Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'jemma press'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Indian

    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: Jemma Press - Μάρτιος 2024

    Hinterhof, η ζωή μου ως αφέντρα “Hinterhof” στα γερμανικά θα πει «πίσω αυλή»· ένα μέρος όπου συνήθως στοιβάζονται πράγματα που δεν θέλουμε να βλέπουμε.Μεταφορικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι το μέρος όπου εμείς ως κοινωνία έχουμε κρύψει τη σεξουαλική εργασία. Ως εκ τούτου, φαίνεται ταιριαστό το γεγονός ότι το στούντιο όπου η Ντάσα Χινκ εργάζεται ως επαγγελματίας αφέντρα βρίσκεται ακριβώς σε μια τέτοια αυλή στο Βερολίνο. Πριν μετακομίσει εκεί, ζούσε μια καθημερνή ζωή, με μια σταθερή σχέση και με βλέψεις για ιδιόκτητο σπίτι και παιδιά, αλλά τα όνειρά της την οδήγησαν αλλού. Άφησε τον φίλο της, μετακόμισε στη μεγαλούπολη και έγινε dominatrix. Στο Βερολίνο, βρήκε τη ζωή που πάντα ονειρευόταν ως μουσικός, σκηνοθέτης, καλλιτέχνης αλλά και σεξεργάτρια. Στο βιβλίο που κρατάτε, η Ντάσα Χινκ μοιράζεται μαζί μας την καθημερινότητα και τις σκέψεις της, μας συστήνει τους πελάτες της και μας μιλάει για τη σεξεργασία και τις αντιδράσεις του κόσμου στη νέα της ζωή. Μέρος από τα έσοδα των δημιουργών από την πώληση αυτού του βιβλίου θα αποδοθούν στο Δίκτυο Ενδυνάμωσης Σεξεργαζομένων. Anna Rakhmanko & Mikkel Sommer Μετάφραση: Λύο Καλοβυρνάς 128 Σελ. τετράχρωμο Τιμή: 16,95 € ISBN: 978-618-5623-46-3 DIABOLIK – Ο θησαυρός του Ντιαμπόλικ Τέσσερα θύματα του Άρχοντα του Τρόμου διψούν για εκδίκηση! Θέλουν να δουν τον Ντιαμπόλικ να υποφέρει, όπως υπέφεραν και οι ίδιοι και καταστρώνουν υπομονετικά ένα πολύπλοκο όσο και ιδιοφυές σχέδιο προκειμένου να τον εξολοθρεύσουν! Μια ιδέα του Mario Gomboli & Tito Faraci Σενάριο: Tito Faraci Σχέδιο: Emanuele Barison Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης 176 Σελ. Μ/Α Τιμή: 13,50 € ISBN: 978-618-5623-47-0 Το Πτώμα (ανατύπωση) ΕΝΑ ΜΑΚΑΒΡΙΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΓΡΑ-ΓΡΟΥ ΤΑΣΟ ΖΑΦΕΙΡΙΑΔΗ, ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΛΑΒΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΣΗ ΠΕΤΡΟΥ Σ’ ένα διαμέρισμα ανακαλύπτεται το πτώμα ενός ηλικιωμένου σε αποσύνθεση. Το γραφείο τελετών που αναλαμβάνει την κηδεία είναι υποχρεωμένο να περιμένει την κόρη του νεκρού, που λείπει στο εξωτερικό. Ένας υπάλληλος του γραφείου θα ξενυχτήσει το πτώμα ώς την άφιξη της κόρης. Το Πτώμα είναι η ιστορία δύο πτωμάτων – ενός σε χρόνο παρόντα κι ενός σε χρόνο μέλλοντα. Δύο περίπου ζωντανοί άνθρωποι καταφέρνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, εκείνο που σ’ όλη τους τη ζωή ήθελαν: να επικοινωνήσουν. Ένα πικρά αισιόδοξο κόμικς. Σενάριο: Τάσος Ζαφειριάδης & Γιάννης Παλαβός Σχέδιο: Θανάσης Πέτρου 48 Σελ. τετράχρωμο, μεγάλο σχήμα. Τιμή: 11,95 € ISBN: 978-960-6732-74-4
  2. Η Σουσπίρια επανέρχεται στο τρίτο άλμπουμ της σειράς αισθησιακού τρόμου («Καρδιά που φλέγεται», εκδ. Jemma Press), επικεντρωμένο στο πρόβλημα του τοξικού έρωτα. «Κάποιες φορές στη διάσταση του έρωτα διεισδύει εκείνη του θανάτου, παίρνοντας τη μορφή μιας καρκινώδους αφοσίωσης καλυμμένη με φιλεύσπλαχνες προθέσεις, που όμως στην πραγματικότητα κρύβουν κάτι το σάπιο, που αμετάκλητα προσελκύεται από την άβυσσο, μέσα από την απατηλή πιθανότητα να μετατρέψει το σκοτάδι σε φως, τα σκατά σε χρυσάφι». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει εναργέστερος ορισμός της «τοξικής αγάπης» από αυτόν του ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή Μάρκο Λατζαρότο Μουρατόρι. Το απόσπασμα προέρχεται από την κριτική παρέμβαση που συνοδεύει την έκδοση της «Suspiria» – του τρίτου άλμπουμ της ιταλικής σειράς κόμικς, που φέρει τον τίτλο «Καρδιά που φλέγεται» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη. Σε αυτή τη ζοφερή ιστορία μεταφυσικού τρόμου, αυστηρά για ηλικίες 18+, το ερωτικό εναλλάσσεται με το γκροτέσκο, όταν δεν ταυτίζεται μαζί του. Πρωταγωνίστρια είναι η Μαντλίν Ντιμπουά, πρώην μπαλαρίνα. Η Μαντλίν ζει στο Παρίσι στις αρχές του περασμένου αιώνα, με τον σύζυγο – και δυνάστη της – Μαρσέλ, επίσης πρώην χορευτή, ο οποίος εξαιτίας ενός ατυχήματος έμεινε παράλυτος και καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Προκειμένου να κρατήσει το σπιτικό τους και να μαζέψει τα χρήματα για την εγχείρηση του Μαρσέλ, η Μαντλίν πουλάει στους δρόμους κεριά τα οποία εκείνος υποκλέπτει από την τοπική εκκλησία. Η καθημερινότητά της είναι γεμάτη από ταπεινώσεις, προσβολές και κακοποιήσεις, τόσο από τον δύστροπο αλκοολικό άντρα της, όσο και από μεσήλικες «ευυπόληπτους πολίτες» της καλής κοινωνίας, οι οποίοι συστηματικά την παρενοχλούν και την εκμεταλλεύονται. Μοναδικός άγγελος-προστάτης αυτού του δύστυχου πλάσματος είναι η Σουσπίρια, αισθησιακή δαιμονική θεότητα και βασίλισσα του Νεκρόκοσμου, η οποία με τη βοηθό της Νένια εμφανίζεται στη Μαντλίν για να δώσει ένα τέλος στην οδύνη της. Μια οδύνη που πηγάζει από την εκ μέρους της μοιρολατρική αποδοχή ενός τοξικού έρωτα, τον οποίο «προτιμά να υποφέρει αδιαμαρτύρητα ανάμεσα σε ανθρώπους που αδιαφορούν». Και είναι αυτός ο τοξικός έρωτας με «τη μορφή μιας καρκινώδους αφοσίωσης», που δεν της επιτρέπει να συνειδητοποιήσει ότι καμία κακοποιητική σχέση δεν δύναται να φέρει εντός της οποιονδήποτε σπόρο αγάπης, και πως η ψευδαίσθηση ότι «τα πράγματα στο μέλλον μπορούν να πάνε καλύτερα» στο υπάρχον πλαίσιο δεν είναι παρά αποκύημα της φαντασίας της χωρίς ερείσματα στην πραγματικότητα. Μια ιερή εξαγνιστική φωτιά και η αναπάντεχη τροπή που παίρνει η υπόθεση μετά τη συνάντηση με έναν σαδιστή καθολικό παπά ξετυλίγουν τη μεταφυσική – με θρησκευτικό υπόβαθρο – διάσταση αυτής της καλογραμμένης ιστορίας του Luca Laca Montagliani, αποδοσμένης άψογα από τη σινική μελάνη και την ακουαρέλα του Andrea Bulgarelli. Και το σχετικό link...
  3. Μια συνέντευξη με τον δημοφιλή δημιουργό για comics, μουσική και φυσικά για "Hard Rock". Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως η σκηνή των comics στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην καλύτερη φάση που έχει βρεθεί ποτέ καθώς η παραγωγή έχει αυξηθεί αισθητά, φεστιβάλ πλέον γίνονται σε όλη την Ελλάδα και νέοι αξιόλογοι δημιουργοί εμφανίζονται κάθε χρόνο. Έχοντας αισίως κλείσει μια 20ετία φτιάχνοντας comics, ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εξάλλου το "Hard Rock", το οποίο ξεκίνησε να φτιάχνει το 2007 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, αποτελεί μία σπουδαία σειρά που μετρά πολλούς φανατικούς αναγνώστες, όχι μόνο στην Ελλάδα αφού έχει κυκλοφορήσει και στην Ιταλία. Comics του μπορείτε να βρείτε σε βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα από τις εκδόσεις Jemma Press και Μικρός Ήρως. Στο τέλος του προηγούμενου έτους λοιπόν, οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως κυκλοφόρησαν δύο επετειακά άλμπουμ, όπου δεκαοχτώ καλλιτέχνες δημιούργησαν τις δικές τους μικρές αυτοτελείς ιστορίες, αφιερωμένες στα 70 χρόνια του "Μικρού Ήρωα". Με αφορμή την συμμετοχή του Τάσου Μαραγκού στον ένα από τους δύο τόμους με μια πρωτότυπη ιστορία, μιλήσαμε μαζί του για τον Μικρό Ήρωα, τα comics, τους Iron Maiden και πολλά άλλα. Τάσο καλησπέρα. Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Καλησπέρα. Εγώ ευχαριστώ. Ας ξεκινήσουμε από την πιο πρόσφατη δουλειά σου στο συλλογικό έργο για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε τον χαρακτήρα, αλλά διάβαζες ποτέ Μικρό Ήρωα; Δεν διάβαζα γιατί όταν ήμουν πιτσιρίκι εκεί στα τέλη ‘80s – αρχές ‘90s που πήγαινα μόνος μου στο πρακτορείο Τύπου ή στο περίπτερο για να πάρω comics, πάντα με γοήτευαν τα εξώφυλλα του Μικρού Ήρωα γιατί μου άρεσαν τα χρώματα, η δράση κι όλο αυτό που από παιδιά το έχουμε στο μυαλό μας με τους κακούς ναζί, αλλά όταν το άνοιγα κι έβλεπα πως δεν είναι comics έλεγα πως εγώ θέλω κάτι σαν το Λούκι Λουκ, σαν το Αστερίξ κτλ. Οπότε δεν είχα ποτέ στο σπίτι κι ούτε οι δικοί μου διάβαζαν. Έκανες καθόλου έρευνα προκειμένου να κάνεις την ιστορία σου "Κόμικς, Κεμπάπ και Φάπες"; Ναι, έκανα έρευνα και από το βιβλίο που είχε βγει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα και από το internet για να δω ποιοι είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες και ποιοι είναι οι κακοί, από τους οποίους τελικά διάλεξα τον πιο γνωστό, δηλαδή τον διαβολογερμανό ή αλλιώς Σεϊτάν Αλαμάν. Και πριν κάνω την ιστορία όμως είχα κάνει μια μικρή έρευνα, πιο πολύ στο οπτικό κομμάτι μιας και η ιστορία που έκανα για τον τόμο είναι με τους χαρακτήρες που είχα φτιάξει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Δηλαδή, ο Σπίθας, η Κατερίνα και ο Γιώργος ως σύγχρονοι αντιφασίστες στη σημερινή εποχή περίπου, γιατί μπορεί να είναι και στα ‘90s, μπορεί και στις αρχές των ‘00s. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή να τους φέρεις στο σήμερα; Δεν θυμάμαι να σου πω πώς προέκυψε, δηλαδή αν το σκέφτηκα πολύ ή αν μου έσκασε ξαφνικά σαν ιδέα αλλά γενικά μου αρέσει όλη αυτή η κουλτούρα και η μουσική των skinheads, αν και είναι κάπως παρεξηγημένη. Δηλαδή, οι skinheads δεν ήταν φασίστες. Ως κίνημα ξεκίνησε από μαύρους στην Αγγλία που ακούγανε ska, φορούσαν παντελονάκια σηκωμένα, αρβύλες και τέτοια. Μετά μπήκανε κι άλλοι στο κόλπο, κι εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το υιοθέτησαν οι φασίστες. Δηλαδή άμα δεις σήμερα ξυρισμένο κεφάλι, μπουφαν fly και αρβύλα λες είναι skinhead φασίστας αλλά εντάξει, υπάρχουν και άλλα σημάδια για να τους καταλάβεις. Οπότε ήταν και μια προσπάθεια επανοικειοποίησης της κουλτούρας αυτής; Ναι, μάλιστα είχα λάβει κι ένα μήνυμα στο Instagram από έναν τύπο που μέχρι να του απαντήσω εξαφανίστηκε το μήνυμα και δεν ξέρω καν ποιος είναι, που μου έγραφε πως είναι skinhead πολλά χρόνια και είναι κακό που π.χ. στο "Hard Rock" ή σε κάποιο παλιότερο στριπάκι έχω βάλει έναν φασίστα να έχει το κλασσικό στυλ «τιράντα, ξυρισμένο κεφάλι, κολλητό παντελόνι και άρβυλα». Οπότε στο Μικρό Ήρωα τους έφτιαξα, όχι σαν skinheads γιατί θα ξεφεύγαμε πολύ από την κλασσική εικόνα τους, αλλά έτσι ώστε το στυλ τους να παραπέμπει εκεί. Ο Σπίθας μάλιστα φορά και μια κονκάρδα της SHARP (Skinheads Against Racial Prejudice) που είναι παγκοσμίως γνωστή αντιφασιστική ομάδα. Θεωρείς πως οι ιστορίες του Μικρού Ήρωα παραμένουν επίκαιρες στις μέρες μας; Δυστυχώς ναι, γιατί βλέπουμε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή οι φασίστες, που για πολλά χρόνια ήταν στις τρύπες τους βγήκαν έξω με την Χρυσή Αυγή, μετά είχαμε την αυταπάτη με την καταδίκη πως κάτι έγινε αλλά δεν έγινε τίποτα και πλέον η ακροδεξιά έχει ξαναφουσκώσει. Βλέπουμε δηλαδή πιτσιρίκια, και αυτό είναι το κακό, να υιοθετούν ένα προπολεμικό look φασιστικό, δηλαδή και με τα κουρέματα και με το πως ντύνονται, και οι ιδέες τους να είναι τελείως σάπιες. Είσαι από τους δημιουργούς που επιλέγουν να πάρουν θέση σε διάφορα ζητήματα, κάτι που πιθανά να δυσαρεστεί μέρος του κοινού σου. Αισθάνεσαι πως σου έχει στοιχίσει αυτό; Μπορεί και να μου έχει στοιχίσει αλλά δεν με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι μην μου στοιχίσει πιο χοντρά. Δηλαδή θα ακουστεί λίγο κοινότοπο αλλά κόσμος σκοτώθηκε για τις ιδέες του. Άλλοι πολέμησαν, εκτελέστηκαν, κρεμάστηκαν, πήγαν σε ξερονήσια, τώρα για τα comics θα φοβόμαστε; Πάντως τα τελευταία χρόνια τα ιστορικά comics έχουν μπει δυναμικά στο εκδοτικό προσκήνιο. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Θα έκανα αν με ενδιέφερε πολύ κι ένιωθα πως θέλω να το κάνω. Μιλάμε φυσικά για μεγάλη έκταση, όχι π.χ. ένα short story. Αν ένιωθα πως γουστάρω πολύ και μπορώ να το κάνω, θα το έκανα. Για παράδειγμα, ένας από τους χαρακτήρες στο Hard Rock είναι ο Ραμόν που τον βλέπουμε στη Σύρο και μαθαίνουμε σιγά-σιγά πως είναι Ισπανός που πολέμησε στον Ισπανικό Εμφύλιο, μετά με την επικράτηση του Φράνκο πέρασε στη Γαλλία και συμμετείχε στην Αντίσταση κι ύστερα, με κάποιο τρόπο, κατέληξε στη Σύρο κι έμεινε εκεί. Αυτό λοιπόν θα ήθελα να το κάνω αλλά είναι ένα project που θέλει μελέτη, το αφήνω για την ώρα στην άκρη και ποτέ δεν ξέρεις. Τελευταία φορά που είχες μιλήσει στο Rocking ήταν το 2011. Πόσα έχουν αλλάξει από τότε όσον αφορά την πορεία σου ως δημιουργό; Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα για μένα προσωπικά, γιατί έχω αλλάξει σχεδόν τέσσερις πόλεις. Τότε ήμουν Θεσσαλονίκη, μετά από ένα χρόνο πήγα στο Βερολίνο που δεν μου έκατσε και μετά από εφτά μήνες πήγα στο Ρέθυμνο, από εκεί επέστρεψα στη Σύρο και μετά στην Αθήνα όπου βρίσκομαι τα τελευταία οχτώ χρόνια. Αλλά και σαν δημιουργός έχω κάνει πολλά πράγματα από τότε. Δηλαδή τότε έκανα τα τελευταία "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", μετά ήθελα να κάνω άλλα πράγματα οπότε συνέχισα το "ΚΡΑΚ" με μια άλλη ιστορία, ακολούθησαν πολλά στριπάκια, συνεργασίες με την Ελευθεροτυπία και με site, και μετά επέστρεψα στο "Hard Rock" που ανέβηκε λίγο και σε δημοτικότητα όταν βγήκε ο τόμος. Γενικώς έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Και η σκηνή των comics πόσο έχει αλλάξει; Η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς πιστεύω από τότε. Δηλαδή θυμάμαι όταν πρωτοέκανε το Comicdom CON Athens το φεστιβάλ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση τριήμερο, η Παρασκευή ήταν τρόμος. Δηλαδή λέγαμε «πω πω, πήγε χάλια η Παρασκευή, θα πάει όλο χάλια» αλλά μετά το Σαββατοκύριακο ήταν σούπερ. Και μετά με τα χρόνια, ξαφνικά και την Παρασκευή άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος. Και δεν είναι μόνο η αύξηση του κόσμου που ασχολείται αλλά και το ότι υπάρχουν και περισσότεροι δημιουργοί που βγάζουν πολύ καλές δουλειές. Υπάρχουν νέα παιδιά που κάνουν φοβερά πράγματα και δημιουργοί που δουλεύουν φουλ με εξωτερικό όπως ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής, ο Γιώργος Καμπάδαης, η Dani, έχουν αυξηθεί και τα Φεστιβάλ οπότε η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς. Οπότε θα έλεγες πως τα comics στην Ελλάδα περνάνε μια περίοδο ακμής; Τι πιστεύεις πως συνετέλεσε σε αυτό; Ναι, ζούμε μια περίοδο ακμής και δυστυχώς σε λάθος εποχή. Γιατί αν αυτό συνέβαινε στα ‘90s λέμε τώρα, που εγώ δεν θα το είχα ζήσει γιατί ήμουν μικρός, θα ήταν πολύ καλύτερα γιατί τότε δεν υπήρχε το internet, δεν υπήρχαν τα social media και το έντυπο θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω αν είναι κάποια τάση ή αν έχει να κάνει με το πως ο κόσμος αντιμετωπίζει την pop κουλτούρα, και δεν μιλάω για τον κόσμο που ήταν άρρωστος με τα comics από μικρός, αλλά ο άσχετος που ξαφνικά ανακάλυψε τα comics, διάβασε κάποια ελληνικά, κόλλησε, άρχισε να στηρίζει τη σκηνή, δεν ξέρω να σου πω για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό, αλλά είναι καλό. Όσον αφορά το κοινό, θεωρείς πως έχει σπάσει η λογική του "τα comics είναι για παιδιά"; Περίπου. Κάποιοι ακόμη το πιστεύουν αυτό για τα μικυμάου που είναι μόνο για παιδιά και κάποιοι θα σου πούνε πως «ok, τα κομικς δεν είναι τόσο σημαντικά αλλά τα graphic novel είναι πολύ πιο καλά». Που είναι το ίδιο πράγμα δηλαδή. Το graphic novel είναι μια μορφή comic αλλά κάποιοι αποφεύγουν τη λέξη όπως ο διάολος το λιβάνι, γιατί υπάρχει όλη αυτή η ρετσινιά ότι τα comics είναι για τα παιδιά ή ότι είναι κάτι φτηνό ή λαϊκό, το οποίο στην τελική δεν είναι και κακό. Πόσο εύκολο είναι να ζήσει κάποιος από τα comics στην Ελλάδα; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Εγώ δηλαδή που το έχω πετύχει το κάνω με νύχια και με δόντια, με συνεχόμενο άγχος, ανασφάλεια, τρέχοντας από Φεστιβάλ σε Φεστιβάλ γιατί από εκεί μπορούμε και βιοποριζόμαστε, και με το να βγάζω συνέχεια καινούργια πράγματα. Δηλαδή να, τώρα τελείωσε το Athens Con, λίγες μέρες ξεκούραση και μετά ξεκίνημα για το Comicdom CON, μετά για Κρήτη, και μετά το ίδιο πάλι. Θα μπορούσα να δουλεύω γραφίστας μιας και από εκεί ξεκίνησα, να έχω τώρα 20-25 χρόνια σε ένα γραφείο και να παίρνω φαντάζομαι έναν πολύ καλό μισθό σε μια ιδιωτική εταιρία, όμως αυτό που ζω δεν θα το άλλαζα. Πολλές φορές δηλαδή ακόμη και σήμερα δεν το συνειδητοποιώ ότι μπορώ και ζω από τα comics, με όλες τις δυσκολίες φυσικά, αλλά μπορώ. Το "Hard Rock" όλα αυτά τα χρόνια παραμένει μία βασική σταθερά. Θες να μας πεις πώς προέκυψε η αρχική ιδέα του comic; Δεν είμαι από αυτούς που θα σου πουν πως κάνουν comics όλη τους τη ζωή από μικρό παιδάκι. Δεν έκανα comics, έκανα ζωγραφιές. Πρώτη φορά έκανα comics το 1998 για μια εργασία στη σχολή γραφιστικής που έπρεπε να φτιάξω ένα μικρό έντυπο κι είχα κάνει κάτι με τον Batman, ένα χάλι τελείως. Και τότε είχα ενδιαφερθεί, είχα κάνει κάποια μαθήματα, διάβαζα και πολλά comics, μετά για κάποιο ηλίθιο λόγο που δεν αξίζει να αναφέρω για τρία χρόνια δεν έπιασα μολύβι, και μετά ήρθε το «9» που με έβαλε στη πρίζα να κάνω comics. Κι έτσι άρχισα να διαβάζω κάποια εναλλακτικά αμερικάνικα comics και άρχισε να ξεκλειδώνει κάπως το πράγμα στο μυαλό μου. Δηλαδή πως θέλω να κάνω μια ιστορία με τις μαλακίες που κάναμε ως έφηβοι, τρίτη λυκείου. Και τα κορίτσια, και τους μπάφους, και το metal, και το σχολείο, και τις αλητείες, και σκεφτόμουν πως θα το κάνω. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου, το 2005 νομίζω, ο πρώτος τόμος του Hate του Peter Bagge και όταν το διάβασα ήταν λες και με έλουσε φως στο πρόσωπο γιατί σκέφτηκα πως έτσι θα το κάνω. Γι’ αυτό και υπάρχει μεγάλη ομοιότητα με το "Hate" στα πρώτα "Hard Rock". Και μετά ήρθε και το "Love & Rockets" κι έτσι ξεκίνησα. Δηλαδή ήθελα να κάνω μια ιστορία που να έχει ενδιαφέρον αλλά να είναι ρεαλιστική. Να μην έχει ούτε υπερδυνάμεις, ούτε action, ούτε φοβερά τρελά πράγματα. Κι όταν έκανα το πρώτο "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", νόμιζα πως αυτό θα είναι μόνο, μία κι έξω. Μια ιστορία για την πρώτη φορά που κάνει σεξ ένας μαθητής τρίτης λυκείου στη Σύρο. Κι είδα που άρεσε στον κόσμο κι είπα κάτσε να κάνω κι ένα δεύτερο, κι ένα τρίτο και κύλισε. Κι έτσι λοιπόν φτάσαμε τώρα να δουλεύεις το έβδομο τεύχος του vol. 2 του "Hard Rock". Τι να περιμένουμε σε αυτό και πότε θα κυκλοφορήσει; Ναι, είμαστε στο 15ο ή 16ο επεισόδιο νομίζω. Το δουλεύω τώρα κι ελπίζω πως θα το έχω έτοιμο στο Comicdom Con Athens τον Μάιο στην Τεχνόπολη μιας και το καινούργιο τεύχος θα είναι διπλό και θα αποτελείται από 64 σελίδες κι όχι από 32 που ήταν τα προηγούμενα. Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα γιατί θα είναι spoiler αλλά θα υπάρχει μια εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα και θα έχει σίγουρα cliffhanger γιατί συνηθίζω να κλείνω τα τεύχη έτσι. Ελπίζω να αρέσει στον κόσμο γιατί εγώ είμαι ενθουσιασμένος όταν κλείνω το σενάριο καθώς αυτό είναι και το πιο αγχωτικό σημείο της όλης δουλειάς. Δηλαδή μπορεί τώρα να έχω ένα πάκο σελίδες που αγχώνομαι πως πρέπει να γεμίσουν με μολύβια, μελάνια, υπολογιστή κτλ. αλλά το σενάριο είναι το πιο απρόβλεπτο σκέλος, αφού μπορεί μια μέρα να βγάλεις δέκα σελίδες και την επόμενη μόνο μία γιατί έχεις κολλήσει. Ή να έχεις βάλει σημείωση πως εδώ δεν μου πάει καλά και πρέπει να βρω μια λύση για να κάνω το transition από μια σκηνή στην άλλη. Οπότε είναι σημαντικό που έχω τελειώσει το σενάριο και στην έκθεση Εν Αιθρία στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μπορεί κανείς να δει και το έργο που έκανα, που είναι μια πρώτη ματιά στο εξώφυλλο. Δεν θα είναι αυτό ακριβώς αλλά είναι η βασική ιδέα του. Είχες εξαρχής στο μυαλό σου όλη την ιστορία; Δηλαδή είχες αποφασίσει από πόσα τεύχη θα αποτελείται το δεύτερο μέρος; Από πόσα δεν είχα αποφασίσει. Όταν το ξεκίνησα ήξερα πως θέλω να εξελιχθεί αλλά δεν ήξερα πως θα τελειώσει. Κάποια στιγμή ενώ είχα φτάσει στη μέση βρήκα και το τέλος. Φυσικά μέχρι να φτάσω εκεί μπορεί να μου έρθει κάποια καλύτερη ιδέα και να δω πως χρειάζομαι παραπάνω τεύχη. Με βάση αυτό που έχω για την ώρα στο μυαλό μου και μου αρέσει ως τέλος, πιστεύω πως θα βγει αυτό το τεύχος τώρα και μάλλον ένα ακόμη, που ή θα είναι μονό ή διπλό, κι εκεί θα τελειώσει ο δεύτερος κύκλος. Και μετά; Θα υπάρξει τρίτος; Μπορεί. Αλλά μεγαλώνουμε κιόλας. Δηλαδή σκέψου το ξεκίνησα στα 29 μου κι είμαι 47. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, και μικρότερα και μεγαλύτερα. Συνεπώς το Hard Rock θα πρέπει να μπει στην άκρη γιατί δεν αξίζει να ξεκινήσω τρίτο κύκλο, να βγάλω ένα τεύχος και μετά από δύο χρόνια άλλο τεύχος. Έχω και κάποιες ιδέες μήπως ο τρίτος κύκλος, αν τελικά όντως γίνει, δεν αποτελείται από τεύχη αλλά είναι μικρές ιστορίες του τύπου 80-100 σελίδες, μικρά βιβλιαράκια, με ένα κεντρικό θέμα, μια ιστορία που θα έχει αρχή – μέση – τέλος και προχωρά χρονολογικά. Δηλαδή, σκέφτομαι μήπως κάνω μια ιστορία για τον Δεκέμβρη του ’08 που είναι κάτι που μας σημάδεψε όλους, μήπως μετά κάνω ένα άλμα και είναι στο σήμερα όλοι οι χαρακτήρες. Θα δείξει. Τα τελευταία χρόνια επέστρεψες στις αυτοεκδόσεις με το "Kuro the Black Magik Kat". Πως προέκυψε αυτή σου η επιλογή και πόσο διαφέρει από το να συνεργάζεσαι με μια εκδοτική; Γενικά ξεκίνησα από τις αυτοεκδόσεις με το "Big Bang!" το 2004, 20 χρόνια πριν που ήταν μια συλλογική αυτοέκδοση, δηλαδή έτρεχα εγώ όλα τα γραφιστικά και τις περισσότερες ιστορίες και συμμετείχαν και κάτι άλλα παιδιά που ήταν φίλοι από τη Σύρο, το οποίο το συνέχισα και στη Θεσσαλονίκη όταν πήγα. Όταν μετά ξεκίνησα το "ΚΡΑΚ" το 2007, που ήταν η πρώτη επίσημη έκδοση από την Giganto Books τότε, ξέρεις την είχα ακούσει λίγο όπως όλοι την ακούνε κι έλεγα πως δεν θα κάνω τώρα fanzine. Οπότε από το 2007 έως και το 2015 δεν είχα βγάλει καμία αυτοέκδοση. Και ξαναέβγαλα στο πρώτο Athens Con το "Holy Shit Comix" το πρώτο, μετά έβγαλα κι άλλο, και μετά κάποια άλλα πιο μικρά και μου άρεσε όλο αυτό οπότε ξαναμπήκα στο τριπάκι. Είναι ωραία φάση να κάνεις τα πάντα μόνος σου, να πας στο τυπογραφείο, να τσεκάρεις το χαρτί αν βγαίνει καλά, και να ελέγχεις όλη τη διαδικασία. Φυσικά οικονομικά είναι πιο δύσκολο γιατί πρέπει να βάλω λεφτά και μετά να κανονίσω να πουληθούν αυτά τα κομμάτια για να πάρω τουλάχιστον πίσω τα λεφτά που έδωσα, και αν βγει και κάτι σε κέρδος. Τώρα, η ιστορία με το Kuro ξεκίνησε γιατί πήρα γάτα το 2017 και σιγά- σιγά μου σκάγαν ιδέες. Δηλαδή το πρώτο που έβγαλα ήταν αποκλειστικά για όσους στηρίζουν οικονομικά τη σελίδα μου στο patreon και παίρνουν κάποια δώρα. Αυτό ήταν το τεύχος #0 και λέω μετά να βγάλω το #1 στο Comics n' beer, το πρώτο Φεστιβάλ μετά τα lockdown και την πανδημία που είχε γίνει στην Κυψέλη. Και – κλασσικά – γάτες πήγε καλά, οπότε έβγαλα το και το επόμενο και τώρα είμαι στο τέταρτο. Παρακολουθείς τη διεθνή σκηνή των comics; Ναι, εκτός του ότι τα φτιάχνω είμαι κι άρρωστος με το να διαβάζω. Ποιο ήταν το τελευταίο comic που σου έκανε εντύπωση; Το "Monica" του Daniel Clowes. Διαβάζω πολλά όμως και μάλιστα πλέον τα σημειώνω. Δηλαδή πέρυσι το πήγα εντελώς μπακαλίστικα, τα σημείωνα σε τετράδιο αλλά φέτος τα έχω στον υπολογιστή και κρατάω λίστα με το τι διαβάζω όλη τη χρονιά και τα βαθμολογώ. Άλλα είναι στο 3,5/5 άλλα στο 2,5/5, αν και γενικά προσέχω τι αγοράζω, το Monica είναι το μόνο που έχει πάρει 5 αστεράκια. Είχα τσεκάρει από πριν τα reviews και μετά το διάβασα και είναι όντως τόσο καλό. Γενικά μου αρέσουν όλα τα comics του Clowes, αν και τώρα με το "Monica" πάλι στο τέλος ήμουν σε φάση δεν είμαι σίγουρος τι κατάλαβα. Οπότε άρχισα να ψάχνω και είδα πως άλλα κατάλαβε ο ένας, άλλα ο άλλος, όμως δεν ήταν αυτό το «δεν κατάλαβα τίποτα» αλλά με έκανε να θέλω να το ξαναδιαβάσω. Γενικά ο Clowes είναι το αντίθετο από τον Peter Bagge που μου άρεσε πολύ, δηλαδή το "Hate" το θεωρώ κορυφαίο comic αλλά όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχει βγάλει κάτι εξίσου αξιόλογο. Όπως π.χ. και το "Love & Rockets" το παίρνω, το διαβάζω, λέω ok, αλλά δεν είναι αυτό το πράγμα. Υπάρχουν νέοι δημιουργοί που σου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον; Ναι, π.χ. τώρα έχω παραγγείλει το "A Guest in the House" της Emily Carroll. Ένας άλλος δημιουργός που παίζει πολύ τα τελευταία χρόνια και μου αρέσουν κάποιες δουλειές του είναι ο Daniel Warren Johnson, που έχει φοβερό σχέδιο. Διάβασα δηλαδή το "Murder Falcon", το "Do A Powerbomb", το "Transformers" παρόλο που έγινε χαμός δεν με τράβηξε τόσο πολύ. Τα superhero τα παρακολουθείς; Ή τις ταινίες; Έχω δει αρκετές ταινίες αλλά τις τελευταίες δεν τις βλέπω γιατί είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Οπότε βλέπω λίγο τα reviews, αν δω πως δεν λένε και πολλά προτιμώ να διαβάσω κάτι ή να ξαναδώ κάτι που μου άρεσε. Είμαι π.χ. από αυτούς που μου άρεσε πολύ το τελευταίο "Batman" ενώ δεν μου αρέσουν τόσο πολύ αυτά με τον Christian Bale. Και παρόλο που ο Robert Pattinson μου είχε ξενίσει σαν επιλογή, και όχι λόγω "Twilight", μου άρεσε πολύ. Αλλά το αγαπημένο μου είναι το "Batman Returns". Τώρα με τα υπερηρωικά comics δεν ασχολούμαι πολύ. Μόνο Batman αλλά ο Batman δεν είναι υπερήρωας, ένας ψυχάκιας είναι που ξέρει καλό καράτε κι έχει πολλά λεφτά και gadgets. Superman για παράδειγμα δεν με τράβηξε ποτέ. Παρόλο δηλαδή που ο Λευτέρης από το Jemma Books & Comics μου προτείνει καμιά φορά comics και μπορεί να μου έχει πει να διαβάσω κάποιο Superman, δεν με τραβάει καθόλου ο ήρωας. Punisher π.χ. που κι αυτός δεν είναι υπερήρωας έχω διαβάσει καλά πράγματα αλλά πλέον τα Spider-Man ή τα X-Men που τα γούσταρα ως παιδάκι δεν με τραβάνε καθόλου. Τώρα γίνεται χαμός με τα manga και τα anime. Είσαι fan; Διαβάζω αλλά τα πολύ κλασσικά. Δηλαδή το Akira θεωρώ πως είναι στην κορυφή των πάντων και κοιτάει όλα τα comics από ψηλά. Είναι δηλαδή το top δημιούργημα και σεναριακά και σχεδιαστικά. Μου αρέσει φουλ ο Junji Ito και γενικά μου αρέσουν τα τρόμου ή κάτι παλιά των ‘60s, π.χ. τώρα διαβάζω το "Kitarō" που είναι ωραίο. Αλλά αυτά τύπου "Naruto" ή το "One Piece" που έχουν 100 τόμους, δεν τα πολυπιάνω. Αλλά γίνεται χαμός με αυτά. Βιώνουμε manga πανζουρλισμό. Και δεν είναι μόνο τα πιτσιρίκια. Και από ελληνικά; Κοίτα, υπάρχουν δημιουργοί που μου αρέσουν όπως ο Aldo Shabani που μου αρέσει πολύ το σχέδιο του αλλά δεν έχει κάτσει να κάνει κάτι πιο μεγάλο. Μετά εντάξει, η Dani είναι φοβερή αλλά έχει πλακωθεί τώρα στα εξώφυλλα, και καλά κάνει, και μου άρεσε και το "Zawa" του Διαλυνά. Αλλά κάθε χρόνο παίρνω και διαβάζω και αυτοεκδόσεις. Μου έχει ξεφύγει ένα για το οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα, το "Ντανταϊστικό Κοκτέιλ" του Αρη Τ., το οποίο θέλω να το διαβάσω αλλά δεν το έχω βρει γιατί έγινε χαμός κι εξαφανίστηκε. Όμως πλέον κυκλοφορούν τόσα πολλά και τα περισσότερα κυκλοφορούν στο Comicdom CON όπου δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα, κάτι που εννοείται από τη μία είναι καλό γιατί είναι η δουλειά μου αλλά, από την άλλη, θα ήθελα να πάω σε ένα Φεστιβάλ και να μην κάνω τίποτα. Τελευταία φορά το έκανα το 2018 στο Athens Con που δεν είχα ούτε καινούργια δουλειά, ούτε τραπέζι, κι είχα βγάλει το εισιτήριό μου κι είχα πάει κανονικά βόλτα. Δηλαδή στο Comicdom από τότε που ξεκίνησε το Artists Alley δεν έχω πια χρόνο. Μου έχει λείψει. Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι βιογραφίες μουσικών σε comics. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Ναι, θα έκανα αλλά αυτό απαιτεί φοβερή έρευνα. Για το "Hard Rock" δεν χρειάζεται να ψάξω και πολλά και ούτε με ενδιαφέρει να δείξω πως ήταν π.χ. η Αθήνα το 2001. Κάτι τέτοιο όμως θα ήθελε πολύ ψάξιμο. Υπάρχει κάποιος δημιουργός του οποίου την ιστορία θα ήθελες να κάνεις; Κοίτα, θα γούσταρα να κάνω Ramones γιατί ήμουν για χρόνια ραμονάκιας κι ακόμη τους θεωρώ σπουδαία μπάντα, αλλά τους έχω ακούσει τόσο πολύ που πλέον δεν μπορώ. Θα έκανα κάτι με τους Iron Maiden γιατί στα ‘90s ήμουν κολλημένος μαζί τους αλλά τα πρώτα χρόνια, μέχρι εκεί που έσκασε ο Dickinson. Δηλαδή παρόλο που πιτσιρικάς τον γούσταρα και τα "Number of the Beast", "Powerslave", "Piece of Mind" είναι αλμπουμάρες, πριν καν γίνει όλη αυτή η ιστορία με το καπνογόνο δεν τον άντεχα. Ok, ήταν βλαμμένος και ο Paul Di Anno, αλλά πήγαμε στο live του που έσκασε με το καροτσάκι και ο τύπος είναι respect μέχρι την τελευταία ρανίδα. Κι ο Robert Johnson θα μου άρεσε γιατί πιστεύω σε αυτόν βασίστηκε όλο το rock’ n’ roll και όλη αυτή η ιστορία με το rock που είναι σατανικό. Δηλαδή αν ακούσεις και πρώιμους Rolling Stones το βλέπεις πως όλα στα blues πατάνε. Οπότε στο ερώτημα Beatles ή Rolling Stones είσαι με τους Stones; Ναι, όχι πως μου αρέσουν πολύ κι αυτοί. Δηλαδή δεν θα πήγαινα ποτέ σε συναυλία τους και τζάμπα να μου έλεγαν να πάω αλλά τους προτιμώ. Θυμάμαι δηλαδή όταν έφτιαχνα το πρώτο "ΚΡΑΚ" τον Απρίλιο του 2007, άκουγα τη δισκογραφία τους αλλά μέχρι τα μέσα των ‘60s. Οι Beatles πάλι δεν μου άρεσαν ποτέ. Όχι πως τους μισώ αλλά δεν μου είπαν ποτέ κάτι. Στο πρώτο τεύχος του "Hard Rock" το 2006 ο Μάρκος φορούσε μπλούζα Slayer. Στα πιο πρόσφατα τον βλέπουμε με μπλουζάκι Husker Du. Αυτή η μετάβαση είναι κάτι που αντικατοπτρίζει και τη δική σου εξέλιξη ως ακροατή; Όχι απαραίτητα. Μπορεί π.χ. να έχει να κάνει με το τι ακούω εκείνο τον καιρό. Θυμάμαι δηλαδή εκεί στο τέταρτο επεισόδιο με την πενταήμερη που φοράει Cramps γιατί τότε άκουγα πολύ rockabilly, psychobilly και τέτοια πράγματα. Ή μετά σε ένα τεύχος φορούσε μπλούζα Lou Reed. Να, τώρα στο σενάριο έχω σημείωση πως μέσα στο επεισόδιο πρέπει να φορά τέσσερα διαφορετικά μπλουζάκια γιατί υπάρχει και μια χρονική μετάβαση. Ή θα κάνω κανένα poll στο Instagram ή θα αποφασίσω εγώ ποιες μπάντες θα φοράει. Ίσως να έχεις και δίκιο βέβαια σε αυτό που λες για τα γούστα μου γιατί όταν εγώ άκουγα metal άκουγα μόνο metal. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο, σε φάση «όλες οι άλλες μουσικές δεν αξίζουν τίποτα, είναι όλα σκατά». Και μετά σιγά- σιγά μπήκε το punk, είχαν σκάσει και οι Nirvana πιο πριν, λίγο Bodycount, και μεγαλώνοντας άκουσα και ηλεκτρονική μουσική αλλά όχι techno, house κτλ. αλλά π.χ. και τώρα ακούω Pertubator που παίζει νταρκίλα καλή. Παρακολουθείς τις μουσικές εξελίξεις; Όχι πολύ. Ό,τι περνάει από τα social media και ό,τι πιάσει το ραντάρ μου. Ανυπομονώ να ακούσω το καινούργιο Judas Priest γιατί βαράνε ακόμη ωραία. Γενικά, με τους Iron Maiden ήμουν πάρα πολύ πορωμένος σε φάση δεν φορούσα άλλο μπλουζάκι, ήξερα τα πάντα, δίσκους, σημαίες, αυτοκόλλητα, ό,τι έφερνε το δισκάδικο στη Σύρο πήγαινα και το αγόραζα. Όλο αυτό μέχρι το 1993 που έφυγε ο Dickinson, το οποίο ήταν μαχαιριά. Δεν είχα ακούσει τους δίσκους που είχαν βγάλει μετά με τον Bayley και από τότε, ενώ τα έχω ακούσει τα άλμπουμ, δεν βρίσκω κάτι να με τραβάει. Δηλαδή και το τελευταίο που βγήκε, το "Senjutsu", δεν μου έκανε. Δεν ξέρω τώρα αν είναι σωστό κι αυτό που λέω αλλά μου μοιάζει πιο progressive κάπως. Ok, είναι 60 χρονών αλλά κι ο Rob Halford 70 χρονών είναι και βγάζει heavy metal. Θα ήθελα πολύ να βγάλουν ένα άλμπουμ που να έχει λίγη από τη ζωντάνια των παλιών άλμπουμ. Δηλαδή, θα ήταν μαγκιά να πουν οι Maiden στον Dickinson κάνε εσύ τώρα τα δικά σου αυτά τα "The Mandrake Project" πως τα λένε, να γκρινιάζεις για τα καπνογόνα και να βγάλουν ένα τελευταίο άλμπουμ μιας και είναι μεγάλοι άνθρωποι, με τον Di Anno σε καροτσάκι, σε κρεβάτι, σε οτιδήποτε είναι ο άνθρωπος, να κάνουν και μια περιοδεία μαζί και γεια σας. Οπότε ποιο είναι το τελευταίο άλμπουμ που σου άρεσε πολύ; Ξέρεις τι γίνεται; Πλέον ακούω περισσότερο κομμάτια. Το Metallica π.χ. νόμιζα θα είναι καλό με τα πρώτα τραγούδια που έβγαλαν αλλά το υπόλοιπο δεν μου άρεσε. Τώρα, το Judas Priest που σου είπα πιστεύω θα είναι καλό. Τις προάλλες άκουσα μια ωραία μπάντα με πιτσιρίκια, τους Speed of Light, και είπα «υπάρχει ελπίδα» γιατί ήταν μικρά και βαρούσαν υπέροχα. Σε συναυλίες πας; Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες; Πήγα Jazz Sabbath τον Δεκέμβριο. Γενικά προτιμώ τις πιο μικρές. Δηλαδή είχα πάει και στους Iron Maiden στο ΟΑΚΑ και όλο αυτό το τεράστιο πράγμα δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ. Μου αρέσει να βλέπω συναυλίες σε πιο μικρούς, κλειστούς χώρους παρόλο που κάποια ξέρεις πως δεν γίνεται να τα δεις εκεί. Για να επιστρέψουμε όμως και στο οπτικό κομμάτι, ποιο εξώφυλλο δίσκου θα ήθελες να έχεις σχεδιάσει; Δεν ξέρω συγκεκριμένο εξώφυλλο αλλά για συγκρότημα θα σου πω πάλι Iron Maiden, γιατί αυτοί ήταν και ο λόγος που ζωγράφιζα στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Δηλαδή όλο τον Eddie έκανα και κάτι ζόμπι στα θρανία. Διάφορα εγχώρια συγκροτήματα τον τελευταίο καιρό επιλέγουν ως promotional αφίσα ή εξώφυλλο σχέδια δημιουργημένα από AI. Πώς βλέπεις αυτή την επιλογή τους; Χάλια επιλογή. Δηλαδή καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, και δεν είμαι σίγουρος αν το κάνουν τα συγκροτήματα ή αυτός που διαχειρίζεται το image τους, αλλά είναι κάτι που προσβάλει τους καλλιτέχνες. Είναι σαν πω εγώ πως θέλω να κάνω το "Hard Rock" ταινία και θέλω να έχει μέσα original heavy metal μουσική, και να μην πάω να πληρώσω τη μπάντα να βγάλει κομμάτια αλλά να βάλω το A.I. να κάνει κάτι στην τύχη. Ε, δεν θα το έκανα αυτό. Δηλαδή, βρείτε γνωστούς σας, πληρώστε κάτι. Στην τελική εγώ προτιμώ να κλέψεις ένα σχέδιο δικό μου και να φτιάξεις την αφίσα σου παρά να το κάνεις με A.I. Πιστεύεις πως, μέσω ενός νομικού πλαισίου, μπορεί να μπει ένα φρένο στην επέλαση του AI ή απλώς καθυστερούμε το αναπόφευκτο; Σιγά μην μπει φρένο. Η φάση φαίνεται πως θα γίνει δυστοπία. Δηλαδή, θα μας επηρεάσει το A.I. σε όλα τα επίπεδα τα επόμενα χρόνια. Και όχι μόνο στο καλλιτεχνικό κομμάτι επειδή θα χάσουμε τις δουλειές μας κι όλο αυτό. Για παράδειγμα, είχε κυκλοφορήσει μια φωτογραφία του Πάπα Φραγκίσκου με ένα φουσκωτό μπουφάν σαν ράσο και το είχαν πιστέψει όλοι. Και ναι, ok, φαινόταν πολύ αληθοφανές αλλά ψάξε ρε φίλε λίγο. Πιστεύω τα επόμενα χρόνια που όσο πάει το μηχάνημα θα εξελίσσεται, θα έχουμε θέμα και με ειδήσεις και με άλλα πράγματα και φυσικά, και καλλιτεχνικά από τη στιγμή που είναι πιο εύκολο και πιο φτηνό για τον άλλο. Δηλαδή οι μεγάλες εταιρίες τύπου Marvel ή DC μπορεί να τσιμπήσουν και πουν πως θα κάνουν ένα comic με Α.Ι. εικόνες. Για την ώρα δεν θα τους πήγαινε καλά αλλά στο μέλλον δεν ξέρω πως θα πάει. Κλείνοντας, τι θα συμβούλευες κάποιον επίδοξο δημιουργό που θέλει να ασχοληθεί με τα comics; Να ασχοληθεί. Να το κάνει και ας μην του φαίνεται πως θα πάει καλά. Όταν ξεκίνησα να κάνω comics δεν υπήρχε η ιδέα του θα το κάνω επαγγελματικά ή θα ζήσω από αυτό. Ήταν αστεία όλα αυτά. Εντάξει, το «9» είχε ξεκινήσει καλά και πλήρωνε τους δημιουργούς αλλά τώρα είναι διαφορετικά που βλέπουν πως όντως κάποιοι ζούμε από αυτό. Μην περιμένουν όμως αυτό να γίνει αμέσως. Αλλά να το κάνουν κι ας φάνε και άκυρα από περιοδικά ή από εκδοτικούς, να κάνουν αυτοεκδόσεις και να σχεδιάζουν ασταμάτητα μέχρι να τους κοπεί το χέρι. Μην περιμένουν δηλαδή πως θα βγάλουν μια ιστορία ή ένα fanzine και θα πάει γαμάτα. Κι αν βγάλουν ένα που θα πάει γαμάτα, να κάνουν το επόμενο που θα πάει ακόμη καλύτερα. Και μετά, αν θέλουν κάνουν την μετάβαση σε μια εκδοτική ή στο εξωτερικό. Αλλά το θέμα είναι να μην μασήσουν και να κάνουν πράγματα συνέχεια. Και ας μην είναι δημοφιλή. Μπορεί μετά να γίνουν ή να μην γίνουν ποτέ και να μην φτάσουν στην πρώτη θέση. Αλλά εμένα η πρώτη θέση πάντα με τρόμαζε. Το να είσαι ο καλύτερος κάπου έχει μοναξιά και ανασφάλεια μην σου φάνε την πρωτιά. Καλύτερα να είσαι στην τρίτη ή στην τέταρτη θέση. Δεν σου λέω να είσαι στη δέκατη πέμπτη, αλλά να υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν καλύτερα πράγματα από σένα. Πολύ συχνά σκέφτομαι μεγάλους δημιουργούς σαν τον Moebius που θα είχαν γνώση ποιοι είναι και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Θα ήθελα να είμαι ευχαριστημένος εγώ με αυτό που φτιάχνω και να αρέσει και στον κόσμο. Σε όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά. Σε ευχαριστώ πολύ Τάσο. Εγώ ευχαριστώ. * Η φωτογραφία είναι του Κωστή Γωγιού από το Comicdom CON Athens 2018. Και το σχετικό link...
  4. Γεννήθηκε στα Τίρανα, μεγάλωσε στην Αθήνα και ξεχωρίζει με τα σχέδιά του. Ο Δημήτρης-Κρις Αγκαράι είναι σχεδιαστής κόμικς, γραφίστας και εικονογράφος, γεννημένος το 1994 στα Τίρανα της Αλβανίας και μεγαλωμένος στην Αθήνα. Από νεαρή ακόμη ηλικία έδειξε το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική και τη δημιουργία ιστοριών. Σπούδασε γραφιστική και αυτοδίδακτα αφοσιώθηκε στις εικονογραφήσεις και τα κόμικς. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το τμήμα κόμικς στη Σχολή Βακαλό, με δάσκαλο τον Νίκο Κούτση. Ξεκινώντας με αυτοεκδόσεις όπως τα «Αλληγορία», «Reading the Song» και «SHAME – ερωτικές ιστορίες καραντίνας», είναι ενεργός στον χώρο των κόμικς από το 2016. Έχει συνεργαστεί με περιοδικά κόμικς όπως τα «Epifany» (Phase Productions) και «Ρίγη» (εκδόσεις Ρενιέρη), ενώ έχει συμμετάσχει και σε ανθολογίες όπως το «Athens the Comicbook» και το «Εποχές για ήρωες». Σημαντική για εκείνον υπήρξε και η εμπειρία του ως βοηθός σκηνοθέτη για το Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «Το αστέρι της Λιλιπούπολης» της Ρεγγίνας Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα. Η δουλειά του έγινε ευρέως γνωστή μέσω των social media, και κυρίως μέσα από μία σειρά σχεδίων που απεικονίζουν αγαπημένους χαρακτήρες ελληνικών σειρών. Το 2023 κυκλοφόρησε το graphic novel «Σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» (Jemma Press), ενισχύοντας το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα στον χώρο των κόμικς. Το νέο σας graphic novel «Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ – Ο Έλληνας Σαρλώ» από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο «Οι κωμικοί» των Δημήτρη Πιατά και Σάκη Σερέφα, που έκανε πρεμιέρα από το ΚΘΒΕ μόλις τον Ιανουάριο του 2024. Γνωρίζατε από πριν τους συντελεστές του έργου και το ετοιμάζατε παράλληλα ή πρόκειται για μια δουλειά που σας βγήκε πολύ αυθόρμητα και γρήγορα αφότου είδατε την παράσταση; Ένα απόγευμα πέρυσι το καλοκαίρι με κάλεσε ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, εκδότης του Μικρού Ήρωα, για να μου προτείνει να συνεργαστούμε. Μου πρότεινε λοιπόν να διασκευάσουμε το θεατρικό έργο των Δημήτρη Πιατά και Σάκη Σερέφα «Οι κωμικοί», με πρωταγωνιστή τον Μιχαήλ Μιχαήλ. Ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Μου φάνηκε πολύ πρωτότυπο να κάνουμε αυτήν την «παντρειά» των τεχνών, ένα θεατρικό να γίνει κόμικς. Διαβάζοντας και το έργο συμφώνησα κατευθείαν. Τους συντελεστές δεν τους γνώριζα προσωπικά, αλλά γνωριστήκαμε με τον Δημήτρη Πιατά εκ των υστέρων και υπήρξε μια συνεννόηση για τη διασκευή του θεατρικού σε σενάριο, ο οποίος ήταν ανοιχτός σε αλλαγές και διαφοροποιήσεις που προέκυπταν. Σε αυτό το στάδιο η παράσταση δεν είχε ακόμη πραγματοποιηθεί και ο κύριος στόχος μας ήταν να ολοκληρώσω το κόμικς εγκαίρως ώστε να την συνοδεύει. Προς το παρόν βρίσκομαι στην Αθήνα και δεν έχω ακόμη παρακολουθήσει την παράσταση που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη. Ελπίζω όμως να μπορέσω να ανέβω και σύντομα γιατί ανυπομονώ να την δω! Τι είναι αυτό που κάνει το συγκεκριμένο έργο ιδανικό για να μεταφερθεί σε graphic novel; Ποιες είναι οι εικόνες που σας έκαναν να ξεκινήσετε να σχεδιάζετε; Νομίζω ο ίδιος ο Μιχαήλ Μιχαήλ κάνει το έργο ιδανικό για graphic novel. Ένας ξεχασμένος ηθοποιός που αναγεννάται στις σελίδες αυτού του κόμικς και θα βρίσκεται πλέον στις βιβλιοθήκες μας. Μου έδωσαν έμπνευση παλιές φωτογραφίες της Αθήνας και ανθρώπων της εποχής με τα κουστούμια τους και τα καπέλα τους, όπως και όλη αυτή η «Τσάρλι Τσάπλιν» αισθητική. Αντλείτε συχνά τα θέματά σας από τον ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν άλλωστε μερικά σχέδια που απεικονίζουν παλιούς Έλληνες ηθοποιούς τα οποία μοιραστήκατε με το κοινό μέσω των social media, αυτά που σας έκαναν αρχικά γνωστό. Ποιοι Έλληνες ηθοποιοί σας άρεσαν περισσότερο μεγαλώνοντας; Δεν θα έλεγα τόσο τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά κυρίως από την τηλεόραση. Από μικρή ηλικία βλέπαμε ελληνικές σειρές στο σπίτι όπως το «Είσαι το ταίρι μου», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Δύο ξένοι» κ.ά. Αυτές οι σειρές πάντα μου μετέδιδαν μια αίσθηση ηρεμίας και νοσταλγίας και για αυτόν τον λόγο ξεκίνησα να σχεδιάζω fan arts με διάφορους εμβληματικούς χαρακτήρες. Κατάλαβα ότι ο κόσμος τα αγαπάει πολύ! Είχα σχεδιάσει μια αστεία ιδέα με τους χαρακτήρες του «Κωνσταντίνου και Ελένης» σαν χαρακτήρες από παιχνίδι ρόλων («Dungeons & Dragons») που έγινε viral. Με τον φίλο και συνεργάτη καλλιγράφο Αριστοτέλη Γιαπράκα είχαμε φτιάξει fan arts με αγαπημένους χαρακτήρες και τις αγαπημένες μας ατάκες τους! Αναφορικά με τους ηθοποιούς ξεχωρίζω την εξαιρετική Ντίνα Κώνστα, τον Νίκο Σεργιανόπουλο, τον Άρη Σερβετάλη και τον αγαπημένο μου Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Έχετε εργαστεί και ως βοηθός σκηνοθέτη για το Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «Το αστέρι της Λιλιπούπολης» της Ρεγγίνας Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα. Πώς ήταν αυτή σας η εμπειρία και πώς άλλαξε την εικόνα σας για το θέατρο και την πραγματική ζωή των ηθοποιών; Ήταν μια μοναδική εμπειρία για εμένα. Το να βρίσκομαι στα παρασκήνια μιας παράστασης και να συμβάλλω στην υλοποίησή της ήταν κάτι ανεκτίμητο, ειδικά όταν πρόκειται για τη «Λιλιπούπολη». Ήταν μια γλυκιά παράσταση για μικρούς και μεγάλους, με φοβερές ερμηνείες και τη μουσική του Δημήτρη Μαραγκόπουλου – σε έπιανε δέος! Παραδέχτηκα τόσο πολύ τους ηθοποιούς, το πώς μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά... να παίζουν, να τραγουδάνε, να χορεύουν! Έβλεπα την κούρασή τους αλλά και το πώς αυτή έσβηνε μαγικά στη σκηνή. Συνειδητοποίησα πως είναι κάτι που πρέπει να αγαπάς πραγματικά για να μπορείς να το κάνεις. Τελειώσατε όχι πολλά χρόνια πριν τη Σχολή Βακαλό με δάσκαλο τον Νίκο Κούτση. Φαντάζομαι πως το ενδιαφέρον σας για τα κόμικς προϋπήρχε. Σε ποια πράγματα σας βοήθησε η Σχολή; Υπάρχουν πράγματα που δεν θα τα είχατε μάθει ποτέ εμπειρικά; Πρώτη φορά που σχεδίασα κόμικς ήταν στο Γυμνάσιο. Από τότε συνεχώς το έψαχνα, μελετούσα και σχεδίαζα αρκετά. Η γενιά μου και οι επόμενες γενιές είμαστε τυχεροί στο θέμα της γνώσης γιατί μπορούμε να τη βρούμε πανεύκολα! Βέβαια το ίντερνετ είναι κάπως χαοτικό, γι’ αυτό ένας δάσκαλος μπορεί να σε βοηθήσει. Κακά τα ψέματα, το να σχεδιάζεις κόμικς είναι κάτι δύσκολο. Πέρα από γνώσεις σχεδιαστικές θα πρέπει να γνωρίζεις και λίγη σκηνοθεσία, και αν θες να κάνεις και δικές σου ιστορίες να ξέρεις από σενάρια. Με λίγα λόγια να έχεις την αντίληψη για το πώς να πεις μια ιστορία. Οπότε θεωρώ πως ένας δάσκαλος μπορεί να σου δώσει κάποιες βάσεις και τρόπους σκέψης που εμπειρικά ίσως να μην μπορέσεις να τις ανακαλύψεις, ή τουλάχιστον θα σου πάρει περισσότερο χρόνο. Έχετε εκδώσει προηγούμενη δουλειά σας μόνος σας, όπως τα κόμικ «Αλληγορία», «Reading the Song» και «SHAME – ερωτικές ιστορίες καραντίνας». Συνεργαστήκατε αυτή τη φορά με τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, πώς θα λέγατε ότι προτιμάτε να δουλεύετε, ανεξάρτητα ή με κάποιον εκδοτικό; Από το 2016 κινούμαι στον χώρο των κόμικς ξεκινώντας στον χώρο των αυτοεκδόσεων με τους τίτλους που ανέφερες. Πέρυσι το 2023 κυκλοφόρησε η πρώτη μου εκδοτική δουλειά, ο «Σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» από την Jemma Press, και φέτος ο «Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ» από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Νομίζω ότι προτιμώ να δουλεύω με εκδοτικούς, κυρίως για να φεύγει ένα βάρος από μένα και να μπορεί η δουλειά μου να φτάσει σε περισσότερο κόσμο. Οι αυτοεκδόσεις κόμικς συνήθως είναι με λιγότερο τιράζ, για περιορισμένο κοινό το οποίο το συναντάς κυρίως στα φεστιβάλ κόμικς. Ποιοι σχεδιαστές κόμικ σας έχουν επηρεάσει περισσότερο; Έχετε κάποιους που συνεχίζετε να θεωρείτε «αγαπημένους»; Δεν είμαι σίγουρος αν έχω καλλιτέχνες που με καθόρισαν. Θα έλεγα ότι είμαι με τα φεγγάρια μου. Αυτήν την περίοδο ξεχωρίζω τους Matteo Scalera (υπέροχα σχέδια), Reinhard Kleist (λατρεύω τα μελάνια του), Alberto Breccia (επίσης τρομερά μελάνια) και τον σχεδιαστή του αγαπημένου μου κόμικ «Blacksad», τον Juanjo Guarnido! Τι ετοιμάζετε αυτή την περίοδο; Υπάρχει κάποια νέα δουλειά σας που σκέφτεστε να κυκλοφορήσετε φέτος; Για την ώρα δεν ετοιμάζω κάτι. Θέλω να ξεκουραστώ μετά τον «Μιχαήλ Μιχαήλ». Όμως να με ακολουθήσετε στα social (@jimmy_chris_ag) για να μαθαίνετε τα νέα πρώτοι. Και το σχετικό link...
  5. Οι εκδόσεις Jemma Press κυκλοφορούν στα ελληνικά τη νουάρ περιπέτεια κατασκοπικής δράσης «Η Πύλη της Ανατολής», διά χειρός του θρύλου των ιταλικών κόμικς Βιτόριο Τζαρντίνο. Βυζάντιο, Κωνσταντινούπολη, Ιστανμπούλ. «Πόλη» για τους Ελληνες, αλλά και «Āsitāneh» (το Κατώφλι) για τους Πέρσες και «Der-I se’ Ādet» (η Πόρτα της Ευτυχίας) για τους Αρμένιους και τους Κούρδους. Οπως και να την αποκαλέσουμε, η θαυμαστή αυτή πόλη, που στο παρελθόν αποτέλεσε πρωτεύουσα τριών αυτοκρατοριών, δεν έπαψε να μαγεύει τους επισκέπτες της στο διάβα των αιώνων. Όπως μάγεψε τον διάσημο Ιταλό δημιουργό κόμικς Βιτόριο Τζαρντίνο (Vittorio Giardino), όταν την επισκέφθηκε, εμφυσώντας του την ιδέα για μια ιστορία κατασκοπικής περιπέτειας που θα την τοποθετούσε στο πρελούδιο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. «Πάντοτε τη φανταζόμουν διασταύρωση λαών και διάφορων γλωσσών», περιγράφει ο Τζαρντίνο, «μυστηριώδη και πολύβουη, ελεεινά ζάπλουτη πόλη που οι δρόμοι της μυρίζουν μπαχαρικά: η Πύλη της Ανατολής, για κάποιον που την Ανατολή δεν την είχε δει ποτέ του. Όταν επιτέλους αποφάσισα να την επισκεφθώ στ’ αλήθεια, φοβόμουν μήπως απογοητευτώ. Θυμάμαι πως, λίγο πριν από την αναχώρησή μου, μια φίλη μού είπε: “Ναι, έχω πάει, αλλά δεν ξέρω αν άξιζε τον κόπο. Κατά βάθος είναι μια πόλη σαν όλες τις άλλες”». Τελικά; «Ευτυχώς έκανε λάθος, και μάλιστα μεγάλο!». Κατά την επίσκεψή του εκεί, ο δημιουργός άρχισε να φαντάζεται πώς θα ήταν άραγε η Ιστανμπούλ μερικές δεκαετίες πριν, στον Μεσοπόλεμο, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ θα βρισκόταν στη δύση της ζωής του. Και κάπως έτσι, «με τέτοιου είδους σκέψεις στο μυαλό μου, μπροστά από έναν τουρκικό καφενέ, άρχισε να γεννιέται η ιδέα για μια ιστορία που θα γινόταν “Η Πύλη της Ανατολής”». Πρόκειται για τη δεύτερη περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον Μαξ Φρίντμαν, σχεδιασμένη το 1985 – το 1982 είχε προηγηθεί η «Ουγγρική Ραψωδία» με επίκεντρο τη Βουδαπέστη. H «Πύλη της Ανατολής» («La Porta d’ Oriente») κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Jemma Press, σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη. Όπως στην πρώτη ιστορία, έτσι και σε αυτήν, ο Τζαρντίνο τοποθέτησε τον ήρωά του στην πιο σκοτεινή καμπή της ευρωπαϊκής ιστορίας. Είναι τέλη καλοκαιριού του 1938, λίγους μήνες μετά τα τρομερά γεγονότα που βίωσε ο Φρίντμαν στη Βουδαπέστη. Στην πραγματική ζωή, τον Μάρτιο του ίδιου έτους ο Χίτλερ είχε προσαρτήσει την πατρίδα του την Αυστρία στη «Großdeutschland» και ήδη ορεγόταν την Τσεχοσλοβακία, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας να τον κατευνάσουν. Σε αυτό το εκρηκτικό σκηνικό, η Κωνσταντινούπολη φαντάζει μια όαση ηρεμίας. Στο παρασκήνιο όμως, οι μυστικές υπηρεσίες των Μεγάλων Δυνάμεων αλωνίζουν, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια καλύτερη θέση στη διεθνή σκακιέρα ενόψει του αναπόφευκτου επερχόμενου πολέμου. Στη χειρότερη δυνατή χρονική συγκυρία, ο Φρίντμαν (πρώην μυστικός πράκτορας, αποσυρθείς από χρόνια στη Γενεύη) θα μπλεχτεί άθελά του σε ένα ανελέητο παιχνίδι κατασκόπων, σε μια υπόθεση που δεν γνωρίζει, αλλά και δεν τον αφορά: πρόκειται για την υπόθεση του Στερν, ενός μηχανικού αεροσκαφών από την ΕΣΣΔ, ο οποίος έχει αποδράσει στην Κωνσταντινούπολη. Οι Σοβιετικοί τον διεκδικούν πίσω, προτού προλάβει να αυτομολήσει στους Βρετανούς ή στους Γάλλους. Η ατυχία του Φρίντμαν είναι ότι επέλεξε να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη ακριβώς τότε, με συνέπεια να γίνει στόχος όσων ήταν πεπεισμένοι ότι βρέθηκε εκεί για να συναντήσει τον μηχανικό. Πράκτορες της NKVD με φόντο τις σταλινικές εκκαθαρίσεις, μια ηλικιωμένη αυτοεξόριστη κόμισσα από την πάλαι ποτέ Αγία Πετρούπολη και η εντυπωσιακή μα αινιγματική Μάγδα Βίτνιτς συνιστούν τους βασικούς άξονες της πλοκής, σε ένα σκηνικό γεμάτο ανατολίτικα παζάρια, βυζαντινά και οθωμανικά μνημεία, μυρωδιές από μπαχαρικά και ναργιλέδες, φτωχογειτονιές και λιθόστρωτα στενοσόκακα. Ενδιαφέρον είναι ότι στην «Πύλη της Ανατολής», ο 39χρονος (εν έτει 1985) Τζαρντίνο προαναγγέλλει για τον Φρίντμαν ένα πρίκουελ, αναφέροντας το ταξίδι του στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου. Ένα ταξίδι το οποίο θα καταγραφεί αρκετά χρόνια αργότερα, στο τρίτομο (και πιο ώριμο σεναριακά και σχεδιαστικά) έργο του δημιουργού «No Pasaràn!», που κυκλοφόρησε μεταξύ 1999 και 2008 – την ελληνική έκδοση της τριλογίας από την Jemma Press την παρουσιάσαμε σε προηγούμενα φύλλα του «Καρέ Καρέ». Ένα κόμικς που θα ικανοποιήσει τους φαν τόσο των ιταλικών κόμικς όσο και της «καθαρής γραμμής» (ligne claire) στη σχεδίαση, που δίνει έμφαση στην άψογη απόδοση των κτιρίων και του περιβάλλοντος χώρου. Αλλά και μια απολαυστική περιπέτεια πάθους και κατασκοπίας για τους/τις λάτρεις του νουάρ. Και το σχετικό link...
  6. Δεκέμβριος 2023 κι ο αγαπητός μας Σταύρος Κιουτσιούκης, σε συνεργασία με την, επίσης αγαπητή, Jemma, κυκλοφορούν, στα πλαίσια του AthensCon, ένα “Βουκολικό Ειδύλλιο”. Η υπόθεση επικεντρώνεται γύρω από τον χαρακτήρα της Στελλίτσας, μίας έφηβης χωριατοπούλας, που έζησε στην Θεσσαλία, στα χρόνια των τσιφλικάδων και των κολίγων, η οποία μεθάει από την ερωτική άνθηση του κορμιού της, ενώ παράλληλα εκτονώνει τις πρωτόγνωρες (για εκείνη) ορμές της. Η Στελλίτσα, λοιπόν, επισκέπτεται συχνά πυκνά το δάσος που βρίσκεται κοντά στο χωριό της για να περάσει μερικές “υγρές” στιγμές πάθους με τον εαυτό της. Για κακή της τύχη το ίδιο δάσος το επισκέπτονται πολλά παράνομα ζευγάρια συγχωριανών της, που επιδίδονται σε ποικίλες… ασκήσεις εδάφους! Τρομαγμένη κι αγνή, η φίλη μας νομίζει ότι βλέπει οράματα κι έτσι το πρώτο πρόσωπο που εμπιστεύεται για να του εξομολογηθεί το δράμα της είναι ο παπάς της ενορίας. Από τότε, όμως, τα βάσανα κι ο Γολγοθάς της αρχίζουν. Το μόνο παρήγορο είναι ότι στο ποτάμι θα γνωρίσει τον Αστέρα, τον νεαρό και νεοδιορισθέντα ταχυδρόμο της περιοχής, ο οποίος θα την αγαπήσει, θα την μυήσει στις απολαύσεις του έρωτα και θα την βοηθήσει στο μαρτύριο που θα περάσει. Έχουμε να κάνουμε με μία ακόμη όμορφη δουλειά του Θεσσαλονικιού πρώην Φαρμακοποιού, ο οποίος εδώ έχει χτίσει ένα σενάριο με σκηνές περισσότερο πικάντικες κι αισθησιακές από ότι συνηθίζει. Παράλληλα, βλέπουμε ότι υπάρχει ένας καυστικός σχολιασμός των ηθών και των εθίμων της εποχής και των μελών μιας κλειστής κοινωνίας που θεωρούν εαυτούς αναμάρτητους, αλλά προσπαθούν να ξεφύγουν για λίγο από τα μάτια του Θεού και των συγχωριανών τους, προκειμένου να χορτάσουν τις ορέξεις τους. Η μικρή Στελλίτσα, παρουσιάζεται σαν ένας χαρακτήρας αγαθός, που μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει, δειλά - δειλά, το ερωτικό κάλεσμα της φύσης και μετατρέπεται σε έρμαιο των σατανικών “καθώς πρέπει” γειτόνων της που θέλουν να κρύψουν τις πομπές τους. Στην υπόθεση ο αναγνώστης παρατηρεί έντονες στιγμές ερωτισμού, που μπορούμε άνετα να χαρακτηρίσουμε κάτι περισσότερο από αισθησιακές, όπως είναι ο αυνανισμός και σεξ. Εννοείται, φυσικά, ότι και το χιούμορ δηλώνει “παρών” με αποκορύφωμα το φινάλε της ιστορίας, που με έκανε και γέλασα. Πανέξυπνη συγγραφική ιδέα ήταν η εμφάνιση του ίδιου του δημιουργού σε διάφορα σημεία της πλοκής, που αναλαμβάνει την αφήγηση. Ο Σταύρος, λοιπόν, εκτός από την κοινωνική σάτιρα, που μπορεί να αναφέρεται 100 χρόνια πριν αλλά είναι τρομερά επίκαιρη ακόμα και στις ημέρες μας, αφήνει ανεξίτηλα το σήμα κατατεθέν του και σε αυτή του την δημιουργία. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που ενδείκνυται στους θαυμαστές του Κιουτσιούκη και τους λάτρεις του ερωτικού κόμικ. Εδώ, μάλιστα, θα διαπιστώσουν ότι εκτός από την… τσόντα και το χιούμορ, υπάρχει και μία έξυπνη κοινωνική προσέγγιση. Ο εικαστικός τομέας δεν κρύβει εκπλήξεις από εκείνους που έχουν διαβάσει παλαιότερες δουλειές του δημιουργού. Το σχέδιο είναι καρτουνίστικο, με δυσανάλογα σώματα και κωμικούς μορφασμούς, ενώ παράλληλα υπάρχει αρκετή λεπτομέρεια στα backgrounds. Οι ακατάλληλες δι’ ανηλίκους σκηνές αναδίδουν αρώματα αισθησιασμού, χωρίς να αφήνουν παραπονεμένο και το στοιχείο του χιούμορ. Ο χρωματισμός χρησιμοποιεί μία γήινη παλέτα παλ χρωμάτων, με επικρατέστερους τους τόνους του πράσινου, του κόκκινου και του ροζ. Η έκδοση έχει μεσαίο μέγεθος και κόλληση στην ράχη. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ, αλλά με καλή εκτύπωση. Προσωπικά θα ήθελα το εξώφυλλο να ήταν περισσότερο παχύ για να αντέχει στα τσαλακώματα από το ξεφύλλισμα ή από την υγρασία. Το συνοδευτικό υλικό λάμπει διά της απουσίας του. Αφιέρωμα στον δημιουργό Αφιέρωμα στην εκδοτική
  7. Στο κλείσιμο της χρονιάς, επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε δέκα ελληνικά κόμικς που κυκλοφόρησαν και ξεχώρισαν μέσα στο 2023. «Σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» Jimmy-Chris Agarai Τοποθετώντας στο κέντρο της ιστορίας του τον κατ’ επάγγελμα «σύμβουλο ερωτικών υποθέσεων» Σεβαστιανό Κανελά, ο Τζίμι-Κρις Αγκαράι δημιουργεί ένα κόμικς με νουάρ αισθητική και πλείστες πολιτικοκοινωνικές αναφορές. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αναλαμβάνει να κάνει τα πάντα ώστε ο πελάτης του να κάνει τον ερωτικό του στόχο πραγματικότητα, στήνοντας έτσι τις καταστάσεις και ρυθμίζοντας τις συνθήκες, με κίνητρα σίγουρα όχι άδολα και τρόπους σε καμία περίπτωση θεμιτούς. Ώσπου μια μέρα ο Σεβαστιανός θα έρθει αντιμέτωπος με μια υπόθεση που θα τον επιστρέψει στα εφηβικά του χρόνια και θα ανοίξει για αυτόν μια μαύρη τρύπα από την οποία δεν θα μπορέσει να γλιτώσει. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 104 «Κουραφέλκυθρα: Omnibus III» Αντώνης Βαβαγιάννης Τα «Κουραφέλκυθρα» βέβαια δεν χρειάζονται συστάσεις. Πρόκειται για τη μακροβιότερη διαδικτυακή σειρά κόμικστριπ, της οποίας τα επεισόδια συγκεντρώνουν τεράστιο αριθμό λάικ και αναδημοσιεύσεων. Ταυτόχρονα είναι η σειρά με την ευρύτερη αναγνωρισιμότητα και εκτός του σταθερού και φανατικού κοινού των κόμικς. Ο ιθύνων νους πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα» είναι ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο οποίος φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο Omnibus με στριπάκια από το 2019 ώς τις αρχές του 2023, για να έχουμε και στις βιβλιοθήκες μας τον κύριο Κλιάφα, την οικογένεια Δαπόντε και λίγο... Γιάννη Οικονομίδη. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 240 «The Working Deadline» Πάνος Ζάχαρης Ο τρίτος τόμος της σειράς «Working Dead» του Πάνου Ζάχαρη. Μονοσέλιδες αυτοτελείς ιστορίες χιλιάδων χρόνων ταξικής καταπίεσης (και λίγων μικρών εξεγερσιακών αναλαμπών) συγκεντρώνονται σε αυτό το άλμπουμ, δημιουργώντας μια τριλογία γλυκόπικρου χιούμορ για τις οδυνηρές σχέσεις μεταξύ κυρίων και δούλων, αφεντικών και εργατών, κεφαλαίου και μισθωτής εργασίας. Οι βαθιές ιστορικές γνώσεις του σκιτσογράφου για τα θέματα τα οποία πραγματεύεται καθώς και η πολιτική του στράτευση, καθιστούν την τριλογία ένα πλήρες πολιτικοϊδεολογικό μανιφέστο σε μορφή κόμικς. ● Εκδόσεις Τόπος Αριθμός σελίδων: 88 «Μεφίστο» Δημήτρης Καμένος O Δημήτρης Καμένος συνομιλεί με ένα από τα μεγαλύτερα έργα της δυτικής λογοτεχνίας, τον «Φάουστ» του Γκέτε, για να δημιουργήσει μια παρωδία και να μιλήσει για το σήμερα. Ο «Μεφίστο» είναι επομένως κάτι πολύ παραπάνω από μια παρωδία του «Φάουστ». Το έργο του αναπαράγει τον γνωστό αρχέγονο μύθο του ανθρώπου που πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο. Το «Μεφίστο» δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο Καρέ Καρέ. Ο τόμος όπου συγκεντρώθηκαν όλα τα επεισόδια διακρίνεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο με τίτλο «Ένα ιατρικό σίριαλ», οι ήρωές μας περιφέρονται στην Κόλαση, έναν απέραντο τόπο γεμάτο δαίμονες-γιατρούς και δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, προκειμένου να βρουν θεραπεία για την κατά φαντασίαν ασθένεια του Φάουστ. Στο 2ο μέρος («Ο άσωτος υιός») η περιπλάνηση μεγαλώνει καθώς, προκειμένου ο Μεφίστο να δώσει έστω μία στιγμή αληθινής ευτυχίας στον Φάουστ, τον περιφέρει σε νεανικές μπιραρίες, στο μεγάλο καρναβάλι και στην Αυλή του Μεγάλου Αλέξανδρου. ● Εκδόσεις Χαραμάδα Αριθμός σελίδων: 128 «Στη σκιά του Ολύμπου» Θανάσης Καραμπάλιος, Νίκος Σταυριανός Ο σεναριογράφος και σχεδιαστής της σειράς «1800» Θανάσης Καραμπάλιος και ο νέος δημιουργός Νίκος Σταυριανός, συμπράττουν δημιουργικά και μας αφηγούνται ιστορίες και θρύλους από τα χωριά της Ελασσόνας «στη σκιά του Ολύμπου». Τέσσερις ιστορίες για έναν κόσμο αρχαϊκό, κατάφορτο από παγανιστικά κατάλοιπα και μαγικές πρακτικές. Έναν κόσμο γεμάτο νεράιδες, στοιχειά και αρχαίες ειδωλολατρικές συνήθειες που επιβίωσαν μέσα και έξω από τον χριστιανισμό. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 64 «Ποτ Πουρί» Tasmar Ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) συγκεντρώνει σε ένα «ποτ πουρί» τα σκίτσα που έφτιαξε την περίοδο 2019-2023, καταγράφοντας τη δυστοπία της εποχής μας. Μιας εποχής κατά την οποία ζήσαμε πανδημία, lockdown, μαφιόζικες εκτελέσεις, αστυνομική καταστολή, γυναικοκτονίες, πυρκαγιές, πλημμύρες, πολέμους στη γειτονιά μας, υποκλοπές, κρατική δολοφονία στα Τέμπη και τόσα άλλα που καθιστούν δυσοίωνες τις προβλέψεις για το μέλλον. Άλλωστε το «Ποτ Πουρί» είναι «μια ανθολογία σκίτσων λίγο πριν το τέλος του κόσμου». ● Εκδόσεις Μικρός Ήρως Αριθμός σελίδων: 144 «Ζοrμπάς – Πράσινη πέτρα ωραιοτάτη» Soloup Ο γνωστός σκιτσογράφος Soloup (Αντώνης Νικολόπουλος) διασκευάζει με τη γλώσσα των κόμικς ένα από τα πιο εμβληματικά και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα του Νίκου Καζαντζάκη, το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά». Στο ογκώδες αυτό βιβλίο 500 σελίδων επαναπροσεγγίζει τον Ζορμπά και μας επαναφηγείται τον καζαντζακικό ήρωα μακριά από τα εθνοκεντρικά στερεότυπα, για τα οποία σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και η κινηματογραφική μεταφορά του 1964. Ο Soloup μάς παρουσιάζει όχι τον «γραφικό Έλληνα», αλλά έναν άνθρωπο που αναζητά την ελευθερία. ● Eκδόσεις Διόπτρα Αριθμός σελίδων: 520 «Καπετάν Μιχάλης» Παναγιώτης Πανταζής Στον δεύτερο τόμο του εκδοτικού προγράμματος της Διόπτρας για τα 140 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καζαντζάκη, ο Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan) φέρνει σε πέρας με επιτυχία ένα φιλόδοξο εγχείρημα: τη μεταφορά του έργου «Καπετάν Μιχάλης» σε κόμικς. Με φόντο τα γεγονότα που οδήγησαν τους χριστιανούς της Κρήτης στην επανάσταση του 1889 απέναντι στους οθωμανούς, ο Καπετάν Μιχάλης, με τη φήμη του αγριμιού, αναζητάει την ελευθερία σε ακόμη έναν τομέα. ● Εκδόσεις Διόπτρα Αριθμός σελίδων: 168 «Τ’ Αμπελοκηπιώτικα της Αθήνας» Θανάσης Πέτρου Μετά τα «Νεαπολίτικα», ο πολυτάλαντος και υπερπαραγωγικός Θανάσης Πέτρου μάς ξεναγεί στους Αμπελόκηπους της Αθήνας, όπου έζησε για κάποια χρόνια ως – εκ Θεσσαλονίκης – εσωτερικός μετανάστης. Σε αυτό το εξαιρετικά καλοδουλεμένο λεύκωμα ο Πέτρου καταγράφει, κατόπιν υποδειγματικής έρευνας, την ιστορία, την αρχιτεκτονική και την ανθρωπογεωγραφία μιας ολόκληρης συνοικίας, προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό μια δουλειά που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τις εργασίες πολλών αθηναιογράφων, δημοσιογράφων και ρεκτών της τοπικής ιστορίας. ● Εκδόσεις Oblik Αριθμός σελίδων: 194 «Μικρός Ήρως» – Επετειακή έκδοση Α' και Β' τόμος Συλλογικό Το 2023 ασφαλώς ανήκει στον Μικρό Ήρωα. Και αυτό γιατί φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους «Μικρός Ήρως» των Στέλιου Ανεμοδουρά και Βύρωνα Απτόσογλου, του εικονογραφημένου περιοδικού με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων αναγνωστών. Έτσι, μετά τη μεγάλη έκθεση εικονογράφησης στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και την έκδοση του πολυτελούς άλμπουμ αφιερωμένου στα 70 χρόνια (1953-2023), οι εκδόσεις Μικρός Ήρως μάς ετοίμασαν και δύο έγχρωμα άλμπουμ 100 σελίδων έκαστο, με μικρές αυτοτελείς ιστορίες από δεκαοχτώ Έλληνες καλλιτέχνες που αποτίουν φόρο τιμής στον Γιώργο Θαλάσση, τον Σπίθα και την Κατερίνα – τους μικρούς ήρωες που έγραψαν και εκείνοι το δικό τους χάρτινο έπος της Εθνικής Αντίστασης. ● Εκδόσεις Μικρός Ήρως Αριθμός σελίδων: (Α’ τόμος) 106, (Β’ τόμος) 108 Και το σχετικό link...
  8. H Πύλη της Ανατολής Καλοκαίρι 1938 Η Ευρώπη ακροβατεί στο χείλος του γκρεμού. Οι υπηρεσίες πληροφοριών των μεγάλων δυνάμεων, επιδίδονται σε έναν φρενήρη μυστικό πόλεμο προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή θέση στη σκακιέρα του πραγματικού πολέμου που φαντάζει αναπόφευκτος. Στην Κωνσταντινούπολη, Ο κύριος Στερν, ένας μηχανικός, θα γίνει το διακύβευμα αυτής της σκιώδους σύγκρουσης και ο Μαξ Φρίντμαν που θα μπλεχτεί άθελα του σε αυτό το παιχνίδι κατασκόπων θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει. Ποια είναι όμως η αινιγματική Μάγδα Βίτνιτζ και ποιος ο ρόλος της σε αυτήν την ιστορία; Μια αυτοτελής περιπέτεια του Μαξ Φρίντμαν από τον μεγάλο Ιταλό δημιουργό, Vittorio Giardino! Σενάριο & Σχέδιο: Vittorio Giardino Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης Επιμέλεια μετάφρασης: Γιάννης Μιχαηλίδης 72 Σελ. Τετράχρωμο, μεγάλο σχήμα. Τιμή: 13,95 € ISBN: 978-618-5623-42-5 Βουκολικό Ειδύλλιο Κοιλάδα των Τεμπών, πολλά, πολλά χρόνια πριν… Αυτή είναι η ιστορία της Στελλίτσας και του Αστέρα! Είναι μια ερωτική ιστορία. Πολύ ερωτική! Είναι επίσης μια ιστορία για τη δεισιδαιμονία, για την υποκρισία και για το πως, πολλές φορές, η διαφορετικότητα μπορεί να δαιμονοποιηθεί! Το ολοκαίνουργιο άλμπουμ του Σταύρου Κιουτσιούκη! Σενάριο & Σχέδιο: Σταύρος Κιουτσιούκης 64 Σελ. Τετράχρωμο Τιμή: 8,50 € ISBN: 978-618-5623-43-2 18+ BLACK BETH: Οι διάβολοι του Αλ-Καντές & άλλες ιστορίες Έχοντας δει την οικογένεια και ολόκληρο το χωριό της να μακελεύονται από τον Κόμη Βόλφγκανγκ Ρασσάου, η Μπεθ θα εκπαιδευτεί σκληρά προκειμένου να εκδικηθεί τον αναίτιο χαμό τους. Όμως η εκδίκησή της δεν θα σταματήσει στην εξόντωση του σατανικού κόμη... Με βοηθό και μέντορά της, τον τυφλό πολεμιστή Κουίντο και με οδηγίες τους χρησμούς της Μόλντρεντ της τεφροσκόπου, η Μπεθ θα γίνει υπερασπίστρια των απανταχού αδικημένων, πολεμώντας το κακό σε όλες του τις μορφές! Σενάριο: Alec Worley Σχέδιο: DaNi 48 Σελ. 16 Μ/Α και 32 τετράχρωμο, μεγάλο σχήμα. Τιμή: 9,95 € ISBN: 978-618-5623-40-1 Η DANI (Δανάη Κηλαηδόνη) έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους κόμικς του εξωτερικού, όπως DC, IMAGE, 2000Ad-Rebellion, AWA και άλλους! Το BLACK BETH είναι η πρώτη δουλειά της που μεταφράζεται στα ελληνικά. Suspiria - Βασίλισσα του Νεκρόκοσμου: Καρδιά που φλέγεται Αρχές του εικοστού αιώνα. Η Μαντλίν ζει στο Παρίσι φροντίζοντας τον σύντροφό της Μαρσέλ που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι. Η Μαντλίν, ακόμα και όταν χιονίζει, πουλάει κεριά στο δρόμο για να ζήσουν. Η Μαντλίν ήταν μπαλαρίνα. Η Μαντλίν ανάβει ένα κερί και ονειρεύεται... Σενάριο: Luca Laca Montagliani Σχέδιο: Andrea Bulgarelli Εξώφυλλο: Alex Horley 96 Σελ. Μ/Α Τιμή: 9,95 € ISBN: 978-618-5623-41-8 18+ Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ» Είδατε στον ύπνο σας ένα ικρίωμα και δεν ξέρετε τι σημαίνει; Αναρωτιέστε γιατί δεν έχετε φίλους; Γεννάνε τα κοκόρια σας; Έχετε πάντοτε την εντύπωση πως αν είχατε πει την κατάλληλη παροιμία η ζωή σας θα είχε αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά την κρίσιμη στιγμή κολλήσατε; Ο Τιτανομέγιστος Καζαμίας «Το Κουάρκ», Κουλουριού-Κουραφέλκυθρου, έχει όλες τις απαντήσεις.Περιλαμβάνει ακόμη: διαρκές ημερολόγιο, τα μυστικά της γιαγιάς, συνταγές, ονειροκρίτη, προβλέψεις και το τηλέφωνο του Παναγιώτη Γιαννάκη (Δράκος). Οι πρώτοι 100 που θα τον αγοράσουν, κερδίζουν και τον Καζαμία του 2028! Κείμενα: tokoulouri.com Σχέδια & εξώφυλλο: Αντώνης Βαβαγιάννης 96 Σελ. Μ/Α Τιμή: 9,95 € ISBN: 978-618-5623-45-6
  9. Η περιπέτεια του Μαξ Φρίντμαν στην εμφυλιοπολεμική Ισπανία φτάνει στο τέλος της, στο τρίτο μέρος της αριστουργηματικής τριλογίας «No Pasarán!». Με το «Sin Ilusiòn» ολοκληρώνεται η τριλογία «No Pasarán!» (εκδ. Jemma Press) που δημιούργησε ο Ιταλός καλλιτέχνης κόμικς Βιτόριο Τζαρντίνο (Vittorio Giardino). Μια τριλογία αφιερωμένη στον ισπανικό εμφύλιο, μέσα από το βλέμμα του πρωταγωνιστή Μαξ Φρίντμαν, πρώην μέλους της γαλλικής αντικατασκοπίας που είχε πολεμήσει στο παρελθόν με το πλευρό των Δημοκρατικών. Όπως θυμόμαστε από τα δύο προηγούμενα μέρη («No pasarán!» και «Rio de Sangre»), ο Φρίντμαν είχε αφήσει στα τέλη Οκτωβρίου του 1938 την Ελβετία ξεκινώντας την αναζήτηση του παλιού του φίλου και συμμαχητή, ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες, ο οποίος αγνοούνταν μέσα στην κόλαση του εμφυλίου πολέμου. Ο Φρίντμαν βρέθηκε στην Ισπανία στη χειρότερη χρονική φάση, καθώς από τις 30 Οκτωβρίου ξεκίνησε η αντεπίθεση των εθνικιστών στο μέτωπο του Έβρου εξελισσόμενη σε μια λυσσασμένη μάχη με εκατέρωθεν απώλειες. Η τεράστια βοήθεια που παρείχε στη συνέχεια η χιτλερική Γερμανία στον Φράνκο σε όπλα και πυρομαχικά, στάθηκε καθοριστική για τη νίκη των φασιστών. Στο «Sin Ilusiòn» παρακολουθούμε πλέον τον Μαξ Φρίντμαν εξουθενωμένο, τραυματισμένο και αποκαρδιωμένο, να επιστρέφει στη Βαρκελώνη, αποφασισμένος να συνεχίσει την αναζήτηση του φίλου του. Μια Βαρκελώνη πλημμυρισμένη από εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, την οποία προσέγγιζαν τα στρατεύματα του Φράνκο με άγριες εκδικητικές διαθέσεις. Ενώ τις ίδιες μέρες κατέφταναν και τα μαντάτα από τη Γερμανία: η Νύχτα των Κρυστάλλων προμήνυε το επερχόμενο Ολοκαύτωμα των Εβραίων που θα λάμβανε χώρα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σαν να μην έφτανε αυτό το ζοφερό κλίμα, οι δυνάμεις των Δημοκρατικών χωρίζονται σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με τις κλασικές ενδοαριστερές κατηγορίες για «οπορτουνισμό», «χαφιεδισμό» και «λιποταξία» να δίνουν και να παίρνουν. Η αναζήτηση του Τρέβες από τον Φρίντμαν φτάνει στο αναπόφευκτο τέλος της, μαζί με την αποκάλυψη της αλήθειας: ήταν ο Τρέβες λιποτάκτης, όπως ισχυρίζονταν οι κομμουνιστές συμμαχητές του, ή συνέχισε να πολεμάει μέχρι τέλους τους φασίστες του Φράνκο; Ίσως όμως ελάχιστα να ενδιαφέρει πλέον τον αναγνώστη και την αναγνώστρια η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, έπειτα από τόσες κακουχίες, τόση βία και απανθρωπιά που εκτυλίσσονται στα τρία μέρη του «No Pasarán!». Στην τριλογία του Τζαρντίνο το φινάλε αναπάντεχα δεν κλίνει προς την πλευρά του ηρωικού αγωνιστικού θανάτου, αλλά προς τη ζωή. Η φιλοσοφία του Φρίντμαν, όπως σφυρηλατήθηκε στη φωτιά του ισπανικού εμφυλίου, συνοψίζεται στην παρακάτω φράση του: «Μερικές φορές, το να έχεις δίκιο δεν μου φαίνεται επαρκής λόγος για να τουφεκίσεις κάποιον. (…) Μισώ το αίμα. Δεν έχει σημασία πόσο δίκαιος είναι ο αγώνας, απλά καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι δεν μπορείς πλέον να σκοτώνεις». Και το σχετικό link...
  10. Ο «Λάθος Ήρως» είναι ένα νέο κόμικς του Αδριανού Σταγγίδη, μάνγκα αισθητικής, που παρουσιάζει μια αποδομημένη εκδοχή του στερεοτυπικού αρρενωπού ήρωα. Τα μάνγκα, δηλαδή τα ιαπωνικά κόμικς, είναι αναμφίβολα το επιδραστικότερο είδος κόμικς των τελευταίων δεκαετιών με χιλιάδες αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Απόδειξη της επιρροής τους και στη χώρα μας είναι το φεστιβάλ AnimeCon: Run Thessaloniki που έλαβε χώρα την περασμένη Κυριακή στη συμπρωτεύουσα. Δεν κάνει εντύπωση λοιπόν η ύπαρξη μιας μερίδας Ελλήνων καλλιτεχνών που δημιουργούν τα δικά τους μάνγκα (αγγλόφωνα ή ελληνόφωνα) ή που βασίζουν κατά πολύ τα έργα τους στην ιαπωνική τεχνοτροπία. Ανάμεσα σε αυτούς τους δημιουργούς είναι και ο Αδριανός Σταγγίδης με το πρόσφατο κόμικς του «Λάθος Ήρως, Η Πριγκίπισσα και ο Εραστής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press. Ο Σταγγίδης, ο οποίος έχει αποδείξει στα προηγούμενα κόμικς-αυτοεκδόσεις του («ΚΑΤΑΝ», «Νερόκοτα: 10+1 Ιστορίες Αφροσύνης και Μωρίας») τις ικανότητές του στην κωμωδία και στο στιλ των μάνγκα, μπαίνει στον κόσμο των εκδοτικών με μια ασπρόμαυρη κωμική περιπέτεια 80 σελίδων. Ο (λάθος) ήρωας της ιστορίας είναι ο Τζίμις Καμάκης, ένας «επαγγελματίας ήρωας» από σόι, με ντύσιμο βγαλμένο από βιντεοταινία της δεκαετίας του ‘80, κούρεμα πομπαντούρ και παχύ μουστάκι. Φτάνοντας προσκεκλημένος σε ένα χωριό, ο δήμαρχος του αναθέτει την αποστολή του: τη διάσωση της Ροσελίας, κόρης του πλούσιου Εσμεράλδου φον Γουέλινγκτον, που έπεσε θύμα απαγωγής. Ο πρωταγωνιστής πέφτει με τα μούτρα στην αποστολή η οποία όμως του επιφυλάσσει μόνο εμπόδια και ανατροπές, με πρώτη και καλύτερη την ταυτότητα του απαγωγέα της Ροσελίας, ενός γιγάντιου ανίκητου δράκου. Η ιστορία είναι γεμάτη σουρεαλισμό, χιούμορ και ανατροπές – κατ’ αρχάς ο ίδιος ο χαρακτήρας του ήρωα: στιλάτος, αλαζόνας, φλερτάρει συνεχώς όποια γυναίκα βλέπει μπροστά του (χωρίς καμία ανταπόκριση), ενώ μιλώντας πετά ακατάσχετα αρχαιοελληνικές φράσεις. Ο Τζίμις ζει στον δικό του κόσμο στον οποίο είναι ο απόλυτος ήρωας-άντρας και όλες οι γυναίκες κρέμονται από τα στιβαρά του μπράτσα. Μα στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα επιδειξιομανές αρσενικό που έγινε ήρωας για… τα γκομενάκια, ο τύπος άντρα που ο σοφός λαός έχει βαφτίσει με τον νεολογισμό «κάγκουρας». Πρόκειται όμως για ανατροπή ή για την προαιώνια αλήθεια; Όπως ρωτά και η γραμματέας τον δήμαρχο του χωριού, «Πότε γίνανε τόσο μαλάκες οι ήρωες, ρε δήμαρχε;», για να πάρει την απάντηση: «Πάντα έτσι είναι, Κούλα, αλλά τους έχουμε ανάγκη…». Ο Σταγγίδης μέσα σε 80 σελίδες φτιάχνει μια παρωδία του στερεοτυπικού αρρενωπού ήρωα με αναφορές, φυσικά, στον Έλληνα «άντρα παλαιάς κοπής». Ταυτόχρονα, ο «Λάθος Ήρως» είναι μια μάνγκα παρωδία των ίδιων των μάνγκα και συγκεκριμένα των shonen, της κατηγορίας που προορίζονται για αγόρια, που θρύβουν ακόμα και σήμερα με τα στερεότυπα των μάτσο ανδρών ηρώων που σώζουν ολόκληρους κόσμους. Το σχέδιό του είναι καθαρό μάνγκα, σχεδιασμένο με μελάνι και πινέλο και τονικές διαβαθμίσεις του γκρι με κουκκίδες (halftones). Είναι γεμάτο γελοιογραφικές φιγούρες αλλά και έντονες ολοσέλιδες και δισέλιδες σκηνές δράσης που ρίχνουν κατευθείαν τον αναγνώστη στην άγρια μάχη του φινάλε. Ο «Λάθος Ήρως» είναι ένα διασκεδαστικό ανάγνωσμα που διαβάζεται απνευστί, μια περιπέτεια γεμάτη χιούμορ και δράση που βάζει τους ήρωες, τους δράκους και τις δεσποσύνες σε μια αναπάντεχη, αποδομημένη θέση. ♦ Το κόμικς «Λάθος Ήρως» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Jemma Press. Και το σχετικό link...
  11. albert

    DIABOLIK: ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΤΙΑΜΠΟΛΙΚ

    Στον τόμο «Diabolik - Τα νεανικά χρόνια» ανακαλύψαμε τα πρώτα βήματα του νεαρού Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον επηρέασαν θέτοντας τα θεμέλια της εγκληματικής «σταδιοδρομίας» του! Γνωρίζουμε πως το όνομα του έγινε συνώνυμο του «Άρχοντα του Τρόμου». Αυτό που αγνοούσαμε μέχρι σήμερα, ήταν το πότε και το πώς εξαπλώθηκε η φήμη του και το πως έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα μέρος που του ήταν τελείως άγνωστο: το Κλέρβιλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί και αυτό το μυστήριο!
  12. Η σημειωτική των κόμικς Η σημειωτική των κόμικς είναι ένα πεδίο το οποίο έχει εξετασθεί ελάχιστα. Αυτό το βιβλίο θέτει τις βάσεις της έρευνας, ξεκινώντας από τις κλασικές έννοιες της εκφοράς και της αφηγηματικότητας, για να συμπεριλάβει το ιδιαίτερο νόημα της αφήγησης μέσω των κόμικς. Το κάνει μέσα από τις αναλογίες και τις αντιπαραθέσεις που προκύπτουν από τη σύγκριση με τον κινηματογράφο και το μυθιστόρημα. Στη συνέχεια ερευνά τα γραφικά χαρακτηριστικά των κόμικς στην ιδιόμορφη αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται μεταξύ εικόνας και γραφής. Καταλήγει με τη δημιουργία του ρυθμού, τη διαχείριση της προσοχής του αναγνώστη και τις τεχνικές καθοδήγησης των αφηγηματικών εντάσεων, που ίσως είναι κοινές σε όλα τα αφηγηματικά είδη, αλλά παρ’ όλα αυτά αποδεικνύονται διαφορετικές ανά περίπτωση. Το βιβλίο ―που απευθύνεται σε επαρκείς αναγνώστες και ειδικούς― προσπαθεί να αντιμετωπίσει με έναν απλό τρόπο ιδιαιτέρως πολυσύνθετα προβλήματα, αντιπαραβάλλοντας μια θεωρία του κειμένου σε μορφή κόμικς με τις υπάρχουσες θεωρίες του κινηματογράφου, του μυθιστορήματος και του ποιητικού κειμένου. Ο Ντανιέλε Μπαρμπιέρι είναι ένας από τους σημαντικότερους μελετητές των κόμικς στην Ιταλία. Σπούδασε φιλοσοφία και σημειωτική με καθηγητή τον Ουμπέρτο Έκο. Ως σημειολόγος, το αντικείμενό του είναι η οπτική επικοινωνία, επίσης όμως ασχολείται με την ποίηση και τη μουσική. Γύρω από αυτά τα θέματα έχει εκδώσει μέχρι στιγμής 22 βιβλία και έχει γράψει περισσότερα από 400 άρθρα. Διδάσκει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια, στο Πανεπιστήμιο ISIA του Ουρμπίνο και στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και πορτογαλικά. Του Daniele Barbieri Μετάφραση: Γιάννης Μιχαηλίδης Επιμέλεια έκδοσης: Δημήτρης Αρβανίτης Εικονογράφηση εξωφύλλου: Tasmar 192 Σελ. Μ/Α Τιμή: 15,50 € ISBN: 978-618-5623-38-8 Το βιβλίο θα παρουσιαστεί, παρουσία του συγγραφέα του, στις 23 Σεπτεμβρίου, στις 21.00, στο 7ο Chaniartoon - International Comic & Animation Festival, στα Χανιά, στο θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης". DIABOLIK – Το όνομα μου είναι Ντιαμπόλικ Στον τόμο «Diabolik - Τα νεανικά χρόνια» ανακαλύψαμε τα πρώτα βήματα του νεαρού Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον επηρέασαν θέτοντας τα θεμέλια της εγκληματικής «σταδιοδρομίας» του! Γνωρίζουμε πως το όνομα του έγινε συνώνυμο του «Άρχοντα του Τρόμου». Αυτό που αγνοούσαμε μέχρι σήμερα, ήταν το πότε και το πώς εξαπλώθηκε η φήμη του και το πως έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα μέρος που του ήταν τελείως άγνωστο: το Κλέρβιλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί και αυτό το μυστήριο! Μια ιδέα του Mario Gomboli & Tito Faraci Σενάριο: Tito Faraci Σχέδιο & εικόνα εξωφύλλου: Giuseppe Palumbo Σχέδιο στις σελίδες 7-10 & 171-176: Enzo Facciolo Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης 176 Σελ. Μ/Α Τιμή:13,50 € ISBN: 978-618-5623-39-5
  13. Μετά την ακύρωση της μεταφοράς της πολυβραβευμένης σειράς κόμικς «Bone» σε τηλεοπτική σειρά από το Netflix, οι ήρωες της Μπόουνβιλ θα συναντήσουν το κοινό τους στα παλιά χάρτινα λημέρια των κόμικς. Περισσότερο από δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του γκράφικ νόβελ «Tall Tales», στο οποίο ο Σμάιλι Μπόουν διηγείται ιστορίες από το παρελθόν της Μπόουνβιλ σε μια παρέα νεαρών προσκόπων, ακόμα μία συνέχεια της πολυβραβευμένης σειράς κόμικς «Bone» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press) κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο του 2023. Ο λόγος για το «More Tall Tales: A Graphic Novel». Στη νέα έκδοση, ο Σμάιλι Μπόουν, ο Φόουν Μπόουν και ο φιλικός Αγριοπόντικας Μπάρτλεμπι συνοδεύουν τους νεαρούς προσκόπους σε ένα θρυλικό μνημείο, το οποίο τα ξαδέρφια Μπόουν είχαν ανακαλύψει όταν ήταν παιδιά. Για ακόμη μια φορά διηγούνται ιστορίες γύρω από τη φωτιά, τις οποίες έγραψαν ο Τζεφ Σμιθ και ο Τομ Σνιεγκόσκι και εικονογράφησαν οι Τζεφ Σμιθ, Σταν Σακάι, Κάτι Κουκ, Ματ Σμιθ και Σκοτ Μπράουν. Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του… προγόνου του «Bone», της σειράς κόμικς «Thorn» που φιλοτέχνησε ο Σμιθ για την εφημερίδα του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο «The Lantern» κατά τη διάρκεια των σπουδών του, την περίοδο 1982-1986. Τα κόμικς στριπ της νεανικής ηλικίας του Τζεφ Σμιθ, τα οποία αποτέλεσαν τη βάση για το magnum opus που σφράγισε την ιστορία της 9ης Τέχνης, κυκλοφορούν για πρώτη φορά σε μια πλήρη έκδοση η οποία, εκτός από το σύνολο της σειράς, θα περιλαμβάνει και επιπλέον αδημοσίευτο υλικό, πρωτόλεια σχέδια των χαρακτήρων του «Bone», συνεντεύξεις και σχετικά άρθρα. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που τα συγκεκριμένα στριπ βλέπουν το φως της δημοσιότητας μετά την αρχική τους δημοσίευση στην πανεπιστημιακή εφημερίδα του Οχάιο. Μερικά εξ αυτών είχαν δημοσιευτεί σε βιβλίο με τίτλο «THORN: Tales from The Lantern» το 1983, ενώ το 2008 είχαν κυκλοφορήσει μερικά ακόμη στο πλαίσιο έκδοσης του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο για την επέτειο των 25 ετών της σειράς, με τίτλο «Before BONE». Αμφότερες οι εκδόσεις είχαν κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν συλλεκτική αξία, η οποία σε πρόσφατη δημοπρασία ξεπέρασε τα 13.000 δολάρια. Ο Τζεφ Σμιθ σχολιάζει με σκωπτικό τρόπο τα αλλεπάλληλα ναυάγια της μεταφοράς του κόμικς του στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη, μετά την τελευταία ακύρωση, αυτήν τη φορά από το Netflix. Η συλλεκτική έκδοση αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός του 2024 από την εκδοτική εταιρεία του Τζεφ Σμιθ, Cartoon Books, χρηματοδοτούμενη από τους αναγνώστες μέσω της πλατφόρμας του Kickstarter. Η σχετική καμπάνια θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο του 2023. ♦ Εκτός από τα ευχάριστα νέα της εκδοτικής δραστηριότητας του κορυφαίου Αμερικανού δημιουργού κόμικς, την προηγούμενη εβδομάδα ενημερωθήκαμε πως ο Τζεφ Σμιθ υπέστη ένα ήπιο καρδιακό επεισόδιο, το οποίο επέβαλε και την ακύρωση των προγραμματισμένων εμφανίσεών του στις ΗΠΑ για το υπόλοιπο του έτους. Η ομάδα του «Καρέ Καρέ» εκφράζει τις ειλικρινείς ευχές της για ταχεία ανάρρωση. Και το σχετικό link...
  14. Ο δημοσιογράφος του Star μιλάει για τη metal και τα κόμικς που σχεδιάζει. Αυτό που κάνει τον Άρη να ξεχωρίζει, εκτός από την εργατικότητα και την αφοσίωση του να φέρνει εις πέρας κάθε δημοσιογραφική αποστολή, είναι η άλλη του πλευρά, η γεμάτη ευαισθησίες, την οποία και θαυμάζω. Και βέβαια οι καλλιτεχνικές του ευαισθησίες είναι αυτές που σφραγίζουν τον χαρακτήρα του. Σχεδιάζει και γράφει σενάρια για κόμικς, τραγουδάει σε μέταλ συγκροτήματα κι όλα αυτά καλύπτοντας ταυτόχρονα την επικαιρότητα πάντα στην πρώτη γραμμή. Πάμε να γνωρίσουμε τον καλλιτέχνη Άρη Λάμπο. – Πότε ξεκίνησες να σχεδιάζεις το πρώτο σου comic; Τι ήταν αυτό που σε κέντρισε; Το πρώτο μου κόμικ το ξεκίνησα το καλοκαίρι της πρώτης γυμνασίου στην κατασκήνωση. Ούτε που θυμάμαι πόσων ετών ήμουν. Μέχρι τότε διάβαζα τα κλασσικά Λούκυ Λουκ, Αστερίξ και Μίκυ Μάους. Όμως τότε ήταν που ήρθα σε επαφή με τους υπερήρωες της Μάρβελ. Σπάιντερμαν κλπ. Οπότε ήθελα να φτιάξω (όπως τα περισσότερα παιδιά υποθέτω) τον δικό μου υπερήρωα. Ήταν κάτι ανάμεσα σε Hulk με Spider Man και τον έλεγαν Chemi Man επειδή έπεσε σε χημικά και απέκτησε δυνάμεις. Τότε μου φαινόταν τρομερή ιδέα. Ευτυχώς μεγάλωσα! Πάντα σχεδίαζα, ωστόσο δεν είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να φτιάξω κόμιξ. Αυτό που με κέντρισε ήταν, εκτός από τα κόμιξ της Marvel, ένας heavy metal δίσκος που άκουγα πολύ τότε με το όνομα Chemical Wedding και ήθελα να φτιάξω τη δική μου ιστορία για αυτό που με ενέπνεε. Από τότε φαινόταν ότι τα Comics και το heavy metal θα ήταν για μένα έννοιες αναπόσπαστες... – Πώς προέκυψε η σειρά «Μεταλλάδες»; Αρχικά μου είχε έρθει η ιδέα να φτιάξω μια σειρά κινουμένων σχεδίων με αστείες ιστορίες στις οποίες να πρωταγωνιστούν οι οπαδοί του σκληρού ήχου. Ωστόσο επειδή η παραγωγή ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι υπερβολικά σύνθετη και χρονοβόρα, δύο πολύ καλές μου φίλες με μεγάλη εμπειρία στα ελληνικά comics, η Μυρτώ και η Άννα Τριανταφύλλου, με συμβούλευσαν ότι το να κάνω κόμιξ θα ήταν πολύ πιο εφικτό. Είχα άλλωστε περισσότερη εμπειρία στα strips. Οπότε τις ευχαριστώ που μου άνοιξαν τα μάτια. Εκείνη την εποχή η ION «έτρεχε» το SoComic όπου φιλοξενούσε αρκετούς καλλιτέχνες. Επικοινώνησα τη δουλειά μου στην «ψυχή» του SoComic, τη Ντορίτα Καλούδη, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Κάθε Πέμπτη δημοσίευα τους «Μεταλλάδες» για πάνω από 3 χρόνια με το moto «Πέμπτη η μέρα του Θωρ». Πέμπτη δηλαδή Thursday, που προέρχεται από το Thor 's Day, και ο Θωρ ο θεός του κεραυνού στη σκανδιναβική μυθολογία είναι «σύμβολο» για τους απανταχού μεταλλάδες. Έτσι ξεκίνησε η διαδικτυακή σειρά και στη συνέχεια με πρωτοβουλία του Λευτέρη Σταυριανού, υπεύθυνου των εκδόσεων Jemma Press, είχαμε το πρώτο τεύχος στα χέρια μας. – Διαβάζοντας τους Μεταλλάδες ο αναγνώστης διακρίνει την καυστική και χιουμοριστική σου διάθεση, αλλά φαίνεται και η ανάγκη σου να πεις ότι όσοι ασχολούνται με την metal μουσική έχουν κατά βάθος μια ευαίσθητη καρδιά. Ήταν αυτή η πρόθεση σου από την αρχή; Σε ένα μεγάλο βαθμό οι ιστορίες είναι αυτοσαρκαστικές, αφού στην πλειοψηφία τους βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και σκηνικά. Η αφοσίωση με την οποία οι μεταλλάδες προσεγγίζουμε τη μουσική μας σίγουρα σηκώνει πολλή πλάκα. Όσο για την ευαίσθητη καρδιά, νομίζω ότι δεν ήταν κάτι εσκεμμένο αλλά αναπόφευκτο. Σκεφτείτε ότι στο κάτω κάτω της γραφής μιλάμε για ανθρώπους που είναι συναισθηματικά δεμένοι μέχρι τέλους με μια τέχνη. Πώς γίνεται να μην είναι ευαίσθητοι; – Μετά τους «Μεταλλάδες» ακολούθησε και δεύτερο τεύχος, «Οι Μεταλλάδες encore». Μίλησε μας για τη νέα αυτή έκδοση. Τα επεισόδια των Μεταλλάδων είναι αυτοτελείς μονοσέλιδες ιστοριούλες, οι οποίες φάνηκε ότι έγιναν αρκετά δημοφιλείς σε μια μερίδα του κοινού των comics. Η σελίδα στο Facebook συγκέντρωσε πάνω από 9.000 ακόλουθους, ενώ το πρώτο τεύχος εξαντλήθηκε και δε μπορεί πια να το βρει κανείς πουθενά. Οπότε ήταν μονόδρομος να βγάλουμε το δεύτερο τεύχος. Το encore στις metal συναυλίες είναι όταν φαινομενικά έχει τελειώσει το live και το κοινό φωνάζει «κι άλλο, κι άλλο». Οπότε από εκεί εμπνευστήκαμε τον τίτλο. – Πόσο χρόνο χρειάζεται για να σκιτσάρεις ένα comic; Μία σελίδα όπως αυτές των «Μεταλλάδων» απαιτεί τουλάχιστον 8 ώρες. Να σκεφτείς την ιδέα, να σκιτσάρεις με μολύβι, να περάσεις μελάνι, να σκανάρεις το χαρτί, να χρωματίσεις το τελικό αρχείο. Καμιά φορά αν δε σου βγαίνει το αστείο μπορεί να πάρει περισσότερο ή αν έχεις κάποιο πάνελ με πολύπλοκα σχέδια όπως π.χ. μια πόλη. Το αστείο είναι ότι δαπανάς ώρες ολόκληρες για να αρπάξεις τον άλλον σε ένα με δύο δευτερόλεπτα που χρειάζονται για να διαβάσει το στριπάκι. Από εκεί και πέρα σκεφτείτε ότι ένα πιο πολυσέλιδο κόμιξ που αφηγείται μια ολοκληρωμένη ιστορία απαιτεί μήνες ολόκληρους, μπορεί και πάνω από ένα χρόνο. – Διάβασα το «Μαύρο Φως», σε σενάριο του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου και εικονογράφηση δική σου. Πόσο δύσκολο είναι να αποδόσεις ένα σενάριο άλλου δημιουργού; Όταν δουλεύεις αμιγώς επαγγελματικά μοιραία θα βρεθείς και μπροστά σε ιστορίες που δε σε εμπνέουν. Αυτό σημαίνει ότι ίσως είναι δύσκολο να καλουπωθείς σε σενάριο άλλου. Στη δική μου περίπτωση αυτό δε συνέβη. Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου και εγώ έχουμε πολύ παρόμοια αισθητική όσον αφορά τις ιστορίες τρόμου και μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις ως προς το πως πρέπει να αποτυπώνονται. Οπότε ήταν σαν βρισκόμαστε ο ένας στο κεφάλι του άλλου. Σχεδιάζοντας λοιπόν το «Μαύρο Φως» ένιωσα μια πολύ έντονη καλλιτεχνική ελευθερία και «έπαιξα» με τεχνικές όπως ακριβώς ήθελα. Μετά από τόσα χρόνια είμαι ακόμα πολύ περήφανος για αυτή τη δουλειά, η οποία επίσης εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί. – Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σου comic με τίτλο «Dread Fools». Είναι αρκετά διαφορετικό από τ' άλλα έργα σου. Τι ήταν αυτό που θέλεις να κρατήσει ο αναγνώστης σου; Θέλω να γελάσει με τα σκοτεινά και μακάβρια αστεία της σειράς. Το Dread Fools ξεκίνησε σαν προσωπική μου αποσυμπίεση. Συνδυάζει τα δύο αγαπημένα μου στοιχεία. Τον γοτθικό τρόμο με το μαύρο χιούμορ. Κάτι που διέπει πιστεύω σχεδόν όλα μου τα σχέδια ανεξαρτήτως του που τοποθετούνται. Ο σκοπός αυτού του βιβλίου ήταν να απολαύσω τη δημιουργική διαδικασία χωρίς πίεση. Και το πέτυχα. Επίσης θέλω να απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό και για αυτό είναι γραμμένο στα αγγλικά. – Πιστεύεις ότι τα comics απευθύνονται πλέον σε μεγαλύτερη μερίδα κοινού; Το πιστεύω. Κυρίως λόγω των ταινιών και των σειρών που βγαίνουν τελευταία οι οποίες είναι συνήθως βασισμένες σε comic ήρωες. Έτσι το κοινό διευρύνεται. Ωστόσο δε θεωρώ ότι ακόμα η αγορά στην Ελλάδα έχει το μέγεθος που χρειάζεται για να κάνει τη δραστηριότητα βιώσιμη όσον αφορά τους καλλιτέχνες. Αν θες να ζεις από τα κόμιξ πρέπει συνήθως να δουλεύεις για το εξωτερικό ή να είσαι ο Αρκάς. Ελπίζω αυτό να αλλάξει. Και νομίζω ότι κάποιοι καλλιτέχνες το πετυχαίνουν με το να τους χρηματοδοτεί απευθείας το κοινό τους. – Είσαι λάτρης της metal μουσικής. Τραγουδούσες στους Deathcrop Valley και τα τελευταία χρόνια στους Dragon Skull. Πόσο σπουδαία είναι η εμπειρία αυτή στη ζωή σου; Και πιο πριν στους System Decay. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Ακόμα και να μην ήμουν σε κανένα συγκρότημα θα έγραφα κομμάτια και στίχους και θα τραγουδούσα ακόμα και αν το έκανα κλεισμένος στο δωμάτιό μου. Σίγουρα η ανάμειξη με συγκροτήματα έχει δώσει πλήθος ιδεών για τα κόμιξ μου αλλά η σημασία της δεν περιορίζεται εκεί. Η ίδια η μουσική έχει φερθεί με περίσσια γενναιοδωρία απέναντί μου κάνοντάς με να νιώσω πολύ έντονα και όμορφα σε αμέτρητες πτυχές της ζωής μου. – Μου αρέσει πολύ το τραγούδι «Sons of the Brave». Μίλησε μας γι' αυτό και με ποιο τρόπο συνδέεσαι με τους στίχους του. Λοιπόν αυτό που λατρεύω στο εν λόγω κομμάτι είναι το ότι γράφτηκε σα να ήταν πάντα εκεί. Δηλαδή κυριολεκτικά μια μέρα πήρα την κιθάρα και άρχισα να παίζω αυτοσχεδιαστικά συνθέτοντάς το σχεδόν μονομιάς. Ήθελα πάντα να γράψω ένα επικό τραγούδι που να είναι σκληρό χωρίς όμως να χρειάζεται παραμορφωμένες κιθάρες και δυνατές φωνές. Το Sons of the brave είναι μια ωδή στη γενναιότητα. Ελπίζω να το πέτυχα. – Διάβασα κάπου ότι οι λάτρεις της metal μουσικής έχουν το ίδιο ψυχολογικό προφίλ με τους οπαδούς της κλασικής μουσικής. Ποια είναι η γνώμη σου; Δεδομένου του ότι υπάρχουν πολλά υποείδη στο Μέταλ που εμποτίζουν το σκληρό ήχο με συμφωνικές ορχήστρες μπορώ να το καταλάβω. Συν τοις άλλοις υπάρχουν genre που έχουν τόσο μαθηματική προσέγγιση στη σύνθεση που μπορώ να καταλάβω τη σύνδεση με την κλασική. Γνωρίζω πολλούς μεταλλάδες που λατρεύουν την κλασική μουσική. Δεν ξέρω αν οπαδοί της κλασικής μουσικής λατρεύουν τη Μέταλ. – Ασχολείσαι επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Πώς τα συνδυάζεις; Με πολύ κόπο!!! Γνωρίζεις πολύ καλά τις απαιτήσεις της δουλειάς μας. Παλιότερα κουβάλαγα όλα τα καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Τώρα κάθομαι και απολαμβάνω το καρπούζι με την ησυχία μου. Έχω αφαιρέσει την επαγγελματική πλευρά του σχεδίου από τη ζωή μου και φροντίζω ό,τι κάνω όσον αφορά τη μουσική και τα κόμιξ να παίρνει από μένα την πλήρη καλλιτεχνική φροντίδα που του αξίζει. Παλιότερα έκανα εκπτώσεις. Τώρα κατάλαβα ότι για να μου προσφέρει πρέπει να του προσφέρω. – Όλη αυτή η καλλιτεχνική σου δραστηριότητα πόσο σε βοηθάει στις καθημερινές επάλξεις της δουλειάς; Θέλω να πιστεύω ότι με βοηθάει στο να καλλιεργώ μια αισθητική την οποία σίγουρα χρειάζεται η τηλεοπτική δημοσιογραφία. Είναι αλληλοτροφοδοτούμενα. Η δουλειά με προσγειώνει και με βοηθάει να καταλαβαίνω πως λειτουργεί ο κόσμος γύρω μου και η τέχνη να τον προσαρμόζω στο πως θα ήθελα να δουλεύει. – Και κάτι πρακτικό για τους αναγνώστες μας. Είναι αλήθεια ότι η ακρόαση heavy metal μπορεί να μειώσει τα επίπεδα θυμού; Σίγουρα! Αφού εκτονώνεσαι. Κάντε ένα πείραμα. Την επόμενη φορά που θα θέλετε να τα σπάσετε όλα βάλτε να ακούσετε Slayer. Δουλεύει. Λίγα λόγια για τον Άρη Λάμπο Ο Άρης Λάμπος αν δεν ήταν άνθρωπος θα προτιμούσε να είναι Gargoyle. Αν δε ζούσε στο σήμερα θα προτιμούσε να ζει στο χθες. Το πολύ χθες. Ή το πολύ αύριο. Αυτοί οι υπαρξιακοί προβληματισμοί αντανακλώνται στα σχέδιά του. Είναι υπεύθυνος για τα comics «Μεταλλάδες» και «Mr. Bleak» ενώ είναι υπαίτιος για την εικονογράφηση του κόμιξ «Μαύρο Φως» και των διηγημάτων «Ο εθισμός του Κριστιάν Αμπρόζ» και «Γεννημένος στο σκοτάδι». Εργάζεται ως δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό σταθμό και ακούει–παίζει–ξυπνάει–κοιμάται με heavy metal. Και το σχετικό link...
  15. Δύο καινούργια ελληνικά κόμικς από νέους δημιουργούς, τα «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ», πραγματεύονται την αναζήτηση του έρωτα με φόντο τη σκληρή ελληνική πρωτεύουσα. H αναζήτηση του άλλου μισού ήταν πάντα ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα – αν όχι το θεμελιώδες – της ανθρώπινης ύπαρξης, γι’ αυτό και υπήρξε η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για όλες τις μορφές τέχνης. Η επιδίωξη, δε, της αγάπης μέσα σε μια μεγαλούπολη που καλλιεργεί τη μοναξιά και τη βαρβαρότητα, κάνει την αναζήτηση ακόμα πιο δύσκολη και μάταιη. Με θέμα την αναζήτηση αγάπης σε μια τέτοια πόλη, όπως η Αθήνα του 21ου αιώνα, κυκλοφόρησαν τα δύο νέα κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» του Jimmy-Chris Agarai (εκδ. Jemma Press) και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» του Άρη Τ. (αυτοέκδοση). Τα έργα των δύο νέων σε ηλικία δημιουργών ντεμπούταραν στα πρόσφατα φεστιβάλ κόμικς και τραβούν την προσοχή με την υπόθεση, τη σκηνοθεσία και τα μηνύματά τους. Καρέ από το κόμικς «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» Ο «Σύμβουλος» πρωτοδημοσιεύτηκε το 2016 από τον δημιουργό του σε μορφή αυτοέκδοσης με λιγότερες σελίδες (η 1η αυτή εκδοχή είχε μάλιστα σχολιαστεί στο ένθετό μας από τον Γιάννη Κουκουλά). Φέτος, η ιστορία κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Jemma Press επαναδιατυπωμένη, με νέο σχέδιο και περισσότερες σελίδες. Ο πρωταγωνιστής Σεβαστιανός Κανελάς επαγγέλλεται «σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» και κάνει τα πάντα δυνατά ώστε ο πελάτης του να τα φτιάξει με το υποκείμενο του πόθου του: ρυθμίζει συνθήκες, στήνει καταστάσεις, κατασκοπεύει, υπονομεύει τρίτους. Στο τέλος, όλοι οι πελάτες του ταιριάζουν με τον έρωτά τους, αρκεί να διαθέτουν υπομονή και χρήματα. Ο ίδιος ο Σεβαστιανός είναι μοναχικός και αντιμετωπίζει τον έρωτα κυνικά: είναι απλά μια δουλειά. Η αληθινή πρόκληση όμως, έρχεται όταν ο επόμενός του πελάτης, ένας ισχυρός άνθρωπος της νύχτας, του ζητά να ταιριάξει με τη Νεφέλη, την πρώτη και αληθινή του αγάπη. Στον «Σύμβουλο», ο αλβανικής καταγωγής Agarai στήνει προσεκτικά ένα νουάρ κόμικς που λειτουργεί ταυτόχρονα σαν ψυχογράφημα και ηθογραφία. Ο πρωταγωνιστής, άνθρωπος τραυματισμένος από οικογενειακά και κοινωνικά «πρέπει», υποχρεώνεται να αλλοτριωθεί, να προσαρμοστεί και να δουλέψει για ισχυρούς και διεφθαρμένους. Όσο μελοδραματικό κι αν φαίνεται ή εφαρμόζεται μερικές φορές στο κόμικς, μονάχα αποδεχόμενοι την αγάπη οι ήρωες βρίσκουν την ευτυχία στη μίζερη, ασπρόμαυρη πολιτεία. Το ψυχογράφημα των χαρακτήρων με χρήση εσωτερικών μονολόγων είναι εξαιρετικό, όπως και το ψυχογράφημα της πόλης: φοβισμένοι μετανάστες, νεοναζί μπράβοι (που παρά τη γιγαντιαία σβάστικα-τατουάζ στο κεφάλι αρνούνται τη σύνδεση με τον ναζισμό), διμοιρίες ματ που δέρνουν καταμεσής των δρόμων, υπόκοσμος, ορίζοντες ατελείωτων πολυκατοικιών, η Ερμού, το Θησείο, το γλυπτό «Φάρος» στα Κάτω Πατήσια. Όλα υπό τον φωτισμένο Παρθενώνα που μοιάζει να φλέγεται μέσα στη νύχτα. Το σχέδιο του Agarai είναι ασπρόμαυρο με μεγάλες αναφορές στα manga, έντονες εκφράσεις και άγρια γραμμή που αποτυπώνει τα συναισθήματα των χαρακτήρων αλλά και τη δράση και τη βία όταν εκδηλώνονται στο έργο. Σελίδα από το κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» Σε χαμηλότερους τόνους και σε πιο ήσυχα κύματα πλέει το «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» του Άρη Τ. Δεν πρόκειται για ένα αναρχικό κολάζ φόρο τιμής στο κίνημα του Νταντά, όπως μας προϊδεάζει (και εξαπάτησε και εμένα) ο τίτλος. Μέσα σε αυτό το ασπρόμαυρο χορταστικό βιβλιαράκι, ένας νεαρός, περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου, συναντά ένα γιγάντιο χάρτινο καραβάκι. Επιβιβάζεται πάνω του. Είναι το γράμμα χωρισμού της κοπέλας του, Νεφέλης. Ο αναγνώστης παρακολουθεί στη συνέχεια την άνοδο και την πτώση της ερωτικής σχέσης ανάμεσα στον Άρη και στη Νεφέλη, έναν έρωτα που έσμιξαν, κράτησαν και χώρισαν το σινεμά και η τέχνη. Το κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Jemma Press. Το αυτοαναφορικό (;) αυτό κόμικς θα μπορούσε να είναι μια ταινία του Γούντι Άλεν γυρισμένη στην Κυψέλη. Από το Café Voltaire (αναφορά στο διάσημο καλλιτεχνικό καφέ του Παρισιού), όπου το ζευγάρι γνωρίζεται, μέχρι τα βίντεο κλαμπ και τα θερινά σινεμά του αθηναϊκού κέντρου, οι πρωταγωνιστές γνωρίζονται, ερωτεύονται και επικοινωνούν συνειδητά με κινηματογραφικές ατάκες και αναφορές στο θέατρο και στις εικαστικές τέχνες. Η αγάπη του Άρη Τ. για το σινεμά δεν κρύβεται. Τα σκηνοθετικά τρικ με τα καρέ, τα σκίτσα και τα κολάζ κινηματογραφικών σκηνών κάνουν το «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» από ένα φλερτ ανάμεσα σε δύο νέους σε ένα φλερτ ανάμεσα σε 7η και 9η Τέχνη. Το σχέδιο είναι εκ πρώτης όψεως απλό, ασπρόμαυρο σκίτσο με έντονες παχιές πινελιές μελανιού που θυμίζει αντίστοιχα alternative αμερικανικά και ευρωπαϊκά κόμικς. Το διακριτικό χιούμορ και η ποιητική μελαγχολία (το προαναγγελθέν τέλος της σχέσης) σκεπάζουν το κόμικς σαν παχιά σκιά από μελάνι, σαν αυτές που γκριζάρουν τους χαρακτήρες, τις πολυκατοικίες, τις στάσεις και τα βαγόνια του μετρό. Ο αναγνώστης ταξιδεύει σε μια μοναχική Αθήνα μαγικού ρεαλισμού, όπου ακόμα και οι αγαλμάτινοι ερωτιδείς της πλατείας Εξαρχείων μπορούν να μιλήσουν. Το κόμικς «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» κυκλοφορεί στα καταστήματα κόμικς Comicstrip, Solaris και Relax your soul. Τα «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» είναι δύο αξιοπρόσεκτα νουάρ κόμικς, δύο ερωτικά γράμματα στην αναγκαιότητα του έρωτα. Μα – εκτός από την άθελη χρήση του ονόματος «Νεφέλη» ως ερωτικού υποκείμενου των πρωταγωνιστών τους – έχουν κι ένα ακόμα θεμελιώδες κοινό: οι δημιουργοί τους ανήκουν στην ίδια γενιά. Γεννημένοι και οι δύο στη δεκαετία του ’90 (όπως και ο γράφων) έζησαν την παιδική ηλικία στον νεοπλουτισμό της δεκαετίας του 2000 και πέρασαν την εφηβεία στη δεκαετία του 2010, των μνημονίων και της χρηματοπιστωτικής τιμωρίας. Μέσα από τα μάτια τους, τα μάτια της γενιάς που μεγάλωσε στην ψεύτικη αφθονία και ενηλικιώθηκε στις κρίσεις, μας παρουσιάζουν την Αθήνα που ζουν, την Αθήνα τού τώρα. Ο Agarai αποτυπώνει το βρόμικο πρόσωπό της, ο Άρης Τ. εκείνο που κρύβει ακόμα λίγη ποίηση. Και οι δύο τους – ίσως και ασυνείδητα – αποτυπώνουν την αγωνία μιας ολόκληρης γενιάς. Οι ήρωές τους δεν αναζητούν απλώς την αγάπη στην τσιμεντούπολη. Αναζητούν την ελπίδα σε μια χώρα που παραπαίει, λίγο χρώμα και ομορφιά που μοιάζει μοναδική σωτηρία – έστω προσωπική – σε μια πόλη που γίνεται όλο και πιο απρόσωπη, που γεμίζει με διαφθορά, υποκρισία και φασισμό. Γιατί τι είναι η αναζήτηση της αγάπης αν όχι η αναζήτηση λίγου φωτός μέσα στο σκοτάδι; Και το σχετικό link...
  16. Ο Μαξ Φρίντμαν το 1938, στην κόλαση του μετώπου στον Ισπανικό Εμφύλιο, αναζητά τον αγαπημένο του σύντροφο Τρέβες. Είχαμε γράψει για τον γνωστό Ιταλό κομίστα Βιτόριο Τζιαρντίνο με αφορμή το πρώτο μέρος της τριλογίας «No Pasarán» (Εκδ. Jemma Press). Ο Μπολονέζος δημιουργός μιλά για τον Ισπανικό Εμφύλιο με εξαιρετική αναλυτική ικανότητα μέσα από την περίπτωση του Γαλλοεβραίου Μαξ Φρίντμαν, πρώην πράκτορα της γαλλικής αντικατασκοπείας. Στο πρώτο ομώνυμο μέρος, ο Μαξ ζει με την οικογένειά του στη Γενεύη της Ελβετίας. Προηγουμένως είχε πολεμήσει με τους Δημοκρατικούς στην εμφύλια σύρραξη. Εκεί τον επισκέπτεται η γυναίκα του συμπολεμιστή του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες για να τον πληροφορήσει για την εξαφάνισή του, μήνες τώρα, εκ Βαρκελώνης. Έτσι, ο Μαξ πείθεται να επιστρέψει στην Ισπανία προς αναζήτησή του. Βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1938 και ενώ έχει υπογραφεί η Συμφωνία του Μονάχου, με την οποία δυστυχώς οι δημοκρατικές χώρες εγκρίνουν την προσάρτηση μέρους της Τσεχοσλοβακίας, δηλώνοντας την ουδετερότητά τους στον πόλεμο της Ιβηρικής με τη διάλυση των Διεθνών Ταξιαρχιών και την αποχώρηση των αντιφασιστών, όχι όμως των τεθωρακισμένων μεραρχιών των Ιταλών και της γερμανικής αεροπορίας. Μάλιστα, οι φαλαγγίτες ενισχύονται με πυρομαχικά και βαρέα όπλα από τους ναζί καθώς ο Φράνκο παραχωρεί στον Χίτλερ σχεδόν πλήρη δικαιώματα εξόρυξης στα ορυχεία πολύτιμων μετάλλων για την πολεμική του βιομηχανία. Και ενώ οι διεθνείς μαχητές αποχωρούν, ο Μαξ επιστρέφει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Εκεί μαθαίνει πως ο Τρέβες, όντας σε δυσμένεια, αναχώρησε για το μέτωπο. Ο πρώην μυστικός βρίσκει ξανά φίλους και εχθρούς ενώ τον παρακολουθεί η Σεγουριδάδ, καθώς τον συκοφαντούν πως είναι ξένος πράκτορας. Εντάσσεται στην ομάδα δημοσιογράφων – μαζί με τη γενναία Κλερ που ήδη γνωρίσαμε – και ταξιδεύουν προς κάλυψη της άνισης, πλέον, μάχης. Από εδώ άρχεται το δεύτερο μέρος με τίτλο «Rio de Sangre» – σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη, πάλι από την Jemma Press. Στην κόλαση του πολέμου Είμαστε πλέον στον Νοέμβριο του 1938 και το μέτωπο που δεσπόζει είναι αυτό του ποταμού Έβρου. Φτάνοντας στην πρώτη γραμμή του πυρός μαθαίνει πως το μέτωπο του ποταμού υποχωρεί εις βάρος των Δημοκρατικών λόγω υπεροπλίας γερμανικών αεροπλάνων. Ο Μαξ και η Κλερ δεν πηγαίνουν από ασφαλείς δρόμους μαζί με τους συναδέλφους τους, παρά επιλέγουν να συμπορευτούν με το στράτευμα. Κάποια στιγμή γνωρίζουν τον θρυλικό στρατηγό Λίστερ. Στο μεταξύ η Σεγουριδάδ μαθαίνει διαρκώς τις κινήσεις του Μαξ, μιας και ο οδηγός στο αυτοκίνητο Τύπου καθοδηγείται από την Ασφάλεια. Σκηνές αυτοθυσίας αποτυπώνονται στα γραφήματα του Giardino, με ανατινάξεις γεφυρών και θαρραλέας αντίστασης εκ μέρους των μαχητών. Στις βαριά χιονισμένες εκτάσεις ο Μαξ τραυματίζεται κατά λάθος στο χέρι από φίλια πυρά, αλλά περιποιούνται την πληγή στο κινητό στρατιωτικό ιατρείο. Με τα ίχνη του φίλου του Τρέβες να τον στέλνουν όλο και πιο βαθιά στην κόλαση του πολέμου, ο ήρωάς μας και η φίλη του ενώνονται με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους, που γι’ αυτούς είναι απλά ακόμη μια επαγγελματική ανταπόκριση χωρίς κανένα ανθρωπιστικό ενδιαφέρον. Στον δρόμο της επιστροφής στη Βαρκελώνη... αναμένουμε το τελικό επεισόδιο χωρίς ψευδαισθήσεις, «Sin ilusión». Vittorio Giardino «Rio de Sangre» Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 56 Τιμή: 11,66 ευρώ Και το σχετικό link...
  17. Ο Βιτόριο Τζιαρντίνο σκιαγραφεί με γκρίζα χρώματα την περίπλοκη κατάσταση που επικρατεί στις γραμμές των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο. Όπου συναντάμε ξανά τον σπουδαίο Ιταλό κομίστα Βιτόριο Τζιαρντίνο στο τρίτο και τελευταίο μέρος του «No pasaran!». Πολυγραφότατος του graphic novel και πολυβραβευμένος, έχει δημιουργήσει πολλούς δυναμικούς χαρακτήρες σε διάφορα είδη και εν προκειμένω αυτόν του Γαλλοεβραίου Μαξ Φρίντμαν, πρώην πράκτορα της γαλλικής αντικατασκοπείας. Ύστατο μέρος της τριλογίας, το «Sin ilusion» (εκδόσεις Jemma Press, σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη) αναφέρεται φυσικά στον Ισπανικό Εμφύλιο. Στην πρώτη πράξη του δράματος ο Μαξ επιστέφει στη φλεγόμενη Ισπανία ύστερα από προτροπή της γυναίκας του συμπολεμιστή του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες, καθώς τον πληροφορεί για την εξαφάνισή του, μήνες τώρα, από τη Βαρκελώνη. Είναι Οκτώβρης του 1938, έχει ήδη υπογραφτεί η Συμφωνία του Μονάχου με αποτέλεσμα την ουδετερότητα των δυτικών δυνάμεων στον πόλεμο και τη διάλυση των Διεθνών Ταξιαρχιών. Οι αντιφασίστες αποχωρούν, όχι όμως και τα τανκ των Ιταλών και τα αεροπλάνα των ναζί. Παράλληλα, ο Φράνκο ενισχύεται με βαρέα όπλα και πυρομαχικά. Στη Βαρκελώνη ο Μαξ μαθαίνει ότι ο Τρέβες έχει αναχωρήσει για το μέτωπο. Παράλληλα, οι μυστικοί της Σεγουριδάδ τον παρακολουθούν καθώς ακούγεται πως είναι ξένος πράκτορας. Με τη βοήθεια της νεαρής Βελγίδας Κλερ Μπλον πηγαίνει τον Νοέμβριο του 1938 στο μέτωπο του ποταμού Έβρου. Οι Δημοκρατικοί υποχωρούν σταδιακά λόγω υπεροπλίας γερμανικών αεροπλάνων. Στιγμές αυτοθυσίας και ηρωικής αντίστασης εκ μέρους των μαχητών, ενώ ο Μαξ τραυματίζεται στο χέρι κατά λάθος από συμπολεμιστές του. Ο Γκουίντο Τρέβες παραμένει άφαντος. Στρατεύματα υποχωρούν και επιστρέφουν στη Βαρκελώνη. Τώρα, η τρίτη συνέχεια μας βρίσκει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Είναι Δεκέμβριος του 1938. Τα στρατεύματα των φαλαγγιτών προελαύνουν. Υπό την παρακολούθηση της Σεγουριδάδ και του συνταγματάρχη Λόπες, ο Φρίντμαν πληγωμένος και εξουθενωμένος συνεχίζει να ψάχνει τον φίλο του. Ο βασικός χαρακτήρας ξαναβρίσκεται με τον Ιρλανδό αντιφασίστα Έντι Κορκ και τον στρατιωτικό Κάρλο Ντελγάδο, από τον οποίο μαθαίνουν ότι ο Τρέβες θεωρείται πλέον λιποτάκτης από τους κομμουνιστές. Ο Φράνκο κερδίζει τις μάχες και η Βαρκελώνη πλημμυρίζει με 1 εκατομμύριο πρόσφυγες από τις κατακτημένες περιοχές. Οι βομβαρδισμοί συνεχείς. Αποθήκες πυρομαχικών του Δημοκρατικού Στρατού ανατινάσσονται. Είναι τότε που η Κλερ και ο Μαξ προκειμένου να προστατευτούν αγκαλιάζονται και έρχονται, συναισθηματικά, πολύ κοντά. Ανανεωμένος με πλήθος πολεμοφοδίων – χάριν της παράδοσης των ορυχείων στους ναζιστές –, ο φρανκικός στρατός προχωρά ακάθεκτος προς τη γη της ελευθερίας, την ένδοξη Καταλονία. Εν τω μεταξύ, η επερχόμενη ήττα φέρνει διάσπαση στις τάξεις του αριστερού πολιτικού μπλοκ και υπάρχουν φήμες για λίστες προγραφών των κομμουνιστών. Η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον Μαξ έχει ως αποτέλεσμα τον επιπόλαιο τραυματισμό τού συντρόφου του Έντι στο πόδι. Η Σεγουριδάδ χρησιμοποιεί τους δύο φίλους ως δόλωμα για να συλλάβει τους φασίστες μυστικούς που λίγο έλειψε να τους σκοτώσουν. Γίνεται γνωστό ότι στις τάξεις του λαϊκού στρατού δρα χαφιές υπό το ψευδώνυμο «Κοκορίτο». Θα προλάβουν άραγε να τον ξεσκεπάσουν; Vittorio Giardino No pasaran! III, Sin Ιlusiοn Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 70 Τιμή: 12,55 ευρώ Και το σχετικό link...
  18. Ο εικονογράφος κομίστας Vittorio Giardino αναφέρεται στο τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου, με τον ήρωά του Μαξ Φρίντμαν να ψάχνει την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα. O Μπολονέζος κομίστας Βιτόριο Τζιαρντίνο θεωρείται μετρ του είδους, γι’ αυτό και έχει βραβευτεί πολλάκις, αφότου παράτησε στα 31 του μια επιτυχημένη καριέρα τεχνικού ηλεκτρονικών υπολογιστών για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το γκράφικ νόβελ. Ακολουθεί επισταμένη ιστορική έρευνα, αλλά και επιμονή στη λεπτομέρεια της εικόνας και στο βάθος της. Επιρροές του αποτέλεσαν τόσο τα hard boiled αστυνομικά των Χάμετ, Τσάντλερ, αλλά και ο Ντόναλντ Ντακ του Καρλ Μπαρκς, ο Μίκυ Μάους του Φλόιντ Γκότφρεντσον. Μέντοράς του, ο μεγάλος Ούγκο Πρατ. Διάφοροι χαρακτήρες περιλαμβάνονται στην εικονογραφία του: ο Σαμ Πέτζο απ’ τα αμερικανικά αστυνομικά φιλμ, ο Τζόνας Φινκ που δρα στον λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό, η λάγνα και αφελής Λιτλ Έγκο και, βεβαίως, ο πιο δυναμικός Μαξ Φρίντμαν του Μεσοπολέμου. Τώρα, ο Γαλλοεβραίος Φρίντμαν, πρώην πράκτορας της γαλλικής αντικατασκοπείας, πρωταγωνιστεί στο «No pasaran» (εκδόσεις Jemma Press) σε μετάφραση του Γαβριήλ Τομπαλίδη, το πρώτο βιβλίο της αφιερωμένης στον Ισπανικό Εμφύλιο τριλογίας. Τον γνωρίσαμε στην «Ουγγρική ραψωδία» (εκδόσεις Βαβέλ). Εδρεύει, πλέον, στα περίχωρα της Γενεύης με την οικογένειά του. Τον Οκτώβριο του 1938 τον επισκέπτεται η γυναίκα ενός αγαπημένου συντρόφου που πολέμησαν μαζί ως εθελοντές για την κοινωνική δημοκρατία και έσωσαν αλλήλους μέσα στην κόλαση της αιματηρής σύγκρουσης. Είναι η Άντα, του φίλου του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες, του οποίου τα ίχνη έχουν χαθεί εδώ και δυο μήνες. Μαθαίνουμε πως ο τελευταίος έχει έλθει σε σύγκρουση με τον κομματικό μηχανισμό και γι’ αυτό έχει προγραφτεί. Προφανώς η εξαφάνισή του σχετίζεται με αυτό το γεγονός. Ο Φρίντμαν πείθεται από την απελπισμένη γυναίκα και ταξιδεύει με τρένο στη Βαρκελώνη. Η κατάσταση εκεί είναι πολύ δύσκολη. Μόλις έχει υπογραφεί η Συμφωνία του Μονάχου, με την οποία – προς κατευνασμό του Χίτλερ – οι Δημοκρατίες εγκρίνουν την προσάρτηση μέρους της Τσεχοσλοβακίας, δηλώνοντας την ουδετερότητά τους στον Πόλεμο της Ιβηρικής. Ούτως, οι Διεθνείς Ταξιαρχίες διαλύονται και οι αντιφασίστες αποχωρούν, όχι όμως οι Γερμανοί και οι Ιταλοί στρατιώτες. Στο τρένο γνωρίζει τη νεαρή και λαλίστατη δημοσιογράφο Κλερ Μπλον. Καταλύουν στο περίφημο ξενοδοχείο Αουρόρα. Στο ρεστοράν ο Φρίντμαν συναντά τον θρυλικό Σοβιετικό στρατηγό Πάβελ Γκάσκιν, γνωστό με το ψευδώνυμο «Γκάλγκο», που έλαβε μέρος στην κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων της Πετρούπολης. Τον γνωρίζει στην Μπλον και η αφελής Γαλλίδα αναφέρει τη συνάντησή τους με τον φίλα προσκείμενο στους τροτσκιστές Βίκτορ Σερζ – κόκκινο πανί για τους σταλινικούς! Ο συνταγματάρχης Λόπεζ της Ασφάλειας παρακολουθεί τον ήρωά μας συνεχώς. Στο μεταξύ η αεροπορία του Άξονα βυθίζει, ανοιχτά των Βαλεαρίδων, δυο ρωσικά πλοία φορτωμένα με πυρομαχικά και όπλα. Ο κομισάριος Ρουμπίτζοφ πείθει τον «Γκάλγκο» πως ο Φρίντμαν είναι ξένος πράκτορας. Σκηνοθετούν μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και τον πάνε στο τμήμα. Παρόλο που ο Μαξ επιθυμεί να κρατήσει ουδέτερη στάση, γνωρίζοντας από παλιά εχθρούς και φίλους, αναγκάζεται γρήγορα να εμπλακεί. Με τη βοήθεια του Ιρλανδού διεθνιστή Έντι Κορκ μαθαίνει πως ο Τρέβες είναι στο μέτωπο. Και εκεί αποφασίζει να πάει. Η συνέχεια έπεται. Vittorio Giardino «No pasaran» Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 56 Τιμή: 11,66 ευρώ Και το σχετικό link...
  19. Ο Θανάσης Καραμπάλιος και ο Νίκος Σταυριανός συμπράττουν δημιουργικά και με τη γλώσσα των κόμικς μάς αφηγούνται ιστορίες της θεσσαλικής ΄ενδοχώρας΄. Όταν πληροφορηθήκαμε τη δημιουργική σύμπραξη του Θανάση Καραμπάλιου (σεναριογράφου και σχεδιαστή της εξαιρετικής σειράς «1800») και του Νίκου Σταυριανού (ανερχόμενου και πολλά υποσχόμενου νέου δημιουργού), δεν βλέπαμε την ώρα να πιάσουμε στα χέρια μας τον καρπό αυτής της συνεργασίας. Πόσο μάλλον όταν η δουλειά αυτή έχει να μας αφηγηθεί ιστορίες και θρύλους από τα χωριά της Ελασσόνας. «Στη σκιά του Ολύμπου» τιτλοφορείται το κόμικς των Καραμπάλιου και Σταυριανού (σε κείμενα του πρώτου και σχέδια του δεύτερου), το οποίο αποτελεί μια συλλογή τεσσάρων ιστοριών από τα χωριά της Ελασσόνας: του Γιώργη Βαϊνά που παρακαλούσε θεούς και νύμφες για έναν απόγονο, για τη μακάβρια προέλευση της ονομασίας «Κεφαλόβρυσο», για τη ματωμένη μάχαιρα ενός ιερέα, για την αιματηρή κατάληξη του προδότη Μπαμπέλη. Ο κόσμος «στη σκιά του Ολύμπου» είναι ένας κόσμος αρχαϊκός, χθόνιος, κατάφορτος από παγανιστικές δοξασίες και μαγικές πρακτικές. Ένας κόσμος γεμάτος νεράιδες, νύμφες, στοιχειά και αρχαίες ειδωλολατρικές συνήθειες που εξακολουθούν να επιβιώνουν, είτε φανερά είτε συγκεκαλυμμένα, στο μεταίχμιο μεταξύ προνεωτερικότητας και επικράτησης του σύγχρονου καταναλωτικού μοντέλου. Πρόκειται για τον κόσμο που μας διέσωσε στις «Παραδόσεις» του ο πατέρας της λαογραφικής επιστήμης Νικόλαος Πολίτης. Είναι ο κόσμος που άλλοτε θάλλει υπό το φως του ήλιου κι άλλοτε κρύπτεται σε σπήλαια ανήλιαγα· εκεί όπου το πραγματικό και το φανταστικό συναντιούνται, δημιουργώντας για τους θνητούς ένα περιβάλλον εφιαλτικό. Για τον Καραμπάλιο, αυτός ο κόσμος είναι οικείος: «Είχα την τύχη από μικρός να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που τους άρεσε να διηγούνται ιστορίες αλλά και να τις ακούνε. […] Τα έφερε έτσι η ζωή μου να λέω κι εγώ ιστορίες και να έχω την τύχη να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τις διαβάσουν», μας αναφέρει στο προλογικό του σημείωμα. Για καλή του τύχη – αλλά και δική μας – ο Καραμπάλιος βρήκε στον Σταυριανό τον ιδανικό καλλιτέχνη για να αποδώσει με τις έντονες σχεδιαστικές του γραμμές και τις κοντράστ φόρμες του το γκροτέσκο ύφος των ιστοριών του: «Το σκίτσο σε ένα κόμικς είναι ακόμα ένα μέσο για να πεις μια ιστορία. Και υπάρχουν σκίτσα που όταν τα βλέπεις είναι λες και σου φωνάζουν οι ιστορίες στο κεφάλι σου “αυτό μας ταιριάζει”! Σαν κάλεσμα απόκοσμης φωνής που βγαίνει από σπήλαιο βαθύ και σε υπνωτίζει, κάνοντάς σε να φανταστείς κάτι καθαρά, πριν καν αυτό δημιουργηθεί. Έτσι ένιωσα όταν είδα τα σχέδια του Νίκου Σταυριανού. Ήταν ο ιδανικός για να αποδώσει, να γίνει κι αυτός παραμυθάς και με τα μελάνια του να σας πει τις ιστορίες μου». Και το σχετικό link...
  20. Μια σκληρή ποιητική αλληγορία που πραγματεύεται τα ζητήματα της κακοποίησης, της γυναικείας σεξουαλικής ηδονής, αλλά και της αυτοκτονίας. «Λένε πως ο έρωτας είναι υπέροχος, αλλά αυτό δεν ισχύει…! Είναι ψεύτης, κακιασμένος και εγωιστής…! Ξέρω πως θα έπρεπε κάποτε να ερωτευτώ, αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω…! Και από τη στιγμή που έχω αφεθεί να ζω σαν μια άθλια πουτάνα, προτιμώ να δώσω ένα τέλος!». Με αυτά τα λόγια η Ιλόνα, η νεαρή ηρωίδα του «Ένας μικρός θάνατος», απευθύνεται στη Σουσπίρια, τη χυμώδη και σαγηνευτική διαβολική θεότητα, προσωποποίηση της αιώνιας θηλυκότητας. Σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της σειράς Suspiria, επισκεπτόμαστε ξανά τον άγριο, αισθησιακό, απόκοσμα τρομακτικό κόσμο του Ιταλού δημιουργού Luca Laca Montagliani, σε σχέδιο Andrea Bulgarelli. Μια σκληρή ποιητική αλληγορία που πραγματεύεται τα ζητήματα της κακοποίησης, της γυναικείας σεξουαλικής ηδονής, αλλά και της αυτοκτονίας. Ένα άλμπουμ στα πρότυπα των κλασικών ερωτικών fumetti τρόμου των δεκαετιών του ’60 και του ’70, κατάλληλο για ηλικίες 18+. Το κόμικς «Suspiria – Βασίλισσα του Νεκρόκοσμου: Ένας μικρός θάνατος» κυκλοφορεί σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη, από τις εκδόσεις Jemma Press. Και το σχετικό link...
  21. Ο Θανάσης Καραμπάλιος, γνωστός από την εξαιρετική best seller σειρά του “1800”, ενώνει τις δυνάμεις του με τον Νίκο Σταυριανό, γιο του εκδότη της Jemma, με πολλά fanzines στο ενεργητικό του και μαζί επιχειρούν να μας περιγράψουν μερικές ιστορίες από τα χωριά της Ελασσόνας, όπως τις άκουσαν από τους καλύτερους story tellers του κόσμου, που δεν είναι άλλοι από τους παππούδες μας. Κι όλα αυτά… Στη σκιά του Ολύμπου. Στο άλμπουμ περιέχονται τέσσερις σύντομες, αλλά απολαυστικές ιστορίες, κάποιες αληθινές, κάποιες φανταστικές και κάποιες και τα δύο, όπως μας ενημερώνει ο Θανάσης, τις οποίες τις άκουσε κατά την παιδική του ηλικία από συγγενικά του πρόσωπα. Οι ιστορίες αυτές παίρνουν τους τίτλους τους από τα χωριά στα οποία “γεννήθηκαν” και είναι οι εξής: “Καρυά” (Ένα ζευγάρι προσπαθεί να κάνει παιδιά, αλλά δεν τα καταφέρνει. Αποφασίζει, λοιπόν, να ζητήσει την βοήθεια μίας νεράιδας που κατοικεί σε μία λίμνη. Το αντίτιμο, όμως, θα είναι πολύ βαρύ.) “Κεφαλόβρυσο” (Ένα φτωχό ορφανό κλέβει φαγητό από τον μεγαλο-κτηματία της περιοχής, ο οποίος το είχε εμπιστευτεί. Όταν αυτός το μαθαίνει, η κατάληξη θα είναι πολύ άσχημη.) “Πύθιο” (Ένας Ιερέας, βλέποντας ότι το ποίμνιό του χάνει την πίστη του στον Θεό, δεν διστάζει να αναμετρηθεί με τον κόσμο της μαγείας.) “Παλαιόκαστρο” (Ένας προδότης καταδίδει τους κλέφτες και τους αρματολούς του χωριού του στην Χωροφυλακή και η ποινή που θα του επιβληθεί από τους προδομένους επαναστάτες θα είναι τρομακτική.) Επηρεασμένος από τις ιστορίες που άκουγα κι εγώ μικρός στο χωριό μου και οι οποίες με τρόμαζαν, αλλά παράλληλα με συνάρπαζαν, βρήκα την συγκεκριμένη ανθολογία του γούστου μου. Σε όλες τις ιστορίες επικρατεί το horror στοιχείο, το οποίο στήνεται εκθετικά και δημιουργεί αγωνία για την κατάληξη, που ομολογουμένως δεν μας εκπλήσσει όταν τελικά έρχεται. Ο Καραμπάλιος βρίσκεται στο στοιχείο του κι έτσι αποδεικνύει ότι διαθέτει άνεση στην περιγραφή ιστοριών που βασίζονται σε χρονικά πλαίσια μιας άλλης εποχής, παλαιότερης. Εν κατακλείδι, όλες οι ιστορίες με ικανοποίησαν και δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποια. Αν, πάντως, θα έπρεπε να το κάνω αυτή θα ήταν η ιστορία από την “Καρυά”. Προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των σεναρίων της αντίστοιχης θεματολογίας και φυσικά στους θαυμαστές του συγγραφέα. Πιστεύω ότι δεν θα απογοητευτούν. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τον εικαστικό τομέα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Νίκος Σταυριανός αρχίζει κι ανδρώνεται επαγγελματικά κι οπτικοποιεί τα μακάβρια σενάρια με το κατάλληλο ύφος και με σχεδιαστικά μοτίβα που θυμίζουν πολύ το στυλ του μεγάλου Mike Mignola. Η αλήθεια είναι ότι εντοπίζουμε καρέ που θα τα χαρακτηρίζαμε αρκετά αφηρημένα, αλλά υπάρχουν κι άλλα που είναι περισσότερο εύστοχα κι αληθοφανή. Οι σκιάσεις κι ο ασπρόμαυρος χρωματισμός στέκονται ιδανικά σε μία τέτοια θεματική ιστοριών, αλλά έχω την εντύπωση ότι το παρακάνει λίγο με τους τόνους του μαύρου. Η Jemma φρόντισε να δώσει στην έκδοσή της το μέγεθος ενός τυπικού BD και η κόλληση στην ράχη απαντάει στα γνωστά επίπεδά της. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι παχύ και ματ κι έχω την αίσθηση ότι όπου θα έπρεπε να υπάρχει ένα αμιγώς λευκό χρώμα, αυτό έχει αντικατασταθεί με μία κρεμ απόχρωση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η αντίθεση που υπάρχει με το μαύρο, να μην είναι τόσο κολακευτική για το σχέδιο. Αυτό, βέβαια, αποτελεί μία προσωπική μου εκτίμηση και σίγουρα δεν είναι κάτι που με απέτρεψε από το να απολαύσω το κόμικ. Όσον αφορά το εξώφυλλο, αυτό θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα και τα κατσαρώματα από την υγρασία. Να πούμε ότι οι ιστορίες χωρίζονται μεταξύ του με ένα μονοσέλιδο σκίτσο, που φέρει τον τίτλο της καταγωγής τους. Πέρα από ένα εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα, που το βρίσκουμε στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, δεν θα βρούμε άλλο εξτραδάκι. Αφιέρωμα στην εκδοτική
  22. “Για την πριγκίπισσα θα πω από την Ολαρτάνη, Που ο νους σου δεν τα βάνει, Τα βάσανα που πέρασε Σε τόπους και ταξίδια Και όσους άντρες γνώρισε, Ήτανε όλοι γίδια...” Ο Σταύρος Κιουτσιούκης (“Yellow Boy”, “Έγκλημα στο πάρτι ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων”, “Χυλόπιτα”) αφήνει για λίγο το αγαπημένο του φετίχ (τα… “Πατουσάκια”) και σε συνεργασία με την Έφη Θεοδωροπούλου (“Η τσαλακωμένη ουρά”, “The 3isters”, “The very closed circle”), που έχει επιμεληθεί τον εικαστικό τομέα, δημιουργεί “Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης”. Πρωταγωνίστρια του έργου είναι μία πριγκίπισσα από την μακρινή Ολαρτάνη, η οποία από τις πρώτες κιόλας στιγμές της νιότης της φαινόταν ότι είναι ασυμβίβαστη κι ελεύθερο πνεύμα. Μάταια οι γονείς της προσπαθούσαν να την συνετίσουν να αποδεχτεί την θέση της τόσο ως γυναίκα (εκείνη την εποχή), όσο κι ως μέλος της βασιλικής οικογένειας. Τα χρόνια πέρασαν, οι γονείς της γέρασαν κι όλα τα αδέλφια της, εκτός από τον Ροσιμπάλδο (ο οποίος υπολειπόταν πνευματικά), έφυγαν για έναν πόλεμο, με σκοπό να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν να επιστρέψουν… Έτσι, από την στιγμή που η μοίρα έπαιξε αυτό το φοβερό παιχνίδι και την έχρισε μελλοντική βασίλισσα, το πρωτόκολλο πρόσταζε να παντρευτεί. Η γλυκύτατη Δόνα, λοιπόν, ξεκινάει ένα ταξίδι, παρέα με το άλογό της και τον πιστό της γάτο σε όλα τα μέρη που είναι κοντά στην Ολαρτάνη, προς αναζήτηση του ιδανικότερου άνδρα που θα την αγαπήσει και θα δεχτεί να σταθεί στο πλάι της ως άνακτας. Κάτι τέτοιο, όμως, αποδείχθηκε τρομερά δύσκολο. Εκτός από την ιστορία, η οποία είναι γλυκιά κι εύπεπτη, το πρώτο πράγμα που εντοπίζει ο αναγνώστης είναι ο έμμετρος στίχος, επάνω στον οποίο είναι γραμμένο ολόκληρο το σενάριο. Ένας στίχος χωρίς υπερβολές, με όμορφη ομοιοκαταληξία, με αρκετό χιούμορ, ο οποίος παραθέτει μία εύστοχη αφήγηση και δεν μας κάνει να βαρεθούμε σε κανένα σημείο του. Αυτό και μόνο δίνει έξτρα πόντους στην πλοκή (η οποία δανείζεται, τουλάχιστον προς το τέλος, κάτι από την “Οδύσσεια” του Ομήρου) και μας κάνει να υποκλιθούμε στο ταλέντο του Σταύρου, ο οποίος αποδεικνύει περίτρανα ότι το έχει με όλα τα σεναριακά (τουλάχιστον) μοτίβα. Πάντα τον εκτιμούσα τόσο σαν καλλιτέχνη, όσο και σαν άνθρωπο, αλλά με αυτή του την δουλειά με εξέπληξε στον υπερθετικό βαθμό, εννοείται ευχάριστα. Επίσης, το έργο είναι χωρισμένο σε ενότητες, οι οποίες αποκαλούνται πράξεις, σαν αυτές που βρίσκουμε στις θεατρικές παραστάσεις. Ακόμα μία έξυπνη πρωτοτυπία της αφήγησης. Όσον αφορά την υπόθεση, βγάζει μία όμορφη παιδικότητα κι αθωότητα και το χρονικό πλαίσιο, επάνω στο οποίο βασίζεται, βοηθάει στο να καλπάσει η φαντασία του αναγνώστη. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτή η συγγραφική ιδιαιτερότητα που περιέγραψα πιο πάνω, να έχανε κάπως, μιας και δεν περιγράφει κάτι που δεν έχει γραφτεί ξανά σε βιβλία, περιοδικά και λαϊκά αναγνώσματα. Εν κατακλείδι, προτείνεται πρωτίστως σε εκείνους που έχουν περιέργεια να δουν μία άλλη πλευρά του Θεσσαλονικιού Φαρμακοποιού δημιουργού, αλλά και στους λάτρεις τον ρομαντικών (με αρκετές δόσεις ποιοτικού χιούμορ) ιστοριών της Μεσαιωνικής και της Ιπποτικής εποχής. Ο εικαστικός τομέας θεωρώ ότι έρχεται δεύτερος σε σχέση με το σενάριο. Το σχέδιο λειτουργεί υποστηρικτικά κι απλά κάνει σε κάθε σελίδα (συνήθως στις δεξιές) μία περίληψη του κειμένου (που το συναντούμε στις αριστερές). Ουσιαστικά δεν έχουμε μία ενιαία δουλειά που θα μπορούσε να διαβαστεί και μόνη της, σε αντίθεση με το κείμενο, το οποίο άνετα θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτόνομα. Όσον αφορά την ποιότητά του, μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε χωρίς όμως να με ενθουσιάσει. Το βασικό του “ελάττωμα” έγκειται στην έλλειψη ρεαλισμού και στις πολλές γωνίες που είχε. Ο χρωματισμός είχε κι εκείνος την μονοτονία του, καθώς αποτελούνταν αποκλειστικά από τόνους του γκρι και του κόκκινου. Κι εδώ δεν μπορώ να πω ότι δεν ικανοποιήθηκα, αλλά και πάλι δεν θα τον χαρακτήριζα αριστουργηματικό. Η έκδοση της JEMMA είναι μετρίου μεγέθους και με γερή κόλληση στην ράχη. Το χαρτί από το οποίο αποτελείται το εσωτερικό είναι ματ, αλλά με καλή απόδοση των χρωμάτων, ενώ το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή και πάχος ικανό να αποτρέψει οποιαδήποτε ήπια κακομεταχείριση. Το έντυπο περιέχει “αυτάκια” τα οποία φέρουν τις βιογραφίες των δημιουργών στο εξώφυλλο (του Κιουτσιούκη) και στο οπισθόφυλλο (της Θεοδωροπούλου). Αυτό που με παραξένεψε είναι ότι στην βιογραφία του Κιουτσιούκη έχουν γραφτεί δύο αράδες όλες κι όλες, σε αντίθεση με την Θεοδωροπούλου, που οριακά έφτασε ο χώρος! Μην περιμένετε κανένα άλλο εξτραδάκι. Αφιέρωμα στην εκδοτική Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη Αφιέρωμα στην Έφη Θεοδωροπούλου
  23. Indian

    ΛΑΘΟΣ ΗΡΩΣ: Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΕΡΑΣΤΗΣ

    Ο Αδριανός Σταγγίδης, γνωστός για τα πολύ όμορφα φανζίν του “Ψαράκια” και “Νερόκοτα: 10+1 ιστορίες αφροσύνης και μωρίας”, μπαίνει στα σαλόνια των επαγγελματικών εκδόσεων και τίθεται υπό την εκδοτική αιγίδα της JEMMA. Το νέο του πόνημα, στο οποίο έχει επιμεληθεί το σενάριο και το σχέδιο, ονομάζεται “Ο Λάθος Ήρως: Η πριγκίπισσα και ο εραστής” και στο οποίο γνωρίζουμε τον Τζίμι Καμάκη, έναν ριψοκίνδυνο χαρακτήρα, που όμως δεν είναι κι ο καλύτερος στις φιλοφρονήσεις προς το γυναικείο φύλλο. Το αντίθετο θα λέγαμε. Είναι ένας λίγδας πέφτουλας! Ο Τζίμις, λοιπόν, καλείται από τον Δήμαρχο της περιοχής “Δέκα Κατσίκια” (ο οποίος γνωρίζει τον πατέρα του) για να τον βοηθήσει σε μία τραγική περίπτωση. Η Ροσελία, κόρη του Εσμεράλδου Φον Γουέλινγκτον, μεγάλου ονόματος στην περιοχή, έχει πέσει θύμα απαγωγής. Ο πλούσιος πατέρας της δίνει όσα-όσα για να την ελευθερώσει και να τιμωρήσει τον απαγωγέα. Επιστρατεύεται, λοιπόν, ο Τζίμις και ξεκινάει, μαζί με τον πιστό του Κορνήλιο (μία γιγαντιαία χελώνα) για το εξοχικό της οικογένειας Γουέλινγκτον, όπου ο απαγωγέας έχει κάνει κατάληψη. Και η περιπέτεια αρχίζει… Έχοντας διαβάσει το πειρατικό του κόμικ “Ψαράκια”, που μου άφησε θετικότατες εντυπώσεις, ξεκίνησα να διαβάζω το παρόν κόμικ με καλή διάθεση κι ομολογώ ότι δεν με απογοήτευσε. Έχουμε ένα σενάριο, που στηρίζεται επάνω στο κωμικό στοιχείο, αλλά δεν αφήνεται μόνο στο αστείο και χτίζει μία ενδιαφέρουσα πλοκή, με αξιόλογη αφήγηση, καλοστημένους χαρακτήρες, ενώ δεν λείπει και το αναπάντεχο plot twist όσο πλησιάζουμε στο φινάλε. Η ένταση ανεβαίνει εκθετικά όσο πλησιάζουμε στην τελική αναμέτρηση, ενώ δεν λείπουν και οι σκηνές δράσης και μάχης. Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι είναι ένα κόμικ που πολλοί αναγνώστες θα το βρουν του γούστου τους, καθώς συνδυάζει το χιούμορ με την δράση και την έξυπνη πλοκή. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Ο εικαστικός τομέας φέρνει πολύ σε manga, ενώ το όλο σουλούπι του κεντρικού πρωταγωνιστή μού έφερε στο μυαλό κάτι από την “Μαύρη Φουστανέλα”, του Χρήστου Σταμπουλή. Ίσως ο Αδριανός να άντλησε την έμπνευσή του από εκεί. Ποιος ξέρει? :thinking: Τα καρέ έχουν πολλές λεπτομέρειες και καλό μελάνωμα. Δυνατό σημείο, αν αναλογιστούμε ότι επικρατούν μόνο οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και καρέ που είναι παραφορτωμένα και αλλοιώνουν λίγο το τελικό αποτέλεσμα. Σε γενικές γραμμές, πάντως και το σχέδιο ακολουθεί την πορεία του σεναρίου. Αυτή προς το θετικό πρόσημο. Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό προς μεσαίο έντυπο, το οποίο φέρει ματ και παχύ χαρτί στο εσωτερικό. Για την εκτύπωση διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, μιας και το μελάνωμα μού φάνηκε πολύ άτονο και ξεθωριασμένο. Δεν γνωρίζω αν μιλάμε για αστοχία του τυπογραφείου ή αν πρόκειται για κάποια τεχνοτροπία του καλλιτέχνη. Το εξώφυλλο έχει ικανοποιητικό πάχος, ενώ την κόλλα στην ράχη την βρήκα ανθεκτική. Δυστυχώς αυτός που θέλει τα κόμικς του να έχουν κάποιο εξτραδάκι (όπως η αφεντιά μου) θα απογοητευτεί οικτρά. Το τεύχος δεν… αποκλίνει ούτε μία μοίρα από την απλή παράθεση του κόμικ. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram Αφιέρωμα στην εκδοτική
  24. Indian

    ΣΕΛΗΝΙΑΣΜΕΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

    Μετά τις Ψηφίδες τρόμου, η JEMMA συνεχίζει την εκδοτική της πορεία στον κόσμο των manga με το δεύτερο κατά σειρά κόμικ της, που φέρει τον τίτλο Σεληνιασμένοι εραστές. Η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί μία ανθολογία δημιουργημένη από τον Suehiro Maruo, η οποία περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες: "Ο ηδονοβλεψίας στην σοφίτα" "Χοΐτσι ο κουφός – Α’ μέρος" "Χοΐτσι ο κουφός – Β’ μέρος" "Δωμάτιο στον Παράδεισο" "Κόκκινα φρύδια" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 1" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 2" "Η παθητική υπακοή της πόλης" Η θεματολογία επάνω στην οποία κινούνται τα συγκεκριμένα σενάρια, όπως εύστοχα κι εύλογα μας προειδοποιεί το οπισθόφυλλο, ανήκουν στην σφαίρα της ακραίας φρίκης, η οποία αγγίζει τα όρια της παρανοϊκής διαστροφής. Ο Maruo, θιασώτης κι ένας από τους πρωτοπόρους του είδους (των manga ero-guro, όπως αυτά αποκαλούνται) έχει σαν τοπικό πλαίσιο την Ιαπωνία του προηγούμενου αιώνα και τα πολιτικά γεγονότα που την επηρέασαν και μέσα από αυτά περιγράφει στον αναγνώστη και τον τρόπο ζωής της πατρίδας του εκείνη την περίοδο. Μέσα από εκεί, λοιπόν, γεννιούνται ερωτικές καταστάσεις, που μετατρέπονται σε μακάβριες σκηνές, αρκετές μάλιστα από αυτές να είναι για γερά… στομάχια. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν με κάλυψε και δεν με διασκέδασε στο ελάχιστο. Δεν ξέρω αν είμαι πουριτανός ή αν απλά δεν αρέσκομαι σε τέτοιου είδους αναγνώσματα. Θεωρώ ότι ο δημιουργός δεν θέλει απλά να αποτυπώσει στο χαρτί το αποκύημα της φαντασίας του, αλλά αυτό που επιζητεί είναι να σοκάρει στον υπερθετικό βαθμό το κοινό του και να προκαλέσει. Γι΄ αυτό και στην πλειοψηφία των ιστοριών που παρατίθενται, αυτό που μου έμεινε είναι οι φρικιαστικές σκηνές κι όχι μία horror πλοκή με εντάσεις κι αγωνία. Πολλά σημεία των πλοκών είναι ασύνδετα μεταξύ τους, τόσο στον τομέα του σκίτσου, όσο και των διαλόγων, με αποτέλεσμα να νιώσω ότι ο συγγραφέας δεν εστίαζε και πολύ σε αυτούς. Εν κατακλείδι, αν και μου αρέσει το horror στοιχείο στα κόμικς, στις σειρές και στην ταινίες, εντούτοις, το παρόν κόμικ δεν με κάλυψε με την συγκεκριμένη φιλοσοφία που υιοθέτησε. Προτείνεται εξολοκλήρου στους λάτρεις των ero-guro manga κι εκείνους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από την πεπατημένη. Οι υπόλοιποι να κάνουν αυτό που προτρέπει το οπισθόφυλλο. Να αφήσουν το κόμικ στο ράφι. Αν και το αναγράφει κι επάνω στο κόμικ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να τονίζουμε ότι η συγκεκριμένη δουλειά ΔΕΝ απευθύνεται σε παιδιά. Ο εικαστικός τομέας σχεδιαστικά είναι πολύ καλός, αλλά φοβάμαι ότι ο σουρεαλισμός του σεναρίου δεν τον έχει αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλά από τα καρέ δεν έχουν μεγάλη συνοχή μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, μέσα από την αχαλίνωτη φαντασία, να χάνεται η ουσία και η πορεία που προσπαθεί να χαράξει η πλοκή της κάθε ιστορίας. Παρόλα αυτά μου άρεσε περισσότερο από τα σενάρια. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι είναι το ιδανικότερο για το είδος. Η έκδοση της JEMMA είναι αρκετά τίμια κι έχει κρατήσει την φιλοσοφία των manga. Το τεύχος διαβάζεται “ανάποδα” από τα δυτικά κόμικς, έχει μεσαίο (προς μικρό) μέγεθος και ματ χαρτί, κάπως λεπτό. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, η οποία είναι αρκετά ανθεκτική και υπόσχεται πολλά ξεφυλλίσματα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο πάχος του χαρτιού ή στην ποιότητά του, αλλά το τεύχος είναι αρκετά ελαφρύ για τον αριθμό των σελίδων που περιέχει. Αν θα μπορούσαμε να το πούμε συνοδευτικό υλικό, αυτό θα ήταν ένας δισέλιδος επίλογος, επιμελημένος από την Μυρτώ Τσελέντη, στον οποίο επιχειρείται μία αναφορά στην βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια για τα ero-guro κόμικς. Αφιέρωμα στην εκδοτική
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.