Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'fantagraphics'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Κατάφερνε να αποδώσει με ξεχωριστό τρόπο τις εκφράσεις των χαρακτήρων του σε σκηνές περιπέτειας, καταδίωξης, αγωνίας, φρίκης. Αν ζούσε θα έκλεινε σε λίγες ημέρες τα 98 του χρόνια και, πιθανώς, θα ήταν ένας θρύλος των κόμικς. Πέθανε όμως το 1958 σε ένα τραγικό αυτοκινητικό δυστύχημα, σε ηλικία μόλις 32 ετών, χωρίς να προλάβει να κάνει την καριέρα που όλοι προέβλεπαν, ούτε να δει την εξέλιξη της Atlas Comics, μιας μικρής εταιρείας της δεκαετίας του 1950, σε έναν εκδοτικό κολοσσό, τη Marvel. Ο Joe Maneely ήταν ένας σχεδιαστής-φαινόμενο για τον οποίο οι συνεργάτες του πίστευαν πως είναι ικανός να μεταφέρει στο χαρτί κάθε ιδέα, όσο απαιτητική κι αν ήταν. Σύμφωνα με τον Stan Lee, «ο Joe Maneely θα μπορούσε να είναι ο επόμενος Jack Kirby. Μπορούσε να ζωγραφίσει τα πάντα, να κάνει τα πάντα να φαίνονται συναρπαστικά και, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως ήταν ταχύτερος από τον Jack». Οι πιο γνωστές δημιουργίες του ήταν οι χαρακτήρες του Black Knight, του Ringo Kid, του Yellow Claw και του Jimmy Woo, ενώ ήταν φίλος και συνεργάτης του Steve Ditko, του John Romita, Sr, του George Ward και του John Severin. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, θεωρούνταν δεξιοτέχνης στις ιστορίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Κι αυτό γιατί κατάφερνε να αποδώσει με ξεχωριστό τρόπο τις εκφράσεις των χαρακτήρων του σε σκηνές περιπέτειας, καταδίωξης, αγωνίας, φρίκης. Το τεράστιο ταλέντο του που δυστυχώς δεν ξεδιπλώθηκε ποτέ, ήταν η αιτία για να του αφιερώσει η Fantagraphics Books τον πρώτο τόμο της νέας της σειράς η οποία θα παρουσιάσει όλα τα μεγάλα ονόματα της εταιρείας-πρόδρομου της Marvel. Το «Τhe Atlas Artist Edition Vol. 1: Joe Maneely» (256 σελίδες) που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες σε επιμέλεια του Michael Vassalo, περιγράφει τη σύντομη ζωή και το μεγάλο έργο του Joe Maneely με πολλά βιογραφικά στοιχεία, ιστορικές πληροφορίες, κείμενα φίλων και συνεργατών του κ.ά. και αναδεικνύει τις λεπτομέρειες των σχεδίων του, τις καινοτομίες του, τις επινοήσεις του σε διαφορετικών απαιτήσεων αφηγήσεις και καθετί που τον κατέστησε ξεχωριστό και πρωτοπόρο. Και πιο ξεχωριστό ήταν σίγουρα το βλέμμα των προσώπων του λίγο πριν από το τέλος. Και το σχετικό link...
  2. Άλμπουμ των Fabien Vehlmann (σενάριο), Jason (σχέδιο) και Hubert (χρώματα), που εκδόθηκε από την Glénat το 2011. Όπως και στις περισσότερες δουλειές του Jason, το είδος είναι μάλλον δύσκολο να καθοριστεί, αλλά θα έλεγα ότι είναι το Νησί των Θησαυρών με γερές δόσεις sci-fi και χιούμορ. Στα αγγλικά έχει μεταφραστεί από την Fantagraphics, που το έβγαλε λίγους μήνες μετά την γαλλική έκδοση. Η μικρή Gwenny ζει μόνη με την τρελή μητέρα της, αφού ο πατέρας της τους παράτησε πριν μερικά χρόνια για ν' αναζητήσει τους θησαυρούς του θρυλικού Νησιού των Εκατό Χιλιάδων Τάφων. Μια μέρα στην παραλία, βρίσκει μέσα σ' ένα μπουκάλι, έναν χάρτη για το ίδιο νησί και αποφασίζει να αναζητήσει τον μπαμπά της. Πείθει ένα πειρατικό πλήρωμα να την βοηθήσει κι έτσι ξεκινάει για τον μυστηριώδη προορισμό της... Για το σχέδιο δεν έχω κάτι να πω. Πρόκειται για το τυπικό, μινιμαλιστικό στυλ του Jason με τους ζωόμορφους χαρακτήρες. Από την άλλη, το σενάριο είναι αισθητά ανώτερο από άλλα κόμικς του. Σίγουρα πιστώνεται στον Vehlmann, αλλά κάτι μου λέει ότι έχει βάλει και ο ίδιος το χεράκι του. Τα βασικά συστατικά (ανακάτεμα ειδών, τρόπος αφήγησης, deadpan/black χιούμορ) είναι παρόντα, αλλά η ιστορία είναι πιο αστεία και ευρηματική. Δεν είναι κάποιο φανταστικό κόμικ, αλλά διαβάζεται ευχάριστα, είναι σίγουρα πρωτότυπο και προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Κατ' εμέ στα 2-3 καλύτερα του Νορβηγού δημιουργού, που μπορεί εύκολα να απολαύσει και κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί μαζί του. Βαθμολογία: 7,8/10
  3. Μεγάλη επέτειος φέτος για τη μνημειώδη σειρά κόμικς των αδελφών Hernandez, οι οποίοι δημιούργησαν μερικούς από τους πιο αξέχαστους χαρακτήρες της σύγχρονης μυθοπλασίας, σε οποιοδήποτε μέσο. Είναι αδύνατο να υπερτιμηθεί η σημασία της σειράς ιστοριών που κυκλοφορούν εδώ και σαράντα χρόνια με γενικό τίτλο «Love & Rockets» – για τα κόμικς χωρίς σούπερ ήρωες, για τα graphic novels, για την εικονογραφημένη αφήγηση, για τη λεγόμενη κάποτε εναλλακτική κουλτούρα, για τη μυθοπλασία. Ό,τι υπερθετικό και να πει κανείς για το έργο των αδελφών Gilbert και Jaime Hernandez μοιάζει φτωχό, δεν μπορεί να περιγράψει έναν παράλληλο κόσμο που ζει, μεγαλώνει, πληγώνεται, ερωτεύεται, ονειρεύεται και καμιά φορά πεθαίνει στο χαρτί, κι όμως μοιάζει πιο τρισδιάστατος από τον δικό μας. Δεν είναι μόνο η τεχνική, το ιδιοφυές κείμενο, η δραματικότητα, το χιούμορ, η φαντασία, η συγκίνηση, οι αυθεντικοί διάλογοι, οι οικουμενικοί χαρακτήρες (παρά το ειδικό βάρος του location), οι απόκοσμες παρακάμψεις, ο φοβερός συνδυασμός πανκ ηθικής και μαγικού ρεαλισμού, η κινηματογραφική αφήγηση, οι φιγούρες, οι γραμμές και τα περιβάλλοντα, όλα τόσο ελκυστικά στο μάτι. Είναι και το γεγονός – κι αυτό ίσως είναι το πιο κρίσιμο στοιχείο – ότι οι χαρακτήρες μεγαλώνουν και γερνάνε όπως οι δύο δημιουργοί τους και όπως οι πιστοί αναγνώστες τους ανά την οικουμένη μέσα στις δεκαετίες. Ασχέτως του αν κάποιοι από αυτούς τους χαρακτήρες, όπως και κάποιοι από εμάς, παραμένουν αγκυλωμένοι στη νεανική τους στιγμή και δυσκολεύονται να διαχειριστούν την ενηλικίωση, παρότι μεσήλικες πλέον. Mario, Gilbert and Jaime Hernandez, 1983. Οι αδελφοί Hernandez μεγάλωσαν σε μια μικρή κωμόπολη στη Νότια Καλιφόρνια, παρόμοια με το Huerta (ή «Hoppers») που είναι το αιώνιο σκηνικό των ιστοριών του Jaime (ο Gilbert τοποθετεί τις δικές του σ’ ένα Μεξικό της φαντασίας του), όπου παρεπιδημούν ακόμα πανκιά – όπως ήταν οι ίδιοι όταν έγινε η έκρηξη της πανκ σκηνής στα πέριξ του Λος Άντζελες, Black Flag, Circle Jerks κ.λ.π. – ή τα φαντάσματά τους. Κάποιοι από τους χαρακτήρες είναι βασισμένοι στους ίδιους, τους συγγενείς, τους φίλους και τις φίλες, τις σχέσεις, τις περιπτώσεις, τις φυσιογνωμίες και τις καταστάσεις που γνώρισαν από πρώτο χέρι. Το πιο εκπληκτικό όμως είναι ότι αυτοί οι δύο (στρέιτ) άντρες δημιούργησαν κάποιους από τους πιο ολοκληρωμένους και αληθινούς γυναικείους χαρακτήρες στη σύγχρονη μυθοπλασία, σε οποιοδήποτε μέσο. Γυναίκες που μιλούν για το σώμα τους, τις ανάγκες τους, τους καημούς τους, την περίοδο, την εμμηνόπαυση και τα πάντα, αψηφώντας τον ανδροκρατούμενο κόσμο. Ειδικά η μπαλάντα της Maggie και της Hopey θα αντηχεί για πάντα στους αιώνες. Hopey, Daffy και Maggie από το «Love & Rockets» των αδερφών Hernandez. Αξίζει τα (μπόλικα) λεφτά της η εορταστική έκθεση με τα άπαντα σχεδόν της σειράς στην πρωτότυπη εκδοχή τους που κυκλοφορεί με την επέτειο των σαράντα χρόνων από την πρώτη επίσημη κυκλοφορία του «Love & Rockets», οτιδήποτε όμως με αυτό τον τίτλο (ή με άλλους τίτλους που φέρουν την υπογραφή του Jaime ή του Gilbert Hernandez), ένα οποιοδήποτε τεύχος, έχει αξία ανεκτίμητη. Και αφού έφτασαν ως εδώ, οι αδελφοί Hernandez, εξηντάρηδες πλέον, δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν το σύμπαν που δημιούργησαν και συνεχίζει να εξελίσσεται. «Θέλουμε να φτάσουμε τον Τσαρλς Σουλτζ», δήλωσε πρόσφατα αστειευόμενος ο Jaime, «που σταμάτησε λίγο πριν το Peanuts (ο “Σνούπι” που λέγαμε εδώ) κλείσει πενήντα χρόνια. Τότε θα σταματήσουμε κι εμείς». Και το σχετικό link...
  4. "Για να προκαλέσω σαματά, υπάρχουν περισσότεροι από ένας Ποπαϋ. Όλοι μοιάζουν λίγο πολύ : ένας ναύτης με στριμωγμένα μάτια, με βολβώδεις πήχεις που καπνίζει μια πίπα από καλαμπόκι. Όλοι οι Ποπαϋ έχουν ένα αξιοσημείωτο φυσικό χαρακτηριστικό: μπορούν να χτυπήσουν οποιονδήποτε και κυρίως το κάνουν. Ωστόσο, ενώ ο κινηματογραφικός Ποπαϋ του Στούντιο Μαξ Φλεϊσερ, χρειαζόταν ένα κουτάκι σπανάκι για να νικήσει τον Μπλούτο, αυτός των καθημερινών και κυριακάτικων εφημερίδων, ήταν απόλυτα ικανός να κερδίζει οποιονδήποτε αγώνα χωρίς να χρησιμοποιεί ως βάση τα περίφημα χορτοφαγικά γεύματα(σπανάκι) που ενισχύουν τη δύναμη. Στην πραγματικότητα, ο καθημερινός και Κυριακάτικος Ποπαϋ δεν ασχολήθηκε με το σπανάκι (ή τον Μπλούτο) παρά μόνο χρόνια αφότου είχε εξασφαλίσει το όνομά του στα έντυπα. " -Jules Feiffer Αγόρασα τον πρώτο τόμο της συλλογής "Ε.C. Segar' s Popeye" κι αποφάσισα να μεταφράσω τα άρθρα του και να τά ανεβάσω εδώ. Η μετάφραση, ενώ κατά κύριο λόγο είναι πιστή στο πρωτότυπο έχει ορισμένες δικές μου παραλλαγές, στα σημεία που δεν βγαίνει σωστά το νόημα, με άλλα λόγια, είναι σε κάποιο βαθμό ελεύθερη μετάφραση. Το παραπάνω, είναι μόλις η πρώτη παράγραφος, ένα μικρό teaser για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Στόχος μου είναι, κάποια στιγμή( στα επόμενα δύο το πολύ χρόνια) να συγκεντρωθούν εδώ όλα τα άρθρα μεταφρασμένα, ούτως ώστε να αποτελέσει αυτό τη βάση για κάποιον μελλοντικό μελετητή, ο οποίος θα δυσκολεύεται να βρει τους τόμους.
  5. R. Kikuo Johnson: Ο διάσημος Αμερικανός εικονογράφος μιλάει στην Athens Voice για τα εξώφυλλά του στο New Yorker, τα κόμικς και τη Χαβάη. Έχει κερδίσει το βραβείο Harvey ως o καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος κομίστας το 2006. Είναι ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους εικονογράφους εντύπων παγκοσμίως. Έχει συνεργαστεί με τους «New York Times» και τα ένθετά τους, το «New Atlantic», το «New Republic», το «GQ» και το «New York Μagazine», ενώ από το 2006 είναι τακτικός συνεργάτης του πιο επιδραστικού περιοδικού παγκοσμίως, του «New Yorker», έχοντας υπογράψει κόμικς, εικονογραφήσεις και οκτώ εξώφυλλα για το περιοδικό. Τον συνάντησα μέσω Zoom, καθώς βρίσκεται στη Νέα Υόρκη όπου και εργάζεται. Ο γεννημένος το 1981 στη Χαβάη R. Kikuo Johnson είναι όλα τα παραπάνω και συγχρόνως είναι ένας ευγενής καλλιτέχνης, λάτρης των εντύπων, των κόμικς, με γνώση και κατανόηση της τυπογραφικής διαδικασίας και ενσυναίσθηση. Σκίτσο του R. Kikuo Johnson για το εξώφυλλο τoυ New Yorker Πώς ξεκίνησαν όλα; Κόμικς, εικονογραφήσεις... Μίλησέ μας για εσένα. Θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρό να θέλει να σχεδιάζει για να πει ιστορίες αξιοποιώντας τη φαντασία του. Ταυτόχρονα, σχεδόν με τις πρώτες αναγνώσεις κόμικς στην ηλικία των οκτώ, ξεκίνησα να σχεδιάζω. Το πρώτο μου κόμικ, το «Night Fisher», άρχισα να το δουλεύω όσο ήμουν ακόμα στο πανεπιστήμιο, όταν σπούδαζα στη Ρώμη. Έχοντας πάει σε μία τόσο μακρινή και διαφορετική από τη Χαβάη χώρα για σπουδές, αυτό με έκανε πολλές φορές να σκέφτομαι την καταγωγή μου, την κουλτούρα της οποίας είμαι μέρος, να αναλογίζομαι την προσωπική μου ιστορία, με αποτέλεσμα να καταλήξω να φτιάχνω ένα κόμικ για τα λυκειακά μου χρόνια. Θα έλεγα πως αυτό το κόμικ είναι μισό-μισό, μυθιστόρημα και βίωμα. Είναι βασισμένο σαφώς σε βιώματά μου από την περίοδο της εφηβείας στη Χαβάη, αλλά συγχρόνως γίνεται και λίγο σκοτεινό. Αυτό συμβαίνει αποκλειστικά και μόνο επειδή ήθελα να μιλήσω για πράγματα που έχουν να κάνουν με τη Χαβάη, την ιστορία της και με ό,τι συνέβαινε στην πατρίδα μου, όπως τη βίωσα στη δεκαετία του ’90. Το εξέδωσα με το που τελείωσα τη σχολή κι αυτό ήταν που μου άνοιξε τον δρόμο για μια καριέρα στην εικονογράφηση εντύπων, την οποία δεν είχα σκεφτεί ποτέ για να είμαι ειλικρινής. Όλα έγιναν μόνα τους και μπορώ να πω ότι είμαι ευγνώμων. Κάποιοι καλλιτεχνικοί διευθυντές εντύπων είδαν το κόμικ και σκέφτηκαν πως με θέλουν για να κάνω εικονογραφήσεις. Πώς θες να αποκαλείσαι ως καλλιτέχνης; Προτιμώ το «κομίστας». Νιώθω πως έχω δύο δουλειές, πως είμαι συγχρόνως κομίστας και εικονογράφος. Αλλά αυτό που μου αρέσει στον τίτλο «κομίστας», «καρτουνίστας» αν προτιμάς, είναι ότι υποδηλώνει συνδυαστική χρήση σχεδίου και λέξεων. Προσωπικά νιώθω πως αυτός ο συνδυασμός σχεδίου και σεναρίου είναι ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστώ. Όπως έχει πει και ο Art Spiegelman, «μου αρέσουν τα κόμικς γιατί μου επιτρέπουν να κάνω τις αδυναμίες μου να ξεπεράσουν η μία την άλλη». Νιώθω ακριβώς έτσι. Πολλοί κριτικοί κόμικ στον Τύπο έχουν γράψει ότι διάφοροι κομίστες, μεταξύ των οποίων και εσύ, κάνετε ενήλικα κόμικ. Φαίνεται σαν να εξακολουθούν να υφίστανται «παρεξηγήσεις» σχετικά με τη δουλειά που κάνεις. Το βρίσκεις ενοχλητικό; Νομίζω ότι, ειδικά όταν ξεκίνησα το 2005 με το «Night Fisher», η ιδέα των κόμικ ως κάτι αντάξιο της λογοτεχνίας δεν ήταν ακόμα ευρέως διαδεδομένη. Ακόμα και αν κάποιοι εκδότες και ο Τύπος το αντιλαμβάνονταν, το αναγνωστικό κοινό αδυνατούσε. Και σήμερα εξακολουθεί τμήμα του αναγνωστικού κοινού να μην το κατανοεί, αλλά η πλειονότητα το καταλαβαίνει: ότι τα κόμικ μπορούν να έχουν ενήλικες ιστορίες, ιστορίες για εφήβους ή ιστορίες για παιδιά. Δεν με ενοχλεί τόσο από τη στιγμή που το κόμικ καταφέρνει να συναντήσει το κοινό του. Αυτό που γίνεται ενοχλητικό είναι όταν με βάζουν π.χ. να μιλήσω για το ενήλικο κόμικ που έφτιαξα με έναν συγγραφέα παιδικών βιβλίων, στο πλαίσιο μιας παρουσίασης. Αυτό δεν θα το έκαναν π.χ. στον Στίβεν Κινγκ. Δεν είναι ωραίο που τα graphic novels τσουβαλιάζονται ως παιδικά κόμικ όταν είναι τόσο ποικιλόμορφα σε πρόζα, περιεχόμενο και ύφος, όπως όλα τα λογοτεχνικά είδη. Σκίτσο του R. Kikuo Johnson για το εξώφυλλο τoυ New Yorker Πώς νιώθεις που δουλεύεις για το πιο επιδραστικό περιοδικό στον κόσμο; Το «New Yorker». Ξεκίνησα να δουλεύω για το «New Yorker» το 2006. Μου είχαν ζητήσει μια εικονογράφηση η οποία τυπώθηκε σε δισέλιδο. Ένιωθα ο πιο κουλ άνθρωπος στον κόσμο. Ήμουν τόσο χαρούμενος, και ακόμα και σήμερα με συναρπάζει να βλέπω τη δουλειά μου τυπωμένη στο χαρτί. Όταν έκανα, χρόνια μετά, το πρώτο μου εξώφυλλο για το περιοδικό, ήταν η πρώτη φορά που αγόρασα ένα μπουκάλι σαμπάνια για να το γιορτάσω. Ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα μου. Κι αυτό γιατί, σε αντίθεση με τις συμβατικές εικονογραφήσεις άρθρων στις εσωτερικές σελίδες του περιοδικού, το να σχεδιάσεις το εξώφυλλο του «New Yorker» συνεπάγεται προσωπική ελευθερία να δημιουργήσεις κάτι δικό σου, να απεικονίσεις τη δική σου ιδέα, να πεις τη δική σου ιστορία. Με τις υπόλοιπες εικονογραφήσεις αυτό δεν συμβαίνει γιατί δημιουργείς εικονογραφήσεις για άρθρα άλλων. Έχω κάνει ήδη οκτώ εξώφυλλα για το περιοδικό και πιστεύω πως και τα οκτώ είναι τα καλύτερα δείγματα δουλειάς μου στο «New Yorker». Σε αυτά αφιέρωσα περισσότερο χρόνο και σε αυτά κυριολεκτικά είχα τη δυνατότητα να ξεδιπλώσω τις δυνατότητες και την προσωπικότητά μου. Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία στο «New Yorker»; Η διαδικασία ποικίλλει πολλές φορές. Ενίοτε περπατάω απλά στη Νέα Υόρκη και βλέπω κάτι που είναι μοναδικό ή αντιπροσωπευτικό της φάσης στην οποία βρίσκεται η πόλη την εκάστοτε περίοδο. Θα σκιτσάρω αυτή τη σκέψη και θα στείλω το σκίτσο στο περιοδικό. Πολλές φορές τυπώνουν σχεδόν ακριβώς αυτό που τους έστειλα. Για παράδειγμα, στο εξώφυλλο που έκανα με τίτλο «Safe Travels» (τεύχος 20 Αυγούστου 2018), το οποίο απεικονίζει δύο ανθρώπους με τα αυτοκίνητά τους στα περίχωρα της Νέας Υόρκης έτοιμους να εκδράμουν, τυπώθηκε περίπου το σχέδιο που έστειλα χωρίς αλλαγές. Άλλες φορές, η art director Françoise Mouly στέλνει σε μια ομαδική συνομιλία με εικονογράφους και ρωτάει αν π.χ. έχει κανείς μας κάποια ιδέα για ένα θέμα «αποφοίτησης», πράγμα που συνέβη για ένα άλλο εξώφυλλο που έκανα. Τότε θα υποβάλουμε προσχέδια και ιδέες για να διαλέξουν. Οπότε η διαδικασία είναι ενίοτε καθοδηγούμενη από την ιεραρχία του περιοδικού και ενίοτε ελεύθερη για εμάς, όπως περιέγραψα πιο πάνω. Το καλό είναι πως έχω πολύ καλή συνεργασία και αλληλοκατανόηση με την art director του «New Yorker» Françoise Mouly και η δουλειά βγαίνει εύκολα, σχετικά γρήγορα και χωρίς πολλές διορθώσεις. Είναι η διαδικασία αυτή διαφορετική σε άλλα έντυπα; Σε άλλα έντυπα, μπορεί να στείλω και δέκα προσχέδια και αυτό που θα δημοσιευθεί να μην έχει καμία σχέση με τα αρχικά σχέδια που τους έστειλα. Πώς είναι η συνεργασία με θρύλους των εντύπων όπως η Françoise Mouly, θρυλική εκδότρια του περιοδικού κόμικς «RAW», ή ο αρχισυντάκτης και βραβευμένος με Pulitzer David Remnick; Νομίζω η λέξη που θα χαρακτήριζε τη δουλειά είναι «κουλ». (Γέλια) Το αστείο είναι πως, κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα πάρτι και με ρωτάνε τι δουλειά κάνω, περιμένουν όλοι πως επειδή είμαι καλλιτέχνης θα είμαι φτωχός (που είμαι). Αλλά μόλις λέω πως δουλεύω για το «New Yorker», όλοι με αντιμετωπίζουν σαν καταξιωμένο και διανοούμενο, τρόπον τινά. Η δουλειά με τη Françoise είναι μαγική. Η γυναίκα αυτή έχει επιδράσει όσο λίγοι με τις γνώσεις και την αισθητική της στα αμερικανικά έντυπα από τη δεκαετία του 1980 και έπειτα. Κάθε φορά που δουλεύω μαζί της είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, κάθε φορά μαθαίνω και κάτι καινούργιο. Με τον David Remnick δεν έχω απευθείας επικοινωνία, αλλά μία φορά έπεσα πάνω του κατά λάθος στο ασανσέρ. Και κάπου εδώ θέλω να σου πω την ιστορία για το πώς βρέθηκα να σχεδιάζω για πρώτη φορά εξώφυλλο του περιοδικού. Νομίζω είναι αρκετά αστεία. Πριν από χρόνια είχα εκδώσει στην εταιρεία της Françoise ένα κόμικ, το «Shark King», το οποίο είχε πάει αρκετά καλά. Για τέσσερα χρόνια μετά την έκδοσή του έστελνα διαρκώς σχέδια που έκανα, προσδοκώντας να μπουν στο εξώφυλλο με κάποιον τρόπο. Πέρασαν τέσσερα χρόνια ώσπου μου τηλεφώνησε η Françoise και μου είπε πως θέλουν κάποιον νέο, φρέσκο, που να μένει στο Μπρούκλιν για να φτιάξει το εξώφυλλο για το τεύχος που αφιερώνουν στη διασκέδαση. Ήταν η ευκαιρία μου. Με έστειλαν με τον τότε μουσικοκριτικό του περιοδικού και συντάκτη για θέματα νυχτερινής διασκέδασης, τον Matthew Trammel, σε ένα κλαμπ του Μπρούκλιν κοντά στο σπίτι μου. Περάσαμε φανταστικά με τον Mat στο κλαμπ, ήπιαμε, χορέψαμε. Ήταν σαν πραγματική έξοδος. Δεν έμοιαζε με δουλειά. Όταν γύρισα σπίτι το πρωί, σχεδίασα κάποιες ιδέες και τις έστειλα στο περιοδικό. Το θέμα είναι ότι ο David, ο αρχισυντάκτης της έκδοσης, καθώς είναι οπτικός τύπος και θέλει να δει κάτι ολοκληρωμένο, αδυνατεί να φανταστεί πώς θα είναι το τελικό σχέδιο, σε αντίθεση με τη Françoise. Εγώ είχα σχεδιάσει ένα εξώφυλλο όπου καθώς το κοιτάς σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή παίζοντας κιθάρα και από κάτω το κοινό διασκεδάζει. Η Françoise μου είπε ότι ο David παίζει κιθάρα στον ελεύθερο χρόνο του και λάτρεψε το σχέδιο γιατί τον έκανε να νιώσει σαν ροκ σταρ. Το άγχος όμως δεν τελείωσε εκεί. Η φύση του «New Yorker» ως εντύπου είναι αυτή ενός περιοδικού που αντικατοπτρίζει τα πολιτιστικά και τις ποπ κουλτούρες της Αμερικής με αίσθηση ευθύνης και λαμβάνοντας υπόψη την επικαιρότητα. Καθώς είναι εβδομαδιαίο περιοδικό, συμβαίνει συχνά αν γίνει κάτι έκτακτο να αλλάξει το θέμα του τεύχους και να γίνουν όλα από την αρχή. Στη δική μου περίπτωση, τρεις ώρες απ’ όταν έφυγε για τυπογραφείο το τεύχος όπου είχα το πρώτο μου εξώφυλλο πέθανε ο Prince. Θυμάμαι πως πέρασα τις πέντε πιο αγχωτικές ώρες της ζωής μου, καθώς σκέφτονταν να ακυρώσουν την έκδοση και να φτιάξουν νέο εξώφυλλο τιμώντας τον Prince. Τελικά λόγω χρόνου δεν προλάβαιναν, και έτσι τυπώθηκε το πρώτο μου εξώφυλλο. Γιατί επέλεξες έναν ποιοτικό, μα όχι τόσο μεγάλο εκδοτικό οίκο όπως η Fantagraphics για να εκδώσεις τα κόμικς σου; Φαντάζομαι πως η αναγνώριση που σου προσφέρει η δουλειά σου στον Τύπο θα σε διευκόλυνε να προσεγγίσεις μεγάλους εκδότες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πίσω στο 2004 όταν έστειλα το κόμικ με την προσδοκία να εκδοθεί, οι μεγάλοι εκδοτικοί όπως η Penguin, η Pantheon κ.ά. μόλις ξεκινούσαν δειλά δειλά να εκδίδουν κόμικς. Στο μυαλό μου και τότε και τώρα, η Fantagraphics ήταν Ο οίκος των κόμικς. Όλοι οι κομίστες που θαυμάζω και θαύμαζα εξέδιδαν τα κόμικς τους σε αυτήν: Daniel Clowes, Chris Ware, Charles Schultz κ.ά. Και εγώ ήθελα να είμαι μέλος αυτού του «κλαμπ». Ήταν δηλαδή στο μυαλό σου κάτι σαν τη Μέκκα των τυπωμένων κόμικς. (Γέλια) Ακριβώς. Ο άλλος λόγος είναι ότι από νωρίς, χωρίς να έχω εμπειρία στην παραγωγή βιβλίων, είχα πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το πώς πρέπει να τυπωθεί ένα κόμικ. Αρχικά, χωρίς να θέλω να μειώσω τα ψηφιακά κόμικς. Τα ψηφιακά κόμικς είναι εξίσου σπουδαία. Για μένα όμως, τα κόμικς υφίστανται μόνο όταν τυπώνονται. Το χαρτί, το φορμάτ, τα τυπογραφικά στοιχεία της έκδοσης δεν είναι απλά τεχνικά ζητήματα, είναι κάτι παραπάνω από αυτό, είναι… Αισθητικά ζητήματα; Απολύτως. Ακριβώς. Ήξερα λοιπόν πως στη Fantagraphics θα έδιναν τη δέουσα σημασία σε όλα αυτά, και κυρίως στο φορμάτ. Θέλω να πω ότι ένα βιβλίο λογοτεχνικό, ένα βιβλίο πρόζας μπορεί να τυπωθεί σε διαφορετικά μεγέθη, με διαφορετικές γραμματοσειρές, χωρίς αυτό να αλλάζει το νόημά του. Στα κόμικς έχουν όλα σημασία. Ακόμα και αν μία γραμμή, ένα σχέδιο «πέφτει» στο περιθώριο της σελίδας, επηρεάζει το νόημα. Το κάθε καρέ έχει συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, συνδέεται άρρηκτα με τα επόμενα και τα προηγούμενα καρέ του έργου, ακόμα και αν αυτά βρίσκονται στην ίδια θέση μα δέκα σελίδες μετά, για παράδειγμα. Ήμουν βέβαιος λοιπόν πως θα με άφηναν να τυπώσω το κόμικ όπως ήθελα, στο μέγεθος που έπρεπε, χωρίς εκπτώσεις. Πως δεν θα με έβαζαν να το σχεδιάσω σε ένα άλλο φορμάτ, ενδεχομένως πιο εμπορικό. R. Kikuo Johnson: Εικονογράφηση από το βιβλίο του No one else Έχεις κατορθώσει να προκαλείς συναίσθημα με μία μόνο εικόνα. Αυτό συνέβη και με το εξώφυλλο που έκανες αυτήν την άνοιξη, με τίτλο «Delayed», το οποίο έγινε viral. Πώς νιώθεις που αυτό το εξώφυλλο έγινε viral σε ένα momentum κατά το οποίο τα περιστατικά βίας κατά Ασιατών είχαν αυξηθεί δραματικά στις ΗΠΑ, μία εβδομάδα μετά τη δολοφονία έξι γυναικών ασιατικής καταγωγής στην Ατλάντα; Με κάλεσε ένα βράδυ μετά το γεγονός της Ατλάντα η Françoise και με ρώτησε αν έχω ιδέες για το θέμα. Η σκέψη μου ήταν να απεικονίσω στο πρόσωπο των μορφών του εξωφύλλου το άγχος. Μπορούσα να το νιώσω ως Ασιάτης κατά το ήμισυ. Σε λίγες μέρες θα ταξίδευε για τη Νέα Υόρκη η μητέρα μου, και νιώθαμε και οι δύο άγχος για το ταξίδι της με όλα όσα βλέπαμε στις ειδήσεις να συμβαίνουν. Συγχρόνως ένιωθα πολύ άγχος για το βάρος που είχα επωμιστεί: έπρεπε να απεικονίσω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μιας ολόκληρης κοινότητας. Ήταν πρόκληση. Όταν έγινε viral έλαβα άπειρα μηνύματα που με γέμισαν χαρά, καθώς άγγιξε πολλούς ανθρώπους. Το ενδιαφέρον που συνέβη μετά τον αντίκτυπο που είχε το εξώφυλλο ήταν ότι με προσέγγισε η κομμουνιστική κυβέρνηση του καθεστώτος της Κίνας για να δώσω δύο συνεντεύξεις σε κινεζικά μέσα εξ αφορμής του εξωφύλλου. Αυτό με κολάκευσε στην αρχή. Απέρριψα όμως το αίτημά τους όταν κατάλαβα τις προθέσεις τους. Με ήθελαν να μιλήσω για το «μίσος που θρέφει η Αμερική απέναντι στην Ασία». Αδιανόητα πράγματα. R. Kikuo Johnson: Εικονογράφηση από το βιβλίο του No one else Γενικά σε όλα σου τα κόμικς τοποθετείς την ιστορία που αφηγείσαι στη Χαβάη, τη γενέτειρά σου. Αυτό συμβαίνει επειδή νιώθεις την ανάγκη να τιμήσεις την καταγωγή σου ή να παρουσιάσεις την Χαβάη με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που απεικονίζεται συνήθως; Στο πρώτο μου κόμικ, το «Night Fisher» όπως προανέφερα, ένιωθα την ανάγκη να δω ο ίδιος και να δείξω και στους άλλους μια πλευρά του Μάουι που δεν είχα δει πουθενά αλλού να προβάλλεται. Καταλάβαινα ότι υπήρχε ένα τόσο μεγάλο μέρος της Χαβάης που ακόμα και οι ίδιοι οι Χαβανέζοι δεν επισκέπτονταν ή αγνοούσαν την ύπαρξή του. Συνεπώς ήθελα να το δω να απεικονίζεται και να το δείξω και σε άλλους. Το δεύτερο κόμικ, το «Shark King», είναι βασισμένο σε μύθους που προέρχονται από τη χαβανέζικη μυθολογία και είναι στην ουσία ένα παραμύθι με το οποίο μεγάλωσα. Το νέο μου κόμικ που κυκλοφόρησε αυτό το φθινόπωρο, το «No One Else», στην αρχή δεν το είχα τοποθετήσει χωροχρονικά στη Χαβάη. Όταν όμως το αποφάσισα ότι θα διαδραματίζεται εκεί, κατάφερα να το εξελίξω. Νιώθω εντέλει πως η Χαβάη, καθώς τη γνωρίζω καλά και καθώς ό,τι έχει να κάνει με αυτήν μου ξυπνά μνήμες, με βοηθά να πω τις ιστορίες μου. Πάντα θα επιστρέφω εκεί για να αντλήσω έμπνευση. R. Kikuo Johnson: Εικονογράφηση από το βιβλίο του No one else Είναι μεγάλη μας τιμή και χαρά που σχεδιάζεις το σημερινό εξώφυλλο της «Athens Voice». Μίλησέ μας για αυτό το έργο, το «Divorce yacht». Το σχέδιο που έφτιαξα για εσάς απεικονίζει τα «πλούσια διαζύγια». Ήθελα να απεικονίσω ανθρώπους που φαίνεται να τα έχουν όλα. Είναι πάνω σε ένα γιοτ, πίνουν σαμπάνια, τρώνε φρούτα. Προφανέστατα όμως από τις εκφράσεις τους φαίνεται ότι είναι δυστυχισμένοι. Ο τρόπος που σχεδίασα το κατάστρωμα του πλοίου πάνω στο οποίο βρίσκονται είναι να μοιάζει με συζυγικό κρεβάτι. Η παρομοίωση και η «κρεβατομουρμούρα» που υπάρχουν στον αέρα και τις εκφράσεις του ζεύγους μού φαίνονται πολύ αστείες. Σκίτσο του R. Kikuo Johnson για το εξώφυλλο της ATHENS VOICE Edit: Λίγο πριν δημοσιευθεί η συνέντευξη που διαβάσατε μόλις, ο R. Kikuo Johnson τιμήθηκε με το Χρυσό Βραβείο στην κατηγορία “Editorial” της Ένωσης Εικονογράφων των ΗΠΑ για το εξώφυλλό του με τίτλο “Delayed” που δημοσιεύθηκε στο New Yorker φέτος τον Απρίλιο. Ήταν η πρώτη του εικονογράφηση που έγινε viral και δημοσιεύθηκε σε ένα momentum κατά το οποίο η βία κατά Ασιατών είχε αυξηθεί δραματικά στις ΗΠΑ. Και το σχετικό link...
  6. Manitou

    Δημοσκόπηση Ντον Ρόσα

    Σήμερα απέκτησα τους τόμους 7 και 8 της εγκυκλοπαίδειας του Don Rosa της Fantagraphics. Πλέον μένουν άλλοι 2 για να ολοκληρωθεί η καλύτερη έκδοση Don Rosa που έχει κυκλοφορήσει γενικά. Με βάση λοιπόν διάφορες συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς μου δημιουργήθηκε η εξής απορία. Τελικά τι εκδόσεις Ντίσνευ θέλουμε? Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Πολλοί φίλοι έχουν ζητήσει κατα καιρούς να κυκλοφορήσει η Καθημερινή άπαντα Ντον Ρόσα ως ένθετο της εφημερίδας στο στυλ "Εγκυκλοπαίδεια Καρλ Μπαρκς" . Πρόσφατα η Καθημερινή κυκλοφόρησε σαν ένθετο και την εγκυκλοπαίδεια του Ρομάνο Σκάρπα όπως όλοι εδω μέσα ξέρουμε. Ποιότητα έκδοσης μάλλον χαμηλή, εξτραδάκια σχεδόν μηδενικά και γενικά μια σχετικά προχειροδουλειά σε τιμή όμως τζαμπαντάν. Παράλληλα, κατά καιρούς έχουμε γκρινιάξει για διάφορα πράγματα όπως τη διαφήμιση της ΑΜΙΤΑ στη βιβλιοθήκη Καρλ Μπαρκς, το χαρτί εκτύπωσης και άλλα τέτοια χωρίς να υπολογίζουμε τα χρήματα που δίνουμε για αυτά. Ρωτάω λοιπόν το εξής. Εσείς τι θα διαλέγατε αν είχατε την επιλογή? Μια έκδοση σαν τη "Βιβλιοθήκη Ντίσνευ" του Τερζόπουλου με τις ιστορίες απλά σε σειρά, χωρίς έξτρα, σαν ένθετο εφημερίδας με οτι αυτό συνεπάγεται στην ποιότητα? Μια λίγο καλύτερη έκδοση με λίγα εξτραδάκια, καλύτερη εκτύπωση και τιμή 10 ευρώ στα περίπτερα? Ή μια έκδοση όπως αυτή της Fantagraphics με ποιότητα που ξεχιλίζει, τέλεια χρώματα και εκτύπωση, καμιά 30αριά σελίδες εξτραδάκια γραμμένα από τον ίδιο τον Ρόσα, όλα τα εξώφυλλα που έχουν δημοσιευτεί και διάφορα άλλα καλούδια σε κάθε τόμο με τιμή στα 25 ευρώ τον τόμο (όπως οι Αμερικάνικοι)? Μια ιδέα μπορείτε να πάρετε από εδώ https://inducks.org/issue.php?c=us%2FDRL+++1 Προφανώς και το θέμα είναι οικονομικό. Και εγώ που την αγοράζω την εγκυκλοπαίδια της Fantagraphics δεν μου περισσεύουν αλλά κάνω οικονομία και προτιμώ να αγοράσω κάτι λιγότερο και να χαρώ αυτή την έκδοση. Όμως αν ήμουν ακόμα μαθητής ή φοιτητής δεν θα την αγόραζα. Απλά επειδή πολλές φορές το έχουμε συζητήσει είμαι περίεργος να δω τι πραγματικά θέλουμε. Στο τέλος και μια φωτογραφία με όλους τους τόμους μαζί.
  7. DaDiRa

    TEOTFW [ CHARLES FORSMAN ]

    The End Of The Fucking World ή TEOTFW όπως γράφει και στο εξώφυλλο. Η υπόθεση αφορά έναν κοινωνιοπαθή έφηβο, τον James, τον οποίο ερωτεύεται μια συμμαθήτρια του, η Alyssa. Οι δυο τους θέλουν να ξεφύγουν από τις οικογένειες και την πόλη τους, οπότε το σκάνε με ένα αυτοκίνητο. Μετά από αρκετές περιπλανήσεις και διάφορες περιπέτειες, καταλήγουν να αναζητούν τον πατέρα της Alyssa που έχει να δει πάνω από 10 χρόνια. Θυμίζει λίγο fanzine, αλλά όχι με οποιαδήποτε αρνητική έννοια. Είναι πολύ minimal σε όλους τους τομείς. Απλή σχεδιαστική γραμμή, κενά ή μαύρα panels, και πλήρης απουσία λεπτομερειών. Το ίδιο ισχύει και για το σενάριο. Συνεχής συστολή του χρόνου για λίγες σελίδες που ακολουθούνται από απροσδιόριστου μήκους χρονικά άλματα - με μοναδικό σκοπό τη μεταφορά στο επόμενο κομβικό σημείο της ιστορίας. Έχουμε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και από τους δύο πρωταγωνιστές, ενώ οι διάλογοι είναι οι απολύτως απαραίτητοι. Γενικά οι χαρακτήρες χτίζονται με μεγάλα κομμάτια πληροφοριών που δίνονται μέσα από τις σκέψεις τους, και λιγότερο από οτιδήποτε άλλο λένε ή κάνουν. Μια αρκετά καλή τεχνική η οποία είτε αποσκοπούσε εκεί είτε όχι, προσομοιάζει εύστοχα την κατάσταση της εφηβείας. Μιλάμε για ~150 σελίδες που διαβάζονται σε 3 τέταρτα της ώρας. Έχει ενδιαφέρον για να παρατηρήσει κανείς την αξιοποίηση του μέσου από τον δημιουργό. Κάποιος με περισσότερες "τεχνικές" γνώσεις πάνω στα κόμικς θα μπορούσε να το αναλύσει περισσότερο και καλύτερα, αφού είναι ένα ιδιαίτερα εσωστρεφές κόμικ. Ωστόσο δεν θεωρώ πως πρόκειται για κάποιο ανατρεπτικό έργο που απευθύνεται στους απανταχού κομικσόφιλους. Έχει να προσφέρει κάποια πράγματα, αλλά είναι εύκολο να τα χάσεις ανάλογα με το πότε και υπό ποιες συνθήκες το διαβάσεις. Συνεπώς δεν απευθύνεται σε όλους. Το The End Of The Fucking World εκδόθηκε για πρώτη φορά σε οκτασέλιδες συνέχειες από τον Σεπτέμβρη του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013 από την Oily Comics, εκδοτική του ίδιου του δημιουργού, Charles Forsman. Τον Αύγουστο του 2013 οι ιστορίες συλλέχθηκαν και εκδόθηκαν από τη Fantagraphics σε έναν τόμο με μαλακό εξώφυλλο. Τον Οκτώβρη του 2017 το Netflix κυκλοφόρησε την πρώτη σεζόν της τηλεοπτικής μεταφοράς, χάρη στην οποία ξαναεκδόθηκε και το κόμικ με σκληρό εξώφυλλο τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Εδώ έχουμε ένα άρθρο για το κόμικ με αφορμή την τηλεοπτική σειρά, και εδώ είναι το θέμα της σειράς όπου περιέχει ακόμα ένα άρθρο. Εδώ η παρουσίαση της σειράς.
  8. Το Ô dingos, ô châteaux! (κατά λέξη «Ω ντίνγκο, ω κάστρα!») είναι ένα γαλλικό άλμπουμ σε σενάριο και σχέδιο του Jacques Tardi. Όπως τα περισσότερα νουάρ κόμικς του Tardi, έτσι κι αυτό βασίζεται σε κάποιο μυθιστόρημα. Πρόκειται για το ομώνυμο βιβλίο του Jean-Patrick Manchette, που κυκλοφόρησε το 1972 και βραβεύτηκε με το σημαντικότερο γαλλικό βραβείο αστυνομικής λογοτεχνίας, το Grand Prix de Littérature Policière. Όσον αφορά το ίδιο το κόμικ, βγήκε το 2011 από την Futuropolis και το 2015 κυκλοφόρησε στ’ αγγλικά από την Fantagraphics, υπό τον τίτλο Run Like Crazy Run Like Hell. Να σημειωθεί ότι τη μετάφραση από τα γαλλικά έκανε ο γιος του Manchette, Doug Headline. Ο κύριος Hartog, ένας ζάπλουτος κληρονόμος προσλαμβάνει την Julie, πρώην τρόφιμο ενός ψυχιατρικού ιδρύματος, ως νταντά του ορφανού ανιψιού του. Στην πρώτη τους κιόλας βόλτα, η Julie και ο μικρός Peter, θα πέσουν θύματα απαγωγής. Μόνο που η κοπέλα αποδεικνύεται σκληρό καρύδι και καταφέρνει να το σκάσει με τον μικρό. Ξωπίσω της θ' αρχίσουν να τρέχουν όχι μόνο οι απαγωγείς, μεταξύ των οποίων ένας αδίστακτος Βρετανός φονιάς, αλλά και η αστυνομία που τη θεωρεί ένοχη. Αν ένα πράγμα με ενθουσίασε περισσότερο απ' όλα στο εν λόγω κόμικ, είναι το κεντρικό τρίδυμο. Από τη μία, η πρωταγωνίστρια, όχι ακριβώς φυσιολογική, έχει γνώσεις ψυχανάλυσης και κατεβάζει τα χάπια της με ουίσκι ή μπράντι. Από την άλλη, ο δολοφόνος Thompson, ημίτρελος αλλά επαγγελματίας, ταλαιπωρείται από στομαχικά προβλήματα και πραγματικά είναι από τους κακούς που γουστάρεις να μισείς. Και στη μέση ο μικρός Peter, που μέσα στην αφέλεια της ηλικίας του, αποτελεί την κυριότερη πηγή comic relief. Με το γνωστό, ιδιαίτερο σκίτσο του, ο Tardi μας μπάζει σε αυτή την κυνική ιστορία καταδίωξης, που κορυφώνεται σε μια αιματηρή μάχη στα βουνά. Κάνει δε εξαιρετική χρήση των captions, προσθέτοντας ωραίες πινελιές που οι διάλογοι ή το σχέδιο δεν μπορούν να δώσουν. Όσο για την ίδια την πλοκή, θα αρκεστώ στα λόγια ενός βιβλιοκριτικού για το πρωτότυπο έργο του Manchette: «τόσο σκοτεινό, που επαναπροσδιορίζει το νουάρ». Βαθμολογία: 9,3/10.
  9. kwtsos

    PATIENCE [ DANIEL CLOWES ]

    A Cosmic Timewarp Deathtrip To The Primordial Infinite Of Everlasting Love Ειμαστε στο 2012, ο Jack και η Patience ειναι ζευγαρι και ετοιμαζονται να γινουν γονεις. Τυπικοι χαρακτηρες του Daniel Clowes, ειναι κλειστοι, αγχωτικοι και μοναχικοι τυποι. Ειναι ομως αισιοδοξοι οτι τα πραγματα σιγα σιγα θα καλυτερεψουν με την ελευση του μωρου τους. Ωσπου μια μερα ο Jack θα γυρισει απο την δουλεια του για να βρει την συντροφο του νεκρη. Αρχικα θα θεωρηθει υπευθυνος για τον φονο της και θα φυλακιστει προσωρινα. Με την αποφυλακιση του θα του γινει εμμονη ιδεα να βρει τον δολοφονο της Patience που πιστευει οτι ειναι καποιος απο το παρελθον της το οποιο του κρατουσε κρυφο. Τα χρονια θα περασουν και θα βρει τον Bernie εναν μυστηριο τυπο ο οποιος εχει φτιαξει μια χρονομηχανη. Ετσι θα βρεθει πισω στο 2006 αλλα και πιο πισω στο 1985 προσπαθωντας να εξιχνιασει το εγκλημα και να προστατεψει την αγαπημενη του στο 2012 οπου η αυλαια πεφτει. O Daniel Clowes επιστρεφει στην Fantagraphics με μια δουλεια η οποια εχει το παραδοσιακο στυλ του αλλα ταυτοχρονα διαφερει. Καταρχην εδω μιλαμε για ενα πληρως εγχρωμο κομικ με εντονα χρωματα σε αντιθεση με τους γαλαζιους και γκρι τονους του Ghost World η το ασπρομαυρο του Σαν Σιδερενιο Ομοιωμα. Eπισης σε αντιθεση με προηγουμενα κομικ του οπου επιδιωκεται η αποστασιοποιηση του αναγνωστη και τα "κοντινα" ειναι λιγα, εδω ισχυει το ακριβως αντιθετο και πραγματικα ο αναγνωστης καταληγει να ενδιαφερεται για το μελλον των ηρωων. Το Patience ειναι ενα κομικ που συνδιαζει αρκετα ειδη μαζι. Αρχικα υπαρχει το sci-fi το οποιο λειτουργει περισσοτερο σαν μοχλος για την ιστορια παρεχοντας το απαραιτητο πλαισιο μεσα στο οποιο ειναι εφικτη η κατασκευη χρονομηχανων. Επισης το στυλιζαρισμενο και εντελως μη ρεαλιστικο μελλον που αναπαρισταται (σημ. ο Jack βρισκει τον Bernie μολις στο 2029) προσθετει πολυ στην συνολικη αισθητικη του εργου. Επειτα υπαρχει το noir/μυστηριο καθως ο ηρωας αναζητα στοιχεια στο παρελθον για να βρει το ποιος ειναι ο μελλοντικος δολοφονος και τελος φυσικα θα μπορουσαμε να προσθεσουμε και το love story καθως ολα αυτα γινονται για να σωθει η γυναικα που αγαπαει. Το κομικ φυσικα δεν υπολειπεται στην γνωριμη "παραξενια" των εργων του Clowes με αρκετα σημεια να παραμενουν σκοπιμως θολα και απροσδιοριστα. Ολα αυτα συνθετουν μια πολυ καλη ιστορια με πολυ καλο ρυθμο που διαβαζεται μονοκοπανια. Απο τους ηρωες του Clowes η Patience κερδιζει περισσοτερο την συμπαθεια καθως αποτελει μια τραγικη φιγουρα σε ολο το εργο. Απο την αλλη μεσα απο τα ταξιδια του Jack βλεπουμε πως καμια φορα καποιες αποφασεις ειναι πιο κρισιμες απο αλλες και μπορουν να εχουν μεγαλο αντικτυπο μελλοντικα. Περιμενα να διαβασω πως και πως την πιο προσφατη δουλεια ενος αγαπημενου δημιουργου και δεν εμεινα παραπονεμενος. Το Patience συμπεριλαμβανεται πλεον μαζι με το Σαν Σιδερονιο Ομοιωμα και το Ghost World στα αγαπημενα μου κομικς του δημιουργου.
  10. Το New York Mon Amour αποτελεί ανθολογία τεσσάρων ιστοριών σε σχέδιο του Tardi και σενάριο των Legrand/Grange/Tardi και κυκλοφόρησε το 2012 από την Fantagraphics ως ένας από τους τόμους της Tardi Collection. Η κύρια ιστορία ονομάζεται "Tueur de Cafards" ("Cockroach Killer") και οι τρεις μικρές ιστορίες "Manhattan", "Its So Hard" και "The Killing of Hung". Όλες οι ιστορίες διαδραματίζονται κατά μέρος ή εξολοκλήρου στη Νέα Υόρκη (εξού και ο τίτλος της ανθολογίας) αλλά επέλεξα ως τίτλο της παρουσίασης να βάλω αυτόν της κύριας ιστορίας που καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος. Συγκεκριμένα, το "Cockroach Killer" πρωτοκυκλοφόρησε με τον τίτλο "Tueur de Cafards" στο περιοδικό A Suivre το 1983 και στη συνέχεια ως graphic novel από την Casterman ένα χρόνο μετά. Σε Αμερικάνικο έδαφος, η Dark Horse εξέδωσε την ιστορία σε συνέχειες υπό τον τίτλο "Roach Killer" στο περιοδικό Cheval Noir το 1990 ενώ η NBM έβγαλε και το αντίστοιχο graphic novel το 1992. Στην έκδοση της fantagraphics έχουμε νέα μετάφραση και lettering. Το "Its so hard" εκδόθηκε το 1981 σε μια ειδική έκδοση του A Suivre αφιερωμένη στον John Lennon και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα Αγγλικά σε αυτή της Fantagraphics. Το "Manhattan" εκδόθηκε αντίστοιχα σε μια έκδοση του A Suivre με θέμα την Νέα Υόρκη το 1979 και στα Αγγλικά από το RAW το 1980. Τέλος, το "Hung's Murderer" βγήκε το 1982 στο περιοδικό L'Echo des Savanes καθώς συμπεριλήφθηκε και στην ανθολογία "The Mammoth Book of Best Crime Comics" του 2008. Όλες οι ιστορίες περιέχονται στην ανθολογία "New York Mi Amor" της Casterman του 2008 η οποία αποτέλεσε βάση για αυτή της Fantagraphics καθώς δανείστηκε και το εξώφυλλο. Όλες οι ιστορίες έχουν σκοτεινή αισθητική με διάχυτο το πνεύμα αποσύνθεσης και παράδοσης. Επικεντρώνονται σε μικρούς, ασήμαντους ανθρώπους που μέσα από τις πράξεις τους καθορίζουν το αν είναι όντως τόσο μικροσκοπικοί όσο δηλώνουν. Κοινός παράγοντας ο πόλεμος, ο οποίος και εμφανίζεται είτε ως κατάλοιπο του WWII είτε ως πόλεμος του Βιετνάμ. Ακόμα και στις δύο ιστορίες που δεν γίνεται άμεση αναφορά στο θέμα αυτό, είναι ξεκάθαρο πως η ακραία συμπεριφορά των πρωταγωνιστών είναι επηρεασμένη από την περιρρέουσα πολεμική ατμόσφαιρα. Είναι γνωστό πόση έμπνευση έχει αντλήσει ο Tardi από τον όλεθρο του πολέμου σε πολλά του κόμικ, όπως συμβαίνει και εδώ. Όλα αυτά έχοντας ως υπόβαθρο την κατεστραμμένη Νέα Υόρκη των τελών '70 - αρχές '80 που βουλιάζει στον βόθρο της εγκληματικότητας, του άμετρου ρατσισμού καλυμμένου με το πέπλο του αντιμιλιταρισμού αλλά και κάθε ζοφερό επακόλουθο που επέφερε η "νίκη" των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Ο εξολοθρευτής κατσαρίδων είναι ένας άχρωμος και ασέξουαλ τύπος γεννημένος στα στερνά του δευτέρου παγκοσμίου και υιοθετημένος από Αμερικάνους γονείς που, προσπαθώντας να καταπολεμήσει την ανιαρή ζωή του, γίνεται μέρος μιας πλεκτάνης που εμπλέκει μαφιόζους, δολοφόνους, ισχυρούς πολιτικούς και λατινοαμερικάνους γκάνγκστερ. Το "Manhattan" είναι μια ιστορία για την ψυχολογική κατάρρευση, την κατάθλιψη και την τρέλα που οδηγεί στην αυτοκτονία, ενώ ακολουθούν οι "It's so Hard" και "The Killing of Hung", ιστορίες αφιερωμένες στον δολοφόνο του Lenon και σε μια Βιετναμέζα μάνα που ψάχνει τον δολοφόνο του γιου της στα σοκάκια του Brooklyn. Όλες οι ιστορίες εστιάζουν σεναριακά στην εκδίκηση και την εξιλέωση αλλά αυτό που θα διαρκέσει στο μυαλό του αναγνώστη είναι το άπιαστο σχέδιο, ότι καλύτερο έχει δημιουργήσει ο μεγάλος Γάλλος απ'ότι έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Ένα στοιχείο που ο Tardi είναι μίλια μπροστά, είναι η χρωματική σύνδεση. Παρόλο που είναι κυρίως Α/Μ σχεδιαστής, παίζει με ένα ή το πολύ δύο χρώματα για να δώσει την έμφαση και την βαρύτητα εκεί που θέλει. Στην πρώτη ιστορία, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη απεικόνιση των κατσαρίδων, του βαν και της στολής απεντόμωσης με κόκκινο χρώμα σε ένα γκρι μοτίβο, ένα σαρκαστικό παραλληλισμό στο κόκκινο της Ναζιστικής σημαίας. Δεν λείπουν και τα easter eggs μιας και σε ένα κτήριο υπάρχει μια διαφημιστική πινακίδα που γράφει Spiegelman ως φόρο τιμής στον δημιουργό του Maus αλλά και ένας Alack Sinner σχεδιασμένος στο πλήθος. Βίντεο της έκδοσης από την Fantagraphics Jacques Tardi Εργογραφία του Tardi μεταφρασμένη στα Ελληνικά Άλλα κόμικ του Tardi The Mammoth Book of Best Crime Comics
  11. Ένα κόμικ από τον Νορβηγό σχεδιαστή Jason, με χρώματα από τον Hubert. Αρχικά κυκλοφόρησε στα γαλλικά από τις εκδόσεις Carabas το 2004, ενώ έναν χρόνο αργότερα, το 2005, κυκλοφόρησε στα αγγλικά από τις εκδόσεις Fantagraphics, όπως όλα του τα έργα. Αυτές τις μέρες έκατσα και έψαξα για διάφορα σημαντικά και ενδιαφέροντα έργα Ευρωπαίων σχεδιαστών/σεναριογράφων και αυτά του Jason μου τράβηξαν ιδιαίτερα την προσοχή. Διάβασα περιλήψεις των ιστοριών του, είδα τα σχέδια, έριξα μια προσεκτική ματιά σε διάφορες κριτικές των έργων του, και είπα ότι καλά θα έκανα να διαβάσω κάποιο κόμικ του. Αυτό βρήκα σχετικά φθηνά σήμερα (φθηνό γενικά, αλλά μάλλον ακριβό για το μέγεθός του), με αυτό είπα να έρθω για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του. Ε, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω καλύτερη αρχή. Το κόμικ ανήκει γενικά και αόριστα στο είδος των κλασικών αστυνομικών νουάρ, ένα είδος που με εξιτάρει αφάνταστα. Όμως θα έλεγα ότι ο Jason δεν ήθελε να γράψει απλά μια νουάρ ιστορία με στοιχεία των ταινιών του Χίτσκοκ και μυθιστορημάτων μεγάλων συγγραφέων του είδους, αλλά κάτι παραπάνω, κάτι με κοινωνιολογικές και... υπαρξιακές προεκτάσεις. Έτσι μου φάνηκε δηλαδή, με βάση αυτά που έζησε και τράβηξε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Όσον αφορά την ιστορία, δεν θέλω να πω κάτι, γιατί όσα λιγότερα ξέρει κανείς, τόσο το καλύτερο. Είναι απλή μεν, αλλά τόσο μα τόσο εθιστική και εξαιρετικά δοσμένη, που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το (δυνατό) τέλος. Επίσης το σχέδιο είναι μινιμαλιστικό και αρκετά ιδιαίτερο, σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Εδώ που τα λέμε, ούτε ο τρόπος αφήγησης και γραφής ίσως να μην είναι για όλα τα γούστα, με τους λίγους και τους απλώς απαραίτητους διαλόγους. Με μια πρώτη ματιά, ίσως να είναι ένα κόμικ που δεν θα ενθουσιάσει και πολλούς. Ούτε εγώ ενθουσιάστηκα ακριβώς όταν το έπιασα στα χέρια μου, ένιωσα όμως ότι θα διάβαζα κάτι το διαφορετικό. Και για έναν περίεργο λόγο, να που τελικά το κόμικ με ξετρέλανε. Να είναι η όλη ιστορία και η παράξενη ατμόσφαιρά της; Να είναι το μινιμαλιστικό σχέδιο και ο τρόπος αφήγησης; Μάλλον όλα αυτά μαζί, θα έλεγα. Χάρη σ'αυτό το κόμικ έβαλα τον Jason στην λίστα με τους σχεδιαστές/συγγραφείς που θα εντρυφήσω για τα καλά στο έργο τους στο άμεσο μέλλον. Βέβαια, σε σχέση με άλλους, θα μου κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά χαλάλι του... 9/10
  12. Το τέλος του κόσμου (και) της αθωότητας Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Δεν είναι σπάνιο στις μέρες μας να μεταφέρονται στη μικρή οθόνη γνωστές σειρές από κόμικς. Συνήθως όμως αφορούν δημοφιλείς υπερηρωικές περιπέτειες γεμάτες δράση. Το «TEOTFW» δεν θυμίζει σε τίποτε κάτι τέτοιο. Παρουσιάζει το ταξίδι δύο νέων ανθρώπων στη σκοτεινή Αμερική και τη σκοτεινή πλευρά της εφηβείας. Μέχρι το οδυνηρό τέλος του προσωπικού τους κόσμου Με τον δυσερμήνευτο και προβοκατόρικο τίτλο «TEOTFW» που αποτελεί τα αρχικά της φράσης «The End Of The Fucking World» (Το Τέλος Του Γαμημένου Κόσμου) το βιβλίο του Charles Forsman κυκλοφόρησε το 2013 από την Fantagraphics, τον μεγαλύτερο και ιστορικότερο εκδοτικό οίκο στον χώρο των εναλλακτικών κόμικς για ενήλικους αναγνώστες. Παρά τις επαινετικές κριτικές και τα βραβεία που απέσπασε, δεν σημείωσε ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία, ίσως λόγω του φαινομενικά απλού, ασπρόμαυρου σχεδίου του, ίσως λόγω του δύσκολου θέματός του που αφορά τη βίαιη ενηλικίωση ενός ζευγαριού ανήλικων περιθωριακών «φυγάδων» μέσω της παραβατικής δράσης τους και της ιδιοσυγκρασιακής συμπεριφοράς τους. Από τότε όμως προσέλκυσε το ενδιαφέρον κινηματογραφιστών και παραγωγών. Το 2014 κυκλοφόρησε μια μικρού μήκους ταινία με τον ίδιο τίτλο ως «πιλότος» για μια μεγαλύτερη μελλοντική σειρά σε σενάριο και σκηνοθεσία του τριαντάχρονου τότε Jonathan Entwistle. Και φέτος τα γυρίσματα της πρώτης σεζόν της σειράς επιτέλους ολοκληρώθηκαν σε σενάριο του Charlie Covell πάνω στο βιβλίο του Forsman και σκηνοθεσία των Entwistle και Lucy Tcherniak. Η σειρά θα αρχίσει να προβάλλεται στις 24 Οκτωβρίου από το Netflix και από την επιτυχία της θα εξαρτηθεί η ύπαρξη δεύτερης σεζόν. Φαίνεται δύσκολο να αποδοθεί τηλεοπτικά το ασφυκτικό κλίμα της υπόγειας έντασης που χαρακτηρίζει το κόμικς με τα πολλά καρέ χωρίς λόγια και τη διπλή αφήγηση, πότε από την πλευρά του James (Alex Lawther) και πότε από την πλευρά της Alyssa (Jessica Barden), αλλά αν οι παραγωγοί και ο σκηνοθέτης επιλέξουν να εστιάσουν στον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή και τον διαταραγμένο ψυχικό του κόσμο (δολοφόνος και βασανιστής ζώων, συναισθηματικά ανίκανος, εκδικητικός αλλά και αλτρουιστής και αφοσιωμένος στον έρωτά του) η σειρά μπορεί να αποτελέσει την πιο αθόρυβη και low budget μεγάλη επιτυχία της χρονιάς. Οι πρώτες σκηνές που είδαν το φως της δημοσιότητας προϊδεάζουν για κάτι ανάμεσα στο «Elephant» του Γκας Βαν Σαντ με την επικείμενη τραγωδία να πλησιάζει απειλητικά χωρίς κραυγές και εξάρσεις, το «Paranoid Park» του ίδιου σκηνοθέτη με τις ενοχές ενός αποστασιοποιημένου έφηβου δολοφόνου και το αριστουργηματικά ειρωνικό τηλεοπτικό «Fargo» με τα εγκλήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να διαταράσσουν τη μονότονη ζωή στη χιονισμένη αμερικανική ενδοχώρα. «Το ήξερα πως ήμουν διαφορετικός από τους περισσότερους ανθρώπους. Αλλά έμαθα πώς να περνάω απαρατήρητος. Υπήρχαν φορές που δεν ήξερα πώς να συμπεριφερθώ. Και κάποιες που άφηνα να συμβούν πράγματα που δεν μπορούσα να καταλάβω. Μου φαίνεται ότι πίστευα πώς θα μπορούσα να αισθανθώ κάτι. Κάτι διαφορετικό από το τίποτα» μονολογεί ο James. Εκφράζοντας μια μηδενιστική αθωότητα που αργοσβήνει στην πορεία προς την ενηλικίωση. Για να απολεστεί οριστικά όταν νομοτελειακά έρχεται το «τέλος του γαμημένου κόσμου» που είχε προλάβει πιο πριν να καταστρέψει τις ζωές δύο παιδιών. Πηγή
  13. Ανθολογία του Jacques Tardi, ένα από τα πολλά έργα του που σχετίζονται με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ιστορίες που περιέχονται, εμφανίστηκαν αρχικά στο περιοδικό (À Suivre), αρχής γενομένης το 1982, και το 1993 συγκεντρώθηκαν σ' έναν τόμο από την Casterman. Το 2010 μεταφράστηκε στ' αγγλικά από την Fantagraphics, υπό τον τίτλο It was the War of the Trenches, κερδίζοντας μάλιστα δύο Eisner Awards. Τόσο στη γαλλική, όσο και στην αμερικανική έκδοση περιλαμβάνονται είκοσι σελίδες από ένα άλλο άλμπουμ του Tardi, το Le Trou d'obus (1983). Δεν υπάρχει κάποια κεντρική πλοκή. Αντιθέτως, διαβάζουμε πολλές σύντομες ιστορίες από τα χαρακώματα, χωρίς να διαχωρίζεται η μία από την άλλη. «Πρωταγωνιστές» είναι οι απλοί στρατιώτες, αυτοί που βίωναν όλα τα βάσανα του τρελού αυτού πολέμου. Κι ενώ το κόμικ επικεντρώνεται στους Γάλλους, στις σελίδες του παρελαύνουν μεταξύ άλλων Γερμανοί, Άγγλοι, Βέλγοι, αλλά και Ινδοί και Σενεγαλέζοι και Βιετναμέζοι, που πολέμησαν για λογαριασμό των Ευρωπαίων αφεντικών τους. Από την ημέρα κήρυξης της γενικής επιστράτευσης, μέχρι τη βύθιση ενός στρατιώτη στην τρέλα, ο Tardi μας αφηγείται πολλές θλιβερές ιστορίες. Το σχέδιο είναι στο γνωστό στυλ του μεγάλου αυτού δημιουργού. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και πιο βρώμικο, ώστε να ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του κόμικ. Αυτό που παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι το σεναριακό κομμάτι. Η αφήγηση γίνεται ποικιλοτρόπως, άλλοτε σαν ντοκιμαντέρ, με παραλλαγές, κι άλλοτε με απλή αφήγηση. Οι δε ιστορίες, βασισμένες σε αληθινές ιστορίες που είχε διηγηθεί στον Tardi ο παππούς του, αφήνουν ένα μεγάλο βάρος και σοβαρά ερωτήματα για την ανθρώπινη ηλιθιότητα. Δεν είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά είναι ένα σπουδαίο ανάγνωσμα. Βαθμολογία: 9,9/10
  14. Το 1977 ο André Franquin άρχισε να σκιτσάρει στριπάκια για ένα ένθετο του περιοδικού Spirou που ερχόντουσαν σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές του. Ήταν τα Idées Noires και, όπως δηλώνει και το όνομα, επρόκειτο για καθαρό μαύρο χιούμορ. Σύντομα, τα στριπάκια αυτά μετακόμισαν στο περιοδικό Fluide Glacial, όπου αποτέλεσαν βασικό κομμάτι του για πολλά χρόνια. Το 1981 εκδόθηκε ένα πρώτο άλμπουμ που περιείχε πολλά εξ αυτών και ακολούθησε ένα δεύτερο, το 1984. Σήμερα θεωρείται κορυφαίο BD της μαύρης κωμωδίας και εξέχον έργο του Franquin. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί, ότι σποραδικά εμφανίστηκαν διάφοροι συντελεστές στο σενάριο, μεταξύ των οποίων οι Yvan Delporte και Gotlib. Κάποιες σελίδες είχαν μεταφραστεί στα αγγλικά από το περιοδικό French Ticklers της Kitchen Sink. Ολόκληρο το έργο όμως, υπό τον τίτλο Franquin's Last Laugh, κυκλοφόρησε το 2013 από την Fantagraphics. Απ' όσο γνωρίζω η έκδοση αυτή είναι δυσεύρετη, αλλά μπορεί κανείς να βρει το Idées Noires σε αξιοπρεπές scanlation. Καραμπίνες που σκοτώνουν τους ίδιους τους κυνηγούς και όχι τα ζώα. Δήμιοι που αποκεφαλίζουν άλλους δήμιους. Υπουργοί που βγάζουν εκατομμύρια αγοράζοντας πανάκριβα μαχητικά αεροπλάνα. Ταύροι που κάνουν κιμά τους ταυρομάχους. Αυτά και άλλα πολλά «ευχάριστα» βρίσκονται μέσα στις σελίδες του συγκεκριμένου κόμικ. Με λίγα λόγια, η σκοτεινή πλευρά της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα η τάση του είδους μας προς την αυτοκαταστροφή. Το σχέδιο είναι μαύρο σε άσπρο φόντο (ή το ανάποδο) και συχνά γίνεται παράδοξα βίαιο. Ωστόσο, τόσο με το παιχνιδιάρικο σχεδιαστικό στυλ του, όσο και με το χιούμορ του, ο Franquin καταφέρνει να ισορροπήσει τον πεσιμισμό με το κωμικό και κυρίως να μιλήσει για σοβαρά θέματα μ' έναν αστείο τρόπο. Υπάρχουν πολλά στριπάκια που δεν πετυχαίνουν απολύτως το σκοπό τους, αλλά τα υπόλοιπα αποζημιώνουν και με το παραπάνω τον αναγνώστη. Ένα απαισιόδοξο, πάντοτε επίκαιρο έργο, που αξίζει να διαβαστεί από κάθε σκεπτόμενο κομιξά. Βαθμολογία: 7,7/10
  15. GeoTrou

    LE ROI DES MOUCHES (KING OF THE FLIES) [ MICHEL PIRUS, MEZZO ]

    Rave πάρτι, μονότονα mall, μουντές μονοκατοικίες και φλεγόμενες διαφημιστικές ταμπέλες. Αυτό είναι, εν ολίγοις, το σκηνικό του Le Roi des Mouches. Θυμίζει περισσότερο κόμικ των Daniel Clowes και Charles Burns στα αμερικανικά προάστια, παρά γαλλική δημιουργία. Δεν υπάρχει κάποια ενιαία πλοκή, αλλά μέσα από τα μάτια των διαφόρων χαρακτήρων διαβάζουμε σύντομες ιστορίες, που συνδέονται σε ένα παζλ βρώμικο και βίαιο. Πρόκειται για μια τριλογία των Michel Pirus και Mezzo, που ολοκληρώθηκε μεταξύ 2005 και 2013. Το πρώτο άλμπουμ βγήκε από την Albin Michel, ενώ το δεύτερο και το τρίτο, όπως και η συγκεντρωτική έκδοση, από την Glénat. Στα αγγλικά, το κόμικ έχει κυκλοφορήσει σε τρεις εντυπωσιακούς τόμους από την Fantagraphics με τον τίτλο King of the Flies, ενώ στα ελληνικά, έχουμε δει κάποιες από τις ιστορίες στα περιοδικά Βαβέλ και mόv. Και οι τρεις τόμοι ήταν στην επίσημη λίστα του Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, ενώ ο πρώτος προτάθηκε για καλύτερη μεταφρασμένη έκδοση στα Eisner του 2010. Κεντρικός ήρωας είναι ο Eric, ο αυτοαποκαλούμενος «Βασιλιάς των Μυγών» του τίτλου, ο ορισμός του όρου wasted youth. Γύρω του, χαπακωμένοι έφηβοι, αλκοολικοί πατεράδες και ανασφαλείς μητέρες χτίζουν προσποιητές φιλίες και σχεδόν νοσηρές ερωτικές σχέσεις. Δε διστάζουν να καταφύγουν στη βία για να λύσουν τις διαφορές τους και φαίνεται ότι αδυνατούν να αγαπήσουν πραγματικά. Προσωπικά, κατατάσσω το Le Roi des Mouches στα πλέον αγαπημένα μου κόμικς. Ο Pirus έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο σενάριο, χρησιμοποιώντας έξυπνες ιδέες για να μας παραδώσει ένα αριστουργηματικά ενοχλητικό κόμικ. Η βία, σωματική, αλλά κυρίως ψυχολογική, καταπιέζει όλους τους χαρακτήρες. Ωστόσο, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, μόνο συμπάθεια δεν προκαλούν στον αναγνώστη. Και το βαρύ, καθαρό σχέδιο του Mezzo, σε συνδυασμό με τον θαυμάσιο χρωματισμό της Ruby, αποδίδει έξοχα αυτό το αίσθημα αδιεξόδου και μιζέριας. Στον δεύτερο τόμο μάλιστα εισάγεται απρόσμενα, αλλά με απολύτως ταιριαστό τρόπο, και το μεταφυσικό στοιχείο. Όλα αυτά, συνθέτουν ένα σπάνιο κόμικ, από εκείνα που σου προσφέρουν κάθαρση, με την πρωταρχική, αριστοτέλεια σημασία της λέξης. Βαθμολογία: 9,9/10 Υ.Γ.: Μπορείτε να διαβάσετε τον πρώτο τόμο εδώ.
  16. kwtsos

    GHOST WORLD [ DANIEL CLOWES ]

    Το Ghost World κυκλοφορησε μεσω του περιοδικου Eightball, οπου ο Daniel Clowes δημοσιευε τις δουλειες του. Συγκεκριμενα η ιστορια δημοσιευτηκε σε 8 μερη, στα τευχη 11-18 του περιοδικου. Πρωταγωνιστριες του βιβλιου η Rebecca και η Enid, δυο κολλητες που ζουν σε μια αγνωστη μικρη αμερικανικη πολη ενω οδευουν στο τελος της εφηβειας τους. "Ψαγμενες" και σνομπ, γοητευονται απο καθετι το περιεργο και αγνωστο. Περνουν τον καιρο τους κριτικαροντας την ποπ κουλτουρα της πολης, τις επιλογες των παλιων συμμαθητων τους που φαινονται στα ματια τους ξεπουλημενοι, ενω προσπαθουν να δουν τι θα κανουν με τα ερωτικα τους και την ζωη τους στο μελλον, οπου φυσικα φανταζονται οτι θα ειναι παντα μαζι. Καθως ομως ο καιρος περναει και αρχιζουν να κανουν διαφορετικες επιλογες για τη ζωη τους δημιουργειται χασμα μεταξυ τους... Σιγουρα το καλυτερο κομικ που αφορα εφηβους που εχω διαβασει και αυτο γιατι δεν χρειαζεται να ησουν εφηβος μια Χ περιοδο για να το εκτιμησεις ή να ζουσες στις ΗΠΑ ,στην Γαλλια, στην Ελλαδα κλπ. Φυσικα και εχει αναφορες στην ποπ κουλτουρα των 90s αλλα ολοι μπορουν να αναγνωρισουν δικα τους χαρακτηριστικα απο την δικη τους εφηβεια στις δυο ηρωιδες, ειτε προκειται για την αντισυμβατικη Rebecca ειτε για την λιγο πιο mainstream Enid. Επισης ολοι ειχαμε αυτον τον φιλο καποια στιγμη της εφηβειας μας με τον οποιο πιστευαμε οτι θα ειμαστε παντα κολλητοι αλλα τελικα οι αποφασεις ή οι περιστασεις οδηγησαν στην αποξενωση. Το πραγματικο ατου του ειναι οτι αντιμετωπιζει το περασμα απο την εφηβεια στην ενηλικιωση τοσο ρεαλιστικα. Ο Clowes κανει καταπληκτικη δουλεια στο να σκιαγραφει τον χαρακτηρα ολων των εμφανιζομενων ηρωων ενω χρησιμοποιει ψυχρα χρωματα, κυριως αποχρωσεις του μπλε για να σχεδιασει την ιστορια του, αυτη τη φορα χωρις τις αποκοσμες εκφρασεις που εχουν ηρωες του σε αλλα εργα του οπως το Like a Velvet Glove Cast In Iron ( εχει κυκλοφορησει και στα ελληνικα) ή το David Boring. Μαλιστα ο συγγραφεας εχει δηλωσει οτι χρησιμοποιησε αυτο το χρωμα ετσι ωστε να δινει την εντυπωση του σουρουπου με σβηστα φωτα ενω η τηλεοραση ειναι ανοιχτη και ο χωρος παιρνει αυτο το αφυσικο μπλε χρωμα. Η φραση Ghost World εμφανιζεται συχνα σε διαφορα μερη μεσα στο κομικ χωρις ποτε να εξηγειται το τι σημαινει. Προσωπικα πιστευω οτι συμβολιζει τις αναμνησεις που αφηνουν πισω τους οι δυο πρωταγωνιστριες καθως προχωρουν στη ζωη τους. Το κομικ μεταφερθηκε και στον κινηματογραφο το 2001, εσοδα εκανε λιγοτερα απο οσα κοστισε αλλα γνωρισε την αποδοχη των κριτικων. Σημερα θεωρειται μια απο τις πιο επιτυχημενες μεταφορες απο κομικς στη μεγαλη οθονη. Η ταινια εχει προβληθει και σε καποια σαββατιατικη προβολη της Λεσχης. Μιλαμε για ενα φοβερο κομικ μολις 80 σελιδων, το προτεινω σε ολους ανεπιφυλακτα. kwtsoκλιμακα 10/10 Aλλα εργα του Daniel Clowes : Σαν Σιδερενιο Ομοιωμα Γαντιου Απο Βελουδο
  17. Ion

    R.I.P. BEST OF 1985 - 2004 [ THOMAS OTT ]

    R.I.P. Best of 1985 - 2004 Το R.I.P. το έμαθα μετά από ψάξιμο για τα έργα του Ελβετού δημιουργού Thomas Ott, αφού είχα διαβάσει πρώτα την παρουσίαση του The Number 73304-23-4153-6-96-8 στο forum από τον zade. Ομολογώ ότι τόσο η περιγραφή του συγκεκριμένου κόμικ καθώς και των σχολίων που ακολούθησαν, όσο και το δείγμα που ανέβασε ο zade στην παρουσίαση, μου κίνησαν την περιέργεια. Πλέον δεν υπάρχει μεγάλη διαθεσιμότητα στα περισσότερα έργα του, όμως στάθηκα τυχερός βρίσκοντας το RIP σε καλή τιμή, και μάλιστα όντας ίσως το μεγαλύτερο βιβλίο του αφού πρόκειται για συλλογή ιστοριών του. Και περιττό να πω ότι το απόλαυσα. Σελίδες από τις ιστορίες "Clean Up!" και "Breakdown" Το R.I.P. 1985 - 2004, λοιπόν, συγκεντρώνει στις 200 σελίδες του 19 μικρές ιστορίες (μίας σελίδας οι μικρότερες, 28 σελίδων η μεγαλύτερη). Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2011 από την Fantagraphics. Οι ιστορίες είναι ασπρόμαυρες και χωρίς λόγια, με λίγα καρέ σε κάθε σελίδα, και με το χαρακτηριστικό στυλ του καλλιτέχνη που μοιάζει περισσότερο με χαρακτική παρά με σχέδιο. Φυσικά κυριαρχεί το μακάβριο σε όλες. Μιας και, όπως μας ενημερώνει ο ramirez, το περιοδικό Βαβέλ δημοσίευσε ιστορίες του Ott, ακολουθεί η λίστα των ιστοριών μήπως μπορεί κανείς να κάνει κάποια αντιστοίχηση. The Hero Clean Up! A Wrinkled Tragedy Headbanger 10 Ways to Kill your Husband Massacre Melodies G.O.D. Goodbye! The Job 10 Alice in Wonderland Breakdown The Millionairs Washing Day Dawn of the Dead The Clown La Fiancee du Lapin Recuerdos de Mexico The Hook
  18. The_Sandman

    The Don Rosa Library από την Fantagraphics

    Uncle Scrooge and Donald Duck: "The Son Of The Son" The Don Rosa Library Vol. 1 Hardcover – June 20, 2014 - $29.99 Don Rosa continues Donald Duck, Uncle Scrooge and the nephews’ adventures in comic form. “Great howling crashwagons!” The Richest Duck in the World is back—and so are noisy nephew Donald, wunderkinder Huey, Dewey, and Louie, and rascally richnik Flintheart Glomgold! Because you asked for it, we’re proud to present our first complete, chronological book of Duck adventures by contemporary fan favorite Don Rosa—following in the footsteps of Disney legend Carl Barks with an exciting, lovingly detailed visual style all his own! Rosa, among the world’s most beloved modern cartoonists, launched his Bark-sian career in 1987. Famed for his prizewinning “Life and Times of Scrooge McDuck,” Rosa wrote and drew a whopping two decades’ worth of ripping Scrooge and Donald yarns! Presented with sparkling color and “extras,” these Duckburg epics are getting a definitive, comprehensive North American edition for the very first time—at a price even Scrooge would consider a bargain! Full color illustrations throughout." πηγή: amazon
  19. Θρηνωδός

    GARDEN OF FLESH [ GILBERT HERNANDEZ ]

    Το συγκεκριμένο κάπου το πήρε το μάτι μου στο φόρουμ ότι ήταν σε προσφορά και το χτύπησα χωρίς φόβο και πάθος. Πάθος, αυτό το κόμικ είναι γεμάτο με πρωτόγονα πάθη και έντονο ερωτισμό έχοντας ως setting την παλαιά διαθήκη. Ο Hernandez επανεξετάζει την κλασική ιστορία της γέννησης, της πρώτης αμαρτίας και την πορεία της ανθρωπότητας μέχρι και τον κατακλυσμό του Νόε μέσα από μια οπτική γωνία που ακροβατεί μεταξύ πορνό και erotica. Σίγουρα δεν είναι αυτό που διδαχθήκαμε στα θρησκευτικά του δημοτικού. Με εξέπληξε το γεγονός ότι η Fantagraphics επέλεξε να στηρίξει ένα τόσο ιδιόρρυθμο κόμικ περιμένοντας πρακτικά κάθε αντίδραση, από τον πιο ακραίο συντηρητικό μέχρι τον πιο φιλελέ άθρησκο. Όχι μόνο το στήριξε αλλά έριξε πολλή δουλειά στην ίδια την έκδοση αφού μιλάμε για ένα βιβλιαράκι (λίγο μεγαλύτερο από το μέγεθος ενός πακέτου τσιγάρου) με 80κάτι σελίδες, ανάγλυφο τον τίτλο στο εξώφυλλο δεμένο με ένα σύνολο κλαδιών με αγκάθια και το απαγορευμένο μήλο καθώς και δερματόδετο. Ναι σωστά ακούσατε, το κρατάω στα χέρια μου και επιβεβαιώνω ο ίδιος ότι όλο το εξωτερικό είναι μαλακό δέρμα (δέρμα - δερματίνη τέλος πάντων) με στρογγυλεμένες γωνίες. Αρεστό πακέτο ομολογουμένως. Για όσους δυσκολεύονται να θυμηθούν, ο Gilbert είναι ένας εκ των τριών αδερφών που δουλεύουν στην σειρά "Love and Rockets" (wiki) από το 1982 (και θεωρείται ένα από τα πρώτα κόμικς της alternative Αμερικάνικης σκηνής). Δεν μου έδωσε την εντύπωση σαν δουλειά ότι δημιουργήθηκε για να προκαλέσει το θρησκευτικό αίσθημα ή να πουλήσει πάνω στο shock value αλλά περισσότερο σαν κάτι που απλά ο Hernandez ήθελε να κάνει και το έκανε χωρίς να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα το τι και το πως. Αυτό βέβαια το λες και αρπαχτή. Δείχνει γνωστές φιγούρες (Εύα, Αδάμ, Κάιν, Άβελ, Νόε κλπ) να επιδίδονται συνεχώς σε σεξουαλικές περιπτύξεις, μία ως ευχαρίστηση, μία ως ενοχή ή καταπίεση αυτής. Για την μικρή τιμή που έκανε δεν το μετάνιωσα αλλά δεν μου έδωσε κάτι ούτε με εξίταρε. Αυτό το απλό μινιμάλ σχέδιο δεν είναι του γούστου μου. fantagraphics (περιέχει και σύντομο βιντεάκι με παρουσίαση του κόμικ)
  20. GeoTrou

    DES MORTS ET DES VIVANTS (THE LIVING AND THE DEAD) [ JASON ]

    Πώς θα ήταν μια ταινία με ζόμπι αν τη σκηνοθετούσε ο Charlie Chaplin ή ο Buster Keaton; Πάνω-κάτω, όπως αυτό το άλμπουμ των σαραντακάτι σελίδων από τον Jason. Η original γαλλική έκδοση κυκλοφόρησε το 2006 από την εκδοτική Atrabile. Τον επόμενο χρόνο ήρθε η αγγλόφωνη από την Fantagraphics, υπό τον τίτλο The Living and the Dead. Ένας άντρας που βγάζει τα προς το ζην δουλεύοντας ως λαντζιέρης, μαζεύει λίγα-λίγα τα λεφτά που χρειάζεται για να περάσει μια νύχτα με μια όμορφη ιερόδουλη. Ένας έρωτας γεννιέται, τη στιγμή που ένας κομήτης πέφτει στη Γη και ξυπνάει τους νεκρούς από τους τάφους τους. Είναι θαυμαστό το πώς ο Jason καταφέρνει να δημιουργεί πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες ιστορίες, χωρίς ουσιαστικά ν’ αλλάζει το στυλ του. Εν προκειμένω, η ανάμειξη μιας B-movie ιδέας με το ρομάντζο και την αισθητική του βωβού σινεμά, μας δίνει ένα κόμικ γρήγορο, με ελάχιστους διαλόγους, χωρίς βέβαια να λείπουν τα (απαραίτητα) κλισέ των επιμέρους ειδών. Το λεπτό του χιούμορ είναι κι εδώ παρόν, αν και σε κάπως μικρότερη έκταση, σε σχέση με άλλα του έργα. Όσοι αγαπούν τα κόμικς του Jason αξίζει να το διαβάσουν. Όσοι θέλουν να τον γνωρίσουν, καλύτερα να διαβάσουν κάποιο πιο γνωστό του. Βαθμολογία: 7,3/10
  21. Η Fantagraphics συνεχίζει δυναμικά την έκδοση των τριών Ντισνεϋκών βιβλιοθηκών της και το 2016 με την έκδοση δύο τόμων σε κάθε βιβλιοθήκη και ενός boxed set αντίστοιχα ! Αρχίζοντας με την πιο γνωστή βιβλιοθήκη, αυτή του Floyd Gottfredson: O ένατος τόμος της βιβλιοθήκης, με τίτλο "The Rise of the Rhyming Man" κυκλοφορεί στις 21 Ιουνίου: Ο δέκατος τόμος, με τίτλο "Planet of the Faceless Foes" κυκλοφορεί στις 18 Οκτωβρίου: Και φυσικά το αντίστοιχο boxed set με τους δύο τόμους που κυκλοφορεί επίσης 18 Οκτωβρίου: Συνεχίζοντας με την βιβλιοθήκη του Παπιανθρωπου: O δέκατος τόμος, με τίτλο "Terror of the Beagle Boys"( όπου σημειωτέον κάνουν τη πρώτη τους εμφάνιση οι Μουργόλυκοι) κυκλοφορεί στις 10 Μαϊου: Ο δέκατος πέμπτος τόμος, (είπαμε εκδίδονται εκτός σειράς ), με τίτλο "Secret of Hondorica" βγαίνει στις 13 Σεπτεμβρίου: Και ένα boxed set που εμένα προσωπικά, αρχικά τουλάχιστον, με παραξένεψε και με προβλημάτισε αρκετά, που περιέχει τους τόμους "Christmas on Bear Mountain" και "The Old Castle's Secret" βγαίνει στις 13 Σεπτεμβρίου: Και τέλος η βιβλιοθήκη του Ντον Ρόσα: Ο πέμπτος τόμος, με τον τίτλο "The Richest Duck in the World", κυκλοφορεί στις 21 Ιουνίου: Ο έκτος τόμος, "The Universal Solvent", βγαίνει στις 22 Οκτωβρίου: Και φυσικά το αντίστοιχο boxed set που βγαίνει 25 Οκτωβρίου: Και φυσικά όλα τα παραπάνω είναι διαθέσιμα για προπαραγγελία από το άμαζον : 1) "Rise of the Rhyming Man" 2) "Planet of the Faceless Foes" 3) "Box Set Vols. 9&10" 4) "Terror of the Beagle Boys" 5) "Secter of Hondorica" 6) "Carl Barks Box Set" 7) "The Richest Duck in the World" 8) "The Universal Solvent" 9) "Don Rosa Boxed Set Vols.5&6 Καλές αγορές σε όλους και προπάντων καλή ανάγνωση! :rainbow: Τόπικ για το '15 εδώ.
  22. Πρόκειται για δύο τόμους από τις εκδόσεις Fantagraphics που η εταιρία μου τους έστειλε εις διπλούν μετά από μια σειρά από συμπτώσεις. Αυτό βέβαια συνέβη το καλοκαίρι και αν και η ιδέα της δημοπρασίας υπήρχε από τότε, τα κόμικς παραχώθηκαν και ξαναβρέθηκαν μπροστά μου μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Είναι σε άριστη κατάσταση, μέχρι τώρα δεν τα είχα βγάλει καν από την αρχική συσκευασία αποστολής. Το πρώτο κόμικ είναι το Run Like Crazy Run Like Hell των Manchette και Tardi, μια τρελή αστυνομική περιπέτεια. Το δέυτερο είναι το Perla la Loca, ένας τόμος από το σύμπαν Love and Rockets των αδερφών Hernandez που έχουν δεχτεί διθυραμβικές κριτικές. Διαβάστε και τις περιγραφές από τα links και ελπίζω να σας ιντριγκάρουν. Τιμή εκκίνησης για κάθε τόμο πέντε ευρώ. Λήξη δημοπρασίας στο τέλος του μήνα την Παρασκευή 22 Γενάρη, μια μέρα πριν τη συνέλευση. Run Like Crazy Run Like Hell: €5 Perla la Loca: €5
  23. GeoTrou

    THOMPSON KIM [ (1956 - 2013) ]

    Ο Kim Thompson ήταν Αμερικανός συντάκτης, μεταφραστής και εκδότης κόμικς. Υπήρξε επί σειρά πολλών ετών αντιπρόεδρος και συνιδιοκτήτης της Fantagraphics Books, την οποία ακολουθούσε ήδη από τα πρώτα της βήματα. Από αυτή τη θέση, αλλά και μέσω άλλων δραστηριοτήτων του, υποστήριξε δυναμικά τα εναλλακτικά κόμικς και έφερε το αμερικανικό κοινό σε επαφή με διάφορους Ευρωπαίους δημιουργούς. Ο Thompson γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη το 1956 από Αμερικανό πατέρα και Δανέζα μητέρα. Έζησε ένα μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στην τότε Δυτική Γερμανία και την Ολλανδία. Από μικρός είχε επαφή με τα κόμικς και αγαπούσε δημιουργούς όπως ο André Franquin και ο Maurice Tillieux. Συμμετείχε μάλιστα σε διάφορα φανζίν. Το 1977 ο Thompson μετακόμισε στις ΗΠΑ, όπου γνώρισε τον Gary Groth, έναν εκ των δύο ιδρυτών της Fantagraphics. Τον ίδιο κιόλας χρόνο εντάχθηκε στο δυναμικό της και το 1978 έγινε συνιδιοκτήτης. Στα πρώτα αυτά χρόνια του στην εταιρεία, ο Thompson ήταν συντάκτης και αρθρογράφος στα περιοδικά The Comics Journal και Amazing Heroes, δουλειές που συνέχισε να κάνει για πολλά χρόνια. Από το 1982, όταν η Fantagraphics ξεκίνησε να εκδίδει κόμικς, υπήρξε βασικός editor μιας μεγάλης ποικιλίας σημαντικών τίτλων, τόσο νέων, όσο και επανεκδόσεων. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονταν τα Usagi Yojimbo (1984-1996) του Stan Sakai, Eightball (1989-2004) του Daniel Clowes, Acme Novelty Library (1993-2001) του Chris Ware, El Borbah (1999) του Charles Burns, Palestine (2001) του Joe Sacco και Pogo: The Complete Syndicated Comic Strips (2011-2012) του Walt Kelly. Συνολικά, ως συντάκτης ασχολήθηκε με περισσότερα από 100 κόμικς. Ο Kim Thompson από το πενάκι του Michael Netzer Ως παθιασμένος φίλος των ευρωπαϊκών κόμικς και γνώστης πολλών ξένων γλωσσών, ο Thompson δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τη μετάφραση. Ο ίδιος θεωρούσε τα δανέζικα την μητρική του γλώσσα και μπορούσε να καταλάβει τα σουηδικά και τα νορβηγικά, λόγω γλωσσικής συγγένειας. Στο σχολείο διδάχθηκε γαλλικά και ισπανικά και έτσι μπορούσε να διαβάσει και ιταλικά. Τέλος, μιλούσε γερμανικά και ολλανδικά, αφού έζησε στις χώρες αυτές. Ως εκ τούτου, μετέφρασε έναν τεράστιο όγκο κόμικς γραμμένων στις παραπάνω γλώσσες. Guy Peellaert, Jacques Tardi, Killoffer και Lewis Trondheim (γαλλικά), Igort και Milo Manara (ιταλικά), Jason (νορβηγικά ή γαλλικά), Martin Kellerman (σουηδικά) και Ulli Lust (γερμανικά) είναι μόνο μερικοί από τους καλλιτέχνες των οποίων έργα μεταφράστηκαν στ’ αγγλικά από τον Thompson, όχι μόνο για την Fantagraphics, αλλά και την Dark Horse. Στις αρχές του 2013, ο Thompson διαγνώσθηκε με καρκίνο των πνευμόνων και πέθανε τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Με αναρίθμητους τίτλους στη βιβλιογραφία του, ως συντάκτης ή/και μεταφραστής, και έχοντας αναδείξει πλήθος Αμερικανών και Ευρωπαίων καλλιτεχνών, ο Kim Thompson αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες φυσιογνωμίες «πίσω από τις σελίδες» στον χώρο της ένατης τέχνης.
  24. kwtsos

    SAFE AREA GORAZDE [ JOE SACCO ]

    Πολύ πολύ σύντομη αναδρομή. Την δεκαετια του 90 ξεκίνησε ένας από τους αιματηρότερους πολέμους σε ευρωπαικό έδαφος μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου που επέφερε την διάσπαση της Γιουγκοσλαβιας. Στα πλαίσια του πολέμου αυτού ο ΟΗΕ αναγκάστηκε να ανακυρήξει έξι περιοχές της Βοσνίας υπό το καθεστώς της "Ασφαλούς Περιοχής" (Safe Area). Η πρώτη ήταν η Σρεμπρένιτσα και έπειτα ακολούθησαν η νυν πρωτεύουσα της Βοσνίας Σαράγεβο, η Τουζλα, η Ζέπα, το Μπιχατς και το Γκοραζντε. Το 1994 ο Joe Sacco έχοντας τελειώσει το Palestine, ήθελε να βρεθεί ως ανταποκριτής στη Βοσνία που πλέον μονοπωλούσε σχεδόν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Αφού τα κατάφερε να φτάσει -δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση ακόμα και για δημοσιογράφους μεγάλων πρακτορείων - επισκέφθηκε το Σαράγεβο, απο όπου προέκυψε το The Fixer A Story From Sarajevo. Έπειτα όμως θέλησε να επισκεφθεί το λιγότερο κοσμοπολίτικο Γκοραζντε στην ανατολική Βοσνία. Εκεί πέρασε κάποιο καιρό με τους κατοίκους της μικρής αυτής πόλης και κατέγραψε τις ιστορίες τους. Πολύ ενδιαφέρον graphic novel με μερικές πολυ δυνατές σκηνές που τότε ήταν η καθημερινότητα για μερικές χιλιάδες ανθρώπους που ζούσαν διαρκώς υπό τον φόβο του θανάτου από τους διαρκείς βομβαρδισμούς, τον υποσιτισμό και τις αρρώστιες. Σε αντίθεση με παλαιότερα έργα του δημιουργού αυτό θα μπορούσαμε να πουμε ότι έχει "υπόθεση". Ο βασικός πρωταγωνιστής του κομικ είναι ο Edin, τελειόφοιτος στο πανεπιστήμιο του Σαράγεβο όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, έκανε τον δάσκαλο στο σχολείο του Γκοραζντε όταν ήταν δυνατό να γίνουν μαθήματα και τον υπόλοιπο καιρό πολεμούσε. Ήταν ο μεταφραστής του Sacco. Ο Riki, ένας νεαρός φοιτητής με κόλλημα με τις ΗΠΑ και την κουλτούρα τους και το Hotel California και τρια νεαρά κορίτσια αποτελούσαν την παρέα του συγγραφέα τον καιρό της παραμονής του στην πόλη γύρω από τους οποίους ξεδιπλώνονται και οι ιστορίες άλλων, όπως προσφύγων από άλλες περιοχές, επιζώντων που γλίτωσαν τελευταία στιγμη κ.α. Είναι ένα κομικ που θα το πρότεινα σε όσους ενδιαφέρονται να αποκτήσουν μια εικόνα για το τι συνέβει όχι και τόσο παλιά σε μια περιοχή όχι και τόσο μακριά. Διαβάζεται γρήγορα αλλά θεωρήστε το σφίξιμο στο στομάχι δεδομένο. Το Safe Area Gorazde βραβεύτηκε με το βραβείο Eisner το 2001 στην κατηγορία Best Original Graphic Novel. Η special edition περιλαμβάνει ως extras μια συνέντευξη του Joe Sacco καθώς και κείμενο του ίδιου που περιγράφει το πως βρέθηκε στη Βοσνία, τις εντυπώσεις του και τέλος τι απέγιναν οι πρωταγωνιστές του. Σχετικά links : Οι Aνεπιθυμητοι Palestine The Fixer A Story From Sarajevo
  25. PhantomDuck

    POPEYE [ E.C. SEGAR ]

    Πρόσφατα η Fantagraphics Books άρχισε μία προσπάθεια να μαζέψει όλες τις ιστορίες του Ποπάυ του Segar (ο πρώτος δημιουργός του Ποπάυ) σε μία σειρά τόμων. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει οι δύο πρώτοι τόμοι ονόματι "I Yam What I Yam" και "Well Blow Me Down" αντίστοιχα, σε ένα σύνολο από 6 τόμους. Ο κάθε τόμος στο κάτω μέρος της ράχης του έχει από ένα γράμμα, και όταν με το καλό κυκλοφορήσουν όλοι, θα σχηματίζουν την λέξη POPEYE στην βιβλιοθήκη σας Επειδή οι ιστορίες του Segar δημοσιεύονταν σε εφημερίδες, κάθε εβδομάδα κυκλοφορούσαν 6 strips + 1 Κυριακάτικο άσχετο με την βασική ιστορία. Επειδή πολλοί αγόραζαν μόνο τις κυριακάτικες εφημερίδες, η ιστορία σε αυτές ήταν διαφορετική από την βασική που κυκλοφορούσε κάθε μέρα. O πρώτος τόμος περιλαμβάνει σαν ιστορία το ημερήσιο strip "The Whiffl Hen" από την σειρά "The Thimble Theatre" όπου έκανε την πρώτη του εμφάνιση ο Ποπάυ. Η ιστορία που διήρκεσε από το 1928 έως το 1930, περιλαμβάνεται ολόκληρη σε αυτόν τον τόμο, όπως επίσης περιλαμβάνονται και τα κυριακάτικα strips στο 2ο μέρος του βιβλίου. 200 σελίδες σύνολο (thanks to dionik and GreekComicFan για τα εξώφυλλα) Ο δεύτερος τόμος περιλαμβάνει δουλειά του Segar από την περίοδο 1930-1932. Συγκεκριμένα είναι οι ιστορίες Clint Gore (η οποία συνεχίζει από το τέλος του πρώτου τόμου) , A One-Way Bank, The Great Rough-House War και Skullyville. Σε μία από αυτές κάνει την εμφάνισή του και ο J. Wellington Wimpy (Πόλντο ελληνιστί). 168 σελίδες σύνολο. Περιμένουμε από χειμώνα να βγει και ο τρίτος τόμος. (thanks to dionik and GreekComicFan για τα εξώφυλλα) Το μέγεθός των 2 τόμων είναι 11"x17". Πολύ μεγάλο αλλά φανταστείτε πως η κάθε σελίδα περιλαμβάνει δουλειά μίας εβδομάδας, δηλαδή 6 strips ανά σελίδα. Οι κυριακάτικες σύντομες ιστορίες όπως προείπα, δημοσιεύονται στο 2ο μέρος του κάθε βιβλίου. Το χρώμα είναι ασπρόμαυρο, ενώ χρησιμοποιήθηκαν οι καλύτερες πηγές και ηλεκτρονική επεξεργασία ώστε η ποιότητα των ιστοριών να είναι άψογη. Τα κυριακάτικα strips είναι έγχρωμα. Παραθέτω μερικές σελίδες που έχει βγάλει η Fantagraphics σαν δείγματα Από τον πρώτο τόμο: Από τον δεύτερο τόμο: Όπως ίσως παρατηρήσατε, στο τέλος των έγχρωμων (κυριακάτικων) strips, δημοσιεύεται το Sappo. Το Sappo δημιουργήθηκε από τον Segar αλλά δεν έγινε το ίδιο δημοφιλές με τον Popeye. Παρ' όλ' αυτά, όλες οι ιστορίες του θα συμπεριληφθούν στους τόμους, συμπληρώνοντας έτσι το ήδη πλήρες έργο του Segar. Περισσότερα δείγματα μπορείτε να δείτε σε αυτήν την σελίδα. Η εν λόγω έκδοση το 2007 και 2008 ήταν υποψήφια για βραβεία Harvey και Eisner στις κατηγορίες Best Archival Collection και Best Domestic Reprint Project, ενώ πολλάκις έχει λάβει επαίνους. Έπεσα πάνω σε αυτήν την προσπάθεια, όσο προσπαθούσα να βρω ιστορίες ενός από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές, Bud Sagendorf. Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή μιας και δεν είχα ευκαιρία να διαβάσω άλλη φορά ιστορίες του Segar. Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει πως ξεκίνησε την καριέρα του ο ναυτικός, όπως επίσης αν θέλει να δει την προσωπικότητά του που δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε, επιβάλλεται να ρίξει μια ματιά σε αυτήν την αξιόλογη προσπάθεια της Fantagraphics. http://www.fantagraphics.com/index.php?key...age=shop.browse
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.