Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμβληματική σκηνή στην Ιστορία του Κινηματογράφου αποτελεί αυτή με τη σηκωμένη φούστα της Μέριλιν Μονρόε από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα». Σήμερα που το «καρέ καρέ» κλείνει 7 χρόνια ζωής και όχι φαγούρας, ρίχνουμε μια ματιά στις αμέτρητες εκδοχές αυτής της σηκωμένης φούστας σε κόμικς και γελοιογραφίες. Απόσπασμα από σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη Αν και έχει πεθάνει πριν από 59 χρόνια ο μύθος της εξακολουθεί να είναι ζωντανός. Η Μέριλιν Μονρόε έχει γραφτεί με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία του Κινηματογράφου, για λόγους τόσο κινηματογραφικούς (συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως ο Τζον Χιούστον, ο Λόρενς Ολίβιε κ.ά. και ηθοποιούς όπως ο Ιβ Μοντάν, ο Τζακ Λέμον, ο Τόνι Κέρτις) όσο και εξωκινηματογραφικούς (sex symbol για πολλά χρόνια, σχέσεις με τον Τζόε Ντι Μάτζιο, τον Μάρλον Μπράντο, τον Άρθουρ Μίλερ, τον Τζον Κένεντι, διαφημίσεις, δημόσιες εμφανίσεις που προσέλκυαν χιλιάδες ανθρώπους). Andy Warhol Ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες του Άντι Γουόρχολ είναι το «Marilyn Diptych» που φιλοτεχνήθηκε αμέσως μετά τον θάνατό της το 1962, παρουσιάζοντας πολλαπλά πορτρέτα της διάσημης σταρ με μικρές και μεγαλύτερες τροποποιήσεις, τα μισά έγχρωμα και τα άλλα μισά ασπρόμαυρα. Ο Γουόρχολ επέστρεψε κι άλλες φορές στη Μέριλιν δημιουργώντας πορτρέτα της και τοποθετώντας την ανάμεσα σε άλλα pop icons όπως ο Μίκυ Μάους, ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Σούπερμαν και καταναλωτικά προϊόντα όπως η σούπα Campbell και τα κουτιά Brillo. Η Μέριλιν στη σκηνή από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα» Η πιο γνωστή ωστόσο εικόνα της Μέριλιν προέρχεται από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα» του Μπίλι Γουάλντερ. Η ταινία προβλήθηκε το 1955 και έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στις ΗΠΑ και σε πολλές ακόμα χώρες. Η Μέριλιν ήταν ήδη σούπερ σταρ και το κοινό αναζητούσε την παρουσία της. Κι ακόμα περισσότερο την εμφάνισή της με λίγα κι αποκαλυπτικά ρούχα. Γι’ αυτό δεν ήταν τυχαία η επιλογή του Γουάλντερ να της ζητήσει να σταθεί για λίγο πάνω από μια σχάρα εξαερισμού του μετρό δίπλα στον συμπρωταγωνιστή της Τομ Ίγουελ, ενώ μόλις είχαν βγει από έναν κινηματογράφο. Ο αέρας σηκώνει το φόρεμα της Μέριλιν, αυτή ενθουσιάζεται, η κάμερα ζουμάρει στις γάμπες της, ο Ίγουελ χάνει τα λόγια του και η εικόνα περνά στην Ιστορία. Κι από τότε δεκάδες γελοιογράφοι και δημιουργοί κόμικς την τροποποιούν, την αναπλαισιώνουν και τη χρησιμοποιούν για χιουμοριστικούς σκοπούς. Μιχάλης Κουντούρης Προκαλώντας το γέλιο μέσω της απόλυτης ανοικείωσης σε σχέση με το context του πρωτοτύπου και συνθέτοντας παρωδίες που δεν σατιρίζουν το αρχικό έργο ή τα πρόσωπά του αλλά θεσμούς, εξουσίες, στερεότυπα κ.λ.π. Με πρώτη ίσως αυτήν του περιοδικού MAD, που λίγους μήνες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας πρόλαβε να τη σατιρίσει δια χειρός Will Elder και πρωταγωνίστρια κάποια Marilyn Marone. Και μια πολύ πρόσφατη, την εκπληκτική γελοιογραφία του Μιχάλη Κουντούρη με την Ευρωπαϊκή Ένωση να προσπαθεί να μιμηθεί τη σέξι ανεμελιά και την επιτηδευμένη αφέλεια της Μέριλιν, αλλά να είναι δέσμια του νεοναζισμού που αναδύεται υπό την ανοχή της. Gerhard Haderer Ξεχωριστή είναι και η γελοιογραφία του Gerhard Haderer με έναν τρομαγμένο καθολικό ιερέα να προσπαθεί να καλύψει τα εσώρουχά του με σχέδια χαρακτήρων του Ντίσνεϊ δίπλα στην ξέγνοιαστη Μέριλιν που απολαμβάνει το υπόγειο αεράκι. Ένα παιχνίδι με τα στερεότυπα, λιγότερο πολιτικό αλλά έντονα αυτοπαρωδιακό, υπό την έννοια ότι παρωδούν έναν χαρακτήρα της εταιρείας Marvel που τους φιλοξενεί, κάνουν οι Scott Gimple και Tom Morgan το 1992 στη σειρά «What If…». Τοποθετούν πάνω από τη σχάρα όχι τη Μέριλιν αλλά τον παντοδύναμο Watcher που με σκέρτσο δείχνει να χαίρεται τη στιγμή. «Roswell» του Bill Morrison και «What If...» από τους Scott Gimple και Tom Morgan Χιουμοριστικές είναι και οι εκδοχές με τον Γάτο του Geluck να φυσάει κάτω από την τηλεόραση με όλη του τη δύναμη για να ανεβάσει λίγο ψηλότερα το λευκό φόρεμα, τον εξωγήινο Roswell του Bill Morrison που σοκάρεται μπρος στο θέαμα της αέρινης Μέριλιν, την Brandy Carter του Frank Cho από το «Liberty Meadows» δίπλα στα ζωάκια που προστατεύει και τον Ντόναλντ Τραμπ του M. G. Anthony σε έναν ακόμη από τους αμέτρητους ρόλους που ο πρώην πρόεδρος θα μπορούσε να παίξει προκειμένου να συντηρεί τη φιλαυτία του. Ο Γάτος του Geluck Πιο υπόγεια από αυτές είναι όμως η εμφάνιση μιας fake Μέριλιν στην έντυπη σειρά «The Simpsons», μια σειρά που όπως και στην αντίστοιχη τηλεοπτική, οι λεπτομέρειες σε κάθε καρέ, σε κάθε σκηνή είναι εντέλει αυτές που διαμορφώνουν το κλίμα της ιστορίας. Στο «Bart De Triomphe» του 1996, οι Jeff Rosenthal και Phil Ortiz προβαίνουν σε ένα ακόμη σατιρικό και ηθογραφικό σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι επιλέγουν να οργανώνουν τις εθνικές και τοπικές γιορτές τους στα πρότυπα των αντίστοιχων αμερικανικών που απ’ ότι φαίνεται έχουν θριαμβεύσει στο παιχνίδι του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι, ο Bart Simpson έξω ακριβώς από το Λούβρο γίνεται μάρτυρας των γεγονότων και θεαμάτων που πλαισιώνουν την τελευταία ημέρα του ποδηλατικού Γύρου της Γαλλίας. Και έκπληκτος αντικρίζει κάποιους μιμητές των Beatles να παίζουν μουσική μπροστά από ένα ομοίωμα της Κρεβατοκάμαρας στην Αρλ του Βαν Γκογκ, δίπλα στην αναπαράσταση μιας εκτέλεσης με γκιλοτίνα, τον Ρίτσαρντ Νίξον και φυσικά μια Μέριλιν στη γνωστή πόζα. «The Simpsons» από τους Jeff Rosenthal και Phil Ortiz Σε πιο splatter διάθεση ο Deadpool των Gerry Duggan, Brian Posehn και Tony Moore επιλέγει να μεταμφιεστεί σε Μέριλιν λίγο πριν αποτελειώσει τον Τζον Κένεντι – ζόμπι ανάμεσα σε δεκάδες Αμερικανούς προέδρους που έχουν επιστρέψει για να πάρουν την εκδίκησή τους και να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Πιο εντυπωσιακή όμως είναι μια «προφητική» εικόνα του Jimmy Swinnerton από τη σειρά «Mr. Jack» το 1919. Σε αυτήν ο μεταμφιεσμένος πρωταγωνιστής και μπανιστιρτζής στήνει καραούλι δίπλα σε μια σχάρα εξαερισμού και απολαμβάνει το θέαμα των σηκωμένων από τον αέρα φουστανιών. Μέχρι που γίνεται αντιληπτός για να καταλήξει ξυλοφορτωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. «Mr. Jack» του Jimmy Swinnerton Όλες αυτές οι εικόνες και οι ατέλειωτες ακόμα που έχουν προκύψει ως χιουμοριστικές τροποποιήσεις της γνωστής σκηνής συμβάλλουν στη διατήρηση του μύθου της Μέριλιν Μονρόε. Παρουσιάζουν όμως και μια σαφή διάθεση παρωδίας που τόσο έντονα εκδηλώνουν τα σύγχρονα κόμικς και η σύγχρονη γελοιογραφία απέναντί στα είδωλα μιας άλλης εποχής αλλά και στα είδωλα γενικώς. Ο στόχος φυσικά δεν είναι μια όμορφη ηθοποιός που πέθανε νέα, θύμα ουσιαστικά του συστήματος που την ανέδειξε, αλλά το ίδιο το σύστημα αυτό. Όλες οι παρωδίες είναι ευπρόσδεκτες, αλλά αυτές ακόμα πιο πολύ! Το περιοδικό MAD «ειδικεύτηκε» στην παρωδία από το πρώτο του τεύχος το 1952. Με πρωτεργάτη τον Harvey Kurtzman που ήταν και ο εμπνευστής της ιδέας μιας τέτοιας έκδοσης, και εκδότη τον William Gaines, στο MAD παρωδήθηκαν διαφημίσεις, τηλεοπτικές σειρές, τραγούδια, θεατρικές παραστάσεις, δημοφιλή κόμικς και φυσικά κινηματογραφικές ταινίες. Το 1955 η εταιρεία EC που το εξέδιδε, παρά τις πολύ υψηλές πωλήσεις αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα επιβίωσης λόγω των λογοκριτικών επιθέσεων που δεχόταν στο κλίμα του μακαρθισμού. Ο Harvey Kurtzman κατόρθωσε να πείσει τον Gaines να μετατραπεί το περιοδικό σε πιο «ενήλικο» έντυπο, να αυξήσει τις σελίδες του, να εμπλουτίσει τη θεματολογία του και να απευθυνθεί σε πιο μεγάλους ηλικιακά αναγνώστες ώστε να ξεγλιστρήσει και από την τσιμπίδα των αυστηρών κανονισμών που διείπαν τα «παιδικά» κόμικς. Στο πλαίσιο αυτό της νέας μορφής και θεματολογίας του περιοδικού ήταν ενταγμένη και η παρωδία με τίτλο «The Seven Itchy Years» που δημοσιεύτηκε στο 26ο τεύχος τον Οκτώβριο του 1955. Τα σχέδια υπέγραφε ο Will Elder και η αιχμή της σάτιρας βασιζόταν στο, εμμέσως αποκαλούμενο ως προσχηματικό, σενάριο της ταινίας του Billy Wilder που υπηρετούσε μόνο τη Μέριλιν. Η ταινία με βάση την παρωδία του MAD ήταν φτιαγμένη για ένα πρόσωπο και νοιαζόταν μόνο για το πόσες φορές θα εμφανιστεί η Μέριλιν με ελαφρύ ντύσιμο ή και χωρίς αυτό. Μια τέτοια σκηνή ήταν και αυτή με το σηκωμένο φόρεμα πάνω από τη σχάρα εξαερισμού. Και το σχετικό link...