Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το ιδανικό θα ήταν να μη χρειάζεται, να μην υπάρχει καν ως σκέψη, η αναγκαιότητα κι ακόμα περισσότερο η υποχρέωση λήψης συμπεριληπτικών αποφάσεων, καθώς η ίδια η ζωή θα είχε λύσει το πρόβλημα του αποκλεισμού ομάδων πληθυσμού από την κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, πολιτική, καλλιτεχνική ζωή. Η υποεκπροσώπηση, αναμφισβήτητα πραγματική, αυτών των ομάδων μπορεί να πάψει να υφίσταται μόνο με αγώνες και η αλλαγή συνειδήσεων που αυτοί οι αγώνες θα φέρουν θα καταργήσει εκ των πραγμάτων τις «ποσοστώσεις» και τις «κανονιστικού τύπου» παρεμβάσεις που (υποτίθεται πως) λύνουν ένα πρόβλημα, ενώ στην ουσία θεσμοποιούν τις διακρίσεις αντί να τις αίρουν. Ως τότε όμως τι κάνουμε; Εδώ αρχίζουν οι προβληματισμοί και οι αμήχανες, ίσως βεβιασμένες αποφάσεις. Βεβιασμένες όχι υπό την έννοια της άνωθεν επιβολής αλλά μιας οιονεί αντίστροφης αυτολογοκρισίας. Όταν δε αυτή η τακτική εφαρμόζεται αναδρομικά, σε μια προσπάθεια ανατροπής και επανεγγραφής του παρελθόντος και όχι βελτίωσης του μέλλοντος, τα αποτελέσματα προκαλούν ακόμα περισσότερη αμηχανία. Μπορεί ο Στάλιν να διέγραφε άγαρμπα τους πολιτικούς του αντιπάλους από τις φωτογραφίες, σε μια προσπάθεια ρετουσαρίσματος του παρελθόντος και εξάλειψης των ιχνών του, μπορεί το τσιγάρο στα χείλη του Λούκι Λουκ να έγινε στάχυ, μπορεί ο Herge να ξανάγραψε τις πρώτες ιστορίες του για να εξιλεωθεί για τις ακραία ρατσιστικές και αντικομμουνιστικές νεανικές του αντιλήψεις, μπορεί οι πίνακες και τα μουσικά έργα που είχαν τη λέξη «ρωσικό» στον τίτλο τους να αποσύρονται από μουσεία και προγράμματα συναυλιών, μπορεί ακόμα και η ρώσικη σαλάτα να μην περιλαμβάνεται πια στα μενού των «πολιτικά ορθών» εστιατορίων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αίφνης βελτιώθηκε το παρόν και απελευθερωμένοι από τα βαρίδια του παρελθόντος βαδίζουμε προς ένα ανθόσπαρτο μέλλον. Πιο χρήσιμη ίσως θα ήταν η κριτική αποτίμηση του παρελθόντος χωρίς τη βίαιη απομάκρυνση των αποτυπωμάτων του και ιδιαίτερα των καλλιτεχνικών έργων του, που αποτελούν πάντοτε άλλωστε τον πιο πιστό χάρτη της Ιστορίας. Ποιο το παράδειγμα και ποια η αφορμή για όλα αυτά; Μα η σειρά «Sandman» της οποίας την τηλεοπτική προσαρμογή είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις τελευταίες μέρες οι συνδρομητές του Netflix. Δεν θα μπω καθόλου στη συζήτηση περί πιστότητας σε σχέση με το ομώνυμο κόμικς∙ όταν ένα έργο μεταφέρεται από ένα σημειωτικό σύστημα σε ένα άλλο, είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν αποκλίσεις και παρεκβάσεις από το πρωτότυπο. Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο επικεφαλής της Bιβλιοθήκης, ο λευκός Lucien με τα πεταχτά μαλλιά, γνωστός χαρακτήρας των κόμικς της DC από τη δεκαετία του 1970, έπρεπε να γίνει μαύρη γυναίκα με ξυρισμένο κεφάλι και να μετονομαστεί στο ομόηχο Lucienne. Αν έτσι επιτυγχάνουμε τη συμπερίληψη και τη νύχτα σβήνουμε το φως με τη συνείδησή μας ήσυχη, το δέχομαι. Αμφιβάλλω... Και το σχετικό link...