Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το “Whisky’s Dreams” είναι ένα κόμικ, το οποίο άνετα θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε νουάρ, καθώς περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται για να δημιουργήσουν το συγκεκριμένο είδος. Πρωταγωνιστής είναι ένας παρακμιακός ιδιωτικός ντετέκτιβ, ονόματι Jonathan Foolishbury, ο οποίος αναλαμβάνει διάφορες σκοτεινές υποθέσεις του υποκόσμου κι όπως είναι φυσικό, μπλέκει σε πάμπολλους μπελάδες. Το χρονικό πλαίσιο, επάνω στο οποίο κινούνται οι ιστορίες είναι η περίοδος του Μεσοπολέμου και πιο συγκεκριμένα το 1931 και 1932, ενώ το μέρος, όπου βρίσκεται πρόσφορο έδαφος για όλες εκείνες τις εγκληματικές ενέργειες δεν είναι άλλο από μία σκοτεινή κι άκρως κακόφημη περιοχή των περιχώρων του Λονδίνου. Όλα τα γεγονότα που περιγράφονται γίνονται νύχτα και τις περισσότερες φορές σε μπαρ, όπου συχνάζει η αφρόκρεμα των κακοποιών και φυσικά καλλίγραμμες, αλλά… φονικές γυναίκες που στάζουν δηλητήριο, ο καιρός είναι μουντός (ο οποίος “συμφωνεί” με την ψυχολογία του πρωταγωνιστή) κι ενίοτε βρέχει, ενώ στην συντριπτική πλειοψηφία της η αφήγηση γίνεται από τον ίδιο τον ήρωα, χωρίς τα λεγόμενα “μπαλονάκια” διαλόγων. Το συγκεκριμένο κόμικ, μετά την ανάγνωσή του, μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Το πρώτο που μου έκανε αγαστή εντύπωση είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί, η οποία είναι άκρως λογοτεχνική κι ο δημιουργός μοιάζει να είναι άρτιος χειριστής της και λεξιπλάστης. Αρκετές ήταν οι φορές που διάβασα ξανά μία πρόταση, προκειμένου να θαυμάσω την πανέξυπνη επιλογή των λέξεων, που την σχημάτιζαν! Όσο, όμως, οι λέξεις δημιουργούσαν το απαραίτητο κλίμα που ήθελε να περάσει το σενάριο, παράλληλα ένιωσα ότι η πλοκή κάπου χώλαινε. Δεν ξέρω αν το κόμικ που έπεσε στα χέρια μου ήταν μία πιστή μεταφορά του πρωτότυπου ή ο επιμελητής έχει επιλέξει μεμονωμένα αποσπάσματα, δυστυχώς ενώ η πλοκή δημιουργούσε το κατάλληλο κλίμα και μας έβαζε στο mood, σχεδόν αμέσως άλλαζε ρότα κι άρχιζε να αφηγείται μία διαφορετική υπόθεση, η οποία μπορεί να διατηρούσε τον κύριο κορμό, άφηνε όμως ανολοκλήρωτες πολλές εκκρεμότητες που είχε ανοίξει κατά την διάρκειά της. Αυτό ήταν κάτι που με στεναχώρησε, μιας και μου αρέσουν τέτοιου είδους σενάρια… Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που σίγουρα θα αρέσει στους λάτρεις των νουάρ ιστοριών, αλλά δυστυχώς οφείλω να τους προειδοποιήσω ότι θα μείνουν με την γεύση του ανολοκλήρωτου στο στόμα τους. Όσον αφορά το σχέδιο, αυτό το βρήκα πραγματικά εντυπωσιακό! Η λεπτομέρειες βρίσκονται σχεδόν σε όλα τα καρέ, έχουν την δομή γκραβούρας και πραγματικά μοιάζουν με ρετρό φωτογραφίες μιας εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και σαν καλό νουάρ που σέβεται τον εαυτό του, δεν παραλείπει να αποτυπώσει στο χαρτί πολλά καλλίγραμμα κορμιά γυναικών, εννοείται γυμνά. Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε ότι ο πρωταγωνιστής έχει την μορφή του Μάρλον Μπράντο, ενώ ανάμεσα σε άλλους χαρακτήρες της ιστορίας, βλέπουμε να “παρελαύνει” μία αξιόλογη αρμάδα από ηθοποιούς που μεσουράνησαν τον προηγούμενο αιώνα κι άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην Έβδομη Τέχνη, όπως είναι ο Ρόμπερτ Μίτσαμ, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ο Τζέιμς Ντιν και πολλοί άλλοι. Το χρώμα έχει δανειστεί τις αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου, μία τεχνοτροπία που, όχι μόνο μου αρέσει γενικά, αλλά νομίζω ότι γεννήθηκε για τέτοιες ιστορίες. Η έκδοση διατηρεί το ίδιο μυστήριο, που διατηρεί και η ιστορία, την οποία μας παραθέτει. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για την Ελληνική μεταφορά του κόμικ, καθώς δεν αναγράφεται απολύτως κανένα όνομα συντελεστή ή εκδοτική, πόσο μάλλον ημερομηνία κυκλοφορίας. Με μία μικρή έρευνα που έκανα διαπίστωσα ότι μιλάμε για ένα Γαλλικό BD, επιμελημένο από τον Jean-Claude Claeys (εξού και το όνομα στον τίτλο), το οποίο το συναντάμε υπό τον τίτλο “Whisky's dreams”. Το χαρτί έχει ωραία υφή, αλλά ομολογώ ότι είναι αρκετά λεπτό για ν΄ αποφύγει τα τσαλακώματα, ιδίως το εξώφυλλο. Έκπληξη, επίσης, κάνει ο τρόπος που έχουν δεθεί οι σελίδες μεταξύ τους, γιατί πολύ απλά… δεν έχουν δεθεί! Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο λειτουργούν σαν ένας άτυπος φάκελος, ο οποίος αγκαλιάζει τις σελίδες μεταξύ τους και τις συγκρατεί από το να πάρει η κάθε μία τον δικό της δρόμο. Οι σελίδες είναι διπλές, δηλαδή δεν είναι η κάθε μία ξεχωριστά. Φανταστείτε ένα τεύχος δεμένο με καρφίτσα, που την έχουμε αφαιρέσει και θα έχετε μία πλήρη εικόνα του παρόντος εντύπου. Το παρήγορο είναι ότι στην αριστερή πλευρά των σελίδων υπάρχουν δύο τρύπες, σαν αυτές που κάνουμε με τον διακορευτή, προκειμένου να περάσουμε τα χαρτιά στο έλασμα. Παρακαλείται, λοιπόν, όποιο παιδάκι γνωρίζει περισσότερες λεπτομέρειες για το εν λόγω τεύχος να διαφωτίσει κι εμάς. Ας βάλουμε και την επίσημη σελίδα του δημιουργού για περισσότερο… οφθαλμόλουτρο! Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.