Αναζήτηση στην Κοινότητα

EDGE OF DOOM Το Edge of Doom ήταν μια μίνι σειρά 5 τευχών της IDW, που ξεκίνησε την κυκλοφορία της τον Οκτώβριο του 2010 και ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2011. Πολύ γρήγορα, τον Ιούλιο του 2011, κυκλοφόρησε και το συγκεντρωτικό paperback. Κάθε τεύχος ήταν μία αυτοτελής ιστορία τρόμου, ανεξάρτητη η μία από την άλλη, εκτός από το τελευταίο τεύχος όπου οι πρωταγωνιστές των τεσσάρων πρώτων ιστοριών ενώνουν τις δυνάμεις τους στην πιο αδύναμη, δυστυχώς, προσπάθεια από τις πέντε. Τα σενάρια είναι του Steve Niles και το σχέδιο του Kelley Jones. σελίδα από την 2η ιστορία τα εξώφυλλα των 5 τευχών Ο Steve Niles είναι από τους πιο παραγωγικούς σεναριογράφους κόμικς τρόμου, και έχω πολλές φορές την εντύπωση ότι η ποσότητα συχνά υπερτερεί της ποιότητας. Έτσι κάθε φορά είμαι επιφυλακτικός ως προς το αν θα μου αρέσει το τελικό αποτέλεσμα, γιατί έχω διαβάσει και πολύ ωραία πράγματα απ' αυτόν αλλά και αρκετές φόλες. Ευτυχώς αυτή είναι μια πολύ αξιοπρεπής προσπάθεια, καθώς προσωπικά οι αυτοτελείς ιστορίες τρόμου/φαντασίας είναι ίσως το αγαπημένο μου είδος κόμικς, αλλά πέραν τούτου θεωρώ ότι τα συγκεκριμένα σενάρια έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Εξαίρεση, όπως ανέφερα παραπάνω, η πέμπτη ιστορία, στην οποία γίνεται μια μέτρια προς κακή προσπάθεια να φανεί ότι υπάρχει συνοχή μεταξύ των προηγούμενων τευχών. Αυτό όμως που δίνει έξτρα βαθμούς στο όλο εγχείρημα είναι το υπέροχο σχέδιο του Kelley Jones, τον οποίο γενικά θεωρώ πολύ ταλαντούχο και δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ η δουλειά του.

O Len Wein είναι ένας συγγραφέας με πολύ πλούσιο υλικό στο ενεργητικό του. Μέσα σε 50 χρόνια έχει γράψει ιστορίες για όλους τους γνωστούς αμερικάνικους χαρακτήρες σουπερηρώων. Διατέλεσε και ένα χρόνο Editor in Chief στη MARVEL σε μια σχετικά δύσκολη εποχή γι’ αυτήν. Είναι όμως περισσότερο γνωστός για δυο του συν-δημιουργίες, το μεταλλαγμένο Wolverine και το Swamp Thing. Ο τελευταίος ως γνωστόν ωρίμασε στα χέρια του Alan Moore και στην ουσία έχτισε τον Θυγατρικό εκδοτικό Οίκο VERTIGO. Στον επαναπροσδιορισμό των κόμικς της DC που ονομάζεται New52 o χαρακτήρας αλλοιώθηκε και έγινε πιο προσιτός στο ευρύ κοινό, δυστυχώς αφαιρώντας όλο εκείνο το σοφιστικέ στοιχείο που είχε κάτω από την ομπρέλα των VERTIGO Comics. Το 2016 δίνεται ξανά στον Len Wein μετά από δεκαετίες ο ήρωας ώστε να παίξει λίγο ακόμη μαζί του. Εκδόθηκαν έξι τεύχη τα οποία πρέπει να διαβαστούν μονομιάς. Η μηνιαία ανάγνωσή τους μου φάνηκε άκρως προβληματική, ενώ όταν τα διάβασα όλα μαζί για δεύτερη φορά θα έλεγα ότι μου φάνηκαν πολύ καλύτερα. Ο Swamp Thing παγιδευμένος σε αυτό το αποκρουστικό σώμα δέχεται τη βοήθεια ενός φίλου του για θεραπεία. Απροσδόκητα δε θεραπεύεται σωστά αλλά στην ουσία ανταλλάσουν την κατάρα του Swamp Thing. Ο νέος ξενιστής ενθουσιάζεται και κατά κάποιον τρόπο καπηλεύεται την ιδιότητα με καταστροφικά αποτελέσματα. Ο ήρωας ζητά τη βοήθεια όλων των φρουρών του παραφυσικού και μάγους που ξέρει για να αντιστρέψει την κατάσταση και να ελέγξει ξανά αυτήν την επικίνδυνη δύναμη. Δεν είναι άσχημο το σενάριο. Έχει ενδιαφέρον και οι σελίδες κυλούν αρκετά εύκολα. Οι χαρακτήρες έχουν κάτι να θες να τους εξερευνήσεις. Όχι ότι ταυτίζεσαι μαζί τους αλλά θέλεις να δεις πού το πάει αυτός ο άνθρωπος που προσπαθεί και πάλι να εγκλωβιστεί σε μια φυλακή μόνο και μόνο για να μην την εκμεταλλευτεί κάποιος με κακοποιές διαθέσεις. Στα δύο πρώτα τεύχη του ζητούν τη βοήθεια ένα ζευγάρι. Έχουν χάσει το γιό τους με περίεργο τρόπο ο οποίος έχει γίνει ένα αντίστοιχο σουρεαλιστικό πλάσμα με επιθετικές διαθέσεις. Ο Swamp Thing τον αντιμετωπίζει, η μάχη μένει στη μέση, και δεν ξαναναφέρεται κανείς στο γεγονός. Πολύ περίεργο για έναν συγγραφέα βετεράνο να αφήνει κομμάτι του σεναρίου στη μέση, στη μέση της ιστορίας. Ίσως ελπίζει σε μια συνέχεια. Το δεύτερο πράγμα που με εκνεύρισε είναι η απόλυτη διαγραφή της ιστορίας που έγραψε ο Alan Moore. Θα μου πείτε «εδώ έχουμε το δημιουργό στο δημιούργημά του, θα ασχοληθούμε με τις αλλαγές που έφερε ένας άλλος συγγραφέας»; Όχι ότι θα είχατε άδικο, αλλά αυτή η ανατροπή του Moore, που δεν είναι πια ένας άνθρωπος που παραμορφώθηκε και θέλει να θεραπευτεί, αλλά είναι ένα φυτό που έκλεψε μια προσωπικότητα και δεν υπάρχει καμιά θεραπεία, είναι ,πώς να το κάνουμε, απλά υπέροχη. Εκείνη η σκηνή που ο Βαλτάνθρωπος ξεσπά το 1984 όταν μαθαίνει ότι δεν υπάρχει γυρισμός, αφού δεν ήταν ποτέ άνθρωπος, είναι μια κλασική σκηνή στο χώρο της Ιστορίας των Κόμικς. Το σκίτσο του Kelley Jones είναι ό,τι πιο σταθερό μπορούν να δουν οι οπαδοί του. Στυλιζαρισμένο και εμπνευσμένο από τις ιστορίες Creepy και φόρος τιμής στον άλλο δημιουργό του Swamp Thing, Bernie Wrightson. Προσέξτε όταν ζωγραφίζει τον Phantom Strange. Η καμπαρντίνα του αιωρείται όπως αυτή του Sandman, από τον άλλο γνωστό τίτλο της Vertigo. Θυμάμαι το σκιτσογράφο όταν ζωγράφιζε πολύ πιο συμβατικά και ουδέτερα στη MARVEL στον άγνωστο τίτλο των STAR Comics, DINO RIDERS. Ναι, έχω τα τεύχη Ο τίτλος αξίζει. Λίγα τεύχη που δεν πρόκειται να σας κουράσουν. Και αν σας αρέσουν μπορείτε να εξερευνήσετε και παλιότερες εκδόσεις του χαρακτήρα. Ίσως βρείτε και πιο μέτριες ιστορίες, αλλά και αυτές δεν είναι του πεταματού. Σελίδα του συγγραφέα στο wiki εδώ. Σελίδα του σκιτσογράφου στο wiki εδώ. Σελίδα του χαρακτήρα στο wiki εδώ.

The 13th Son To "The 13th Son" είναι μια μίνι σειρά 4 τευχών που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2005 από την Dark Horse Comics και ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2006. Σεναριογράφος και σχεδιαστής είναι ο Kelley Jones, ο οποίος έχει σχεδιάσει και κάποιες ιστορίες του Criminal Macabre, που ήταν και ο βασικός λόγος που είχα αυτή τη σειρά στη wishlist μου. Βέβαια θα προτιμούσα αντί της μίνι - σειράς να είχα αγοράσει το συγκεντρωτικό paperback που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2007, αλλά ας μην έχω και παράπονο... Το συγκεντρωτικό άλμπουμ Πρωταγωνιστής της σειράς είναι ένα τέρας το οποίο κυνηγάει και σκοτώνει άλλα τέρατα. Τόσο απλά! Έχει απίστευτες δυνάμεις και δύσκολα βρίσκει αντίσταση, και έτσι τα βρίσκει σκούρα μόνο όταν του την πέφτουν πολλά τέρατα μαζί. Βασικός του αντίπαλος και τελευταίο υποψήφιο θύμα του είναι η μητέρα του, η οποία όμως είναι μάγισσα και άρα όχι και ο πιο εύκολος στόχος. Εσωτερική σελίδα απ' το πρώτο τεύχος Σεναριακά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Σχεδιαστικά απ' την άλλη μου άρεσε πολύ! Είχε πολύ ωραίες σκηνές μάχης μεταξύ τεράτων, αρκετή βία, κάποια ίχνη μαύρου χιούμορ, όμως θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Αν το ξαναδιαβάσω, θα είναι για να απολαύσω για ακόμα μία φορά το σχέδιο. Πηγές: amazon comicvine

CRIMINAL MACABRE A Cal McDonald Mystery Ο Cal McDonald είναι ένας σκληροτράχηλος αλλά αλκοολικός "ντετέκτιβ του υπερφυσικού", που με τη βοήθεια του γκουλ Mo'Lock αλλά και ενός στρατού από γκουλς όταν υπάρχει ανάγκη, αντιμετωπίζει ένα σωρό περίεργα πλάσματα. Χρησιμοποιεί τελείως ανορθόδοξες μεθόδους για να νικήσει τους αντιπάλους του, ενώ φέρεται και μιλάει αρκετά άσχημα και στους συμμάχους του. Είναι πρώην αστυνομικός, που έχασε τη δουλειά του επειδή βρέθηκε αναίσθητος λόγω χρήσης στο περιπολικό του. Η πρώτη ιστορία του Cal είχε τον τίτλο "Big-Head", και κυκλοφόρησε το 1990 σε σενάριο του Steve Niles και σχέδιο του Jim Whiting, ως μέρος της ανθολογίας "Daughters of Fly in my Eye" από την Arcane Comix. Η επόμενη εμφάνιση του χαρακτήρα έγινε το 1996 στην ιστορία "Hairball" που δημοσιεύθηκε σε 4 μέρη στο περιοδικό Dark Horse Presents # 102 - 105, μια ιστορία που αργότερα κυκλοφόρησε και αυτόνομα. To 2002 κυκλοφόρησαν δύο νουβέλες του McDonald, με τους τίτλους "Savage Membrane" και "Guns, Drugs and Monsters", ενώ το 2003 κυκλοφορεί ακόμα μία με τον τίτλο "Dial M for Monster: A Cal McDonald Collection". Την ίδια χρονιά επιστρέφει στα κόμικς με τη μίνι σειρά "Criminal Macabre" από την Dark Horse σε σχέδιο του Ben Templesmith. Πλέον η σειρά υιοθετεί τον τελευταίο τίτλο, και συνεχίζει να εμφανίζεται τακτικά. Εσωτερική σελίδα Αναλυτικά οι τίτλοι των ιστοριών με χρονολογική σειρά: Big-Head (Daughters of Fly in my Eye, 1990) Hairball (από το Dark Horse Presents # 102 - 105, 1996) Criminal Macabre (μίνι σειρά 5 τευχών, 2003) Love me Tenderloin (one-shot, 2003) Drawing on your Nightmares (short story) Last Train to Deadsville (μίνι σειρά 4 τευχών, 2004) Supernatural Freak Machine Feat of Clay (one-shot, 2006) Two Red Eyes (μίνι σειρά 4 τευχών, 2007) My Demon Baby (μίνι σειρά 4 τευχών, 2008) Cell Block 666 (μίνι σειρά 4 τευχών, 2009) Call Me Monster (one-shote, 2011) When Freaks Collide (one-shot, 2011) No Peace for Dead Men (one-shot, 2011) Die, Die, my Darling! (one-shot, 2012) Final Night (μίνι σειρά 4 τευχών, 2012) They Fight by Night (one-shot, 2012) The Iron Spirit (one-shot, 2012) The Eyes of Frankenstein (μίνι σειρά 4 τευχών, 2013) The Third Child (μίνι σειρά 4 τευχών, 2014) Όλα τα σενάρια είναι του Steve Niles, ενώ έχουν περάσει διάφοροι σχεδιαστές. Πέρα από τον Jim Whiting που έκανε την αρχή και τον Ben Templesmith που έκανε το νέο ξεκίνημα το 2003, ιστορίες έχουν σχεδιάσει ακόμα οι Kelley Jones, Casey Jones, Kyle Hotz, Nick Stakal και Christopher Mitten. Εξώφυλλο από τον Ben Templesmith Τον Αύγουστο του 2011, η Dark Horse ξεκίνησε την κυκλοφορία των Omnibus με τις περιπέτειες του Cal McDonald. Στον 1ο αυτό τόμο, μαζεύει τις ιστορίες των Templesmith και Kelley Jones. Στις αρχές του 2012 κυκλοφόρησε και ο 2ος τόμος, που περιέχει τις ιστορίες των Casey Jones, Kyle Hotz και Nick Stakal. O 3ος τόμος κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2015, και περιέχει τη δουλειά του Mitten. Η πρώτη ιστορία του 1990 δεν έχει συμπεριληφθεί σε κάποιον τόμο omnibus, ούτε φυσικά και οι νουβέλες. Eπίσης δεν έχει συμπεριληφθεί η τελευταία δουλειά του Mitten, με τίτλο "The Third Child", που όπως φαίνεται είναι και ο επίλογος της σειράς. Εξώφυλλο από την τελευταία ιστορία του 2014, "The Third Child" Αν και προφανώς το concept της σειράς "κλέβει" στοιχεία από άλλα κόμικς (κυρίως το Hellblazer), προσωπικά είμαι πολύ ενθουσιασμένος από αυτό που διάβασα και το προτιμώ από το προαναφερθέν κόμικ. Μου αρέσει πάρα πολύ και ο τρόπος που γράφει ο Niles, αλλά και το σχέδιο των καλλιτεχνών που συμμετέχουν: ίσως κάπως λιγότερο του Templesmith (που κι αυτό όμως είναι ταιριαστό στο συγκεκριμένο κόμικ), ενώ με διαφορά κορυφαίο για μένα του Mitten. Όμορφη έκδοση από την Dark Horse, και αρκετά οικονομική για τον όγκο της. Είναι από τα καλύτερα κόμικς που έχω διαβάσει τελευταία! Πηγές: Wikipedia