτεν Αμέρικα στα κόμικς και τις ταινίες της Marvel Comics. Ο Χένρι Ντέιμον έχει υποβληθεί σε επεμβάσεις σωματικής τροποποίησης όπως υποδόρια εμφυτεύματα, τατουάζ, ενώ αφαίρεσε μέχρι και... μέρος της μύτης του, σε μια προσπάθεια να μοιάζει με το Κόκκινο Κρανίο. Όπως λέει ο άνδρας που κατάγεται από το Καράκας της Βενεζουέλας, ονειρευόταν εδώ και πολύ καιρό να μεταμορφωθεί σε "σούπερ κακό". Πατέρας ενός παιδιού, 0 37χρονος είχε τη δυνατότητα να κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα, χάρη στον Eμίλιο Γκονζάλες, ο οποίος άφησε την ιατρική σχολή για να επικεντρωθεί σε τατουάζ και σε ποικίλες επεμβάσεις σωματικής τροποποίησης από την κορυφή ώς τα νύχια! Ο Ντέιμον οποίος, ο οποίος τώρα ονομάζεται τι άλλο, Red Skull (Κόκκινο Κρανίο), υποβλήθηκε σε εμφυτεύματα στο μέτωπό του και έκανε τατουάζ στις κόρες των ματιών του για να φαίνονται μαύρα τα μάτια του, ενώ στο τέλος αφαίρεσε και... τμήμα της μύτης. Με προσοχή στη λεπτομέρεια, ο 37χρονος έβαλε τις τελευταίες πινελιές προσθέτοντας κόκκινα και μαύρα τατουάζ στο πρόσωπό του. "Ο Χένρι είναι ένας σωματικά και πνευματικά υγιής άνθρωπος" υποστήριξε ο υπαίτιος για τη "μεταμόρφωση" του Ντέιμον Εμίλιο Γκονζάλες. "Είναι ένας εξαιρετικός γιος, σύζυγος και πατέρας, ο οποίος έχει μια ακραία αντίληψη για την σωματική τροποποίηση. Οι περισσότεροι από τους πελάτες μου, γνωρίζουν ότι η σωματική τροποποίηση είναι το τελευταίο βήμα της τέχνης μου, ο καθένας ξέρει πολύ καλά τι θέλει, και όπως ο Χένρι, πολλοί από αυτούς περιμένουν πολλά χρόνια για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα" πρόσθεσε. Εγώ δεν θα σχολιάσω. Δείτε τις φωτό στο λινκ (έχει δημοσιευθεί και σε άλλα σάιτ).
  18. Τι δεν ξέρουμε για τα κόμικς της Marvel Οι πολυαγαπημένες μας ιστορίες στο μικροσκόπιο του συναρπαστικού! Οι περίφημες περιπέτειες των σουπερηρώων της Marvel δεν χρειάζονται φυσικά απολύτως καμία εισαγωγή. Όσο βέβαια κι αν τα κόμικς της θρυλικής φίρμας μάς φέρνουν κατευθείαν στο μυαλό τον Stan Lee, τον Spider-Man και τους άλλους ήρωες με τα κολάν, υπάρχουν μια σειρά από πράγματα και γεγονότα που αγνοούμε για το σύμπαν των υπερηρώων και τους ανθρώπους που τους σκαρφίστηκαν. Πράγματα που θα έπρεπε να παραμείνουν καλά θαμμένα σε ένα θησαυροφυλάκιο που ούτε ο Iron Man δεν θα μπορούσε να ανοίξει! Ας δούμε λοιπόν τις απίστευτες ιστορίες που σέρνονται ξοπίσω από την πλέον περίφημη εκδοτική κόμικς παγκοσμίως... Η Marvel και η απαγόρευση των λυκανθρώπων Η επιτροπή Comics Code Authority ήταν ένας κρατικός αμερικανικός θεσμός που θεσπίστηκε το 1954 για να κάνει τα κόμικς πιο φιλικά στα παιδιά, περιορίζοντας τις σκηνές βίας και αίματος. Στην προσπάθειά της βέβαια να αποθαρρύνει τον τρόμο από τα σκίτσα, η επιτροπή αποφάσισε σκανδαλωδώς να απαγορεύσει την εικόνα του λυκάνθρωπου! Η Marvel συγκατατέθηκε απρόθυμα στον καλλιτεχνικό αυτό φραγμό «πειράζοντας» ελαφρώς τους λυκάνθρωπούς της, με τα νέα υβρίδια ίσα που να περνούν τη λογοκρισία. Η καλύτερη ίσως τέτοια αναδίπλωση ήταν ο Sauron, ένας λυκο-πτεροδάκτυλος από τη σειρά Savage Land που έκανε το ντεμπούτο του στο τεύχος 60 των X-Men το 1969. Το 1971 η επιτροπή απέσυρε την εξωφρενική απαγόρευση του λυκάνθρωπου, επιτρέποντας την αναπαράστασή του όταν προέκυπτε βέβαια από την ιστορία, γεγονός που εκμεταλλεύτηκε η Marvel και μας χάρισε σειρές ολόκληρες από λυκάνθρωπους (όπως το δημοφιλέστατο Werewolf By Night της δεκαετίας του 1970, αλλά και τις ιστορίες του Man and Wolf που έτρεχαν στον Captain America των αρχών του 1990)... Ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές της Marvel ήταν και ταχυδακτυλουργός Ο Jim Steranko ήταν ένας από τους σχεδιαστές του Nick Fury (της S.H.I.E.L.D.) της δεκαετίας του 1960, η ενσάρκωση των σουπερηρώων δεν ήταν ωστόσο το μόνο αξιοσημείωτο με αυτόν: πριν γίνει σχεδιαστής κόμικς, ο Steranko ήταν γνωστός μάγος, με τα ταχυδακτυλουργικά του κόλπα να του έχουν εξασφαλίσει αρκετή φήμη στις ΗΠΑ. Αργότερα προσχώρησε σε ροκ μπάντα και το 1956 συνελήφθη για κλοπή όπλων και αυτοκινήτων, με περισσότερα από 25 κλεμμένα οχήματα να βρίσκονται στην κατοχή του. Βίος και πολιτεία δηλαδή ο τύπος, με τη φήμη του να έχει αποτυπωθεί στο βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του Michael Chabon «The Amazing Adventures of Kavalier and Clay»! Ο ιδρυτής της Marvel λίγο έλειψε να σκοτωθεί στο δυστύχημα του Hindenberg Αν ο Martin Goodman είχε επιμείνει στα ταξιδιωτικά του σχέδια το 1937, η Marvel Comics απλά-απλά δεν θα υπήρχε! Την επίμαχη λοιπόν χρονιά ο Goodman ήταν ταξίδι του μέλιτος στην Ευρώπη και προγραμμάτιζε να επιστρέψει στις ΗΠΑ με το νέο συναρπαστικό μέσο μεταφοράς, το διαβόητο κατόπιν Hindenburg. Δεν κατάφερε όμως να βρει εισιτήρια για δύο θέσεις δίπλα-δίπλα, οπότε αυτός και η γυναίκα του επέστρεψαν αεροπορικώς, γλιτώνοντας το δυστύχημα που σκότωσε τους 35 από τους 97 επιβάτες. Ο Martin Goodman επέστρεψε λοιπόν ασφαλώς στην Αμερική, ίδρυσε την ίδια χρονιά την Timely Comics, η οποία έγινε Atlas Comics το 1951 και τελικά Marvel Comics δέκα χρόνια αργότερα (1961). Η Marvel βοήθησε καθοριστικά στη δημιουργία του κόσμου των Transformers Η Marvel δεν είναι υπεύθυνη μόνο για τον Spider-Man και τον Wolverine, καθώς αυτή συνέλαβε τα ονόματα του Optimus Prime και του Megatron των Transformers! Ο κατασκευαστής παιχνιδιών Hasbro προσέγγισε λοιπόν τον αρχισυντάκτη της Marvel, Jim Shooter, και τους συγγραφείς Denny O’Neil και Bob Budiansky στη δεκαετία του 1980: έχοντας ήδη αγοράσει τα ρομπότ που μεταμφιέζονταν αυτοκίνητα από την ιαπωνική Takara, η Hasbro χρειαζόταν μια αμερικανική εκδοχή των ηρώων. Ο O’Neil συνέλαβε την ιδέα του Optimus Prime και ο Budiansky δημιούργησε τον Megatron, την ώρα που ο Shooter ανέπτυξε μια 8σελιδη σύνοψη των σχέσεων που διέπουν τα Decepticons και τα Autobots, δίνοντας ένα σχηματικό περίγραμμα όλης της ιστορίας! Ένας από τους διασημότερους σχεδιαστές της Marvel ασχολούταν ταυτόχρονα με την πορνογραφία Ο σχεδιαστής Wally Wood μνημονεύεται για το χαρακτηριστικό κόκκινο κοστούμι του Daredevil και για πολλές ακόμα ενσαρκώσεις ηρώων της Marvel. Για πολλούς βέβαια είναι γνωστός ως Dirty (Βρόμικος) Wally Wood, καθώς με το ψευδώνυμο Wallace Wood φιλοτέχνησε ουκ ολίγα πορνογραφικά καρτούν, όπως την «πικάντικη» εκδοχή της Χιονάτης και των Εφτά Νάνων της Disney αλλά και το ακόμα ξακουστότερο Όργιο στην Ντίσνεϊλαντ! Μέχρι και τον Flash Gordon μετέτρεψε σε πορνογραφικό καρτούν, με τις «ροζ» δουλειές του να είναι πραγματικά αναρίθμητες. Κι όταν η Disney αγόρασε το 2012 τη Marvel, είναι σίγουρο ότι είχε ξεχάσει το σκοτεινό παρελθόν του πρώην καλλιτέχνη της Marvel που τόσο λάτρευε να παίζει με τις πριγκίπισσες της Disney... Το κρυμμένο «sex» σε τεύχος της Marvel Πόσες φορές εμφανίστηκε άραγε η λέξη «sex» στο τεύχος 118 της σειράς New X-Men; Όχι μία, όχι δύο, αλλά 18! Όλες βέβαια μασκαρεμένες μέσα στην εικονογράφηση, υπάρχει ωστόσο μία σε κάθε σχεδόν σελίδα: πάνω σε τρίχες μαλλιών, σε μπουκάλια ουίσκι, σε έναν φράχτη, σε μια λακκούβα νερού, σε κλαδιά δέντρων κ.ά. Ο σχεδιαστής Ethan Van Sciver αποφάσισε να σπάσει πλάκα καμουφλάροντας το «σεξ» μέσα στα σκίτσα... Η Marvel ήταν άλλοτε ιδιοκτήτρια της λέξης «ζόμπι» Όπως και σε άλλες δημιουργικές βιομηχανίες, οι εκδότες κόμικς βασίζονται πολύ στα εμπορικά σήματα και την αποκλειστική χρήση τους. Ο όρος «super hero», για παράδειγμα, είναι σήμα-κατατεθέν της DC και της Marvel από κοινού. Τι γίνεται όμως με τη λέξη «zombie»; Αφού κυκλοφόρησε το Tale of the Zombie το 1973, η Marvel κατέθεσε αίτηση για τα αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης της λέξης στα κόμικς και δύο χρόνια αργότερα το «zombie» αναγνωρίστηκε επισήμως ως σήμα-κατατεθέν της Marvel! Η εκδοτική κράτησε το εμπορικό σήμα μέχρι το 1996, όταν συνειδητοποίησε ότι εξαιτίας της απίστευτης διάχυσης της μυθολογίας των ζόμπι στην αγορά δεν μπορούσε πλέον να επιβάλει κυρώσεις. Η Marvel πατεντάρισε τότε το «Marvel Zombies», με το έγγραφο να ισχυρίζεται ρητά ότι καμία αξίωση δεν εγείρεται για την αποκλειστική χρήση του όρου «zombies»... Η Marvel δημοσιεύει (από λάθος την επιστολή παραίτησης σχεδιαστή της Ο Dave Cockrum παραιτήθηκε από τη Marvel το 1979. Την ώρα βέβαια που το γράμμα παραίτησης περιλαμβάνεται συνήθως στην προσωπική επικοινωνία, η επίμαχη επιστολή βρήκε τον δρόμο της για το τεύχος 127 του Iron Man! Ο μπάτλερ του Tony Stark λοιπόν, ο Jarvis, παραιτείται από τα καθήκοντά του, με το γράμμα του να αναφέρει: «Παραιτούμαι γιατί δεν υπάρχει πια το ομαδικό πνεύμα της “μεγάλης και χαρούμενης οικογένειας” που αγαπούσα κάποτε να δουλεύω γι' αυτή». Η επιστολή του μπάτλερ είναι βέβαια η επιστολή παραίτησης του Cockrum, με τη φίρμα να αλλάζει απλώς τη λέξη «Marvel» της επιστολής με το «Avengers» για τις ανάγκες του κόμικς! Τρία τεύχη του Iron Man αργότερα (τεύχος 130), ο συγγραφέας David Michelinie εξηγεί στο κοινό ότι κάποιο λάθος έγινε με τις επιστολές, με το θέμα να καλύπτεται ωστόσο από μυστήριο μέχρι σήμερα... Ο Steve Ditko καταστρέφει ένα σημαντικό τμήμα της ιστορίας των κόμικς Ο περίφημος Steve Ditko θεωρείται από πολλούς ως ο μεγαλύτερος κομίστας που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη Γη! Ο ίδιος εγκατέλειψε βέβαια τη Marvel έπειτα από τη διαμάχη για το ποιος κατείχε τα δικαιώματα της αυθεντικής εικονογράφησης του Spider-Man, του χαρακτήρα δηλαδή που το πενάκι του Ditko έφερε στο φως. Δύο χρόνια δικαστικής περιπέτειας αργότερα, η Marvel αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση και δέχτηκε το γεγονός ότι ο Spider-Man ανήκε στον Ditko, σε μια κίνηση ωστόσο που η ίδια θεώρησε ως δώρο στον σχεδιαστή, όχι ως πνευματικό δικαίωμα του Ditko. Πώς υποδέχτηκε ο σχεδιαστής την πράξη «αβρότητας» της Marvel; Όταν τον επισκέφτηκε στο στούντιό του ο ιστορικός των κόμικς Greg Theakston δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του ότι ο Ditko είχε πετσοκόψει τις επίμαχες αυθεντικές εικονογραφήσεις, αρνούμενος να τις διατηρήσει στην ολότητά τους. Μέχρι και ως επιφάνειες κοπής τις χρησιμοποιούσε ο «πατέρας» τους, τέτοια ήταν η μανία του σχεδιαστή. Κι έτσι το αυθεντικό artwork του Spider-Man χάθηκε μια για πάντα... Η Marvel σκότωσε τον Νίξον Την ώρα που ο Μπαράκ Ομπάμα εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του τεύχους 583 του The Amazing Spider-Man, δεν είναι ο μόνος αμερικανός πρόεδρος που έπαιξε ποτέ σε κόμικς του Marvel Universe. Πέρα από τα γκεστ σταρ του Τζορτζ Μπους και του Τζίμι Κάρτερ, η πλέον σοκαριστική εμφάνιση «πλανητάρχη» στο σύμπαν της Marvel ήταν αυτή του Ρίτσαρντ Νίξον στο Captain America αριθμός 175, το οποίο δημοσιεύτηκε μάλιστα έναν μόλις μήνα πριν από την παραίτηση του προέδρου εξαιτίας του σκανδάλου Γουοτεργκέιτ! Ο συγγραφέας Steve Englehart βάζει τον Captain America να στριμώχνει ανώτατο κυβερνητικό παράγοντα στον Λευκό Οίκο, με τον κακό να αυτοκτονεί όταν διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Κι ενώ δεν εμφανίζεται φυσικά ποτέ το πρόσωπο του Νίξον στην ιστορία, ο Englehart δήλωσε λίγο αργότερα: «Ο Cap [Captain America] ακολούθησε την εγκληματική συνωμοσία στον Λευκό Οίκο και είδε τον πρόεδρο να αυτοκτονεί. Σκόπευα να πω ότι ο πρόεδρος ήταν ο Νίξον, δεν ήμουν όμως σίγουρος ότι η Marvel θα το επέτρεπε και γι' αυτό αυτο-λογοκρίθηκα, πιθανώς αχρείαστα»... Εδώ το λινκ
  19. Ένα από τα πιο θαυμαστά χαρακτηριστικά της ποπ κουλτούρας είναι η ικανότητά της να μπλέκει αναφορές, τάσεις και θρυλικές φιγούρες σε παράξενα αλλά ιδιοφυή μείγματα που ποτέ δεν είχες φανταστεί, μέχρι τη στιγμή που τα βλέπεις μπροστά σου και σκέφτεσαι «μα ναι, φυσικά, πώς δεν το είχε σκεφτεί κάποιος τόσο καιρό;». Κάτι τέτοιο συμβαίνει στα έργα του Butcher Billy, ενός καλλιτέχνη που όπως περιγράφει ο ίδιος στο bio της σελίδας του στο Behance, είναι «καλλιτεχνικός διευθυντής εταιρείας ψηφιακών υπηρεσιών στη Βραζιλία, τη μέρα». Και αυτό γιατί την νύχτα (ή τέλος πάντων όποτε δεν έχει επαγγελματικές υποχρεώσεις) παίρνει μερικούς από τους πιο διάσημους και αγαπητούς rock stars της post-punk μουσικής περιόδου και τους μεταμορφώνει σε, εξίσου διάσημους, σούπερ ήρωες της Marvel. Έτσι βλέπεις τον Morrissey ως άλλο, αρκετά πιο ατάραχο Hulk, τον Ian Curtis των Joy Division ως Spider-Man αλλά στην πιο «αλήτικη» εκδοχή του, τον Billy Idol να κραδαίνει το σφυρί του Thor και τον Robert Smith των The Cure ως ξεμαλλιασμένο Nightcrawler. Αν, ωστόσο, ρίξεις μια ματιά στις υπόλοιπες δουλειές του Butcher Billy θα δεις πως το ρεπερτόριό του δεν σταματά εκεί: Η Marilyn Monroe μεταμορφώνεται σε θηλυκό Jocker, ο Johnny Cash σε ένα υβρίδιο Karate Kid / Thor και αυτά είναι μόνο μερικά από τα κάπως περίεργα, κάπως τρομακτικά αλλά σε κάθε περίπτωση απολαυστικά έργα του δημιουργού. http://www.huffingtonpost.gr/2015/03/23/culture-butcher-billy-pop-culture-posters_n_6923018.html?utm_hp_ref=greece
  20. Ανεξάρτητα με ποιες comic κυκλοφορίες διαλέξαμε ως τις κορυφαίες για το 2014, υπήρξαν σελίδες και panels που λατρέψαμε τόσο πολύ που θέλαμε να τα δείξουμε σε όλους. Η στιγμή αυτή έφτασε και ο Βαγγέλης Σωφρονάς, με τον Δημήτρη Παπαστεργίου σας παρουσιάζουν τις 10 αγαπημένες τους στιγμές από comics της Marvel για το 2014. Superior Spider-Man, Ο γυρισμός του Peter Parker. Ο Peter Parker επέστρεψε στο σώμα του, μετά το πέρασμα του Doctor Octopus ως Superior Spider-Man και το έκανε με το πιο “oh snap” comeback που διαβάσαμε φέτος. Μπορείς να αισθανθείς το βιτριόλι στην γλώσσα του Green Goblin τη στιγμή που αναγνωρίζει τον αιώνιο εχθρό του και λέει “It’s you”. Deadpool & Siri sitting on a tree. αι, το ξέρουμε παιδιά. Ο Deadpool το 2014 παντρεύτηκε. Ήταν μεγάλη στιγμή (στιγμή που έσπασε ρεκόρ γκίνες, google it) αλλά δεν μπορούσαμε να πούμε όχι σε αυτό το πάνελ όπως και να' χει. Είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου, τόσο αστείο, τόσο "Deadpool" που πετάξαμε το πάνελ της παντρειάς του Wade και βάλαμε αυτό στην θέση του. Γεια σου Siri αθάνατη. O Moon Knight στα καλύτερα του. Βλέπετε το εσωτερικό αυτού του κτιρίου; Κάθε όροφος είναι μία διαφορετική σελίδα, όπου ο Moon Knight σπάει τα μούτρα όποιου κακοποιού βρεθεί μπροστά του με τον πιο εντυπωσιακά ευφάνταστο τρόπο. Και αυτή η σελίδα είναι ένα από τα πιο επιβλητικά intros για να το κάνει. O Daredevil με το φιλαράκι του. O Tony Stark κατάφερε να κάνει τον Daredevil να αποκτήσει ξανά την όραση του, έστω και για λίγο (στο Superior Iron-Man όλα αυτά) και αυτός λίγο πριν τη χάσει ξανά για πάντα, τι έκανε; Πήρε τον κολλητό του τηλέφωνο να έρθει σπίτι. Υπέροχος Taylor γράφει ποίηση. AXIS: Hobgoblin και οι δουλειές στα ύψη. Ο good-guy πλέον Hobgoblin, εκτελεί ένα σουπερηρωικό tribute, αναβιώνοντας μερικά από τα πιο σημαντικά και ιστορικά στιγμιότυπα άλλων υπερηρώων και βγάζει και μερικά φράγκα στην πορεία. Nightcrawler's comeback! Ο Nightcrawler είχε πεθάνει πίσω στο 2010. Στο Second Coming storyline, προσπαθώντας να σώσει την Hope. Όλοι ξέρουμε ότι πάντα ήταν best buds με τον Wolverine. Στον καινούργιο τίτλο Amazing X-Men, ο Kurt γυρνάει πίσω λοιπόν, και αυτή εδώ η σκηνή με το που σκάει (BAMF) μπροστά σε έναν ταλαιπωρημένο Logan στο Quest For Nightcrawler, μετά από τόσα χρόνια απουσίας, είναι απλά μια υπέροχη στιγμή. Ο Shocker έφτασε στο αμήν. Το τέλος του επικού Superior Foes of Spider-Man μας θύμισε γιατί δεν πρέπει να υποτιμάμε τον αξιολάτρευτα κακομοίρη Shocker. Η εκδίκηση του στόλισε τις μούρες μας με ένα πελώριο χαμόγελο. Frank Castle + Bucky Barnes = Badasses Θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε πολλές σκηνές από το υπέροχο Original Sin. Αλλά μια από αυτές που μας έμεινε στο μυαλό και ήταν το "oh snap" του τίτλου, ήταν αυτό που είπε ο Winter Soldier στον Punisher. Thor (όχι ο Odinson παιδιά) Η νέα Thor δεν αστειεύεται. Και οι Ice Giants που κάναν το λάθος να τη θεωρήσουν κατώτερη του προηγούμενου κατόχου του Mjolnir, βλέπετε τι έπαθαν σε ένα μόλις καρέ. Η Thor παρότι την νευρικότητα ως αρχάρια, είχε και την ψυχραιμία να σφραγίσει την νίκη της με μαγκιόρικη κλισέ ατάκα. AXIS: For The Win Τόσο απλό. Τόσο υπέροχα ανούσιο. Ο Doom να είναι.. ο κλασσικός Doom. Και ο Deadpool να ακολουθεί με τον δικό του τρόπο στις σελίδες του AXIS Event. πηγη
  21. 75 χρόνια Marvel Comics Τα στριπάκια που έμειναν στην ιστορία ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ Είναι η χαρά του κομιξόφιλου. Η δωράκλα που αξίζει να γκρινιάξουν οι μικροί στους μεγάλους. Η καταναλωτική ατασθαλία στην οποία οι μεγάλοι θα ενδώσουν για να ξανανιώσουν μικροί. Είναι η ιστορία της Marvel Comics, όπως αξίζει να την έχεις στη βιβλιοθήκη σου. Αν έχεις χουχουλιάσει κάτω από το πάπλωμα παρέα με ένα κόμικ, καταλαβαίνεις. Ταχύρρυθμα μαθήματα Marvel. Ιδρύθηκε το έτος 1939 από τον εκδότη Μάρτιν Γκούντμαν με την επωνυμία «Timely Comics». Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους κυκλοφορεί το πρώτο της κόμικ με τίτλο «Marvel Comics». Στη δεκαετία του '50 θα αλλάξει το όνομά της σε «Atlas Comics» και τελικά, στις αρχές της δεκαετίας του '60, θα υιοθετήσει το σημερινό της όνομα, προς τιμήν του πρώτου της περιοδικού που είχε εκδώσει το 1939. Τίποτα πλέον, δε θα είναι το ίδιο. © Marvel / Courtesy Taschen, Caption:MARVEL TALES Vol. 1, No. 6. Cover; art, J.W. Scott; December 1939. Στο περιπετειώδες σύμπαν της, μεγάλωσαν γενιές και γενιές ανθρώπων. Ήταν η πρώτη φορά που παρουσιάστηκαν στο κοινό ρεαλιστικοί υπερήρωες με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και προβλήματα με τους οποίους μπορούσε να ταυτιστεί και να έρθει κοντά ο αναγνώστης. Άνθρωπένιοι άνθρωποι με αδυναμίες, προβλήματα και ζόρια που ξαφνικά στο επόμενο καρέ, μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο από το απόλυτο κακό ή να κάνουν του αλατιού μερικούς κακομαθημένους νταήδες της γειτονιάς. Η απόδραση από τις νόρμες, ήταν ανέκαθεν ένα απωθημένο των ανθρώπων. Courtesy Wendy Everett / Courtesy Taschen, Caption: Bill Everett. Photograph, 1939. pider-Man, Captain America, Iron Man, The Incredible Hulk, Fantastic Four, X-Men, Thor, X-Men, The Avengers είναι μερικοί από τους πασίγνωστους πρωταγωνιστές που ξεπήδησαν από τις χάρτινες σελίδες στην καθημερινότητα της, χάρη στην αστείρευτη έμπνευση των Σταν Λι, Τζακ Κίρμπι, Στιβ Ντίτκο, Τζον Ρομίτα, Τζον Μπουσέμα και αμέτρητων άλλων δημιουργών που έθεσαν εαυτόν στο Marvel Universe. Τιμώντας τα 75 χρόνια φαντασίας της, μια πολυτελής έκδοση της Taschen επιχειρεί να συνοψίσει το φαινόμενο που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό την ποπ κουλτούρα. Από τα ασπρόμαυρα πρώτα βήματα στις πολύχρωμες εντυπωσιακές ιλουστρασιόν αποδόσεις. Marvel / Courtesy Taschen, Captain America No. 114 Ένα magnum οpus 712 σελίδων διατρέχει τις τέσσερις εποχές της κόμικ ιστορίας. Τη χρυσή εποχή που καλύπτει τη δεκαετίες 1930-1940, κατά την οποία δημιουργήθηκε και καθορίστηκε το αρχέτυπο των υπερηρώων. Την ασημένια εποχή που εκτείνεται από το 1950 έως το 1970, την περίοδο που η Marvel έκανε το μεγάλο μπαμ μέσα από ένα πρωτόγνωρο κύμα σχεδιαστικής εξέλιξης και διαφημιστικής προώθησης. Τη χάλκινη εποχή που ξεκίνησε τον κύκλο της στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, φέρνοντας στο σεναριακό τραπέζι τροφή για σκέψη με πιο σκοτεινές θεματικές. Τη σύγχρονη εποχή που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 και βρίσκεται σε εξέλιξη, κατά την οποία οι υπερήρωες άρχισαν να εμφανίζονται με ένα πιο σύνθετο ψυχισμό ακολουθώντας τα μείζονα προβλήματα των καιρών. Οι Ρόι Τόμας και Τζος Μπέικερ, επιμελητές αυτού του κόμικ θησαυρού, έβαλαν τα δυνατά τους και τα κατάφεραν. 1941 Photo courtesy Jason Goodman / Courtesy Taschen, Caption: Martin Goodman Με περισσότερες από 2.000 φωτογραφίες στις σελίδες της, η έκδοση«75 Years of Marvel Comics. From the Golden Age to the Silver Screen», ακτινογραφεί τις συναρπαστικές αφηγήσεις του επιδραστικού εκδοτικού οίκου. Οι εκπληκτικές εικονογραφήσεις μέσα από τις διάσημες υπογραφές των δημιουργών, κείμενα και πληροφορίες από κομιξολόγους ολκής, η δράση, το ηρωικό πνεύμα και το χιούμορ ενός κόσμου που παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής κερδίζοντας διαρκώς νέους φίλους. © Marvel /Courtesy Taschen, Caption: The Incredible Hulk No. 5. Cover; pencils, Jack Kirby; inks, Dick Ayers; January 1963. © Marvel / Courtesy Taschen, Nick Fury AGENT OF S.H.I.E.L.D. No. 4. Cover pencils and inks, Jim Steranko; September 1968 Σπάνιο φωτογραφικό υλικό από τα ατελιέ, τις εργατοώρες των σχεδιαστών και τα κομιξάδικα των ΗΠΑ, πρωτότυπα σχέδια, αδημοσίευτα στριπάκια, τα ντεσού για περισσότερους από 300 καλλιτέχνες, συγγραφείς και διάσημους φίλους που άφησαν το αποτύπωμά τους. Α, και πολλά άλλα κερασάκια για να πέσεις με τα μούτρα στην τούρτα. Χρόνια πολλά, Marvel. Να τα χιλιάσεις. © Marvel / Courtesy Taschen, Amazing Fantasy No. 15. Original art, Steve Ditko, 1962. © Marvel / Courtesy Taschen, The Avengers No. 58. Interior, “Even an Android Can Cry!”; script, Roy Thomas; pencils, John Buscema; inks, George Klein; November 1968. © Marvel / Courtesy Taschen, Tales Of Suspense No. 48. Interior, “The Mysterious Mr. Doll!”; script, Stan Lee; pencils, Steve Ditko; inks, Dick Ayers; December 1963. © Marvel / Courtesy Taschen, Daredevil No. 232. Interior, “God and Country”; script, Frank Miller; pencils and inks, David Mazzucchelli; July 1986. © Marvel / Courtesy Taschen, The Incredible Hulk No. 1. Cover detail; pencils, Jack Kirby; inks, attributed Jack Kirby. September 1962. © Marvel / Courtesy Taschen, Strange Tales No. 128. Interior; pencils and inks, Steve Ditko; January 1965. © Marvel / Courtesy Taschen, Venus No. 11. (Opposite) Cover; art, unknown; November 1950. © Marvel / Courtesy Taschen, Mystic No. 3. Cover detail; pencils, Mike Sekowsky and Carl Burgos; inks, unknown; July 1951 © Marvel / Courtesy Taschen, Tales Of Suspense No. 94. Interior, “If This Be MODOK!”; script, Stan Lee; pencils, Jack Kirby; inks, Joe Sinnott; October 1967. Εδώ είναι το λινκ. ΥΓ: Όλα τα γράφει το άρθρο, εκτός από την τιμούλα. Για να μην κάνετε βιαστικές κινήσεις.
  22. The comic medium had a lot to celebrate last weekend. Not only did Iron Man 3 usher in blockbuster season with our favorite exoskeletal superhero, but Saturday saw all of the major publishers unleash a metric ton of pro bono product on Free Comic Book Day. With all of these reminders of how fabulous the printed and digital panel can be, Paste decided to sit down and take inventory of the titles that make our Wednesday comic shop jaunts an addictive necessity. Today we’re taking a look at our ten favorite comic books from Marvel, with lists from the other prolific publishers to follow on Tuesday and Wednesday. And though these are our favorites, we realize that The House of Ideas releases many comics from many talented creators; let us know yours in the comments. 10. Guardians of the Galaxy Writer: Brian Michael Bendis Artist: Steve McNiven, Sara Pichelli Dan Abnett and Andy Lanning did an exemplary job of weaving a dense narrative tapestry into Marvel’s cosmic nooks and crannies for years, and now the publisher is giving its oft-neglected sci-fi kids the love and attention they deserve. Guardians of the Galaxy #.1 (don’t ask about the numbering) was a genre palate cleanser full of rockets ships and childhood nostalgia, merging the domestic and fantastic in ways that only the best grade school escapism can. The book hasn’t quite figured out its identity yet, but the characters are interesting, the art is gorgeous, and there’s an anthropomorphic space raccoon that kills evil aliens. You had us at anthropomorphic space raccoon. (Sean Edgar) 9. Wolverine and the X-Men Writer: Jason Aaron Artist: Nick Bradshaw, Ramon Perez Jason Aaron keeps a tight balancing act with the X-Men’s flagship title, recalling the coming-of-age nostalgia that brightened Chris Claremont’s legendary run on the title while blazing into the future with beats from Grant Morrison’s time with the merry mutants. Always fun and often funny, Wolverine and the X-Men takes full advantage of the entire property’s eclectic history and emerges with some inspired twists. Where else can Quentin Quire, a feral pet island, and Doop from X-Statix coexist so beautifully? The storytelling also keeps things loose and varied, veering into space casinos and The Savage Land before returning to the main stage where a group of evil billionaire children create weapons to annihilate the mutant race. Fine by us as long as we can see Doop rock another bass-off with Satan. (Sean Edgar) 8. Indestructible Hulk Writer: Mark Waid Artist: Leinil Francis Yu, Walt Simonson Despite being one of Marvel’s most iconic characters, The Hulk has long been a major headache for anyone assigned to write the not-so-jolly green giant. After all, when your main character is an unstoppable rage machine capable of destroying whatever obstacle is placed in his path, one’s choice of viable conflicts becomes dangerously limited. Writer Mark Waid’s answer is to turn the book into a kind of a heightened procedural, focusing more on Bruce Banner and his team of S.H.I.E.L.D.-approved scientists than simple action set pieces. And while Leinil Yu’s artwork can feel a bit awkward at times — especially during fight sequences — the addition of the legendary Walt Simonson in recent issues brilliantly captures the look and feel of the artist’s legendary Thor run from the ‘80s. (Mark Rozeman) 7. Ultimate Comics: Spider-Man Writer: Brian Michael Bendis Artist: Sara Pichelli, David Marquez Nearly two years after the Ultimate Universe’s Peter Parker shuffled off this mortal coil, his replacement Miles Morales has proven a more than worthy successor. After proving his salt by fighting alongside The Ultimates in the “Divided We Fall” crossover, Miles finds things hitting much closer to home with the current “Venom War” arc, which features the feral symbiote targeting the entire Morales family. Despite numerous years on the project, writer Brian Michael Bendis continues to churn out fresh, fun stories that capture the best of what Spider-Man comics have to offer. When the Ultimate project first launched, Spider-Man was hailed as its finest achievement. More than ten years later, I’m happy to report that not only does Ultimate Comics: Spider-Man remain the best ongoing series in the Ultimate series, it stands as one of the most consistent, emotionally engaging long-form comics in recent years. (Mark Rozeman) 6. Avengers Writer: Jonathan Hickman Artist: Mike Deodato, Dustin Weaver Let’s all give Marvel a hearty pat on the back for taking its marquee title (that also happens to have the same name as the 3rd highest-grossing film of all time) and turning it into an experimental, fearless exploration of the 616 universe. In a year when editorial/creative conflict has reached all-time public high, Avengers shows that some publishers are still willing to hand the keys to their properties to incredibly creative people with visionary plans, reductionist branding be damned. In this case, that creator is Jonathan Hickman and those plans include world-renovating supervillains and a new lease on the New Universe characters from the ‘80s. The core organization of Captain America and friends is only a framework for the weird innovation populating every new panel. Ten issues in and we’re still grasping at the moving parts and hidden trajectories of this dark sci-fi ensemble epic. (Sean Edgar) 5. FF Writer: Matt Fraction Artist: Mike Allred, Others Replacements never last long in the Fantastic Four, and Matt Fraction’s FF immediately acknowledges that truth in its initial setup: The Four’s hand-picked backups are only supposed to stand-in for four minutes as the main team embarks on a space-time field trip. Things go wrong, those four minutes stretch into weeks, and the “Fantastic Faux” struggle with their unexpected responsibilities. With typically wonderful art from Michael Allred, FF is a funny, character-driven take on Fantastic Four’s cosmic tradition, with the viewpoint characters of Scott “Ant-Man” Lang (newly non-dead) and Darla “Miss Thing” Deering (Johnny Storm’s non-hero girlfriend) injecting some genuine pathos into this rich title. (Garrett Martin) 4. Thor: God of Thunder Writer: Jason Aaron Artist: Esad Ribic Of all the Marvel NOW! launches, Jason Aaron’s Thor: God of Thunder has been the most ambitious. Alternating between three different timelines in the Norse god’s life (his pre-Mjolnir days, his present incarnation, and his future as a battle-scarred veteran), Aaron has spun an epic, sprawling tale centering on Thor’s confrontation with the villainous Gorr, aka the “God Butcher.” Esad Ribic’s haunting artwork perfectly complements Aaron’s beautifully flowing writing style. Aaron’s true accomplishment, however, is embracing Thor’s otherworldly nature while allowing his turmoil to feel all too human. And, if that weren’t enough, the battles scenes are a glorious sight to behold. (Mark Rozeman) 3. New Avengers Writer: Jonathan Hickman Artist: Steve Epting The original WildStorm Universe didn’t quite survive its transition into DC’s consolidated playground, which is a damned shame: Warren Ellis, Alan Moore, and Joe Casey reinvented the superhero concept for the modern age, with the politics and intensity to match. Marvel certainly kept an eye out, and it’s not hyperbole to say the imprint has adopted as many of Wildstorm’s virtues as possible. New Avengers reads like a perfect evolution of Warren Ellis’ runs on Stormwatch and The Authority without feeling derivative. The book takes a pressure cooker of the 616’s top minds — Iron Man, Black Bolt, Captain America, Mr. Fantastic, Black Panther, Beast, Doctor Strange, and Namor — and pits them against universe-ending odds. Big science, acidic personalities, and nose-bleed stakes converge into one of the most addictive, challenging experiences in comics. (Sean Edgar) 2. Daredevil Writer: Mark Waid Artist: Chris Samnee, Others Mark Waid continues to flaunt his incredible skill at mixing the swashbuckling and smart with Matt Murdock, proving that the horned one doesn’t have to be a spandex pity party to sell books. Despite losing artist extraordinaire Marcos Martin, Daredevil has maintained its vibrant, art-deco mystique with Chris Samnee, creating a kaleidoscope of bright color and movement. Waid’s proclivity for lush palates and adventure doesn’t mean that he’s been going easy on the Man Without Fear, especially in recent months: issue #25 introduced new villain Ikari, an insidious mimic who proceeds to do terrible, terrible things to our hero for many panels. Though Daredevil constantly teeters on the edge of falling into the infernal depths he channels through his alter ego, his struggles haven’t been this entertaining in years. (Sean Edgar) 1. Hawkeye Writer: Matt Fraction Artist: David Aja, Others The knock against Hawkeye has always been that he’s just a regular guy. He’s not a supersoldier or thunder god or even a dude with a fancy suit of armor— he’s just a guy with a weapon that’s been obsolete for centuries, and he doesn’t even use the thing for what it was created to exclusively do (i.e., kill other guys). The genius of Matt Fraction’s Hawkeye is that it celebrates the character’s regular guy-hood. Clint Barton is just a man trying to help people out as much as humanly possible, and he happens to be so good at it that he’s been an Avenger for like 50 years in the real world. Hawkguy Hawkeye isn’t just an atypical superhero comic — it doesn’t even feel like most comics about similar so-called “street-level” heroes. It proves that Fraction can write small-scale character studies as well as the epic sci-fi craziness he made his name on. (Garrett Martin) πηγη: (http://www.pastemagazine.com/articles/2013/05/the-10-best-comics-marvel-currently-publishes.html)
  23. Με αφορμή την πρόσφατη ταινία του Σπάιντερ Μαν, ο εκδότης της λογοτεχνικής εφημερίδας κάνει μια αναδρομή στην ιστορία του ήρωα. Το άρθρο έχει φωτοτυπηθεί και μετά έχει σκαναριστεί, οπότε δείξτε επιείκια όσο αφορά στην ποιότητα του σκαναρίσματος. Αν κάποιος θέλει το άρθρο φωτοτυπημένο, του το δίνω.
  24. Πως η εικονογραφημένη Marvel έγινε κινηματογραφική Marvel-lous O Martin Goodman ιδρύει το 1939 την Timely Publications με σκοπό να καλύψει την comic κουλτούρα που ήδη από τότε άρχιζε να γίνεται γνωστή. Ο ιδρυτής της εταιρίας προσλαμβάνει τότε για βοηθό γραφείου τον ξάδερφο της γυναίκας του, Stanley Lieber. Ο νεαρός Stanley μπορεί να προάχθηκε αργότερα σε εκδότη, αλλά μέχρι τότε είχε γίνει γνωστός από τις comic δημιουργίες του ως Stan Lee. Η Timely Productions μετονομάζεται σε Marvel Worldwide Inc. το 1961. Μέχρι τότε -και για πολλές δεκαετίες που ακολούθησαν- ο Stan Lee παραμένει στη θέση του εκδότη, με ένα διάλειμμα τριών χρόνων λόγω της θητείας του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόλις 17 ετών αλλά οι ιδέες του ήταν αυτές που έκαναν τη διαφορά. Το να χρησιμοποιούνται π.χ. πραγματικές γειτονιές στα σκίτσα τους αποδείχτηκε ότι είχε μεγάλη πέραση στους νέους της εποχής. Επιπλέον, η εβδομαδιαία συζήτηση με τους αναγνώστες μέσω γραμμάτων δημιούργησε μία συμπαγής ομάδα από fans που λάτρεψαν τη δουλειάς της Marvel. Οι σκιτσογράφοι έπαιξαν τεράστιο ρόλο στην ιστορία της Marvel. Ονόματα όπως οι Jack Kirby (Captain America, Thor, Hulk, X-Men) και Steve Ditko (Amazing Spiderman, Doctor Strange) έθεσαν τις βάσεις για όλους τους μελλοντικούς διαδόχους του, διαμορφώνοντας την comic σκιτσογραφία. Ακόμα και σήμερα, από τη θέση του chairman emeritus της Marvel, o Stan Lee δηλώνει ότι οι ιδέες του για την δημιουργία των Spiderman, Fantastic Four, Hulk και X-Men θα ήταν ένα τίποτα χωρίς τους κατάλληλους σκιτσογράφους. Χαρακτηριστικό της Marvel ήταν πάντα η διαφορετικότητα, μιας και οι έχοντες τα ηνία της εταιρίας από την αρχή της ακόμα έψαχναν τρόπους για να διαφέρουν από τον ανταγωνισμό. Στη δεκαετία του 1940 οι αντίπαλες εταιρίες παρουσίαζαν τους υπερήρωες ως την προσωποποίηση του καλού, ένα σωστό παράδειγμα προς τους νέους και την κοινωνία. Oι ήρωες της Marvel ωστόσο παρουσιάζονται ως ατελείς χαρακτήρες, με τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους, ιδέα που διατηρείται ακόμα και σήμερα. Πάντα όμως βρίσκουν τρόπο να τα ξεπεράσουν για να βοηθήσουν άλλους. Οι «ελαττωματικοί» και «εύθραυστοι» αυτοί ήρωες κάνουν πιο εύκολο για εμάς να ταυτιστούμε μαζί τους, προσδίδοντας μια πιο σουρεαλιστική αντιμετώπιση στην έννοια του υπερήρωα. Σε δύσκολες περιόδους του παρελθόντος η εταιρία αναγκάστηκε να πουλήσει τα δικαιώματα πολλών γνωστών της χαρακτήρων στις FOX (X-Men, Fantastic Four, Silver Surfer, Daredevil) και Sony (Spiderman, Ghost Rider). Οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες όπως προβλέπεται μπορούν να επιστρέψουν στο “σπίτι” τους μόνο αν: - Πέσουν σε αχρηστία. - Η Disney -ως “μαμά” της Marvel- εξαγοράσει τα δικαιώματα. - Οι ταινίες που προβληθούν δεν καλύψουν τα επίπεδα ποιότητας που θέτει η Marvel. Με απώτερο σκοπό το κέρδος και την εκκωφαντική διαφορά από τους ανταγωνιστές της, η Marvel οργανώθηκε και κατόρθωσε το ακατόρθωτο, τη δημιουργία δηλαδή ενός νέου κινηματογραφικού κόσμου με cross-over ηπερηρώων, καταλήγοντας στο blockbuster Avengers. Οι Ironman, Thor, Captain America, Hulk, Hawkeye και Black Widow ήταν αρκετοί για να στηθεί ένας νέος κόσμος με αλληλοκαλυπτόμενες ιστορίες που απολαύσαμε, ως fans και μη. Ο φόβος που βιώσαμε όλοι οι fans του είδους όταν πριν από τρία περίπου χρόνια η Disney αγόρασε τη Marvel, δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τώρα. Αντιθέτως, η ιστορική εταιρία έχει διατηρήσει το ύφος στη δημιουργία της και ταυτόχρονα ζει τις καλύτερές της ημέρες. Η απόφαση για επανέκδοση γνωστών ιστοριών με διαφορετική προσέγγιση, έχει μαγνητίσει το κοινό και οι ταινίες με Marvel στην ούγια σπάνε ταμεία.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.