Αναζήτηση στην Κοινότητα

Πρόκειται για την ασπρόμαυρη επανέκδοση του Κέλτικα, το οποίο είχε κυκλοφορήσει και παλιότερα (1999), αλλά σε έγχρωμη μορφή τότε. Εκτός από τη βασική αυτή διαφορά, υπάρχουν και μερικές ακόμα : μικρότερο μέγεθος το καινούργιο, κάποιες μικροαλλαγές στο οπισθόφυλλο, ενώ εδώ έχει προστεθεί και ένα 3σέλιδο με εξτραδάκια, που περιέχει ένα ενδιαφέρον κείμενο του Π. Κουτρουλάρη και μερικές ιστορικές φωτογραφίες! Η κυκλοφορία του από την Μαμούθ, τοποθετείται κάπου μέσα στον Απρίλιο του 2014. Οι σελίδες (μαζί με τα εξώφυλλα) φτάνουν τις 144, οπότε μιλάμε για ένα χορταστικότατο άλμπουμ! Η τιμή του, επίσης, θεωρώ ότι είναι κάτι παραπάνω από δελεαστική, για αυτό που παίρνεις. Οι έξι ιστορίες που εμφανίζονται κατά σειρά μέσα στο άλμπουμ, είναι οι παρακάτω : 1. Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ 2. ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ 3. ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΣΕ Ο' ΜΙΝΟΡΕ ΓΙΑ ΑΡΠΑ ΚΑΙ ΝΙΤΡΟΓΛΥΚΕΡΙΝΗ 4. ΟΝΕΙΡΟ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ 5. ΚΟΤ ΝΤΕ ΝΟΥΙ ΚΑΙ ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΑΡΔΙΑΣ 6. ΜΠΟΥΡΛΕΣΚ ΜΕΤΑΞΥ ΖΥΝΤΚΟΤ ΚΑΙ ΜΠΡΕΫ-ΝΤΥΝ Όλες τους είχαν πρωτοκυκλοφορήσει το 1993 σε έγχρωμη μορφή, μοιρασμένες σε 3 τεύχη μεγάλου μεγέθους, που κατατάσσονται στην 2η περίοδο του Κόρτο. Πιο δυνατές από αυτές θεωρώ την 3η, για την φοβερή ανατροπή στο τέλος και την 5η, που αναφέρεται στον "Κόκκινο Βαρώνο". Παραπάνω ένα δείγμα από το εξτρα-αφιέρωμα που υπάρχει στην αρχή της έκδοσης και μια τυχαία σελίδα από το εσωτερικό, για να πάρετε μια μικρή γεύση της ασπρόμαυρης εκδοχής του άλμπουμ. Αφιέρωμα στον Hugo Pratt Ομαδοποίηση των άλμπουμ του Hugo Pratt Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον constantinople.

Ξεκινώντας από το 1983 και φτάνοντας μέχρι το 1998, 2 εκδοτικές εταιρείες, η ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ(16 άλμπουμ) και η ARS LONGA/ΒΑΒΕΛ/ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ(4 άλμπουμ), κυκλοφορούν συνολικά 21 άλμπουμ του HUGO PRATT, 5 ανεξάρτητα (ΕΡΝΙ ΠΑΪΚ: Ιστορίες πολέμου, Η περιπέτεια στις Νότιες θάλασσες, Ινδιάνικο καλοκαίρι, Σκορπιοί της Ερήμου, Μόργκαν) και 15 στην σειρά του ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ. Ασπρόμαυρο σχέδιο, πολυτελή μεγάλα άλμπουμ, με περιεχόμενο γεμάτο δράση και μυστήριο και το ανεπανάληπτο σχέδιο του HUGO PRATT. Ευχαριστώ πολύ τον φίλο germanicus που με βοήθησε να ολοκληρώσω την παρουσίαση Αν γνωρίζετε κάποιο που μου διαφεύγει, ενημερώστε με να το βάλω στην παρουσίαση. Μέρος Γ.jpg] Το εξώφυλλο για τον ολοκληρωμένο τόμο του Το χρυσό σπίτι της Σμαρακάνδης είναι από τον andstef. ΕΡΝΙ ΠΑΪΚ: Ιστορίες πολέμου

Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης Hugo Pratt Παρουσίαση του τόμου από τον Hugo Pratt ''Το 1825, κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου, ο Άγγλος τυχοδιώκτης Τρελόνι, έμαθε πως ένας αμύθητος θησαυρός ήταν κρυμμένος στα βουνά του Καφιριστάν, μιάς περιοχής στα Ρωσοαφγανικά σύνορα που βρίσκοταν σε αναβρασμό. Πολλοί τυχοδιώκτες, με πρόσχημα ότι ήθελαν να βοηθήσουν την Ελλάδα στον απελευθερωτικό αγώνα της, έφθασαν στο Μεσσολόγγι, πήραν μέρος στις μάχες κι έπειτα διείσδυσαν στα τουρκικά, περσικά και ρωσικά εδάφη για να φθάσουν μέχρι το Καφιριστάν και να αρπάξουν το θησαυρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πολλοί δολοφονήθηκαν από τους ληστές Αφριντί, ενώ οι πιό άτυχοι εξοντώθηκαν απ΄τα βασανιστήρια και τις κακουχίες σε μιά τρομερή φυλακή που λεγόταν ''Το χρυσό σπίτι της Σαμαρκάνδης''. Σ΄αυτό το επεισόδειο ο Κόρτο Μαλτέζε μαζί με κάποιους φίλους, διασχίζουν τη δυτική Ασία σε μιά ταραγμένη περίοδο της ιστορίας, κατά την οποία είχε εμπλακεί σε διαμάχες και πολέμους, ολόκληρος ο κόσμος. Η Τουρκία έβγαινε σε κακή κατάσταση από τον πόλεμο στα Βαλκάνια, η Αγγλία έχανε την επιρροή της στο Αφγανιστάν, η Ρωσία απειλούσε την Ινδία και η Περσία είχε να αντιμετωπίσει στασιαστικά κινήματα και εσωτερικές επαναστάσεις. Το 1911, ξέπασε η Ιταλοτουρκική διένεξη για την Τρίπολη, κι άρχισε η κατοχή της Ρόδου και άλλων ελληνικών νησιών από τους Ιταλούς. Ακολούθησαν οι σφαγές των Αρμενίων, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, μέχρι που φθάσαμε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εν μέσω επαναστάσεων και πραξικοπημάτων, ο περίφημος θησαυρός, ολοένα και πιό απρόσιτος, συνέχιζε να αποτελεί το αντικείμενο επίμονης έρευνας.'' Η ιστορία ''Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης'' πρωτοεκδόθηκε από την Μαμούθ Κόμιξ σε τρείς ανεξάρτητους τόμους. Συνέπεσε δε η κυκλοφορία του στην Ελλάδα με τον θάνατο του Hugo Pratt, στις 20 Αυγούστου του 1995. Η επίτομος έκδοση της ιστορίας συμπεριελάμβανε και το παρακάτω τετρασέλιδο ένθετο αφιερωμένο στην μνήμη του. το έξτρα υλικό της γαλλικής έκδοσης Επανακυκλοφόρησε α/μ το 2013

Κάθαρμα, Το μπουντρούμι της Σαμαρκάνδης είναι στενάχωρο, και περιμένω να φανείς. Έστω σαν σκιά ή ως όνειρο – πάντα απέδιδες και στα δυο τη σημασία που τους πρέπει. Σ’ έπιανε βλέπεις και το kif το μαροκάνικο. Κάθαρμα, με ξέχασες. Έχω αρχίσει να φρικάρω απ’ την ανία. Μόλις σκότωσα τον Πέρση συγκρατούμενό μου. Θυμάσαι, Κόρτο; Τότε που περνούσαμε φίνα. Τhe Days of Wine and Roses, θαρρώ πως το λέτε στα αγγλικά, τη γλώσσα του πατέρα σου – αν κι ένα βράδυ που το ρούμι μας είχε γλυκάνει γουλιά τη γουλιά κι η γλώσσα σου λύθηκε και το φεγγάρι μάς φάνταζε διπλό, μου εξομολογήθηκες ότι χρωστάς την ανατροφή σου στη Σεφαραδίτισα που σε μεγάλωσε. Ποτέ μου δεν τα ‘μαθα καλά τα αγγλικά, Κόρτο. Μητρική μου είναι η γλώσσα του Πούσκιν και του Μπακούνιν. Θυμάσαι, Κόρτο; Τότε που σαλπάραμε αμέριμνοι στους πιο ανομολόγητους πειρασμούς της περιπέτειας μαζί με εχθρούς και φίλους. Τον Καλόγερο, το Κρανίο, τη Βενετσιάνα. Για μας γράφτηκε η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας. Απαγκιστρώναμε απ’ το ανώνυμο νησί, κρυμμένο καλά στην πιο απρόσιτη ατόλη απ’ όλες τις ατόλες της Πολυνησίας. Σαν μας έπιανε η παλίρροια, συνήθιζες να βγάζεις την μπατατούγκα, ποτέ όμως το αργεντίνικο γιλέκο, και άπλωνες την αράδα σου στην αιώρα, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Διάβαζες – πάντα διάβαζες, Κόρτο. Για το Μομπρασέμ και την αταξική Πολιτεία του Σάντοκαν. Για τους Ιταλούς αναρχικούς και τους Βραζιλιάνους μπαντεϊράντες. Μου αφηγούσουν ιστορίες για τον Κάπτεν Μίσιον. Θυμάσαι, κάθαρμα; Φτάνουνε σπάνια νέα στο μπουντρούμι, εδώ στην παλιά πόλη του Ομάρ Καγιάμ και του Χασάν του Ασσασσίνου∙ με πιάσανε όταν με παράτησες, καθώς ψάχναμε για τον χαμένο χρυσό του Ισκαντέρ. Από τα λίγα που ακούω, έμαθα ότι ξαναβγαίνεις στη γύρα. Χωρίς εμένα. Чертовски! Αναρωτιέμαι αν ζει ακόμα ο καθηγητής Στάινερ. Ψιθυρίζεται ότι ούτε αυτός θα είναι μαζί σου. Λένε ότι αναζητάς ένα μυθικό βασίλειο μεταξύ Αφρικής και Ινδίας. Ότι έγινες φίλος με τον ποιητή Κ. Μαντεύω: την Εκουατόρια– που ποτέ δεν έχασες. Έχεις για πυξίδα, λένε, έναν μαγικό καθρέφτη που οι αντανακλάσεις του στον χωροχρόνο πηγαίνουν πίσω στην Πρώτη Σταυροφορία. Μαντεύω ξανά: άκουσες γι’ αυτόν στο βενετσιάνικο γκέτο και αναζήτησες την περγαμηνή με τον χάρτη για την Εκουατόρια. Ή ίσως να γύρεψες πληροφορίες απ’ τον σοφό Μορντεκάι. Σου κάνει ακόμα τα γλυκά μάτια η κόρη του; Θυμάσαι, κάθαρμα; Τις άγρυπνες νύχτες στη Misericordia; Τις ατελείωτες συζητήσεις μας, με τον Αγγελομάτη και τον Hugo, στην Trattoria da Scarso; Κρυβόμασταν, τότε, μετά την τελευταία σου δουλειά στον Άγγελο στο παράθυρο της Ανατολής. Σαν στάλαξε η μποτίλια με το Valpolicella, ο Hugo μας ζωγράφισε σε χαρτοπετσέτα. Ευγενείς τυχοδιώκτες, μας ονόμασε. за ваше здоровье! Θα’ θελα να ήμουν μαζί σου, Κόρτο, να καταστρώναμε παρέα το ταξίδι στην Εκουατόρια. Όταν ξεμπερδέψεις, έλα να με ελευθερώσεις από τη Σαμαρκάνδη, αλλιώς θα στοιχειώσω τα όνειρά σου. Θυμήσου Κόρτο: ίσως δεν είμαι ο καλύτερός σου φίλος, είμαι όμως ο μοναδικός σου φίλος. Негодяй! Ρασπούτιν Για την αντιγραφή, Θανάσης Μήνας Ο συγγραφέας της παραπάνω επιστολής, ο εικονιζόμενος Ρασπούτιν, έχει τον δεύτερο ρόλο σε αρκετές μυθιστορίες του Hugo Pratt. Είναι ο άσπονδος φίλος του Κόρτο Μαλτέζε. Ίσως αποτελεί το alter ego του, ή, αλλιώς, με λακανικούς όρους, τον Μεγάλο Άλλο της ψυχοσύνθεσης του Κόρτο. Δεν ξέρουμε πολλά για το βίο του. Γεννήθηκε πιθανότατα στην προεπαναστατική Ρωσία. Αναφέρεται ως νεαρός ναρόντνικος που φυλακίστηκε στο Φρούριο του Πέτρου και Παύλου. Κατάφερε να αποδράσει, και έγινε τυχοδιώκτης. Περιπλανήθηκε από τη Σιβηρία ως τον Ειρηνικό, όπου φέρεται να συνάντησε τον Κόρτο Μαλτέζε. Συνεργάστηκε αλλά και συγκρούστηκε μαζί του, κυρίως στην Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας. Τα ίχνη του χάνονται μετά τη φυλάκισή του στο Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης, στη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου πολέμου. Η όποια ομοιότητα με τον ιστορικό Ρασπούτιν είναι πλασματική. *Η νέα – ύστερα από πολλά χρόνια- περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε με τον τίτλο Εκουατόρια, των J. D. Canales (σενάριο) και R. Pellejero (σχέδιο & χρώμα), κυκλοφορεί στις αρχές του Δεκέμβρη από τις εκδόσεις του Μικρού Ήρωα. Πηγή

Βαθιά εισπνοή. Κραυγή χαράς. Η IDW θα εκδώσει κι άλλα κόμικς του Hugo Pratt, πέρα από τα Corto Maltese που πάνε πολύ καλά. Η αρχή θα γίνει με το L'Homme du Grand Nord, ένα αρκετά γνωστό έργο του μεγάλου Ιταλού. Μόλις χθες σκεφτόμουν το κόμικ αυτό και μόλις μπήκα εδώ, άρχισα να χτυπιέμαι. Καιρό είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ.

Πού γεννήθηκε ο Κόρτο Μαλτέζε; Αν κάνετε αυτή την ερώτηση στον germanicus, αυτός πιθανώς θα αρχίσει ένα από τα γνωστά του κατεβατά: «Τον Ιούλιο του 1887, στη Βαλέττα, πρωτεύουσα της Μάλτας, γιος ενός ναυτικού από την Κορνουάλη και της διάσημης τσιγγάνας…» Αν ρωτήσετε τον Θρηνωδό, έναν άλλο λάτρη του ρομαντικού τυχοδιώκτη, θα σας απαντήσει με σιγουριά «Στην Καραϊβική. Γιατί εκεί, στη διάρκεια ενός ταξιδιού το 1967, τον εμπνεύστηκε ο Hugo Pratt» και θα κοτσάρει και το αγαπημένο του emoticon. Και αν απευθυνθείτε στον kwtso, εκείνος θα χαμογελάσει και θα πει πειραχτικά: «Δεν ξέρω πού γεννήθηκε, αλλά μακάρι να μη γεννιόταν ποτέ». Όλα τα παραπάνω, εκτός της φυσικά γνώμης του kwtsou (βέβαια, ποιος ασχολείται μαζί του;), είναι ορθά. Υπάρχει όμως και μια ακόμη εκδοχή: Ο Κόρτο Μαλτέζε γεννήθηκε στη Γένοβα. Από πού κι ως πού όμως; Ο Μαέστρος του Μαλαμόκο στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου, κάπου στα 60s Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1960 που ο Hugo Pratt εγκατέλειψε οριστικά την Αργεντινή, όπου είχε περάσει μία από τις παραγωγικότερες περιόδους της καριέρας του, και επέστρεψε στην πατρίδα του. Ζούσε στη Βενετία, αλλά πηγαινοερχόταν στο Μιλάνο, καθώς είχε αρχίσει να συνεργάζεται με το Corriere dei Piccoli, ένα από τα ιστορικότερα περιοδικά των ιταλικών κόμικς. Ωστόσο ο Pratt δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος. Στην Αργεντινή, στην οποία τις δεκαετίες του 1950 και 1960 είχε σχηματιστεί μια από τις σημαντικότερες σκηνές κόμικς παγκοσμίως, είχε επαγγελματική αντιμετώπιση. Στην Ιταλία από την άλλη, το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών ήταν ένα μάλλον ομιχλώδες τοπίο. Έτσι, παρότι είχε καλές σχέσεις με την αρχισυντάκτη Giancarlo Francesconi και τους συναδέλφους του (μεταξύ των οποίων οι Mino Milani, Alberto Ongaro και Dino Battaglia), υπήρχε ένταση μεταξύ αυτού και του διευθυντή του περιοδικού, Carlo Triberti. Ο Stelio Fenzo Ας πάμε τώρα στον Stelio Fenzo, παλιό γνωστό του Pratt. Εκείνο τον καιρό, ο Fenzo υπέγραφε την περιπετειώδη σειρά Kiwi (την είχε ξεκινήσει με τον Pratt, αλλά μετά την ανέλαβε μόνος). Το 1967, λοιπόν, κάποιος Florenzo Ivaldi, κτηματομεσίτης από τη Γένοβα και θερμός αναγνώστης κόμικς, εξέφρασε την επιθυμία να τον γνωρίσει από κοντά. Την άνοιξη του ίδιου έτους, οι δύο άντρες συναντήθηκαν σε ένα εστιατόριο του Λίντο (νησί στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας), όπου έμενε ο Fenzo. Δεν ξέρω τι ακριβώς έφαγαν, αλλά πάνω στην κουβέντα, ο Ivaldi εξέφρασε τον θαυμασμό του για τα έργα του Hugo Pratt. Ο Fenzo, γνωρίζοντας ότι ο Pratt βρισκόταν εκείνες τις ημέρες στη Βενετία (και όχι στο Μιλάνο για δουλειά ή σε κάποιο από τα ταξίδια του ανά την υφήλιο), του τηλεφώνησε. Ο Pratt, παρότι διστακτικός αρχικά, δέχτηκε να κάτσει στο ίδιο τραπέζι. Συζήτησαν διάφορα θέματα, μέχρις ότου ο Ivaldi ανέφερε την ιδέα να ανοίξει έναν εκδοτικό οίκο. Ο Pratt τον προειδοποίησε για το οικονομικό ρίσκο, αλλά ο συνομιλητής του τον διαβεβαίωσε ότι τα λεφτά δεν ήταν πρόβλημα και, στο κάτω-κάτω, προτιμούσε να τα ρίξει σε ένα καλαίσθητο περιοδικό κόμικς και όχι στο καζίνο, όπως άλλοι. Ο Hugo Pratt με τον Florenzo Ivaldi στα γραφεία του Il Sergente Kirk Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε το περιοδικό Il Sergente Kirk, το οποίο πήρε το όνομά του από ένα παλαιότερο κόμικ του Pratt με τον κορυφαίο Αργεντινό σεναριογράφο Héctor Germán Oesterheld και έδρευε στη Γένοβα. Στο πρώτο τεύχος, τον Ιούλιο του 1967, έκανε την εμφάνισή του ο Κόρτο Μαλτέζε. Η ιστορία ήταν η θρυλική πλέον Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας. Το ταξίδι του μυστηριώδους ναυτικού είχε μόλις αρχίσει… Επανερχόμενοι στο αρχικό ερώτημα, ίσως σκεφτείτε ότι ξεχάσατε να ρωτήσετε τον πραγματικά αρμόδιο. Τον ίδιο τον Κόρτο Μαλτέζε. Το πιθανότερο, ωστόσο, είναι ότι θα σας απαντούσε με μια φράση του δημιουργού του: «Έχω δεκατρείς τρόπους να λέω την ιστορία της ζωής μου, αλλά δεν ξέρω καν αν ένας από αυτούς είναι ο αληθινός ή αν είναι πιο αληθινός από τους άλλους. Ο Πεσσόα έλεγε ότι έχουμε δύο ζωές, αυτή που νομίζουμε ότι είναι η αληθινή και αυτή που ζούμε στα όνειρά μας» Πηγές Chendi, Carlo & Badino, Sergio (2008). Strisce di Terra e Strisce di Carta/Strips of Land, Strips of Paper. Milano: Tunué. Gaumer, Patrick (2006). La BD - Η Γαλλική Ματιά στα Κόμικς. Αγάθη Πεπεράκη (μτφρ.). Αθήνα: Μαμουθκόμιξ.

Όταν είναι παθιασμένοι μαζί σου ο Γούντι Άλεν, ο Τιμ Μπάρτον, ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Ουμπέρτο Έκο, τότε μάλλον έχεις αφήσει το διαχρονικό αποτύπωμά σου στον πολιτισμό. Μάλιστα, ο τελευταίος φέρεται να έχει δηλώσει ότι «όταν θέλω να χαλαρώσω, διαβάζω δοκίμια του Ενγκελς, όταν όμως θέλω να διαβάσω κάτι σοβαρό, διαβάζω Κόρτο Μαλτέζε». Ο λόγος για τον Ούγκο Πρατ (Hugo Eugenio Pratt), τον δημιουργό του Κόρτο Μαλτέζε, του πιο διάσημου και ρομαντικού ναυτικού στην ιστορία των κόμικ, που έφυγε από τη ζωή πριν από 22 χρόνια στις 20 Αυγούστου 1995. Ο 20ος αιώνας υπήρξε ο αιώνας των πιο αιματηρών πολέμων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μια εποχή που στο πρώτο μισό της -και ιδιαίτερα μετά το 1914- χάραξε με πιο βαθιές γραμμές τα σύνορα μεταξύ των κρατών και υποδαύλισε εθνικισμούς και ανταγωνισμούς που αφάνισαν πληθυσμούς και άφησαν βαριά τραύματα στις κοινωνίες. Σε αυτή την περίοδο, οι πραγματικοί κοσμοπολίτες περνούσαν τα χερσαία και υδάτινα σύνορα είτε αναγκασμένοι σε διωγμό είτε αναζητώντας την περιπέτεια. Πόσο μάλλον αυτοί που μετέφεραν στα γονίδιά τους τον κοσμοπολιτισμό. Ο Ιταλός Ούγκο Πρατ με αγγλική, εβραϊκή-σεφαρδίτικη και τουρκική καταγωγή, γεννημένος στο Ρίμινι της Ιταλίας και ζώντας μέρος των παιδικών του χρόνων στη Βενετία και στην Αιθιοπία, είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές προσωπικότητες της τέχνης, γιατί τα κόμικ είναι υψηλή τέχνη, που προϋποθέτουν ταυτόχρονα σχέδιο και λόγο, του 20ου αιώνα που ενσαρκώνει την έννοια του κοσμοπολίτη. Και αυτή του την ιδιότητα ο Πρατ την πέρασε με τον πιο αριστουργηματικό τρόπο στον Κόρτο Μαλτέζε. Ο Κόρτο Μαλτέζε, αυτός ο μοναχικός τυχοδιώκτης ναυτικός, που μπορεί να συγκριθεί με τον Τεν Τεν, τον Λούκι Λουκ και τον Αστερίξ, έκανε την εμφάνισή του το 1967, με το πιο δημοφιλές έργο του Πρατ, την «Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας». Για να θυμηθούμε τον Αντρέ Μπρετόν όταν μιλούσε για βιβλία, είναι ένα κόμικ που σε ταξιδεύει διαβάζοντας και όχι ένα κόμικ για να το διαβάζεις απλώς ταξιδεύοντας. Σε ταξιδεύει στην «αλμυρή» θάλασσα των λέξεων, της αριστουργηματικής λογοτεχνικής αφήγησης, της ιστορίας, των ηδονών και του μυστικισμού, που εκτυλίσσεται την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στα νησιά του Ειρηνικού, εμπνεόμενος από τις ιστορίες του αγαπημένου του δημιουργού Λούις Στίβενσον. Ο δημιουργός περνά στον χαρακτήρα του ναυτικού, με το σκουλαρίκι στο αριστερό αυτί και τη χαρακτηριστική φαβορίτα, στοιχεία που παραπέμπουν λίγο έως πολύ στη ζωή του και τη δική του ιδιοσυγκρασία. Ο Μαλτέζε είναι γιος Άγγλου ναυτικού από την Κορνουάλη και του «Κοριτσιού του Γιβραλτάρ», μιας Ανδαλουσιανής τσιγγάνας πόρνης. Ο Μαλτέζε είναι πια πειρατής, αλλά είναι έντιμος και ακέραιος. Ο Μαλτέζε έχει τη φήμη του μεγάλου εραστή, που οι ερωμένες διαδέχονται η μία την άλλη (αυτό συνέβαινε στην πραγματική ζωή του Πρατ), αλλά τον συναντάμε στη ρομαντική του διάσταση μέσα από τους πλατωνικούς έρωτές του. Όπως ο ίδιος είχε αναφέρει σε συνέντευξή του: «Με τον Κόρτο Μαλτέζε κοιταζόμαστε στα μάτια. Από εκεί ξεκινούν όλα. Μόλις σχεδιάσω το πρόσωπό του και του δώσω ζωή με κοιτάει κατευθείαν στα μάτια και ρωτάει: ‘‘Και τώρα; Τι σκοπεύεις να κάνεις τώρα;’’». Οι περιπλανήσεις, οι παραμονές και η ανάγκη του Πρατ να συνομιλήσει με την ιστορία και τις προσωπικότητές της σε διάφορες εποχές είναι πασίδηλες στον Κόρτο Μαλτέζε. Ο τυχοδιωκτισμός-κοσμοπολιτισμός του ήρωά του έχει, επίσης, ένα βαθιά πολιτικό ή -καλύτερα- διεθνικό υπόβαθρο. Ο Μαλτέζε είναι φίλος με αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της ιστορίας, όπως ο Ρασπούτιν, ενώ συνομιλεί με τον Τζακ Λόντον, τον Αρθούρο Ρεμπό, τον Έρνεστ Χεμινγουέι και τον Έρμαν Έσσε. Από το Ρίμινι μέσω Βενετίας, Αντίς Αμπέμπα, Μπουένος Άϊρες, Παρισιού, Λονδίνου και Ελβετίας, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Ούγκο Πρατ, θα διαμορφώσει μια περισσότερο ολιστική αντίληψη τόσο για τη ζωή όσο και για τα τεκταινόμενα στον πλανήτη. Απολαμβάνει και απορρίπτει ταυτόχρονα εφήμερες καταστάσεις, όπως κάνει ο ήρωάς του. Στην «Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας», που κυκλοφορεί το 1967, ο Πρατ μέσω του Μαλτέζε και της συναρπαστικής ιστορίας του εκφράζει το πνεύμα της αμφισβήτησης που διαπνέει τις δυτικές κοινωνίες και θα εκφραστεί έναν χρόνο αργότερα με τον Μάη του 1968 στη Γαλλία. Αυτό είναι και το μυστικό της μεγάλης επιτυχίας του. Η απήχηση που είχε η ιστορία του Κόρτο Μαλτέζε σε όσους αμφισβητούσαν το κατεστημένο. Έτσι, αυτόματα ο Μαλτέζε, εκτός από τις υπόλοιπες «ταυτότητες» που του προσδίδει ο Πρατ, γίνεται φίλος με τους παντός είδους κατατρεγμένους πέρα και πάνω από έθνη, θρησκείες και φυλές. Ο πολυβραβευμένος Πρατ, μέσω του ιδιόμορφου και πολλές φορές αρμονικά αντιφατικού ήρωά του, θέλει να περάσει το μήνυμα ότι οι άνθρωποι πρέπει να παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να ξεπερνούν τα όρια που τους επιβάλλουν οι άλλοι και αυτές οι απροσδιόριστες έννοιες που λέγονται μοίρα και πεπρωμένο. Όπως ο Κόρτο Μαλτέζε, που, όταν συνειδητοποίησε ότι είχε μικρή «γραμμή ζωής» στην παλάμη του, χάραξε με το ξυράφι μια δική του, όσο την ήθελε ο ίδιος… Και το σχετικό link...

Το νέο όπως κυκλοφόρησε στο ίντερνετ μέσω της κοινότητας Eurocomics USA Invasion: AMAZING NEWS!!! IDW Publishing will start publishing Corto Maltese in December!!! "This book, the first of twelve volumes, launches the definitive English-language edition of Hugo Pratt's masterpiece, presented in the original oversized B&W format" And if you look at the cover, there's a conspicuous, never before seen logo stamped with the word "EUROCOMICS" prominently displayed, and then there's also a mention to a mysterious entity under that name: "EuroComics is working closely with Patrizia Zanotti, Pratt's long-time collaborator" Ergo, this could also mean the beginning of a full-blown label devoted to European classics from IDW, one of the 5 premier American comic publishers. Να θυμίσω πως η IDW είχε κυκλοφορήσει πριν μερικά χρόνια και το Torpedo των Bernet και Abuli. Άντε να δούμε

Θαλασσινοί ήρωες που τους λάτρεψαν μικροί και μεγάλοι, κάτι τελευταίοι τύποι του λιμανιού φορτωμένοι χούγια, όμορφοι και λάγνοι ή άπλυτοι ξεδοντιάρηδες, με αμέτρητα στραβά κι ανάποδα, που αντί να τα κρύψουν καταφέρνουν να τα μετατρέψουν σε σαγηνευτικές αρετές! Κάποιες φορές βρωμοκοπούν αλκοόλ, άλλοτε πάλι το στομάχι τους τραγουδά φάλτσα από τη πείνα, μα κι όταν πιάσουν την καλή, γεμίσουν από ρευστό οι τσέπες τους, δεν φοβούνται να το δείξουν, ακόμη και να το μοιραστούν και να ξεμείνουν ρέστοι! Είναι οι φανταστικοί χάρτινοι ναυτικοί, ήρωες της 9ης τέχνης, ατσαλάκωτοι πρωταγωνιστές σε κόμικς που ξέφυγαν από το μπλοκ του σχεδιαστή τους, ζωντάνεψαν, όρμησαν και κατέκτησαν ολάκερο τον πλανήτη. Μπορεί να κατηγορήθηκαν για προπαγάνδα, να έγραψαν για αυτούς τα μύρια όσα, όμως υπήρχαν περασμένες δεκαετίες που οι εβδομαδιαίες εκδόσεις, των περιοδικών που είχαν το όνομά τους, δεν προλάβαιναν να σταθούν στα περίπτερα και ξεπουλούσαν με σχεδόν αστέγνωτα μελάνια. Όχι δεν πρόκειται για αληθινούς ναυτικούς, ούτε για ιστορικά πρόσωπα που μπαινόβγαιναν σε κείμενα και μυθιστορήματα, αλλά στους φανταστικούς ήρωες που είχαν τον πιο κεντρικό ρόλο σε ζωγραφιστά παραμύθια που σχεδόν ζωντάνεψαν! Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν τουλάχιστον είκοσι παγκόσμιοι χαρακτήρες. Περισσότερο γνωστοί, οι αμερικάνοι Don Winslow (1934-1955) και η Captain Kate (1967-1972), ο καπετάνιος Lance O'Casey και οι περιπέτειες του στις Νότιες θάλασσες, ο υπερήρωας Aquaman (Βασιλιάς των 7 θαλασσών 1941-1962), ο ξεδοντιάρης εγγλέζος Jonah (1958-1964), o Moby Duck από την οικογένεια του Ντόναλντ Ντακ, ο γλυκός ιταλός πειρατής Πεπίτο (1949-1972), η πειρατίνα Σπινγκάρτα και ο Καλαμέλος, από τις ναυτικές ιστορίες του Τιραμόλα (1948-1992), ο Captain Haddock Archibald στον Τεν-Τεν, ο πειρατής Captain Pugwash, ακόμη ένας Βέλγος ο Cori, de Scheepsjongen, o Βίκινγκ Eric de Noorman, ο Ολλανδός Kapitein Rob, ο γερο-Νικ ο ναύτης, δεκάδες εκδόσεις φανταστικών κόμικ προπαγάνδας που αφορούσαν το πολεμικό ναυτικό, τόσο των ΗΠΑ όσο και της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και φυσικά από τους πιο διάσημους ο Ποπάυ και πιο πρόσφατα ο μοναδικός Corto Maltese! Ο ναυτικός-σύμβολο Πιο γνωστός από όλους ένας τύπος μονόφθαλμος, δύστροπος, οξύθυμος, γκρινιάρης, ζηλιάρης και ταυτόχρονα καλόκαρδος, καθαρόαιμος θαλασσινός με τεράστιες άγκυρες χαραγμένες στα μπράτσα, που φορά μόνιμα ένα άσπρο ναυτικό καπελάκι, ενώ η σβησμένη πίπα στα χείλια του είναι σύμβολο μαγκιάς! Ο Ποπάυ κάνει την εμφάνιση του στην Αμερική στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, το 1929, αμέσως καταφέρνει να αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές, ο ίδιος αποτελεί κομμάτι της λαϊκής τάξης, ένας άξεστος ναυτικός, όμως όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, για τον ίδιο ή για τους φίλους του, «καθαρίζει» με τα μπράτσα του! Έχει το σπανάκι του, αυτό του δίνει δύναμη και τον μεταμορφώνει σε ανίκητο. Για να έχουμε μια εικόνα της δύναμης του κόμικ, ο Ποπάυ κατάφερε να αυξήσει την κατανάλωση σε σπανάκι, μεταξύ 1931 και 1936, κατά 33%. Αν και το φυτό δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στους νέους, ξαφνικά απέκτησε αναγνωρισιμότητα ως σούπερ τροφή και έγινε το τρίτο πιο δημοφιλές φαγητό για τα παιδιά, μετά το παγωτό και την γαλοπούλα. Το 1937 η πόλη Crystal City, στο Τέξας, έγινε η «πρωτεύουσα για το σπανάκι όλου του κόσμου» και στον Ποπάυ από ευγνωμοσύνη έστησαν το άγαλμα του! Ξεφυλλίζοντας ένα τεύχος δεν δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε τη φωνακλού Όλιβ, η γυναίκα του Ποπάυ είναι ξερακιανή και γεμάτη νεύρο, να μην ξεχνάμε και το παιδί, που δεν είναι δικό τους αλλά ζει μαζί τους, είναι ο φασκιωμένος Pεβυθούλης, ακολουθεί ο Πόλντο, ο αχόρταγος και βουλιμικός φίλος του Ποπάυ, αλλά και ο μπεκρούλιακας παππούς του. Ο Ποπάυ μοιάζει με βάτραχο κι είναι άξεστος, ωστόσο κατάφερε να ταυτιστεί με τον μέσο αναγνώστη, έγινε ο πρόδρομος των σούπερ ηρώων, αφού με τις μπουνιές του πετυχαίνει το στόχο, «λύνει» όλα τα προβλήματα με τον βασικό εχθρό του, έναν άλλο ναυτικό, τον χοντρό, ασουλούπωτο και κακό Βρούτο, αυτός ήταν το μεγάλο λαμόγιο, που όμως κέρδισε τόσους φίλους που στο τέλος είχε δικό του περιοδικό! Ένας κόσμος υπερβολικής βίας, παραβατικότητας και καταστροφής, για κάποιον περίεργο λόγο κατάκτησε όλο τον πλανήτη. Όλες οι απαντήσεις μάλλον κρύβονται στην φροϋδική εκτίμηση για το ανθρώπινο είδος! Ο Ποπάυ εκπροσωπεί κατά κάποιον τρόπο όλους τους ανθρώπους που ζουν με δυσκολίες, ίσως μάλιστα να έχουν ειδικές ανάγκες, αλλά δεν το βάζουν κάτω, στην πιο κρίσιμη στιγμή γίνονται υπερ-άνθρωποι και παλεύουν με όποιο μέσο διαθέτουν. Μετά το 1938 και τον πρόωρο θάνατο του δημιουργού του ήρωα, του Elzie Crisler Segar, οι κωμικές περιπέτειες του Ποπάυ συνέχισαν στα χέρια διαφόρων σχεδιαστών-συγγραφέων, στη χώρα μας εμφανίστηκε το 1973, από τις εκδόσεις Δραγούνη, μέχρι το 1996 όπου και σταμάτησε οριστικά η κυκλοφορία, συνολικά εκδόθηκαν 1.114 τεύχη. Ο αλκοολικός καπετάν Μπακαλιάρος Διαφορετική αλλά ενδιαφέρουσα φανταστική ναυτική φιγούρα, που κατέκτησε τον κόσμο, είναι ο συνταξιούχος καπετάνιος Haddock Archibald, που έζησε και εξακολουθεί να τριγυρνά μέσα στις περιπέτειες του δημοσιογράφου Τεν-τεν (1929-1983). Πρόκειται για μια δημιουργία του Βέλγου καλλιτέχνη και σκιτσογράφου Georges Remi, περισσότερο γνωστός από την υπογραφή του ως Hergé. Ο καπετάν Haddock (που σημαίνει μπακαλιάρος) δεν ξεκίνησε από την αρχή της σειράς, μπήκε στο ένατο βιβλίο του Τεν-τεν, αλλά σύντομα ξεπέρασε στη δημοτικότητα ακόμη και τον κύριο χαρακτήρα, τον Τεν-τεν, κι έτσι απέκτησε ένα πολύ πιο σημαντικό ρόλο σε όλα τα μετέπειτα βιβλία. Είναι ο καλύτερος φίλος του Τεν-τεν, πάντoτε απεικονίζεται με μαύρα μαλλιά και μούσι, φορά καπέλο καπετάνιου, ένα μπλε ζιβάγκο πουλόβερ, με μια μικρή άγκυρα στο στήθος (μερικές φορές φοράει ένα μαύρο σακάκι), μαύρο παντελόνι και μαύρα δερμάτινα μποτάκια. Είναι καπνιστής αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι ο αλκοολισμός (προτιμά το ουίσκι και ειδικά τη μάρκα Loch Lomond), και σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει με ανθρώπινο ναυάγιο. Μετά από τη συνάντηση και τη φιλία με τον Τεν-τεν, το θέμα με το ποτό μειώνεται, αλλά δεν εξαφανίζεται και φτάνουν λίγα ποτηράκια για να γίνει πύραυλος, μπορεί να βάλει φωτιά στη βάρκα του αλλά τότε ξεχνάει το τραύλισμα που τον βασανίζει! Ο καπετάν Μπακαλιάρος έχει θεαματικά ξεσπάσματα, είναι παρορμητικός, οξύθυμος, γενναιόδωρος και ευαίσθητος που δεν διστάζει να δώσει ακόμη και τη ζωή για τον φίλο του Τεν-τεν. Ο αξεπέραστος Κόρτο Μαλτέζε Ο δημιουργός του έργου δούλεψε σκληρά, πάντρεψε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα κλειδιά της ιστορίας με τον φανταστικό ήρωα του και διάλεξε να ονομάσει το έργο του ως «graphic novels», δηλαδή νουβέλες γραφικών, παρά να να το χαρακτηρίσει ως ένα απλό κόμικς! Για τους λίγους, που δεν έχουν γνωριστεί με τον Κόρτο Μαλτέζε, να πούμε ότι αυτός είναι ο πρωταγωνιστής μιας σειράς σχεδίων που γεννήθηκαν τη δεκαετία του '60, από τον Ιταλό συγγραφέα και διάσημο σχεδιαστή κόμικς Hugo Eugenio Pratt. Ο Κόρτο Μαλτέζε, δηλαδή ο «Μαλτέζος σβέλτος», ήταν ναυτικός, τυχοδιώκτης, πειρατής, εξερευνητής και κυνηγός θησαυρών! Με τις περιπέτειες του έχουν μαγευτεί γενιές νέων σε όλο τον κόσμο και δεν σταμάτησαν, εξακολουθούν να ταξιδεύουν ακόμη και σήμερα. «Με πια πολιτική γραμμή τραβά ο Κόρτο Μαλτέζε;» Με αυτό το ερώτημα καταπιάστηκε ο σημειολόγος-φιλόσοφος Umberto Eco, προσπάθησε να καταλάβει, ίσως και με μια δόση ειρωνίας, κάτι που πολλοί προσπάθησαν εξηγήσουν ως προπαγάνδα: τον πολιτικό ορίζοντα του καπετάν Κόρτο Μαλτέζε. Αρκετοί έχουν προσπαθήσει, περισσότερο ή λιγότερο προκλητικά, κάποιοι λοιπόν υποστηρίζουν ότι ο Κόρτε Μαλτέζε ανήκει στα αριστερά κι ύστερα έρχονται οι άλλοι, εκείνοι που τους αμφισβητούν και πιστεύουν ότι ο Κόρτο είναι καπετάνιος, ναυτικός. Εκείνη την εποχή η βάση της βρετανικής ναυτικής παράδοσης περιστρέφεται γύρω από τέσσερις λέξεις-κλειδιά: τον έλεγχο, την πειθαρχία, την ιεραρχία και τη τύχη. Για αυτούς λοιπόν, ο Κόρτο πατάει γερά πάνω σε αυτούς τους κανόνες. Τα συμπεράσματα και οι εκτιμήσεις ανήκουν κάθε φορά στον αναγνώστη και ο Κόρτο Μαλτέζε έχει την πρόθεση να «δεθεί» με τον κάθε έναν ξεχωριστά! Γιος μιας τσιγγάνας πόρνης, γνωστής με το όνομα η «Νίνα του Γιβραλτάρ» και ενός Εγγλέζου ναυτικού, γεννήθηκε στη Βαλέτα της Μάλτα, στις 10 Ιουλίου 1887, οι περιπέτειες του ξεπερνούν τους απλούς μύθους! Τα ταξίδια του ξεκινούν την αυγή του 20ού αιώνα, σε ηλικία 18 ετών περνά από την Αίγυπτο και συνεχίζει σε άγνωστες χώρες της Ασίας. Το 1904 βρέθηκε και τα είπε με τον λογοτέχνη Τζάκ Λόντον, λίγο αργότερα ήταν παρόν στον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο και γνώρισε τον Ρώσσο μυστικιστή και μάγο Ρασπούτιν! Το 1905 ταξίδεψε στην Χιλή, έπειτα κατέβηκε την Αργεντινή, εκεί γνωρίστηκε με διάσημους ληστές τραίνων και τραπεζών: τον Butch Cassidy, τον Sundance Kid και την Etta Place. Με αμείωτο ρυθμό συνεχίζει τις αποστολές του και συναντά πολύ γνωστά ιστορικά πρόσωπα, όπως ο ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο Έρμαν Έσσε, ο δραματουργός Ευγένιος Ο' Νήλ. Ταξιδεύει ασταμάτητα για 30 χρόνια, οι περιπέτειες του ολοκληρώνονται στην Ισπανία, όταν βρέθηκε το 1936, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ο Κόρτο κατατάσσεται στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, μια ομάδα με μπροστάρη τον ποιητή και κομμουνιστή John Cornford (πρόκειται για το γιο του Άγγλου ποιητή Frances Cornford Croft, εγγονό του Δαρβίνου) που στάθηκε στο πλευρό των Ισπανών κομμουνιστών, όμως από τότε χάθηκαν μια για πάντα τα ίχνη του Κόρτο. Αλήθειες, υπονοούμενα, συμβολισμοί και ένας παράξενος μυστικισμός στα όρια της υπερβολής ξεπηδούν μέσα από το ζωγραφισμένο χαρτί! Είναι γεγονός ότι πατέρας-σχεδιαστής του Κόρτο Μαλτέζε, ο Hugo Pratt, ήταν Μασόνος στη Βενετία και επίσης είναι αλήθεια ότι οι εσωτερικοί συμβολισμοί του Τεκτονισμού είναι πολύ διαδεδομένοι. Την απάντηση στο ερώτημα εάν είναι τέκτονας δίνει ο ίδιος ο καπετάνιος που απαντά κοφτά: «Όχι. Όχι! Ελπίζω πως είμαι απλά ένας ελεύθερος ναυτικός» και όπως ο ίδιος περιγράφει τον χαρακτήρα του: «Δεν είμαι ήρωας, μου αρέσει να ταξιδεύω και δεν μου αρέσουν οι κανόνες, όμως ακολουθώ μονάχα έναν, να μην προδώσω τους φίλους... Έψαξα πολλές φορές για θησαυρούς, χωρίς ποτέ να βρω ούτε έναν, συνεχίζω , μπορείτε να υπολογίζετε λιγάκι ακόμη σε μένα!» Τα κόμικ για τους μυημένους δεν είναι ρηχό ψέμα, οι πρωταγωνιστές τους είναι ζωντανοί, μοιάζει να έρχονται από μια άλλη, εντελώς διαφορετική, ξένη διάσταση και έχουν τη δύναμη να ρουφήξουν μέσα τους το δικό μας κόσμο, αρκεί η φαντασία του αναγνώστη να μην έχει συρματοπλέγματα. Οι χάρτινοι ναυτικοί, ήρωες ή αντι-ήρωες, κακομούτσουνοι τύποι ή ανθρωπόμορφα πλάσματα, στα σίγουρα είναι γνήσια παιδιά της θάλασσας, έχουν το θάρρος να εκφράζουν κάθε πτυχή των σκέψεων, των ονείρων και των στόχων τους, ακόμη και τα σφάλματα τους γίνονται μάθημα σε μικρούς και μεγάλους, μάλιστα στην εποχή του σκληρού 2ου Παγκοσμίου Πολέμου οι χαρακτήρες των θαλασσινών κόμικ έκαναν σκληρή προπαγάνδα και περνούσαν υποδόρια μηνύματα με την πιο «αθώα» μέθοδο! «Ο κόσμος των κόμικς πέθανε, παρασύρθηκε μαζί με την φευγάτη εποχή του», υποστηρίζουν κάποιοι που αμφιβάλλουν για τη δυναμική των χάρτινων ηρώων που δεν γνωρίζουν ούτε και ενδιαφέρονται για το πιο διάσημο μέτρο της εποχής μας, το politically correct, ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι που εξακολουθούν να πιστεύουν στην ασύστολη και άμετρη μαγεία τους. Σε όλους εμάς απομένει να διαλέξουμε το δρόμο και το χρώμα της χάρτινης θάλασσας που θα μας περιβάλει. Το σίγουρο είναι ότι, αν και δεν θα βραχεί ούτε μια στάλα το κορμί μας, η ψυχή και όλο το είναι θα γεμίσουν με την πιο δροσερή αύρα αρμύρας. Και το σχετικό link...

οτι λεει ο τιτλος, τον Οκτωβριο του 2015, απο τον συγγραφέα του Blacksad, Juan Diaz Canales και τον Ruben Pellejero απο εδω

Στο δρόμο των Βρυξελλών... Το Βέλγιο δεν είναι μόνο η χώρα της μπύρας, της σοκολάτας και του Eurogroup. Είναι και των κόμικ. Στην πόλη των Βρυξελλών, σε μία διαδρομή 6 περίπου χιλιομέτρων γνωστή ως Brussels' Comic Book Route, ξεδιπλώνονται καρέ από τα πιο διάσημα και δημοφιλή κόμικ. Το έργο ξεκίνησε το 1991 με πρωτοβουλία των τοπικών αρχών της πόλης των Βρυξελλών, σε συνεργασία με τo "Belgian Comic Strip Center" με σκοπό να εξωραΐσει τους άδειους τοίχους των κτηρίων της πόλης. Στη συνέχεια έγινε μια ευκαιρία να μάθουμε ότι πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες κόμικ απ' όλο τον κόσμο γεννήθηκαν ή συνδέθηκαν με την πρωτεύουσα του Βελγίου, η οποία ισχυρίζεται, δικαίως, πως είναι η πρωτεύουσα των "κόμικ". Ο Hergé, Βέλγος δημιούργός του Tintin. O Βέλγος Morris που δημιούργησε το Lucky Luke το 1964 για το γαλλο-βελγικό περιοδικό κόμικ Spirou. O René Goscinny και o Albert Uderzo που το 1959 δημιούργησαν τον Asterix για το πρώτο τεύχος του επίσης γαλλο-βελγικού περιόδικου Pilote. Ακόμη και ο πατέρας του Corto Maltese, ο Ιταλός Hugo Pratt ο οποίος για ένα διάστημα εργάστηκε για το γαλλο-βελγικό περιοδικό Casterman. Από το 1993 υπέυθυνη για την σύλληψη και εκτέλεση των τοιχογραφιών είναι η ιδρυθέισα το 1984 βελγική ένωση «Art Mural» με στόχο την παραγώγη τριών τοιχογραφιών τον χρόνο. Ο Georgios Oreopoulos και ο David Vandegeerde είναι τα μόνα εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη με συμμετοχή σε όλες τις τοιχογραφίες... Στο μονοπάτι σήμερα υπάρχουν περίπου 50 τοιχογραφίες. πηγή

Το 1963, διάστημα κατά το οποίο ο Hugo Pratt είχε επιστρέψει στην Ιταλία, έγραψε μερικά από τα καλύτερα έργα του, τα οποία δυστυχώς δεν βρήκαν τον δρόμο της έκδοσης στα Ελληνικά. Ένα από αυτά ήταν και το Simbad (Σεβάχ), το οποίο επανεκδόθηκε σε τόμο το 1982. Μικρή σχετικά ιστορία, όπως και οι άλλες που περιελάμβανε ο τόμος, δομημένη σε καρέ με περιγραφή από κάτω και όχι με τα κλασικά μπαλονάκια. Το κόμικ αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Διάπλασις των Παίδων", μεταξύ 1 Δεκεμβρίου του 1963 και 22 Μαρτίου 1964, πολύ κοντά δηλαδή στην αρχική έκδοση. Μάλιστα το εξώφυλλο της Διάπλασης που βλέπετε παρακάτω, είναι και το εξώφυλλο του τόμου της επανέκδοσης του 1982. Η ιστορία αυτή δεν έχει δημοσιευτεί ξανά στα Ελληνικά. Θα την βρείτε όλη εδώ. ΠΗΓΗ: Archives Hugo Pratt

Ογδόντα τρία χρόνια από τη γέννηση του διάσημου σκιτσογράφου, Hugo Pratt Ο Hugo Pratt θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σκιτσογράφους. Ο συνδυασμός της πολύπλευρης φαντασίας του και της ελευθερίας στο σχεδιασμό είχε ως αποτέλεσμα πολύ περίεργες ιστορίες. Σε αυτές, η πραγματικότητα μπορεί να μετατραπεί σε όνειρο και αντίστροφα. Με τον τρόπο αυτό ταξίδευε τους αναγνώστες του σε περίεργες τοποθεσίες και ακόμη και πέρα από το χρόνο. Θεωρείται ότι είναι ένας από τους πρώτους σκιτσογράφους που πάντρεψε τη λογοτεχνία με την περιπέτεια και αποτελεί τεράστια πηγή έμπνευσης για πολλούς σκιτσογράφους ανά τον κόσμο. Σε νεαρή ακόμη ηλικία, ο Hugo Pratt, ο οποίος γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1927, ταξίδεψε ανά τον κόσμο με τους γονείς του, απορροφώντας νέες εικόνες. Το 1945, γνωρίζει τον Mario Faustinelli, με τον οποίο σχεδιάζει το πρώτο του κόμικ, «Asso di Picche». Έγινε μέλος της αποκαλούμενης Ομάδας της Βενετίς, μιας ομάδας συγγραφέων και καλλιτεχνών, όπως οι Alberto Ongaro, Paolo Campani, Mario Faustinelli και Dino Battaglia. Ανακαλύπτοντας νέες ευκαιρίες στην μεταπολεμική Ιταλία, μετακομίζει στην Αργεντινή, ύστερα από πρόσκληση του εκδότη Cesar Civita. Κατά την παραμονή του στην Αργεντινή, δημιούργησε ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα του, όπως τα «Sgt. Kirk», «Ernie Pike», «Αnna della Jungla», «Wheeling» και πολλά άλλα. Η Ομάδα της Βενετίας επανασυστήθηκε στο Μπουένος Άιρες, με αποτέλεσμα τη δημιουργία αρκετών κόμικ για τα περιοδικά Hora Cero και Frontera. Το 1959, εγκαταλείπει την Αργεντινή για το Λονδίνο, όπου αρχίζει να εργάζεται για την ομάδα British Fleetway, μέσω του πρακτορείου Roy d'Ami. Ένα χρόνο αργότερα, μετακόμισε στην Ιρλανδία, ενώ το 1964 εργαζόταν στο Λονδίνο για τις εφημερίδες Daily Mirror και Sunday Pictoral. Επιστρέφει για λίγο στην Αργεντινή, όπου εκδίδει το περιοδικό Misterix, για το οποίο δημιούργησε τις σειρές «Capitan Cormorant» και «Wheeling». Ένα χρόνο αργότερα, επιστρέφει στην πατρίδα του, την Ιταλία, όπου εργάστηκε για την Corriere dei Piccolo στο Μιλάνο, σκιτσάροντας σειρές όπως «Billy James», «Le Legende Indiane», «L'Epopa dell'America», «Sinbad il Marino», «L'Odissea», «Kiwi il Figlio della Giungla» και πολλά άλλα, κυρίως με κείμενα του Milo Milani. Δύο χρόνια αργότερα, εξέδωσε το δικό του μηνιαίο «Sgt. Kirk». Για το κόμικ αυτό, έγραψε και σχεδίασε τα «Luck Star O'Hara» και «Gli Scorpioni del Deserto», όπως επίσης και το «Una Ballata del Mare Salato», ένα μελαγχολικό παραμύθι για τις Νότιες Θάλασσες, στο οποίο περιλαμβανόταν ένας χαρακτήρας που μετέπειτα θα αποτελέσει τον διάσημο Corto Maltese. Πρόκειται για το δημοφιλέστερο δημιούργημα του Pratt, οι ιστορίες του οποίου δημοσιεύονταν στο γαλλικό περιοδικό Pif Gadget από το 1970. Οι ομοιότητες μεταξύ του Pratt και του ταξιδιώτη πρωταγωνιστή του είναι τόσο εντυπωσιακές, που ενέπνευσαν τον Alberto Ongaro να γράψει ένα βιβλίο για το θέμα. Πέρα από το «Corto Maltese», o Pratt δημιούργησε και έναν σημαντικό αριθμό ανεξάρτητων σειρών κόμικ κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών της ζωής του, όπως τα «Cato Zulu», «West of Eden», «Saint-Exupéry: the Last Flight» και «Jesuit Joe». Το 1991, έγραψε τα κείμενα για το «The Gaucho», το οποίο εικονογραφήθηκε από τον Milo Manara. Το καλοκαίρι του 1995, ο Hugo Pratt έχασε τη μάχη με την επάρατο νόσο στο σπίτι του στη Λοζάνη.

Hugo Pratt Άνεμος από μακρινές στεριές Όταν σκέφτομαι τον Hugo Pratt, μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό, τροπικά νησιά, έρημες πάμπες, παγωμένες στέππες και καυτές έρημοι. Κυρίως όμως μου έρχονται στο μυαλό αποστεομένες μορφές, που δεν ξέρω γιατί μου θυμίζουν πίνακες του Ελ Γκρέκο. Κάτι τέτοιες εικόνες μου ήλθαν στο νου και όταν διάβασα αυτό το βιβλίο, παρ΄όλο που δεν είχα εικόνες μπροστά μου αλλά κείμενο. Αποστεομένη μορφή μου ερχόταν στο νου όταν διάβαζα την ιστορία του Παραούν ή Τομ Μπράουν του εκατοντάχρονου τραγικού ήρωα της ιστορίας που σκάρωσε ο Hugo Pratt. Κι αυτός, όπως τα αδέλφια του Κόρτο Μαλτέζε, Έρνι Πάικ, Ρασπούτιν κλπ. μοναχικός και ρομαντικός κυνηγάει χίμαιρες. Το ξετύλιγμα της ζωής του, ενός μέρους τουλάχιστον, δεν είναι τίποτε άλλο παρα μιά ελεγεία, ένα έπος που καταλήγει στο πουθενά. Αλλά ως γνωστό, το ταξίδι είναι αυτό που μετράει..... Το συνιστώ ανεπιφύλακτα στους φίλους του Hugo Pratt, στους φίλους της περιπέτειας, στους νοσταλγούς και στους ρομαντικούς.

Απόσπασμα συνέντευξης του Hugo Pratt στον Dominique Petitfaux, που αφορά τον ''Αετό της Βραζιλίας'' και η οποία αναδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Comicon τεύχος 36.