Αναζήτηση στην Κοινότητα

Η πολύ πλούσια ελληνική έκδοση περιλαμβάνει και τις εξτρά μικρές ιστορίες που πλαισίωσαν τη «Σουίτα της Αποκάλυψης», προσχέδια των χαρακτήρων και ένα σύντομο ιστορικό τους. Επτά παιδιά με υπεράνθρωπες δυνάμεις «υιοθετούνται» από έναν μυστηριώδη εξωγήινο και στρατεύονται στη σωτηρία του κόσμου από μια άγνωστη απειλή. Στην «Ακαδημία της Ομπρέλας» όμως των Gerard Way και Gabriel Ba όλα τα υπερηρωικά στερεότυπα ανατρέπονται. Τα τέλη του εικοστού αιώνα έφεραν κατακλυσμιαίες αλλαγές στα παραδοσιακά υπερηρωικά σύμπαντα ανατρέποντας μανιχαϊσμούς, κλισέ και δοκιμασμένες συνταγές. Από τους Watchmen και τον Σκοτεινό Ιππότη μέχρι το Astro City και τα Elseworlds, η υπερηρωική μυθολογία επεκτάθηκε, αναθεωρήθηκε, αποδομήθηκε και αναδομήθηκε επαναληπτικά. Στο πλαίσιο αυτό του γενικευμένου πειραματισμού και ενός μεταμοντέρνου εκλεκτικισμού εντάσσεται το «The Umbrella Academy», του οποίου ο πρώτος τόμος με τίτλο «Η Σουίτα της Αποκάλυψης» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Anubis (μετάφραση: Νίκος Καμπουρόπουλος, Κώστας Κυριάκου, 194 σελίδες), ενώ η πολυβραβευμένη σειρά που αριθμεί ήδη τρεις ολοκληρωμένους τόμους προβάλλεται προσαρμοσμένη σε animation στην πλατφόρμα του Netflix και πριν από λίγες ημέρες βγήκε στον αέρα η τρίτη σεζόν. Επηρεασμένοι από ανατρεπτικές υπερηρωικές εκδοχές όπως αυτές του Alan Moore στο «The League of Extraordinary Gentlemen» και του Grant Morrison με πιο χαρακτηριστική το «Doom Patrol», ο Αμερικανός Gerard Way, μέλος του συγκροτήματος My Chemical Romance μεταξύ άλλων, και ο Βραζιλιάνος Gabriel Ba στην «Ακαδημία της Ομπρέλας» δημιουργούν μια ιστορία με διαδοχικές εντάσεις και υφέσεις και μια απροσδόκητη εξέλιξη που προκαλεί διαρκείς αλλαγές στάσης του αναγνώστη απέναντι στα τεκταινόμενα. Ο ίδιος ο Grant Morrison, προλογίζοντας την έκδοση, επισημαίνει: «Ο φρέσκος ρυθμός, το χιούμορ και η ευρηματικότητα, οι σαρκαστικές αφηγηματικές στιγμές, οι οποίες διασταυρώνονται με τον διάλογο με ένα μαύρο, ειρωνικό αποτέλεσμα, διαβάζονται σαν το έργο ενός βετεράνου δεξιοτέχνη του είδους. Συνδυασμένη με την ευλύγιστη, αιχμηρή μεγαλοπρέπεια της τέχνης του Gabriel Ba, με τις στιβαρές, εκφραστικές γραμμές και τον υποβλητικό χρωματισμό, η ιστορία και οι χαρακτήρες του Gerard ζωντανεύουν και εκρήγνυνται σελίδα με τη σελίδα, τεύχος με το τεύχος, πλάθοντας έναν τελείως συνειδητοποιημένο κόσμο, που αρνείται να παραμείνει σιωπηλός, ενώ οι ήρωες και οι κακοί βιώνουν προδοσία, σφαγή, ταπείνωση, χαρά, αποτυχία, θλίψη και θάνατο». Η πολύ πλούσια ελληνική έκδοση περιλαμβάνει και τις εξτρά μικρές ιστορίες που πλαισίωσαν τη «Σουίτα της Αποκάλυψης», προσχέδια των χαρακτήρων και ένα σύντομο ιστορικό τους. Περιλαμβάνει όμως και ενδιαφέροντα επεξηγηματικά κείμενα των δημιουργών. Στο δικό του, ο Gerard Way αναφέρει για το ξεκίνημα της σειράς: «Το κόμικς άρχισε να παίρνει μορφή και φαινόταν πολύ διαφορετικό από μια συμβατική ιστορία κόμικς για μασκοφόρους ήρωες. Δεν έμοιαζε καθόλου σχεδόν με ένα συμβατικό κόμικς, αφήνοντας στην άκρη τις ιστορίες προέλευσης των ηρώων με παιδικές μάχες με τον Πύργο του Άϊφελ και κάνοντας ένα άλμα είκοσι χρόνια αργότερα στη ζωή των χαρακτήρων. Χαρακτήρες που θα περίμενε κανείς να έχουν σταθερούς ρόλους, όπως του “μέντορα”, είχαν πεθάνει προτού καν ξεκινήσει το κόμικς. Δεν υπήρχε σχεδόν καμία εξήγηση γιατί τα πράγματα ήταν όπως ήταν, και το κόμικς φαινόταν να μην είχε καμία πρόθεση να απαντήσει σε αυτά». Τελικά η «Σουίτα της Αποκάλυψης» μπορεί να μην απαντά «σε αυτά». Η δυσλειτουργική οιονεί οικογένεια των προικισμένων με υπερδυνάμεις παιδιών που ενηλικιώθηκαν θέτει όμως ερωτήσεις για πολλά άλλα. Για τη διαφορετικότητα, τη στράτευση σε έναν υψηλό σκοπό, την αυτοθυσία, τις λεπτές ισορροπίες μεταξύ καλού και κακού. Κι όλα αυτά σε ένα υπερηρωικό περιτύλιγμα που απαρνείται τις υπερηρωικές παραδόσεις για να ανανεώσει το ενδιαφέρον για ένα είδος που όσο κορεσμένο φαίνεται τόσο βρίσκει διεξόδους σε νέες πρωτοποριακές προσεγγίσεις όπως η «Ακαδημία της Ομπρέλας». Και το σχετικό link...

Μια διαφορετική ματιά στην υπερηρωική φύση στο πρώτο μέρος μιας σειράς που εξελίσσεται σε έναν εναλλακτικό, post-punk χωροχρόνο, με στοιχεία γοτθικά, βικτωριανά και sixties αισθητική, σε άμεση συνομιλία με ανάλογα «αντι-υπερηρωικά» πειράματα του παρελθόντος. Σε ένα κινηματογραφικό και τηλεοπτικό τοπίο που κατακλύζεται από ατέρμονες σειρές-υπερπαραγωγές με προβλέψιμες υπερηρωικές περιπέτειες και εντυπωσιακά εφέ, το «Joker» αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη, αν και με δυσάρεστο, ενοχλητικό και καθόλου εύπεπτο σενάριο, που εσκεμμένα έκανε τους θεατές του να αισθάνονται άβολα και αμήχανα. Είχε προηγηθεί η τηλεοπτική μεταφορά στο Netflix της δημοφιλούς σειράς κόμικς «The Umbrella Academy» με πολύ μεγάλη επιτυχία, που οδήγησε ήδη σε μια δεύτερη σεζόν. Το ότι το πολύ σπουδαίο αυτό έργο, δημιουργημένο πρώτη φορά το 2007, μπόρεσε 12 ολόκληρα χρόνια αργότερα να σπάσει τη χάρτινη απομόνωση και να επεκταθεί στην τηλεοπτική εκδοχή του δεν μπορεί να είναι σύμπτωση. Σε συνδυασμό με το «Joker» και με άλλες αντίστοιχες μεταφορές που ετοιμάζονται ή έχουν αναγγελθεί, πιθανώς να αποτελεί τουλάχιστον μια ένδειξη ότι το Χόλιγουντ αρχίζει να ξανασκέφτεται και να ανασχεδιάζει τις στρατηγικές του αναφορικά με τις ταινίες υπερηρώων. Ο υπερπληθωρισμός των τελευταίων ετών αναπόφευκτα έχει οδηγήσει σε κορεσμό. Το θεματικό χάος των χάρτινων συμπάντων των δύο μεγάλων εταιρειών, Marvel και DC, με τα απανωτά reboots, τα πολλαπλά origins, τις εναλλακτικές εκδοχές, τα ατέλειωτα «Elseworlds» και «What Ifs», τις προσωπικές ματιές των εκάστοτε δημιουργών πάνω στις προσωπικότητες των υπερηρώων που αλλάζουν παρελθόν, καταγωγή, συμμάχους, στάση ζωής, ακόμα και χώρο δράσης, έχει το ενδιαφέρον του αλλά οι κινηματογραφικοί και τηλεοπτικοί θεατές που δεν είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν κάθε μήνα δεκάδες τίτλους κόμικς για να πιάνουν κάθε λεπτομέρεια και κάθε λεπτή διαφοροποίηση, κάποια στιγμή θα κουραστούν. Πιο σφριγηλά σενάρια, σε συνομιλία με την παράδοση του είδους αλλά διατηρώντας την αυτοτέλειά τους, με αρχή, μέση και τέλος και με πιο σύνθετους και πολυδιάστατους προβληματισμούς πάνω στην οντολογία και τη φύση του υπερήρωα, ίσως αποτελούν μια κάποια λύση. Δημιουργοί όπως ο Άλαν Μουρ με τους «Watchmen» και το «The League of Extraordinary Gentlemen», αμφότερα μεταφερμένα στον κινηματογράφο, έχτισαν τέτοιους διαφορετικούς υπερηρωικούς κόσμους με ιδιαίτερη μαεστρία. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το «The Umbrella Academy», σε σενάριο του Αμερικανού Τζέραρντ Γουέι, τραγουδιστή του συγκροτήματος My Chemical Romance, και σχέδια του Βραζιλιάνου Γκάμπριελ Μπα («Casanova», «Daytripper» κ.ά.), ένα έργο που ο πρώτος κύκλος του («Η Σουίτα της Αποκάλυψης») βραβεύτηκε με Eisner Award ως η «καλύτερη αυτοτελής σειρά» το 2008. Η επιτυχία του πρώτου μέρους οδήγησε σε δύο, έως τώρα, έντυπες συνέχειες με τα «The Umbrella Academy: Dallas» το 2008 και «The Umbrella Academy: Hotel Oblivion» το 2018, ενώ έχει ανακοινωθεί ότι το 2020 θα κυκλοφορήσει και το τέταρτο μέρος. Την πρώτη σεζόν που ξεκίνησε να προβάλλεται στο Netflix τον περασμένο Φεβρουάριο παρακολούθησαν, μέσα σε έναν μήνα, 45 εκατομμύρια συνδρομητές του καναλιού, ενώ τα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν έχουν ήδη ξεκινήσει και η σειρά αναμένεται να ολοκληρωθεί και να προβληθεί εντός του 2020. Η ιστορία του πρώτου τόμου (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Helm, σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση, με πρόλογο του Γκραντ Μόρισον, προσχέδια των χαρακτήρων, βιογραφικά στοιχεία, πρόσθετο υλικό με τις σύντομες ιστορίες που προηγήθηκαν του πρώτου τόμου και μετάφραση του Νίκου Καμπουρόπουλου) ξεκινάει ως εξής: «…χωρίς καμία προειδοποίηση και σε μια περίσταση παντελούς σύμπτωσης, σαράντα τρία ασυνήθιστα παιδιά γεννήθηκαν κυρίως από ανύπαντρες γυναίκες που δεν είχαν καν συμπτώματα εγκυμοσύνης, σε φαινομενικά τυχαίες τοποθεσίες σε όλον τον κόσμο. Τα παιδιά είτε εγκαταλείφθηκαν είτε δόθηκαν για υιοθεσία. Αυτά τουλάχιστον που επέζησαν». Ο εξωγήινος δισεκατομμυριούχος σερ Ρέτζιναλντ Χάργκριβς, με το παρατσούκλι «Μονόκλ», αναζητά τα παιδιά και υιοθετεί επτά από αυτά δίνοντάς τους για ονόματα έναν αριθμό από το 1 ως το 7. Όταν οι δημοσιογράφοι τον ρωτούν απορημένοι: «Γιατί υιοθετήσατε αυτά τα επτά παιδιά;» ο μυστηριώδης κροίσος απαντά: «Για να σώσω τον κόσμο, φυσικά». Κι όταν ο «κόσμος» ξαναρωτά: «Από τι;» δεν παίρνει καμία απάντηση. Οι απαντήσεις αρχίζουν να έρχονται από την επόμενη σελίδα. Και δεν είναι εύκολες, καθώς τα ίδια τα παιδιά, με τις αλλόκοτες, συχνά ανεξέλεγκτες δυνάμεις τους και τις τοξικές σχέσεις που έχουν μεταξύ τους αλλά και με τον θετό πατέρα τους, μοιάζουν περισσότερο ως απειλή για τον κόσμο παρά ως σωτήρες του. Φέρνοντας έτσι στον νου τον αμοραλισμό, τον εγωισμό, τα πάθη και τα λάθη των «Watchmen» και το ευρηματικό «Who watches the Watchmen?» που εκφράζουν αγανακτισμένοι πολίτες στο εμβληματικό έργο των Άλαν Μουρ και Ντέιβ Γκίμπονς. Όπως επισημαίνει ο Γκραντ Μόρισον στον πρόλογό του, για να τονίσει την πληθώρα των συναισθημάτων και την πολυδιάστατη προσωπικότητα των πρωταγωνιστών που απέχουν πολύ από τους ατσαλάκωτους και αφοσιωμένους διώκτες του εγκλήματος: «Ο φρέσκος ρυθμός, το χιούμορ και η ευρηματικότητα, οι σαρκαστικές αφηγηματικές στιγμές οι οποίες διασταυρώνονται με τον διάλογο με ένα μαύρο ειρωνικό αποτέλεσμα διαβάζονται σαν το έργο ενός βετεράνου δεξιοτέχνη του είδους. Συνδυασμένη με την ευλύγιστη, αιχμηρή μεγαλοπρέπεια της τέχνης του Γκάμπριελ Μπα, με τις στιβαρές, εκφραστικές γραμμές και τον υποβλητικό χρωματισμό, η ιστορία και οι χαρακτήρες του Τζέραρντ ζωντανεύουν και εκρήγνυνται σελίδα με τη σελίδα, τεύχος με το τεύχος, ξορκίζοντας έναν τελείως συνειδητοποιημένο κόσμο που αρνείται να παραμείνει σιωπηλός ενώ οι ήρωες και οι κακοί βιώνουν προδοσία, σφαγή, ταπείνωση, χαρά, αποτυχία, θλίψη και θάνατο». Στη «Σουίτα της Αποκάλυψης» αλλά και στις συνέχειές της, αυτό αποτελεί και το βασικότερο συστατικό διαφοροποίησης από τη μανιέρα των ηρωισμών και τις μανιχαϊστικές ερμηνείες και προσλήψεις του κόσμου. Ο κόσμος του «The Umbrella Academy» είναι σάρκινος και συναισθηματικός, κρύβει πόνο και απογοήτευση, δεν αποκωδικοποιείται με την εκφορά ενός υπερηρωικού password. Οι χαρακτήρες του παραμένουν αταξινόμητοι στην κλίμακα «καλό – κακό». Είναι εξίσου ικανοί για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Και η ερώτηση του τίτλου αυτού του άρθρου δεν μπορεί ποτέ να έχει μια ξεκάθαρη απάντηση. Και το σχετικό link...