Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'incal'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία έργα της 9ης Τέχνης, «Το Ινκάλ» επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis και μας εισάγει εκ νέου στον επικό κόσμο των Jodorowsky και Moebius. Ήδη από τις υπογραφές των δημιουργών στο εξώφυλλο, ο αναγνώστης προδιαθέτεται με προσδοκίες για ένα ανάγνωσμα με ισχυρό καλλιτεχνικό αντίκτυπο. Άλλωστε, τόσο ο Alejandro Jodorowsky όσο και ο Moebius – κατά κόσμον Jean Giraud – έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία της Τέχνης, ωθώντας τη διαρκώς σε νέα καλλιτεχνικά, εικαστικά και αφηγηματικά μονοπάτια, εφευρίσκοντας νέους τρόπους να εκφράσουν τις πρωτοποριακές ιδέες τους και τολμώντας να παρουσιάσουν και να εξερευνήσουν το νέο, το άγνωστο. Αφετηρία για τη δημιουργία του «Ινκάλ» στάθηκε η απόπειρα του Jodorowsky να μεταφέρει το 1974 στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο επικής επιστημονικής φαντασίας του Αμερικανού συγγραφέα Frank Hebert, «Dune» (1965). Στο ντοκιμαντέρ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 2013 με τίτλο «Jodorowsky ’s Dune», παρουσιάζεται λεπτομερώς η μεγαλεπήβολη πρόταση του Γάλλοχιλιανού δημιουργού: μεταξύ του καστ συγκαταλέγονταν ονόματα όπως ο Salvador Dalí, ο Orson Welles, ο Mick Jagger και η Amanda Lear, ενώ τη μουσική επρόκειτο να επιμεληθούν τα συγκροτήματα Pink Floyd και Magma. Η απύθμενη έμπνευση του Jodorowsky ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το έργο έμεινε ανολοκλήρωτο, για να ολοκληρωθεί τελικά μία δεκαετία αργότερα, όταν το 1984 κυκλοφόρησε τελικά η ταινία σε σκηνοθεσία David Lynch. Η απαγορευτική διάρκεια της ταινίας, η οποία υπολογιζόταν σε 10 με 14 ώρες, καθώς και ο απαιτητικός προϋπολογισμός (μόνο ο Σαλβαδόρ Νταλί ζητούσε 100.000 δολάρια την ώρα για να συμμετάσχει) λειτούργησαν ανασταλτικά για την παραγωγή μιας ταινίας, η οποία θα άφηνε ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου – άλλωστε, το κατάφερε και χωρίς να ολοκληρωθεί. Το υλικό αναφοράς, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν τα σχέδια του Moebius για ένα στόριμπορντ τριών χιλιάδων σελίδων, επηρέασε τελικά την παραγωγή πολλών μεταγενέστερων κινηματογραφικών παραγωγών επιστημονικής φαντασίας, μεταξύ των οποίων οι σειρές ταινιών «Star Wars», «Terminator» και «Alien». Στην παραγωγή του Alien άλλωστε εργάστηκε σχεδόν σύσσωμη η ομάδα του Jodorowsky, όταν πλέον το όνειρό του για τη μεγαλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου είχε καταρρεύσει. Το υλικό όμως υπήρχε. Το ίδιο και η ανάγκη των καλλιτεχνών να επινοήσουν έναν πρωτότυπο φανταστικό κόσμο και να τον εξερευνήσουν σε βάθος, σε μία διαστημική οδύσσεια γεμάτη επιστημονική φαντασία και τεχνολογία, πολιτική ίντριγκα και συνωμοσίες, μυστικιστικές και ψυχεδελικές εσωτερικές αναζητήσεις, δράση, έρωτα, σάτιρα. Κι έτσι γεννήθηκε «Το Ινκάλ». Κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στο γαλλικό περιοδικό «Métal Hurlant» το 1980, η ιστορία δημοσιεύτηκε σε συνέχειες και ολοκληρώθηκε το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό «Μικρό Παρά Πέντε» τη δεκαετία του ’80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ, ακολουθώντας την επίσημη διαίρεση σε κεφάλαια της εκδοτικής εταιρείας Les Humanoides Associes. Η έκδοση της Anubis, «Το Ινκάλ – Μέρος Πρώτο» παρουσιάζει τα τρία κεφάλαια, συστήνοντάς μας σε αυτό το διαγαλαξιακό έπος απ’ την αρχή. Ο Τζον Ντιφούλ, ένας ντετέκτιβ κλάσης «Ρ» σε έναν εκφυλισμένο, δυστοπικό κόσμο, βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται όταν ανακαλύπτει ένα αρχαίο μυστικιστικό τεχνούργημα που ονομάζεται «Ινκάλ». Οι περιπέτειες του Ντιφούλ θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον μεγαλύτερο πολεμιστή του γαλαξία, τον Μεταβαρόνο, αλλά και αντιμέτωπο με τις φοβερές δυνάμεις του Τεχνοποντίφικα. Αυτές οι αναμετρήσεις είναι λίγες από τις πολλές που συνθέτουν μια ιστορία κωμικών και κοσμικών διαστάσεων, όπου ο Ντιφούλ θα χρειαστεί να παλέψει όχι μόνο για τη δική του επιβίωση αλλά και για εκείνη ολόκληρου του σύμπαντος. Οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει το ηρωικό και ηθικό στερεότυπο του «εκλεχτού» που συναντάται σε αυτού του είδους τις επικές αφηγήσεις, χαρακτηρίζονται από μία εκ πρώτης όψεως αφαιρετική, συνειρμική πορεία, δίχως να γίνεται αντιληπτό το διακύβευμα και ο ρόλος του Τζον σε αυτό. Βουτηγμένος στα πάθη, στις εξαρτήσεις και στην… ανεμελιά, ο Τζον δείχνει με κάθε ευκαιρία πόσο δειλός και φυγόπονος είναι, αναζητώντας βοήθεια για να ξεπεράσει τις διαρκείς προκλήσεις που εμφανίζονται στο διάβα του από τρίτους ή από το Ινκάλ, το οποίο παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο στην αλλόκοτη και συνάμα σαγηνευτική ιστορία των δύο τεράστιων καλλιτεχνών. Εκτός από την κεντρική ιστορία, η οποία θα ολοκληρωθεί με τον δεύτερο τόμο, «Το Ινκάλ» πλαισιώνεται από τις ιστορίες «Πριν το Ινκάλ» (Jodorowsky – Zoran Janjetov), «Μετά το Ινκάλ» (Jodorowsky – Moebius) και «Το Τελευταίο Ινκάλ» (Jodorowsky – José Ladrönn), καθώς και μερικές spin-off σειρές μεταξύ των οποίων «Το Έπος των Μεταβαρόνων», το οποίο έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά μέσω του περιοδικού «9» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία». Νέες εκδόσεις Εκτός από το «Ινκάλ», του οποίου ο δεύτερος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός Νοεμβρίου, από τις εκδόσεις Anubis επανακυκλοφορούν τα εμβληματικά κόμικς «V for Vendetta» των Alan Moore και David Lloyd και «Joker» του Brian Azzarello, αλλά και η ολόφρεσκη ιστορία «Spider-Men» του Brian Michael Bendis και της Sara Pichelli, όπου ο κλασικός, φιλικός Σπάιντερ-Μαν της γειτονιάς Πίτερ Πάρκερ συναντάται με τη νέα, Ultimate εκδοχή του, την οποία ενσαρκώνει ο νεαρός Μάιλς Μοράλες. Και το σχετικό link...
  2. «Ινκάλ»: Κατά πολλούς, το σημαντικότερο graphic novel επιστημονικής φαντασίας – και αυτό που επηρέασε τους περισσότερους σεναριογράφους, σχεδιαστές και σκηνοθέτες. Κανείς μαθαίνει τα κόμικς, και τα αγαπά, κάπου στην εφηβική του ηλικία, συν-πλην κάποια χρόνια, ανάλογα με τη βιβλιοθήκη που είχαν οι γονείς του, με το πόσο τούς έβλεπε να διαβάζουν και με την πρόσβαση που είχε ο ίδιος σε βιβλία και άλλα βρώσιμα έντυπα. Μπορεί να είναι κάποια υπερηρωικά τα κόμικς που θα μάθει αυτό το παιδί να αγαπά – και που θα του ανοίξουν τον δρόμο προς εκείνα που θα βάλει στο εικονοστάσι του μεγαλώνοντας –, μπορεί να είναι πολεμικά, μαγείας, φραντσάιζ, αντεργκράουντ, καλλιτεχνικά, πολιτικά, ερωτικά, τρόμου, φαντασίας, ο Σπάιντερμαν και ο Μπάτμαν, ο Μπλεκ και ο Ζαγκόρ, ο Κοκομπίλ και ο Αστερίξ, μπορεί να είναι ο Κόναν ο Βάρβαρος – ή να είναι το Ινκάλ. Αν τυχόν είναι το Ινκάλ, να ξέρει ότι η ζωή του σημαδεύτηκε πια για τα καλά. Και πως αυτό είναι καλό, και να μην τον μέλλει. Όλα θα πάνε καλά. Θα είναι παράξενα βέβαια, αλλά κι ΑΥΤΟ είναι καλό. Αν πάλι διαβάσει το Ινκάλ πιο μεγάλος, ναι, προφανώς θα καταλάβει πιο πολλά πράγματα, θα δει πιο βαθιά, θα προβληματιστεί περισσότερο, αλλά κυρίως: θα επιστρέψει ξανά μέσα του σε εκείνη τη μαγική ηλικία. Σε εκείνο που υπήρξε τότε, και που κατά έναν περίεργο τρόπο, εξακολουθεί να είναι, κι ας μην το ξέρει. Κι αυτό είναι επίσης πολύ καλό, όπως μπορεί ο καθένας μας να καταλάβει. Αρκεί να το κάνει μυστικά, και με ένα πονηρό εσωτερικό χαμόγελο. Γιατί έτσι πάνε αυτά. Ο Alejandro Jodorowsky και ο Mœbius έφτιαξαν ένα αριστούργημα, τέτοιο που ξεπέρασε ακόμη και τη συνασπισμένη τους διάνοια. Το Ινκάλ έκτοτε ζει τη δική του ζωή, και συνεχίζει να τρυπώνει στα μυαλά και στις ψυχές των αναγνωστών του, και να πλάθει καλλιτέχνες ανάμεσά τους. (Ένας από αυτούς, από τους πολύ σύγχρονούς μας, ο Taika Waititi, που θα το γυρίσει ταινία – για να μας κόψει την ανάσα). Οι άνθρωποι της ηλικίας μου το διαβάσαμε στα ευλογημένα 80s, στο Μικρό Παρά Πέντε, το κουβαλάγαμε επάνω μας και το βάζαμε κάτω-κάτω στη βιβλιοθήκη μην το δει κανείς και μας το πάρει. Αν και τελικά πάντα το χάναμε, άγνωστο γιατί. Ήταν έξι τεύχη τότε. Μάλλον. Τώρα (κι αυτό είναι η είδηση) το Ινκάλ επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis σε δύο τόμους, και είναι ώρα να το μάθουν, ή να το ξαναθυμηθούν, όλοι. Ο πρώτος (μετάφραση Χρήστος Τσέλιος, 156 σελίδες, 21x28 εκατοστά) ξεκινά το ταξίδι του σε δέκα μέρες. Πάμε να σώσουμε το σύμπαν, ξανά. Γιατί είμαστε παράξενοι τύποι, όλοι μας. Και το σχετικό link...
  3. Ένας σκηνοθέτης παράξενων καλτ ταινιών και συγγραφέας πολυεπίπεδων σεναρίων με μεταφυσικά και θρησκευτικά στοιχεία και ένας από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικς συνεργάζονται σε μια ιστορία που ξεκινά με τις διαλέξεις ενός καθηγητή στα αμφιθέατρα της Σορβόνης και καταλήγει στην Κολομβία με τη «γέννηση» του Αγίου Ιωάννη. Οι ταινίες του Χιλιανού σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky (γενν. 1929) όπως το «Santa Sangre», το «El Topo» και το «Ιερό Βουνό» θεωρούνται σήμερα καλτ και προβάλλονται ξανά και ξανά σε εναλλακτικά και underground φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Βουτηγμένες στον σουρεαλισμό και τον μυστικισμό και συχνά ποτισμένες από ωμή βία, έχουν γίνει αντικείμενα λατρείας από μια μερίδα οπαδών του εναλλακτικού κινηματογράφου. Παράλληλα με την καριέρα του στον κινηματογράφο, ο Jodorowsky έχει γράψει τα σενάρια πολλών κόμικς με πιο γνωστό από αυτά το «Ίνκαλ», μια εξαιρετικά πολύπλοκη και πολύτομη σειρά η οποία μετά την τεράστια επιτυχία της γνώρισε ένα σίκουελ («After the Incal»), ένα πρίκουελ («Before the Incal» σε σχέδια του Zoran Janjetov), έναν επίλογο («Final Incal» σε σχέδια του Jose Ladronn) και διάφορα spin-offs μεταξύ των οποίων και το «Έπος των Μεταβαρόνων» σε σχέδια του Juan Gimenez. Το Ίνκαλ αποτέλεσε την πιο μακρόχρονη συνεργασία του Jodorowsky με τον Moebius και γνώρισε πολλά σίκουελ, πρίκουελ και spin-offs με άλλους σχεδιαστές. Στο πρώτο Incal (1980-1988) καθώς και στο After the Incal (2000) ο Jodorowsky συνεργάστηκε με τον μεγάλο Moebius (1938-2012), γνωστό και ως Jean Giraud, έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικς της γαλλοβελγικής σχολής με τεράστια θητεία στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ πάνω σε μια μεγάλη ποικιλία ειδών, με πιο συχνά από αυτά στο έργο του το γουέστερν («Blueberry») και την επιστημονική αλλά και υπερηρωική φαντασία («Arzach, «The Airtight Garage», «Silver Surfer» κ.ά.). Εκτός από το Ίνκαλ όμως, που αποτελεί και την πιο γνωστή συνεργασία μεταξύ Alejandro Jodorowsky και Moebius, οι δυο φίλοι συνδημιούργησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ακόμη ένα βιβλίο με θεματολογία που δεν έχει καμιά σχέση με την επιστημονική φαντασία. «Η Τρελή της Σακρέ-Κερ» (εκδόσεις Μαμούθ, 190 σελίδες) είναι μια συλλογή τριών διαφορετικών άλμπουμ («Η Τρελή της Σακρέ-Κερ», «Η Παγίδα του Παραλόγου», «Ο Τρελός της Σορβόνης») που όλα μαζί συνθέτουν μια ιστορία σε αρκετά διαφορετικό ύφος από πρότερες δουλειές του Jodorowsky αλλά διατηρώντας τα στοιχεία του παράλογου, του μυστικιστικού, του θρησκευτικού, του χιουμοριστικού. Δεν υπάρχουν αλλόκοτα πλάσματα από μακρινούς πλανήτες, δεν υπάρχουν εξωγήινοι και πανίσχυρα υπερόπλα, δεν υπάρχουν πόλεμοι και καταστροφές. Η ιστορία ξεκινά από τα αμφιθέατρα του ιστορικού Πανεπιστημίου της Σορβόνης και ένα μεγάλο μέρος της εξελίσσεται στο σύγχρονο Παρίσι με πρωταγωνιστή τον Αλέν Μανζέλ, έναν καθηγητή φιλοσοφίας με πολλά, σύμφωνα με όσα έχουν γραφτεί και έχει αποδεχθεί ο Jodorowsky, αυτοβιογραφικά χαρακτηριστικά του συγγραφέα. Ο Μανζέλ είναι ένας πολύ επιτυχημένος πανεπιστημιακός δάσκαλος που κατορθώνει να συγκεντρώνει στα μαθήματά του εκατοντάδες φοιτητές αλλά και πολλούς ακροατές που γεμίζουν ασφυκτικά τις αίθουσες για να τον ακούσουν. Η προσωπολατρία προς τον Μανζέλ είναι τόσο μεγάλη που οι «πιστοί» του έχουν δημιουργήσει μια οιονεί αίρεση: ντύνονται με συγκεκριμένο τρόπο, διαβάζουν ό,τι προτείνει ο καθηγητής, είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να ακολουθήσουν τις ηθικές «εντολές» του και τις «προσταγές» του χωρίς αμφισβητήσεις. Κι αυτός διογκώνει τη φιλαυτία του προσθέτοντας όλο και περισσότερες διδαχές που αναμιγνύουν στοιχεία φιλοσοφίας και θρησκείας και προτείνοντας την πνευματική προσήλωση και αφοσίωση στα θεία καθώς και την αποστασιοποίηση από την υλική ζωή: «Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν έχει λόγο ν’ ασχολείται με την πολιτική! Πρέπει να νοιάζεται για την ηθική!» αγορεύει σε κατάμεστες αίθουσες. «Πριν με κρίνετε, θα σας πω ένα ρητό, του οποίου την πηγή δεν είστε άξιοι να μάθετε: “Δεν υπάρχει ούτε καλό, ούτε κακό. Υπάρχει μόνο θεία παρουσία που απλώς αλλάζει μορφή”». Με τέτοιες ασυναρτησίες ο Μανζέλ θεωρείται από τους οπαδούς του κάτι σαν μοντέρνος προφήτης, μέχρι που μια οικογενειακή κρίση φουντώνει τις αντιδράσεις εναντίον του, οδηγεί σε αμφισβητήσεις των θεωριών του και το αμφιθέατρο παίρνει κυριολεκτικά φωτιά: «Αρκετά, συνάδελφοι! Σε ανώτατη σχολή είμαστε, όχι σε συναγωγή» φωνάζει ένας από τους φοιτητές του και πρώην γκρούπι του καθηγητή-σταρ. Και συνεχίζει: «Βαρέθηκα τα μυστικιστικά σας αλαμπουρνέζικα κύριε Μανζέλ! Η εμπειρία μου να σας ακούω να παπαγαλίζετε τα λόγια του Εβραίου “φιλοσόφου” Λεβινάς, μαθητή του ναζί Χάιντεγκερ, με οδήγησε στην αγανάκτηση. Μα την πίστη μου, ούτε σε σχολή του Μεσαίωνα να ήμασταν! Παρατήστε τη φιλοσοφία, κύριε Μανζέλ! Πηγαίνετε καλύτερα να παριστάνετε τον προφήτη στα σκαλιά! Αλλά όχι εδώ! Δεν αγγίζετε την πολιτική, που είναι η μόνη και απόλυτη πραγματικότητα! Καλύτερα να δουλέψετε για να ταΐσετε τον κόσμο!». Κάτι προσπαθεί να ψελλίσει ο καθηγητής για να περισώσει την αξιοπρέπεια και τη φήμη του αλλά το κύμα της απόρριψης θα τον καταπιεί: «Αυτό το παραλήρημα δεν έχει καμιά σχέση με διάλεξη από πανεπιστημιακή έδρα! Οι “θεϊκές θεωρίες” αυτού του παλιάτσου για την αγάπη του πλησίον δεν τον έσωσαν από το μίσος της ίδιας του της γυναίκας! Εγώ φεύγω! Όσοι συμφωνούν μαζί μου ας μ’ ακολουθήσουν!» φωνάζει ο εξεγερμένος φοιτητής. Όλοι τον ακολουθούν. Με μοναδική εξαίρεση την Ελιζαμπέτ, μια όμορφη, πιστή και απολύτως παρανοϊκή φοιτήτρια που είναι ερωτευμένη με τον καθηγητή και πιστεύει ότι είναι προορισμένη να γεννήσει τον προφήτη Ιωάννη! «Στο τελευταίο σου μάθημα είδα κάτι σαν όραμα… Εσένα κι εμένα, ως τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ της Βίβλου, να γεννάμε ένα παιδί, έναν προφήτη, και να το ονομάζουμε Ιωάννη. Αυτόν που θα δείξει στον κόσμο τον δρόμο που οδηγεί στον νέο Χριστό… Μας περιμένει μια θαυμαστή αποστολή Αλέν! Ένα μέλλον γεμάτο δόξα!». Κι εδώ αρχίζει η κατάδυση του Αλέν στην παραφροσύνη, στις αμφιβολίες, σε έναν κόσμο που ποτέ δεν φανταζόταν ότι υπάρχει. Θα αναμετρηθεί επώδυνα με τον νεότερο εαυτό του, θα κάνει σεξ με την Ελιζαμπέτ μέσα στον ναό της Σακρέ-Κερ, τον δεύτερο μεγαλύτερο ναό του Παρισιού μετά την Παναγία των Παρισίων, θα χρεοκοπήσει, θα πάρει μέρος σε ομαδικά όργια με ουσίες, προσευχές και παράδοξα θρησκευτικά αντικείμενα και σύμβολα, θα γίνει συνεργός σε δολοφονίες, θα ξεχυθεί γυμνός στη φύση σε ασκήσεις αυτογνωσίας, θα καταβυθιστεί στα σκοτεινότερα (ή φωτεινότερα;) μονοπάτια της ύπαρξής του, θα ταξιδέψει άθελά του στην Κολομβία για να αναγεννηθεί απαλλαγμένος από το παρελθόν του και να γίνει πατέρας ενός παιδιού που, ενάντια σε κάθε λογική, μπορεί τελικά να είναι και ο πολυαναμενόμενος Προφήτης. Στο πνεύμα του συνόλου του έργου του Jodorowsky, το απρόσμενο, το αναπάντεχο, το λυτρωτικό και το παράλογο γίνονται πραγματικά και μια μεταμόρφωση, κυριολεκτική ή μεταφορική, οδηγεί στη λύση. Ο αποσβολωμένος αναγνώστης προσπαθεί να καταλάβει τι από όλα αυτά που διαβάζει μπορεί να έχει συμβεί στην πραγματικότητα και τι στη φαντασία και στον διαταραγμένο ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή. Αλλά στην Τρελή της Σακρέ-Κερ, χαρακτηριστικό δείγμα ενός μαγικού νεο-ρεαλισμού που ακριβώς γι’ αυτό και για να τον τιμήσει ολοκληρώνεται στη Νότια Αμερική, δεν υπάρχουν απαντήσεις. Υπάρχουν μόνο εξουσίες υπό διαρκή αμφισβήτηση, υπάρχουν θέσφατα, δόγματα και αξίες που γκρεμίζονται με πάταγο και με χιούμορ, χωρίς όμως να δίνουν τη θέση τους σε κάποια υποτιθέμενη αντικειμενική και κοινώς παραδεκτή λογική, αλλά σε άλλες αξίες εξίσου αμφισβητούμενες που, όπως σωστά μπορεί να υποθέσει ο αναγνώστης, με τη σειρά τους θα εκπέσουν κι αυτές κ.ο.κ. Υπό την καθοδήγηση ενός θηλυκού Ιησού που αυτοαποκαλείται «Ιησούσα» και παραδόξως έχει πολλούς πιστούς, ο καθηγητής θα αμφισβητήσει πρώτα και πάνω απ’ όλα τον εαυτό του: «Τώρα βλέπω από πού έρχονται η κούραση κι ο φόβος μου… Έχω δηλητηριαστεί! Και μάλιστα από τι; Από το ίδιο μου το εγώ!». Κι έτσι, μια ιστορία που ξεκίνησε από τη Σορβόνη και συνεχίστηκε στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου και του μυαλού, τελειώνει και πάλι σχεδόν εκεί απ’ όπου ξεκίνησε χωρίς τίποτα να είναι ίδιο με πριν. Εκτός ίσως από την, εμμονική για τον Jodorowsky, παρουσία τού θείου που ενώ απουσιάζει όταν όλοι το προσμένουν, εμφανίζεται όταν όλοι το έχουν πια απορρίψει. Και το σχετικό link...
  4. Πέθανε στις 2 Απριλίου ο Juan Gimenez, ένας πολύ μεγάλος σχεδιαστής, ένας σπουδαίος δημιουργός κόμικς. Ο Αργεντινός καλλιτέχνης είχε πρόσφατα επισκεφθεί την Ισπανία όπου κατά πάσα πιθανότητα μολύνθηκε με κορονοϊό. Πέθανε ύστερα από βραχεία νοσηλεία στη χώρα του σε ηλικία 77 ετών. Στην αρχή της καριέρας του εμπνεύστηκε από δημιουργούς όπως ο Hugo Pratt και ο Francisco Solano Lopez, ενώ μετέπειτα συνεργάστηκε με κορυφαίους σεναριογράφους όπως ο Carlos Trillo, ο Emilio Balcarce, ο Roberto Dal Pra κ.ά. Τα έργα του δημοσιεύτηκαν σε μεγάλα περιοδικά της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής, είχε κατ’ επανάληψη τιμηθεί με σημαντικά βραβεία και διακρίσεις μεταξύ των οποίων το βραβείο «Yellow Kid» του φεστιβάλ της Λούκα, ενώ είχε συμμετάσχει και στην εμβληματική ταινία animation «Heavy Metal» του 1981. Αναμφίβολα όμως, η σημαντικότερη δουλειά του που τον έκανε ευρύτερα γνωστό ήταν «Το Έπος των Μεταβαρόνων» που συνδημιουργούσε με τον Χιλιανό συγγραφέα Alejandro Jodorowsky από το 1992 ως το 2003 (δημοσιεύτηκε στα ελληνικά από το περιοδικό «9» από το 2000 έως το 2004 και κυκλοφόρησε σε αυτόνομες εκδόσεις από την «Ελευθεροτυπία»), μια τραγική και συνάμα επική ιστορία επιστημονικής φαντασίας και πολιτικής δυστοπίας. Ως φόρο τιμής και αποχαιρετισμό στον Juan Gimenez και στο ιδιαίτερα πλούσιο έργο του, το «Καρέ Καρέ» αναδημοσιεύει τον επίλογο του αείμνηστου Άγγελου Μαστοράκη, διευθυντή του περιοδικού «9», στην παρουσίασή του με τίτλο «Το Έπος των Μεταβαρόνων: τρεις βασικοί άξονες διήγησης και η δυναμική τους» από το συνέδριο «Αποχρώσεις δύο κόσμων: κόμικς και [επιστημονική] φαντασία» που πραγματοποιήθηκε στη Μυτιλήνη το 2005 (τα πρακτικά με τίτλο «Θέα από Ψηλά» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ηλίβατον): «Κι έπειτα ο τελευταίος Μεταβαρόνος, ο Ακατονόμαστος, θα λύσει όλα τα συμβόλαιά του και θα αποσυρθεί. Για ένα χρονικό διάστημα θα ασχοληθεί παίζοντας με τις τεράστιες δυνάμεις του, καταστρέφοντας ουράνια σώματα στις έρημες περιοχές του σύμπαντος. Ώσπου να φτάσει η στιγμή που θα αντιμετωπίσει το αδιέξοδο της ύπαρξής του. Θέλοντας να κλείσει τους λογαριασμούς του με την Κάστα θα ανακαλέσει τα ολογραφήματα των προγόνων του και θα τους καταραστεί. Θα αποφασίσει να μην καταστρέψει ποτέ ξανά κανένα είδος ζωής, επιστρέφοντας μετά από έναν πλήρη ανελικτικό κύκλο στην ισορροπία του προ-μεταβαρονικού παρελθόντος, στην ισορροπία των Καστάκα. Ο Ακατονόμαστος ανακαλύπτει τη μόνη δύναμη που μπορεί να τον επαναφέρει, αυτόν που είναι η υπέρτατη δύναμη της καταστροφής, πίσω στην υπηρεσία της ζωής. Τη Συμπόνια. Έτσι, επανασυνδέεται με το προαιώνιο προστατευτικό πνεύμα της φυλής του, το οποίο του ξαναζωντανεύει την απονεκρωμένη έως τότε Γεύση του, την πιο “σωματική” από τις αισθήσεις του. Με αυτή τη συμβολική κίνηση, το πνεύμα-τοτέμ των Καστάκα αποκαθιστά τον Ακατονόμαστο στην ανθρώπινή του ολότητα, του αποκαλύπτει το πραγματικό νόημα της αγάπης και επανακαθορίζει τα καθήκοντα της νέας του ελευθερίας. Και τότε, ο τελευταίος των Μεταβαρόνων συνειδητοποιεί ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του Πολεμιστή. Είναι η απελευθέρωση της Ανθρωπότητας από τις εξουσιαστικές δομές. Ο Ακατονόμαστος θα τις διαλύσει, θα τις καταστρέψει, θα τις εξαφανίσει. Για να φτάσουμε έτσι στο τελευταίο καρέ του Έπους, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το πρώτο αρχικό καρέ το οποίο ανοίγει την ιστορία των Μεταβαρόνων. Είναι και τα δύο ολοσέλιδα. Στο πρώτο, ένα γιγαντιαίο Μεταμπούνκερ δεσπόζει μέσα σε μια εφιαλτική και κλειστοφοβική υπόγεια πόλη. Στο τελευταίο, το Μεταμπούνκερ ταξιδεύει, μικροσκοπικό ανάμεσα σε εκατομμύρια άστρα, με μια μοναδική φράση να το συνοδεύει: “Για να απελευθερωθούν όλοι οι Γαλαξίες”». Και το σχετικό link...
  5. Αντίο σε έναν δημιουργό κόμιξ που αγαπήσαμε πολύ. Δεύτερη μεγάλη απώλεια για τον κόσμο των κόμιξ μέσα σε δύο βδομάδες. Μετά τον Albert Uderzo που έφυγε από τη ζωή στις 24 Μαρτίου, βυθίζοντας στο πένθος όσους μεγάλωσαν με Asterix, τώρα χάσαμε και τον Juan Gimenez. Ο σπουδαίος Αργεντινός δημιουργός κόμιξ έφυγε χτες από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών μετά από επιπλοκές λόγω του κορονοϊού. O Gimenez, γεννημένος το 1943 στη Μεντόζα, σχεδίασε πλήθος κόμιξ κατά τη δεκαετία του ’70 στην Αργεντινή, την Ιταλία και την Ισπανία, δίνοντας έμφαση σε ιστορίες πολέμου και επιστημονικής φαντασίας. Ο κόσμος τον έμαθε ευρύτερα το 1981 μέσα από τη συμμετοχή του στην animated ταινία Heavy Metal αλλά και στο κόμικ Metal Hurlant που είχε δημιουργήσει ο σπουδαίος Moebius. Βέβαια το σημαντικότερο έργο του Gimenez ήρθε στις αρχές των 90s, όταν συνεργάστηκε με τον λατρεμένο Alejandro Jodorowsky προκειμένου να δημιουργήσουν από κοινού το Metabarons, δηλαδή το γαμιστερό spinoff κόμικ του Incal που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ως πιτσιρίκια διαβάζοντας το 9 της Ελευθεροτυπίας. Οι Μεταβαρώνοι κράτησαν από το 1992 μέχρι το 2003, ενώ έπειτα ακολούθησε πλήθος συγκεντρωτικών εκδόσεων σε διάφορες γλώσσες ανά τον κόσμο. Ελάχιστοι άλλοι κομιξάδες ερέθισαν τόσο πολύ την διαστημική μας φαντασία όσο ο Juan Gimenez. Η οπτική ταυτότητα των Μεταβαρώνων έμεινε για πάντα χαραγμένη στην αισθητική μας. Και μπορεί το όνομά του να μην είναι και το γνωστότερο στους ανθρώπους που δεν παρακολουθούν στενά τον χώρο των κόμιξ, αλλά από τη μεριά μας μπορούμε τουλάχιστον να πούμε ότι αυτό το site θα ήταν διαφορετικό χωρίς την επιρροή του. Αντίο λοιπόν, μεγάλε. Καλό ταξίδι. Με διαστημόπλοιο φυσικά. Και το σχετικό link...
  6. Ως τέχνη που παραδοσιακά απευθύνεται σε ευρέα τμήματα πληθυσμού, τα κόμικς καταπιάστηκαν συχνά με το θέμα των μεταδοτικών ασθενειών. Το συνέδριο «Comic Epidemic: Cartoons, Caricatures and Graphic Novels» που έγινε στο Κέμπριτζ το 2018 εξέτασε το πώς και το γιατί. «Η είσοδος της επιδημιολογίας στη μοντέρνα εποχή της σημαδεύτηκε όχι μόνο από την εισβολή της χολέρας και άλλων παθογόνων στην Ευρώπη και στην Αμερική αλλά εξίσου και από τον δημόσιο σχολιασμό των επιδημιών μέσω της χρήσης της καρικατούρας και των κόμικς στριπς», εξηγούσε το εισαγωγικό κείμενο στο συνέδριο «Comic Epidemic: Cartoons, Caricatures and Graphic Novels» που διοργάνωσε το Κέντρο για την Έρευνα των Τεχνών και των Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών του Κέμπριτζ τον Φεβρουάριο του 2018. Και συνέχιζε: «Έτσι, πολύ σύντομα, αρνητές των επιδημιών, κριτικοί και σχολιαστές της υγείας καθώς και κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί που ασχολούνται με καμπάνιες ενημέρωσης γύρω από τη δημόσια υγεία, αξιοποίησαν αυτόν τον δημοφιλή τρόπο επικοινωνίας, δημόσιου διαλόγου και κριτικής. Από τότε η χρήση των κόμικς από δημοσιογράφους, γιατρούς και κυβερνήσεις έχει πολλαπλασιαστεί και μετατραπεί σε ένα βασικό συστατικό αυτού που ο Charles Briggs έχει προσφάτως αποκαλέσει “αμφισβητούμενο πεδίο της βιομεταδοσιμότητας”. Επιτρέποντας τόσο στις κυβερνήσεις να προσεγγίζουν ευρύτερα και ποικίλα ακροατήρια, όσο και σε όσους ασκούν κριτική στις κυβερνητικές πολιτικές να υπονομεύουν δραστικά τις κυρίαρχες αφηγήσεις περί σημαντικών ξεσπασμάτων ασθενειών, τα κόμικς είναι ίσως ο πιο δημοκρατικός και δημιουργικός τρόπος διόρθωσης και αποσταθεροποίησης των αληθειών αναφορικά με επιδημικές κρίσεις του εικοστού πρώτου αιώνα όπως το SARS, o Έμπολα ή ο Ζίκα. Παράλληλα, οι κόμικς επιδημίες εξελίχθηκαν σε ένα ιδιαιτέρως δημοφιλές θέμα στο βασίλειο των graphic novel με έργα όπως το Walking Dead ή το αργεντίνικο μπεστ σέλερ Dengue που βασίζονται στην εικονογραφημένη αφήγηση φανταστικών ξεσπασμάτων για να σχολιάσουν την κοινωνική αποδιάρθρωση, την ηθική της επιβίωσης και, γενικά, την ανθρώπινη κατάσταση». Y: The last man Στο πρόγραμμα του συνεδρίου περιλαμβάνονταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ομιλίες που είχαν επίκεντρο τις μεταδοτικές ασθένειες και τον τρόπο που παρουσιάστηκαν σε κόμικς και γελοιογραφίες. Στην εισήγηση του Jacob Steere Williams με τίτλο «Ηθικός πανικός, μοναρχία και βικτωριανά λαϊκά μέσα ενημέρωσης», περιγράφεται ο τρόπος που έντυπα όπως τα σατιρικά περιοδικά Punch και Judy κάλυψαν γελοιογραφικά το θέμα της ανάρρωσης του πρίγκιπα Αλμπέρτου Εδουάρδου από τον τυφοειδή πυρετό το 1872, γεγονός που χρησιμοποιήθηκε από το μοναρχικό καθεστώς για να επαινεθεί το βρετανικό σύστημα υγείας της εποχής. Σε πολλά σύγχρονα κόμικς που παρουσιάζουν επιδημίες και πανδημίες εστιάζει η εισήγηση του Tim Pilcher με τίτλο «Η προσωποποίηση και ο διασυρμός στις ασθένειες των εικονογραφημένων αφηγήσεων». Ο Pilcher αναφέρεται στην αναζήτηση των ασθενών «Μηδέν» στον ιό «Biophage 13-X» από το «Ίνκαλ» του Jodorowsky, την επιδημία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψείς δολοφόνους στο «Crossed» του Garth Ennis, στο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο G+ Virus στο «Death Sentence» του Monty Nero, καθώς και στις κοινωνικές επιπτώσεις που προκαλούν ασθένειες σε διαφορετικά περιβάλλοντα όπως αυτό του «Y: The Last Man» του Brian Vaughn και των απάνθρωπων πόλεων του «Δικαστή Ντρεντ» από το 2000 AD. Surgeon X Με τίτλο «Εικονοποιώντας τον τύφο: Δυο τροπικότητες», ο Adam Kola περιγράφει μεταξύ άλλων τις προπαγανδιστικές αφίσες και τα σκίτσα με αντισημιτικό περιεχόμενο στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που με απροκάλυπτα ρατσιστικό τρόπο συσχέτιζαν τους Εβραίους με τη μεταδοτική ασθένεια, σε αντιδιαστολή με σκίτσα και γελοιογραφίες που τιμούσαν τους γιατρούς που ερευνούσαν τη θεραπεία για τον τύφο όπως ο Rudolf Weigl. «Υπερέντομα, υπερήρωες και αντιμικροβιακή αντίσταση: μακροχρόνιες μεταφορικές διαμάχες στη φόρμα των κόμικς» ήταν ο τίτλος της εργασίας της Cristina Moreno Lozano με επίκεντρο το «Surgeon X» της Sara Kenney, μιας ιστορίας δυστοπικής φαντασίας στο Λονδίνο του μέλλοντος που οι ασθένειες θερίζουν τον πληθυσμό και τα αντιβιοτικά σπανίζουν. Το κόμικς «Doctor Justice» των Jean Ollivier και Carlo Marcello είναι το βασικό θέμα της εισήγησης του Predrag Duric, που περιγράφει τις περιπέτειες ενός γιατρού-μέλους του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στα ταξίδια του σε περιοχές που μαστίζονται από θανατηφόρες ασθένειες και επιδημίες. Ο Doctor Justice στα 24 χρόνια που διήρκεσε η σειρά ταξίδεψε στο Ομάν για να θεραπεύσει ασθενείς με ελονοσία, στην Ινδονησία για να καταπολεμήσει τον κίτρινο πυρετό, στις Φιλιππίνες εναντίον της χολέρας, στην Ευρώπη για να σώσει ασθενείς από τη γρίπη. Μέσω αυτών των εξωτικών ταξιδιών ωστόσο, οι δημιουργοί της σειράς ασκούν έντονη κριτική στα ελλιπή συστήματα υγείας, στις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες, στην ανηθικότητα των φαρμακευτικών εταιρειών κ.λ.π. δημιουργώντας ένα κόμικς που σε πρώτο επίπεδο αποτελεί μια συναρπαστική περιπέτεια, αλλά σε δεύτερο επίπεδο μετατρέπεται σε μια κραυγή αγωνίας για τα δικαιώματα των πολιτών απέναντι στην ασθένεια και ως προς την πρόσβασή τους στη θεραπεία και την περίθαλψη. Bronislaw Linke Στο έργο του Πολωνού ζωγράφου και σκιτσογράφου Bronislaw Linke αναφέρεται η Anna Manicka, ενός καλλιτέχνη που επί σειρά δεκαετιών χρησιμοποίησε στα έργα του γκροτέσκες εικόνες από ανθρωπόμορφα ζωύφια, μικρόβια, βακτήρια, έντομα και άλλους αλλόκοτους ζωικούς οργανισμούς για να ασκήσει σκληρή κριτική στο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης κατά τη διάρκεια της ψυχροπολεμικής εποχής, ταρακουνώντας τους θεατές και τρομοκρατώντας τους με τις αποκρουστικές μορφές των φρικτών πλασμάτων του. Τις «Μεταφορές στην τσέχικη σειρά Mor (Πανούκλα)» των Milada Masinova και Petra Josefina Stibitzova εξετάζει η Sylva Reznik, επισημαίνοντας τις πολιτικές παραπομπές της σειράς και το πλήθος των μεταφορών και μετωνυμιών που μετέρχονται οι δυο δημιουργοί για να ασκήσουν πολιτική κριτική με εργαλείο την πιο απεχθή ανθρώπινη κατάσταση, την ανίατη ασθένεια. Ένα ιατρικό βιβλίο που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1949 και περιλάμβανε μεταξύ άλλων και κόμικς γύρω από τις ασθένειες που προκαλούν τα ποντίκια, καθώς και τους τρόπους προστασίας από αυτές μελετά ο Christos Lynteris που εξετάζει τις αισθητικές και επιστημολογικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ φωτογραφιών, διαγραμμάτων, γραφημάτων, χαρτών, σχεδίων από τη μια και κόμικς από την άλλη, με επίκεντρο τα ποντίκια και τις μεταδοτικές ασθένειες που σχετίζονται μ’ αυτά. Στη σειρά «Dengue» τέλος, βασίζεται η εισήγηση του Maurits Meerwijk που επιχειρεί να παραλληλίσει μια επιδημική ασθένεια που μεταδίδεται από τα κουνούπια στη Νότια Αμερική με τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, τον κατεστραμμένο κοινωνικό ιστό και τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Walking dead Το σύνολο των παραπάνω εισηγήσεων αποδεικνύει ότι τα κόμικς και οι γελοιογραφίες έχουν τη δυνατότητα να σχολιάζουν σημαντικά θέματα που σχετίζονται με την υγεία του πληθυσμού, τις μεταδοτικές ασθένειες, τις επιδημίες κ.λ.π. Επιπλέον ότι μπορούν να αξιοποιήσουν αλληγορικά την ασθένεια για να μιλήσουν για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Αλλά πάνω απ’ όλα, ότι οι μεταδοτικές ασθένειες, ακόμα και οι επιδημίες, μπορούν να αντιμετωπίζονται από τους καλλιτέχνες με τρόπο που ωφελεί το κοινωνικό σύνολο ως προς την εκπαίδευση και την πρόληψη και το ευαισθητοποιεί ως προς την αλληλεγγύη και την πολιτική συνειδητοποίηση. Και τέλος, ότι ακόμα και μια επιδημία βιώνεται λιγότερο οδυνηρά όταν ο πανικός δίνει τη θέση του στο χιούμορ. Και το σχετικό link...
  7. GeoTrou

    GIRAUD JEAN (MOEBIUS/GIR) [ (1938-2012) ]

    Μια απέραντη, βραχώδης έρημος. Στον ορίζοντα κάτι φτεροκοπάει αργά-αργά... είναι ένας πτεροδάκτυλος και πάνω του διακρίνεται ένας περίεργος αναβάτης. Φοράει καουμπόικο καπέλο και, καθώς έρχεται πιο κοντά, φαίνεται πως στο ένα χέρι κρατάει ένα πενάκι και στο άλλο -ή μάλλον πάνω από την ανοιχτή του παλάμη - αιωρείται ένας κρύσταλλος. Χαμογελάει και λέει «Bonjour. Je m’ apelle Jean. Ou Gir. Ou Moebius». Ο Jean Giraud, γνωστός και με τα ψευδώνυμα Gir και (κυρίως) Moebius, ήταν Γάλλος δημιουργός κόμικς. Σύμφωνα με κάποιους, ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος της γαλλοβελγικής σχολής μετά τον Hergé. Ας μου επιτραπεί να τοποθετήσω την τελεία πριν το «μετά», ακριβώς δίπλα στο «σχολής». Όμως αυτό είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Ο Jean Henri Gaston Giraud, όπως είναι το πλήρες του όνομα, γεννήθηκε το 1938 στο Nogent-sur-Marne, ένα ανατολικό προάστιο του Παρισιού. Όταν ήταν τριών ετών, οι γονείς του χώρισαν και ως εκ τούτου ανατράφηκε κυρίως από τους παππούδες του. Στην αυτοβιογραφία του αναφέρει ότι το δίπολο «πατέρας-μητέρα», του άφησε ανεξίτηλο ψυχικό σημάδι και ήταν ο βασικός λόγος που τον οδήγησε στη χρήση διαφορετικών ψευδωνύμων, καθώς προσπαθούσε να γεφυρώσει το χάσμα των δύο αυτών κόσμων. Το ταλέντο του νεαρού Giraud, που περνούσε τις ώρες του διαβάζοντας κόμικς και βλέποντας αμερικάνικα western, φάνηκε από μικρή ηλικία. Είχε σημαντική ενθάρρυνση από τη μητέρα του και στα δεκαέξι του ξεκίνησε σπουδές στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών Duperré, στην οποία γνώρισε τον Jean-Claude Mézières. Παράτησε τη σχολή το 1956 και ακολούθησε τη μητέρα του στο Μεξικό, όπου ζούσε με νέο σύζυγο. Παρότι έμεινε εκεί για οχτώ μόνο μήνες, υπήρξε καθοριστική εμπειρία για τον Giraud: αντίκρισε το σκληρό μεγαλείο της ερήμου, που τόσο καιρό έβλεπε μόνο στην οθόνη ή στις σελίδες, και έκανε για πρώτη φορά (αλλά όχι και τελευταία) χρήση παραισθησιογόνων ουσιών. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, σχεδίασε πολλές μικρές ιστορίες για διάφορα έντυπα, μεταξύ των οποίων το πρώτο προσωπικό του κόμικ, Frank et Jérémie, για το περιοδικό Far West. Εξέτισε τη στρατιωτική του θητεία στην Αλγερία και στη Γερμανία και τελειώνοντας, το 1961, έγινε βοηθός του Jijé, ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής. Για τον Jijé, ο Giraud έκανε, μεταξύ άλλων, το μελάνωμα για ένα τεύχος του περίφημου Jerry Spring, μαθαίνοντας παράλληλα τα μυστικά της τέχνης. Η διαρκής εξέλιξη του σχεδίου του Giraud από το πρώτο (1965), στο ένατο (1971) και στο εικοστό δεύτερο άλμπουμ (1986) του Blueberry Το 1963, ύστερα από πρόταση του μεγάλου Βέλγου, ο Giraud άρχισε τη συνεργασία με τον σεναριογράφο Jean-Michel Charlier για τη δημιουργία μια νέας σειράς western, για λογαριασμό του περιοδικού Pilote. Στη σειρά αυτή, ονόματι Fort Navajo, πρωτοεμφανίστηκε ο Blueberry, ο οποίος όμως ήταν απλώς ένας από τους πολλούς πρωταγωνιστές της πρώτης ιστορίας. Στη συνέχεια, ο υπολοχαγός του αμερικανικού ιππικού έγινε ο πρωταγωνιστής της σειράς που πήρε τ' όνομά του, ενώ παράλληλα το στυλ του Giraud απομακρυνόταν από αυτό του μέντορά του και ωρίμαζε. Το Blueberry, όπου βλέπουμε την «Gir πλευρά» του Giraud, είναι κατά κοινή ομολογία ο σπουδαιότερος western τίτλος των γαλλόφωνων κόμικς. Ήδη από 1963 είχε κάνει την εμφάνισή της η δεύτερη και γνωστότερη περσόνα του Giraud καλλιτέχνη. Ο Moebius (αναφορά στον Γερμανό μαθηματικό του 19ου αιώνα August Ferdinand Möbius) «υπέγραψε» για πρώτη φορά σε στριπάκια για ένα πολύ σημαντικό σατιρικό περιοδικό, το Hara-Kiri, με το οποίο συνεργάστηκε για αρκετά τεύχη. Το ψευδώνυμο αυτό, όμως, με το οποίο είναι περισσότερο γνωστός ο Giraud, θα έμενε για αρκετά χρόνια σε αχρηστία. Spread από την τέταρτη ιστορία του Arzach Το 1974 ίδρυσε μαζί με τους Jean-Pierre Dionnet, Philippe Druillet και Bernard Farkas τον εκδοτικό οίκο Les Humanoïdes Associés, με κύριο σκοπό την κυκλοφορία του Métal Hurlant. Για το περιοδικό αυτό, ο Moebius σχεδίασε το Arzach, πέντε σύντομες, βουβές ιστορίες, ένα παράξενο κράμα επιστημονικής φαντασίας και fantasy. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι ο πολεμιστής Arzach είναι μια πολύ προσωπική δημιουργία. Πράγματι, η ελεύθερη, ονειρική ροή είναι χαρακτηριστικό σε πολλά κόμικς του Moebius, ο οποίος πειραματιζόταν έντονα και ήταν η αιχμή του δόρατος της «ενηλικίωσης» του μέσου στη Γαλλία. Το 1976 έκανε το ντεμπούτο της, και πάλι στο Métal Hurlant, η σειρά Le Garage Hermétique. Αν και λιγότερο γνωστό σε σχέση με άλλα έργα του, το κόμικ αυτό είναι από τα πλέον πειραματικά του Moebius. Αριστερά: κουστούμια του Moebius για το Dune Δεξιά: ο Jodorowsky και ο Giraud, παρέα μ' έναν Σάρντωκαρ, στα γυρίσματα του Dune Το 1970 ήταν η αρχή μιας πολύχρονης συνεργασίας και φιλίας με τον Alejandro Jodorowsky, όταν ο Giraud φιλοτέχνησε την αφίσα της ταινίας του El Topo. Το 1974, ο Giraud ανέλαβε το ρόλο του concept artist για τη εξαιρετικά φιλόδοξη κινηματογραφική μεταφορά του Dune, αλλά η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Οι υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις του Jodorowsky οδήγησαν σε διακοπή της παραγωγής και έτσι «γεννήθηκε» μια από τις καλύτερες ταινίες που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η κοινή τους πορεία στην 9η τέχνη ξεκίνησε το 1978 με το ιδιαίτερο και υποτιμημένο Les Yeux du Chat, όπου γινόμαστε μάρτυρες ενός ελαφρώς διαφορετικού σχεδιαστικού στυλ. Δισέλιδο από το Les Yeux du Chat Λίγο αργότερα, έφτασαν στο αποκορύφωμά τους με το L’Incal (1980-1985). Η σειρά αυτή θεωρείται το κορυφαίο δημιούργημα του Jodorowsky και το πλέον τυπικό, από άποψη σκίτσου τουλάχιστον, έργο του Moebius. Πρόκειται για μία μεγάλων διαστάσεων space opera, μια διαστημική σούπα (πεντανόστιμη αν με ρωτάτε) με δράση, μυστικισμό, χιούμορ και ρομάντζο, που σήμερα καταλογίζεται στα διαμάντια του γαλλόφωνου sci-fi. Δύο από τα εντυπωσιακότερα μονοσέλιδα του L'Incal Τα επόμενα χρόνια, ο Giraud Moebius, ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την επιστημονική φαντασία. Ξεχωρίζει το Le Monde d'Edena (1983-2001), το οποίο ξεκίνησε ως μια διαφήμιση για τη Citroën, αλλά κατέληξε σ’ ένα αξιόλογο έργο πέντε άλμπουμ. Αποτελεί ένα από τα πιο ψυχεδελικά κόμικς του Moebius και φαίνονται πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλο οι επιρροές του από την πνευματικότητα του New Age και ιδιαίτερα τις διδαχές του Γάλλου γκουρού του κινήματος, Jean-Paul Appel-Guéry. Συνεχίζεται...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.